Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.344
- Likes
- 28.199
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Παρασκευή 9 Μαρτίου
H μέρα ήταν συννεφιασμένη αλλά όχι ακόμα βροχερή. Ξεκινήσαμε όπως κάθε πρωί τρώγοντας ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο μας και βγήκαμε να πάρουμε το metro από τον σταθμό Notting Hill Gate, όπως κάνουμε κάθε μέρα. Κατεβήκαμε στον σταθμό Marble Arch, για να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από την Oxford Street. H Marble Arch είναι μια αψίδα από μάρμαρο του 19ου αιώνα, η οποία σχεδιάστηκε από τον John Nash το 1827, για να αποτελεί ακόμα μια είσοδο προς το παλάτι του Βuckingham. Μετά τη διεύρυνση όμως του πάρκου Lane μεταφέρθηκε και σήμερα βρίσκεται κάπως απομονωμένη στη νησίδα κυκλοφορίας των οδών: Oxford St., Park Lane και Edgware Rd.
Η αψίδα βρίσκεται επίσης κοντά στο “Speaker΄s Corner” του Hyde Park, το αγαπημένο σημείο των επισκεπτών του πάρκου.
H “Γωνία του Ομιλητή” δημιουργήθηκε ως απάντηση στις ταραχές που ξέσπασαν όταν η αστυνομία διέλυσε μια πολιτική συγκέντρωση. Αρκετοί ομιλητές έχουν παραβρεθεί στο συγκεκριμένο σημείο, ανάμεσά τους ο Vladimir Lenin, o George Orwell και ο Karl Marx.
Από την Marble Arch ξεκινήσαμε να περπατάμε την Oxford St., μια από τις πιο πολυσύχναστες οδούς όλης της χώρας, αλλά και της Ευρώπης γενικότερα.
Κάθε χρόνο από το 1959 και μετά, τα Χριστούγεννα, ο δρόμος στολίζεται μεγαλοπρεπώς με χιλιάδες φωτάκια και στολίδια. Αξίζει μια βόλτα σε αυτόν τον δρόμο μόνο και μόνο για να δει κανείς τις εκκεντρικές βιτρίνες των καταστημάτων, αλλά και για να επισκεφθεί το πολύ γνωστό πολυκατάστημα Selfridges.
Η Oxford St. συναντιέται επίσης και με άλλους Λονδρέζικους πολύ γνωστούς δρόμους, όπως η New Bond St., ένας δρόμος με πανάκριβα καταστήματα μεγάλων οίκων. Η New Bont Street αποτελεί σήμερα μια από τις πιο ακριβές και περιζήτητες τοποθεσίες με πανάκριβα ακίνητα από τον 18ο αιώνα.
O δρόμος άρχισε να γίνεται δημοφιλής για αγορές πολυτελείας από την αστική τάξη που ζούσε γύρω από το Mayfair. Η Bond St. έχει την υψηλότερη πυκνότητα καταστημάτων Haute Couture από οπουδήποτε στον κόσμο, προσελκύοντας φυσικά τους πλούσιους, τους διάσημους, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους που θέλουμε να χαζέψουμε για λίγο όλες αυτές τις απλησίαστες βιτρίνες. Πάντως και εδώ συναντήσαμε έργα να βρίσκονται σε εξέλιξη με σκαμμένα κομμάτια σε διάφορα σημεία του δρόμου.
Ξαναβγήκαμε στην Οxford St. συνεχίζοντας το περπάτημα προς Oxford Circus Station. Φυσικά ο δρόμος δεν έχει μόνο αμέτρητα καταστήματα ένδυσης, υπόδησης, αξεσουάρ, κοσμημάτων και άλλων παρόμοιων ειδών αλλά είναι γεμάτος και με fast food, εστιατόρια αλλά και κιόσκια με φυσικούς χυμούς και σάντουιτς. Η κίνηση των αυτοκινήτων και των λεωφορείων είναι στην κυριολεξία ασταμάτητη.
Λίγα λόγια για την ιστορία του δρόμου:
O δρόμος ήταν αρχικά ένας ρωμαϊκός δρόμος. Kατά τον μεσαίωνα ήταν γνωστός και με το όνομα Tyburn Road και ήταν διαβόητος γιατί μέσω αυτού, μεταφέρονταν οι φυλακισμένοι από τη φυλακή του Νewgate προς δημόσια εκτέλεση. Ως Oxford Road και στη συνέχεια Oxford Street, έγινε γνωστός τον 19ο αιώνα, οπότε άρχισε να αλλάζει και χαρακτήρα. Από έναν οικιστικό δρόμο μετατράπηκε σιγά σιγά σε εμπορικό, προσελκύοντας εμπόρους δρόμου αλλά και πορνεία. Τα πρώτα πολυκαταστήματα εγκαινιάστηκαν στην οδό Oxford στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο δρόμος υπέστη βαρύ βομβαρδισμό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρκετά καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Φτάσαμε πλέον στον Oxford Circus Station, στρίψαμε στην οδό Regent
και στη συνέχεια στην οδό Great Marlborough St. και βρεθήκαμε έξω από το πολυκατάστημα Liberty, στο West End. Πωλεί πολυτελή προϊόντα, όπως γυναικεία, ανδρικά και παιδικά ενδύματα, καλλυντικά και αρώματα, κοσμήματα, οικιακά σκεύη, έπιπλα και άλλα.
Η εταιρεία ιδρύθηκε πριν από 143 χρόνια, το 1875, και προσφέρει μέχρι σήμερα εκλεκτά και καινοτόμα προϊόντα εξυπηρετώντας ακόμα και τους πιο δύσκολους πελάτες. Το υπέροχο κτίριο της οδού Great Marlborough χτίστηκε το 1924 από τα ξύλα δύο πλοίων: του HMS Impregnable και του HMS Hindustan. Η πρόσοψη, επί της Great Marlborougt, έχει το ίδιο μήκος με το πλοίο Hindustan. Μερικά δωμάτια του καταστήματος είχαν τζάκια, τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, προκειμένου να δημιουργείται η αίσθηση ότι ο πελάτης βρίσκεται στο σπίτι του.
Περνώντας αυτήν την αψίδα στα πλάγια του Liberty
μπήκαμε πλέον στην ευρύτερη περιοχή του Soho και συγκεκριμένα στην Carnaby Street.
Eδώ ήμασταν και το προηγούμενο βράδυ βιώνοντας τη νυχτερινή ζωή και τον παλμό της πόλης. Η ίδια ζωντάνια και κίνηση επικρατεί και τη μέρα αφού εδώ υπάρχουν παντού εστιατόρια και καφέ καθώς και καταστήματα με ιδιαίτερα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ.
Η οδός έχει μακρά ιστορία, αφού πιθανότατα δημιουργήθηκε το 1685, ενώ αργότερα εδώ αναπτύχθηκε μια αγορά. Αυτή η περιοχή είναι αξιοσημείωτη για την επιδημία χολέρας του 1854. Από τη δεκαετία του 1960 η Carnaby ήταν δημοφιλής στους οπαδούς του στυλ mod και hippie με πολλές ανεξάρτητες μπουτίκ να πωλούν ρούχα ιδιαίτερων σχεδιαστών.
Διάσημα συγκροτήματα μεταξύ των οποίων και οι Rolling Stones εμφανίστηκαν στην περιοχή και δούλεψαν στο θρυλικό Marquee Club. Τον Οκτώβριο του 1973 ο δρόμος πεζοδρομήθηκε και υπήρξε αύξηση ροών πεζών κατά 30%. Στην οδό Kingly υπάρχει μια λιλιπούτεια τριώροφη κλειστή αγορά με πολύ ωραία μαγαζιά για φαγητό και καφέ.
Σήμερα η Carnaby Street εξακολουθεί να διαθέτει έναν αριθμό μοναδικών και μοντέρνων καταστημάτων που προσφέρουν είδη και αντικείμενα που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στην πόλη. Tο περπάτημα σε αυτόν τον δρόμο είναι άκρως απολαυστικό και τα μάτια σίγουρα δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν, όλες αυτές τις ιδιαίτερες εικόνες, που ξεπροβάλλουν σε κάθε δρομάκι που στρίβεις και προχωράς.
Αξίζει να αφιερώσουμε ελάχιστο χρόνο ακόμα σε αυτόν τον δρόμο και να δούμε τις παρακάτω φωτογραφίες από την εποχή του 1960-1970:
https://www.standard.co.uk/lifestyl...-swinging-sixties-and-seventies-a3263291.html
Αφού εξαντλήσαμε όλη την περιοχή ξαναβγήκαμε στην Regent St.,
περάσαμε από το Hamleys,
το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης, αλλά εμείς δεν είχαμε χρόνο να διαθέσουμε τριγυρνώντας στους ορόφους του καταστήματος και έτσι προχωρήσαμε περνώντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου, για να χαζέψουμε ένα ακόμη διάσημο κατάστημα, το Godiva, αφιερωμένο αποκλειστικά στη σοκολάτα.
Εδώ μπήκαμε και μέσα, θαυμάζοντας τις επιδέξια φτιαγμένες σοκολατένιες δημιουργίες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε φίνα και καλόγουστα κουτάκια μοιάζοντας με αληθινά κοσμήματα. Στη συνέχεια καταλήξαμε στο Piccadilly Circus, για ακόμη μια φορά.
Ο ουρανός είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και η βροχή ήταν προ των πυλών. Ο κόσμος καθόταν στα σκαλάκια του θρυλικού αγάλματος, του φτερωτού Θεού Anteros. Το άγαλμα της πλατείας δεν είναι στην πραγματικότητα ο Έρως αλλά ο δίδυμος αδελφός του. Το μνημείο του Shaftesbury, όπως είναι το όνομά του, βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας. Ανεγέρθη το 1892-1893 για να τιμήσει τα φιλανθρωπικά έργα του Λόρδου Anthony Ashley Cooper, ο οποίος ήταν διάσημος Βικτωριανός πολιτικός και φιλάνθρωπος. Ήταν το πρώτο γλυπτό στον κόσμο που χυτεύτηκε σε αλουμίνιο και τοποθετήθηκε σε ένα χάλκινο σιντριβάνι.
Ο Λόρδος ήταν γνωστός για τις προσπάθειες που έκανε, ώστε να γίνουν μεταρρυθμίσεις στις πρακτικές παιδικής εργασίας, να βελτιωθεί η φροντίδα των “τρελών”, να σταματήσει η χρήση μικρών αγοριών ως καθαριστές καμινάδων, να σταματήσει το εμπόριο οπίου, αλλά και να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Μετά τον θάνατό του ήταν τέτοια η δημοτικότητά του, ώστε ανατέθηκε στον γλύπτη Alfred Gilbert, να δημιουργήσει ένα κατάλληλο μνημείο για τον Λόρδο. Έτσι γεννήθηκε η κρήνη, η οποία ήταν δημόσια βρύση με τη μυθική μορφή ενός Θεού, ευρέως ως Έρως, ο Έλληνας Θεός της αγάπης.
Το άγαλμα όμως δεν απεικονίζει καθόλου τον Έρωτα αλλά τον δίδυμο αδελφό του, Αντέρο, τον Θεό της αγανακτισμένης αγάπης, ο οποίος είχε τη συνήθεια να τιμωρεί την αγάπη που δεν ανταποκρίνεται. Ο Αντέρος είναι δηλαδή ο Θεός της ανιδιοτελούς αγάπης, ο οποίος αντιπροσωπεύει την αντανακλαστική και ώριμη αγάπη, όπως εξήγησε ο καλλιτέχνης, ενώ ο Έρως είναι επιπόλαιος και τύραννος. Το μοντέλο ήταν ο δικός του 16χρονος βοηθός στο εργαστήριο.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν από τον Δούκα του Westminster και αμέσως υπήρξαν δημόσιες καταγγελίες γιατί το γυμνό άγαλμα θεωρήθηκε υπερβολικά αισθησιακό και ακατάλληλο μνημείο για τον αξιοσέβαστο Λόρδο. Το όνομα επίσης του αγάλματος υπήρξε αντικείμενο δημόσιας σύγχυσης και ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να μπερδεύει τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφαιρέθηκε για λόγους προστασίας και επανήλθε στη θέση του το 1947. Καλλιτέχνες του δρόμου έδιναν αυτήν την ώρα τη δική τους παράσταση,
ενώ λίγο πιο κάτω ο γλυκύτατος αυτός κύριος είχε γίνει η ατραξιόν όλης της πλατείας.
Στην πλατεία Leicester γινόταν πάλι το αδιαχώρητο,
ενώ εμείς μπήκαμε στην China Town για βόλτα προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η βροχή.
Περιπλανηθήκαμε μέρα αυτήν τη φορά, στην πολύχρωμη αυτή συνοικία, μαζί με μεγάλο πλήθος κόσμου, μέχρι που κάποια στιγμή (όταν είχαμε ευτυχώς σχεδόν ολοκληρώσει τη βόλτα μας) ξεκίνησε και το ψιλόβροχο.
Άνοιξαν οι ομπρέλες, αλλά η βροχή δυνάμωνε, οπότε είχε έρθει η ώρα για ένα μικρό διάλειμμα. Εκείνην τη στιγμή ήμασταν έξω από το Shake Shack, στην Leicester Square, οπότε δεν το πολυσκεφτήκαμε και μπουκάραμε μέσα. Δώσαμε την παραγγελία μας και όταν ετοιμάστηκε ανεβήκαμε στον επάνω όροφο. Καθίσαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε, αλλά και με την ελπίδα να περάσει η μπόρα, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Όμως η βροχή επέμενε να πέφτει δυνατή.
Οπότε, τί είπαμε ότι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση?
Θα επισκεφθούμε κάποιο μουσείο φυσικά!
Αν δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή, πότε είναι?
Και αυτό το μουσείο είναι το Βρετανικό.
Δε θα πάρουμε όμως συγκοινωνία για να πάμε! Όχι βέβαια!
Σιγά μην πτοηθούμε από λίγη βροχή!
Με τα πόδια θα πάμε, να απολαύσουμε το βροχερό Λονδίνο, τον γκρίζο ουρανό και στη διαδρομή μας θα δούμε και την Soho Square, στην οποία δεν είχαμε φτάσει μέχρι τώρα. Ακολουθήσαμε την Wardour St., μέχρι που συναντήσαμε την Shaftesbury Avenue. Στη γωνία των δύο αυτών οδών βρίσκεται το Queen΄s Theatre, στο οποίο παίζεται το έργο, Les Miserables.
Περπατώντας στην Dean St. φτάσαμε στην πλατεία του Soho.
Πολύ όμορφη γειτονιά, με γοητευτικά κτίρια τριγύρω από την πλατεία.
Στο κέντρο της πλατείας είναι ένα μαύρο και άσπρο μικρό οκταγωνικό ξύλινο κιόσκι, που φτιάχτηκε για να κρύψει έναν υποσταθμό ηλεκτρικής ενέργειας, της Charing Cross Electricity Company.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο χώρος κάτω από την καλύβα ανέλαβε τον ρόλο του καταφυγίου το οποίο μπορούσε να χωρέσει 150-200 άτομα. Οι αρχικοί κάτοικοι της γύρω περιοχής ήταν σημαντικοί ιδιοκτήτες γης και έμποροι, οπότε έτσι εξηγούνται όλα αυτά τα όμορφα αρχοντικά οικοδομήματα που πλαισιώνουν την πλατεία. Παράλληλη της Dean St. (στα ανατολικά) είναι και η Ελληνική οδός, Greek Street, η οποία “ακουμπά” στην Soho Square και τελειώνει στην Shaftesbury Avenue. Πιθανότατα η ονομασία προέρχεται από μια αποικία εμπόρων από την Ελλάδα.
Αν δεν έβρεχε, θα μου άρεσε να μείνω για περισσότερη ώρα στην πλατεία και να εξερευνήσω καλύτερα τη γύρω περιοχή, αλλά τώρα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Βρετανικό Mουσείο, το οποίο απέχει μόλις 10 λεπτά από την πλατεία Soho. Ακολουθώντας την Great Russell St. φτάσαμε έξω από το κτίριο που στεγάζει το Βρετανικό Mουσείο και το οποίο είναι χαρακτηριστικό δείγμα Ελληνικής Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, με 44 στήλες Ιωνικού ρυθμού ύψους 45 μέτρων.
Περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, αφού ο κόσμος ήταν λιγοστός εκείνην την ώρα, και βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή του Μουσείου, χαζεύοντας την εντυπωσιακή οροφή του κτιρίου, η οποία είναι κατασκευασμένη από γυαλί και ατσάλι και την καθιστά τη μεγαλύτερη καλυμμένη δημόσια πλατεία της Ευρώπης, δημιουργώντας περισσότερο φωτεινό χώρο για τα εκθέματα.
Πριν προχωρήσουμε στις αίθουσες καθίσαμε να πάρουμε μία ανάσα στα παγκάκια που υπάρχουν κατά μήκος της εσωτερικής αυτής αυλής και άνοιξα τις σημειώσεις μου για να ξαναδιαβάσω και να θυμηθώ την ιστορία του Μουσείου.
Οι συλλογές του, οι οποίες αριθμούν περισσότερα από 7 εκατομμύρια αντικείμενα, είναι από τις μεγαλύτερες και πιο περιεκτικές στον κόσμο και προέρχονται από όλες τις Ηπείρους, απεικονίζοντας και καταγράφοντας την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, από την απαρχή του έως και σήμερα. Ιδρύθηκε το 1753 και άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό στις 15 Ιανουαρίου του 1759, 17 δηλαδή χρόνια πριν τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Από την αρχή χορηγήθηκε ελεύθερη είσοδος για όλα τα “φιλομαθή και περίεργα άτομα”.
Έτσι οι αριθμοί των επισκεπτών αυξήθηκαν, από 5.000 τον χρόνο τον 16ο αιώνα, σε σχεδόν 6,5 εκατομμύρια σήμερα. Το Μουσείο είχε τη δική του στάση metro επί 30 χρόνια. Μind the gap, ακουγόταν από το 1900, όταν άνοιξε ο σταθμός του υπόγειου σιδηρόδρομου του Λονδίνου, στη στάση Βρετανικό Μουσείο. Ο σταθμός έκλεισε το 1930, όταν κατασκευάστηκε ο νέος σταθμός Holborn.
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, το Μουσείο φωτιζόταν από το φυσικό φως της ημέρας. Τα κεριά, οι λάμπες πετρελαίου και οι γκαζόλαμπες, δεν ήταν λύση φωτισμού από τον φόβο της πυρκαγιάς και έτσι το Μουσείο αναγκαζόταν να κλείνει πολλές φορές νωρίς τις πόρτες τον χειμώνα, λόγω ελλιπούς φωτισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το Μουσείο ήταν από τα πρώτα δημόσια κτίρια που ηλεκτροδοτήθηκαν το 1879.
Οι αίθουσες εκκενώθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σχεδιασμός για την εκκένωση των θησαυρών του Βρετανικού Μουσείου ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη από το 1933, και για τον σκοπό αυτό σχεδιάστηκε ένα υπόγειο τούνελ, στο Aberystwyth. Στις 23 Αυγούστου του 1939 δόθηκε εντολή από το Υπουργείο Εσωτερικών για την εκκένωση των θησαυρών. Τα πιο βαριά γλυπτά που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν φιλοξενήθηκαν σε έναν υπόγειο γειτονικό σταθμό του metro, στο Aldwych.
Ωστόσο δεν έγινε δυνατόν να αποφευχθούν οι απώλειες όταν το Μουσείο δέχτηκε σφοδρό βομβαρδισμό, μεταξύ Σεπτεμβρίου 1940 και Μαΐου 1941. Τότε χάθηκαν πάνω από 250.000 βιβλία που καταστράφηκαν από τις πυροσβεστικές αντλίες και το νερό, κατά το σβήσιμο της πυρκαγιάς.
Πηγή: Athens Voice, Μαρία Τσοσκούνογλου
Η επέκτασή του κατά τους επόμενους δυόμιση αιώνες ήταν κυρίως αποτέλεσμα της επεκτεινόμενης Βρετανικής αποικιοκρατίας και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών παραρτημάτων, με πρώτο το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Το Μουσείο χωρίζεται στα τμήματα: αρχαίας Αιγύπτου και Σουδάν, Ελλάδας και Ρώμης, Μέσης Ανατολής, Προϊστορίας και Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, Ωκεανίας και Αμερικής και πολλά άλλα τα οποία απαιτούν κουράγιο, υπομονή και μεγάλη άνεση χρόνου για να δει κάποιος έναν ικανοποιητικό αριθμό από όλα αυτά. Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται και τα πολυσυζητημένα γλυπτά του Παρθενώνα τα οποία αφαίρεσε ο Λόρδος Έλγιν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Αποφασίσαμε να δούμε τα τμήματα Ελλάδας και Ρώμης και Αρχαίας Αιγύπτου. Ξεκινήσαμε από μια αίθουσα στο ισόγειο στην είσοδο της οποίας έγραφε: στήλη της Ροζέττας, αλλά εδώ υπάρχει το αντίγραφο,
οπότε κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα από αυτήν την αίθουσα και ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, για να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα εκθέματα.
Η αυθεντική στήλη της Ροζέττας:
Η Στήλη της Ροζέττας είναι μια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη (και όχι από βασάλτη ή γρανίτη όπως συχνά αναφέρεται λανθασμένα), που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε΄ του Επιφανούς. Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες: (Αιγυπτιακή και Ελληνική) και τρία συστήματα γραφής (Ιερογλυφικά, Δημώδη Αιγυπτιακή, Ελληνική). Το Ελληνικό μέρος της στήλης αρχίζει ως εξής: « Βασιλεύοντος του νέου και παραλαβόντος την βασιλείαν παρά του πατρός... ».
Το όνομά της προέρχεται από την πόλη Rachid (που εκγαλλίστηκε σε Rosette), της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δέλτα του Νείλου. Βορειότερα της πόλης, γύρω από το οχυρό Φορ Ζυλιέν (Fort Jullien), ο Γάλλος αξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ (Pierre-François-Xavier Bouchard), που υπηρετούσε στο στράτευμα του Ναπολέοντα Α΄, ανακάλυψε τη στήλη τελείως τυχαία το 1799. Μελετώντας την όμως κατάλαβε την αξία της, καθώς έως τότε κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η ανακάλυψη της τρίγλωσσης στήλης αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας. Ο σπουδαίος Γάλλος μελετητής Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν (1790-1832) (Jean-François Champollion), από τους πιο διακεκριμένους γλωσσολόγους της εποχής, κατάφερε, με βάση τα ονόματα των βασιλέων Πτολεμαίου και Αρσινόης που αναφέρονται στη στήλη, να βρει το κλειδί για να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Αυτή η ανεκτίμητης αξίας ανακάλυψη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επιστήμης της Αιγυπτιολογίας. Το σύστημα που χρησιμοποίησε ο Σαμπολιόν για να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο της στήλης, η οποία φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αποτελεί σημαντικό οδηγό για όσους ενδιαφέρονται για τη μελέτη των αρχαίων συστημάτων γραφής.
Πηγή: Wikipedia
Η αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα:
Ο Έλγιν, εξασφαλίζοντας φιρμάνι από τον Σουλτάνο, έκανε ότι ήθελε στον Ιερό βράχο. Με πυρετώδεις ρυθμούς, από το 1801 μέχρι και το 1804, μαζί με το συνεργείο του αφαίρεσαν 56 λίθους της ζωφόρου, 19 αετωματικές μορφές και 15 μετόπες. Ο συνολικός αριθμός φέρεται να έφτανε τα 253 ανάγλυφα και αγάλματα. Για να τα μεταφέρει χρησιμοποίησε πλοίο του Βρετανικού ναυτικού και χρειάστηκαν 17 αποστολές. Επιχείρησε να πουλήσει τα αρχαία στο Βρετανικό κράτος, ζητώντας 75 χιλιάδες λίρες. Η Βουλή των Κοινοτήτων, με ψήφους 82 υπέρ και 30 κατά, αποφάσισε την αγορά των αρχαιοτήτων έναντι 35 χιλιάδων λιρών. Από το 1816 τα τοποθέτησε στο Βρετανικό Μουσείο.
Ανακατασκευή της πρόσοψης του μνημείου των Νηρηίδων:
Η ληστεία του Λόρδου ήταν πρωτοφανής, ενώ οι φθορές που προκάλεσε στον ναό του Παρθενώνα ήταν μεγαλύτερες από εκείνες που προκάλεσε το πυροβολικό των Βενετών. Ο φιλέλληνας Λόρδος Βύρων κατέκρινε ανοιχτά τις πράξεις του Έλγιν και μάλιστα έγραψε το ποίημα: “Η κατάρα της Αθήνας”.
Πηγή: e-daily.gr
Συνεχίσαμε με το τμήμα της αρχαίας Αιγύπτου μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Aιγυπτιακών αρχαιοτήτων στον κόσμο:
Eντυπωσιακές οι μoύμιες του 3400 π.Χ.:
British Museum
Όταν βγήκαμε από το Μουσείο η βροχή δεν είχε σταματήσει. Από τον σταθμό του Holborn πήραμε το metro και επιστρέψαμε στο Notting Hill, στο ξενοδοχείο μας, για λίγη ξεκούραση. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε ολοκληρωθεί και η βροχή μας εμπόδιζε να κάνουμε κάτι επιπλέον για σήμερα.
Κατά τις 21:00 πεινάσαμε και μας ήρθε μια όρεξη για Fish & Chips. Πήραμε πληροφορίες από φίλη του γιου μας, μόνιμη κάτοικο του Notting Hill, ότι το εστιατόριο Hobson΄s Fish and Chips διαθέτει αξιοπρεπές φαγητό και είπαμε να ξεκινήσουμε για εκεί.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...views-Hobson_s_Fish_Chips-London_England.html
Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει. Aκολουθήσαμε την Moscow Rd.,τον δρόμο του καταλύματός μας, και στρίψαμε στη γνωστή γωνία με την Queensway, όπου βρίσκεται το Santorini Restaurant, για το οποίο σας μίλησα στο προηγούμενο κεφάλαιο. Τώρα το μαγαζί ήταν ανοιχτό και γεμάτο με κόσμο. Προχωρώντας στην Queensway για λίγα ακόμη λεπτά, φτάσαμε στο Hobson΄s. Επιλέξαμε fish and chips και ψητό σολωμό. Δεν ξετρελαθήκαμε με το φαγητό αλλά ήταν αρκετά ικανοποιητικό.
Στην επιστροφή κάναμε και τα ψώνια μας από ένα συνοικιακό mini-market και έτσι έκλεισε και αυτή η μέρα.
H μέρα ήταν συννεφιασμένη αλλά όχι ακόμα βροχερή. Ξεκινήσαμε όπως κάθε πρωί τρώγοντας ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο μας και βγήκαμε να πάρουμε το metro από τον σταθμό Notting Hill Gate, όπως κάνουμε κάθε μέρα. Κατεβήκαμε στον σταθμό Marble Arch, για να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από την Oxford Street. H Marble Arch είναι μια αψίδα από μάρμαρο του 19ου αιώνα, η οποία σχεδιάστηκε από τον John Nash το 1827, για να αποτελεί ακόμα μια είσοδο προς το παλάτι του Βuckingham. Μετά τη διεύρυνση όμως του πάρκου Lane μεταφέρθηκε και σήμερα βρίσκεται κάπως απομονωμένη στη νησίδα κυκλοφορίας των οδών: Oxford St., Park Lane και Edgware Rd.
Η αψίδα βρίσκεται επίσης κοντά στο “Speaker΄s Corner” του Hyde Park, το αγαπημένο σημείο των επισκεπτών του πάρκου.
H “Γωνία του Ομιλητή” δημιουργήθηκε ως απάντηση στις ταραχές που ξέσπασαν όταν η αστυνομία διέλυσε μια πολιτική συγκέντρωση. Αρκετοί ομιλητές έχουν παραβρεθεί στο συγκεκριμένο σημείο, ανάμεσά τους ο Vladimir Lenin, o George Orwell και ο Karl Marx.
Από την Marble Arch ξεκινήσαμε να περπατάμε την Oxford St., μια από τις πιο πολυσύχναστες οδούς όλης της χώρας, αλλά και της Ευρώπης γενικότερα.
Κάθε χρόνο από το 1959 και μετά, τα Χριστούγεννα, ο δρόμος στολίζεται μεγαλοπρεπώς με χιλιάδες φωτάκια και στολίδια. Αξίζει μια βόλτα σε αυτόν τον δρόμο μόνο και μόνο για να δει κανείς τις εκκεντρικές βιτρίνες των καταστημάτων, αλλά και για να επισκεφθεί το πολύ γνωστό πολυκατάστημα Selfridges.
Η Oxford St. συναντιέται επίσης και με άλλους Λονδρέζικους πολύ γνωστούς δρόμους, όπως η New Bond St., ένας δρόμος με πανάκριβα καταστήματα μεγάλων οίκων. Η New Bont Street αποτελεί σήμερα μια από τις πιο ακριβές και περιζήτητες τοποθεσίες με πανάκριβα ακίνητα από τον 18ο αιώνα.
O δρόμος άρχισε να γίνεται δημοφιλής για αγορές πολυτελείας από την αστική τάξη που ζούσε γύρω από το Mayfair. Η Bond St. έχει την υψηλότερη πυκνότητα καταστημάτων Haute Couture από οπουδήποτε στον κόσμο, προσελκύοντας φυσικά τους πλούσιους, τους διάσημους, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους που θέλουμε να χαζέψουμε για λίγο όλες αυτές τις απλησίαστες βιτρίνες. Πάντως και εδώ συναντήσαμε έργα να βρίσκονται σε εξέλιξη με σκαμμένα κομμάτια σε διάφορα σημεία του δρόμου.
Ξαναβγήκαμε στην Οxford St. συνεχίζοντας το περπάτημα προς Oxford Circus Station. Φυσικά ο δρόμος δεν έχει μόνο αμέτρητα καταστήματα ένδυσης, υπόδησης, αξεσουάρ, κοσμημάτων και άλλων παρόμοιων ειδών αλλά είναι γεμάτος και με fast food, εστιατόρια αλλά και κιόσκια με φυσικούς χυμούς και σάντουιτς. Η κίνηση των αυτοκινήτων και των λεωφορείων είναι στην κυριολεξία ασταμάτητη.
Λίγα λόγια για την ιστορία του δρόμου:
O δρόμος ήταν αρχικά ένας ρωμαϊκός δρόμος. Kατά τον μεσαίωνα ήταν γνωστός και με το όνομα Tyburn Road και ήταν διαβόητος γιατί μέσω αυτού, μεταφέρονταν οι φυλακισμένοι από τη φυλακή του Νewgate προς δημόσια εκτέλεση. Ως Oxford Road και στη συνέχεια Oxford Street, έγινε γνωστός τον 19ο αιώνα, οπότε άρχισε να αλλάζει και χαρακτήρα. Από έναν οικιστικό δρόμο μετατράπηκε σιγά σιγά σε εμπορικό, προσελκύοντας εμπόρους δρόμου αλλά και πορνεία. Τα πρώτα πολυκαταστήματα εγκαινιάστηκαν στην οδό Oxford στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο δρόμος υπέστη βαρύ βομβαρδισμό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρκετά καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Φτάσαμε πλέον στον Oxford Circus Station, στρίψαμε στην οδό Regent
και στη συνέχεια στην οδό Great Marlborough St. και βρεθήκαμε έξω από το πολυκατάστημα Liberty, στο West End. Πωλεί πολυτελή προϊόντα, όπως γυναικεία, ανδρικά και παιδικά ενδύματα, καλλυντικά και αρώματα, κοσμήματα, οικιακά σκεύη, έπιπλα και άλλα.
Η εταιρεία ιδρύθηκε πριν από 143 χρόνια, το 1875, και προσφέρει μέχρι σήμερα εκλεκτά και καινοτόμα προϊόντα εξυπηρετώντας ακόμα και τους πιο δύσκολους πελάτες. Το υπέροχο κτίριο της οδού Great Marlborough χτίστηκε το 1924 από τα ξύλα δύο πλοίων: του HMS Impregnable και του HMS Hindustan. Η πρόσοψη, επί της Great Marlborougt, έχει το ίδιο μήκος με το πλοίο Hindustan. Μερικά δωμάτια του καταστήματος είχαν τζάκια, τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, προκειμένου να δημιουργείται η αίσθηση ότι ο πελάτης βρίσκεται στο σπίτι του.
Περνώντας αυτήν την αψίδα στα πλάγια του Liberty
μπήκαμε πλέον στην ευρύτερη περιοχή του Soho και συγκεκριμένα στην Carnaby Street.
Eδώ ήμασταν και το προηγούμενο βράδυ βιώνοντας τη νυχτερινή ζωή και τον παλμό της πόλης. Η ίδια ζωντάνια και κίνηση επικρατεί και τη μέρα αφού εδώ υπάρχουν παντού εστιατόρια και καφέ καθώς και καταστήματα με ιδιαίτερα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ.
Η οδός έχει μακρά ιστορία, αφού πιθανότατα δημιουργήθηκε το 1685, ενώ αργότερα εδώ αναπτύχθηκε μια αγορά. Αυτή η περιοχή είναι αξιοσημείωτη για την επιδημία χολέρας του 1854. Από τη δεκαετία του 1960 η Carnaby ήταν δημοφιλής στους οπαδούς του στυλ mod και hippie με πολλές ανεξάρτητες μπουτίκ να πωλούν ρούχα ιδιαίτερων σχεδιαστών.
Διάσημα συγκροτήματα μεταξύ των οποίων και οι Rolling Stones εμφανίστηκαν στην περιοχή και δούλεψαν στο θρυλικό Marquee Club. Τον Οκτώβριο του 1973 ο δρόμος πεζοδρομήθηκε και υπήρξε αύξηση ροών πεζών κατά 30%. Στην οδό Kingly υπάρχει μια λιλιπούτεια τριώροφη κλειστή αγορά με πολύ ωραία μαγαζιά για φαγητό και καφέ.
Σήμερα η Carnaby Street εξακολουθεί να διαθέτει έναν αριθμό μοναδικών και μοντέρνων καταστημάτων που προσφέρουν είδη και αντικείμενα που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στην πόλη. Tο περπάτημα σε αυτόν τον δρόμο είναι άκρως απολαυστικό και τα μάτια σίγουρα δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν, όλες αυτές τις ιδιαίτερες εικόνες, που ξεπροβάλλουν σε κάθε δρομάκι που στρίβεις και προχωράς.
Αξίζει να αφιερώσουμε ελάχιστο χρόνο ακόμα σε αυτόν τον δρόμο και να δούμε τις παρακάτω φωτογραφίες από την εποχή του 1960-1970:
https://www.standard.co.uk/lifestyl...-swinging-sixties-and-seventies-a3263291.html
Αφού εξαντλήσαμε όλη την περιοχή ξαναβγήκαμε στην Regent St.,
περάσαμε από το Hamleys,
το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης, αλλά εμείς δεν είχαμε χρόνο να διαθέσουμε τριγυρνώντας στους ορόφους του καταστήματος και έτσι προχωρήσαμε περνώντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου, για να χαζέψουμε ένα ακόμη διάσημο κατάστημα, το Godiva, αφιερωμένο αποκλειστικά στη σοκολάτα.
Εδώ μπήκαμε και μέσα, θαυμάζοντας τις επιδέξια φτιαγμένες σοκολατένιες δημιουργίες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε φίνα και καλόγουστα κουτάκια μοιάζοντας με αληθινά κοσμήματα. Στη συνέχεια καταλήξαμε στο Piccadilly Circus, για ακόμη μια φορά.
Ο ουρανός είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και η βροχή ήταν προ των πυλών. Ο κόσμος καθόταν στα σκαλάκια του θρυλικού αγάλματος, του φτερωτού Θεού Anteros. Το άγαλμα της πλατείας δεν είναι στην πραγματικότητα ο Έρως αλλά ο δίδυμος αδελφός του. Το μνημείο του Shaftesbury, όπως είναι το όνομά του, βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας. Ανεγέρθη το 1892-1893 για να τιμήσει τα φιλανθρωπικά έργα του Λόρδου Anthony Ashley Cooper, ο οποίος ήταν διάσημος Βικτωριανός πολιτικός και φιλάνθρωπος. Ήταν το πρώτο γλυπτό στον κόσμο που χυτεύτηκε σε αλουμίνιο και τοποθετήθηκε σε ένα χάλκινο σιντριβάνι.
Ο Λόρδος ήταν γνωστός για τις προσπάθειες που έκανε, ώστε να γίνουν μεταρρυθμίσεις στις πρακτικές παιδικής εργασίας, να βελτιωθεί η φροντίδα των “τρελών”, να σταματήσει η χρήση μικρών αγοριών ως καθαριστές καμινάδων, να σταματήσει το εμπόριο οπίου, αλλά και να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Μετά τον θάνατό του ήταν τέτοια η δημοτικότητά του, ώστε ανατέθηκε στον γλύπτη Alfred Gilbert, να δημιουργήσει ένα κατάλληλο μνημείο για τον Λόρδο. Έτσι γεννήθηκε η κρήνη, η οποία ήταν δημόσια βρύση με τη μυθική μορφή ενός Θεού, ευρέως ως Έρως, ο Έλληνας Θεός της αγάπης.
Το άγαλμα όμως δεν απεικονίζει καθόλου τον Έρωτα αλλά τον δίδυμο αδελφό του, Αντέρο, τον Θεό της αγανακτισμένης αγάπης, ο οποίος είχε τη συνήθεια να τιμωρεί την αγάπη που δεν ανταποκρίνεται. Ο Αντέρος είναι δηλαδή ο Θεός της ανιδιοτελούς αγάπης, ο οποίος αντιπροσωπεύει την αντανακλαστική και ώριμη αγάπη, όπως εξήγησε ο καλλιτέχνης, ενώ ο Έρως είναι επιπόλαιος και τύραννος. Το μοντέλο ήταν ο δικός του 16χρονος βοηθός στο εργαστήριο.
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν από τον Δούκα του Westminster και αμέσως υπήρξαν δημόσιες καταγγελίες γιατί το γυμνό άγαλμα θεωρήθηκε υπερβολικά αισθησιακό και ακατάλληλο μνημείο για τον αξιοσέβαστο Λόρδο. Το όνομα επίσης του αγάλματος υπήρξε αντικείμενο δημόσιας σύγχυσης και ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να μπερδεύει τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφαιρέθηκε για λόγους προστασίας και επανήλθε στη θέση του το 1947. Καλλιτέχνες του δρόμου έδιναν αυτήν την ώρα τη δική τους παράσταση,
ενώ λίγο πιο κάτω ο γλυκύτατος αυτός κύριος είχε γίνει η ατραξιόν όλης της πλατείας.
Στην πλατεία Leicester γινόταν πάλι το αδιαχώρητο,
ενώ εμείς μπήκαμε στην China Town για βόλτα προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η βροχή.
Περιπλανηθήκαμε μέρα αυτήν τη φορά, στην πολύχρωμη αυτή συνοικία, μαζί με μεγάλο πλήθος κόσμου, μέχρι που κάποια στιγμή (όταν είχαμε ευτυχώς σχεδόν ολοκληρώσει τη βόλτα μας) ξεκίνησε και το ψιλόβροχο.
Άνοιξαν οι ομπρέλες, αλλά η βροχή δυνάμωνε, οπότε είχε έρθει η ώρα για ένα μικρό διάλειμμα. Εκείνην τη στιγμή ήμασταν έξω από το Shake Shack, στην Leicester Square, οπότε δεν το πολυσκεφτήκαμε και μπουκάραμε μέσα. Δώσαμε την παραγγελία μας και όταν ετοιμάστηκε ανεβήκαμε στον επάνω όροφο. Καθίσαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε, αλλά και με την ελπίδα να περάσει η μπόρα, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Όμως η βροχή επέμενε να πέφτει δυνατή.
Οπότε, τί είπαμε ότι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση?
Θα επισκεφθούμε κάποιο μουσείο φυσικά!
Αν δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή, πότε είναι?
Και αυτό το μουσείο είναι το Βρετανικό.
Δε θα πάρουμε όμως συγκοινωνία για να πάμε! Όχι βέβαια!
Σιγά μην πτοηθούμε από λίγη βροχή!
Με τα πόδια θα πάμε, να απολαύσουμε το βροχερό Λονδίνο, τον γκρίζο ουρανό και στη διαδρομή μας θα δούμε και την Soho Square, στην οποία δεν είχαμε φτάσει μέχρι τώρα. Ακολουθήσαμε την Wardour St., μέχρι που συναντήσαμε την Shaftesbury Avenue. Στη γωνία των δύο αυτών οδών βρίσκεται το Queen΄s Theatre, στο οποίο παίζεται το έργο, Les Miserables.
Περπατώντας στην Dean St. φτάσαμε στην πλατεία του Soho.
Πολύ όμορφη γειτονιά, με γοητευτικά κτίρια τριγύρω από την πλατεία.
Στο κέντρο της πλατείας είναι ένα μαύρο και άσπρο μικρό οκταγωνικό ξύλινο κιόσκι, που φτιάχτηκε για να κρύψει έναν υποσταθμό ηλεκτρικής ενέργειας, της Charing Cross Electricity Company.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο χώρος κάτω από την καλύβα ανέλαβε τον ρόλο του καταφυγίου το οποίο μπορούσε να χωρέσει 150-200 άτομα. Οι αρχικοί κάτοικοι της γύρω περιοχής ήταν σημαντικοί ιδιοκτήτες γης και έμποροι, οπότε έτσι εξηγούνται όλα αυτά τα όμορφα αρχοντικά οικοδομήματα που πλαισιώνουν την πλατεία. Παράλληλη της Dean St. (στα ανατολικά) είναι και η Ελληνική οδός, Greek Street, η οποία “ακουμπά” στην Soho Square και τελειώνει στην Shaftesbury Avenue. Πιθανότατα η ονομασία προέρχεται από μια αποικία εμπόρων από την Ελλάδα.
Αν δεν έβρεχε, θα μου άρεσε να μείνω για περισσότερη ώρα στην πλατεία και να εξερευνήσω καλύτερα τη γύρω περιοχή, αλλά τώρα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Βρετανικό Mουσείο, το οποίο απέχει μόλις 10 λεπτά από την πλατεία Soho. Ακολουθώντας την Great Russell St. φτάσαμε έξω από το κτίριο που στεγάζει το Βρετανικό Mουσείο και το οποίο είναι χαρακτηριστικό δείγμα Ελληνικής Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, με 44 στήλες Ιωνικού ρυθμού ύψους 45 μέτρων.
Περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, αφού ο κόσμος ήταν λιγοστός εκείνην την ώρα, και βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή του Μουσείου, χαζεύοντας την εντυπωσιακή οροφή του κτιρίου, η οποία είναι κατασκευασμένη από γυαλί και ατσάλι και την καθιστά τη μεγαλύτερη καλυμμένη δημόσια πλατεία της Ευρώπης, δημιουργώντας περισσότερο φωτεινό χώρο για τα εκθέματα.
Πριν προχωρήσουμε στις αίθουσες καθίσαμε να πάρουμε μία ανάσα στα παγκάκια που υπάρχουν κατά μήκος της εσωτερικής αυτής αυλής και άνοιξα τις σημειώσεις μου για να ξαναδιαβάσω και να θυμηθώ την ιστορία του Μουσείου.
Οι συλλογές του, οι οποίες αριθμούν περισσότερα από 7 εκατομμύρια αντικείμενα, είναι από τις μεγαλύτερες και πιο περιεκτικές στον κόσμο και προέρχονται από όλες τις Ηπείρους, απεικονίζοντας και καταγράφοντας την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, από την απαρχή του έως και σήμερα. Ιδρύθηκε το 1753 και άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό στις 15 Ιανουαρίου του 1759, 17 δηλαδή χρόνια πριν τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Από την αρχή χορηγήθηκε ελεύθερη είσοδος για όλα τα “φιλομαθή και περίεργα άτομα”.
Έτσι οι αριθμοί των επισκεπτών αυξήθηκαν, από 5.000 τον χρόνο τον 16ο αιώνα, σε σχεδόν 6,5 εκατομμύρια σήμερα. Το Μουσείο είχε τη δική του στάση metro επί 30 χρόνια. Μind the gap, ακουγόταν από το 1900, όταν άνοιξε ο σταθμός του υπόγειου σιδηρόδρομου του Λονδίνου, στη στάση Βρετανικό Μουσείο. Ο σταθμός έκλεισε το 1930, όταν κατασκευάστηκε ο νέος σταθμός Holborn.
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, το Μουσείο φωτιζόταν από το φυσικό φως της ημέρας. Τα κεριά, οι λάμπες πετρελαίου και οι γκαζόλαμπες, δεν ήταν λύση φωτισμού από τον φόβο της πυρκαγιάς και έτσι το Μουσείο αναγκαζόταν να κλείνει πολλές φορές νωρίς τις πόρτες τον χειμώνα, λόγω ελλιπούς φωτισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το Μουσείο ήταν από τα πρώτα δημόσια κτίρια που ηλεκτροδοτήθηκαν το 1879.
Οι αίθουσες εκκενώθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σχεδιασμός για την εκκένωση των θησαυρών του Βρετανικού Μουσείου ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη από το 1933, και για τον σκοπό αυτό σχεδιάστηκε ένα υπόγειο τούνελ, στο Aberystwyth. Στις 23 Αυγούστου του 1939 δόθηκε εντολή από το Υπουργείο Εσωτερικών για την εκκένωση των θησαυρών. Τα πιο βαριά γλυπτά που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν φιλοξενήθηκαν σε έναν υπόγειο γειτονικό σταθμό του metro, στο Aldwych.
Ωστόσο δεν έγινε δυνατόν να αποφευχθούν οι απώλειες όταν το Μουσείο δέχτηκε σφοδρό βομβαρδισμό, μεταξύ Σεπτεμβρίου 1940 και Μαΐου 1941. Τότε χάθηκαν πάνω από 250.000 βιβλία που καταστράφηκαν από τις πυροσβεστικές αντλίες και το νερό, κατά το σβήσιμο της πυρκαγιάς.
Πηγή: Athens Voice, Μαρία Τσοσκούνογλου
Η επέκτασή του κατά τους επόμενους δυόμιση αιώνες ήταν κυρίως αποτέλεσμα της επεκτεινόμενης Βρετανικής αποικιοκρατίας και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών παραρτημάτων, με πρώτο το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Το Μουσείο χωρίζεται στα τμήματα: αρχαίας Αιγύπτου και Σουδάν, Ελλάδας και Ρώμης, Μέσης Ανατολής, Προϊστορίας και Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, Ωκεανίας και Αμερικής και πολλά άλλα τα οποία απαιτούν κουράγιο, υπομονή και μεγάλη άνεση χρόνου για να δει κάποιος έναν ικανοποιητικό αριθμό από όλα αυτά. Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται και τα πολυσυζητημένα γλυπτά του Παρθενώνα τα οποία αφαίρεσε ο Λόρδος Έλγιν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Αποφασίσαμε να δούμε τα τμήματα Ελλάδας και Ρώμης και Αρχαίας Αιγύπτου. Ξεκινήσαμε από μια αίθουσα στο ισόγειο στην είσοδο της οποίας έγραφε: στήλη της Ροζέττας, αλλά εδώ υπάρχει το αντίγραφο,
οπότε κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα από αυτήν την αίθουσα και ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, για να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα εκθέματα.
Η αυθεντική στήλη της Ροζέττας:
Η Στήλη της Ροζέττας είναι μια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη (και όχι από βασάλτη ή γρανίτη όπως συχνά αναφέρεται λανθασμένα), που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε΄ του Επιφανούς. Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες: (Αιγυπτιακή και Ελληνική) και τρία συστήματα γραφής (Ιερογλυφικά, Δημώδη Αιγυπτιακή, Ελληνική). Το Ελληνικό μέρος της στήλης αρχίζει ως εξής: « Βασιλεύοντος του νέου και παραλαβόντος την βασιλείαν παρά του πατρός... ».
Το όνομά της προέρχεται από την πόλη Rachid (που εκγαλλίστηκε σε Rosette), της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δέλτα του Νείλου. Βορειότερα της πόλης, γύρω από το οχυρό Φορ Ζυλιέν (Fort Jullien), ο Γάλλος αξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ (Pierre-François-Xavier Bouchard), που υπηρετούσε στο στράτευμα του Ναπολέοντα Α΄, ανακάλυψε τη στήλη τελείως τυχαία το 1799. Μελετώντας την όμως κατάλαβε την αξία της, καθώς έως τότε κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η ανακάλυψη της τρίγλωσσης στήλης αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας. Ο σπουδαίος Γάλλος μελετητής Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν (1790-1832) (Jean-François Champollion), από τους πιο διακεκριμένους γλωσσολόγους της εποχής, κατάφερε, με βάση τα ονόματα των βασιλέων Πτολεμαίου και Αρσινόης που αναφέρονται στη στήλη, να βρει το κλειδί για να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Αυτή η ανεκτίμητης αξίας ανακάλυψη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επιστήμης της Αιγυπτιολογίας. Το σύστημα που χρησιμοποίησε ο Σαμπολιόν για να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο της στήλης, η οποία φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αποτελεί σημαντικό οδηγό για όσους ενδιαφέρονται για τη μελέτη των αρχαίων συστημάτων γραφής.
Πηγή: Wikipedia
Η αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα:
Ο Έλγιν, εξασφαλίζοντας φιρμάνι από τον Σουλτάνο, έκανε ότι ήθελε στον Ιερό βράχο. Με πυρετώδεις ρυθμούς, από το 1801 μέχρι και το 1804, μαζί με το συνεργείο του αφαίρεσαν 56 λίθους της ζωφόρου, 19 αετωματικές μορφές και 15 μετόπες. Ο συνολικός αριθμός φέρεται να έφτανε τα 253 ανάγλυφα και αγάλματα. Για να τα μεταφέρει χρησιμοποίησε πλοίο του Βρετανικού ναυτικού και χρειάστηκαν 17 αποστολές. Επιχείρησε να πουλήσει τα αρχαία στο Βρετανικό κράτος, ζητώντας 75 χιλιάδες λίρες. Η Βουλή των Κοινοτήτων, με ψήφους 82 υπέρ και 30 κατά, αποφάσισε την αγορά των αρχαιοτήτων έναντι 35 χιλιάδων λιρών. Από το 1816 τα τοποθέτησε στο Βρετανικό Μουσείο.
Ανακατασκευή της πρόσοψης του μνημείου των Νηρηίδων:
Η ληστεία του Λόρδου ήταν πρωτοφανής, ενώ οι φθορές που προκάλεσε στον ναό του Παρθενώνα ήταν μεγαλύτερες από εκείνες που προκάλεσε το πυροβολικό των Βενετών. Ο φιλέλληνας Λόρδος Βύρων κατέκρινε ανοιχτά τις πράξεις του Έλγιν και μάλιστα έγραψε το ποίημα: “Η κατάρα της Αθήνας”.
Πηγή: e-daily.gr
Συνεχίσαμε με το τμήμα της αρχαίας Αιγύπτου μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Aιγυπτιακών αρχαιοτήτων στον κόσμο:
Eντυπωσιακές οι μoύμιες του 3400 π.Χ.:
British Museum
Όταν βγήκαμε από το Μουσείο η βροχή δεν είχε σταματήσει. Από τον σταθμό του Holborn πήραμε το metro και επιστρέψαμε στο Notting Hill, στο ξενοδοχείο μας, για λίγη ξεκούραση. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε ολοκληρωθεί και η βροχή μας εμπόδιζε να κάνουμε κάτι επιπλέον για σήμερα.
Κατά τις 21:00 πεινάσαμε και μας ήρθε μια όρεξη για Fish & Chips. Πήραμε πληροφορίες από φίλη του γιου μας, μόνιμη κάτοικο του Notting Hill, ότι το εστιατόριο Hobson΄s Fish and Chips διαθέτει αξιοπρεπές φαγητό και είπαμε να ξεκινήσουμε για εκεί.
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...views-Hobson_s_Fish_Chips-London_England.html
Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει. Aκολουθήσαμε την Moscow Rd.,τον δρόμο του καταλύματός μας, και στρίψαμε στη γνωστή γωνία με την Queensway, όπου βρίσκεται το Santorini Restaurant, για το οποίο σας μίλησα στο προηγούμενο κεφάλαιο. Τώρα το μαγαζί ήταν ανοιχτό και γεμάτο με κόσμο. Προχωρώντας στην Queensway για λίγα ακόμη λεπτά, φτάσαμε στο Hobson΄s. Επιλέξαμε fish and chips και ψητό σολωμό. Δεν ξετρελαθήκαμε με το φαγητό αλλά ήταν αρκετά ικανοποιητικό.
Στην επιστροφή κάναμε και τα ψώνια μας από ένα συνοικιακό mini-market και έτσι έκλεισε και αυτή η μέρα.
Last edited:
) είχα εντάξει και εγώ μία ημερήσια εκδρομή στην περιοχή, αλλά όταν βάλαμε με τον γιο μου επί χάρτου όλες τις διαδρομές, τα μουσεία, την Tower Bridge και το Greenwich (spoiler για τη συνέχεια), το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα, οπότε το αφήσαμε για επόμενη φορά.
