liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
«Τί ώρα πήγε?», ρωτάω. Η Aν τρέχει με τον δίσκο στο χέρι να βρει μια οθόνη «23:59!». Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί έξω και τον ακούμε να μετράει αντίστροφα με μια φωνή «10,9,8...». Κοιταζόμαστε με γουρλωμένα μάτια, παρατάμε τους δίσκους στο μπαρ, αρπάζουμε η μια το χέρι της άλλης και ρίχνουμε ένα κατοστάρι με τις κοτσίδες μας ν’ανεμίζουν, «7,6,5..», διασχίζουμε το εσωτερικό και το εξωτερικό του εστιατορίου, πηδάμε πάνω από τα σχοινιά του διαδρόμου υποδοχής, μετά πάνω στο πρώτο παγκάκι που βρίσκουμε μπροστά από το νερό και κοιτάμε ανυπόμονα ψηλά στον ουρανό που σε λίγο θα γέμιζε χρώματα «4,3,2,1, happy new year!». Αγκαλιές και φιλιά με όσους γνωστούς κι αγνώστους βρίσκονται τριγύρω, κι αφού διώχνω σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό κάτι τέτοιες στιγμές του τύπου «και τί εστί χρόνος, μπλα, μπλα, μπλα», κοιτάω τα πυροτεχνήματα: στ’ αριστερά μου αυτά του Darling Harbor, φάτσα-κάρτα στο βάθος αυτά της περιοχής Balmain και στα δεξιά αυτά της γέφυρας.
«Ο γκόμενός μου είναι στη γέφυρα», αναστενάζει η μία.
«Ο πρώην μου είναι στη γέφυρα», λέει η άλλη.
«Αυτός που γουστάρω είναι στη γέφυρα», λέει μια τρίτη. Και γελάμε όλες, λες και ήταν η γέφυρα η γη της επαγγελίας και οι γκόμενοι μετανάστες εκεί. Μοιρασιά τσιγάρου στα γρήγορα, και μετά από δέκα λεπτά, κι αφού τσουγκρίσαμε και κατεβάσαμε μονοκοπανιά από ένα ποτήρι σαμπάνια στα μουλωχτά, επιστροφή στη δουλειά.
Πώς πέρασε αυτός ο χρόνος εδώ πέρα, δεν το πήρε κανείς μας χαμπάρι, ίσως γιατί ήταν αρκετά έντονος για όλους. Η ματιά της μνήμης μου χοροπηδάει από ανάμνηση σε ανάμνηση (άλλες πιο σημαντικές κι άλλες όχι και τόσο).
Θυμάμαι τη μέρα που αποχαιρέτησα μια από τις καλύτερες φίλες μου εδώ, την πρώτη που έφυγε, πριν δυο μήνες περίπου, λέγοντας την κλισέ ατάκα «πώς πέρασε ο καιρός...». «Θα ‘ρθεις να με δεις στην Ταϊβάν ε? Βγαίνουν καλές προσφορές από Σύδνεϋ», είπε ενώ προσπαθούσαμε ν’αφαιρέσουμε κιλά από την υπέρβαρη βαλίτσα της με μια κοινή φίλη, κι αφού μοίρασε δίκαια τ’αγαθά της (εγώ πήρα το άλμπουμ με φωτογραφίες από Τασμανία, τη νουτέλα, την τεριγιάκι σως και η άλλη τα υπόλοιπα), πνίξαμε τον πόνο του αποχωρισμού σε τσάϊ λάτε αυτές και σε καπριόσκες εγώ η αλκοόλα πρωϊ-πρωϊ και αποχαιρετηθήκαμε.
Η πρώτη φορά που είδα νυχτερίδα διασχίζοντας για πρώτη φορά το Victoria Park βράδυ μετά τη σχολή και το πόσο παράξενο μου είχε φανεί όταν θρονιάστηκε ανάποδα σ’ένα κλαδί μπροστά στα μούτρα μου, γύρισε το κεφάλι στο πλάϊ ταυτόχρονα με μένα και με κοιτούσε. Ακόμη μου αρέσει να τις βλέπω να πετάνε κοπαδιαστά ανά εκατοντάδες από το παράθυρό μου στον 18ο όροφο καθώς σουρουπώνει.
Η πρώτη φορά που πήγαμε στην Coogee beach (μετά από λίγο καιρό όλοι σνομπάρουν την Bondi) και τρέχαμε σαν τρελοί οι Μεσόγειοι της παρέας να βουτήξουμε, ενώ οι Ασιάτες και οι Μεσανατολίτες κοιτούσαν διστακτικά τα κύματα μισού μέτρου κι εμάς λες κι είμασταν σαλεμένοι.
Το παράθυρο στο σπίτι του φίλου μου κι ο ουρανός που έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής σαν το ανοίγαμε το πρωϊ κι ας βρισκόμασταν μόλις δέκα λεπτά από το κέντρο της πόλης.
Δουλεύοντας στο εστιατόριο- πύργο της Βαβέλ όπου καθένας είναι κι από άλλο μέρος: Άγγλοι, Ιάπωνες, Γάλλοι, Έλληνες, Ιταλοί, Αλβανοί, Νεπαλέζοι, Τυνήσιοι, Κινέζοι, Σλοβάκοι, Κορεάτες, Αυστραλοί, Κολομβιανοί, Βέλγοι και δεν συμμαζεύεται και το καθιερωμένο ποτό σ’ όποιο κοντινό μπαρ είναι ακόμη ανοιχτό μετά τις διπλοβάρδιες κι ας τα ‘χουμε φτυσμένα σπό την ορθοστασία. Το γέλιο που ρίχνω όταν καθένας προφέρει ονομασίες φαγητών ανάλογα με την μητρική του γλώσσα: «κολοκυτοπιτά», η κολοκυθόπιτα για τον Γάλλο σεφ, «κοκορόπιτα» για τον Ιάπωνα, «κόλο» την φωνάζουν όλοι τώρα χάριν συντομίας «I need a kolo on the pass ASAP, guys!” “YES, CHEF!”. Απολαυστικό να βλέπεις πίσω από τον πάγκο της κουζίνας την αγωνία συμπυκνωμένη σε όλες τις γραμμές των προσώπων τους καθώς δίνουν μάχη με τον χρόνο βάζοντας τις τελευταίες πινελιές στα πιάτα με την μπριζόλα και το ψάρι.
Περπατώντας στο έρημο μεταμεσονύχτιο Darling Harbor - όπως λίγες μέρες πριν που δεν υπήρχε ψυχή για δείγμα (μάλλον εξατμίστηκαν από τη ζέστη).
Οι φορές που μ'έπιανε νοσταλγία για την πατρίδα (μιλώντας με φίλη στο τηλέφωνο): "ρε 'συ δεν είμαι καλά, ακούω Τσιτσάνη"-παύση-"Λίζα, εσύ είσαι?"
Η κλασική αντίδραση όταν λέω τον τόπο καταγωγής μου “ha!malaka!” και «πάμε να σπάσουμε κάνα πιάτο» για να πάρουν την απάντηση “come on that was in the 60’s man!”. Το καλύτερο το είπε Κινέζα συμφοιτήτρια «εκεί στην Ελλάδα οι γυναίκες ντύνεστε πολύ κομψά» «βρίσκεις?» «ναι, μ’αυτούς τους άσπρους χιτώνες που φοράτε» «α, αυτό συνέβαινε πολύ παλιότερα, πλέον οι γυναίκες ντύνονται πάνω-κάτω όπως εγώ τώρα» «πλάκα κάνεις». Σε μια πολυπολιτισμική πόλη σαν αυτή όπου καθένας είναι κι από άλλη χώρα, φυσικό είναι τα θέματα κουλτούρας να μονοπωλούν πολλές φορές τη συζήτηση και ο ένας να εκπλήσσεται με τις αντίληψεις του άλλου για διάφορα θέματα, από απορίες τύπου «τί είναι οργασμός?» (Κινέζων συμφοιτητριών άνω των 20 κυρίως), μέχρι την ενθουσιώδη αντίδραση Ολλανδού φίλου μόλις του επέστρεψα 50 σεντς που του χρωστούσα «αυτό θα πει έμπιστο άτομο, έχεις ανέβει στην εκτίμησή μου».
Καθηγητές...η γλωσσολόγος μας που σαν κλασική Aussie περπατούσε παντού ξυπόλητη, κάνοντας μάθημα αγκαλιά με τον σκύλο της ονόματι «Μπανάνα». Ο ανθρωπολόγος-κοινωνιολόγος που περπατούσε μονίμως με ασταθές βήμα λες και τα ‘χε κοπανίσει πριν το μάθημα, κι όποτε πετούσε ατάκα (του τύπου «όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο συνειδητοποιεί πως ζει ένα κλισέ»), έστριβε το κεφάλι, κοιτούσε στο υπερπέραν κι έλεγε “think about it”. Ο αγαπημένος μου καθηγητής κινηματογράφου που όποτε παραληρούσε παθιασμένα για κάποια ταινία «...και η συγκεκριμένη σε κάνει να σκεφτείς για τη σχέση βίας και σεξ», σταματούσε ξαφνικά και κοιτούσε έναν από μας στα μάτια «είσαι βίαιος με τους εραστές σου Τομ?». Ο Γάλλος που μας έκανε να πεθαίνουμε στο γέλιο με την προφορά του: «ιν φακ» το “in fact”, «κούλτουρ» το “culture”, κτλ.
Το άραγμα στα αγαπημένα μας παγκάκια της σχολής μεταξύ μαθημάτων και οι ατελείωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών στη βιβλιοθήκη.
Οι αγγελίες ενοικίασης στις κολόνες του κέντρου και ο τρόπος με τον οποίον προσελκύουν ενοικιαστές: «δωρεάν ρύζι» και «κανείς δεν μένει στο σαλόνι» (δυστυχώς η φωτογραφική μου απεβίωσε τον Ιούλιο και δεν έχω ντοκουμέντα).
Και last but not least τα πρωϊνά που με το που ξυπνάμε, τσεκάρουμε αν έχει ήλιο, κι αν ναι, πέφτουν τα τηλέφωνα βροχή και η μόνη μας απορία είναι «σε ποια (παραλία) θα πάμε σήμερα?»
«Ο γκόμενός μου είναι στη γέφυρα», αναστενάζει η μία.
«Ο πρώην μου είναι στη γέφυρα», λέει η άλλη.
«Αυτός που γουστάρω είναι στη γέφυρα», λέει μια τρίτη. Και γελάμε όλες, λες και ήταν η γέφυρα η γη της επαγγελίας και οι γκόμενοι μετανάστες εκεί. Μοιρασιά τσιγάρου στα γρήγορα, και μετά από δέκα λεπτά, κι αφού τσουγκρίσαμε και κατεβάσαμε μονοκοπανιά από ένα ποτήρι σαμπάνια στα μουλωχτά, επιστροφή στη δουλειά.
Πώς πέρασε αυτός ο χρόνος εδώ πέρα, δεν το πήρε κανείς μας χαμπάρι, ίσως γιατί ήταν αρκετά έντονος για όλους. Η ματιά της μνήμης μου χοροπηδάει από ανάμνηση σε ανάμνηση (άλλες πιο σημαντικές κι άλλες όχι και τόσο).
Θυμάμαι τη μέρα που αποχαιρέτησα μια από τις καλύτερες φίλες μου εδώ, την πρώτη που έφυγε, πριν δυο μήνες περίπου, λέγοντας την κλισέ ατάκα «πώς πέρασε ο καιρός...». «Θα ‘ρθεις να με δεις στην Ταϊβάν ε? Βγαίνουν καλές προσφορές από Σύδνεϋ», είπε ενώ προσπαθούσαμε ν’αφαιρέσουμε κιλά από την υπέρβαρη βαλίτσα της με μια κοινή φίλη, κι αφού μοίρασε δίκαια τ’αγαθά της (εγώ πήρα το άλμπουμ με φωτογραφίες από Τασμανία, τη νουτέλα, την τεριγιάκι σως και η άλλη τα υπόλοιπα), πνίξαμε τον πόνο του αποχωρισμού σε τσάϊ λάτε αυτές και σε καπριόσκες εγώ η αλκοόλα πρωϊ-πρωϊ και αποχαιρετηθήκαμε.
Η πρώτη φορά που είδα νυχτερίδα διασχίζοντας για πρώτη φορά το Victoria Park βράδυ μετά τη σχολή και το πόσο παράξενο μου είχε φανεί όταν θρονιάστηκε ανάποδα σ’ένα κλαδί μπροστά στα μούτρα μου, γύρισε το κεφάλι στο πλάϊ ταυτόχρονα με μένα και με κοιτούσε. Ακόμη μου αρέσει να τις βλέπω να πετάνε κοπαδιαστά ανά εκατοντάδες από το παράθυρό μου στον 18ο όροφο καθώς σουρουπώνει.
Η πρώτη φορά που πήγαμε στην Coogee beach (μετά από λίγο καιρό όλοι σνομπάρουν την Bondi) και τρέχαμε σαν τρελοί οι Μεσόγειοι της παρέας να βουτήξουμε, ενώ οι Ασιάτες και οι Μεσανατολίτες κοιτούσαν διστακτικά τα κύματα μισού μέτρου κι εμάς λες κι είμασταν σαλεμένοι.
Το παράθυρο στο σπίτι του φίλου μου κι ο ουρανός που έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής σαν το ανοίγαμε το πρωϊ κι ας βρισκόμασταν μόλις δέκα λεπτά από το κέντρο της πόλης.
Δουλεύοντας στο εστιατόριο- πύργο της Βαβέλ όπου καθένας είναι κι από άλλο μέρος: Άγγλοι, Ιάπωνες, Γάλλοι, Έλληνες, Ιταλοί, Αλβανοί, Νεπαλέζοι, Τυνήσιοι, Κινέζοι, Σλοβάκοι, Κορεάτες, Αυστραλοί, Κολομβιανοί, Βέλγοι και δεν συμμαζεύεται και το καθιερωμένο ποτό σ’ όποιο κοντινό μπαρ είναι ακόμη ανοιχτό μετά τις διπλοβάρδιες κι ας τα ‘χουμε φτυσμένα σπό την ορθοστασία. Το γέλιο που ρίχνω όταν καθένας προφέρει ονομασίες φαγητών ανάλογα με την μητρική του γλώσσα: «κολοκυτοπιτά», η κολοκυθόπιτα για τον Γάλλο σεφ, «κοκορόπιτα» για τον Ιάπωνα, «κόλο» την φωνάζουν όλοι τώρα χάριν συντομίας «I need a kolo on the pass ASAP, guys!” “YES, CHEF!”. Απολαυστικό να βλέπεις πίσω από τον πάγκο της κουζίνας την αγωνία συμπυκνωμένη σε όλες τις γραμμές των προσώπων τους καθώς δίνουν μάχη με τον χρόνο βάζοντας τις τελευταίες πινελιές στα πιάτα με την μπριζόλα και το ψάρι.
Περπατώντας στο έρημο μεταμεσονύχτιο Darling Harbor - όπως λίγες μέρες πριν που δεν υπήρχε ψυχή για δείγμα (μάλλον εξατμίστηκαν από τη ζέστη).
Οι φορές που μ'έπιανε νοσταλγία για την πατρίδα (μιλώντας με φίλη στο τηλέφωνο): "ρε 'συ δεν είμαι καλά, ακούω Τσιτσάνη"-παύση-"Λίζα, εσύ είσαι?"
Η κλασική αντίδραση όταν λέω τον τόπο καταγωγής μου “ha!malaka!” και «πάμε να σπάσουμε κάνα πιάτο» για να πάρουν την απάντηση “come on that was in the 60’s man!”. Το καλύτερο το είπε Κινέζα συμφοιτήτρια «εκεί στην Ελλάδα οι γυναίκες ντύνεστε πολύ κομψά» «βρίσκεις?» «ναι, μ’αυτούς τους άσπρους χιτώνες που φοράτε» «α, αυτό συνέβαινε πολύ παλιότερα, πλέον οι γυναίκες ντύνονται πάνω-κάτω όπως εγώ τώρα» «πλάκα κάνεις». Σε μια πολυπολιτισμική πόλη σαν αυτή όπου καθένας είναι κι από άλλη χώρα, φυσικό είναι τα θέματα κουλτούρας να μονοπωλούν πολλές φορές τη συζήτηση και ο ένας να εκπλήσσεται με τις αντίληψεις του άλλου για διάφορα θέματα, από απορίες τύπου «τί είναι οργασμός?» (Κινέζων συμφοιτητριών άνω των 20 κυρίως), μέχρι την ενθουσιώδη αντίδραση Ολλανδού φίλου μόλις του επέστρεψα 50 σεντς που του χρωστούσα «αυτό θα πει έμπιστο άτομο, έχεις ανέβει στην εκτίμησή μου».
Καθηγητές...η γλωσσολόγος μας που σαν κλασική Aussie περπατούσε παντού ξυπόλητη, κάνοντας μάθημα αγκαλιά με τον σκύλο της ονόματι «Μπανάνα». Ο ανθρωπολόγος-κοινωνιολόγος που περπατούσε μονίμως με ασταθές βήμα λες και τα ‘χε κοπανίσει πριν το μάθημα, κι όποτε πετούσε ατάκα (του τύπου «όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο συνειδητοποιεί πως ζει ένα κλισέ»), έστριβε το κεφάλι, κοιτούσε στο υπερπέραν κι έλεγε “think about it”. Ο αγαπημένος μου καθηγητής κινηματογράφου που όποτε παραληρούσε παθιασμένα για κάποια ταινία «...και η συγκεκριμένη σε κάνει να σκεφτείς για τη σχέση βίας και σεξ», σταματούσε ξαφνικά και κοιτούσε έναν από μας στα μάτια «είσαι βίαιος με τους εραστές σου Τομ?». Ο Γάλλος που μας έκανε να πεθαίνουμε στο γέλιο με την προφορά του: «ιν φακ» το “in fact”, «κούλτουρ» το “culture”, κτλ.
Το άραγμα στα αγαπημένα μας παγκάκια της σχολής μεταξύ μαθημάτων και οι ατελείωτες ώρες παρακολούθησης ταινιών στη βιβλιοθήκη.
Οι αγγελίες ενοικίασης στις κολόνες του κέντρου και ο τρόπος με τον οποίον προσελκύουν ενοικιαστές: «δωρεάν ρύζι» και «κανείς δεν μένει στο σαλόνι» (δυστυχώς η φωτογραφική μου απεβίωσε τον Ιούλιο και δεν έχω ντοκουμέντα).
Και last but not least τα πρωϊνά που με το που ξυπνάμε, τσεκάρουμε αν έχει ήλιο, κι αν ναι, πέφτουν τα τηλέφωνα βροχή και η μόνη μας απορία είναι «σε ποια (παραλία) θα πάμε σήμερα?»
Πέρασε λοιπόν κιόλας ένας χρόνος, ε; :roll: Καλά να περνάς και να ξέρεις ότι είναι χαρά μας να μαθαίνουμε νέα σου!!!
κάποτε κάποιος με είχε ρωτήσει αν έχουμε λεωφορεία και τρένα αλλά δεν θυμάμαι πότε και πού
