Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Αιθιοπία 2020
Ταξίδι στο κέρας της Αφρικής
Το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό για πολλά χρόνια όταν άκουγα την λέξη Αιθιοπία ήταν η παράκληση των δασκάλων μου σε κάποια στιγμή στο δημοτικό να “φέρετε ξηρά τροφή, μακαρόνια κλπ να στείλουμε στα παιδάκια που πεινάνε στην Αιθιοπία! ” όπως επίσης και μία διαφήμιση της unicef εστιάζοντας στην ίδια τραγωδία. Για πολλά χρόνια είχα ταυτίσει το μέρος στο μυαλό μου με τον λοιμό που στιγμάτισε τη χώρα την δεκαετία του 80′, λοιμός που είχε προκληθεί απο την ξηρασία που χτύπησε τα χώρα εκείνα τα χρόνια σε συνδυασμό με την αδίστασκτη πολιτική του τότε καθεστώτος του Χαϊλέ Μενγκίστου.
Με το πέρασμα των χρόνων και μέσα από συζητήσεις με άλλους ταξιδιώτες αλλα και αναζητήσεις σε ιστοσελίδες και ταξιδιωτικά φόρουμ, διαπίστωσα ότι φυσικά ο κόσμος αλλάζει και πλέον η χώρα αποτελεί ανερχόμενο τουριστικό προορισμό. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε πολλές θετικές ειδήσεις μας ερχονται από την συγκεκριμένη γωνιά της Αφρικής, ανάμεσα τους και η απονομή του Νόμπελ ειρήνης στον νεαρό πρωθυπουργό της χώρας Αμπιί Αχμέντ για την ειρηνευτική συμφωνία που κατάφερε με την γειτονική Ερυθραία.
Ταξιδέψαμε λοιπόν στις αρχές αυτού του Γενάρη στην Αφρικανική αυτή χώρα χρησιμοποιώντας την Ethiopian Airlines, πιθανότατα την καλύτερη αφρικανική αεροπορική εταιρία αυτή την στιγμή. Η πτήση μας διέρκησε συνολικά 8 ώρες από το αέροδρόμειο του Heathrow στό Λονδίνο όπου εδώ και κάποια χρόνια μένω μέχρι το αεροδρόμειο Bole της Άντις Αμπέμπα. Χρησιμοποιήσαμε την συγκεκρίμενη εταιρεία και για τις πτήσεις εσωτερικού, κάτι άλλωστε απαραίτητο σε μία αχανή χώρα 1.104.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων ( περίπου εννιά φορές η έκταση της Ελλάδας ) όπου το οδικό δίκτυο μεταξύ προορισμών τουριστικού ενδιαφέροντος δεν έιναι και το καλύτερο. Επιπλέον αποτελεί ενδεδειγμένη πρακτίκη για τον οποιοδήποτε τουρίστα εφόσων σκοπεύει να επισκεφτεί πολλούς διαφορετικούς προορισμούς που μπορεί να καλύψει μία εταιρεία, να το επιχειρήσει αγοράζοντας ένα ομαδικό multicity εισητήριο προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα.
Μετά την αφιξή μας στην πρωτεύουσα Άντις Άμπεμπα πετάξαμε βόρεια στην παραλίμνια πόλη Bahir Dar, από εκεί ταξιδέψαμε με μισθωμένο οδηγό στην Gondar την οποία χρησιμοποιήσαμε ως βάση για να επισκεφθούμε το εθνικό πάρκο Σίμιεν. Στην συνέχεια πετάξαμε στην πόλη Λαλιμπέλα στα βορειο-ανατολικά της χώρας που αποτελεί το λίκνο της ορθοδοξίας στην Αιθιοπία. Κλείσαμε το ταξίδι μας γυρνώντας για ένα απόγευμα στην Αντις προτού επιβιβαστούμε στην πτήση της επιστροφής για Αγγλία. Για τις μετακινήσεις μας σε σημεία ενδιαφέροντος εντός μιας πόλης χρησιμοποιήσαμε τα ονομαζόμενα τουκ-τουκ ( ή autorickshaw στα αγγλικά, στα ελληνικά αδυνατώ να βρω αντίστοιχη λέξη ) πληρώνοντας ένα μικρό αντιτιμο κάθε φορά.
