Και με 8-9 μέρες κάνεις σοβαρή δουλειά:
Και γω τσαντίζομαι όταν υπερχρεώνουν τον κόσμο στην Κούβα και πολύ μάλιστα. Αλλά τουλάχιστον έχουν ένα στιλ (υπάρχει μια φινέτσα, μια πονηριά) και κυρίως... είναι συμπαθείς στα υπόλοιπα οι άνθρωποι, δε σε πάει να τους βρίσεις. Οι Αιγύπτιοι δεν είναι συμπαθείς σε τίποτε. Ούτε όταν βαράνε τις καμήλες μέχρι να ματώσουν, ούτε όταν αφήνουν γριά γυναίκα πάνω στην καμήλα βάζοντας τα κλάμματα μέχρι να τους δώσει όσα ζήτησαν , ούτε χτυπάνε τις γυναίκες τους στο δρόμο, ούτε αφοδεύουν μέσα σους κινηματογράφους, δεν τραβάνε με δύναμη από το σάκο όποιον κατεβαίνει από λεωφορείο (έφαγε κάτι μπούφλες ένας... ποιον τραβάς ρε;;; ), δεν ουρλιάζουν στον τουρίστα για να τον τρομοκρατήσουν σαν αγέλη, δεν κλέβουν τσάντες οι συνοριοφύλακες και δε ζητάνε μπαξίσι για να μου επιστρέψουν το διαβατήριό μου στα σύνορα και όταν συμφωνώ μια τιμή (σωστή, καλή, κακή) αυτή πληρώνω. Στην Αίγυπτο δε βρήκα έναν (εντάξει κάποιους βρήκα) που να κρατάνε το λόγο τους. Ε, βάλε και τη βρώμα τους από πάνω, φτάνει. Τουλάχιστον στην Κούβα σε υπερχρεώνουν με χαμόγελο, με πουκαμισάκι στην τρίχα και μπορεί να είναι και καμιά μουλάτα με χαμόγελο φονικό και γάμπα αθλητριας. Χαλάλι τους, και κιτσάοι όταν είναι βγάζουν ένα γέλιο, μια αλεγρία.
Συμφωνώ. Και είναι σε γενικές γραμμές και πολύ πιο εντάξει από τους Άραβες.
Ναι, αλλά οι περισσότεροι ήρθαν από την Αλεξάνδρεια μια πόλη με κουλτούρα, άλλους κώδικες συμπεριφοράς (π.χ. μέχρι και η οδήγηση πιο ανθρώπινη είναι και είναι μακράν και η καθαρότερη πόλη της χώρας) και πιο διεθνής, κοσμοπολίτικη.
θα εκπλαγείς...
Έλεγα πως είμαι στραβόξυλο που τσακωνόμουνα στην Αίγυπτο, πες πες απενοχοποιήθηκα, thanks.
Εντάξει, γνωρίζουμε ότι σε όλες τις Αραβικές Χώρες υπάρχει η διάθεση για παζάρι (προτιμώ να μη το πω κλεψιά) και δη για σκληρό παζάρι! Είναι στη κουλτούρα τους και πας σύμφωνα μ' αυτό. Καλά, εγώ την καταβρίσκω με το παζάρι, το γουστάρω! Τώρα από κει και πέρα, ανά χώρα έχω γνωρίσει και τους τελείως μαμάκες αλά και τους πιο απίστευτους τύπους. Σε γενικές γραμμές δεν θα διαφωνήσω με τη συμπεριφορά τους στα μεγάλα κέντρα όπως στο Κάιρο που βρίσκεται ο κάθε λογής αλλά δεν θα ξεχάσω και διάφορους αξιόλογους ανθρώπους που γνώρισα σε πιο μικρά χωριά, ακόμα και στο Κάιρο, με απίστευτη φιλοξενία. Τη συγκίνηση του αποχαιρετισμού στη Σίβα, τα απίστευτα τυπάκια στο Ασουάν με τα εκπληκτικά κεράσματά τους - κανονικά ψαρογλέντια πάνω στη φελούκα τους χωρίς να μας ζητήσουν δραχμή, κ.α.
H ένστασή μου δεν είναι στο παζάρι, πάντως. Είναι στο μετά από το παζάρι. Κάνουμε παζάρι, συμφωνούμε με τον ταξιτζή στις 12 λίρες, φτάνουμε στον προορισμό και ουρλιάζει ζητώντας 35. Παίρνω μια άμαξα να με πάει στο σταθμό λεωφορείων, ο τύπος στη μέση της διαδρομής ζητάει τα διπλά από τα συμφωνημένα και σταματάει την άμαξα. Πάω σε εστιατόριο, γράφει Α τιμή το μενού, Γ ο λογαριασμός, μισή ώρα συζήτηση για το αν θα πρέπει να πληρώσω τα σωστά ή τα τριπλάσια, τους αφήνω όσα νομίζω κι αν θέλουν ας με δείρουν. Την άλλη φορά στο Κάιρο μας ακολουθούσε ένας τύπος όταν ψάχναμε κατάλυμα για να μπει πρώτος μέσα και να πάρει προμήθεια. Σε όποιο ξενοδοχείο κάναμε να μπούμε, έμπαινε και έτρεχε πρώτος, σε ένα από αυτά που ήταν στον 8ο όροφο, ανεβήκαμε μέχρι πάνω, τον άκουγα να λαχανιάζει τις σκάλες, μόλις φτάσαμε... δε βγήκαμε από το ασανσέρ, αλλά πάτησα επιστροφή στο ισόγειο για να τον ξεφορτωθούμε: άνοιξε το κουτί με την παροχή ρεύματος και μας έκοψε το ασανσέρ στη μέση... Το τράβηγμα με δύναμη από το σάκο όποτε κατεβαίνω από λεωφορείο από 4-5 αλλαλάζοντες μου ανεβάζει το αίμα στο αίμα στο κεφάλι.
