varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.906
- Likes
- 10.013
Αν εχεις τετοιους "φιλους" τι να τους κανεις τους εχθρους...
Για να ακριβολογω οπου "φιλος" εννοω γνωστος-συνεργατης του husband που εχει ενα απο τα πιο γνωστα ταξιδιωτικα πρακτορεια στην Αιγυπτο (δεν το αναφερω καν... μην σας παρω και σας στον λαιμο μου) ο οποιος εδω και πολυ καιρο μας προσκαλουσε στην Αιγυπτο (καλα οχι οτι θα μας φιλοξενουσε, ως πελατες του πρακτορειου του) υποσχομενος ενα αλησμονητο ταξιδι.
Καπου εδω να πω οτι ονειρο της ζωης μου ηταν απο 10 χρονων να επισκεφθω την Αιγυπτο... ναι ναι, αντι για Ντισνευλαντ ονειρευομουν Πυραμιδες, Αμπου Σιμπελ και φελουκες στο Νειλο ... Λιγο πριν τελειωσω το σχολειο το ονειρο εγινε πραγματικοτητα... Μετα απο εκει λοξοδρομησα προς εξωτικα νησια με φοινικες και τυρκουαζ νερα, αλλα η Αιγυπτος ηταν-ειναι και θα ειναι ταξιδι-σταθμος...
Ετσι, κατι που περασαν 20 χρονια απο την πρωτη φορα που επισκεφθηκα αυτη την υπεροχη χωρα (οριστε αποκαλυπτεται και η ηλικια μου), κατι που ο husband δεν ειχε παει ποτε Αιγυπτο, κατι που οι τιμες που μας εδωσε ο "φιλος" ηταν ακρως δελεαστικες (πολυ τζαμπέ η αληθεια ειναι), κατι που δεν υπαρχουν προοπτικες να κανουμε και πολλα-πολλα ταξιδια στο εξωτερικο πλεον, κατι που στην ανησυχια μας για την κατασταση στην Αιγυπτο ο "φιλος" μας καθησυχαζε:
-"Τακη πως ειναι η κατασταση στην Αιγυπτο?"
-"Ολα καλα... μια χαρα... εχουν ησυχασει τα πραγματα"
-"Τακη να ερθουμε ή θα εχουμε προβληματα?"
-"Και βεβαια να ερθετε, κανενα προβλημα"
ε το αποφασισαμε....
Και ετσι ενα ζεστο κυριακατικο μεσημερακι του Ιουνιου βρεθηκαμε στο αεροδρομιο Ελ. Βεν. και μπροστα στο γκισε της Egypt Air με ελαχιστους ταξιδιωτες και κανεναν τουριστα...
Η αληθεια ειναι οτι η ελλειψη τουριστων στην πτηση μας, μας προβληματισε καπως, αλλα αποφασισαμε να το προσπερασουμε... Αφου ειχαμε και τις διαβεβαιωσεις του Τακη βλεπεις... Για να διασκεδασουμε την ανησυχια μας αστειευομασταν οτι οσοι αποφευγουν την Αιγυπτο για τουρισμο ειναι απλως κοτες, ενω εμεις μαγκιτες (τρομαρα μας).
Μετα απο μολις 2 ωρες πτησης προσγειωθηκαμε στο Καϊρο. Ερημος, αμμος, σκονη... Αυτη ειναι η πρωτη εικονα που αποκομιζεις απο το Καϊρο απο ψηλα... Ειχα απιστευτη ανυπομονησια να ξαναδω την τοσο αγαπημενη πολη και να κανω συγκρισεις για το ποσο αλλαξε στα 20 χρονια που περασαν απο το πρωτο μου ταξιδι. Ομως δεν θα την βλεπαμε ακομα, θα παραμεναμε στο αεροδρομιο μιας και σε 2,5 ωρες ηταν προγραμματισμενη η εσωτερικη πτηση που θα μας μετεφερε στο Λουξορ απ' οπου θα ξεκινουσε την επομενη μερα η κρουαζιερα στο Νειλο. Οι 2 ωρες αναμονης μεταξυ των πτησεων υπολογιζαμε οτι θα περναγαν νερακι με παραλαβη αποσκευων, εκ νεου τσεκ ιν (μη ρωτησετε γιατι οι πτησεις κλειστηκαν ξεχωριστα, απο εδω και στο εξης οπου εχετε απορια η απαντηση ειναι μια: "Τακης") εκδοση βιζα, αλλαγη συναλλαγματος και καφεδακι. Αμ δε!
Η μια απο τις 2 αποσκευες μας δεν εμφανιστηκε ποτε... Οταν πια ολοι οι συνεπιβατες μας παρελαβαν τις βαλιτσες τους και μειναμε πλεον μονοι κι ερημοι μπροστα σε εναν ιμαντα που επαψε πια κι αυτος να γυριζει, κρυος ιδρωτας μας ελουσε!
Ξενερωμενοι με την τροπη του ταξιδιου πριν καλα καλα αυτο ξεκινησει, κατευθυνθηκαμε στο γραφειο απωλεσθεντων για να δηλωσουμε την απωλεια, σκεφτομενοι παραλληλα "αντε και βρεθηκε η βαλιτσα, εμεις πως στην ευχη θα την παραλαβουμε αφου απο αυριο κιολας και για 5 μερες θα ειμαστε εν πλω?".
Τελοσπαντων, αφου συμπληρωσαμε τα σχετικα με ρυθμους χελωνας, ξεκιναμε να φυγουμε επιτελους απο την αιθουσα αφιξεων οπου βολοδερναμε τοση ωρα με αποτελεσμα να προλαβαινουμε πια οριακα την επομενη πτηση μας.
Κι ετσι οπως στριβουμε βιαστικοι βιαστικοι, τι να δουμε? Την αγνοουμενη βαλιτσα να γυριζει ξεχασμενη στον ιμαντα μιας ασχετης πτησης ερχομενης απο Σαουδικη Αραβια. Χαρα! Ανακουφιση! Συγκινηση!! Την αρπαξαμε και οπου φυγει φυγει... Καθως δεν μας επαιρνε για επιπλεον καθυστερησεις, δεν ενημερωσαμε καν το Τμημα Απωλεσθεντων οτι η αποσκευη μας βρεθηκε... αλλα κι αυτοι, φοβεροι επαγγελματιες, δεν μπηκαν καν στον κοπο να ενημερωσουν ποτε εκεινους τους 2 ταλαιπωρους Ελληνες για την τυχη της χαμενης τους βαλιτσας.
Του σκοτωμου αγορασαμε βιζα, καναμε τσεκ ιν και μετα απο λιγη ωρα ημασταν πια στον αερα.
Οταν φτασαμε στο Λουξορ και βγηκαμε απο το αεροδρομιο η ωρα ηταν 19.00 αλλα ειχε ηδη νυχτωσει... (Στην Αιγυπτο, τον Ιουνιο τουλαχιστον, νυχτωνει νωρις αλλα βεβαια ξημερωνει και νωρις... απο τις 5 παρα)...
Ο Τακης ειχε στειλει εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας μεταφερει στο ξενοδοχειο...
Με πολυ λαχταρα να "ρουφηξω" εικονες της πολης κατα τη διαδρομη μεχρι το ξενοδοχειο, τρωω ενα ακομα ξενερωμα... Το Λουξορ εμοιαζε με πολη-φαντασμα... δεν συζητω καν για τουριστες που ηταν ανυπαρκτοι, αλλα και οι ντοπιοι ηταν ελαχιστοι... Ακομη και τα καφενεια που αλλοτε εσφυζαν απο κοσμο (αυτο το θυμομουν χαρακτηριστικα απο το προηγουμενο ταξιδι αλλα ειναι συνηθες σχεδον σε ολες τις μουσουλμανικες χωρες), τωρα ειχαν μεσα 2-3 ατομα το πολυ...
Δειλα-δειλα ξεκιναω κουβεντα στον οδηγο:
-δεν βλεπω και πολυ κοσμο
-δεν εχει καθολου τουρισμο τωρα
-οταν λετε τωρα... εννοειτε Ιουνιο?
-οχι εννοω απο την Επανασταση και μετα...
ανταλαζουμε ματιες με τον husband και συνεχιζω...
-μα δεν εχουν ησυχασει τα πραγματα?
-καταστραφηκαμε κυρια! καταστραφηκαμε! κανεις δεν ερχεται πια! ολοι φοβουνται! τα πλοια που εκαναν κρουαζιερα στο Νειλο ηταν 220 και δουλευουν πια τα 20, τα ξενοδοχεια υπολειτουργουν... πειναμε...
-..........
-μας κατεστρεψε ο Μορσυ, μας πηρε και τα λιγα που ειχαμε.... αλλα θα αλλαξει αυτο!
-Τι εννοειτε?
-Την αλλη Κυριακη... Θα γινει η νεα Επανασταση!
Tην αλλη Κυριακη θα γινει η νεα Επανασταση? Τι θελει να πει ο ποιητης?
Ξανακοιταχτηκαμε με τον husband αμιλητοι...τα πραγματα φαινοντουσαν σοβαρα...
-Τι εννοειτε? ρωτησα τον οδηγο.
-Tην αλλη Κυριακη 30/6 θα γινει μεγαλη διαμαρτυρια στο Καϊρο κατα του Μορσυ, μου απαντα.
Τι να πω η δολια εκεινη τη στιγμη? Εσεις θα αγωνιστειτε για τα δικαιωματα σας αλλα μηπως μπορειτε να με ενημερωσετε αν η ολη διαμαρτυρια επηρεασει το ταξιδι μου? Δεν ειπα κουβεντα... Μονο εβραζα απο τον θυμο μου, για τον Τακη που ενω ζει εκει μας απεκρυψε κατι τοσο σοβαρο, με τον husband που δικαιολογουσε τον Τακη λεγοντας "ισως δεν το ξερει και ο ιδιος", με τον εαυτο μου που δεν ενημερωθηκα αρκετα πριν φυγω... αν και η αληθεια ειναι οτι καμια ταξιδιωτικη οδηγια δεν ειχε βγει για την Αιγυπτο μεχρι την προηγουμενη του ταξιδιου μας, ουτε καποια σχετικη ειδηση ειχα βρει στο ιντερνετ.
Με ολα αυτα, το τελευταιο 10λεπτο της διαδρομης μεχρι το ξενοδοχειο περασε μεσα στην σιωπη...
Καποια στιγμη ο οδηγος μας ανακοινωνει "φτασαμε"... Ουτε ειχαμε καταλαβει οτι ημαστε στην πυλη του ξενοδοχειου.... Γιατι? Ηταν ολα τα φωτα κλειστα και οι φυλακες ηταν με φακους... Μα τι γινεται εδω περα? Νιωσαμε σα να ειμαστε σε εμπολεμη ζωνη που κλεινουν τα φωτα το βραδυ για να αποφυγουν τους βομβαρδισμους. Αφου περασαμε απο ελεγχο εμεις και το αυτοκινητο κατευθυνθηκαμε μεσα απο τον κηπο (τουλαχιστον αυτο υποθεσαμε οτι ηταν το παχυ καταμαυρο σκοταδι δεξια κι αριστερα μας) και φτασαμε στην κυριως εισοδο του ξενοδοχειου οπου τοτε αρχισαν να αναβουν σιγα-σιγα καποια φωτα και να εμφανιζονται κανα 2-3 υπαλληλοι να μας υποδεχτουν... Το ξενοδοχειο θυμιζε εκεινο της "Λαμψης" με τον Τζακ Νικολσον... Ενα τεραστιο κτιριο με απειρα δωματια και καθως φαινοταν μονο εμας ως πελατες... Τουλαχιστον οι υπαλληλοι ηταν ευγενεστατοι, χαμογελαστοι και φιλικοι... Μας ρωτησαν αν πειναμε και οταν παραδεχτηκαμε πως ημαστε νηστικοι ολη μερα μας ρωτησαν ποιο εστιατοριο θα θελαμε να ανοιξουν... Τελικα ανοιξαν το ινδικο... Ως εκ θαυματος, εμφανιστηκε μετα απο λιγο αλλο ενα ζευγαρι και ετσι δεν ημαστε ολομοναχοι στο εστιατοριο. Το καλο ηταν πως τα φαγητα μαγειρευτηκαν εκεινη τη στιγμη μπροστα μας (γιατι ειχα και την εννοια μην μας ταισουν τιποτα απο τον προηγουμενο μηνα) και ηταν νοστιμοτατα. Πριν ομως τελειωσουμε καλα-καλα το φαγητο, ο husband αρχισε να εχει κρυαδες, ζαλη, πονοκεφαλο... Αφησαμε μισες τις μπυρες μας, τον στηριξα στον στιβαρο μου ωμο (
) και ανεβηκαμε αρον αρον στο δωματιο μας.
Aφου προσφερα την φαρμακευτικη φροντιδα που επρεπε (παναντολ και τα λοιπα) βγηκα στο μπαλκονι να κανω ενα τσιγαρο διερωτωμενη ποσες μουτζες επαιζε να εχουμε φαει και πηγαιναν ολα τοσο στραβα? Αλλα ξαφνικα ετσι οπως καθομουν στο μπαλκονι ατενιζοντας το Νειλο μεσα στη ζεστη καλοκαιρινη νυχτα ειπα αποφασιστικα στον εαυτο μου: "Vario τελος! Εισαι σε μια χωρα που λατρευεις, εχεις την ευκαιρια να την απολαυσεις χωρις ορδες τουριστων, οι ανθρωποι ειναι πολυ ζεστοι και στο κατω-κατω τι φοβασαι? Απλα διεκδικουν τα δικαιωματα τους! Οπως εχεις κανει και εσυ στη δικη σου χωρα... οπως γινεται σε τοσα μερη του κοσμου... Ξεκολλα και κοιτα να περασεις καλα!"... Ετσι με πιο ανεβασμενο ηθικο, εσβησα το τσιγαρο, ξαπλωσα στο κρεβατι μου και κοιμηθηκα σε χρονο dt με το αερακι να τρυπωνει απο την μισανοιχτη μπαλκονοπορτα.
Το πρωι ξυπνησαμε σε καλυτερη κατασταση, ο husband ειχε ανακαμψει σωματικα και εγω ψυχολογικα.
Υπο το φως του ηλιου ολα εμοιαζαν διαφορετικα: το ξενοδοχειο οχι τοσο αποκοσμο, οι σκιες που βλεπαμε την προηγουμενη νυχτα ειχαν αποκτησει υποσταση και ηταν (οπως ειχαμε υποθεσει) ομορφοι κηποι, ενω στο εστιατοριο ειχαν εμφανιστει κι αλλοι πελατες (μοναχικοι επιχειρηματιες κυριως). Το ξενοδοχειο φαινοταν οτι καποτε ειχε ζησει μεγαλες δοξες, σημερα ομως χρηζει ανακαινισης και κυριως πελατων, ωστοσο ειναι πεντακαθαρο, με ωραιους χωρους και το κυριοτερο χτισμενο πανω στο Νειλο. Αφου απολαυσαμε τον πρωινο μας καφε εχοντας το Νειλο στα ποδια μας, καναμε τσεκ αουτ και επιβιβαστηκαμε στο αυτοκινητο που θα μας πηγαινε στο ποταμοπλοιο.
Να σημειωσουμε εδω μια ακομα λαμογια του Τακη... Αφου ειχε τσεπωσει τα λεφτα που του ειχαμε στειλει (οσο ημαστε ακομα Ελλαδα) μετα ειχε αρχισε να μας λεει οτι το δικο του ποταμοπλοιο τελικα δεν θα λειτουργουσε την εβδομαδα που ειχαμε κλεισει. Ολα τα αλλα που μας προτεινε ειτε δεν μας αρεσαν, ειτε αυτα που μας αρεσαν τελικα κατα μια διαβολικη συμπτωση επισης δεν θα λειτουργουσαν την εβδομαδα που μας ενδιεφερε. Τελικα βρηκαμε εμεις ποταμοπλοιο και του ζητησαμε να το κλεισει, το οποιο αποδειχτηκε το καλυτερο σημειο του ταξιδιου(επειδη δεν ενεπλακη ο Τακης προφανως... ). Πιο συγκεκριμενα, το ποταμοπλοιο ηταν καινουριο, ομορφα διακοσμημενο, με μονο 18 καμπινες (που ομως μονο οι 6 ηταν γεματες για την κρουαζιερα), και καθε μια ή δυο το πολυ καμπινες ειχαν προσωπικο ξεναγο-αιγυπτιολογο. Το καλυτερο δε ηταν οτι η 5ημερη κρουαζιερα ηταν σε εκπτωση 60% (ο Τακης ειχε αφησει να εννοηθει οτι η εκπτωση αυτη ηταν προσωπικη του επιτυχια, αλλα οπως καταλαβαμε ηταν λογω της τουριστικης κρισης).
Εμας μας ετυχε να "μοιραστουμε" τον ξεναγο με εναν Δανο που ταξιδευε μονος του, ηταν τεραστια μορφη και γιναμε κολλητοι.
Αφησαμε τα μπαγκαζια μας και κατευθειαν εξω για ξεναγηση.
Το Λουξορ ειναι οι αρχαιες Θηβες και η ολη περιοχη βριθει αρχαιολογικων θησαυρων κανοντας την την πλουσιοτερη αρχαιολογικη τοποθεσια στον κοσμο. Στην Ανατολικη Οχθη του Νειλου βρισκονται ο Ναος του Καρνακ και ο Ναος του Λουξορ, ενω στη Δυτικη Οχθη η Κοιλαδα των Βασιλεων, η Κοιλαδα των Βασιλισσων, ο Ναος της Χατσεψουτ, οι Ταφοι των Ευγενων κ.λ.π.
Η πρωινη ξεναγηση περιλαμβανε το Ναο του Καρνακ. Τι να πει κανεις γι' αυτο το Ναο? Ειναι τοσο επιβλητικος που σου κοβει την ανασα, ειδικα η υποστηλη αιθουσα με τις 134 γιγαντιαιες κολονες (η φωτο στο πρωτο κεφαλαιο ειναι απο την υποστυλη αιθουσα). Στο κεντρο ειναι ο Ναος του Αμμωνα, του βασιλια των θεων, ομως καθε φαραω που ερχοταν στην εξουσια εβαζε τις δικες του προσθηκες με αποτελεσμα να προκυψει αυτος το τεραστιος ναος που σημερα σωζεται σε καλη κατασταση μιας και εμεινε γυρω στα 1000 χρονια θαμμενος στην αμμο.
Το μεσημερι καναμε διακοπη για φαγητο, αλλωστε η ζεστη ηταν αφορητη για να τριγυριζουμε στον καυτο ηλιο της ερημου.
Κατα τη διαρκεια του φαγητου με τον Δανο φιλο μας και τον ξεναγο μας, εναν καταπληκτικο αιγυπτιολογο που εχοντας ζησει αρκετα χρονια στην Αγγλια περα απο απιστευτες γνωσεις ειχε και ενα εξαιρετικο φλεγματικο χιουμορ, μαθαμε οτι οι μονοι μ***κες που δεν γνωριζαν για την προγραμματισμενη μεγαλη διαδηλωση της 30/6 ημαστε εμεις.
"Μα ειναι προγραμματισμενη εδω και πολυ καιρο...", "Μα δεν σας ενημερωσε ο ταξιδιωτικος σας πρακτορας? Ειχε υποχρεωση να σας ενημερωσει..." μας ελεγαν εκπληκτοι...
Τι ηταν να μας τα πουν αυτα? Ξαναφορτωσαμε και πανω που ετοιμαζομασταν να παρουμε πια τον Τακη (και πολυ το ειχαμε καθυστερησει) για να ζητησουμε εξηγησεις, να κατα φωνη ο Τακης να μας καλει στο τηλεφωνο. Μετα τα εισαγωγικα "πως περνατε κ.λ.π." μπαινει στο ψητο: "Παιδια, δεν θα το πιστεψετε! Κανονιστηκε να γινει μια μεγαλη διαδηλωση στο Καϊρο την Κυριακη και θα πρεπει να αλλαξετε εισητηρια!". Με αυτο το καινουριο του ψεμα, εξερραγην. Αρχισα να φωναζω εγω στο background κατι γαλλικα, ο husband να μου κανει νοηματα να ησυχασω για να το χειριστει εκεινος (ηθελε βλεπεις να τον παρει με το καλο ωστε να μας αλλαξει τα εισητηρια χωρις να χρεωθουμε εξοδα για την αλλαγη) τελικα η συνομιλια τερματιστηκε με τον Τακη να μας λεει οτι θα μας αλλαξει τα εισητηρια προσθετοντας: "και τα βρισκουμε μετα τα λεφτα" (ε το θρασσος και ο αντιεπαγγελματισμος αυτου του ανθρωπου δεν εχει ορια).
Αφου ηρεμησαμε καπως, ηρθε και η ωρα να αναχωρησουμε για την απογευματινη ξεναγηση. Τι απογευματινη δηλαδη? 15.00 και νταλα ηλιος ηταν, ωστοσο εκει θεωρειται απογευμα δεδομενου οτι ο ηλιος δυει κατα τις 18.30. Η απογευματινη ξεναγηση, λοιπον, περιλαμβανε τη Δυτικη Οχθη, τουτεστιν την Κοιλαδα των Βασιλεων, την Κοιλαδα των Βασιλισσων, το Ναο της Χατσεψουτ κ.λ.π.
Ο Ναος της Χατσεψουτ ηταν αφιερωμενος στην ομωνυμη φαραω. Επειδη ηταν η πρωτη γυναικα φαραω και ο λαος δεν ηταν ιδιαιτερα θετικος σε αυτο, απεικονιζοταν συνηθως ως ανδρας και μαλιστα γενειοφορος. Ο ναος ειναι παρα πολυ εντυπωσιακος καθως ειναι λαξευμενος σε εναν τεραστιο βραχο που ξεπροβαλλει μεσα στην ερημο.
Η Κοιλαδα των Βασιλεων ειναι η περιοχη με τους βασιλικους ταφους, ενω η Κοιλαδα των Βασιλισσων ειναι η περιοχη με τους ταφους των βασιλικων συζυγων και παιδιων. Και οι 2 περιοχες ειναι μεσα σε ενα αγονο, αγριο, σχεδον σεληνιακο τοπιο. Οι ταφοι, ειδικα των φαραω, σκαβονταν παρα πολυ βαθια μεσα στους βραχους προκειμενου να γλυτωσουν απο τους τυμβωρυχους, ωστοσο οι περισσοτεροι απο τους 62 που συνολικα εχουν βρεθει μεχρι σημερα, βρεθηκαν λεηλατημενοι. Γι' αυτο και ο ταφος του Τουταγχαμων που βρεθηκε ασυλλητος ηταν μια συγκλονιστικη αρχαιολογικη ανακαλυψη.
Στην Κοιλαδα των Βασιλισσων, ο πιο σημαντικος και ομορφος ταφος ειναι αυτος της Νεφερταρί που δυστυχως ομως ειναι πλεον κλειστος για το κοινο. Αντ' αυτου μπηκαμε στον ταφο του Αμμωνα-Χερ-Χεπεσεφ, ενος γιου του Ραμση Γ', οπου μεσα βρισκεται και ο σκελετος ενος 5μηνου εμβρυου.
Στην Κοιλαδα των Βασιλεων ανοιγουν για το κοινο εκ περιτροπης καποιοι απο τους 62 ταφους, ποτε ολοι μαζι για λογους συντηρησης τους. Την περιοδο που ημαστε εμεις εκει ηταν ανοιχτος και ο ταφος του Τουταγχαμων με εξτρα χρεωση. Μιας και ειχαμε πληρωσει ηδη για την εισοδο μας σε 3 ταφους και ο χρονος μας πιεζε, ρωτησαμε τον ξεναγο αν αξιζει να μπουμε και στου Τουταγχαμων. Μας ειπε οτι για να ειναι απολυτως ειλικρινης δεν ειναι ουτε ο μεγαλυτερος ουτε ο ωραιοτερος ταφος, απλα ειναι ο πιο celebrity ταφος, οποτε τελικα μπηκαμε στους 3 αλλους ταφους που ηταν πιο εντυπωσιακοι: του Ραμση Γ΄, του Ραμση Δ΄ και του Μερνεφθα (γιος του Ραμση Β΄). Πραγματικα ειναι ολοκληρα συμπλεγματα θαλαμων και γεματα εντυπωσιακες τοιχογραφιες. Στον 3ο ταφο ειχαν κατασκευασει μεχρι και ψευτικο ταφικο θαλαμο για να ξεγελασουν τους πιθανους κλεφτες αλλα αυτοι δεν μασησαν.
Σε καθε ταφο που κατεβαινεις ειναι σα να καταδυεσαι στα βαθη της ιστοριας και του ανθρωπινου πολιτισμου. Ξαφνικα προσωπα οπως οι φαραω που εχουν παρει μυθικες διαστασεις στο μυαλο σου, συνηδειτοποιεις οτι ηταν υπαρκτα προσωπα με σαρκα και οστα.
Με το μυαλο ακομα κολλημενο σε ολους αυτους τους αρχαιολογικους θησαυρους που ειδαν τα ματια μας πηραμε το δρομο της επιστροφης για το πλοιο.
Το βραδυ μας βρηκε στο καταστρωμα ημιξαπλωμενους να απολαμβανουμε αλκοολ (φτου ντροπη μας σε μουσουλμανικη χωρα) βλεποντας την πολυ εντυπωσιακα φωτισμενη Κοιλαδα των Βασιλεων.
Την επομενη μερα απολαυσαμε το πρωινο μας στο καταστρωμα ενω ημαστε εν πλω για Δενδερα. Στο προηγουμενο μου ταξιδι, προ 20ετιας, η κρουαζιερα στο Νειλο δεν περιλαμβανε τα Δενδερα, οποτε ειχα περιεργεια και ανυπομονησια να δω την πολη αλλα κυριως το ναο.
Αποβιβαστηκαμε απο το ποταμοπλοιο και επιβιβαστηκαμε σε μινι μπας, διασχισαμε την πολη, η οποια οπως μας εξηγησε ο ξεναγος ηταν μεχρι πριν λιγα χρονια η χειροτερη πολη της Αιγυπτου απο αποψη βρωμιας μεχρι που ανελαβε ενας δημαρχος κανοντας της ολικο λιφτινγκ. Η αληθεια ειναι οτι τιποτα δεν μαρτυρουσε οτι μεχρι προσφατα η πολη αυτη ηταν σαν χωματερη.
Ο Ναος στα Δενδερα ηταν αφιερωμενος στην Αθωρ, θεα του ερωτα και της ομορφιας. Αν και προκειται για ελληνορωμαικη κατασκευη εχει βασιστει στα προτυπα ενος κλασικου φαραωνικου ναου, ενω ειναι ενας απο τους καλυτερα διατηρημενους λογω του οτι και αυτος παρεμεινε για παρα πολλα χρονια θαμμενος στην αμμο.
Και εδω, οπως και σε πιο δημοφιλη τουριστικα σημεια οπως στο Καρνακ και στην Κοιλαδα των Βασιλεων, ημαστε δεν ημαστε 20 τουριστες ολοι κι ολοι. Περπλανηθηκαμε με απιστευτη ηρεμια και ησυχια, πραγμα που δεν συνεβη ποτε και σε κανενα αξιοθεατο στο προηγουμενο ταξιδι μου στην Αιγυπτο... τοτε τα αξιοθεατα κοντευαν να βουλιαξουν απο τις ορδες των τουριστων και η απιστευτη βαβουρα δεν σε αφηνε να θαυμασεις το μεγαλειο των μνημειων.
Η σημερινη μερα προβλεποταν πιο χαλαρη απο την προηγουμενη. Αρκετες ωρες ξεκουρασης αναμεσα στην πρωινη και την απογευματινη ξεναγηση οποτε ειχαμε την ευκαιρια να ξεκουραστουμε και να απολαυσουμε την υπεροχη διαδρομη του ποταμοπλοιου που, σε καποια σημεια, περνουσε απο αποσταση αναπνοης απο γραφικα νουβικα χωρια... Τα παιδακια στις οχθες του Νειλου φωναζαν και μας χαιρετουσαν και οι φωτογραφικες μηχανες ειχαν παρει φωτια.
Ειχαμε και την ευκαιρια να μιλησουμε περισσοτερο με τον Δανο φιλο μας ο οποιος αποδειχτηκε ταξιδιωτικο ινδαλμα... Εκανε την κρουαζιερα 2η φορα στα καπακια και την τελευταια μερα που εμεις πια θα φευγαμε, εκεινος θα παρεμενε για να την κανει και 3η φορα καπακι... "Μα καλα, δεν θα βαρεθεις?" τον ρωτησα. "Φυσικα και οχι... την 1η φορα βλεπεις με τα ματια του τουριστα, την 2η με τα ματια τα δικα σου, την 3η φορα βλεπεις οπως πρεπει να δεις" με αποστομωσε. Με το που συνταξιοδοτηθηκε, πουλησε σχεδον ολη την ακινητη του περιουσια και ταξιδευει ολο τον χρονο. Ωραιος τυπος!
Η απογευματινη ξεναγηση ηταν αφιερωμενη στο Ναο του Λουξορ. Αν και ειναι χτισμενος στο κεντρο του συγχρονου Λουξορ δεν παυει να ειναι πολυ εντυπωσιακος. Ειναι αφιερωμενος στους θεους Αμμωνα, Μουτ και Χονσου (η θηβαϊκη τριαδα). Ακομα ομως πιο εντυπωσιακος γινεται καθως φωτιζεται τη νυχτα. Ειχαμε την τυχη να μεινουμε εκει απο το απογευμα μεχρι που νυχτωσε και ηταν μαγικα.
Επιστροφη στο ποταμοπλοιο και ολονυχτια πλευση για Εντφου.
Το επομενο πρωι μας βρηκε εν πλω με κατευθυνση το Εντφου. Το Εντφου βρισκεται στα μισα της διαδρομης Λουξορ-Ασσουαν. Απομακρυνα τη σκεψη οτι μετα απο εδω αρχιζε η αντιστροφη μετρηση της κρουαζιερας και μας περιμενε η αβεβαιοτητα του Καϊρου.
Φτανοντας στο Εντφου επιβιβαστηκαμε σε αμαξες οι οποιες μας μετεφεραν στο Ναο του Ωρου. Σε αντιθεση με το προηγουμενο ταξιδι μου που θυμομουν ολοζωντανα, τοσο απο το Εντφου οσο και απο την Εσνα (η οποια πλεον εχει αφαιρεθει απο τις κρουαζιερες) την εντονη δυσοσμια απο τις ακαθαρσιες των αλογων, τωρα αυτο δεν υπηρχε... Μα τι στο καλο, ποιος πειραξε την Αιγυπτο? Λες μετα απο χρονια να βρεθω στην Ινδια και να ειναι καθαρη?
O ναος στο Εντφου ειναι αφιερωμενος στον Ωρο που εχει την μορφη γερακιου, ηταν γιος του Οσιρι και σκοτωσε τον θειο του Σηθ ο οποιος ειχε πιο πριν σκοτωσει τον Οσιρι. Πολυ ιντριγκα! Ο ναος ειναι ο πιο καλοδιατηρημενος πτολεμαικος ναος γιατι και αυτος ηταν σκεπασμενος με λασπη για παααρα πολλα χρονια.
Επιστροφη στο πλοιο, φαγητο, ξεκουραση, χαζι στη διαδρομη, καφες και κουβεντουλα με τον Δανο φιλο μας και την κοπελα που δουλευε ως μασεζ στο πλοιο, μιας και δεν ειχε δουλεια εκεινη την ωρα. Μας ειπε πολλα και ενδιαφεροντα πραγματα και καθως δειξαμε πολυ ενδιαφερον για τα αρωματα που χρησιμοποιει στο μασαζ, μας υποσχεθηκε να μας παει στο εργαστηριο οπου τα παρασκευαζει ενας φιλος της στο Ασσουαν.
Το απογευμα δεσαμε στο Κομομπο οπου και επισκεφθηκαμε τον ομωνυμο ναο που ειναι αφιερωμενος σε 2 θεους: στον Ωρο και στον τοπικο θεο Σομπεκ. Ωστοσο ειναι πιο γνωστος ως ναος του θεου-κροκοδειλου Σομπεκ. Σε ενα μικρο μουσειο παραδιπλα ειδαμε και μερικες μουμιες κροκοδειλων και σκεφτηκαμε πως αν εντυπωσιαστηκαμε εδω, φαντασου με τις μουμιες των φαραω στο Αιγυπτιακο Μουσειο.
Στο ναο εφτανε πολυ δυνατη μουσικη, κορνες και χαρουμενες φωνες απο την πολη. Ηταν σα να ειχε στηθει πανηγυρι και γινοταν πανζουρλισμος... Ο ξεναγος μας εξηγησε οτι η Πεμπτη ειναι η κατεξοχην μερα των γαμων και η παραμονη (δηλαδη η μερα που ημαστε εμεις εκει) ειναι η μερα που κανουν τα σχεδια με την χενα για να στολιστουν τις γυναικες, η ολη διαδικασια γινεται δε υπο τους ηχους δυνατης μουσικης και σε ενα κλιμα ευφοριας. Μας ειπε μαλιστα οτι οι γαμοι ειναι ανοιχτοι για ολους, ακομα κι εμεις ως τουριστες ειμαστε καλοδεχουμενοι, ωστοσο τη συγκεκριμενη εποχη μας συμβουλευσε να το αποφυγουμε.
Σιγα σιγα νυχτωσε και περπατησαμε ως το ποταμοπλοιο που ηταν δεμενο ακριβως μπροστα στο ναο. Ετσι ειχαμε την ευκαιρια, μεχρι πολυ αργα τη νυχτα που σαλπαραμε, να αραξουμε στο καταστρωμα απολαμβανοντας τη θεα του φωταγωγημενου ναου πινοντας δροσερες μπυρες.
Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε ο εκτυφλωτικός ήλιος του Ασουάν. Η εικόνα που είδαμε από το παράθυρο της καμπίνας ήταν μαγευτική: H έρημος "τύλιγε" το Νείλο κι από τις 2 όχθες και η πορτοκαλί άμμος έφθανε μέχρι το νερό.
Αν και δεν ήταν ούτε 8 το πρωί η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο υψηλή από τις προηγούμενες μέρες... λογικό αφού το Ασουάν είναι από τις νοτιότερες πόλεις της Αιγύπτου..
Αφού απολαύσαμε στο κατάστρωμα το τελευταίο μας πρωινό(μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε αξημέρωτα από το πλοίο) αποβιβαστήκαμε ώστε να ξεκινήσουμε για την ξενάγηση της ημέρας.
Όσο περιμέναμε το βανάκι που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας, έκαναν την εμφάνισή τους ένοπλοι φρουροί, με κάτι τεραστίων διαστάσεων όπλα, οι οποίοι ήρθαν και μπαστακώθηκαν δίπλα μας ανακοινώνοντας μας ότι θα μας συνόδευαν στην ξενάγηση.
-"Συνοδεία? Ένοπλοι φρουροί? Γιατί?" ρωτήσαμε ανήσυχοι τον Οσάμα, τον ξεναγό μας, δεδομένου ότι η 30η Ιουνίου οπότε και ήταν προγραμματισμένος ο μεγάλος ξεσηκωμός ήταν σε 3 μέρες και υποτίθεται θα λάμβανε χώρα στο Κάϊρο… που να φανταζόμασταν ότι θα γινόταν παναιγυπτιακή επανάσταση....
-"Ω μην ανησυχείτε!" μας απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί καθησυχαστικός έως και ανέμελος "Όλες τις ημέρες μας ακολουθούν διακριτικά οι ένοπλοι φρουροί"...
-"Τιιιι?? Μα γιατί όμως? Διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο? Υπάρχει θέμα με τους τουρίστες?" επιμείναμε...
-"Εσείς δεν θα φύγετε Κυριακή πρωί? Ε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τυπικό είναι… για την ασφάλειά σας.... τρελοί υπάρχουν παντού, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν κινδυνεύετε εδώ περισσότερο από το να ήσαστε π.χ. στο μετρό του Λονδίνου" μας είπε χαμογελαστά αλλά ήταν πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση ήταν πιο έκρυθμη απ' ότι υποψιαζόμασταν αλλά κι απ' ότι ήθελε ο ίδιος να παραδεχθεί ... Ήταν προφανές ότι δεν ήθελε να επεκταθεί και να εκφέρει προσωπική/αρνητική άποψη για τους εξτρεμιστές συμπατριώτες του. Είναι λογικό σε τέτοιες καταστάσεις να είσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος με όλους, πόσο μάλλον με 2 τουρίστες που κάνουν ερωτήσεις και δεν ξέρεις και τι ρόλο βαράνε...
Με τα πολλά ξεκινήσαμε κάποια στιγμή για την ξενάγησή μας. Ούτε που συγκράτησα πώς μας είπε ο Οσάμα το λιμανάκι στο οποίο κατευθυνόμασταν απ’ όπου θα επιβιβαζόμασταν σε βάρκες για να μεταφερθούμε στο νησί του Ναού Φίλαι. Ε όσο να 'ναι, μια ψιλοταραχή την είχα πάρει. Ωστόσο παρά την ψιλοταραχή, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω το Ασουάν καθώς το διασχίζαμε με το βανάκι. Είναι μία πραγματικά όμορφη πόλη, με ωραίους δρόμους, πράσινο, μία όμορφη παραλιακή λεωφόρο (κορνίς) για περατζάδα με θέα τις φελούκες που κινούνται νωχελικά στο Νείλο. Ωραίες εικόνες! Μπόρεσα να αντιληφθώ ακριβώς αυτό που μου είχε πεί κάποια από τις προηγούμενες μέρες ο Οσάμα: ότι μετέφερε από το Κάϊρο την οικογένεια του στο Ασουάν ούτως ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά του πιο "ανθρώπινα".
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μικρό γραφικό λιμανάκι(το όνομα του οποίου τελικά δεν θυμήθηκα ποτέ), επιβιβαστήκαμε στις βάρκες και μόλις σε 10 λεπτά φτάσαμε στο νησάκι με το ναό Φίλαι. Ο εν λόγω ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Ίσιδα, κάποτε βρισκόταν στο ομώνυμο νησί. Όταν όμως χτίστηκε το Φράγμα του Ασουάν, ο ναός άρχισε να βυθίζεται μέχρι που το 1972 ανέλαβε η UNESCO να τον μεταφέρει στο γειτονικό νησί Αγκιλκία. Το έργο κράτησε 8 χρόνια και η Αγκιλκία διαμορφώθηκε όσο το δυνατόν σε αντίγραφο του αυθεντικού νησιού.
Και αυτή τη φορά, όπως σε όλα τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε, ήμαστε-δεν ήμαστε 6-7 τουρίστες, με αποτέλεσμα να έχουμε το νησί σχεδόν για την πάρτη μας. Το περπατήσαμε όλο γύρω-γύρω(είναι πολύ μικρό άλλωστε), φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης και ήπιαμε παγωμένα αναψυκτικά κουβεντιάζοντας με τον Οσάμα και τον Δανό φίλο/συνταξιδιώτη μας.
Η κουβέντα φυσικά και περιστράφηκε γύρω από την κατάσταση της χώρας… Ο Οσάμα, αν και αρχικά φειδωλός στα λεγόμενά του, στη συνέχεια, χάρη στον Δανό φίλο μας που έχει το χάρισμα να εκμαιεύει τα πάντα με απίστευτη ευκολία, μας μίλησε πλέον πιο ανοιχτά…
Μας είπε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα μάτσο επικίνδυνοι εγκληματίες που πάντα δρούσαν υπόγεια και παράνομα, όμως το 2011 με λάβαρο τον εθνικισμό, την θρησκοληψία και τις παχυλές υποσχέσεις, εκμεταλλεύτηκαν την απόγνωση και την απελπισία των λαϊκών στρωμάτων και από παράνομη παράταξη έγιναν νόμιμη εξουσία. Όχι βέβαια ότι είχαν και καθολική αποδοχή του κόσμου, μιας και στους περισσότερους από τους 4 ή 5 (δεν θυμάμαι ακριβώς) εκλογικούς γύρους η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απείχε από τις εκλογές (και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι επικίνδυνο πράγμα η αποχή από τις εκλογές!!).
Με το που εδραιώθηκαν λοιπόν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έδωσαν λύσεις στα προβλήματα του λαού αλλά οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο χάος:
Η χώρα αποξενώθηκε από γειτονικές της και χώρες που είχαν παραδοσιακά καλές διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις.
Βασικά αγαθά άρχισαν να υπάρχουν σε στενότητα, μεταξύ των οποίων και το πετρέλαιο… (Πραγματικά οι ουρές που βλέπαμε στα βενζινάδικα ήταν άνευ προηγουμένου, έφταναν τα 5 χιλιόμετρα, οι άνθρωποι έπιαναν θέση στην ουρά από το προηγούμενο βράδυ και κοιμόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλουν την λίγη βενζίνη που επιτρεπόταν μιας και δεν μπορούσε ο καθένας να βάλει όση ήθελε αλλά βάσει Δελτίου. Με Δελτίο και περιμένοντας σε απίστευτες ουρές ψώνιζαν επίσης σε κρεοπωλεία και αλλού).
Τα υπόλοιπα δεινά? Κατάρρευση του τουρισμού, εκτόξευση των τιμών, άνοδος της εγκληματικότητας, αυταρχισμός, υπερβολικός συντηρητισμός και οπισθοδρόμηση…
Μέσα σε όλα αυτά, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός με μορφή συστηματικών επιθέσεων κατά Κοπτών.
Κι αν ένας μέσος θρησκόληπτος μουσουλμάνος αιγύπτιος, ίσως όχι και τόσο μορφωμένος, δεν πολυσκοτίζεται για τις επιθέσεις κατά των Κοπτών, σίγουρα η μερίδα των αιγυπτίων που ασχολούνται με τον τουρισμό θορυβήθηκαν και άρχισαν να ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος τουριστών όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. (Εξ ου και η συνοδεία ένοπλων φρουρών σε κάθε μας περιήγηση σε αξιοθέατα και γενικά μέρη που συγκεντρώνονται τουρίστες).
Η κουβέντα μας άφησε με μια πικρή γεύση… όχι μόνο γιατί είναι θλιβερό το πόσο κακό έχουν κάνει οι “εκλεγμένοι σωτήρες” σε αυτή την υπέροχη χώρα, αλλά και γιατί για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε ότι ζούμε μία ανάλογη νοσηρή κατάσταση στη δική μας χώρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως γι’ αυτό.
Μέσα σε περισυλλογή και προβληματισμό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πλοίο…
Φαγητό και ανασύνταξη δυνάμεων και αμέσως μετά ξανά-μανά αναχώρηση για το κέντρο του Ασουάν ή μάλλον για την κεντρική προβλήτα (εμείς ήμαστε αγκυροβολημένοι αρκετά πιο έξω) απ’ όπου θα ξεκινούσαμε την καθιερωμένη βόλτα με φελούκα. Τώρα γιατί δεν κρίθηκε αναγκαίο να μας συνοδεύσουν ένοπλοι και στην απογευματινή μας βόλτα, τι να πω? Ίσως οι εξτρεμιστές έχουν στο νου τους μια πιο υπερπαραγωγή επίθεση και όχι 2-3 τουριστάκους που κάνουν βαρκάδα στο Νείλο.
Η βόλτα με τη φελούκα υπήρξε μία παταγώδης αποτυχία αφού δεν κουνιόταν φύλλο εκείνο το απόγευμα… Με το που ξεκινήσαμε και διανύσαμε βαριά-βαριά 2 μέτρα ήρθε η πλήρης ακινησία… Μας είχε πιάσει δε νευρικό γέλιο γιατί ο “καπετάνιος” δεν παραδεχόταν ότι δεν επρόκειτο να κουνήσουμε ρούπι λόγω της άπνοιας και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του (αναμένοντας φυσικά και τη σχετική “ανταμοιβή”) προκειμένου να σαλπάρουμε… Αρχικά πέταξε τους γιούς του καταμεσής του Νείλου για να “αλαφρώσει” το σκαρί, μετά μας έβαλε να τραβήξουμε κουπί, ύστερα φώναζε σε άλλες φελούκες να έρθουν να μας ρυμουλκήσουν… Γενικά, όποιος έτυχε να περνάει εκείνο το απόγευμα από την παραλιακή λεωφόρο του Ασουάν πρέπει να γέλασε πάρα πολύ με το θέαμα που παρουσιάζαμε… Μετά από 100 φορές που του είπαμε να γυρίσουμε πίσω (κωπηλατώντας φυσικά εμείς) και να εγκαταλείψουμε την ιδεά της βόλτας με φελούκα, παρόλο που αρχικά ήταν ανένδοτος, τελικά υποχώρησε με ένα ύφος παραίτησης (και στενοχώριας συνάμα για το χαμένο μεροκάματο). Φώναξε έναν φίλο του με μηχανοκίνητη βάρκα να έρθει να μας παραλάβει… Το αρχικό σχέδιο ήταν η μηχανοκίνητη βάρκα απλά να μας μεταφέρει πίσω στην προβλήτα, σκεφτήκαμε όμως “γιατί να μην κάνουμε τη διαδρομή με την βάρκα αντί της φελούκας?”.
Τι ήταν να το προτείνουμε? Ξέσπασε τσακωμός ανάμεσα στον φελουκιέρη και τον βαρκάρη, πήδηξε ο φελουκιέρης με το έτσι θέλω μέσα στη βάρκα (κοντεύοντας να γκρεμοτσακιστεί) προφανώς για να πάρει κι αυτός μερίδιο της αμοιβής, ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλον ποιος θα μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για τα αξιοθέατα που βλέπαμε, μέχρι που ο ένας άρχισε να τραγουδάει κι ο άλλος να χορεύει για να κάνει ο καθένας τη διαφορά… Πιο επεισοδιακή βόλτα δεν μου έχει ξανατύχει!...
Ανάμεσα στα τραγούδια, τους χορούς και τις πληροφορίες που μας έδιναν οι “ξεναγοί” ρουφάγαμε τις όμορφες εικόνες που βλέπαμε στις όχθες και μέσα στο Νείλο: τη νήσο Ελεφαντίνη, τη νήσο Κίτσενερ, το Μαυσωλείο του Αγά Χαν, και πιο πέρα μακρυά κάποια νουβικά χωριά.
Αποβίβαση εξίσου επεισοδιακή αφήνοντας πίσω μας τους 2 “ξεναγούς” να μαλλιοτραβιούνται πως θα μοιραστούν την αμοιβή για την βόλτα-ξενάγηση της συμφοράς… Υποψιάζομαι πώς έληξε άδοξα εκείνη η φιλία.
Με το που πατήσαμε στεριά, βουρ για το παζάρι του Ασουάν. Σοκάκια, πάγκοι με εξωτικά αγαθά, χρώματα, αρώματα και ήχοι ανατολής, πλήθος κόσμου συνθέτουν μία άκρως μαγική ατμόσφαιρα… όσοι αγαπάνε τη φωτογραφία δε, σε αυτή την φωτογενή μεριά της πόλης θα βρούνε τον παράδεισό τους. Το καλύτερο ήταν ότι, λόγω των δεδομένων συνθηκών προφανώς, οι μοναδικοί μη αιγύπτιοι σε όλο το παζάρι ήμαστε o husband, εγώ και ο Δανός φίλος μας.
Αφού περιπλανηθήκαμε ώρα πολύ στα σοκάκια καταλήξαμε σε ένα καταχωνιασμένο και εντελώς αντιτουριστικό καφενείο … πλαστικά τραπεζομάντηλα με λαχούρια, ποτηράκια τσαγιού χιλιοταλαιπωρημένα, πολύ καθαρό δεν το έλεγες, αποκλειστικά ντόπιοι θαμώνες που απολάμβαναν το ναργιλέ τους και έπαιζαν τάβλι(?) … Με το που κάτσαμε σε ένα από τα έξω τραπεζάκια σε ένα σοκάκι της αγοράς, ήρθε σχεδόν τρέχοντας ο πληθωρικός ιδιοκτήτης και μόνο που δεν αγκάλιασε τον husband και τον Δανό φίλο μας, λες και τους ήξερε χρόνια και τους καλωσόριζε σπίτι του… Εμένα βέβαια οι πελάτες άρχισαν να με κοιτάζουν με σοκ και δέος…… Γυναίκα σε καφενείο? Θου Κύριε! Όταν μάλιστα έκανα και χρήση) ναργιλέ ε εκεί κόντεψαν να αλληθωρίσουν με το βλάσφημο “γύναιο”… οι δε περαστικές γυναίκες σκούνταγαν η μια την άλλη δείχνοντας με και ανταλλάσοντας ψιθυριστά σχόλια (λες και θα τις καταλάβαινα αν μιλούσαν δυνατά) … ωστόσο εντύπωση μου έκανε ότι καμία μα καμία δεν με κοίταξε εχθρικά ή με ύφος σιωπηρής επίπληξης…
Λίγο πριν νυχτώσει σηκωθήκαμε να φύγουμε, πληρώσαμε το “ιλιγγιώδες” ποσό των 3 ευρώ (για 2 τσάγια, 1 καφέ, 3 μπουκαλάκια νερό και ναργιλέ) και με βαριά καρδιά, αφήνοντας πίσω μία από τις πιο αυθεντικές στιγμές του ταξιδιού, αναχωρήσαμε για το ποταμόπλοιο.
Mερικές φωτος από το παζάρι του Ασουάν:
View attachment 15691 View attachment 15692
View attachment 15695
Καθως εδυε ο ηλιος αποχαιρετησαμε το παζαρι του Ασσουαν και πηραμε τον δρομο της επιστροφης προς το ποταμοπλοιο για την τελευταια διανυκτερευση μας σε αυτο. Τι διανυκτερευση δηλαδη? 2.30 τα ξημερωματα ηταν προγραμματισμενο το εγερτηριο, 3.00 θα ερχονταν να μας παραλαβουν με βανακι και 4.00 ειχαμε ραντεβου με το υπολοιπο κονβοι στο σημειο απο το οποιο θα ξεκινουσε η εκδρομη για το Αμπου Σιμπελ.
Φυσικα η υπερενταση δεν με αφησε να κλεισω ματι και ετσι οταν στις 3 παρα κατι εσκασα μυτη στο λομπυ του ποταμοπλοιου ημουν σαν μπαγιατικο μυδι... και φυσικα δεν μπορεσα να αρνηθω την ευγενικη χειρονομια του barista/σερβιτορου να μας κερασει εσπρεσο σε πλαστικα ποτηρακια για τον δρομο.
Η διαδρομη μεσα στη μαυρη νυχτα με την πολη ακομα να κοιμαται ειναι παντα κατι που με συναρπαζει, οποτε κι εδω δεν θα αποτελουσε εξαιρεση. Το βανακι μας ηταν το 2ο που εφτασε στο σημειο εκκινησης της εκδρομης το οποιο ηταν εξω απο ενα στρατιωτικο κτιριο και φυλασσοταν απο ενοπλους... Για να μπορεσεις να πας στο Αμπου Σιμπελ ειναι απαραιτητη προυποθεση η αστυνομικη συνοδεια για λογους ασφαλειας.
Ειχα ομως πλεον αρχισει να εξοικειωνομαι με ολη αυτη την κατασταση της ενοπλης συνοδειας.... Κι εκει που νομιζα πως δεν θα μαζευτει και πολυς κοσμος, δεδομενης της καταστασης στην Αιγυπτο, μεσα στο επομενο μισαωρο εγινε χαμος... απειρα τζιπ και βανακια συνωστιζονταν και προσπαθουσαν να μπουν σε μια σειρα... Οταν επιτελους μαζευτηκαμε ολοι, ενα αστυνομικο οχημα μπηκε επικεφαλης της αυτοκινητοπομπης και κανα 2 αλλα, επισης της αστυνομιας, στο τελος.
Η διαδρομη μεσα στην ερημο ειδικα οταν ανατελει ο ηλιος ειναι μια εμπειρια μοναδικη... Βεβαια, οταν λεμε ερημος δεν εννοουμε πορτοκαλι πουδρα χωρις ιχνος ανθρωπινης παρουσιας... Υπαρχει κανονικα ασφαλτοστρωμενος δρομος (επι του οποιου κινουμασταν), κατα διαστηματα καποιες κεραιες ηλεκτροδοτησης και κανα 2 εργοταξια.
Mετα απο 3,5 περιπου ωρες φτασαμε στο Αμπου Σιμπελ. Αν και μολις 8 παρα το πρωι, ο ηλιος ηταν δυνατος σα να ηταν μεσημερι κι εκανε πολυ ζεστη...Λογικο, αφου το Αμπου Σιμπελ βρισκεται ακομη πιο νοτια απο το Ασσουαν, μια ανασα απο το Σουδαν. Χωρις πολυ καθυστερηση, αποτραβηχτηκαμε απο το υπολοιπο team που μας ειχαν βαλει για να παρακολουθησουμε την οργανωμενη ξεναγηση... Τουριστικους οδηγους ειχαμε, διαβασμα ειχαμε ριξει, την ησυχια μας θελαμε, τον χρονο μας επισης, οποτε την καναμε με ελαφρα...
Το Αμπου Σιμπελ στην ουσια αποτελειται απο 2 ναους, τον ομωνυμο που χτιστηκε προς τιμην του Ραμση Β΄και εναν μικροτερο, αυτον της Αθωρ που χτιστηκε προς τιμην της Νεφερταρί (συζυγου του Ραμση). Και οι 2 ναοι ειναι ακρως επιβλητικοι αλλα ειδικα ο μεγαλος, με τα τεσσερα, κολοσσιαιων διαστασεων, καθιστά αγαλματα στην προσοψη (που απεικονιζαν τον Ραμση), ειναι ενα θεαμα που πραγματικα κοβει την ανασα. Απο την εισοδο του χωρου, μετα τα εκδοτηρια εισητηριων, ακολουθεις ουσιαστικα μια δεξιοστροφη πορεια, και περπατωντας διπλα στη λιμνη Νασερ βλεπεις πρωτα τον μεγαλο ναο και μετα τον μικροτερο. Προσωπικα θεωρω οτι ειναι καλυτερα να ακολουθησεις αριστεροστροφα την πορεια ωστε να δεις πρωτα τον μικρο ναο και μετα τον μεγαλο για να κορυφωθει σταδιακα το δεος που αναμφισβητητα θα νιωσεις. Αν υπαρχει χρονος, αξιζει επισης τον κοπο να παρακολουθησει κανεις και καποια απο τα βιντεο που προβαλλονται σχετικα με το πως ο ναος απο το βουνο οπου αρχικα βρισκοταν μεταφερθηκε στην σημερινη του θεση (που ειναι ενας τεχνητος λοφος) ουτως ωστε να διασωθει το μνημειο απο τη λιμνη Νασερ που απειλουσε να το σκεπασει ολοκληρο.
Αφου χορτασαμε το μνημειο και φουλαραμε τις καρτες μνημης απο τις πολλες φωτογραφιες, επιβιβαστηκαμε παλι στο βανακι και με το ατελειωτο καραβανι οχηματων πηραμε τον δρομο της επιστροφης για το Ασσουαν.
Το μεσημερι φτασαμε κατακοποι στο Ασσουαν... η εσωτερικη πτηση για Καιρο ηταν για αργα το απογευμα και δεν ξεραμε πως να σκοτωσουμε την ωρα μας... για βολτες μεσα στον καυσωνα ουτε λογος... αλλωστε ειχαμε ευχαριστηθει και με το παραπανω την πολη ηδη απο την προηγουμενη μερα... ημαστε και πολυ κουρασμενοι απο το πολυωρο οδικο ταξιδι, τη ζεστη και την ελλειψη υπνου ωστε τελικα αποφασισαμε να γυρισουμε παλι στο ποταμοπλοιο και να ζητησουμε ευγενικα να μας προσφερουν εναν καναπε για λιγες ωριτσες. Στο ποταμοπλοιο επιβιβαζονταν εκεινη την ωρα οι νεοι επιβατες για την επομενη κρουαζιερα... Για αλλη μια φορα το προσωπικο του πλοιου μας κατασκλαβωσε αφου αντι για εναν απλο καναπε να ξαπλωσουμε τα κουρασμενα μας κορμια, μας κερασε και μεσημεριανο παρολο που επισημως η κρουαζιερα για μας ειχε τελειωσει... Πραγματικα δεν εχω λογια! Ο επαγγελματισμος και η ευγενεια ολων στο πλοιο ηταν κορυφαια... Αυτο το κομματι της εκδρομης (την κρουαζιερα και την επιλογη του πλοιου εννοω) ΔΕΝ το ειχε αναλαβει ο Τακης αλλα μονοι μας. Τυχαιο? Δε νομιζω...
Μετα το μεσημεριανο χαιρετησαμε οριστικα πια τους ανθρωπους του πλοιου (θα ανακουφιστηκαν, φανταζομαι, που δεν τους κατσικωθηκαμε και για βραδυνο
) και φυγαμε για αεροδρομιο προκειμενου να πεταξουμε για Καιρο. Στο αεροδρομιο επικρατουσε μια τρελα... Λογω των γεγονοτων και των αναταραχων και εν οψει της "επαναστασης" που ηταν προγραμματισμενη για την μεθεπομενη μερα (Κυριακη 30/6) οι τουριστες εφευγαν κακην κακως απο την χωρα, οι ταξιδιωτικοι πρακτορες ακυρωναν σωρηδον εισητηρια πελατων τους για πτησεις προς Κάιρο προσπαθωντας να τους στειλουν στις χωρες τους χωρις να περασουν καθολου απο την πρωτευουσα, οι ουρες στα γκισε ηταν τεραστιες, οι καθυστερησεις των πτησεων επισης... Με δυο λογια: Ο πανικος. Μεσα μου η λογικη ελεγε "που πας? εισαι με τα καλα σου?" και καποια απομειναρια τρελας και παρορμητισμου ελεγαν "τι ωραια περιπετεια θα ηταν να παρεις την φωτογραφικη σου μηχανη και να αναμιχθεις με τους διαδηλωτες στην Ταχριρ βγαζοντας μοναδικες φωτογραφιες"... Ο husband απαγορευσε ρητα και κατηγορηματικα μια τετοια πιθανοτητα και το ονειρο μου να δω καποια φωτογραφια μου να γινεται διασημη στο Reuters ναυαγησε οριστικα 
Οσο περιμεναμε την αναχωρηση της πτησης μας, θυματα τεραστιας καθυστερησης κι εμεις, πηραμε τηλεφωνο και τον υπερ(ταξιδιωτικο)πρακτορα Τακη να μαθουμε τι ειχε κανονισει (ειχαμε μεινει στο οτι θα εκανε οτι ηταν δυνατον ωστε να φυγουμε νωριτερα απο τις 2/7/13 που ηταν αρχικα κλεισμενα τα εισητηρια μας). Ο υπερπρακτορας μας πληροφορησε οτι μας βρηκε εισητηρια για μεσημερι 30/6/13 με ΜΟΝΟ 140 ευρω/ατομο επιβαρυνση (αυτη ηταν η 2η λαμογιά του Τακη: αντι να μας αποζημιωσει για την 1η λαμογια του να μας κουβαλησει στην Αιγυπτο την πιο ακυρη περιοδο, ηθελε να βγαλει κι αλλα φραγκα εις βαρος μας). Επισης, μας ειπε οτι θα ηταν καλο να μην πολυκυκλοφορησουμε στο Καιρο μεχρι την ωρα που θα φευγαμε απο το ξενοδοχειο για να παμε στο αεροδρομιο, ΕΚΤΟΣ βεβαια, αν θελαμε να στειλει καποιον δικο του οδηγο με ΜΟΝΟ 70 ευρω/μερα για να μας παει στα βασικα αξιοθεατα (λαμογιά 3η).
Ε ενταξει, μας ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι με τον αχρειο . Ουτε λογος φυσικα να παρουμε τον οδηγο του Τακη με ΜΟΝΟ 70 ευρω... Και ουτε λογος φυσικα να εχουμε φτασει σε αποσταση αναπνοης απο τις Πυραμιδες και το Αιγυπτιακο Μουσειο και να μην παμε, αλλιως μεναμε και στο αεροδρομιο οπως τοσοι και τοσοι αλλοι να μην πληρωνουμε και ξενοδοχειο...
Οταν επιτελους επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο ειδαμε οτι ημαστε οι μονοι τουριστες. Φτανοντας στο αεροδρομιο του Καίρου ημαστε επισης απο τους ελαχιστους τουριστες και οι μονοι που βγηκαν εκτος αεροδρομιου. Στη διαδρομη μεχρι το ξενοδοχειο, κοιτωντας απο το παραθυρο του ταξι, χωρις να βλεπω κατι συγκεκριμενο "ενιωθα" μια ενταση στην ατμοσφαιρα, μια εκρηκτικοτητα... για πρωτη φορα σε ολο το ταξιδι ειδα να μας κοιταζουν λιγο πιο εντονα και με λιγοτερο φιλικη διαθεση... μηπως ηταν η ιδεα μου? Δεν ξερω... Παντως μεχρι και για βιασμους ευρωπαιων γυναικων μαθαμε οτι συνεβησαν στις αναταραχες των επομενων ημερων οταν πια εμεις ειχαμε επιστρεψει στην Ελλαδα.
Το ξενοδοχειο, το οποιο ηταν πολυ κοντα στην Ταχριρ, ειχε ελαχιστο κοσμο κι εμεις, καθως φαινοταν, ημαστε οι μονοι Ευρωπαιοι. Αποφασισαμε να επιδειξουμε τολμη και να βγουμε για βραδυνο φαγητο εκτος ξενοδοχειου και μαλιστα με τα ποδια μιας και το εστιατοριο, οπως ελεγε ο ταξιδιωτικος οδηγος, βρισκοταν στα 5΄. Οσο αδειο ηταν το ξενοδοχειο, τοσο πανζουρλισμος επικρατουσε με το που βγηκαμε στο δρομο... Με τοσο κοσμοσυρροη χαζεψαμε για λιγο με αποτελεσμα να παρουμε λαθος κατευθυνση και να βρεθουμε κατω απο κατι γεφυρες ενος τεραστιου αυτοκινητοδρομου οπου ειχαν στηθει προχειροι καταυλισμοι απο τους ανθρωπους που ειχαν ερθει στο Κάιρο απο καθε γωνια της Αιγυπτου για την "επανασταση" της 30/6. Ξαφνικα βρεθηκαμε περικυκλωμενοι απο μια πολυαριθμη ομαδα ανθρωπων με αφρικανικα χαρακτηριστικα, οι οποιοι αρχισαν να περπατουν διπλα μας και με τον κλοιο που ειχαν σχηματισει γυρω μας ολο και πιο πολυ μας εσπρωχναν προς ενα απομερο στενο, κοιταζοντας μας απειλητικα και μιλωντας εντονα σα να φτυνουν τις λεξεις. Η καρδια μου επαιζε ταμπουρλο απο την αγωνια και τον φοβο, ειδα τη ζωη μου να περναει μπροστα απο τα ματια μου και πανω που ετοιμαζομουν να πω "δευτε τελευταιον ασπασμον" εμφανιστηκαν απο το πουθενα 2 αστυνομικοι. Με το που τους ειδαν οι αφρικανοι εφυγαν τρεχοντας απο διπλα μας κι εξαφανιστηκαν στα γυρω στενα σε χρονο dt. Τρεξαμε προς τους αστυνομικους και με σβησμενη φωνη τους παρακαλεσαμε να μας βγαλουν απο εκεινο το σημειο και οντως, να 'ναι καλα οι ανθρωποι, μας συνοδευσαν οχι μονο μεχρι το πιο κοντινο κεντρικο σημειο που τους ζητησαμε, αλλα μεχρι το εστιατοριο που θελαμε.
Οι παγωμενες μπυρες και το ζεστο αιγυπτιακο φαγητο μας βοηθησαν σιγα-σιγα να συνελθουμε και να επιστρεψουν οι χτυποι της καρδιας μας στα φυσιολογικα επιπεδα. Οταν ηρεμησαμε πια, μπορεσαμε να απολαυσουμε το περιβαλλον του εστιατοριου που ηταν υπεροχο, βγαλμενο λες απο τις 1000+1 νυχτες, και παραδοξως, παρα την αναστατωση που επικρατουσε εξω, ηταν γεματο απο ευκαταστατους ντοπιους.
Στην επιστροφη ειχαμε τα ματια μας 14 μην τυχον και παρουμε παλι λαθος στροφη... δεν ειχαμε κανενα αλλο απροοπτο και ετσι εδραιωθηκε μεσα μας η αποφαση να παμε την επομενη μερα στα βασικα, εστω, αξιοθεατα και να μην μεινουμε κλειδωμενοι στο ξενοδοχειο... Δεν μας πτοησε ουτε και η ολοενα αυξανομενη οχλαγωγια που ακουγαμε να ερχεται απο την Ταχριρ και μαρτυρουσε οτι η νυχτα θα ηταν δυσκολη...
-1-
Μετα απο μια πραγματικα ατελειωτη μερα (θυμιζω: 42 ωρες στο ποδι χωρις να εχουμε κοιμηθει λεπτο, με ενα οδικο ταξιδι 7 ωρων Ασουαν-Αμπου Σιμπελ-Ασουαν, χωρις δωματιο να ξεκουραστουμε ενδιαμεσα και στα καπακια εσωτερικη πτηση που λογω μεγαλης καθυστερησης μας εκανε να βολοδερνουμε αρκετες ωρες στο αεροδρομιο ... και για κερασακι σε ολα αυτα ΚΑΙ μια παρολιγον επιθεση εναντιον μας) ειχε ερθει πια η ωρα να ξεκουραστουμε...
Μονο ηρεμος ομως δεν ηταν ο υπνος μας... Ολη τη νυχτα η πλατεια Ταχριρ (η οποια ηταν μια ανασα απο το ξενοδοχειο μας) ηταν ενα καζανι που "εβραζε"... Κορνες, ντουντουκες, φωνες....Τα συνθηματα των διαδηλωτων εφταναν στα αυτια μας σαν μια απειλητικη οχλαγωγια καθως οι αγριες φωνες των διαδηλωτων ηταν πολλες εκατονταδες (αν οχι χιλιαδες) αφενος, αφετερου τα συνθηματα σε μια γλωσσα που δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε (συν του οτι τα αραβικα δεν τα λες και "μελωδικα" οπως ηχουν στα αυτια σου) μας προκαλουσε επιπλεον ανασφαλεια. Οι σειρηνες της αστυνομιας και οι πυροβολισμοι που επεφταν ολη νυχτα, φυσικα ενετειναν την ανησυχια και την αγωνια μας ακομη περισσοτερο...
Ετσι, για δευτερη νυχτα σερι μειναμε αυπνοι αμφιταλαντευομενοι αν την επομενη, και ουσιαστικα τελευταια μας, μερα στο Καϊρο, θα ξεμυτιζαμε ή οχι απο το ξενοδοχειο.
Οπως συμβαινει σχεδον παντα, οι ανησυχιες που σε κρατανε αγρυπνο τη νυχτα και σου φαινονται βουνο, παυουν να μοιαζουν τοσο φοβερες με το που ξημερωνει... Αυτο εγινε και στην περιπτωση μας...
Πινοντας τον πρωινο μας καφε στον πανεμορφο, σχεδον τροπικο, κηπο του ξενοδοχειου, κατω απο το ζεστο ηλιο,και με τους διαδηλωτες να εχουν πλεον διαλυθει, πηραμε την αποφαση να επισκεφθουμε μεσα στην μια και μοναδικη μερα που ειχαμε στη διαθεση μας οσο το δυνατον περισσοτερα απο τα αξιοθεατα που ειχαμε προγραμματισει να δουμε, υπο κανονικες συνθηκες, σε 3 μερες!!
Ζητησαμε στην reception να μας καλεσουν ενα ταξι ωστε να ξεκινησουμε τον αγωνα δρομου με πρωτη επισκεψη στο Αιγυπτιακο Μουσειο μιας και βρισκεται πολυ κοντα στο ξενοδοχειο, σχεδον πανω στην πλατεια Ταχριρ.
Μολις μπηκαμε στο ταξι και ειπαμε στον οδηγο οτι θελουμε να παμε στο Αιγυπτιακο Μουσειο, η απαντηση του ηταν να μας κανει σημα με τα 2 χερια: "τερμα Μουσειο"...
-"Τι θελετε να πειτε?" ρωταμε....
-"Μουσειο κλειστο, φασαριες, αστυνομια... Να σας παω αλλου!"....
Στο μεταξυ, οταν ακουω αυτη την τελευταια ατακα απο οδηγους, ταξιτζηδες, ξεναγους κλπ με πιανουν τα διαολια μου γιατι, ως γνωστον, 9 στις 10 φορες σου λενε ψεματα οτι το αξιοθεατο που θες να δεις ειναι και καλα κλειστο προκειμενου να σε πανε σε κατι τουριστικες μπουρδες απο τις οποιες παιρνουν ποσοστα.
Ετσι καχυποπτη και ξενερωμενη ταυτοχρονα, του λεω: "Οχι θελουμε να μας πας... να δουμε με τα ματια μας οτι ειναι κλειστο"....
Ξενερωμενος κι αυτος με την τρελη, ξεκιναει για το Μουσειο.... Οσο πλησιαζαμε στην Ταχριρ η πολη εμοιαζε βομβαρδισμενη....Αναποδογυρισμενα πλαστικα αναχωματα, καμμενοι καδοι σκουπιδιων, πεταμενα ρουχα και παπουτσια, σπασμενα γυαλια, ντουντουκες, ποδοπατημενα δακρυγονα, αδεια μπουκαλια απο σπρει, γραμμενα συνθηματα σε τοιχους και ταμπελες, μυρωδια καπνου και καμμενου, σκονη παντου...
Η καγκελοπορτα του Μουσειου κλειδωμενη με λουκετο κι απεξω πολλοι αστυνομικοι.... Ανταλλαξαν καποιες κουβεντες με τον ταξιτζη μας και καταλαβαμε....
Το Μουσειο ηταν, οντως, κλειστο! Ο προαυλιος χωρος του ηταν σε κακο χαλι και θα εμενε κλειστο μεχρι να γινει ελεγχος και στο εσωτερικο και να διαπιστωθουν πιθανες ζημιες. Ενταξει... Το πως νιωσαμε νομιζω ευκολα το φανταζεται κανεις... Να εχεις φτασει στην πορτα ενος απο τα σπουδαιοτερα μουσεια του κοσμου (τουλαχιστον στη δικη μου λιστα προτιμησης) και να μην μπορεις να μπεις... Να εισαι στη βρυση και να μην μπορεις να πιεις νερο...
Μεχρι και ο οδηγος μας λυπηθηκε και προσπαθουσε να μας πει λογια παρηγοριας: "Maybe open later"...
Με βαρια καρδια ξεκινησαμε με κατευθυνση τις Πυραμιδες...Μια αγωνια την ειχα μηπως τρωγαμε κι εκει πορτα... Φτανοντας, τα σημαδια ηταν ανησυχητικα... Τα εκδοτηρια κλειστα, ο κοσμος ελαχιστος, κυριως καποιοι αιγυπτιοι ξεναγοι που περιμεναν μπας κι εμφανιστει κανενας τουριστας και βγαλουν ετσι το μεροκαματο... Κατευθυνθηκαμε προς τα εκδοτηρια που, αν και κλειστα, μεσα υπηρχαν 2 υπαλληλοι, οι οποιοι παρολο που μας εβλεπαν εξω απο το τζαμι δεν εκαναν τον κοπο να μας ενημερωσουν αν θα ανοιξουν τελικα ή οχι... Λες και επαιζαν με τον πονο μας... Ματαια τα νοηματα που τους καναμε οτι θελουμε να τους ρωτησουμε κατι... Αφου διασκεδασαν αρκετα, καθως φανηκε, με την αγωνια μας, ανοιξε το ενα εκδοτηριο για να μας πει ο υπαλληλος οτι τελικα ο χωρος θα λειτουργησει για λιγες ωρες, κι αυτο μονο και μονο γιατι περιμενουν καποιους φοιτητες απο την Ισπανια... Με το που ανοιξαμε το στομα μας να ρωτησουμε αν μπορουμε να μπουμε κι εμεις, η απαντηση ηταν να μας κλεισει αποτομα το τζαμι στα μουτρα...Μα τι ευγενεια! Τι εξυπηρετηση!
Δεν ξεραμε πραγματικα τι να κανουμε... Να μεινουμε? Να φυγουμε? Και που να παμε? Να ξαναγυρισουμε? Απογοητευση και στενοχωρια απεριγραπτη...
-2-
Ξαφνικα σκανε 3 πουλμαν απο τα οποια αρχισαν να ξεχυνονται 20χρονα χαρουμενα παιδια που μιλαγαν ισπανικα! Οι φοιτητες! Κοιταζομαστε με τον husband και καταλαβαινουμε οτι ειναι η ευκαιρια μας... Μπερδευομαστε αναμεσα τους (το πολυ πολυ να μας περασουν για καθηγητες τους ή για συνταξιουχους φοιτητες ) και στηνομαστε στην ουρα για εισητηριο.... Φυσικα επιλεγουμε το αλλο εκδοτηριο για να μην πεσουμε μουρη με μουρη με τον υπαλληλο που ειχαμε μιλησει προηγουμενως (αν μπορει να χαρακτηριστει διαλογος αυτο το πραγμα)... Τσεπωνουμε τα πολυποθητα χαρτακια και ΝΑΙΙΙ!! Ειμαστε μεσα στον αρχαιολογικο χωρο της Γκιζας!!
Μεχρι να οργανωθουν οι περιπου 150 φοιτητες με τους καθηγητες τους, εμεις τους ειχαμε ηδη προσπερασει και φταναμε πλεον στην εισοδο της Πυραμιδας του Χεοπα...
Στον αρχαιολογικο χωρο της Γκιζας τα σημαντικοτερα αξιοθεατα ειναι η Πυραμιδα του Χεοπα (ή Μεγαλη Πυραμιδα), 2 μικροτερες Πυραμιδες: μια του Χεφρηνου και μια του Μυκερινου, και φυσικα η Σφιγγα.
Στο πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο, προ 20ετιας, ειχαμε μπει σε μια απο τις μικροτερες πυραμιδες και επειδη τοτε οι αυγυπτιοι δεν ηταν ιδιαιτερως προσεκτικοι με τον αριθμο των τουριστων που επετρεπαν να μπαινουν στις πυραμιδες-ταφους κλπ, ειχαμε βρεθει με αμετρητες ορδες γκρουπ να κατεβαινουμε και να ανεβαινουμε τα απελπιστικα στενα σκαλακια που οδηγουν στον ταφικο θαλαμο, χωρις να μπορουμε να παρουμε ανασα απο τη ζεστη, την πολυκοσμια και την ελλειψη αερα.
Σε αυτο το ταξιδι ομως, μεσα στην ατυχια μας, σταθηκαμε τυχεροι γιατι ηταν ανοιχτη (λογω των φοιτητων) η Μεγαλη Πυραμιδα... Το ακομα καλυτερο ομως ηταν οτι εχοντας προσπερασει τους ισπανους μας δοθηκε η ευκαιρια να βρεθουμε μεσα στην Πυραμιδα εντελως μονοι μας!!
Δεν μπορω να περιγραψω ποσο μαγικο ειναι να βρισκεσαι μεσα στην Πυραμιδα ολομοναχος χωρις συνωστισμο, μεσα στην απολυτη σιωπη χωρις την φασαρια και τις φωνες των πολυαριθμων γκρουπ...
Χασαμε την αισθηση του χρονου εκει μεσα και μονο οταν ακουσαμε απο μακρυα τις φωνες των πρωτων φοιτητων που ερχονταν στον θαλαμο, πηραμε τον δρομο της επιστροφης...
Τις επομενες 2,5 ωρες περιπλανηθηκαμε στην Γκιζα με καθε πιθανο τροπο: με τα ποδια, με αμαξα, με καμηλες. Μακραν η βολτα με τις καμηλες ηταν η καλυτερη εκδοχη. Δυστυχως το πλανο μας να παρουμε αλογα και να παμε απο τη Γκιζα στη Σακκαρα δεν μπορεσε να υλοποιηθει, καθως ουτε χρονο ειχαμε αλλα ουτε και πραγματοποιουταν εκεινες τις ημερες η εν λογω δραστηριοτητα, για λογους ασφαλειας.
Αφου χορτασαμε τις Πυραμιδες και την Σφιγγα και τα φωτογραφησαμε απο καθε οπτικη, αποφασισαμε να φυγουμε... Πλησιαζε μια το μεσημερι και δεν ξεραμε που να πρωτοπαμε και τι να πρωτοδουμε τις λιγες ωρες που ειχαμε στη διαθεση μας... Ισλαμικο Καϊρο? Κοπτικο Καϊρο? Ακροπολη? Τι?
View attachment 61428 View attachment 61429 View attachment 61430 View attachment 61431
Mαγεμενοι απο την επισκεψη στη Γκιζα και ταυτοχρονα προβληματισμενοι για το πως θα διαμορφωναμε στη συνεχεια το προγραμμα μας, μιας και οι ωρες που ειχαμε στη διαθεση μας ηταν λιγοστες, κατευθυνθηκαμε προς το σημειο που ηταν παρκαρισμενο το ταξι μας...
Ο οδηγος μας με χαρουμενη φωνη, τεραστιο χαμογελο, σκορπιες λεξεις στα αγγλικα και χειρονομώντας με ενθουσιασμο, μας ανακοινωσε: "Μουσειο-ανοιχτο-εγω-τηλεφωνο-ανοιξε-πλουσιοι".
Κοιταχτηκαμε με τον husband περιχαρεις. Τι απιστευτο νεο ηταν αυτο!! Δεν καταλαβαμε ολα οσα ελεγε αλλα το συμπερασμα ηταν ενα και σημαντικο: ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ!!
Πανω που ειχαμε απογοητευθει και παραιτηθει απο το ενδεχομενο να επισκεφθουμε το Αιγυπτιακο Μουσειο, γυρισαν ολα τουμπα, για αλλη μια φορα ανατροπη του προγραμματος, ευτυχως αυτη τη φορα για καλο... Σκοτσεζικο ντους αυτο το ταξιδι τελικα...
Τον δε οδηγο μου ηρθε να τον φιλησω σβουριχτα στο κουτελο αλλα συγκρατηθηκα... Ο καημενος, οση ωρα λειπαμε χρεωθηκε να τηλεφωνει απο το κινητο του για να ενημερωθει μην τυχον ανοιξει το μουσειο... Ουτε ο τουριστικος μας πρακτορας (γκουχου γκουχου) τετοια αγωνια να μας ευχαριστησει...
Με ανεβασμενη διαθεση πια πηραμε την κατευθυνση προς την πλατεια Ταχριρ...Φτανοντας, ο οδηγος μας κατεβηκε απο το ταξι ανταλλαξε μερικες κουβεντες με εναν αστυνομικο στην εισοδο, ο αστυνομικος μας εριξε μερικες διερευνητικες ματιες και μετα ανοιξε η πορτα για μας!! Ω ναι!! Ημαστε μεσα!!
Για αλλη μια φορα, ημαστε σχεδον μονοι... Αναμεσα στους μετρημενους στα δαχτυλα τουριστες βρισκοταν κι ενα ζευγαρι μεγαλης ηλικιας που εχαιρε μεγαλου σεβασμου απ' οτι μπορεσα να αντιληφθω απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα. Μια κουστωδια υπαλληλων ηταν ξοπισω τους και τους εκαναν προσωπικη ξεναγηση....Μαλλον θα ηταν οι "πλουσιοι" που μας ειχε πει ο οδηγος νωριτερα.
Περιηγηθηκαμε στις αιθουσες και στα απιστευτα εκθεματα...η πληθωρα των αντικειμενων ειναι τετοια που πολλα στοιβαζονται σε διαφορα ασχετα σημεια του μουσειου λες και ειναι ανευ σημασιας, ενω αν βρισκονταν σε καποιο αλλο μουσειο του κοσμου πιθανως να ηταν και πρωταγωνιστικα εκθεματα μιας σχετικης συλλογης.
Δεν ξεραμε τι να πρωτοθαυμασουμε... Ως αναμενοταν περισσοτερο χρονο περασαμε στις αιθουσες του Τουταγχαμων και φυσικα στην αιθουσα με τις βασιλικες μουμιες. Ειδικα στην αιθουσα με τις μουμιες, τολμω να πω, ενιωσα δεος... Ολοι εκεινοι οι βασιλιαδες που εχουν αποκτησει μυθικες διαστασεις στο μυαλο μου απο τοτε που ακομη ημουν παιδι, ολα εκεινα τα προσωπα προς τιμην των οποιων χτιστηκαν τοσα μνημεια, ναοι, ταφοι πολλα εκ των οποιων επισκεφθηκαμε τις προηγουμενες μερες του ταξιδιου μας, βρισκονταν τωρα εκει μπροστα μας κανοντας μας να συνειδητοποιησουμε οτι, οντως, υπηρξαν, εζησαν, ηταν πραγματικοι ανθρωποι, συχνα μαλιστα λιγοτερο σωματωδεις και επιβλητικοι απ' οσο τους εχουμε φανταστει.
Βγαινοντας απο το μουσειο η χαρα μας ηταν απεριγραπτη... Τωρα πια ειχε μετριαστει η στενοχωρια μας που δεν θα προλαβαιναμε να δουμε ολα εκεινα τα αξιοθεατα του Καϊρου που μας ενδιεφεραν. Πλησιαζε πια απογευμα και δεδομενου οτι θελαμε να βρισκομαστε στο ξενοδοχειο λιγο πριν νυχτωσει (για λογους ασφαλειας), ζητησαμε απο τον οδηγο να μας κανει μια μεγαααλη βολτα με το αυτοκινητο περνωντας μας απο το Κοπτικο Καϊρο, απο την Ακροπολη και να καταληξουμε στο "επικεντρο" του Ισλαμικου Καϊρου, δηλ. στο Χαν Ελ Χαλιλι.
Εστω και μεσα απο το αυτοκινητο ρουφαγαμε εικονες και ηχους απο αυτη την τοσο πολυχρωμη και πολυβουη πολη... Παρολο που ειχαν περασει 20 χρονια απο την προηγουμενη επισκεψη μου, εξακολουθουσα να την βρισκω εξαιρετικα γοητευτικη.
Οταν πια φτασαμε στο Χαν Ελ Χαλιλι, ο οδηγος μας πεταχτηκε απο την θεση του, πηγε ανοιξε το πορτ μπαγκαζ και ξαναγυρισε κρατωντας μια πολυχρωμη μαντηλα που την ετεινε προς το μερος μου και μου εκανε νοηματα πως επρεπε να την φορεσω... Ελευθερη μεταφραση: "Μαρη τρελη ευρωπαια, πού πας παραμονη της επαναστασης μεσα στην καρδια του ισλαμικου Καϊρου? Φορα τουλαχιστον μια μαντηλα να μην πολυξεχωριζεις". Ευτυχως φορουσα και ενα λευκο φαρδυ και μακρυ φουστανι, εριξα και τη ζακετουλα μου, εβαλα και την κλαρωτη μαντηλα καλυπτωντας την ξανθια μου κομη και καπως ετσι περασα, σιγουρα οχι για ντοπια, αλλα τουλαχιστον για μια σεμνη επισκεπτρια.
Περιηγηθηκαμε αρκετη ωρα στα στενα σοκακια του μεσαιωνικου παζαριου μεχρι που αρχισε να μας βγαινει μια κουραση καθως ημαστε 9 ωρες στο ποδι. Βρηκαμε το γνωστο καφενειο "Φισαουι", στο οποιο λογω της καταστασης ο κοσμος ηταν λιγοστος, κυριως ντοπιοι και κανα 2 παρεες τουριστων, χυθηκαμε στις καρεκλες και απολαυσαμε καρκαντε (αφεψημα απο φυλλα ιβισκου) συνοδεια ναργιλε. Μολις αρχισαν να φευγουν οι τουστες και να αραιωνει γενικα ο κοσμος στο παζαρι (πραγμα που μου φανηκε πολυ παραξενο γιατι θυμομουν απο την προηγουμενη φορα οτι το Χαν Ελ Χαλιλι εσφυζε απο κοσμο ακομα και αργα τη νυχτα), κατευθυνθηκαμε κι εμεις προς το ταξι μας και εν συνεχεια προς το ξενοδοχειο μας.
Φτανοντας, αποχαιρετησαμε τον "αγαπημενο" μας πια οδηγο, και πηγαμε κατευθειαν για φαγητο (πανω απο 10 ωρες νηστικοι βλεπεις) στο εστιατοριο του ξενοδοχειου μεσα στον πανεμορφο κηπο του.
Ο κοσμος εκεινο το βραδυ μας φανηκε ακομα λιγοτερος απο το προηγουμενο, οι τουριστες ελαχιστοτατοι, οικογενειες ουτε για δειγμα, κυριως αντροπαρεες που ισως ηταν επιχειρηματιες και ηταν στην πολη για δουλειες.
Μεταξυ φαλαφελ και χουμους, επικοινωνησαμε τηλεφωνικως με τον Τακη να επιβεβαιωσουμε οτι την επομενη μερα (μερα της προγραμματισμενης μεγαλης Επαναστασης της 30/6/13) θα πεταγαμε κανονικα για Ελλαδα. Ηταν αρκετα ανησυχος και ενω ηταν κανονισμενο να παρουμε ταξι το επομενο μεσημερι και να συναντηθουμε στο αεροδρομιο με καποιον εκπροσωπο του γραφειου του ωστε να μας παραδωσει τα εισητηρια μας, μας ειπε οτι θα ηταν τελικα καλυτερο να μην παρουμε ταξι κι οτι θα εστελνε εκεινος εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας παει στο αεροδρομιο. Μαλιστα μας ειπε οτι θα τον εστελνε πρωι-πρωι, απο τις 8, να μας παραλαβει ωστε να εχουμε φυγει απο το κεντρο του Καϊρου το συντομοτερο δυνατον.
Πριν κλεισει μας ειπε να μην διανοηθουμε να βγουμε απο το ξενοδοχειο ουτε εκεινο το βραδυ ουτε το επομενο πρωι μεχρι να ερθει να μας παρει ο οδηγος. Η ανησυχια του ηταν φυσικα μεταδοτικη, οσα μας ειπε μας αγχωσαν περισσοτερο, ο δε πανζουρλισμος που επικρατησε τις επομενες ωρες στην Ταχριρ μας προκαλεσε απιστευτη ταραχη.
Οι αγριεμενες φωνες χιλιαδων κοσμου, τα απειλητικα συνθηματα, οι σειρηνες της αστυνομιας και των ασθενοφορων, οι πυροβολισμοι, οι καπνοι... ολα εφταναν 10πλασιασμενα σε ενταση στο μπαλκονι του ξενοδοχειου μας οπου καθομασταν αμιλητοι καπνιζοντας το ενα τσιγαρο μετα το αλλο (εγω). Προσωπικα, ενιωθα πραγματικα σαν αβοηθητη και ανημπορη σε μια ξενη χωρα.Για υπνο ουτε λογος φυσικα. Μετρουσαμε τις ωρες μεχρι να φτασει 8 οποτε και θα ερχοταν ο οδηγος να μας παραλαβει...
Τελικα στις 5 ακουστηκε ενας χτυπος στην πορτα του δωματιου μας. Πεταχτηκαμε απο την θεση μας, κοιταχτηκαμε, ρωτησαμε επιφυλακτικα "ποιος ειναι" και μετα ανοιξαμε... Ηταν ενας υπαλληλος της reception που περνουσε απο τα δωματια των τελευταιων εναπομειναντων επισκεπτων του ξενοδοχειου για να μας ξυπνησει και να μας ενημερωσει οτι επρεπε, για λογους ασφαλειας, να αναχωρησουμε για αεροδρομιο απο οπου οσοι ειχαν εισητηριο θα εφευγαν αμεσα, οσοι δεν ειχαν θα περιμεναν να επιβιβαστουν σε καποια απο τις εξτρα πτησεις που ειχαν προγραμματισθει, ωστε να γυρισουμε αμεσα στις πατριδες μας. Μαλιστα, την μεταφορα μας θα την αναλαμβανε το βανακι του ξενοδοχειου.
Φυσικα, μια τετοια στιγμη το μυαλο παιζει πολλα σεναρια... Να παμε? Να μην παμε? Ματαια προσπαθησαμε να επικοινωνησουμε με τα διαθεσιμα τηλεφωνα του Τακη... δεν απαντησε κανεις εκεινη την ωρα...
Επιστρατευοντας οση λογικη και ψυχραιμια μας ειχε μεινει, σκεφτηκαμε οτι προφανως το ξενοδοχειο ηθελε να μας μεταφερει το συντομοτερο σε ενα πιο προστατευμενο περιβαλλον ωστε να μην εχει την ευθυνη μας (κοινως να μας ξεφορτωθει) και οτι ντως θα ημαστε πιο ασφαλεις στο αεροδρομιο παρα σε ενα (εστω και καλα) φυλασσομενο ξενοδοχειο μιας χωρας που οσο να 'ναι ενα ιστορικο σε επιθεσεις κατα τουριστων σε ξενοδοχεια το εχει.
Αρον αρον επιβιβαστηκαμε σε 2 βανακια ολα κι ολα και ξεκινησαμε... Σε καποια σημεια της διαδρομης (στα περιξ της Ταχριρ) σχεδον ακινητοποιουμασταν απο τον υπερβολικο κοσμο που κατευθυνοταν προς την πλατεια με πανό και ντουντουκες προκειμενου να ενσωματωθει με τους υπολοιπους διαδηλωτες. Ουτε μετρησα ποσα οδοφραγματα, φωτιες, καμενους καδους αντικρυσα...
Οσο απομακρυνομασταν και αφηναμε πισω μας το πληθος και τις αγριες φωνες, τοσο πιο πολυ ανακουφιση νιωθαμε.... μεχρι που παψαμε πια να ακουμε τους διαδηλωτες... Ωστοσο ολη η πολη ηταν σε αναβρασμο, τουλαχιστον ομως ειχαμε φυγει απο το ματι του κυκλωνα.
Καποτε φτασαμε στο αεροδρομιο. Αλλος αναβρασμος εκει. Να στοιβαζεται απειρος κοσμος σε καθε γωνια του αεροδρομιου. Αλλοι να περιμενουν τις πτησεις τους και αλλοι απλως να περνανε τη νυχτα τους (τι νυχτα δηλαδη? μερα ηταν πια) περιμενοντας ποτε θα βρεθει κενη θεση σε καποια απο τις εξτρα πτησεις για να επιστρεψουν στο σπιτι τους. Καποιοι φαινονταν σα να βρισκονταν εκει παραπανω απο 1 μερα.
Και τωρα τι κανουμε? Φυσικα δεν ηταν εκει καποιος απο τον Τακη γιατι αυτο που ειχαμε κανονισει ηταν να ερθει οδηγος στις 8 στο ξενοδοχειο. Τα τηλεφωνα εξακολουθουσαν να μην απαντουν (σιγα μην απαντουσαν... η πολη καιγοταν).
Με τα διαβατηρια παραμασχαλα και σερνοντας και τις βαλιτσες (φυσικα τις σερναμε μαζι γιατι στο αεροδρομιο εχανε η μανα το παιδι και το παιδι την μανα) πηγαμε να εκδωσουμε εισητηρια. Μας εστειλαν σε ενα γραφειο τιγκα στον κοσμο οπου ολοι μαλωναν με ολους... Περιμεναμε υπομονετικα να μας δωσει καποιος σημασια, τελικα ηρθε η ιδια η διευθυντρια ωστε να κατευνασει τα πνευματα και ταυτοχρονα να εξυπηρετησει και κοσμο. Μας κανει νοημα, οταν εφτασε η σειρα μας, να περασουμε μπροστα, της δινουμε τα διαβατηρια μας, δεν βρισκει τα ονοματα μας στην πτηση... Μας εκοψε κρυος ιδρωτας... Εψαχνε, ξαναεψαχνε τιποτα... Θα ειναι διπλοκλεισμενα σκεφτηκαμε... Τι κανουμε τωρα? Πηραμε το πιο λυπητερο μας υφος, ειπαμε για τα παιδια μας που ανησυχουσαν και εκλαιγαν και μας ζητουσαν (τοσες ταινιες του Ξανθοπουλου επιασαν τοπο), κοντεψα να κλαψω εκει μπροστα της (η υποκριτικη μου δεινοτητα εχει περασει σε αλλο επιπεδο μετα απο αυτο το ταξιδι) και τελικα μας ειπε οτι το καλυτερο που μπορουσε να κανει ηταν αντι να μας βαλει στην πρωτη πρωινη πτηση, να μας βαλει στην μεσημεριανη.
Πηραμε τα πολυποθητα εισητηρια και αρχισε η νεα ταλαιπωρια, αυτη της ατελειωτης αναμονης μεχρι την πτηση... μιλαμε για ποοολλεεες ωρες αναμονης... συν του οτι δεν υπηρχε ουτε καρεκλα να κατσουμε... Αραξαμε καταχαμα κι εμεις και περιμεναμε... Τουλαχιστον θα φευγαμε... Καποια στιγμη, βλεποντας προφανως τις κλησεις μας, εδεησε να μας παρει τηλεφωνο και ο Τακης. Μολις του ειπαμε οτι δεν χρειαζοταν να στειλει κανεναν γιατι βγαλαμε ακρη μονοι μας, φανηκε ξενερωμενος μαλλον γιατι υπολογιζε να μας χρεωσει για την αλλαγη των εισητηριων (αλλωστε οπως μας ειχε πει "θα σας βγαλω καινουρια εισητηρια και τα βρισκουμε μετα").
Μας φανηκε οτι περασε ενας αιωνας μεχρι την πτηση μας... και δεν ηταν μονο οι πολλες ωρες που περιμεναμε και η κουραση απο τις συνθηκες που επικρατουσαν στο αεροδρομιο που μας εκαναν κουρελι, ηταν και η αγωνια που ειχαμε μεχρι τελευταια στιγμη μη γινει τιποτα απροοπτο και εγκλωβιστουμε στο αεροδρομιο και κατ' επεκταση στη χωρα.
Ηταν η μοναδικη φορα στην ταξιδιωτικη ζωη μου που λαχταρουσα πως και πως να επιβιβαστω στο αεροπλανο της επιστροφης στην πατριδα.
Μονο οταν βρεθηκαμε πια στον αερα και κοιτουσαμε το σκονισμενο Καϊρο απο ψηλα, καταφεραμε να ανασανουμε με ανακουφιση!!
Σημερα, ενα χρονο μετα την επιστροφη μου και παρα το γεγονος οτι ηταν, καπως περιπετειωδης η ολη εμπειρια, μπορω να πω με σιγουρια το εξης: αν το πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο με εκανε να την αγαπησω, αυτο το δευτερο με εκανε να την πονεσω.
Γιατι? Γιατι, ενω ειναι μια χωρα μυστηριωδης, ακαταμαχητα γοητευτικη, γεματη ιστορια, αρχαιολογικους θησαυρους και μνημεια, βασανιζεται και αδικειται απο τις λανθασμενες επιλογες των ανθρωπων της.
Η Αιγυπτος οσα χρονια κι αν περασουν εξακολουθει να ασκει πανω μου την ιδια μαγικη επιδραση που ασκησε και πριν απο παααρα πολλα χρονια στην 10χρονη τοτε ψυχη μου, οταν την αντικρυσα για πρωτη φορα μεσα απο τα πλανα της ταινιας "Εγκλημα στο Νειλο", που παρακολουθησα μια ζεστη καλοκαιρινη νυχτα κρυμενη απο τους γονεις μου (ετσι νομιζα) πισω απο τις κουρτινες.
Για να ακριβολογω οπου "φιλος" εννοω γνωστος-συνεργατης του husband που εχει ενα απο τα πιο γνωστα ταξιδιωτικα πρακτορεια στην Αιγυπτο (δεν το αναφερω καν... μην σας παρω και σας στον λαιμο μου) ο οποιος εδω και πολυ καιρο μας προσκαλουσε στην Αιγυπτο (καλα οχι οτι θα μας φιλοξενουσε, ως πελατες του πρακτορειου του) υποσχομενος ενα αλησμονητο ταξιδι.
Καπου εδω να πω οτι ονειρο της ζωης μου ηταν απο 10 χρονων να επισκεφθω την Αιγυπτο... ναι ναι, αντι για Ντισνευλαντ ονειρευομουν Πυραμιδες, Αμπου Σιμπελ και φελουκες στο Νειλο ... Λιγο πριν τελειωσω το σχολειο το ονειρο εγινε πραγματικοτητα... Μετα απο εκει λοξοδρομησα προς εξωτικα νησια με φοινικες και τυρκουαζ νερα, αλλα η Αιγυπτος ηταν-ειναι και θα ειναι ταξιδι-σταθμος...
Ετσι, κατι που περασαν 20 χρονια απο την πρωτη φορα που επισκεφθηκα αυτη την υπεροχη χωρα (οριστε αποκαλυπτεται και η ηλικια μου), κατι που ο husband δεν ειχε παει ποτε Αιγυπτο, κατι που οι τιμες που μας εδωσε ο "φιλος" ηταν ακρως δελεαστικες (πολυ τζαμπέ η αληθεια ειναι), κατι που δεν υπαρχουν προοπτικες να κανουμε και πολλα-πολλα ταξιδια στο εξωτερικο πλεον, κατι που στην ανησυχια μας για την κατασταση στην Αιγυπτο ο "φιλος" μας καθησυχαζε:
-"Τακη πως ειναι η κατασταση στην Αιγυπτο?"
-"Ολα καλα... μια χαρα... εχουν ησυχασει τα πραγματα"
-"Τακη να ερθουμε ή θα εχουμε προβληματα?"
-"Και βεβαια να ερθετε, κανενα προβλημα"
ε το αποφασισαμε....
Και ετσι ενα ζεστο κυριακατικο μεσημερακι του Ιουνιου βρεθηκαμε στο αεροδρομιο Ελ. Βεν. και μπροστα στο γκισε της Egypt Air με ελαχιστους ταξιδιωτες και κανεναν τουριστα...
Η αληθεια ειναι οτι η ελλειψη τουριστων στην πτηση μας, μας προβληματισε καπως, αλλα αποφασισαμε να το προσπερασουμε... Αφου ειχαμε και τις διαβεβαιωσεις του Τακη βλεπεις... Για να διασκεδασουμε την ανησυχια μας αστειευομασταν οτι οσοι αποφευγουν την Αιγυπτο για τουρισμο ειναι απλως κοτες, ενω εμεις μαγκιτες (τρομαρα μας).
Μετα απο μολις 2 ωρες πτησης προσγειωθηκαμε στο Καϊρο. Ερημος, αμμος, σκονη... Αυτη ειναι η πρωτη εικονα που αποκομιζεις απο το Καϊρο απο ψηλα... Ειχα απιστευτη ανυπομονησια να ξαναδω την τοσο αγαπημενη πολη και να κανω συγκρισεις για το ποσο αλλαξε στα 20 χρονια που περασαν απο το πρωτο μου ταξιδι. Ομως δεν θα την βλεπαμε ακομα, θα παραμεναμε στο αεροδρομιο μιας και σε 2,5 ωρες ηταν προγραμματισμενη η εσωτερικη πτηση που θα μας μετεφερε στο Λουξορ απ' οπου θα ξεκινουσε την επομενη μερα η κρουαζιερα στο Νειλο. Οι 2 ωρες αναμονης μεταξυ των πτησεων υπολογιζαμε οτι θα περναγαν νερακι με παραλαβη αποσκευων, εκ νεου τσεκ ιν (μη ρωτησετε γιατι οι πτησεις κλειστηκαν ξεχωριστα, απο εδω και στο εξης οπου εχετε απορια η απαντηση ειναι μια: "Τακης") εκδοση βιζα, αλλαγη συναλλαγματος και καφεδακι. Αμ δε!
Η μια απο τις 2 αποσκευες μας δεν εμφανιστηκε ποτε... Οταν πια ολοι οι συνεπιβατες μας παρελαβαν τις βαλιτσες τους και μειναμε πλεον μονοι κι ερημοι μπροστα σε εναν ιμαντα που επαψε πια κι αυτος να γυριζει, κρυος ιδρωτας μας ελουσε!
Ξενερωμενοι με την τροπη του ταξιδιου πριν καλα καλα αυτο ξεκινησει, κατευθυνθηκαμε στο γραφειο απωλεσθεντων για να δηλωσουμε την απωλεια, σκεφτομενοι παραλληλα "αντε και βρεθηκε η βαλιτσα, εμεις πως στην ευχη θα την παραλαβουμε αφου απο αυριο κιολας και για 5 μερες θα ειμαστε εν πλω?".
Τελοσπαντων, αφου συμπληρωσαμε τα σχετικα με ρυθμους χελωνας, ξεκιναμε να φυγουμε επιτελους απο την αιθουσα αφιξεων οπου βολοδερναμε τοση ωρα με αποτελεσμα να προλαβαινουμε πια οριακα την επομενη πτηση μας.
Κι ετσι οπως στριβουμε βιαστικοι βιαστικοι, τι να δουμε? Την αγνοουμενη βαλιτσα να γυριζει ξεχασμενη στον ιμαντα μιας ασχετης πτησης ερχομενης απο Σαουδικη Αραβια. Χαρα! Ανακουφιση! Συγκινηση!! Την αρπαξαμε και οπου φυγει φυγει... Καθως δεν μας επαιρνε για επιπλεον καθυστερησεις, δεν ενημερωσαμε καν το Τμημα Απωλεσθεντων οτι η αποσκευη μας βρεθηκε... αλλα κι αυτοι, φοβεροι επαγγελματιες, δεν μπηκαν καν στον κοπο να ενημερωσουν ποτε εκεινους τους 2 ταλαιπωρους Ελληνες για την τυχη της χαμενης τους βαλιτσας.
Του σκοτωμου αγορασαμε βιζα, καναμε τσεκ ιν και μετα απο λιγη ωρα ημασταν πια στον αερα.
Οταν φτασαμε στο Λουξορ και βγηκαμε απο το αεροδρομιο η ωρα ηταν 19.00 αλλα ειχε ηδη νυχτωσει... (Στην Αιγυπτο, τον Ιουνιο τουλαχιστον, νυχτωνει νωρις αλλα βεβαια ξημερωνει και νωρις... απο τις 5 παρα)...
Ο Τακης ειχε στειλει εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας μεταφερει στο ξενοδοχειο...
Με πολυ λαχταρα να "ρουφηξω" εικονες της πολης κατα τη διαδρομη μεχρι το ξενοδοχειο, τρωω ενα ακομα ξενερωμα... Το Λουξορ εμοιαζε με πολη-φαντασμα... δεν συζητω καν για τουριστες που ηταν ανυπαρκτοι, αλλα και οι ντοπιοι ηταν ελαχιστοι... Ακομη και τα καφενεια που αλλοτε εσφυζαν απο κοσμο (αυτο το θυμομουν χαρακτηριστικα απο το προηγουμενο ταξιδι αλλα ειναι συνηθες σχεδον σε ολες τις μουσουλμανικες χωρες), τωρα ειχαν μεσα 2-3 ατομα το πολυ...
Δειλα-δειλα ξεκιναω κουβεντα στον οδηγο:
-δεν βλεπω και πολυ κοσμο
-δεν εχει καθολου τουρισμο τωρα
-οταν λετε τωρα... εννοειτε Ιουνιο?
-οχι εννοω απο την Επανασταση και μετα...
ανταλαζουμε ματιες με τον husband και συνεχιζω...
-μα δεν εχουν ησυχασει τα πραγματα?
-καταστραφηκαμε κυρια! καταστραφηκαμε! κανεις δεν ερχεται πια! ολοι φοβουνται! τα πλοια που εκαναν κρουαζιερα στο Νειλο ηταν 220 και δουλευουν πια τα 20, τα ξενοδοχεια υπολειτουργουν... πειναμε...
-..........
-μας κατεστρεψε ο Μορσυ, μας πηρε και τα λιγα που ειχαμε.... αλλα θα αλλαξει αυτο!
-Τι εννοειτε?
-Την αλλη Κυριακη... Θα γινει η νεα Επανασταση!
Tην αλλη Κυριακη θα γινει η νεα Επανασταση? Τι θελει να πει ο ποιητης?
Ξανακοιταχτηκαμε με τον husband αμιλητοι...τα πραγματα φαινοντουσαν σοβαρα...
-Τι εννοειτε? ρωτησα τον οδηγο.
-Tην αλλη Κυριακη 30/6 θα γινει μεγαλη διαμαρτυρια στο Καϊρο κατα του Μορσυ, μου απαντα.
Τι να πω η δολια εκεινη τη στιγμη? Εσεις θα αγωνιστειτε για τα δικαιωματα σας αλλα μηπως μπορειτε να με ενημερωσετε αν η ολη διαμαρτυρια επηρεασει το ταξιδι μου? Δεν ειπα κουβεντα... Μονο εβραζα απο τον θυμο μου, για τον Τακη που ενω ζει εκει μας απεκρυψε κατι τοσο σοβαρο, με τον husband που δικαιολογουσε τον Τακη λεγοντας "ισως δεν το ξερει και ο ιδιος", με τον εαυτο μου που δεν ενημερωθηκα αρκετα πριν φυγω... αν και η αληθεια ειναι οτι καμια ταξιδιωτικη οδηγια δεν ειχε βγει για την Αιγυπτο μεχρι την προηγουμενη του ταξιδιου μας, ουτε καποια σχετικη ειδηση ειχα βρει στο ιντερνετ.
Με ολα αυτα, το τελευταιο 10λεπτο της διαδρομης μεχρι το ξενοδοχειο περασε μεσα στην σιωπη...
Καποια στιγμη ο οδηγος μας ανακοινωνει "φτασαμε"... Ουτε ειχαμε καταλαβει οτι ημαστε στην πυλη του ξενοδοχειου.... Γιατι? Ηταν ολα τα φωτα κλειστα και οι φυλακες ηταν με φακους... Μα τι γινεται εδω περα? Νιωσαμε σα να ειμαστε σε εμπολεμη ζωνη που κλεινουν τα φωτα το βραδυ για να αποφυγουν τους βομβαρδισμους. Αφου περασαμε απο ελεγχο εμεις και το αυτοκινητο κατευθυνθηκαμε μεσα απο τον κηπο (τουλαχιστον αυτο υποθεσαμε οτι ηταν το παχυ καταμαυρο σκοταδι δεξια κι αριστερα μας) και φτασαμε στην κυριως εισοδο του ξενοδοχειου οπου τοτε αρχισαν να αναβουν σιγα-σιγα καποια φωτα και να εμφανιζονται κανα 2-3 υπαλληλοι να μας υποδεχτουν... Το ξενοδοχειο θυμιζε εκεινο της "Λαμψης" με τον Τζακ Νικολσον... Ενα τεραστιο κτιριο με απειρα δωματια και καθως φαινοταν μονο εμας ως πελατες... Τουλαχιστον οι υπαλληλοι ηταν ευγενεστατοι, χαμογελαστοι και φιλικοι... Μας ρωτησαν αν πειναμε και οταν παραδεχτηκαμε πως ημαστε νηστικοι ολη μερα μας ρωτησαν ποιο εστιατοριο θα θελαμε να ανοιξουν... Τελικα ανοιξαν το ινδικο... Ως εκ θαυματος, εμφανιστηκε μετα απο λιγο αλλο ενα ζευγαρι και ετσι δεν ημαστε ολομοναχοι στο εστιατοριο. Το καλο ηταν πως τα φαγητα μαγειρευτηκαν εκεινη τη στιγμη μπροστα μας (γιατι ειχα και την εννοια μην μας ταισουν τιποτα απο τον προηγουμενο μηνα) και ηταν νοστιμοτατα. Πριν ομως τελειωσουμε καλα-καλα το φαγητο, ο husband αρχισε να εχει κρυαδες, ζαλη, πονοκεφαλο... Αφησαμε μισες τις μπυρες μας, τον στηριξα στον στιβαρο μου ωμο (
) και ανεβηκαμε αρον αρον στο δωματιο μας.Aφου προσφερα την φαρμακευτικη φροντιδα που επρεπε (παναντολ και τα λοιπα) βγηκα στο μπαλκονι να κανω ενα τσιγαρο διερωτωμενη ποσες μουτζες επαιζε να εχουμε φαει και πηγαιναν ολα τοσο στραβα? Αλλα ξαφνικα ετσι οπως καθομουν στο μπαλκονι ατενιζοντας το Νειλο μεσα στη ζεστη καλοκαιρινη νυχτα ειπα αποφασιστικα στον εαυτο μου: "Vario τελος! Εισαι σε μια χωρα που λατρευεις, εχεις την ευκαιρια να την απολαυσεις χωρις ορδες τουριστων, οι ανθρωποι ειναι πολυ ζεστοι και στο κατω-κατω τι φοβασαι? Απλα διεκδικουν τα δικαιωματα τους! Οπως εχεις κανει και εσυ στη δικη σου χωρα... οπως γινεται σε τοσα μερη του κοσμου... Ξεκολλα και κοιτα να περασεις καλα!"... Ετσι με πιο ανεβασμενο ηθικο, εσβησα το τσιγαρο, ξαπλωσα στο κρεβατι μου και κοιμηθηκα σε χρονο dt με το αερακι να τρυπωνει απο την μισανοιχτη μπαλκονοπορτα.
Το πρωι ξυπνησαμε σε καλυτερη κατασταση, ο husband ειχε ανακαμψει σωματικα και εγω ψυχολογικα.
Υπο το φως του ηλιου ολα εμοιαζαν διαφορετικα: το ξενοδοχειο οχι τοσο αποκοσμο, οι σκιες που βλεπαμε την προηγουμενη νυχτα ειχαν αποκτησει υποσταση και ηταν (οπως ειχαμε υποθεσει) ομορφοι κηποι, ενω στο εστιατοριο ειχαν εμφανιστει κι αλλοι πελατες (μοναχικοι επιχειρηματιες κυριως). Το ξενοδοχειο φαινοταν οτι καποτε ειχε ζησει μεγαλες δοξες, σημερα ομως χρηζει ανακαινισης και κυριως πελατων, ωστοσο ειναι πεντακαθαρο, με ωραιους χωρους και το κυριοτερο χτισμενο πανω στο Νειλο. Αφου απολαυσαμε τον πρωινο μας καφε εχοντας το Νειλο στα ποδια μας, καναμε τσεκ αουτ και επιβιβαστηκαμε στο αυτοκινητο που θα μας πηγαινε στο ποταμοπλοιο.
Να σημειωσουμε εδω μια ακομα λαμογια του Τακη... Αφου ειχε τσεπωσει τα λεφτα που του ειχαμε στειλει (οσο ημαστε ακομα Ελλαδα) μετα ειχε αρχισε να μας λεει οτι το δικο του ποταμοπλοιο τελικα δεν θα λειτουργουσε την εβδομαδα που ειχαμε κλεισει. Ολα τα αλλα που μας προτεινε ειτε δεν μας αρεσαν, ειτε αυτα που μας αρεσαν τελικα κατα μια διαβολικη συμπτωση επισης δεν θα λειτουργουσαν την εβδομαδα που μας ενδιεφερε. Τελικα βρηκαμε εμεις ποταμοπλοιο και του ζητησαμε να το κλεισει, το οποιο αποδειχτηκε το καλυτερο σημειο του ταξιδιου(επειδη δεν ενεπλακη ο Τακης προφανως...
). Πιο συγκεκριμενα, το ποταμοπλοιο ηταν καινουριο, ομορφα διακοσμημενο, με μονο 18 καμπινες (που ομως μονο οι 6 ηταν γεματες για την κρουαζιερα), και καθε μια ή δυο το πολυ καμπινες ειχαν προσωπικο ξεναγο-αιγυπτιολογο. Το καλυτερο δε ηταν οτι η 5ημερη κρουαζιερα ηταν σε εκπτωση 60% (ο Τακης ειχε αφησει να εννοηθει οτι η εκπτωση αυτη ηταν προσωπικη του επιτυχια, αλλα οπως καταλαβαμε ηταν λογω της τουριστικης κρισης).Εμας μας ετυχε να "μοιραστουμε" τον ξεναγο με εναν Δανο που ταξιδευε μονος του, ηταν τεραστια μορφη και γιναμε κολλητοι.
Αφησαμε τα μπαγκαζια μας και κατευθειαν εξω για ξεναγηση.
Το Λουξορ ειναι οι αρχαιες Θηβες και η ολη περιοχη βριθει αρχαιολογικων θησαυρων κανοντας την την πλουσιοτερη αρχαιολογικη τοποθεσια στον κοσμο. Στην Ανατολικη Οχθη του Νειλου βρισκονται ο Ναος του Καρνακ και ο Ναος του Λουξορ, ενω στη Δυτικη Οχθη η Κοιλαδα των Βασιλεων, η Κοιλαδα των Βασιλισσων, ο Ναος της Χατσεψουτ, οι Ταφοι των Ευγενων κ.λ.π.
Η πρωινη ξεναγηση περιλαμβανε το Ναο του Καρνακ. Τι να πει κανεις γι' αυτο το Ναο? Ειναι τοσο επιβλητικος που σου κοβει την ανασα, ειδικα η υποστηλη αιθουσα με τις 134 γιγαντιαιες κολονες (η φωτο στο πρωτο κεφαλαιο ειναι απο την υποστυλη αιθουσα). Στο κεντρο ειναι ο Ναος του Αμμωνα, του βασιλια των θεων, ομως καθε φαραω που ερχοταν στην εξουσια εβαζε τις δικες του προσθηκες με αποτελεσμα να προκυψει αυτος το τεραστιος ναος που σημερα σωζεται σε καλη κατασταση μιας και εμεινε γυρω στα 1000 χρονια θαμμενος στην αμμο.
Το μεσημερι καναμε διακοπη για φαγητο, αλλωστε η ζεστη ηταν αφορητη για να τριγυριζουμε στον καυτο ηλιο της ερημου.
Κατα τη διαρκεια του φαγητου με τον Δανο φιλο μας και τον ξεναγο μας, εναν καταπληκτικο αιγυπτιολογο που εχοντας ζησει αρκετα χρονια στην Αγγλια περα απο απιστευτες γνωσεις ειχε και ενα εξαιρετικο φλεγματικο χιουμορ, μαθαμε οτι οι μονοι μ***κες που δεν γνωριζαν για την προγραμματισμενη μεγαλη διαδηλωση της 30/6 ημαστε εμεις.
"Μα ειναι προγραμματισμενη εδω και πολυ καιρο...", "Μα δεν σας ενημερωσε ο ταξιδιωτικος σας πρακτορας? Ειχε υποχρεωση να σας ενημερωσει..." μας ελεγαν εκπληκτοι...
Τι ηταν να μας τα πουν αυτα? Ξαναφορτωσαμε και πανω που ετοιμαζομασταν να παρουμε πια τον Τακη (και πολυ το ειχαμε καθυστερησει) για να ζητησουμε εξηγησεις, να κατα φωνη ο Τακης να μας καλει στο τηλεφωνο. Μετα τα εισαγωγικα "πως περνατε κ.λ.π." μπαινει στο ψητο: "Παιδια, δεν θα το πιστεψετε! Κανονιστηκε να γινει μια μεγαλη διαδηλωση στο Καϊρο την Κυριακη και θα πρεπει να αλλαξετε εισητηρια!". Με αυτο το καινουριο του ψεμα, εξερραγην. Αρχισα να φωναζω εγω στο background κατι γαλλικα, ο husband να μου κανει νοηματα να ησυχασω για να το χειριστει εκεινος (ηθελε βλεπεις να τον παρει με το καλο ωστε να μας αλλαξει τα εισητηρια χωρις να χρεωθουμε εξοδα για την αλλαγη) τελικα η συνομιλια τερματιστηκε με τον Τακη να μας λεει οτι θα μας αλλαξει τα εισητηρια προσθετοντας: "και τα βρισκουμε μετα τα λεφτα" (ε το θρασσος και ο αντιεπαγγελματισμος αυτου του ανθρωπου δεν εχει ορια).
Αφου ηρεμησαμε καπως, ηρθε και η ωρα να αναχωρησουμε για την απογευματινη ξεναγηση. Τι απογευματινη δηλαδη? 15.00 και νταλα ηλιος ηταν, ωστοσο εκει θεωρειται απογευμα δεδομενου οτι ο ηλιος δυει κατα τις 18.30. Η απογευματινη ξεναγηση, λοιπον, περιλαμβανε τη Δυτικη Οχθη, τουτεστιν την Κοιλαδα των Βασιλεων, την Κοιλαδα των Βασιλισσων, το Ναο της Χατσεψουτ κ.λ.π.
Ο Ναος της Χατσεψουτ ηταν αφιερωμενος στην ομωνυμη φαραω. Επειδη ηταν η πρωτη γυναικα φαραω και ο λαος δεν ηταν ιδιαιτερα θετικος σε αυτο, απεικονιζοταν συνηθως ως ανδρας και μαλιστα γενειοφορος. Ο ναος ειναι παρα πολυ εντυπωσιακος καθως ειναι λαξευμενος σε εναν τεραστιο βραχο που ξεπροβαλλει μεσα στην ερημο.
Η Κοιλαδα των Βασιλεων ειναι η περιοχη με τους βασιλικους ταφους, ενω η Κοιλαδα των Βασιλισσων ειναι η περιοχη με τους ταφους των βασιλικων συζυγων και παιδιων. Και οι 2 περιοχες ειναι μεσα σε ενα αγονο, αγριο, σχεδον σεληνιακο τοπιο. Οι ταφοι, ειδικα των φαραω, σκαβονταν παρα πολυ βαθια μεσα στους βραχους προκειμενου να γλυτωσουν απο τους τυμβωρυχους, ωστοσο οι περισσοτεροι απο τους 62 που συνολικα εχουν βρεθει μεχρι σημερα, βρεθηκαν λεηλατημενοι. Γι' αυτο και ο ταφος του Τουταγχαμων που βρεθηκε ασυλλητος ηταν μια συγκλονιστικη αρχαιολογικη ανακαλυψη.
Στην Κοιλαδα των Βασιλισσων, ο πιο σημαντικος και ομορφος ταφος ειναι αυτος της Νεφερταρί που δυστυχως ομως ειναι πλεον κλειστος για το κοινο. Αντ' αυτου μπηκαμε στον ταφο του Αμμωνα-Χερ-Χεπεσεφ, ενος γιου του Ραμση Γ', οπου μεσα βρισκεται και ο σκελετος ενος 5μηνου εμβρυου.
Στην Κοιλαδα των Βασιλεων ανοιγουν για το κοινο εκ περιτροπης καποιοι απο τους 62 ταφους, ποτε ολοι μαζι για λογους συντηρησης τους. Την περιοδο που ημαστε εμεις εκει ηταν ανοιχτος και ο ταφος του Τουταγχαμων με εξτρα χρεωση. Μιας και ειχαμε πληρωσει ηδη για την εισοδο μας σε 3 ταφους και ο χρονος μας πιεζε, ρωτησαμε τον ξεναγο αν αξιζει να μπουμε και στου Τουταγχαμων. Μας ειπε οτι για να ειναι απολυτως ειλικρινης δεν ειναι ουτε ο μεγαλυτερος ουτε ο ωραιοτερος ταφος, απλα ειναι ο πιο celebrity ταφος, οποτε τελικα μπηκαμε στους 3 αλλους ταφους που ηταν πιο εντυπωσιακοι: του Ραμση Γ΄, του Ραμση Δ΄ και του Μερνεφθα (γιος του Ραμση Β΄). Πραγματικα ειναι ολοκληρα συμπλεγματα θαλαμων και γεματα εντυπωσιακες τοιχογραφιες. Στον 3ο ταφο ειχαν κατασκευασει μεχρι και ψευτικο ταφικο θαλαμο για να ξεγελασουν τους πιθανους κλεφτες αλλα αυτοι δεν μασησαν.
Σε καθε ταφο που κατεβαινεις ειναι σα να καταδυεσαι στα βαθη της ιστοριας και του ανθρωπινου πολιτισμου. Ξαφνικα προσωπα οπως οι φαραω που εχουν παρει μυθικες διαστασεις στο μυαλο σου, συνηδειτοποιεις οτι ηταν υπαρκτα προσωπα με σαρκα και οστα.
Με το μυαλο ακομα κολλημενο σε ολους αυτους τους αρχαιολογικους θησαυρους που ειδαν τα ματια μας πηραμε το δρομο της επιστροφης για το πλοιο.
Το βραδυ μας βρηκε στο καταστρωμα ημιξαπλωμενους να απολαμβανουμε αλκοολ (φτου ντροπη μας σε μουσουλμανικη χωρα) βλεποντας την πολυ εντυπωσιακα φωτισμενη Κοιλαδα των Βασιλεων.
Την επομενη μερα απολαυσαμε το πρωινο μας στο καταστρωμα ενω ημαστε εν πλω για Δενδερα. Στο προηγουμενο μου ταξιδι, προ 20ετιας, η κρουαζιερα στο Νειλο δεν περιλαμβανε τα Δενδερα, οποτε ειχα περιεργεια και ανυπομονησια να δω την πολη αλλα κυριως το ναο.
Αποβιβαστηκαμε απο το ποταμοπλοιο και επιβιβαστηκαμε σε μινι μπας, διασχισαμε την πολη, η οποια οπως μας εξηγησε ο ξεναγος ηταν μεχρι πριν λιγα χρονια η χειροτερη πολη της Αιγυπτου απο αποψη βρωμιας μεχρι που ανελαβε ενας δημαρχος κανοντας της ολικο λιφτινγκ. Η αληθεια ειναι οτι τιποτα δεν μαρτυρουσε οτι μεχρι προσφατα η πολη αυτη ηταν σαν χωματερη.
Ο Ναος στα Δενδερα ηταν αφιερωμενος στην Αθωρ, θεα του ερωτα και της ομορφιας. Αν και προκειται για ελληνορωμαικη κατασκευη εχει βασιστει στα προτυπα ενος κλασικου φαραωνικου ναου, ενω ειναι ενας απο τους καλυτερα διατηρημενους λογω του οτι και αυτος παρεμεινε για παρα πολλα χρονια θαμμενος στην αμμο.
Και εδω, οπως και σε πιο δημοφιλη τουριστικα σημεια οπως στο Καρνακ και στην Κοιλαδα των Βασιλεων, ημαστε δεν ημαστε 20 τουριστες ολοι κι ολοι. Περπλανηθηκαμε με απιστευτη ηρεμια και ησυχια, πραγμα που δεν συνεβη ποτε και σε κανενα αξιοθεατο στο προηγουμενο ταξιδι μου στην Αιγυπτο... τοτε τα αξιοθεατα κοντευαν να βουλιαξουν απο τις ορδες των τουριστων και η απιστευτη βαβουρα δεν σε αφηνε να θαυμασεις το μεγαλειο των μνημειων.
Η σημερινη μερα προβλεποταν πιο χαλαρη απο την προηγουμενη. Αρκετες ωρες ξεκουρασης αναμεσα στην πρωινη και την απογευματινη ξεναγηση οποτε ειχαμε την ευκαιρια να ξεκουραστουμε και να απολαυσουμε την υπεροχη διαδρομη του ποταμοπλοιου που, σε καποια σημεια, περνουσε απο αποσταση αναπνοης απο γραφικα νουβικα χωρια... Τα παιδακια στις οχθες του Νειλου φωναζαν και μας χαιρετουσαν και οι φωτογραφικες μηχανες ειχαν παρει φωτια.
Ειχαμε και την ευκαιρια να μιλησουμε περισσοτερο με τον Δανο φιλο μας ο οποιος αποδειχτηκε ταξιδιωτικο ινδαλμα... Εκανε την κρουαζιερα 2η φορα στα καπακια και την τελευταια μερα που εμεις πια θα φευγαμε, εκεινος θα παρεμενε για να την κανει και 3η φορα καπακι... "Μα καλα, δεν θα βαρεθεις?" τον ρωτησα. "Φυσικα και οχι... την 1η φορα βλεπεις με τα ματια του τουριστα, την 2η με τα ματια τα δικα σου, την 3η φορα βλεπεις οπως πρεπει να δεις" με αποστομωσε. Με το που συνταξιοδοτηθηκε, πουλησε σχεδον ολη την ακινητη του περιουσια και ταξιδευει ολο τον χρονο. Ωραιος τυπος!
Η απογευματινη ξεναγηση ηταν αφιερωμενη στο Ναο του Λουξορ. Αν και ειναι χτισμενος στο κεντρο του συγχρονου Λουξορ δεν παυει να ειναι πολυ εντυπωσιακος. Ειναι αφιερωμενος στους θεους Αμμωνα, Μουτ και Χονσου (η θηβαϊκη τριαδα). Ακομα ομως πιο εντυπωσιακος γινεται καθως φωτιζεται τη νυχτα. Ειχαμε την τυχη να μεινουμε εκει απο το απογευμα μεχρι που νυχτωσε και ηταν μαγικα.
Επιστροφη στο ποταμοπλοιο και ολονυχτια πλευση για Εντφου.
Το επομενο πρωι μας βρηκε εν πλω με κατευθυνση το Εντφου. Το Εντφου βρισκεται στα μισα της διαδρομης Λουξορ-Ασσουαν. Απομακρυνα τη σκεψη οτι μετα απο εδω αρχιζε η αντιστροφη μετρηση της κρουαζιερας και μας περιμενε η αβεβαιοτητα του Καϊρου.
Φτανοντας στο Εντφου επιβιβαστηκαμε σε αμαξες οι οποιες μας μετεφεραν στο Ναο του Ωρου. Σε αντιθεση με το προηγουμενο ταξιδι μου που θυμομουν ολοζωντανα, τοσο απο το Εντφου οσο και απο την Εσνα (η οποια πλεον εχει αφαιρεθει απο τις κρουαζιερες) την εντονη δυσοσμια απο τις ακαθαρσιες των αλογων, τωρα αυτο δεν υπηρχε... Μα τι στο καλο, ποιος πειραξε την Αιγυπτο? Λες μετα απο χρονια να βρεθω στην Ινδια και να ειναι καθαρη?
O ναος στο Εντφου ειναι αφιερωμενος στον Ωρο που εχει την μορφη γερακιου, ηταν γιος του Οσιρι και σκοτωσε τον θειο του Σηθ ο οποιος ειχε πιο πριν σκοτωσει τον Οσιρι. Πολυ ιντριγκα! Ο ναος ειναι ο πιο καλοδιατηρημενος πτολεμαικος ναος γιατι και αυτος ηταν σκεπασμενος με λασπη για παααρα πολλα χρονια.
Επιστροφη στο πλοιο, φαγητο, ξεκουραση, χαζι στη διαδρομη, καφες και κουβεντουλα με τον Δανο φιλο μας και την κοπελα που δουλευε ως μασεζ στο πλοιο, μιας και δεν ειχε δουλεια εκεινη την ωρα. Μας ειπε πολλα και ενδιαφεροντα πραγματα και καθως δειξαμε πολυ ενδιαφερον για τα αρωματα που χρησιμοποιει στο μασαζ, μας υποσχεθηκε να μας παει στο εργαστηριο οπου τα παρασκευαζει ενας φιλος της στο Ασσουαν.
Το απογευμα δεσαμε στο Κομομπο οπου και επισκεφθηκαμε τον ομωνυμο ναο που ειναι αφιερωμενος σε 2 θεους: στον Ωρο και στον τοπικο θεο Σομπεκ. Ωστοσο ειναι πιο γνωστος ως ναος του θεου-κροκοδειλου Σομπεκ. Σε ενα μικρο μουσειο παραδιπλα ειδαμε και μερικες μουμιες κροκοδειλων και σκεφτηκαμε πως αν εντυπωσιαστηκαμε εδω, φαντασου με τις μουμιες των φαραω στο Αιγυπτιακο Μουσειο.
Στο ναο εφτανε πολυ δυνατη μουσικη, κορνες και χαρουμενες φωνες απο την πολη. Ηταν σα να ειχε στηθει πανηγυρι και γινοταν πανζουρλισμος... Ο ξεναγος μας εξηγησε οτι η Πεμπτη ειναι η κατεξοχην μερα των γαμων και η παραμονη (δηλαδη η μερα που ημαστε εμεις εκει) ειναι η μερα που κανουν τα σχεδια με την χενα για να στολιστουν τις γυναικες, η ολη διαδικασια γινεται δε υπο τους ηχους δυνατης μουσικης και σε ενα κλιμα ευφοριας. Μας ειπε μαλιστα οτι οι γαμοι ειναι ανοιχτοι για ολους, ακομα κι εμεις ως τουριστες ειμαστε καλοδεχουμενοι, ωστοσο τη συγκεκριμενη εποχη μας συμβουλευσε να το αποφυγουμε.
Σιγα σιγα νυχτωσε και περπατησαμε ως το ποταμοπλοιο που ηταν δεμενο ακριβως μπροστα στο ναο. Ετσι ειχαμε την ευκαιρια, μεχρι πολυ αργα τη νυχτα που σαλπαραμε, να αραξουμε στο καταστρωμα απολαμβανοντας τη θεα του φωταγωγημενου ναου πινοντας δροσερες μπυρες.
Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε ο εκτυφλωτικός ήλιος του Ασουάν. Η εικόνα που είδαμε από το παράθυρο της καμπίνας ήταν μαγευτική: H έρημος "τύλιγε" το Νείλο κι από τις 2 όχθες και η πορτοκαλί άμμος έφθανε μέχρι το νερό.
Αν και δεν ήταν ούτε 8 το πρωί η θερμοκρασία ήταν αισθητά πιο υψηλή από τις προηγούμενες μέρες... λογικό αφού το Ασουάν είναι από τις νοτιότερες πόλεις της Αιγύπτου..
Αφού απολαύσαμε στο κατάστρωμα το τελευταίο μας πρωινό(μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε αξημέρωτα από το πλοίο) αποβιβαστήκαμε ώστε να ξεκινήσουμε για την ξενάγηση της ημέρας.
Όσο περιμέναμε το βανάκι που θα μας μετέφερε στον προορισμό μας, έκαναν την εμφάνισή τους ένοπλοι φρουροί, με κάτι τεραστίων διαστάσεων όπλα, οι οποίοι ήρθαν και μπαστακώθηκαν δίπλα μας ανακοινώνοντας μας ότι θα μας συνόδευαν στην ξενάγηση.
-"Συνοδεία? Ένοπλοι φρουροί? Γιατί?" ρωτήσαμε ανήσυχοι τον Οσάμα, τον ξεναγό μας, δεδομένου ότι η 30η Ιουνίου οπότε και ήταν προγραμματισμένος ο μεγάλος ξεσηκωμός ήταν σε 3 μέρες και υποτίθεται θα λάμβανε χώρα στο Κάϊρο… που να φανταζόμασταν ότι θα γινόταν παναιγυπτιακή επανάσταση....
-"Ω μην ανησυχείτε!" μας απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί καθησυχαστικός έως και ανέμελος "Όλες τις ημέρες μας ακολουθούν διακριτικά οι ένοπλοι φρουροί"...
-"Τιιιι?? Μα γιατί όμως? Διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο? Υπάρχει θέμα με τους τουρίστες?" επιμείναμε...
-"Εσείς δεν θα φύγετε Κυριακή πρωί? Ε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τυπικό είναι… για την ασφάλειά σας.... τρελοί υπάρχουν παντού, σε οποιαδήποτε χώρα, δεν κινδυνεύετε εδώ περισσότερο από το να ήσαστε π.χ. στο μετρό του Λονδίνου" μας είπε χαμογελαστά αλλά ήταν πλέον αντιληπτό ότι η κατάσταση ήταν πιο έκρυθμη απ' ότι υποψιαζόμασταν αλλά κι απ' ότι ήθελε ο ίδιος να παραδεχθεί ... Ήταν προφανές ότι δεν ήθελε να επεκταθεί και να εκφέρει προσωπική/αρνητική άποψη για τους εξτρεμιστές συμπατριώτες του. Είναι λογικό σε τέτοιες καταστάσεις να είσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος με όλους, πόσο μάλλον με 2 τουρίστες που κάνουν ερωτήσεις και δεν ξέρεις και τι ρόλο βαράνε...
Με τα πολλά ξεκινήσαμε κάποια στιγμή για την ξενάγησή μας. Ούτε που συγκράτησα πώς μας είπε ο Οσάμα το λιμανάκι στο οποίο κατευθυνόμασταν απ’ όπου θα επιβιβαζόμασταν σε βάρκες για να μεταφερθούμε στο νησί του Ναού Φίλαι. Ε όσο να 'ναι, μια ψιλοταραχή την είχα πάρει. Ωστόσο παρά την ψιλοταραχή, δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω το Ασουάν καθώς το διασχίζαμε με το βανάκι. Είναι μία πραγματικά όμορφη πόλη, με ωραίους δρόμους, πράσινο, μία όμορφη παραλιακή λεωφόρο (κορνίς) για περατζάδα με θέα τις φελούκες που κινούνται νωχελικά στο Νείλο. Ωραίες εικόνες! Μπόρεσα να αντιληφθώ ακριβώς αυτό που μου είχε πεί κάποια από τις προηγούμενες μέρες ο Οσάμα: ότι μετέφερε από το Κάϊρο την οικογένεια του στο Ασουάν ούτως ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά του πιο "ανθρώπινα".
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μικρό γραφικό λιμανάκι(το όνομα του οποίου τελικά δεν θυμήθηκα ποτέ), επιβιβαστήκαμε στις βάρκες και μόλις σε 10 λεπτά φτάσαμε στο νησάκι με το ναό Φίλαι. Ο εν λόγω ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Ίσιδα, κάποτε βρισκόταν στο ομώνυμο νησί. Όταν όμως χτίστηκε το Φράγμα του Ασουάν, ο ναός άρχισε να βυθίζεται μέχρι που το 1972 ανέλαβε η UNESCO να τον μεταφέρει στο γειτονικό νησί Αγκιλκία. Το έργο κράτησε 8 χρόνια και η Αγκιλκία διαμορφώθηκε όσο το δυνατόν σε αντίγραφο του αυθεντικού νησιού.
Και αυτή τη φορά, όπως σε όλα τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε, ήμαστε-δεν ήμαστε 6-7 τουρίστες, με αποτέλεσμα να έχουμε το νησί σχεδόν για την πάρτη μας. Το περπατήσαμε όλο γύρω-γύρω(είναι πολύ μικρό άλλωστε), φωτογραφήσαμε μέχρι τελικής πτώσης και ήπιαμε παγωμένα αναψυκτικά κουβεντιάζοντας με τον Οσάμα και τον Δανό φίλο/συνταξιδιώτη μας.
Η κουβέντα φυσικά και περιστράφηκε γύρω από την κατάσταση της χώρας… Ο Οσάμα, αν και αρχικά φειδωλός στα λεγόμενά του, στη συνέχεια, χάρη στον Δανό φίλο μας που έχει το χάρισμα να εκμαιεύει τα πάντα με απίστευτη ευκολία, μας μίλησε πλέον πιο ανοιχτά…
Μας είπε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα μάτσο επικίνδυνοι εγκληματίες που πάντα δρούσαν υπόγεια και παράνομα, όμως το 2011 με λάβαρο τον εθνικισμό, την θρησκοληψία και τις παχυλές υποσχέσεις, εκμεταλλεύτηκαν την απόγνωση και την απελπισία των λαϊκών στρωμάτων και από παράνομη παράταξη έγιναν νόμιμη εξουσία. Όχι βέβαια ότι είχαν και καθολική αποδοχή του κόσμου, μιας και στους περισσότερους από τους 4 ή 5 (δεν θυμάμαι ακριβώς) εκλογικούς γύρους η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απείχε από τις εκλογές (και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι επικίνδυνο πράγμα η αποχή από τις εκλογές!!).
Με το που εδραιώθηκαν λοιπόν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έδωσαν λύσεις στα προβλήματα του λαού αλλά οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο χάος:
Η χώρα αποξενώθηκε από γειτονικές της και χώρες που είχαν παραδοσιακά καλές διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις.
Βασικά αγαθά άρχισαν να υπάρχουν σε στενότητα, μεταξύ των οποίων και το πετρέλαιο… (Πραγματικά οι ουρές που βλέπαμε στα βενζινάδικα ήταν άνευ προηγουμένου, έφταναν τα 5 χιλιόμετρα, οι άνθρωποι έπιαναν θέση στην ουρά από το προηγούμενο βράδυ και κοιμόντουσαν μέσα στο αυτοκίνητο για να βάλουν την λίγη βενζίνη που επιτρεπόταν μιας και δεν μπορούσε ο καθένας να βάλει όση ήθελε αλλά βάσει Δελτίου. Με Δελτίο και περιμένοντας σε απίστευτες ουρές ψώνιζαν επίσης σε κρεοπωλεία και αλλού).
Τα υπόλοιπα δεινά? Κατάρρευση του τουρισμού, εκτόξευση των τιμών, άνοδος της εγκληματικότητας, αυταρχισμός, υπερβολικός συντηρητισμός και οπισθοδρόμηση…
Μέσα σε όλα αυτά, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός με μορφή συστηματικών επιθέσεων κατά Κοπτών.
Κι αν ένας μέσος θρησκόληπτος μουσουλμάνος αιγύπτιος, ίσως όχι και τόσο μορφωμένος, δεν πολυσκοτίζεται για τις επιθέσεις κατά των Κοπτών, σίγουρα η μερίδα των αιγυπτίων που ασχολούνται με τον τουρισμό θορυβήθηκαν και άρχισαν να ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος τουριστών όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. (Εξ ου και η συνοδεία ένοπλων φρουρών σε κάθε μας περιήγηση σε αξιοθέατα και γενικά μέρη που συγκεντρώνονται τουρίστες).
Η κουβέντα μας άφησε με μια πικρή γεύση… όχι μόνο γιατί είναι θλιβερό το πόσο κακό έχουν κάνει οι “εκλεγμένοι σωτήρες” σε αυτή την υπέροχη χώρα, αλλά και γιατί για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε ότι ζούμε μία ανάλογη νοσηρή κατάσταση στη δική μας χώρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως γι’ αυτό.
Μέσα σε περισυλλογή και προβληματισμό πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πλοίο…
Φαγητό και ανασύνταξη δυνάμεων και αμέσως μετά ξανά-μανά αναχώρηση για το κέντρο του Ασουάν ή μάλλον για την κεντρική προβλήτα (εμείς ήμαστε αγκυροβολημένοι αρκετά πιο έξω) απ’ όπου θα ξεκινούσαμε την καθιερωμένη βόλτα με φελούκα. Τώρα γιατί δεν κρίθηκε αναγκαίο να μας συνοδεύσουν ένοπλοι και στην απογευματινή μας βόλτα, τι να πω? Ίσως οι εξτρεμιστές έχουν στο νου τους μια πιο υπερπαραγωγή επίθεση και όχι 2-3 τουριστάκους που κάνουν βαρκάδα στο Νείλο.
Η βόλτα με τη φελούκα υπήρξε μία παταγώδης αποτυχία αφού δεν κουνιόταν φύλλο εκείνο το απόγευμα… Με το που ξεκινήσαμε και διανύσαμε βαριά-βαριά 2 μέτρα ήρθε η πλήρης ακινησία… Μας είχε πιάσει δε νευρικό γέλιο γιατί ο “καπετάνιος” δεν παραδεχόταν ότι δεν επρόκειτο να κουνήσουμε ρούπι λόγω της άπνοιας και έκανε ότι περνούσε από το χέρι του (αναμένοντας φυσικά και τη σχετική “ανταμοιβή”) προκειμένου να σαλπάρουμε… Αρχικά πέταξε τους γιούς του καταμεσής του Νείλου για να “αλαφρώσει” το σκαρί, μετά μας έβαλε να τραβήξουμε κουπί, ύστερα φώναζε σε άλλες φελούκες να έρθουν να μας ρυμουλκήσουν… Γενικά, όποιος έτυχε να περνάει εκείνο το απόγευμα από την παραλιακή λεωφόρο του Ασουάν πρέπει να γέλασε πάρα πολύ με το θέαμα που παρουσιάζαμε… Μετά από 100 φορές που του είπαμε να γυρίσουμε πίσω (κωπηλατώντας φυσικά εμείς) και να εγκαταλείψουμε την ιδεά της βόλτας με φελούκα, παρόλο που αρχικά ήταν ανένδοτος, τελικά υποχώρησε με ένα ύφος παραίτησης (και στενοχώριας συνάμα για το χαμένο μεροκάματο
). Φώναξε έναν φίλο του με μηχανοκίνητη βάρκα να έρθει να μας παραλάβει… Το αρχικό σχέδιο ήταν η μηχανοκίνητη βάρκα απλά να μας μεταφέρει πίσω στην προβλήτα, σκεφτήκαμε όμως “γιατί να μην κάνουμε τη διαδρομή με την βάρκα αντί της φελούκας?”.Τι ήταν να το προτείνουμε? Ξέσπασε τσακωμός ανάμεσα στον φελουκιέρη και τον βαρκάρη, πήδηξε ο φελουκιέρης με το έτσι θέλω μέσα στη βάρκα (κοντεύοντας να γκρεμοτσακιστεί) προφανώς για να πάρει κι αυτός μερίδιο της αμοιβής, ο ένας ανταγωνιζόταν τον άλλον ποιος θα μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για τα αξιοθέατα που βλέπαμε, μέχρι που ο ένας άρχισε να τραγουδάει κι ο άλλος να χορεύει για να κάνει ο καθένας τη διαφορά… Πιο επεισοδιακή βόλτα δεν μου έχει ξανατύχει!...
Ανάμεσα στα τραγούδια, τους χορούς και τις πληροφορίες που μας έδιναν οι “ξεναγοί” ρουφάγαμε τις όμορφες εικόνες που βλέπαμε στις όχθες και μέσα στο Νείλο: τη νήσο Ελεφαντίνη, τη νήσο Κίτσενερ, το Μαυσωλείο του Αγά Χαν, και πιο πέρα μακρυά κάποια νουβικά χωριά.
Αποβίβαση εξίσου επεισοδιακή αφήνοντας πίσω μας τους 2 “ξεναγούς” να μαλλιοτραβιούνται πως θα μοιραστούν την αμοιβή για την βόλτα-ξενάγηση της συμφοράς… Υποψιάζομαι πώς έληξε άδοξα εκείνη η φιλία
.Με το που πατήσαμε στεριά, βουρ για το παζάρι του Ασουάν. Σοκάκια, πάγκοι με εξωτικά αγαθά, χρώματα, αρώματα και ήχοι ανατολής, πλήθος κόσμου συνθέτουν μία άκρως μαγική ατμόσφαιρα… όσοι αγαπάνε τη φωτογραφία δε, σε αυτή την φωτογενή μεριά της πόλης θα βρούνε τον παράδεισό τους. Το καλύτερο ήταν ότι, λόγω των δεδομένων συνθηκών προφανώς, οι μοναδικοί μη αιγύπτιοι σε όλο το παζάρι ήμαστε o husband, εγώ και ο Δανός φίλος μας.
Αφού περιπλανηθήκαμε ώρα πολύ στα σοκάκια καταλήξαμε σε ένα καταχωνιασμένο και εντελώς αντιτουριστικό καφενείο … πλαστικά τραπεζομάντηλα με λαχούρια, ποτηράκια τσαγιού χιλιοταλαιπωρημένα, πολύ καθαρό δεν το έλεγες, αποκλειστικά ντόπιοι θαμώνες που απολάμβαναν το ναργιλέ τους και έπαιζαν τάβλι(?) … Με το που κάτσαμε σε ένα από τα έξω τραπεζάκια σε ένα σοκάκι της αγοράς, ήρθε σχεδόν τρέχοντας ο πληθωρικός ιδιοκτήτης και μόνο που δεν αγκάλιασε τον husband και τον Δανό φίλο μας, λες και τους ήξερε χρόνια και τους καλωσόριζε σπίτι του… Εμένα βέβαια οι πελάτες άρχισαν να με κοιτάζουν με σοκ και δέος…… Γυναίκα σε καφενείο? Θου Κύριε! Όταν μάλιστα έκανα και χρήση
) ναργιλέ ε εκεί κόντεψαν να αλληθωρίσουν με το βλάσφημο “γύναιο”… οι δε περαστικές γυναίκες σκούνταγαν η μια την άλλη δείχνοντας με και ανταλλάσοντας ψιθυριστά σχόλια (λες και θα τις καταλάβαινα αν μιλούσαν δυνατά) … ωστόσο εντύπωση μου έκανε ότι καμία μα καμία δεν με κοίταξε εχθρικά ή με ύφος σιωπηρής επίπληξης…Λίγο πριν νυχτώσει σηκωθήκαμε να φύγουμε, πληρώσαμε το “ιλιγγιώδες” ποσό των 3 ευρώ (για 2 τσάγια, 1 καφέ, 3 μπουκαλάκια νερό και ναργιλέ) και με βαριά καρδιά, αφήνοντας πίσω μία από τις πιο αυθεντικές στιγμές του ταξιδιού, αναχωρήσαμε για το ποταμόπλοιο.
Mερικές φωτος από το παζάρι του Ασουάν:
View attachment 15691 View attachment 15692
View attachment 15695
Καθως εδυε ο ηλιος αποχαιρετησαμε το παζαρι του Ασσουαν και πηραμε τον δρομο της επιστροφης προς το ποταμοπλοιο για την τελευταια διανυκτερευση μας σε αυτο. Τι διανυκτερευση δηλαδη? 2.30 τα ξημερωματα ηταν προγραμματισμενο το εγερτηριο, 3.00 θα ερχονταν να μας παραλαβουν με βανακι και 4.00 ειχαμε ραντεβου με το υπολοιπο κονβοι στο σημειο απο το οποιο θα ξεκινουσε η εκδρομη για το Αμπου Σιμπελ.
Φυσικα η υπερενταση δεν με αφησε να κλεισω ματι και ετσι οταν στις 3 παρα κατι εσκασα μυτη στο λομπυ του ποταμοπλοιου ημουν σαν μπαγιατικο μυδι... και φυσικα δεν μπορεσα να αρνηθω την ευγενικη χειρονομια του barista/σερβιτορου να μας κερασει εσπρεσο σε πλαστικα ποτηρακια για τον δρομο.
Η διαδρομη μεσα στη μαυρη νυχτα με την πολη ακομα να κοιμαται ειναι παντα κατι που με συναρπαζει, οποτε κι εδω δεν θα αποτελουσε εξαιρεση. Το βανακι μας ηταν το 2ο που εφτασε στο σημειο εκκινησης της εκδρομης το οποιο ηταν εξω απο ενα στρατιωτικο κτιριο και φυλασσοταν απο ενοπλους... Για να μπορεσεις να πας στο Αμπου Σιμπελ ειναι απαραιτητη προυποθεση η αστυνομικη συνοδεια για λογους ασφαλειας.
Ειχα ομως πλεον αρχισει να εξοικειωνομαι με ολη αυτη την κατασταση της ενοπλης συνοδειας.... Κι εκει που νομιζα πως δεν θα μαζευτει και πολυς κοσμος, δεδομενης της καταστασης στην Αιγυπτο, μεσα στο επομενο μισαωρο εγινε χαμος... απειρα τζιπ και βανακια συνωστιζονταν και προσπαθουσαν να μπουν σε μια σειρα... Οταν επιτελους μαζευτηκαμε ολοι, ενα αστυνομικο οχημα μπηκε επικεφαλης της αυτοκινητοπομπης και κανα 2 αλλα, επισης της αστυνομιας, στο τελος.
Η διαδρομη μεσα στην ερημο ειδικα οταν ανατελει ο ηλιος ειναι μια εμπειρια μοναδικη... Βεβαια, οταν λεμε ερημος δεν εννοουμε πορτοκαλι πουδρα χωρις ιχνος ανθρωπινης παρουσιας... Υπαρχει κανονικα ασφαλτοστρωμενος δρομος (επι του οποιου κινουμασταν), κατα διαστηματα καποιες κεραιες ηλεκτροδοτησης και κανα 2 εργοταξια.
Mετα απο 3,5 περιπου ωρες φτασαμε στο Αμπου Σιμπελ. Αν και μολις 8 παρα το πρωι, ο ηλιος ηταν δυνατος σα να ηταν μεσημερι κι εκανε πολυ ζεστη...Λογικο, αφου το Αμπου Σιμπελ βρισκεται ακομη πιο νοτια απο το Ασσουαν, μια ανασα απο το Σουδαν. Χωρις πολυ καθυστερηση, αποτραβηχτηκαμε απο το υπολοιπο team που μας ειχαν βαλει για να παρακολουθησουμε την οργανωμενη ξεναγηση... Τουριστικους οδηγους ειχαμε, διαβασμα ειχαμε ριξει, την ησυχια μας θελαμε, τον χρονο μας επισης, οποτε την καναμε με ελαφρα...
Το Αμπου Σιμπελ στην ουσια αποτελειται απο 2 ναους, τον ομωνυμο που χτιστηκε προς τιμην του Ραμση Β΄και εναν μικροτερο, αυτον της Αθωρ που χτιστηκε προς τιμην της Νεφερταρί (συζυγου του Ραμση). Και οι 2 ναοι ειναι ακρως επιβλητικοι αλλα ειδικα ο μεγαλος, με τα τεσσερα, κολοσσιαιων διαστασεων, καθιστά αγαλματα στην προσοψη (που απεικονιζαν τον Ραμση), ειναι ενα θεαμα που πραγματικα κοβει την ανασα. Απο την εισοδο του χωρου, μετα τα εκδοτηρια εισητηριων, ακολουθεις ουσιαστικα μια δεξιοστροφη πορεια, και περπατωντας διπλα στη λιμνη Νασερ βλεπεις πρωτα τον μεγαλο ναο και μετα τον μικροτερο. Προσωπικα θεωρω οτι ειναι καλυτερα να ακολουθησεις αριστεροστροφα την πορεια ωστε να δεις πρωτα τον μικρο ναο και μετα τον μεγαλο για να κορυφωθει σταδιακα το δεος που αναμφισβητητα θα νιωσεις. Αν υπαρχει χρονος, αξιζει επισης τον κοπο να παρακολουθησει κανεις και καποια απο τα βιντεο που προβαλλονται σχετικα με το πως ο ναος απο το βουνο οπου αρχικα βρισκοταν μεταφερθηκε στην σημερινη του θεση (που ειναι ενας τεχνητος λοφος) ουτως ωστε να διασωθει το μνημειο απο τη λιμνη Νασερ που απειλουσε να το σκεπασει ολοκληρο.
Αφου χορτασαμε το μνημειο και φουλαραμε τις καρτες μνημης απο τις πολλες φωτογραφιες, επιβιβαστηκαμε παλι στο βανακι και με το ατελειωτο καραβανι οχηματων πηραμε τον δρομο της επιστροφης για το Ασσουαν.
Το μεσημερι φτασαμε κατακοποι στο Ασσουαν... η εσωτερικη πτηση για Καιρο ηταν για αργα το απογευμα και δεν ξεραμε πως να σκοτωσουμε την ωρα μας... για βολτες μεσα στον καυσωνα ουτε λογος... αλλωστε ειχαμε ευχαριστηθει και με το παραπανω την πολη ηδη απο την προηγουμενη μερα... ημαστε και πολυ κουρασμενοι απο το πολυωρο οδικο ταξιδι, τη ζεστη και την ελλειψη υπνου ωστε τελικα αποφασισαμε να γυρισουμε παλι στο ποταμοπλοιο και να ζητησουμε ευγενικα να μας προσφερουν εναν καναπε για λιγες ωριτσες. Στο ποταμοπλοιο επιβιβαζονταν εκεινη την ωρα οι νεοι επιβατες για την επομενη κρουαζιερα... Για αλλη μια φορα το προσωπικο του πλοιου μας κατασκλαβωσε αφου αντι για εναν απλο καναπε να ξαπλωσουμε τα κουρασμενα μας κορμια, μας κερασε και μεσημεριανο παρολο που επισημως η κρουαζιερα για μας ειχε τελειωσει... Πραγματικα δεν εχω λογια! Ο επαγγελματισμος και η ευγενεια ολων στο πλοιο ηταν κορυφαια... Αυτο το κομματι της εκδρομης (την κρουαζιερα και την επιλογη του πλοιου εννοω) ΔΕΝ το ειχε αναλαβει ο Τακης αλλα μονοι μας. Τυχαιο? Δε νομιζω...
Μετα το μεσημεριανο χαιρετησαμε οριστικα πια τους ανθρωπους του πλοιου (θα ανακουφιστηκαν, φανταζομαι, που δεν τους κατσικωθηκαμε και για βραδυνο
) και φυγαμε για αεροδρομιο προκειμενου να πεταξουμε για Καιρο. Στο αεροδρομιο επικρατουσε μια τρελα... Λογω των γεγονοτων και των αναταραχων και εν οψει της "επαναστασης" που ηταν προγραμματισμενη για την μεθεπομενη μερα (Κυριακη 30/6) οι τουριστες εφευγαν κακην κακως απο την χωρα, οι ταξιδιωτικοι πρακτορες ακυρωναν σωρηδον εισητηρια πελατων τους για πτησεις προς Κάιρο προσπαθωντας να τους στειλουν στις χωρες τους χωρις να περασουν καθολου απο την πρωτευουσα, οι ουρες στα γκισε ηταν τεραστιες, οι καθυστερησεις των πτησεων επισης... Με δυο λογια: Ο πανικος. Μεσα μου η λογικη ελεγε "που πας? εισαι με τα καλα σου?" και καποια απομειναρια τρελας και παρορμητισμου ελεγαν "τι ωραια περιπετεια θα ηταν να παρεις την φωτογραφικη σου μηχανη και να αναμιχθεις με τους διαδηλωτες στην Ταχριρ βγαζοντας μοναδικες φωτογραφιες"... Ο husband απαγορευσε ρητα και κατηγορηματικα μια τετοια πιθανοτητα και το ονειρο μου να δω καποια φωτογραφια μου να γινεται διασημη στο Reuters ναυαγησε οριστικα Οσο περιμεναμε την αναχωρηση της πτησης μας, θυματα τεραστιας καθυστερησης κι εμεις, πηραμε τηλεφωνο και τον υπερ(ταξιδιωτικο)πρακτορα Τακη να μαθουμε τι ειχε κανονισει (ειχαμε μεινει στο οτι θα εκανε οτι ηταν δυνατον ωστε να φυγουμε νωριτερα απο τις 2/7/13 που ηταν αρχικα κλεισμενα τα εισητηρια μας). Ο υπερπρακτορας μας πληροφορησε οτι μας βρηκε εισητηρια για μεσημερι 30/6/13 με ΜΟΝΟ 140 ευρω/ατομο επιβαρυνση (αυτη ηταν η 2η λαμογιά του Τακη: αντι να μας αποζημιωσει για την 1η λαμογια του να μας κουβαλησει στην Αιγυπτο την πιο ακυρη περιοδο, ηθελε να βγαλει κι αλλα φραγκα εις βαρος μας). Επισης, μας ειπε οτι θα ηταν καλο να μην πολυκυκλοφορησουμε στο Καιρο μεχρι την ωρα που θα φευγαμε απο το ξενοδοχειο για να παμε στο αεροδρομιο, ΕΚΤΟΣ βεβαια, αν θελαμε να στειλει καποιον δικο του οδηγο με ΜΟΝΟ 70 ευρω/μερα για να μας παει στα βασικα αξιοθεατα (λαμογιά 3η).
Ε ενταξει, μας ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι με τον αχρειο
. Ουτε λογος φυσικα να παρουμε τον οδηγο του Τακη με ΜΟΝΟ 70 ευρω... Και ουτε λογος φυσικα να εχουμε φτασει σε αποσταση αναπνοης απο τις Πυραμιδες και το Αιγυπτιακο Μουσειο και να μην παμε, αλλιως μεναμε και στο αεροδρομιο οπως τοσοι και τοσοι αλλοι να μην πληρωνουμε και ξενοδοχειο...Οταν επιτελους επιβιβαστηκαμε στο αεροπλανο ειδαμε οτι ημαστε οι μονοι τουριστες. Φτανοντας στο αεροδρομιο του Καίρου ημαστε επισης απο τους ελαχιστους τουριστες και οι μονοι που βγηκαν εκτος αεροδρομιου. Στη διαδρομη μεχρι το ξενοδοχειο, κοιτωντας απο το παραθυρο του ταξι, χωρις να βλεπω κατι συγκεκριμενο "ενιωθα" μια ενταση στην ατμοσφαιρα, μια εκρηκτικοτητα... για πρωτη φορα σε ολο το ταξιδι ειδα να μας κοιταζουν λιγο πιο εντονα και με λιγοτερο φιλικη διαθεση... μηπως ηταν η ιδεα μου? Δεν ξερω... Παντως μεχρι και για βιασμους ευρωπαιων γυναικων μαθαμε οτι συνεβησαν στις αναταραχες των επομενων ημερων οταν πια εμεις ειχαμε επιστρεψει στην Ελλαδα.
Το ξενοδοχειο, το οποιο ηταν πολυ κοντα στην Ταχριρ, ειχε ελαχιστο κοσμο κι εμεις, καθως φαινοταν, ημαστε οι μονοι Ευρωπαιοι. Αποφασισαμε να επιδειξουμε τολμη και να βγουμε για βραδυνο φαγητο εκτος ξενοδοχειου και μαλιστα με τα ποδια μιας και το εστιατοριο, οπως ελεγε ο ταξιδιωτικος οδηγος, βρισκοταν στα 5΄. Οσο αδειο ηταν το ξενοδοχειο, τοσο πανζουρλισμος επικρατουσε με το που βγηκαμε στο δρομο... Με τοσο κοσμοσυρροη χαζεψαμε για λιγο με αποτελεσμα να παρουμε λαθος κατευθυνση και να βρεθουμε κατω απο κατι γεφυρες ενος τεραστιου αυτοκινητοδρομου οπου ειχαν στηθει προχειροι καταυλισμοι απο τους ανθρωπους που ειχαν ερθει στο Κάιρο απο καθε γωνια της Αιγυπτου για την "επανασταση" της 30/6. Ξαφνικα βρεθηκαμε περικυκλωμενοι απο μια πολυαριθμη ομαδα ανθρωπων με αφρικανικα χαρακτηριστικα, οι οποιοι αρχισαν να περπατουν διπλα μας και με τον κλοιο που ειχαν σχηματισει γυρω μας ολο και πιο πολυ μας εσπρωχναν προς ενα απομερο στενο, κοιταζοντας μας απειλητικα και μιλωντας εντονα σα να φτυνουν τις λεξεις. Η καρδια μου επαιζε ταμπουρλο απο την αγωνια και τον φοβο, ειδα τη ζωη μου να περναει μπροστα απο τα ματια μου και πανω που ετοιμαζομουν να πω "δευτε τελευταιον ασπασμον" εμφανιστηκαν απο το πουθενα 2 αστυνομικοι. Με το που τους ειδαν οι αφρικανοι εφυγαν τρεχοντας απο διπλα μας κι εξαφανιστηκαν στα γυρω στενα σε χρονο dt. Τρεξαμε προς τους αστυνομικους και με σβησμενη φωνη τους παρακαλεσαμε να μας βγαλουν απο εκεινο το σημειο και οντως, να 'ναι καλα οι ανθρωποι, μας συνοδευσαν οχι μονο μεχρι το πιο κοντινο κεντρικο σημειο που τους ζητησαμε, αλλα μεχρι το εστιατοριο που θελαμε.
Οι παγωμενες μπυρες και το ζεστο αιγυπτιακο φαγητο μας βοηθησαν σιγα-σιγα να συνελθουμε και να επιστρεψουν οι χτυποι της καρδιας μας στα φυσιολογικα επιπεδα. Οταν ηρεμησαμε πια, μπορεσαμε να απολαυσουμε το περιβαλλον του εστιατοριου που ηταν υπεροχο, βγαλμενο λες απο τις 1000+1 νυχτες, και παραδοξως, παρα την αναστατωση που επικρατουσε εξω, ηταν γεματο απο ευκαταστατους ντοπιους.
Στην επιστροφη ειχαμε τα ματια μας 14 μην τυχον και παρουμε παλι λαθος στροφη... δεν ειχαμε κανενα αλλο απροοπτο και ετσι εδραιωθηκε μεσα μας η αποφαση να παμε την επομενη μερα στα βασικα, εστω, αξιοθεατα και να μην μεινουμε κλειδωμενοι στο ξενοδοχειο... Δεν μας πτοησε ουτε και η ολοενα αυξανομενη οχλαγωγια που ακουγαμε να ερχεται απο την Ταχριρ και μαρτυρουσε οτι η νυχτα θα ηταν δυσκολη...
-1-
Μετα απο μια πραγματικα ατελειωτη μερα (θυμιζω: 42 ωρες στο ποδι χωρις να εχουμε κοιμηθει λεπτο, με ενα οδικο ταξιδι 7 ωρων Ασουαν-Αμπου Σιμπελ-Ασουαν, χωρις δωματιο να ξεκουραστουμε ενδιαμεσα και στα καπακια εσωτερικη πτηση που λογω μεγαλης καθυστερησης μας εκανε να βολοδερνουμε αρκετες ωρες στο αεροδρομιο ... και για κερασακι σε ολα αυτα ΚΑΙ μια παρολιγον επιθεση εναντιον μας) ειχε ερθει πια η ωρα να ξεκουραστουμε...
Μονο ηρεμος ομως δεν ηταν ο υπνος μας... Ολη τη νυχτα η πλατεια Ταχριρ (η οποια ηταν μια ανασα απο το ξενοδοχειο μας) ηταν ενα καζανι που "εβραζε"... Κορνες, ντουντουκες, φωνες....Τα συνθηματα των διαδηλωτων εφταναν στα αυτια μας σαν μια απειλητικη οχλαγωγια καθως οι αγριες φωνες των διαδηλωτων ηταν πολλες εκατονταδες (αν οχι χιλιαδες) αφενος, αφετερου τα συνθηματα σε μια γλωσσα που δεν μπορουσαμε να καταλαβουμε (συν του οτι τα αραβικα δεν τα λες και "μελωδικα" οπως ηχουν στα αυτια σου) μας προκαλουσε επιπλεον ανασφαλεια. Οι σειρηνες της αστυνομιας και οι πυροβολισμοι που επεφταν ολη νυχτα, φυσικα ενετειναν την ανησυχια και την αγωνια μας ακομη περισσοτερο...
Ετσι, για δευτερη νυχτα σερι μειναμε αυπνοι αμφιταλαντευομενοι αν την επομενη, και ουσιαστικα τελευταια μας, μερα στο Καϊρο, θα ξεμυτιζαμε ή οχι απο το ξενοδοχειο.
Οπως συμβαινει σχεδον παντα, οι ανησυχιες που σε κρατανε αγρυπνο τη νυχτα και σου φαινονται βουνο, παυουν να μοιαζουν τοσο φοβερες με το που ξημερωνει... Αυτο εγινε και στην περιπτωση μας...
Πινοντας τον πρωινο μας καφε στον πανεμορφο, σχεδον τροπικο, κηπο του ξενοδοχειου, κατω απο το ζεστο ηλιο,και με τους διαδηλωτες να εχουν πλεον διαλυθει, πηραμε την αποφαση να επισκεφθουμε μεσα στην μια και μοναδικη μερα που ειχαμε στη διαθεση μας οσο το δυνατον περισσοτερα απο τα αξιοθεατα που ειχαμε προγραμματισει να δουμε, υπο κανονικες συνθηκες, σε 3 μερες!!
Ζητησαμε στην reception να μας καλεσουν ενα ταξι ωστε να ξεκινησουμε τον αγωνα δρομου με πρωτη επισκεψη στο Αιγυπτιακο Μουσειο μιας και βρισκεται πολυ κοντα στο ξενοδοχειο, σχεδον πανω στην πλατεια Ταχριρ.
Μολις μπηκαμε στο ταξι και ειπαμε στον οδηγο οτι θελουμε να παμε στο Αιγυπτιακο Μουσειο, η απαντηση του ηταν να μας κανει σημα με τα 2 χερια: "τερμα Μουσειο"...
-"Τι θελετε να πειτε?" ρωταμε....
-"Μουσειο κλειστο, φασαριες, αστυνομια... Να σας παω αλλου!"....
Στο μεταξυ, οταν ακουω αυτη την τελευταια ατακα απο οδηγους, ταξιτζηδες, ξεναγους κλπ με πιανουν τα διαολια μου γιατι, ως γνωστον, 9 στις 10 φορες σου λενε ψεματα οτι το αξιοθεατο που θες να δεις ειναι και καλα κλειστο προκειμενου να σε πανε σε κατι τουριστικες μπουρδες απο τις οποιες παιρνουν ποσοστα.
Ετσι καχυποπτη και ξενερωμενη ταυτοχρονα, του λεω: "Οχι θελουμε να μας πας... να δουμε με τα ματια μας οτι ειναι κλειστο"....
Ξενερωμενος κι αυτος με την τρελη, ξεκιναει για το Μουσειο.... Οσο πλησιαζαμε στην Ταχριρ η πολη εμοιαζε βομβαρδισμενη....Αναποδογυρισμενα πλαστικα αναχωματα, καμμενοι καδοι σκουπιδιων, πεταμενα ρουχα και παπουτσια, σπασμενα γυαλια, ντουντουκες, ποδοπατημενα δακρυγονα, αδεια μπουκαλια απο σπρει, γραμμενα συνθηματα σε τοιχους και ταμπελες, μυρωδια καπνου και καμμενου, σκονη παντου...
Η καγκελοπορτα του Μουσειου κλειδωμενη με λουκετο κι απεξω πολλοι αστυνομικοι.... Ανταλλαξαν καποιες κουβεντες με τον ταξιτζη μας και καταλαβαμε....
Το Μουσειο ηταν, οντως, κλειστο! Ο προαυλιος χωρος του ηταν σε κακο χαλι και θα εμενε κλειστο μεχρι να γινει ελεγχος και στο εσωτερικο και να διαπιστωθουν πιθανες ζημιες. Ενταξει... Το πως νιωσαμε νομιζω ευκολα το φανταζεται κανεις... Να εχεις φτασει στην πορτα ενος απο τα σπουδαιοτερα μουσεια του κοσμου (τουλαχιστον στη δικη μου λιστα προτιμησης) και να μην μπορεις να μπεις... Να εισαι στη βρυση και να μην μπορεις να πιεις νερο...
Μεχρι και ο οδηγος μας λυπηθηκε και προσπαθουσε να μας πει λογια παρηγοριας: "Maybe open later"...
Με βαρια καρδια ξεκινησαμε με κατευθυνση τις Πυραμιδες...Μια αγωνια την ειχα μηπως τρωγαμε κι εκει πορτα... Φτανοντας, τα σημαδια ηταν ανησυχητικα... Τα εκδοτηρια κλειστα, ο κοσμος ελαχιστος, κυριως καποιοι αιγυπτιοι ξεναγοι που περιμεναν μπας κι εμφανιστει κανενας τουριστας και βγαλουν ετσι το μεροκαματο... Κατευθυνθηκαμε προς τα εκδοτηρια που, αν και κλειστα, μεσα υπηρχαν 2 υπαλληλοι, οι οποιοι παρολο που μας εβλεπαν εξω απο το τζαμι δεν εκαναν τον κοπο να μας ενημερωσουν αν θα ανοιξουν τελικα ή οχι... Λες και επαιζαν με τον πονο μας... Ματαια τα νοηματα που τους καναμε οτι θελουμε να τους ρωτησουμε κατι... Αφου διασκεδασαν αρκετα, καθως φανηκε, με την αγωνια μας, ανοιξε το ενα εκδοτηριο για να μας πει ο υπαλληλος οτι τελικα ο χωρος θα λειτουργησει για λιγες ωρες, κι αυτο μονο και μονο γιατι περιμενουν καποιους φοιτητες απο την Ισπανια... Με το που ανοιξαμε το στομα μας να ρωτησουμε αν μπορουμε να μπουμε κι εμεις, η απαντηση ηταν να μας κλεισει αποτομα το τζαμι στα μουτρα...Μα τι ευγενεια! Τι εξυπηρετηση!
Δεν ξεραμε πραγματικα τι να κανουμε... Να μεινουμε? Να φυγουμε? Και που να παμε? Να ξαναγυρισουμε? Απογοητευση και στενοχωρια απεριγραπτη...
-2-
Ξαφνικα σκανε 3 πουλμαν απο τα οποια αρχισαν να ξεχυνονται 20χρονα χαρουμενα παιδια που μιλαγαν ισπανικα! Οι φοιτητες! Κοιταζομαστε με τον husband και καταλαβαινουμε οτι ειναι η ευκαιρια μας... Μπερδευομαστε αναμεσα τους (το πολυ πολυ να μας περασουν για καθηγητες τους ή για συνταξιουχους φοιτητες
) και στηνομαστε στην ουρα για εισητηριο.... Φυσικα επιλεγουμε το αλλο εκδοτηριο για να μην πεσουμε μουρη με μουρη με τον υπαλληλο που ειχαμε μιλησει προηγουμενως (αν μπορει να χαρακτηριστει διαλογος αυτο το πραγμα)... Τσεπωνουμε τα πολυποθητα χαρτακια και ΝΑΙΙΙ!! Ειμαστε μεσα στον αρχαιολογικο χωρο της Γκιζας!!Μεχρι να οργανωθουν οι περιπου 150 φοιτητες με τους καθηγητες τους, εμεις τους ειχαμε ηδη προσπερασει και φταναμε πλεον στην εισοδο της Πυραμιδας του Χεοπα...
Στον αρχαιολογικο χωρο της Γκιζας τα σημαντικοτερα αξιοθεατα ειναι η Πυραμιδα του Χεοπα (ή Μεγαλη Πυραμιδα), 2 μικροτερες Πυραμιδες: μια του Χεφρηνου και μια του Μυκερινου, και φυσικα η Σφιγγα.
Στο πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο, προ 20ετιας, ειχαμε μπει σε μια απο τις μικροτερες πυραμιδες και επειδη τοτε οι αυγυπτιοι δεν ηταν ιδιαιτερως προσεκτικοι με τον αριθμο των τουριστων που επετρεπαν να μπαινουν στις πυραμιδες-ταφους κλπ, ειχαμε βρεθει με αμετρητες ορδες γκρουπ να κατεβαινουμε και να ανεβαινουμε τα απελπιστικα στενα σκαλακια που οδηγουν στον ταφικο θαλαμο, χωρις να μπορουμε να παρουμε ανασα απο τη ζεστη, την πολυκοσμια και την ελλειψη αερα.
Σε αυτο το ταξιδι ομως, μεσα στην ατυχια μας, σταθηκαμε τυχεροι γιατι ηταν ανοιχτη (λογω των φοιτητων) η Μεγαλη Πυραμιδα... Το ακομα καλυτερο ομως ηταν οτι εχοντας προσπερασει τους ισπανους μας δοθηκε η ευκαιρια να βρεθουμε μεσα στην Πυραμιδα εντελως μονοι μας!!
Δεν μπορω να περιγραψω ποσο μαγικο ειναι να βρισκεσαι μεσα στην Πυραμιδα ολομοναχος χωρις συνωστισμο, μεσα στην απολυτη σιωπη χωρις την φασαρια και τις φωνες των πολυαριθμων γκρουπ...
Χασαμε την αισθηση του χρονου εκει μεσα και μονο οταν ακουσαμε απο μακρυα τις φωνες των πρωτων φοιτητων που ερχονταν στον θαλαμο, πηραμε τον δρομο της επιστροφης...
Τις επομενες 2,5 ωρες περιπλανηθηκαμε στην Γκιζα με καθε πιθανο τροπο: με τα ποδια, με αμαξα, με καμηλες. Μακραν η βολτα με τις καμηλες ηταν η καλυτερη εκδοχη. Δυστυχως το πλανο μας να παρουμε αλογα και να παμε απο τη Γκιζα στη Σακκαρα δεν μπορεσε να υλοποιηθει, καθως ουτε χρονο ειχαμε αλλα ουτε και πραγματοποιουταν εκεινες τις ημερες η εν λογω δραστηριοτητα, για λογους ασφαλειας.
Αφου χορτασαμε τις Πυραμιδες και την Σφιγγα και τα φωτογραφησαμε απο καθε οπτικη, αποφασισαμε να φυγουμε... Πλησιαζε μια το μεσημερι και δεν ξεραμε που να πρωτοπαμε και τι να πρωτοδουμε τις λιγες ωρες που ειχαμε στη διαθεση μας... Ισλαμικο Καϊρο? Κοπτικο Καϊρο? Ακροπολη? Τι?
View attachment 61428 View attachment 61429 View attachment 61430 View attachment 61431
Mαγεμενοι απο την επισκεψη στη Γκιζα και ταυτοχρονα προβληματισμενοι για το πως θα διαμορφωναμε στη συνεχεια το προγραμμα μας, μιας και οι ωρες που ειχαμε στη διαθεση μας ηταν λιγοστες, κατευθυνθηκαμε προς το σημειο που ηταν παρκαρισμενο το ταξι μας...
Ο οδηγος μας με χαρουμενη φωνη, τεραστιο χαμογελο, σκορπιες λεξεις στα αγγλικα και χειρονομώντας με ενθουσιασμο, μας ανακοινωσε: "Μουσειο-ανοιχτο-εγω-τηλεφωνο-ανοιξε-πλουσιοι".
Κοιταχτηκαμε με τον husband περιχαρεις. Τι απιστευτο νεο ηταν αυτο!! Δεν καταλαβαμε ολα οσα ελεγε αλλα το συμπερασμα ηταν ενα και σημαντικο: ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ!!
Πανω που ειχαμε απογοητευθει και παραιτηθει απο το ενδεχομενο να επισκεφθουμε το Αιγυπτιακο Μουσειο, γυρισαν ολα τουμπα, για αλλη μια φορα ανατροπη του προγραμματος, ευτυχως αυτη τη φορα για καλο... Σκοτσεζικο ντους αυτο το ταξιδι τελικα...
Τον δε οδηγο μου ηρθε να τον φιλησω σβουριχτα στο κουτελο αλλα συγκρατηθηκα... Ο καημενος, οση ωρα λειπαμε χρεωθηκε να τηλεφωνει απο το κινητο του για να ενημερωθει μην τυχον ανοιξει το μουσειο... Ουτε ο τουριστικος μας πρακτορας (γκουχου γκουχου) τετοια αγωνια να μας ευχαριστησει...
Με ανεβασμενη διαθεση πια πηραμε την κατευθυνση προς την πλατεια Ταχριρ...Φτανοντας, ο οδηγος μας κατεβηκε απο το ταξι ανταλλαξε μερικες κουβεντες με εναν αστυνομικο στην εισοδο, ο αστυνομικος μας εριξε μερικες διερευνητικες ματιες και μετα ανοιξε η πορτα για μας!! Ω ναι!! Ημαστε μεσα!!
Για αλλη μια φορα, ημαστε σχεδον μονοι... Αναμεσα στους μετρημενους στα δαχτυλα τουριστες βρισκοταν κι ενα ζευγαρι μεγαλης ηλικιας που εχαιρε μεγαλου σεβασμου απ' οτι μπορεσα να αντιληφθω απο την περιρρεουσα ατμοσφαιρα. Μια κουστωδια υπαλληλων ηταν ξοπισω τους και τους εκαναν προσωπικη ξεναγηση....Μαλλον θα ηταν οι "πλουσιοι" που μας ειχε πει ο οδηγος νωριτερα.
Περιηγηθηκαμε στις αιθουσες και στα απιστευτα εκθεματα...η πληθωρα των αντικειμενων ειναι τετοια που πολλα στοιβαζονται σε διαφορα ασχετα σημεια του μουσειου λες και ειναι ανευ σημασιας, ενω αν βρισκονταν σε καποιο αλλο μουσειο του κοσμου πιθανως να ηταν και πρωταγωνιστικα εκθεματα μιας σχετικης συλλογης.
Δεν ξεραμε τι να πρωτοθαυμασουμε... Ως αναμενοταν περισσοτερο χρονο περασαμε στις αιθουσες του Τουταγχαμων και φυσικα στην αιθουσα με τις βασιλικες μουμιες. Ειδικα στην αιθουσα με τις μουμιες, τολμω να πω, ενιωσα δεος... Ολοι εκεινοι οι βασιλιαδες που εχουν αποκτησει μυθικες διαστασεις στο μυαλο μου απο τοτε που ακομη ημουν παιδι, ολα εκεινα τα προσωπα προς τιμην των οποιων χτιστηκαν τοσα μνημεια, ναοι, ταφοι πολλα εκ των οποιων επισκεφθηκαμε τις προηγουμενες μερες του ταξιδιου μας, βρισκονταν τωρα εκει μπροστα μας κανοντας μας να συνειδητοποιησουμε οτι, οντως, υπηρξαν, εζησαν, ηταν πραγματικοι ανθρωποι, συχνα μαλιστα λιγοτερο σωματωδεις και επιβλητικοι απ' οσο τους εχουμε φανταστει.
Βγαινοντας απο το μουσειο η χαρα μας ηταν απεριγραπτη... Τωρα πια ειχε μετριαστει η στενοχωρια μας που δεν θα προλαβαιναμε να δουμε ολα εκεινα τα αξιοθεατα του Καϊρου που μας ενδιεφεραν. Πλησιαζε πια απογευμα και δεδομενου οτι θελαμε να βρισκομαστε στο ξενοδοχειο λιγο πριν νυχτωσει (για λογους ασφαλειας), ζητησαμε απο τον οδηγο να μας κανει μια μεγαααλη βολτα με το αυτοκινητο περνωντας μας απο το Κοπτικο Καϊρο, απο την Ακροπολη και να καταληξουμε στο "επικεντρο" του Ισλαμικου Καϊρου, δηλ. στο Χαν Ελ Χαλιλι.
Εστω και μεσα απο το αυτοκινητο ρουφαγαμε εικονες και ηχους απο αυτη την τοσο πολυχρωμη και πολυβουη πολη... Παρολο που ειχαν περασει 20 χρονια απο την προηγουμενη επισκεψη μου, εξακολουθουσα να την βρισκω εξαιρετικα γοητευτικη.
Οταν πια φτασαμε στο Χαν Ελ Χαλιλι, ο οδηγος μας πεταχτηκε απο την θεση του, πηγε ανοιξε το πορτ μπαγκαζ και ξαναγυρισε κρατωντας μια πολυχρωμη μαντηλα που την ετεινε προς το μερος μου και μου εκανε νοηματα πως επρεπε να την φορεσω... Ελευθερη μεταφραση: "Μαρη τρελη ευρωπαια, πού πας παραμονη της επαναστασης μεσα στην καρδια του ισλαμικου Καϊρου? Φορα τουλαχιστον μια μαντηλα να μην πολυξεχωριζεις". Ευτυχως φορουσα και ενα λευκο φαρδυ και μακρυ φουστανι, εριξα και τη ζακετουλα μου, εβαλα και την κλαρωτη μαντηλα καλυπτωντας την ξανθια μου κομη και καπως ετσι περασα, σιγουρα οχι για ντοπια, αλλα τουλαχιστον για μια σεμνη επισκεπτρια.
Περιηγηθηκαμε αρκετη ωρα στα στενα σοκακια του μεσαιωνικου παζαριου μεχρι που αρχισε να μας βγαινει μια κουραση καθως ημαστε 9 ωρες στο ποδι. Βρηκαμε το γνωστο καφενειο "Φισαουι", στο οποιο λογω της καταστασης ο κοσμος ηταν λιγοστος, κυριως ντοπιοι και κανα 2 παρεες τουριστων, χυθηκαμε στις καρεκλες και απολαυσαμε καρκαντε (αφεψημα απο φυλλα ιβισκου) συνοδεια ναργιλε. Μολις αρχισαν να φευγουν οι τουστες και να αραιωνει γενικα ο κοσμος στο παζαρι (πραγμα που μου φανηκε πολυ παραξενο γιατι θυμομουν απο την προηγουμενη φορα οτι το Χαν Ελ Χαλιλι εσφυζε απο κοσμο ακομα και αργα τη νυχτα), κατευθυνθηκαμε κι εμεις προς το ταξι μας και εν συνεχεια προς το ξενοδοχειο μας.
Φτανοντας, αποχαιρετησαμε τον "αγαπημενο" μας πια οδηγο, και πηγαμε κατευθειαν για φαγητο (πανω απο 10 ωρες νηστικοι βλεπεις) στο εστιατοριο του ξενοδοχειου μεσα στον πανεμορφο κηπο του.
Ο κοσμος εκεινο το βραδυ μας φανηκε ακομα λιγοτερος απο το προηγουμενο, οι τουριστες ελαχιστοτατοι, οικογενειες ουτε για δειγμα, κυριως αντροπαρεες που ισως ηταν επιχειρηματιες και ηταν στην πολη για δουλειες.
Μεταξυ φαλαφελ και χουμους, επικοινωνησαμε τηλεφωνικως με τον Τακη να επιβεβαιωσουμε οτι την επομενη μερα (μερα της προγραμματισμενης μεγαλης Επαναστασης της 30/6/13) θα πεταγαμε κανονικα για Ελλαδα. Ηταν αρκετα ανησυχος και ενω ηταν κανονισμενο να παρουμε ταξι το επομενο μεσημερι και να συναντηθουμε στο αεροδρομιο με καποιον εκπροσωπο του γραφειου του ωστε να μας παραδωσει τα εισητηρια μας, μας ειπε οτι θα ηταν τελικα καλυτερο να μην παρουμε ταξι κι οτι θα εστελνε εκεινος εναν οδηγο να μας παραλαβει και να μας παει στο αεροδρομιο. Μαλιστα μας ειπε οτι θα τον εστελνε πρωι-πρωι, απο τις 8, να μας παραλαβει ωστε να εχουμε φυγει απο το κεντρο του Καϊρου το συντομοτερο δυνατον.
Πριν κλεισει μας ειπε να μην διανοηθουμε να βγουμε απο το ξενοδοχειο ουτε εκεινο το βραδυ ουτε το επομενο πρωι μεχρι να ερθει να μας παρει ο οδηγος. Η ανησυχια του ηταν φυσικα μεταδοτικη, οσα μας ειπε μας αγχωσαν περισσοτερο, ο δε πανζουρλισμος που επικρατησε τις επομενες ωρες στην Ταχριρ μας προκαλεσε απιστευτη ταραχη.
Οι αγριεμενες φωνες χιλιαδων κοσμου, τα απειλητικα συνθηματα, οι σειρηνες της αστυνομιας και των ασθενοφορων, οι πυροβολισμοι, οι καπνοι... ολα εφταναν 10πλασιασμενα σε ενταση στο μπαλκονι του ξενοδοχειου μας οπου καθομασταν αμιλητοι καπνιζοντας το ενα τσιγαρο μετα το αλλο (εγω). Προσωπικα, ενιωθα πραγματικα σαν αβοηθητη και ανημπορη σε μια ξενη χωρα.Για υπνο ουτε λογος φυσικα. Μετρουσαμε τις ωρες μεχρι να φτασει 8 οποτε και θα ερχοταν ο οδηγος να μας παραλαβει...
Τελικα στις 5 ακουστηκε ενας χτυπος στην πορτα του δωματιου μας. Πεταχτηκαμε απο την θεση μας, κοιταχτηκαμε, ρωτησαμε επιφυλακτικα "ποιος ειναι" και μετα ανοιξαμε... Ηταν ενας υπαλληλος της reception που περνουσε απο τα δωματια των τελευταιων εναπομειναντων επισκεπτων του ξενοδοχειου για να μας ξυπνησει και να μας ενημερωσει οτι επρεπε, για λογους ασφαλειας, να αναχωρησουμε για αεροδρομιο απο οπου οσοι ειχαν εισητηριο θα εφευγαν αμεσα, οσοι δεν ειχαν θα περιμεναν να επιβιβαστουν σε καποια απο τις εξτρα πτησεις που ειχαν προγραμματισθει, ωστε να γυρισουμε αμεσα στις πατριδες μας. Μαλιστα, την μεταφορα μας θα την αναλαμβανε το βανακι του ξενοδοχειου.
Φυσικα, μια τετοια στιγμη το μυαλο παιζει πολλα σεναρια... Να παμε? Να μην παμε? Ματαια προσπαθησαμε να επικοινωνησουμε με τα διαθεσιμα τηλεφωνα του Τακη... δεν απαντησε κανεις εκεινη την ωρα...
Επιστρατευοντας οση λογικη και ψυχραιμια μας ειχε μεινει, σκεφτηκαμε οτι προφανως το ξενοδοχειο ηθελε να μας μεταφερει το συντομοτερο σε ενα πιο προστατευμενο περιβαλλον ωστε να μην εχει την ευθυνη μας (κοινως να μας ξεφορτωθει) και οτι ντως θα ημαστε πιο ασφαλεις στο αεροδρομιο παρα σε ενα (εστω και καλα) φυλασσομενο ξενοδοχειο μιας χωρας που οσο να 'ναι ενα ιστορικο σε επιθεσεις κατα τουριστων σε ξενοδοχεια το εχει.
Αρον αρον επιβιβαστηκαμε σε 2 βανακια ολα κι ολα και ξεκινησαμε... Σε καποια σημεια της διαδρομης (στα περιξ της Ταχριρ) σχεδον ακινητοποιουμασταν απο τον υπερβολικο κοσμο που κατευθυνοταν προς την πλατεια με πανό και ντουντουκες προκειμενου να ενσωματωθει με τους υπολοιπους διαδηλωτες. Ουτε μετρησα ποσα οδοφραγματα, φωτιες, καμενους καδους αντικρυσα...
Οσο απομακρυνομασταν και αφηναμε πισω μας το πληθος και τις αγριες φωνες, τοσο πιο πολυ ανακουφιση νιωθαμε.... μεχρι που παψαμε πια να ακουμε τους διαδηλωτες... Ωστοσο ολη η πολη ηταν σε αναβρασμο, τουλαχιστον ομως ειχαμε φυγει απο το ματι του κυκλωνα.
Καποτε φτασαμε στο αεροδρομιο. Αλλος αναβρασμος εκει. Να στοιβαζεται απειρος κοσμος σε καθε γωνια του αεροδρομιου. Αλλοι να περιμενουν τις πτησεις τους και αλλοι απλως να περνανε τη νυχτα τους (τι νυχτα δηλαδη? μερα ηταν πια) περιμενοντας ποτε θα βρεθει κενη θεση σε καποια απο τις εξτρα πτησεις για να επιστρεψουν στο σπιτι τους. Καποιοι φαινονταν σα να βρισκονταν εκει παραπανω απο 1 μερα.
Και τωρα τι κανουμε? Φυσικα δεν ηταν εκει καποιος απο τον Τακη γιατι αυτο που ειχαμε κανονισει ηταν να ερθει οδηγος στις 8 στο ξενοδοχειο. Τα τηλεφωνα εξακολουθουσαν να μην απαντουν (σιγα μην απαντουσαν... η πολη καιγοταν).
Με τα διαβατηρια παραμασχαλα και σερνοντας και τις βαλιτσες (φυσικα τις σερναμε μαζι γιατι στο αεροδρομιο εχανε η μανα το παιδι και το παιδι την μανα) πηγαμε να εκδωσουμε εισητηρια. Μας εστειλαν σε ενα γραφειο τιγκα στον κοσμο οπου ολοι μαλωναν με ολους... Περιμεναμε υπομονετικα να μας δωσει καποιος σημασια, τελικα ηρθε η ιδια η διευθυντρια ωστε να κατευνασει τα πνευματα και ταυτοχρονα να εξυπηρετησει και κοσμο. Μας κανει νοημα, οταν εφτασε η σειρα μας, να περασουμε μπροστα, της δινουμε τα διαβατηρια μας, δεν βρισκει τα ονοματα μας στην πτηση... Μας εκοψε κρυος ιδρωτας... Εψαχνε, ξαναεψαχνε τιποτα... Θα ειναι διπλοκλεισμενα σκεφτηκαμε... Τι κανουμε τωρα? Πηραμε το πιο λυπητερο μας υφος, ειπαμε για τα παιδια μας που ανησυχουσαν και εκλαιγαν και μας ζητουσαν (τοσες ταινιες του Ξανθοπουλου επιασαν τοπο), κοντεψα να κλαψω εκει μπροστα της (η υποκριτικη μου δεινοτητα εχει περασει σε αλλο επιπεδο μετα απο αυτο το ταξιδι) και τελικα μας ειπε οτι το καλυτερο που μπορουσε να κανει ηταν αντι να μας βαλει στην πρωτη πρωινη πτηση, να μας βαλει στην μεσημεριανη.
Πηραμε τα πολυποθητα εισητηρια και αρχισε η νεα ταλαιπωρια, αυτη της ατελειωτης αναμονης μεχρι την πτηση... μιλαμε για ποοολλεεες ωρες αναμονης... συν του οτι δεν υπηρχε ουτε καρεκλα να κατσουμε... Αραξαμε καταχαμα κι εμεις και περιμεναμε... Τουλαχιστον θα φευγαμε... Καποια στιγμη, βλεποντας προφανως τις κλησεις μας, εδεησε να μας παρει τηλεφωνο και ο Τακης. Μολις του ειπαμε οτι δεν χρειαζοταν να στειλει κανεναν γιατι βγαλαμε ακρη μονοι μας, φανηκε ξενερωμενος μαλλον γιατι υπολογιζε να μας χρεωσει για την αλλαγη των εισητηριων (αλλωστε οπως μας ειχε πει "θα σας βγαλω καινουρια εισητηρια και τα βρισκουμε μετα").
Μας φανηκε οτι περασε ενας αιωνας μεχρι την πτηση μας... και δεν ηταν μονο οι πολλες ωρες που περιμεναμε και η κουραση απο τις συνθηκες που επικρατουσαν στο αεροδρομιο που μας εκαναν κουρελι, ηταν και η αγωνια που ειχαμε μεχρι τελευταια στιγμη μη γινει τιποτα απροοπτο και εγκλωβιστουμε στο αεροδρομιο και κατ' επεκταση στη χωρα.
Ηταν η μοναδικη φορα στην ταξιδιωτικη ζωη μου που λαχταρουσα πως και πως να επιβιβαστω στο αεροπλανο της επιστροφης στην πατριδα.
Μονο οταν βρεθηκαμε πια στον αερα και κοιτουσαμε το σκονισμενο Καϊρο απο ψηλα, καταφεραμε να ανασανουμε με ανακουφιση!!
Σημερα, ενα χρονο μετα την επιστροφη μου και παρα το γεγονος οτι ηταν, καπως περιπετειωδης η ολη εμπειρια, μπορω να πω με σιγουρια το εξης: αν το πρωτο μου ταξιδι στην Αιγυπτο με εκανε να την αγαπησω, αυτο το δευτερο με εκανε να την πονεσω.
Γιατι? Γιατι, ενω ειναι μια χωρα μυστηριωδης, ακαταμαχητα γοητευτικη, γεματη ιστορια, αρχαιολογικους θησαυρους και μνημεια, βασανιζεται και αδικειται απο τις λανθασμενες επιλογες των ανθρωπων της.
Η Αιγυπτος οσα χρονια κι αν περασουν εξακολουθει να ασκει πανω μου την ιδια μαγικη επιδραση που ασκησε και πριν απο παααρα πολλα χρονια στην 10χρονη τοτε ψυχη μου, οταν την αντικρυσα για πρωτη φορα μεσα απο τα πλανα της ταινιας "Εγκλημα στο Νειλο", που παρακολουθησα μια ζεστη καλοκαιρινη νυχτα κρυμενη απο τους γονεις μου (ετσι νομιζα) πισω απο τις κουρτινες.
Attachments
Last edited:
