ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Η Renata το έθεσε πολύ καλά, «το Βιετνάμ δεν είναι για μεταξωτούς», χωρίς αποσιωπητικά, όπου «μεταξωτοί» ίσον καλομαθημένοι. Το δίδυμο Renata – Xenos έδωσαν στο Βιετνάμ το χρώμα που του αξίζει, να είστε καλά και να ταξιδεύετε συχνά.
Εγώ θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις ιστορίες του Βιετνάμ και γενικότερα της Ασίας που βρίσκονταν πίσω από το ταξίδι καιροφυλακτώντας να μας πιάσει στα πράσα, ότι παρόμοιο σας έχει τύχει είτε στο Βιετνάμ είτε αλλού παρακαλώ προσθέστε το.
Αφού απολαύσαμε μια υπέροχη βόλτα στην λίμνη της Bac Kan φτάσαμε στο χωριό που θα μέναμε. Το σπίτι ήταν πάνω σε στύλους, την οικογένεια που θα μας φιλοξενούσε αποτελούσαν παππούς, γιαγιά, κόρη, γαμπρός (που είχε κάνει και μαθήματα αγγλικών για να τα φέρνει βόλτα με τους τουρίστες) και παιδιά.
Στο ένα δωμάτιο η κόρη μας μαγείρευε στην εστία, στο άλλο που προοριζόταν για μας υπήρχαν τα μεγαλύτερα κρεβάτια που έχω δει στην ζωή μου, τα παιδιά έπαιζαν τριγύρω, η γιαγιά μας χάριζε φαφούτικα χαμόγελα και ο παππούς (ένας λεβέντης) καθόταν ήρεμα στο ξύλινο μπαλκονάκι και κάπνιζε μια περίεργη πίπα. Μας πήρε ένα τέταρτο περίπου για να καταλάβουμε ότι οι φωτογραφίες στους τοίχους ήταν από την εποχή του πολέμου και ότι ο παππούς βρισκόταν ανάμεσα στους αρματωμένους αντάρτες, όλα ήταν σούπερ.
Μας σέρβιραν σε μια ψάθα στο πάτωμα, το φαγητό ήταν πεντανόστιμο, η γάτα του σπιτιού μπαινόβγαινε αγέρωχη από την ανοιχτή πόρτα, όλα καλά. Και εκεί που χωνεύαμε το φαγητό η γάτα ξαναεμφανίστηκε με το δικό της φαγητό αυτή την φορά, ένα ψόφιο π ο ν τ ί κ ι, στο στόμα, μας έριξε μια υπεροπτική ματιά και κάθισε στην γωνιά της για να απολαύσει το θήραμα της. Οι φωνές μας την τρόμαξαν αλλά αντί να κατευθυνθεί προς τα έξω τρύπωσε κάτω από ένα κρεβάτι, μείναμε άφωνοι προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει, κάτω από το κρεβάτι ακουγόταν ο ανατριχιαστικός ήχος των κοκάλων που έσπαγαν στο στόμα της γάτας. Ο νεαρός με τα μαθήματα αγγλικών ήταν άφαντος, η γιαγιά ήρθε όλο έννοια για να μας εξυπηρετήσει. Ήμασταν έξι άτομα, όλοι μαζί με παντομίμες και νοήματα προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε ότι η γάτα τους τρώει ένα ποντίκι κάτω από το κρεβάτι που θα κοιμηθούμε, κάναμε την φωνή της γάτας, δαγκώναμε τα δάχτυλα μας, μιλούσαμε για μίκυ μάους, δείχναμε το κρεβάτι, η καλή γριούλα μας κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει αν χορεύαμε ένα είδος χορού, ή αν παίζαμε κάποιο άγνωστο σε αυτήν παιχνίδι και είμαι σίγουρη ότι της φαινόμασταν τόσο αλλόκοτοι που εκείνη την στιγμή αποφάσισε ότι δεν θα ξαναέμπαζαν τουρίστες στο σπίτι τους. Τελικά ο Ν. την έπιασε ευγενικά από το χέρι και την οδήγησε δίπλα στο κρεβάτι, γονάτισε και ανασήκωσε το κάλυμμα δείχνοντας από κάτω, όταν είδε τι εννοούσαμε ταράχτηκε η καημένη, φώναξε και τους υπόλοιπους και με κοντάρια και σακούλες έβγαλαν αυτήν την αηδία έξω από το σπίτι. Η γάτα ποτέ δεν κατάλαβε προς τι αυτή η διάκριση, εμείς επιτρεπόταν να φάμε στο δωμάτιο αυτή δηλαδή γιατί όχι;
Εγώ θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις ιστορίες του Βιετνάμ και γενικότερα της Ασίας που βρίσκονταν πίσω από το ταξίδι καιροφυλακτώντας να μας πιάσει στα πράσα, ότι παρόμοιο σας έχει τύχει είτε στο Βιετνάμ είτε αλλού παρακαλώ προσθέστε το.
Αφού απολαύσαμε μια υπέροχη βόλτα στην λίμνη της Bac Kan φτάσαμε στο χωριό που θα μέναμε. Το σπίτι ήταν πάνω σε στύλους, την οικογένεια που θα μας φιλοξενούσε αποτελούσαν παππούς, γιαγιά, κόρη, γαμπρός (που είχε κάνει και μαθήματα αγγλικών για να τα φέρνει βόλτα με τους τουρίστες) και παιδιά.
Στο ένα δωμάτιο η κόρη μας μαγείρευε στην εστία, στο άλλο που προοριζόταν για μας υπήρχαν τα μεγαλύτερα κρεβάτια που έχω δει στην ζωή μου, τα παιδιά έπαιζαν τριγύρω, η γιαγιά μας χάριζε φαφούτικα χαμόγελα και ο παππούς (ένας λεβέντης) καθόταν ήρεμα στο ξύλινο μπαλκονάκι και κάπνιζε μια περίεργη πίπα. Μας πήρε ένα τέταρτο περίπου για να καταλάβουμε ότι οι φωτογραφίες στους τοίχους ήταν από την εποχή του πολέμου και ότι ο παππούς βρισκόταν ανάμεσα στους αρματωμένους αντάρτες, όλα ήταν σούπερ.
Μας σέρβιραν σε μια ψάθα στο πάτωμα, το φαγητό ήταν πεντανόστιμο, η γάτα του σπιτιού μπαινόβγαινε αγέρωχη από την ανοιχτή πόρτα, όλα καλά. Και εκεί που χωνεύαμε το φαγητό η γάτα ξαναεμφανίστηκε με το δικό της φαγητό αυτή την φορά, ένα ψόφιο π ο ν τ ί κ ι, στο στόμα, μας έριξε μια υπεροπτική ματιά και κάθισε στην γωνιά της για να απολαύσει το θήραμα της. Οι φωνές μας την τρόμαξαν αλλά αντί να κατευθυνθεί προς τα έξω τρύπωσε κάτω από ένα κρεβάτι, μείναμε άφωνοι προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει, κάτω από το κρεβάτι ακουγόταν ο ανατριχιαστικός ήχος των κοκάλων που έσπαγαν στο στόμα της γάτας. Ο νεαρός με τα μαθήματα αγγλικών ήταν άφαντος, η γιαγιά ήρθε όλο έννοια για να μας εξυπηρετήσει. Ήμασταν έξι άτομα, όλοι μαζί με παντομίμες και νοήματα προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε ότι η γάτα τους τρώει ένα ποντίκι κάτω από το κρεβάτι που θα κοιμηθούμε, κάναμε την φωνή της γάτας, δαγκώναμε τα δάχτυλα μας, μιλούσαμε για μίκυ μάους, δείχναμε το κρεβάτι, η καλή γριούλα μας κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει αν χορεύαμε ένα είδος χορού, ή αν παίζαμε κάποιο άγνωστο σε αυτήν παιχνίδι και είμαι σίγουρη ότι της φαινόμασταν τόσο αλλόκοτοι που εκείνη την στιγμή αποφάσισε ότι δεν θα ξαναέμπαζαν τουρίστες στο σπίτι τους. Τελικά ο Ν. την έπιασε ευγενικά από το χέρι και την οδήγησε δίπλα στο κρεβάτι, γονάτισε και ανασήκωσε το κάλυμμα δείχνοντας από κάτω, όταν είδε τι εννοούσαμε ταράχτηκε η καημένη, φώναξε και τους υπόλοιπους και με κοντάρια και σακούλες έβγαλαν αυτήν την αηδία έξω από το σπίτι. Η γάτα ποτέ δεν κατάλαβε προς τι αυτή η διάκριση, εμείς επιτρεπόταν να φάμε στο δωμάτιο αυτή δηλαδή γιατί όχι;
. Βέβαια μην νομίζεις και από αυτές είχαμε μόνο που δεν περίμεναν να τις φέρει η γάτα έρχονταν από μόνες τους.