Πρώτος μας προορισμος η πόλη Μπάχιρ Ντάρ, πλυθησμού 170.000 κατοίκων και χτισμένη στις ακτές τις λίμνης Τάνα, της μεγαλύτερης λίμνης της χώρας. Το κατάλημμα μας είναι ένα airbnb μίας γλυκιάς ελβετίδας και του Αιθίοπα άντρα της και μετά από λίγες ευχάριστες στιγμές στον κήπου του ζευγαριού με αυτούς και τα παιδιά τους ξεκινάμε για να επισκεφθούμε την χερσόνησο Zege,15-20 χιλιόμετρα μακρία από την πόλη, περίπου μισή ώρα μακριά με πλοιαράκι που ναυλώνει κανείς ως μέρος ημερησιου τουριστικού πακέτου . Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη είναι το πόσο πράσινη είναι η περιοχή κάτι που παραδόξως ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με την βάρκα και κατα την μετέπειτα πεζοπορέια μας συναντήσουμε διάφορα άγρια πουλιά, πλήθος από πελεκάνους και πιθήκους.
Δεύτερος προορισμός μας η πόλη Gondar στην οποία φτάνουμε μετά από τρεις ώρες οδηγώντας προς τα βόρεια. Περνάμε το απόγευμά μας στην πόλη επισκέπτόμενη φρούριο Fasil Ghebbi εντός του οποίου βρίσκονται παλάτια, χώροι χαλάρωσης, σταύλοι των αυτοκρατόρων της Αιθιοπίας. Πληρώνουμε το εισητήριο και με χαρά διαπιστώνω στο ερωτηματολόγιο που μας δίνεται αμέσως μετά ότι ανάμεσα στους πολλούς αφρικανούς, γερμανούς και κινέζους τουρίστες που βρίσκονται αυτή την ηλιόλουστη μέρα στο χώρο, είναι και άλλοι Έλληνες επισκέπτες. Μετά απο την ευχάριστη γενικά περιήγηση τριγυρνάμε στην πόλη όπου χαζεύουμε τους ντόπιους να ζούνε την καθημερινότητα τους. Το βράδυ τρώμε στο εστιατόριο 4 Sisters το οποιο χάρη στο tripadvisor έχει μετατραπεί σε στέκι τουριστών και αλλοδαπών ( το μισό μας ξενοδοχείο το ξανασυναντάμε εκεί ).
Η πιο μαγική εμπειρία όλοκληρου του ταξιδιού μας συνέβει την ίδια μέρα…στις 4 το πρωί! Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι ταξιδέψαμε στην χωρα αρχές Γενάρη και κατα σύμπτωση βρισκόμασταν εκεί τις ημέρες που οι Αιθίοπες γιορτάζουνε τα Χριστούγεννα ( συγκεκριμένα στις 7 του Γενάρη ). Μέσα στη μαύρη νύχτα λοιπόν ξυπνάμε παρά τις ωτοασπίδες από ψαλμούς που ακούγονται απο διάφορα μεγάφωνα στη διαπασών. Ντυνόμαστε στα γρήγορα και παίρνουμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και βγαίνουμε έξω ακολουθώντας την μουσική. Καθώς περπατάμε προς τους ναούς στο κέντρο της πόλης οικογένειες αιθίοπων, άνδρες, γυναίκες και πολυάριθμα μικρά παιδιά εμφανίζονται απο τους παράδρομους ντυμένοι με λευκά πέπλα και χιτώνες. Όλοι τους βαδίζουνε προς τις εκκλησίες στο κέντρο. Ο φωτισμός λιγοστός και καθώς περπατάμε παρατηρώ ανάπηρους, τυφλούς και κατατρεγμένους να βρίσκονται στα πλαινά πεζούλια ζητώντας ελεημοσύνη και συμπαράσταση απο τους πιστούς. Οι πάντες μου θυμίζουν βιβλικές φιγούρες. Νεαροί ρίχνουν ευκάληπτο στο δρόμο και το πλήθος συρρέει μεσα και έξω από τις διάφορες εκκλησίες στο κέντρο της πόλης προκειμένου να συμμετάσχει στη λειτουργία. Αν και αγνωκιστής ο ίδιος, ομολογώ πως με μάγεψε όλη αυτή η αίσθηση θρησκευτικής αγαλλίασης.
Λίγες ώρες μετά ξεκινάμε την ημερήσια εκδρομή μας στο εθνικό πάρκο Σίμιεν. Παρότι σχεδών άυπνοι, ήμαστε ενθουσιασμένοι με όσα έιδαμε και ζήσαμε. Η ανεβασμένη αδρεναλίνη ακυρώνει την κουρασή μας και μετά από δύο ώρες οδήγησης εχουμε φτάσει. Το εθνικό πάρκο Σίμιεν είναι μία πανέμορφη, καταπράσινη οροσειρά στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να δει διάφορα άγρια ζώα με αποκορύφωμα τις αγέλες μπαμπουίνων “γελάδων”. Πρόκειται για είδος κερκοπιθηκίδων που τους βρήκα ιδιαίτερα ατάραχους αν όχι και φιλικους προς τους τουρίστες που τους περιτριγυρίζουν με φωτογραφικές μηχανές και ipads για να τους αποθανατίσουν. Την εκδρομή αυτή μπορεί κάποιος να την κανονίσει με έναν απο τους πολυάριθμους τουριστικούς οδηγούς/ οργανισμούς που υπάρχουν στο δυαδίκτιο ενω σχεδών όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής προσφέρουν σχετικά tours.
Τελευταιος ουσιαστικά σταθμός του ταξιδιού μας η Λαλιμπέλα στα δυτικά της χώρας. Ουσιαστικά προκειται περισσότερο για ένα συνοθύλευμα καντίνων, μικροξενοδοχείων και οικισμών διεσπαρμένα γύρω από τις διάσημες μονολιθικές εκκλησίες της παρα για μία πόλη με αρχή και τέλος. Αποτελεί κέντρο προσκυνήματος εντός της χώρας και κύριο πόλο έλξης ξένων επισκεπτών. Μόνο εκεί νιώσαμε πραγματικά την διαβρωτική επίδραση του τουρισμού πάνω στη συμπεριφορά των ντόπιων: νεαρόι επιμένανε να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως τουριστικοί οδηγοί ενώ μικρά παιδια μας ακολουθούσανε καταπόδας μόλις μας βλέπανε στο δρόμο και αφού ψελίζανε μία δύο ατάκες ( “what’s your name?”, “where you from?”) μας ζητούσανε λεφτά λέγοντας ότι πεινάνε. Η Χριστουγεννιάτικη λειτουργία πάντως είναι το κάτι μαγικό. Αξίζει κανείς να την βιώσει αυτήν την εμπειρία ειδικά εκείνες τις μέρες όπου πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμου συρρέει απο κάθε γωνιά της Αιθιοπίας για να συμμετάσχει στη ιερή αυτή για τη θρησκεία στιγμή.
Τελευταία μέρα του ταξιδιού, γυρνάμε αεροπορικώς στην πρωτεύουσα Άντις. Κλείσαμε δωμάτιο σε ένα από τα καινούργια και πολύ οικονομικά ξενοδοχεία γύρω από την περιοχή του αεροδρομείου. Στο απόγευμα που μας απομένει το μόνο που προλάβαμε να δούμε είναι η ορθόδοξη εκκλησία Medhane Alem και ένα ιταλικό εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο μας .Αίσθηση μου προκάλεσε ο ιδιαίτερα στομφώδης τρόπος προσευχής των ντόπιων επισκεπτών στην κλειστή εκείνη τη στιγμή εκκλησία- σημάδι ίσως μίας δύσκολης καθημερινότητας που σου δίνει επιπλέον λόγους να ψάχνεις τη βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης ή ίσως απλώς πολιτιστικών διαφορών.
Ίσως το σημαντικότερο μήνυμα που θα ήθελα να περάσω στο όποιον αναγνώστη είναι το τι ΔΕΝ είναι η Αιθιοπία: δεν είναι κρανίου τόπος, δεν έιναι μία ατέλειωτη έρημος με εξαθλιωμένους ιθαγενείς, δεν έιναι τόπος επικίνδυνος για τον επισκέπτη. Αντιθέτως νιώσαμε πολύ ασφαλείς καθόλη τη βδομάδα που περάσαμε εκει. Οι Αιθίοπες είναι ένας λαός ιδιαίτερα ήπιος και φιλικός, με λεπτές μύτες και γλυκά χαρακτιριστικά. Σου μιλάνε σε αργά, σταθερά αγγλικά. Η χώρα έχει μία κουζίνα κατάδική της ( το επίπεδο σπογγώδες ψωμί injera που αποτελεί και το εθνικό πιάτο της χώρας και ο καφές της έιναι διάσημος παγκοσμίως ) και μία διάσημη τζαζ μουσική σκηνή που κρατάει από την δεκαετία του 1950!
Ναι, είναι όντως γεγονός ότι η έντονη φτώχεια και εξαθλίωση που βλέπει κανείς στο δρόμο σε μέρη όπως η Αντις Αμπέμπα ή η Λαλιμπέλα πληγώνει έναν ευαισθητο ανέμπειρο επισκέπτη αλλα ταυτόχρονα μπορεί κανείς να παρατηρήσει μία μικρή ανερχόμενη μεσαία τάξη που χαλαρώνει σε τρέντυ καφετέριες και εστιατόρια, κάνει τζόγκιγκ στα πάρκα και στις πλατείες και δεν διαφέρει εν τέλει σε τίποτα από τον μέσο νέος Έλληνα ή Ελληνίδα που θέλει να διασκεδάσει,να ζήσει και δημιουργήσει.
link για το blog μου
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/
Ταξίδι στο κέρας της Αφρικής
Το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό για πολλά χρόνια όταν άκουγα την λέξη Αιθιοπία ήταν η παράκληση των δασκάλων μου σε κάποια στιγμή στο δημοτικό να “φέρετε ξηρά τροφή, μακαρόνια κλπ να στείλουμε στα παιδάκια που πεινάνε στην Αιθιοπία! ” όπως επίσης και μία διαφήμιση της unicef εστιάζοντας στην ίδια τραγωδία. Για πολλά χρόνια είχα ταυτίσει το μέρος στο μυαλό μου με τον λοιμό που στιγμάτισε τη χώρα την δεκαετία του 80′, λοιμός που είχε προκληθεί απο την ξηρασία που χτύπησε τα χώρα εκείνα τα χρόνια σε συνδυασμό με την αδίστασκτη πολιτική του τότε καθεστώτος του Χαϊλέ Μενγκίστου.
Με το πέρασμα των χρόνων και μέσα από συζητήσεις με άλλους ταξιδιώτες αλλα και αναζητήσεις σε ιστοσελίδες και ταξιδιωτικά φόρουμ, διαπίστωσα ότι φυσικά ο κόσμος αλλάζει και πλέον η χώρα αποτελεί ανερχόμενο τουριστικό προορισμό. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε πολλές θετικές ειδήσεις μας ερχονται από την συγκεκριμένη γωνιά της Αφρικής, ανάμεσα τους και η απονομή του Νόμπελ ειρήνης στον νεαρό πρωθυπουργό της χώρας Αμπιί Αχμέντ για την ειρηνευτική συμφωνία που κατάφερε με την γειτονική Ερυθραία.
Ταξιδέψαμε λοιπόν στις αρχές αυτού του Γενάρη στην Αφρικανική αυτή χώρα χρησιμοποιώντας την Ethiopian Airlines, πιθανότατα την καλύτερη αφρικανική αεροπορική εταιρία αυτή την στιγμή. Η πτήση μας διέρκησε συνολικά 8 ώρες από το αέροδρόμειο του Heathrow στό Λονδίνο όπου εδώ και κάποια χρόνια μένω μέχρι το αεροδρόμειο Bole της Άντις Αμπέμπα. Χρησιμοποιήσαμε την συγκεκρίμενη εταιρεία και για τις πτήσεις εσωτερικού, κάτι άλλωστε απαραίτητο σε μία αχανή χώρα 1.104.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων ( περίπου εννιά φορές η έκταση της Ελλάδας ) όπου το οδικό δίκτυο μεταξύ προορισμών τουριστικού ενδιαφέροντος δεν έιναι και το καλύτερο. Επιπλέον αποτελεί ενδεδειγμένη πρακτίκη για τον οποιοδήποτε τουρίστα εφόσων σκοπεύει να επισκεφτεί πολλούς διαφορετικούς προορισμούς που μπορεί να καλύψει μία εταιρεία, να το επιχειρήσει αγοράζοντας ένα ομαδικό multicity εισητήριο προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα.
Μετά την αφιξή μας στην πρωτεύουσα Άντις Άμπεμπα πετάξαμε βόρεια στην παραλίμνια πόλη Bahir Dar, από εκεί ταξιδέψαμε με μισθωμένο οδηγό στην Gondar την οποία χρησιμοποιήσαμε ως βάση για να επισκεφθούμε το εθνικό πάρκο Σίμιεν. Στην συνέχεια πετάξαμε στην πόλη Λαλιμπέλα στα βορειο-ανατολικά της χώρας που αποτελεί το λίκνο της ορθοδοξίας στην Αιθιοπία. Κλείσαμε το ταξίδι μας γυρνώντας για ένα απόγευμα στην Αντις προτού επιβιβαστούμε στην πτήση της επιστροφής για Αγγλία. Για τις μετακινήσεις μας σε σημεία ενδιαφέροντος εντός μιας πόλης χρησιμοποιήσαμε τα ονομαζόμενα τουκ-τουκ ( ή autorickshaw στα αγγλικά, στα ελληνικά αδυνατώ να βρω αντίστοιχη λέξη ) πληρώνοντας ένα μικρό αντιτιμο κάθε φορά.
Πρώτος μας προορισμος η πόλη Μπάχιρ Ντάρ, πλυθησμού 170.000 κατοίκων και χτισμένη στις ακτές τις λίμνης Τάνα, της μεγαλύτερης λίμνης της χώρας. Το κατάλημμα μας είναι ένα airbnb μίας γλυκιάς ελβετίδας και του Αιθίοπα άντρα της και μετά από λίγες ευχάριστες στιγμές στον κήπου του ζευγαριού με αυτούς και τα παιδιά τους ξεκινάμε για να επισκεφθούμε την χερσόνησο Zege,15-20 χιλιόμετρα μακρία από την πόλη, περίπου μισή ώρα μακριά με πλοιαράκι που ναυλώνει κανείς ως μέρος ημερησιου τουριστικού πακέτου . Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη είναι το πόσο πράσινη είναι η περιοχή κάτι που παραδόξως ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας με την βάρκα και κατα την μετέπειτα πεζοπορέια μας συναντήσουμε διάφορα άγρια πουλιά, πλήθος από πελεκάνους και πιθήκους.
Δεύτερος προορισμός μας η πόλη Gondar στην οποία φτάνουμε μετά από τρεις ώρες οδηγώντας προς τα βόρεια. Περνάμε το απόγευμά μας στην πόλη επισκέπτόμενη φρούριο Fasil Ghebbi εντός του οποίου βρίσκονται παλάτια, χώροι χαλάρωσης, σταύλοι των αυτοκρατόρων της Αιθιοπίας. Πληρώνουμε το εισητήριο και με χαρά διαπιστώνω στο ερωτηματολόγιο που μας δίνεται αμέσως μετά ότι ανάμεσα στους πολλούς αφρικανούς, γερμανούς και κινέζους τουρίστες που βρίσκονται αυτή την ηλιόλουστη μέρα στο χώρο, είναι και άλλοι Έλληνες επισκέπτες. Μετά απο την ευχάριστη γενικά περιήγηση τριγυρνάμε στην πόλη όπου χαζεύουμε τους ντόπιους να ζούνε την καθημερινότητα τους. Το βράδυ τρώμε στο εστιατόριο 4 Sisters το οποιο χάρη στο tripadvisor έχει μετατραπεί σε στέκι τουριστών και αλλοδαπών ( το μισό μας ξενοδοχείο το ξανασυναντάμε εκεί ).
