Ιορδανία Ισραήλ Κίνα Μιανμάρ (Βιρμανία) Νότια Κορέα Παλαιστίνη Αίγυπτος-Σουδάν-Ιορδανία-Ισραήλ-Σεούλ-Γουαμ-Παλάου-Μικρονησία-Χαβάη-Αυστραλία-Μυανμαρ-Η.Κοng-Λονδίνo

[Yorgos]

ΤΟΠ-5 Αυστραλίας:

1. Η αίσθηση πολιτισμού/ποιότητας ζωής και ευγένειας/ακομπλεξισμού που αποπνέει η χώρα. Σε πολλά πράγματα είναι παράδειγμα πως καμιά φορά δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταφέρεις πράγματα ως κοινωνία.
2. Η εκδρομούλα στα πάρκα του βορά
3. Ορισμένα από τα μουσεία στη Μελβούρνη, π.χ. το μουσείο για τους μετανάστες
4. Το φαγητό! Έφαγα ωραία, ποικιλόμορφα, υγιεινά, το απόλαυσα.
5. Μπορεί να μηνμ ήταν ό,τι περίμενα, αλλά είχε ενδιαφέρον η επαφή με την κουλτούρα των Αβορίγινων

Γενικώς, δεν είχα και πολλές προσδοκίες από τη χώρα και...δικαιώθηκα. Είναι χώρα για να ζεις, αλλά ως προορισμός δεν έχει και κάτι το τρομακτικά απίστευτο, αν και έμειναν πάρα πολλάπράγματα που δεν πρόλαβα να δω σε μια τόσο τεράστια χώρα και άκουσα για κάποια που αγνοούσα, π.χ. Kangaroo Island. Αν είχα πολύ περιορισμένους πόρους πάντως κι έπρεπε να διαλέξω προορισμό, η ακριβή και μακρινή Αυστραλία θα ήταν πολύ χαμηλά στη λίστα. Αν επέλεγα πού να ζήσω, θα ήταν σαφώς ψηλότερα.

Πάμε Βιρμανία. Δεν κρατιόμουν κιόλας, εκτός από τη χώρα θα έβλεπα μετά από πολύ καιρό και τον έναν, το μοναδικό, τον πραγματικό πρωταγωνιστή αυτού του ταξιδιού, τον κύριο Α.

 

[Action]

Ζωντανεύεις την ιστορία σου με τις πραγματικά πολύ όμορφες φωτογραφίες!

 

[ka8y]

Τώρα κατάλαβα γιατί έλεγες αυτά για τους Αιγύπτιους με όλα αυτά που σου έτυχαν! Εντάξει άμα τους ζήσεις δεν είναι τοοοοοσο χάλια

 

[Yorgos]

KEΦΑΛΑΙΟ 12: ΒΙΡΜΑΝΙΑ​

Γιατί: Η Βιρμανία ήταν κεντρικός πυλώνας του –ο Θεός να τον κάνει- σχεδιασμού. Μαζί με τη Μικρονησία ήταν οι δυο αδιαπραγμάτευτες χώρες, αυτές στις οποίες θα πήγαινα ανεξαρτήτως κόστους, ευκολίας ημερομηνιών, θεομηνιών κλπ. Γνωρίζοντας ότι έχει πολύ ενδιαφέρον από αρχαιολογικής/ιστορικής/θρησκευτικής άποψης αλλά και ότι η χώρα πλέον κάνει άνοιγμα στον έξω κόσμο, οπότε σύντομα θα δυτικοποιηθεί αφενός, μόλις άνοιξαν κάποιοι “νέοι” προορισμοί στο εσωτερικό της αφετέρου. Ειδικά το δέλεαρ του να είμαι εκ των πρώτων (τέλος πάντων πριν τις ορδές) που πηγαίνουν να δουν το MraukU ήταν τεράστιο.

Πού: Παντού! Από όλο το ταξίδι, η Βιρμανία είναι η χώρα στην οποία είχα σχεδιάσει να αφιερώσω τον περισσότερο χρόνο, 5 εβδομάδες στο σύνολο. Αφιέρωσα την πρώτη εβδομάδα στον λιγότερο τουριστικό νότο, με το που ήρθε στη συνέχεια ο σύντροφος Α ταξιδέψαμε στα πιο εμφανή τουριστικά αξιοθέατα (Yangon, Bagan, trek στο Kalaw, λίμνη Inle, Μandalay) και μετά άφησα για τον εαυτό μου το MraukU και τα πέριξ.

Πώς κινήθηκα: Λεωφορεία, τραίνα, μηχανάκια, ταξί και αρκετά αεροπλάνα, βασικά επειδή λόγω του waterfaestival (που είναι η κατάρα του Βούδα για τον τουρίστα), πολλές φορές δεν υπήρχε τίποτε μα τίποτε διαθέσιμο. Ούτε λεωφορείο, ούτε ταξί ούτε τίποτε.

Τι μου άρεσε: Μου άρεσε πάνω απ’ όλα ο κόσμος: αυθεντικοί άνθρωποι, ειλικρινείς ως επί το πλείστον, ευγενέστατοι, διακριτικοί, χαμογελαστοί, ζωντανοί. Μου άρεσε το πόσο αυθεντική είναι η χώρα, σα να έχει μείνει σε μια κάψουλα χρόνου, το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας που μπορεί να επισκεφθεί κανείς (διότι έχει και κομμάτια offlimits) είναι σχεδόν ανέγγιχτο από το μαζικό τουρισμό. Η αρχιτεκτονική κληρονομιά της χώρας είναι εντυπωσιακή, οι δυνατότητες για τρεκ ατελείωτες, οι φυλές αμέτρητες, η κουζίνα –χωρίς να είμαστε στην Ταϊλάνδη ή την Ινδία- αρκετά ευχάριστη, οι τιμές γενικά πολύ καλές και φυσικά μιλάμε για έναν προορισμό πολύ ασφαλή, όσο μένει κανείς εκτός των ζωνών σύγκρουσης διότι δυστυχώς ακόμη υπάρχουν τέτοιες.

Τι δεν μου άρεσε: Τα όσα διαβάζει κανείς για το τι έχει τραβήξει αυτός ο λαός από χούντες, διαφθορά, εμφυλίους, εμπόριο ναρκωτικών κλπ, χιλιοταλαιπωρημένοι είναι και δεν τους αξίζει. Δεν μου άρεσε που ακόμη πολλά κομμάτια της χώρας είναι μη επισκέψιμα, που κάποι ααπό αυτά που ανοίγουν (π.χ. νησιά στο νότο) γίνονται αποκλειστικά πανάκριβα exclusiveresorts, δεν μου άρεσε που οι συγκοινωνίες συχνά είναι για τον πέοντα (π.χ. το γιατί τα λεωφορεία βραδιάτικα σταματάνε κάθε μιάμιση ώρα για φαγητό, οι καθυστερήσεις των τραίνων επικές, με τις πτήσεις ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετάξεις και τι ώρα) και δε μου άρεσε και η ξεραϊλα, αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με την κάκιστη εποχή που επέλεξα να πάω.

Απρόοπτα: Άπειρες φορές τα σχέδια ανατράπηκαν επειδή πέσαμε σε καταιγίδα, χάλασε η βάρκα, το λεωφορείο δε θα φύγει, δεν υπάρχει συγκοινωνία κλπ. Ειδικά η τροπική καταιγίδα μέσα σε ξύλινη βάρκα όπου ήμουν ο μόνος επιβάτης θα μου μείνει αξέχαστη, όπως και το ότι ένα άλλο σκάφος… ξέμεινε επειδή χάλασε η μηχανή στη μέση του ποταμού οπότε και χρειάστηκε να κάνω θαλάσσιο… ωτοστόπ και με έσωσαν κάτι Γερμανοί για να μη χάσω την πτήση μου.

Τι έκανα σωστά: Το ότι πήγαμε είναι μια σωστή επιλογή από μόνη της. Η χώρα πλέον αλλάζει ταχύτατα και σε 2-3 χρόνια θα είναι αγνώριστη λόγω ανοίγματος σε νέες επενδύσεις, τεχνολογίες επιρροές και με σίγουρη άφιξη πλέον εκατομμυρίων τουριστών. Το itinerary δεν ήταν καθόλου κακό, όπως και το πόσες μέρες αφιέρωσα σε κάθε μέρος. Η άφιξη του Α μετά από 2 μήνες όπου ταξίδευα μόνος ήταν βάλσαμο, έριξα το γέλιο της ζωής μου κι επειδή είναι και χώρα όπου υπάρχει γλωσσικό ανάχωμα, χρειάζεσαι κάποιον να γελάσεις, να μοιραστείς τις εντυπώσεις σου, να πεις μια μαλακιούλα βρε αδερφέ (καλά εκεί το ξεχέσαμε). Σε αντίθεση με τους περισσότερους που γνώρισα και διάβασα, νομίζω ότι διαλέξαμε και σωστό τρεκ, κυρίως επειδή είχαμε διαβάσει για τις απογοητευτικές εμπειρίες άλλων. Το ότι είχα κλείσει αεροπορικά από/προς MraukU λίγες μέρες πριν φτάσω στη Βιρμανία ήταν σοφό. Ομοίως σωστή επιλογή ήταν να ξεκινήσω από τον λιγότερο εντυπωσιακό νότο, αν τον είχα αφήσει για το τέλος μάλλον θα ήταν downgrade.

Τι έκανα λάθος: Μια φορά σήκωσα λεφτά από ΑΤΜ λόγω ανάγκης και ήταν απίστευτα τραγικό το rate, μετρητά και πάλι μετρητά. Η περίοδος κατά την οποία θα ταξιδεύαμε ήταν δεδομένη, αφού ο Α είναι εκπαιδευτικός και μπορούσε μόνο μέσα στις διακοπές του Πάσχα, αλλά δε θα τη συνιστούσα σε κανέναν: από τη μία απίστευτη ξηρασία (τα τοπία πολύ λιγότερο εντυπωσιακά από το αναμενόμενο) με αφόρητη ζέστη κι από την άλλη το waterfestival το οποίο σήμαινε απίστευτη δυσκολία στο να βρεις έστω ένα εισιτήριο λεωφορείου κι από την άλλη διαρκές και καιταιγιστικό μπουγέλωμα από όλα τα παιδάκια της Βιρμανίας, που την καταβρίσκουν να βρέχουν εσένα, το σάκο σου, τη φωτογραφική σου μηχανή, τα ρούχα που μόλις έπλυνες και κατάφερες επιστέλους να στενγώσεις και όλα αυτά με νερό που δε μοσχομυρίζει κιόλας. Εξυπακούεται πως θα έπρεπε να είχαμε κλείσει λεωφορεία από πριν ή κάποια αεροπορικά, αλλά είπαμε, αν θες να ταξιδεύεις ελέυθερος, τέτοιες χλαπάτσες θα τις φας και δεν αλλάζω άποψη: ταξίδι όπου ξέρεις πού θα κοιμηθείς αύριο, τι ώρα θα φύγεις, πόσο θα κάτσεις σε κάθε μέρος είναι τουρισμός κι όχι ταξίδι, το οποίο και προτιμώ.

Θα ξαναπάω; Νομίζω πως όχι. Η χώρα μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα και μάλιστα όποιος θέλει να πάει καλό είναι να τη βάλει στις προτεραιότητες για τον ίδιο λόγο που θα πρέπει να βιαστεί να πάει στο Ιράν ή την Κούβα, αλλά είδα όσα ήθελα να δω κι αν επιστρέψω σε μια πενταετία για να βρω πεντάστερα-θηρία, τις ξύλινες βάρκες να έχουν γίνει καταμαράν και τους χαμογελαστούς αγρότες να πρωταγωνιστούν σε χορευτικά σόου για αμερικάνικα γκρουπ, άστο καλύτερα. Ευλογημένος νιώθω που την είδα όπως την είδα τη χώρα και θα μου μείνει αξέχαστη.

Αξιολόγηση:

· Φύση: 7 Δυστυχώς δε βάζω “μισά” γιατί στην πραγματικότητα είναι για 6,5. Έχει ορυζώνες, βουνά, παραλίες, σπήλαια, φοβερές λίμνες, κάποιους καταρράκτες, ωραία τρεκ, αλλά δεν είναι το δυνατό της σημείο η φύση.

· Αρχαιολογία: 7 Πάλι ίσως να είμαι λίγο επιεικής, αλλά πράγμα έχει η χώρα. Και στο MraukU και στο Bagan και αλλού. Να ξεκαθαρίσω ότι όλους αυτούς τους εγκαταλελιμένους ναούς τους καταχωρώ στην αρχαιολογία κι όχι στην αρχιτεκτονική, όπου υπάγονται οι νεότεροι/πιο σύγχρονοι. Γενικά περίμενα ίσως κάτι καλύτερο, μάλλον είχα υπερβολικές προσδοκίες κι από τα δύο μεγάλα συμπλέγματα.

· Αρχιτεκτονική: 3. Οι πόλεις πραγματικά άσχημες, κάποιοι ναοί και ολίγη αποικιακή αρχιτεκτονική κάτι έλεγαν, όπως και μπόλικα χωριουδάκια με ξύλινα σπίτια, πολλές φορές με όμορφες, δουλεμένες προσόψεις. Αρχιτεκτονικό θαύμα πάντως δεν τη λες τη χώρα.

· Άνθρωποι: 9 Εξαιρετικοί, τι να λέμε. Πάντα χαμογελαστοί, τίμιοι, ευχάριστοι, αρκετά ενδιαφέροντες.

· Κόστος: 8 Πολύ φτηνή χώρα. Αν δεν είχαμε τα αεροπλάνα (ολίγον ακριβά!) και τα ταξί ως αποτελέσματα του waterfestival και είχαμε τη διάθεση να το κάνουμε πιο backpacking, δε νομίζω ότι θα ξοδεύαμε πάνω από 25€/ημέρα. Φαντάζομαι ότι θα ανέβουν οι τιμές με το χρόνο, αλλά προς το παρόν είναι πολύ οικονομικός προορισμός.

· Ασφάλεια: 10 Νομίζω οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι –τουλάχιστον στα σημεία εκτός των πολεμικών ζωνών- ήμασταν εμείς.

· Μοναδικότητα: 4 Χαμηλός βαθμός γενικώς. Η όλη ΝΑ Ασία μοιάζει πολύ κι αν βγάλεις κάποιες ιδιαιτερότητες αρχαιολογικής ή φυλετικής φύσεως, είναι εξαιρετικά ομοιογενής. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις είχα dejavu από άλλα ταξίδια στην Ταϊλάνδη, το Λάος ή την Καμπότζη. Κάτι που δε συμβαίνει με χώρες όπως η Ινδία, το Ιράν, η Κούβα, η Ιαπωνία ή η Αιθιοπία, όπου οι θρησκευτικές/πολιτικές/πολιτιστικές ιδιαιτερότητες δημιουργούν την αίσθηση του ανεπανάληπτου.

· Αυθεντικότητα: 10 Ο τουρισμός ακόμη παίζει ελάχιστο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο κόσμος, σχεδόν ό,τι βλέπει ο επισκέπτης είναι εκεί και όπως είναι… επειδή έτσι είναι, δε φτιάχτηκε για να το δει αυτός. Ο αποκλεισμός της χώρας από τον έξω κόσμο έχει διατηρήσει νόρμες καθημερινότητας που σε κάποιες περιπτώσεις προσφέρουν βιβλικές εικόνες, ειδικά στις επαρχίες, κάτι που θα αλλάξει γρήγορα βέβαια, λογικά προς το συμφέρον των κατοίκων (π.χ. φαντάζομαι ότι τα τρακτέρ γρήγορα θα αντικαταστήσουν τα άροτρα, οι ηλεκτρικές κουζίνες τις υπαίθριες φωτιές το βράδυ έξω από κάθε σπίτι και η άσφαλτος τα χωμάτινα δρομάκια).

· Φαγητό: 7 Δεν έφαγα άσχημα μωρέ. Ήξερα ότι δεν είναι και η επιτομή της ασιατικής κουζίνας, αλλά ελλείψει 6,5 αποφάσισα να τους δώσω 7, ειδικά συνυπολογίζοντας το σχεδόν ανύπαρκτο κόστος.

· Ποικιλία: 6 Έχει διαφορετικά πράγματα να κάνεις και να θαυμάσεις, αλλά έχουμε δει και χώρες πιο πολυποίκιλλες σε τοπία, δραστηριότητες, κλίμα κλπ. Καλά πάντως, ενδιαφέρον έχουν οι διαφορετικές επαρχίες και εθνότητες.

ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 72 και κατατάσσεται 21η σε περίπου 100 χώρες, στο τσακ δεν μπήκε στην εικοσάδα, που είναι feat που δύσκολα θα καταφέρει άλλη χώρα από αυτές που δεν έχω επισκεφθεί (αν είχα βάσιμες υποψίες για κάποια, θα την είχα επισκεφθεί ήδη, με εξαίρεση δυο-τρεις που είναι offlimits προς το παρόν, π.χ. Υεμένη). Έπιασε την υψηλότερη βαθμολογία από τις χώρες που επισκέφθηκα στο όλο ταξίδι, λίγο πάνω από την Ιορδανία.

Ακολουθούν φωτό, που θα είναι και πολλές, άλλωστε είναι και η χώρα όπου έμεινα το περισσότερο. Υπομονή διότι το ίντερνετ είναι φορ δε μπαζ, αλλά μέχρι αρχές Σεπτέμβρη θα έχει ολοκληρωθεί ολόκληρη η ιστορία (μένουν ακόμη Χονγκ Κονγκ & Μακάο, συν Λονδίνο).

 

[Yorgos]

Ο σταθμός των λεωφορείων για το νότιο κομμάτι της χώρας λίγο χαοτικός, αλλά βγάζεις άκρη.

Από τα εισιτήρια πάλι δεν περιμένεις να βγάλεις άκρη, αλλά δεν υπερχρεώνουν οι άνθρωποι, τους τσέκαρα.

Ωραία υπαίθρια φαγητάκια.

Το πρώτο μου κατάλυμα. Λουξ δεν το λες, αλλά και μόνο που μου άνοιξαν στις 3 το πρωί, μπράβο τους. Σε κανά δυο άλλα που πήγα, τζάμπα βροντούσα.

Ωραίες φατσούλες με το κλασικό σπιτικό βιρμανικό αντηλιακό.

Πήγα μια βόλτα με μηχανάκι στα περίχωρα της Mawlamyine, όπου είχε διάφορα πραγματάκια να επισκεφθεί κανείς. Όπως ένας καρατεράστιος ξαπλωτός Βούδας, μάλιστα δίπλα έφτιαχναν και το δίδυμό του για να ξαπλώνουν μαζί.

Γάμος ήταν αυτός, κάποια θρησκευτική γιορτή, χελωνονιντζάκια ντύθηκαν, θα σας γελάσω.

Πήγα και σ' ένα τοπικό μουσείο που αφορούσε την ιστορία της περιοχής και των τοπικών μειονοτήτων. Φτωχά τα εκθέματα και χωρίς ρεύμα ήταν και ολίγο σκοτεινό. Από λεζάντες γιοκ, οπότε έμεινα στο σκοτάδι (pun intended).

Σε κυριλάτο εστιατόριο είχε κλιματισμό οπότε μπήκα να γλιτώσω από την τραγική ζέστη (πολύ τραγική, χειρότερα από την Κούβα τον Αύγουστο), αλλά και το φαγητό δεν ήταν άσχημο, κάθε άλλο.

Γραφική η πόλη, χωρίς να είναι εντυπωσιακή, είχε ενδιαφέρον το περπάτημα στις γειτονιές.

Τεράστιος ναός στα προάστια, όπου ανέβηκα από καμιά 400αριά σκαλιά, για να διαπιστώσω πως υπήρχε και ασανσέρ.

Σπιτάκια, μαγαζάκια, εστιατοριάκια. Βρήκα κι έναν κουρέα που με έκανε γουλί όπως του ζήτησα και στο τέλος μου έκανε και δυο ΚΡΑΚ στο λαιμό με μια κίνηση ανάμεσα σε μασάζ και καράτε που ακόμη τη θυμάμαι.

Χωρίς πολλές επιλογές για νυχτερινή ζωή, οι ντόπιοι κάθονται να παρακολουθήσουν το ηλιοβασίλεμα στις όχθες του ποταμού και τρώνε στα διάφορα υπαίθρια φαγάδικα.

Και δίπλα στην Υπηρεσία Μετανάστευσης μια τεράστια οθόνη που εξάρει το έργο των αρχών.

Λουκούλειο γεύμα σε τοπικό εστιατόριο, τρία πράγματα ζήτησα, μου έφεραν 8, με χρέωσαν μόνο 2... Μπάλα έγινα από το πολύ φαγητό και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω καλά-καλά.

Και την επομένη αναμονή στο λεωφορείο μέχρι να γεμίσει, παρέα με τις χαμογελαστές πλανόδιες.

 

[Yorgos]

Έφτασα σε ένα χωριό το όνομα του οποίου δε θυμάμαι, αλλά είχε μια όμορφη και γαλήνια λίμνη.

Κι αν διέσχιζες τον ποταμό κι ανέβαινες ένα βουνό, είχες αυτή τη θέα:

Ξύλινα σπιτάκια, στη βάση των οποίων το βράδυ όλοι μαγείρευαν πάνω από ανοιχτές φωτιές.

Την άλλη μέρα πήγα βολτίτσα με μηχανάκι. Από ορυζώνες άλλο τίποτε.

Και από νούφαρα καλά πάνε.

Στα αμέτρητα μοναστήρια υπογράφουν όλοι, ακόμη κι αυτοί που δεν ξέρουν να γράφουν.

Οι ναοί -συνήθως σε σπηλιές- σφύζουν από πιστούς πάντως, γενικώς οι Βιρμανοί δίνουν την αίσθηση ενός πολύ θησκευόμενου λαού και δεν εννοώ μόνο τους Βουδιστές.

Έσβησαν τα φώτα στο ναό/σπηλιά και κουτουλούσα συνεχώς με ένα ζευγαράκι, αλλά το πήραν με χιούμορ.

Πολύ το σκαρφάλωμα αλλά η θέα άξιζε τον κόπο.

Παιδάκια παντού.

Και στούπες το ίδιο, κυριολεκτικά παντού.

Υποβασταζόμενη γιαγιάκα που πήγε να προσευχηθεί, ωραία εικόνα.

Αυτή η μπύρα είναι λέει οε πίσημος σπόνσορας της Τσέλσι. Η Τσέλσι το ξέρει;

Παιδάκια παίζουν κρυφτό από τη μαμά τους μέσα σε σπηλιά/ναό.

 

[Yorgos]

Επιστροφή στη Γιανγκόν για να παραλάβω τον κύριο Α. Δύσκολη πόλη: άσχημη, δύσοσμη, υπερπληθυσμός, ζέστη και ιδρωτίλα αλλά και πολλή ζωντάνια στους δρόμους και ιδιαίτερα ασφαλής.

Πήγαμε μέχρι το κρατικό πρακτορείο ταξιδίων, σε ένα υπουργείο-παρωδία όπου δυο γιαγιάκες αντί να να ξέρουν να μας πουν δυο πράγματα μας ζητούσαν ομπρέλες. Τελικώς λεωφορείο και τραίνο για Μπαγκάν δεν υπήρχε, οπότε πήραμε αεροπορικά εισιτήρια, πάλι καλά που βρέθηκαν κι αυτά δηλαδή εν μέσω του σημαντικότερου εορτασμού της χρονιάς για τους Βιρμανούς. Ο Α βέβαια χλώμιασε και χρειάστηκε κανά μιάωρο για να πεισθεί ότι αν δεν πετάξουμε δε θα δούμε το Μπαγκάν, αφού το επόμενο διαθέσιμο λεωφορείο ήταν σε...11 μέρες.

Αν για κάτι είσαι σίγουρος στη ΝΑ Ασία είναι ότι πάντα κάτι κουβαλάνε.

Η βαλίτσα του Α χάθηκε...αλλά τελικά η Bangkok Air μας είπε ότι την έφεραν, αλλά έπρεπε να την παραλάβουμε εμείς, οπότε συνολικά φάγαμε περίπου 3 ώρες στα πήγαιν'-έλα του αεροδρομίου. Τουλάχιστον στην επιστροφή γίναμε μάρτυρες επίσκεψης UFO στη Γιανγκόν.

Ο κύριος Α πρέπει να σας πω ότι έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Σχεδόν ξεπέρασε την πετοφοβία, τη δελφινοφοβία, τη μικροβιοφοβία, τις μανίες ότι κόλλησε AIDS στην Κούβα και γρίπη των χοίρων στις ΗΠΑ ("παιδιά αρρώστησα! φέρτε ένα θερμόμετρο!", "πού αρρώστησες ρε Α; στην έρημο είμαστε εδώ και 9 ώρες..."), αλλά το θαύμα του το έκανε: κατάφερε να φέρει 2 ντουζίνες νερά ΖΑΓΟΡΙ, καμιά δεκαριά κονσέρβες και άπειρους ξηρούς καρπούς από την Ελλάδα γιατί "δεν ξέρω τι νερά θα έχουν σε αυτά τα τρεκ που θα με πας". Επίσης τις μέρες πριν φτάσει μου έστειλε κανά δυο μάλλον αστεία μηνύματα του στιλ "τα πήρες τα χάπια για τη μαλάρια; τι παρενέργειες έχεις; πες μου την αλήθεια, θα το αντέξω!", αλλά γενικώς ο παλιός καλός Α των 100 φοβιών είναι παρελθόν. Χάσαμε τη φέτα από τη Δανία, χάσαμε και τον Α, δεν πάει καλά η χώρα...

Του Α του φάνηκε ολίγον γύφτικη η Γιανγκόν, εμένα μου άρεσε, πολύ ζωντανή πόλη μέχρι και πολύ αργά το βράδυ. Δυστυχώς ο Α δεν ήθελε να φάει street food, οπότε πήγαμε σε ένα ινδικό, αλλά με την πάροδο των ημερών έστρωσε ακόμη και σε αυτό. Τον χάσαμε σας λέω.

Από ένα σημείο κι έπειτα οι παγόδες καταντούν βαρετές.

Έχει και κάποια αποικιακά κτίρια, αλλά γενικώς αρχιτεκτονικά ένα μαύρο χάλι είναι.

Φυσικά με όλες αυτές τις άχρηστες αηδίες που έφερε ο Α...οι τσάντες του σκίστηκαν από το βάρος.

Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω πως το "Α" είναι παρατσούκλι για το Βαρουφάκη. Με το Γιάνη ταξίδεψα στη Βιρμανία.

Πολύ στιλάτο το αεροδρόμιο της Γιαγκόνας λέμε...

Μοναχοτσατάρισμα.

Ε φτάσαμε και στο Μπαγκάν. Νοικιάσαμε ένα ταλαίπωρο μηχανάκι και ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στους ναούς. Οι πρώτοι δε με ενθουσίασαν κιόλας η δε ξεραϊλα του τοπίου ήταν ολίγον απογοητευτική.

Από την ώρα βέβαια που σκαρφαλώνεις σε κάποιον, το πανόραμα αλλάζει.

Η κατάβαση γίνεται με κινήσεις χέλουρου, αυτού του ζωντανού ανάμεσα σε χέλι και αίλουρου.

Ο Α αποδείχθηκε απίστευτα δημοφιλής με τους ντόπιους, όλο του ζητούσαν να ποζάρει. Είναι κι ωραίο παλικάρι...

Με την ομίχλη έχει μεγαλύτερη γοητεία η θέα...απίστευτος αριθμός ναών, αν και σε καμία περίπτωση δε θα το σύγκρινα με το Άγκορ Βατ.

 

[Yorgos]

Ανάμεσα στους ναούς του Μπαγκάν μένουν και οι ντόπιοι στα σπιτάκια τους, πολλοί εκ των οποίων εργάζονται ως φύλακες ή πωλούν αναψυκτικά και ψιλοσουβενίρ. Ποτέ πισετικοί, πάντα χαμογελαστοί.

