Βιετνάμ Ένα ταξίδι ξεκινάει...

[YiannisTS]

Ημέρα 1:

Άφιξη σε Σιγκαπούρη

Μετά από ένα 10ωρο ταξίδι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης στις 9:30 τοπική ώρα (3.30 ώρα Ελλάδας). Χωρίς πολλές και ιδιαίτερες αναταράξεις το ταξίδι ήταν σχετικά άνετο.Επίσης σταθήκαμε τυχεροί γιατί η μεσαία θέση (είχαμε αγοράσει δύο ακριανές θέσεις της μεσαίας στήλης) έμεινε κενή, οπότε η ζωή μας έγινε πιο εύκολη (το αεροπλάνο ήταν πλήρες!). Η ώρα του ταξιδίου πέρασε σχετικά γρήγορα γιατί τον περισσότερο χρόνο καταφέραμε και κοιμηθήκαμε (μια ενοχλητική παρέα Πολωνών που νόμιζε πως ήταν σπίτι της, κοιμήθηκε και αυτή).

Στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης παραμείναμε στο τμήμα transit προσπαθώντας να ανακτήσουμε δυνάμεις. Πρέπει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα αεροδρόμια του κόσμου. Εντύπωση μας έκανε οτι σε όλους τους χώρους υπάρχει μοκέτα (αναρωτιέμαι πως καθαρίζεται!). Αν και η Σιγκαπούρη είναι μια ακριβή πόλη (περισσότερα μετά την διήμερη παραμονή της επιστροφής) ήπιαμε πολύ γευστικό καφέ americano με 1,5 ευρώ και φάγαμε ένα είδος τοστ, επίσης με 1,5 ευρώ.

Στα πολύ θετικά του αεροδρομίου είναι οτι παντού υπάρχουν ψύκτες πόσιμου νερού. Ακόμη και λίγο πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο μπορείς να γεμίσεις το μπουκάλι, το οποίο και κάναμε. Επίσης τα καρότσια μεταφοράς βαλιτσών είναι δωρεάν.

Όταν έφτασε ή ώρα (13:10) περάσαμε έλεγχο, γεμίσαμε τα μπουκάλια νερό και αναχωρήσαμε για Σαϊγκόν.

Άφιξη σε Σαϊγκόν (Χο Τσι Μιν)

Μετά από ταξίδι 2 ωρών φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Χο Τσι Μιν στις 14.30 (το Βιετνάμ έχει διαφορά +5 ώρες από Ελλάδα και -1 ώρα από Σιγκαπούρη).

Τρέξαμε γρήγορα για έλεγχο βίζας και διαβατηρίων περιμένοντας στην ουρά για πάνω από μισάωρο γιατί είχε απίστευτο κόσμο που μόλις είχε φτάσει. Αν και τα γκισέ ελέγχου πρέπει να είναι πάνω από 20 (και λειτουργούσαν όλα), εντούτοις η κίνηση είναι σχετικά αργή (απαιτείται έλεγχος διαβατηρίου, έλεγχος προαγορασμένης βίζας και χτύπημα σφραγίδας στο διαβατήριο).

Αφού τελειώσαμε από τον έλεγχο πήγαμε για βαλίτσες και μετά για συνάλλαγμα. Ανταλλάξαμε λίγα ευρώ προς 27.309 βιετναμέζικα ντόνγκ (VND) το ένα ευρώ. Υπάρχουν πολλά αναταλλακτήρια, κοίταξα δυο-τρία και κατέληξα σε ένα από αυτά. Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε για την πόλη και σωστά πράξαμε.
Επιτέλους βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και λες και μπαίνουμε σε σάουνα. Αφόρητη ζέστη (34° C), υγρασία και ήλιος. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Το δεύτερο σοκ ήταν ο απίστευτος θόρυβος από αυτοκίνητα, μηχανάκια και κορναρίσματα. Πήραμε ένα ταξί μέσω της εφαρμογής grab και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Απόσταση 7 χλμ. την κάναμε σε μισή ώρα. Απίστευτη κίνηση και απίστευτος αριθμός από μηχανάκια. Στη Νάπολη νόμιζα πως είχα δει τα περισσότερα αλλά αυτό που βλέπουμε εδώ είναι το κάτι άλλο. Αμέτρητα μηχανάκια, κυρίως μικρού κυβισμού (παπάκια) με οδηγούς κάθε φύλου και ηλικίας να προστατεύουν το πρόσωπό τους με μάσκα (μάλλον για την μόλυνση) και να τρέχουν ακατάπαυστα πάνω κάτω.

Επιτέλους φτάσαμε το ξενοδοχείο γύρω στις 4μμ. δίνοντας στο ταξί το ποσό των 4 ευρώ περίπου.

Ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά ξαναφύγαμε για την Όπερα της Σαϊγκόν γιατί στις 6μμ θα ξεκινούσε η παράσταση της ομάδας AO SHOW. Αν και η κούραση από το ταξίδι άρχισε να μας καταβάλλει το θέαμα που είδαμε επισκίασε κάθε υπόνοια κούρασης. Σώματα που έτρεχαν ακατάπαυστα πάνω κάτω χρησιμοποιώντας καλάμια και καλάθια από μπαμπού, απίθανα ακροβατικά και εκπληκτική μουσική με κυρίαρχα τα κρουστά αλλά και hip hop. Απλά καταπληκτικό θέαμα.

Μετά από αυτό το θέαμα και ενώ η κούραση είναι πλέον κυρίαρχη άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι, οπότε μπήκαμε για φαγητό στο πρώτο που βρήκαμε στο δρόμο μας, Quán Ngon 138. Όμορφη ατμόσφαιρα, ευγενικό προσωπικό, γευστικότατα φαγητά (σούπα, spring rolls, noodles, κλπ). Όλα αυτά για 20 ευρώ. Στον ίδιο χώρο με εμάς ήρθε και μια μεγάλη παρέα βιετναμέζων που έκατσε σε τρία τραπέζια και φαίνεται οτι κάτι γιόρταζαν. Νομίσαμε οτι ήταν Ιταλοί ή Έλληνες, πολύ κέφι και φωνές. Κάθε τόσο έπιναν σε κάτι μικρά ποτηράκια κάτι σαν βότκα και φώναζαν κάτι σαν ho ba yo. Μας έδωσαν κι εμάς να πιούμε. Αυτό ήταν. Χαιρετήσαμε και πήγαμε κατευθείαν για ύπνο (αφού πρώτα φάγαμε ένα γευστικότατο παγωτό καρύδας).

 

[YiannisTS]

Ημέρα 2η - Σαϊγκόν (Χο Τσι Μιν)

Η ημέρα ξεκίνησε κάπως αργούτσικα γιατί έπρεπε να γεμίσουμε μπαταρίες και να επανακτήσουμε δυνάμεις και ενέργεια μετά την χθεσινή άφιξη και την προσαρμογή στις νέες συνθήκες του Βιετνάμ. Το πρωινό ήταν πλούσιο (ευρωπαϊκό και τοπικό) και άκρως βοηθητικό μαζί με τον πολύ δυνατό και εύγευστο καφέ (το Βιετνάμ έχει από τους καλύτερους καφέδες στον κόσμο).
Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο μετά από κάποια μέτρα πέσαμε πάνω στο δέντρο με τα φρούτα του να κρέμονται. Όποιος γνωρίζει τι είναι ας το γράψει.

Όλη η μέρα ήταν δικιά μας οπότε προσπαθήσαμε να επισκεφτούμε όσα περισσότερα μουσεία μπορούσαμε, φυσικά με τα πόδια.

Παλάτι Ανεξαρτησίας

Πρώτη στάση στο Παλάτι Ανεξαρτησίας.

Το κτήριο αυτό υπήρξε το προεδρικό μέγαρο του Προέδρου του Νότιου Βιετνάμ.

Αλλά επιτρέψτε μου λίγη σύγχρονη ιστορία του Βιετνάμ.

Ολόκληρη η Ινδοκίνα ήταν αποικία της Γαλλίας μέχρι το 1940. Τον Μάιο του 1941 ιδρύεται η Ένωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, Βιετμίνχ για συντομία, με πρωτοβουλία του ΚΚ Ινδοκίνας με επικεφαλής τον Χο Τσι Μιν (κάτι σαν το δικό μας ΕΑΜ). Με την έναρξη του Β' ΠΠ και την ήττα της Γαλλίας τον έλεγχο της Ινδοκίνας αναλαμβάνει η Ιαπωνία. Η Βιετμίνχ πολέμησε μαζί με τους συμμάχους ενάντια στην Ιαπωνική κατοχή. Τελικά με την λήξη του πολέμου (Αύγουστος 1945) και την ήττα του άξονα οι Ιάπωνες αποσύρονται. Το Βιετνάμ προσπαθεί να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του αλλά "τον Οκτώβριο του 1945, ήταν σαφές οτι ο μόνος λαός που ήταν έτοιμος να αναγνωρίσει την ελευθερία και ανεξαρτησία του Βιετνάμ ήταν οι ίδιο οι Βιετναμέζοι". Από τον Αύγουστο του 1945 την εξουσία στο Βιετνάμ την είχε αναλάβει η Βιετμινχ η οποία είχε ιδρύσει την Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη πάρει τις αποφάσεις τους. "Δεν είχαν καμία πρόθεση να αντιταχθούν στην εκ νέου ανάληψη του ελέγχου της Ινδοκίνας από τους Γάλλους". Έτσι λοιπόν η Γαλλία αποβιβάζει εκ νέου στρατεύματα προασπαθώντας να πάρει ξανά τον έλεγχο του Βιετνάμ. Η κυβέρνηση της Βιετμινχ αντέδρασε ξεκινώντας εκ νέου αντάρτικο ενάντια στους Γάλλους. Ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι τις 20 Ιουλίου του 1954 και την ήττα των Γαλλικών στρατευμάτων στη μάχη του Ντιεν Μπεν Φου (Μάιος 1954).
Στην περίφημη Διάσκεψη της Γενεύης αναγνωρίστηε η ανεξαρτησία του Βιετνάμ αλλά χωρίστηκε "προσωρινά" η χώρα σε Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ κατά μήκος του 17ου παράλληλου. Στο Βόρειο Βιετνάμ πρόεδρος ήταν ο Χο Τσι Μιν και στο Νότιο Βιετνάμ επανήλθε ο πρώην αυτοκρατορας Μπάο Ντάι. Η συμφωνία προέβλεπε οτι το 1956 θα γίνονταν δημοψήφισμα και εκλογές για την επανένωση του Βιετνάμ. Αυτό δεν έγινε. Οι ΗΠΑ γνωρίζοντας την καθολική αποδοχή της Βιετμινχ και του Χο Τσι Μιν από το λαό του Βιετνάμ, δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν. Ήδη είχαν χάσει την Κίνα. Μετά την αθέτηση της συμφωνίας από την κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ η κυβέρνηση του Βόρειου Βιετνάμ άρχισε να στέλνει στρατιωτικές ομάδες στο Νότο ενώ άρχισε να οργανώνεται και η αντίσταση στα χωριά και τις πόλεις. Η κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ δεν μπορούσε να ελέξει την κατάσταση και οι ΗΠΑ πλέον άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα (1956) και να εμπλέκονται οι ίδιο στον πόλεμο. Ο Αμερικανικός Πόλεμος (για τους Βιετναμέζους) ή ο Πόλεμος του Βιετνάμ ( για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο) έληξε το 1973 με ήττα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (ο τελευταίος αμερικανός στρατιώτης αποχώρησε το 1975). Το Βιετνάμ ήταν πλέον ενωμένο και ανεξάρτητο.

(Οι πληροφορίες είναι κύρια από το βιβλίο "Οι Πόλεμοι του Βιετνάμ, 1945-1990", της αμερικανίδας Ιστορικού Marilyn B. Young, Εκδόσεις Οδυσσέας).

Στο παλάτι της Ανεξαρτησίας παίχτηκε η τελευταία σκηνή του έργου. Το 1975 βομβαρδίστηκε από τον Λοχαγό Nguyen Thanh Trung, κρυφό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Μετά τον βομβαρδισμό ο αμερικανός πρόεδρος διέταξε την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων αμερικανών στρατιωτών που είχαν απομείνει.

Σήμερα το κτήριο λειτουργεί ως μουσείο. Ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί στις αίθουσες για τις οποίες ο χρόνος έχει σταματήσει το 1956.

Η αρχιτεκτονική του κτηρίου απεικονίζει την επίδραση της ανατολικής φιλοσοφίας στον αρχιτέκτονα που το σχεδίασε.

Στον περιβάλλοντα χώρο του κτηρίου, εκτός από το πολεμικός υλικό που εκτίθεται, υπάρχουν πολλά και πανέμορφα, μικρά και μεγάλα bonsai.

Πριν την αναχώρησή μας επισκεφτήκαμε το "καφενείο" για ξεκούραση και καφέ.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το Πολεμικό Μουσείο, με τα πόδια (είναι πολύ κοντά). Στη διαδρομή παρατηρούσαμε τα τροπικά δέντρα, όπως αυτό της φωτογραφίας.

Πολεμικό Μουσείο

Στο πολεμικό μουσείο υπάρχουν εκθέματα αεροπλάνων, βομβών και άλλου πολεμικού υλικού, αναπαράσταση των φυλακών για τα μέλη του κινήματος αντίστασης και μια πλούσια έκθεση φωτογραφικού υλικού.

Στην αναπαράσταση της φυλακής υπάρχει φωτογραφικό υλικό από τα βασανιστήρια που επέβαλαν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Νοτίου Βιετνάμ μαζί με το προσωπικό των ΗΠΑ στα μέλη του κινήματος αντίστασης. Είναι απίστευτο πόσο εφευρετικός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν είναι να προκαλέσει πόνο για να υποτάξει κάποιον που είναι απέναντί του. Οι φωνές που ακούγονται είναι από πραγματικές ηχογραφήσεις βασανισμών.

Μία από τις παραμέτρους που βοήθησε να λήξει ο πόλεμος του Βιετνάμ και να αποχωρήσουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ ήταν το φιλειρηνικό κίνημα που αναπτύχθηκε ενάντια στον πόλεμο σε όλο τον κόσμο. Στο ισόγειο του μουσείο υπάρχει έκθεση υλικού από τις διαδηλώσεις συμπαράστασης.

Στον τελευταίο όροφο υπάρχει πλούσιο υλικό από την συμμετοχή των στρατευμάτων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στον πόλεμο.

Στον πρώτο όροφο πάθαμε σοκ. Η αποκάλυψη των εγκλημάτων πολέμου του αμερικάνικου στρατού μέσα από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό είναι μοναδική. Η ευρεία χρήση χημικών όπλων οδήγησαν ακόμη και σε τερατογενέσεις ή και μόνιμες παραμορφώσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των όπλων είναι υπαρκτά ακόμη και σήμερα. Υπάρχουν περιοχές στην ύπαιθρο που δεν έχουν ακόμη καθαρίσει εντελώς.

Η αποχώρησή μας από το χώρο σημαδεύτηκε από αισθήματα θλίψης και οργής. Όποιος έρχεται στη Σαιγκόν θεωρώ πως είναι αναγκαίο να περνάει από αυτό τον χώρο, για να βλέπει, να μαθαίνει, να γνωρίζει...

Ιστορικό Μουσείο της πόλης του Χο Τσι Μιν

Επόμενη στάση μας το Ιστορικό Μουσείο της πόλης του Χο Τσι Μιν. Πολύ ενδιαφέρον μουσείο το οποίο ξεκινάει από τη νεολιθική εποχή μέχρι και την τελευταία δυναστεία που κυβέρνησε το Βιετνάμ. Υπάρχουν εκθέματα από την Καμπότζη, την Κίνα και την Ιαπωνία. Χρήσιμες πληροφορίες και πλούσιο οπτικό υλικό.

Στον περιβάλλοντα χώρο υπάρχουν πάρα πολλά όμορφα bonsai.

Με την κούραση να μας καταβάλει κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι. Στο δρόμο μπήκαμε σε ένα κατάστημα της viettel και αγοράσαμε sim card για δεδομένα (170.000 vnd για 30 ημέρες, 1GB/ημέρα). Στο δεύτερο τηλέφωνο είχαμε προαγοράσει e-sim κάρτα από την Ελλάδα.

Που είναι το πεζοδρόμιο; Έτσι είναι παντού.

Υπάρχουν ακόμη διαφημιστικά από τον εορτασμό της πρωτοχρονιάς.

Αντίθεση!

Κάποια στιγμή κάτσαμε για φαγητό εδώ. Έχει μόνο σούπες (pho) και οι γεύσεις είναι καταπληκτικές. Συνιστάται...

Πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο πέσαμε πάνω σε ένα ινδουιστικό ναό. Παρατηρείστε στην φωτογραφία τα δώρα στην θεότητα. Είναι φρούτα.

Μετά από μια μικρή ξεκούραση στο ξενοδοχείο είπαμε να πάμε να πιούμε καμιά μπύρα. Οπότε ήρθαμε εδώ και δοκιμάσαμε αυτά στην φωτογραφία. Κλασσική μπυραρία.

Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο περάσαμε από πλανόδιους πωλητές που κουβαλούσαν ολόκληρη κουζίνα πάνω σε δίκυκλα και τρίκυκλα μηχανάκια.

Άντε, καληνύχτα. Αύριο πάλι.

 

[YiannisTS]

Ημέρα 3η: Σαϊγκόν - Σήραγγες Cu Chi

Ήδη στην τρίτη ημέρα και αισθανόμαστε σαν είμαστε πολύ καιρό εδώ. Η σημερινή ημέρα ανήκει στις σήραγγες Cu Chi.

Οι Βιετμίνχ στον αγώνα τους για την ανεξαρτησία του Βιετνάμ βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο στην αρχή με την Γαλλία και στη συνέχεια με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Για τις ανάγκες απόκρυψης και ξαφνικών επιθέσεων στον εχθρό σκάφτηκαν εκατοντάδες χιλιόμετρα υπόγειες σήραγγες όπου φιλοξενούσαν ολόκληρες στρατιωτικές μονάδες. Η δημιουργία των σηράγγων αυτών ξεκίνησε επί Γαλλικής αποικιοκρατίας και συνεχίστηκε και κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Επεκτείνονται σε όλο το μήκος της χώρας, από Βορρά μέχρι το Νότο.
Η περιοχή Cu Chi βρίσκεται 70 χλμ βορειοδυτικά της Σαϊγκόν. Το μήκος των σηράγγων πλησιάζει τα 250 χλμ. Οι σήραγγες είναι φτιαγμένες σε τρία επίπεδα, σε ξεχωριστά βάθη.
Το πρώτο επίπεδο ήταν φτιαγμένο σε βάθος τριών μέτρων και περιλάμβανε όλους σχεδόν τους χώρους ενός οργανωμένου στρατοπέδου. Υπήρχαν χώροι απ' όπου πολεμούσαν προς τα έξω, υπνοδωμάτια, τραπεζαρία, ιατρείο με χειρουργείο που διέθετε όλα τα απαραίτητα εργαλεία της εποχής, κουζίνα με ειδικούς βοηθητικούς θαλάμους για να διαφεύγει ο καπνός και να μη γίνεται αντιληπτός από τα εχθρικά αεροπλάνα. Επίσης υπήρχαν χώροι για ανάπαυση και ύπνο. Αυτό το πρώτο επίπεδο υποστηριζόταν από άλλους βοηθητικούς χώρους μέσα στη γη, όπως για παράδειγμα ο χώρος για τη μετατροπή των όπλων του εχθρού ή ραφείο για τις στολές των πολεμιστών.
Το δεύτερο επίπεδο ήταν φτιαγμένο σε βάθος έξι μέτρων και περιλάμβανε το αρχηγείο και τους χώρους των συσκέψεων. Επίσης στο βάθος αυτού του επιπέδου βρίσκονταν και οι παγίδες ενάντια σε κάθε εισβολέα.
Το τρίτο επίπεδο βρισκόταν σε βάθος δέκα μέτρων. Εκεί κύρια ήταν ο μακρύς διάδρομος διαφυγής, που οδηγούσε απευθείας στο ποτάμι, μακριά από τις εχθρικές γραμμές. Πιο κάτω από αυτό το επίπεδο και σε επικοινωνία με όλα τα επίπεδα σε βάθος 15 με 17 μέτρων ήταν τα πηγάδια του νερού.
Ολόκληρο το σύστημα με τις σήραγγες είχε κανονικό εξαερισμό, ενώ απέξω οι τρύπες του είχαν προστατευθεί ανάλογα με το φυσικό περιβάλλον και δεν τις αναγνώριζες ακόμα και όταν... καθόσουν απάνω τους.
Για την κατασκευή των σηράγγων πήρε μέρος ο ντόπιος πληθυσμός των χωριών. Χωρίς την βοήθειά τους θα ήταν αδύνατη η ολοκλήρωση ενός τόσο μεγάλου και πολυσύνθετου έργου.

Ας επανέλθουμε στο σήμερα. Από τη Σαϊγκόν ξεκινούν οργανωμένες εκδρομές προς δύο διαφορετικές τοποθεσίες σηράγγων. Οι σήραγγες Địa đạo Bến Đình είναι πιο κοντά στη Σαϊγκόν ενώ οι σήραγγες Địa Đạo Củ Chi - Bến Dược είναι λίγο πιο μακριά. Επιλέξαμε την μακρύτερη διαδρομή η οποία διαφημίζεται ως λιγότερη τουριστική και μάλλον πρέπει να είναι αλήθεια. Δεν υπήρχαν πολλά τουριστικά γκρουπ εκτός από ομάδες βιετναμέζων (σχολεία, κλπ). Η περιοχή είναι πλήρως αξιοποιημένη τουριστικά. Δεν υπάρχει πρόσβαση σε όλο το μήκος των σηράγγων παρά μόνο σε μερικά μικρά κομμάτια τα οποία έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα για να μπορεί να χωράει άνθρωπος με σωματότυπο διαφορετικό από των Βιετναμέζων (οι σήραγγες ήταν κατασκευασμένες για να χωράνε οι Βιετναμέζοι και κανείς άλλος).
Συνοδός μας στο ταξίδι ήταν ο Vihn ο οποίος ήταν εξαίρετος, δίνοντας όλα τα ιστορικά στοιχεία του χώρου των σηράγγων.
Πηγαίνοντας για τις σήραγγες κάναμε στάση σε εργαστήρι ζωγραφικής όπου ξεκίνησε από τα θύματα των χημικών όπλων που χρησιμοποίησε ο σταρτός των ΗΠΑ κατά την διάρκεια του πολέμου.

Ιδιαίτερη τεχνική πολύ αξιόλογη με σπουδαίο αισθητικό αποτέλεσμα. Υπάρχει έκθεση και πωλητήριο των έργων.
Συνεχίζοντας το ταξίδι μας και αφού περάσαμε από αμέτρητους οριζόνες φτάσαμε στο χώρο της ξενάγησης.

Στην φωτογραφία παρακάτω φαίνονται οι στρατιώτες της Βιετμινχ που πολέμησαν στο Νότιο Βιετνάμ εναντίον στα αμερικανικά στρατεύματα. Με την πράσινη είναι στρατιώτης ο οποίος ανήκε στον στρατό του Βόρειου Βιετνάμ (η στολή προέρχεται από την Κίνα). Με την μαύρη στολή είναι ντόπιος στρατιώτης και η στολή είναι ραμμένη από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο πράσινος στρατιώτης δρούσε την ημέρα ενω ο μαύρος στρατιώτης τη νύχτα αφού είχαν άριστη γνώση της ζούγκλας.

Μετά την παρακολούθηση προπαγανδιστικής ταινίας της εποχής (των Βιετμινχ) ο ξεναγός μας έκανε μια αναλυτική παρουσία των σηράγγων.

Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από την περιήγησή μας στον χώρο. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται μία από τις πολλές εισόδους στις σήραγγες. Είναι προσβάσιμη, προχωράς καθιστός (ή στα τέσσερα εάν είσαι ψηλός) και είναι μικρής απόστασης. Εμένα ακόμη πονάνε τα πόδια! Αξιόλογη εμπειρία.

Πηγάδι πόσιμου νερού.

Ο Vinh μας εξηγεί τον τρόπο κάλυψης των οπών από το οποίο έμπαινε οξυγόνο στις σήραγγες.

Η γνωστή παγίδα με τις λόγχες μπαμπού. Όποιος στρατιώτης του εχθρού πατούσε και έπεφτε δεν ξαναέβγαινε ζωντανός (οι μύτες είχαν δηλητήριο φιδιού). Οι παγίδες αυτές χρησιμοποιούνταν για να προκαλούν φόβο στον εχθρό έτσι ώστε να μην πλησιάζει τις σήραγγες. Μετά την πτώση δύο-τριών στρατιωτών ουσιαστικά αχρηστεύονταν.

Χώρος χειρουργίου.

Χώρος συσκέψεων και πολιτικών μαθημάτων.

Διάλλειμα γεύσης με κasava.

Κατασκευή σανδαλιών για τους στρατιώτες. Οι στρατιώτες της Βιετμιν φορούσαν σανδάλια από καουτσούκ και μάλιστα ανάποδα για να μπερδεύουν τον εχθρό.

Στη συνέχεια, φεύγοντας από τον χώρο της ξενάγησης, το πρόγραμμα περιελάμβανε στάση στο σκοπευτήριο για σκοποβολή με όπλα του αμερικάνικου ή του βιετναμέζικου στρατού. Η τιμή για δέκα σφαίρες είναι 600.000 VND (περίπου 22 ευρώ). Υπερβολικό το θεωρώ. Το αποφύγαμε.

Επιτέλους ήρθε η ώρα του φαγητού. Μεταφερθήκαμε σε ένα τοπικό εστιατόριο όπου παραγγείλαμε, κλασικά, σούπα (pho) με noodles, ρύζι και spring rools.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ολιγόλεπτη ξεκούραση και αλλαγή ρούχων (πολύ υγρασία!!!) και γρήγορο τρέξιμο για να προλάβουμε να πάμε στο Ναό των Δέκα Χιλιάδων Βούδα. Τον βρήκαμε ανάμεσα σε κτήρια κτισμένα δεξιά και αριστερά του.

Στα πόδια του Βούδα φαίνονται τα δώρα που αφήνουν οι πιστοί τα οποία είναι φρούτα.

Φύγαμε με έντονα συναισθήματα και προβληματισμό για την δύναμη της πίστης σε θεούς, είτε είναι στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Για αλλαγή πήγαμε για ένα καφέ με ...αυγό. Έχοντας έντονη ανησυχία για το γευστικό αποτέλεσμα το τολμήσαμε. Η γεύση ήταν μοναδική. Δυνατός καφές (ή κακάο) και στο βάθος γεύση αυγού. Συνιστάται!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο μέσω της Bui Vien. Δρόμος με έντονη νυχτερινή ζωή, εκκωφαντικούς ήχους, κορίτσια να χορεύουν σχεδόν ημίγυμνα, πολλούς νεαρούς που σε τραβάνε από το μανίκι για να καθήσεις στο μαγαζί τους, και άλλα πολλά.

Και για το κλείσιμο της ημέρας (και της νύχτας) η επόμενη φωτογραφία αφιερώνεται σε όποιον διαβάζει...

Σιγά μην έλειπε το σουβλάκι και το τζατζίκι! Και στο τραπέζι αριστερά ένας αμερικάνος έτρωγε φακές και μας έλεγε πόσο πολύ του αρέσει η Ελλάδα. Πολύ σουρεάλ!

Η νύχτα προχώρησε, οι εικόνες και τα χρώματα της ημέρας που βιώσαμε βάρυναν τα βλέφαρα που άρχισαν να κλείνουν.

Chúc ngủ ngon!

 

[maratha]

Πολύ ωραία αφήγηση , περιμένω την συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον , ευχαριστώ πολύ !!!

 

[YiannisTS]

Ημέρα 4η: Σαϊγκόν - Εκδρομή στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ

Το Βιετνάμ αποτελείται από 54 διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα είναι οι Viet (87% του πληθυσμού), οπότε οι υπόλοιπες 53 ομάδες είναι μειονότητες.
Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ (ή όπου αλλού).
Στην περιοχή όπου εκβάλει ο ποταμός Mekong ζει η μειονοτική εθνοτική ομάδα των Champa (178.948 άτομα σύμφωνα με την απογραφή του 2019). Η ιστορία τους χρονολογείται από τον 2ο αιώνα, όταν τμήματα του νότιου και κεντρικού Βιετνάμ ήταν γνωστά ως Βασίλειο της Champa. Η Champa διαλύθηκε τον 15ο αιώνα, αλλά στοιχεία του αρχαίου πολιτισμού τους συνεχίζονται στο σήμερα μέσω των δεξιοτεχνιών τους και της θρησκείας τους. Η περιοχή αυτή θεωρείται ότι είναι η ρίζα του μουσουλμανισμού στο Βιετνάμ. Ωστόσο, ο Ινδουισμός ασκείται επίσης κατά περιοχή. Τα κορίτσια και οι γυναίκες φέρουν συνήθως μαντίλα για να καλύψουν τα μαλλιά τους σύμφωνα με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Στην περιοχή αυτή αναπτύχθηκαν τεχνικές επεξεργασίας του μεταξιού οι οποίες στην πάροδο του χρόνου έχουν ατονίσει προς όφελος των τεχνικών ύφανσης με βαμβάκι.

Για την εκδρομή μας επιλέξαμε μία από τις πολλές παρόμοιες που προσφέρονται από τα δεκάδες ταξιδιωτικά γραφεία και ταξιδιωτικές πλατφόρμες και εφαρμογές. Έτσι κι αλλιώς είναι τόσο τουριστικά οργανωμένη η περιοχή όπου όλοι πάνω κάτω κάνουν και βλέπουν τα ίδια πράγματα στα ίδια πάνω κάτω μέρη.

Ξεκινήσαμε το πρωί από το ξενοδοχείο από όπου μας παρέλαβε το μικρό λεωφορείο του πρακτορίου με ξεναγό την Dao.

Ο δρόμος για το Δέλτα του Μεκόνγκ είναι πολύ καλύτερος (αυτοκινητόδρομος) σε σχέση με αυτόν που πηγαίνει στις σήραγγες Cu Chi, αλλά οι ταχύτητες είναι χαμηλές και κατά διαστήματα υπάρχει μποτιλιάρισμα. Αυτοκίνητα και μηχανάκια "περιπλέκονται" δημιουργώντας ένα χαοτικό σκηνικό όπου η έννοια του ΚΟΚ μάλλον είναι απλά ...αστείο.

Μετά από 1,5 ώρα περίπου κάναμε στάση σε ένα εκθετήριο-πωλητήριο μεταξιού όπου υπάρχει επίδειξη κατεργασίας μεταξιού και μπαμπού.

Ολιγόλεπτη στάση και αναχώρηση για την προβλήτα όπου ανεβήκαμε σε μηχανοκίνητη βάρκα με κατεύθυνση το νησί του μονόκερου ( Cồn Thới Sơn - Unicorn Island).

Διασχίσαμε την τροπική περιοχή βιώνοντας υγρασία και ζέστη σε σημείο που κόλλαγαν τα πάντω πάνω μας. Αλλά η επαφή με την τροπική βλάστηση και τους καρπούς των άγνωστων σε εμάς δέντρων, μάλλον μας αποζημίωσε.

Στάση για γεύση τροπικών φρούτων και άκουσμα τοπικής μουσικής με ενδιαφέροντες ήχους και μελωδίες.

Μεταφορά με ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια σε χώρο επίδειξης και γεύσης προϊόντων μελιού.

... και επαφή με φίδι (ήμουν από τους τυχερούς)!

Επιβίβαση ξανά σε μηχανοκίνητο και μετάβαση στην Bến Tre. Εκεί επισκεφτήκαμε ένα χώρο επίδειξης κατεργασίας καρύδας. Επίσης υπήρχε εκθετήριο-πωλητήριο. Δοκιμάσαμε προϊόντα καρύδας και ένα ποτό το οποίο περείχε φίδι. Πολύ δυνατό!
Οι καρύδες είναι παντού και άφθονες στην περιοχή σε σημείο να πέφτουν από τα δέντρα και να μην τις μαζεύει κανείς.

Στη συνέχεια μεταβήκαμε και επιβιβαστήκαμε σε βάρκες με μονό κουπί για μια μικρή βόλτα στα ήσυχα νερά του ποταμού. Παντού τροπική βλάστηση.

Αριστερά η ξεναγός μας Dao και δεξιά μια κοπέλλα του γκρουπ από την Μιανμάρ.

Επιστροφή και μετάβαση για φαγητό αφού πρώτα ταϊσαμε ψάρια και κροκόδειλους.

Δεν μπορώ να πως οτι ενθουσιαστήκαμε ιδιαίτερα με την διοργάνωση της διαδικασίας του φαγητού (στριμωγμένοι σε ένα τραπέζι, κοινό φαγητό, κλπ) αλλά τα έχει αυτά ο μαζικός τουρισμός!

Μετά από το φαγητό επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή με τα ίδια μέσα εκεί από όπου ξεκινήσαμε και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για το ταξίδι προς τη Σαϊγκόν. Μετά από δέκα λεπτά κάναμε στάση σε μια κοντινή βουδιστική παγόδα του 19ου παγόδα (από την περίοδο της γαλλικής αποικιοκρατίας).

Ο χαρούμενος κινέζικος βούδας.

... και η γυναίκα του!

Πολύ όμορφα χρώματα που προκαλούν όμορφα συναισθήματα.

Και ο ινδικός Βούδας, πιο σοβαρός!

Μετά από διαδρομή 70 χλμ περίπου φτάσαμε επιτέλους στη Σαϊγκόν ύστερα από δύο ώρες. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης είναι τεράστιο. Η κίνηση αυτοκινούμενων κάθε είδους δεν σταματάει ποτέ. Οι κάτοικοι είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν μηχανάκια εξαιτίας της ανυπαρξίας ΜΜΜ. Εάν σκεφτούμε οτι στη Σαίγκόν μένουν πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι τότε τόσα πρέπει να είναι και τα μηχανάκια.
Τον Δεκέμβρη του 2024 εγκαινιάστηκε η πρώτη γραμμή του Μετρό και τα έργα για την κατασκευή άλλων πέντε γραμμών συνεχίζονται. Ίσως η λειτουργία μετρό να βοηθήσει στην επίλυση του τεράστιου προβλήματος που βιώνει καθημερινά η πόλη.

Αν και κουρασμένοι από την εκδρομή της ημέρας πήγαμε στο μετρό αργά το βράδυ (τελευταίο δρομολόγιο) γιατί θα φεύγαμε με το παράπονο οτι δεν το είδαμε. Οι περισσότερες στάσεις είναι υπέργειες αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να χαρούμε την όλη την διαδρομή στο φως της ημέρας. Ίσως κάποια άλλη φορά. Ελπίζω να μην κάνει κανείς σύγκριση με το μετρό της Θεσσαλονίκης που παραδόθηκε σχεδόν την ίδια περίοδο ...

Ουφ και τέλος για απόψε. Αύριο αφήνουμε την Σαϊγκόν και πετάμε για Đà Nẵng και μετά Hội An.

 

[evaT]

Πολύ χαίρομαι που το ζήσαμε διήμερο το Μεκόγκ. Μπήκαμε αρκετά πιο βαθιά στον ποταμό και ζήσαμε πολύ καλύτερα την ύπαιθρο και τους ντόπιους χωρίς τόση τουριστίλα.
Ωραία η ιστορία σου μέχρι στιγμής διαβάζω με ενδιαφέρον και περιμένω τη συνέχεια!

 

[YiannisTS]

Πολύ χαίρομαι που το ζήσαμε διήμερο το Μεκόγκ. Μπήκαμε αρκετά πιο βαθιά στον ποταμό και ζήσαμε πολύ καλύτερα την ύπαιθρο και τους ντόπιους χωρίς τόση τουριστίλα.
Ωραία η ιστορία σου μέχρι στιγμής διαβάζω με ενδιαφέρον και περιμένω τη συνέχεια!

Δύο ημέρες; Ενδιαφέρον. Next time...

 

[Sassenach77]

Πολύ ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, μπράβο! Το Βιετνάμ έχει πολύ πλούσια ιστορία! Αναμένω την συνέχεια!

.. και επαφή με φίδι (ήμουν από τους τυχερούς)!

Τι εννοείς;;; Το έπιασες αυτό το πράγμα;;;.....

και ένα ποτό το οποίο περείχε φίδι. Πολύ δυνατό!

Τι εννοείς;;; Το ήπιες αυτό το πράγμα;;;....

Να αυτά δεν μπορώ....

ΥΓ. Ευχαριστώ για το tip του βιβλίου, θα το "τσιμπήσω" κάποια στιγμή να το διαβάσω και εγώ

 

[YiannisTS]

Ημέρα 5η: Αναχώρηση από Σαϊγκόν - Άφιξη στη Χόι Αν

Αναχώρηση από Σαϊγκόν - Στιγμιότυπα εκτός χάρτη

Φεύγοντας από τη Σαϊγκόν οι αντιθέσεις δημιουργούν μια ενιαία εικόνα για την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, για την πόλη των 10 εκατ. κατοίκων με 10 εκατ. μηχανάκια. Όλοι τρώνε διαρκώς, από το πρωί στις πέντε έως μετά τα μεσάνυχτα, σε γωνίες, καθισμένοι σε μικρά καρεκλάκια ή κατάχαμα, ξυπόλητοι.

Παντού στο κέντρο υπαίθριες καντίνες, τροχοφόρες πουλάνε παραδοσιακό φαγητό, από σούπες έως και θαλασσινά.

Βρώμικα, πολύ βρώμικα πεζοδρόμια, σκουπίδια παντού, κάδοι ελάχιστοι.

Μεγάλοι σε ηλικία άνδρες και γυναίκες με σκούπες σκουπίζουν, βάζουν τα σκουπίδια σε ξύλινα καρότσια ή πλαστικές σακούλες, άγνωστο που καταλήγουν.
Σε γωνίες των δρόμων στήνονται υπαίθρια "συνεργεία" για μηχανάκια με όλα τα απαραίτητα, σαμπρέλες, γεννήτριες, κ.λ.π.
Στους δρόμους όλοι έχουν προτεραιότητα, κανείς δεν έχει προτεραιότητα. Μοναδικός κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι τα συνεχή κορναρίσματα αυτοκινούμενων στα οποία κανείς δεν δίνει σημασία, αλλά ατυχήματα δεν είδαμε.

Άνθρωποι με μοτοποδήλατα σε γωνίες, έξω από νυχτερινά μπαρ "ψήνουν" παστά ψάρια, στη σχάρα τους υπάρχει η φουφού με τα κάρβουνα, πάνω της τοποθετείται το τηγάνι.

Απίστευτα πολλά μαγαζιά με υπηρεσίες μασάζ και μανικιούρ ανοιχτά έως και τα μεσάνυχτα.
Δίπλα σε 3πατα σπίτια, στενά τρία μέτρα φάτσα στους δρόμους υψώνονται τεράστιοι ουρανοξύστες 22 και παραπάνω ορόφων. Αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων, τράπεζες, υποκαταστήματα αμερικανικών εταιρειών, γραφεία βιομηχανιών, κυβερνητικά κτίρια, βουδιστικοί ναοί, καθολικές εκκλησίες, όλα τους ανάκατα, μπερδεμένα, το ένα κυριολεκτικά πάνω στο άλλο.
Γιγαντοδιαφημίσεις παντού, ανάμεσα στους δρόμους κόκκινα σημαιάκια με το αστέρι του Βιετνάμ.
Καλώδια μάλλον σταθερής τηλεφωνίας παντού τυλιγμένα μάτσο-μάτσο, κρέμονται σε κολώνες μπορείς να τα πιάσεις αν υψώσεις το χέρι σου.

Τα πλυμένα βρεγμένα ρούχα κρεμιούνται σε κρεμάστρες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, σε μπαλκόνια ή στους δρόμους
Φεύγοντας από την πόλη προς το Νότο (Μεκόνγκ), αμέτρητα χωράφια ρυζιού, στη μια γωνία ή στη μέση τα σπίτια, λίγα μέτρα δίπλα τους οι τάφοι των προγόνων τους.

Αφήσαμε το ξενοδοχείο και μετά από μισή ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε την πτήση της Vietnam Airlines για τη Χοι Αν η οποία έφυγε με μισή ώρα καθυστέρηση (είχαμε ενημερωθεί από το προηγούμενο βράδυ). Ο έλεγχος των βαλιτσών ήταν τυπικός. Η πλειοψηφία του κόσμου που ταξίδευε ήταν ξένοι.

Άφιξη στη Da Nang - μετάβαση σε Χόι Αν

Η πτήση ήταν διάρκειας μιας ώρας με αεροπλάνο airbus a321 οπότε τα καθίσματα ήταν αναπαυτικά και οι αποστάσεις μεταξύ τους όπως πρέπει να είναι. Το αεροδρόμιο της Χόι Αν είναι διεθνές αλλά δεν έχει την κίνηση που αντιμετωπίσαμε στη Σαϊγκόν. Το σκηνικό τελείως διαφορετικό. Το αεροδρόμιο σαφώς πιο ήσυχο, η εξωτερική θερμοκρασία μόλις 28 βαθμούς, η υγρασία χαμηλότερη και οι δρόμοι έξω πιο cool.
Το αεροδρόμιο είναι στη Ντα Νανγκ κι εμείς έπρεπε να πάμε στη Χόι Αν όπου ήταν το ξενοδοχείο. Πήραμε ταξί και μετά από διαδρομή σαράντα πέντε λεπτών φτάσαμε στη Χόι Αν.
Οι εικόνες από την διαδρομή τελείως σε αντίθεση από αυτές που βιώσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Μεγάλοι δρόμοι, με δύο-τρεις-τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, λιγότερα αυτοκίνητα και μηχανάκια, λιγότερα κορναρίσματα. Μια πόλη για να ζεις.

Το ξενοδοχείο είναι πάνω στο ποτάμι και η θέα είναι απλά υπέροχη.

Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για περπάτημα στην Αρχαία Πόλη. Φτάσαμε και πάθαμε ένα σοκ από τον απίστευτα πολύ τουριστομάνι λες και είχαμε πάει σε διαδήλωση στην Πανεπιστημίου. Κάθε λογής φυλή παρέλαυνε από μπροστά μας, κύρια από τις γύρω χώρες. Η Χόι Αν είναι μια άκρως τουριστική πόλη. Θύμιζε το Φαληράκι της Ρόδου ή το Μοναστηράκι.

Πρώτη μας στάση η Gallery Rehanh. Ίσως από τους λίγους χώρους στην πόλη που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος. Έκθεση φωτογραφίας πολλών χρόνων έρευνας, φωτογράφισης και ανάδειξης των εθνοτικών ομάδων του Βιετνάμ. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί μουσείο όλων σχεδόν των διαφορετικών εθνοτικών ενδυμασιών και φωτογραφιών των φυσιογνωμικών χαρακτηριστκών τους. Απίστευτη, προσεγμένη και πλήρως τεκμηριωμένη εργασία. Επίσης υπάρχει και πωλητήριο έργων. Όποιος περάσει από την πόλη και τον ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από το κομμάτι της "διασκεδασούπολης" που είναι παρακάτω τότε ας μην λυπηθεί μια επίσκεψη.

Συνεχίσαμε την πορεία μας προς την Αρχαία Πόλη. Επιτρέψτε μου μια παρένθεση (αντιγραφή από εδώ):

Η Χόι Αν (Hội An) είναι μια πόλη στην επαρχία Κουάνγκ Ναμ στο κεντρικό Βιετνάμ που έχει την τιμή να περιλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1999. Κι αυτό γιατί η καλοδιατηρημένη παλιά συνοικία της αποτελεί έξοχο δείγμα ενός εμπορικού λιμανιού με διεθνή ακτινοβολία μεταξύ του 15ου και του 19ου αιώνα.
Στην περιοχή της Χόι Αν καταλήγει η μεγάλη λεκάνη του ποταμού Θου Μπον, που σε συνδυασμό με την πρόσβαση στη θάλασσα προσφέρει ιδανικές συνθήκες για τις εμπορικές συναλλαγές. Τα φυσικά αυτά πλεονεκτήματα, σε συνδυασμό με τα τοπικά προϊόντα, όπως η κανέλα, το τζίνσενγκ, αλλά και τα εκπληκτικής ποιότητας υφάσματα και κεραμικά, άρχισαν να προσελκύουν Κινέζους και Ιάπωνες εμπόρους από τα τέλη του 15ου αιώνα.
Σύντομα την πόλη άρχισαν να επισκέπτονται και Ευρωπαίοι έμποροι, αρχικά Πορτογάλοι και αργότερα Ολλανδοί, Γάλλοι και Άγγλοι, αλλά και Πέρσες, Άραβες και Ινδοί. Η πόλη μεταβλήθηκε στο σημαντικότερο σταθμό για το παγκόσμιο εμπόριο στη Θάλασσα της νότιας Κίνας αλλά και σε χωνευτήρι λαών και πολιτισμών.
Η λάμψη της Χόι Αν ως δραστήριου εμπορικού κέντρου άρχισε να σβήνει σιγά σιγά από τα τέλη του 18ου αιώνα, λόγω της ανόδου της δυναστείας Τάι Σον του Βιετνάμ, η οποία ήταν αντίθετη με το εμπόριο με ξένους. Μετά την καταστροφή της πόλης το 1775 λόγω των συγκρούσεων ανάμεσα στην παλιά και τη νέα δυναστεία, ο αυτοκράτορας Γκια Λονγκ έδωσε στους Γάλλους αποκλειστικά οικονομικά προνόμια στη γειτονική πόλη Ντα Νανγκ.Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με τη σταδιακή συσσώρευση λάσπης από τις προσχώσεις του ποταμού Θου Μπον στο λιμάνι της Χόι Αν, οδήγησαν στην παραμέληση και εγκατάλειψή της. Αυτό όμως είχε και ένα αναπάντεχο θετικό αποτέλεσμα: η Χόι Αν παρέμεινε ανέγγιχτη για σχεδόν 200 χρόνια! Η αναβίωσή της στη δεκαετία του 1990 οφείλεται στον Πολωνό αρχιτέκτονα Κάζιμιρζ Κβιατκόφσκι, τον οποίο η πόλη τίμησε με την ανέγερση ενός ανδριάντα του.

Πολλά μαγαζιά με ρούχα και δερμάτινα, κεραμικά και φαναράκια, καφέ και παγόδες. Αυτό είναι το μωσαϊκό της Αρχαίας Πόλης.

Αγορά μέσα στην Αρχαία Πόλη.

Φαναράκια...

Φωτογραφίες από την Ιαπωνική Γέφυρα ή Γέφυρα Παγόδα.

Πλατεία

Η ώχρα είναι το τυπικό χρώμα της Αρχαίας Πόλης.

Κι άλλη παγόδα...

Μετά τις 6 το απόγευμα ο ήλιος έφυγε απότομα και η νύχτα ήρθε. Είναι η ώρα να ξεκινήσουν τις βόλτες του οι δεκάδες βάρκες με τα φαναράκια στο ποτάμι. Από την βάρκα μπορείς να αφήσει να ταξιδέψει χάρτινη βαρκούλα με αναμμένο κεράκι (οι οποίες αφήνονται μέσα στο ποτάμι χωρίς να τις μαζεύει κανείς με αποτέλεσμα να ρυπαίνεται το νερό!).

Με τη μία βάρκα πάνω στην άλλη δεν μας έκανε αίσθηση να το τολμήσουμε. Πολύ πολύ τουριστικό και μαζικό...

Καλλιτέχνης του δρόμου...

Κάποια στιγμή επειδή άρχισε να διαμαρτύρεται το στομάχι είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι.

Τέλος για σήμερα.

 

[YiannisTS]

Πολύ ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, μπράβο! Το Βιετνάμ έχει πολύ πλούσια ιστορία! Αναμένω την συνέχεια!


Τι εννοείς;;; Το έπιασες αυτό το πράγμα;;;.....


Τι εννοείς;;; Το ήπιες αυτό το πράγμα;;;....

Να αυτά δεν μπορώ....

ΥΓ. Ευχαριστώ για το tip του βιβλίου, θα το "τσιμπήσω" κάποια στιγμή να το διαβάσω και εγώ

Και το ποτό ...υπέροχο! Δοκιμάζουμε, με κλειστά μάτια.

 

[YiannisTS]

Ημέρα 6η: Χόι Αν - Χρυσή Γέφυρα

Η δεύτερη ημέρα στη Χόι Αν ανήκει φυσικά στη "Χρυσή Γέφυρα" (Golden Bridge). Η εικόνα με τις δύο τεράστιες παλάμες να κρατάνε το "δρόμο" - γέφυρα που θα περάσουν οι επισκέπτες είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο. Και με το δίκιο της αν κι εμείς δεν καταφέραμε να απολαύσουμε αυτή τη διέλευση. Θα πούμε παρακάτω το γιατί.
Φύγαμε πολύ πρωί από τη Χόι Αν, η ημέρα ήταν μουντή, περιμέναμε έντονες βροχές, ευτυχώς αυτή η πρόγνωση δεν επιβεβαιώθηκε. Η θερμοκρασία όμως ήταν χαμηλή και τα σύννεφα βαριά. Προορισμός ήταν η περιοχή Bà Nà, έξω από την πόλη της Ντα Ναγκ, σχεδόν μια ώρα απόσταση από τη Χόι Αν εάν δεν έχει πολύ κίνηση.

Εκεί εκτείνεται σε εκατοντάδες στρέμματα ο θαυμαστός τουριστικός πολυχώρος της "Χρυσής Γέφυρας" και του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν τη συνολική εμπειρία. Τρομακτικό, κιτς, υπερβολικό, έντονα τουριστικό, εντυπωσιακό, μοναδικό, εν τέλει, πανέξυπνο…

Η είσοδος για τον πολυθεματικό χώρο είναι τεράστια και η οργάνωση εντυπωσιακή. Το εισητήριο στα γκισέ κοστίζει 900.000 ντάν, πληρώσαμε 950.000 στο τουριστικό γραφείο και σωστά πράξαμε για να αποφύγουμε τις μεγάλες ουρές. Οι επισκέπτες, παρότι είναι χιλιάδες, εισέρχονται χωρίς καμία δυσκολία και καθοδηγούνται από δεκάδες ανθρώπους για να ανέβουν στο χώρο του τελεφερίκ. Δεν πρόκειται για μια απλή είσοδο αλλά για τη "Χώρα της Γης" (Vùng trái đất). Πίσω από την εντυπωσιακή τεράστια είσοδο, υπάρχουν συνολικά έξι μικρότερα κτίρια με μοναδικούς κήπους ανάμεσα τους. Πρόκειται για πιστά αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας που υπήρχαν χιλιάδες χρόνια πριν σε αυτή την περιοχή. Οι κήποι είναι υπέροχοι με φροντισμένα φυτά κάθε είδους, λιμνούλες με τα χαρακτηριστικά κίτρινα και προτοκαλί ψάρια του Βιετνάμ υπάρχουν στο διάδρομο προς την είσοδο του τελεφερίκ. Απέναντι τους είναι τοποθετημένα αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών της Χόι Αν με τα χρώματα της όχρας και του λουλακιού.

Όλα αυτά τα είδαμε βιαστικά αφού ο προορισμός μας ήταν το τελεφερίκ και κινηθήκαμε προς τα εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους επισκέπτες. Το τελεφερίκ είναι μια μοναδική κατασκευή, μπήκε μάλιστα στα Ρεκόρ Γκίνες. Συνολικά υπάρχουν 4 γραμμές ανόδου, όταν πήγαμε εμείς λειτουργούσαν μόνο οι δύο. Η πρώτη προς τη Χρυσή Γεφυρα, η οποία συνεχίζει και μετά από αυτήν έως και τα 1.500 μέτρα υψόμετρο(!) και της καθόδου από τη "Χώρα του Ήλιου"…

Η θέα από το τελεφερίκ σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, "πετάς" προφυλαγμένος σε πολυτελές "βαγόνι" πάνω από τις κορυφές των δέντρων και όπως ανεβαίνεις με ταχύτητα και απομακρύνεσαι από τη γη, κυλά από κάτω σου το πυκνό δάσος και ένα ποτάμι ενώ στο βάθος ίσα που αχνοφαίνεται η θάλασσα. Κατεβήκαμε στην πρώτη στάση, αυτή της Χρυσής Γέφυρας, ανήκει στη "Χώρα του φεγγαριού" (Vùng đất mặt trăng), η είσοδος της είναι πολύ υψηλότερα στη 2η στάση. Δυσκολευτήκαμε είναι η αλήθεια, να βρούμε την έξοδο προς τη Χρυσή γέφυρα, οι τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου, ήταν χιλιάδες. Στην έξοδο ωστόσο υπάρχουν καφέ, μικρές καντίνες, τουαλέτες, μαγαζάκια με σουβενίρ. Πουλάνε φυσικά και αδιάβροχα, απαραίτητα αφού ήδη είχε αρχίσει να βρέχει. Επάνω στη γέφυρα επικρατούσε τρομερός συνωστισμός, όλοι ήθελαν να βγάλουν φωτογραφίες, εμπόδιζαν οι ομπρέλες και η ομίχλη που άρχισε να πυκνώνει.

Με πολύ κόπο, στριμωγμένοι ανάμεσα σε δεκάδες άλλους επισκέπτες, καταφέραμε να τη διασχίσουμε, η απόσταση είναι πολύ μικρή, καμία σχέση με τις διαφημιστικές φωτογραφίες. Τα χέρια όμως είναι εντυπωσιακά.
Στο τέλος της γέφυρας μας περίμενε ο ...κατακερματισμένος άνθρωπος. Στη μια πλευρά δυο τεράστια πόδια, απέναντι τους ένα τεράστιο χέρι, και απέναντι σε αυτά ένα - δυό κεφάλια, κάπου πιο πέρα ένα γυναικείο σώμα. Εντυπωσιακή σύνθεση.

Από αυτό το χώρο ο επισκέπτης διαλέγει τα σημεία που θέλει να επισκεφθεί, για όλους υπάρχει ένα μέρος. Εμείς προτιμήσαμε μια πιο ήσυχη διαδρομή με ελάχιστο κόσμο, προς τον κήπο της χαλάρωσης. Ανεβήκαμε τη σκάλα επάνω από τον λουλουδάτο πίθηκο (ο βασιλιάς πίθηκος, ίσως). Πιο κάτω βρήκαμε το κελάρι κρασιών, εκεί μπορείς να κάτσεις και να πιείς κρασί (το πληρώνεις). Υπάρχει και άλλος χώρος για φαγητό και καφέ.

Προτιμήσαμε να κατέβουμε πιο κάτω, σε έναν βουδιστικό Ναό και στην Linh Ung Pagoda. Μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση με δράκους στην υποδοχή και έναν τεράστιο Βούδα στο προαύλιο, πριν βρεθούμε στο Ναό. Η διαδρομή της επιστροφής προς το τελεφερίκ έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Σε κάθε γωνιά έχουν στηθεί λουλουδάτες συνθέσεις, κυρίως από παραμύθια. Η κυρία της αγάπης, μια γιγάντια κούκλα στον Κήπο της αγάπης με υπέροχα κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί λουλούδια αλλά και ο "Λαβύρινθος" των φυτών. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή προς τα πίσω, βρεθήκαμε πάλι στη στάση του τελεφερίκ για να ανέβουμε προς τα επάνω, στην επόμενη στάση μας.

Η "χώρα του ήλιου" (Vùng Đất Mặt Trời) δεν αναφέρεται αναλυτικά στους τουριστικούς οδηγούς, αν και καταλαμβάνει πολύ μεγαλύτερο χώρο. Ανεβήκαμε στο τελεφερίκ και βρεθήκαμε κυριολεκτικά επάνω από τα σύννεφα! Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα τελευταία μέτρα πριν φθάσουμε στην αποβίβαση. Η στάση αυτή βρίσκεται πολύ υψηλότερα, σε υψόμετρο 1487 μέτρα και ο συνολικός χώρος είναι δύσκολο να περιγραφεί.

Υπάρχει ένα μεγάλος κήπος, ένα τεράστιο υπόγειο Λούνα Πάρκ με ότι μπορεί ο καθένας να βρει σε λούνα Πάρκ. Από συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, παιχνίδια έως και κούνιες. Υπάρχει αμερικάνικο Μουσείο προσωπικοτήτων, από τον Κένεντι έως και τον Μπάιντεν και Τραμπ αλλά και τη Μέριλιν Μονρόε που μας "υποδέχθηκε" στην είσοδο. Για την είσοδο σε αυτό υπάρχει ξεχωριστό εισιτήριο, 100.000 vnd αλλά δεν μπήκαμε. Προτιμήσαμε να μπούμε στο Τζουράσικ Πάρκ! Ναι, υπάρχει κι αυτό εκεί επάνω με αντίγραφα δεινοσαύρων και προϊστορικών ζώων. Φυσικά υπάρχει κατάστημα για σουβενίρ, καφέ και φαγητό.

Ανεβαίνοντας από το "υπόγειο" Λούνα Παρκ μας περίμενε η ...Μεσαιωνική Ευρώπη. Πιστά αντίγραφα της Παναγίας των Παρισίων και των Βερσαλλιών στη "Γαλλική συνοικία", αντίγραφα ξενοδοχείων από Παρίσι, Λυών, Τουλούζη. Μπορντό, κ.λ.π. με εστιατόρια στο εσωτερικό τους για τουρίστες που θα ήθελαν να γευματίσουν σε ...γαλλικό περιβάλλον στο βουνό της Bà Nà.

Στην άλλη πλευρά του Μεσαίωνα σε αντίγραφα και του Λούνα Πάρκ, υπήρχε το Πάρκο της Φαντασίας, το Καρουσέλ του Ήλιου, η αλπική γέφυρα, πλατείες και εκκλησία! Χρειάζεσαι περισσότερες από δύο ώρες για να επισκεφθείς τα πάντα.
Ευτυχώς είχε σταματήσει να βρέχει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, πολύ κουρασμένοι. Όχι τόσο από τη διαδρομή και το περπάτημα όσο από τις πολλές, διαφορετικές και αντικρουόμενες εικόνες αλλά και τα έντονα συναισθήματα. Δεν ξέρουμε ποιος σκέφθηκε την κατασκευή αυτού του πολυθεματικού τουριστικού Πάρκου μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα του βουνού. Το βέβαιο είναι ότι οι τεράστιες αυτές κατασκευές λειτουργούν άριστα για τον τουρισμό της χώρας. Χιλιάδες είναι οι επισκέπτες καθημερινά καθ΄όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η οργάνωση είναι άρτια, ο τουρίστας καθοδηγείται για την επίσκεψη του σε όλους τους χώρους, παντού υπάρχουν μικρά καταστήματα για καφέ και γρήγορο φαγητό, οι τουαλέτες είναι επίσης παντού (καμία σχέση με τουριστικούς χώρους στην Ελλάδα ή την Ιταλία για παράδειγμα) και πολύ-πολύ καθαρές. Σε πολλά σημεία υπάρχουν τοποθετημένες πολυθρόνες για μασάζ για χαλάρωση των κυρασμένων επισκεπτών. Η τιμή τους κυμαίνεται ανάλογα με την ώρα, 10.000 vnd για 4 λεπτά.
Για την επιστροφή μας κάτω στη "χώρα της Γης" φύγαμε με τη δεύτερη γραμμή του τελεφερίκ. Εκεί υπάρχουν και ξενοδοχεία, είδαμε πολλούς τουρίστες να ανεβαίνουν με βαλίτσες. Στο δρόμο για την είσοδο του τελεφερίκ υπάρχουν έως και παλιά αυτοκίνητα αντίκες.

Μπήκαμε στο βαγόνι της καθόδου και βουτήξαμε κυριολεκτικά μέσα στα σύννεφα. Κάτω από το υπάρχον Πάρκο (τη χώρα του Ήλιου), είδαμε ότι κατασκευάζεται ένας καινούργιος χώρος! Μηχανήματα και εργάτες έσκαβαν το βουνό για να χτιστεί ένα νέο Πάρκο(. Είναι πραγματικά θαυμαστό το πως ανέβηκαν τόσο μεγάλα μηχανήματα επάνω στο βουνό μέσα από ένα παρθένο δάσος ζούγκλας. Δρόμο πάντως από κάτω μας μέσα από το βαγόνι του τελεφερίκ, δεν καταφέραμε να διακρίνουμε.

Το τελεφερίκ μας άφησε στο πίσω μέρος της αρχικής εισόδου. Κατεβήκαμε ωστόσο αναρίθμητες κυλιόμενες σκάλες μέχρι να φθάσουμε στην έξοδο. Εκεί είχαμε πια την ευκαιρία να επισκεφθούμε με την ησυχία μας τα αντίγραφα των βασίλειων Ινδίας και Κίνας, με τους Ναούς και τους κήπους τους.

Πριν μας παραλάβει το λεωφορείο της επιστροφής, αργά το απόγευμα πια, πίνοντας έναν καφέ κάναμε τις αναπόφεκτες συγκρίσεις τουριστικής οργάνωσης με την Ελλάδα. Οι δικοί μας θα είχαν πολλά να μάθουν από την οργάνωση τουρισμού στο Βιετνάμ...
Φθάσαμε πίσω στη Χόι Αν αργά το απόγευμα, ο ήλιος είχε πια δύσει και είμαστε πολύ κουρασμένοι για άλλη βόλτα. Ωστόσο, όταν ξεκουραστήκαμε λίγο, βγήκαμε το βράδυ και πήραμε μια μικρή γεύση τι σημαίνει μαζικός τουρισμός στο νησί Cẩm Nam. Μια πραγματική διασκεδασούπολη με εκατοντάδες μαγαζιά, έντονα φώτα, ακόμη πιο έντονη μουσική, καντίνες με bán mi έξω από κάθε μπαρ, καρότσια με τηγανητές μπανάνες και νουτέλα και ανοιχτά μαγαζιά σε όλο το νησί. Ένα χάος ήχων και εικόνων που μας κούρασε ακόμη περισσότερο.

Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα...

 

[Sassenach77]

Μέχρι τώρα νόμιζα οτι είναι μια γέφυρα που την κρατούν δύο χέρια πάνω στο βουνό και πηγαίνεις να θαυμάσεις το φυσικό τοπίο. Δεν είχα καταλάβει οτι είναι ολόκληρο τουριστικό πάρκο και μάλιστα τόσο μεγάλο... Ξενέρωσα λίγο.