Όταν όλα πάνε διαφορετικά από ότι τα σχεδίασες!

[Kanel28]

Μακάρι να είναι έτσι γιατί αφού ξεκίνησε τη διαδικασία ενώ υπήρχε η ένδειξη δε μπορούμε να ξερουμε τι θα έκανε αν τελικά δεν ακουγόταν εκείνη την ώρα το μπαμ! Ίσως να ήταν πιο συνετό (αφού υπήρξε ένδειξη πριν το θόρυβο) να σας κατεβάσουν όλους και να γίνει έλεγχος.. Μόνο η τρομάρα που πήρατε φτάνει..

Να σου πω την αλήθεια δεν τρόμαξα τόσο. Ο θόρυβος που ακούστηκε βασικά ήταν ένα βουητό που ξέφτισε απότομα ή σαν βρυχηθμός που σβήνει σιγά σιγά. Και γενικά δεν παρατηρήθηκε ιδιαίτερη τρομάρα ούτε στους υπόλοιπους επιβάτες...Δεν ξέρω γιατί το πήραμε τόσο χαλαρά, ίσως επειδή "τέλος καλό όλα καλά" για την ώρα τουλάχιστον

 

[echo2011]

Να σου πω την αλήθεια δεν τρόμαξα τόσο. Ο θόρυβος που ακούστηκε βασικά ήταν ένα βουητό που ξέφτισε απότομα ή σαν βρυχηθμός που σβήνει σιγά σιγά. Και γενικά δεν παρατηρήθηκε ιδιαίτερη τρομάρα ούτε στους υπόλοιπους επιβάτες...Δεν ξέρω γιατί το πήραμε τόσο χαλαρά, ίσως επειδή "τέλος καλό όλα καλά" για την ώρα τουλάχιστον

Πάλι καλά! Πες μας όμως και τη συνέχεια! Τι έγινε μετά; Η καθυστέρηση τουλάχιστον δεν ήταν πολύ μεγάλη..

 

[Kanel28]

Κατεβαίνουμε σούμπιτοι από το αεροπλάνο και κατευθυνόμαστε στο χώρο παραλαβής των αποσκευών. Η κίνηση στο αεροδρόμιο του Gatwick ήταν μέτρια. Το τρένο μας υποτίθεται ότι θα έφευγε από το αεροδρόμιο κάπου στις 12:35 οπότε είχαμε αρκετό χρόνο να παραλάβουμε τις αποσκευές μας. Επίσης μια συνεπιβάτης μας στην πτήση, γνώστης των Λονδρέζικων ΜΜΜ μας ενημέρωσε ότι το εισιτήριό μας ήταν open οπότε δεν θα είχαμε πρόβλημα όσο και αν καθυστερούσε το αεροπλάνο. Έλα που όμως είχαμε και άλλο τρένο κλεισμένο! Με φιξαρισμένη ώρα φυσικά....Αλλά τι μας ένοιαζε, θα απαντήσετε και δικαίως! Αφού η ώρα είναι 12 είμαστε στο Gatwick και το τρένο μας αναχωρεί στις 16:00 από το StPancras...βασιλιάδες!

Χαιρετάμε τους συνεπιβάτες μας, κανονίζουμε τις κουμπαριές και κατευθυνόμαστε προς τα αυτόματα μηχανήματα να παραλάβουμε τα προκρατημένα εισιτήρια μας.

Εκείνη τη στιγμή γυρίζει ο σύντροφος Μι και μου λέει:
– Πήγαινε καλή μου, μέχρι να μου φτύσει το μηχάνημα τα εισιτήρια, να ρωτήσεις τον συμπαθητικό κύριο, με τα τσαχπίνικα αγγλικά σου από ποια αποβάθρα φεύγει το τρένο για LondonVictoria.
Σαν πιστή σύντροφος υπακούω τον καλό μου και πλησιάζω τον κυριούλη. Αφού πρώτα του δίνω τις γνωστές ευχές τον ρωτάω με αγγλορωσοπόντια προφορά και ύφος χιλίων καρδιναλίων...
– From which platform does the train to London Victoria depart?
– What? Μου απαντά εκείνος. There is no train from Gatwick to London today my dear.

