Γεωργία Ένα γεμάτο τριημεράκι στη Γεωργία!

[Maou]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

Γεωργία λοιπόν είχε το πρόγραμμα. Μία χώρα που άλλοι τη θεωρούν Ευρώπη, άλλοι Ασία. Γενικά ένα μεγάλο μπέρδεμα. Όπου και να τη θεωρήσει κανείς ότι ανήκει, σίγουρα πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη χώρα, με δική της ξεχωριστή γλώσσα, αλφάβητο, κουζίνα και παραδόσεις. Μία χώρα με την οποία σαφώς έχουμε δεσμούς. Κλείσαμε λοιπόν τα πολύ φθηνά εισιτήρια της Wizz Air με απευθείας πτήση την Παρασκευή από τη Θεσσαλονίκη στο Κουταισι και επιστροφή τη Δευτέρα επίσης με απευθείας πτήση της Wizz Air από Κουτάισι για Θεσσαλονίκη, με το συνολικό κόστος να ανέρχεται στα 41 ευρώ με μπακπακ. Να σημειωθεί πως το αεροδρόμιο του Κουταισι ανήκει στη συγκεκριμένη αεροπορική, από την οποία πραγματοποιούνται στο 100% οι πτήσεις στις οποίες εμπλέκεται η 2η μεγαλύτερη πόλη της χώρας.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Maou]

Ταξίδι από Θεσσαλονίκη-Kutaisi
Φύγαμε λοιπόν από Θεσσαλονίκη με άλλους 2 καλούς φίλους (κανονικά θα ήμασταν 4 αλλά δυστυχώς ο τρίτος είχε τη μεγάλη ατυχία να ανεβάσει πυρετό μία μέρα πριν φύγουμε), προσδοκώντας ότι θα δούμε και θα φάμε ωραία πράγματα. Η πτήση κανονικά ήταν να φύγει στις 21:00, αλλά τελικά έφυγε με καθυστέρηση στις 23:15 και αν συνυπολογίσει κανείς τις 2 ώρες διαφορά που υπάρχει μεταξύ μας καταλαβαίνετε ότι φτάσαμε….. αργούτσικα στο ξενοδοχείο. Όταν πατήσαμε Κουταισι η ώρα ήταν 03:50 τα χαράματα περίπου και μέχρι να γίνει ο έλεγχος διαβατηρίων, να κάνουμε μερικά λάρι (εθνικό νόμισμα της χώρας με αναλογία 1 ευρώ=2.85 λάρι περίπου), να φτάσουμε (είναι κάνα 20λεπτο η πόλη) και να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο (χαρά στο κουράγιο του ταξιτζή και του ιδιοκτήτη που είχαν την υπομονή να μας περιμένουν) η ώρα πήγε 05:15, άρα δε χορτάσαμε και ύπνο! Αλλά το τελευταίο πράγμα για το οποίο ταξιδεύουμε είναι ο ύπνος. Ο ταξιτζής μας πήρε 30 λάρι (11 ευρώ) συνολικά για τη μεταφορά από αεροδρόμιο στο χόστελ που ήταν στο κέντρο της πόλης, αρκετά καθαρό και τακτοποιημένο, με έναν πολύ ευγενικό ιδιοκτήτη που ήξερε καλά αγγλικά και απαντούσε άμεσα στα μηνύματα όταν τον χρειαστήκαμε.

 

[Maou]

Day 1: Kutaisi to Tbilisi
Την επόμενη μέρα, αφού ας πούμε…. κοιμηθήκαμε, πήραμε το δρόμο για να πάρουμε τις πρώτες εικόνες από το Κουταισι, αλλά και να κάνουμε κάποιες δουλειές (κάρτα SIM, λάρι). Ήσυχη πόλη γενικά, με όμορφη πλατεία αλλά δυστυχώς δεν είχαμε πολλή ώρα και πήγαμε να ψάξουμε λεωφορείο για Τυφλίδα.

