Ινδία Ινδονησία Μαλαισία Αυστραλία Αγορές, λιμάνια, γύρω στων τρένων τους σταθμούς... Μοιάζουν αλλιώτικες οι πόλεις

[MVSylvia]

Είχαν βάλει έξτρα τρένα για να διευκολύνεται ο κόσμος και γενικά είδα έναν σεβασμό προς τους πολίτες που εδώ δεν ξέρουμε καν ότι μπορεί να είναι κι έτσι η ζωή. Εύκολη.

Στους οδηγούς λεωφορείων όλοι χελοου και θενκ γιου φεύγοντας. Ευγενέστατοι άνθρωποι. Μου τη δίνει που μ' εντυπωσιάζει το φυσιολογικό.

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

 

[varioAthens]

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

Και μετα απο εκει πηγε στο απολυτο χαος που κανει το Ελλαδισταν να φανταζει Ευρωπη
Αυτο με το περπατημα @TsAnn στη Τζαιπουρ μου ειχε κανει κι εμενα τοση εντυπωση… για μια αποσταση 2 χιλιομετρων μπορει να χρειαστεις και μια ωρα καθως παλευεις να διασωθεις οχι μονο απο αγελαδες, τρελη οδηγηση, απειρους πεζους, ατελειωτες κορνες αλλα και απο τις ροχαλες. Φαντασου οτι στο Δελχι σε μια ευρωπαικου τυπου πλατεια ειχαν αναρτησει σχετικη ταμπελα «απαγορευεται το φτυσιμο-προστιμο ταδε ρουπιες»…για τετοια μαστιγα μιλαμε. Α! Και επισης οταν περπατουσα στην Ινδια παντα γυρνουσα ξενοδοχειο με ασπρα ρουχα απο τη σκονη λες και δουλευα γιαπί.

 

[TsAnn]

Ετήσια μεγάλη ιστορία @TsAnn !! Πώς μου ξέφυγε, ευτυχώς τη βρήκα.

Έκανα παράθεση ένα κομμάτι που μόλις το διάβασα με στενοχώρησε τόσο πολύ, όπως και το σημείο που σου έκανε εντύπωση ένα περπάτημα προς την Όπερα.

Έχουμε συνηθίσει τόσο στην κατάντια που μας κάνει εντύπωση το φυσιολογικό. Μια πόλη σχεδιασμένη να εξυπηρετεί ανθρώπους και όχι να τους κάνει να παλεύουν για να κάνουν την απλούστερη διαδρομή. Μια πόλη που μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Πόλεις χωρίς μπινελικια. Που διευκολύνουν τη ζωή και δίνουν ποιότητα. Δεν ξέρω γιατί διάολο είναι έτσι η Αθήνα κ άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ούτε για αποθήκες δεν κάνουν. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος με απλά πράγματα. Με μια όμορφη βόλτα. Μια άνετη διαδρομή ΜΜΜ. Έναν καφέ σε ένα πολιτισμένο χώρο. Ένα περπάτημα χωρίς σλάλομ. Με το μάτι να μπορεί να δει στον ορίζοντα κ λίγο πάνω από τρία μέτρα. Τελοσπαντων, μη σου χαλάω την ιστορία με αμπελοφιλοσοφιες αλλά χτύπησες φλέβα με το παραπάνω που έγραψες.

Κι εγώ το ίδιο έπαθα. Το Σίδνεϊ είναι σ' άλλο επίπεδο. Η Μελβούρνη όχι τόσο, αλλά και πάλι. Με μας δεν τίθεται καν σύγκριση.

Γνώρισα και μια κοπέλα απ' την Αθήνα που ζει στο Σίδνεϊ η οποία μου είπε πόσο της λείπει. Ναι, αν είσαι 20 χρονων την Αθήνα χρειάζεσαι. Αν όμως εργάζεσαι και θες να ζεις με κάποια ποιότητα, όχι δεν είναι η Αθήνα πόλη για να ζεις. Και λυπάμαι που το λέω αυτό.

 

[TsAnn]

ειχαν αναρτησει σχετικη ταμπελα «απαγορευεται το φτυσιμο-προστιμο ταδε ρουπιες»…για τετοια μαστιγα μιλαμε.

