Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.371
- Likes
- 18.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
(4η ημέρα-ΣΕΡΒΙΑ): Djokovic και Ανάσταση
Σήμερα είχαμε πρωινό ξύπνημα. Είχαμε δουλειές να κάνουμε. Έπρεπε να προλάβουμε να πιούμε τους καφέδες μας, να βρούμε βουλκανιζατέρ ανοιχτό, να φτιάξουμε το λάστιχο και να είμαστε στην ώρα μας για τους αγώνες, οι οποίοι σήμερα θα ξεκινούσαν στις 12:00 (τσεκαρισμένο, όχι σαν χθες).
Υπερβολικό θα ήταν να πηγαίναμε και οι τρεις στο βουλκανιζατέρ! Δυο άντρες είχε η παρέα. Εγώ βέβαια δεν θα … καθόμουν σαν πιστή Πηνελόπη να περιμένω. Βγήκα και εγώ τη βολτίτσα μου. Δώσαμε ραντεβού στις 11:00 στο ξενοδοχείο για να φύγουμε μετά όλοι μαζί για το γήπεδο.
Τα λέμε στο «Moskva!»
Ο καιρός ήταν τέλειος και εγώ είχα μιάμιση ώρα στη διάθεσή μου για βόλτα στο κέντρο του Βελιγραδίου. Δεν είχα πλάνο. Στην αρχή σκέφτηκα να πάω σε κάποιο μουσείο. Δύο είχα στο μυαλό μου. Το μουσείο αυτοκινήτων και το Μουσείο Zepter, μια Πινακοθήκη που είχα επισημάνει σαν ενδιαφέρουσα.
Πρώτο συνάντησα το μουσείο αυτοκινήτων. Για να μπω μέσα χρειαζόμουν δηνάρια (ούτε €, ούτε κάρτα δέχονταν). Δεν είχα δηνάρια, οπότε συνέχισα το δρόμο μου προς αναζήτηση τράπεζας.
Στο δρόμο άλλαξα γνώμη. Πιο καλά να περπατήσω σκέφτηκα και να καθίσω ίσως και κάπου για καφέ. Και μου ήρθε ιδέα: θα πάω στο ξενοδοχείο Moskva να πιω καφεδάκι. Το καφέ του ήταν άλλωστε σοβαρή εκκρεμότητα από την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.
Διέσχισα ένα κομμάτι του κέντρου πότε από λεωφόρους και πότε από στενάκια…
“Έφαγα” αρκετό χρόνο στα πάρκα γύρω από την Εθνοσυνέλευση και το Παλιό παλάτι …
Εκεί κοντά είναι και το Ιστορικό Μουσείο της Σερβίας …
Ώσπου κάποια στιγμή έφτασα στο εμβληματικό ξενοδοχείο “Moskva” …
Το Hotel Moskva είναι ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά και πολιτιστικά ορόσημα της Σερβικής πρωτεύουσας. Είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο χαρακτηριστικό δείγμα της ρωσικής Art Nouveau τεχνοτροπίας, το οποίο από τότε που το άνοιξε ο βασιλιάς Πέτρος Α' της Σερβίας το 1908 φιλοξενεί επισκέπτες υψηλού προφίλ.
Αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο αποτέλεσε σημείο συνάντησης για καλλιτέχνες του Βελιγραδίου και προσωπικότητες με επιρροή στα Βαλκάνια και σε όλο τον κόσμο και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη σερβική λογοτεχνική σκηνή των αρχών του 20ου αι. Αρχικά μια ομάδα συγγραφέων, ζωγράφων και μουσικών συναντιόνταν στην kafana του ξενοδοχείου, αφού ήταν το μόνο μέρος με ηλεκτρική ενέργεια εκείνη την εποχή.
Το ξενοδοχείο συνέχισε να «υπηρετεί» τους διανοούμενους της πόλης και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής ελίτ του Βελιγραδίου να συχνάζει σε αυτό τακτικά. Ο Γιουγκοσλάβος νομπελίστας λογοτεχνίας, Ivo Andrić, είχε το δικό του τραπέζι στο εστιατόριο για πολλά χρόνια. Αλλά και πολλοί διεθνείς προσωπικότητες έχουν περάσει από αυτό. Από τον Maxim Gorky, τον Leon Trotsky και τον Leonid Brezhnev έως την Indira Gandhi, τον Alfred Hitchcock, τον Albert Einstein κ.α.
Οπότε να ‘μαι και εγώ…
Δεν ήξερα που να καθίσω. Και έξω μου άρεσε και μέσα. Τελικά διάλεξα μέσα ...
Εξαιρετικά ψηλά παράθυρα, κιτρινόχρυσες κουρτίνες, κόκκινα βελούδινα καθίσματα, σκαλιστές οροφές, χαλαρωτική ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώσω σαν να είχα ταξιδέψει σε άλλη εποχή.
Πριν καθίσω έριξα μια ματιά στη βιτρίνα ψάχνοντας το Moskwa Snit, το φημισμένο γλυκό του Moskwa, το οποίο και βρήκα. Το βλέπετε; Δεύτερη σειρά είναι ...
Είναι ένα γλυκό με αμύγδαλα ανανά, κεράσια και κρέμα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ξενοδοχείου και του Βελιγραδίου. Λίγο όμως το ότι είμαι της σοκολάτας λίγο το ότι είναι 9:30 το πρωί … με βοήθησαν να συγκρατηθώ. Το καφεδάκι μου παρακαλώ!
Με το που κάθισα σε τραπεζάκι μπροστά στο παράθυρο με θέα την κεντρική Terajice και δίπλα στον πιανίστα … ξεκίνησε και η μουσική υπόκρουση, που δεν ήταν άλλη από … πιάνο live και εγώ καθόμουν πρώτο τραπέζι!
Πιάνο στις 10:00 η ώρα το πρωί σε ένα υπέροχο καφέ στο κέντρο του Βελιγραδίου! Απίστευτο αλλά αληθινό.
Και τι άκουσα; από το “My way” του Σινάτρα και το “Have You Ever Seen The Rain” των Creedence Clearwater Revival μέχρι και το “Stairway To Heaven” των Led Zeppelin!!! Τι; Δεν με πιστεύετε;
Ορίστε ...
moskva hotel
Είχα εκστασιαστεί έως και συγκινηθεί. Δεν φανταζόμουν ότι τα Βαλκάνια μπορούν να είναι και … έτσι! Ούτε στο Παρίσι δεν έχω πετύχει πιάνο σε καφέ.
Από ένα σημείο και μετά ένιωθα ότι ο πιανίστας έπαιζε μόνο για μένα. Ήμουν η πιο κοντινή θαμώνας και ίσως και η πιο ένθερμη θαυμάστρια του πιανίστα, αφού έκανα κίνηση χειροκροτήματος ύστερα από κάθε φινάλε και εκείνος ανταποκρινόταν με ένα ευχαριστήριο νεύμα κάθε φορά. Μόνο που δεν του φώναξα «Play it again Sam” από τον ενθουσιασμό μου!
Πήρα τηλέφωνο τα αγόρια να έρθουν και εκείνα και να πάμε λίγο πιο αργά στο γήπεδο αλλά δεν εισακούστηκα.
Έμεινα όσο πιο πολύ μπορούσα υπολογίζοντας το χρόνο της επιστροφής μου στο ραντεβού μου σε … τρεχάλα. Ήταν τόσο όμορφα που δεν μου έκανε καρδιά να φύγω ούτε και για χάρη του Djokovic. Έφυγα όμως για χάρη της παρέας μου, που θα την έστηνα.
Το “πανηγύρι”
Στην πόρτα με περίμεναν και πάλι καλά να λέω . Πήραμε το δρόμο για το γήπεδο. Όλα ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Εκείνοι είχαν αλλάξει λάστιχα. Πληθυντικός. Το λάστιχό μας ήταν πολύ καταστραμμένο για να το χρησιμοποιήσουμε ξανά οπότε αλλάξαμε και το δεύτερο μπροστινό για λόγους συμμετρίας. Είχαμε και 1500 χλμ. ακόμα να κάνουμε μέχρι την Αθήνα και τα κάναμε με ... σέρβικα λάστιχα!
Πήραμε μερικά μπουρέκ με κιμά και τυρί από φούρνο της γειτονιάς μας για να φάμε όταν πεινάσουμε αλλά τα φάγαμε τελικά άμεσα στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο.
Φτάσαμε στο γήπεδο γύρω στις 12 παρά.
Καμία σχέση με χθες. Σήμερα είχε ΚΟΣΜΟ!
Ήταν η μέρα του Djokovic, ο οποίος θα έπαιζε με τον Ρώσο Katsanov. Όλο το Βελιγράδι ήταν εδώ, μέσα και έξω από το γήπεδο.
Και είμαστε και εμείς εδώ! Και το γήπεδο αυτό ... τι καταπληκτική θέση που έχει. Δεν χορταίνεις τη θέα από ψηλά!!!
Σήμερα δεν είχαμε τόσο καλές θέσεις σαν τις χθεσινές. Ήταν λίγο πιο πίσω και πιο κεντρικές που σημαίνει ότι αν καθόταν κάποιος ψηλός μπροστά μου δεν θα ήμουν άνετα. Ποιος ξέρει όμως. Μπορεί να είμαι τυχερή και να καθίσει κανένα παιδάκι μπροστά μου, σκεφτόμουν. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει ότι ...
... και τα παιδάκια είναι ψηλά. Και όλοι οι Σέρβοι είναι ψηλοί και ήταν όλοι εκεί. Πότε δεξιά έστριβα πότε αριστερά έσκυβα για να δω κανέναν πόντο αλλά δύσκολα.
Σε κάθε πόντο όλοι ύψωναν γροθιά ...
σε κάθε game ήταν όλοι όρθιοι ...
και στα σετ σείονταν το γήπεδο...
Την ατμόσφαιρα και την είδα και την έζησα και την απόλαυσα. Είδα το Νο 1 του κόσμου να κερδίζει αγώνα μέσα στην έδρα του, στο Βελιγράδι. Happening από τα λίγα. Μου άρεσε πολύ που ήμουν στην καρδιά του ... πάρτυ!
Στο δεύτερο αγώνα το γήπεδο είχε λιγότερο κόσμο. Το γήπεδο άδειασε αισθητά. Εμείς εννοείτε ότι μείναμε μέχρι τέλους. Τόσα χιλιόμετρα κάναμε για να δούμε τους αγώνες. Είπαμε, είμαστε τουρίστες, αλλά είμαστε και φίλαθλοι.
Ο δεύτερος αγώνας ήταν ανάμεσα στους νικητές των δύο χθεσινών αγώνων. Είδαμε Fognini & Rublev να αναμετρούνται μεταξύ τους. Επικράτησε το φαβορί, δηλ. ο Ρώσος. Έτσι την επόμενη ημέρα θα έπαιζαν στον τελικό ο Djokovic με τον Rublev, αγώνα που δεν θα βλέπαμε όμως, αφού θα είμαστε καθ’ οδόν για Ελλάδα. Έτσι για την ιστορία, στον τελικό κέρδισε ο Rublev, δηλαδή εμείς είμαστε στο σωστό μέρος τη σωστή μέρα!
Μαζί με έναν αγώνα διπλού συνολικά είδαμε τρεις αγώνες. Χορτάσαμε τένις έως τις 6:00 που τελείωσαν τα πάντα και φύγαμε από το γήπεδο.
Στις πολύ όμορφες πλωτές καφετέριες που ήταν πολύ κοντά στο γήπεδο δεν πήγαμε τελικά παρόλο που το σκεφτόμασταν από την προηγούμενη μπορώ να πω, γιατί η ώρα είχε περάσει και κάπου έπρεπε να πάμε για φαγητό. Το βάζω και αυτό στην ... άκρη για την επόμενη φορά μαζί με το γλυκό του Moskwa.
Αρχίζουν και μαζεύονται πάλι εκκρεμότητες για την επόμενη φορά...
Δείπνο στου “Djokovic”
Είχα εκφράσει έντονα την επιθυμία από το προηγούμενο βράδυ να πάμε για φαγητό στου … Djokovic. Ο «παίκτης» εκτός από δικό του γήπεδο διαθέτει και δικό του εστιατόριο.
Τα αγόρια δεν πολυθέλανε. Υποθέτω ότι βαριόντουσαν τις μετακινήσεις. Μια χαρά ήταν και στη γειτονιά μας, λέγανε. Τελικά, μου έκαναν το χατίρι.
Πήραμε το αυτοκίνητο, μιας που το εστιατόριο είναι εκτός κέντρου, σε προάστιο κοντά στην Εθνική και παρκάραμε κάτω από μια μεγάλη γιγαντοαφίσα του τουρνουά Serbia open.
Μας υποδέχτηκε ο ... Djokovic. Όχι ο Novak αλλά ο πατέρας του, ο Srdjan Djokovic! Και όταν λέμε ότι μας υποδέχτηκε εννοώ ότι ... έπαιζε μπιλιάρδο σε ένα χώρο δίπλα στην είσοδο και έτυχε να τον δω. Κατά βάθος ... τον Novak έψαχνα να δω κάπου (μα που πάει για φαγητό τα βράδια, αλλά τον μπαμπά του πέτυχα.
Η διακόσμηση του εστιατορίου όπως καταλαβαίνετε είναι τενιστική. Έχει παντού φωτογραφίες του Djokovic, στιγμιότυπα από απονομές, παντού βιτρίνες με τα τρόπαια, τα κύπελα των grand slam, video-οθόνη που δείχνει στιγμιότυπα από αγώνες του Djokovic, κολώνες με μπαλάκια του τένις, αγάλματα του Djokovic, έως και σουβενιρομάγαζο έχει μέσα κ.α. Είναι ένα θεματικό εστιατόριο!
Το εστιατόριο το περίμενα για κάποιο λόγο λίγο … κυριλέ … αλλά δεν ήταν και τόσο. Το χαλούσε ή το ισορροπούσε (ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς) το σέρβις.
Ένα σερβιτόρο είχε όλο κι όλο τα μαγαζί, ο οποίος δεν έδειχνε να ζορίζεται για να τα βγάλει πέρα. «Είμαι μόνος μου» μας είπε σε κάποια φάση με ύφος “τυχεροί είστε που είμαι εδώ χρονιάρα μέρα” χωρίς όμως εμείς να του διαμαρτυρηθούμε για κάτι.
Το φαγητό ήταν μια χαρά. Τα κλασικά παραγγείλαμε δηλ. pljeskavica και cevapi, τα οποία ήταν ωραία. Μπορώ να πω ότι ήταν πιο νόστιμα πιάτα από τα χθεσινοβραδινά.
Γενικά όμως η αίσθηση που μου άφησε ήταν μια … λίγο χύμα κατάσταση. Μπορεί λόγω της ημέρας. Η νίκη του Djocovic στον ημιτελικό, η Ανάσταση που ερχόταν σε λίγο …
Εμείς πάντως φάγαμε καλά, είδαμε και την τροπαιοθήκη σαν να πήγαμε σε μουσείο και φύγαμε για την Ανάσταση …
Στον Άγιο Σάββα για Ανάσταση
Το «Hristos voskrese» (Χριστός Ανέστη) μας είχαν συστήσει να το ακούσουμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα. Πρόκειται για ένα ναό έκτασης 3.500τ.μ. ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας. Ο μεγαλοπρεπής ναός είναι λευκός, διακοσμημένος με χρυσές λεπτομέρειες και στην κορυφή του ξεχωρίζει ένας χρυσός σταυρός. Παρόλο που εσωτερικά δεν είναι ολοκληρωμένος η Ακολουθία της Ανάστασης εκεί θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που θα πρέπει να ζήσουμε, λένε οι «οδηγοί».
Εκεί πήγαμε και εμείς για Ανάσταση. Παρκάραμε σε ένα δρόμο κοντά στην εκκλησία και μπήκαμε στο πάρκο της.
Είναι γιορτή και το πάρκο είναι στολισμένο με πασχαλινά αυγά και με μακέτες με τα πάθη του Χριστού.
Με το που μπαίνεις μέσα στην εκκλησία ένα αααα! το βγάζεις. Είναι τεράστια και ολόχρυση.
Λευκή είναι αλλά με τα χρυσά ψηφιδωτά και τις φωταψίες στο έπακρο βγάζει μια βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.
Μεγαλοπρέπεια, η οποία ενισχύεται και άλλο με την παρουσία του ίδιου του Πατριάρχη Σερβίας.
Ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος τέλεσε τη λειτουργία της Αναστάσεως συνοδεία κληρικών του Πατριαρχείου. Πολύ δραστήριος ήταν, αεικίνητος θα έλεγα. Τέλεσε όλα τα δέοντα με μια ταχύτητα και ένα νεύρο που δεν έχω συνηθίσει από τους δικούς μας παπάδες. Δυσκολεύτητα να τον αποθανατίσω αφού δεν στάθηκε για πολύ σε μια μεριά.
Και οι πιστοί ήταν όλοι όρθιοι. Καθίσματα δεν υπάρχουν μέσα στην εκκλησία. Ο κόσμος πάει και έρχεται και έτσι για μένα δεν ήταν δύσκολο να κινηθώ και να βγάλω τις φωτογραφίες και τα video μου … διακριτικά πάντα.
Έχει και εμπορικό μαγαζί μέσα στην εκκλησία, το οποίο πουλάει εικονίσματα, μικροκοσμήματα, διακοσμητικά, κεριά και μαγνητάκια. Το επισκέφτηκα και εγώ και ψώνισα το μαγνητάκι μου και τρία κεριά περιμένοντας το άγιο φως.
Το “Hristos voskrese” το άκουσα, αλλά το άγιο φως δεν το είδα. Ούτε ψαλμωδίες, ούτε “Δεύτε λάβετε φως”, ούτε καμιά κατάνυξη ένιωσα ούτε και βεγγαλικά άκουσα και γενικά η Σέρβικη Ανάσταση δεν έχει σε καμιά περίπτωση την “ένταση” που έχει ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση.
Σίγουρα όμως η εκκλησία του Αγίου Σάββα είναι ιδιαίτερη. Το μέγεθος και τα χρυσά ψηφιδωτά της, της προσδίδουν απαράμιλλη λαμπρότητα και την καθιστούν ιδανική για την βραδιά της Ανάστασης.
Τα highlights του ταξιδιού ήταν σήμερα. Καφές μετά μουσικής στο Moskva, νίκη του πρωταθλητή εντός έδρας και “Hristos voskrese” στον Άγιο Σάββα. Ούτε προγραμματισμένα να τα είχα όλα.
Όχι μόνο θα πω ότι είναι θετικό το πρόσημο της ημέρας, αλλά θα πω:
“Τι μέρα και αυτή!”
post ................
Σήμερα είχαμε πρωινό ξύπνημα. Είχαμε δουλειές να κάνουμε. Έπρεπε να προλάβουμε να πιούμε τους καφέδες μας, να βρούμε βουλκανιζατέρ ανοιχτό, να φτιάξουμε το λάστιχο και να είμαστε στην ώρα μας για τους αγώνες, οι οποίοι σήμερα θα ξεκινούσαν στις 12:00 (τσεκαρισμένο, όχι σαν χθες).
Υπερβολικό θα ήταν να πηγαίναμε και οι τρεις στο βουλκανιζατέρ! Δυο άντρες είχε η παρέα. Εγώ βέβαια δεν θα … καθόμουν σαν πιστή Πηνελόπη να περιμένω. Βγήκα και εγώ τη βολτίτσα μου. Δώσαμε ραντεβού στις 11:00 στο ξενοδοχείο για να φύγουμε μετά όλοι μαζί για το γήπεδο.
Τα λέμε στο «Moskva!»
Ο καιρός ήταν τέλειος και εγώ είχα μιάμιση ώρα στη διάθεσή μου για βόλτα στο κέντρο του Βελιγραδίου. Δεν είχα πλάνο. Στην αρχή σκέφτηκα να πάω σε κάποιο μουσείο. Δύο είχα στο μυαλό μου. Το μουσείο αυτοκινήτων και το Μουσείο Zepter, μια Πινακοθήκη που είχα επισημάνει σαν ενδιαφέρουσα.
Πρώτο συνάντησα το μουσείο αυτοκινήτων. Για να μπω μέσα χρειαζόμουν δηνάρια (ούτε €, ούτε κάρτα δέχονταν). Δεν είχα δηνάρια, οπότε συνέχισα το δρόμο μου προς αναζήτηση τράπεζας.
Στο δρόμο άλλαξα γνώμη. Πιο καλά να περπατήσω σκέφτηκα και να καθίσω ίσως και κάπου για καφέ. Και μου ήρθε ιδέα: θα πάω στο ξενοδοχείο Moskva να πιω καφεδάκι. Το καφέ του ήταν άλλωστε σοβαρή εκκρεμότητα από την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.
Διέσχισα ένα κομμάτι του κέντρου πότε από λεωφόρους και πότε από στενάκια…
“Έφαγα” αρκετό χρόνο στα πάρκα γύρω από την Εθνοσυνέλευση και το Παλιό παλάτι …
Εκεί κοντά είναι και το Ιστορικό Μουσείο της Σερβίας …
Ώσπου κάποια στιγμή έφτασα στο εμβληματικό ξενοδοχείο “Moskva” …
Το Hotel Moskva είναι ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά και πολιτιστικά ορόσημα της Σερβικής πρωτεύουσας. Είναι ένα πολύ όμορφο κτίριο χαρακτηριστικό δείγμα της ρωσικής Art Nouveau τεχνοτροπίας, το οποίο από τότε που το άνοιξε ο βασιλιάς Πέτρος Α' της Σερβίας το 1908 φιλοξενεί επισκέπτες υψηλού προφίλ.
Αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο αποτέλεσε σημείο συνάντησης για καλλιτέχνες του Βελιγραδίου και προσωπικότητες με επιρροή στα Βαλκάνια και σε όλο τον κόσμο και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη σερβική λογοτεχνική σκηνή των αρχών του 20ου αι. Αρχικά μια ομάδα συγγραφέων, ζωγράφων και μουσικών συναντιόνταν στην kafana του ξενοδοχείου, αφού ήταν το μόνο μέρος με ηλεκτρική ενέργεια εκείνη την εποχή.
Το ξενοδοχείο συνέχισε να «υπηρετεί» τους διανοούμενους της πόλης και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής ελίτ του Βελιγραδίου να συχνάζει σε αυτό τακτικά. Ο Γιουγκοσλάβος νομπελίστας λογοτεχνίας, Ivo Andrić, είχε το δικό του τραπέζι στο εστιατόριο για πολλά χρόνια. Αλλά και πολλοί διεθνείς προσωπικότητες έχουν περάσει από αυτό. Από τον Maxim Gorky, τον Leon Trotsky και τον Leonid Brezhnev έως την Indira Gandhi, τον Alfred Hitchcock, τον Albert Einstein κ.α.
Οπότε να ‘μαι και εγώ…
Δεν ήξερα που να καθίσω. Και έξω μου άρεσε και μέσα. Τελικά διάλεξα μέσα ...
Εξαιρετικά ψηλά παράθυρα, κιτρινόχρυσες κουρτίνες, κόκκινα βελούδινα καθίσματα, σκαλιστές οροφές, χαλαρωτική ατμόσφαιρα με έκαναν να νιώσω σαν να είχα ταξιδέψει σε άλλη εποχή.
Πριν καθίσω έριξα μια ματιά στη βιτρίνα ψάχνοντας το Moskwa Snit, το φημισμένο γλυκό του Moskwa, το οποίο και βρήκα. Το βλέπετε; Δεύτερη σειρά είναι ...
Είναι ένα γλυκό με αμύγδαλα ανανά, κεράσια και κρέμα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ξενοδοχείου και του Βελιγραδίου. Λίγο όμως το ότι είμαι της σοκολάτας λίγο το ότι είναι 9:30 το πρωί … με βοήθησαν να συγκρατηθώ. Το καφεδάκι μου παρακαλώ!
Με το που κάθισα σε τραπεζάκι μπροστά στο παράθυρο με θέα την κεντρική Terajice και δίπλα στον πιανίστα … ξεκίνησε και η μουσική υπόκρουση, που δεν ήταν άλλη από … πιάνο live και εγώ καθόμουν πρώτο τραπέζι!
Πιάνο στις 10:00 η ώρα το πρωί σε ένα υπέροχο καφέ στο κέντρο του Βελιγραδίου! Απίστευτο αλλά αληθινό.
Και τι άκουσα; από το “My way” του Σινάτρα και το “Have You Ever Seen The Rain” των Creedence Clearwater Revival μέχρι και το “Stairway To Heaven” των Led Zeppelin!!! Τι; Δεν με πιστεύετε;
Ορίστε ...
moskva hotel
Είχα εκστασιαστεί έως και συγκινηθεί. Δεν φανταζόμουν ότι τα Βαλκάνια μπορούν να είναι και … έτσι! Ούτε στο Παρίσι δεν έχω πετύχει πιάνο σε καφέ.
Από ένα σημείο και μετά ένιωθα ότι ο πιανίστας έπαιζε μόνο για μένα. Ήμουν η πιο κοντινή θαμώνας και ίσως και η πιο ένθερμη θαυμάστρια του πιανίστα, αφού έκανα κίνηση χειροκροτήματος ύστερα από κάθε φινάλε και εκείνος ανταποκρινόταν με ένα ευχαριστήριο νεύμα κάθε φορά. Μόνο που δεν του φώναξα «Play it again Sam” από τον ενθουσιασμό μου!
Πήρα τηλέφωνο τα αγόρια να έρθουν και εκείνα και να πάμε λίγο πιο αργά στο γήπεδο αλλά δεν εισακούστηκα.
Έμεινα όσο πιο πολύ μπορούσα υπολογίζοντας το χρόνο της επιστροφής μου στο ραντεβού μου σε … τρεχάλα. Ήταν τόσο όμορφα που δεν μου έκανε καρδιά να φύγω ούτε και για χάρη του Djokovic. Έφυγα όμως για χάρη της παρέας μου, που θα την έστηνα.
Το “πανηγύρι”
Στην πόρτα με περίμεναν και πάλι καλά να λέω . Πήραμε το δρόμο για το γήπεδο. Όλα ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Εκείνοι είχαν αλλάξει λάστιχα. Πληθυντικός. Το λάστιχό μας ήταν πολύ καταστραμμένο για να το χρησιμοποιήσουμε ξανά οπότε αλλάξαμε και το δεύτερο μπροστινό για λόγους συμμετρίας. Είχαμε και 1500 χλμ. ακόμα να κάνουμε μέχρι την Αθήνα και τα κάναμε με ... σέρβικα λάστιχα!
Πήραμε μερικά μπουρέκ με κιμά και τυρί από φούρνο της γειτονιάς μας για να φάμε όταν πεινάσουμε αλλά τα φάγαμε τελικά άμεσα στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο.
Φτάσαμε στο γήπεδο γύρω στις 12 παρά.
Καμία σχέση με χθες. Σήμερα είχε ΚΟΣΜΟ!
Ήταν η μέρα του Djokovic, ο οποίος θα έπαιζε με τον Ρώσο Katsanov. Όλο το Βελιγράδι ήταν εδώ, μέσα και έξω από το γήπεδο.
Και είμαστε και εμείς εδώ! Και το γήπεδο αυτό ... τι καταπληκτική θέση που έχει. Δεν χορταίνεις τη θέα από ψηλά!!!
Σήμερα δεν είχαμε τόσο καλές θέσεις σαν τις χθεσινές. Ήταν λίγο πιο πίσω και πιο κεντρικές που σημαίνει ότι αν καθόταν κάποιος ψηλός μπροστά μου δεν θα ήμουν άνετα. Ποιος ξέρει όμως. Μπορεί να είμαι τυχερή και να καθίσει κανένα παιδάκι μπροστά μου, σκεφτόμουν. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει ότι ...
... και τα παιδάκια είναι ψηλά. Και όλοι οι Σέρβοι είναι ψηλοί και ήταν όλοι εκεί. Πότε δεξιά έστριβα πότε αριστερά έσκυβα για να δω κανέναν πόντο αλλά δύσκολα.
Σε κάθε πόντο όλοι ύψωναν γροθιά ...
σε κάθε game ήταν όλοι όρθιοι ...
και στα σετ σείονταν το γήπεδο...
Την ατμόσφαιρα και την είδα και την έζησα και την απόλαυσα. Είδα το Νο 1 του κόσμου να κερδίζει αγώνα μέσα στην έδρα του, στο Βελιγράδι. Happening από τα λίγα. Μου άρεσε πολύ που ήμουν στην καρδιά του ... πάρτυ!
Στο δεύτερο αγώνα το γήπεδο είχε λιγότερο κόσμο. Το γήπεδο άδειασε αισθητά. Εμείς εννοείτε ότι μείναμε μέχρι τέλους. Τόσα χιλιόμετρα κάναμε για να δούμε τους αγώνες. Είπαμε, είμαστε τουρίστες, αλλά είμαστε και φίλαθλοι.
Ο δεύτερος αγώνας ήταν ανάμεσα στους νικητές των δύο χθεσινών αγώνων. Είδαμε Fognini & Rublev να αναμετρούνται μεταξύ τους. Επικράτησε το φαβορί, δηλ. ο Ρώσος. Έτσι την επόμενη ημέρα θα έπαιζαν στον τελικό ο Djokovic με τον Rublev, αγώνα που δεν θα βλέπαμε όμως, αφού θα είμαστε καθ’ οδόν για Ελλάδα. Έτσι για την ιστορία, στον τελικό κέρδισε ο Rublev, δηλαδή εμείς είμαστε στο σωστό μέρος τη σωστή μέρα!
Μαζί με έναν αγώνα διπλού συνολικά είδαμε τρεις αγώνες. Χορτάσαμε τένις έως τις 6:00 που τελείωσαν τα πάντα και φύγαμε από το γήπεδο.
Στις πολύ όμορφες πλωτές καφετέριες που ήταν πολύ κοντά στο γήπεδο δεν πήγαμε τελικά παρόλο που το σκεφτόμασταν από την προηγούμενη μπορώ να πω, γιατί η ώρα είχε περάσει και κάπου έπρεπε να πάμε για φαγητό. Το βάζω και αυτό στην ... άκρη για την επόμενη φορά μαζί με το γλυκό του Moskwa.
Αρχίζουν και μαζεύονται πάλι εκκρεμότητες για την επόμενη φορά...
Δείπνο στου “Djokovic”
Είχα εκφράσει έντονα την επιθυμία από το προηγούμενο βράδυ να πάμε για φαγητό στου … Djokovic. Ο «παίκτης» εκτός από δικό του γήπεδο διαθέτει και δικό του εστιατόριο.
Τα αγόρια δεν πολυθέλανε. Υποθέτω ότι βαριόντουσαν τις μετακινήσεις. Μια χαρά ήταν και στη γειτονιά μας, λέγανε. Τελικά, μου έκαναν το χατίρι.
Πήραμε το αυτοκίνητο, μιας που το εστιατόριο είναι εκτός κέντρου, σε προάστιο κοντά στην Εθνική και παρκάραμε κάτω από μια μεγάλη γιγαντοαφίσα του τουρνουά Serbia open.
Μας υποδέχτηκε ο ... Djokovic. Όχι ο Novak αλλά ο πατέρας του, ο Srdjan Djokovic! Και όταν λέμε ότι μας υποδέχτηκε εννοώ ότι ... έπαιζε μπιλιάρδο σε ένα χώρο δίπλα στην είσοδο και έτυχε να τον δω. Κατά βάθος ... τον Novak έψαχνα να δω κάπου (μα που πάει για φαγητό τα βράδια, αλλά τον μπαμπά του πέτυχα.
Η διακόσμηση του εστιατορίου όπως καταλαβαίνετε είναι τενιστική. Έχει παντού φωτογραφίες του Djokovic, στιγμιότυπα από απονομές, παντού βιτρίνες με τα τρόπαια, τα κύπελα των grand slam, video-οθόνη που δείχνει στιγμιότυπα από αγώνες του Djokovic, κολώνες με μπαλάκια του τένις, αγάλματα του Djokovic, έως και σουβενιρομάγαζο έχει μέσα κ.α. Είναι ένα θεματικό εστιατόριο!
Το εστιατόριο το περίμενα για κάποιο λόγο λίγο … κυριλέ … αλλά δεν ήταν και τόσο. Το χαλούσε ή το ισορροπούσε (ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς) το σέρβις.
Ένα σερβιτόρο είχε όλο κι όλο τα μαγαζί, ο οποίος δεν έδειχνε να ζορίζεται για να τα βγάλει πέρα. «Είμαι μόνος μου» μας είπε σε κάποια φάση με ύφος “τυχεροί είστε που είμαι εδώ χρονιάρα μέρα” χωρίς όμως εμείς να του διαμαρτυρηθούμε για κάτι.
Το φαγητό ήταν μια χαρά. Τα κλασικά παραγγείλαμε δηλ. pljeskavica και cevapi, τα οποία ήταν ωραία. Μπορώ να πω ότι ήταν πιο νόστιμα πιάτα από τα χθεσινοβραδινά.
Γενικά όμως η αίσθηση που μου άφησε ήταν μια … λίγο χύμα κατάσταση. Μπορεί λόγω της ημέρας. Η νίκη του Djocovic στον ημιτελικό, η Ανάσταση που ερχόταν σε λίγο …
Εμείς πάντως φάγαμε καλά, είδαμε και την τροπαιοθήκη σαν να πήγαμε σε μουσείο και φύγαμε για την Ανάσταση …
Στον Άγιο Σάββα για Ανάσταση
Το «Hristos voskrese» (Χριστός Ανέστη) μας είχαν συστήσει να το ακούσουμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σάββα. Πρόκειται για ένα ναό έκτασης 3.500τ.μ. ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σέρβικης Ορθόδοξης εκκλησίας. Ο μεγαλοπρεπής ναός είναι λευκός, διακοσμημένος με χρυσές λεπτομέρειες και στην κορυφή του ξεχωρίζει ένας χρυσός σταυρός. Παρόλο που εσωτερικά δεν είναι ολοκληρωμένος η Ακολουθία της Ανάστασης εκεί θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που θα πρέπει να ζήσουμε, λένε οι «οδηγοί».
Εκεί πήγαμε και εμείς για Ανάσταση. Παρκάραμε σε ένα δρόμο κοντά στην εκκλησία και μπήκαμε στο πάρκο της.
Είναι γιορτή και το πάρκο είναι στολισμένο με πασχαλινά αυγά και με μακέτες με τα πάθη του Χριστού.
Με το που μπαίνεις μέσα στην εκκλησία ένα αααα! το βγάζεις. Είναι τεράστια και ολόχρυση.
Λευκή είναι αλλά με τα χρυσά ψηφιδωτά και τις φωταψίες στο έπακρο βγάζει μια βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.
Μεγαλοπρέπεια, η οποία ενισχύεται και άλλο με την παρουσία του ίδιου του Πατριάρχη Σερβίας.
Ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος τέλεσε τη λειτουργία της Αναστάσεως συνοδεία κληρικών του Πατριαρχείου. Πολύ δραστήριος ήταν, αεικίνητος θα έλεγα. Τέλεσε όλα τα δέοντα με μια ταχύτητα και ένα νεύρο που δεν έχω συνηθίσει από τους δικούς μας παπάδες. Δυσκολεύτητα να τον αποθανατίσω αφού δεν στάθηκε για πολύ σε μια μεριά.
Και οι πιστοί ήταν όλοι όρθιοι. Καθίσματα δεν υπάρχουν μέσα στην εκκλησία. Ο κόσμος πάει και έρχεται και έτσι για μένα δεν ήταν δύσκολο να κινηθώ και να βγάλω τις φωτογραφίες και τα video μου … διακριτικά πάντα.
Έχει και εμπορικό μαγαζί μέσα στην εκκλησία, το οποίο πουλάει εικονίσματα, μικροκοσμήματα, διακοσμητικά, κεριά και μαγνητάκια. Το επισκέφτηκα και εγώ και ψώνισα το μαγνητάκι μου και τρία κεριά περιμένοντας το άγιο φως.
Το “Hristos voskrese” το άκουσα, αλλά το άγιο φως δεν το είδα. Ούτε ψαλμωδίες, ούτε “Δεύτε λάβετε φως”, ούτε καμιά κατάνυξη ένιωσα ούτε και βεγγαλικά άκουσα και γενικά η Σέρβικη Ανάσταση δεν έχει σε καμιά περίπτωση την “ένταση” που έχει ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση.
Σίγουρα όμως η εκκλησία του Αγίου Σάββα είναι ιδιαίτερη. Το μέγεθος και τα χρυσά ψηφιδωτά της, της προσδίδουν απαράμιλλη λαμπρότητα και την καθιστούν ιδανική για την βραδιά της Ανάστασης.
Τα highlights του ταξιδιού ήταν σήμερα. Καφές μετά μουσικής στο Moskva, νίκη του πρωταθλητή εντός έδρας και “Hristos voskrese” στον Άγιο Σάββα. Ούτε προγραμματισμένα να τα είχα όλα.
Όχι μόνο θα πω ότι είναι θετικό το πρόσημο της ημέρας, αλλά θα πω:
“Τι μέρα και αυτή!”
post ................