varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.906
- Likes
- 10.013
Mαγεμενοι απο την επισκεψη στη Γκιζα και ταυτοχρονα προβληματισμενοι για το πως θα διαμορφωναμε στη συνεχεια το προγραμμα μας, μιας και οι ωρες που ειχαμε στη διαθεση μας ηταν λιγοστες, κατευθυνθηκαμε προς το σημειο που ηταν παρκαρισμενο το ταξι μας...
Ο οδηγος μας με χαρουμενη φωνη, τεραστιο χαμογελο, σκορπιες λεξεις στα αγγλικα και χειρονομώντας με ενθουσιασμο, μας ανακοινωσε: "Μουσειο-ανοιχτο-εγω-τηλεφωνο-ανοιξε-πλουσιοι".
Κοιταχτηκαμε με τον husband περιχαρεις. Τι απιστευτο νεο ηταν αυτο!! Δεν καταλαβαμε ολα οσα ελεγε αλλα το συμπερασμα ηταν ενα και σημαντικο: ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ!!
Πανω που ειχαμε απογοητευθει και παραιτηθει απο το ενδεχομενο να επισκεφθουμε το Αιγυπτιακο Μουσειο, γυρισαν ολα τουμπα, για αλλη μια φορα ανατροπη του προγραμματος, ευτυχως αυτη τη φορα για καλο... Σκοτσεζικο ντους αυτο το ταξιδι τελικα...
Τον δε οδηγο μου ηρθε να τον φιλησω σβουριχτα στο κουτελο αλλα συγκρατηθηκα... Ο καημενος, οση ωρα λειπαμε χρεωθηκε να τηλεφωνει απο το κινητο του για να ενημερωθει μην τυχον ανοιξει το μουσειο... Ουτε ο τουριστικος μας πρακτορας (γκουχου γκουχου) τετοια αγωνια να μας ευχαριστησει...
Με ανεβασμενη διαθεση πια πηραμε την κατευθυνση προς την πλατεια Ταχριρ...Φτανοντας, ο οδηγος μας κατεβηκε απο το ταξι ανταλλαξε μερικες κουβεντες με εναν αστυνομικο στην εισοδο, ο αστυνομικος μας εριξε μερικες διερευνητικες ματιες και μετα ανοιξε η πορτα για μας!! Ω ναι!! Ημαστε μεσα!!
Για αλλη μια φορα, ημαστε σχεδον μονοι... Αναμεσα στους μετρημενους στα δαχτυλα τουριστες βρισκοταν κι ενα ζευγαρι μεγαλης ηλικιας που εχαιρε μεγαλου σεβασμου απ' οτι μπορεσα να αντιληφθω απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα. Μια κουστωδια υπαλληλων ηταν ξοπισω τους και τους εκαναν προσωπικη ξεναγηση....Μαλλον θα ηταν οι "πλουσιοι" που μας ειχε πει ο οδηγος νωριτερα.
Περιηγηθηκαμε στις αιθουσες και στα απιστευτα εκθεματα...η πληθωρα των αντικειμενων ειναι τετοια που πολλα στοιβαζονται σε διαφορα ασχετα σημεια του μουσειου λες και ειναι ανευ σημασιας, ενω αν βρισκονταν σε καποιο αλλο μουσειο του κοσμου πιθανως να ηταν και πρωταγωνιστικα εκθεματα μιας σχετικης συλλογης.
Δεν ξεραμε τι να πρωτοθαυμασουμε... Ως αναμενοταν περισσοτερο χρονο περασαμε στις αιθουσες του Τουταγχαμων και φυσικα στην αιθουσα με τις βασιλικες μουμιες. Ειδικα στην αιθουσα με τις μουμιες, τολμω να πω, ενιωσα δεος... Ολοι εκεινοι οι βασιλιαδες που εχουν αποκτησει μυθικες διαστασεις στο μυαλο μου απο τοτε που ακομη ημουν παιδι, ολα εκεινα τα προσωπα προς τιμην των οποιων χτιστηκαν τοσα μνημεια, ναοι, ταφοι πολλα εκ των οποιων επισκεφθηκαμε τις προηγουμενες μερες του ταξιδιου μας, βρισκονταν τωρα εκει μπροστα μας κανοντας μας να συνειδητοποιησουμε οτι, οντως, υπηρξαν, εζησαν, ηταν πραγματικοι ανθρωποι, συχνα μαλιστα λιγοτερο σωματωδεις και επιβλητικοι απ' οσο τους εχουμε φανταστει.
Βγαινοντας απο το μουσειο η χαρα μας ηταν απεριγραπτη... Τωρα πια ειχε μετριαστει η στενοχωρια μας που δεν θα προλαβαιναμε να δουμε ολα εκεινα τα αξιοθεατα του Καϊρου που μας ενδιεφεραν. Πλησιαζε πια απογευμα και δεδομενου οτι θελαμε να βρισκομαστε στο ξενοδοχειο λιγο πριν νυχτωσει (για λογους ασφαλειας), ζητησαμε απο τον οδηγο να μας κανει μια μεγαααλη βολτα με το αυτοκινητο περνωντας μας απο το Κοπτικο Καϊρο, απο την Ακροπολη και να καταληξουμε στο "επικεντρο" του Ισλαμικου Καϊρου, δηλ. στο Χαν Ελ Χαλιλι.
Εστω και μεσα απο το αυτοκινητο ρουφαγαμε εικονες και ηχους απο αυτη την τοσο πολυχρωμη και πολυβουη πολη... Παρολο που ειχαν περασει 20 χρονια απο την προηγουμενη επισκεψη μου, εξακολουθουσα να την βρισκω εξαιρετικα γοητευτικη.
Οταν πια φτασαμε στο Χαν Ελ Χαλιλι, ο οδηγος μας πεταχτηκε απο την θεση του, πηγε ανοιξε το πορτ μπαγκαζ και ξαναγυρισε κρατωντας μια πολυχρωμη μαντηλα που την ετεινε προς το μερος μου και μου εκανε νοηματα πως επρεπε να την φορεσω... Ελευθερη μεταφραση: "Μαρη τρελη ευρωπαια, πού πας παραμονη της επαναστασης μεσα στην καρδια του ισλαμικου Καϊρου? Φορα τουλαχιστον μια μαντηλα να μην πολυξεχωριζεις". Ευτυχως φορουσα και ενα λευκο φαρδυ και μακρυ φουστανι, εριξα και τη ζακετουλα μου, εβαλα και την κλαρωτη μαντηλα καλυπτωντας την ξανθια μου κομη και καπως ετσι περασα, σιγουρα οχι για ντοπια, αλλα τουλαχιστον για μια σεμνη επισκεπτρια.
Περιηγηθηκαμε αρκετη ωρα στα στενα σοκακια του μεσαιωνικου παζαριου μεχρι που αρχισε να μας βγαινει μια κουραση καθως ημαστε 9 ωρες στο ποδι. Βρηκαμε το γνωστο καφενειο "Φισαουι", στο οποιο λογω της καταστασης ο κοσμος ηταν λιγοστος, κυριως ντοπιοι και κανα 2 παρεες τουριστων, χυθηκαμε στις καρεκλες και απολαυσαμε καρκαντε (αφεψημα απο φυλλα ιβισκου) συνοδεια ναργιλε. Μολις αρχισαν να φευγουν οι τουστες και να αραιωνει γενικα ο κοσμος στο παζαρι (πραγμα που μου φανηκε πολυ παραξενο γιατι θυμομουν απο την προηγουμενη φορα οτι το Χαν Ελ Χαλιλι εσφυζε απο κοσμο ακομα και αργα τη νυχτα), κατευθυνθηκαμε κι εμεις προς το ταξι μας και εν συνεχεια προς το ξενοδοχειο μας.
Φτανοντας, αποχαιρετησαμε τον "αγαπημενο" μας πια οδηγο, και πηγαμε κατευθειαν για φαγητο (πανω απο 10 ωρες νηστικοι βλεπεις) στο εστιατοριο του ξενοδοχειου μεσα στον πανεμορφο κηπο του.
Ο οδηγος μας με χαρουμενη φωνη, τεραστιο χαμογελο, σκορπιες λεξεις στα αγγλικα και χειρονομώντας με ενθουσιασμο, μας ανακοινωσε: "Μουσειο-ανοιχτο-εγω-τηλεφωνο-ανοιξε-πλουσιοι".
Κοιταχτηκαμε με τον husband περιχαρεις. Τι απιστευτο νεο ηταν αυτο!! Δεν καταλαβαμε ολα οσα ελεγε αλλα το συμπερασμα ηταν ενα και σημαντικο: ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ!!
Πανω που ειχαμε απογοητευθει και παραιτηθει απο το ενδεχομενο να επισκεφθουμε το Αιγυπτιακο Μουσειο, γυρισαν ολα τουμπα, για αλλη μια φορα ανατροπη του προγραμματος, ευτυχως αυτη τη φορα για καλο... Σκοτσεζικο ντους αυτο το ταξιδι τελικα...
Τον δε οδηγο μου ηρθε να τον φιλησω σβουριχτα στο κουτελο αλλα συγκρατηθηκα... Ο καημενος, οση ωρα λειπαμε χρεωθηκε να τηλεφωνει απο το κινητο του για να ενημερωθει μην τυχον ανοιξει το μουσειο... Ουτε ο τουριστικος μας πρακτορας (γκουχου γκουχου) τετοια αγωνια να μας ευχαριστησει...
Με ανεβασμενη διαθεση πια πηραμε την κατευθυνση προς την πλατεια Ταχριρ...Φτανοντας, ο οδηγος μας κατεβηκε απο το ταξι ανταλλαξε μερικες κουβεντες με εναν αστυνομικο στην εισοδο, ο αστυνομικος μας εριξε μερικες διερευνητικες ματιες και μετα ανοιξε η πορτα για μας!! Ω ναι!! Ημαστε μεσα!!
Για αλλη μια φορα, ημαστε σχεδον μονοι... Αναμεσα στους μετρημενους στα δαχτυλα τουριστες βρισκοταν κι ενα ζευγαρι μεγαλης ηλικιας που εχαιρε μεγαλου σεβασμου απ' οτι μπορεσα να αντιληφθω απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα. Μια κουστωδια υπαλληλων ηταν ξοπισω τους και τους εκαναν προσωπικη ξεναγηση....Μαλλον θα ηταν οι "πλουσιοι" που μας ειχε πει ο οδηγος νωριτερα.
Περιηγηθηκαμε στις αιθουσες και στα απιστευτα εκθεματα...η πληθωρα των αντικειμενων ειναι τετοια που πολλα στοιβαζονται σε διαφορα ασχετα σημεια του μουσειου λες και ειναι ανευ σημασιας, ενω αν βρισκονταν σε καποιο αλλο μουσειο του κοσμου πιθανως να ηταν και πρωταγωνιστικα εκθεματα μιας σχετικης συλλογης.
Δεν ξεραμε τι να πρωτοθαυμασουμε... Ως αναμενοταν περισσοτερο χρονο περασαμε στις αιθουσες του Τουταγχαμων και φυσικα στην αιθουσα με τις βασιλικες μουμιες. Ειδικα στην αιθουσα με τις μουμιες, τολμω να πω, ενιωσα δεος... Ολοι εκεινοι οι βασιλιαδες που εχουν αποκτησει μυθικες διαστασεις στο μυαλο μου απο τοτε που ακομη ημουν παιδι, ολα εκεινα τα προσωπα προς τιμην των οποιων χτιστηκαν τοσα μνημεια, ναοι, ταφοι πολλα εκ των οποιων επισκεφθηκαμε τις προηγουμενες μερες του ταξιδιου μας, βρισκονταν τωρα εκει μπροστα μας κανοντας μας να συνειδητοποιησουμε οτι, οντως, υπηρξαν, εζησαν, ηταν πραγματικοι ανθρωποι, συχνα μαλιστα λιγοτερο σωματωδεις και επιβλητικοι απ' οσο τους εχουμε φανταστει.
Βγαινοντας απο το μουσειο η χαρα μας ηταν απεριγραπτη... Τωρα πια ειχε μετριαστει η στενοχωρια μας που δεν θα προλαβαιναμε να δουμε ολα εκεινα τα αξιοθεατα του Καϊρου που μας ενδιεφεραν. Πλησιαζε πια απογευμα και δεδομενου οτι θελαμε να βρισκομαστε στο ξενοδοχειο λιγο πριν νυχτωσει (για λογους ασφαλειας), ζητησαμε απο τον οδηγο να μας κανει μια μεγαααλη βολτα με το αυτοκινητο περνωντας μας απο το Κοπτικο Καϊρο, απο την Ακροπολη και να καταληξουμε στο "επικεντρο" του Ισλαμικου Καϊρου, δηλ. στο Χαν Ελ Χαλιλι.
Εστω και μεσα απο το αυτοκινητο ρουφαγαμε εικονες και ηχους απο αυτη την τοσο πολυχρωμη και πολυβουη πολη... Παρολο που ειχαν περασει 20 χρονια απο την προηγουμενη επισκεψη μου, εξακολουθουσα να την βρισκω εξαιρετικα γοητευτικη.
Οταν πια φτασαμε στο Χαν Ελ Χαλιλι, ο οδηγος μας πεταχτηκε απο την θεση του, πηγε ανοιξε το πορτ μπαγκαζ και ξαναγυρισε κρατωντας μια πολυχρωμη μαντηλα που την ετεινε προς το μερος μου και μου εκανε νοηματα πως επρεπε να την φορεσω... Ελευθερη μεταφραση: "Μαρη τρελη ευρωπαια, πού πας παραμονη της επαναστασης μεσα στην καρδια του ισλαμικου Καϊρου? Φορα τουλαχιστον μια μαντηλα να μην πολυξεχωριζεις". Ευτυχως φορουσα και ενα λευκο φαρδυ και μακρυ φουστανι, εριξα και τη ζακετουλα μου, εβαλα και την κλαρωτη μαντηλα καλυπτωντας την ξανθια μου κομη και καπως ετσι περασα, σιγουρα οχι για ντοπια, αλλα τουλαχιστον για μια σεμνη επισκεπτρια.
Περιηγηθηκαμε αρκετη ωρα στα στενα σοκακια του μεσαιωνικου παζαριου μεχρι που αρχισε να μας βγαινει μια κουραση καθως ημαστε 9 ωρες στο ποδι. Βρηκαμε το γνωστο καφενειο "Φισαουι", στο οποιο λογω της καταστασης ο κοσμος ηταν λιγοστος, κυριως ντοπιοι και κανα 2 παρεες τουριστων, χυθηκαμε στις καρεκλες και απολαυσαμε καρκαντε (αφεψημα απο φυλλα ιβισκου) συνοδεια ναργιλε. Μολις αρχισαν να φευγουν οι τουστες και να αραιωνει γενικα ο κοσμος στο παζαρι (πραγμα που μου φανηκε πολυ παραξενο γιατι θυμομουν απο την προηγουμενη φορα οτι το Χαν Ελ Χαλιλι εσφυζε απο κοσμο ακομα και αργα τη νυχτα), κατευθυνθηκαμε κι εμεις προς το ταξι μας και εν συνεχεια προς το ξενοδοχειο μας.
Φτανοντας, αποχαιρετησαμε τον "αγαπημενο" μας πια οδηγο, και πηγαμε κατευθειαν για φαγητο (πανω απο 10 ωρες νηστικοι βλεπεις) στο εστιατοριο του ξενοδοχειου μεσα στον πανεμορφο κηπο του.
Last edited:
