IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 52
Πολύ γέλασα με αυτό με τον Άδωνη!
Περαστικά εύχομαι!!!
Περαστικά εύχομαι!!!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Ιανουάριος - Αύγουστος 2021 !
LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.671
- Likes
- 8.830
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
περαστικα.. μετα 3 ημερες ειναι σωστο να γινεται μια επαναληψη του τεστ...
Ημέρα 9η: Αυτοκρατορική πόλη Huế
Σήμερα ξεκινάει μια ... βασιλική μέρα. Όχι, δεν την ψώνισα μετά την λήξη συναγερμού λόγω πυρετού, αλλά χαλαρά ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε παλάτια δυναστειών του 19ου αιώνα μαζί τα μαυσωλεία τους και τους τάφους τους.
Φύγαμε από το ξενοδοχείο, ...
... περάσαμε την γέφυρα Trang Tien, ...
... στρίψαμε αριστερά
... και πριν περάσουμε την γέφυρα Cầu cửa Thượng Tứ για να μπούμε από την πύλη Cửa Thượng Tứ, ...
...κάτσαμε για καφέ.
Στη συνέχεια μπήκαμε ουσιαστικά στον εξωτερικό περίβολο και τι έκπληξη, τα μηχανάκια και τα κορναρίσματα ήταν πάντα εδώ, κυρίαρχα.
Λίγη ιστορία από την ιστοσελίδα της UNESCO.
Η Αυτοκρατορική Πόλη Hue είναι ένα περιφραγμένο περίβλημα μέσα στην ακρόπολη της πόλης Hue, την έδρα της δυναστείας Nguyen (τελευταία δυναστεία του Βιετνάμ πριν από την κατάκτηση από τη Γαλλία). Κατασκευάστηκε το 1804 υπό τον αυτοκράτορα Gia Long, και αποτέλεσε το πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της τελευταίας δυναστείας της βιετναμέζικης ιστορίας, από το 1802 έως και το 1945. Η Hue ιδρύθηκε ως η πρωτεύουσα του ενοποιημένου Βιετνάμ το 1802.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτα να βρείτε και εδώ.
Ποικιλία από περίτεχνες πύλες, κήπους και κτήρια εμφανίστηκαν μπροστά μας για να εξερευνήσουμε και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας μέσα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Πάμε λοιπόν...
Εννέα ιερά κανόνια.
Βιετναμέζες με παραδοσιακές φορεσιές για φωτογράφηση στο κεντρικό τείχος με την σημαία.
Νερά και πολύ πράσινο...
Παντού υπάρχουν πληροφορίες για την δυναστεία και τις εργασίες κατασκευής του χώρου. Όρεξη να έχεις να διαβάζεις.
Βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε μέσα. Πληροφορίες για ειστήρια εδώ. Το εισιτήριο για την αυτοκρατορική πόλη κοστίζει 200.000 vnd, συνδυασμός της αυτοκρατορικής πόλης και δύο από τους τρεις βασιλικούς τάφους κοστίζει 420.000 vnd ενώ ο συνδυασμός της αυτοκρατορικής πόλης και όλοι οι τάφοι (3) κοστίζει 530.000 vnd. Προσοχή: οι αυτοκρατορικοί τάφοι δεν είναι στον ίδιο χώρο αλλά σε απόσταση τουλάχιστον 7 χλμ. Βγάλαμε για 2 τάφους αλλά τελικά προλάβαμε μόνο τον ένα (και εξαιτίας της κούρασης).
Το απόγευμα είχε κάποιο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών γιατί πολλοί κυκλοφορούσαν με φορεσιές και φωτογραφιζόντουσαν. Υπήρχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικές φορεσιές οι οποίες αντιπροσωπεύουν τις ξεχωριστές εθνοτικές ομάδες του Βιετνάμ. Έξω από τα τείχη είχαν στήσει μια τεράστια εξέδρα στην οποία το βράδυ θα παρουσιάζονταν τραγούδια και χοροί από όλη τη χώρα.
Meridian Gate
Thái Hòa Palace
Δράκος με φιδίσια ουρά, το σύμβολο της δυναστείας.
Βασιλικός θρόνος.
Φορεσιές.
Πολλά κτήρια καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές στο πόλεμο που προηγήθηκε από τους βοβαρδισμούς των ΗΠΑ (θα πέρασαν τον χώρο για στρατόπεδο). Έγιναν εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης με καταπληκτικά αποτελέσματα που συνεχίζονται ακόμη.
Sân Bái Mạng
Υπέροχα bonsai.
Trường Lang
Kiến Trung Palace
Hồ Ngọc Dịch
Cửa Hoà Bình
Η αυτοκρατορική πόλη είναι τεράστια, αν και δεν φαίνεται όταν είσαι στην ζωηρή και πολύβοη Χουέ. Για να δείς όλες τις αίθουσες και να διαβάσεις για τις ξεχωριστές δυναστείες χρειάζεσαι περισσότερο από 3 ώρες. Εμείς σταματήσαμε εδώ και πήραμε ταξί για τον βασιλικό τάφο του Tự Đức.
Chí Khiêm Đường (αφιερωμένο στις ανήλικες συζύγους του αυτοκράτορα).
Bi Đình - Lăng Tự Đức (ήταν και ποιητής ο αυτοκράτορας)
Ο τάφος του αυτοκράτορα
Khiêm Thọ Lăng (ο τάφος της πρώτης γυναίκας του αυτοκράτορα)
Το Μαυσωλείο του είναι εξίσου τεράστιο όπως και το παλάτι του. Οι τάφοι βρίσκονται διάσπαρτοι σε ένα υπέροχο πάρκο με φροντισμένα φυτά και δέντρα, λόφους και μια λίμνη. Σε αυτό το σημείο κινήσαμε προς την έξοδο γιατί η κούραση έκανε την εμφάνισή της και το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται.
Κάτσαμε για φαγητό στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας βγαίνοντας από τον τάφο (σε άλλο δεν πήγαμε) και ήπιαμε ένα υπέροχο και δροσιστικό χυμό ζαχαροκάλαμου. Τα ζαχαροκάλαμα περνάνε από την ειδική πρέσα τρεις - τέσσερις φορές και ο χυμός βγαίνει σε μια κανάτα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση γιατί το απόγευμα έχει συνέχεια. Ίσα που προλάβαμε να ξεκουράσουμε τα πόδια μας, περπατήσαμε για μια ακόμη ημέρα περισσότερα από 10 χιλιόμετρα.
Το απόγευμα μας παρέλαβαν οι οδηγοί μας. Δυο Τούκ, το μεταφορικό μας μέσο για να γνωρίσουμε την πόλη. Η τεχνική οδήγησης στα Τούκ είναι εκπληκτική. Τα ποδήλατα τρέχουν πολύ, στριμώχνονται δίπλα στα μηχανάκια.
Για αρχή κάναμε μια στάση σε παραδοσιακό εστιατόριο λίγο έξω από το κέντρο της Χουέ. Το μενού περιελάμβανε τα παραδοσιακά πιάτα της πόλης, μεζέδες με άγνωστο σε εμάς περιεχόμενο αλλά πεντανόστιμα noodles με χοιρινό.
Μετά το φαγητό στο πρόγραμμα ήταν βόλτα στο Ποτάμι των αρωμάτων με βάρκα -δράκο και παράσταση παραδοσιακής μουσικής.
Το βράδυ μας έκλεισε με μια μεγάλη βόλτα στην πόλη με τα τούκ, ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε ένα ακόμη κομμάτι της μεγάλης εμπορικής πόλης της Χουέ που δεν περπατήσαμε.
Επιλέξαμε να κάνουμε μια ακόμη στάση. Κοντά στο ξενοδοχείο μας, υπήρχαν δυο δρόμοι με μπάρ και νυχτερινά μαγαζιά. Οι δρόμοι έκλεισαν για αυτοκίνητα και μηχανάκια και παντού έβλεπες παρέες νέων αλλά και οικογένειες να τρώνε και να πίνουν.
Κατάκοποι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, την επόμενη ημέρα πρωί-πρωί μας περίμενε ταξίδι.
Σήμερα ξεκινάει μια ... βασιλική μέρα. Όχι, δεν την ψώνισα μετά την λήξη συναγερμού λόγω πυρετού, αλλά χαλαρά ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε παλάτια δυναστειών του 19ου αιώνα μαζί τα μαυσωλεία τους και τους τάφους τους.
Φύγαμε από το ξενοδοχείο, ...
... περάσαμε την γέφυρα Trang Tien, ...
... στρίψαμε αριστερά
... και πριν περάσουμε την γέφυρα Cầu cửa Thượng Tứ για να μπούμε από την πύλη Cửa Thượng Tứ, ...
...κάτσαμε για καφέ.
Στη συνέχεια μπήκαμε ουσιαστικά στον εξωτερικό περίβολο και τι έκπληξη, τα μηχανάκια και τα κορναρίσματα ήταν πάντα εδώ, κυρίαρχα.
Λίγη ιστορία από την ιστοσελίδα της UNESCO.
Η Αυτοκρατορική Πόλη Hue είναι ένα περιφραγμένο περίβλημα μέσα στην ακρόπολη της πόλης Hue, την έδρα της δυναστείας Nguyen (τελευταία δυναστεία του Βιετνάμ πριν από την κατάκτηση από τη Γαλλία). Κατασκευάστηκε το 1804 υπό τον αυτοκράτορα Gia Long, και αποτέλεσε το πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της τελευταίας δυναστείας της βιετναμέζικης ιστορίας, από το 1802 έως και το 1945. Η Hue ιδρύθηκε ως η πρωτεύουσα του ενοποιημένου Βιετνάμ το 1802.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτα να βρείτε και εδώ.
Ποικιλία από περίτεχνες πύλες, κήπους και κτήρια εμφανίστηκαν μπροστά μας για να εξερευνήσουμε και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας μέσα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Πάμε λοιπόν...
Εννέα ιερά κανόνια.
Βιετναμέζες με παραδοσιακές φορεσιές για φωτογράφηση στο κεντρικό τείχος με την σημαία.
Νερά και πολύ πράσινο...
Παντού υπάρχουν πληροφορίες για την δυναστεία και τις εργασίες κατασκευής του χώρου. Όρεξη να έχεις να διαβάζεις.
Βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε μέσα. Πληροφορίες για ειστήρια εδώ. Το εισιτήριο για την αυτοκρατορική πόλη κοστίζει 200.000 vnd, συνδυασμός της αυτοκρατορικής πόλης και δύο από τους τρεις βασιλικούς τάφους κοστίζει 420.000 vnd ενώ ο συνδυασμός της αυτοκρατορικής πόλης και όλοι οι τάφοι (3) κοστίζει 530.000 vnd. Προσοχή: οι αυτοκρατορικοί τάφοι δεν είναι στον ίδιο χώρο αλλά σε απόσταση τουλάχιστον 7 χλμ. Βγάλαμε για 2 τάφους αλλά τελικά προλάβαμε μόνο τον ένα (και εξαιτίας της κούρασης).
Το απόγευμα είχε κάποιο φεστιβάλ παραδοσιακών χορών γιατί πολλοί κυκλοφορούσαν με φορεσιές και φωτογραφιζόντουσαν. Υπήρχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικές φορεσιές οι οποίες αντιπροσωπεύουν τις ξεχωριστές εθνοτικές ομάδες του Βιετνάμ. Έξω από τα τείχη είχαν στήσει μια τεράστια εξέδρα στην οποία το βράδυ θα παρουσιάζονταν τραγούδια και χοροί από όλη τη χώρα.
Meridian Gate
Thái Hòa Palace
Δράκος με φιδίσια ουρά, το σύμβολο της δυναστείας.
Βασιλικός θρόνος.
Φορεσιές.
Πολλά κτήρια καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές στο πόλεμο που προηγήθηκε από τους βοβαρδισμούς των ΗΠΑ (θα πέρασαν τον χώρο για στρατόπεδο). Έγιναν εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης με καταπληκτικά αποτελέσματα που συνεχίζονται ακόμη.
Sân Bái Mạng
Υπέροχα bonsai.
Trường Lang
Kiến Trung Palace
Hồ Ngọc Dịch
Cửa Hoà Bình
Η αυτοκρατορική πόλη είναι τεράστια, αν και δεν φαίνεται όταν είσαι στην ζωηρή και πολύβοη Χουέ. Για να δείς όλες τις αίθουσες και να διαβάσεις για τις ξεχωριστές δυναστείες χρειάζεσαι περισσότερο από 3 ώρες. Εμείς σταματήσαμε εδώ και πήραμε ταξί για τον βασιλικό τάφο του Tự Đức.
Chí Khiêm Đường (αφιερωμένο στις ανήλικες συζύγους του αυτοκράτορα).
Bi Đình - Lăng Tự Đức (ήταν και ποιητής ο αυτοκράτορας)
Ο τάφος του αυτοκράτορα
Khiêm Thọ Lăng (ο τάφος της πρώτης γυναίκας του αυτοκράτορα)
Το Μαυσωλείο του είναι εξίσου τεράστιο όπως και το παλάτι του. Οι τάφοι βρίσκονται διάσπαρτοι σε ένα υπέροχο πάρκο με φροντισμένα φυτά και δέντρα, λόφους και μια λίμνη. Σε αυτό το σημείο κινήσαμε προς την έξοδο γιατί η κούραση έκανε την εμφάνισή της και το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται.
Κάτσαμε για φαγητό στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας βγαίνοντας από τον τάφο (σε άλλο δεν πήγαμε) και ήπιαμε ένα υπέροχο και δροσιστικό χυμό ζαχαροκάλαμου. Τα ζαχαροκάλαμα περνάνε από την ειδική πρέσα τρεις - τέσσερις φορές και ο χυμός βγαίνει σε μια κανάτα.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση γιατί το απόγευμα έχει συνέχεια. Ίσα που προλάβαμε να ξεκουράσουμε τα πόδια μας, περπατήσαμε για μια ακόμη ημέρα περισσότερα από 10 χιλιόμετρα.
Το απόγευμα μας παρέλαβαν οι οδηγοί μας. Δυο Τούκ, το μεταφορικό μας μέσο για να γνωρίσουμε την πόλη. Η τεχνική οδήγησης στα Τούκ είναι εκπληκτική. Τα ποδήλατα τρέχουν πολύ, στριμώχνονται δίπλα στα μηχανάκια.
Για αρχή κάναμε μια στάση σε παραδοσιακό εστιατόριο λίγο έξω από το κέντρο της Χουέ. Το μενού περιελάμβανε τα παραδοσιακά πιάτα της πόλης, μεζέδες με άγνωστο σε εμάς περιεχόμενο αλλά πεντανόστιμα noodles με χοιρινό.
Μετά το φαγητό στο πρόγραμμα ήταν βόλτα στο Ποτάμι των αρωμάτων με βάρκα -δράκο και παράσταση παραδοσιακής μουσικής.
Το βράδυ μας έκλεισε με μια μεγάλη βόλτα στην πόλη με τα τούκ, ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε ένα ακόμη κομμάτι της μεγάλης εμπορικής πόλης της Χουέ που δεν περπατήσαμε.
Επιλέξαμε να κάνουμε μια ακόμη στάση. Κοντά στο ξενοδοχείο μας, υπήρχαν δυο δρόμοι με μπάρ και νυχτερινά μαγαζιά. Οι δρόμοι έκλεισαν για αυτοκίνητα και μηχανάκια και παντού έβλεπες παρέες νέων αλλά και οικογένειες να τρώνε και να πίνουν.
Κατάκοποι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, την επόμενη ημέρα πρωί-πρωί μας περίμενε ταξίδι.
Ημέρα 10η: Αναχώρηση από Huế - Άφιξη σε Hà Nội
Αφήνουμε την αυτοκρατορική πόλη της Χουέ και κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο της πόλης για να πετάξουμε για την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο είναι περίπου μισή ώρα, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, το όριο ταχύτητας δεν υπερβαίνει τα 80-90 χλμ/ώρα και εμείς φτάνουμε στην ώρα μας. Προλαβαίνουμε να πιούμε και ένα καφέ μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και βαλιτσών σε ένα από τα όμορφα καφέ με θέα ακριβώς μπροστά από τα αεροπλάνα που περιμένουν τους επιβάτες ή επιβιβάζουν επιβάτες, συνδεδεμένα στις φυσούνες.
Το Ανόι από ψηλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τις γνώριμες εικόνες των άλλων πόλεων που αφήσαμε πίσω μας. Ίσως λίγο περισσότερα κεραμίδια.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Γεύση από το αεροδρόμιο του Ανόι.
Στην πορεία προς το ξενοδοχείο βλέπουμε ότι η πρωτεύουσα της χώρας, αν και έχει λιγότερο πληθυσμό από τη Σαϊγκόν είναι περισσότερο "σύγχρονη" πόλη.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στην περιοχή 1, κοντά στη λίμνη Hoàn Kiếm. Η ποιότητα δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων ξενοδοχείων και αισθανθήκαμε αρκετά απογοητευμένοι αλλά πλέον ήταν αργά. Αν και φαίνεται για ξενοδοχείο 4 αστέρων εμείς δεν θα του δίναμε πάνω από 2,5. Θα γράψω αργότερα γι'αυτό.
Επειδή φτάσαμε νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα του check-in αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο κατανέμεται σε δύο κτήρια. Στο πρώτο κτήριο (Bảo tàng Lịch sử Quốc gia) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και την τελευταία δυναστεία των Nguyen (1945), ενώ στο δεύτερο κτήριο (Bảo tàng Cách Mạng Việt Nam) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας από την γαλλική αποικιοκρατία (1858) μέχρι σήμερα.
Να σημειώσω εδώ ότι τα μουσεία στο Βιετνάμ είναι ανοιχτά μέχρι τις 5μμ και το μεσημέρι κλείνουν για ένα μισάωρο διάλειμμα. Την ώρα που φτάσαμε στο μουσείο περιμέναμε και λίγο για να ανοίξει από το διάλειμμα. Στον περίβολο του Μουσείο περίμεναν δεκάδες μαθητές για να μπουν μέσα.
Στην πορεία μας προς το μουσείο πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο κουρείο.
Το μουσείο και στα δύο κτήρια περιλαμβάνει αξιόλογα εκθέματα τα οποία είναι βοηθητικά για την κατανόηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Βιετναμέζικου Λαού. Άξιζε η επίσκεψη.
Φωτογραφίες από το πρώτο κτήριο.
Φωτογραφίες από το δεύτερο κτήριο.
Φύγαμε από το Μουσείο γεμάτοι εικόνες, χρώματα και πολύ προβληματισμό για το χθες και κύρια για το αύριο αυτής της χώρας...
Κινηθήκαμε προς το κτήριο της Όπερας, το οποίο σε σχέση με αυτό της Σαϊγκόν είναι ποιο μεγαλοπρεπές (άλλωστε είναι και παλιότερο κτήριο).
Και χρηματιστήριο (θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ
Κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είχε περάσει κι εμάς μας είχε καταβάλει η κούραση. Ήταν Σάββατο απόγευμα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από νέους ανθρώπους αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Κινηθήκαμε περιμετρικά της λίμνης Hoan Kiem, όπου οι δρόμοι είχαν κλείσει για τα αυτοκίνητα. Πολύς κόσμος, πολλές φωνές και καλλιτέχνες του δρόμου. Η μικρή αυτή λίμνη είναι ένα από τα πάρα πολλά πάρκα για την ανάπαυλα του Σαββαροκύριακου για τους κατοίκους της μεγαλούπολης.
Φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και τσιμπήσαμε κάτι σε διπλανό εστιατόριο του οποίου τα φαγητά αποδείχτηκαν γευστικότατα. Και η τοπική μαύρη μπύρα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση ξαναβγήκαμε στους δρόμους για να χαθούμε στο πολύβουο πλήθος πηγαίνοντας για αλλαγή συναλλάγματος. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, όπως επίσης και τα μηχανάκια. Είναι ήδη 8.30 και στους δρόμους γίνεται το αδιαχώρητο. Όλοι θέλουν να περάσουν με τα μηχανάκια τους κορνάροντας ακατάπαυστα αλλά κάποια στιγμή η ταχύτητα δεν πρέπει να είναι πάνω από 5 χλμ/ώρα. Επειδή κανείς δεν δίνει σημασία σε κανόνες οδικής κυκλοφορίας, οι πεζοί έχουν μάθει να κινούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Μετά τρεις ημέρες συνηθίσαμε κι εμείς, όποιος δυσκολεύεται μπορεί να σηκώνει το χέρι του και να το κουνάει συνεχώς μέχρι να καταφέρει να περάσει απέναντι!
Όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και επίσης έχουν στηθεί δεκάδες πάγκοι (όπως στα δικά μας πανηγύρια).
Μετά από αρκετό βασανιστικό περπάτημα φτάσαμε στο μαγαζί για συνάλλαγμα, εδώ. Αρκετά καλή ισοτιμία, περίπου όπως στη Σαϊγκόν.
Τελευταίος σταθμός ο περίφημος δρόμος του τρένου που περνάει ανάμεσα σε καφέ. Επικίνδυνο θέαμα. Κάτσαμε για μια μπύρα και περιμέναμε να έρθει. Προλάβαμε το τελευταίο δρομολόγιο. Μας κόπηκε η ανάσα. Περνάει πολύ γρήγορα και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να είσαι όρθιος γιατί θα σε πάρει η ταχύτητα του αέρα.
Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο περιδιαβαίνοντας σε δρόμους που είχαν αρχίσει πλέον να ξεκουράζονται και αυτοί!
Αφήνουμε την αυτοκρατορική πόλη της Χουέ και κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο της πόλης για να πετάξουμε για την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο είναι περίπου μισή ώρα, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, το όριο ταχύτητας δεν υπερβαίνει τα 80-90 χλμ/ώρα και εμείς φτάνουμε στην ώρα μας. Προλαβαίνουμε να πιούμε και ένα καφέ μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και βαλιτσών σε ένα από τα όμορφα καφέ με θέα ακριβώς μπροστά από τα αεροπλάνα που περιμένουν τους επιβάτες ή επιβιβάζουν επιβάτες, συνδεδεμένα στις φυσούνες.
Το Ανόι από ψηλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τις γνώριμες εικόνες των άλλων πόλεων που αφήσαμε πίσω μας. Ίσως λίγο περισσότερα κεραμίδια.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Γεύση από το αεροδρόμιο του Ανόι.
Στην πορεία προς το ξενοδοχείο βλέπουμε ότι η πρωτεύουσα της χώρας, αν και έχει λιγότερο πληθυσμό από τη Σαϊγκόν είναι περισσότερο "σύγχρονη" πόλη.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στην περιοχή 1, κοντά στη λίμνη Hoàn Kiếm. Η ποιότητα δεν ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων ξενοδοχείων και αισθανθήκαμε αρκετά απογοητευμένοι αλλά πλέον ήταν αργά. Αν και φαίνεται για ξενοδοχείο 4 αστέρων εμείς δεν θα του δίναμε πάνω από 2,5. Θα γράψω αργότερα γι'αυτό.
Επειδή φτάσαμε νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα του check-in αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο κατανέμεται σε δύο κτήρια. Στο πρώτο κτήριο (Bảo tàng Lịch sử Quốc gia) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και την τελευταία δυναστεία των Nguyen (1945), ενώ στο δεύτερο κτήριο (Bảo tàng Cách Mạng Việt Nam) εκτίθεται η Ιστορία του Βιετνάμ από την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας από την γαλλική αποικιοκρατία (1858) μέχρι σήμερα.
Να σημειώσω εδώ ότι τα μουσεία στο Βιετνάμ είναι ανοιχτά μέχρι τις 5μμ και το μεσημέρι κλείνουν για ένα μισάωρο διάλειμμα. Την ώρα που φτάσαμε στο μουσείο περιμέναμε και λίγο για να ανοίξει από το διάλειμμα. Στον περίβολο του Μουσείο περίμεναν δεκάδες μαθητές για να μπουν μέσα.
Στην πορεία μας προς το μουσείο πέσαμε πάνω σε ένα υπαίθριο κουρείο.
Το μουσείο και στα δύο κτήρια περιλαμβάνει αξιόλογα εκθέματα τα οποία είναι βοηθητικά για την κατανόηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Βιετναμέζικου Λαού. Άξιζε η επίσκεψη.
Φωτογραφίες από το πρώτο κτήριο.
Φωτογραφίες από το δεύτερο κτήριο.
Φύγαμε από το Μουσείο γεμάτοι εικόνες, χρώματα και πολύ προβληματισμό για το χθες και κύρια για το αύριο αυτής της χώρας...
Κινηθήκαμε προς το κτήριο της Όπερας, το οποίο σε σχέση με αυτό της Σαϊγκόν είναι ποιο μεγαλοπρεπές (άλλωστε είναι και παλιότερο κτήριο).
Και χρηματιστήριο (θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ
Κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είχε περάσει κι εμάς μας είχε καταβάλει η κούραση. Ήταν Σάββατο απόγευμα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από νέους ανθρώπους αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Κινηθήκαμε περιμετρικά της λίμνης Hoan Kiem, όπου οι δρόμοι είχαν κλείσει για τα αυτοκίνητα. Πολύς κόσμος, πολλές φωνές και καλλιτέχνες του δρόμου. Η μικρή αυτή λίμνη είναι ένα από τα πάρα πολλά πάρκα για την ανάπαυλα του Σαββαροκύριακου για τους κατοίκους της μεγαλούπολης.
Φτάσαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και τσιμπήσαμε κάτι σε διπλανό εστιατόριο του οποίου τα φαγητά αποδείχτηκαν γευστικότατα. Και η τοπική μαύρη μπύρα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση ξαναβγήκαμε στους δρόμους για να χαθούμε στο πολύβουο πλήθος πηγαίνοντας για αλλαγή συναλλάγματος. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, όπως επίσης και τα μηχανάκια. Είναι ήδη 8.30 και στους δρόμους γίνεται το αδιαχώρητο. Όλοι θέλουν να περάσουν με τα μηχανάκια τους κορνάροντας ακατάπαυστα αλλά κάποια στιγμή η ταχύτητα δεν πρέπει να είναι πάνω από 5 χλμ/ώρα. Επειδή κανείς δεν δίνει σημασία σε κανόνες οδικής κυκλοφορίας, οι πεζοί έχουν μάθει να κινούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Μετά τρεις ημέρες συνηθίσαμε κι εμείς, όποιος δυσκολεύεται μπορεί να σηκώνει το χέρι του και να το κουνάει συνεχώς μέχρι να καταφέρει να περάσει απέναντι!
Όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και επίσης έχουν στηθεί δεκάδες πάγκοι (όπως στα δικά μας πανηγύρια).
Μετά από αρκετό βασανιστικό περπάτημα φτάσαμε στο μαγαζί για συνάλλαγμα, εδώ. Αρκετά καλή ισοτιμία, περίπου όπως στη Σαϊγκόν.
Τελευταίος σταθμός ο περίφημος δρόμος του τρένου που περνάει ανάμεσα σε καφέ. Επικίνδυνο θέαμα. Κάτσαμε για μια μπύρα και περιμέναμε να έρθει. Προλάβαμε το τελευταίο δρομολόγιο. Μας κόπηκε η ανάσα. Περνάει πολύ γρήγορα και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να είσαι όρθιος γιατί θα σε πάρει η ταχύτητα του αέρα.
Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο περιδιαβαίνοντας σε δρόμους που είχαν αρχίσει πλέον να ξεκουράζονται και αυτοί!
aspa
Member
- Μηνύματα
- 585
- Likes
- 1.576
- Επόμενο Ταξίδι
- Κολομβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος του κοσμου
Το μουσείο πολέμου είναι συγκλονιστικό.
Ναι πράγματι. Παρουσιάζει με ένα ρεαλιστικό τρόπο την αλήθεια για τον πόλεμο. Από την πλευρά βέβαια των αμυνόμενων και αγωνιζόμενων για την ανεξαρτησία τους και ελευθερία τους. Από την πλευρά του βιετναμέζικου λαού. Γιατί υπάρχει και η "άλλη" αλήθεια, αυτή που θεωρεί οτι ο πόλεμος είναι μέρος του "πολέμου δια αντιπροσώπων". Κάπου το έχω διαβάσει και αυτό εδώ μέσα!
Ημέρα 11η: Hà Nội
Δεύτερη ημέρα στο Ανόι ξεκινάμε για την ανακάλυψή του. Ξυπνήσαμε σχετικά αργούτσικα και μετά το πρωινό αλλάξαμε δωμάτιο. Γιατί; Σαϊγκόν, Χοι Αν και Χουέ η επιλογή των ξενοδοχείων ήταν πετυχημένη. Στη Σαϊγκόν ήταν αξιοπρεπέστατο, ολοκάθαρο, μεγάλο δωμάτιο και καθιστικό και ήσυχο. Το ξενοδοχείο ήταν "κανονικού" μεγέθους σε κεντρικό σημείο. Το ίδιο και στην Χόι Αν. Το ξύπνημα το πρωί, με την θέα του ομιχλώδες ποταμού ο οποίος μετά από την κάθε προηγούμενη ξέφρενη νύχτα του, απλά ξεκουράζονταν, ήταν τόνωση και γέμισμα ενέργειας για τις επόμενες ώρες της ημέρας μας. Στη Χουε το δωμάτιο ήταν στον τελευταίο όροφο με θέα μπροστά μας τις "κορφές" των σπιτιών της γειτονιάς αλλά και πέρα μακριά όσο πήγαινε το μάτι μας. Η ησυχία και ην καθαριότητα ήταν δεδομένα. Αλλά εδώ στην πρωτεύουσα; Το ξενοδοχείο είναι στα πρότυπα των περισσότερων σπιτιών που βλέπουμε σε όλο το Βιετνάμ. Πρόσοψη όχι πάνω από τέσσερα μέτρα και ύψος τεσάρων ορόφων. Σε κάθε όροφο ένα δωμάτιο βλέπει στον δρόμο (χωρίς παράθυρο να ανοίγει, μόνο μια μεγάλη τζαμαρία) ενώ το άλλο προς τα πίσω δεν έχει καν παράθυρο. Το λάθος ξεκίνησε από τις φωτο της booking. Το ξενοδοχείο είναι πάνω σε κεντρικότατο δρόμο του κέντρου και της αγοράς οπότε η κίνηση από αυτοκίνητα και μηχανάκια που κορνάρουν δεν σταματάει ποτέ, παρά μόνο πολύ αργά το βράδυ. Ζητήσαμε να ανέβουμε από τον πρώτο στο δεύτερο όροφο για να περιοριστεί κάπως ο θόρυβος αλλά δεν είχε και πολλά αποτελέσματα. Επιπλέον όλο το ξενοδοχείο απαιτεί επείγουσα ανακαίνιση. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και είπαμε ας είναι, θα το αντέξουμε.
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή, μετά την αλλαγή ξεκινήσαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς τον καθολικό καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωσήφ. Η διαδρομή ήταν δύσκολη γιατί στον δρόμο υπήρχαν μιλούνια ξένοι τουρίστες αλλά και βιετναμέζοι που εκμεταλλευόντουσαν την αργία της Κυριακής. Στο ενδιάμεσο κάναμε διάφορες στάσεις. Η είσοδος ήταν κλειστή και ανοίγει μόνο συγκεκριμένες ώρες για λειτουργίες σε διάφορες γλώσσες, με εισιτήριο. Δεν περιμέναμε. Στην πλατεία έξω από το ναό μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών χόρευαν γυρίζοντας κάποιο βίντεο. Απολαυστικός ο χορός τους.
Συνεχίσαμε προς την φυλακή Hoa Lo περνώντας δρόμους και πάρκα.
Όπως φαίνεται στην φωτογραφία, οδηγοί και συνοδηγοί στα μηχανάκια φοράνε μάσκα. Για προστασία από την μόλυνση και την ατμοσφαιρική ρύπανση η οποία πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη. Μετά από πορεία ωρών κι εμάς πόναγαν τα μάτια μας. Οι μεγάλες πόλεις του Βιετνάμ που επισκεφτήκαμε (Σαϊγκόν, Ανόι) δεν έχουν καθόλου καλό σύστημα ΜΜΜ, οπότε οι άνθρωποι μετακινούνται συνέχεια με τα μηχανάκια τους και τα αυτοκίνητά τους.
Φτάσαμε στη φυλακή Hỏa Lò!
Η φυλακή Hoa Lo χτίστηκε από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1896 και πήρε το όνομα «Κεντρική Φυλακή». Η τοποθεσία της φυλακής βρίσκεται σε γη του χωριού Phu Khanh. Ανατολικά της είναι το δικαστήριο. Η συνολική έκταση της Κεντρικής Φυλακής και οι γύρω δρόμοι που οδηγούν σε αυτή είναι 12.900 τμ.
Στη φυλακή Hoa Lo οι Γάλλοι αποικιοκράτες είχαν φυλακίσει χιλιάδες Βιετναμέζους πατριώτες, στρατιώτες και επαναστάτες. Οι κρατούμενοι ήταν καταδικασμένοι σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκλισης ή σε θάνατο.
Υπάρχει αναπαράσταση των χώρων που διέμεναν οι κρατούμενοι, των χώρων απομόνωσης, των χώρων και των εργαλείων βασανισμού και της γκιλοτίνας.
Φρίκη, φρίκη και πάλι φρίκη!
Η φυλακή σταμάτησε την λειτουργία της με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ και την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους του.
Κατά την διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ εδώ κρατήθηκαν οι εμερικάνοι πιλότοι που συλαμβάνονταν μετά από πτώση του αεροπλάνου τους. Με την λήξη του πολέμου αφέθηκαν ελεύθεροι να επιστρέψουν σπίτι τους. Πολλοί από αυτούς ξαναγύρισαν και συναντήθηκαν με βιετναμέζους συναδέλφους τους στρατιώτες.
Φύγαμε με βαριά καρδιά φέρνοντας στο μυαλό μας τις αντίστοιχες πολλές φυλακές που δημιουργήθηκαν από το ελληνικό κράτος από το τέλος της κατοχής μέχρι και την πτώση της χούντας, για τις χιλιάδες των ελλήνων που πέρασαν από αυτές, αλλά και την μη ανάδειξή τους ως μέρος της πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς!
Συνεχίσαμε προς το Ναό της Λογοτεχνίας, ο οποίος είναι αφιερωμένος στους μελετητές του Κομφούκιου. Γαλήνιες αυλές, καταπράσινοι κήποι, ήρεμες λιμνούλες, περίπλοκα γλυπτά, ναοί φτιάχνουν ένα πολυσύνθετο μωσαϊκό που σε απομακρύνει από τον θόρυβο των δρόμων.
Στο ενδιάμεσο κάναμε στάση σε ένα καφέ με υπέροχες εσωτερικές τοιχογραφίες.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και εικόνες για το μουσείο του Χο Τσι Μιν και το Μαυσωλείο του, με ταξί φυσικά.
Το Μουσείο, το Μαυσωλείο, το Σπίτι του Χο Τσι Μιν, το Προεδρικό Μέγαρο, το Μέγαρο της Εθνοσυνέλευσης και μιας Παγόδας βρίσκονται όλα στην ίδια περιοχή, στη νότια πλευρά της Δυτικής Λίμνης (West Lake) και είναι περιορισμένης πρόσβασης.
Ξεκινήσαμε από το Μουσείο του Χο Τσι Μιν, αφού πρώτα βγάλαμε εισιτήρια και περάσαμε από έλεγχο εσφαλείας.
Ο Hồ Chí Minh είναι μια συμπεθέστατη φυσιογνωμία για την οποία τρέφει σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση ο βιετναμέζικος λαός, τουλάχιστον όσοι συναντήσαμε στις εκδρομές που πήγαμε. Ο τρόπος που μίλαγαν για αυτόν είναι κάτι σαν να ήταν θεός. Και πραγματικά δεν είναι και μικρό κατόρθωμα να ηγείσαι ενός επαναστατικού κινήματος που κατατρόπωσε την πιο πανίσχυρη πολεμική μηχανή του σύγχρονου κόσμου. Ο Χο Τσι Μιν, Βιετναμέζος κομμουνιστής επαναστάτης ηγήθηκε του κινήματος ανεξαρτησίας από το 1941, συνέβαλε στην ίδρυση της Λαϊκης Δημοκρατίας του Βιετνάμ, ηγήθηκε της νίκης ενάντια στη Γαλλική Ένωση το 1954 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη ενάντια των ΗΠΑ και την επανένωση του Βιετνάμ. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει ενωμένο το Βιετνάμ αφού πέθανε το 1969, πριν τελειώσει ο πόλεμος.
Το Μουσείο είναι ένα υπερμεγέθες κτήριο στο οποίο εκτίθεται η ζωή του Χο Τσι Μιν μέσα από τις αντίστοιχες ιστορικές περιόδους του Βιετνάμ και την συμμετοχή του στα γεγονότα που συνέβησαν. Ενδιαφέρουσα έκθεση.
Το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν σχεδιάστηκε στο ύφος του Μαυσωλείου του Λένιν στη Μόσχα. Είναι επισκέψιμο, όπου μπορείς να σταθείς για λίγο με απόλυτη ησυχία και να παρατηρήσεις το σώμα του Χο Τσι Μιν. Δεν το προλάβαμε ανοιχτό.
Το κτήριο της Εθνοσυνέλευσης
Όλος ο χώρος ήταν γεμάτος από πανέμορφα τεράστια bonsai.
Στον δρόμο ανάμεσα στο Μουσείο και το Μαυσωλείο υπάρχει μια πολύ όμορφη παγόδα.
Το Προεδρικό Μέγαρο
Συντριβάνι με αντίγραφο λωτού. Ο λωτός στο Βιετνάμ βρίσκεται παντού και πρέπει να είναι κάτι σαν το "εθνικό" τους λουλούδι.
Ο ναός του Quán Thánh
Όψεις της Δυτικής Λίμνης
Φαγητό σε κοντινό εστιατόριο και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Είχε νυχτώσει για τα καλά και χρειαζόμασταν επειγόντως γέμισμα μπαταριών.
Δεύτερη ημέρα στο Ανόι ξεκινάμε για την ανακάλυψή του. Ξυπνήσαμε σχετικά αργούτσικα και μετά το πρωινό αλλάξαμε δωμάτιο. Γιατί; Σαϊγκόν, Χοι Αν και Χουέ η επιλογή των ξενοδοχείων ήταν πετυχημένη. Στη Σαϊγκόν ήταν αξιοπρεπέστατο, ολοκάθαρο, μεγάλο δωμάτιο και καθιστικό και ήσυχο. Το ξενοδοχείο ήταν "κανονικού" μεγέθους σε κεντρικό σημείο. Το ίδιο και στην Χόι Αν. Το ξύπνημα το πρωί, με την θέα του ομιχλώδες ποταμού ο οποίος μετά από την κάθε προηγούμενη ξέφρενη νύχτα του, απλά ξεκουράζονταν, ήταν τόνωση και γέμισμα ενέργειας για τις επόμενες ώρες της ημέρας μας. Στη Χουε το δωμάτιο ήταν στον τελευταίο όροφο με θέα μπροστά μας τις "κορφές" των σπιτιών της γειτονιάς αλλά και πέρα μακριά όσο πήγαινε το μάτι μας. Η ησυχία και ην καθαριότητα ήταν δεδομένα. Αλλά εδώ στην πρωτεύουσα; Το ξενοδοχείο είναι στα πρότυπα των περισσότερων σπιτιών που βλέπουμε σε όλο το Βιετνάμ. Πρόσοψη όχι πάνω από τέσσερα μέτρα και ύψος τεσάρων ορόφων. Σε κάθε όροφο ένα δωμάτιο βλέπει στον δρόμο (χωρίς παράθυρο να ανοίγει, μόνο μια μεγάλη τζαμαρία) ενώ το άλλο προς τα πίσω δεν έχει καν παράθυρο. Το λάθος ξεκίνησε από τις φωτο της booking. Το ξενοδοχείο είναι πάνω σε κεντρικότατο δρόμο του κέντρου και της αγοράς οπότε η κίνηση από αυτοκίνητα και μηχανάκια που κορνάρουν δεν σταματάει ποτέ, παρά μόνο πολύ αργά το βράδυ. Ζητήσαμε να ανέβουμε από τον πρώτο στο δεύτερο όροφο για να περιοριστεί κάπως ο θόρυβος αλλά δεν είχε και πολλά αποτελέσματα. Επιπλέον όλο το ξενοδοχείο απαιτεί επείγουσα ανακαίνιση. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και είπαμε ας είναι, θα το αντέξουμε.
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή, μετά την αλλαγή ξεκινήσαμε για την πόλη. Κατευθυνθήκαμε προς τον καθολικό καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωσήφ. Η διαδρομή ήταν δύσκολη γιατί στον δρόμο υπήρχαν μιλούνια ξένοι τουρίστες αλλά και βιετναμέζοι που εκμεταλλευόντουσαν την αργία της Κυριακής. Στο ενδιάμεσο κάναμε διάφορες στάσεις. Η είσοδος ήταν κλειστή και ανοίγει μόνο συγκεκριμένες ώρες για λειτουργίες σε διάφορες γλώσσες, με εισιτήριο. Δεν περιμέναμε. Στην πλατεία έξω από το ναό μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών χόρευαν γυρίζοντας κάποιο βίντεο. Απολαυστικός ο χορός τους.
Συνεχίσαμε προς την φυλακή Hoa Lo περνώντας δρόμους και πάρκα.
Όπως φαίνεται στην φωτογραφία, οδηγοί και συνοδηγοί στα μηχανάκια φοράνε μάσκα. Για προστασία από την μόλυνση και την ατμοσφαιρική ρύπανση η οποία πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη. Μετά από πορεία ωρών κι εμάς πόναγαν τα μάτια μας. Οι μεγάλες πόλεις του Βιετνάμ που επισκεφτήκαμε (Σαϊγκόν, Ανόι) δεν έχουν καθόλου καλό σύστημα ΜΜΜ, οπότε οι άνθρωποι μετακινούνται συνέχεια με τα μηχανάκια τους και τα αυτοκίνητά τους.
Φτάσαμε στη φυλακή Hỏa Lò!
Η φυλακή Hoa Lo χτίστηκε από τους Γάλλους αποικιοκράτες το 1896 και πήρε το όνομα «Κεντρική Φυλακή». Η τοποθεσία της φυλακής βρίσκεται σε γη του χωριού Phu Khanh. Ανατολικά της είναι το δικαστήριο. Η συνολική έκταση της Κεντρικής Φυλακής και οι γύρω δρόμοι που οδηγούν σε αυτή είναι 12.900 τμ.
Στη φυλακή Hoa Lo οι Γάλλοι αποικιοκράτες είχαν φυλακίσει χιλιάδες Βιετναμέζους πατριώτες, στρατιώτες και επαναστάτες. Οι κρατούμενοι ήταν καταδικασμένοι σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκλισης ή σε θάνατο.
Υπάρχει αναπαράσταση των χώρων που διέμεναν οι κρατούμενοι, των χώρων απομόνωσης, των χώρων και των εργαλείων βασανισμού και της γκιλοτίνας.
Φρίκη, φρίκη και πάλι φρίκη!
Η φυλακή σταμάτησε την λειτουργία της με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ και την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους του.
Κατά την διάρκεια του πολέμου με τις ΗΠΑ εδώ κρατήθηκαν οι εμερικάνοι πιλότοι που συλαμβάνονταν μετά από πτώση του αεροπλάνου τους. Με την λήξη του πολέμου αφέθηκαν ελεύθεροι να επιστρέψουν σπίτι τους. Πολλοί από αυτούς ξαναγύρισαν και συναντήθηκαν με βιετναμέζους συναδέλφους τους στρατιώτες.
Φύγαμε με βαριά καρδιά φέρνοντας στο μυαλό μας τις αντίστοιχες πολλές φυλακές που δημιουργήθηκαν από το ελληνικό κράτος από το τέλος της κατοχής μέχρι και την πτώση της χούντας, για τις χιλιάδες των ελλήνων που πέρασαν από αυτές, αλλά και την μη ανάδειξή τους ως μέρος της πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς!
Συνεχίσαμε προς το Ναό της Λογοτεχνίας, ο οποίος είναι αφιερωμένος στους μελετητές του Κομφούκιου. Γαλήνιες αυλές, καταπράσινοι κήποι, ήρεμες λιμνούλες, περίπλοκα γλυπτά, ναοί φτιάχνουν ένα πολυσύνθετο μωσαϊκό που σε απομακρύνει από τον θόρυβο των δρόμων.
Στο ενδιάμεσο κάναμε στάση σε ένα καφέ με υπέροχες εσωτερικές τοιχογραφίες.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και εικόνες για το μουσείο του Χο Τσι Μιν και το Μαυσωλείο του, με ταξί φυσικά.
Το Μουσείο, το Μαυσωλείο, το Σπίτι του Χο Τσι Μιν, το Προεδρικό Μέγαρο, το Μέγαρο της Εθνοσυνέλευσης και μιας Παγόδας βρίσκονται όλα στην ίδια περιοχή, στη νότια πλευρά της Δυτικής Λίμνης (West Lake) και είναι περιορισμένης πρόσβασης.
Ξεκινήσαμε από το Μουσείο του Χο Τσι Μιν, αφού πρώτα βγάλαμε εισιτήρια και περάσαμε από έλεγχο εσφαλείας.
Ο Hồ Chí Minh είναι μια συμπεθέστατη φυσιογνωμία για την οποία τρέφει σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση ο βιετναμέζικος λαός, τουλάχιστον όσοι συναντήσαμε στις εκδρομές που πήγαμε. Ο τρόπος που μίλαγαν για αυτόν είναι κάτι σαν να ήταν θεός. Και πραγματικά δεν είναι και μικρό κατόρθωμα να ηγείσαι ενός επαναστατικού κινήματος που κατατρόπωσε την πιο πανίσχυρη πολεμική μηχανή του σύγχρονου κόσμου. Ο Χο Τσι Μιν, Βιετναμέζος κομμουνιστής επαναστάτης ηγήθηκε του κινήματος ανεξαρτησίας από το 1941, συνέβαλε στην ίδρυση της Λαϊκης Δημοκρατίας του Βιετνάμ, ηγήθηκε της νίκης ενάντια στη Γαλλική Ένωση το 1954 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη ενάντια των ΗΠΑ και την επανένωση του Βιετνάμ. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει ενωμένο το Βιετνάμ αφού πέθανε το 1969, πριν τελειώσει ο πόλεμος.
Το Μουσείο είναι ένα υπερμεγέθες κτήριο στο οποίο εκτίθεται η ζωή του Χο Τσι Μιν μέσα από τις αντίστοιχες ιστορικές περιόδους του Βιετνάμ και την συμμετοχή του στα γεγονότα που συνέβησαν. Ενδιαφέρουσα έκθεση.
Το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν σχεδιάστηκε στο ύφος του Μαυσωλείου του Λένιν στη Μόσχα. Είναι επισκέψιμο, όπου μπορείς να σταθείς για λίγο με απόλυτη ησυχία και να παρατηρήσεις το σώμα του Χο Τσι Μιν. Δεν το προλάβαμε ανοιχτό.
Το κτήριο της Εθνοσυνέλευσης
Όλος ο χώρος ήταν γεμάτος από πανέμορφα τεράστια bonsai.
Στον δρόμο ανάμεσα στο Μουσείο και το Μαυσωλείο υπάρχει μια πολύ όμορφη παγόδα.
Το Προεδρικό Μέγαρο
Συντριβάνι με αντίγραφο λωτού. Ο λωτός στο Βιετνάμ βρίσκεται παντού και πρέπει να είναι κάτι σαν το "εθνικό" τους λουλούδι.
Ο ναός του Quán Thánh
Όψεις της Δυτικής Λίμνης
Φαγητό σε κοντινό εστιατόριο και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Είχε νυχτώσει για τα καλά και χρειαζόμασταν επειγόντως γέμισμα μπαταριών.
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.124
- Likes
- 9.133
Με ενδιαφέρει αν θες να αναπτύξεις πως το εννοείς γιατί όλοι οι ιστορικοί που έχω διαβάσει, ακόμα και από την αμερικάνικη πλευρά, συμφωνούν ότι είναι ένα από τα πιο απτά παραδείγματα πολέμου διά αντιπροσώπων (proxy war) όπως τουλάχιστον το ορίζουν οι πολιτικές επιστήμες, δηλαδή μια εμπόλεμη σύρραξη όπου τουλάχιστον ένας εκ των εμπόλεμων μερών καθοδηγείται απευθείας από μια τρίτη δύναμη.
Πιστεύω δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Diem στο νότο επιλέχθηκε να "εκλεγεί" πρόεδρος (με... 98%) από τις ΗΠΑ και υποστηρίχθηκε και καθοδηγούταν από αυτές μέχρι που τον δολοφόνησαν γιατί είχε ξεφύγει η παράνοιά του και είχε σταματήσει να υπακούει τη "μαμά", συνεχίζοντας με άλλους ελεγχόμενους πραξικοπηματίες της CIA.
Αυτό δε σημαίνει ότι χωρίς τους Αμερικάνους η επανένωση θα είχε πάει καλά, οι διαφορές βορρά-νότου δεν ήταν μόνο πολιτικές αλλά πολιτισμικές, κοινωνικές και θρησκευτικές και δε θα μπορούσαν να γεφυρωθούν έτσι απλά με μία κυβέρνηση που θα έβγαινε με εκλογές από όποια πλευρά και αν ήταν. Όμως 20ετής πόλεμος με τέτοια καταστροφή τόσο του Βιετνάμ όσο και των όμορων χωρών δεν θα είχε υπάρξει χωρίς τους Αμερικάνους και σε δεύτερο βαθμό με την υποστήριξη της ΕΣΣΔ ως αντίβαρο.
Last edited:
Ημέρα 12η: Hà Nội, Ninh Bình - Hoa Lư - Tràng An - Hang Múa (Mua Cave)
(Από εδώ και πέρα η ιστορία συνεχίζεται ενώ ήδη έχουμε επιστρέψει στην Ελλάδα. Δυστυχώς η κούραση και ο χρόνος που δεν είχαμε, δεν μας επέτρεψε να συνεχίσουμε να γράφουμε κάθε ημέρα ή την επόμενη σε πραγματικό χρόνο. Αλλά ελπίζω οτι δεν θα είναι αντιληπτή η διαφορά αυτή...)
Η ημέρα αυτή αφιερώθηκε σε μία ακόμη εκδρομή. Ninh Bình, Hoa Lư, Tràng An, Hang Múa είναι οι περιοχές που επιλέξαμε να πάμε. Ξυπνήσαμε πρωί πρωί, μέ έντονα ακόμη τα σημάδια από την κούραση της προηγούμενης ημέρας. Μετά το πρωινό βγήκαμε από το ξενοδοχείο για να περιμένουμε το λεωφορείο και την "ομάδα" μας. Τα μαγαζιά και τα φαγάδικα δεν είχαν ανοίξει ακόμη. Η κίνηση στον δρόμο δεν ήταν στο peak της. Το λεωφορείο και ο οδηγός μας ήρθαν στην ώρα τους αφού είχε προηγηθεί συννενόηση μέσω WhatsApp εφαρμογής από την προηγούμενη ημέρα όπως και σε όλες τις εκδρομές που πήγαμε. Ήμασταν οι πρώτοι, οπότε επιλέξαμε και την θέση μας. Κατευθυνθήκαμε νότια και οι εικόνες παρόμοιες με ότι είχαμε ζήσει μέχρι τότε.
Σήμερα το νέφος ήταν έντονο. Αρκετές στιγμές τα απογεύματα στη Σαϊγκόν και στο Ανόι τα μάτια μας έτσουζαν...
Μετά από διαδρομή 1,5 ώρας, με χαμηλή ταχύτητα όχι πάνω από 80 χλμ/ώρα σταματήσαμε για "φρεσκάρισμα". Στον χώρο λειτουργούσε εργαστήριο κατασκευής διαφόρων χειροτεχνήματων πολύ όμορφης αισθητικής με έντονα χρώματα και θέματα από την αγροτική ζωή της χώρας. Όπως και σε αντίστοιχο εργαστήριο προηγούμενης εκδρομής οι άνθρωποι που δουλεύουν είναι οι ανάπηροι του χημικού πολέμου. Ήταν τόσο όμορφα τα έργα αυτά που δεν αντέξαμε να μην αγοράσουμε!
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας περνώντας από το πιο πλούσιο και ακριβό σπίτι σε όλο το Βιετνάμ. Για όποιον ενδιαφέρεται είναι εδώ.
Μετά από λίγο φτάνουμε στην παλιά πρωτεύσουσα του Βιετνάμ, την Hoa Lư.
Αντιγράφουμε : "Η Hoa Lư είναι μια αρχαία πόλη που περιβάλλεται από τα ασβεστολιθικά βουνά Tràng An. Βορειοδυτικά συνορεύει με τον ποταμό Χοανγκ Λονγκ, οι παραποτάμοι του οποίου διατρέχουν την πρωτεύουσα, ψύχοντας τον καιρό εντός της πόλης και χρησιμεύοντας ως πλωτοί δρόμοι.
Η Hoa Lu είναι γνωστή ως η πρώτη πρωτεύουσα του Βιετνάμ με ένα ευρύ φάσμα ιστορικών ορόσημων. Το 968 μ.Χ., ο αυτοκράτοραςς Đinh Bộ Lĩnh του Đại Cồ Việt (παλιό όνομα του Βιετνάμ) έφτιαξε την πρωτεύουσά του στη Hoa Lu και κυβέρνησε μέχρι το έτος 980.
Στη συνέχεια, η Hoa Lu κυβερνήθηκε για σχεδόν τριάντα χρόνια από την δυναστεία των Lê (980-1009) και στην συνέχεια για ένα χρόνο από την δυναστεία των Lý (1009-1010). Το 1010, ο βασιλιάς Lý Thái Tổ μετακίνησε την πρωτεύουσα στο Thăng Long (σημερινό Ανόι) και από τότε, η Hoa Lu παρέμεινε μια αρχαία πρωτεύουσα που διατηρεί πολλούς αρχαίους ναούς και ερείπια του Βιετνάμ.
Η Βασιλική Αυλή χτίστηκε σε μια έκταση 150 εκταρίων στο ανατολικό τμήμα της πρωτεύουσας, ενώ το δυτικό τμήμα χρησίμευσε ως χώρος για την εκπαίδευση και την προστασία των παιδιών. Το περιβάλλον είναι αρκετά γραφικό, με λίμνες και ασβεστολιθικούς όγκους σχηματίζοντας έναν οδοντωτό ορίζοντα".
Στην παρακάτω φωτογραφία είναι η σημαία που συναντάμε σε πολλά σημεία στο Βιετνάμ, κύρια σε θρησκευτικούς χώρους ή σε χώρους με ιστορική σημασία. Χρησιμοποιείται επίσης και σε φεστιβάλ ή άλλες εκδηλώσεις. Τα χρώματα συμβολίζουν τα πέντε βασικά στοιχεία της φύσης. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, λευκό και πράσινο συμβολίζουν αντίστοιχα την Φωτιά (Hỏa) , την Γη (Thổ) , το Νερό (Thủy), το Μέταλλο (Kim) και το Ξύλο (Mộc). (Για τον Αριστοτέλη τέσσερα ήταν τα βασικά στοιχεία της φύσης, Γη, Νερό, Φωτιά και Αέρας).
Ο οδηγός μας εξηγεί την πινακίδα (Ναός του Αυτοκράτορα Đinh Tiên Hoàng).
Καταπληκτικά ξυλόγλυπτα.
Στον περίγυρο υπάρχουν πολλά ανθισμένα δέντρα (bombax). Όταν έχουν πολλά άνθη σημαίνει οτι το καλοκαίρι θα είναι ιδιαίτερα ζεστό.
Φεύγοντας από τον όμορφο χώρο κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο (έιχε περάσει ή ώρα).
Αλλά πριν από το φαγητό κάναμε βόλτα με ποδήλατο στο χωριό. Τυπικό βιετναμέζικο χωριό χωρίς την βοή της πόλης από τα κορναρίσματα.
Αφού γευτήκαμε χρώματα και εικόνες, το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται και αυτό. Οπότε κάτσαμε στο εστιατόριο και απολαύσαμε υπέροχες γεύσεις χωρίς περιορισμό (σύστημα buffet). Από τα καλύτερα εδέσματά μας στο Βιετνάμ.
Επόμενος σταθμός ο ποταμός Tràng An. Στον ποταμό μπορείς να κάνεις υπέροχες βαρκάδες και να θαυμάσεις το πλούσιο τοπίο. Ο ποταμός περιβάλεται από ασβεστολιθικούς καρστικούς σχηματισμούς, πολλές φορές με κάθετες πλευρές, πολλές σπηλιές από τις οποίες περνάς με την βάρκα, και ποτάμια ήσυχα όπου ο μαναδικός θόρυβος είναι τα πουλιά και οι φωνές των ανθρώπων που τα διασχίζουν. Η περιοχή αποτελεί ιδανικό καταφύγιο πρωτόγονων κοινοτικών σχηματισμών. Παρέχουν τέλεια προστασία από εξωτερικές επιθέσεις αφού μοναδική πρόσβαση σε αυτές είναι το ποτάμι το οποίο περνάει μέσα από σπηλιές. Στην διαδρομή που κάναμε περάσαμε από διάφορους ναούς και παγόδες.
Η περιοχή είναι πλήρως αξιοποιημένη τουριστικά και άριστα οργανωμένη. Μιλούνια οι τουρίστες. Η διαδρομή με την βάρκα είναι αρκετά μεγάλη σε χρόνο (περίπου δύο ώρες). Κατά κύριο λόγο τις βάρκες τις οδηγούν με ένα κουπί γυναίκες από την γύρω περιοχή. Υπάρχουν και βοηθητικά κουπιά για όποιον θέλει να κωπηλατήσει.
Εδώ ξεκινάνε όλα.
Ξεκινάμε την πορεία μας στο ποτάμι...
Περνώντας την πρώτη σπηλιά. Θα ακολουθήσουν και άλλες.
Εδώ κάναμε στάση:
Αντίγραφο πρωτόγονου οικισμού:
Και η επιστροφή:
Οι βαρκάρισσες μετά το τελείωμα της ημέρας:
Ξανά στο λεωφορείο για να πάμε στην τελευταία μας στάση, την σπηλιά Hang Múa. Δύο διαφορετικές θέσεις στο ύψωμα προσφέρουν απίστευτη θέα στα γύρω ασβεστολιθικά βουνά, βαθιές κοιλάδες που καλύπτονται από ορυζώνες και τοπικά αγροκτήματα και χωριά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να ανέβεις πεντακόσια (500) σκαλοπάτια. Απολογούμαι, δεν τα ανεβήκαμε. Ίσως να χάσαμε την υπέροχη θέα, αλλά τα πόδια μας δεν συνεργάζονταν. Προστιμήσαμε να μείνουμε κάτω και να περιπλανηθούμε στους διαδρόμους μέσα στα υδάτινα χωράφια όπου φυτρώνουν άνθη λωτού και άλλα τροπικά. Δυστυχώς δεν ήρθαμε σε καλή εποχή, δεν υπήρχε λωτός ούτε για δείγμα. Παντού υπάρχουν πινακίδες οτι το κόψιμο και η συγκομιδή των άνθεων διώκεται μαζί με πρόστιμο.
Ο ήλιος μας εγκατέλειψε και εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Νωρίς το βράδυ φτάσαμε στο Ανόι. Τα βιώματα της ημέρας, τα χρώματα, οι εικόνες, οι γεύσεις μας ανταπόδωσαν την κούραση. Αύριο είναι μια άλλη ημέρα.
(Από εδώ και πέρα η ιστορία συνεχίζεται ενώ ήδη έχουμε επιστρέψει στην Ελλάδα. Δυστυχώς η κούραση και ο χρόνος που δεν είχαμε, δεν μας επέτρεψε να συνεχίσουμε να γράφουμε κάθε ημέρα ή την επόμενη σε πραγματικό χρόνο. Αλλά ελπίζω οτι δεν θα είναι αντιληπτή η διαφορά αυτή...)
Η ημέρα αυτή αφιερώθηκε σε μία ακόμη εκδρομή. Ninh Bình, Hoa Lư, Tràng An, Hang Múa είναι οι περιοχές που επιλέξαμε να πάμε. Ξυπνήσαμε πρωί πρωί, μέ έντονα ακόμη τα σημάδια από την κούραση της προηγούμενης ημέρας. Μετά το πρωινό βγήκαμε από το ξενοδοχείο για να περιμένουμε το λεωφορείο και την "ομάδα" μας. Τα μαγαζιά και τα φαγάδικα δεν είχαν ανοίξει ακόμη. Η κίνηση στον δρόμο δεν ήταν στο peak της. Το λεωφορείο και ο οδηγός μας ήρθαν στην ώρα τους αφού είχε προηγηθεί συννενόηση μέσω WhatsApp εφαρμογής από την προηγούμενη ημέρα όπως και σε όλες τις εκδρομές που πήγαμε. Ήμασταν οι πρώτοι, οπότε επιλέξαμε και την θέση μας. Κατευθυνθήκαμε νότια και οι εικόνες παρόμοιες με ότι είχαμε ζήσει μέχρι τότε.
Σήμερα το νέφος ήταν έντονο. Αρκετές στιγμές τα απογεύματα στη Σαϊγκόν και στο Ανόι τα μάτια μας έτσουζαν...
Μετά από διαδρομή 1,5 ώρας, με χαμηλή ταχύτητα όχι πάνω από 80 χλμ/ώρα σταματήσαμε για "φρεσκάρισμα". Στον χώρο λειτουργούσε εργαστήριο κατασκευής διαφόρων χειροτεχνήματων πολύ όμορφης αισθητικής με έντονα χρώματα και θέματα από την αγροτική ζωή της χώρας. Όπως και σε αντίστοιχο εργαστήριο προηγούμενης εκδρομής οι άνθρωποι που δουλεύουν είναι οι ανάπηροι του χημικού πολέμου. Ήταν τόσο όμορφα τα έργα αυτά που δεν αντέξαμε να μην αγοράσουμε!
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας περνώντας από το πιο πλούσιο και ακριβό σπίτι σε όλο το Βιετνάμ. Για όποιον ενδιαφέρεται είναι εδώ.
Μετά από λίγο φτάνουμε στην παλιά πρωτεύσουσα του Βιετνάμ, την Hoa Lư.
Αντιγράφουμε : "Η Hoa Lư είναι μια αρχαία πόλη που περιβάλλεται από τα ασβεστολιθικά βουνά Tràng An. Βορειοδυτικά συνορεύει με τον ποταμό Χοανγκ Λονγκ, οι παραποτάμοι του οποίου διατρέχουν την πρωτεύουσα, ψύχοντας τον καιρό εντός της πόλης και χρησιμεύοντας ως πλωτοί δρόμοι.
Η Hoa Lu είναι γνωστή ως η πρώτη πρωτεύουσα του Βιετνάμ με ένα ευρύ φάσμα ιστορικών ορόσημων. Το 968 μ.Χ., ο αυτοκράτοραςς Đinh Bộ Lĩnh του Đại Cồ Việt (παλιό όνομα του Βιετνάμ) έφτιαξε την πρωτεύουσά του στη Hoa Lu και κυβέρνησε μέχρι το έτος 980.
Στη συνέχεια, η Hoa Lu κυβερνήθηκε για σχεδόν τριάντα χρόνια από την δυναστεία των Lê (980-1009) και στην συνέχεια για ένα χρόνο από την δυναστεία των Lý (1009-1010). Το 1010, ο βασιλιάς Lý Thái Tổ μετακίνησε την πρωτεύουσα στο Thăng Long (σημερινό Ανόι) και από τότε, η Hoa Lu παρέμεινε μια αρχαία πρωτεύουσα που διατηρεί πολλούς αρχαίους ναούς και ερείπια του Βιετνάμ.
Η Βασιλική Αυλή χτίστηκε σε μια έκταση 150 εκταρίων στο ανατολικό τμήμα της πρωτεύουσας, ενώ το δυτικό τμήμα χρησίμευσε ως χώρος για την εκπαίδευση και την προστασία των παιδιών. Το περιβάλλον είναι αρκετά γραφικό, με λίμνες και ασβεστολιθικούς όγκους σχηματίζοντας έναν οδοντωτό ορίζοντα".
Στην παρακάτω φωτογραφία είναι η σημαία που συναντάμε σε πολλά σημεία στο Βιετνάμ, κύρια σε θρησκευτικούς χώρους ή σε χώρους με ιστορική σημασία. Χρησιμοποιείται επίσης και σε φεστιβάλ ή άλλες εκδηλώσεις. Τα χρώματα συμβολίζουν τα πέντε βασικά στοιχεία της φύσης. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, λευκό και πράσινο συμβολίζουν αντίστοιχα την Φωτιά (Hỏa) , την Γη (Thổ) , το Νερό (Thủy), το Μέταλλο (Kim) και το Ξύλο (Mộc). (Για τον Αριστοτέλη τέσσερα ήταν τα βασικά στοιχεία της φύσης, Γη, Νερό, Φωτιά και Αέρας).
Ο οδηγός μας εξηγεί την πινακίδα (Ναός του Αυτοκράτορα Đinh Tiên Hoàng).
Καταπληκτικά ξυλόγλυπτα.
Στον περίγυρο υπάρχουν πολλά ανθισμένα δέντρα (bombax). Όταν έχουν πολλά άνθη σημαίνει οτι το καλοκαίρι θα είναι ιδιαίτερα ζεστό.
Φεύγοντας από τον όμορφο χώρο κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο (έιχε περάσει ή ώρα).
Αλλά πριν από το φαγητό κάναμε βόλτα με ποδήλατο στο χωριό. Τυπικό βιετναμέζικο χωριό χωρίς την βοή της πόλης από τα κορναρίσματα.
Αφού γευτήκαμε χρώματα και εικόνες, το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται και αυτό. Οπότε κάτσαμε στο εστιατόριο και απολαύσαμε υπέροχες γεύσεις χωρίς περιορισμό (σύστημα buffet). Από τα καλύτερα εδέσματά μας στο Βιετνάμ.
Επόμενος σταθμός ο ποταμός Tràng An. Στον ποταμό μπορείς να κάνεις υπέροχες βαρκάδες και να θαυμάσεις το πλούσιο τοπίο. Ο ποταμός περιβάλεται από ασβεστολιθικούς καρστικούς σχηματισμούς, πολλές φορές με κάθετες πλευρές, πολλές σπηλιές από τις οποίες περνάς με την βάρκα, και ποτάμια ήσυχα όπου ο μαναδικός θόρυβος είναι τα πουλιά και οι φωνές των ανθρώπων που τα διασχίζουν. Η περιοχή αποτελεί ιδανικό καταφύγιο πρωτόγονων κοινοτικών σχηματισμών. Παρέχουν τέλεια προστασία από εξωτερικές επιθέσεις αφού μοναδική πρόσβαση σε αυτές είναι το ποτάμι το οποίο περνάει μέσα από σπηλιές. Στην διαδρομή που κάναμε περάσαμε από διάφορους ναούς και παγόδες.
Η περιοχή είναι πλήρως αξιοποιημένη τουριστικά και άριστα οργανωμένη. Μιλούνια οι τουρίστες. Η διαδρομή με την βάρκα είναι αρκετά μεγάλη σε χρόνο (περίπου δύο ώρες). Κατά κύριο λόγο τις βάρκες τις οδηγούν με ένα κουπί γυναίκες από την γύρω περιοχή. Υπάρχουν και βοηθητικά κουπιά για όποιον θέλει να κωπηλατήσει.
Εδώ ξεκινάνε όλα.
Ξεκινάμε την πορεία μας στο ποτάμι...
Περνώντας την πρώτη σπηλιά. Θα ακολουθήσουν και άλλες.
Εδώ κάναμε στάση:
Αντίγραφο πρωτόγονου οικισμού:
Και η επιστροφή:
Οι βαρκάρισσες μετά το τελείωμα της ημέρας:
Ξανά στο λεωφορείο για να πάμε στην τελευταία μας στάση, την σπηλιά Hang Múa. Δύο διαφορετικές θέσεις στο ύψωμα προσφέρουν απίστευτη θέα στα γύρω ασβεστολιθικά βουνά, βαθιές κοιλάδες που καλύπτονται από ορυζώνες και τοπικά αγροκτήματα και χωριά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να ανέβεις πεντακόσια (500) σκαλοπάτια. Απολογούμαι, δεν τα ανεβήκαμε. Ίσως να χάσαμε την υπέροχη θέα, αλλά τα πόδια μας δεν συνεργάζονταν. Προστιμήσαμε να μείνουμε κάτω και να περιπλανηθούμε στους διαδρόμους μέσα στα υδάτινα χωράφια όπου φυτρώνουν άνθη λωτού και άλλα τροπικά. Δυστυχώς δεν ήρθαμε σε καλή εποχή, δεν υπήρχε λωτός ούτε για δείγμα. Παντού υπάρχουν πινακίδες οτι το κόψιμο και η συγκομιδή των άνθεων διώκεται μαζί με πρόστιμο.
Ο ήλιος μας εγκατέλειψε και εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Νωρίς το βράδυ φτάσαμε στο Ανόι. Τα βιώματα της ημέρας, τα χρώματα, οι εικόνες, οι γεύσεις μας ανταπόδωσαν την κούραση. Αύριο είναι μια άλλη ημέρα.
Last edited:
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 52
Τέλειες εικόνες! Τελικά το βιετναμ στο μυαλό μου είναι μία γαλήνια βαρκάδα!
Πάντως απόλυτα κατανοητό που γράφεις από εδώ τη συνέχεια της ιστορίας.
Απορούσα με τις δυνάμεις σου να γράφεις από το ταξίδι. Άθλος μου φαινόταν!
Πάντως απόλυτα κατανοητό που γράφεις από εδώ τη συνέχεια της ιστορίας.
Απορούσα με τις δυνάμεις σου να γράφεις από το ταξίδι. Άθλος μου φαινόταν!
Το Βιετνάμ είναι μια συνεχής κίνηση ανθρώπων και φύσης, σε πόλεις και σε χωριά. Έτσι το βιώσαμε. Από τις χαοτικές πόλεις στα απέραντα ριζοχώραφα και τα ατελείωτα ποτάμια που κυλάνε αργά προς την θάλασσα.
Θέλαμε να γράφουμε σε πραγματικό χρόνο για να είναι πιο ζωντανό το γραφτό και λιγότερο φιλτραρισμένο. Τα μισοκαταφέραμε!
Ημέρα 13η: Hà Nội
Σήμερα πήραμε μια απόφαση. Στο αρχικό σχέδιο είχαμε προγραμματίσει μια διήμερη κρουαζιέρα στο Hạ Long Bay. Στην πορεία το σχέδιο περιορίστηκε σε μία ημέρα και στο τέλος είπαμε οτι δεν θα πάμε. Είναι γεγονός οτι η περιοχή είναι μοναδική εξαιτίας του πλήθους των ασβεστολιθικών νησιών και νησίδων που ξεπετάγονται κυριολεκτικά από την θάλασσα αλλά και της πληθώρας των σπηλιών. Επίσης εκεί βρίσκεται και το νησί με τις μαϊμούδες.
Είναι επίσης γεγονός οτι η περιοχή κατακλύζεται από πλήθος πλοίων που εκτελούν εκδρομές μία, δύο ή τριών ημερών με πολλούς πολλούς τουρίστες και πολλά σκουπίδια που αφήνουν στο πέρασμά τους μέσα στις σπηλιές. Δεν μας άρεσε. Άλλωστε παρόμοιους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς είχαμε δει και στην εκδρομή που κάναμε μια ημέρα πριν. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε τον κόλπο και να εκμεταλευτούμε τις ημέρες αυτές για να περιπλανηθούμε περισσότερο στο Ανόι, στα μουσεία του, τα πάρκα του, τις αγορές του και τους δρόμους. Δεν το μετανιώσαμε!
Στην (κλεμμένη) φωτογραφία φαίνεται ο υπερτουρισμός της περιοχής που τελικά αντί για τις ομορφιές των σχηματισμών καταλήγεις να βλέπεις "όμορφα" πλοία. Η προσέγγιση αυτή είναι προσωπική μας και σε καμία περίπτωση δεν είναι "απόλυτη".
Έτσι λοιπόν η σημερινή ημέρα (και οι επόμενες) ανήκει στο Ανόι και στα μουσεία του. Να αναφέρω στο σημείο αυτό μία ενδιαφέρουσα πληροφορία για το Ανόι. Το Hà Nội είναι στην ουσία δύο λέξεις στα βιετναμέζικα και όχι μία όπως είναι στις άλλες γλώσσες. Hà σημαίνει ποτάμι, ενώ Nội σημαίνει "ανάμεσα σε" ή "μέσα σε". Άρα λοιπόν Hà Nội σημαίνει την "πόλη που είναι χτισμένη εντός του ποταμού". Ο ποταμός του Ανόι είναι ο Κόκκινος Ποταμός.
Ας ξεκινήσουμε την μέρα μας λοιπόν. Πρώτη μας στάση το Μουσείο Εθνολογίας του Βιετνάμ. Το μουσείο βρίσκεται λίγο πιο έξω από το κέντρο, δυτικά της λίμνης Hồ Tây (δυτική λίμνη). Στο μουσείο εκτίθενται μόνιμες συλλογές, προσωρινές συλλογές και εικονικές συλλογές. Οι εκθέσεις απλώνονται σε δύο κτήρια και τους εξωτερικούς χώρους.
Ξεκινήσαμε από το κτήριο όπου υπάρχουν εκθέματα των λαών και πολιτισμών της Νοτιοανατολικής Ασίας (Ταϊλάνδη, Μιανμάρ, Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη, Ινδονησία, Μαλαισία, Μπρουνέι, Φιλιππίνες και Ανατολικό Τιμόρ). Μάθαμε οτι αυτή η πολυεθνική περιοχή χωρίζεται σε πέντε γλωσσολογικές ομάδες: Αυστρο-Ασιατική, Αυστρονησιακή, Τάι-Καντάι, Χμονγκ - Γιάο και Σινο-Θιβετιανή. Ένα μωσαϊκό πολύ διαφορετικών εθνοτικών φυλών με πολλά κοινά πολιτισμικά στοιχεία. Φορεσιές, μουσικά όργανα, θέατρο σκιών και μαριονέτες, θρησκείες.
Μουσικά όργανα
Θέατρο σκιών
Μαριονέτες
Ένα τεράστιο τύμπανο που καλούσε τους μουσουλμάνους την περίοδο του ραμαζανιού.
Ινδονησιακή ζωγραφική πάνω σε γυαλί.
Συνεχίσαμε στον εξωτερικό χώρο όπου υπάρχουν κατασκευές σπιτιών διαφόρων εθνοτικών ομάδων του Βιετνάμ και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Το κλειστό "δωμάτιο" δεξιά είναι ιδιωτικός χώρος για το νιόπαντρο ζευγάρι, για τις ιδιαίτερες στιγμές τους...
Αφήσαμε τελευταίο το κτήριο με εκθέματα από την καθημερινή ζωή του βιετναμέζικου λαού.
Υφαντά
Η τέχνη του καπέλου
Φύγαμε από το μουσείο εθνολογίας με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επόμενη στάση μας το Ho Chi Minh Trail Museum, αρκετά έξω από το κέντρο (30 χλμ από το ξενοδοχείο μας). Θα μπορούσαμε να μην πάμε. Δεν το επιλέξαμε για το περιέχομενό του. Άλλωστε έαν δεν επισκεφτόμαστε ακόμη ένα πολεμικό μουσείο δεν θα χάναμε και πολλά από τα ήδη που έχουμε μάθει. Το μουσείο αυτό επιλέχθηκε για δύο λόγους. Ο ένας ήταν γιατί η απόσταση μέχρι εκεί ήταν μεγάλη οπότε η διαδρομή με το ταξί θα μας έδινε την δυνατότητα να χαζέψουμε τα περίχωρα του Ανόι. Ο άλλος λόγος ήταν γιατί κοντά στο μουσείο υπήρχε στάση μετρό και εμείς θέλαμε να το χρησιμοποιήσουμε.
Η διαδρομή λοιπόν μέχρι το μουσείο ήταν πολύ αποκαλυπτική για τις νέες γειτονιές (εάν μπορείς να τις πεις έτσι) που ετοιμάζονται, συνέχεια, στα περίχωρα της πόλης. Πολυόροφοι ουρανοξύστες κατοικιών απλώνονταν μπροστά μας. Ολοένα και περισσότερος κόσμος μεταναστεύει από την επαρχία στο Ανόι και σε κάθε μεγάλη πόλη. Οι στεγαστικές ανάγκες μεγαλώνουν. Κτήρια βγαλμένα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας ξεφυτρώνουν συνέχεια. Όχι, δεν μας άρεσε!
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μουσείο. Το μουσείο είναι κάπως σε ερημική τοποθεσία και ο κόσμος που το επισκέπτεται είναι λιγοστός. Κύρια βιετναμέζοι. Η έκθεση που υπάρχει είναι πολεμικού περιεχομένου και αναφέρεται στις τεράστιες προσπάθειες που έγιναν την περίοδο του πολέμου για την μεταφορά υλικών και στρατού απόμ το βόρειο στο νότιο βιετνάμ μέσα από την ζούγκλα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και κινήσαμε για την κοντινότερη στάση μετρό, την στάση Ga Yên Nghĩa της γραμμής Cat Linh - Ha Dong (2A). Η γραμμή αυτή ενώνει το προάστιο αυτό με τις παρυφές του κέντρου του Ανόι. Δυστυχώς δεν μπαίνει στο κέντρο. Το μετρό βρίσκεται υπό κατασκευή με 8 μελλοντικές γραμμές που θα φτάνουν και μέχρι το αεροδρόμιο. Τώρα λειτουργούν μόνο δύο (2 και 3). Οι υπόλοιπες θα δίνονται σταδιακά και ελπίζεται οτι θα λυθεί το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Ανόι. Η γραμμή με την οποία ταξιδέψαμε είναι υπερυψωμένη και υπέργεια. Αυτό μας έδωσε την δυνατότητα να παρατηρήσουμε τα γύρω σπίτια και οικήματα, τα οποία σε κάποια σημεία "έγλυφαν" ουσιαστικά το βαγόνι στους πάνω ορόφους.
Κατάκοποι και πεινασμένοι, στο τέλος της διαδρομής κάτσαμε να φάμε. Είπαμε να αφήσουμε για λίγο τα ρύζια, τα noodles και τις σούπες και να προτιμήσουμε κάτι πιο "ευρωπαϊκό". Από την επιθυμία μας μέχρι την πραγματοποίησή της, ένα τσιγάρο δρόμος που θα λέγαμε. Το είδαμε μπροστά μας και χωρίς δεύτερη σκέψη του επιτεθήκαμε. Burger και μπύρα. Τι άλλο;
Η νύχτα άρχισε να εμφανίζεται κι εμείς κατευθυνθήκαμε για το ξενοδοχείο. Από το παράθυρο του δωματίου βλέπουμε τον απέναντι δρόμο, τα τραπεζάκια και τους ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται. Μέχρι αργά τη νύχτα οι άνθρωποι δεν σταματάνε να τρώνε!!!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι η ανυπαρξία κάδων σκουπιδιών. Κάποια στιγμή προς το βράδυ περνάει ένα μικρό αυτοκίνητο του Δήμου που προειδοποιεί οτι θα περάσει απορριμματοφόρο. Αυτόματα εμφανίζονται σακούλες και κουτιά με σκπουπίδια από τα γύρω μαγαζιά. Στη συνέχεια περνάει το απορριμματοφόρο και όλοι μαζί πετούν τα σκουπίδια μέσα στον κάδο! No comments!
Αύριο πάλι...
Σήμερα πήραμε μια απόφαση. Στο αρχικό σχέδιο είχαμε προγραμματίσει μια διήμερη κρουαζιέρα στο Hạ Long Bay. Στην πορεία το σχέδιο περιορίστηκε σε μία ημέρα και στο τέλος είπαμε οτι δεν θα πάμε. Είναι γεγονός οτι η περιοχή είναι μοναδική εξαιτίας του πλήθους των ασβεστολιθικών νησιών και νησίδων που ξεπετάγονται κυριολεκτικά από την θάλασσα αλλά και της πληθώρας των σπηλιών. Επίσης εκεί βρίσκεται και το νησί με τις μαϊμούδες.
Είναι επίσης γεγονός οτι η περιοχή κατακλύζεται από πλήθος πλοίων που εκτελούν εκδρομές μία, δύο ή τριών ημερών με πολλούς πολλούς τουρίστες και πολλά σκουπίδια που αφήνουν στο πέρασμά τους μέσα στις σπηλιές. Δεν μας άρεσε. Άλλωστε παρόμοιους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς είχαμε δει και στην εκδρομή που κάναμε μια ημέρα πριν. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε τον κόλπο και να εκμεταλευτούμε τις ημέρες αυτές για να περιπλανηθούμε περισσότερο στο Ανόι, στα μουσεία του, τα πάρκα του, τις αγορές του και τους δρόμους. Δεν το μετανιώσαμε!
Στην (κλεμμένη) φωτογραφία φαίνεται ο υπερτουρισμός της περιοχής που τελικά αντί για τις ομορφιές των σχηματισμών καταλήγεις να βλέπεις "όμορφα" πλοία. Η προσέγγιση αυτή είναι προσωπική μας και σε καμία περίπτωση δεν είναι "απόλυτη".
Έτσι λοιπόν η σημερινή ημέρα (και οι επόμενες) ανήκει στο Ανόι και στα μουσεία του. Να αναφέρω στο σημείο αυτό μία ενδιαφέρουσα πληροφορία για το Ανόι. Το Hà Nội είναι στην ουσία δύο λέξεις στα βιετναμέζικα και όχι μία όπως είναι στις άλλες γλώσσες. Hà σημαίνει ποτάμι, ενώ Nội σημαίνει "ανάμεσα σε" ή "μέσα σε". Άρα λοιπόν Hà Nội σημαίνει την "πόλη που είναι χτισμένη εντός του ποταμού". Ο ποταμός του Ανόι είναι ο Κόκκινος Ποταμός.
Ας ξεκινήσουμε την μέρα μας λοιπόν. Πρώτη μας στάση το Μουσείο Εθνολογίας του Βιετνάμ. Το μουσείο βρίσκεται λίγο πιο έξω από το κέντρο, δυτικά της λίμνης Hồ Tây (δυτική λίμνη). Στο μουσείο εκτίθενται μόνιμες συλλογές, προσωρινές συλλογές και εικονικές συλλογές. Οι εκθέσεις απλώνονται σε δύο κτήρια και τους εξωτερικούς χώρους.
Ξεκινήσαμε από το κτήριο όπου υπάρχουν εκθέματα των λαών και πολιτισμών της Νοτιοανατολικής Ασίας (Ταϊλάνδη, Μιανμάρ, Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη, Ινδονησία, Μαλαισία, Μπρουνέι, Φιλιππίνες και Ανατολικό Τιμόρ). Μάθαμε οτι αυτή η πολυεθνική περιοχή χωρίζεται σε πέντε γλωσσολογικές ομάδες: Αυστρο-Ασιατική, Αυστρονησιακή, Τάι-Καντάι, Χμονγκ - Γιάο και Σινο-Θιβετιανή. Ένα μωσαϊκό πολύ διαφορετικών εθνοτικών φυλών με πολλά κοινά πολιτισμικά στοιχεία. Φορεσιές, μουσικά όργανα, θέατρο σκιών και μαριονέτες, θρησκείες.
Μουσικά όργανα
Θέατρο σκιών
Μαριονέτες
Ένα τεράστιο τύμπανο που καλούσε τους μουσουλμάνους την περίοδο του ραμαζανιού.
Ινδονησιακή ζωγραφική πάνω σε γυαλί.
Συνεχίσαμε στον εξωτερικό χώρο όπου υπάρχουν κατασκευές σπιτιών διαφόρων εθνοτικών ομάδων του Βιετνάμ και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Το κλειστό "δωμάτιο" δεξιά είναι ιδιωτικός χώρος για το νιόπαντρο ζευγάρι, για τις ιδιαίτερες στιγμές τους...
Αφήσαμε τελευταίο το κτήριο με εκθέματα από την καθημερινή ζωή του βιετναμέζικου λαού.
Υφαντά
Η τέχνη του καπέλου
Φύγαμε από το μουσείο εθνολογίας με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Επόμενη στάση μας το Ho Chi Minh Trail Museum, αρκετά έξω από το κέντρο (30 χλμ από το ξενοδοχείο μας). Θα μπορούσαμε να μην πάμε. Δεν το επιλέξαμε για το περιέχομενό του. Άλλωστε έαν δεν επισκεφτόμαστε ακόμη ένα πολεμικό μουσείο δεν θα χάναμε και πολλά από τα ήδη που έχουμε μάθει. Το μουσείο αυτό επιλέχθηκε για δύο λόγους. Ο ένας ήταν γιατί η απόσταση μέχρι εκεί ήταν μεγάλη οπότε η διαδρομή με το ταξί θα μας έδινε την δυνατότητα να χαζέψουμε τα περίχωρα του Ανόι. Ο άλλος λόγος ήταν γιατί κοντά στο μουσείο υπήρχε στάση μετρό και εμείς θέλαμε να το χρησιμοποιήσουμε.
Η διαδρομή λοιπόν μέχρι το μουσείο ήταν πολύ αποκαλυπτική για τις νέες γειτονιές (εάν μπορείς να τις πεις έτσι) που ετοιμάζονται, συνέχεια, στα περίχωρα της πόλης. Πολυόροφοι ουρανοξύστες κατοικιών απλώνονταν μπροστά μας. Ολοένα και περισσότερος κόσμος μεταναστεύει από την επαρχία στο Ανόι και σε κάθε μεγάλη πόλη. Οι στεγαστικές ανάγκες μεγαλώνουν. Κτήρια βγαλμένα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας ξεφυτρώνουν συνέχεια. Όχι, δεν μας άρεσε!
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο μουσείο. Το μουσείο είναι κάπως σε ερημική τοποθεσία και ο κόσμος που το επισκέπτεται είναι λιγοστός. Κύρια βιετναμέζοι. Η έκθεση που υπάρχει είναι πολεμικού περιεχομένου και αναφέρεται στις τεράστιες προσπάθειες που έγιναν την περίοδο του πολέμου για την μεταφορά υλικών και στρατού απόμ το βόρειο στο νότιο βιετνάμ μέσα από την ζούγκλα.
Μετά την απαραίτητη ξεκούραση, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και κινήσαμε για την κοντινότερη στάση μετρό, την στάση Ga Yên Nghĩa της γραμμής Cat Linh - Ha Dong (2A). Η γραμμή αυτή ενώνει το προάστιο αυτό με τις παρυφές του κέντρου του Ανόι. Δυστυχώς δεν μπαίνει στο κέντρο. Το μετρό βρίσκεται υπό κατασκευή με 8 μελλοντικές γραμμές που θα φτάνουν και μέχρι το αεροδρόμιο. Τώρα λειτουργούν μόνο δύο (2 και 3). Οι υπόλοιπες θα δίνονται σταδιακά και ελπίζεται οτι θα λυθεί το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Ανόι. Η γραμμή με την οποία ταξιδέψαμε είναι υπερυψωμένη και υπέργεια. Αυτό μας έδωσε την δυνατότητα να παρατηρήσουμε τα γύρω σπίτια και οικήματα, τα οποία σε κάποια σημεία "έγλυφαν" ουσιαστικά το βαγόνι στους πάνω ορόφους.
Κατάκοποι και πεινασμένοι, στο τέλος της διαδρομής κάτσαμε να φάμε. Είπαμε να αφήσουμε για λίγο τα ρύζια, τα noodles και τις σούπες και να προτιμήσουμε κάτι πιο "ευρωπαϊκό". Από την επιθυμία μας μέχρι την πραγματοποίησή της, ένα τσιγάρο δρόμος που θα λέγαμε. Το είδαμε μπροστά μας και χωρίς δεύτερη σκέψη του επιτεθήκαμε. Burger και μπύρα. Τι άλλο;
Η νύχτα άρχισε να εμφανίζεται κι εμείς κατευθυνθήκαμε για το ξενοδοχείο. Από το παράθυρο του δωματίου βλέπουμε τον απέναντι δρόμο, τα τραπεζάκια και τους ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται. Μέχρι αργά τη νύχτα οι άνθρωποι δεν σταματάνε να τρώνε!!!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι η ανυπαρξία κάδων σκουπιδιών. Κάποια στιγμή προς το βράδυ περνάει ένα μικρό αυτοκίνητο του Δήμου που προειδοποιεί οτι θα περάσει απορριμματοφόρο. Αυτόματα εμφανίζονται σακούλες και κουτιά με σκπουπίδια από τα γύρω μαγαζιά. Στη συνέχεια περνάει το απορριμματοφόρο και όλοι μαζί πετούν τα σκουπίδια μέσα στον κάδο! No comments!
Αύριο πάλι...
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
Vueling Airlines Vueling Airlines - Νέα, Πληροφορίες & Ερωτήσεις
- Τελ. μήνυμα: lovetravel
-
-
-
-