Πρέπει να άσπρισα τόσο πολύ, που ο κυριούλης με λυπήθηκε και μου απάντησε σαφέστατα, χωρίς να με ταλαιπωρήσει, ότι επειδή γίνονται έργα, φεύγουν κάθε δέκα λεπτά λεωφορεία για ένα σταθμό τρένου (που ούτε που τον θυμάμαι) και από εκεί γίνεται μετεπιβίβαση σε τρένο για Victoria. Αφού μου υποδεικνύει το μέρος από οπού φεύγουν τα λεωφορεία αρπάζω τον Μι και τρέχουμε σέρνοντας τις βαλίτσες.
– Μη βιάζεσαι, μου λέει ο Μι. Έχουμε χρόνο... Δεν θα κάνουμε 4 ώρες να φτάσουμε στο Λονδίνο...
Για να μη μακρηγορώ σταθήκαμε γρήγορα στην ουρά και ύστερα από δύο λεωφορεία δηλαδή 20 λεπτά μετά, μπήκαμε στο δικό μας...

Η ώρα 1 παρά.

– Τουλάχιστον να προλάβουμε να τσιμπήσουμε στο Wasabi, ψιθυρίζω. Με τόση ταλαιπωρία κυρίως ψυχική, το πρωινό burger και το φαγητό του αεροπλάνου, είχαν εξατμιστεί προ πολλού από τον οργανισμό μου.
– Μην ανησυχείς! μου απαντά ο καλός μου σαν γνήσιος τζέντλεμαν. Όλα θα τα προλάβουμε. Και το βραδάκι θα απολαμβάνουμε τη μπυρίτσα μας στο καινούριο μας σπίτι στην Αγγλία! Το πιστεύεις;
– Όχι του απαντώ ρομαντικά. (και το εννοούσα!)

 

[jimp]

Άπιστη...φτου σου!

 

[karfitsa]

Καλα το ειπες ....

 

[Defkalion]

Αφήγηση για όσκαρ!!

 

[Kanel28]

Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς. Η κίνηση στο δρόμο ήταν μεγάλη. Είχαμε περίπου μια ώρα μπροστά μας για να φτάσουμε στον σταθμό μετεπιβίβασης μας για τoLondonVictoria. Κάθισα αναπαυτικά στη θέση του λεωφορείου και κάπου εδώ άρχισε η μελαγχολία... Βυθίστηκα στις σκέψεις, για την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους, την πόλη, τη ζωή που άφησα πίσω μου...Ομολογώ ότι κρατήθηκα πολύ για να μη στάξει ούτε ένα δάκρυ και κάπου εκεί συνέβη το μόνο πράγμα που θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να με βγάλει από τη συγκινησιακή φόρτιση και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα· και αυτό είναι το στομάχι μου που γουργουρίζει από την πείνα. Σαν γνήσιοι κοιλιόδουλοι που είμαστε, δίνουμε τεράστια σημασία στην πείνα μας και φροντίζουμε να την ικανοποιούμε με τρομερή ευλάβεια όποτε και όσες φορές χρειαστεί. Ευτυχώς ακόμη τα κιλά μας, μας επιτρέπουν να πέφτουμε με τα μούτρα στις κραιπάλες

Μια ώρα και σαράνταπέντε λεπτά μετά, δηλαδή γύρω στις 14:30, φτάνουμε ανακουφισμένοι και πεινασμένοι στο LondonVictoria και κατευθυνόμαστε προς την γαλάζια γραμμή 'Victoria' του μετρό, να πάρουμε το συρμό για KingCross/St. Pancras.

Δεν χρειάζεται νομίζω να σας περιγράψω τι επικρατούσε μέσα στο σταθμό παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Σίγουρη πλέον ότι θα προλάβουμε να φάμε, βγάζω χαρούμενη από την τσέπη μου την OysterCard μου και ρωτώ με περίσσιο νάζι τον Μι,
– Θυμάσαι αν έχουμε αρκετές λίρες μέσα στις Oyster μας αγάπη μου;
– Νομίζω ότι την τελευταία φορά είχαμε βάλει από 5 λίρες και στις δύο μου απαντά.
– Δεν πάμε να τις ελέγξουμε σε ένα μηχάνημα για καλό και για κακό; αποκρίνομαι, (που μηχάνημα, σημειωτόν προχωρούσαμε, εξαιτίας της πολυκοσμίας και μετά βίας φτάσαμε μπροστά από τις μπάρες που χτυπάς την κάρτα.)
– Μπαίνω πρώτος μου απαντά ο Μι και περνάει θριαμβευτικά τη μπάρα, σπρωχνόμενος από δύο άτομα που χώθηκαν ξαφνικά μπροστά μου.

