Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Last Tango in Paris
Τελευταία ημέρα στο Παρίσι και σηκώθηκα με βαρύ κεφάλι και ακόμα πιο βαριά καρδιά. Ποτέ δεν θέλω να επιστρέψω, όπου και αν είμαι, και σε αντίθεση με πολλούς, δεν μπορώ να σκεφτώ το επόμενο ταξίδι όταν δεν έχει καλά καλά τελειώσει το προηγούμενο.. Ευτυχώς η κακοκεφιά στη δική μου περίπτωση περνάει γενικώς λίγο ξώφαλτσα, κι έτσι, με το που βγήκα στον ήλιο, η διάθεση μου έφτιαξε γρήγορα. Στόχος της «βουρκωμένης Δευτέρας» ήταν να… καλύψουμε τα κενά που είχαν αφήσει οι προηγούμενες ρέμπελες μέρες μας, για να μη φωνάζει και ο taver. Το πρώτο πράγμα που θα έκανα, και ας με κορόιδευαν οι υπόλοιπες ότι πάω όπου πάνε οι τουρίστες, θα ήταν ένα προσκύνημα στον μεγάλο ποιητή των παιδικών μου χρόνων…
Κατεβήκαμε με τη Σ στο Περ Λασεζ, προμηθευτήκαμε ένα χάρτη του νεκροταφείου και πάνω του χαράξαμε με μπλε στιλο τη διαδρομή. Ο ίδιος ήλιος που νωριτερα μας χάιδευε τώρα μας μαστιγώνει ανελέητα, εμείς όμως προχωρούμε και προχωρούμε, μέχρι που βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε πίσω από έναν ογκώδη τύμβο. Τελικα δεν χρειαζοταν ο χαρτης και το στιλο ηταν προαιρετικο, δεν είχαμε παρά να ακολουθήσουμε τον κόσμο… Περιμένουμε υπομονετικά να φύγει το –απαραίτητο!- γκρουπ που φωτογραφίζεται μπροστά στον τάφο (!) και στη συνεχεια αποθετουμε με σεμνοτητα το λουλουδακι μας, στεκομαστε λιγο πραγματικα συγκινημενες και οι δυο, μουρμουριζουμε δυο τρια στιχακια και στη συνεχεια αποχωρουμε γιατι ερχεται για… φωτογραφιση το επομενο τσουρμο. Αντιο καλε μου, χαρηκα που σε ειδα, χαρηκα που μεγαλωσα μαζι σου, που ταξιδεψα, ονειρευτηκα κι ερωτευτηκα μαζι σου, και δεν τελειωσαμε ακομα, αυτό είναι σιγουρο…
Κανουμε μια –μαλλον ανορεχτη από πλευρας μου- γυρα στους υπολοιπους ταφους, που δεν μου λενε τιποτε. Ευτυχως σε μια γωνια του Περ Λασεζ ανακαλυπτω τον κρυμμενο μου θησαυρο: μνημεια και αγαλματα αφιερωμενα στο ολοκαυτωμα, στους νεκρους του Παρισιου στο Δευτερο Παγκοσμιο Πολεμο, στους Γαλλους που συμμετειχαν στον Ισπανικο Εμφυλιο, στους…. Κι αλλα, και αλλα. Αν τυχον βρεθειτε στο Περ Λασεζ, αφηστε την Πιαφ τον Μοντιλιανι και τα υπολοιπα παιδια να αναπαυονται ησυχα στους ταφους τους –ετσι κι αλλιως δεν μπορειτε να τους προσφερετε κατι, ουτε κι εκεινοι σε εσας. Οπως μπαινετε δεξια πανω στη γωνια στο τερμα θα βρειτε ολοκληρη την ιστορια του Παρισιου μαζεμενη, καλυτερα ελατε από δω να μαθετε και κατι.
Δεν θα επεκταθω στην υπολοιπη μερα, γιατι όλα λιγο πολύ τα εχετε διαβασει από αλλους καλυτερα και πιο γλαφυρα. Περπατησα πολύ, τη μερα εκεινη, περισσοτερο από κάθε άλλη φορα. Βολταρα στα δυο μικρα νησακια, Ιλ ντε λα Σιτε και Ιλ σεν Λουι, και φωτογράφισα την Παναγια των Παρισιων –σχεδον τρομακτικη ετσι όπως τα πυκνα γκριζα συννεφα πυκνωναν απειλητικα από πανω της. Περασα από την περιφημη αγορα των Αλ σχεδον χωρις να σταματησω και αποχαιρετησα, με βαρια καρδια, το εκπληκτικο Πομπιντου, λογω ελλειψης χρονου (εννοειται εκκρεμοτητα για την επομενη φορα!). Μπερδευτηκα στα στενακια του Μαραι, χαζεψα τα εβραικα καταστηματα που μοσχοβολουσαν και τις χαρακτηριστικες φιγουρες που πηγαινοερχονταν στη Rue des Rosiers. Δυσκολευτηκα πολύ προτου διαλεξω το πιο ατμοσφαιρικο αναμεσα στα υπεροχα μικρα καφε διασπαρτα στο Σεν Ζερμαιν ντε Πρε. Μπηκα σαν τον κλεφτη στην ιστορικη Σορβοννη (βεβαιως με πετυχαν γρηγορα και με πεταξαν εξω) και εφαγα τη μεγαλυτερη απογοητευση στο Καρτιε Λατεν. Πρεπει να σας πω ότι ειχα παει με μεγαλη ανυπομονησια να δω την περιοχη που αποτελεσε κοιτιδα πνευματικων κινηματων και φοιτητικων -κοινωνικων εξεγερσεων. Τι ειδα? Μια «Πλακα», με απαραδεκτα τουριστικα κακογουστα μαγαζια, κραχτες στη σειρα τον ένα διπλα στον άλλο να προσπαθουν να μαντεψουν αν ειμαι Ιταλιδα/Ισπανιδα/Ελληνιδα/something για να μου πουν Welcome! στη γλωσσα μου, απειρο κοσμο να κατακλυζει τα πλακοστρωτα και την εικονα ενός παραδεισου που δεν μενει πια εδώ…
Γενικως, περπατησα ολο το Παρισι απ’ακρη σε ακρη (και πανω πουχα παρει τον αερα του μετρο…), όχι μονο την τελευταια μερα μα και ολες τις υπολοιπες, και μπορω να πω με σιγουρια ότι είναι μια ωραιοτατη πολη που δεν εξαντλειται σε πεντε ουτε σε δεκα μερες… Οσο σκεφτομαι, τωρα που γραφω, τα πραγματα που δεν προλαβα να δω, μου ερχεται να παρω τωρα κιολας το αεροπλανο και να γυρισω πισω στην ομορφη γαλλική πρωτευουσα
Τελευταία ημέρα στο Παρίσι και σηκώθηκα με βαρύ κεφάλι και ακόμα πιο βαριά καρδιά. Ποτέ δεν θέλω να επιστρέψω, όπου και αν είμαι, και σε αντίθεση με πολλούς, δεν μπορώ να σκεφτώ το επόμενο ταξίδι όταν δεν έχει καλά καλά τελειώσει το προηγούμενο.. Ευτυχώς η κακοκεφιά στη δική μου περίπτωση περνάει γενικώς λίγο ξώφαλτσα, κι έτσι, με το που βγήκα στον ήλιο, η διάθεση μου έφτιαξε γρήγορα. Στόχος της «βουρκωμένης Δευτέρας» ήταν να… καλύψουμε τα κενά που είχαν αφήσει οι προηγούμενες ρέμπελες μέρες μας, για να μη φωνάζει και ο taver. Το πρώτο πράγμα που θα έκανα, και ας με κορόιδευαν οι υπόλοιπες ότι πάω όπου πάνε οι τουρίστες, θα ήταν ένα προσκύνημα στον μεγάλο ποιητή των παιδικών μου χρόνων…
Κατεβήκαμε με τη Σ στο Περ Λασεζ, προμηθευτήκαμε ένα χάρτη του νεκροταφείου και πάνω του χαράξαμε με μπλε στιλο τη διαδρομή. Ο ίδιος ήλιος που νωριτερα μας χάιδευε τώρα μας μαστιγώνει ανελέητα, εμείς όμως προχωρούμε και προχωρούμε, μέχρι που βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε πίσω από έναν ογκώδη τύμβο. Τελικα δεν χρειαζοταν ο χαρτης και το στιλο ηταν προαιρετικο, δεν είχαμε παρά να ακολουθήσουμε τον κόσμο… Περιμένουμε υπομονετικά να φύγει το –απαραίτητο!- γκρουπ που φωτογραφίζεται μπροστά στον τάφο (!) και στη συνεχεια αποθετουμε με σεμνοτητα το λουλουδακι μας, στεκομαστε λιγο πραγματικα συγκινημενες και οι δυο, μουρμουριζουμε δυο τρια στιχακια και στη συνεχεια αποχωρουμε γιατι ερχεται για… φωτογραφιση το επομενο τσουρμο. Αντιο καλε μου, χαρηκα που σε ειδα, χαρηκα που μεγαλωσα μαζι σου, που ταξιδεψα, ονειρευτηκα κι ερωτευτηκα μαζι σου, και δεν τελειωσαμε ακομα, αυτό είναι σιγουρο…
Κανουμε μια –μαλλον ανορεχτη από πλευρας μου- γυρα στους υπολοιπους ταφους, που δεν μου λενε τιποτε. Ευτυχως σε μια γωνια του Περ Λασεζ ανακαλυπτω τον κρυμμενο μου θησαυρο: μνημεια και αγαλματα αφιερωμενα στο ολοκαυτωμα, στους νεκρους του Παρισιου στο Δευτερο Παγκοσμιο Πολεμο, στους Γαλλους που συμμετειχαν στον Ισπανικο Εμφυλιο, στους…. Κι αλλα, και αλλα. Αν τυχον βρεθειτε στο Περ Λασεζ, αφηστε την Πιαφ τον Μοντιλιανι και τα υπολοιπα παιδια να αναπαυονται ησυχα στους ταφους τους –ετσι κι αλλιως δεν μπορειτε να τους προσφερετε κατι, ουτε κι εκεινοι σε εσας. Οπως μπαινετε δεξια πανω στη γωνια στο τερμα θα βρειτε ολοκληρη την ιστορια του Παρισιου μαζεμενη, καλυτερα ελατε από δω να μαθετε και κατι.
Δεν θα επεκταθω στην υπολοιπη μερα, γιατι όλα λιγο πολύ τα εχετε διαβασει από αλλους καλυτερα και πιο γλαφυρα. Περπατησα πολύ, τη μερα εκεινη, περισσοτερο από κάθε άλλη φορα. Βολταρα στα δυο μικρα νησακια, Ιλ ντε λα Σιτε και Ιλ σεν Λουι, και φωτογράφισα την Παναγια των Παρισιων –σχεδον τρομακτικη ετσι όπως τα πυκνα γκριζα συννεφα πυκνωναν απειλητικα από πανω της. Περασα από την περιφημη αγορα των Αλ σχεδον χωρις να σταματησω και αποχαιρετησα, με βαρια καρδια, το εκπληκτικο Πομπιντου, λογω ελλειψης χρονου (εννοειται εκκρεμοτητα για την επομενη φορα!). Μπερδευτηκα στα στενακια του Μαραι, χαζεψα τα εβραικα καταστηματα που μοσχοβολουσαν και τις χαρακτηριστικες φιγουρες που πηγαινοερχονταν στη Rue des Rosiers. Δυσκολευτηκα πολύ προτου διαλεξω το πιο ατμοσφαιρικο αναμεσα στα υπεροχα μικρα καφε διασπαρτα στο Σεν Ζερμαιν ντε Πρε. Μπηκα σαν τον κλεφτη στην ιστορικη Σορβοννη (βεβαιως με πετυχαν γρηγορα και με πεταξαν εξω) και εφαγα τη μεγαλυτερη απογοητευση στο Καρτιε Λατεν. Πρεπει να σας πω ότι ειχα παει με μεγαλη ανυπομονησια να δω την περιοχη που αποτελεσε κοιτιδα πνευματικων κινηματων και φοιτητικων -κοινωνικων εξεγερσεων. Τι ειδα? Μια «Πλακα», με απαραδεκτα τουριστικα κακογουστα μαγαζια, κραχτες στη σειρα τον ένα διπλα στον άλλο να προσπαθουν να μαντεψουν αν ειμαι Ιταλιδα/Ισπανιδα/Ελληνιδα/something για να μου πουν Welcome! στη γλωσσα μου, απειρο κοσμο να κατακλυζει τα πλακοστρωτα και την εικονα ενός παραδεισου που δεν μενει πια εδώ…
Γενικως, περπατησα ολο το Παρισι απ’ακρη σε ακρη (και πανω πουχα παρει τον αερα του μετρο…), όχι μονο την τελευταια μερα μα και ολες τις υπολοιπες, και μπορω να πω με σιγουρια ότι είναι μια ωραιοτατη πολη που δεν εξαντλειται σε πεντε ουτε σε δεκα μερες… Οσο σκεφτομαι, τωρα που γραφω, τα πραγματα που δεν προλαβα να δω, μου ερχεται να παρω τωρα κιολας το αεροπλανο και να γυρισω πισω στην ομορφη γαλλική πρωτευουσα