Η πιο μαγική εμπειρία όλοκληρου του ταξιδιού μας συνέβει την ίδια μέρα…στις 4 το πρωί! Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι ταξιδέψαμε στην χωρα αρχές Γενάρη και κατα σύμπτωση βρισκόμασταν εκεί τις ημέρες που οι Αιθίοπες γιορτάζουνε τα Χριστούγεννα ( συγκεκριμένα στις 7 του Γενάρη ). Μέσα στη μαύρη νύχτα λοιπόν ξυπνάμε παρά τις ωτοασπίδες από ψαλμούς που ακούγονται απο διάφορα μεγάφωνα στη διαπασών. Ντυνόμαστε στα γρήγορα και παίρνουμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και βγαίνουμε έξω ακολουθώντας την μουσική. Καθώς περπατάμε προς τους ναούς στο κέντρο της πόλης οικογένειες αιθίοπων, άνδρες, γυναίκες και πολυάριθμα μικρά παιδιά εμφανίζονται απο τους παράδρομους ντυμένοι με λευκά πέπλα και χιτώνες. Όλοι τους βαδίζουνε προς τις εκκλησίες στο κέντρο. Ο φωτισμός λιγοστός και καθώς περπατάμε παρατηρώ ανάπηρους, τυφλούς και κατατρεγμένους να βρίσκονται στα πλαινά πεζούλια ζητώντας ελεημοσύνη και συμπαράσταση απο τους πιστούς. Οι πάντες μου θυμίζουν βιβλικές φιγούρες. Νεαροί ρίχνουν ευκάληπτο στο δρόμο και το πλήθος συρρέει μεσα και έξω από τις διάφορες εκκλησίες στο κέντρο της πόλης προκειμένου να συμμετάσχει στη λειτουργία. Αν και αγνωκιστής ο ίδιος, ομολογώ πως με μάγεψε όλη αυτή η αίσθηση θρησκευτικής αγαλλίασης.
Λίγες ώρες μετά ξεκινάμε την ημερήσια εκδρομή μας στο εθνικό πάρκο Σίμιεν. Παρότι σχεδών άυπνοι, ήμαστε ενθουσιασμένοι με όσα έιδαμε και ζήσαμε. Η ανεβασμένη αδρεναλίνη ακυρώνει την κουρασή μας και μετά από δύο ώρες οδήγησης εχουμε φτάσει. Το εθνικό πάρκο Σίμιεν είναι μία πανέμορφη, καταπράσινη οροσειρά στην οποία ο επισκέπτης μπορεί να δει διάφορα άγρια ζώα με αποκορύφωμα τις αγέλες μπαμπουίνων “γελάδων”. Πρόκειται για είδος κερκοπιθηκίδων που τους βρήκα ιδιαίτερα ατάραχους αν όχι και φιλικους προς τους τουρίστες που τους περιτριγυρίζουν με φωτογραφικές μηχανές και ipads για να τους αποθανατίσουν. Την εκδρομή αυτή μπορεί κάποιος να την κανονίσει με έναν απο τους πολυάριθμους τουριστικούς οδηγούς/ οργανισμούς που υπάρχουν στο δυαδίκτιο ενω σχεδών όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής προσφέρουν σχετικά tours.
Τελευταιος ουσιαστικά σταθμός του ταξιδιού μας η Λαλιμπέλα στα δυτικά της χώρας. Ουσιαστικά προκειται περισσότερο για ένα συνοθύλευμα καντίνων, μικροξενοδοχείων και οικισμών διεσπαρμένα γύρω από τις διάσημες μονολιθικές εκκλησίες της παρα για μία πόλη με αρχή και τέλος. Αποτελεί κέντρο προσκυνήματος εντός της χώρας και κύριο πόλο έλξης ξένων επισκεπτών. Μόνο εκεί νιώσαμε πραγματικά την διαβρωτική επίδραση του τουρισμού πάνω στη συμπεριφορά των ντόπιων: νεαρόι επιμένανε να μας προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως τουριστικοί οδηγοί ενώ μικρά παιδια μας ακολουθούσανε καταπόδας μόλις μας βλέπανε στο δρόμο και αφού ψελίζανε μία δύο ατάκες ( “what’s your name?”, “where you from?”) μας ζητούσανε λεφτά λέγοντας ότι πεινάνε. Η Χριστουγεννιάτικη λειτουργία πάντως είναι το κάτι μαγικό. Αξίζει κανείς να την βιώσει αυτήν την εμπειρία ειδικά εκείνες τις μέρες όπου πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμου συρρέει απο κάθε γωνιά της Αιθιοπίας για να συμμετάσχει στη ιερή αυτή για τη θρησκεία στιγμή.
Τελευταία μέρα του ταξιδιού, γυρνάμε αεροπορικώς στην πρωτεύουσα Άντις. Κλείσαμε δωμάτιο σε ένα από τα καινούργια και πολύ οικονομικά ξενοδοχεία γύρω από την περιοχή του αεροδρομείου. Στο απόγευμα που μας απομένει το μόνο που προλάβαμε να δούμε είναι η ορθόδοξη εκκλησία Medhane Alem και ένα ιταλικό εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο μας .Αίσθηση μου προκάλεσε ο ιδιαίτερα στομφώδης τρόπος προσευχής των ντόπιων επισκεπτών στην κλειστή εκείνη τη στιγμή εκκλησία- σημάδι ίσως μίας δύσκολης καθημερινότητας που σου δίνει επιπλέον λόγους να ψάχνεις τη βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης ή ίσως απλώς πολιτιστικών διαφορών.
Ίσως το σημαντικότερο μήνυμα που θα ήθελα να περάσω στο όποιον αναγνώστη είναι το τι ΔΕΝ είναι η Αιθιοπία: δεν είναι κρανίου τόπος, δεν έιναι μία ατέλειωτη έρημος με εξαθλιωμένους ιθαγενείς, δεν έιναι τόπος επικίνδυνος για τον επισκέπτη. Αντιθέτως νιώσαμε πολύ ασφαλείς καθόλη τη βδομάδα που περάσαμε εκει. Οι Αιθίοπες είναι ένας λαός ιδιαίτερα ήπιος και φιλικός, με λεπτές μύτες και γλυκά χαρακτιριστικά. Σου μιλάνε σε αργά, σταθερά αγγλικά. Η χώρα έχει μία κουζίνα κατάδική της ( το επίπεδο σπογγώδες ψωμί injera που αποτελεί και το εθνικό πιάτο της χώρας και ο καφές της έιναι διάσημος παγκοσμίως ) και μία διάσημη τζαζ μουσική σκηνή που κρατάει από την δεκαετία του 1950!
Ναι, είναι όντως γεγονός ότι η έντονη φτώχεια και εξαθλίωση που βλέπει κανείς στο δρόμο σε μέρη όπως η Αντις Αμπέμπα ή η Λαλιμπέλα πληγώνει έναν ευαισθητο ανέμπειρο επισκέπτη αλλα ταυτόχρονα μπορεί κανείς να παρατηρήσει μία μικρή ανερχόμενη μεσαία τάξη που χαλαρώνει σε τρέντυ καφετέριες και εστιατόρια, κάνει τζόγκιγκ στα πάρκα και στις πλατείες και δεν διαφέρει εν τέλει σε τίποτα από τον μέσο νέος Έλληνα ή Ελληνίδα που θέλει να διασκεδάσει,να ζήσει και δημιουργήσει.
link για το blog μου
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/
Last edited:
