Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Τιφλίδα, μια οργανωμένη περιήγηση (λέμε τώρα)

Ξύπνησα το πρωί - ή μάλλον όχι και τόσο πρωί - γιατί βλέπω ότι οι πρώτες φωτογραφίες τραβήχτηκαν κατά τις 1. Τώρα τι έκανα και άργησα τόσο να φύγω δε θυμάμαι.

Όπως και να έχει όμως, είχα καταστρώσει πλάνο να δω το "τουριστικό" κέντρο, να ανέβω με το φανικουλάρ στον λόφο με τον περίεργο πύργο που έχει και κάτι τύπου "allou fan park", να δω αν αξίζει τον κόπο, να κάνω κανα τρενάκι, να περπατήσω από εκεί στον απέναντι λόφο με την μαμά γεωργία, το κάστρο, να κατέβω με το τελεφερίκ απέναντι, να δω ότι έχει εκεί και να επιστρέψω. Φυσικά όταν ξεκινάς στα μισά της μέρας, κάνεις τα μισά.

Πιάνοντας λοιπόν την πλατεία ελευθερίας

Πέρασα στον εμπορικό δρόμο που οδηγεί στο ιστορικό κέντρο.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, κάποια ωραία κτήρια αλλά είχε σπαστική κίνηση από αυτοκίνητα και πολλά μαγαζιά που πούλαγαν κάτι που στην αρχή νόμιζα πως ήταν λουκάνικο αλλά τελικά είναι αποξηραμένα σύκα με ξηρούς καρπούς (μέτριο σε γεύση)

Γενικά δεν μου έκανε κάτι πολύ εντύπωση. Έκανα κάποιες βόλτες στους πεζόδρομους και αποφάσισα να περάσω απέναντι, πάνω από την καλατραβιανή γέφυρα της Ειρήνης.

Είδα από κοντά το (φαινομενικά παρατημένο και) αμφιβόλου αισθητικής μέγαρο μουσικής ή κάτι τέτοιο παρόμοιο που νομίζω είναι εντελώς παράταιρο για το μέρος που βρίσκεται.

Το πάρκο γύρω του όμως είχε κάποια ενδιαφέροντα μεταλλικά εκθέματα τέχνης

και από εκεί το πήρα να ανέβω ψηλότερα στο λόφο του Μετέκχι για την θέα. Παρόλο που η μέρα ήταν "ηλιόλουστη" το κρύο ήταν τσουχτερό και ο αέρας είχε κάτι ριπές που ένιωθα ότι διαπερνούσε όλα τα ρούχα που φορούσα.

Προσέξατε λεπτομέρεια; Δε ξέρω από πέφταν τα νερά πάντως είχαν παγώσει.

Η θέα προς το ιστορικό κέντρο - παρόλο το κρύο και τον αέρα ήταν ωραία

Μπήκα μέσα στην μικρή εκκλησία να προστατευτώ λίγο από τον αέρα, αλλά μία κυρία με τσεμπέρι μου τα έπρηξε κανονικά, αρχικά αφού με ρώτησε από που είμαι ζήταγε να τη χρησιμοποιήσω σαν ξεναγό (στην 5x5 εκκλησία που δεν είχε καν φως) και αφού της είπα ότι δε με ενδιαφέρει, στη συνέχεια να κάνω δωρεά για τα αναξιοπαθούντα παιδάκια, δείχνοντάς μου κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες και μια κάρτα σαν ταυτότητα στα γεωργιανά που στο ημίφως έτσι και αλλιώς δεν διακρίνονταν τίποτα από τα δύο αλλά λες και ξέρω τι λέει και στο τέλος το γύρισε σε "ορθόδοξος εσύ, ορθόδοξη εγώ, δώσε κάτι γιατί είμαι φτωχή". Της απάντησα ότι εύχομαι να την βοηθήσει ο θεός και από το ύφος της μάλλον μου απάντησε βρίζοντάς με στα Γεωργιανά.

Μου την έσπασε όμως αρκετά και βγήκα από την εκκλησία προσπαθώντας να βρω ένα απάγκιο να ξεκουραστώ λίγο. Ανοιχτός ο λόφος όμως και δεν υπήρχε πλευρά να μην την ξυρίζει οπότε χαιρέτησα τον κωλοκοτρώνη τους

και κατέβηκα πίσω προς το ιστορικό κέντρο. Πάνω από την γέφυρα έβγαλα μία φώτο τη μίξη νέου και παλιού,

αλλά και τον λόφο που ήμουν πριν

και ξαναχάθηκα λίγο στους πεζοδρόμους. Όμως ο ήλιος είχε πέσει πίσω από το λόφο και το κρύο είχε γίνει ακόμα πιο επιθετικό. Αποφάσισα να το πάρω προς το τελεφερίκ, μιας που λόγω χειμώνα δεν ήξερα και πόσο συχνά δρομολόγια είχε και ήθελα να έχω και λίγο χρόνο για κάνα τρενάκι.

Στο δρόμο είδα μερικά αξιοσημείωτα, όπως αυτοσχέδια μαγαζιά σε εισόδους κτηρίων (μου θύμισε μια ταινία με τον Βέγγο που ήταν θυρωρός και είχε ανοίξει παράνομο μινι μάρκετ)

γραφεία κάποιας υπηρεσίας που ήταν σαν έκθεμα μουσείου σοβιετικής εποχής

ενδιαφέροντες εικόνες από κτήρια υπό κατάρρευση που χρησιμοποιούνταν

και έκανα μία στάση σε μία άλλη εκκλησία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από αυτο:

Από μακριά φαινόταν σαν να είχε δέσει η μαφία κάποιον άνθρωπο με στόχο να τον φουντάρει στη θάλασσα, αλλά ήταν απλά ένα δέντρο που προσπαθούσαν να προστατεύσουν από το κρύο (φαντάζομαι).

Ανεβαίνοντας προς την περιοχή του φανικουλάρ τα κτήρια άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα

Μάλλον ήταν ψιλοκυριλέ περιοχή γιατί είχε και το ανακαινισμένο δημαρχείο

στο προαύλιο του οποίου υπήρχε ένας κακομοίρης άστεγος με όλα τα πράγματά του, μία σκηνή και ένα μεγάλο χαρτί που έγραφε κάτι στα γεωργιανά. Τον προσπέρασα, έβγαλα κάποιο ποσό και διακριτικά περνώντας το άφησα μπροστά του. Δε προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και μου λέει σε πολύ καλά αγγλικά, με μάλλον βρετανική προφορά, are you a tourist? Ε ναι. Πάρε τα λεφτά σου φίλε μου, διαμαρτυρία κάνω στον δήμαρχο, δεν είμαι ζητιάνος. Ρε συ είσαι σίγουρος; Ναι μου λέει, λεφτά έχω, σπίτι δεν έχω. Κοίτα και εγώ που πήγα να δώσω πόνο

Μιας που το πιάσαμε, στην Τιφλίδα υπήρχαν πολλές ηλικιωμένες "μπαμπούσκες" που - απ' όσο μπορούσα να καταλάβω - προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην πουλώντας 2-3 λεμόνια που είχαν μπροστά τους γύρω από τις εξόδους του μετρό ή σε διαβάσεις των δρόμων. Ίσως τα λεμόνια εκεί να έχουν κάποια αξία ή είναι σαν τα χαρτομάντιλα εδώ, αυτό δεν το κατάλαβα. Επίσης έβλεπα - συνήθως σε ισόγεια παράθυρα φτωχών σπιτιών - ένα πιάτο φαγητό τοποθετημένο πίσω από το τζάμι με κάποιο χαρτί στα γεωργιανά. Πίστευα ότι ήταν για αυτούς που πεινάνε, αλλά αν ισχύει αυτό που μου είπαν, όσοι μπορούσαν μαγείρευαν λίγο παραπάνω με στόχο κάποιον περαστικό που θα πέρναγε, πείναγε και μπορούσε να το αγοράσει για να φάει προσφέροντας ελάχιστο κέρδος σε αυτόν που το μαγείρεψε αλλά έχοντας και κάποιο όφελος από το να πάει στο πιο "ακριβό" εστιατόριο. Και μετά συζητάμε για φτώχια στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων, η δύση είχε αρχίσει να χρωματίζει ωραία τον ουρανό

μία ένδειξη ότι δεν έπρεπε να χρονοτριβώ αν ήθελα να δω την πόλη με λίγο φως ανεβαίνοντας. Φεύγοντας από την πλατεία του δημαρχείου διαπίστωσα ότι τελικά όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν

και έφτασα στο φανικουλάρ πάνω που άρχιζε να σκοτεινιάζει. Σίγουρα περπάτημα από λόφο σε λόφο δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω νύχτα, αλλά και μέρα να ήταν δε ξέρω αν θα το άντεχα, είχα φάει πολύ κρύο.

Η θέα από την κορυφή ήταν εντυπωσιακή

με την Αγία Τριάδα και το προεδρικό μέγαρο να ξεχωρίζουν.

Αλλά άλλο τόσο εντυπωσιακό ήταν πόσο περισσότερο κρύο και αέρα είχε εκεί πάνω. Ήδη ένιωθα παγωμένος, αλλά μετά από τα πρώτα λεπτά άρχισα να υποφέρω, περπατώντας με τα χέρια διπλωμένα μπροστά στην κοιλιά μου για να μην αφήνω κενά κάτω από το μπουφάν μπας και ζεσταθώ λίγο παραπάνω.

Όσο για το allou fun park, εκεί ήταν, όχι allou, αλλά τα περισσότερα είτε ήταν κλειστά (μάλλον λόγω αέρα ή ώρας ή χειμώνα) είτε εντελώς άδεια. Ο συνδυασμός μανιασμένου αέρα, νύχτας που έπεφτε και τα φώτα από τις ατραξιόν που αναβόσβηναν έκαναν το μέρος να μοιάζει σαν στοιχειωμένο, βγαλμένο από ταινία τρόμου. Έκανα με πολύ γοργό βήμα (όχι λόγω φόβου, αλλά κρύου) ένα μεγάλο κύκλο, βλέποντας και τον πύργο τηλεπικοινωνιών που από κοντά έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει

και γύρισα στο κεντρικό κτήριο περιμένοντας το επόμενο τελεφερίκ για κάτω. Ο χώρος των φανικουλάρ ήταν ανοιχτός στον αέρα και οι παλιοκερατάδες δε με άφησαν να μπω έστω για λίγο στο λόμπι του πολύ κυριλέ εστιατορίου δίπλα για να προστατευτώ από το κρύο. Κρίνοντας από το ντύσιμο των σερβιτόρων και κάποιων πελατών, έμοιαζε με πιασοκωλέ - ακόμα και για ελληνικά δεδομένα - και η εικόνα ενός απλοντυμένου τουρίστα θα έκοβε τη μανέστρα του σεφ.

Προσπάθησα να σκοτώσω τον χρόνο μου και να ξεχάσω το κρύο βγάζοντας φωτογραφίες

αλλά εύκολα θα σκότωνα και όποιον μου έπαιρνε τη σειρά και θα έπρεπε να περιμένω έστω και 15 λεπτά παραπάνω εκεί πάνω.

Με ανακούφιση μπήκαμε στο τρενάκι, που μπορεί να είχε 0 βαθμούς αλλά χωρίς τον αέρα μου φαινόταν σαν φούρνος.

Στον δρόμο για το χοστέλ βρήκα ένα ανοιχτό μαγαζί που στην πόρτα η επιγραφή έλεγε "τσατσά" στα ρωσικά και κάτι στα γεωργιανά. Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Σιγά μη το πιάνατε, γιατί οπωροπωλείο ήταν το κατάστημα και πούλαγε και το τοπικό ποτό που ονομάζεται "τσατσά". Κάτι σαν βότκα με γεύση ρακής και επίγευση πετρελαίου. Φυσικά το ποτό ήταν χύμα, σε επαναχρησιμοποιημένα πλαστικά μπουκάλια, οπότε και η τιμή ήταν πολύ χαμηλή. Ευτυχώς με την ποσότητα αλκοόλης που έχει "καίει" ότι ακουμπήσει. Πήρα δύο μπουκάλια, με την λογική ότι θα πιούμε από το ένα στο hostel και αν επιζήσουμε, το άλλο και ότι μείνει θα το φέρω Ελλάδα. Τελικά δεν έφερα κανένα από τα δύο, τα ήπιαμε εκεί.

Επίσης αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία της ημέρας και η επόμενη ήταν στις 7 το βράδυ της επομένης. Λεπτομέρειες για το ενδιάμεσο μη ρωτήσετε.

 

[psilos3]

(μου θύμισε μια ταινία με τον Βέγγο που ήταν θυρωρός και είχε ανοίξει παράνομο μινι μάρκετ)

Ο «Παπατρέχας». Έπος!

Αντίστοιχες εικόνες πάντως είδα και στη Κούβα, αρκετά συχνά. Είναι ένας τρόπος να τσοντάρουν στο εισόδημα τους ίσως.

Λεπτομέρειες για το ενδιάμεσο μη ρωτήσετε.

Θ' αστειεύεσαι βέβαια...
Αυτά θέλουμε να μάθουμε.

 

[poised]

Θ' αστειεύεσαι βέβαια...
Αυτά θέλουμε να μάθουμε.

Ξέρω ότι φαίνεται σαν να αφήνω την φαντασία να οργιάσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι τις λεπτομέρειες

Ταξίδι με τόσο άνεση χρόνου και σχετική ρέχλα σπάνια κάνω, συνήθως είμαι στο τρέξιμο και όλη μέρα στο δρόμο. Σε αυτή τη περίπτωση έτυχε και κάθησε η φάση από πολλές πλευρές, κάτι η παρέα, κάτι το ότι το είχα πάει χαλαρά και στο Αζερμπαιζάν, κάτι το κρύο, είχα παραχαλαρώσει. Αν δεν είχα και τις φωτογραφίες - από τις οποίες έβαλα κάποια πράγματα σε σωστή χρονολογική σειρά - θα είχαν μείνει όλα ένας αχταρμάς στο μυαλό μου.

 

[psilos3]

Ξέρω ότι φαίνεται σαν να αφήνω την φαντασία να οργιάσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι τις λεπτομέρειες

Όχι εντάξει, μη παρεξηγηθώ, απλά αυτά τα ωραία στα χόστελ με τις ιστορίες με κόσμο πίνοντας τσατσά, είναι αυτά που περιμένω να μάθω.

Αν δεν είχα και τις φωτογραφίες - από τις οποίες έβαλα κάποια πράγματα σε σωστή χρονολογική σειρά - θα είχαν μείνει όλα ένας αχταρμάς στο μυαλό μου.

Μου έχει συμβεί, επανειλημμένως, βρίσκοντας φωτογραφίες και λύνοντας γρίφους από τα ελληνικά νησιά μετά από χρόνια. Πάλι καλά...

 

[poised]

Τιφλίδα: Η κυριλέ λεωφόρος και το Χαμαμ

Το βράδυ για πρώτη φορά ξύπνησα κρυώνοντας και μέσα στον ύπνο μου το μόνο που βρήκα ήταν να ρίξω το μπουφάν πάνω από το πάπλωμα να ζεσταθώ. Αναρωτιόμουν αν είχε κλείσει το καλοριφέρ τη νύχτα ή το είχα τσιμπίσει το κρυωματάκι, χωρίς φυσικά να αποκλείονταν και τα δύο.

Το πρωί - δηλαδή κάτι πριν το μεσημέρι όσοι ξυπνήσαμε - το περάσαμε με χαλαρό πρωινό.

Είχα βρει ένα μπάρμπα εκεί κοντά που έφτιαχνε το καλύτερο χατζαπούρι (παραδοσιακή τυρόπιτα) που δοκίμασα στην χώρα. Αρχικά νόμιζα πως το λέγανε Κατσαμπούρι όπως η επαρχία που βρίσκεται το Πουκέτ της Ταιλάνδης και αναρωτιόμουν τι περίεργη ιστορία μπορούσε να τα συνδέει, αλλά τελικά απλά τα αυτιά μου θέλανε καλύτερο συντονισμό στα γεωργιανά.

Ο μπάρμπας είχε μία τρύπα "μαγαζί" με πρόσοψη όσο η πόρτα και 3-4 μέτρα βάθος. Η μισή κάτω πόρτα έκανε και χρέη βιτρίνας, έβαζε το ταψί-λαμαρίνα με ότι ήταν έτοιμο να το βλέπεις και το πάνω μισό άνοιγε αυτόνομα για να πληρώσεις και παραλάβεις μιας που χώρος να μπεις μέσα δεν υπήρχε. Φαντάζομαι έπρεπε να "διαλύσει" την εγκατάσταση κάθε φορά που χρειαζόταν να μπει και να βγει. Πίσω του είχε ένα ελάχιστο πάγκο στον οποίο άνοιγε φύλλο και λίγο πιο πίσω ένα φούρνο θυρίδα για μία ή δύο λαμαρίνες. Ελάχιστος εξοπλισμός και τοίχοι μαύροι από την κάπνα. Το χατζαπούρι όμως απίστευτο, φτάνει να έπαιρνες με τυρί γιατί είχε και ένα με φασόλια, χάλια.

Δυστυχώς δεν έχω φώτο γιατί όπως θυμήθηκα τελικά, η φωτογραφική μου έκανε νερά. Με πλήρως φορτισμένη μπαταρία έβγαζε ένδειξη χαμηλής μπαταρίας και έκλεινε αμέσως αλλά μετά από πολλά άνοιξε κλείσε κάποια στιγμή δούλευε κανονικά, μέχρι να την ξαναπιάσει. Θεώρησα ότι μπορεί να έφταιγε το κρύο, αλλά ότι και να έφταιγε το αποτέλεσμα ήταν ότι κάποιες στιγμές δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες και έτσι έχω κενά. Pic or it didn't happen που λένε, στην κυριολεξία. Τελικά η κατάσταση επιδεινώθηκε και η μηχανή πέθανε μετά από λίγους μήνες.

Με το χατζαπούρι που όποτε τελείωνε ξαναστοκάραμε από τον μπάρμπα (χρυσό τον κάναμε), ότι άλλο είχαμε ρεφενέ από το σουπερμάρκετ και κουβέντα πέρναγε ευχάριστα η ώρα. Οι σέρβοι είχαν φύγει πολύ νωρίς να πάνε να δούνε ένα από τα πιο φωτογραφημένα αξιοθέατα της Γεωργίας, την θρυλική εκκλησία στην κορυφή ενός βουνού που ξέχασα τώρα πως την λένε. Τους πλασαρίστηκε στο κέντρο ένας οδηγός με τζιπ που ζήτησε 50 δολάρια το κεφάλι και συμφώνησαν. Συνήθως αυτές οι δουλειές κλείνονται με το κόστος φιξ για το αμάξι/οδηγό οπότε να έδινα άλλα 50 να πάω μαζί τους δε μου φάνηκε καλό deal, ήξερα ότι γινόταν με λεωφορείο πολύ πιο φτηνά, αλλά το σκεφτόμουν. Όταν όμως η σέρβα σταμάτησε τις απλές παρενέσεις τύπου "εεεελαααα" και άρχισε να επιδίδεται σε τεχνικές τύπου "ω σουλτάν" πετρούλας για να με πείσει να πάω μαζί τους (της), σκιάχτηκα και είπα όχι. Κρέμασε λίγο μούτρα αλλά τι να κάνουμε.

Αρχικά είχα σχέδια να πάω Μπατούμι ή και Κουτάισι, έστω και στα γρήγορα, αλλά όλοι οι ντόπιοι μου λέγανε ότι το Μπατούμι δεν έχει τίποτα να κάνεις χειμώνα (και η πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα σε ανοιχτά καταλύματα μου το επιβεβαίωσε) ενώ για Κουτάισι, με τα χιόνια που έριχνε στο βορρά τις τελευταίες ημέρες ήταν εκτός από επικίνδυνα να φτάσεις και πολύ επικίνδυνο να αποκλειστείς. Οπότε έπρεπε να περιοριστώ στα πέριξ Τιφλίδας γιατί δεν είχα καμία όρεξη να γίνω μόνιμος κάτοικος κάποιου τυχαίου χωριού μέχρι την άνοιξη.

Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι καλή η πάρλα στο χοστέλ αλλά σε ταξίδι είμαι, μη χάνω άλλο το χρόνο μου. Βγήκα με στόχο να ξεκινήσω από μία κάπως "κυριλέ" περιοχή με πιο ακριβά καταστήματα και κτήρια που είχαν αναπαλαιωθεί, πάρκα και γήπεδα και θα ολοκλήρωνα με την πόλη παίρνοντας το τελεφερίκ, βόλτα στο πάρκο πάνω από το ιστορικό κέντρο που δεν είχα κάνει την προηγούμενη και γιατί όχι, μια επίσκεψη σε ένα παραδοσιακό χαμάμ που η πόλη ήταν ξακουστή για αυτά. Φυσικά τα μισά έκανα πάλι.

Επίσης ήθελα να δω μήπως μπορούσα να βρω κάποιο backpack σε φθηνή τιμή - δεδομένου του χαμηλού κόστους ζωής της χώρας - γιατί στο δικό μου είχαν αρχίσει να φαίνονται τα χρόνια του, είχε μαζέψει αρκετά μπαλώματα μετά από σκισίματα σε ιμάντες αεροδρομίων και κάποιες ραφές είχαν χαλαρώσει.

Βγαίνοντας έξω κατάλαβα ότι ο καιρός είχε αλλάξει σημαντικά. Ο έντονος ήλιος δεν έκανε τίποτα για να σε ζεστάνει και ο λυσσασμένος αέρας ήταν παγωμένος όσο ποτέ. Έπρεπε να κρατάω τα χέρια μου μέσα στο μπουφάν παρόλο που φόραγα τα γάντια και το κούτελό μου πάγωνε κάτω από τον σκούφο. Πήγα μέχρι ένα σημείο και γύρισα πίσω να οργανωθώ καλύτερα. Φόρεσα ένα κολάν μηχανής κάτω από το παντελόνι που μου είχαν πουλήσει κάποτε για ισοθερμικό αλλά δε μου γέμιζε και πολύ το μάτι και μία αντίστοιχη ισοθερμική μπλούζα μηχανής που όμως είχα ήδη επιβεβαιώσει στο παρελθόν ότι έκανε δουλειά. Φόρεσα και κάτι αδιάβροχα μποτάκια (ναι, από τη μηχανή και αυτά) τα οποία δεν ήταν ότι καλύτερο για περπάτημα αλλά ήταν τόσο ζεστά που ίδρωνα. Καλύτερο από το να έχεις παγωμένες πατούσες. Κάπως την πάλεψα έτσι αν και χρειάστηκε να εφαρμόσω και λίγο χοπ-χοπ από μαγαζί σε μαγαζί και ενίοτε εκκλησίες ή άλλα δημόσια κτήρια με θέρμανση ή σχετική προστασία από το κρύο.

Τουλάχιστον ο ήλιος και ο αντικατοπτρισμός στα παράθυρα κτηρίων έκανε μερικά κτήρια πιο φωτογενή, όταν δούλευε η μηχανή μου δηλαδή.





Το "mall" που μου πρότεινε η κοπελίτσα στη ρεσεψιόν να πάω να backpack αποδείχθηκε ανέκδοτο. Ένα βρώμικο κτήριο, σαν εφορίας, όπου τα καλά "μαγαζιά" είχαν χώρο πίσω από τις ανοιχτές πόρτες ενώ στους διαδρόμους ήταν χύμα μικροπωλητές με ευτελή ή φτηνιάρικα πράγματα. Κάτι σαν κλειστό ασιατικό παζάρι αλλά στο πολύ φτωχό και στενάχωρο. Κάτι σφίχτηδες που περιφέρονταν δε κατάλαβα αν ήταν σεκιούριτι ή μαφιόζοι που έπαιρναν μερίδιο για προστασία και μετά από μία γύρα τους διαδρόμους την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.


Υπόγεια διάβαση που έβγαζε στο... mall. Σε βάζει στο πνεύμα του τι θα βρεις επάνω.

Η κυριλέ περιοχή ήταν σχετικά όμορφη και διαφορετική με αυτό που είχα συνηθίσει στην Τιφλίδα αν και ο νεοπλουτισμός και δηθενιά με ενόχλησε λίγο. Απόλαυσα ένα αδεσποτάκι που έπαιζε ανέμελο με τον στρόβιλο που δημιουργούσε ο σταθερά δυνατός αέρας ανάμεσα στα κτήρια.

και γέλασα με την αντιγραφή των "αστεριών" του χόλιγουντ. Μερικά αντί για αστέρι είχαν ένα σύμβολο σαν τις προσφορές τιμής στα φυλλάδια σουπερμάρκετ. Αυτά παθαίνεις όταν χρησιμοποιείς τον ίδιο γραφίστα που έκανε το φυλλάδιο του γαλαξία νωρίτερα για να σου φτιάξει το πλακάκι.

ΣΟΥΠΕΡ ΠΡΟΣΦΟΡΑ: ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥ -20%

Τα λοιπά κτήρια όμως καμία σχέση με την υπόλοιπη πόλη.





Όμως η μέρα ήταν μικρή και μέχρι να πιω ένα καφέ κάπου να ζεσταθώ έπεσε ο ήλιος. Μέχρι δε να πάρω το μετρό και να πάω κέντρο, είχε νυχτώσει για τα καλά, οπότε ξεχνάμε την βόλτα στο πάρκο. Θα δοκίμαζα όμως το χαμάμ και μια νυχτερινή περιήγηση στο ιστορικό κέντρο.



Πλησιάζοντας στους καταρράκτες συνειδητοποίησα ότι το περισσότερο νερό είχε παγώσει (όπως και εγώ).

Το φωταγωγημένο φαράγγι, χωρίς άλλο άνθρωπο (εκτός από τον τρελό εμένα) είχε κάτι το απόκοσμο.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε ένα από τα χαμάμ. Βρήκα στον χάρτη που είναι τα περισσότερα από αυτά και πήγα στο πρώτο που βρήκα. Γενικά δε μου αρέσουν τα χαμάμ, μασάζ, σάουνες, ιαματικά και τέτοια. Σπάνια έχω πάει στην ζωή μου και όταν το έκανα ήταν σαν τμήμα της εμπειρίας μιας χώρας και όχι γιατί την βρίσκω ιδιαίτερα και για αυτό τον λόγο θα πήγαινα και εκεί.

Μπαίνω λοιπόν στο πρώτο, σε ένα σχετικά αδιάφορο κτήριο που έμοιαζε με εργοστάσιο, εκτός από την απαστράπτοντα είσοδο που ήταν μαρμαροκαλυμένη και φωταγωγημένη. Το εσωτερικό ήταν διακοσμημένο σαν κιτς αναπαράσταση Ρωμαικών λουτρών. Στη ρεσεψιόν καθόταν μία απίστευτη ξανθιά καλονή, η οποία όταν την ρώτησα αν μιλά αγγλικά μου απάνταγε ρώσικα (που φαντάζομαι ήταν και η μητρική της) και τελικά χωρίς να κουνηθεί από την θέση της με νοήματα και σχετική ξινίλα στα μούτρα της μου υπέδειξε να περιμένω στον καναπέ. Λίγο μετά από μένα μπήκαν 3-4 Ρώσοι, τύπου νεόπλουτοι 50ρηδες, θορυβώδεις, κουβάλαγαν μία σαμπάνια ή κάτι αντίστοιχο και η καλονή όχι μόνο εξαφάνισε την ξινίλα μονομιάς αλλά σηκώθηκε να τους εξυπηρετήσει (λαμπάδα το κορίτσι και το μίνι μέχρι τον αφαλό).

Αφού περίμενα και περίμενα μόνος πια στο λόμπι γιατί η λαμπάδα είχε πάρει τους ρώσους να τους "εξηγήσει" τα κατατόπια, ήρθε ένας τύπος με βαμμένο μαλλί και ντύσιμο που ήθελε να φαίνεται μοντέρνο-κομψό αλλά εγώ θα το έλεγα κακόγουστο και εμφανώς επιτηδευμένο. Προσπάθησε με σπαστά αγγλικά να μου πάρει ιστορικό (τι κάνω, από που είμαι, που μένω, πόσο θα κάτσω στη χώρα) δήθεν ότι κάνουμε συζήτηση, αλλά στην πράξη μου έπαιρνε μέτρα για το κουστούμι και στο τέλος το έσκασε. Εμείς εδώ έχουμε μόνο πριβέ χαμάμ, το μικρότερο είναι για 6 άτομα, θα έχεις όλο το χώρο δικό σου για μία ώρα, δε χρεώνουμε τις πετσέτες και δεν περιλαμβάνονται έξτρα υπηρεσίες όπως μασάζ θεραπευτικό, χαλαρωτικό ή "ικανοποίησης" (satisfaction). Η μικρή παύση που έκανε πριν την τελευταία λέξη δεν ξέρω αν ήταν γιατί έψαχνε την κατάλληλη μετάφραση στα αγγλικά ή γιατί ήθελε να καταλάβω το κρυφό νόημα, πάντως έκανα ότι κατάλαβα ότι εννοούσε.

Καλά άσε τα μασάζ για μετά, πόσο πάει ρε μάστορα το φτηνότερο πριβέ χαμάμ; Κανονικά για μία ώρα, 800, αλλά για εσένα μιας που είσαι καλό παιδί και είναι αργά θα στο δώσω 350. Αν βάλεις ότι το βράδυ στο χοστέλ μου στοίχιζε κάπου 15 λάρι, μου ήρθε να γελάσω, σιγά μην έδινα 350 λάρι (130 ευρώ) για ένα "μπάνιο" και μάλιστα στην Γεωργία. Παρόλα αυτά είπα να το παίξω ότι δήθεν το σκέφτομαι από περιέργεια να δω πόσο πάει και το μασάζ. Ρώτησα πόσα λάρι είναι το φτηνότερο μασάζ για να λάβω την απάντηση: "Δεν κατάλαβες φίλε μου, οι τιμές που σου λέω είναι σε δολάρια, όχι λάρι". Προφανώς δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσουμε την συζήτηση. Φεύγοντας μου ήρθε μία εικόνα της λαμπάδας να προσφέρει μασάζ "ικανοποίησης" στους άξεστους Ρώσους μέσα και σιχάθηκα.

Τα επόμενα 2-3 χαμάμ που δοκίμασα ήταν ίδια φάση. Μία που έμπαινα, μία που έβγαινα βλέποντας τις τιμές. Όμως στο τελευταίο από αυτά, η κυρία του μαγαζιού μου είπε κάτι "νόμερ πιετ", με πέντε δάχτυλα να με μουτζώνουν και αφού δεν το έπιασα με την μία, μου έγραψε σε ένα χαρτί "No 5", δείχνοντάς σε μία γενική κατεύθυνση και κάνοντας με το δάχτυλο "πήγαινε". Το έβαλα στο χάρτη και ω, ναι, υπήρχε χαμάμ με το όνομα Νούμερο 5!

Κάτι το σοβιετικό σύμβολο, κάτι το ντεκαντάνς του χώρου (που ότι και να λέμε τα κιτς μάρμαρα δεν είχε), εδώ είμαστε λέω, τουλάχιστον περίμενα να είναι πιο "συντροφικές" οι τιμές γιατί είχε τρομάξει το μάτι μου. Η είσοδος οδηγούσε στο πρώτο ημιυπόγειο, όπου βρισκόταν μία χοντρή κυρία πίσω από γκισέ λες και έκοβες εισιτήριο για σινεμά. Με κάπου 8 ευρώ αν θυμάμαι καλά, ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα για χαμάμ, ακούς εκεί 150 ευρώ χαριστικά κιόλας. Προσπάθησα να ρωτήσω για μασάζ πόσο κάνει, αλλά μου είπε κάτι που εξέλαβα ως "για μασάζ ρώτα μέσα".

Κατέβηκα κάμποσα απότομα σκαλιά και αριστερά είχε μία πόρτα για άντρες, δεξιά για γυναίκες. Μπήκα στην σωστή για το γενετήσιο φύλο μου και βρέθηκα σε ένα προθάλαμο βαμμένο με μία πρασινο-μπλέ μπογιά ή μπορεί να ήταν και όλο υγρασία, όπου ο κιτρινιάρικος φωτισμός σε χαμηλό ύψος μαζί με μια θολούρα από τους ατμούς το έκαναν να φαίνεται σα να μην είχε ταβάνι, λες και ήσουν στον πάτο ενός μεγάλου πηγαδιού. Υπήρχαν πάγκοι και μερικά ντουλάπια και στην γωνία ένα μισοσπασμένο τραπέζι που έμοιαζε με ανακριτικό της KGB ή τα παλιά δημοσιών υπηρεσιών και πίσω από το οποίο κάθονταν 2-3 τύποι που μοιάζανε με ξεπεσμένη πρώην ολυμπιακή ομάδα άρσης βαρών. Άσπρες (οκ, κάποτε άσπρες, τώρα μάλλον κίτρινες) μπλούζες τύπου τανκτοπ, ζώνες προστασίας της μέσης που μάλλον ήταν για να συγκρατούν τις κοιλάρες μπυροποσίας τύπου ετοιμόγενης εγκύου.

Έδωσα το εισιτήριο στον πιο κοντινό, τον ρώτησα για μασάζ, μου είπε κάτι στα γεωργιανά, του είπα ινγκλις και κάπου εκεί τελείωσε η προφορική επικοινωνία και περάσαμε σε νοηματική. Με ένα χαρτί στο οποίο έγραφε νούμερα και έκανε κινήσεις, προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους διαφορετικούς τύπους μασάζ. Όπως είπα, με τα μασάζ δεν την βρίσκω και με τον τραυματισμό που είχα πριν το ταξίδι δεν είχα καμία όρεξη να με πλακώσει και να μου το κάνει χειρότερο (είχα μία παρελθοντική αρνητική εμπειρία με ταιλανδέζικο που έφυγα πονώντας), οπότε πήρα το πιο απλό (και φτηνό) έτσι για την εμπειρία. Προσπάθησα κιόλας να του εξηγήσω ότι πονάω σε ένα σημείο, μη με δέσει κάνα κόμπο γιατί φαινόταν αγριάνθρωπος, έκανε ότι κατάλαβε. Πλήρωσα το μασάζ και ένα ακόμα μικροποσό για το ντουλάπι, δίνοντας σχεδόν όλα τα μετρητά που είχα εμφανή στο πορτοφόλι (τα άλλα ήταν σε κρυφή τσέπη του μπουφάν) και έβαλα όλα μου τα πράγματα στο ντουλάπι χωρίς να είμαι σίγουρος το πόσο ασφαλή θα ήταν από τους τύπους εκεί (όχι τους πελάτες) γιατί σε μία άλλη παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν με είχαν κλέψει αυτοί από το βεστιάριο. Βέβαια δε μπορούσα να κάνω και τίποτα, τσίτσιδος θα ήμουν μέσα, το μόνο σημείο που θα μπορούσα να κρύψω τα λεφτά ήταν ανάμεσα στην φυσική χαράδρα και εδώ που τα λέμε αν ήταν να με ληστέψουν ας μου άνοιγαν το ντουλάπι και όχι εκείνο.

Ενώ έβγαζα τα πολλά ρούχα, ζορίστικα λίγο με το κολάν (ελλείψει εμπειρίας) και εδώ που τα λέμε παίζει να είχα κάνει ένα μικρό θέαμα μεταξύ των κυρίως μεσήλικων ντόπιων. Ακούς εκεί κολάν μέσα από το παντελόνι, κανάς τιούτος θα ήταν (φαντάζομαι) σκέφτονταν. Στο ενδιάμεσο ήρθε ένας άλλος αρσιβαρίστας που μόλις με έκοψε ξένο, άρχισε να μιλάει στον προηγούμενο τύπο συνωμοτικά (τους έβλεπα με την άκρη του ματιού μου) και μου έδειχνε κάτι πετσέτες με σπαστά αγγλικά. Κατάλαβα ότι ήθελε να με χρεώσει 3 έξτρα πετσέτες, μία για να κάνω μπάνιο στην αρχή, μία πριν το μασάζ και μία μετά, δεν είχε καταλάβει με τι τζαμπατζή είχε να κάνει, οπότε θυμήθηκα ότι στο πορτοφόλι είχα πια ελάχιστα μετρητά και του το έδειξα σε φάση "θα ήθελα αλλά δε δύναμαι, μήπως να μου τα δίνατε δωρεάν;" ξίνισε αλλά είχα την ελπίδα ότι με είχαν πάρει για θρασύ μπατιράκι και δε θα μου έψαχναν τα πράγματα όσο έλειπα.

Μέσα ο χώρος ήταν πιο ντεκαντανς και από έξω, με χαμηλό φωτισμό, νερά να στάνε παντού από τις τρύπιες σωλήνες, κάποια κρύα άλλα ευχάριστα ζεστά, γούρνες και μικρές πισίνες να μπεις μέσα, κάτι τσιμεντένιοι πάγκοι (μάλλον για μασάζ) και όπως μπορεί να φανταστεί κανείς πολλά μετακινούμενα - μετά των κατόχων τους - πέη, που όμως ευτυχώς πολλά δε φαίνονταν αφού καλύπτονταν από μπυροκοιλιές. Είχα πάει σε χαμάμ στη Τουρκία και Βουλγαρία και νόμιζα ότι πιο "αυθεντικό" δεν γινόταν, να που διαψεύστηκα.

Κάποια στιγμή μπήκε ο αρσιβαράστας, μου έκανε νόημα να πάω μαζί του και το "μασάζ" ήταν κάτι σαν τρίψιμο με σφουγγάρι με σαπουνόνερο και απαλό τρίψιμο. Μπορεί να με εκδικούνταν που δεν πλήρωσα για κάτι πιο ακριβό, μπορεί όντως να αγόρασα την πολύ λάιτ έκδοση, αλλά δε με χάλασε καθόλου γιατί όπως είπα με τα κανονικά μασάζ δεν την βρίσκω. Έκατσα κάμποση ώρα μετά να χαλαρώσω και να ευχαριστηθώ τα κάπου 15 ευρώ που στοίχισε όλο αυτό και στο ντύσιμο παρουσίασα άλλο ένα δωρεάν θέαμα προσπαθώντας να βάλω το κολλάν. Ντύθηκα με τόσα πολλά ρούχα που πρέπει να έμοιαζα με το ανθρωπάκι της μισελέν και βγήκα πάλι στο αγιάζι.

Στο χοστέλ βρήκα τους Σέρβους που είχαν επιστρέψει. Στράφι η διαδρομή, είχε τόσο πολύ χιόνι που δεν κατάφεραν να φτάσουν στο προορισμό τους και στο γυρισμό ο οδηγός αρνήθηκε να τους πάει να δουν την Μιτσκέτα ή κάτι άλλο γιατί δεν ήταν στη συμφωνία και ήθελε έξτρα λεφτά. Πάλι καλά που δεν είχα πάει μαζί, θα είχα τσακωθεί.

 

[poised]

(για όποιον ενδιαφέρεται συμπλήρωσα το προηγούμενο ποστ με την ιστορία από το χαμάμ γιατί έκανα λάθος και το πόσταρα πριν τελειώσω)

 

[poised]

Λίγο έλειψε να τη πάω από έτος σε έτος τη συνέχεια της ιστορίας... Κάτι ο ελάχιστος χρόνος που πια έχω, κάτι που οι φωτογραφίες ήταν στον υπολογιστή στην Ελλάδα και εγώ εκτός, περάσανε οι μήνες. Τέλος πάντων, ένα ακόμα και τελειώνουμε...

Μιτσκέτα και, επιτέλους, ολοκλήρωση της Τιφλίδας

Το επόμενο πρωί ξύπνησα καταπονημένος και με καταρροή. Ίσως έφταιγε το περπάτημα στο κρύο πριν και μετά τα χαμάμ το προηγούμενο βράδυ και η ζέστη στο χοστέλ δε μου φαινόταν πια αρκετή για να πάρω τα ίσα μου. Το βράδυ η θερμοκρασία έξω έπεφτε κάτω από -10 και τη μέρα δε πρέπει να πέρναγε το μηδέν ενώ το καλοριφέρ παρόλο που έκαιγε όλη μέρα μου φαινόταν πια ανεπαρκές. Με λίγα λόγια δεν πήγαινε καλά η φάση από υγεία, αλλά από την άλλη δύο μέρες είχαν μείνει και μιας που "μια ζωή την έχουμε" (ελληνική βερσιό του yolo), αποφάσισα ότι θα ολοκληρώσω τουλάχιστον τα βασικά που σκόπευα, δηλαδή την επίσκεψη στην Μιτσκέτα και το πάρκο πάνω από την πόλη (τρίτη και φαρμακερή).

Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είπε πιο μετρό να πάρω για τον σταθμό των λεωφορείων. Πως μου ήρθε και της είπα να μου γράψει σε ένα χαρτί στα γεωργιανά το όνομα της Μιτσκέτα, με έσωσε. Πίσω από την έξοδο του μετρό ήταν μία αγορά τύπου σοβιετικής "λαϊκής" και πίσω από την λαϊκή ένας χαμός από ταξί μετά των ταξιτζίδων τους, κράχτες, μινιβάν, πωλητές και πότε πότε διάσπαρτα κουβούκλια, σαν αυτά που πας τουαλέτα σε συναυλίες, αλλά σε μορφή γκισέ. Φυσικά όλα στα γεωργιανά. Έδειχνα το χαρτί σε όποιον δε μου έκανε για πολύ περίεργο και με έστελναν προς τη γενική κατεύθυνση του λεωφορείου μέσα στο χαμό, το οποίο λεωφορείο αποδείχθηκε απλά μίνιβαν. Έμπαινες μέσα και περίμενες να γεμίσει ενώ πλήρωνες στην έξοδο ότι σου έλεγε ο οδηγός. Ούτε εισιτήρια, ούτε εισπράκτορες, ούτε τιμοκατάλογος. Τουλάχιστον ήταν σε καλή κατάσταση, αν και έκανα το λάθος να περιμένω απ' έξω να γεμίσει και όταν τελικά μπήκα τελευταίος, βρήκα μόνο τη μεσαία θέση στη γαλαρία ελεύθερη, που εκτός του ότι ήταν ψηλή και δεν είχε ορατότητα, δεν είχε ούτε ζώνη και έτσι και φρέναρε απότομα ο οδηγός δε νομίζω ότι θα με σταμάταγε ούτε το μπροστινό παμπρίζ.

Με την βοήθεια του GPS κατέβηκα περίπου στο σημείο που ήθελα και περπάτησα για αρκετή ώρα τριγύρω να δω την περιοχή. Ευτυχώς ο αέρας δεν ήταν όσο άγριος όσο στην Τιφλίδα, αν και η χαμηλή νέφωση και το χιόνι που ψιλόπεφτε πάνω από την νεφοκάλυψη έδειχνε ότι οι διαθέσεις του καιρού είχαν αλλάξει.

Η Μιτσκέτα ήταν πρωτεύουσα της Γεωργίας για μεγάλη περίοδο, κάτι το οποίο μου φαίνεται περίεργο γιατί δε φαίνεται μεγαλύτερη από ένα μικρό χωριό. Άλλη σημαντική επιτυχία της είναι η αδερφοποίηση με το Άργος, αν πάτε και σας πιάσει ξαφνική όρεξη για πεπόνι να ξέρετε γιατί.

Τα αρχαία τμήματα του κάστρου και της οχύρωσης, εκκλησίες, μοναστήρια κλπ έχουν ανακαινιστεί και διατηρούνται σε καλή κατάσταση, είναι και τμήμα της UNESCO, αλλά λίγο έξω από τα κεντρικά έβλεπες τα αγροτόσπιτα με δρόμους μέσα στη λάσπη. Στο λόφο από πάνω είναι ένα μοναστήρι που πραγματικά δε μπορώ να θυμηθώ αν πήγα, θυμάμαι ότι ξεκίνησα αλλά δε θυμάμαι αν έφτασα.




Ενδιαφέρουσα και η αίθουσα γάμων του τοπικού δήμου, μπορεί να μη φτάνει το κιτς των αντίστοιχων στην ΝΑ Ασία αλλά το πάει καλά.


Στη Μτσκέτα είναι ένας πολύ σημαντικός καθεδρικός ναός για τον χριστιανισμό (τον γεωργιανό, τον ορθόδοξο γενικά, δε κατάλαβα), το όνομα του οποίου μετά την πρώτη συλλαβή ακούγεται σα να στραμπουλάς τη γλώσσα σου, οπότε δεν έκανα καν προσπάθεια να το προφέρω από σεβασμό και μόνο.

Μέσα μία κυρία ξεναγός μου έγινε κολιτσίδα. Αφού με ξεκίνησε με το κλασικό "από που είσαι", "Ελλάδα", "ααα ορθόδοξος", καλά μη το δέσεις και κόμπο, προσφέρθηκε για 25 δολάρια να μου εξηγήσει τα πάντα, γιατί η εκκλησία είναι σημαντική για τους ορθόδοξους είπε. Της είπα ευγενικά ότι δε με ενδιαφέρει, το γύρισε στο "έλα τι είναι 25 δολάρια για εσένα μπρος στα τόσα που θα μάθεις" και μετά από διάφορες επαναλαμβανόμενες αρνήσεις σχεδόν με κακία μου πέταξε ένα "δε θα καταλάβεις τίποτα μόνος σου" και έφυγε τόσο γρήγορα που δεν με άκουσε να της λέω "χέστηκα εντελώς" στα ελληνικά. Κάποιοι μπορεί να βλέπουν σερβάιβορ, κάποιοι να πηγαίνουν για ψάρεμα, άλλοι ενδιαφέρονται για ξεναγήσεις σε εκκλησίες, εγώ πάντως βαριέμαι εντελώς με όλα αυτά και δεν θα καθόμουν να ακούσω τον ιδιαίτερο συμβολισμό κάποια λεπτομέρειας που δεν με απασχόλησε ποτέ ούτε αν τα έλεγε τζάμπα.

Εμένα πάντως αυτό με έσκιαξε, στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο κθούλου σε αυθεντικό giger

Στην επιστροφή περίμενα στη στάση απέναντι από εκεί που κατέβηκα αρχικά, κοντά από ένα αξιοπρόσεκτο σοβιετικό κτίσμα αγνώστου λειτουργίας σε ακόμα πιο αξιοπρόσεκτη καλή κατάσταση.

Κάποια στιγμή πέρασε ένα ακόμα μικρότερο μινιβάν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το προηγούμενο και ασφυκτικά γεμάτο. Με χώρεσαν κάπου μεταξύ οδηγού, λεβιέ ταχυτήτων και παμπρίζ σε άβολη πλάγια θέση. Φάγαμε και κάτι ξεκίνα-σταμάτα κίνηση στην είσοδο στη πόλη, τρέχανε οι μύξες από την καταρροή και πάλευα να τις συκρατήσω με το ίδιο χαρτί γιατί δε μπορούσα να βγάλω άλλο, είχα και ένα άγχος μη μου πάρουν τίποτα από τις τσέπες έτσι όπως ήμασταν σαν σαρδέλες, αλλά τελικά όλα καλά, φτάσαμε. Θυμάμαι ότι το κόστος της επιστροφής ήταν μεγαλύτερο από το πήγαινε, άρα είτε χρέωναν με την ώρα είτε με το πως σε κόβει ο οδηγός, δε κατάλαβα.

Πήρα πάλι το μετρό προς την κέντρο και κατέβηκα στη πιο κοντινή στάση στο τελεφερίκ που ανεβαίνει στο λόφο πίσω από τη πόλη. Δεν το περίμενα να έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά τελικά το χαμηλό ύψος πάνω από το οποίο περνάς το στην αρχή το ποτάμι και το κέντρο του δίνει μια πιο δραματική διάσταση μιας που έχεις καλύτερο μέτρο σύγκρισης. Στη βόλτα πάνω στο λόφο είχε αρκετό κόσμο, αρκετό κρύο (πέρασε λίγη ώρα που δεν το είπα, μη ξεχνιόμαστε παρακαλώ) και όχι πολύ ενδιαφέρον.




Το άγαλμα της μητέρας Γεωργίας που μοιάζει κάπως με της δικαιοσύνης σε νοοτροπία είναι χοντροκομμένο και όχι όσο εντυπωσιακό όσο από κάτω, αλλά φωτογραφία από κοντά δεν έχω γιατί η μηχανή πάλι δεν ήθελε να συνεργαστεί, οπότε έβαλα μία που είχα από κάτω.

Πίσω από το βουνό ήταν και κάτι χαμόσπιτα βιοπαλεστών

Η κατάβαση από το κάστρο στο κέντρο της παλιάς πόλης εξίσου άξιζε, αλλά μη προσπαθήσει κανείς να κάνει το ίδιο σε ανέβασμα, θα το μετανιώσει, πολλά τα σκαλοπάτια (Άρη).

 

[poised]

Τελευταίο βράδυ

Ήταν το τελευταίο μου βράδυ στο χοστέλ, μιας που αν έμενα και το επόμενο θα έπρεπε να σηκωθώ στις 3-4 τα χαράματα και να ψάχνω για ταξί για να προλάβω την πρωινή πτήση που είχα. Έτσι είχα αποφασίσει να το περάσω από νωρίς στο business lounge του αεροδρομίου, χρησιμοποιώντας μία business αναβάθμιση της Aegean.

Ο Τούρκος και οι Σέρβοι λύσσαξαν να βγούμε για ποτά, τελευταίο βράδυ, να το γιορτάσουμε και έτσι. Παρόλο που ένιωθα ψιλοχάλια από υγεία και δεν είχα και πολύ όρεξη, το πήρα πάλι ως "δε γαμ., yolo". Ο Τούρκος, βασιλιάς της νύχτας στη Τιφλίδα, μας πήγε σε ένα, ας το πούμε ντεκατντάνς, μπαρ, το οποίο εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πολύ κυρίως για τον αλτέρνατιβ κόσμο που μάζεψε.

Αν το είχαμε πάει χαλαρά όπως είχα ζητήσει θα είχα περάσει πολύ ωραία, αλλά νομίζω το βρήκαν λίγο μεταξύ τους παιχνίδι και άρχισαν τα κεράσματα σε ταχείς ρυθμούς, αναγκάζοντας και τα αντικεράσματα να έρχονται εξίσου γρήγορα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα μεθύσια, αλλά όταν μου το "υποχρεώνουν" δε μου αρέσει, επίσης δεν ήμουν και πολύ καλά. Οπότε κάποια στιγμή που άρχισα να νιώθω λίγο πιο ελαφρύς απ' όσο ήθελα, τους λέω, μάγκες, τα καταφέρατε, μέθυσα, γεια σας. Μα - μη - μου, έφυγα μόνος μου, προς απογοήτευση όλων τους και ίσως λίγο περισσότερο της Σέρβας που με είχε μέχρι εκείνη την ώρα συνέχεια στο κατόπι και φρόντιζε τα ποτά να πηγαίνουν και να έρχονται. Τι διάολο να με μεθύσει για να με βιάσει είχε σκοπό;

Στο χοστέλ φόρεσα και φουτεράκι και ζακέτα για να κοιμηθώ για να σιγουρέψω ότι δε θα κρυώσω στον ύπνο μου και τελικά χρειαζόταν. Είπαμε γεια και με την Ρωσίδα και συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε πιθανότητα να συνταξιδεύαμε τους επόμενους στην ίδια χώρα της ΝΑ Ασίας την ίδια στιγμή, το οποίο αν συνέβαινε θα είχε πλάκα, αλλά τελικά δεν έτυχε. Εγώ πήγα αργότερα από ότι είχα προγραμματίσει και αυτή τελικά εντελώς αλλού.

Μετά από τον πρώτο ύπνο ξύπνησα με έντονο πονοκέφαλο και ανακατωμένο στομάχι (τα ποτά; το κρύωμα; ίσως και τα δύο) και από εκεί και πέρα έκανα άστατο ύπνο. Μέσα σε μία κατάσταση που μισοκοιμόμουν με πονοκέφαλο, άκουσα και τους άλλους που επέστρεψαν από το μπαρ και λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι η Σέρβα και ο Τούρκος... ψιλοφασώνονταν στο κρεβάτι της. Υποτίθεται διακριτικά, αλλά σε χοστέλ δεν υπάρχει διακριτικότητα, ακούγονται όλα. Μπράβο της πάντως δεν έχασε καθόλου χρόνο με το που έφυγα. Θα κούναγα το κεφάλι μου με την περίπτωσή της αλλά είχα τον πονοκέφαλο, οπότε απλά χασκογέλασα.

Την επόμενη μέρα, χειρότερα από ποτέ, την έβγαλα κυρίως μέσα. Είχα διαθέσιμη την έξτρα αποσκευή της business θέσης, οπότε πήρα μία μεγάλη χαρτόκουτα και πέταξα μέσα διάφορα ντόπια πράγματα από το σουπερμάρκετ μαζί με μισό ταψί τυρόπιτα από τον παππού. Τελικά όλα τα παραδοσιακά τυριά τους βγήκαν εντελώς λύσσα, ενώ τα περισσότερα αλλαντικά δε λέγανε τίποτα. Για τον καφέ τα είχαμε πει ξανά, πήρα επίτηδες και τον πιο ακριβό, η ίδια αποτυχία. Τα κρασιά από την άλλη ήταν υπέροχα (και πολύ φτηνά), αν το ήξερα θα είχα πάρει και άλλα. Μην πάτε στη Γεωργία και δεν δοκιμάσετε το κρασί τους.

Πήρα το τελευταίο λεωφορείο για αεροδρόμιο, αγνοώντας δύο-τρεις με ιδιωτικά αυτοκίνητα που σχεδόν με παρακάλαγαν για παράνομη κούρσα προς το αεροδρόμιο. Η τιμή που λέγανε ήταν πολύ καλή, αλλά μπορούσε να μου εγγυηθεί κανείς ότι δε θα κατέληγα χωρίς τα λεφτά και πράγματά μου στη διασταύρωση με τον Μπους να με μουτζώνει (και αυτή τη φορά δικαίως); Καλύτερα η σιγουριά του λεωφορείου.

Δείγμα από σαπάκι σοβιετικό λεωφορείο που έκανε και τη γραμμή αεροδρομίου

Έκανα checkin και πήγα να την πέσω στο lounge. Φτερνιζόμουν συνέχεια και δεν προλάβαινα να καθαρίζω την μύτη μου (άντε να συνέβαινε αυτό σε αποχές κορονοιού). Κάποια στιγμή το πρωί μία πτήση της turkish έχασε έναν επιβάτη που δεν παρουσιάστηκε στην πύλη παρόλο που είχε κάνει checkin και για ατέλειωτη ώρα που τον ψάχνανε είχαν συνεχείς ανακοινώσεις, ενώ ένας χαμένος με ξύπνησε που λαγοκοιμόμουν 3 φορές για να με ρωτήσει αν είμαι εγώ αυτός που ψάχνουν, παρόλο που κάθε φορά του έλεγα όχι και ότι πετάω με aegean. Ουφ ρε φίλε, έλεος.

Στη πτήση, ειδικά στη κάθοδο υπέφεραν τα αυτιά μου από την διαφορά πίεσης λόγω μπλοκαρισμένου αναπνευστικού. Εκτός από τον πόνο, σφύραγαν τόσο δυνατά που δεν άκουγα τίποτα για 10 λεπτά. Πολύ άσχημη εμπειρία και όπως έμαθα αργότερα δυνητικά επικίνδυνη για ρήξη τύμπανου, έπρεπε να είχα πάρει κάποιο αποσυμφορητικό αλλά δεν το σκέφτηκα πόσο πρόβλημα θα ήταν.

Κλείνοντας, σίγουρα χειμώνας δεν είναι η καλύτερη περίοδος για να επισκεφθεί κάποιος την Γεωργία. Υποθέτω τέλος άνοιξης ή καλοκαίρι είναι πολύ καλύτερα, με πολλές επιλογές για ταξίδια στην υπέροχη φύση, ειδικά στο κέντρο της χώρας που έχει μοναδικά βουνά. Εγώ πάντως δεν το μετάνιωσα που πήγα, ξεκουράστηκα και πέρασα καλά, έστω και αν δεν έκανα πολλά.

Όσο για την εκκρεμότητα που είχα αφήσει νωρίτερα για το αν "κέρδισε" η Ρωσία ή Σερβία, είχα γράψει τότε παίζοντας λίγο με τις εντυπώσεις πως "κέρδισε η αγάπη". Εκείνη την περίοδο ήμουν σε σχέση και όσο και αν φαίνεται ακατανόητο για πολλούς "αρσενικούς", δεν είχα ανάγκη για εφήμερες περιπέτειες ή φλερτ, ούτε του εκ του "έλα μωρέ ποιος θα το μάθει" ασφαλούς. Οπότε όλες οι συζητήσεις με τις κοπέλες ήταν - από την πλευρά μου - απλά φιλικές και έτσι περισσότερο ειλικρινείς και διασκεδαστικές.

Τέλος!

 

[taver]

Όσο για την εκκρεμότητα που είχα αφήσει νωρίτερα για το αν "κέρδισε" η Ρωσία ή Σερβία, είχα γράψει τότε παίζοντας λίγο με τις εντυπώσεις πως "κέρδισε η αγάπη". Εκείνη την περίοδο ήμουν σε σχέση και όσο και αν φαίνεται ακατανόητο για πολλούς "αρσενικούς", δεν είχα ανάγκη για εφήμερες περιπέτειες ή φλερτ, ούτε του εκ του "έλα μωρέ ποιος θα το μάθει" ασφαλούς. Οπότε όλες οι συζητήσεις με τις κοπέλες ήταν - από την πλευρά μου - απλά φιλικές και έτσι περισσότερο ειλικρινείς και διασκεδαστικές.

Για να δούμε αν θα σε πιστέψουμε: Είσαι ακόμα στην ίδια σχέση; Υπάρχει περίπτωση να σε διαβάζει;

 

[poised]

Για να δούμε αν θα σε πιστέψουμε: Είσαι ακόμα στην ίδια σχέση; Υπάρχει περίπτωση να σε διαβάζει;

Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Όχι με εκείνη τότε χωρίσαμε κάποιο διάστημα μετά και ούτε εκείνη ούτε η νυν ξέρουν ότι γράφω εδώ.

Υποθέτω ότι κάποιος που με ξέρει θα μπορούσε να υποψιαστεί ποιος είμαι από πράγματα που ταιριάζουν αλλά κατά τα άλλα γράφω με την ψευδαίσθηση της ανωνυμίας.

 

[duty_free]

απολαυστικότατη ιστορία καίτοι:

με χαλασε κάργα η άποψις ότι απαξ και δει αζερος στο διαβατήριο, σφραγιδιστάν (=σφραγιδα αρμενιας), λαμβάνεις πούλον και ουχί βίζαν. Εχω μεχρι τον Οκτ του 2023 (συν Θεώ, αυτον τον τριαδικον που εμεις οι ορθοδοξοι τιμούμε τέλεια τρισυποστάτως και εσυ αισχος σου, τον ηρνηθης μπρος στην εκκλησια μια ακομα μια φορα) εισιτηριο για Μπακου (ακυρωθεν τον Οκτ του 2020) ενω υπαρχει στο διαβατηριο μου μαρτύριον επισκεψεως εις το Ερεβάν. Νομίζω οτι θα.....

Θυμήθηκα επισης το ταξιδι με την ματρούσκα απο Τυφλίδα για Ερεβάν, εχω να μπω σε οχημα απο τότενες.

Μήπως να εκδώσω καινούργιο διαβατηριο για να μην φαινεται το σφραγιδιστάν; Οπου σφραγιδισταν, σφραγιδα Αρμενιας, Θεέ μου τρισυπόστατε, τι πνεύμα αυτος ο ντιούτι φρί!

 

[poised]

O @taver είχε πει ότι μεταγενέστερα από μένα πήρε κανονικά βίζα έχοντας ταξιδέψει λίγο νωρίτερα στην Αρμενία.

Αυτά τα πράγματα αλλάζουν. Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε που πήγα, επίσης οι Αρμένιοι τον ήπιαν στην πρόσφατη διαμάχη και τα έχασαν σχεδόν όλα, οπότε μάλλον δεν θα τους νοιάζει πια τους Αζέρους.