Αιθιοπία ΑΙΘΙΟΠΙΑ: Από άκρη σε άκρη

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ. GONDAR: ΤΟ ΚΑΜΕΛΟΤ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΦΑΣΙΛΙΔΗ

Σκοτεινιάζει όταν μπαίνουμε στη Gondar. Η ιστορική πόλη υπήρξε πρωτεύουσα της Αιθιοπίας για περισσότερο από δύο αιώνες πριν από την ίδρυση της Addis Ababa. Βρίσκεται σε μέτριο υψόμετρο, γύρω στα 2200 μέτρα, στους γόνιμους λόφους που χωρίζουν την Λίμνη Tana από τα ψηλότερα Όρη Simien. Η Gondar αναφέρεται συχνά σαν το “Κάμελοτ της Αφρικής”, χάρις στην εντυπωσιακή συλλογή πέτρινων πύργων Ευρωπαϊκής και Ινδικής επιρροής, κτισμένων από τον Αυτοκράτορα Φασιλίδη (κυβέρνησε την περίοδο 1632-67) και τους διαδόχους του. Επειδή είναι αργά, το μόνο που βλέπουμε είναι η Πλατεία με το Άγαλμα του Αυτοκράτορα Tewodros II, του ρομαντικού πολεμιστή και οραματιστή, που κυβέρνησε από το 1855 έως το 1868, ενός Ρομπέν των Δασών της εποχής και ιδρυτή της σύγχρονης Αιθιοπίας, που αυτοκτόνησε όταν ηττήθηκε από τους Άγγλους στην Μάχη της Magdala. Κάνουμε τσεκίν στο ξενοδοχείο και πάμε αμέσως για να δειπνήσουμε, αυτή τη φορά σε ένα εξαιρετικό ρεστωράν, το ξακουστό Four Sisters, το οποίο αν και απευθύνεται σε τουρίστες, έχει θαυμάσιο φαγητό.

Η Πλατεία του Αυτοκράτορα Tewodros II στη Gondar

Ρεστωράν Four Sisters

Το επόμενο πρωί κάνουμε στην αρχή μια μικρή βόλτα στην πόλη και επισκεπτόμαστε μια μικρή εκκλησία, ενώ στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τον Πύργο του Αυτοκράτορα Φασιλίδη, το Fasil Ghebbi (Βασιλική Ακρόπολη), ένα από τα αρχιτεκτονικά θαύματα της Αφρικής. Το Fasil Ghebbi είναι ένα εκτεταμένο σύμπλεγμα παλατιών, εκκλησιών, πλατειών, στρατώνων, σταύλων και αιθουσών συναντήσεως που περιβάλλονται από ισχυρά τείχη. Θεμελιώθηκε κατά τον 17ο αιώνα από τον Αυτοκράτορα Φασιλίδη και αποτελούσε την κατοικία των Αιθιόπων αυτοκρατόρων. Η μοναδική του αρχιτεκτονική δείχνει διαφορετικές επιδράσεις, συμπεριλαμβανομένης και Νουβιανής τεχνοτροπίας. Η ακρόπολη υπέστη σημαντικές ζημιές από τον Βρεττανικό βομβαρδισμό κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μεγάλο μέρος έχει αποκατασταθεί. Εκτός από το κύριο κτίριο, πιο πέρα βρίσκεται η Bασιλική Βιβλιοθήκη και το Αρχείο του Yohannes (Αυτοκράτορα, τέταρτου γιού του Φασιλίδη). Σε άλλη θέση βρίσκεται το Παλάτι του Iasy του Μεγάλου, ενός σπουδαίου βασιλιά της Σολομωντικής δυναστείας, ο οποίος βασίλευσε από το 1682 μέχρι το 1706. Eπίσης, πιο πέρα είναι και η Αίθουσα του Dawitt III, αυτοκράτορα, γιού του Ιasy και ο Πύργος του Bakaffa, αυτοκράτορα και γιού επίσης του Ιasy και αδελφού του Dawitt III.

Εκκλησία Abajalie Tekelehiymanote, Gondar

Στη Gondar

Το Fasil Ghebbi (Βασιλική Ακρόπολη) της Gondar

Ακολουθεί η επίσκεψη της Debre Birhan Selassie, εκκλησίας κτισμένης από τον Αυτοκράτορα Eyasu II (επίσης γνωστό σαν Birhan Seged, “Αυτός στον Οποίον το Φως Yποκλίνεται”) κατά τον 17ο Αιώνα. Ονομάσθηκε Debre Birhan, "Βουνό από Φως", λόγω του παρωνυμίου του Αυτοκράτορα. Αν και το εξωτερικό της εκκλησίας είναι αρκετά θελκτικό με τα πέτρινα τοιχώματά του, τις αψιδωτές θύρες και την διόροφη αχυροσκεπή, είναι το εσωτερικό ιερό της Debre Berhan Selassie που πραγματικά ξεχωρίζει, με τις λαμπρές νωπογραφίες. Ιδιαίτερη εντύπωση προξενεί η οροφή της εκκλησίας, με τις αμέτρητες σειρές των φτερωτών χερουβείμ που αναπαριστούν την πανταχού παρουσία του Θεού. Υπάρχει χώρος για 135 χερουβείμ, αν και τα 13 έχουν σβηστεί από την επίδραση του νερού. Ένας μεγάλος πέτρινος τοίχος με 12 στρογγύλους πύργους περιβάλλει το εκκλησιαστικό αυτό σύμπλεγμα, οι οποίοι συμβολίζουν τους 12 αποστόλους. Ο μεγαλύτερος 13ος πύργος, η πύλη της εισόδου, συμβολίζει τον Χριστό και έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε να ομοιάζει με το Λιοντάρι του Ιούδα. Η περιήγηση της Gondar ολοκληρώθηκε με επίσκεψη των Λουτρών του Φασιλίδη, έδρα μιάς ετήσιας τελετής κατά την οποία τα γεμίζουν με νερό, τα ευλογούν και τότε τα ανοίγουν για μπάνιο. Είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε τα Λουτρά αυτή ακριβώς την χρονική περίοδο, την εποχή δηλαδή του Τimkat, οπότε είχαν νερό, αν και δεν είδαμε την τελετή. Μέσα στα ίδια τα Λουτρά υπάρχει ένα όμορφο τριόροφο παλάτι λουτρών, που στηρίζεται σε συμπαγείς στήλες αρκετά ψηλότερα από την επιφάνεια του νερού. Ο κόσμος είναι ευγενικός και αξιοπρεπής, πολλά παιδάκια έρχονται για να φωτογραφηθούν δίχως να μας ζητούν κάποια ανταμοιβή, αντίθετα με αυτό που θα αντιμετωπίσουμε στο νότο.

Η Εκκλησία Debre Berhan Selassie της Gondar

Στα Λουτρά του Aυτοκράτορα Φασιλίδη

Παίρνουμε τον δρόμο προς τον επόμενο σταθμό μας, το Bahir Dar. Στα περίχωρα της πόλης κάνουν κάτι έργα και καθυστερούμε πολύ, παίρνοντας έναν βοηθητικό δρόμο. Ευτυχώς, η απόσταση που θα διανύσουμε σήμερα, είναι μικρή χιλιομετρικά. Προτού φθάσουμε στο Bahir Dar, κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφθούμε την Awra Amba, μιά Αιθιοπική σχεδιασμένη κοινότητα από 463 άτομα, που βρίσκεται 73 χιλιόμετρα ανατολικά της Bahir Dar. Ιδρύθηκε το 1980 από τον Zumra Nuru με τον σκοπό να λύσει τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα μέσω της αλληλοβοήθειας μέσα σε ένα περιβάλλον ισότητας – σε αξιοσημείωτη αντίθεση με τις παραδοσιακές νόρμες της κοινωνίας της Amhara. Η κοινότητα επικροτήθηκε σαν πρότυπο ανακούφισης της φτώχειας και της προώθησης της ισότητας των φύλων σε μιά χώρα όπου γενικά οι γυναίκες θεωρούνται υποτελείς στους άνδρες. Επισκεπτόμαστε το τοπικό σχολείο, το γηροκομείο της κοινότητας, τον ξενώνα και το υφαντήριο. Μας δίνει μια ωραία εντύπωση αξιοπρέπειας, οργάνωσης και πραγματικού αισθήματος κοινότητας που διακρίνει τις κοινωνίες της Αφρικής. Παίρνουμε και πάλι τον δρόμο και τα καταφέρνουμε να φθάσουμε ξανά βράδυ στο Bahir Dar, με όλες αυτές τις στάσεις και τις περιηγήσεις της ημέρας.

Η διαδρομή από την Gondar προς την Bahir Dar

Η Κοινότητα Awra Amba

Μπαίνοντας στην Bahir Dar

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ. BAHIR DAR: ΛΙΜΝΗ ΤΑΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΜΠΛΕ ΝΕΙΛΟΥ

Το Bahir Dar είναι η πρωτεύουσα της Amhara, ενός από τα εννέα Περιφερειακά Κράτη στην Αιθιοπία και αποτελεί έναν από τους κυρίαρχους τουριστικούς προορισμούς στην Αιθιοπία, με μιά ποικιλία αξιοθέατων στην κοντινή Λίμνη Τάνα και τον ποταμό Μπλε Νείλο. Η πόλη είναι όμορφη, με πλατιές λεωφόρους που περιβάλλονται από φοινικόδεντρα και από μιά ποικιλία πολύχρωμων λουλουδιών. Νωρίς το πρωί φεύγουμε για την Λίμνη Τάνα, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της ιστορικής Περιοχής Amhara, στα βορειο-δυτικά Αιθιοπικά Υψίπεδα, αποτελώντας τον μεγαλύτερο όγκο νερού της Αιθιοπίας και την κύρια πηγή του Μπλε Νείλου. Εξυπηρετείται κυρίως από το όμορφο παραλίμνιο λιμάνι του Bahir Dar, και είναι ένας σπουδαίος τουριστικός κόμβος, χάρις στον πλούσιο βιότοπο πουλιών, τον πλούτο των ιστορικών μοναστηριών των νησιών της και την εγγύτητα προς τους Καταρράκτες του Μπλε Νείλου, που είναι από τους θεαματικότερους στην Αφρική, όταν είναι σε πλήρη ροή.

H Λίμνη Tάνα είναι η μεγαλύτερη της Αιθιοπίας με 84 χιλιόμετρα μήκος, 66 χιλιόμετρα πλάτος, και με μέγιστο βάθος τα 15 μέτρα. Έχει πολυάριθμα νησιά, ενώ 37 εκκλησίες στολίζουν τα 37 νησιά στο νότιο άκρο της. Προσβάσιμα με πλοίο από το Bahir Dar, τα μοναστήρια χρονολογούνται κυρίως από τον 14ο μέχρι τον 17ο αιώνα, όταν τα νησιά αποτελούσαν τόπο πνευματικής απόσυρσης, τόσο για τον ορθόδοξο κλήρο όσο και για την βασιλική οικογένεια. Οι λιθόκτιστοι τοίχοι τους και οι ξύλινες πόρτες είναι διακοσμημένοι με απίστευτα λεπτομερείς θρησκευτικές τοιχογραφίες, πολλές εκ των οποίων έχουν ηλικία εκατοντάδων ετών. Στην όχθη της Λίμνης μας περιμένει μιά ψαρόβαρκα με τον βαρκάρη της, την οποία έχει νοικιάσει ο οδηγός μας, ο Fitretu. Λίγο σαράβαλο είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή, είναι πολύ νωρίς και δεν υπάρχει ψυχή στο λιμάνι, ενώ η λίμνη φαίνεται ήσυχη. Προτού πάρουμε τον δρόμο για τα νησιά κάνουμε μια βόλτα κοντά στις όχθες της λίμνης. Είναι πολύ όμορφα στη γαλήνη του πρωινού, και βλέπουμε και μερικούς ιπποπόταμους που κοιμούνται, καθώς και αρκετά πουλιά, κυρίως ψαραετούς και ερωδιούς. Μερικοί ψαράδες πλέουν σε βάρκες από πάπυρο (tankwa στην Αμχαρική).

Στη Λίμνη Τάνα

Επισκεπτόμαστε το Μοναστήρι Bete Mariam που στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται επάνω σε νησί, αλλά στην στεριά, κοντά στο άκρον της Χερσονήσου Zege, στο νότιο άκρο της Λίμνης. Υπάρχουν πολλά νησάκια στη Λίμνη, όλα με μοναστήρια, αλλά η Λίμνη Τάνα είναι τεράστια, σαν θάλασσα και θέλεις πολλές ώρες για να τα επισκεφθείς. Το Bete Mariyam, ιδρυμένο κατά τον 13ο αιώνα, είναι το παλιότερο μοναστήρι στη Zege και η όμορφη εκκλησία του έχει μερικές εξαιρετικές τοιχογραφίες. Το φθάνουμε με ένα σύντομο περπάτημα από την θέση αποβίβασης, μέσα από λεμονιές και καφεόδεντρα. To μοναστήρι, όπως και όλα σχεδόν της περιοχής, έχει ένα χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό στυλ, είναι στρογγυλό, με ένα κεντρικό ιερό που περιβάλλεται από πρωτότυπες εικονογραφίες, έναν εσωτερικό χώρο κίνησης των πιστών γύρω από το ιερό και έναν εξωτερικό περιπατητικό χώρο. Πολλοί πιστοί με τους λευκούς χιτώνες τους και τις μαγκούρες είναι στον εξωτερικό χώρο. Στον γυρισμό πιάνει αρκετή τρικυμία, που μας ανησυχεί λίγο, αφενός λόγω της βάρκας μας που δεν φαίνεται και πολύ αξιόπλοη και αφετέρου επειδή έχουμε διαβάσει για αρκετά ατυχήματα από καταιγίδες στη λίμνη. Ευτυχώς όλα πάνε καλά και ξαναβρισκόμαστε στο Bahir Dar ασφαλείς.

Στο Μοναστήρι Bete Mariam

Ακολουθεί η επίσκεψη του Μπλε Νείλου. Η διαδρομή προς τους Καταρράκτες του Μπλε Νείλου είναι ένας πολύ άσχημος χωματόδρομος, με πολύ ζωή όμως και χωριά κατά μήκος του. Φθάνουμε στο ποτάμι και παίρνουμε μια βάρκα για να το διασχίσουμε, και μετά περπατάμε κανένα τέταρτο για να φθάσουμε στον καταρράκτη. Ο καταρράκτης του Μπλε Νείλου βρίσκεται στην άνω πορεία του ποταμού, περίπου 30 χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά από το Bahir Dar και την Λίμνη Τάνα. Έχει ύψος μεταξύ 37 και 45 μέτρων, και αποτελείται από τέσσερα ρεύματα που παλιότερα μπορούσαν να φθάσουν σε πλάτος και τα 400 μέτρα στην εποχή των βροχών. Εντούτοις, από το 2003 ένας υδροηλεκτρικός σταθμός αφαίρεσε μεγάλο μέρος από την ροή των καταρρακτών και την εποχή της ξηρασίας που τους επισκεφθήκαμε εμείς δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακοί.

Ο Μπλε Νείλος είναι ένας ποταμός που προέρχεται εξ ολοκλήρου από την Λίμνη Τάνα και μαζί με τον Λευκό Νείλο, αποτελούν τους δύο μείζονες κλάδους του Νείλου. Ο Μπλε Νείλος παρέχει περίπου το 80% του νερού του Νείλου κατά την εποχή των βροχών. Έχει συνολικό μήκος 1450 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 800 χιλιόμετρα βρίσκονται μέσα στην Αιθιοπία. Ο ποταμός, αφού ξεκινήσει από την Λίμνη Τάνα, γύρω στα 30 χιλιόμετρα της πορείας του, στο επίπεδο των καταρρακτών, εισχωρεί σε ένα φαράγγι περίπου 400 χιλιομέτρων μήκους. Το φαράγγι αυτό είναι ένα τρομερό εμπόδιο για το ταξίδι και την επικοινωνία από το βόρειο μισό της Αιθιοπίας στο νότιο μισό και αναφέρεται σαν το “Μεγάλο Φαράγγι του Νείλου”. Την ονομασία αυτή του την έδωσε η Βρετανική ομάδα που ολοκλήρωσε την πρώτη κάθοδο του ποταμού από την Λίμνη Τάνα μέχρι σχεδόν το τέλος του φαραγγιού το 1968. Ο Μπλε Νείλος, ενώ αρχικά πορεύεται νοτιοανατολικά, στη συνέχεια στρέφεται προς τα δυτικά και ρέει διαμέσου της Αιθιοπίας και στη συνέχεια βορειοδυτικά στο Σουδάν. Σήμερα οι Αιθίοπες κατασκευάζουν κάποιο μεγάλο φράγμα που θα μειώσει πολύ τα νερά του, με αποτέλεσμα να μειωθεί και το νερό του Νείλου. Οι Αιγύπτιοι έχουν δηλώσει ότι αυτό αποτελεί αιτία πολέμου και η κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών είναι έκρυθμη.

Στους καταρράκτες του Μπλε Νείλου

Το ξενοδοχείο μας στο Bahir Dar

Το άλλο πρωί επιστρέφουμε στην πρωτεύουσα. Η Addis Ababa απέχει κάπου κάπου 500 χιλιόμετρα, γεγονός που μας εγγυάται μια ολοήμερη διαδρομή. Κατά την αναχώρησή μας από το Bahir Dar επισκεπτόμαστε το πρώην παλάτι του Haile Selassie, στην κορυφή του λόφου Bezawit, 9 χιλιόμετρα νότια του κέντρου της πόλης. Δυστυχώς η είσοδος δεν επιτρέπεται και απλώς βγάζουμε μερικές φωτογραφίες με τον φρουρό ασφαλείας στην είσοδο του παλατιού. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη, ο δρόμος είναι άσφαλτος και με σχετικά καλό οδόστρωμα. Υπάρχουν πολλές εναλλαγές τοπίου, χωριά, μικρές πόλεις, λιβάδια, ποτάμια, κοπάδια ζώων, ενώ ο δρόμος είναι συνεχώς γεμάτος ανθρώπους που βαδίζουν ή και κοπάδια ζώων, και ο οδηγός μας πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Σε κάποια στιγμή κάτι δεν μου φάνηκε σωστό και ρίχνω μια ματιά στο GPS του Ipad που είχα μαζί μου. Φαίνεται λοιπόν ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο, κάπου 50 χιλιόμετρα εκτός πορείας. Το λέω στον οδηγό, αρχίζει να ρωτάει τους περαστικούς και το επιβεβαιώνει, οπότε μαζί με τα χιλιόμετρα της επιστροφής φθάσαμε συνολικά τα 600. Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού, επειδή έτσι είδαμε κάποια όμορφα χωριά της περιοχής και συναντήσαμε μια μεγάλη διαδήλωση κατοίκων σε ένα μεγάλο χωριό της επαρχίας αυτής. Στην Αιθιοπία υπάρχουν πολλές φυλές και σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, που έχουν συχνά οδηγήσει σε συγκρούσεις και ακόμη σε σφαγές. Περίπου στο μέσον της διαδρομής φθάνουμε στο εντυπωσιακό Φαράγγι του Μπλε Νείλου, μετά την πόλη της Tsion, και κάνουμε μια θεαματική κάθοδο προς το ποτάμι, με τους μπαμπουϊνους να μας παρακολουθούν από το πλάϊ του δρόμου, και κατόπιν παίρνουμε την άνοδο, διανύοντας την ίδια απόσταση προς τα επάνω.

Με τον φρουρό ασφαλείας στο πρώην παλάτι του Haile Selassie, στην κορυφή του λόφου Bezawit, κοντά στο Bahir Dar

Στη διαδρομή από το Bahir Dar στην Addis Ababa

Διαδήλωση διαμαρτυρίας σε υπαίθριο χωριό της Αιθιοπίας

Σταθμός στη μέση του δρόμου Bahir Dar-Addis Ababa

Περνώντας το Φαράγγι του Μπλε Νείλου

Είναι απόγευμα και πλησιάζουμε την Addis Ababa, κάνουμε όμως μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφθούμε το ξακουστό μοναστήρι Debre Libanos, στην περιοχή Οromia. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας, και είναι ένας από τους ιερότερους τόπους της Αιθιοπίας. Το αρχικό μοναστήρι του Debre Libanos ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα από τον Tekla Haimanot, έναν ιερέα που πιστώνεται όχι μόνο με την εξάπλωση του Χριστιανισμού στα υψίπεδα, αλλά επίσης και με την παλινόρθωση της Σολομωντικής σειράς βασιλέων. Σήμερα είναι ένας από τους πιό λατρευόμενους αγίους της Αιθιοπίας. Από την εποχή του, ο Debre Libanos έχει χρησιμεύσει σαν το κύριο μοναστήρι της παλιάς περιοχής της Shoa και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα μοναστήρια της Αιθιοπίας. Το μοναστήρι έχει καταγραφεί στην ιστορία από την απόπειρα δολοφονίας του Ιταλού κυβερνήτη της Αιθιοπίας Graziani το 1937, ο οποίος, γνωστός για τις κτηνώδεις μεθόδους που εφάρμοσε στην Αφρική, την απέδωσε στους μοναχούς της μονής. Το αποτέλεσμα ήταν να προβεί στη σφαγή των ενοίκων του Debre Libanos, 297 μοναχών συνολικά και 23 λαϊκών. Το μοναστήρι φαίνεται αρκετά σύγχρονο επειδή τα παλιά κτίρια έχουν καταστραφεί και ξανακτισθεί, ενώ ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το εσωτερικό του, με τα φημισμένα βιτρώ του Debre Libanos και όμορφες θρησκευτικές εικόνες. Ο περίβολος του μοναστηριού είναι γεμάτος προσκυνητές. Ξαναπαίρνουμε τον δρόμο προς την πρωτεύουσα και όταν φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας είναι βαθειά νύχτα. Η Addis Ababa είναι ίσως το μόνο μέρος στην Αιθιοπία που προσφέρεται για νυχτερινή ζωή, αλλά είμαστε τόσο ταλαιπωρημένοι από την διαδρομή της ημέρας, που πέφτουμε κατ’ ευθείαν για ύπνο.

Στο Μοναστήρι Debre Libanos

Το ξενοδοχείο μας στην Addis Ababa

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ. ARBA MINCH: Η ΛΙΜΝΗ CHAMO ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΩΝ DORZE

Ξεκινάμε για τον Νότο! Φεύγουμε νωρίς, ώστε να γλιτώσουμε την κίνηση στην Addis Ababa, σταματάμε όμως σε ένα super market στα περίχωρα, για να προμηθευτούμε κάποια σνακς, χαρτομάντηλα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, μιας και όπως μας προειδοποίησε ο Fitretu, στο νότο της Αιθιοπίας θα είναι δύσκολο να βρούμε οτιδήποτε. Η διαδρομή μέχρι την Arba Minch, που θα γίνει η διανυκτέρευσή μας, είναι αρκετά μεγάλη, γύρω στα 450 χιλιόμετρα, αλλά ευτυχώς το οδόστρωμα είναι καλό. Στην Αιθιοπία πάντως, πουθενά δεν μπορείς να τρέξεις, οι δρόμοι παντού είναι γεμάτοι, από ανθρώπους που περπατούν, μεταφέρουν διάφορα προϊόντα, μαθητές, γαϊδουράκια, κοπάδια. Πρώτη μας στάση η Melka Kunture, μιά Παλαιολιθική τοποθεσία στην άνω Κοιλάδα Awash, 50 χιλιόμετρα νότια της Addis Ababa, όπου έχουν ανακαλυφθεί πολλά πέτρινα εργαλεία και απολιθώματα, χρονολογούμενα από 1.8 εκατομύρια χρόνια. Εκθέματα βρίσκονται σε ένα τοπικό μουσείο, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν από τον Homo erectus, ο οποίος κάποτε κατοίκησε την περιοχή, ενώ υπάρχει επίσης μιά ανοικτή θέση εκσκαφής στην οποία οδηγεί ένα λασπερό μονοπάτι.

Στον δρόμο από την Αddis Ababa προς το Arba Minch

Η Παλαιολιθική τοποθεσία Melka Kunture

Συνεχίζουμε για την Tiya, μια αρχαιολογική τοποθεσία που βρίσκεται στην Περιοχή Soddο, νότια της πρωτεύουσας. Ο τόπος αυτός είναι αξιοσημείωτος για τις μεγάλες πέτρινες στήλες του, πολλές από τις οποίες φέρουν κάποια μορφή διακόσμησης, για τις οποίες και έχει ανακηρυχθεί σαν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Tiya περιέχει 41 στηλες με ύψος μέχρι 5 μέτρα, που είναι χαραγμένες με αινιγματικά σύμβολα που περιλαμβάνουν ξίφη. Βρίσκονται σε μνήματα ατόμων ηλικίας μεταξύ 18 και 30 ετών, που πέθαναν περίπου 700 χρόνια πριν και τάφηκαν σε εμβρυική θέση, λίγα γνωρίζουμε όμως για την κουλτούρα αυτών που τα σκάλισαν. Κάνουμε μια στάση για φαγητό, σε έναν ωραίο σταθμό αναψυχής που βρίσκεται επάνω στον δρόμο, και είναι απόγευμα πια, όταν φθάνουμε στην Arba Minch. Η Arba Minch (“Σαράντα Πηγές”) είναι μια μέσου μεγέθους πόλη, και μάλιστα πανεπιστημιούπολη, που καυχιέται ότι κατέχει μια από τις θεαματικότερες τοποθεσίες της Αιθιοπίας, με τις λίμνες Chamo και Abaya να λαμπυρίζουν αμέσως προς τα ανατολικά, και την κρημνώδη πλαγιά της Κοιλάδας του Μεγάλου Ρήγματος να υψώνεται στα 3.000 μέτρα προς τα δυτικά. Είναι ιδανική για διανυκτέρευση στον δρόμο προς τον Νότιο Όμο, εκεί που ζουν οι φυλές της Κάτω Κοιλάδας του Όμο, αλλά η Arba Minch είναι επίσης η καλύτερη βάση για ημερήσιες εκδρομές στην Λίμνη Chamo με τους γιγαντιαίους κροκοδείλους, και στα εκπληκτικά σπιτικά των Dorze στα κοντινά υψίπεδα.

Το Πάρκο Στηλών στην Tiya

Η διαδρομή μας προς την Arba Minch

Ο Fitretu μας οδηγεί στο ξενοδοχείο μας, είναι ένα νέο ωραιότατο ξενοδοχείο, που ανήκει σε μια αλυσίδα, την “Heile Resorts”, με καταπληκτική θέα στην Λίμνη Chamo, αλλά και εξαιρετικό φαγητό, όπως διαπιστώνουμε στο δείπνο μας. Το άλλο πρωί φεύγουμε για την εκδρομή μας στη Λίμνη Chamo. Η λίμνη αυτή βρίσκεται στο όμορφο τοπίο της Κοιλάδας του Κεντρικού Ρήγματος της Αιθιοπίας, λίγα χιλιόμετρα μετά την Arba Minch. Έχει μήκος περίπου 30 χιλιόμετρα και γύρω στα 15 χιλιόμετρα διάμετρο, ενώ οι βόρειες ακτές της σχηματίζουν μέρος του Εθνικού Πάρκου Nechisar. Δυστυχώς όμως ο δρόμος είναι χάλια, κομμάτια χωμάτινα εναλλάσσονται με σπασμένη άσφαλτο και υπάρχουν πολύ μεγάλες λακκούβες. Ο Ηeile οδηγεί προσεκτικά και κάνουμε αρκετή ώρα για να φθάσουμε στην αποβάθρα. Μπαίνουμε σε ένα από τα πλοιάρια που περιμένουν και ξεκινάμε. Η Λίμνη Chamo είναι πολύ γνωστή για τους μεγάλους κροκοδείλους της. Ο βαρκάρης μας οδηγεί σε ένα νησάκι στη μέση της, όπου υπάρχουν συγκεντρωμένοι κροκόδειλοι και μπορείς άνετα να τους παρατηρήσεις, είναι η αποκαλούμενη αγορά κροκοδείλων, ένα αμμώδες κομάτι όχθης, όπου τα γιγαντιαία σαυροειδή αγαπούν να ξαπλώνουν στον ήλιο. Πραγματικά οι κροκόδειλοι είναι τεράστιοι, τουλάχιστον μερικοί από αυτούς, και παρότι έχω δει αρκετές φορές, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, σταματώντας σε κάποια σημεία όπου υπάρχουν ιπποπόταμοι και διάφορα είδη πουλιών, πελεκάνοι, ερωδιοί, πελαργοί, αλλά βλέπουμε και 2-3 αλιαετούς.

Το ξενοδοχείο μας στην Arba Minch

Η εκδρομή στη Λίμνη Chamo

Την άλλη μέρα επισκεπτόμαστε ένα χωριό Dorze. Η συνήθως κρύα και συννεφιασμένη περιοχή Dorze, ευτυχώς όχι όταν πήγαμε εμείς, βρίσκεται ψηλά στα Βουνά Guge, γύρω στα 3000 μέτρα επάνω από το επίπεδο της θάλασσας, βορειοδυτικά του Arba Μinch. Η Dorze φημίζεται για τις ψηλές καλύβες της που μοιάζουν με γιγαντιαία μελίσσια. Κάθε καλύβα έχει ένα είδος “μύτης” στη νότια πλευρά της, που χρησιμεύει σαν δωμάτιο υποδοχής και μοιάζει με κεφάλι ελέφαντα. Ο οδηγός μας ο Fitretu μας έβαλε μέσα σε μιά καλύβα Dorze, που ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εσωτερικά. Ενώ από έξω φαίνονταν τόσο μικρή, ο εσωτερικός χώρος είναι απίστευτα μεγάλος. Στο μέσον της καλύβας υπάρχει μιά ανοιχτή φωτιά για μαγείρεμα, και γύρω γύρω χαμηλοί πάγκοι για να κάθεσαι γύρω από την φωτιά. Κατά μήκος των τοίχων υπάρχουν θέσεις για ύπνο και για αποθήκευση. Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό και βλέπουμε μια γυναίκα Dorze να παρασκευάζει άζυμο ψωμί φτιαγμένο από το ψευδομπανανόδεντρο. Η ήμερη μορφή του φυτού (Ensete ventricosum ή Αιθιοπική μπανάνα) καλλιεργείται μόνο στην Αιθιοπία, παρέχοντας το βασικό φαγητό για περίπου 20 εκατομύρια ανθρώπους. Οι Dorze φημίζονται για την δεξιοτεχνική ύφανση βαμβακιού και βλέπουμε διάφορα πολύχρωμα υφάσματα απλωμένα έξω από τις καλύβες.

Στο χωριό των Dorze

Το χωριό είναι σχεδόν άδειο, επειδή σήμερα είναι ημέρα αγοράς. Έχουμε καταστρώσει κατάλληλα το πρόγραμμά μας, ώστε να βρεθούμε σε αρκετές αγορές της νότιας Αιθιοπίας, που είναι πολύ γραφικές και γίνονται 1-2 φορές την εβδομάδα. Φθάνουμε σε λίγο στην αγορά που είναι γεμάτη κόσμο. Οι Dorze είναι μια μικρή εθνική ομάδα που κατοικεί στην Ζώνη Gamo Gofa της Αιθιοπίας. Μιλούν την γλώσσα Dorze, μια Ομοτική διάλεκτο και αριθμούν 29.000 άτομα, που ζουν στα νότια τμήματα της χώρας. Οι περισσότεροι κατοικούν στα χωριά, κοντά στις πόλεις Chencha και Arba Minch, αλλά μια μερίδα τους έχει μεταναστεύσει και στην πρωτεύουσα. Το χωριό που επισκεπτόμαστε εμείς βρίσκεται κοντά στην Chencha. Οι άνθρωποι είναι φιλικοί και βγάζουμε αρκετές φωτογραφίες. Δυστυχώς στην Αιθιοπία υπάρχουν πάρα πολλές διαμάχες μεταξύ των διαφόρων φυλών και εθνοτήτων, και μόλις το 2018 έγινε μια μεγάλη σφαγή μιας μερίδας των Dorze που κατοικούσε στα περίχωρα της Addis Ababa από τους Oromo, την μεγαλύτερη εθνοτική μειονότητα της χώρας, που κατοικεί στο κεντρικό τμήμα της.

Στην αγορά των Dorze

Στον δρόμο για το Konso

To επόμενο πρωί συνεχίζουμε προς τον νότο και επισκεπτόμαστε την πόλη Konso. Η πόλη πύλη για την Κάτω Κοιλάδα του Όμο, η Konso, είναι γνωστή για τα αρχιτεκτονικά εμπνευσμένα χωριά της φυλής Konso γύρω από την πόλη που την κάνουν απαραίτητη σαν στάση. Η αρχαία, σύνθετη και μαγευτική κουλτούρα του λαού των Konso, οι πέτρινοι τοίχοι, τα κλιμακωτά λιβάδια και οι τελετουργικές κατασκευές απαρτίζουν έναν μοναδικό τρόπο ζωής, έτσι που το συνολικό Πολιτιστικό Τοπίο των Konso δηλώθηκε σαν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Η αρχιτεκτονική των χωριών των Konso είναι διαφορετική από τα παραδοσιακά σπίτια και τις κατοικίες στα άλλα μέρη της χώρας. Ο λαός των Konso ζει σε οχυρωμένα χωριά που περικλείονται από πέτρινους τοίχους. Επισκεπτόμαστε ένα χωριό των Konso δίπλα από την πόλη, αλλά δυστυχώς στο εσωτερικό του χωριού δεν επιτρέπουν τις φωτογραφίες. Βγάλαμε όμως αρκετές στην περιφέρεια του χωριού (και κάτι λίγες και στο μέσον). Απέναντι από το χωριό φαίνονται οι αναβαθμίδες που καλλιεργούνται, χαρακτηριστικό της περιοχής, ενώ έξω από μερικές καλύβες βλέπουμε Wagas, ξύλινα αγάλματα τα οποία αναπαριστούν σπουδαία μέλη της οικογένειας καθώς και ηρωϊκά γεγονότα σε τόπους ταφής. Συνεχίζουμε την πορεία μας για την Jinka, την πόλη της επόμενης διανυκτέρευσης.

Στο χωριό των Konso

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ. ΣΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΟΜΟ-I

Συνεχίζουμε την πορεία μας για την Jinka, μια εμπορική πόλη της Νότιας Αιθιοπίας και βάση εξόρμησης για τις αυτόχθονες φυλές της Κοιλάδας του ποταμού Όμο. Η Κοιλάδα του Όμο στην Αιθιοπία είναι ένα από τα αγριότερα και πιο εθνικά ποικιλόμορφα μέρη στη Γη. Αυτός ο σκληρός αφιλόξενος τόπος έχει πάνω από δέκα σαφώς διαφορετικές φυλές, των οποίων ο πληθυσμός είναι περίπου 200.000 και κατοικούν μέσα σε μιά ακτίνα 60 χιλιομέτρων, κάθε μία με την δική της γλώσσα, ενδυμασία, στυλ μαλλιών και στολισμό σώματος. Η περιοχή είναι ένα χωνευτήρι πολιτισμών και κοινοτήτων και αναπαριστά μέρος της μεγαλύτερης γενετικής ποικιλομορφίας στην ήπειρο. Πολλοί περιγράφουν την Όμο σαν την γενέτειρα της ανθρωπότητας.

Όπως και κάθε άλλον “φωτογράφο” η Κοιλάδα του Όμο με προσέλκυσε όχι τόσο για το τοπίο της, όσο για τους ανθρώπους που ζουν στην περιοχή αυτή, τους Hamer με το δέρμα ώχρας, τους Mursi με τους δίσκους των χειλιών, τους ζωγραφισμένους Κaro και τις όμορφα στολισμένες γυναίκες Daasanach. Σε έναν κόσμο που συνεχώς παγκοσμιοποιείται, ήθελα να ταξιδέψω σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή της Αφρικής, προτού ο εκσυγχρονισμός αλλάξει την ζωή των αρχαίων αυτών φυλών. Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ήταν όταν έμαθα για την αρνητική επίδραση που είχε ο τουρισμός στην συμπεριφορά τους. Η περιοχή έχει πέσει θύμα στον ευκαιριακό τουρισμό – σε ανθρώπους που έρχονται οδικά από την Addis Ababa, εισβάλλουν σαν θύελλα στα χωριά, οι κάμερες αστράφτουν και μετά φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ένα σύννεφο σκόνης. Οι περισσότεροι επισκέπτες πρέπει να πληρώσουν για κάθε μία φωτογραφία και πολύ λίγοι έχουν την ευκαιρία να αποθανατίσουν γνήσιες στιγμές της καθημερινής ζωής τους. Κάθε φορά που πλησιάζαμε ένα χωριό φυλής έπρεπε να διαπραγματευθούμε την αμοιβή με τον αρχηγό του χωριού για να τραβήξουμε φωτογραφίες ή μερικές φορές έπρεπε να πληρώσουμε κατ’ ευθείαν τους ανθρώπους που θέλαμε να φωτογραφήσουμε. Τις περισσότερες φορές αισθανόμουν σαν να φωτογράφιζα σε ένα σόου μόδας.

Εντούτοις, είχαμε την τύχη να έχουμε σαν οδηγό μας τον Fitretu, έναν θαυμάσιο άνθρωπο που ανήκει στην φυλή των Hamer, ο οποίος με την βοήθεια μιάς χορηγίας από μιά εύπορη Ισπανική οικογένεια κατάφερε να ξεφύγει από το χωριό του και να σπουδάσει. Χάρις σε αυτόν επισκεφθήκαμε μακρινά χωριά των Hamer, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν δει ακόμη λευκό στην ζωή τους, και παρακολουθήσαμε αυθεντικές τελετές πηδήματος ταύρων με τους ντόπιους, χωρίς την παρουσία άλλων ξένων επισκεπτών. Έτσι, πιστεύω ότι οι περισσότερες από τις φωτογραφίες μου από την φυλή των Hamer είναι αυθεντικές. Δυστυχώς, το μέλλον των φυλών αυτών είναι ασαφές. Ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα, το Gibe III, κατασκευάσθηκε τώρα στον ποταμό Όμο με στόχο να υποστηρίξει τις απέραντες εμπορικές φυτείες που διώχνουν τις φυλές μακριά από την γη τους. Η κυβέρνηση σχεδιάζει τώρα να κατασκευάσει τα Gibe IV και Gibe V. Αυτό θα καταστρέψει ένα εύθραυστο περιβάλλον και τους πόρους ζωής των φυλών του Ποταμού Όμο, που ήδη ζουν κοντά στα όρια της επιβίωσης σε αυτή την ξηρή και απαιτητική περιοχή, στενά εξαρτημένοι από τον ποταμό και την ετήσια πλημμύρα του.

Στην πορεία μας προς την Jinka, συναντούμε στο δρόμο μερικά αγόρια της φυλής των Banna που προχωρούν με ξυλοπόδαρα. Ο λαός των Banna είναι Νειλωτική εθνική ομάδα της Αιθιοπίας, γνωστή για την διατήρηση μελισσών. Οι Banna, περίπου 45.000 σε αριθμό, είναι κυρίως αγροτικός λαός που κατοικούν τα υψίπεδα ανατολικά του Ποταμού Όμο. Ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία, τον κυνήγι και τις συγκομιδές. Είναι κυρίως Μουσουλμάνοι, εντούτοις όμως μερικές χιλιάδες είναι Χριστιανοί και έχουν τον δικό τους βασιλιά. Είναι γείτονες με την φυλή των Hamer και πιστεύεται ότι οι Banna προήλθαν στην πραγματικότητα από αυτούς αιώνες πριν. Συχνά επισκέπτονται τις αγορές στην Key Afar και στην Jinka. Όπως ακριβώς και οι περισσότερες αυτόχθονες φυλές στην κάτω Κοιλάδα του Όμο, οι Banna εξασκούν εθιμοτυπικό χορό και τραγούδι. Η όψη τους μοιάζει πολύ με των Hamer και συχνά αποκαλούνται Hamer-Banna. H απόσταση είναι αρκετά μεγάλη και είναι απόγευμα όταν φθάνουμε στην Jinka, όπου επισκεπτόμαστε την γραφική αγορά της.

Στον δρόμο για την Jinka

Αγόρια Banna

Στη Jinka και την αγορά της


Την άλλη μέρα ξεκινάμε νωρίς το πρωί για την επίσκεψη των χωριών των Mursi. H απόσταση είναι κάπου μια ώρα σε καλό χωματόδρομο. Πολλά τουριστικά γραφεία πηγαίνουν εκεί με ένοπλο συνοδό, αλλά ο Fitretu μας λέει ότι δεν χρειάζεται. Νωρίς το πρωί οι περισσότεροι άνδρες της φυλής λείπουν σε δουλειές, αργότερα όμως που επιστρέφουν αρχίζουν και πίνουν και τότε είναι που γίνονται επικίνδυνοι. Οι Mursi αριθμούν περίπου 5.000 και είναι κυρίως κτηνοτρόφοι, με την διάλεκτό τους να ταξινομείται στην οικογένεια των Νειλο-Σαχάριων γλωσσών. Περιτριγυρισμένος από βουνά μεταξύ του Ποταμού Όμο και του παραποτάμου του Mago, ο τόπος των Mursi αποτελεί μια από τις περισσότερο απομονωμένες περιοχές της χώρας. Οι Mursi είναι γνωστοί για την παράδοσή τους με τους δίσκους των χειλιών. Το κάτω χείλος μιάς ανύπαντρης γυναίκας τρυπιέται και στη συνέχεια προοδευτικά τεντώνεται για πάνω από ένα χρόνο. Ένας πήλινος δίσκος οδοντωτός σαν τροχαλία σφηνώνεται μέσα στην τρύπα του χείλους. Καθώς το χείλος επεκτείνεται, όλο και μεγαλύτεροι δίσκοι εφαρμόζονται με πίεση μέχρι που το χείλος, τώρα πλέον μια αγκύλη, να γίνει πολύ μακρύ. Το μέγεθος του δίσκου του χείλους καθορίζει και την τιμή της νύφης, με έναν μεγάλο να αποφέρει πενήντα κεφάλια βοοειδών. Οι γυναίκες φτιάχνουν τους δίσκους των χειλιών από πηλό, τους χρωματίζουν με ώχρα και κάρβουνο, και τους ψήνουν σε μια φωτιά.

Μια δημοφιλής δραστηριότητα στους ανύπαντρους άντρες είναι η τελετή της μάχης με ξύλα, η οποία αποτελεί μια μορφή τελετουργικής βίας. Κάθε παίχτης κτυπάει τον αντίπαλό του με ένα ξύλο όσο περισσότερες φορές είναι δυνατόν, με τον σκοπό να τον ρίξει κάτω, βγάζοντάς τον από το παιχνίδι. Ο νικητής μεταφέρεται σε μια πλατφόρμα από κοντάρια σε μια ομάδα κοριτσιών που περιμένουν στο πλάϊ της αρένας, που αποφασίζουν μεταξύ τους ποιά από αυτές θα ζητήσει το χέρι του σε γάμο. Όταν οι Δυτικοί τουρίστες άρχισαν να ταξιδεύουν σποραδικά στην χώρα των Mursi, δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι συγκρούστηκαν. Οι Mursi σύντομα συνειδητοποίησαν ότι η εμφάνισή τους ήταν ασυνήθιστη και ότι μια φωτογραφία άξιζε χρήματα. Κάθε μια κοστίζει 5 birr, περίπου 20 λεπτά, ακόμη και για τα μικρά παιδιά. Η ανταλλαγή ρευστού με φωτογραφίες δημιουργεί μεγαλύτερο κέρδος από την εκτροφή των βοοειδών. Ακόμη και η γεωργία δεν είναι πλέον ελκυστική. Και γιατί θα έπρεπε να είναι, όταν η δουλειά μοντέλου είναι πιο προσοδοφόρα;

Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων από τις φωτογραφίες και από την είσοδο στο χωριό ξοδεύονται σε καλάσνικοβ που εισάγονται από τις γειτονικές χώρες Κένυα και Σουδάν. Το υπόλοιπο εισόδημα προορίζεται για σναπς, τα οποία οι Mursi πίνουν κατά κόρο όλη την διάρκεια της ημέρας. Είναι γνωστοί για την συμπεριφορά τους που επηρεάζεται από το αλκοόλ. Στην πραγματικότητα, συνίσταται οι τουρίστες να τους επισκέπτονται νωρίς τα πρωινά, όταν οι κάτοικοι του χωριού είναι ακόμη μισοκοιμισμένοι. Αργότερα μέσα στην ημέρα, μερικοί είναι μεθυσμένοι από σπιτικό areke, ένα ποτό βασισμένο στον αραβόσιτο, με πολύ υψηλό περιεχόμενο σε λικέρ, και η ατμόσφαιρα είναι πολύ θερμή για να επιτραπεί στους επισκέπτες να δουν τους Mursi. Μετά τις διαπραγματεύσεις με τον αρχηγό του χωριού αρχίζουμε την φωτογράφηση. Κατόπιν επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο. Τα περισσότερα τουριστικά γραφεία μένουν στην ύπαιθρο της περιοχής στήνοντας σκηνές, αλλά δεν βλέπουμε τον λόγο να ταλαιπωρηθούμε όταν μετά μόνο μια ώρα διαδρομής θα βρεθούμε σε κοντινές πόλεις όπου υπάρχουν ωραιότατα λοτζ. Η επίσκεψη στους Mursi μπορώ να πω ότι ήταν η πιο απογοητευτική από όλες τις φυλές, ένα πληρωμένο τουριστικοποιημένο θέαμα. Η μόνη ανθρώπινη στιγμή που έζησα μαζί τους ήταν όταν προσπαθώντας να βρω μια κατάλληλη θέση για φωτογραφία έκανα λίγα βήματα προς τα πίσω και έπεσα σκοντάφτοντας σε μιά πέτρα, οπότε όλη η φυλή μαζεύτηκε γύρω μου και έσκασε στα γέλια με το πάθημά μου! Ευτυχώς η μηχανή μου σώθηκε από την πτώση.

Στη φυλή των Mursi

Στον δρόμο της επιστροφής πηγαίνουμε στη πόλη Key Afar. Eίναι μια μάλλον μεγάλη σύγχρονη πόλη, η οποία αυτό που στερείται σε ατμόσφαιρα για έξη ημέρες την εβδομάδα το αναπληρώνει και με το παραπάνω κάθε Πέμπτη με μια από τις καλύτερες αγορές στην περιοχή. Χιλιάδες Hamer, Banna, και Tsemay κατεβαίνουν στην πόλη, μαζί με κάθε τουρίστα που βρίσκεται στην γειτονιά. Φυσικά έχουμε διαλέξει να την επισκεφθούμε Πέμπτη και έτσι περιηγούμαστε στην πολύχρωμη γραφική αγορά. Η επόμενη πόλη μας είναι η Turmi, στην οποία και θα διανυκτερεύσουμε σε ένα λότζ. Δυστυχώς, ο δρόμος είναι πια χωματόδρομος, όπως και όλοι οι δρόμοι προς τα χωριά που θα επισκεφθούμε.

Στον δρόμο για την Key Afar

Η Αγορά της Key Afar

Το λοτζ μας στην πόλη Turmi

Συγκέντρωση των Hamer στην πόλη Turmi


Την επόμενη ημέρα παίρνουμε τον δρόμο για τον Ποταμό Όμο, τον οποίο διασχίζουμε με κάτι βάρκες κορμούς. Ο ποταμός είναι πολύ μεγάλος και το ρεύμα του ισχυρό, αλλά σε λίγο βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη, στο χωριό των Daasanach. Οι Daasanach ζουν ακριβώς βόρεια από την Λίμνη Turkana, την περιοχή όπου η Αιθιοπία συνορεύει με την Κένυα και το Σουδάν και αριθμούν 24.000 ψυχές. Αυτή είναι η νοτιώτερη από τις φυλές που ζουν στην Κοιλάδα Όμο της Αιθιοπίας. Οι Daasanach δεν είναι ένας ενιαίος λαός αλλά αποτελούνται από διαφορετικούς κλάδους που μοιράζονται την γλώσσα, την γη και τα έθιμα. Η σπουδαιότερη τελετή των Daasanach είναι η αποκαλούμενη dimi. Στην τελετουργία dimi συμμετέχουν εκείνοι οι άντρες που έχουν θυγατέρες που πλησιάζουν στην εφηβεία, αλλά προτού γίνουν βιολογικά ενήλικες. Εάν ένα κορίτσι αρχίσει την έμμηνο ρύση πριν από την dimi, μια κατάρα θα πέσει στην οικογένεια και θα πρέπει να διεξαχθεί μια ειδική τελετή αποκατάστασης, ώστε να μην αποβληθεί η οικογένεια από την κοινότητα. Ο κύριος σκοπός της dimi είναι να επιτύχει την γονιμότητα στις κόρες ενός άντρα. Μετά την τελετή, η οποία διαρκεί έξη εβδομάδες, οι συμμετέχοντες πατέρες αναβαθμίζονται σε “μεγάλους άντρες”, οι οποίοι μπορούν να ασχοληθούν με τα κοινά. Η τελετή dimi συνίσταται στο μεγαλύτερο μέρος της στην θανάτωση μεγάλου αριθμού ζώων (ανά συμμετέχοντα: 10 αγελάδες, 30 πρόβατα και/ή κατσίκια). Με το τέλος της τελετής, οι συμμετέχοντες είναι πολύ καλά ντυμένοι και στα χέρια τους φέρουν ξύλινες ασπίδες και ένα ραβδί με ένα φαλλικό σύμβολο.

Οι νομαδικές ρίζες των Daasanach αποδεικνύονται σήμερα σαφέστερα στα παραδοσιακά τους χωριά, που αποτελούνται από μικρές, άκομψες, θολωτές καλύβες, που θυμίζουν έντονα τις ημιμόνιμες κατασκευές που φτιάχνονται από άλλους κτηνοτρόφους της Αφρικανικής ερήμου, από τους Tuareg της Σαχάρας μέχρι τους Nama της Καλαχάρι. Ένα τέτοιο χωριό βρίσκεται στην δυτική όχθη του Όμο, πρακτικά απέναντι από την Omorate, αυτό που επισκεφθήκαμε. Αν και οι Daasanach είναι παραδοσιακά κτηνοτρόφοι, τα πρόσφατα χρόνια έγιναν αγροτοκτηνοτρόφοι. Έχοντας απωλέσει την πλειοψηφία των γαιών τους κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια, κυρίως σαν αποτέλεσμα της εκδίωξής τους από τα παραδοσιακά Κενυατικά εδάφη τους, υπέφεραν από μαζική ελάττωση στους αριθμούς των βοοειδών και αιγοπροβάτων. Σαν αποτέλεσμα, μεγάλοι αριθμοί από αυτούς κινήθηκαν σε περιοχές κοντύτερα στον Ποταμό Όμο, όπου προσπάθησαν να μεγαλώσουν αρκετά σπαρτά, ώστε να επιβιώσουν. Η συνενόηση εδώ γίνεται με τον αρχηγό της φυλής, στον οποίο πληρώνουμε ένα ποσόν, ώστε να έχουμε δικαίωμα φωτογράφησης. Στην επίσκεψη συμμετείχαν και κάποιοι ακόμη τουρίστες που τους είχαν φέρει τοπικά πρακτορεία. Οι Daasanach πραγματοποιούν κάποια χορευτικά και μετά επισκεπτόμαστε τις καλύβες τους.

Στον δρόμο προς τον ποταμό Όμο

Το πέρασμα του ποταμού Όμο

Στη φυλή των Daasanach


Κατά την επιστροφή μας, λίγο πριν την Turmi, βλέπουμε μια μεγάλη συγκέντρωση του λαού των Hamer. Οι Hamer είναι μια Ομοτική κοινότητα που κατοικεί την περιοχή ανατολικά του Ποταμού Όμου και έχει τις κύριες εγκαταστάσεις της στην Turmi και την Dimeka, που είναι ιδιαίτερα πολύχρωμες και ενδιαφέρουσες για επίσκεψη στις ημέρες της αγοράς. Μιλάνε μια γλώσσα που ανήκει στην ομάδα των Ομοτικών γλωσσών και παρουσιάζουν ένα περίτεχνο και μοναδικό στυλ σωματικών διακοσμήσεων και ενδυμάτων. Οι γυναίκες φορούν δερμάτινα φορέματα διακοσμημένα με κοχύλια. Τα πλεγμένα τους μαλλιά χρωματίζονται με ώχρα, οι λαιμοί τους στολίζονται με σιδερένια κοσμήματα και τα χέρια τους στολίζονται με 15 ή και περισσότερα χάλκινα μπρασελέ. Όπως ισχύει και για τις υπόλοιπες φυλές της κοιλάδας, τα βοοειδή και τα κατσίκια βρίσκονται στην καρδιά της ζωής των Hamer, παρέχοντας τον ακρογωνιαίο λίθο των πόρων ζωής ενός σπιτικού. Μόνο πληρώνοντας με τα βοοειδή και τις κατσίκες σαν προίκα, μπορεί να παντρευτεί ένας άντρας. Οι Hamer έχουν μοναδικές εθιμοτυπικές τελετές, όπως η τελετή του πηδήματος των ταύρων, που ένας νέος άντρας πρέπει να επιτύχει, ώστε να μπορέσει να νυμφευθεί. Η θρησκεία τους είναι ένα μίγμα Σουνιτικού Ισλάμ και ανιμισμού. Για παράδειγμα, πιστεύουν ότι τα φυσικά αντικείμενα έχουν πνεύματα, ενώ πιστεύουν επίσης, στα jins ή πνεύματα που είναι ικανά να πάρουν ανθρώπινη ή ζωϊκή μορφή και να εξασκήσουν υπερφυσική επίδραση στους ανθρώπους.

Το απόγευμα ο Fitretu έχει δουλειά και αντί γιαυτόν έρχεται ο αδελφός του, και αυτός από την φυλή των Hamer, αλλά εκπολιτισμένος και σπουδαγμένος (δάσκαλος στο επάγγελμα). Πολλά μέλη της οικογένειας αυτής έχουν ξεφύγει από την ζωή στη φυλή και έχουν μάλιστα και έναν αδελφό που είναι διπλωμάτης και ζει στη Ρώμη. Ο νέος μας ξεναγός, μας προτείνει να πάμε σε ένα μακρινό χωριό των Hamer, επειδή όλα τα γκρουπ πηγαίνουν σε 2-3 χωριά που είναι δίπλα στην πόλη με αποτέλεσμα να είναι πολύ τουριστικοποιημένα. Φυσικά συμφωνούμε, και παρότι αργούμε να φθάσουμε από έναν πολύ άσχημο χωματόδρομο, η εμπειρία είναι μοναδική. Πολλοί από τους Hamer του χωριού αυτού δεν έχουν ξαναδεί λευκούς και ακουμπάνε με απορία το δέρμα μας, ενώ φυσικά ούτε λόγος για χρήματα στην φωτογράφηση. Είναι πολύ όμορφος λαός, ιδίως οι νέες και οι νέοι, προτού αρχίσει η ταλαιπωρία από την ζωή αυτή, που θα δείξει έντονα τα σημάδια της στις μεγαλύτερες ηλικίες. Αυτή ήταν η καλύτερη εμπειρία του ταξιδιού μας μαζί με το πήδημα του ταύρου που θα παρακολουθούσαμε την επόμενη μέρα.

Συγκέντρωση των Hamer κοντά στην πόλη Turmi, στην οποία συζητούν προβλήματα της φυλής τους

Σε χωριό της φυλής των Hamer

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ENATO. ΣΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΟΜΟ-II

Φεύγουμε νωρίς το πρωί για την επίσκεψη της φυλής των Karo. Η διαδρομή είναι όμορφη, αλλά αρκετά μεγάλη και σε έναν πολύ άσχημο χωματόδρομο. Όταν φθάνουμε στο χωριό των Karo είναι όλοι συγκεντρωμένοι, έτοιμοι για φωτογράφηση. Το περιβάλλον είναι πολύ ωραίο, δίπλα σε μια καμπή του ποταμού Όμο, με το κοκκινόχωμα της Αφρικής να δεσπόζει. Οι Karo είναι μια φυλή που ζει στις όχθες του Όμο και αριθμεί περίπου 1000 άτομα. Είναι γνωστοί επειδή μεγαλουργούν στο ζωγράφισμα του προσώπου και του σώματος, δημιουργώντας περίτεχνες μάσκες προσώπου με την χρήση λευκής κιμωλίας, κίτρινης ορυκτής πέτρας, κονιορτοποιημένου σιδερομεταλλεύματος και μαύρου άνθρακα. Οι γυναίκες Κaro δημιουργούν ουλές στα στήθη τους ώστε να γίνουν ωραιότερες και θελκτικότερες στους άντρες τους. Η ουλοποίηση του στήθους ενός άντρα γίνεται μόνο όταν έχει σκοτώσει έναν εχθρό ή ένα επικίνδυνο ζώο. Οι ουλές δημιουργούνται με ένα μαχαίρι ή την λάμα ενός ξυραφιού και στην συνέχεια ρίχνουν στάχτη επάνω στην τομή, ώστε να δημιουργηθεί ένα ανυψωμένο χείλος. Η ένδυση με ένα πήλινο στεφάνι μαλλιών γκρίζου χρώματος και ώχρας με φτερά στρουθοκαμήλου αποτελεί ένδειξη του θάρρους του άντρα. Oι Karo είναι καλλιεργητές γης, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πλούσια λάσπη του ποταμού που μένει πίσω καθώς ο Όμο υποχωρεί μετά τις καλώς γνωστές εποχιακές πλημμύρες. Tα σπαρτά που μεγαλώνουν είναι σόργο (ζαχαρόχορτο), καλαμπόκι και φασόλια. Μόνο μικρά βοοειδή μπορούν να συντηρούν στην περιοχή αυτή, λόγω των μυγών τσετσε, που είναι μεγάλες και καταναλώνουν το αίμα των σπονδυλωτών ζώων. Το χωριό που επισκεπτόμαστε λέγεται Kolcho, ενώ υπάρχουν και δύο ακόμη μετά το ποτάμι, αλλά μπορείς να τα επισκεφθείς μόνο με πιρόγα. Ο κόσμος είναι φιλικός και παρά το ότι πρέπει να πληρώσουμε τον καθένα (ακόμη και τα μωρά) για τις φωτογραφίες, η εμπειρία μας είναι ικανοποιητικότερη από αυτή στο χωριό των Mursi.

Στον δρόμο για την φυλή των Karo

Στο χωριό Kolcho με την φυλή των Karo

Ακολουθεί η επίσκεψη του χωριού Kangatin, πάλι στις όχθες του ποταμού Όμο, όπου ζει η φυλή Nyangatom. Οι Nyangatom είναι Νειλωτικοί αγροκτηνοτρόφοι που κατοικούν τα σύνορα της νοτιοδυτικής Αιθιοπίας με το νοτιοανατολικό Νότιο Σουδάν. Αριθμούν περίπου 30.000 με πληθυσμούς τόσο στο Νότιο Σουδάν, όσο και στην Αιθιοπία. Πολλοί Nyangatom είναι νομάδες και μένουν σε κινητά χωριά με τα κοπάδια τους, μπορώντας να μεταναστεύουν μερικές φορές τον χρόνο. Ένας σημαντικός αριθμός Nyangatom επίσης, μένει σε ημιμόνιμα χωριά. Οι Nyangatom έχουν περιοδική διαμάχη με πολλούς από τους γείτονές τους. Είναι στην πραγματικότητα άγριοι πολεμιστές, γεγονός που υποθετικά αποδεικνύεται από την συνήθειά τους να δημιουργούν ουλές στο στήθος τους, μια ουλή για κάθε σκοτωμένο εχθρό. Βαρείς κολιέδες και μακριές φούστες από δέρμα κατσίκας, πλούσια διακοσμημένες, είναι χαρακτηριστικά για τις γυναίκες. Οι κολιέδες φτιαχνόντουσαν παραδοσιακά από ξηρούς καρπούς, αλλά τις ημέρες αυτές έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος αντικατασταθεί από πολύχρωμες γυάλινες χάντρες που προέρχονται από την Κένυα. Οι γυναίκες διακοσμούν επίσης με ουλοποίηση στα πρόσωπά τους, τα στήθη και τις κοιλιές. Μαζί με τις υπόλοιπες φυλές στην Κοιλάδα του Κάτω Όμο, οι Nyangatom αντιμετωπίζουν προκλήσεις για την μελλοντική τους υπόσταση και τις πολιτιστικές τους παραδόσεις, λόγω των μεγάλης κλίμακας αγροτικών πρότζεκτς που διενεργούνται στην περιοχή τους. Η διαδικασία προσέγγισης και φωτογράφησης εδώ είναι παρόμοια με τους Karo, αλλά είναι πιο άγριοι και όχι τόσο αυθεντικοί, ιδιαίτερα το περιβάλλον που δεν θυμίζει φυλή, αλλά κάποιο συνηθισμένο Αφρικανικό χωριό. Είναι μεσημέρι, όταν φθάνουμε στην Dimeka, 28 χιλιόμετρα βόρεια της Turmi, που αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη στην περιφέρεια των Hamer. Είναι Σάββατο, ημέρα που γίνεται η καθιερωμένη αγορά, που θεωρείται ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και ζωντανή, έχοντας ένα μεγάλο τομέα για χειροτεχνήματα, με κοσμήματα, ξυλόγλυπτα, μάσκες και κεραμικά.

.Στη φυλή των Nyangatom

Hamer στην αγορά της Dimeka

Μετά το φαγητό ο Fitretu μας οδηγεί σε ένα χωριό των Hamer για να δούμε την τελετή πηδήματος των Ταύρων. Είναι ένα πολύ μακρινό χωριό, που φυσικά δεν το προτιμούν οι τουρίστες. Προχωράμε για αρκετές ώρες σε άσχημο χωματόδρομο, ενώ χάνουμε 2-3 φορές τον δρόμο και ο οδηγός μας ρωτάει κάποιους Hamer που συναντάμε για οδηγίες. Τελικά φθάνουμε και είμαστε οι μόνοι ξένοι στο χωριό, όπου σε λίγο θα αρχίσει η τελετή, αλλά ήδη γίνονται οι προετοιμασίες. Κατά την τελετή πηδήματος Ταύρων, ένας νέος άντρας Hamer δοκιμάζεται πηδώντας πάνω από μιά σειρά βοοειδών σαν εναρκτήρια ιεροτελεστία της ενηλικίωσης και με σκοπό να νυμφευθεί, εφόσον το επιτύχει. Είναι η εθιμοτυπική τελετή που θα τον καταστήσει ικανό για για ιδιοκτήτη βοοειδών, για γάμο και για να αποκτήσει παιδιά. Ο χρόνος διεξαγωγής της τελετής εξαρτάται από τους γονείς του άντρα και εκτελείται μετά τον τρύγο. Οι αγελάδες ευθυγραμμίζονται σε μιά σειρά. Ο δοκιμαζόμενος πρέπει να πηδήσει γυμνός στην πλάτη του πρώτου ταύρου, και τότε στη συνέχεια από το ένα ζώο στο άλλο, μέχρι που τελικά να φθάσει στο τέλος της σειράς. Δεν πρέπει να πέσει από την σειρά και πρέπει να επαναλάβει επιτυχώς την δοκιμασία τέσσερις φορές, ώστε να έχει το δικαίωμα να γίνει σύζυγος.

Ο νεαρός Hamer που θα δοκιμασθεί σε λίγο μας καλωσορίζει. Ήδη μέλη των Hamer εκτελούν εθιμοτυπικούς χορούς και τραγουδάνε πριν την τελετή, ενώ πολλοί Hamer καταφθάνουν από γειτονικά χωριά και παίρνουν θέσεις για την τελετή. Όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί απέναντί μας και βγάζουμε πολλές φωτογραφίες, ενώ κανείς δεν μας ζητάει χρήματα. Μερικοί άντρες Hamer φέρνουν ένα κάνιστρο με καφέ που μοιράζεται στους καλεσμένους. Ο καφές παρασκευάζεται με ψημένους κόκκους καφέ που ρίχνονται μέσα σε νερό και στη συνέχεια σερβίρεται στους φιλοξενούμενους. Δίπλα στον δοκιμαζόμενο βρίσκονται 3-4 νεαροί άνδρες που είναι γνωστοί σαν Maza. Αυτοί έχουν συμπληρώσει την δική τους τελετή Πηδήματος Ταύρων πριν λίγο καιρό, αλλά δεν έχουν νυμφευθεί ακόμη, και μέχρι την ημέρα του γάμου τους εκτελούν τον ρόλο αφενός του συμβουλάτορα στον δοκιμαζόμενο, και αφετέρου του “μαστιγωτή”.

Οι γυναίκες χορεύουν καθόλη την διάρκεια της τελετής και συχνά διασπούν τον κύκλο για να καταδιώξουν νεαρούς Μazas αρχίζοντας να ξεφωνίζουν προσβολές στους νεαρούς άντρες που είναι γυμνοί επάνω από την μέση. Οι Mazas σηκώνουν ένα κλαδί δέντρου σφιγμένο γερά στην φούχτα τους και καταφέρνουν μια δυνατή μαστιγιά στο σώμα τους. Οι ουλές από το μαστίγωμα αυτό επιβεβαιώνουν της πιστότητα της γυναίκας στον νεαρό που τις μαστιγώνει, ο οποίος συνήθως είναι κάποιος συγγενής τους . Στο μέλλον, αν η γυναίκα αντιμετωπίσει οποιοαδήποτε διαμάχη ή πρόβλημα, με την χρήση των ουλών σαν απόδειξη της αφοσίωσής της, ο άρρενας συγγενής της είναι υποχρεωμένος να την βοηθήσει, ενώ πιθανόν να την προτιμήσει και σαν σύζυγο. Οι γυναίκες λοιπόν, παρότι το μαστίγωμα φαίνεται εξαιρετικά επώδυνο, το επιδιώκουν, προσδοκώντας τα μετέπειτα οφέλη. Οι νεαροί Mazas έχουν συγκεντρωθεί μαζί με τον δοκιμαζόμενο και κάνουν διάφορα τελετουργικά βαψίματα στο σώμα και στο πρόσωπό τους. Οι άντρες της φυλής αρχίζουν να διαχωρίζουν τους ταύρους από τις αγελάδες, ένας δύσκολος και επικίνδυνος αγώνας γιαυτούς, διαλέγοντας ταύρους που είναι κατάλληλοι για την τελετή ενηλικίωσης. Αφού συγκεντρωθούν οι ταύροι, ξεκινάει η τελετή του πηδήματος, η οποία έχει επιτυχία, ενώ οι γυναίκες Hamer περιτριγυρίζουν, πηδώντας και τραγουδώντας. Φεύγουμε πολύ ικανοποιημένοι επειδή έχουμε παρακολουθήσει αυθεντικές εικόνες της ζωής των Hamer και φθάνουμε στο λοτζ όταν έχει νυχτώσει για τα καλά.

Η τελετή πηδήματος των Ταύρων σε ένα μακρινό χωριό των Hamer

Το επόμενο πρωί παίρνουμε πια τον δρόμο προς βορειοανατολικά, για την περιοχή της Harar. Φθάνουμε μετά από κανένα δίωρο στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής Stephanie, μιά προστατευόμενη περιοχή που περιβάλλει την Λίμνη Chew Bahir. Εκεί βρίσκεται και η πόλη της φυλής Erbore. Παρότι σχετικά μεγάλη, η πόλη Erbore είναι πολύ περισσότερο αγροτική και ανεπηρέαστη από πολλές παρόμοιου μεγέθους πόλεις στον Νότιο Όμο, με τα κτίριά της κατασκευασμένα σύμφωνα με παραδοσιακές γραμμές. Οι Erbore μετανάστευσαν στην παρούσα τους πατρίδα από τους Κοnso, πιθανόν δύο αιώνες πριν. Δεδομένου ότι έχουν προγονικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με τους Κοnso και με τους κτηνοτρόφους των γύρω κάμπων, οι Erbore παραδοσιακά έπαιξαν σημαντικό ρόλο σαν μεσάζοντες στο εμπόριο μεταξύ του Ποταμού Όμο και των υψιπέδων των Konso. Η πόλη Erbore βρίσκεται σε μια περιοχή όπου τα όρια μερικών φυλών συγκλίνουν, και μιάς και ο λαός των Erbore κατά συνήθεια παντρεύεται με άλλες εθνικές ομάδες, υπάρχει ένα κοσμοπολιτικό αίσθημα στην περιοχή. Βγάζουμε μερικές φωτογραφίες, κυρίως από νεαρές κοπέλες φανταχτερά στολισμένες και συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς βορρά.

Στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής Stephanie και την φυλή Erbore

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΘΙΟΠΙΚΟ ΝΟΤΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑΡ

Μετά τους Erbore συνεχίζουμε προς τα βορειοανατολικά, με κατεύθυνση την Hawassa. Στη διαδρομή μας περνάμε από την περιοχή του λαού Αlaba της Αιθιοπίας. Ο λαός Alaba ζει στα κεντρικά υψίπεδα της Αιθιοπίας, κάπου 250-300 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Addis Ababa. Είναι γνωστοί για τα ζωγραφισμένα σπίτια τους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Η διακόσμηση των σπιτιών τους είναι μιά από παλιά καθιερωμένη παράδοση. Το στυλ είναι πραγματικά μοναδικό, με την απεικόνιση των προτιμήσεων του ιδιοκτήτη, της ζωής του, της θρησκείας του ή των ονείρων του. Φωτογραφίζουμε μερικά από τα σπίτια αυτά και συνεχίζουμε. Είναι αργά το μεσημέρι όταν φθάνουμε στην πόλη Shashemene. Λίγα χιλιόμετρα μακριά της βρίσκονται οι θερμές πηγές του Wondo Genet, στις οποίες το αναδυόμενο καυτό νερό προωθείται μέσα από τα βράχια μέσα σε μια φυσικά θερμαινόμενη πισίνα. Εκεί πηγαίνουν οι ντόπιοι και κάνουν υδροθεραπεία. Στο γύρω δάσος βλέπουμε μερικούς ασπρόμαυρους κολοβούς πιθήκους, ένα περίεργο είδος πιθήκου που ζει στην περιοχή αυτή. Διανυκτερεύουμε στην Hawassa, σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο που ανήκει στην αλυσίδα Heile Resorts, στην ίδια που ανήκε και το ξενοδοχείο της Arba Minch.

Η διαδρομή από τους Ebore προς την Hawassa

Σκοτωμένος πύθωνας στον δρόμο προς την Hawassa

Τα ζωγραφισμένα σπίτια των Alaba

Η διαδρομή προς την Hawassa

Η πόλη Shashemene

Το Εθνικό Πάρκο Wondo Genet

Η Hawassa είναι μιά πόλη της Αιθιοπίας στις όχθες της Λίμνης Awasa, στην Κοιλάδα του Μεγάλου Ρήγματος. Βρίσκεται 273 χιλιόμετρα νότια της Addis Ababa και αποτελεί την πρωτεύουσα της Περιοχής των Νότιων Εθνών, Εθνικοτήτων και Λαών. Φημίζεται για την γραφική ψαραγορά της στις όχθες της Λίμνης, που την επισκεπτόμαστε το επόμενο πρωί. Η ζωή εδώ ξεκινάει στην ψαραγορά, καθώς κάθε πρωί οι ψαράδες φέρνουν την φρέσκια ψαριά, ενώ τους περιβάλλουν τα οπορτουνιστικά νεροπούλια της λίμνης, με τα μαραμπού να κυριαρχούν. Η αφθονία και η ποικιλία των παραλίμνιων πουλιών είναι πραγματικά εντυπωσιακή, ενώ 2-3 νεαροί ψαράδες παρασκευάζουν σούσι με κάποια από τα ψάρια, το οποίο γεύονται οι παρευρισκόμενοι. Κάνουμε στάση σε ένα άλλο ωραίο θέρετρο για καφέ, που έχει καταπληκτική διακόσμηση.

Η πρωινή ψαραγορά στην Hawassa

Το όμορφο θέρετρο στην Hawassa

Συνεχίζουμε προς το Εθνικό Πάρκο Abijatta-Shalla, που βρίσκεται στην περιοχή της Oromia και των Αιθιοπικών Υψιπέδων, 200 χιλιόμετρα νότια της Addis Ababa. Το πάρκο αυτό περιλαμβάνει τις λίμνες Abijatta και Shalla της Κοιλάδας του Ρήγματος, οι οποίες χωρίζονται από τρία χιλιόμετρα λοφώδους περιοχής, δυτικά της Λίμνης Langano. Οι δύο λίμνες αν και γειτονικές είναι αρκετά διαφορετικές: η επιφάνεια των 410 τετρ. χιλιομέτρων της Shalla κάθεται επάνω σε έναν ηφαιστειακό κρατήρα που έχει καταρρεύσει, ενώ τα εξαιρετικά αλκαλικά νερά της Abiata αναπαύονται σε ένα αβαθές κοίλωμα βάθους όχι πάνω από 14 μέτρα. Λίγα άγρια ζώα σήμερα βρίσκονται εδώ, επειδή κατά την διάρκεια της ταραγμένης περιόδου των τελευταίων ημερών του καθεστώτος Derg, και για κάποιο χρονικό διάστημα μετά, μεγάλοι αριθμοί νομάδων εκμεταλλεύθηκαν την αδυναμία της κεντρικής εξουσίας και μετακινήθηκαν μέσα στο Πάρκο, όπου εγκατέστησαν την κατοικία τους μαζί με τα ζώα τους, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του δάσους Ακακίας που περιέβαλλε την Λίμνη Abijatta, το οποίο πρωτύτερα αποτελούσε βιότοπο άγριας ζωής, μετατράπηκε σε καυσόξυλα. Όποιος πάντως έχει επισκεφθεί τα μεγάλα πάρκα της Ανατολικής Αφρικής, εδώ μάλλον θα απογοητευτεί. Βλέπουμε μόνο μερικές στρουθοκαμήλους και μερικές γαζέλλες του Grant, αλλά το τοπίο είναι άγριο, ερημικό και πολύ όμορφο.

Αναμονή στην ουρά για καύσιμα

Στο δρόμο προς Adama

Εθνικό Πάρκο Abijatta-Shalla

Συνεχίζουμε και προτού φθάσουμε στον σημερινό προορισμό μας, την πόλη Adama, συναντούμε και ένα κομμάτι του δρόμου που είναι αυτοκινητόδρομος! Η Adama, πρώην γνωστή σαν Nazreth, είναι μιά πόλη στην κεντρική Oromia, η οποία βρίσκεται 99 χιλιόμετρα νοτιο-ανατολικά της Addis Ababa. Η Adama είναι ένα πολυάσχολο συγκοινωνιακό κέντρο, ευρισκόμενο κατά μήκος του δρόμου που συνδέει την Addis Ababa με την Dire Dawa στα ανατολικά. Το ξενοδοχείο είναι νεόκτιστο και πολύ γραφικό, αλλά είμαστε οι μόνοι ένοικοι!

Ο δρόμος προς την Adama

Στο ξενοδοχείο μας στην Adama

Το επόμενο πρωί συνεχίζουμε τον δρόμο για την Harar, στην οποία θα φθάσουμε το βράδυ. Κάνουμε έναν σταθμό στο Εθνικό Πάρκο Awash, που συναντούμε στη διαδρομή μας. Προτού φθάσουμε συναντούμε πολλούς μπαμπουϊνους στο δρόμο, που έχουν φύγει από το πάρκο και ήρθαν προς αναζήτηση τροφής. Το Εθνικό Πάρκο Awash είναι μιά από τις περισσότερο ενεργές γεωλογικά περιοχές του κόσμου, όπου εδώ και 40 εκατομμύρια χρόνια υπάρχουν ηφαίστεια και μετακινούμενα χάσματα μεταξύ των πλακών. Στο νότιο όριο του Πάρκου βρίσκεται ο Ποταμός Awash, μήκους γύρω στα 1200 χιλιόμετρα, ο οποίος εξαφανίζεται στην έρημο Afar κοντά στην Λίμνη Αbbe στα σύνορα με το Τζιμπουτί προς τα νοτιο-ανατολικά. Είναι ο μόνος ποταμός που βρίσκεται εξ ολοκλήρου εντός των ορίων της Αιθιοπίας, μιάς χώρας ηπειρωτικής. Οι καταρράκτες βρίσκονται επάνω στο εντυπωσιακό Φαράγγι Awash και θεωρούνται ένα από τα φυσικά θαύματα της Αιθιοπίας. Προτού φθάσουμε στους καταρράκτες γυρίζουμε μέσα στο πάρκο και ομολογώ ότι και εδώ η άγρια ζωή δεν με εντυπωσιάζει, βλέπουμε μόνο ΑνατολικοΑφρικανικούς Όρυγες (Oryx beisa), ένα είδος αντιλόπης από την Ανατολική Αφρική, και μερικές Γαζέλλες του Soemmerring (Nanger soemmerringii), επίσης γνωστές σαν mohr Αβησσυνίας, ένα υπό εξαφάνιση είδος γαζέλλας αυτόχθον στο Κέρας της Αφρικής.

Μπαμπουϊνοι στον δρόμο προς το Εθνικό Πάρκο Awash

Στο Εθνικό Πάρκο Awash

Φθάνοντας στους καταρράκτες, πρέπει να παραδεχθώ ότι μετά τον Μπλε Νείλο είχα πολύ μικρές προσδοκίες, αλλά οι καταρράκτες αυτοί πραγματικά είναι εντυπωσιακοί. Παρά την ξηρασία είχαν πάρα πολλά νερά, είναι πλατιοί και φιλοξενούν αρκετούς κροκοδείλους. Μετά από μια στάση στο τοπικό λοτζ για ξεκούραση συνεχίζουμε την διαδρομή μας προς την Harar. Στο δρόμο, και όχι μόνο σε αυτό το κομμάτι, αλλά και σε όλη την χώρα, βλέπουμε πάρα πολλά ατυχήματα, που δεν δικαιολογούνται επειδή τα οχήματα δεν είναι πολλά. Από τα τροχαία αυτά, το 81% αποδίδεται σε σφάλμα του οδηγού. Το ποσοστό θνησιμότητας στα τροχαία ατυχήματα στην Αιθιοπία είναι 114 θάνατοι ανά 10.000 οχήματα κατ’ έτος, σε σύγκριση με 1 θάνατο ανά 10.000 οχήματα κατ’ έτος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι πολύ πιθανό ότι η χρήση του khat είναι η κυριότερη αιτία οδηγικών σφαλμάτων και τροχαίων, μιάς και πολλοί οδηγοί φορτηγών οδηγούν υπό την επήρεια του khat, ιδιαίτερα την νύχτα. Το khat είναι μια φυσική αμφεταμίνη, που καλλιεργείται κυρίως στην ανατολική Αφρική και καταναλώνεται καθημερινά από έναν αριθμό ανθρώπων που υπολογίζεται σε 20 εκατομμύρια, στην Αραβική χερσόνησο και την ανατολική Αφρική. Για αιώνες το khat έχει ενσωματωθεί στην κοινωνική ζωή στις περιοχές αυτές και είναι συνηθισμένο να αδειάζουν οι δρόμοι νωρίς το απόγευμα, καθώς οι άνθρωποι αποσύρονται για να μασήσουν το φύλλο – μιά πρακτική που διαρκεί τυπικά μερικές ώρες. Η κατανάλωση του khat οδηγεί αρχικά σε ευφορία, αισθήματα ετοιμότητας και διέγερσης, που τυπικά ακολουθούνται από ευερεθισμό και αϋπνία, και αργότερα, από λήθαργο. Συνεχίζουμε στον δρόμο για την Harar, τον τελευταίο σημαντικό προορισμό του ταξιδιού μας, ελπίζοντας να αποφύγουμε τέτοια δυσάρεστα απρόοπτα.

Οι καταρράκτες Awash και το τοπικό λοτζ

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟ. ΧΑΡΑΡ: ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η διαδρομή μας μέχρι την Ηarar είναι αρκετά μεγάλη. Περνάμε από πολλά χωριά, κάθε ένα από τα οποία έχει αγορά στον κεντρικό δρόμο. Αυτό μας κάνει να καθυστερούμε αρκετά, αλλά βλέπουμε αρκετές γραφικές εικόνες της καθημερινής ζωής στην Αιθιοπία. Ο δρόμος είναι ημιορεινός, με πολλές στροφές. Σταματάμε σε μια μεγάλη πόλη για φαγητό, την Asebe Teferi, μια γραφική πόλη με πολύβουη αγορά. Έχουμε μπει πλέον στην Ισλαμική περιοχή της χώρας και αυτό είναι εμφανές από τις ενδυμασίες και τις μαντήλες των γυναικών. Πολλές γυναίκες από τις πόλεις και τα γύρω χωριά, κατεβαίνουν και περπατούν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου που ακολουθούμε, φορώντας τα καλύτερα στολίδια τους: ιδιαίτερα χρωματιστές φούστες, ζώνες για τα μαλλιά και την μέση, καθώς και χάντρες. Είναι αργά το βράδυ, κατασκότεινα όταν φθάνουμε στην Harar, και περνάμε μέσα από πολλά μαγαζιά που ακόμη λειτουργούν στα περίχωρα της πόλης, αμυδρά φωτισμένα. Είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε και μια στάση πριν, στην Dire Dawa, αλλά δεν φθάνει ο χρόνος. Έτσι πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο μας για ύπνο.

Στον δρόμο για την Harar

Έχει νυχτώσει όταν μπαίνουμε στην Harar

Πλαισιωμένα από την άνυδρη Κοιλάδα του Ρήγματος προς τον βορρά και τις κακοτράχαλες εκτάσεις της Σομαλίας στα νοτιο-ανατολικά, τα εύφορα ανατολικά υψίπεδα της Αιθιοπίας φημίζονται για την παραγωγή υψηλής ποιότητας καφέ, khat και διαφόρων τροφίμων. Ιστορικά, η Ισλαμική ακρόπολη της Harar είναι ο πιο σπουδαίος οικισμός της περιοχής Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 2006, φημισμένο για την αρχιτεκτονική και πολιτιστική ακεραιότητα της τειχισμένης παλιάς πόλης, καθώς και για τους θρυλικούς “ανθρώπους των υαινών” που δραστηριοποιούνται στα περίχωρά της. H Harar είναι η πρωτεύουσα της Περιοχής Harari της Αιθιοπίας, ενός από τα εννέα περιφερειακά κράτη της Αιθιοπίας, και βρίσκεται στην ανατολική προέκταση της Οromia, περίπου 500 χιλιόμετρα από την εθνική πρωτεύουσα Addis Ababa, σε υψόμετρο 1885 μέτρα. Για αιώνες, η Harar έχει αποτελέσει μεγάλο εμπορικό κέντρο, συνδεδεμένο με εμπορικούς δρόμους με την υπόλοιπη Αιθιοπία, ολόκληρο το Κέρας της Αφρικής, την Αραβική Χερσόνησο, και μέσω των λιμανιών της τελευταίας με τον υπόλοιπο έξω κόσμο. Θεωρείται η τέταρτη ιερότερη πόλη του Ισλάμ για τους Σουνίτες Μουσουλμάνους (μετά την Μέκκα, την Μεντίνα και την Ιερουσαλήμ), με 82 τζαμιά, τρία εκ των οποίων χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα, και 102 ιερά. Με τα 368 σοκκάκια της στριμωγμένα μέσα σε 1 μόλις τετραγωνικό χιλιόμετρο, με τα αμέτρητα τζαμιά και ιερά της, τις ζωντανές αγορές, τους ετοιμόρροπους τοίχους της και τους ελκυστικούς κατοίκους, σε κάνουν να αισθάνεσαι λες και έχεις ξεφύγει από τον 21ο αιώνα προς το παρελθόν.

Μπαίνουμε στην παλιά πόλη από την Πύλη Asmadin Barri, μια από τις Πέντε Πύλες της Harar. Η παλιά τοιχισμένη πόλη της Harar, γνωστή σαν Jugal, είναι ένα μαγευτικό μέρος που περιβάλλεται από παχιά, 5 μέτρων ύψους τείχη που εκτείνονται για 3.5 χιλιόμετρα γύρω από την πόλη. Τα τείχη ανυψώθηκαν κατά τον 16ο αιώνα σαν αμυντική απάντηση στις μεταναστεύσεις προς τα βόρεια των Oromo, και ελάχιστη ανάπτυξη παρατηρήθηκε έξω από αυτά, μέχρι την αρχή του 20ου αιώνα. Υπάρχουν έξη πύλες: πέντε αρχικές από τον 16ο αιώνα και η κατάλληλη και για αυτοκίνητα Πύλη της Harar, που είναι γνωστή σαν Πύλη του Δούκα, από τον Ras Makonnen, τον πρώτο δούκα της Harar, που την πρόσθεσε το 1889. Τριγυρίζουμε μέσα στην πόλη που είναι εκπληκτική, πολύχρωμες κατοικίες, πολυσύχναστες υπαίθριες αγορές, τζαμιά και μαγαζιά, με ένα πλήθος κόσμου να μετακινείται. Αυτοκίνητα, γαϊδουράκια, πεζοί και ζώα γίνονται ένα μέσα στον λαβύρινθο από στενά, στριφογυριστά, λιθόστρωτα δρομάκια στα σοκάκια της πόλης. Επισκεπτόμαστε την αγορά λαχανικών και στη συνέχεια την αγορά μπαχαρικών της Harar, μια θαυμάσια αγορά κατάφορτη από τοπικά Βερβέρικα μπαχαρικά, φρέσκους κόκκους καφέ, βότανα και λιβάνι.

Στην Jugal, την παλιά τειχισμένη πόλη της Harar

Επισκεπτόμαστε το Κέντρο της Συλλογής του Arthur Rimbaud, το σπίτι όπου ο Rimbaud έζησε κοντά στην Harar κοντά στο μέσον της τειχισμένης πόλης, το οποίο ανακαινίσθηκε σήμερα σε μουσείο. Ο Jean Nicolas Arthur Rimbaud (1854 – 1891) ήταν ένας Γάλλος ποιητής γνωστός για την επιρροή του στην σύγχρονη λογοτεχνία και τέχνες, προαναγγέλοντας τον σουρεαλισμό, ενώ το φιλολογικό του έργο είναι πρόδρομος στην μοντερνιστική λογοτεχνία. Ο ποιητής συμπλήρωσε τα σημαντικότερα έργα του σε πολύ νεαρή ηλικία, και τότε σταμάτησε πλήρως να γράφει στην ηλικία των 21 ετών. Αφού τελείωσε την λογοτεχνική του καρριέρα, ταξίδεψε εκτεταμένα και στις τρεις ηπείρους σαν έμπορος πριν τον θάνατό του από καρκίνο, ακριβώς μετά την 37η του επέτειο. Έζησε στην Harar κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας της ζωής του, εργαζόμενος σαν έμπορος καφέ. Το ιστορικό σπίτι κτίσθηκε κατά την διάρκεια της περιόδου αυτής, προς το τέλος του 19ου αιώνα, από τον φημισμένο ποιητή. Υπάρχει μιά εξαιρετική φωτογραφική έκθεση του τέλους του 20ου αιώνα στην Harar – με μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες από τον Rimbaud – που δείχνουν μερικές ομοιότητες με την πόλη του σήμερα αλλά επίσης, και σημαντικές διαφορές. Υπάρχει επίσης, μιά σειρά από εικονογραφημένα επιτοίχια πάνελ γύρω από την ζωή του.

Στην κατοικία του Arthur Rimbaud

Συνεχίζουμε την περιήγηση της Harar Jugol και βλέπουμε τους υπαίθριους ράφτες στην Mekina Girgir, τον Δρόμο των Μηχανών, ένα πλατύ στενό που περιστοιχίζεται από υπαίθριους ράφτες και τις φλύαρες ραπτομηχανές τους, το οποίο καταλήγει στην Gidir Megala, την Μεγάλη Αγορά. Συχνά συναντούμε μικρά τζαμιά και μπαίνουμε και σε ένα εργαστήρι παρασκευής καφέ. Επισκεπτόμαστε στη συνέχεια ένα τυπικό σπίτι Adare της Harar, το οποίο περιέχει δείγματα από παραδοσιακές τέχνες και χειροτεχνήματα. Ο όρος Adare εφαρμόζεται στην μητρική γλώσσα των ανθρώπων της Harari, οι οποίοι επίσης καλούνται Adere από τους εθνικούς γειτονές τους (τους Σομαλούς, τους Oromo, τους Argobba και τους Amhara). Ένα ξεχωριστό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό στην Harar, το gegar (παραδοσιακή κατοικία Adare) είναι μιά ορθογώνια, διόροφη κατασκευή με επίπεδη οροφή. Γύρω στις 100 από τις κατοικίες αυτές διατηρούνται κατά το μάλλον ή ήττον ακέραιες.

Η κατοικία είναι προσεκτικά κατασκευασμένη για να παραμένει δροσερή, όποια και αν είναι η εξωτερική θερμοκρασία: πηλός ενισχυμένος με ξύλινες δοκίδες που ασβεστώνεται. Μερικές φορές τοιχογραφίες με φωτεινό πράσινο, μπλε ή ώχρα στολίζουν τις προσόψεις. Μια μικρή αυλή κρύβει το εσωτερικό του σπιτιού από τους περίεργους περαστικούς. Το επάνω δωμάτιο που είχε την χρήση αποθήκης, σήμερα χρησιμεύει σαν κρεββατοκάμαρα. Το κύριο σαλόνι αποτελείται από πέντε ανυψωμένες πλατφόρμες σε διαφορετικά επίπεδα, που καλύπτονται από καλοφτιαγμένα χαλιά, μαξιλάρια και σκαμνιά. Οι επισκέπτες και τα μέλη του σπιτικού κάθονται στην πλατφόρμα ανάλογα με την θέση τους. Ένδεκα εσοχές είναι σκαλισμένες μέσα στον τοίχο. Σε αυτές, κούπες, κατσαρόλες και πιάτα φτιαγμένα από τις ίδιες τις γυναίκες Adare εκτίθενται με υπερηφάνεια. Μετά τον γάμο, οι νεόνυμφοι αποσύρονται σε ένα μικροσκοπικό, δίχως παράθυρα, δωμάτιο που μοιάζει με κελλί, που βρίσκεται στα πλάγια του λίβινγκ ρουμ. Παραμένουν εκεί για μιά ολόκληρη εβδομάδα, κατά την διάρκεια της οποίας οι συγγενείς τους περνάνε φαγητό και νερό μέσα από ένα άνοιγμα.

Στη Jugal της Harar

Σε μια παραδοσιακή κατοικία Adare της Harar

Βγαίνουμε από την Πύλη του Δούκα και βρισκόμαστε στην Πλατεία Feres Megala, τον μεγαλύτερο ανοιχτό χώρο στην Harar Jugol, με επίκεντρο ένα μνημείο εις ανάμνηση της νίκης του Menelik επί του Εμίρη της Harar στο Chelenko το 1887. Στα δεξιά μας βρίσκεται η Εκκλησία Medhane Alem, κτισμένη το 1890 στην θέση ενός τζαμιού που κατασκευάσθηκε 15 χρόνια πρωτύτερα από τους μη δημοφιλείς Αιγύπτιους κατακτητές, ένα θελκτικό παράδειγμα Αιθιοπικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της περιόδου του Menelik. Αποσυρόμαστε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, μετά από ένα σύντομο φαγητό σε ένα εστιατόριο απέναντι, μιάς και όταν βραδιάσει θα ξεκινήσουμε για το μεγάλο αξιοθέατο της πόλης, τον Άνθρωπο των Υαινών.

Στη Harar

Το τάϊσμα των υαινών είναι στην πραγματικότητα ένα από τα διαρκέστερα δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης, και ακόμη και για αυτούς που έχουν δει ύαινες στην άγρια φύση, αυτό είναι το αποκορύφωμα κάθε επίσκεψης στην Harar. Όλα ξεκίνησαν τον 20ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι της Harari άρχισαν να ταϊζουν τις τοπικές ύαινες ώστε να τις σταματήσουν από το να αποδεκατίζουν τα κοπάδια τους. Στη συνέχεια, αυτές οι μεγάλες, γκρίζες ύαινες σταμάτησαν να ψάχνουν για την δική τους τροφή και άρχισαν να έρχονται στην πόλη για να πάρουν το κόκκινο κρέας τους από τον τοπικό Άνθρωπο των Υαινών. Ένας ολόκληρος αιώνας έχει από τότε περάσει, αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζεται, καθώς ακόμη βγαίνουν οι ύαινες την νύχτα για να τις ταϊσουν οι ντόπιοι. Το ατμοσφαιρικό θέαμα αρχίζει συνήθως γύρω στις 18 30΄, όταν ο Άνθρωπος των Υαινών αρχίζει να καλεί τις οικείες του ύαινες με το όνομά τους. Μετά από λίγα λεπτά τα ζώα εμφανίζονται μέσα από την σκιά, δειλά στην αρχή, αλλά σύντομα γίνονται πιό θαρραλέα και αρχίζουν να παίρνουν τα κόκκαλα και το κόκκινο κρέας που τους περνάει από το ανθρώπινο χέρι ή το στόμα. Οι επισκέπτες καλούνται να ταϊσουν τις ύαινες κατ’ευθείαν, επίσης, πριν εξαντληθεί το απόθεμα από κόκκαλα, και αυτά τα ζώα φαντάσματα εξαφανισθούν προς τα εκεί από όπου πρωτοεμφανίσθηκαν. Οι άνθρωποι της Harar από πολύ παλιά πίστευαν ότι οι ύαινες διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο στο ξεκαθάρισμα της πόλης από τα jinn (αόρατα κακά πνεύματα), στα οποία συνηθίζουν να επιτίθενται και να τα καταπίνουν ζωντανά, αναδίνοντας την χαρακτηριστική τους κραυγή, καθώς το κακό πνεύμα εξαφανίζεται. Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό, αλλά παρά τις εκκλήσεις του Ανθρώπου των Υαινών να ταϊσουμε εμείς τις ύαινες, κανείς μας δεν το αποφασίζει.

Το τάϊσμα των υαινών

Την άλλη μέρα φεύγουμε πολύ νωρίς για την Addis Ababa, μιάς και η απόσταση είναι μεγάλη, πάνω από 500 χιλιόμετρα, σε δύσκολους δρόμους με πολύ κίνηση, και θα πρέπει να φθάσουμε έγκαιρα για να προλάβουμε την βραδινή πτήση της επιστροφής μας. Ευτυχώς όλα πηγαίνουν καλά, δίχως καθυστερήσεις. Λίγα λόγια τώρα για τον απολογισμό του ταξιδιού. Ήταν καταπληκτικό ταξίδι, δεν φαντάζομαι πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερο. Γυρίσαμε όλη την Αιθιοπία και επισκεφθήκαμε τα σημαντικότερα αξιοθέατα, με μεγάλη άνεση και ανέλπιστα καλά καταλύματα. Για το κόστος έγραψα στην αρχή της ιστορίας, αρκετά λογικό δεδομένης της μεγάλης διάρκειας του ταξιδιού μας, που έφθασε τις 25 ημέρες και του επιπέδου των παροχών. Σε σύγκριση με τις τιμές των πρακτορείων στην χώρα μας που πραγματοποιούν το ταξίδι αυτό, με λιγότερες ημέρες και δίχως να περιλαμβάνουν την επίσκεψη στην Erta Ale, δώσαμε λιγότερο από το 50%. Η Αιθιοπία είναι μια χώρα που νομίζεις ότι έχει βγει κατευθείαν από τις σελίδες της Βίβλου, με τους Αιθίοπες με τους λευκούς χιτώνες, τα γαϊδουράκια και τα κοπάδια των ζώων να κυκλοφορούν ασταμάτητα σε όλους τους δρόμους της. Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι η μεγάλη ποικιλομορφία της χώρας αυτής, από τον Χριστιανικό Βορρά, στις αρχέγονες φυλές του Νότου και στην Ισλαμική ανατολή.

Οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί, όσοι δεν έχουν αλλοτριωθεί από τον τουρισμό. Είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε πολλές περιοχές ανέγγιχτες από τους ξένους και εκεί βρήκαμε τα πιο άδολα χαμόγελα, την φιλοξενία και την ευγένεια. Αντίθετα, στις τουριστικές περιοχές, όπως σε πολλές φυλές της κοιλάδας του Όμο, οι κάτοικοι βλέπουν τους ξένους σαν πηγή συναλλάγματος και η εμπειρία μας ήταν απογοητευτική. Βέβαια, αυτό είναι δικαιολογημένο από μια άποψη, αν σκεφθεί κανείς τι φτώχεια υπάρχει και τι έχουν τραβήξει οι άνθρωποι αυτοί από την πείνα και την δικτατορία του Μεγκίστου. Η εξαίρεση στον νότο της Αιθιοπίας ήταν η επίσκεψη στα μακρινά χωριά των Χάμερ, μια εμπειρία μοναδική και αυθεντική, ίσως η καλύτερη του ταξιδιού, μαζί με την Ertal Ale. Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να διαθέσουν τον χρόνο που απαιτείται στο ταξίδι αυτό για την περιήγηση όλης της χώρας, αλλά μπορεί να γίνει και σε δύο δόσεις, όπως το κάνουν πολλοί, ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα και τον Χριστιανικό Βορρά και ένα δεύτερο στις φυλές του Νότου και την Harar.

Η διαδρομή μας από την Harar στην Addis Ababa

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[fotast]

Εκπληκτικές φωτογραφίες και πολύ καλή συνοπτική αφήγηση.Μπράβο σου !

 

[dbalats]

Εκπληκτικές φωτογραφίες και πολύ καλή συνοπτική αφήγηση.Μπράβο σου !

Σε ευχαριστώ πολύ