Πωπω θυμάμαι τέτοια ταμπέλα κι εγώ. Την είχαμε σχολιάσει γελώντας. Αυτό ήταν το χειρότερό μου.

Την σκόνη την ξεπέρασα γρήγορα. Σε Λάος και Καμπότζη έχω φάει την περισσότερη

 

[TsAnn]

Τζοντπούρ

Ξημέρωσαν τα γενέθλιά μου και η μετάβασή μας στην Τζοντπούρ. Εδώ, αποφασίσαμε πως αξίζει να πάρουμε ουμπερ για την 6ωρη διαδρομή.
Ένα λάθος μας γλυκοκοίταζε?!

Καλέσαμε βαν, ήρθε σενταν (τουλάχιστον χώρεσαν τα πράγματα μας πίσω). Ευτυχώς ο οδηγός μας ήταν καλός και δεν έκανε πολλές μανούβρες, αλλά η φίλη μου ώσπου να φτάσουμε πίστευε πως κάπου εκεί θα αφήναμε τα κόκαλά μας.
Τρενακι χίλιες φορές λοιπόν, δεν είναι οδηγοί αυτοί Τουλάχιστον δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω.

Φτάνουμε με τα πολλά, νωρίς το απόγευμα.

Χοστελ αυτή την φορά, λίγο εκτός κέντρου πάλι. -Για κάποιο λόγο, στο μπουκινγκ δεν έβρισκα καταλύματα στο κεντρο κι ο,τι έβρισκα ήταν όντως πανάκριβα- Τα δωμάτια ιδιωτικά, μεγάλα μεν, απαίσια δε. Το ένα με 2 μπάνια αλλά χάλια όλα. Ναφθαλίνες μέσα στους νιπτήρες (δεν θέλω να ξέρω γιατί).
Δύο βράδια είναι, θα περάσουν λέμε.
Ενώ το μπάτζετ ανέβαινε από πόλη σε πόλη, η ποιότητα έπεφτε. Με είχε εντυπωσιάσει αυτό στην Ινδία.

Ξαναβγαινουμε να δούμε λίγο την πόλη και να φάμε κάτι. Να πάρουμε ταξί? Όχι μωρέ, ας περπατήσουμε. Όλη μέρα σε ταξί είμαστε.
Άλλο ένα λάθος. Δεν είναι πόλεις για περπάτημα.

Google maps και μας πάει από έναν δρόμο, παράλληλα με τις γραμμές του τρένου,τουλάχιστον θλιβερό. Σαν να περπατάς σε καταυλισμό στημένο στο πεζοδρόμιο. Άπειροι άστεγοι που επειδή είχε νυχτώσει, άλλοι κοιμούνταν, άλλοι έτρωγαν το βραδινό τους, άλλοι ήταν γύρω απ' την φωτιά στην οποία έκαιγαν ό,τι είχαν.
Φτάνουμε κεντρικά, όμως εδώ το περπάτημα δεν ήταν καθόλου ευχάριστο με τόση κίνηση. Ψάχνουμε για φαγητό και βρίσκω κάτι με καλή βαθμολογία κοντά στο οχυρό Mehrangarh. Εκεί ήταν πολύ όμορφη η περιοχή και νόστιμο το φαγητό, αλλά οι εικόνες που είχαμε αντικρίσει νωρίτερα μας έπεσαν σαν βαρίδια.

Είχαμε και την πρώτη και τελευταία μας διαφωνία εδώ. Εγώ ήθελα να μείνουμε 2 βράδια και το τρίτο να διανυκτερεύαμε στο τρένο για Δελχί ούτως ώστε να είχαμε άλλη μια γεμάτη μέρα εδώ.

Αυτό το πρότειναν οι γονείς της φίλης μου, (εγώ αν και το ήθελα δεν τολμούσα) η κόρη όμως ούτε να τ' ακούσει.
Ήθελε το πρώτο πρωινό τρένο, για να φτάσουμε στο Δελχί βράδι. Δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε στο τρένο. Εξήγησα τα υπέρ και τα κατά κάθε επιλογής, αλλά η πλειοψηφία δεν νίκησε.
Ξενέρωσα ολίγον αλλά την καταλαβαίνω. Και τόσα που άντεξε πολλά ήταν.

Τουκ τουκ και πίσω λοιπόν. Έκανα ακόμα μια προσπάθεια να την πείσω πως η πόλη αξίζει άλλη μια μέρα, αλλά η απάντηση που πήρα ήταν: - Φτάνουν όσα είδα, ωραία είναι. Πάμε να φύγουμε αύριο?
Κοιμηθήκαμε μια χαρά πάντως.

Την επομένη μετά το πρωινό ξεκινήσαμε με τουκ τουκ για τον σταθμό των τρένων όπου βγάλαμε τα εισιτήρια.

Ο άνθρωπος που μας τα έβγαλε ηταν τόσο ψυχαναγκαστικός που μας ξεπερνούσε όλους. Ώσπου να φύγουμε μας είχε φτιάξει την διάθεση. Αποκορύφωμα η εμμονή του να βάζει τα χαρτονομίσματα που του δώσαμε με την ίδια φορά.

Αναχώρηση προς Δελχί για το επόμενο πρωί λοιπόν και Δελχί - Βαρανάσι το μεθεπόμενο.
Αφού είχαμε τα εισιτήρια στο χέρι κινήσαμε για το οχυρό στο οποίο φτάσαμε κάπως αργά και θα είχαμε λίγο χρόνο στην διάθεσή μας. Αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα. Κάναμε μια βόλτα εκεί γύρω που είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά η διάθεση είχε βαρύνει. Δεν μας έκατσε καλά αυτή η πόλη δυστυχώς. Κι έχει ομορφιές!

Πήγαμε για φαγητό σ' ένα guesthouse και είδαμε τα δωμάτια που ήταν καθαρά κι ωραία. Ρωτήσαμε τιμή κι ενώ ήταν κάπως τσιμπημενο, πραγματικά άξιζε. Απορώ γιατί δεν σκέφτηκε κανείς μας να αλλάξουμε κατάλυμα μόλις φτάσαμε. Το φαγητό εξαιρετικό. Μας μαγείρεψε η ιδιοκτήτρια.
Τελευταίες βόλτες στα παζάρια, λίγα ψώνια, σνακ και μπανάνες για το τρένο κι επιστροφή για ύπνο.

 

[TsAnn]

 

[TsAnn]

Δελχί (δεύτερος γύρος)

Μετά από 14ω στο τρένο, αποφάσισα να κατέβουμε μια στάση πριν απ' αυτήν που έγραφε το εισιτήριο. Το Δελχί είναι τεράστιο και θα έκανε 3 στάσεις, οπότε διάλεξα μια βολική να τελειώσει το μαρτύριο.
Τις τελευταίες ώρες ήταν χάλια η μαμά της φίλης μου. Πονοκέφαλος και ξερατό.

Είχαμε κλείσει καμπίνα με 2 κουκέτες αυτή την φορά. Κοιμήθηκα αρκετά. Οι άλλοι, που δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες συνθήκες, ταλαιπωρήθηκαν.
Κατεβαίνουμε λοιπόν και καλώ ουμπερ. Η περιοχή μυρίζει μπαρούτι. Δεν μπορώ να την περιγράψω, αλλά δεν έμοιαζε και πολύ ασφαλής εκεί γύρω απ' τον σταθμό.

Το ταξί κάπου έχει σταματήσει αλλά γίνεται χαμός και δεν μπορώ να το εντοπίσω. Λέω στους άλλους να με περιμένουν και πάω να το βρω.
Το βρίσκω και αφού ξεφορτώνω μια τσάντα που κρατάω, λέω του οδηγού να με περιμένει εκεί ώσπου να φέρω τους άλλους.
Μα καλά, τι σκεφτόμουν όταν απομακρύνθηκα? Σκοτάδι, με απίστευτη κίνηση κι εγώ αποπροσανατολίζομαι φυσικά. Κάπου εδώ ένιωσα φόβο για τους άλλους κι άρχισα να φωνάζω τα ονόματά τους.
Λίγα μέτρα πιο κει ήταν, δεν είχαν κουνηθεί ευτυχώς και μ' άκουσαν.

Φτάνουμε στο γνώριμο ξενοδοχείο, τσεκάρουμε και πάμε προς τα δωμάτια.
Μας προτείνουν οι άνθρωποι εκεί να μας ετοιμάσουν κάτι να φάμε. Ζητάμε και πιστολάκι κι αναθαρρούμε. Επιτέλους! Μπάνιο, φαΐ, κρεβάτι!

Μετά από κάμποσα τηλέφωνα και το μάτι να κλείνει, τελικά ο φίλος μας μου λέει πως το πρωί θα έχει το πιστολάκι. Και γιατί δεν το λες εξ αρχής άνθρωπέ μου!
Να ένα κακό που εντόπισα στους Ινδούς. Πότε δεν λένε όχι, όλα τα μπορούν.
Πάνω που με πήρε ο ύπνος χτυπάει η πόρτα. 2 το πρωί μου το 'φερε

Στο πρωινό ήμασταν κι οι 4 υγιείς, κεφάτοι κι έτοιμοι για ακόμη μια εξερεύνηση της μεγαλούπολης. Βέβαια είναι Δευτέρα, με τα περισσότερα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε κλειστά αλλά δεν πτοούμαστε. Θα έχουμε άλλη μια μέρα στο τέλος του ταξιδιού.

Ξεκινάμε λοιπόν για τον τάφο του Χουμαγιούν που φαίνεται προσβάσιμος. Αμ δε! Μόνο τους κήπους μπορέσαμε να επισκεφτούμε. Ιδανική βόλτα να αποφύγεις την φασαρία της πόλης. Τσίμπησαμε και κάτι από μια καντίνα εκεί, και μόλις το κρύο άρχισε να γίνεται πιο έντονο, είπαμε να πάμε προς την αγορά των μπαχαρικών.

Το Δελχί έχει πολλά κι όμορφα πράγματα να δεις, αλλά μεγάλες οι αποστάσεις και δύσκολη η μετακίνηση.

Ουμπερ ξανά κι επειδή κατά λάθος πατάω άλλη διεύθυνση στην εφαρμογή, μας περνάει από γειτονιές που δεν έπαιζε να κατέβουμε. Το παίρνω χαμπάρι και ξαναεξηγώ στον οδηγό πού πάμε. Προς το κόκκινο οχυρό είναι αυτό που θέλουμε.

Ξανά αλλάζω την διαδρομή κι όταν είδα πως πλησιάζουμε, κατεβήκαμε να περπατησουμε λίγο και να γλιτώσουμε την κίνηση.

Θυμάμαι πως ήταν η ώρα που σουρούπωνε κι είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα ποντίκια απ' τις τρύπες τους. Πάθαμε σόκ που τα βλέπαμε να κυκλοφορούν δίπλα σε ανθρώπους που κοιμούνταν στον δρόμο.

Συμπαθητική η αγορά για βόλτα, όμως σαν τα παζάρια στην Τζαϊπούρ δεν ξαναβρήκαμε.
Μόλις βρεθήκαμε σε κάποιο λασπώδες κομμάτι, κάναμε αναστροφή. Ούτε να περπατήσεις μπορούσες τελικά.

Πάντως σ' αυτόν τον δρόμο δοκίμασα καταπληκτική ψητή γλυκοπατάτα με λάιμ και κάποια μπαχαρικά. Και το καλύτερο λάσι με μάνγκο.

Επιστροφή νωρίς γιατί το τρένο μας προς Βαρανάσι αναχωρούσε στις 6πμ.

Για μένα ένα παιδικό όνειρο πλησίαζε. Το άφησα για το τέλος του ταξιδιού γιατί πίστευα πως θα είναι το πιο δυνατό κομμάτι.

 

[TsAnn]

 

[alma]

<<Θυμάμαι πως ήταν η ώρα που σουρούπωνε κι είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα ποντίκια απ' τις τρύπες τους. Πάθαμε σόκ που τα βλέπαμε να κυκλοφορούν δίπλα σε ανθρώπους που κοιμούνταν στον δρόμο.


Μόλις βρεθήκαμε σε κάποιο λασπώδες κομμάτι, κάναμε αναστροφή. Ούτε να περπατήσεις μπορούσες τελικά.>>
[/QUOTE]

Διαβάζω την ρεαλιστική περιγραφή σου @TsAnn και σκέφτομαι πόσο ωραιοποιημένη και μάλλον μη ρεαλιστική είναι η εικόνα που αποκτούν όσοι Ευρωπαίοι επισκέπτονται την Ινδία, διαμένοντας σε πολυτελή πενταστερα και ταξιδεύοντας με ξεναγό μόνο σε "αποστειρωμένα" μέρη.

Από την άλλη μόνο αν δεις και τις 2 όψεις μιας χώρας για μένα έχει νόημα το ταξίδι, οπότε σε ευχαριστούμε για την περιγραφή σου.

 

[TsAnn]

μόνο αν δεις και τις 2 όψεις μιας χώρας για μένα έχει νόημα το ταξίδι

Συμφωνώ απόλυτα μ' αυτή σου την φράση.
Ωστόσο, δεν νομίζω πως μπορεί να πάει κάποιος στην Ινδία και να αποφύγει τελείως τα μέρη που δεν είναι ευχάριστα. Μόνο αν διακτινιστεί στο ξενοδοχείο. Αποστειρωμενα ούτε τα νοσοκομεία τους δεν νομίζω πως είναι.
Όπου και να πας, με όποιο μέσο και να μετακινηθεις, θα τα δεις όλα.
Αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά.

 

[PATSETAS]

φωτογραφιες πολυ ωραιες..

 

[TsAnn]

Βαρανάσι

Το ταξίδι προς το Βαρανάσι ήταν με ένα πολύ άνετο και σύγχρονο τρένο. Με θέσεις αεροπορικού τύπου και φαγητό. Έκανε 2 στάσεις -αν θυμάμαι καλά- και περίπου 8 ώρες να φτάσει.

Καθόμασταν με έναν Ινδό που ταξίδευε με την γυναίκα και το παιδί του. Μας ζήτησε να κάτσει διάδρομο για να είναι κοντά τους και είπαμε οκ. Θα μπορούσαμε να πάμε κι απ' την απέναντι πλευρά για να κάτσουν όλοι μαζί. Δεν ήθελε.

Ωραιότατοι άνθρωποι, μας έδωσαν απ' το φαγητό τους και το παιδί λίγο πριν φτάσουμε το παγωτό του. Ξαφνιαστήκαμε τόσο πολύ! Εμείς στην ηλικία του να δώσουμε παγωτό; Με τίποτα, σχολιάσαμε.
Επέμεναν τόσο που νιώσαμε άσχημα να αρνηθούμε.

Φτάνουμε στον σταθμό και συναντάμε τον τουκτουκτζη που μας έστειλε το ξενοδοχείο. Μας πρότεινε ο μανατζερ όσο ήμασταν καθ'οδόν να μας στείλει οδηγό χωρίς επιπλέον χρέωση και δεχτήκαμε. Με την ευκαιρία του τονίζω πως θέλουμε καθαρά δωμάτια, εννοείται απαντά.
Άντε, να δούμε!

Μπαίνουμε στο ξενοδοχείο, στο ισόγειο τα δωμάτια. Καθαρά και μεγάλα δειχνουν. Αναθαρρούμε και βγαίνουμε μια πρώτη βόλτα.
Βαριά η ατμόσφαιρα σ' αυτή την πόλη.

Πάμε για φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο αρχικά κι έπειτα κατευθυνομαστε προς το κεντρο. Γκατς και Γάγγης. (Στην ουσία τα γκατ είναι τα σκαλιά που σε οδηγούν στην όχθη του ποταμού)
Είναι κάνα 40λεπτο περπάτημα το ξενοδοχείο απ' το κέντρο, ωστόσο παλέψιμο.
Χαλαρή βόλτα, που για να πάει χαλαρά έπρεπε να επιλέγουμε δρόμους με λιγότερο κόσμο. Χανόμασταν στα στενάκια και μας άρεσε.
Στους πιο κεντρικούς δρόμους ήταν αδύνατον να περπατήσεις. Ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς. Μόνο πεζοί από ένα σημείο κι έπειτα αλλά τέτοια πολυκοσμία δεν είχαμε ξαναπετυχει. Ακόμα και μεταξύ μας υπήρχαν σημεία που πιανομασταν για να μην χαθούμε. Κάναμε λίγα ψώνια και περπατήσαμε παραποταμίως προς το γκατ που γίνεται η τελετή Aarti κάθε πρωί και βράδυ. Τώρα είχε πέρασει η ώρα, είχε τελειώσει η τελετή κι ήταν κάπως ήρεμα.
Ήμασταν κουρασμένοι οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

Σε κοντινή απόσταση απ' το κατάλυμά μας, είδαμε πως ήταν σε εξέλιξη κάποια παράσταση με 2 άτομα στην σκηνή και κόσμο από κάτω να παρακολουθεί.
Έξω από έναν ναό γινόταν αυτό και κάπου εκεί μου σβήνει το κινητό από μπαταρία. Ήμουν η μόνη με δίκτυο, οπότε αποφασίζω να ζητήσω από τους ανθρώπους να φορτίσω για λίγο. Η συνεννόηση με νοήματα, αλλά έβαλαν το κινητό μέσα, μας είπαν να κάτσουμε και μας έδωσαν κάποιες προσφορές.
Τί να τις κάνουμε, δεν καταλάβαμε αλλά καθίσαμε να δούμε λίγο την παράσταση εμείς κι εμάς οι θεατές.
Ήταν πολύ ωραία εκεί κι απρόσμενα τελείως. Βρεθήκαμε ξαφνικά σε μια γιορτή που δεν καταλάβαμε ποτέ το θέμα της, αλλά νιώσαμε ευπρόσδεκτοι. Ίσως ήταν για την αλλαγή της χρονιάς.

Μετά από λίγο ζήτησα το κινητό και είπα να φύγουμε. Κατέβηκαν οι καλλιτέχνες απ' την σκηνή και μας έπιασαν να χορέψουμε καθώς απομακρυνόμασταν. Ρίξαμε δύο ινδικές στροφές, ευχαριστήσαμε και φύγαμε.
Δυστυχώς ούτε ένας από μας δεν πρότεινε να κάτσουμε παραπάνω. Όλοι θέλαμε αλλά νομίζαμε πως οι άλλοι είναι κουρασμένοι. Το συνειδητοποιήσαμε στο ξενοδοχείο που συζητούσαμε πόσο μας άρεσε το κλου της ημέρας.

Η επομένη ξεκίνησε με καφέ στο δωμάτιο και την μαμά της φίλης μου να μας αφηγείται το περιπετειώδες βράδι τους κυνηγώντας ποντίκια...
Μετά το πρώτο σοκ, ζήτησαν αλλαγή δωματίου. Δεν υπήρχε διαθέσιμο για εκείνο το βράδι οπότε είπαν να εμπιστευτούν τον εξολοθρευτή ρεσεψιονίστ. Όντως, όταν επιστρέψαμε το βράδι, τα μικρακια είχαν γίνει παρελθόν κι αυτός μας έλεγε με περηφάνεια πως 4 έπιασε και πώς μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.
Πολύ ψύχραιμους τους βρήκαμε τους γονείς. Εμείς θα είχαμε εξαφανιστεί. Μάλλον είχαμε κουραστεί πολύ όλοι για να αλλάζουμε.

Η δεύτερη μέρα λοιπόν ξεκινά με ουμπερ για την πόλη Σαρναθ. Κάτι σαν πέρασμα απ' τον ινδουισμό στον βουδισμό. Κάνα μισάωρο μακριά είναι, όμορφο μέρος. Είδαμε εκεί και τα βουδιστικά αξιοθέατα, φάγαμε κι εδώ ωραιότατο street food. Κάτι burger πατάτας, απ' τα πιο νόστιμα που έφαγα στην χώρα. Πρώτα δοκίμαζα εγώ κι αν έβλεπαν πως είναι ωραίο και χωρίς παρενέργειες, το τολμούσαν

Επιστροφή με τουκτουκ προς τα γκατ πάλι, όπου φτάσαμε βραδάκι ξανά. Ήταν σε εξέλιξη η τελετή και σήμερα είχε ποδοπατημα. Δεν γινόταν να προχωρήσουμε με τίποτα. Σταθήκαμε σε κάποιο σημείο της πλατείας, με ελάχιστη ορατότητα κι αποφασίσαμε να έρθουμε την επομένη νωρίς γιατί πρέπει να δούμε και το μέρος με φως. Μείναμε ωστόσο, ξανά φάγαμε κάτι από κάποιον πλανωδιο και μόλις αραίωσε ο κόσμος, περπατήσαμε προς το γκατ που καίνε τους νεκρούς. Manikarnika ghat.

Είδαμε διάφορα όμορφα στον δρόμο προς τα κει, αλλά η πρώτη εικόνα πλησιάζοντας ήταν ένα φορείο με λουλούδια που κατέβαζαν προς την όχθη του ποταμού.
Μας πλησίασε ένας άνθρωπος που δούλευε εκεί κι άρχισε να μας λέει την ιστορία του μέρους, της καύσης κι άλλες λεπτομέρειες. Μας είπε αν θέλουμε να μας πάει μέχρι πάνω. Οι γονείς δεν ήθελαν. Τελικώς πήγαμε οι δύο φίλες.
Μας εξηγούσε ο τύπος όσο ανεβαίναμε. Οι οικογένειες έχουν 24 ωρες να φέρουν εδώ τον νεκρό απ' όπου κι αν βρίσκονται, μόνο άντρες τον συνοδεύουν, πώς τον περιποιούνται, κι άλλα τέτοια που σ' εμας ακούγονταν ανατριχιαστικά.
Σε κάποιο σημείο καίει η φωτιά χιλιάδες χρόνια (δεν θυμάμαι πόσα) όπως είπε κι από κει την παίρνουν για να ξεκινήσει η διαδικασία.
Τέλος πάντων, η ατμόσφαιρα ήταν που ήταν βαριά απ' την στιγμή που φτάσαμε στην πόλη, τώρα έγινε ασήκωτη. Φύγαμε αμίλητοι.

Ξημερώνει η τελευταία μας μέρα στο Βαρανάσι και πάμε για πρωινό οι 3 γυναίκες της παρέας. Ο πατέρας της φίλης μου είχε μπουχτισει τις γεύσεις, οπότε είχε αρχίσει να μειώνει τα γεύματα.
Πάμε οι πεινάλες και τρώμε σα να μην υπάρχει αύριο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και βρίσκουμε ένα τουκ τουκ για το κέντρο.
Συνωστισμός και πάλι. Δεν υπάρχει ώρα της ημέρας που να χαλαρώνει ο κόσμος σχολιάζουμε.
Φτάνουμε κατά τις 5:30 στο σημείο που γίνεται η τελετή Άρτι και μιας κι υπάρχουν κενές καρέκλες αφού είναι πολύ νωρίς, αποφασίζουμε να κάτσουμε να δούμε το θέαμα. Το κακό είναι πως από ώρα η φίλη μου είχε αρχίσει να μην αισθάνεται καλά, οπότε είχαμε όλοι μια ανησυχία. Μας είπε να κάτσουμε και αν χειροτέρευε θα φεύγαμε.

Το πρόβλημα στο σημείο είναι πως αν αρρωστησεις, πρέπει να περπατήσεις αρκετά ώσπου να βρεις κάποιο τουκ τουκ. Και με την πολυκοσμία που επικρατεί κατά την διάρκεια της τελετής, μοιάζει πολύ δύσκολη η απομάκρυνση.

Στο μεταξύ ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν εκεί με το φως της μέρας και διαπιστώσαμε πως είχε δημιουργηθεί κυριολεκτικά μια λωρίδα ερήμου λίγα μέτρα απ' την όχθη του ποταμού. Αναρωτιόμασταν απ' το πρώτο βράδι τί θα μπορουσε να είναι εκεί στην μέση που είχε δεμένες βάρκες. Τελικώς, είδαμε πως είχε καμήλες και κόσμο να περπατά. Είχε υποχωρήσει το ποτάμι σ' εκείνο το σημείο.
Άρχισε η τελετή, έπεσε το σκοτάδι και το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό.
Δυστυχώς η φίλη μου άρχισε να ξερνάει λίγα μέτρα πιο κει και λίγο πριν το τέλος φύγαμε γιατί είχαμε πια ανησυχήσει για τα καλά κι εκείνη ήταν πολύ αδύναμη. Από το πλαϊνό γκατ ευτυχώς μπορέσαμε να φύγουμε σχετικά εύκολα και μόλις βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο ανεβήκαμε στο πρώτο τουκ τουκ που περνούσε.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και κάπως καλύτερα ξύπνησε το πρωί. Είχαμε πτήση προς το Δελχί νωρίς το μεσημεράκι.