Αφού αλλάξαμε 2 ταξί, πήγαμε στο σταθμό των λεωφορείων, του οποίου οι υποδομές ήταν αρκετά υποβαθμισμένες και στην ουσία η λογική ήταν ότι όταν γέμιζε ένα λεωφορείο από ενδιαφερόμενους τότε έφευγε, με τους οδηγούς να είναι έξω και να προσπαθούν να «ψαρέψουν» πελάτες, λέγοντας την πόλη στην οποία θα πάνε. Έτσι όταν ακούσαμε τη λέξη Τμπιλίσι, επιβιβαστήκαμε και εμείς. Γενικά, θύμισε παλιές εποχές η φάση. Ως επί των πλείστων, δεν υπήρχαν τα λεωφορεία που φαντάζεται κανείς αλλά οι λεγόμενες marshutkes, δηλαδή κάτι σαν mini bus, με περίπου 20 θέσεις και πολλή στενούρα. Πληρώσαμε 20 λάρι για τη μεταφορά Κουταισι-Τυφλίδα, γύρω στα 7 ευρώ, αρκετά οικονομικό θαρρώ. Η διαδρομή πήρε περίπου 3:30 και πραγματικά είδαμε τα πάντα.

Η οδήγηση του συγκεκριμένου οδηγού ήταν απλά ΑΚΡΑΙΑ. Συνεχώς έκανε προσπεράσεις πάνω σε στροφές, γενικά του έδινε να καταλάβει στο γκάζι, οι τετραπλές και πενταπλές προσπεράσεις έδιναν και έπαιρναν (ειδικά στο σημείο που έγινε μονός ο δρόμος), και γενικά ήταν ένα ιδιαίτερα αγχωτικό ταξίδι, αλλά εμείς προσπαθήσαμε να το ρίξουμε στην πλάκα. Ο οδηγός, με τη τσιγαρούμπα στο στόμα και ένα φουτεράκι….NASA ήταν από τις πιο καλτ μορφές που έχω γνωρίσει στη ζωή μου… Παραλίγο να μας στείλει… στο διάστημα έτσι όπως οδηγούσε. Γενικά οι εικόνες που είδαμε στη διαδρομή δε μας εντυπωσίασαν, αρκετά υποβαθμισμένα, παρατημένα, γκρεμισμένα και κακής ποιότητας κτήρια και σε αυτό αν προσθέσει κανείς τον μουντό καιρό δίχως ήλιο και ότι τίποτα δεν ήταν ανθισμένο λόγω χειμώνα, μπορείτε να συμπεράνετε ότι δεν είδαμε και ό,τι πιο ευχάριστο. Επίσης γίνονταν πολλά έργα στο δρόμο. Μάλιστα, είναι σε εξέλιξη η αναβάθμιση του οδικού δικτύου Τυφλίδας-Κουτάισι με διπλές λωρίδες, πολλά τούνελ και καλύτερης ποιότητας δρόμους στο 100% της διαδρομής, μιας και στις μέρες μας σημαντικό ποσοστό του δρόμου είναι μονός. Πραγματικά η ολοκλήρωση του συγκεκριμένου έργου θα ανεβάσει πολύ τη χώρα, είναι κάτι που το χρειάζεται και για τους πολίτες της και για τα πάρα πολλά φορτηγά τα οποία κυκλοφορούν στη χώρα, τα οποία αναγκάζονται να κάνουν στάσεις για μερικές ώρες ανά κάποιες μέρες ώστε να μη δημιουργούν πρόβλημα στη κίνηση. Έτσι, μπορεί κανείς να δει ατελείωτες ουρές με σταματημένα φορτηγά αν τύχει και περάσει από το κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Με αυτά και με αυτά, ΕΝΤΕΛΩΣ ανακουφισμένοι, φτάσαμε στο σταθμό της Τυφλίδας και από εκεί πήραμε ταξί για την παλιά πόλη (DZVELI TBILISI), όπου και ήταν το χόστελ μας. Εδώ να σημειώσω ότι το όνομα της πόλης (TBILISI) σημαίνει στα γεωργιανά ζεστή πόλη όπου το TBILI σημαίνει ζεστός και το LISI σημαίνει κάτι σαν περιοχή, μέρος. Έτσι προέκυψε το όνομα της πόλης (ένα LI κόπηκε προφανώς αλλιώς το Tbililisi θα ήταν λίγο πιο περίεργη ονομασία) λόγω των πολλών θερμών θειούχων λουτρών που υπάρχουν υπόγεια της πόλης, τα οποία προσφέρουν σε μερικούς πολίτες της δωρεάν ζεστό νερό (το οποίο ίσως μυρίζει λίγο αυγουλίλα). Η παλιά πόλη μας φάνηκε πολύ όμορφη, γραφική και ευτυχώς δεν είχε πολλούς τουρίστες.

Ο καλύτερος τίτλος για να περιγράψει κανείς την Τυφλίδα πιστεύω πως είναι <<η πόλη των αντιθέσεων>>. Από τη μία ένα παλιό καλά διατηρημένο κτήριο, από την άλλη ένα παρατημένο κτήριο και από την παραάλλη ένα σύγχρονο κτήριο. Γενικά η θέα της παλιάς πόλης σε βομβάρδιζε με πάρα πολλές εικόνες και μας άφησε αρκετά καλή εντύπωση. Είναι χτισμένη σε ένα λόφο και έτσι μπορείς να βρεις μέρη με πολύ ωραία θέα. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο χόστελ, πήγαμε και φάγαμε σε ένα εστιατόριο και δοκιμάσαμε μεταξύ άλλων μερικά από τα εθνικά πιάτα της χώρας όπως χινκάλι (γεωργιανά νταμπλινγκς), οτζαχούρι (χοιρινό στη γάστρα με πατάτες), ιμερούλι (κάτι σαν πίτα) και χατσαπούρι (κάτι σαν πεινιρλί). Στη φώτο χινκάλι, ιμερούλι και ένα ακόμα που δε θυμάμαι πως λέγεται αλλά ήταν με μοσχάρι.

Όλα αυτά μας άρεσαν και εκτιμήσαμε ιδιαίτερα ότι η χώρα έχει τη δική της ταυτότητα στο τομέα της κουζίνας. Έπειτα κάναμε μία πολύ μεγάλη βόλτα στη πόλη βλέποντας το φρούριο Ναρικάλα, στο οποίο ανεβήκαμε με τελεφερίκ, το επιβλητικό κτήριο της Μαμάς Γεωργίας, το οποίο ήταν δίπλα στο φρούριο, αγοράσαμε σουβενίρ από κάτι σταντ ανάμεσα από το άγαλμα και το φρούριο, περάσαμε από τη γέφυρα της Ειρήνης, η οποία σαν να κουνούσε λίγο περίεργα αλλά ήταν εντυπωσιακή στην όψη, είδαμε την ιστορική πλατεία ελευθερίας και γενικά βρήκαμε πολλά σημεία από τα οποία βλέπαμε όλα τα προηγούμενα, συν ένα μεγάλο αερόστατο που μία ανέβαινε μία κατέβαινε, τον ποταμό Mtkvari, πολλές εκκλησίες, τα όμορφα κτήρια της παλιάς πόλης, και πολλά άλλα πράγματα τα οποία ως ένα αποτελούσαν μία πάρα πολύ όμορφη θέα! Μετά από μία τρίωρη περίπου βόλτα αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μαγαζί που είχε μία live jazz παράσταση και γευτήκαμε κρασί, για το οποίο φημίζεται η χώρα, το οποίο μας άφησε όλους πάρα πολύ ικανοποιημένους, όπως και η παράσταση.

 

[Maou]

Day 2: Trip to Gudauri
Την επομένη επιλέξαμε ένα group tour για Γκουνταούρι (γενικά στους Γεωργιανούς αρέσει να τονίζουν στην παραλήγουσα), το πιο φημισμένο χιονοδρομικό κέντρο της χώρας, το οποίο βρίσκεται 40 περίπου χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Ρωσία και αρκετά κοντά στη Νότια Οσεττία, μία περιοχή η οποία βρίσκεται σε αμφισβητούμενη κυριαρχία και υπήρξε ένας από τους λόγους της εισβολής των Ρώσων των Αύγουστο του 2008. Γενικά οι ντόπιοι όταν ακούνε τη λέξη Ρωσία τους σηκώνεται η τρίχα και γενικά έβλεπες αρκετά συχνά σημαίες της Ουκρανίας είτε συνθήματα τύπου <<Slava Ukraini>> ή <<Stand with Ukraine>>. Εκτός από σημαίες της Ουκρανίας, βλέπαμε παντού και σημαίες της Ευρωπαϊκής ένωσης και λίγο μας παραξένεψε αυτό μιας και η Γεωργία δεν ανήκει στην ΕΕ, αλλά από ότι φαίνεται θέλει πολύ να μπει στο κρου. Το Γκουνταούρι ήταν σχετικά κοντά στη Τυφλίδα, περίπου 1.5 ώρα και ήταν σε ύψος περίπου 2400 μέτρων. Στη διαδρομή κάναμε στάσεις στο φράγμα Τσινβάλι, στο οποίο μπορεί να βγάλει κανείς τρομερές φωτογραφίες αλλά και να αγοράσει σουβενίρ/φαγητό από μία μικρή αγορά που βρίσκεται στην άκρη του δρόμου,

αλλά και στο φρούριο Ανανούρι, το οποίο είναι αρκετά όμορφο και καλά διατηρημένο και έχει χτιστεί σε έναν λόφο στη συμβολή των ποταμών Άρκαλα και Άραγκβι. Το παλαιότερο τμήμα του φρουρίου είναι ένας πύργος-παρατηρητήριο που συνορεύει με τη μεγαλύτερη εκκλησία και χρονολογείται του 14ου-15ου αιώνα, ενώ η ακρόπολη χτίστηκε τον 17o-18ο αιώνα. Στο εσωτερικό του φρουρίου υπάρχουν 3 εκκλησίες, κτισμένες τον 17o αιώνα. Όταν πήγαμε εμείς είχε αλλού χιόνι, αλλού πάγο και γλιστρούσε αλλά γενικά το κτήριο μας αντάμειψε με πολύ ωραίες εικόνες, αν και δυστυχώς δε βρίσκεται στα σημεία πολιτιστικής κληρονομιάς UNESCO, λόγω μιας «μικροεπέμβασης» που είχε γίνει σε μέρος του κτηρίου τον τελευταίο καιρό.

Ο ξεναγός του τουρ ήταν πολύ φιλικός και ομιλητικός και τα είπαμε πολύ καλά, ενώ μιλούσε και Ρώσικα, σε μερικά άτομα του γκρουπ που ήρθαν από το Καζακστάν. Κάτι ενδιαφέρον που μας είπε ήταν ότι με βάση το σύνταγμα δεν είναι υποχρεωτικό να έχουν οι πολίτες αυτοκίνητα, όπου το τιμόνι βρίσκεται αριστερά και έτσι υπάρχουν αυτοκίνητα που έχουν δεξιά το τιμόνι (τα οποία έχουν προέλθει από Ιαπωνία κατά κύριο λόγο) αλλά οδηγάνε σε δρόμους που βολεύει τιμόνια που βρίσκονται στα αριστερά. Δεν είχαμε ιδέα ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο στη Γεωργία! Το χιονοδρομικό στο οποίο φτάσαμε ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, πρόσφερε πολύ ωραία θέα και εικόνες από πολύ ψηλότερες κορυφές, οι οποίες σίγουρα υπερέβαιναν τα 3000 μέτρα.

Αφού οι 2 από τους 3 αράξαμε στο σαλέ και κάναμε βόλτα με το λιφτ και ο τρίτος της παρέας έκανε μερικές καταβάσεις, κατευθυνθήκαμε για φαγητό, όπου πάλι γευτήκαμε τοπικές γεύσεις και συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ χρησιμοποιούν οι Γεωργιανοί το κρεμμύδι! Παραγγείλαμε πατάτες με κρεμμύδια αλλά μάλλον πήραμε κρεμμύδια με πατάτες! Και είχε γίνει και χθες αυτό στο εστιατόριο. Μετά από μία μεγάλη μέρα κατά τις 18:00 γυρίσαμε στη Τυφλίδα γεμάτοι όμορφες εικόνες. Να σημειωθεί ότι το κόστος του τουρ ανήλθε στα 27 ευρώ ανά άτομο. Έπειτα αφού κάναμε μπάνιο, κατευθυνθήκαμε στο εμπορικό όπου χαζέψαμε λίγο (το εμπορικό είχε 5 ορόφους αλλά ήταν σαφώς συμμαζεμένος κάθε όροφος), όπου μπορούσες να δεις όλων των ειδών τις μάρκες με πάντα το ιδιαίτερο γεωργιανό σκριπτ να τραβάει τα βλέμματα μας. Αφού φάγαμε στα Wendy’s (δεν περίμενα να φάω πρώτη φορά στη ζωή μου Wendy’s στη Γεωργία!) κατευθυνθήκαμε σε ένα ακόμα μαγαζί, στο οποίο γευτήκαμε για ακόμα μία φορά εξαιρετικό κρασί και τα είπαμε σε ευχάριστο κλίμα. Γυρίσαμε στο χόστελ για ύπνο και το πρωί Δευτέρα μας περίμενε ο οδηγός μας για να μας πάει από τη Τυφλίδα στο Κουταισι με 2 στάσεις στις οποίες θα αναφερθώ σύντομα!

 

[Maou]

Day 3: Back to Kutaisi with two stops, departure
Ξυπνήσαμε και σηκωθήκαμε με τα χίλια ζόρια και κάναμε μία τελευταία βόλτα στη μικρή πόλη, αγοράζοντας μερικά σουβενίρ και θαυμάζοντας το άγαλμα της μαμάς Γεωργίας ακόμα μία φορά (το είχα αδυναμία).

Η πτήση μας έφευγε στις 20:00 τοπική ώρα, οπότε είχαμε χρόνο για τις στάσεις, μιας και φύγαμε κατά τις 12:00. Κλείσαμε οδηγό μέσω μιας ιστοσελίδας και τελικά αποδείχθηκε ότι ο συγκεκριμένος οδηγός είχε ζήσει 25 χρόνια στην Ελλάδα και ήταν μισός Έλληνας μισός Γεωργιανός. Μιλάμε απίστευτη σύμπτωση και πάθαμε σοκ μόλις μας το είπε. Έτσι μιλώντας ελληνικά, ακούγοντας ελληνική μουσική και συζητώντας σε εξαιρετικό κλίμα στη διαδρομή, ξεκινήσαμε, με τις δύο στάσεις (ντραμς παρακαλώ) να είναι στο Ουπλιστίκχε και το Γκόρι, όπου το πρώτο είναι μία αρχαία πέτρινη πόλη χτισμένη σε έναν λόφο κοντά στον ποταμό Mtkvari και περιέχει διάφορες κατασκευές που χρονολογούνται από την Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου έως τον Ύστερο Μεσαίωνα και είναι αξιοσημείωτο για τον μοναδικό συνδυασμό στυλ από την Ανατολία και το Ιράν (θύμιζε πολύ λίγο Καππαδοκία), καθώς και τη συνύπαρξη παγανιστικής και χριστιανικής αρχιτεκτονικής. Το Γκόρι από την άλλη είναι μία πόλη της Γεωργίας στην οποία γεννήθηκε ο Στάλιν και υπάρχει ένα μουσείο αφιερωμένο στον ίδιο και θέλαμε να πάμε και εκεί. Αφού μάθαμε μπόλικα πράγματα για τη χώρα από τον Γιώργο ή Γκιόργκι, μέρος των οποίων έχω ενσωματώσει στο κείμενο προηγουμένως (και ένα πιπεράτο ότι ο γιος του Αλίεφ, δικτάτορα του Αζερμπαϊτζάν είναι τόσο εθισμένος με τα καζίνο, που ο πατέρας του αναγκάστηκε να απαγορεύσει τα καζίνο στη χώρα και έτσι ο γιος έρχεται στη Γεωργία για να παίξει…. τα υπάρχοντα του), φτάσαμε στο Ουπλιστίκχε, πληρώσαμε το εισιτήριο (15 λάρι) και αρχίσαμε την ανάβαση. Το Ουπλιστίκχε ήταν πολύ όμορφο, άγριο, τη μέρα που πήγαμε είχε πάρα πολύ αέρα και κρύο, αλλά καταφέραμε να δούμε πολύ όμορφες και ιδιαίτερες εικόνες και να ζήσουμε ενός είδους περιπέτεια με το συνδυασμό έντονου αέρα και βραχώδους διαδρομής. Δυστυχώς δεν υπήρχαν επιγραφές που να εξηγούν πολλά πράγματα, μόνο αν επιλέγαμε εισιτήριο με audio guide θα μαθαίναμε το κάτι παραπάνω (25 λάρι).

Έπειτα κατευθυνθήκαμε στο Γκόρι, στο μουσείο του Στάλιν. Έξω από το μουσείο υπήρχε και ένα πράσινο βαγόνι με το οποίο μετακινούταν ο ίδιος, αλλά και το ίδιο το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε. Το μουσείο μέσα δυστυχώς πάλι δεν είχε επιγραφές-κειμενάκια στα αγγλικά, είχε πάντως πάρα πολλές εικόνες με τον ίδιο το Στάλιν αλλά και πολλές αφιερωμένες στα γεγονότα του πολυτάραχου 20ου αιώνα, ενώ μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε πράγματα όπως το πρώτο γραφείο του Στάλιν στο Κρεμλίνο, τη στολή του, ιστορικές φωτογραφίες από πρωτοσέλιδα εφημερίδων για τα νέα της επικράτησης στο 1ο και 2ο παγκόσμιο πόλεμο καθώς και την ιστορική φωτογραφία του Στάλιν με τον Ρούσβελντ και τον Τσέρτσιλ.

Θα έλεγα ότι ήταν ιδιαίτερα προσωποκεντρικό το μουσείο, αλλά γενικά αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε ένα πάρα πολύ ιστορικό μέρος, το οποίο ήταν αφιερωμένο σε έναν από τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στο ισόγειο μέσα σε μία αίθουσα είδαμε και αρκετά σκληρές εικόνες από μαζικές εκτελέσεις τις οποίες διέταξε ο ίδιος και πραγματικά εκεί ανατριχιάσαμε λίγο.

Έπειτα και από το μουσείο του Στάλιν φύγαμε γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες για το αεροδρόμιο του Κουταισι στο οποίο φτάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα, εκεί πέρα για κάποιο λόγο μας ανάγκασε μία αρκετά αγενής εργαζόμενη να πάμε να κάνουμε τσεκ ιν με τον παλαιομοδίτικο τρόπο (ενώ είχαμε κάνει τσεκ ιν ηλεκτρονικά), έπειτα περάσαμε τους ελέγχους, προμηθευτήκαμε πολύ ωραίο κρασί για τους δικούς μας ανθρώπους και περιμέναμε την πτήση, η οποία καθυστέρησε περίπου 1 ώρα, και τελικά κατά τις 21:30 ώρα Ελλάδας (τώρα κερδίσαμε πίσω τις 2 χαμένες ώρες!) προσγειωθήκαμε στη συμπρωτεύουσα.

 

[Maou]

Συμπεράσματα από το ταξίδι
Άξιζε πραγματικά πολύ το ταξίδι, προλάβαμε να δούμε αρκετά πράγματα σε 3 μέρες στην ουσία και θέλω να πω σε αυτό το σημείο ότι η Γεωργία είναι μία χώρα που έχει αρκετά να προσφέρει στους τουρίστες, έχει τρομερή φύση και πράγματα να δεις και να κάνεις, το κρασί είναι θεσπέσιο, είναι πάρα πολύ ασφαλής (με βάση την εμπειρία μας πάντα), αλλά σαφώς έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης σε αρκετούς τομείς. Τα μόνα πράγματα που μας ενόχλησαν ήταν σίγουρα η οδήγηση και ότι ίσως παρακαλούσαν λίγο περισσότερο οι ντόπιοι για τις υπηρεσίες τους. Εμείς πραγματικά ευχόμαστε τα καλύτερα σε μία χώρα που έχουμε δεσμούς και κλείνοντας πιστεύω πως αξίζει να την επισκεφτεί κανείς. Τα οικονομικά εισιτήρια Παρασκευή-Δευτέρα αν είσαι από Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα ένας ακόμα λόγος! Να είμαστε πραγματικά όλοι γεροί να ζούμε τέτοιες στιγμές.

ΥΓ ξέρω ότι φαίνεται η θήκη του κινητού απλά είπα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό με το 0.6Χ της κάμερας αλλά μάλλον πάει για φούντο η θήκη

 

[travelbreak]

Στα γρήγορα, αλλά εκμεταλλευτήκατε τις ώρες σας στο έπακρο. Μπράβο.

 

[psilos3]

Πολύ ωραία ιστορία, μας ανάβεις φωτιες (άλλο που δε θέλαμε) για επίσκεψη στη Γεωργία.
Ελπίζω να κράτησες την επαφή του Έλληνα οδηγού, θα χρειαστεί.
Πάντα τέτοια εύχομαι.

 

[Maou]

Πολύ ωραία ιστορία, μας ανάβεις φωτιες (άλλο που δε θέλαμε) για επίσκεψη στη Γεωργία.
Ελπίζω να κράτησες την επαφή του Έλληνα οδηγού, θα χρειαστεί.
Πάντα τέτοια εύχομαι.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και ανταποδίδω τις ευχές, εννοείται κράτησα την επαφή του οδηγού!

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη