Βουλγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Έτσι είναι τα Βαλκάνια!

[Grerena]

(4η ημέρα-ΣΕΡΒΙΑ): Djokovic και Ανάσταση
Σήμερα είχαμε πρωινό ξύπνημα. Είχαμε δουλειές να κάνουμε. Έπρεπε να προλάβουμε να πιούμε τους καφέδες μας, να βρούμε βουλκανιζατέρ ανοιχτό, να φτιάξουμε το λάστιχο και να είμαστε στην ώρα μας για τους αγώνες, οι οποίοι σήμερα θα ξεκινούσαν στις 12:00 (τσεκαρισμένο, όχι σαν χθες).
Υπερβολικό θα ήταν να πηγαίναμε και οι τρεις στο βουλκανιζατέρ! Δυο άντρες είχε η παρέα. Εγώ βέβαια δεν θα … καθόμουν σαν πιστή Πηνελόπη να περιμένω. Βγήκα και εγώ τη βολτίτσα μου. Δώσαμε ραντεβού στις 11:00 στο ξενοδοχείο για να φύγουμε μετά όλοι μαζί για το γήπεδο.

Τα λέμε στο «Moskva!»
Ο καιρός ήταν τέλειος και εγώ είχα μιάμιση ώρα στη διάθεσή μου για βόλτα στο κέντρο του Βελιγραδίου. Δεν είχα πλάνο. Στην αρχή σκέφτηκα να πάω σε κάποιο μουσείο. Δύο είχα στο μυαλό μου. Το μουσείο αυτοκινήτων και το Μουσείο Zepter, μια Πινακοθήκη που είχα επισημάνει σαν ενδιαφέρουσα.
Πρώτο συνάντησα το μουσείο αυτοκινήτων. Για να μπω μέσα χρειαζόμουν δηνάρια (ούτε €, ούτε κάρτα δέχονταν). Δεν είχα δηνάρια, οπότε συνέχισα το δρόμο μου προς αναζήτηση τράπεζας.

Στο δρόμο άλλαξα γνώμη. Πιο καλά να περπατήσω σκέφτηκα και να καθίσω ίσως και κάπου για καφέ. Και μου ήρθε ιδέα: θα πάω στο ξενοδοχείο Moskva να πιω καφεδάκι. Το καφέ του ήταν άλλωστε σοβαρή εκκρεμότητα από την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.

Διέσχισα ένα κομμάτι του κέντρου πότε από λεωφόρους και πότε από στενάκια…

“Έφαγα” αρκετό χρόνο στα πάρκα γύρω από την Εθνοσυνέλευση και το Παλιό παλάτι …

Εκεί κοντά είναι και το Ιστορικό Μουσείο της Σερβίας …

Ώσπου κάποια στιγμή έφτασα στο εμβληματικό ξενοδοχείο “Moskva” …

Το Hotel Moskva είναι ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά και πολιτιστικά ορόσημα της Σερβικής πρωτεύουσας. Είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο χαρακτηριστικό δείγμα της ρωσικής Art Nouveau τεχνοτροπίας, το οποίο από τότε που το άνοιξε ο βασιλιάς Πέτρος Α' της Σερβίας το 1908 φιλοξενεί επισκέπτες υψηλού προφίλ.

Αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο αποτέλεσε σημείο συνάντησης για καλλιτέχνες του Βελιγραδίου και προσωπικότητες με επιρροή στα Βαλκάνια και σε όλο τον κόσμο και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη σερβική λογοτεχνική σκηνή των αρχών του 20ου αι. Αρχικά μια ομάδα συγγραφέων, ζωγράφων και μουσικών συναντιόνταν στην kafana του ξενοδοχείου, αφού ήταν το μόνο μέρος με ηλεκτρική ενέργεια εκείνη την εποχή.
Το ξενοδοχείο συνέχισε να «υπηρετεί» τους διανοούμενους της πόλης και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής ελίτ του Βελιγραδίου να συχνάζει σε αυτό τακτικά. Ο Γιουγκοσλάβος νομπελίστας λογοτεχνίας, Ivo Andrić, είχε το δικό του τραπέζι στο εστιατόριο για πολλά χρόνια. Αλλά και πολλοί διεθνείς προσωπικότητες έχουν περάσει από αυτό. Από τον Maxim Gorky, τον Leon Trotsky και τον Leonid Brezhnev έως την Indira Gandhi, τον Alfred Hitchcock, τον Albert Einstein κ.α.
Οπότε να ‘μαι και εγώ…

Δεν ήξερα που να καθίσω. Και έξω μου άρεσε και μέσα. Τελικά διάλεξα μέσα ...

Εξαιρετικά ψηλά παράθυρα, κιτρινόχρυσες κουρτίνες, κόκκινα βελούδινα καθίσματα, σκαλιστές οροφές, χαλαρωτική ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώσω σαν να είχα ταξιδέψει σε άλλη εποχή.

Πριν καθίσω έριξα μια ματιά στη βιτρίνα ψάχνοντας το Moskwa Snit, το φημισμένο γλυκό του Moskwa, το οποίο και βρήκα. Το βλέπετε; Δεύτερη σειρά είναι ...

Είναι ένα γλυκό με αμύγδαλα ανανά, κεράσια και κρέμα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ξενοδοχείου και του Βελιγραδίου. Λίγο όμως το ότι είμαι της σοκολάτας λίγο το ότι είναι 9:30 το πρωί … με βοήθησαν να συγκρατηθώ. Το καφεδάκι μου παρακαλώ!

Με το που κάθισα σε τραπεζάκι μπροστά στο παράθυρο με θέα την κεντρική Terajice και δίπλα στον πιανίστα … ξεκίνησε και η μουσική υπόκρουση, που δεν ήταν άλλη από … πιάνο live και εγώ καθόμουν πρώτο τραπέζι!

Πιάνο στις 10:00 η ώρα το πρωί σε ένα υπέροχο καφέ στο κέντρο του Βελιγραδίου! Απίστευτο αλλά αληθινό.
Και τι άκουσα; από το “My way” του Σινάτρα και το “Have You Ever Seen The Rain” των Creedence Clearwater Revival μέχρι και το “Stairway To Heaven” των Led Zeppelin!!! Τι; Δεν με πιστεύετε;
Ορίστε ...

moskva hotel

Είχα εκστασιαστεί έως και συγκινηθεί. Δεν φανταζόμουν ότι τα Βαλκάνια μπορούν να είναι και … έτσι! Ούτε στο Παρίσι δεν έχω πετύχει πιάνο σε καφέ.

Από ένα σημείο και μετά ένιωθα ότι ο πιανίστας έπαιζε μόνο για μένα. Ήμουν η πιο κοντινή θαμώνας και ίσως και η πιο ένθερμη θαυμάστρια του πιανίστα, αφού έκανα κίνηση χειροκροτήματος ύστερα από κάθε φινάλε και εκείνος ανταποκρινόταν με ένα ευχαριστήριο νεύμα κάθε φορά. Μόνο που δεν του φώναξα «Play it again Sam” από τον ενθουσιασμό μου!

Πήρα τηλέφωνο τα αγόρια να έρθουν και εκείνα και να πάμε λίγο πιο αργά στο γήπεδο αλλά δεν εισακούστηκα.
Έμεινα όσο πιο πολύ μπορούσα υπολογίζοντας το χρόνο της επιστροφής μου στο ραντεβού μου σε … τρεχάλα. Ήταν τόσο όμορφα που δεν μου έκανε καρδιά να φύγω ούτε και για χάρη του Djokovic. Έφυγα όμως για χάρη της παρέας μου, που θα την έστηνα.

Το “πανηγύρι”
Στην πόρτα με περίμεναν και πάλι καλά να λέω . Πήραμε το δρόμο για το γήπεδο. Όλα ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Εκείνοι είχαν αλλάξει λάστιχα. Πληθυντικός. Το λάστιχό μας ήταν πολύ καταστραμμένο για να το χρησιμοποιήσουμε ξανά οπότε αλλάξαμε και το δεύτερο μπροστινό για λόγους συμμετρίας. Είχαμε και 1500 χλμ. ακόμα να κάνουμε μέχρι την Αθήνα και τα κάναμε με ... σέρβικα λάστιχα!

Πήραμε μερικά μπουρέκ με κιμά και τυρί από φούρνο της γειτονιάς μας για να φάμε όταν πεινάσουμε αλλά τα φάγαμε τελικά άμεσα στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο.
Φτάσαμε στο γήπεδο γύρω στις 12 παρά.
Καμία σχέση με χθες. Σήμερα είχε ΚΟΣΜΟ!

Ήταν η μέρα του Djokovic, ο οποίος θα έπαιζε με τον Ρώσο Katsanov. Όλο το Βελιγράδι ήταν εδώ, μέσα και έξω από το γήπεδο.
Και είμαστε και εμείς εδώ! Και το γήπεδο αυτό ... τι καταπληκτική θέση που έχει. Δεν χορταίνεις τη θέα από ψηλά!!!

Σήμερα δεν είχαμε τόσο καλές θέσεις σαν τις χθεσινές. Ήταν λίγο πιο πίσω και πιο κεντρικές που σημαίνει ότι αν καθόταν κάποιος ψηλός μπροστά μου δεν θα ήμουν άνετα. Ποιος ξέρει όμως. Μπορεί να είμαι τυχερή και να καθίσει κανένα παιδάκι μπροστά μου, σκεφτόμουν. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει ότι ...

... και τα παιδάκια είναι ψηλά. Και όλοι οι Σέρβοι είναι ψηλοί και ήταν όλοι εκεί. Πότε δεξιά έστριβα πότε αριστερά έσκυβα για να δω κανέναν πόντο αλλά δύσκολα.
Σε κάθε πόντο όλοι ύψωναν γροθιά ...

σε κάθε game ήταν όλοι όρθιοι ...

και στα σετ σείονταν το γήπεδο...

Την ατμόσφαιρα και την είδα και την έζησα και την απόλαυσα. Είδα το Νο 1 του κόσμου να κερδίζει αγώνα μέσα στην έδρα του, στο Βελιγράδι. Happening από τα λίγα. Μου άρεσε πολύ που ήμουν στην καρδιά του ... πάρτυ!

Στο δεύτερο αγώνα το γήπεδο είχε λιγότερο κόσμο. Το γήπεδο άδειασε αισθητά. Εμείς εννοείτε ότι μείναμε μέχρι τέλους. Τόσα χιλιόμετρα κάναμε για να δούμε τους αγώνες. Είπαμε, είμαστε τουρίστες, αλλά είμαστε και φίλαθλοι.
Ο δεύτερος αγώνας ήταν ανάμεσα στους νικητές των δύο χθεσινών αγώνων. Είδαμε Fognini & Rublev να αναμετρούνται μεταξύ τους. Επικράτησε το φαβορί, δηλ. ο Ρώσος. Έτσι την επόμενη ημέρα θα έπαιζαν στον τελικό ο Djokovic με τον Rublev, αγώνα που δεν θα βλέπαμε όμως, αφού θα είμαστε καθ’ οδόν για Ελλάδα. Έτσι για την ιστορία, στον τελικό κέρδισε ο Rublev, δηλαδή εμείς είμαστε στο σωστό μέρος τη σωστή μέρα!

Μαζί με έναν αγώνα διπλού συνολικά είδαμε τρεις αγώνες. Χορτάσαμε τένις έως τις 6:00 που τελείωσαν τα πάντα και φύγαμε από το γήπεδο.

Στις πολύ όμορφες πλωτές καφετέριες που ήταν πολύ κοντά στο γήπεδο δεν πήγαμε τελικά παρόλο που το σκεφτόμασταν από την προηγούμενη μπορώ να πω, γιατί η ώρα είχε περάσει και κάπου έπρεπε να πάμε για φαγητό. Το βάζω και αυτό στην ... άκρη για την επόμενη φορά μαζί με το γλυκό του Moskwa.
Αρχίζουν και μαζεύονται πάλι εκκρεμότητες για την επόμενη φορά...

Δείπνο στου “Djokovic”
Είχα εκφράσει έντονα την επιθυμία από το προηγούμενο βράδυ να πάμε για φαγητό στου … Djokovic. Ο «παίκτης» εκτός από δικό του γήπεδο διαθέτει και δικό του εστιατόριο.
Τα αγόρια δεν πολυθέλανε. Υποθέτω ότι βαριόντουσαν τις μετακινήσεις. Μια χαρά ήταν και στη γειτονιά μας, λέγανε. Τελικά, μου έκαναν το χατίρι.

Πήραμε το αυτοκίνητο, μιας που το εστιατόριο είναι εκτός κέντρου, σε προάστιο κοντά στην Εθνική και παρκάραμε κάτω από μια μεγάλη γιγαντοαφίσα του τουρνουά Serbia open.

Μας υποδέχτηκε ο ... Djokovic. Όχι ο Novak αλλά ο πατέρας του, ο Srdjan Djokovic! Και όταν λέμε ότι μας υποδέχτηκε εννοώ ότι ... έπαιζε μπιλιάρδο σε ένα χώρο δίπλα στην είσοδο και έτυχε να τον δω. Κατά βάθος ... τον Novak έψαχνα να δω κάπου (μα που πάει για φαγητό τα βράδια, αλλά τον μπαμπά του πέτυχα.

Η διακόσμηση του εστιατορίου όπως καταλαβαίνετε είναι τενιστική. Έχει παντού φωτογραφίες του Djokovic, στιγμιότυπα από απονομές, παντού βιτρίνες με τα τρόπαια, τα κύπελα των grand slam, video-οθόνη που δείχνει στιγμιότυπα από αγώνες του Djokovic, κολώνες με μπαλάκια του τένις, αγάλματα του Djokovic, έως και σουβενιρομάγαζο έχει μέσα κ.α. Είναι ένα θεματικό εστιατόριο!

Το εστιατόριο το περίμενα για κάποιο λόγο λίγο … κυριλέ … αλλά δεν ήταν και τόσο. Το χαλούσε ή το ισορροπούσε (ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς) το σέρβις.
Ένα σερβιτόρο είχε όλο κι όλο τα μαγαζί, ο οποίος δεν έδειχνε να ζορίζεται για να τα βγάλει πέρα. «Είμαι μόνος μου» μας είπε σε κάποια φάση με ύφος “τυχεροί είστε που είμαι εδώ χρονιάρα μέρα” χωρίς όμως εμείς να του διαμαρτυρηθούμε για κάτι.

Το φαγητό ήταν μια χαρά. Τα κλασικά παραγγείλαμε δηλ. pljeskavica και cevapi, τα οποία ήταν ωραία. Μπορώ να πω ότι ήταν πιο νόστιμα πιάτα από τα χθεσινοβραδινά.

Γενικά όμως η αίσθηση που μου άφησε ήταν μια … λίγο χύμα κατάσταση. Μπορεί λόγω της ημέρας. Η νίκη του Djocovic στον ημιτελικό, η Ανάσταση που ερχόταν σε λίγο …

Εμείς πάντως φάγαμε καλά, είδαμε και την τροπαιοθήκη σαν να πήγαμε σε μουσείο και φύγαμε για την Ανάσταση …

Στον Άγιο Σάββα για Ανάσταση
Το «Hristos voskrese» (Χριστός Ανέστη) μας είχαν συστήσει να το ακούσουμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα. Πρόκειται για ένα ναό έκτασης 3.500τ.μ. ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας. Ο μεγαλοπρεπής ναός είναι λευκός, διακοσμημένος με χρυσές λεπτομέρειες και στην κορυφή του ξεχωρίζει ένας χρυσός σταυρός. Παρόλο που εσωτερικά δεν είναι ολοκληρωμένος η Ακολουθία της Ανάστασης εκεί θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που θα πρέπει να ζήσουμε, λένε οι «οδηγοί».
Εκεί πήγαμε και εμείς για Ανάσταση. Παρκάραμε σε ένα δρόμο κοντά στην εκκλησία και μπήκαμε στο πάρκο της.

Είναι γιορτή και το πάρκο είναι στολισμένο με πασχαλινά αυγά και με μακέτες με τα πάθη του Χριστού.

Με το που μπαίνεις μέσα στην εκκλησία ένα αααα! το βγάζεις. Είναι τεράστια και ολόχρυση.
Λευκή είναι αλλά με τα χρυσά ψηφιδωτά και τις φωταψίες στο έπακρο βγάζει μια βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.

Μεγαλοπρέπεια, η οποία ενισχύεται και άλλο με την παρουσία του ίδιου του Πατριάρχη Σερβίας.
Ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος τέλεσε τη λειτουργία της Αναστάσεως συνοδεία κληρικών του Πατριαρχείου. Πολύ δραστήριος ήταν, αεικίνητος θα έλεγα. Τέλεσε όλα τα δέοντα με μια ταχύτητα και ένα νεύρο που δεν έχω συνηθίσει από τους δικούς μας παπάδες. Δυσκολεύτητα να τον αποθανατίσω αφού δεν στάθηκε για πολύ σε μια μεριά.

Και οι πιστοί ήταν όλοι όρθιοι. Καθίσματα δεν υπάρχουν μέσα στην εκκλησία. Ο κόσμος πάει και έρχεται και έτσι για μένα δεν ήταν δύσκολο να κινηθώ και να βγάλω τις φωτογραφίες και τα video μου … διακριτικά πάντα.

Έχει και εμπορικό μαγαζί μέσα στην εκκλησία, το οποίο πουλάει εικονίσματα, μικροκοσμήματα, διακοσμητικά, κεριά και μαγνητάκια. Το επισκέφτηκα και εγώ και ψώνισα το μαγνητάκι μου και τρία κεριά περιμένοντας το άγιο φως.

Το “Hristos voskrese” το άκουσα, αλλά το άγιο φως δεν το είδα. Ούτε ψαλμωδίες, ούτε “Δεύτε λάβετε φως”, ούτε καμιά κατάνυξη ένιωσα ούτε και βεγγαλικά άκουσα και γενικά η Σέρβικη Ανάσταση δεν έχει σε καμιά περίπτωση την “ένταση” που έχει ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση.

Σίγουρα όμως η εκκλησία του Αγίου Σάββα είναι ιδιαίτερη. Το μέγεθος και τα χρυσά ψηφιδωτά της, της προσδίδουν απαράμιλλη λαμπρότητα και την καθιστούν ιδανική για την βραδιά της Ανάστασης.

Τα highlights του ταξιδιού ήταν σήμερα. Καφές μετά μουσικής στο Moskva, νίκη του πρωταθλητή εντός έδρας και “Hristos voskrese” στον Άγιο Σάββα. Ούτε προγραμματισμένα να τα είχα όλα.

Όχι μόνο θα πω ότι είναι θετικό το πρόσημο της ημέρας, αλλά θα πω:
“Τι μέρα και αυτή!”

post ................

 

[paefstra]

Εχουμε και στην Αθηνα καφε με συνοδεια πιανου, στο Μεγαλη Βρετανια!

 

[Smaragda53]

Μας υποδέχτηκε ο ... Djokovic. Όχι ο Novak αλλά ο πατέρας του, ο Srdjan Djokovic!

Πως είπαμε ότι είναι το βαφτιστικό όνομα του μπαμπά???

 

[Elena2508]

Τι ωραίο οδικό ταξίδι έκανες πάλι!!!
Πως καταφέρνεις και τα οργανώνεις όλα τόσο καλά!! Κράτησα όμως τη φράση που είπες ότι μελετάς κσι οργανώνεις ταξίδια συνεχώς, άσχετα με το πότε θα τα πας...
Εντυπωσιάστηκα με το Φαράγγι Matka!! Πρέπει να ήταν τέλειο! Ευκαιρία να πάω στη γειτονική μας χώρα μόνο για αυτό!!
Περιμένω τη συνέχεια αυτής της απολαυστικής ιστορίας με τις πανέμορφες φωτογραφίες!!

 

[Grerena]

Εχουμε και στην Αθηνα καφε με συνοδεια πιανου, στο Μεγαλη Βρετανια!

Άλλο πράγμα η Αθήνα. Στην Αθήνα βρίσκεις τα πάντα.
Και από τη "Μ. Βρετάνια" το περιμένεις το ... πιάνο. Δεν σε ξαφνιάζει.

Στο Βελιγράδι όμως (που το έχω στο μυαλό μου συνυφασμένο με ένα ταπεραμέντο λίγο πιο ... “δυναμικό”) το να ακούσω πιάνο στις 9:30 το πρωί και μάλιστα με αυτό το ρεπερτόριο πραγματικά με ξαφνιάζει.

Πως είπαμε ότι είναι το βαφτιστικό όνομα του μπαμπά???

Σε άπταιστα Σέρβικα είναι: S-r-d-j-a-n ...
Δηλαδή: Σρτζαν. Απλό!

Τι ωραίο οδικό ταξίδι έκανες πάλι!!!
Πως καταφέρνεις και τα οργανώνεις όλα τόσο καλά!! Κράτησα όμως τη φράση που είπες ότι μελετάς κσι οργανώνεις ταξίδια συνεχώς, άσχετα με το πότε θα τα πας...
Εντυπωσιάστηκα με το Φαράγγι Matka!! Πρέπει να ήταν τέλειο! Ευκαιρία να πάω στη γειτονική μας χώρα μόνο για αυτό!!
Περιμένω τη συνέχεια αυτής της απολαυστικής ιστορίας με τις πανέμορφες φωτογραφίες!!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα σου λόγια!

 

[thanosth]

bravo,bravo,bravo.
Για το ταξίδι, για την ιστορία, για την εμπειρία.
Μου θύμισες τις δικές μου τενιστικές εξορμήσεις στο Beograd οπου ειχα την παρόμοια χαρά να απολαύσω Τζόκοβιτς και τα αλλα παιδιά σε αγώνες της Εθνικής ομάδας της Σερβίας για το Davis Cup με Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία πριν λιγα χρόνια!

Ευχομαι συντομα ξανά να βιώσετε παρόμοιες εμπειρίες!


Υ.Γ.: και εμένα μου λείπει ο Ράφα απο τους big 3. Tον Φέντερερ τον ειδα στο Λονδίνο , τον Τζόκοβιτς στο Βελιγράδι και στην Ρώμη οπου ειχα παει για τον Ράφα και μου προέκυψε Τζόκοβιτς εναντιων Ντελποτρο σε ενα αξέχαστο ματς! Η βροχή μας τα χάλασε γιατι αναβλήθηκαν ολοι οι αγώνες της ημέρας για την οποια ειχαμε αγορασει εισιτήρια. Το ticketing στα τουρνουα τένις ειναι μια μικρή ...επιστήμη, ειτε αφορα Grand Slam, είτε αφορά ATP τουρνουά. Τα πράγματα ήταν πιο απλά στο Davis

Πάντως ο χρόνος μετράει αντίστροφα για να τον προλάβουμε να τον δουμε να παιζει ανταγωνιστικό τένις. Αλλιώς θα αρκεστουμε σε επίσκεψη στην εντυπωσιακή ακαδημία του στο Μανακόρ της Μαγιόρκας

 

[Grerena]

5η ημέρα (ΣΕΡΒΙΑ/ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ): Μια δύσκολη ημέρα (Πολλά τα χιλιόμετρα)
Κόντευε να τελειώσει η εκδρομή και Unesco site δεν είχαμε δει! Ούτε καν ένα υποψήφιο Unesco!
2.500 χλμ. κάναμε, οδικό ταξίδι 6 ημερών και έτσι θα φύγει; Xωρίς να σβήσει τουλάχιστον ένα Unesco από την bucket list μου;
Σήμερα λοιπόν είχα σκοπό να σβήσω … 2 από τα παραπάνω!

Αν ήξεραν τα αγόρια τι τους περίμενε χιλιομετρικά, μπορεί και να μη συναινούσαν ποτέ. Αλλά τι να κάνω και εγώ η τουρίστρια; Αυτοί το νου τους τον είχανε μόνο στο τένις και τα «παρελκόμενα» δεν τους ένοιαζαν! «Εσύ χάραξε πορεία», μου έλεγαν. «Σου έχουμε εμπιστοσύνη», μου έλεγαν. Και εγώ αυτό έκανα. Χάραξα πορεία.

Ο γυρισμός μας δεν θα μπορούσε να είναι από τον ίδιο δρόμο. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Θα γυρνούσαμε από άλλο δρόμο, αν και δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές. Μέσω Σόφιας είναι λοιπόν ο άλλος δρόμος, με διανυκτέρευση στη Σόφια.
Ο συντομότερος δρόμος για τη Σόφια περνάει μέσα από τη Nis. Έλα όμως που Nis και έχουμε ξαναπάει και δεν είναι για ... δεύτερη φορά κατά τη γνώμη μου. Ψάχνοντας να βρω άλλη διαδρομή βρήκα αυτή …

… η οποία περνάει από ένα από τα ελάχιστα Unesco της Σερβίας, το παλάτι του Γαλέριου και που είναι μόλις ένα δύωρο μακρύτερη από τη διαδρομή της Nis. Bonus στη διαδρομή αποτελούν και τα βράχια του Belogradchik, στη Βουλγαρία.

Στα road trips οι δύσκολες χιλιομετρικά ημέρες θα έπρεπε να ξεκινούν νωρίς το πρωί. Εμείς όμως … άρχοντες! Γύρω στις 10:30 είμαστε ακόμα εδώ …

…σε μια καντίνα στην Εθνική λίγο πιο έξω από το Βελιγράδι για τον τρίτο καφέ της ημέρας και για κανένα μπουρέκ.
Αργά το πάμε και θα μας πιάσει νύχτα. Και εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!
Η πρώτη μας στάση ήδη έγινε. Η δεύτερη θα ήταν μετά από 2,30’ περίπου, στο Gamzigrad.

Gamzigrad
Γνωστό στους Ρωμαίους ως Felix Romuliana, το Gamzigrad είναι ένα ρωμαϊκό ανακτορικό συγκρότημα του 3ου αι. Λόγω του ότι είναι το καλύτερα διατηρημένο δείγμα ρωμαϊκής αυλικής αρχιτεκτονικής της περιόδου εντάχθηκε στη λίστα Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Γαλέριο, ο οποίος διορίστηκε Καίσαρας από τον προκάτοχο και … πεθερό του Διοκλητιανό. Ο Διοκλητιανός ήταν ο μοναδικός Ρωμαίος αυτοκράτορας στην ιστορία που παραιτήθηκε από το θρόνο του. Τον Διοκλητιανό τον γνωρίζω λόγω του ανακτόρου του στο Split της Κροατίας και τον Γαλέριο λόγω της Καμάρας και των άλλων Βυζαντινών της Θεσσαλονίκης. Με αυτές τις …βόλτες στην Ευρώπη στο τέλος θα … μάθουμε και ιστορία σιγά σιγά.

Ο Γάϊος Γαλέριος εκτός από τα διάφορα έργα που έκανε στη Θεσσαλονίκη -κατά τη διάρκεια που αυτή αποτέλεσε την αυτοκρατορική έδρα του- έκανε και ένα μικρό ανάκτορο στο οποίο θα αποσυρόταν όταν θα εγκατέλειπε την εξουσία στην περιοχή Gamzigrad της Σερβίας. Κοντά στο ανάκτορο βρέθηκαν και οι χώροι ταφής του ιδίου και της μητέρας του.
Το ανάκτορο ονομάστηκε "Felix Romuliana" προς τιμή της μητέρας του Romula. Ήρθε στο φως το 1953 και το 2007 μπήκε στη λίστα της Unesco.

Την εποχή που κτιζόταν, η περιοχή αποτελούσε ένα πολύ στρατηγικό σημείο σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που συμβαίνει το … αντίθετο!
Από την ώρα που αφήσαμε πίσω μας την Ε-75 είχα αρχίσει να ακούω λίγες γκρίνιες, του τύπου «που πάμε;», «εδώ είναι ερημιά», «ούτε ζώο δεν βλέπουμε πουθενά όχι τουριστικό αξιοθέατο», «που είναι ο Πολιτισμός;» και άλλα τέτοια.

Είχαμε ήδη διανύσει μια “έτσι κι έτσι” διαδρομή 70 χιλιομέτρων όταν πια αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες ταμπέλες που έλεγαν προς “Felix Romuliana”, αμέσως μετά από το χωριό (πολύ χωριό) Gazmigrad (ούτε καφενείο δεν είχε).

Λίγη ώρα μετά φτάσαμε στο parking του αρχαιολογικού χώρου. Εγώ ανακουφίστηκα που είδαμε αυτοκίνητα παρκαρισμένα απ’ έξω, (τρία στον αριθμό), γιατί όσο να ’ναι ένα άγχος το είχα και εγώ για το αν θα συναντήσουμε τίποτα εκεί που πάμε. Τα δε αγόρια ήταν κάτω από την επήρεια ενός νευρικού γέλιου για τον ίδιο λόγο … της παρουσίας των τριών αυτοκινήτων, τα οποία θεώρησαν έως και ... συνωστισμό.

Το τι “άκουσα” στο υπόλοιπο του ταξιδιού για το ρωμαϊκό αυτό ανάκτορο από την παρέα μου δεν λέγεται.
«Τι ανάκτορο είναι αυτό; μόνο πέτρες έχει»
«Αυτό δεν είναι του 3ου αι. Οι Σέρβοι το χτίσανε μόνοι τους. Είχαν βίσμα στην Unesco»
«Φάγαμε όλα αυτά τα χιλιόμετρα για να δούμε δυο πέτρες;»
«Τι αυτοκράτορας ήταν αυτός που έδωσε το όνομα της μαμάς του στο σπίτι του;»

Η αλήθεια είναι ότι ένα είδος «συντήρησης» πρέπει να έχει γίνει. Ειδικά στις αναστυλωμένες καμάρες είναι εμφανή τα ξένα/σύγχρονα υλικά κάτι δηλ. σαν αυτό που έκανε στη δική μας την Κνωσσό ο Έβανς, τον καιρό εκείνο!

Αυτό όμως βοηθά σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση του αρχαιολογικού χώρου, γιατί έτσι και τείχη είδαμε και αψίδες και ναούς και με λίγη φαντασία αυτό που φαίνεται στην υπό κατασκευή μακέτα…

Εγώ απτόητη έκανα τη βόλτα μου μέσα στον αρχαιολογικό χώρο διαβάζοντας όλα τα ενημερωτικά, που ήταν και στα Αγγλικά παρακαλώ, πήρα και τα μαγνητάκια μου, γιατί το μέρος ΕΙΝΑΙ και τουριστικό (αφού έχει και μαγνητάκια), και ιστορικό και Unesco.

Η αλήθεια είναι ότι είχα ψάξει στην περιοχή για να βρω κάτι όμορφο για φαγητό/καφέ για να τους χρυσώσω λίγο το χάπι αλλά δεν βρήκα γιατί δεν … είχε. Υπάρχουν βέβαια δυο πόλεις (Zajecar & Bor), με τη δεύτερη καθαρά μεταλλευτική πόλη, οι οποίες δεν είχαν κάποιο σημαντικό ενδιαφέρον για μας. Το ανάκτορο είναι στην καρδιά της Σερβίας σε μια θέση που μόνο στρατηγική δεν τη λες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε κάνει ούτε το 1/3 από τα χιλιόμετρα της ημέρας και αυτά που θα ακολουθούσαν θα ήταν και τα πιο δύσκολα.

Φύγαμε για Βουλγαρία. Θα περνούσαμε σύνορα σε λίγο, τα οποία δεν ήταν και πολυσύχναστα. Το κύριο συνοριακό πέρασμα ανάμεσα στις δυο χώρες βρίσκεται νοτιότερα και είναι αυτό της Gradinje/Kalotina, ενώ αυτά που θα περνούσαμε εμείς (της Vrashka chuka) αναμενόταν πολύ ήσυχα και θα τα περνούσαμε πολύ γρήγορα πίστευα. Αδημονούσα μάλιστα να μπούμε στην Ε.Ε. για να μπορώ επιτέλους να σερφάρω άνετα με το απεριόριστο internet μου.

Ούτε ένα αυτοκίνητο στην είσοδο της Βουλγαρίας …

Κι όμως όχι μόνο δεν περάσαμε γρήγορα, αλλά οι συνοριακοί είχαν διάθεση για καψόνι. Μέχρι και πορτ μπαγκάζ μας ζήτησαν να ψάξουν. Τόσο περίεργο είναι ανήμερα Πάσχα να περνούν τρεις Έλληνες τα σύνορα Σερβίας - Βουλγαρίας πια;

Με το που περάσαμε τα σύνορα μας ήρθε ένα σοκ. Ο δρόμος ήταν έτσι …

«Τι είναι αυτό;» «Ως τη Σόφια έτσι θα πάμε;» «Να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε από άλλο δρόμο» «Δεν έχει άλλο δρόμο;» ήταν οι πρώτες αντιδράσεις.
Ψυχραιμία. Δεν μπορεί να είναι έτσι ο δρόμος έως τη Σόφια. Θα φτιάχνει κάπου … Είσοδος χώρας είναι και μάλιστα Ε.Ε.

Και έφτιαξε ο δρόμος αλλά όχι και πολύ θεαματικά. Απλά σταμάτησαν οι λακούβες από ένα σημείο και μετά. Όσο προχωρούσαμε έφτιαχνε το πράγμα. Έως και αυτοκίνητα συναντήσαμε (από το αντίθετο ρεύμα). Μέσα στα επόμενα 45 χλμ. που κάναμε μέχρι το Belogradchik, που κάναμε στάση, μέτρησα 13 αυτοκίνητα. Το λες και κίνηση.

Και μέσα από χωριά περάσαμε. Άνθρωπο βέβαια δεν πετύχαμε αλλά ενθαρρυντικές πινακίδες «προς Belogradchik» είδαμε.

Τα αγόρια διακωμωδούσαν την κατάσταση. «Κοίτα σε τι ερημιές μας έφερες» «Ανήμερα Πάσχα και τρέχαμε να δούμε κάτι …πέτρες» «Μα, που είμαστε;» «Κάνε μια στάση να τραβήξω μια φωτογραφία το .. landmark στην ερημιά για να θυμάμαι που ήρθαμε» και άλλα τέτοια γραφικά μου έλεγαν.

«Βαλκάνια είμαστε. Έτσι είναι τα Βαλκάνια. Έχει απ’ όλα. Και δεν ήταν …πέτρες αυτά που είδαμε. Τα ερείπια του παλατιού του Γαλέριου ήταν!»

Μια μουρμούρα την άκουγα σε όλη τη διαδρομή. Έλπιζα μόνο το Belogradchik να “έσωζε” την ημέρα και … εμένα. Γιατί μπορεί το παλάτι να μην ήταν πέτρες αλλά το Belogradchik ... ήταν!

Belogradchik
Τα βράχια Belogradchik δημιουργήθηκαν πριν από 200 εκ. χρόνια από τις δυνάμεις της φύσης. Συναντώνται σε μια έκταση 30x7 km κοντά στην πόλη Belogradchik της Βουλγαρίας. Μοιάζουν με τα δικά μας Μετέωρα αν και έχουν μικρότερες διαστάσεις από τα αυτά και μια πιο κοκκινωπή απόχρωση λόγω της περιεκτικότητάς τους σε σίδηρο.
Αυτό που κάνει ιδιαίτερα αυτά τα βράχια είναι η … συνύπαρξή τους με το Φρούριο Belogradchik.
Στις σχισμές των βράχων οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχτισαν οχυρώσεις, που ενισχύθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν αργότερα και από τους Βούλγαρους και από τους Οθωμανούς.
Το αποτέλεσμα είναι ένας όμορφος συνδυασμός βράχων-φρουρίου πραγματικά μοναδικός, ιδιαίτερος, πρωτότυπος, τον οποίο (ευτυχώς Παναγία μου!) εντυπωσίασε και τα αγόρια της παρέας μου. Θα ήταν βέβαια παράλογο να μην …

Και φτάσαμε στην είσοδο του φρουρίου Belogradchik λίγο πιο αργά απ’ ότι περίμενα, αλλά δεν έφταιγε ο δρόμος για αυτό αλλά η αλλαγή ζώνης ώρας που είχα ξεχάσει να υπολογίσω. Σε λίγο θα έκλεινε η είσοδος στο φρούριο, αλλά μας επέτρεψαν να μπούμε μέχρι να πάει 6:00 και τυπικά και μέχρι να βγουν έξω οι επισκέπτες που ήταν ήδη μέσα.

Μπήκαμε έτσι μέσα χωρίς εισιτήριο αλλά προέκυψε να μείνουμε αρκετά έως ότου βγουν οι τελευταίοι επισκέπτες.

Μετά την είσοδο, υπάρχει ένα μονοπάτι το οποίο διασχίζει δύο ακόμα σειρές τειχών και κάποια στιγμή μας οδήγησε με σκαλοπάτια και κιγκλιδώματα στο ψηλότερο σημείο, στην ‘Ακρόπολη’ των βράχων, από την οποία μπορούσαμε να δούμε πανοραμικά την πόλη του Belogradnick και όλη τη γύρω περιοχή.

Η θέα ήταν εκστατική από και προς τα βράχια. Ήταν και χαμηλά ο ήλιος και ήταν και όμορφα τα χρώματα εκείνη την ώρα.

Πολύ χαίρομαι που φτάσαμε ως εδώ και που … προλάβαμε και μπήκαμε μέσα.

Τα μαγαζάκια που ήταν έξω από το φρούριο λειτουργούσαν ακόμα. Είχαν ενθύμια και από το φρούριο αλλά και από το σπήλαιο Magura που είναι εκεί κοντά. Φρούριο και σπήλαιο είναι υποψήφια για τη λίστα της Unesco.

Εγώ πήρα το μαγνητάκι μου κατά τη συνήθειά μου και … σήκωσα και λίγα λέβα από ένα ATM για να μας βρίσκονται. Δεν συνηθίζω να σηκώνω μετρητά άλλου νομίσματος με τέτοιο τρόπο, αλλά νομίζω ότι το έκανα από τη χαρά μου, που είμαστε πάλι στον Πολιτισμό! Χα, χα, χα. ΑΤΜ, μαγαζάκια με σουβενίρ, Internet, ωραία και κλασικά τουριστικά πράγματα!

Για φαγητό συμβουλευτήκαμε το trip advisor το οποίο μας έστειλε στου Ivan! “Pri Ivan” λέγεται το πολύ καλό εστιατόριο που πήγαμε, μέσα στην πόλη, σε ένα μικρό ύψωμα, το οποίο είχε και θέα τα βράχια.

Μια ποικιλία κρεάτων πήραμε με κορυφαίο το αρνάκι. Μετάνιωσα που δεν πήραμε αρνί και μόνο αρνί και επειδή ήταν πανόστιμο και λόγω της ημέρας.

“Πάσχα σήμερα και εμείς βρισκόμασταν σε μια πόλη της Βουλγαρίας τρώγοντας παραδοσιακό αρνί με θέα κάτι …πέτρες!”

…έλεγα και ξαναέλεγα προσπαθώντας να πάρω τα εύσημα από την παρέα μου.

Για το φαγητό δεν … έχω λόγια. Δεν ξέρω πως να περιγράψω την απόλυτη νοστιμιά που γεύτηκα. Ήταν το κορυφαίο γεύμα που είχαμε σε όλη την εκδρομή μας και μπορώ να πω ότι γενικά … φάγαμε καλά!

Ωραίο και το Belogradchik ...

Πριν αποχαιρετίσουμε το Belogradchik, από το οποίο είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα ξαναπεράσω (είναι πάνω στο δρόμο για Vidin και Σιδηρές πύλες που σχεδιάζω να πάω) κάναμε μια στάση στην κεντρική του πλατεία για μια φωτογραφία …

Και η συνέχεια είχε πολύ πόνο… οδηγικό.

Η ώρα ήταν 20:15 και είχαμε να κάνουμε μόλις 178km έως τη Σόφια μέσα στη νύχτα.
Δύσκολος δρόμος με στροφές, στενός και με συχνές εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας και … νύχτα.
Εγώ είπα να αποσυρθώ στα … πίσω καθίσματα για ξεκούραση.
Εξάλλου ας … κάνουν και κάτι και τα αγόρια. Όλα εγώ θα τα κάνω σε αυτό το ταξίδι; Τους άφησα μπροστά να οδηγούν και εγώ την έπεσα για ύπνο πίσω. Τις ένιωθα τις στροφούλες αλλά με νανούρισαν κιόλας. Χρειαζόμουν και λίγες δυνάμεις για τη συνέχεια, γιατί υπήρχε και συνέχεια στη Σόφια που θα φτάναμε.

Στη Σόφια φτάσαμε γύρω στις 11:30 το βράδυ...

Στις 9:30 θα έπρεπε αλλά είπαμε … η διαφορά ώρας αλλά και ο ... Ivan που μας άρεσε και μας κράτησε λίγο παραπάνω , μας “πέταξαν” ένα δύωρο εκτός προγράμματος.

Πήγαμε καρφί στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και τις δύο προηγούμενες φορές που είχα έρθει στη Σόφια για το τουρνουά “Sofia open”. Πάλι με αφορμή ένα τουρνουά βρεθήκαμε εδώ! Το “Hotel light” είναι ένα απλό ξενοδοχείο, οικονομικό με parking, πρωινό και μια receptionist που ξέρει ελληνικά. Το γνωρίζαμε πια καλά και νιώθαμε πολύ οικεία και με τη γειτονιά. Ζητήσαμε και το ίδιο δωμάτιο που είχαμε μείνει με τον άντρα μου και τις άλλες φορές.

Κάναμε check in, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε βόλτα. Τέτοια ώρα θα μου πείτε Κυριακή βράδυ; Θα ήταν τίποτα ανοιχτό; Δεν ξέρω αν ήταν τίποτα ανοιχτό στην πόλη. Εμείς πήγαμε καρφί στο κοντινότερο casino.
Πολύ κοντά στην Lion bridge που μέναμε, μόλις 8’ απόσταση με τα πόδια είναι το casino Princess.

Στις 12:15 μπήκαμε στο Princess, ήπιαμε τα ποτάκια μας (εγώ έφαγα μια φρουτοσαλάτα), παίξαμε (εγώ όχι), έκανα βόλτες στα τραπέζια παρακολουθώντας τα παιχνίδια και ένα δύωρο μετά βγήκαμε. Δεν μας κούρασε το ξενύχτι όσο το … ντουμάνι. Το τι καπνό είχε εκεί μέσα δεν λέγεται. Ούτε στον “τεκέ” των Σκοπίων δεν είχε τόσο πολύ. Δακρύζανε μάτια!

Πέσαμε για ύπνο κατά τις 3:00 το πρωί.

Αυτή κι αν ήταν «ζουμερή» ημέρα, αλλά και … νύχτα!

post ..................

 

[Sassenach77]

Αυτό που κάνει ιδιαίτερα αυτά τα βράχια είναι η … συνύπαρξή τους με το Φρούριο Belogradchik.
Στις σχισμές των βράχων οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχτισαν οχυρώσεις, που ενισχύθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν αργότερα και από τους Βούλγαρους και από τους Οθωμανούς.
Το αποτέλεσμα είναι ένας όμορφος συνδυασμός βράχων-φρουρίου πραγματικά μοναδικός, ιδιαίτερος, πρωτότυπος, τον οποίο (ευτυχώς Παναγία μου!) εντυπωσίασε και τα αγόρια της παρέας μου. Θα ήταν βέβαια παράλογο να μην …

Έτσι και σου έλεγαν οτι δεν τους άρεσε κόκκινη κάρτα θα έπαιρναν απο εμένα.....Είναι ένα απο τα εντυπωσιακότερα φρούρια, λόγω του τρόπου κατασκευής, που έχω δει!!!!
Και σιγά τα χιλιόμετρα που κάνατε....piece of cake

 

[Grerena]

6η ημέρα: Η "ΚΑΘΟΔΟΣ"
Αν θέλαμε να δούμε και λίγο Σόφια θα έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς σήμερα. Θέλαμε και χρόνο για το πρωινό φαγητό στο ξενοδοχείο σήμερα, όχι όπως τις μέρες του Βελιγραδίου, που ήταν ... καφές και έξω απ’ την πόρτα.
Στις 10:00 η ώρα είμαστε στο δρόμο. Μια βολτίτσα απλά θέλαμε να κάνουμε ως το κέντρο της πόλης για να ξεναγήσουμε στην ουσία τον φίλο μας, μιας που το παίζαμε και «παλιοί».
Βέβαια και εμείς τη χαρήκαμε την πόλη, αφού για πρώτη φορά τη βλέπαμε καλοκαίρι, λουλουδιασμένη και ηλιόλουστη. Τις άλλες φορές για το τουρνουά "Open Sofia" την επισκεφτήκαμε εν μέσω Φλεβάρη μήνα.
Επειδή λοιπόν έχω ξαναπεί τα της Σόφιας δεν θα το κάνω πάλι.
Αλλά δυο κουβέντες δεν μπορώ να μην πω για την πρωινή μας βολτίτσα … συνοδεία και κάποιων φωτογραφιών …

Πήραμε τη λεωφόρο της «πριγκίπισσας Μαρίας Λουίζας» κατά μήκος της οποίας βρίσκονται πολλά αξιόλογα κτίρια του κέντρου της πόλης.
Περάσαμε μπροστά από την κλειστή αγορά Tsentralni Hali. Απέναντί της βρίσκεται το τζαμί Banya Bashi Mosque, του μεγάλου αρχιτέκτονα Mimar Sinan.

Πίσω από το τέμενος υπάρχει ένα ωραίο πάρκο με «φόντο» ένα υπέροχο νεοαναγεννησιακό κτίριο που σήμερα στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας, ενώ κάποτε στέγαζε τα ιαματικά λουτρά της.

Και τα τρία κτίρια είναι … ένα και ένα!

Λίγο πιο κάτω και ενώ βρισκόμαστε πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο της Serdica (της αρχαίας Σόφια) είδαμε στα αριστερά μας το πολύ εντυπωσιακό “τρίγωνο” του Largo, όπως λέγεται δηλ. ενός συνόλου επιβλητικών κτιρίων, που κάποτε στέγαζαν τα γραφεία του πρώην Κομμουνιστικού κόμματος και σήμερα είναι Δημόσιες υπηρεσίες.

Προσπεράσαμε και την Αγία Κυριακή (Nedelia), η οποία στέκει σε πολύ κομβικό σημείο, εκεί όπου ο δρόμος κάνει μια καμπή και αλλάζει και όνομα από λεωφόρο "Μαρίας Λουίζας" σε "Vitosha".

Είδαμε και τα Δικαστήρια, τα οποία αποτελούν γνωστό σημείο συνάντησης για την πόλη.

Η Vitosha από εκεί και κάτω είναι ο κατάλληλος δρόμος για μια Κυριακάτικη βόλτα (και για τις αργίες όπως η σημερινή). Τα μαγαζιά και τα εμπορικά είναι στη σειρά.

Ήταν η πρώτη φορά που την ευχαριστήθηκα (και την οδό και την βόλτα) γιατί είχε ήλιο, καλό καιρό, κόσμο και ναι τα μαγαζιά που με ενδιέφεραν ήταν ανοιχτά, δηλαδή τα τουριστικά. Τα αγόρια με χάσανε για λίγο αφού μπαινόβγαινα στα μαγαζιά χαζεύοντας διάφορα. Κι όμως δεν είχα μαγνητάκι της Σόφιας έως τώρα και σήμερα το αποκτούσα και αυτό.

Η ταχύρρυθμη ξενάγηση στο φίλο μας τελείωσε γρήγορα και επιστρέψαμε πίσω από τον ίδιο κεντρικό δρόμο.
Περάσαμε ξανά από την εκκλησία της Αγίας Κυριακής, όπου πετύχαμε τους παπάδες εν τω μέσω "γενικής καθαριότητας". Βλέπετε Δευτέρα του Πάσχα σήμερα.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κάναμε check out, πήραμε το αυτοκίνητο και φύγαμε. Γύρω στις 12:30 βγαίναμε από την πόλη.

Έπρεπε να φροντίσουμε να αγοράσουμε και βινιέτα, την οποία δεν ξέρω αν έπρεπε να την είχαμε ήδη αγοράσει από χθες. Βέβαια οι χθεσινοί δρόμοι ήταν άθλιοι και δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να έχουμε βινιέτα για αυτούς αλλά αυτό ποτέ δεν το έμαθα. Σήμερα σίγουρα θα χρειαζόμασταν αφού κατεβαίναμε βασικό άξονα της χώρας και μάλιστα προς τα σύνορα με την Ελλάδα.

Μπορεί να είχαμε μόνο μια λωρίδα στη διάθεσή μας για μεγάλο διάστημα αλλά δεν μας ταλαιπώρησε ο δρόμος γιατί δεν είχε καθόλου κίνηση το ρεύμα μας. Ποιος έβγαινε από την πόλη Δευτέρα του Πάσχα; Μόνο εμείς. Τέτοια μέρα όλοι οι εκδρομείς του Πάσχα επέστρεφαν στη Σόφια και έτσι κίνηση είχε το αντίθετο ρεύμα, όπως συμβαίνει συνήθως και στην Ελλάδα κατά τα τριήμερα δηλαδή.

Στο 2ωρο επάνω φτάσαμε στα σύνορα. Ένα τεταρτάκι φάγαμε μόνο εκεί. Ευτυχώς δεν είχαμε καθυστερήσεις.

Δεν θα κάναμε φυσικά μονοκοπανιά το ταξίδι ως την Αθήνα.
Είχα σκεφτεί ότι ένα χαλαρωτικό διάλειμμα ύστερα από τα τόσα χιλιόμετρα στα Βαλκάνια ίσως μας άρεσε και έτσι είχα κλείσει να πάμε για μπάνιο στα θερμά λουτρά του Σιδηροκάστρου. Τον τελευταίο καιρό τα ψάχνω τα λουτρά στα ταξίδια μου και το Σιδηρόκαστρο πραγματικά είναι πάνω στο δρόμο μας.
Το ραντεβού μας ήταν στις 3:00 το μεσημέρι και εμείς είμαστε εκεί στην ώρα μας.

Τα λουτρά διαθέτουν έναν παραδοσιακό ομαδικό λουτήρα τύπου χαμάμ, ο οποίος είναι εξ’ ολοκλήρου επενδυμένος με γυάλινη πολύχρωμη ψηφίδα με αποτέλεσμα πολύ εντυπωσιακό.

Μακάρι να είχα κλείσει σε αυτό το λουτρό, αλλά και στην πισίνα με το υδρομασάζ που πήγαμε τελικά ήταν ωραία και κυρίως χαλαρωτικά. Ρυθμίσαμε τη θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και … μουλιάσαμε...

Η μια ωρίτσα ωραίο και χαλαρωτικό μπανάκι ήταν πραγματικά πολύ απολαυστικό και ότι πρέπει για το φινάλε της εκδρομής μας. Βέβαια είχαμε ακόμα 500χλμ να κάνουμε, αλλά ουσιαστικά η εκδρομή (των 2.500χλμ) είχε τελειώσει.

Με το τέλος του μπάνιου «χτυπήσαμε» και το υπόλοιπο φαγητό του «Ivan» από το χθεσινό τραπέζι. Ήταν τόσο πολύ που δεν το είχαμε φάει όλο χθες και να που τώρα με θέα τον Στρυμόνα ήρθε και του υπόλοιπου η ... ώρα του. Και μας φάνηκε ... λουκούμι.

Φύγαμε. Τέρμα τα ωραία.
Άλλη μια στάση κάναμε στον Κορινό για καφέ και γλυκό, ξεπεράσαμε τον πειρασμό των Καμένων Βούρλων -μια ταβερνούλα στη θάλασσα θα ήταν ωραία, αλλά καλύτερα να φτάναμε νωρίς σπίτι. Κατά τις 11:30 το βράδυ φτάσαμε σπίτι μας.

Επίλογος
Ποτέ δεν περίμενα πως ένα ταξίδι τόσο ξαφνικό, οδικό με αρκετούτσικα χιλιόμετρα στα Βαλκάνια θα ήταν τόσο … ζουμερό.
Ακόμα και εγώ δεν φανταζόμουν πως θα ανακάλυπτα αξιοθέατα και happenings μέσα σε τρεις γειτονικές χώρες που είχα ξαναπάει και είχα ήδη δει όλα τα ...”φωναχτά” τους. Τι άλλο πια να έχουν τα Σκόπια ή η Σερβία ή η Σόφια. Κι όμως …
Έτσι είναι τα Βαλκάνια. Και brutal και πολιτισμένα. Και μυστηριακά και απρόβλεπτα. Και του λιμανιού και του σαλονιού.

Ύστερα από αυτό το ταξίδι κατάλαβα πόσο εύκολο είναι ένα ταξίδι στις γειτονικές μας χώρες οδικώς. Με 6 ημερούλες διαθέσιμες εύκολα έχω άλλα δυο ταξίδια παρόμοια και ας έχω αφετηρία την Νότια Ελλάδα.

Τα «χαρήκαμε» τα Βαλκάνια. Και τα καλά τους και τα στραβά τους.
Τα καλά τους είναι πολύ καλά. Ίσως και άνω των προσδοκιών μου.
Τα στραβά τους τα … αντέχω. Δεν με ενοχλούν, αφού και εγώ ... Βαλκάνια είμαι.
Όπως και να έχει το 6ήμερο ήταν πολύ εποικοδομητικό, αφού εκτός από ωραία (και διαδραστικά πράγματα) που είδαμε και κάναμε γνωρίσαμε λίγο περισσότερο τις βόρειες γειτόνισσες (χώρες).
Casino, τένις, φαράγγια και εκκλησιές. Τόσο ετερόκλητα πράγματα που συναντάς …
Έτσι είναι τα Βαλκάνια!

Όσον αφορά τα αγόρια … μπορεί να γκρινιάζανε λίγο αλλά εντάξει καλοί ήταν σε γενικές γραμμές. Αλλάξανε και το λάστιχο! Νομίζω ότι θα τους ξαναπάρω μαζί. Εκείνοι πάλι … δεν ξέρω....

Να είμαστε καλά και να ταξιδεύουμε!

................. T h e E n d ...........................

 

[psilos3]

Έτσι είναι τα Βαλκάνια. Και brutal και πολιτισμένα. Και μυστηριακά και απρόβλεπτα. Και του λιμανιού και του σαλονιού.

Τα στραβά τους τα … αντέχω. Δεν με ενοχλούν, αφού και εγώ Βαλκάνια είμαι.

Φανταστικός επίλογος αλλά στέκομαι λίγο περισσότερο σ' αυτά τα δύο από τα πολλά ωραία που γράφεις. Εύχομαι πάντα τέτοια, με περισσότερα οδικά αφού το θέλεις για να παίρνουμε κι εμείς ιδέες, που έχουμε τα Βαλκάνια ένα κλικ κοντύτερα.

 

[Sassenach77]

Νομίζω ότι θα τους ξαναπάρω μαζί. Εκείνοι πάλι … δεν ξέρω....

Και χάρη θα τους κάνεις που θα τους πάρεις! Χωρίς εσένα δεν νομίζω ότι θα φτάσουν και πολύ μακριά....

 

[Sam-chal]

Και χάρη θα τους κάνεις που θα τους πάρεις! Χωρίς εσένα δεν νομίζω ότι θα φτάσουν και πολύ μακριά....

Τς τς τς... γυναίκες...