Έπειτα ακουμπώ και εγώ η δύσμοιρη την καρτούλα μου στο μηχάνημα... μια, δύο, τρεις.. τίποτα... και εκείνη η στιγμή είναι από εκείνες που συνειδητοποιείς ότι πραγματικά την έκατσες τη βάρκα και όλο τον στόλο μη σας πω... Δύο εβδομάδες πριν την αναχώρηση μας, μετά την τελευταία φορά που είχαμε γεμίσει τις oyster, είχα δανείσει τη δική μου σε μια φίλη που θα πήγαινε για λίγες μέρες Λονδίνο. Φυσικά εκείνη δεν με είχε ενημερώσει για το υπόλοιπο, ούτε βέβαια εμένα με ενδιέφερε να το μάθω. Και λέω ότι την έκατσα στην κυριολεξία γιατί ο Μί μόλις είχε περάσει την μπάρα, εγώ είχα μείνει απέξω ανάμεσα σε βιαστικές, ασφυκτικά μεγάλες ορδές πληθυσμού, με μια ασήκωτη βαλίτσα και μια χειραποσκευή, κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα πριν από την αναχώρηση του τρένου μας για το Λέστερ.

– Και σιγά πόση ώρα θα σου πάρει να γεμίσεις την oyster σου, θα μου πει κάποιος.
– Εδώ γελάμε... Και πραγματικά ήταν η πρώτη φορά από τότε που αποφασίσαμε ότι θα φύγουμε από την Ελλάδα που ήθελα τόσο πολύ να ξεσπάσω σε λυγμούς. Οι ουρές για τα αυτόματα και για τα εκδοτήρια ήταν εξωπραγματικές και απλώνονταν μέχρι έξω από το σταθμό. Κάπου εκεί μούδιασαν τα πόδια μου και ένιωσα μεγάλη δυστυχία. Δεν το έβαλα όμως κάτω, ξέχασα την πείνα και τη δυστυχία μου και αποφάσισα να το κερδίσω αυτό το quest. Ήμουν σίγουρη ότι αν δεν κατέρρεα στην ουρά και το έφερνα εις πέρας θα έπαιρνα πολλά level.

Τα 50 λεπτά που περίμενα στην ουρά είναι μια μαύρη σελίδα στη ζωή μου. Το μόνο που θυμάμαι αχνά είναι κάτι μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης του Μι, ο οποίος είχε ανησυχήσει σφόδρα για την κατάσταση μου. Όταν πλέον ολοκλήρωσα με επιτυχία και με κάποιες ψυχολογικές απώλειες το quest μου και φτάσαμε αισίως στο KingCross/ StPancras, εξερχόμενη από την μπάρα, ανακάλυψα ότι για 0,05 πένες δεν χτυπήθηκε η oyster μου την πρώτη φορά (!)

Βρισκόμαστε είκοσι πέντε λεπτά πριν την αναχώρηση του τρένου μας και αρχίζουμε να μοιράζουμε αρμοδιότητες. Τρέχα, του λέω του Μι, να πάρεις τα εισιτήρια μας από τα αυτόματα και εγώ πάω να φέρω το φαί μας, ως γνήσια χειραφετημένη γυναίκα που είμαι.

Τα είχαμε καταφέρει κυρίες και κύριοι... το τρένο αναχωρούσε και εμείς γευόμασταν το νόστιμο Wasabi αγκαλιασμένοι στις θέσεις μας...

Κοιτάω έξω από το παράθυρο... το σκοτάδι άρχισε να πέφτει.
– Σήμερα είναι μια μεγάλη νύχτα, λέω στον Μι.
– Μεγάλη και κρύα, μου απαντά εκείνος...
Το τρένο ταξίδευε με μεγάλη ταχύτητα, αφήνοντας πίσω του να βυθίζονται στο σκοτάδι πόλεις, οικισμοί, λιβάδια, γέφυρες...

Η πρώτη μας νύχτα στην Αγγλία θα αποδεικνυόταν πολύ πιο μεγάλη και πολύ πιο παγωμένη από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε...

 

[karfitsa]

Ωχ..τι τραβηξατε...αλλα δεν τελειωσε η περιπετεια εκει?

 

[Kanel28]

Ωχ..τι τραβηξατε...αλλα δεν τελειωσε η περιπετεια εκει?

Χαχα όχι Καρφίτσα μου δυστυχώς, δεν έχουν τελειώσει τα βάσανα μας...
Αλλά θα σας κρατήσω λίγο ακόμη σε αγωνία!

 

[sofianaxos]

έχει suspens και μ΄αρέσει!

 

[Kanel28]

έχει suspens και μ΄αρέσει!

Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία

 

[fotast]

Για μας η αποψινή νύκτα θα είναι μεγάλη(να περιμένουμε ή κάποια άλλη;

Ωραία τα γράφεις πάντως.Να είσθε καλά στην καινούρια στροφή της ζωής σας.