Ινδία Ινδονησία Μαλαισία Αυστραλία Αγορές, λιμάνια, γύρω στων τρένων τους σταθμούς... Μοιάζουν αλλιώτικες οι πόλεις

[MVSylvia]

Είχαν βάλει έξτρα τρένα για να διευκολύνεται ο κόσμος και γενικά είδα έναν σεβασμό προς τους πολίτες που εδώ δεν ξέρουμε καν ότι μπορεί να είναι κι έτσι η ζωή. Εύκολη.

Στους οδηγούς λεωφορείων όλοι χελοου και θενκ γιου φεύγοντας. Ευγενέστατοι άνθρωποι. Μου τη δίνει που μ' εντυπωσιάζει το φυσιολογικό.

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

 

[varioAthens]

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

Και μετα απο εκει πηγε στο απολυτο χαος που κανει το Ελλαδισταν να φανταζει Ευρωπη
Αυτο με το περπατημα @TsAnn στη Τζαιπουρ μου ειχε κανει κι εμενα τοση εντυπωση… για μια αποσταση 2 χιλιομετρων μπορει να χρειαστεις και μια ωρα καθως παλευεις να διασωθεις οχι μονο απο αγελαδες, τρελη οδηγηση, απειρους πεζους, ατελειωτες κορνες αλλα και απο τις ροχαλες. Φαντασου οτι στο Δελχι σε μια ευρωπαικου τυπου πλατεια ειχαν αναρτησει σχετικη ταμπελα «απαγορευεται το φτυσιμο-προστιμο ταδε ρουπιες»…για τετοια μαστιγα μιλαμε. Α! Και επισης οταν περπατουσα στην Ινδια παντα γυρνουσα ξενοδοχειο με ασπρα ρουχα απο τη σκονη λες και δουλευα γιαπί.

 

[TsAnn]

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

Κι εγώ το ίδιο έπαθα. Το Σίδνεϊ είναι σ' άλλο επίπεδο. Η Μελβούρνη όχι τόσο, αλλά και πάλι. Με μας δεν τίθεται καν σύγκριση.

Γνώρισα και μια κοπέλα απ' την Αθήνα που ζει στο Σίδνεϊ η οποία μου είπε πόσο της λείπει. Ναι, αν είσαι 20 χρονων την Αθήνα χρειάζεσαι. Αν όμως εργάζεσαι και θες να ζεις με κάποια ποιότητα, όχι δεν είναι η Αθήνα πόλη για να ζεις. Και λυπάμαι που το λέω αυτό.

 

[TsAnn]

ειχαν αναρτησει σχετικη ταμπελα «απαγορευεται το φτυσιμο-προστιμο ταδε ρουπιες»…για τετοια μαστιγα μιλαμε.

Πωπω θυμάμαι τέτοια ταμπέλα κι εγώ. Την είχαμε σχολιάσει γελώντας. Αυτό ήταν το χειρότερό μου.

Την σκόνη την ξεπέρασα γρήγορα. Σε Λάος και Καμπότζη έχω φάει την περισσότερη

 

[TsAnn]

Τζοντπούρ

Ξημέρωσαν τα γενέθλιά μου και η μετάβασή μας στην Τζοντπούρ. Εδώ, αποφασίσαμε πως αξίζει να πάρουμε ουμπερ για την 6ωρη διαδρομή.
Ένα λάθος μας γλυκοκοίταζε?!

Καλέσαμε βαν, ήρθε σενταν (τουλάχιστον χώρεσαν τα πράγματα μας πίσω). Ευτυχώς ο οδηγός μας ήταν καλός και δεν έκανε πολλές μανούβρες, αλλά η φίλη μου ώσπου να φτάσουμε πίστευε πως κάπου εκεί θα αφήναμε τα κόκαλά μας.
Τρενακι χίλιες φορές λοιπόν, δεν είναι οδηγοί αυτοί Τουλάχιστον δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω.

Φτάνουμε με τα πολλά, νωρίς το απόγευμα.

Χοστελ αυτή την φορά, λίγο εκτός κέντρου πάλι. -Για κάποιο λόγο, στο μπουκινγκ δεν έβρισκα καταλύματα στο κεντρο κι ο,τι έβρισκα ήταν όντως πανάκριβα- Τα δωμάτια ιδιωτικά, μεγάλα μεν, απαίσια δε. Το ένα με 2 μπάνια αλλά χάλια όλα. Ναφθαλίνες μέσα στους νιπτήρες (δεν θέλω να ξέρω γιατί).
Δύο βράδια είναι, θα περάσουν λέμε.
Ενώ το μπάτζετ ανέβαινε από πόλη σε πόλη, η ποιότητα έπεφτε. Με είχε εντυπωσιάσει αυτό στην Ινδία.

Ξαναβγαινουμε να δούμε λίγο την πόλη και να φάμε κάτι. Να πάρουμε ταξί? Όχι μωρέ, ας περπατήσουμε. Όλη μέρα σε ταξί είμαστε.
Άλλο ένα λάθος. Δεν είναι πόλεις για περπάτημα.

Google maps και μας πάει από έναν δρόμο, παράλληλα με τις γραμμές του τρένου,τουλάχιστον θλιβερό. Σαν να περπατάς σε καταυλισμό στημένο στο πεζοδρόμιο. Άπειροι άστεγοι που επειδή είχε νυχτώσει, άλλοι κοιμούνταν, άλλοι έτρωγαν το βραδινό τους, άλλοι ήταν γύρω απ' την φωτιά στην οποία έκαιγαν ό,τι είχαν.
Φτάνουμε κεντρικά, όμως εδώ το περπάτημα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο με τόση κίνηση. Ψάχνουμε για φαγητό και βρίσκω κάτι με καλή βαθμολογία κοντά στο οχυρό Mehrangarh. Εκεί ήταν πολύ όμορφη η περιοχή και νόστιμο το φαγητό, αλλά οι εικόνες που είχαμε αντικρίσει νωρίτερα μας έπεσαν σαν βαρίδια.

Είχαμε και την πρώτη και τελευταία μας διαφωνία εδώ. Εγώ ήθελα να μείνουμε 2 βράδια και το τρίτο να διανυκτερεύαμε στο τρένο για Δελχί ούτως ώστε να είχαμε άλλη μια γεμάτη μέρα εδώ.

Αυτό το πρότειναν οι γονείς της φίλης μου, (εγώ αν και το ήθελα δεν τολμούσα) η κόρη όμως ούτε να τ' ακούσει.
Ήθελε το πρώτο πρωινό τρένο, για να φτάσουμε στο Δελχί βράδι. Δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε στο τρένο. Εξήγησα τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής, αλλά η πλειοψηφία δεν νίκησε.
Ξενέρωσα ολίγον αλλά την καταλαβαίνω. Και τόσα που άντεξε πολλά ήταν.

Τουκ τουκ και πίσω λοιπόν. Έκανα ακόμα μια προσπάθεια να την πείσω πως η πόλη αξίζει άλλη μια μέρα, αλλά η απάντηση που πήρα ήταν: - Φτάνουν όσα είδα, ωραία είναι. Πάμε να φύγουμε αύριο?
Κοιμηθήκαμε μια χαρά πάντως.

Την επομένη μετά το πρωινό ξεκινήσαμε με τουκ τουκ για τον σταθμό των τρένων όπου βγάλαμε τα εισιτήρια.

Ο άνθρωπος που μας τα έβγαλε ηταν τόσο ψυχαναγκαστικός που μας ξεπερνούσε όλους. Ώσπου να φύγουμε μας είχε φτιάξει την διάθεση. Αποκορύφωμα η εμμονή του να βάζει τα χαρτονομίσματα που του δώσαμε με την ίδια φορά.

Αναχώρηση προς Δελχί για το επόμενο πρωί λοιπόν και Δελχί - Βαρανάσι το μεθεπόμενο.
Αφού είχαμε τα εισιτήρια στο χέρι κινήσαμε για το οχυρό στο οποίο φτάσαμε κάπως αργά και θα είχαμε λίγο χρόνο στην διάθεσή μας. Αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα. Κάναμε μια βόλτα εκεί γύρω που είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά η διάθεση είχε βαρύνει. Δεν μας έκατσε καλά αυτή η πόλη δυστυχώς. Κι έχει ομορφιές!

Πήγαμε για φαγητό σ' ένα guesthouse και είδαμε τα δωμάτια που ήταν καθαρά κι ωραία. Ρωτήσαμε τιμή κι ενώ ήταν κάπως τσιμπημενο, πραγματικά άξιζε. Απορώ γιατί δεν σκέφτηκε κανείς μας να αλλάξουμε κατάλυμα μόλις φτάσαμε. Το φαγητό εξαιρετικό. Μας μαγείρεψε η ιδιοκτήτρια.
Τελευταίες βόλτες στα παζάρια, λίγα ψώνια, σνακ και μπανάνες για το τρένο κι επιστροφή για ύπνο.

 

[TsAnn]