Ισραήλ Ένας άπιστος στους Αγίους Τόπους

[GTS]

Άγρια χαράματα στο Ben Gurion και στεκόμαστε στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και την είσοδο στη χώρα του Ισραήλ, τη γη της επαγγελίας. Μετά από 2-3 τυπικές ερωτήσεις, εισερχόμαστε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες στα ενδότερα και εξερχόμενοι του κτιρίου αναζητούμε στα δεξιά τα βανάκια τα οποία θα μας μεταφέρουν γρήγορα και φθηνά στην Ιερουσαλήμ, τον τελικό μας προορισμό για τις επόμενες 3 μέρες. Στο βαν πιάνουμε κουβέντα με έναν Έλληνα μοναχό, τον πατέρα Σάββα, που είναι γλυκύτατος και ομιλητικότατος για τέτοια ώρα. Η συνάντηση αυτή μας αλλάζει λίγο τα σχέδια, αφού καταβαίνουμε σε άλλη πύλη της παλιάς πόλης από αυτή που είχαμε σχεδιάσει και ήταν δίπλα στο κατάλυμά μας. Αντ’αυτού, κατεβαίνουμε μαζί του στη πύλη που είναι δυο βήματα από την ελληνορθόδοξη συνοικία και το Πατριαρχείο. Βοηθώντας το γέροντα με τη βαλίτσα του, μπαίνουμε στη παλιά πόλη σα τα φαντάσματα, επικρατεί ερημιά και ησυχία. Κάτι τέτοιες αναπάντεχες συναντήσεις είναι που σου χαρίζουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές στα ταξίδια και αυτό ακριβώς έγινε. Μπήκαμε με τον γέροντα μέσα στο Πατριαρχείο, όπου και μας ξενάγησε στα γρήγορα στα καταλύματα των μοναχών και στο ναό στο εσωτερικό του, όπου ετοιμάζονταν για λειτουργία. Καθώς λοιπόν βγήκαμε έξω στην αυλή, η εικόνα ήταν μαγική: ένας ξάστερος ουρανός, διαυγής σα κρύσταλλο, με μια φέτα φεγγάρι να λάμπει στην άκρη του έτοιμο να δύσει, μια φωτεινή σφραγίδα του Ισλάμ και με το διπλανό τζαμί να ορθώνεται στο διπλανό οικόπεδο πάνω από τα κεφάλια μας να συμπληρώνει την εικόνα. Ήταν λίγο πριν το χάραμα όταν ο μουεζίνης ξεκίνησε τη ψαλμωδία του, όπου και ανατρίχιασα κοιτώντας μια το φεγγάρι, μια το τζαμί και μια τους τρούλους από τον Πανάγιο Τάφο που βρισκόταν λίγο παραπέρα. Η μίξη των θρησκειών, των πολιτισμών σε μια στιγμή μόνο, ένα από τα πραγματικά highlight του ταξιδιού.

Αρπάζοντας την ευκαιρία, συνεννούμαστε με τους φρουρούς στην είσοδο, αφήνουμε τις βαλίτσες μας και πηγαίνουμε στο Πανάγιο Τάφο. Είναι πραγματική ευκαιρία να τον απολαύσουμε σχεδόν μόνοι μας, πριν τον κατακλύσουν τα πλήθη του χριστεπώνυμου πληρώματος όλων των ομολογιών που διεκδικούν μερίδιο σε αυτόν. Αρχικά χαμένοι καθώς πρόκειται για ένα μεγάλο σύμπλεγμα χώρων, παρεκκλησίων και μυστηριωδών δωματίων, εντοπίζουμε το κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου, όπου λειτουργούν Αρμένιοι ιερείς. Περιμένουμε να ολοκληρώσουν και μπαίνουμε μέσα για να προσκυνήσουμε. Ο χώρος είναι απέριττος, πολύ πιο απλός απ’ότι φανταζόμουν για το κορυφαίο μνημείο της Χριστιανοσύνης. Πρέπει να ήμουν ο μοναδικός άπιστος στο χώρο, αλλά ο σεβασμός μου και η ευλάβεια, αναμεμιγμένη με μπόλικη νύστα, δεν υπολοιπόταν των υπολοίπων, δηλ. ημών των 2 Ελλήνων και καμιά 15αριά ορθόδοξων ανατολικοευρωπαίων. Λίγο παραπέρα είναι το σημείο της αποκαθήλωσης, το οποίο δεν είναι παρά μια μαρμάρινη πλάκα στο πάτωμα με μια σειρά από μεγάλα καντήλια κρεμάμενα από πάνω της. Όχι, δε έπεσα στα 4 να προσκυνήσω εκεί και να φιλήσω το σημείο όπως οι υπόλοιποι, έχει και η ευλάβεια τα όριά της. Ανέβηκα όμως με προσμονή τα σκαλιά λίγο παραπέρα, όπου βρίσκεται το αγαπημένο μου σημείο του όλου συμπλέγματος, ο Γολγοθάς, ο φριχτός Γολγοθάς των ευαγγελίων. Ένας εντυπωσιακός σταυρός ορθώνεται πάνω σε ένα κομμάτι βράχου, προστατευμένου σε γυαλί. Για μένα είναι το συγκινητικότερο σημείο και το πιο ωραίο κομμάτι της διηγήσης των ευαγγελίων της Μ. Εβδομάδας, το σημείο όπου μόνος ο Ιησούς υπέφερε, μαρτύρησε, αφού τον απαρνήθηκαν οι πάντες, πλην της μητέρας του, μιας μαθήτριας και ενός μόνο μαθητή του. Οι υπόλοιποι είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους, κι ας υποτίθεται ότι είχε αναστήσει και νεκρούς μπροστά τους, κι ας είχε κάνει τόσα θαύματα. Και μετά απορείς γιατί οι γυναίκες αντιμετωπίζονται τόσο διαφορετικά από τους άνδρες στη χριστιανική θρησκεία και δε θεωρούνται άξιες για το χρίσμα, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και μια άλλη συζήτηση, στην οποία νομίζω ότι ο Σαούλ, μετέπειτα γνωστός ως Απόστολος των Εθνών Παύλος, ίσως έχει την ευθύνη ως ο κατ’εξοχήν θεμελιωτής της νέας τότε θρησκείας.

Επιστρέφουμε στο Πατριαρχείο, παίρνουμε των ομματιών μας και διασχίζοντας τους πλακόστρωτους δρόμους της παλιάς πόλης που ξυπνούσε, κατευθυνθήκαμε προςτο κατάλυμά μας, το Austrian Hospice (sterreichisches Hospiz zur Heiligen Familie, Jerusalem erleben). Μόλις είχε χαράξει, είμασταν άυπνοι και ψόφιοι και τα δωμάτιά μας θα ήταν έτοιμα στις 2 το μεσημέρι. Δώσε μας δύναμη Αλλάχ να αντέξουμε μέχρι τότε…

 

• 1
• 2

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 2

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Ξεκινάς με όμορφο τρόπο και έντονες εικόνες την ιστορία σου!Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Ποτε πηγες και ποσο καθισες;

 

[renata]

gts εσένα θέλομε!!
τι έτρωγες τι επινες τι καπνιζες!
εναλλακτικές εμπειρίες δωσε να νιώσομε την "άλλη" αυρα!!

 

[ευαγγελια]

Λουκουμακι , λουκουμακι!! Πες τα ολα τωρα για την δευτερη αγαπημενη μου χωρα στον πλανητη!! Μου λειπει..

 

[KLEOPATRA]

GTS is back!
Αναμενω συνεχεια.....

 

[varioAthens]

Η αρχή της ιστορίας σου με έχει κερδίσει! Για συνέχισε άπιστε (αν και δεν μου πολυφαίνεσαι για τέτοιος... )

 

[soudianos]

Μπα!!!!
Πάνω στη ώρα.......tks GTS

 

[GTS]

Ποτε πηγες και ποσο καθισες;

3-6 Δεκέμβρη του 2010. Πολύ λίγοι τουρίστες και ευτυχώς τέλειος καιρός, 20oC με λιακάδα.

 

[GTS]

Αφήνοντας τα πράγματα στο κατάλυμά μας, βγαίνουμε στα λιθόστρωτα σοκάκια της παλιάς Ιερουσαλήμ. Το μεσαιωνικό κτίριο που μας φιλοξενεί βρίσκεται στην οδό του μαρτυρίου (via Dolorosa) και πλησίον της πύλης της Δαμασκού. Εμείς όμως, ως αδελφοί προφήτες Αββακούμ και Ναούμ, κατευθυνόμαστε προς τη πύλη των λεόντων. Κουρασμένοι όσο δε πάει, θα κάνουμε σε λίγο το πιο κοπιώδη περίπατο, πηγαίνοντας προς το όρος των Ελαιών. Η Ιερουσαλήμ έχει μια τοπογραφία στην οποία κυριαρχούν οι λόφοι και ενδιαμέσως αυτών μικρές, στενές κοιλάδες, επομένως οι ανηφόρες και κατηφόρες εναλλάσσονται με ταχείς ρυθμούς, εξαντλώντας ακόμα και τον εξοικειωμένο περιπατητή. Αρχικά λοιπόν κατηφορίζουμε προς τη κοιλάδα των κέδρων, περνώντας από το μοναστήρι και τόπο μαρτυρίας του πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Το πρώτο σημείο που τραβά τη προσοχή μας είναι στα αριστερά και δεν είναι άλλο από τον τάφο της Παναγίας. Μια αψιδωτή είσοδος μέσα σε έναν ελαιώνα οδηγεί με πολλές σκάλες σε έναν μεγάλο υπόγειο χώρο, όπου βρίσκεται το άγιο μνήμα της Θεοτόκου. Μέσα σε αυτό το κενό μνήμα, βλέπω νομίσματα και χαρτονομίσματα πεταμένα από τους πιστούς και δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ γιατί οι πιστοί νιώθουν την ανάγκη να βάλουν το χέρι στη τσέπη μόλις βρίσκονται σε ένα άγιο μέρος. Στο τάφο της Θεοτόκου, λειτουργούν εναλλάξ ελληνορθόδοξοι και Αρμένιοι ιερείς, με αυστηρά χρονικά όρια στη λειτουργία τους. Πρέπει να έχει γίνει το σώσε από μαλλιοτραβήγματα και ξύλο εκεί μέσα, οπότε για να αποφύγουν τους καυγάδες συντομεύουν την όποια λειτουργία έχει τύχει να καθυστερήσει.

Έξω από τον τάφο και κοιτώντας προς την παλιά πόλη αντικρίζουμε ένα όμορφο θέαμα, τα κραταιά τείχη της Ιερουσαλήμ χτισμένα από τον Σουλεϊμάν τον 16ο αιώνα, τη χρυσή πύλη σφραγισμένη και ακριβώς από κάτω το μουσουλμανικό νεκροταφείο. Η χρυσή πύλη είναι, όπως λένε, η πύλη από την οποία εισήλθε ο Ιησούς στη πόλη μετά βαΐων και κλάδων και οδηγεί στο όρος του Ναού. Λίγα μέτρα παραπέρα από το τάφο της Θεοτόκου, βρίσκεται η Γεθσημανή, με τον αντίστοιχο ναό, ένας προσεγμένος κήπος με ελαιόδεντρα που φαίνονται πραγματικά παμπάλαια, σαν αυθεντικοί μάρτυρες της αγωνίας, προσευχής και σύλληψης του Ιησού. Στο χώρο μέσα κι έξω απ’το ναό, βλέπουμε το σημάδι όπου προσευχήθηκε ο Κύριος, λίγο παρακάτω το σημείο όπου γονάτισε και κατάλαβα ευθύς ότι η εκμετάλλευση και η πεζότητα πάνε χέρι χέρι. Ανηφορίζοντας προς το όρος των Ελαιών, περνάμε έξω από το κλειστό για σήμερα ρωσικό ορθόδοξο μοναστήρι της Μαρίας Μαγδαληνής με τους χρυσοποίκιλτους τρούλους του. Το όρος φιλοξενεί διάφορους ναούς και μοναστήρια, μεταξύ των οποίων και το λεγόμενο «Πάτερ Ημών», όπου μπορείς να διαβάσεις σε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες το πάτερ ημών σε δεκάδες γλώσσες, μερικές από αυτές πραγματικά απίθανες και άγνωστες. Η θέα από το όρος των Ελαιών προς τη πόλη είναι πραγματικά απολαυστική και καθόμαστε για πρώτη φορά να ξεκουραστούμε, κάτω από έναν καταγάλανο και υπέροχο ηλιόλουστο ουρανό. Ακριβώς πίσω από τα τείχη του Σουλεϊμάν, κυριαρχεί το μεγαλοπρεπέστατο μουσουλμανικό τέμενος, το πασίγνωστο Dome of the Rock, με το χρυσό του τρούλο να απαστράπτει. Στο βάθος, απλώνονται οι στέγες της παλιάς πόλης, με διάφορα καμπαναριά να ξεχωρίζουν και τους δύο τρούλους του Πανάγιου Τάφου να διακρίνονται καθαρά. Στα πόδια μας κείτεται ένα εντυπωσιακό θέαμα, καθώς ένα τεράστιο τμήμα του όρους των Ελαιών αποτελεί εδώ και 3000 χρόνια εβραϊκό νεκροταφείο, με τις μαρμάρινες ταφόπλακες να κυριαρχούν πάλλευκες στους ξερούς βράχους. Κάθε πιστός Ιουδαίος θέλει να ταφεί εδώ, αφού είναι το σημείο όπου πιστεύουν ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία με την έλευση του Μεσσία. Το ίδιο όμως πιστεύουν και οι Μουσουλμάνοι, το δικό τους νεκροταφείο απλά είναι στην απέναντι πλευρά, δείχνοντάς μας πόσο κοντά είναι τελικά οι 3 αυτές μεγάλες θρησκείες.

Με τα πόδια μας να ζυγίζουν πλέον 100 κιλά, συνεχίζουμε την επίπονη ανάβαση, η οποία τερματίζει στο όρος της Αναλήψεως, όπου βρίσκεται το σημείο όπου πιστεύεται πως αναλήφθηκε ο Ιησούς εις τους ουρανούς. Σήμερα το σημείο αυτό είναι ταζαμί, ανήκει και φυλάσσεται από Μουσουλμάνους, για τους οποίους σημειωτέον ο Χριστός είναι προφήτης του Αλλάχ και ιερότατο πρόσωπο. Αφού λοιπόν πληρώσαμε ένα ευτελές ποσό μπήκαμε στο μικρό χώρο, όπου και βρίσκεται το σημάδι από την ιερή πατούσα του Κυρίου. Εγώ σημάδι τέτοιο δεν είδα κι ας φόραγα τα γυαλιά μου, αλλά τουλάχιστον ο σκοπός μας επετεύχθη: η ώρα πλησίαζε 12 το μεσημέρι και είχε έρθει η στιγμή να επιστρέψουμε στη πόλη. Ξανά λοιπόν ανηφόρες και κατηφόρες να διαδέχονται η μία την άλλη, συναντώντας διάφορα γκρουπ και ομάδες θρησκευτικού τουρισμού, από τη Νιγηρία (!), τις ΗΠΑ και την ανατολική Ευρώπη. Έλληνες πουθενά και όπως διαπιστώσαμε και τις επόμενες ημέρες, τα ελληνικά γραφεία ταξιδιών μάλλον δεν διοργανώνουν τις κλασσικές εκδρομές τους αρχές Δεκέμβρη που πήγαμε εμείς.

Κατάκοποι επιστρέφουμε από τη πύλη των λεόντων στην αγία Σιών, όπου και πεινασμένοι θα αναζητήσουμε να φάμε στα σοκάκια της πόλης που όχι μόνο έχουν πλέον ζωντανέψει, αλλά γίνεται ο κακός χαμός. Η γοητεία ενός αραβικού σουκ απλώνεται μπροστά μας, αφού στα γοητευτικά, ανήλιαγα στενά βρίσκονται δεκάδες μαγαζιά που πουλάνε τρόφιμα, ρούχα, γλυκά, είναι μια ολοζώντανη πολύβουη αγορά με ελάχιστους τουρίστες και πάρα πολλούς ντόπιους. Δεν αναζητούσαμε κάτι ιδιαίτερο να φάμε αλλά ευτυχώς βρήκαμε την όασή μας σε ένα λαϊκό και ταπεινό αραβικό εστιατόριο, με πεντανόστιμα χούμους, φαλάφελ και τα σχετικά που τα συνοδεύουν. Ήρθε όμως και η πολυπόθητη ώρα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να μπούμε να δωμάτιά μας και σχεδόν νεκροί να πέσουμε στα κρεβάτια μας.

 

[meli]

Ενθουσιαστηκα!!!
Συνεχισε! Πολυ με ενδιαφερει! Ειναι το ονειρο της μαμας μου,να την παω εκει..

 

[pattyyy]

H περιγραφή σου βάζει στη λίστα επιθυμητών προορισμών ένα μέρος που δεν το είχα στα υπόψιν μου!