Με έπιασε ψυχοπλάκωμα με την ιστορία....Σάββατο 28 Δεκεμβρίου απογευματάκι.
Ανηφορίζω προς το σταθμό του Ηλεκτρικού.
– Καφεδάκι;
– Όχι καλέ τι καφεδάκι, χαιρετούρες πάλι και πάλι.
Τις τελευταίες μέρες είναι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο θα συνεχιστεί –δυστυχώς– μέχρι και την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση μας από την Ελλάδα. Γιατί εκτός του ότι είναι αντιοικονομικό, είναι και πλήρως ανθυγιεινό. Με τόση μπύρα που καταναλώθηκε, με το που θα κατέβαινα στο Λονδίνο θα με περίμενε επίσημη αντιπροσωπεία των μικροζυθοποιών της Αγγλίας για να με κάνουν επίτιμο μέλος τους ή θα με περιμάζευε μια ομάδα των AlcoholicsAnonymous. Δεν λέω ωραία είναι να σου δείχνουν την αγάπη τους οι φίλοι και οι συγγενείς σου και να σε αποχαιρετούν με κλάματα, αλλά ΜΙΑ φορά... Όχι 333.586.989.
Δέκα μέρες πριν είχαμε αρχίσει τις μαζώξεις και τις επισκέψεις για καταφέρουμε να τους χαιρετίσουμε όλους κατά ομάδες. Βλέπεις ήταν και γιορτές και οι περισσότεροι κωλύονταν. Γιατί δεν τους μαζέψατε όλους μαζί θα μου πει κάποιος· έλα ντε θα του πω εγώ. Στην πραγματικότητα είχαμε αρχίσει να τους χαιρετάμε όλους από το Φθινόπωρο.
Συμβουλή προς τους απανταχού υποψήφιους μετανάστες: μην χαιρετάτε ξεχωριστά. Μαζέψτε τους όλους μαζί ελάχιστες μέρες πριν φύγετε και ξεμπερδέψατε!!!
Γιατί αντιμετωπίσαμε και το φαινόμενο να χαιρετάμε μια παρέα στις 27 με κλάματα και αγκαλιές και να παίρνουμε την απάντηση...
– Εεε, 31 Δεκέμβρη δεν φεύγετε; Θα ξαναβρεθούμε να ξαναχαιρετηθούμε στις 30 ε;
– Ε, ξέρετε... στις 31 πετάμε πρωί και το βράδυ θέλουμε να χαλαρώσουμε σπίτι μας για τελευταία μέρα και να σιγουρευτούμε ότι τα έχουμε ρυθμίσει όλα και...
Για να πάρουμε την απάντηση:
– Έλα μωρέ δεν θα το κάψουμε τελευταία μέρα στην πατρίδα;
Έτσι λοιπόν τους χαιρετίσαμε όλους από δυο και τρεις φόρες για ποικιλία.
Μετά την ευχάριστη παρένθεση, είχαμε μείνει λοιπόν στον ανήφορο προς το σταθμό του τρένου. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν αν έχουμε αφήσει κάποια εκκρεμότητα. Μετά από δυο μήνες τρεξίματος, μεταφράσεων, χαρτούρας και γραφειοκρατίας ένιωθα ανακουφισμένη που είχαμε ρυθμίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της μετοίκησης μας. Μόλις την προηγούμενη μέρα, ήρθαν και παρέλαβαν τις κούτες μας, τις οποίες θα μας τις παρέδιδαν μια εβδομάδα μετά, ένεκα εορτών...
Ρίχνω ένα βλέμμα στον πεντακάθαρό Αττικό ουρανό. Και εδώ αρχίσουν οι γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί...
Πότε θα ξαναδώ αυτόν το λαμπερό ουρανό;
Πως θα ζήσω χωρίς σουβλάκια και φέτα;
Θα έχει καλές ντομάτες; Ελαιόλαδο; (ευτυχώς έστειλα έναν τενεκέ με τη μεταφορική...μετά; )
Πως θα την παλέψετε, εκεί με τον καιρό; Εδώ είμαστε μαθημένοι αλλιώς. Αυτή η στιχομυθία είχε ποσοστό εμφάνισης 99% σε οποιαδήποτε συζήτηση κάναμε, με οποιονδήποτε που μάθαινε για τον προορισμό μας.
Γενικά, είμαι άνθρωπος της βροχής και της συννεφιάς. Αγαπώ τον ήλιο και τη ζέστη, αλλά μου αρέσει εξίσου και ίσως παραπάνω ο μουντός και χειμωνιάτικος καιρός. Οπότε τέτοια προβλήματα δεν είχα ούτε έχω για την ώρα αν και πλατσουρίζουμε αρκετές μέρες την εβδομάδα εδώ πέρα.
Πέρα λοιπόν από τους παραπάνω συναισθηματισμούς, γενικά με αποκαλούσαν αναίσθητη. Ούτε ένα δάκρυ αποχωρισμού δεν έριχνα, άντε να βουρκώσω λιγουλάκι. Θέλεις λίγο η αναμονή, λίγο το άγχος να γίνουν όλα όπως πρέπει λίγο ο ενθουσιασμός... Έφτασε η 31 πρώτη του μήνα και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μαζί με τον καινούριο χρόνο, έρχεται μια καινούρια, διαφορετική ζωή γεμάτη εμπειρίες, εκπλήξεις και περιπλανήσεις σε μια πολύ πολύ όμορφη χώρα...
Εύχομαι να στρώσουν τα πράγματα με τον καιρό και να ακούμε ευχάριστα από εδώ και πέρα! Βγαίνοντας από το σταθμό διαπιστώσαμε ότι επικρατούσε μια περίεργη ησυχία στην πόλη. Παραμονή πρωτοχρονιάς γαρ ψιθυρίσαμε ταυτόχρονα και οι δυο. Το πλάνο μας είχε ως εξής: Θα πηγαίναμε σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα, θα βρισκόμασταν με τη φίλη μας την Αγγλίδα να πάρουμε κάποια απαραίτητα, θα ρίχναμε ένα γρήγορο καθάρισμα στο σπίτι, κοινώς θα αδειάζαμε κάνα-δυο Detol γιατί ποιος έχει σήμερον ημέρα εμπιστοσύνη στα αγγλικά συνεργεία καθαρισμού και θα είχαμε όλο μας το βράδυ ελεύθερο να γιορτάσουμε την Πρωτοχρονιά ή καλύτερα να κοιμηθούμε γιατί η κούραση είχε αρχίσει να βαράει κόκκινο. Ευτυχώς δίπλα στο σταθμό είχε ένα Tesco οπότε προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα καθαριστικά και τα σύνεργα τους πριν πάμε στο σπίτι.
Περπατώντας προς το κτήριο μας το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά. Ο αέρας μύριζε παγωνιά! Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ένιωθα, ίσως το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τακτοποιηθούμε το συντομότερο... δεν είχα συνειδητοποιήσει ούτε που βρισκόμουν ούτε το ότι αυτό το μέρος θα αποτελέσει την καινούρια μου γειτονιά. Ακόμη και τώρα καμιά φορά που ανακαλύπτω νέες γωνιές της πόλης νιώθω ότι βρίσκομαι ακόμη σε ταξίδι στο εξωτερικό!
Με το μυαλό παγωμένο από τον κρύο αέρα φτάνουμε έξω από την είσοδο του κτηρίου. Οι σκάλες μέσα στην πολυκατοικία είναι πολύ στενές οπότε συμφωνήσαμε με τον Μι να ανέβω να ανοίξω εγώ το σπίτι και εκείνος στη συνέχεια θα έφερνε σιγά σιγά τα πράγματα. Μετά από 2 λεπτά ο Μι ανεβαίνει με τη βαλίτσα και με βλέπει να στέκομαι κοκαλωμένη στο χολ του σπιτιού μπροστά στην ανοιχτή πόρτα.
– Γιατί στέκεσαι έτσι; με ρωτά. Είσαι καλά; Με τρομάζεις! Προχώρα να αφήσω κάπου τη βαλίτσα.
Γυρνώ το κεφάλι μου προς το μέρος του με μια έκφραση σαν να είχα αντικρύσει το κοριτσάκι από το πηγάδι στην ταινία The ring.
– Α-γά-πη μου, του ψελλίζω. Το σπίτι είναι ακριβώς όπως το αφήσαμε. Βρώμικο μέχρι αηδίας με μια μυρωδιά σάπιου να πλανάτε.
– Πως θα το συνεφέρουμε; Πως θα μείνουμε εδώ μέσα;
Για τα επόμενα 10 λεπτά κοιτιόμασταν με μεγάλο πόνο και δυστυχία. Η βρώμα που είχε το σπίτι ήταν βγαλμένη από εκείνο το αγγλικό ριάλιτι που έδειχνε ο Αlpha με τις δυο κυριούλες που καθάριζαν κάτι υπέρτατα βρώμικα αγγλικά σπίτια.
– Έχουμε το τηλέφωνο τους; ρωτώ βουρκωμένη τον Μι.
– Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς δεν θα ευκολύνονται, μου απαντά μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Μι του οποίου το χιούμορ οξύνεται στις δύσκολες στιγμές. Πρέπει να κάνουμε κουράγιο και να μπορέσουμε να το συμμαζέψουμε όσο μπορούμε μέχρι να τελειώσει η πρωτοχρονιά και να πάμε να μπινελικώσουμε το μεσίτη συνεχίζει...
Του είχαμε φέρει και ένα μπουκάλι κρασί από την Ελλάδα για να τον ευχαριστήσουμε τρομάρα μας.
– Θα πιω το κρασί του βλάκα να γίνω ντίρλα και να ξεχαστώ, λέω στον Μι. Επίσης θα πάω να παρακαλέσω τη φίλη μας την Αγγλίδα να μας βολέψει σε μια γωνίτσα. Σε αυτά τα πατώματα δεν πατάω ούτε το παπούτσι μου.
Γιατί εκτός από την βρώμα που υπήρχε σε όλες τις επιφάνειες του σπιτιού, κάτι κομματάκια σάπιων πραγμάτων στο ψυγείο, στο φούρνο και στα μάτια της κουζίνας, πέντε κεφάλαια από το σχολικό βιβλίο της βιολογίας που κατοικούσαν στο μπάνιο, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το ζωικό βασίλειο που κατοικούσε στην μοκέτα η οποία ήταν ενσωματωμένη στο πάτωμα του δωματίου και του σαλονιού. Ηλεκτρική σκούπα δεν είχαμε και ούτε η φίλη μας η Αγγλίδα είχε να μας δώσει!
Ευτυχώς το μπάνιο και η κουζίνα είχαν πλαστικό πάτωμα στο χρώμα του ξύλου οπότε σκέφτηκα ότι αυτό τουλάχιστον θα μπορούσε να καθαριστεί εύκολα. Αφού ταλαντευτήκαμε αρκετή ώρα πήραμε την απόφαση να μείνουμε και να καθαρίσουμε το σπίτι όσο καλύτερα μπορούμε. Τρέξαμε στην φίλη μας πήραμε τα πράγματα που θέλαμε και στο supermarket για να εξοπλιστούμε με όσα περισσότερα καθαριστικά και wettex μπορούσαμε. Μοιράσαμε τις δουλειές και ξεκινήσαμε από τα πιο εύκολα.
Η μεγάλη πρόκληση ήταν η λεκάνη της τουαλέτας. Δεν θα σας περιγράψω το χρώμα της για να μην έχετε εφιάλτες. Είχα ντυθεί σαν αστροναύτης με σακούλες σκουπιδιών και είχα φορέσει διπλό ζευγάρι γάντια. Πάτωμα, λεκάνη, ντουζιέρα, νιπτήρα, τοίχους τα καθάρισα από 100 φορές. Ο Μι καταπιάστηκε με την κουζίνα. Η ώρα πλησίαζε δώδεκα... Μέσα στον οργασμό της δουλειάς δεν είχαμε καταλάβει ότι πλησίαζε η πρωτοχρονιά και κάτι ακόμη πιο βασικό: ότι δεν είχαμε θέρμανση! Ω ναι! Το καλοριφέρ του σαλονιού μας ήταν καταπαγωμένο από τότε που ήρθαμε και του υπνοδωματίου ήταν χλιαρό μέχρι τη μέση. Μην ξεχνάμε ότι και το παράθυρο του σαλονιού φυσικά έχασκε γιατί δεν είχε διορθωθεί, οπότε η κατάσταση χειροτέρευε. Και πράγματι αν καθόμασταν ακίνητοι ειδικά στον χώρο σαλόνι-κουζίνα παγώναμε σε dt.
– Μα λειτουργούσαν κανονικά πριν από 3 εβδομάδες λέω στο Μι. Τα είχαμε ελέγξει. Τι έγινε; Η θέρμανση είναι κεντρική δεν μπορεί να έχουμε κάτι λάθος εμείς.
– Εκτός αν δεν έχει όλο το κτήριο, απαντά ο Μι.
Βγαίνω έξω από το διαμέρισμα και διαπιστώνω ότι το σώμα που βρισκόταν στον όροφο μας λειτουργούσε κανονικά! Με πιάνει μια τρομερή απελπισία και ταυτόχρονα η κούραση με κάνει να λυγίζω. Τι θα κάνουμε; σκέφτηκα... Και μπήκα στο σπίτι μηχανικά να συνεχίσω τις δουλειές.
Κάποια στιγμή την ώρα που έτριβα το χαλί του σαλονιού ακούω τα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς. Αν μας έβλεπε κάποιος θα μας λυπόταν: δυο κουφάρια, παγωμένα και νηστικά καθάριζαν μετά μανίας επιφάνειες και πατώματα. Δεν με ένοιαζε πια που πεινούσα, πράγμα κοσμοϊστορικό για την ιδιοσυγκρασία μου. Το μόνο που ήθελα ήταν κάποια στιγμή να τελειώσουμε και να ισιώσω κάπου το κορμί μου.
Οι δουλειές δεν τελείωναν στο σπίτι και το κρύο γινόταν εντονότερο.
Ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση από την τουαλέτα αποδείχθηκε το χαλί κάτω από το κρεβάτι και το κομοδίνο. Εκεί είχαν κατοικήσει παράγωγα από όλα τα εστιατόρια της γύρω περιοχής και οτιδήποτε θα μπορούσε να υπάρξει κάτω από ένα κρεβάτι. Γενικά τα χαλιά ήταν πολύ δύσκολα στον καθαρισμό χωρίς ηλεκτρική σκούπα. Οπότε περιοριστήκαμε στο να μαζέψουμε τα χοντρά και να τα απολυμάνουμε μέχρι τις 2 του μήνα οπότε και θα μπορούσαμε να αγοράσουμε μια ηλεκτρική σκούπα. Μέχρι τότε με τον Μι μάθαμε να πετάμε! Από το κρεβάτι στο πάτωμα της κουζίνας και από εκεί στο μπάνιο.
Κατά τις πέντε το πρωί αρχίσαμε σιγά σιγά να ολοκληρώνουμε τις δουλειές. Φυσικά στο σπίτι επικρατούσε αδιανόητο κρύο... Είχαμε κλείσει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να μπορέσει να κρατήσει λίγη ζέστη από το χλιαρό καλοριφέρ. Και πράγματι μέχρι να αγοράσουμε ένα αερόθερμο και να μας επισκευάσουν τα σώματα, το δωμάτιο μας ήταν Σκανδιναβία σε σχέση με την Ανταρκτική που επικρατούσε στο υπόλοιπό σπίτι. Το ξημέρωμα μας βρήκε να καθόμαστε στη μέση του καναπέ πάνω σε μια πετσετούλα, και τυλιγμένοι με μια κουβέρτα... Ευτυχώς είχαμε μπορέσει να κάνουμε ένα ντουζάκι με το λιγοστό ζεστό νερό που είχε και να καταφέρουμε στην πορεία να αποψυχθούμε περνώντας από το σαλόνι!
– Πως σου φαίνεται η πρώτη μας νύχτα στην Αγγλία; με ρωτά με βραχνή φωνή ο Μι.
– Δεν μπορώ να απαντήσω του λέω... Και όντως δεν μπορούσα. Δεν είχα πια αισθήματα, ούτε θυμό, ούτε απελπισία. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο καθαρό μου το σπιτάκι στην Αθήνα. Κουράστηκα να ψάχνω να βρω τρόπους, ειδικά όσο καθάριζα τον καμπινέ, για το πως θα εκδικηθώ τον μεσίτη χωρίς να με ανακαλύψουν.
Ούτε που κατάλαβα πως "πετάξαμε" από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι "πετώντας" πάνω από την κουζίνα γυρνάμε και κοιταζόμαστε με τον Μι απορημένα... Το πάτωμα της κουζίνας είχε αλλάξει χρώμα. Δεν ήταν πια καφέ, αλλά ανοιχτό γκρι. Το ίδιο φυσικά ίσχυε και για το πάτωμα του μπάνιου...
Το τελευταίο πράγμα που ένιωσα πριν κλείσω τα μάτια μου που έτσουζαν από τα καθαριστικά και από την κούραση, ήταν να με πονά όλο μου το σώμα!
– Καλή χρονιά αγάπη μου, ψιθυρίζω με το ζόρι...
– Καλή χρονιά! μου απαντά.
Θα ακολουθήσει σύντομα φωτογραφικό υλικό
Σοφάκι μου καλό τώρα τα πράγματα είναι μια χαρά! Έχουν γίνει όλα όσα έπρεπε και περνάμε πολύ όμορφα. Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.Με έπιασε ψυχοπλάκωμα με την ιστορία....
Υπάρχει φωτογραφικό υλικό και θα το ανεβάσω σύντομα. Τώρα το τι έγινε στις 2 του μήνα στο γραφείο δεν περιγράφεται. Θα σας τα πω όλα στον επίλογοδυο πραγματα...μονο.
το φωτογραφικο υλικο απο την αρχικη κατασταση του σπιτιου αν υπαρχει
και κυριο και βασικο.. ΤΙ σας ειπε το γραφειο γιαυτο το απαραδεκτο πραγμα???????????????!!!
Πάντως πλέον μας φοβούνται και αν γίνει το οτιδήποτε τρέχουν αμέσως (η σχεδόν) να το φτιάξουν. Η δικαιολογία ήταν ότι έφταιγε ο ιδιοκτήτης γιατί ενημέρωσε το μεσιτικό ότι είχε στείλει συνεργείο. Τώρα το ποιος κορόιδεψε ποιον δεν ξέρω! Έχουμε ζητήσει και αποζημίωση γιατί το συμβόλαιο έλεγε ότι θα παραλάβουμε το σπίτι καθαρό. Ίδωμεν.
Επιτέλους να ηρεμήσετε λιγάκι.
