Αίγυπτος Αίγυπτος … απ’ τα παλιά!

[ka8y]

Περσι ημουν στο Σινα την μερα που (υποτιθεται πως) εγινε η επιθεση στο μοναστηρι του Σινα... Εγινε 200μ απο μας, στο φυλακιο, και δεν καταλαβαμε τπτ. Δεν ξερω, οταν ειμαι στην Αιγυπτο νιωθω ατρωτη, θα ξαναπαω φετος.

Νομιζω οτι πλεον οσο αφορα την τρομοκρατία πιο επικίνδυνα ειναι στην Ευρώπη. Απο την αλλη δεν θα με κανουν ενα ματσο τρελοι να κοψω τα ταξιδια. Αμα ειναι να παω απο αυτο... Θα παω χαρουμενη!
Επισης με εκανες να νοσταλγησω ωραιες εποχες που πεταγαμε για Κάιρο κ με Egypatair και με Olympic πεταγαμε με κατι τεραστια αεροπλανα και οχι κατι embraer της συμφορας.

 

[ka8y]

Μεταξυ αστειου κ σοβαρου ειχα γραψει αυτο στο fb τελευταια φορα που πηγα
"
Πτηση για Κάιρο Μεγαλη Εβδομαδα με ΠΑΣΟΚ (Μουμπαρακ): 2-3 group του pyramis, χαζοχαρουμενοι ιαπωνες τουριστες, μεγαλο αεροπλανο ενιοτε διπλου διαδρομου, πανικουλης και 1 ωρα τουλαχιστον να βγαλεις βιζα/περασεις διαβατηρια/παρεις βαλιτσα/να σου ανοιξουν βαλιτσα για ελεγχο.
Πτηση για Κάιρο Μεγαλη Εβδομαδα με Συριζα (Σισι): 15 νοματαιοι, οι μισοι transit για αλλου, σε ενα embraer 170 της συμφορας, σε 15 λεπτα βιζα/διαβατηριο/βαλιτσα και πλεον x-ray για ελεγχο.
Καλο Πασχα."

 

[Grerena]

2η ημέρα

Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στην Αλεξάνδρεια. Πήραμε το πρωινό μας και αναχωρήσαμε κατά τις 8:00 υποθέτω, γιατί δεν θυμάμαι την ώρα.
Η επιθυμία μου να δω την Αλεξάνδρεια υπερίσχυσε των νεύρων μου (κατά του “ξεναγού” μας). Εξάλλου, δεν νοείται ταξίδι στο Κάιρο χωρίς εκδρομή στην πόλη που ίδρυσε και έζησε ο Μέγας Αλέξανδρος! Είναι πολύ standar εκδρομή και έπρεπε να γίνει. Η Αλεξάνδρεια είναι ένα “οπωσδήποτε”. Συγκεκριμένα πράγματα κάνουν όλα τα group. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Συνήθως περιήγηση στην Αλεξάνδρεια περιλαμβάνει επίσκεψη στην ελληνική παροικία, το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, το σπίτι-μουσείο του Κωνσταντίνου Καβάφη και φυσικά στη νέα βιβλιοθήκη. Αυτά που έλεγε το και το δικό μας πρόγραμμα δηλαδή.

Η οργάνωσή της εκδρομής όμως ήταν απαράδεκτη. Τι οργάνωση δηλαδή; Ήταν ένα χύμα πράγμα. «Μπείτε μέσα πρόβατα και όπου μας βγάλει».
Η εξέλιξη αυτής της ημερήσιας εκδρομής με έκανε να θυμώσω πάρα πολύ και μετά από αυτήν την εκδρομή εμείς εγκαταλείψαμε εντελώς το group και τις υπόλοιπες δύο μέρες γυρνούσαμε μόνοι μας και κάναμε τα δικά μας. Και ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Εξελίχθηκε σε ένα πολύ ωραίο διήμερο που ξεκίνησε από την Κυριακή το μεσημέρι έως την Τρίτη το μεσημέρι που φύγαμε. Αλλά αυτά θα τα αναλύσω αργότερα.

Στη διαδρομή προς Αλεξάνδρεια των 2,5 ωρών κάναμε μία στάση για καφέ σε σταθμό του δρόμου για μισή ώρα. Φάγαμε μισή ώρα για έναν καφέ που δεν πινόταν στο όρθιο πάνω στην εθνική. Εκεί μας πήγε ο “φωστήρας”. Από εκεί έπαιρνε τη μίζα του. Άντε! Πες ότι ήταν αναμενόμενο. Συνηθίζεται στα group. Είσαι επιπλέον και με άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και μια τουαλέτα. Πάμε παρακάτω.

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Το ελληνικό στοιχείο της πόλης σε υποδέχεται από την είσοδό της με την Ελληνική επιγραφή της.

Πήγαμε κατ’ ευθείαν στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι ένα κτίριο εξαιρετικά μοντέρνας και ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής. Έχει το σχήμα ήλιου που ανατέλλει, το οποίο αποτελεί και σύμβολο της Αιγύπτου. Ο ηλιακός δίσκος μοιάζει να είναι μισοβυθισμένος στο νερό και κοιτάει προς την Μεσόγειο, με την οποία η πόλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Η Φωτογραφία της Βιβλιοθήκης ... είναι προφανώς από το internet.....

Ο γυρτός δίσκος, πέρα από τον συμβολισμό, επιτρέπει τον φυσικό φωτισμό του εσωτερικού της βιβλιοθήκης. Στρέφοντας κανείς την πλάτη του στον ηλιακό δίσκο βλέπει να εκτείνεται μπροστά του ο παραλιακός δρόμος της πόλης της Αλεξάνδρειας, ενώ στ’ αριστερά ξεχωρίζει το φρούριο του Κάιτ Μπέι.

Το κτίριο εκτός από εξωτερικά είναι και μοντέρνο εσωτερικά. Έχει οργανωθεί πολύ όμορφα σε τομείς και έχει πολύ φυσικό φως. Εδώ ήταν και το μοναδικό μέρος που είδα και αρκετά μοντέρνα ντυμένους ανθρώπους. Εδώ είδα νεαρές κοπέλες που μου τράβηξαν το μάτι λόγω του ωραίου και μοντέρνου ντυσίματός τους, το οποίο όμως συνοδευόταν από …μαντίλα στα μαλλιά.

Για τις ανάγκες της φωτογραφίας..... βρήκα ευκαιρία και κάθισα και εγώ σε μια γωνιά να διαβάσω...

Στη συνέχεια πήγαμε στο Πατριαρχείο. Δύσκολο το παρκάρισμα κοντά στο Πατριαρχείο. Παρκάραμε μακριά, περπατήσαμε μέσα σε δρόμους που ήταν υπό κατασκευή και εργασίες και με κόπο … φτάσαμε. Αλλά Πατριαρχείο δεν είδαμε. Περιμέναμε απ’ έξω να συνεννοηθεί ο “φωστήρας”, αλλά…. δεν συνεννοήθηκε!

Το Πατριαρχείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και ο Πατριάρχης δεν ήταν εκεί!!!!!!!

Και ο φωστήρας μας δεν το ήξερε. Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το κατώφλι και τα 50 άτομα για να το μάθουμε. Άμα έχεις καλό συνοδό στο group δε φοβάσαι τίποτα…… Αυτό που είδαμε δεν ήταν κάποιες εργασίες που εκτελούνταν από κάποιο συνεργείο. Είδαμε ένα γιαπί ... σε πλήρη εγρήγορση!!! Πράγμα που σημαίνει ότι η ανακαίνιση δεν συνέβηκε ξαφνικά. Έπρεπε το πρακτορείο και ο “ξεναγός” μας να το γνωρίζουν.

«Μα τι μπορεί να πάει στραβά;» σκεπτόμουν το πρωί;

“Ξαναφορτωθήκαμε” στο πούλμαν με επόμενη στάση σε ένα σημείο της παραλίας, προκειμένου να δούμε το σημείο που κάποτε βρισκόταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας. Στη σημείο αυτό τώρα στέκεται το φρούριο Fort Qaitbey. Ο Σουλτάνος της Αιγύπτου, Καΐτ-μπεης, χρησιμοποίησε τα ερείπια του Φάρου (ότι απέμεινε μετά το σεισμό που τον γκρέμισε) χτίζοντας το κάστρο του στον ίδιο χώρο και πάνω στη θεμελίωση του Φάρου.

Το φρούριο του Qaitbey...

Και ένα κομμάτι της παραλίας, όπως φαίνεται από το φρούριο και παλιά θέση του Φάρου...

Μετά σειρά είχε να πάμε για φαγητό σε κάποια ταβέρνα που δίνει καλή προμήθεια στον “φωστήρα”. Και πήγαμε. Ευτυχώς η ταβέρνα ήταν παραλιακή και διασχίσαμε όλη την παραλία της Αλεξάνδρειας με το πούλμαν φυσικά και λέω ευτυχώς γιατί ήταν η μοναδική επαφή που είχαμε με αυτή τη φοβερή προκυμαία. Όσο είδαμε από το παράθυρο του πούλμαν. Και φτάσαμε στην ταβέρνα και φάγαμε. Φάγαμε ένα μέτριο προς αδιάφορο φαγητό. Ρύζι με ψητά θυμάμαι. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταβέρνα ή η Αίγυπτος, αλλά προφανώς είχα “χαλαστεί” κιόλας. Εκεί θυμάμαι ότι ο “φωστήρας” μας ήταν η πρώτη φορά που ήταν μελιστάλακτος. Περνούσε από τα τραπέζια και έπιανε την κουβέντα. “Ήταν ωραία; Σας άρεσε. Πως είναι το φαγητό; Είστε ευχαριστημένοι;” Περίεργο μου φάνηκε. Μέχρι τώρα ήταν αδιάφορος και ότι και να τον ρώταγες σε απέτρεπε και ήταν αρνητικός με τα πάντα. Τώρα τον έπιασε ο πόνος αν περνάμε καλά; Μάλλον το φιάσκο του Πατριαρχείου τον ανησύχησε λιγάκι, υποθέτω. Σκέφτηκε φαίνεται ότι αν δεν μείνουμε ευχαριστημένοι δεν θα έχει πεσκέσι στο τέλος. “Κάτσε να τους πω καμιά καλή κουβέντα!”

Μετά το φαγητό αν μη τι άλλο αφού είχαμε «κερδίσει» και το χρόνο του Πατριαρχείου, όλοι περιμέναμε να πάμε μια βόλτα στην παραλία ή έστω για έναν καφέ. Προς έκπληξή μας το λεωφορείο μας έστριψε και …βγήκε από την πόλη!
Μα καλά! Αυτό ήταν; Και το σπίτι του Καβάφη που είναι; Έξω από την πόλη; Η απάντηση του “φωστήρα” ήταν: «Α! Δεν σας το είπα πρόβατα; Το σπίτι του Καβάφη μας τελείωσε. Είναι κλειστό και αυτό σήμερα»!!!
Καλά. Δεν το είπε έτσι, αλλά στα δικά μου αυτιά έτσι ακούστηκε……
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν και κάποιες μουρμούρες από πολλούς. Επιτέλους! Ανησύχησα μήπως είμαι εγώ η στριμμένη! Μέχρι τώρα μόνο εγώ έβλεπα τα στραβά; Αλλά και που μουρμούρισαν ... δεν άλλαξε τίποτα. Γυρίσαμε στο Κάιρο, με βάση το πρόγραμμα του “φωστήρα”.

Για καφέ πήγαμε τελικά. Βέβαια! Όχι όμως στην παραλία, αλλά σε ένα μαγαζί της Εθνικής, πανομοιότυπο με αυτό που πήγαμε όταν μπαίναμε στην πόλη. Φοβερό; Αφού στην Αλεξάνδρεια ο “φωστήρας” δεν είχε βρει κάποιο μαγαζί για να του δώσει μίζα, στην Εθνική είχε βρει.
Εγώ “έβραζα” μέσα μου. Ας φτάσουμε με το καλό Κάϊρο και αν ξαναμπώ εγώ στο πούλμαν ξανά……

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας σχετικά νωρίς το απόγευμα. Λογικό, αφού είχαμε επισκεφτεί μόνο το ένα από τα τρία βασικά που έπρεπε να δούμε στην Αλεξάνδρεια, είχαμε επιστρέψει νωρίς.

Ευτυχώς σήμερα η ατμόσφαιρα στο Κάιρο ήταν πιο υποφερτή. Δεν ήταν όπως εχθές. Σκεφτήκαμε λοιπόν με την καινούρια μας παρέα (το ζευγάρι της Αλ Χαλίλι), αφού ρίξουμε ένα γερό φρεσκάρισμα να πάμε για φαγητό στην περιοχή Zamalek. Οι υπόλοιποι του group, ακολουθώντας τις "σοφές συμβουλές" του «Kου αρπάχτρα» έμειναν στο ξενοδοχείο για φαγητό. Δεν θυμάμαι ποιος μας σύστησε το μαγαζί που πήγαμε στο Zamalek, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Μπορεί να μας το σύστησε και ο receptionist μπορεί και ο ταξιτζής. Abou El Sid λεγόταν και απ’ ότι είδα (πρόσφατα στο Internet) υπάρχει ακόμα…. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε, θυμάμαι όμως ότι ήταν ωραία, ότι περιμέναμε στην αρχή στο μπαρ να αδειάσει τραπέζι και μετά αράξαμε σε καναπεδάρες. Ήταν γεμάτο και μάλλον πολύ δημοφιλές το συγκεκριμένο μαγαζί…προφανώς από κόσμο που “αψηφούσε τους κινδύνους που εγκυμονεί το Κάιρο” και κυκλοφορεί μόνος και ανεξάρτητος μακριά από το group του!!!

Αφού φάγαμε λοιπόν ωραία σε αυτό το υπέροχο περιβάλλον αποφασίσαμε στη συνέχεια να πάμε στο ξενοδοχείο Marriot για ποτό.

Το Cairo Marriott Hotel είναι ένα μεγάλο ξενοδοχείο που βρίσκεται στην όμορφη περιοχή Zamalek πάνω στο νησί του Νείλου, το Gezira. Το κεντρικό τμήμα του ξενοδοχείου ήταν κάποτε παλάτι . Χτίστηκε από τον Khedive Isma'il Pasha το 1869, προκειμένου να φιλοξενήσει Γάλλους αυτοκράτορες. Η αλυσίδα Marriott το μετέτρεψε σε ένα υπέροχο σύγχρονο ξενοδοχείο.

Ε-κπλη-κτι-κό! Είναι ολοφάνερο ότι είναι πρώην παλάτι. Οι κήποι του που γλύφουν τις όχθες του Νείλου του προσδίδουν μια ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να την περιγράψω με την γλαφυρότητα που τους αρμόζει. H διακόσμηση της δεκαετίας του ’30 ταίριαζε στον εξωτερικό χώρο και στο lobby απόλυτα και σε “παρέσυρε” σε μακρινές εποχές. Όλα τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που έχουν σχέση με την Αίγυπτο μου ήρθαν στο μυαλό. «Έγκλημα στο Νείλο», «Τα μυστικά του Αιγυπτιακού τάφου», «Τα άστρα μιλούν για θάνατο». Ειδικά στο τελευταίο οι ήρωες είναι πρόσωπα από την αρχαία Αίγυπτο...
«Ξαναγυρίζοντας στο πατρικό της, πλάι στο Νείλο η Ρεσινέπ προσπαθούσε να ξεχάσει το σύζυγό της, που τώρα βρισκόταν κοντά στον Όσιρι. Προσπαθούσε να καταλάβει τις αλλαγές που είχαν συμβεί στο σπιτικό του πατέρα της ιερέα Ιμχοτέπ, φύλακα του Μαυσωλείου του Μερεφθά. Όταν μάλιστα στα μέσα του τρίτου μήνα της Πλημμύρας ο Ιμχοτέπ θα επέστρεφε στο σπίτι του φέρνοντας μαζί του και την νεαρή παλλακίδα από τη Μέμφιδα, την όμορφη Νοφρέτ, τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα σε αυτό το σκοτεινό σπίτι. Οι δυσαρέσκειες θα μεγάλωναν, οι ψίθυροι θα πολλαπλασιάζονταν και το κακό θα έκανε την εμφάνισή του. Ένας απροσδόκητος θάνατος χτύπησε το σπιτικό του νεκροφύλακα Ιμχοτέπ». Η εξέλιξη της ιστορίας αυτής τοποθετείται στη Δυτική όχθη του Νείλου το 2.000 π.Χ. Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ο Γιαχμώς, ο Σόμπεκ, η Έζα, η Χένετ, η Σάτιπυ, η Ρεσινέπ, η Νοφρέτ, ο Ιμχοτέπ ….

Συγνώμη… παρασύρθηκα. Μα το περιβάλλον ήταν τόσο ίδιο με αυτά που περιγράφει η Κρίστι. Πιθανόν σε κάποιο τραπέζι του παλατιού να έχει καθίσει κάποια στιγμή στο παρελθόν η Αγκάθα Κρίστι με τον αρχαιολόγο άνδρα της που ήρθε στην Αίγυπτο για ανασκαφές. Άμα η γυναίκα αυτή είχε τέτοιες εικόνες στη ζωή της είναι επακόλουθο να είχε τέτοια συγγραφική έμπνευση! Αυτή είναι και μια εποχή που θα ήθελα να ταξίδευα πίσω στο χρόνο, αρκεί να είχα το μυαλό και την … οικονομική επιφάνεια της Αγκάθα…

Τι υπέροχη βραδιά που ήταν και τι όμορφο περιβάλλον! Αφού ξέχασα και την πρωινή τσαντίλα με το φιάσκο της Αλεξάνδρειας! Νομίζω πάντως ότι ο χώρος αυτός ακόμα διατηρείται έτσι όπως τον είχα δει εγώ εκείνο το βράδυ!

Δεν θυμάμαι τι ώρα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Καθίσαμε για λίγο στο lobby του δικού μας πια ξενοδοχείου και συζητήσαμε λίγο με την υπόλοιπη ομάδα του group, η οποία μετά την Αλεξάνδρεια είχε αράξει στο ξενοδοχείο για φαγητό και κάποιοι για ποτό. Εγώ δεν μπορούσα να μην κρύψω τον ενθουσιασμό μου καθώς περιέγραφα αυτά που είχαμε κάνει εκτός group αυτές τις δύο ημέρες. Μίλησα για το Zamalek, το Marriot, την Al Halili και το περπάτημα στην καρδιά του Ισλαμικού Καίρου, για τη Hard Rock Cafe. Μάλλον έδρασε καταλυτικά η ομιλία μου, γιατί απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων την επόμενη ημέρα δεν ακολούθησαν και πολλοί τον «ακατανόμαστο» στις «ξεναγήσεις» του.

Εμείς πάντως σαφώς κατασταλαγμένοι δηλώσαμε στον ξεναγό ότι την επόμενη ημέρα (προφανώς) δεν θα ακολουθήσουμε την προαιρετική εκδρομή μέσα στο Κάιρο. Από εδώ και πέρα δηλώσαμε ότι θα κινούμαστε μόνοι μας. Το αγόρι από την παρέα μας είχε μάθει ότι θα μπορούσαμε να μισθώναμε ένα ταξί για την επόμενη ημέρα ώστε να μπορούσαμε να μετακινούμαστε και να πηγαίναμε όπου θέλαμε μόνοι μας και αφού είμαστε δύο ζευγάρια σε ένα ταξί θα μας έβγαινε και οικονομικά το πακέτο.
Πραγματικά η επόμενη ημέρα ήταν η πιο όμορφη και συναρπαστική μας ημέρα στην Αίγυπτο!

 

[Grerena]

3η ημέρα

Μετά το υπέροχο πρωινό μας στο ξενοδοχείο και πριν προλάβουμε ακόμα να καταπιούμε την τελευταία μπουκιά, μας ειδοποίησε η παρέα μας ότι είχε βρει οδηγό για το private tour μας. Είχε βιαστεί να βρει ταξί από τα αρκετά που περίμεναν έξω από το ξενοδοχείο μας, για να προλάβουμε τους υπόλοιπους τουρίστες που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, να έχουν ένα ιδιωτικό tour.

Ο οδηγός μας ήταν ένας ψηλός Αιγύπτιος με το όνομα Fathy. Ήταν ευγενικός και Αγγλομαθής. Ο Fathy δεν ήταν απλά οδηγός μας. Αποδείχτηκε και πολύ καλός ξεναγός. Μας εξηγούσε οτιδήποτε περνούσαμε από δίπλα του και δείχναμε ενδιαφέρον. Έκανε προτάσεις για το που θα πάμε, που άλλες ακολουθήσαμε και άλλες όχι. Όπου πηγαίναμε μας περίμενε απ’ έξω, όση ώρα και να κάναμε. Ήταν ο συνοδός μας από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Όπου χρειάστηκε μάλιστα έκανε εκείνος τις συνεννοήσεις. Επιπλέον ήταν και καλός οδηγός. Ήταν γρήγορος, υπομονετικός και κατάφερε να μην έχουμε ούτε ένα γραντζούνισμα πράγμα πολύ δύσκολο αν οδηγείς στο τρελοκομείο των δρόμων του Καίρου.

Η πρώτη μας στάση ήταν στη συνοικία του κοπτικού Καίρου.
Το κοπτικό Κάιρο, αποτελεί την καρδιά της χριστιανικής κοινότητας της Αιγύπτου. Είναι ουσιαστικά το παλιότερο τμήμα του σύγχρονου Καΐρου και περιβάλλεται από τείχη, τα οποία περιέχουν πέντε εκκλησίες που συνδέονται μεταξύ τους με στενά πλακόστρωτα δρομάκια.
Εκεί ο Fathy μας βρήκε ένα Αγγλόφωνο (μάλλον Ευρωπαίο) ξεναγό για την ενημέρωσή μας, έναντι μιας πολύ χαμηλής τιμής (που εννοείτε ότι δεν θυμάμαι τώρα). Ξεναγηθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε και το χριστιανικό νεκροταφείο, στο οποίο βρίσκονταν και πολλοί τάφοι πατριαρχών. Γνώριζα για τους Έλληνες της Αιγύπτου αλλά δεν είχα καταλάβει το πόσο μεγάλη είναι η παροικία των Ελλήνων. Εδώ, ανάμεσα στα «κοπτικά» τείχη νιώθεις πολύ έντονη την παρουσία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Και αν αναλογιστείς ότι είσαι στην καρδιά του Ισλάμ….
Μετά από καμιά ώρα στη συνοικία των κοπτών αναχωρήσαμε για την επόμενη στάση μας.

Δεύτερη στάση αποτέλεσε η Cidatel (Ακρόπολη) του Καίρου. Πρόκειται για τμήμα ενός εκτεταμένου οχυρωματικού έργου, που είχε σκοπό να προστατέψει την πόλη του Καΐρου από τις επιδρομές των σταυροφόρων. Στην κορυφή της Ακρόπολης υπάρχουν διάφορα οικοδομήματα όπως το Τέμενος του Νάσερ, το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί, το παλάτι Αλ-Γκαουχάρα και το Εθνικό Στρατιωτικό Μουσείο.
Εμείς επιλέξαμε να επισκεφτούμε το μεγαλύτερο τέμενος στο Κάιρο, αυτό του Μωχάμετ Αλή Πασά. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές τζαμί, πολύ όμορφο αρχιτεκτονικά και εντυπωσιακό και μέσα και έξω. Το επισκεφτήκαμε, αφού πρώτα εμείς οι γυναίκες βάλαμε την ανάλογη «κελεμπία». Χαζολογήσαμε λίγο περισσότερο στον εξωτερικό του χώρο, θαυμάζοντας μαγευτική θέα. Όλο το Κάιρο απλώνονταν μπροστά μας και στο βάθος (με τη σημερινή πιο καθαρή ατμόσφαιρα) αχνοφαίνονταν και οι Πυραμίδες της Γκίζας.

Κανονικά τα must αξιοθέατα θα έκλειναν με την επίσκεψη στη νεκρόπολη, που είναι συγχρόνως και κατοικία … ζωντανών, αλλά συμφωνήσαμε σύσσωμοι και οι τέσσερις ότι παραήταν κατεβαστικό το “αξιοθέατο” αυτό και αντ’ αυτού θα μπορούσαμε να πάμε για «φελουκάδα», κοινώς για βόλτα με φελούκα στο Νείλο.

Μια ιδέα ήταν που δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε αν δεν ήταν ο Fathy.
Τρεις μέρες πριν ούτε που θα φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν κάποια στιγμή για βαρκάδα στο Νείλο. Δεν είχα προετοιμαστεί για τίποτα τέτοιο. Θα με “πήγαινε” το πρακτορείο υποτίθεται σε standar αξιοθέατα και εγώ δεν είχα ασχοληθεί με τίποτα. Οπότε, η τωρινή εξέλιξη φάνταζε τόσο…. ευχάριστη έκπληξη, τόσο ….ξαφνική, τόσο …περιπέτεια! Για τις φελούκες το μόνο που ήξερα είναι ότι είναι ένα παραδοσιακό πλεούμενο της Μεσογείου, ένα είδος (ευκίνητου) ιστιοφόρου με τριγωνικά πανιά, που τη σήμερον ημέρα έχει εναπομείνει πια μόνο στο Νείλο. Και τώρα θα έκανα βόλτα με αυτήν… στο Νείλο….

Και επειδή δεν κατάφερα να την φωτογραφήσω ολόκληρη... βλέπετε τότε δεν είχα στο μυαλό μου το travelstories... ... παραθέτω μια φωτογραφία από το internet...

Αλλά και ο Fathy φάνηκε να ξαφνιάστηκε με αυτό το αξιοθέατο, που του ζητήσαμε να μας πάει. Επίσης, μου φάνηκε ότι ζορίστηκε και λιγάκι για να μας το βρει, γιατί τον είδα που έκανε δυο - τρία τηλέφωνα … υποθέτω προσπαθώντας να βρει βάρκα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι υπάρχει συγκεκριμένο σημείο (μπροστά από το Four Seasons), που μπορεί να πάει κάποιος να ναυλώσει μια φελούκα για βόλτα. Εμείς όμως πήγαμε σε μια προβλήτα που είχε μόνο 2-3 φελούκες και μόνο έναν “φελουκέρη” να περιμένει … εμάς και μόνο εμάς. Τώρα ή ο Fathy δεν γνώριζε τα «τουριστικά» ή ήθελε να μας πάει σε κάποιο γνωστό του.

Η ουσία όμως είναι ότι εμείς γευτήκαμε μια παραδοσιακή συνήθεια των Αιγυπτίων, νιώθω με όχι τόσο τουριστικό τρόπο. Στη φελούκα είμαστε εμείς οι τέσσερις και ο καπετάνιος της φελούκας. Ανοίξαμε τα πανιά και ο Νείλος… δικός μας. Είχε λίγο αεράκι εκείνη την ημέρα και δεν χρειάστηκαν κουπιά. Οι δουλειές της φελούκας δεν ήταν πολλές, αλλά με χρήση της διεθνούς παντομίμας … ο φελουκέρης (θα μπορούσα να τον πω και αρχαίο “ιστιοπλόο”) μας έδινε οδηγίες για να τις εκτελέσουμε. “Ανέβασε πανιά”, “στρίψε το κοντάρι”, “μετακινήσου δεξιά ή αριστερά” για να στρίψουμε τα πανιά, γιατί δεν χωρούσαμε κιόλας, γιατί είμαστε και πέντε άτομα και η φελούκα δεν έχει κουπαστή, είναι άφρακτη. Εμπειρία είναι η βαρκάδα, όχι το να πέσεις μέσα στο Νείλο….. Την περισσότερη ώρα βέβαια είμαστε αραχτοί και απολαμβάναμε τη βαρκάδα….

Η βαρκάδα αυτή με τη φελούκα στο Νείλο…ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία! Ήταν και αυτός ένας τρόπος για να νιώσεις τη μαγεία του Καΐρου.

Τι άλλο μένει τώρα για να κάνουμε;
Η παρέα μας ήθελε να κάνει βόλτα με καμήλες. Εμείς δεν τρελαινόμασταν και τόσο. Το είχαμε ζήσει αυτό σε παλιότερο ταξίδι μας στην Τυνησία. Δεν είχα όρεξη να βρωμιστώ από τα ζώα, δεδομένου κιόλας ότι μετά ακολουθούσε βραδινή έξοδο με παράσταση και φαγητό. Είναι και αυτές οι καμήλες …λίγο βρωμερές. Από την άλλη όμως σκεφτόμουν ότι … είμαι στην ΑΙΓΥΠΤΟ!!! Θα τα γευτώ όλα!!!
Έτσι, πήγαμε πάλι στην Γκίζα. Φτάσαμε κοντά στις Πυραμίδες, όπου εκεί βρήκαμε πολλούς καμηλιέρηδες. Ήταν αργά το απόγευμα και τώρα δεν είχε πολύ κόσμο. Ανεβήκαμε και εμείς σε καμήλες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχαμε μία καμήλα ανά δύο άτομα. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην έρημο…με φόντο τις Πυραμίδες. Και είχε και ηλιοβασίλεμα! Πλάκα είχε…..

Ο Fathy μας περίμενε και μάλιστα μας περίμενε για πολύ ώρα, γιατί μετά από την «καμηλάδα» εμείς είχαμε σκοπό να μείνουμε και άλλο στην περιοχή προκειμένου να δούμε την παράσταση “Ήχος και φως” με φόντο τις Πυραμίδες και θέμα την Ιστορία της Αιγύπτου.

Εμένα το θέαμα μου άρεσε πάρα πολύ. Οι Πυραμίδες προβάλλονταν πολύ όμορφα με φωτεινά χρώματα και λέιζερ, οι οποίες αποτελούσαν τον “τοίχο” στον οποίο προβάλλονταν διάφορες άλλες εικόνες της Αιγύπτου από Φαραώ και σύμβολα, μέχρι τον Νείλο και τα ιερά τους ζώα, με συνοδεία όμως μιας στεντόριας φωνής ενός αφηγητή με άκρως Βρετανική προφορά, να διηγείται πολλά από την αρχαία Αίγυπτο στα Αγγλικά. Ο φωτισμός μαζί με το ηχητικό ταξίδι διαμέσου των αιώνων ήταν πολύ εντυπωσιακός. Η διάρκεια της παράστασης ήταν περίπου μία ώρα και εγώ τουλάχιστον ένιωσα ότι αποζημιώθηκα λίγο βλέποντας ακόμα μια φορά τις … έστω και νυχτερινές Πυραμίδες και μάλιστα για πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι τις είχαμε δει το πρωί της πρώτης ημέρας….

«Sound and light show» στις Πυραμίδες

Απέναντι από την είσοδο του «Ήχος και φως» είχε πάρει το μάτι μου καθώς ερχόμασταν μια Hard Rock Café. Τώρα που βγήκαμε έξω από την παράσταση είδα ότι πρόκειται μόνο για την boutique της Hard Rock και όχι το κλασικό μαγαζί. Εγώ όμως αυτό ήθελα. Από την ημέρα που ψωνίσαμε την μπλούζα της Hard Rock είχα “φάει” τον άνδρα μου να μου τη χαρίσει ή έστω να μου τη δανείζει γιατί τη ζήλεψα και μου άρεσε πολύ, αλλά εκείνος ήταν εντελώς αρνητικός. Το να ξαναπηγαίναμε στο Café της πρώτης ημέρας δεν “έπαιζε” γιατί λόγω ραμαζανιού είχε κλείσει ακόμα και η Hard Rock! Οπότε η boutique που εμφανίστηκε μπροστά μου ως δια μαγείας μάλλον ήταν η …παραγγελιά μου. Έτσι, ψώνισα μια ίδια μπλούζα με αυτήν του άντρα μου, Hard Rock Cairo, την οποία και έχω ακόμα….

Για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου, μετά την παράσταση και τα ψώνια, αυτήν την υπέροχη βραδιά χρειαζόταν και ένα υπέροχο γεύμα. Η ιδέα να πάμε σε Λιβανέζικο εστιατόριο έπεσε από το αγόρι της παρέας μας (που ήταν ο μισός Λιβανέζος) και έγινε με χαρά αποδεκτή από όλους. Απευθυνθήκαμε στον Fathy ο οποίος προφανώς και ήξερε ένα πολύ καλό Λιβανέζικο, στο οποίο και μας πήγε.
Το Λιβανέζικο που πήγαμε λεγόταν Al Bayet Baytek. Ήταν πολύ όμορφα. Τα γκαρσόνια δεν μιλούσαν Αγγλικά, αλλά με καλή διάθεση συνεννοηθήκαμε. Καπνίσαμε και το ναργιλέ μας και έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η υπέροχη μέρα. Δυστυχώς τώρα που ξαναέψαξα για να το βρω στο internet, δεν το βρήκα. Πιθανώς να έχει κλείσει.

Γυρίσαμε αργά στο ξενοδοχείο μας. Δεν θυμάμαι πόσα πληρώσαμε στον Fathy. Θυμάμαι όμως ότι δώσαμε πολύ λιγότερα από αυτά που θα δίναμε για την προαιρετική ημερήσια του πρακτορείου με το πούλμαν και τον “ξεναγό”. Η διαφορά μας ήταν ότι το ταξί μας χάρισε τριπλάσιο χρόνο και … ξενάγηση. Δώσαμε και επιπλέον ένα μπουρμπουάρ και αποχαιρετηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι.

Μετά αράξαμε για λίγο στο lobby του ξενοδοχείου.
Εκεί συναντήσαμε και άλλους του group από τους οποίους μάθαμε ότι την προαιρετική εκδρομή που διοργάνωσε ο “φωστήρας” την ακολούθησαν μόνο οι 15 από το group μας. Οι υπόλοιποι “σήκωσαν δικό τους μπαϊράκι”. Κοινώς έκαναν ότι και εμείς. “Γύριζαν” μόνοι τους στο Κάιρο. Θα έχει πολλά νεύρα ο «δικός μας» και δεν θα ξέρει πως συνέβηκε αυτό. Αφού είναι πολύ καλός επαγγελματίας… Τα ίδια κάνει κάθε φορά και δεν είχε ποτέ πρόβλημα… Τι είδος πρόβατα είναι αυτά…; Μεταλλάχθηκαν…;

Τελικά δεν έβλεπα μόνο εγώ τα στραβά. Απλά εγώ μάλλον τα είδα λίγο νωρίτερα.



Συνεχίζεται ... με την ημέρα της επιστροφής μας και τον ... επίλογο....

 

[Grerena]

4η ημέρα
Έφτασε και η τελευταία ημέρα μας στην Αίγυπτο. Η πτήση μας ήταν μεσημεριανή και μας “έπαιρνε” για μια τελευταία βόλτα στην πόλη.
Μετά το πρωινό μας, προτείναμε στους φίλους μας να πάμε για μια παραποτάμια βόλτα σε ένα σημείο του Νείλου, που μάθαμε ότι ήταν γραφικά. Παρόλο που η κοπελιά της παρέας μας ήταν ταλαιπωρημένη, γιατί δεν γλύτωσε το έντερο της όσο και αν πρόσεχε (ας όψεται ο πρωινός χυμός του 5άστερου), συμφώνησε να έρθουν μαζί μας. Σκεφτήκαμε να πάμε με ταξί για γρήγορα.

Με το που βγαίνουμε από το ξενοδοχείο μας πέφτουμε πάνω στον Fathy. Τι καλά!!!
«Fathy θα μας πας για καφέ!»

Μπήκαμε λοιπόν και οι τέσσερις στο ταξί και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν αραχτοί σε ένα καφέ του Νείλου μαζί όμως με τον Fathy. Είπαμε να καθίσουμε και οι πέντε αυτή τη φορά. Ήταν και εκείνος κομμάτι της εκδρομής μας και μάλιστα σε αυτόν οφειλόταν το πολύ πετυχημένο κομμάτι της εκδρομής μας.

Ήπιαμε τον καφέ μας, χαζέψαμε το Νείλο, την απέναντι όχθη, τις φελούκες και γενικά χαλαρώσαμε αναλογιζόμενοι τις ημέρες που πέρασαν στο Κάιρο και συζητώντας με τον Αιγύπτιο οδηγό μας.

Ο Fathy ήταν πατέρας 5 παιδιών, γύρω στα 40, που δούλευε ταξί για να τα ζήσει. Είχε μάθει Αγγλικά σε μεγάλη ηλικία προκειμένου να ανταποκριθεί στη δουλειά του. Από το πρόσωπό του καταλάβαινες ότι ήταν φύση ευγενικός άνθρωπος και καθόλου φτιαχτός. Ευτυχώς που συνάντησα αυτόν τον άνθρωπο γιατί διαφορετικά θα έφευγα από την Αίγυπτο έχοντας την εντύπωση ότι οι περισσότεροι τουλάχιστον έχουν στο dna τους…τη ζητιανιά. Ομολογώ όμως ότι με προκατέβαλε αρνητικά πολύ ο “ξεναγός” μας που ήταν μισός Αιγύπτιος.

Γυρίσαμε την προκαθορισμένη ώρα στο ξενοδοχείο μας. Μπήκαμε στο πούλμαν με τελική στάση το αεροδρόμιο. Αποχαιρετίσαμε τον “ξεναγό”, ο οποίος θα έμενε Αίγυπτο (δεν θα γυρνούσε πίσω). Πήρε και το μπουρμπουάρ του όπως συνηθίζεται, απ’ όλους και από τους ευχαριστημένους και από τους δυσαρεστημένους (που ήταν οι περισσότεροι). Μετά από αρκετές διατυπώσεις και πάλι, πήραμε την πτήση επιστροφής. Τέλος καλό … όλα καλά.


Επίλογος
Στην εκδρομή αυτή πέρασα καλά. Είχε εντάσεις, εκπλήξεις και πολύ ωραίες στιγμές. Παρόλα αυτά δεν χόρτασα από Αίγυπτο. Έφυγα έχοντας στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα. Ήθελα (και θέλω) να πάω στο Λούξορ, στο Ασουάν και στην κοιλάδα των Βασιλέων. Τώρα πέρασαν τα χρόνια και με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα δεν νιώθω καμία ασφάλεια. Μου φαίνεται ότι θα μείνει ένα ανικανοποίητο απωθημένο.

Παρόλα αυτά κάποια στιγμή φέτος ψάχνοντας στο internet, είχα μια συνομιλία έναν συμπαθέστατο Αιγύπτιο, τον Mahmoud, ο οποίος μου έδωσε πολλές πληροφορίες σχετικά με την κρουαζιέρα στο Νείλο και την κοιλάδα των Βασιλέων και «ξαναφούντωσα» πάλι. Άρχισα να σκέφτομαι ένα ταξίδι στην Αίγυπτο σαν δώρο στο ένα μου γιο, που θέλει πολύ να πάει στην Αίγυπτο. Και εκεί που το σκεπτόμουν έγινε η τρομοκρατική επίθεση στο Σινά και μου κόπηκε η φόρα. Είναι κρίμα.
Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή που πρόλαβα να πάω στο Κάιρο ή αν είμαι άτυχη που δεν πρόλαβα να πάω στην Κοιλάδα των Βασιλέων….
Μάλλον ισχύουν και τα δύο…

Με το ζευγάρι που μοιραστήκαμε τις τόσο έντονες εικόνες της Αιγύπτου κάναμε παρέα για τον επόμενο χρόνο. Μετά … χώρισε και “χαθήκαμε”. Το αγόρι το συναντήσαμε ακόμη μια φορά στο Τορίνο, το χειμώνα του 2006. Εμείς είχαμε πάει για τουρισμό και εκείνος για να δει αγώνες στους χειμερινούς Ολυμπιακούς. Τους θυμάμαι και τους δύο όμως σαν μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Ας είναι καλά και οι φωτογραφίες. Τι κρίμα που δεν υπήρχαν οι ψηφιακές!!!

Στο ερώτημα «αν θα ξαναπήγαινα ταξίδι οργανωμένα με group» η απάντηση είναι … «εξαρτάται»!
Σε πρόγραμμα που περιλαμβάνει μόνο το πήγαινε – έλα και το ξενοδοχείο και με τον χρόνο μου να τον διαθέτω όπως θέλω εγώ…. το έκανα ήδη και ήταν πολύ επιτυχημένο. Έτσι κέρδισα τους “νεκρούς χρόνους” του πήγαινε-έλα και την καλύτερη τιμή του «χλιδάτου» ξενοδοχείου.
Ακόμα συμμετείχα σε μικρά ημερήσια προγράμματα, που επίσης κερδίζεις χρόνο και πολλές φορές «βγαίνουν» και πιο οικονομικά από το αν τα τολμήσεις μόνος σου, όπως π.χ. ημερήσια εκδρομή στο Stonehenge από το Λονδίνο ή ημερήσια εκδρομή στο βράχο του Γιβραλτάρ ή ακόμα ημερήσια εκδρομή στην Ταγγέρη του Μαρόκου από την Ταρίφα της Ισπανίας. Αυτά όλα ήταν εκδρομές με μικρά γκρουπάκια, ευέλικτα, τα οποία προέκυψαν πιο οικονομικά απ’ ότι αν τα έκανα μόνη μου.

Το μυστήριο που αποπνέει η Αίγυπτος και η ομορφιά των τοπίων της, η γοητεία των ανθρώπων της είναι τόσο έντονα, που ευτυχώς δεν μπορεί να τα μαγαρίσει κανένας κακός επαγγελματίας, σαν αυτόν που συναντήσαμε εμείς. Μπορεί να κυριάρχησε στην ιστορία μου η παρουσία του “φωστήρα” όπως τον έλεγα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν καταλυτική. Απλά ήθελα να τονίσω ότι συμβαίνουν και αυτά. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, και πρακτικά και ψυχολογικά. Για μένα ήταν ένα μάθημα, αλλά και μικρή περιπέτεια, που κατάφερα να προσπεράσω και να προσαρμοστώ, με αποτέλεσμα να έχω μια πολύ γλυκιά ανάμνηση…..

Πήγα στην Αίγυπτο προγραμματισμένα επιλέγοντας ένα πρακτορείο για να δω τις Πυραμίδες (που τις είδα λίγο και από μακριά), να δω το Αιγυπτιακό μουσείο (που το είδα χωρίς ξενάγηση), για να δω την Αλεξάνδρεια (είδα μόνο τη Βιβλιοθήκη της), αλλά απρογραμμάτιστα:
- έκανα βαρκάδα στο Νείλο με φελούκα,
- απόλαυσα τον κήπο του Παλατιού Gezira,
- περπάτησα στους δρόμους του Ισλαμικού Καίρου,
- έκανα βόλτα με καμήλα στην έρημο,
- είδα το θεαματικό «Sound & Light Show» στη Γκίζα…..

Για όλους τους παραπάνω λόγους το ταξίδι αυτό στην Αίγυπτο το θεωρώ ένα πολύτιμο ταξιδιωτικό … κειμήλιο.

Τέλος, θα πρέπει να “κλείσω”… με το κολάζ, που πόσταρα και νωρίτερα στην ιστορία μου, το οποίο αποτελείται από ενθύμια αυτού του ταξιδιού. Είναι ένα πάντρεμα φωτογραφιών, εισιτηρίων, καρτών και αποκομμάτων από την εποχή που οι φωτογραφίες…. …να μην τα ξαναλέμε…

Είναι το εισιτήριο της “Royal Mummies Hall”, του Μουσείου του Καίρου, της Citadel και της Πυραμίδας, η κάρτα της Hard Rock Café, η κάρτα του Fathy, η κάρτα του Abou El Sid και του Λιβανέζικου εστιατορίου και κάποιες αχνές φωτογραφίες…..

Finale με το εξώφυλλο της μπροσούρας του πρακτορείου.....

Καλά ταξίδια να έχουμε….

 

[Sassenach77]

Σε χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί αντιλαμβάνομαι οτι είσαι ένας άνθρωπος που όταν έχεις ένα πρόβλημα δεν αφήνεσαι σε αυτό, αλλά ψάχνεις να βρείς τη λύση του και δεν το βάζεις κάτω!!!!...Το εκτιμώ πολύ αυτό το προτέρημα στους ανθρώπους, γιατί μου εμπνέει αισιοδοξία στη ζωή!!!!
Εύχομαι ολόψυχα να ξαναπάς και σε σένα αλλά και στον γιό σου, που επιθυμεί να ταξιδέψει στη Αίγυπτο!!!
Πάντα να έχετε όμορφα και ασφαλή ταξίδια

 

[Grerena]

Σε χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί αντιλαμβάνομαι οτι είσαι ένας άνθρωπος που όταν έχεις ένα πρόβλημα δεν αφήνεσαι σε αυτό, αλλά ψάχνεις να βρείς τη λύση του και δεν το βάζεις κάτω!!!!...Το εκτιμώ πολύ αυτό το προτέρημα στους ανθρώπους, γιατί μου εμπνέει αισιοδοξία στη ζωή!!!!
Εύχομαι ολόψυχα να ξαναπάς και σε σένα αλλά και στον γιό σου, που επιθυμεί να ταξιδέψει στη Αίγυπτο!!!
Πάντα να έχετε όμορφα και ασφαλή ταξίδια

Να 'σαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ!
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να κρατάω ... τα καλά απ' ότι και να τύχει. Αυτό λίγο πολύ εγώ το μεταφράζω σαν: "ουδέν κακόν αμιγές καλού" και θα αρπάξω το καλό....... από τα μαλλιά!
Και ειδικά όσον αφορά τα ταξίδια, δεν μπορώ να αφήσω να πάει καμιά ευκαιρία χαμένη. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να επιστρέψω από την Α ί γ υ π τ ο μουτρωμένη και στεναχωρημένη.
Ευχές για όμορφα και ασφαλή ταξίδια και από μένα.....

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[erodios]

Grerena, κάντε το! Εννοώ κάντε την κρουαζιέρα στον Νείλο, η οποία είναι μαγευτική έτσι κι αλλιώς από μόνη της!
Θα διαπιστώσεις εξάλλου και μόνη σου ότι Αίγυπτος δεν είναι μόνο οι Πυραμίδες και πως οποιοδήποτε ταξίδι χωρίς Καρνάκ, Λούξορ, Κοιλάδα Βασιλέων, κλπ. είναι μάλλον ελλιπές. Μια καλή ευκαιρία ίσως να είναι φέτος το Πάσχα, που επειδή είναι αρκετά νωρίς οι θερμοκρασίες θα είναι ανεκτές.

 

[Grerena]

Grerena, κάντε το! Εννοώ κάντε την κρουαζιέρα στον Νείλο, η οποία είναι μαγευτική έτσι κι αλλιώς από μόνη της!
Θα διαπιστώσεις εξάλλου και μόνη σου ότι Αίγυπτος δεν είναι μόνο οι Πυραμίδες και πως οποιοδήποτε ταξίδι χωρίς Καρνάκ, Λούξορ, Κοιλάδα Βασιλέων, κλπ. είναι μάλλον ελλιπές. Μια καλή ευκαιρία ίσως να είναι φέτος το Πάσχα, που επειδή είναι αρκετά νωρίς οι θερμοκρασίες θα είναι ανεκτές.

Συνήθως δεν χρειάζομαι παρότρυνση για να κάνω ένα ταξίδι. Ανήκω στην άλλη κατηγορία, …αυτών που … παροτρύνουν.

Για το συγκεκριμένο όμως ταξίδι, στην Κοιλάδα των Βασιλέων, μάλλον χρειάζομαι… «σπρώξιμο». Όχι επειδή χρειάζεται να πεισθώ για την αξία του, αλλά γιατί φοβάμαι πλέον τις Αραβικές χώρες λόγω της τρομοκρατίας.
Από τη μία διαβάζω ιστορίες σαν της @varioAthens και ταράζομαι σκεπτόμενη «κι αν μου τύχει;» και από την άλλη διαβάζω ιστορίες σαν του @soudianos και ζηλεύω και λέω από μέσα μου… «και γιατί να τύχει σε μένα;».
Σίγουρα @rodios για να με παροτρύνεις θα έχεις κάνει αυτήν την κρουαζιέρα. Θα ήθελα όμως να μάθω πότε την έκανες και αν έχεις διάθεση και χρόνο να αναφέρεις και μερικές εντυπώσεις σου.

Πάντως αν πετύχει ο γιος μου στις Πανελλαδικές (το ’19) και αν δεν έχει συμβεί τίποτα κακό μέχρι τότε, νομίζω ότι η Ν. Αίγυπτος θα μπει ξανά στους στόχους μου.

 

[erodios]

Συνήθως δεν χρειάζομαι παρότρυνση για να κάνω ένα ταξίδι. Ανήκω στην άλλη κατηγορία, …αυτών που … παροτρύνουν.

Για το συγκεκριμένο όμως ταξίδι, στην Κοιλάδα των Βασιλέων, μάλλον χρειάζομαι… «σπρώξιμο». Όχι επειδή χρειάζεται να πεισθώ για την αξία του, αλλά γιατί φοβάμαι πλέον τις Αραβικές χώρες λόγω της τρομοκρατίας.
Από τη μία διαβάζω ιστορίες σαν της @varioAthens και ταράζομαι σκεπτόμενη «κι αν μου τύχει;» και από την άλλη διαβάζω ιστορίες σαν του @soudianos και ζηλεύω και λέω από μέσα μου… «και γιατί να τύχει σε μένα;».
Σίγουρα @rodios για να με παροτρύνεις θα έχεις κάνει αυτήν την κρουαζιέρα. Θα ήθελα όμως να μάθω πότε την έκανες και αν έχεις διάθεση και χρόνο να αναφέρεις και μερικές εντυπώσεις σου.

Πάντως αν πετύχει ο γιος μου στις Πανελλαδικές (το ’19) και αν δεν έχει συμβεί τίποτα κακό μέχρι τότε, νομίζω ότι η Ν. Αίγυπτος θα μπει ξανά στους στόχους μου.

@Grerena συγνώμη για την καθυστερημένη απάντησή μου, αλλά μόλις επέστρεψα από μια ολιγοήμερη χριστουγεννιάτικη εξόρμηση στην Κύπρο.

Πράγματι, έχω κάνει την κρουαζιέρα στον Νείλο, η οποία μάλιστα άλλαξε και την άποψή μου για τις κρουαζιέρες γενικότερα. Μέχρι τότε μάλλον τις «σνόμπαρα» γιατί τις είχα συνδέσει με το αραλίκι σε μια σεζλόνγκ και την αποχαύνωση στο ωραίο κατά τα άλλα βαθύ μπλε, ενώ προσωπικά προτιμώ τα ταξίδια μου να μην είναι αναψυχής και ξεκούρασης, αλλά συνεχούς κίνησης και περιήγησης, γεμάτα εμπειρίες, νέους τόπους, εικόνες, βιώματα.

Η κρουαζιέρα στον Νείλο μού προσέφερε όλα τα παραπάνω γιατί σε κάθε στάση του ποταμόπλοιου (Ασουάν, Κομόμπο, Έντφου, Έσνα, Λούξορ) μπορούσα να δω στοιχεία από τη νέα Αίγυπτο (π.χ. φράγμα Ασουάν, παρόχθιες πόλεις με τα παζάρια τους), λαούς (π.χ. Νούβιοι) και γραφικά στοιχεία (π.χ. παραδοσιακά χωριά, σπίτια), καθώς επίσης να γευτώ τις εμπειρίες από την πλεύση με μια φελούκα ή την περιήγηση με καμήλες στην έρημο. Και βέβαια είχα τη δυνατότητα να εντρυφήσω στον διαφορετικής περιόδου από αυτόν των Πυραμίδων αρχαίο Αιγυπτιακό πολιτισμό μέσα από τα μνημεία του (επιβλητικοί ναοί παντού, η μοναδική κοιλάδα των βασιλέων, ναός και οβελίσκοι της Χατσεψούτ, κολοσσοί του Μέµνονα, Καρνάκ, Λούξορ, κλπ.). Πιθανόν στο τελευταίο να συνέτεινε και ο εξαιρετικός αρχηγός-ξεναγός που είχαμε, ο Σπύρος από τον Ελληνισμό της Αιγύπτου, ο οποίος ζούσε την ξενάγηση και μας μετέφερε κυριολεκτικά στην εποχή του κάθε μνημείου (την εκδρομή δεν την οργάνωσα μόνος μου, αλλά την πραγματοποίησα με γκρουπ πρακτορείου). Και μαζί με όλα τα προηγούμενα υπήρχε και το στοιχείο της κρουαζιέρας με ποταμόπλοιο σε δωμάτια που ήταν ισάξια με 5στερου ξενοδοχείου και μπαλκονάκι με θέα στις όχθες του Νείλου (ή ακόμα στη νήσο Ελεφάντινη, στο πασίγνωστο ξενοδοχείο της Αγκάθα Κρίστι, στα πανέμορφα δειλινά, κλπ.), καθώς και πλήρη διατροφή με μοναδικά εδέσματα και πρωτόγνωρες γεύσεις. Όλα αυτά με έκαναν να αγαπήσω την κρουαζιέρα στον Νείλο και να τη συστήνω ανεπιφύλακτα (δυστυχώς δεν είμαι καλός στις περιγραφές και γι’ αυτό παρέθεσα κάποια στοιχεία της τηλεγραφικά).

Πότε πήγα; Το Πάσχα του 2015. Αν με προβλημάτιζε το ταξίδι πριν το κάνω; Ναι! Η αλήθεια είναι πως αν τότε δεν υπήρχε η επιδημία του Έμπολα στη Δυτική Αφρική, μάλλον θα είχα προτιμήσει να πάω στο Μαρόκο όπως σχεδίαζα αρχικά εκείνη την περίοδο. Γιατί παρόλο που το 2015 είχε τελειώσει στην Αίγυπτο η επανάσταση του 2011 και οι ταραχές με τους 1.000.000 διαδηλωτές στην πλατεία Ταχίρ, ενώ επίσης τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα από την ατμόσφαιρα και τα γεγονότα του πραξικοπήματος του 2013, όπως και να το κάνουμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο πιθανόν να ενέχει έναν βαθμό επικινδυνότητας, έστω κι αν αυτός δεν είναι πάντα και σε όλες τις περιόδους πραγματικός. Επομένως ένα ταξίδι στην Αίγυπτο είναι μια απόφαση που απλώς την παίρνεις ή όχι, αλλά αν τελικά πραγματοποιήσεις το ταξίδι και ειδικότερα την κρουαζιέρα στον Νείλο, τότε σίγουρα θα σε αποζημιώσει πολλαπλά.

 

[cromhania]

και εγω πηγα στην αιγυπτο με γκρουπ και ετυχα σε ξεναγο "φωστηρα" λες να ειχαμε τον ιδιο?πως τον ελεγαν αν επιτρεπετε?