Όταν τελειώνει ένα ταξίδι

[ipanag]

Όλα καλά, αλλά η αναχώρηση και η επίστροφή δεν αντέχονται. Όπου και να πάω, όπως και να περάσω, όταν φεύγω γίνομαι χάλια. Κι έτσι όπως διάβαζα τις περιγραφές της τελευταίας μέρας αισθάνθηκα πάλι το ίδιο, σαν να ήμουν εγώ εκεί και τις 17 μέρες.
Ευχαριστούμε πολύ!!!

Μου επιτρέπεις, Μαρία, να ανοίξω ένα νέο θέμα με αφορμή αυτό που έγραψες σε άλλο thread ...
Γιατί να μας στεναχωρεί το τέλος ενός ταξιδίου? Δεν είναι προτιμότερο να χαιρόμαστε που περάσαμε τόσο όμορφα λίγες μέρες και γυρνάμε πίσω γεμάτοι αναμνήσεις ... να δούμε τις φωτογραφίες μας, να τις δείξουμε στους φίλους μας, να τους διηγηθούμε ιστορίες και εν τέλει να ονειρευτούμε τον επόμενο προορισμό, όποτε κι αν γίνει πραγματικότητα ...

Εν μέρει βέβαια σ' αυτό έχει να κάνει και η καθημερινή μας ζωή. Αν τη θεωρούμε βαρετή και άσχημη είναι λογικό να επιστρέφουμε με κακή διάθεση. Αν όχι ... τότε να τη φτιάξουμε!
Θυμάμαι σε ένα editorial του passport, έγραφε η Μάγια Τσόκλη, για την "κατάντια" των ανθρώπων να ζουν για ένα σαββατοκύριακο ... να θεωρούν όλη την εβδομάδα τους μίζερη και από τη Δευτέρα το πρωί να σκέφτονται πότε θα έρθει το σαββατοκύριακο για να "ζήσουν". Πόσο συμφωνώ! Μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα στην καθημερινότητά μας, που να ομορφύνουν τη ζωή μας! Σίγουρα υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, αλλά νομίζω είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε τη καθημερινότητά μας σε γενικές γραμμές, αρκεί να έχουμε την καλή διάθεση!

 

[Lthanos]

Πολύ σωστά τα λές ipanag. Βέβαια, η καθημερινότητα καμιά φορά μας παίρνει από κάτω, αλλά είναι στο χέρι μας να το αντιστρέψουμε. Υπάρχουν και άλλα ταξίδια που μπορούμε να κάνουμε, χωρίς να πάρουμε τους δρόμους.

Όσο για την επιστροφή, αυτή αφήνει ανάμικτα συναισθήματα, αλλά δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς αυτήν. Έτσι κλείνει ο κύκλος και το ταξίδι ολοκληρώνεται.

 

[Defkalion]

Διαβάζω αυτόν τον καιρό ένα βιβλίο που αναφέρει μεταξύ άλλων τη σπουδαιότητα των αναμνήσεων ενός ταξιδιού. Θα επανέλθω όταν το τελειώσω.

 

[go2dbeach]

Η πρωτη φορα που αισθανθηκα αυτη τη θλιψη ηταν η επιστροφη απο Μεξικο και δεν ξερω γιατι.Ισωs γιατι ειχα το παιδι μου μαζι ενω τιs αλλεs φορεs σκεφτομουνα να γυρισω για τον junior? Ισωs γιατι μιλουσα καπωs τη γλωσσα τουs και μιλησα-δεθηκα με τον κοσμο?
Ισωs γιατι ειχαμε μεινει αφραγκοι και θα περνουσε καιροs μεχρι το επομενο ταξιδι?

Παντωs κι εγω πιστευω οτι ειναι λογικο να στενοχωρηθειs ετσι κλεινει ο κυκλοs οπωs λεει ο Θανοs αλλα ανοιγει ο επομενοs .
Οπωs και να το κανουμε η καθημερινη ζωη ειναι μια ρουτινα , ισωs με καποια διαλειμματα , αλλα ειδικα οταν υπαρχει οικογενεια δεν ειναι και τοσο ευκολο να ξεφυγειs.
Οσο για τουs φιλουs που λεs οτι μοιραζεσαι τιs εμπειριεs και τιs φωτο που εφερεs πισω ισωs εσυ να'σαι τυχεροs.Εγω αποφευγω να τουs πω για τα ταξιδια μου , αφου οι φιλεs μου περισσοτερο ενδιαφεροντουσαν απο που αγορασα το κοντο μπλε φορεματακι , τα μαλλια μου που μου πανε πολυ πιασμενα πανω (εδω εισαι ωραια , εδω εισαι χαλια) παρα για το τοπιο πισω μου.Οσο θυμαμαι τα γελοια σχολια!
Τελοs λοιπον!! Προτιμω να τα μοιραζομαι μαζι σαs!

 

[ipanag]

Αν οι φίλοι μας δεν μας καταλαβαίνουν ... δεν κατανοούν την αγάπη μας για τα ταξίδια μήπως κάτι δεν πάει καλά? Δεν είναι ανάγκη να έχουν το ίδιο μικρόβιο, αλλά να κατανοούν τον ενθουσιασμό μας ... Αν δε συμβαίνει αυτό, μήπως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις φιλίες μας?
Δε βγάζω ούτε τον εαυτό μου απ' έξω. Ξέρω ότι δεν είναι απλό, ειδικά όσο μεγαλώνουμε κάνουμε όλο και πιο δύσκολα νέους φίλους, αλλά το θέτω σαν σκέψη ... έστω και ένα καινούριο καλό φίλο να αποκτήσουμε είναι πολύ καλό.

 

[maria]

Συμφωνώ ότι το σημαντικότερο απ' όλα είναι το να ζεις ευχάριστα τον υπόλοιπο χρόνο εκτός των ταξιδιών. Όταν επιστρέφω και μετά είναι όλα εντάξει, μ' αρέσει να βλέπω τις φωτογραφίες και να συζητάω για το ταξίδι, αλλά τη στιγμή που παίρνω τις βαλίτσες μου και αποχαιρετώ τόπο και ανθρώπους μελαγχολώ, κι ας ξέρω ότι θα επιστρέψω σε μια καθημερινότητα, η οποία μου αρέσει.

 

[dk]

Κι εγω μελαγχολω οταν τελειωνει ενα ταξιδι και πρεπει να περασουν αρκετες μερες για να επανελθω στην καθημερινοτητα.

 

[vagantos]

Ωραίο θέμα.
Συγχωρειστε με αν το χω ξαναγράψει αλλού.
Μετράω την ένταση που ειχε ενα ταξίδι, ή το πόσο "έγραψε" μέσα μου με ενα δικό μου τρόπο.
Οσες πιο πολλές μερες ( μετα το τελος του ταξιδιου) ξυπνάω το πρωι και αναρωτιέμαι, "που βρίσκομαι;" τοσο πιο εντονο ηταν το ταξίδι.
Οταν συνειδητοποιω οτι ειμαι στο σπιτι μου ψιλοαπογοητευομαι, αλλά στιγμιαία.
Εξάλλου η θεωρία μου ειναι:
Ενα ταξίδι ξεκινά από την ώρα που θα το πρωτοσκεφτεις, ενώ δεν τελειώνει ποτέ