Μια διαφορά μεγέθους πατούσας την έχουμε με τους ντόπιους.

Η διάσημη τσάντα του Α, σκισμένη σε τρία διαφορετικά σημεία παρακαλώ.

Άφιξη στο Kalaw άγρια ξημερώματα, ύπνος μόλις 4 ωρών κι ετοιμαζόμαστε για τρεκ. Τουλάχιστον το πρωινό ήταν ικανότατο.

H Niang Niang η ακούραστη τρέκερ που μας πήγε στο τρεκ, στο οποίο ζητήσαμε να πάμε σε όσο το δυνατόν πιο απομακρυσμένα χωριουδάκια, ώστε να δούμε παραδοσιακή ζωή. Δεν είχαμε παράπονο. Εκτός από το φιλοδώρημα, γύρισε σπίτι και με τις...κονσέρβες του Α (τα νερά ΖΑΓΟΡΙ έμειναν στη Γιαγκόνα).

Ορυζώνες.

Χωριουδάκια σε λόφους.

Μοναχάκια ετοιμάζουν τα νεροπίστολά τους για το φεστιβάλ του νερού.

Παιδάκια που παίζουν με ρόδες, σβώλους και κουβαρίστρες...άλλη εποχή.

Η κουζίνα όπου ετοιμάστηκε το δείπνο στο σπίτι όπου διανυκτερεύσαμε.

Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, οπότε ντουσάκι με τον κουβά από τη γούρνα. Ο Α ενοχλημένος νομίζει ότι τον βγάζω φωτό για να τη βάλω "σε κανένα από αυτά τα φόρουμ όπου με κάνεις ρεζίλι".

Γιαγιούλες επιστρέφουν με τα καλάθια τους γεμάτα λάχανα, άλλες επισκευάζουν τη σκεπή τους κι άλλες μαγειρεύουν.

 

[Yorgos]

H ανάβαση στους ναούς απαιτεί κι ενέργεια. Ο Α ακάθεκτος πάντως, λεβέντης!

 

[Yorgos]

Ρεύμα δεν υπήρχε βέβαια, οπότε φάγαμε υπό το φως ενός κεριού. Βιβλική στιγμή όταν όλη η οικογένεια ήρθε στο σαλόνι να προσευχηθεί στο βουδιστικό προσκυνητάρι τους, σα να μην ήμασταν εκεί. Μετά μας ζήτησαν και συγγνώμη οι άνθρωποι...

Το πρωί μας ξύπνησε αυτός ο μπόμπιρας.

Και μια νέα μέρα ξεκινά στο χωριό.

Συναπαντήματα στο τρεκ.

Ψώνισε σάκα και ταγάρι το πουλάκι μου και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι.

Ο Βαρουφάκης πίνει το ουσικάκι του για να κοιμηθεί.

Και το πρωί κάνει ντους με παπούτσια για το φόβο των μικροβίων.

Είχα τη φαεινή ιδέα να πάρουμε το τραίνο. Απίστευτα αργό, έφυγε και με 2,5 ώρες καθυστέρηση, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλτ συνεπιβάτες που άνοιξαν τους οδηγούς μας και τους κοιτούσαν όλο περιέργεια.

Άνετο το τραινάκι πάντως.

Ε κι αφού φτάσαμε τόσο αργά στη λίμνη Ίνλε, είπαμε να φάμε σε νεπαλέζικο, μιας που είχαμε φάει και πριν δυο μέρες και μας άρεσε. "Καλά πάλι σε...nepali θα φάμε;". -Ναι...πάλι.

 

[katkats]

Αυτή η μπύρα είναι λέει οε πίσημος σπόνσορας της Τσέλσι. Η Τσέλσι το ξέρει;

κι όμως το ξέρει:
http://www.chelseafc.com/the-club/sponsors/sponsors---partners/club/singha.html
και εμείς την ίδια απορία είχαμε. Δεν μας τύφλωσαν όμως οι διασημότητες και μείναμε πιστοί στην chang

Πολύ ωραία η Βιρμανία.!

 

[Action]

Και οι δυο που εφτιαξες με σεπια ειναι πανεμορφες! Well done!