Άγιο Όρος 2015

[soudianos]

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 2015


Θα σας πάω… και φέτος ένα ταξιδάκι στο λεγόμενο «Περιβόλι της Παναγιάς» επιβεβαιώνοντας αυτά που έχω γράψει σε άλλες ιστορίες, ότι δηλαδή κάθε ταξίδι είναι διαφορετικό κάθε μοναστήρι έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Αν δεν έβρισκα το διαφορετικό δε θα σας έγραφα αλλά θα έβαζα μόνο εικόνες. Μάλιστα όπως θα δείτε κάποια ερωτηματικά ακόμα δεν έχω δώσει απάντηση, και ίσως την βρείτε εσείς.[1]

Αυτή τη φορά με ξεσήκωσε ο περυσινός μου σύντροφος ο πρωτάρης. Θυμάστε, αυτός με τη δερμάτινη τσάντα του δόκτορα επιπλέον της χειραποσκευής. Ο αθεόφοβος και φέτος την κρατούσε. Αλλά του την συγχωρώ…καθότι πριν λίγες μέρες με ειδοποίησε πως θέλει να πηγαίνει στο Α.Ο. κάθε χρόνο μέχρι που θα μπορεί να περπατά, και μόνο μαζί μου. Τούτο μόνο του αποτελεί μια ηθική ικανοποίηση.

Φέτος όμως παρουσιάστηκε αναπάντεχα και τρίτος πρωτάρης. Συμπολίτης μου γνωστός από δεκαετίες, απ΄ αυτούς που χάνονται οι δρόμοι σας αλλά κάποια στιγμή οι δρόμοι σας ξανασμίγουν. Μάλιστα ούτος μου δήλωσε ότι είναι πεζοπόρος.!! Ωραία, σκέφθηκα!! Αν χάσω τη διαδρομή όπως έγινε στο προηγούμενο ταξίδι, θα είμαι με παρέα. Βρήκα το σύντροφο στις πορείες μου στις ερημιές κι έτσι με περισσότερη φροντίδα συνέχισα να μελετώ τους χάρτες με τα μονοπάτια, τις πορείες μεταξύ των μοναστηριών που θα μας φιλοξενούσαν, τρίωρες, τετράωρες πορείες πάνω στις κορυφές των καταπράσινων βουνών, αρχές Ιούνη όταν η φύση είναι ανθισμένη.

Από διαφορετικούς τόπους και σε ξεχωριστούς χρόνους ξεκίνησε το ταξίδι καθενός μας, και νάμαστε στο πρακτορείο της Χαλκιδικής την προγραμματισμένη ώρα. Άρχισε να νυχτώνει όταν φτάσαμε στο κρατημένο πριν από μήνα ξενοδοχείο του φιλικού μου ξενοδόχου στη Ουρανούπολη. Βρίσκεται πεντακόσια μέτρα πριν φτάσουμε στην πόλη και το προτιμώ γιατί εκτός που ο ιδιοκτήτης του είναι τύπος επικοινωνιακός, έχει καλές τιμές και πλούσιο πρωινό.

Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε για την πόλη. Στις παραλιακές ταβέρνες οι πελάτες ήταν ελάχιστοι αυτή την εποχή. Έλληνες, Βαλκάνιοι, Ρώσοι. Βαριά μαύρα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό, ο αέρας δυνάμωσε στην παραλία, βροντές ακούγονταν, λάμψεις χαράκωναν τον ουρανό από τα δυτικά. Προφυλαμένοι από τον αέρα και τις λίγες ψιχάλες κάτω από τις τέντες της παραλιακής ταβέρνας όπου είχαμε τελειώσει το βραδινό μας περιμέναμε δυνατή μπόρα να ξεσπάσει, να περάσει και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Επειδή το αραιό ψιλόβροχο συνεχιζόταν, βαρεθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής από τον κεντρικό δρόμο έξω από την πόλη. Ήταν κατασκότεινα, και πάνω μας γινόταν ο χαλασμός από μπουμπουνητά, αστραπές, κεραυνοί σε όλο το σκοτεινό στερέωμα, δυνατά κι ασταμάτητα. Ήταν ένα φαινόμενο συνηθισμένο που το χαίρεσαι όταν τυχαίνει νάσαι κλεισμένος στο σπίτι σου, αλλά στην ύπαιθρο καταλαβαίνεις την ένταση του και τον κίνδυνο. Το αδιάβροχο με την κουκούλα με προφύλαξε από τη βροχή που άρχισε πέντε λεπτά πριν περάσουμε την πόρτα του ξενοδοχείου. Μα τι αμαρτίες κάναμε και μας υποδέχονται έτσι; Ή ο δαί….νας δε σ αφήνει να πας ν’ αγιάσεις!...Κάθε φορά κάτι συμβαίνει…μά φέτος δεν ήταν η καταιγίδα, αλλά αυτό που έτυχε την επόμενη μέρα. Η κάρτα τριτέκνου ξεχασμένη σπίτι και 25 ευρώ στο διαμονητήριο αντί 10!!

Την επόμενη μέρα ταξιδεύαμε με το καραβάκι παράλληλα με τις δυτικές ακτές του Άθως κάτω όμως από ένα καθαρό ουρανό κι ένα λαμπρό ήλιο. Τα επί εκατονταετίες αγιασμένα χώματα έχουν αρχίσει να σου στέλνουν τη θετική πνευματική τους ενέργεια, και οι αρνητικές δυνάμεις υποτάσσονται… Εννοείται βέβαια ότι είσαι δέκτης. Κείνη τις μέρες τουλάχιστον. Διαφορετικά πας, ανεβαίνεις στην κορυφή του Άθως και κανονίζεις να φτάσεις ξημερώματα… για να δεις τη ανατολή του ήλιου.

Πρώτος μας προορισμός ήταν η Ι.Μ. Κωνσταμονίτου. Αποβιβαστήκαμε στον ταρσανά της μονής στην τρίτη στάση του πλοιαρίου αποφεύγοντας την πολυκοσμία της Δάφνης και των Καρυών που επικρατεί την ώρα της άφιξης του πλοίου.

45 λεπτά μόνο ήταν η απόσταση από τον Ταρσανά μέχρι το μοναστήρι. Στο λιμανάκι περίμενε μια καρότσα με πάγκους και πήρε τους προσκυνητές μαζί και τον «δόκτορα» μας, Οι πεζοπόροι… δε δελεάζονται από τέτοιες πολυτέλειες. Εγώ με το δικό μου «πεζοπόρο» φορτωθήκαμε τα σακίδια στην πλάτη και ξεκινήσαμε πάνω στον ίδιο δρόμο πού πήρε η καρότσα. Ήταν ένας ανηφορικός φαρδύς χωματόδρομος. Δεν είχε τις ομορφιές ενός μονοπατιού όπως αυτά που είναι κατάσπαρτο το Α.Ο., κάτω από δένδρα με σκιά, όμως ήταν χαραγμένο πάνω σε καταπράσινους λόφους συνεχή ανηφόρα μέχρι το μοναστήρι και η διαδρομή γινόταν κάτω από τον ήλιο της εντεκάτης πρωινής ώρας μηνός Ιουνίου.

Μετά από 20 λεπτά άκουσα πίσω μου μια φωνή: -Τυχερός ο Ευ…..ς -Σιγά που είναι τυχερός, εμείς είμαστε οι τυχεροί που απολαμβάνουμε τη φύση και το τοπίο της, του απάντησα. Μετά από πέντε λεπτά η ίδια μουρμούρα ξανά. Γυρνάω πίσω το κεφάλι μου κι ο αθεόφοβος παρά τις συμβουλές μου, εκτός από το σακίδιο της πλάτης, κρατούσε κι από μία τσάντα πλαστική σε κάθε χέρι. Στη μία είχε δυο μπουκάλια νερό και στην άλλη το μπουφανάκι του. - Προτιμάς νερό από τις αποθήκες του σούπερ μάρκετ, κι όχι από το καθαρό κρυστάλλινο του Α.Ο. ; Συνεχίσαμε μπροστά εγώ πίσω αυτός., -Αρχίζω να ιδρώνω!!! Άκουσα μια φωνή πίσω μου – Και τι έγινε δηλαδή πως ιδρώνεις, εγώ έχω ιδρώσει από πριν, θα στεγνώσουμε αργότερα, σιγά το πράμα –Έχω ιδρώσει…-Μα δεν μου δήλωσες πως κάνεις πεζοπορίες ; Που τις κάνεις; -Πηγαίνω μέχρι το λιμάνι και γυρίζω σπίτι μου με τα πόδια…..!!

Μετά από 45 λεπτά είδαμε το μοναστήρι περιτριγυρισμένο από καταπράσινα βουνά που έκρυβαν τον ορίζοντα. Ο φίλος μας ήταν απ έξω και μας περίμενε.

Από το ξενοδοχείο

Τάισμα των γλάρων από το χέρι

Προς Ι.Μ. Κωνσταμονίτου


Κωνσταμονίτου



[1] Η περιγραφή απευθύνεται και για άτομα εκτός φόρουμ

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Κωνσταμονίτου. Πολύ με μπέρδευε αυτή η λέξη μέχρι που άρχισα να ασχολούμαι μ αυτή. Μάλιστα κάποιος απ΄ εμάς την είπε Κωνσταντινάτο! Λέγεται πως ιδρύθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο και αποπερατώθηκε από το γιό του Κώνστα τον 5ο αιώνα μ.Χ., εξ ου και το όνομα. Υπάρχουν κι άλλες υποθέσεις. Στην ανασυγκρότηση που άρχισε να γίνεται το 1820, τότε που ο ηγούμενος της καταγόταν από την Ήπειρο, βοήθησε σ αυτή ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων.! Είναι η τελευταία στην ιεραρχία από τις 20 μονές του Α.Ο. Η πιο απομονωμένη η πιο φτωχή. Εξ αιτίας τη απομόνωσης αυτής προσελκύει άτομα που θέλουν να περάσουν μερικές ώρες ησυχίας και γαλήνης.

Έξω από τα μοναστήρι ήταν μια μεγάλη πηγή με συνεχή ροή νερού κάτω από πλατάνια. Βγάλαμε τα βρεγμένα πουκάμισα τα απλώσαμε στα κλαδιά των δένδρων και βάλαμε στεγνά. Εκεί κοντά ήταν και το κιόσκι, στρογγυλό σκεπαστό με παγκάκια για την ξεκούραση των προσκυνητών αλλά και των μοναχών που βγαίνουν από το χώρο της μονής να πάρουν το αεράκι τους, κι αυτό κυριολεκτικά, καθώς μέσα στη μονή τα τείχη και οι κτιριακές εγκαταστάσεις που περικλείουν το ελεύθερο χώρο, αφενός δεν επιτρέπουν τον αέρα να εισέλθει κι αφετέρου τον κάνουν να μοιάζει με αυλή φυλακής. Υπάρχουν πάντως μοναχοί που για πολλές δεκαετίες δεν έχουν ξεμυτίσει από την κεντρική πύλη του μοναστηριού. Ούτοι ζουν στον κόσμο τους…

Μετά την τακτοποίηση στα δωμάτια από τον αρχοντάρη οι επισκέπτες είναι ελεύθεροι μέχρι τον εσπερινό που συνήθως είναι στις 5 ή 6 το απόγευμα. Το βραδινό θα είναι μεταξύ 7-8 περίπου. Για μεσημεριανό ούτε λόγος. Αυτό ήδη έγινε στις εννέα το πρωί. Αρκείσαι με το καφεδάκι και το λουκουμάκι που σου πρόσφεραν όταν έφτασες. Εδώ στην Κωνσταμονίτου περιέργως δεν μας πρόσφεραν, όμως μπορούσαμε να το ζητήσουμε ή και να το κάναμε εμείς. Γι αυτό την πρώτη σου μέρα στο Α.Ο. καλό είναι να είσαι εφοδιασμένος με κουλουράκια, παξιμάδια ή ξηρούς καρπούς.

Ο ελεύθερος χρόνος είναι χρήσιμος για να επικοινωνήσεις με άλλους προσκυνητές από διάφορα μέρη της Ελλάδας κι όχι μόνο. Ανταλλάζετε πληροφορίες και απορίες για τα μοναστήρια, βρίσκετε κοινούς γνωστούς και κάποιοι σας εκμυστηρεύονται τους λόγους που τους ώθησαν να έρθουν στο Α.Ο. – Έχω τόση πίεση στη δουλειά μου, που πήρα εβδομαδιαία άδεια και την κάνω όλη σ αυτό το μοναστήρι, μας είπε ένας στρατιωτικός

-Δεν αναγνωρίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και δε δεχόμαστε τη βοήθεια της μας είπε επί των δημοσίων σχέσεων μοναχός.

Ανάστημα μέτριο, γεροδεμένος, δυνατός με πλούσια μαλλιά, φρύδια, γένια και μάτια τεράστια. Θηρίο. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος, ότι δηλαδή δε φτάνουν τα χρήματα και γι αυτό δεν υπάρχει ηλεκτρικό φως στα κελιά, στους διαδρόμους, στις τουαλέτες αυτής της μονής. Αλλά η προτίμηση του φυσικού από το τεχνικό, ταυτόχρονα η παράδοση και η ταπεινότητα. Έτσι, ο επισκέπτης θα ζήσει εδώ μια ξεχωριστή εμπειρία. Λάμπες πετρελαίου, μία σε κάθε δωμάτιο, άλλη να κρέμεται δίπλα στον νιπτήρα και άλλες στις τούρκικες τουαλέτες. Έντονη ήταν η μυρουδιά του πετρελαίου παντού

Η πρώτη μας επαφή με την εκκλησία ήταν στο εσπερινό

Κύρια και δευτερεύουσες εκκλησίες, παρεκκλήσια, όλα είναι κλειδωμένα, σε όλες τις μονές, και ανοίγουν μόνο στις λειτουργίες. Η επόμενη λειτουργία έγινε στις τρεις το πρωί.

Μισοσκόταδο επικρατούσε σε όλους τους εσωτερικούς χώρους, παμπάλαιοι ασυντήρητοι χώροι, ξεφτισμένοι τοίχοι, χαμηλές στοές με κίνδυνο να κτυπήσεις το κεφάλι σου, μαύρες σκιές που αν δε προσέχεις θα πέσεις πάνω τους, κινούνταν στα σκοτάδια τις τρίτης πρωινής ώρας και ετοιμάζονταν να πάνε στην εκκλησία για την πρωινή λειτουργία του όρθρου. Μαζί τους κι εμείς. Βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο στο δεύτερο όροφο, περιμέναμε να συνηθίσει το μάτι μας το σκοτάδι και με προσοχή κατεβήκαμε την εξωτερική σκάλα την απότομη. Κατάμαυρες σκιές οι μοναχοί με τα ράσα τους ν ανεμίζουν, συνηθισμένοι στο ημίφως προχωρούσαν με σιγουριά κι αθόρυβα από τα κελιά προς στην εκκλησία η οποία όπως σε όλα τα μοναστήρια βρίσκεται στο κέντρο σχεδόν του υπαίθριου χώρου που περιβάλλεται από τις κτιριακές εγκαταστάσεις της μονής. Μαύρο σκοτάδι και στην εκκλησία. Κι ακόμα πιο μαύρα ίδιο με το χρώμα των ράσων, τα στασίδια. Στασίδι και μαύρο ράσο γίνεται ένα. Για να δεις αν κάποιο είναι ελεύθερο θα πρέπει να φτάσεις πολύ κοντά του. Ένα φτωχό κεράκι αναμμένο πάνω από το βιβλίο των ψαλτών στα δεξιά, ένα άλλο στα αριστερά και κάποια καντήλια στα ψηλά αναμμένα με το φως του λαδιού. Στην αρχή η εικόνα είναι σκοτεινή… αλλά με το πρώτο φως της ημέρας που θα αρχίσει να μπαίνει από τα τζάμια των παραθύρων, ο ναός θα σου παρουσιάζεται αργά – αργά και θ αρχίσεις να κάνεις την πρώτη σου γνωριμία μ ένα πανάρχαιο οικοδόμημα, γεμάτο με σπάνιες εικόνες, αγιογραφίες, κειμήλια, έργα αγιογράφων, καλλιτεχνών που το έργο τους έχει επηρεάσει την ιστορία της παγκόσμιας τέχνης, χώροι που έκτισαν, λειτούργησαν αυτοκράτορες, ιστορικοί, πατριάρχες, πνευματικοί λόγιοι, φιλόσοφοι. Σημαντικά ονόματα της ιστορίας μας πέρασαν απ αυτόν εδώ το χώρο. Το χώρο που τώρα βρίσκεσαι και ήρθες να τον δεις από την άλλη άκρη της Ελλάδας.

Κι όταν μαζί με όλα αυτά, άρχισε μια βυζαντινή ακολουθία, μια ψαλμωδία χαμηλού προφίλ, σταθερή χωρίς υπερβολές, χωρίς τις αγριάδες των μεγαφώνων (εδώ υπάρχει κανόνας: η προσπάθεια ένδειξης φωνητικών ικανοτήτων που θα σε κάνουν να ξεχωρίζεις είναι αμάρτημα) τότε νομίζεις πως βρίσκεσαι στο Βυζάντιο.

Ο καθένας μας από τους τρεις είχε βολευτεί σε όποιο στασίδι ήταν άδειο. Η ορατότητα με τα μακρινά στασίδια ήταν θολή είτε λόγο του σκότους, είτε τα έκρυβαν οι μεγάλοι παράπλευροι κίονες. Γύρω στις τέσσερεις η ώρα, μια κινητικότητα αντιλήφτηκα πίσω από μια κολώνα, δεν έδωσα στην αρχή σημασία. Όταν αυτή επέμενε, προχώρησα στο ημίφως και είδα τον πεζοπόρο… μας ξαπλωμένο στο έδαφος και να του προφέρονται οι πρώτες βοήθειες. Τον σηκώσαμε το πήραμε έξω από την εκκλησία. Είχε συνέλθει κάπως. Το πήγαμε στο δωμάτιο τον ξαπλώσαμε να ηρεμήσει μαζί κι εμείς, ανήσυχοι και γι’ αυτόν και για τη συνέχεια του οδοιπορικού μας. Μετά από μια ώρα συνήλθε, επιστρέψαμε στην εκκλησία την ώρα που μοίραζαν το αντίδωρο. Ήταν από ζαλάδα ή κάτι άλλο…; Πήρε κι αυτός αντίδωρο και προχωρήσαμε στην τραπεζαρία για το πρωινό μας που ήταν βραστά φρέσκα κουκιά.

Το πρόβλημα του φίλου μας αποκατεστάθη πλήρως, όμως κάποιο άλλο παρουσιάστηκε γιατί : «κάθε ταξίδι στο Α.Ο. είναι διαφορετικό»…


Ι.Μ. Κωνσταμονίτου

 

[hydronetta]

Ευχαριστώ για το νοητό ταξίδι στο Περιβόλι της Παναγιάς. Σαν να το βίωνα…κι έχω κάτι δεκαετίες να πάω

 

[soudianos]

Μετά τον εσπερινό και το βραδινό μας φαγητό καθόμασταν μαζί με άλλους προσκυνητές στο κυκλικό παγκάκι στο αίθριο, παίρναμε το δροσερό αεράκι του δειλινού περιμένοντας μέχρις ότου νάρθει η ώρα που θα κλείσει η τεράστια πύλη του μοναστηριού. Άπαξ και κλείσει ουδείς δύναται να εισέλθει ή εξέλθει. Μαζί μας ήταν και ο δασύτριχος μοναχός, ομιλητικός κι ευχάριστος. Όταν βαρεθήκαμε τις ηθικοθρησκευτικές του διδασκαλίες και ιστορίες τον ρώτησα:

–Τι ώρα έρχεται πάτερ άγιε (όχι άγιε μου είπε) αύριο το βανάκι να μας πάει στα άλλα μοναστήρια; -Δεν έρχεται εδώ βανάκι, για να πάτε στα άλλα μοναστήρια, θα γυρίσετε πίσω στον ταρσανά απ’ όπου ήρθατε σήμερα, την ίδια ώρα που σας έφερε σήμερα το καραβάκι θα περάσει να σας πάρει, θα σας πάει στη Δάφνη, απ εκεί θα πάτε με το λεωφορείο στις Καρυές, και εκεί θα βρείτε τα βανάκια για τα άλλα μοναστήρια. Δηλαδή όλα αυτά που ήθελα να αποφύγω!!!

-Μα εγώ του λέω αναστατωμένος που μου χαλάει το πρόγραμμα, τηλεφώνησα πριν ένα μήνα και σε σας και στο γραφείο κινήσεως του Α.Ο. και μου είπαν πως υπάρχει συγκοινωνία με τα άλλα μοναστήρια. -Σε ποιο θέλετε να πάτε; -Στο Βατοπέτι το γειτονικό σας και είμαστε τρία άτομα. –Να πάτε με ταξί. Με την συγκατάθεση μας τηλεφώνησε μπροστά μας με το κινητό του βεβαίως… στο κατάλληλο άτομο, ρώτησε για την τιμή που ήταν 45 ευρώ, μου έκλεισε το μάτι ότι η τιμή είναι καλή, και συμφωνήσαμε αμέσως. Δεκαπέντε ευρώ το άτομο και εκ των υστέρων είδαμε πως η διαφορά με τον τρόπο που μας έλεγε ήταν μηδαμινή.

Η προγραμματισμένη 3,5-4 ώρες πεζοπορία μου για το Βατοπέδι ακυρώθηκε μετά τα γνωστά συμβάντα. Όμως είχα την απορία από πιο σημείο της μονής ξεκινά το μονοπάτι. Επί δύο μήνες διάβαζα οδηγίες, μελετούσα τον λεπτομερή χάρτη των μονοπατιών κι άκρη δεν έβρισκα. Ρώτησα ένα μοναχό και μου έδειξε το μονοπάτι για το Βατοπέδι. Ξεκινούσε ανάμεσα από ένα μποστάνι, ένα κήπο με δενδροκαλλιέργειες κατέβηκα σ ένα ξεροπόταμο γεμάτο με βότσαλα, και τότε είδα την πινακίδα με κόκκινα γράμματα στην απέναντι όχθη που έγραφε «προς Ζωγράφου». Ακολουθώντας αυτό το ανηφορικό για εκατοντάδες μέτρα μονοπάτι, στην κορυφή του διακλαδίζεται προς Ζωγράφου αριστερά και προς Βατοπεδίου δεξιά. Κρυμμένο όπως ήταν στην καταπράσινη πλαγιά με μεγάλα δένδρα όπου θάμνοι και κλαδιά σου έφραζαν συχνά το δρόμο, ήταν αδύνατο να το εντοπίσει ο δορυφόρος να το χαράξει στο χάρτη και να καταλάβει ο πεζοπόρος την πορεία του. Πήρα μια μικρούλα γεύση πεζοπορίας κι επέστρεψα πίσω.

Ένα φοβερό τουότα με κάτι τεράστιες ρόδες, και με οδηγό μοναχό μας περίμενε την επομένη το πρωί στις εννέα η ώρα.

Ο οδηγός ήταν νέος ψηλός, αδύνατος, διοπτροφόρος, λιγομίλητος αλλά με προσφορά μορφωμένου. Ξεκινήσαμε με το τουότα πάνω σε ένα δρόμο, γεμάτο με συνεχείς λακκούβες και σαμαράκια. Μεγάλα χαντάκια κάθετα στο δρόμο, μας ανάγκαζαν να τα περνάμε με την ελάχιστη ταχύτητα. Ήμασταν σαν σε βάρκα σε τρικυμία. Διαδρομή μαρτύριο κι’ αξέχαστη. Πράγματι, εδώ δεν μπορούσε να έρθει βανάκι, αλλά και το ότι ήρθε το ταξί να μας πάρει ήμασταν τυχεροί και εξήντα ευρώ να μας ζητούσε πάλι καλά θα ήταν, Σκεφτείτε μόνο ότι πριν λίγες ώρες ο υπομονετικός οδηγός μας έκανε ξανά τη διαδρομή της ταλαιπωρίας για να έρθει να μας πάρει. Λίγα χιλιόμετρα πριν το Βατοπέδι βρήκαμε στρωτό χωματόδρομο, και φτάσαμε στη μονή σε μία ώρα και 15 λεπτά.

Από την πιο φτωχή μονή του Α.Ο. την Κωνσταμονίτου στην πιο πλούσια την Ι.Μ. Βατοπεδίου. Ονομάστηκε έτσι από τα πολλούς βάτους που υπήρχαν στη περιοχή. Ιδρύθηκε στη σημερινή της μορφή γύρω στο 979 μ.Χ. Εδώ βρίσκεται η άγια ζώνη της Παναγίας, που ο Εφραίμ πριν λίγα χρόνια τη πήγε για προσκύνημα στον Πούτιν, και οι Μοσχοβίτες έκαναν ουρά χιλιομέτρων για να την προσκυνήσουν. Τον Εφραίμ δεν τον είδαμε γιατί έλειπε σε συνέδριο στη Χαλκιδική. Όλα φαίνονται μεγάλα, πολλά και πλούσια. Κι από πού να ξεκινήσεις. Από τον τεράστιο διάδρομο αναμονής, τα τεράστια μακριά τραπέζια, Τα πολλά οικοδομήματα στον εσωτερικό χώρο; Την πλούσια βιβλιοθήκη με τα 310.000 έγραφα αυτοκρατορικά, πατριαρχικά κ.α,.τον κώδικα σε περγαμηνή του 13ου αιώνα με χάρτες του Κλαύδιου Πτολεμαίου του 125 μ.Χ., την πολυκοσμία;

Στη μονή Βατοπεδίου ανήκε η παλαιά Αθωνιάδα σχολή που λειτούργησε από το 1750 μέχρι το 1810 σε ένα θαυμάσιο κτίριο τα ερείπια του οποίου φαίνονται στη κορυφή ενός λόφου κοντά στη μονή. Η Αθωνιάδα σχολή επαναλειτούργησε το 1930 στη Σκήτη του Αγ. Ανδρέου η οποία σκήτη αποτελεί σήμερα εξάρτημα του Βατοπεδίου.

Είναι η δεύτερη στην ιεραρχία των μονών του Α.Ο. μετά της Μεγίστης Λαύρας. Εδώ όμως δημιουργείτε η εξής απορία: Χαμένος ο προσκυνητής ανάμεσα στις κτηριακές εγκαταστάσεις και στο πλήθος κόσμου της μονής, ευκόλως θα συμπέρανε, ότι η πρώτη στην ιεραρχία μονή της Λαύρας θα ήταν ακόμα πιο τεράστια και πιο πολυκοσμική σαν πρώτη που είναι. Τούτη η εντύπωση θα τον ακολουθούσε έως ότου την επισκεφτεί. Έχοντας την εγώ επισκεφτεί πέρυσι, πρόσεξα ότι τα πρωτεία της δεν έχουν καμία σχέση με τις προαναφερθέντες ιδιαιτερότητες. Είναι βέβαια μεγάλος ο εσωτερικός της χώρος, εμπλουτισμένος εκτός από το καθολικό με ιστορικέ εκκλησίες, παρεκκλήσια, παλιά καμπαναριά, κρήνες και παραπήγματα, αλλά ούτε ο αριθμός των μοναχών ούτε των προσκυνητών το ξεχωρίζε από ένα συνηθισμένο μοναστήρι. Οπότε του απομένει πρώτον ο τίτλος της πρώτης ίδρυσης μοναστηριού από τον Αγ. Αθανάσιο τον Αθωνίτη και δεύτερον ότι έχει υπό την ιδιοκτησία του τεράστιες εκτάσεις εντός και εκτός της Χερσονήσου. Η ταπεινή Δύναμη…

Ο αρχοντάρης στο τεράστιο αρχονταρίκι μας είχε συνεχώς στην αναμονή. Έστελνε στα δωμάτια, μεγάλες ομάδες Κυπρίων γιατί υπάρχουν πολλοί Κύπριοι μοναχοί εδώ, Ρώσους, Ουκρανούς κι άλλα είδη Βαλκανίων κι εμείς τριγυρνούσαμε με βάρδιες ανακαλύπτοντας τους χώρους της μονής. Κάποια στιγμή μας έκανε ανακοίνωση σε τρεις γλώσσες με διερμηνέα, μα το σπουδαιότερο που μας είπε και μας χαροποίησε, ήταν ότι την επομένη μέρα στις δέκα το πρωί θα περάσει το καραβάκι από την Ιερισσό με το οποίο μπορούν να πάνε, όποιοι θέλουν στα μοναστήρια της ανατολικής ακτής. Ήταν το καλύτερο νέο για μας γιατί το επόμενο μας ήταν το διπλανό του Παντοκράτορος δεκαπέντε λεπτά ταξιδάκι με το πλοιάριο.

Ο νεαρός λαϊκός δεν προλάβαινε να φτιάχνει καφέδες σε όλο αυτό το πλήθος. Μπήκα στο κουζινάκι βρήκα ζεστό νερό κι έκανα τα τσαγάκια μας που κράταγα μαζί μου σε φακελάκια. Τελικά μας τακτοποίησαν σ ένα δίχωρο κελί, το πρώτο δωμάτιο με δυο κρεβάτια ήταν πιασμένα από Έλληνες και στο δεύτερο μας περίμεναν τρία κρεβάτια καλοστρωμένα, καθαρά, με πετσέτες και παντοφλίτσες Ηλεκτρικές λάμπες υπήρχαν εννοείται… Τα μπάνια ήταν κοινά αλλά καθαρά, ανακάλυψα και μια ντουζιέρα καθαρότατη με καινούργια πλακάκια, ζεστό νερό και ένα μπουκάλι αφρόλουτρο…
Μα οι ταλαιπωρίες δεν έχουν τελειωμό….


IM. Βατοπεδίου






Χελιδονοφωλιές στο αίθριο Με τον Δόκτορα!!!

Το αίθριο του Βατοπεδίου Στο κελί και ο χαρτοφύλακας...

 

[Γιάννης Τζ]

Στο Βατοπέδι βρέθηκα πριν καμιά δεκαετία. Πριν τα γνωστά γεγονότα. Όλα όμως ήταν όπως τα περιγράφεις.
Εγώ με τη σειρά μου είχα πάει με φίλο Άγγλο, σκέφτηκα βλέπεις ότι αφού συχνάζει εκεί ο Κάρολος θα έχουν κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Άγγλους, έστειλα λοιπόν και πολύ ευγενικό φαξ ζητώντας να μείνουμε δύο μέρες. Μετά την (καθιερωμένη όπως φαίνεται) αναμονή στο ...διάδρομο και αφού κανείς δε μας έδινε σημασία, πήρα το θάρρος να ρωτήσω. Ψάχνει τον κατάλογο ο αρχοντάρης, τίποτα, "δεν είστε μέσα" μου λέει. Μα έστειλα φαξ, του λέω δειλά. "Εμείς σου απαντήσαμε; Οχι, Οπότε;" Τέλος πάντων, μας βρήκε τελικά δωμάτιο, μόνο για μία μέρα όμως, πράγμα που σημαίνει ότι όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα καταστράφηκε εντελώς. Όσο για τη συμπάθεια προς τους Άγγλους, με παίρνει παράμερα και μου λέει "Να τον προσέχεις αυτόν, βγάζουν τα βρακιά τους και τριγυρνάνε έξω..."

 

[soudianos]

Στο Βατοπέδι βρέθηκα πριν καμιά δεκαετία. Πριν τα γνωστά γεγονότα. Όλα όμως ήταν όπως τα περιγράφεις.
Εγώ με τη σειρά μου είχα πάει με φίλο Άγγλο, σκέφτηκα βλέπεις ότι αφού συχνάζει εκεί ο Κάρολος θα έχουν κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Άγγλους, έστειλα λοιπόν και πολύ ευγενικό φαξ ζητώντας να μείνουμε δύο μέρες. Μετά την (καθιερωμένη όπως φαίνεται) αναμονή στο ...διάδρομο και αφού κανείς δε μας έδινε σημασία, πήρα το θάρρος να ρωτήσω. Ψάχνει τον κατάλογο ο αρχοντάρης, τίποτα, "δεν είστε μέσα" μου λέει. Μα έστειλα φαξ, του λέω δειλά. "Εμείς σου απαντήσαμε; Οχι, Οπότε;" Τέλος πάντων, μας βρήκε τελικά δωμάτιο, μόνο για μία μέρα όμως, πράγμα που σημαίνει ότι όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα καταστράφηκε εντελώς. Όσο για τη συμπάθεια προς τους Άγγλους, με παίρνει παράμερα και μου λέει "Να τον προσέχεις αυτόν, βγάζουν τα βρακιά τους και τριγυρνάνε έξω..."

Το έμαθα τελευταία ότι φαν του Βατοπεδίου είναι ο Κάρολος. Πάλι καλά που σας δώσανε ένα βράδυ. Μπορούσατε το άλλο βράδυ να πηγαίνατε σε κάποιο άλλο. Σίγουρα στη Σκήτη του Αγ. Ανδρεόυ θα σας δεχόταν χωρίς κράτηση. Είναι το μοναδικό που θέλουν την κράτηση μέσω email και μας απάντησαν αμέσως. Στο Τλφ δεν απαντούσαν

 

[soudianos]

Οι χοντροί τοίχοι των δωματίων κατασκευασμένοι πριν από χίλια χρόνια δεν άφηναν τη ζέστη της ημέρας να περάσει στα δωμάτια. Μετά από λίγη ξεκούραση ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση της γύρω περιοχής έως ότου έλθει η ώρα του εσπερινού. Τον ταρσανά και το λιμανάκι της μονής θα τα βλέπαμε την επομένη μέρα όταν θα παίρναμε το καραβάκι κι έτσι προχωρήσαμε προς την κατεύθυνση απ’ όπου μας έφερε το ταξί. Σύντομα βρεθήκαμε σ ένα ποταμάκι που σε όλο το μήκος ήταν γεμάτο με πλατάνια και έστελνε το παγωμένο νερό του στη θάλασσα. Βαδίζαμε το σκιερό μονοπάτι δίπλα στα τρεχούμενα νερά, σε μια περιοχή δασώδη και καλλιεργήσιμη σε μερικά μέρη με οπωροφόρα δένδρα. Ήταν ένας απολαυστικός περίπατος. Σε κάποιο δένδρο είδαμε καρφωμένες πινακίδες με βελάκια που έδειχναν πεζοπορίες, μεταξύ αυτών και την Κωνσταμονίτου.

Συναντήσαμε ένα νεαρό που μας ζήτησε πληροφορίες για να πάει σε κάποιο μέρος αλλά ή μόνη λέξη που ήξερε να λέει ήταν «πάτι…πάτι…). –Βατοπέδι θες να πας? Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Του είπαμε να συνεχίσει την πορεία του από κει που ήρθαμε. Σε λίγο είδαμε μια πινακίδα που έγραφε «Προς κελί Αγ. Υπατίου» και πιθανώς να ήταν αυτό που έψαχνε. Πράγματι μετά από λίγα λεπτά μας τον ξανάδαμε που μας ακολουθούσε και έσμιξε μαζί μας. Όταν φτάσαμε στο κελί που ήταν ρουμάνικο καταλάβαμε πως ο «χαμένος» νεαρός ήταν από τη Ρουμανία. Ο άγιος Υπάτιος είναι δημοφιλής άγιος των Ρουμάνων. Το κελί το κατοικούσε μόνο ένας μοναχός, ήταν Ρουμάνος εξυπακούεται, μα μην νομίζετε ότι το καλούμενο κελί ήταν μια τρύπα μέσα σε κάποιο βράχο ή μια παράγκα, όπου μονάχιζε στερούμενος από κάθε υλικά αγαθά. Αυτή την κατασκευή με τον μεγάλο περιτριγυρισμένο χώρο, φυτεμένο γύρω της με ελαιόδεντρα, αμπέλια, οπωροφόρα δένδρα και κηπευτικά εποχής θα την ζήλευε κάθε λαϊκός στο δικό του κόσμο και το είχε όνειρο για να την αποκτήσει. Ήταν ώρα ησυχίας αλλά παρ όλα αυτά μας άνοιξε, προσκυνήσαμε το εκκλησάκι, μας κέρασε μας χάρισε εικονίτσες του αγίου Υπατίου και συνεχίσαμε το δρόμο της επιστροφής συμπληρώνοντας μια ενδιαφέρουσα δίωρη πορεία.

Στον εσπερινό και στον όρθρο που έγινε στις τέσσερεις η ώρα το πρωί μας δόθηκε η ευκαιρία και είδαμε το μεγάλο πλήθος των μοναχών και φιλοξενούμενων που βρισκόταν κείνη τη μέρα στο Βατοπέδι. Στασίδι για να καθίσεις δε βρίσκαμε εύκολα. Η εκκλησία ήταν σκοτεινή ως συνήθως, οι δύο χορωδίες των ψαλτών μεγάλες, η ψαλμωδία σε φανταστικό ρυθμό και ομοφωνία, τα ιερά κειμήλια πλούσια, οι εικόνες παμπάλαιες και κείνο που έκανε ξεχωριστή εντύπωση ήταν όταν ήρθε η στιγμή της προσκύνησης των εικόνων που γίνεται πάντα προς το τέλος της λειτουργίας. Άρχισε πρώτα από τους μοναχούς κατά ιεραρχία, το βοηθητικό προσωπικό του μοναστηριού, και κατόπιν από τους επισκέπτες. Σταυρό και υπόκλιση μπρος στην εικόνα του αγίου του οποίου το όνομα φέρει ο ναός, κατόπιν κατά σειρά, μπρος στην Ωραία Πύλη, στις δεξιές εικόνες, στις αριστερές, εικόνες του τέμπλου, στις εικόνες της αριστερής κολόνας και κατόπιν της δεξιάς κολόνας, στις πίσω εικόνες, στον άμβωνα και κάθε προσκύνημα είχε και τη δική του κίνηση. Γεμάτο το κέντρο του ο ναού από ρασοφόρους, να κουβαριάζονται, να γίνονται μια μαύρη μπάλα να παρατεντώνονται, να σταυρώνονται, με κινήσεις ακριβείας σαν την προεδρική φρουρά. Κι όλα αυτά σε κάθε λειτουργία του 24ώρου, κάθε μέρα, κάθε μήνα, επί χιλιετίες. Προσευχές, παρακλήσεις, δεήσεις, ευχές, ύμνοι, αρωματισμένα θυμιάματα, κάτω από εικόνες πρώην ζώντων και σύμβολα του σταυρού. Τούτος ο μικρός ευλογημένος χώρος μαζί με τους υπόλοιπους του Άθως δεν μπορεί να μην έχει αποκτήσει μια πνευματικότητα σε όποια θρησκεία και ν απευθύνεται.

Ήρθε η σειρά των επισκεπτών μα κάναμε ο καθένας τα δικά του … Ακολούθησε το ατέλειωτο προσκύνημα των αγίων λειψάνων με πρώτη τη «Αγία Ζώνη» βεβαίως, κατόπιν η ξενάγηση στους χώρους του ναού κατά ομάδες κι εν συνεχεία τ προχωρήσαμε προς την τραπεζαρία. Όμως το ξαναλέμε: Εδώ ήταν Βατοπέδι. Η μεγάλη τραπεζαρία δεν μας χώρεσε όλους και μπήκαμε στην εφεδρική δίπλα της. Έμοιαζε με αποθήκη και ήμασταν απομονωμένοι από όλη την ιεροτελεστία του φαγητού. Το ίδιο συνέβη και στο πρωινό της επόμενης μέρας παρόλο που είχαμε πάρει καλή θέση στην είσοδο. Όταν τέλειωνε καταφέραμε και μπήκαμε στην κύρια τραπεζαρία από μια πλαϊνή πόρτα. Ήταν τεράστια η αίθουσα παλιά, οι αγιογραφίες ήταν ξεθωριασμένες, τα τραπέζια κτιστά μαρμάρινα, έχω δει πολύ καλύτερες.

Είχα προγραμματίσει πορεία 3 ωρών για το επόμενο μοναστήρι που ήταν του Παντοκράτορος. Παραλιακό, γειτονικό. Η απόσταση ήταν 3-3,5 ώρες μέσα σε μια πολύ ωραία διαδρομή. Την ακύρωσα κι αυτή για τους γνωστούς λόγους, και για το καραβάκι που θα μας πήγαινε σε 15 λεπτά. Κι ένας άλλος λόγος που το ακύρωσα ήταν ότι σε μια ώρα από την Παντοκράτορος βρίσκεται ο μονή Σταυρονικήτα, και σκέφτηκα να εξοικονομήσω χρόνο για μια επίσκεψη. Φορτωθήκαμε τα σακίδια από τις εννιάμιση το πρωί και τραβήξαμε για το λιμανάκι από ένα κατηφορικό δρόμο. Μεγάλη ήταν προβλήτα, παλιές αποθήκες, μερικά πλεούμενα δεμένα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και μια άλλη προβλήτα κάθετη στην προκυμαία σχημάτιζε απήνεμο λιμανάκι όπου θα πλεύριζε το καραβάκι. Κάνει τα δρομολόγια από την Ιερισσό προς τα μοναστήρια της ανατολικής ακτής της χερσονήσου του Άθως, με πολλές όμως ακυρώσεις γιατί ο κυματισμός στα ανατολικά παράλια είναι μεγαλύτερος από τα δυτικά και καθιστά την πρόσβαση στις προβλήτες για αποβίβαση αρκετά επικίνδυνη. Το καραβάκι έφτασε στην ώρα του, αποβίβασε τους επιβάτες κι εμείς όλο χαρά ετοιμαστήκαμε για την επιβίβαση. Τη στιγμή που ήμουν πάνω στην σκάλα δηλώνω τον προορισμό μου φωνάζοντας «για Παντοκράτορος».
Μια φωνή με σταμάτησε. -Δεν πάμε Παντοκράτορος το πλοιάριο θα γυρίσει πίσω στην Ιερισσό λόγω του κυματισμού. Μείναμε κόκαλο. Πάνε τα σχέδια μας. Μα και γιατί δεν μας το είπαν το πρωί; Αλλά ούτε και ο καλόγερος αρχοντάρης το ήξερε. Είναι από αυτά τα αναπάντεχα που συμβαίνουν στο Α.Ο. Καλά, η θάλασσα είναι μπονάτσα, μας κοροϊδεύουν; Εκ των υστέρων αποδείχτηκε πως ο καπετάνιος είχε δίκιο. Όταν φτάσαμε στην Παντοκράτορος, το κύμα δεν επέτρεπε την πρόσδεση στον βράχο για αποβίβαση. Γιατί ήταν βράχος κι όχι κάποια τεχνητή προβλήτα.

Πήραμε με γρήγορη ρυθμό το δρόμο της επιστροφής στον εξωτερικό χώρο της μονής. Φτάσαμε λαχανιασμένοι, αγχωμένοι και μουσκεμένοι από τον ιδρώτα. Δύο βανάκια περίμεναν ήταν όμως γεμάτα κι έτοιμα για αναχώρηση. Γύρω στα δέκα άτομα είχαν απομείνει ψάχνοντας τρόπο να συνεχίσουν το οδοιπορικό τους. Ενωθήκαμε μαζί τους και καλέσαμε βανάκι. Θα ερχόταν σε 45 λεπτά. Πλησίαζε 11 η ώρα αν είχα ξεκινήσει το πρωί με τα πόδια τα πόδια τώρα θα είχα φτάσει.!! Το βανάκι έφτασε μετά από μία ώρα. Έβαλε μέσα 14 άτομα. Ο δρόμος στη αρχή είναι ελαφρά ανηφορικός γύρω στα εβδομήντα μέτρα μόνο. Ξεκινήσαμε επί τέλους.!! Μα τι ταλαιπωρία τι καψόνια ήταν και τούτα!! Ευτυχώς τα βάσανα μας τέλειωσαν. Θα πάμε Καρυές κι απλό κει με άλλο βανάκι για την Παντοκράτορος.

Στη μέση της ανηφόρας αυτής κάθετα στο δρόμο υπήρχε μια λακκούβα. Μπα, δεν ήταν και τίποτα σοβαρό, όλα τα αυτοκίνητα από πάνω της περνάνε. Όταν όμως ο οδηγός μας προσπάθησε να την περάσει με την ελάχιστη ταχύτητα, ακούστηκε ένας δυνατός κρότος κάτω από το βανάκι. Δεν ήταν τριάντα μέτρα από το σημείο που ξεκινήσαμε. Με όπισθεν αργά-αργά επανέφερε ο οδηγός το αυτοκίνητο στην αρχική του θέση και μεις επιστρέψαμε στη δυστυχία μας… Το νέο τηλεφώνημα έγινε αυτή τη φορά από τον οδηγό. Μην μπει στα έξοδα ξανά η ομάδα μας!! Στα τρία τέταρτα της ώρας έφτασε το καλό βανάκι και μας πήγε στις Καρυές. Για τους τρεις μας ένα άλλο με επιβάτες μας περίμενε και γύρω στις μία το μεσημέρι φτάσαμε στη Μονή Παντοκράτορος. Λίγη απόσταση πριν φτάσουμε πρόσεξα μια πινακίδα σε μονοπάτι ανάμεσα σε πυκνά δένδρα που έγραφε «Προς Ι.Μ Βατοπεδίου», τάζοντας αξέχαστες πεζοπορικές εμπειρίες….

Ι.Κ. Υπατίου

 

[Γιάννης Τζ]

Ναι, σα να τα ζω πάλι όλα δέκα και βάλε χρόνια μετά.
Εμείς όμως ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Παντοκράτορος, μάλιστα ρώτησα δύο άτομα (για ασφάλεια) για το μήκος της διαδρομής, για να μην ακούσω πάλι το "ένα τσιγάρο δρόμος" Ε κοντά είναι, είπε ο ένας, πήγα χτες το πρωί και ξαναγύρισα πάλι, είπε ο άλλος, τον είδα και ψιλοώριμο και πείσθηκα. Ξεκινήσαμε ωραία και καλά, μέχρι που σε κάποιο σημείο που το μονοπάτι συναντούσε ένα μεγάλο δρόμο, πέφτουμε πάνω σε ένα ...περιπολικό (!) Παιδιά να σας πάω παρακάτω, λέει ο αστυνομικός, μας βάζει μέσα και μετά από αρκετή ώρα μας αφήνει, όχι παρακάτω αλλά πολύ παραπάνω, κάπου κοντά στις Καριές, στο δρόμο που κινούνται τα βανάκια, με ήλιο και σκόνη που μας τύλιγε σε κάθε βήμα. Περπατήσαμε μία, ίσως και δύο ώρες σε μία ατέλειωτη κατηφορική διαδρομή και φτάσαμε διαλυμένοι και καλυμμένοι από χώμα στο μοναστήρι.
Έξω, στο όμορφο υπόστεγο, ένας προσκυνητής διαλογιζόταν στο άπειρο. Γυρίζει αργά, μας μελετάει και μου λέει, επίσης αργά: ¨Φίλε, δεν έχει χώρο, ήρθε πριν ένα βανάκι και τους έδιωξαν".....
Ευτυχώς, έκανε λάθος, ο αρχοντάρης ήταν ελεήμονας, μεγάλη η χάρη του

 

[soudianos]

Η διαδρομή θα σας έβγαζε στο ποταμάκι. Φαντάζομαι το λάθος σας ήταν που πήρατε το μεγάλο δρόμο. Σ αυτές τις διαδρομές που είναι απ΄τη μια πλευρά θάλασσα είναι δύσκολο να χαθεί κάποιος

 

[soudianos]

Η Ι.Μ. Παντοκράτορος είναι 7η στην ιεραρχία των μονών του Α.Ο. και είναι κτισμένη σε απότομο βράχο πάνω από τη θάλασσα. Ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα από τους Βυζαντινούς αξιωματούχους Αλέξιο και Ιωάννη. Είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Όταν τους τηλεφώνησα για να κλείσω διαμονή τρεις μήνες πριν την άφιξη, μου είπαν να ξαναπάρω μετά από δύο μήνες γιατί κάνουν εργασίες συντήρησης των εγκαταστάσεων και δεν ξέρουν αν μπορούν να δεχτούν και πόσους. Μετά από παρέλευση δύο μηνών φίλος μου που έχει γνωστό μοναχό εκεί τηλεφώνησε και μας έκλεισε διαμονή. Πράγματι οι δύο πτέρυγες ήταν ακόμα στη πορεία των εργασιών και μόνο η τρίτη ήταν ανακαινισμένη μπορούσε να φιλοξενήσει. Το κελί μας ήταν αρκετά μεγάλο με έξη κρεβάτια, τακτοποιηθήκαμε στα τρία, κι αργότερα μας έφεραν και τέταρτο.

Αυτόσερβιριστήκαμε με λουκουμάκια και καφέδες κι αμέσως πήγαμε στο κιόσκι, έξω από την μονή, σκεπαστό στρογγυλό ως συνήθως γίνεται, κτισμένο κι αυτό πάνω σε βράχο. Hθέα ήταν καταπληκτική. Μπροστά μας το γαλάζιο πέλαγος και κάτω μας τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια επιβεβαίωναν τον καπετάνιο του πλοιαρίου που ακύρωσε τα υπόλοιπα δρομολόγια. Μαζί μας καθόταν και ο αρχοντάρης ο πάτερ Ιωαννίκας, ο επί των δημοσίων σχέσεων σα να λέμε, το μοναδικό άτομο που επικοινωνούσε με τους προσκύνητες. Ιωννίκας, ο Ιωάννης που νικά, όπως μας είπε. Ήταν ηλικιωμένος, λεπτός, ομιλητικός με αρκετό χιούμορ και ανοικτός σε κάθε είδους συζήτηση και πληροφορία. Στη παρέα μας βρισκόταν τέσσερα άτομα που μόλις είχαν έλθει από το Βατοπέδι με τα πόδια. Από το κιόσκι φαινόταν ένα μέρος της ακτογραμμής και στο βάθος ξεπρόβαλε το μοναστήρι του Σταυρονικήτα κτισμένο πάνω σε βράχο κι αυτό. Στο πρώτο μου ταξίδι στο Α.Ο. του είχα κάνει μια πολύωρη απλή επίσκεψη χωρίς να διανυχτερεύσω ερχόμενος από τη Μονή Ιβήρων, και το ίδιο θα κάνουμε με την παρέα μου και τώρα. (ιστορία: «Μονάχος με τους μοναχούς του Α.Ο.») Μαζί ήρθε και ένας νεαρός ηλικίας τριάντα ετών από τη Θήβα, ο οποίος από μετά που τέλειωσε το λύκειο επισκέφτηκε το Α.Ο. 18 φορές όπως μας είπε. Ήταν ενήμερος για κάθε περιοχή τους Άθως. Το μονοπάτι ήταν χαραγμένο σε μια δασώδη πλαγιά γύρω στα 80 μέτρα πάνω από την ακτογραμμή και παράλληλα μ’ αυτή. Ήταν μια θαυμάσια διαδρομή κάτω από τη σκιά των δένδρων η περισσότερη, πότε-πότε αραίωναν και βλέπαμε τη θάλασσα στα αριστερά μας.

Σε μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά φτάσαμε στον εξωτερικό χώρο της μονής Σταυρονικήτα. Να η γνωστή μου βρύση με το μπόλικο νερό που με δρόσισε πριν λίγα χρόνια, όταν είχα ξεχάσει το μπουκάλι με το νερό πάνω στο πηγάδι της μονής Ιβήρων και έφτασα μετά από δυο ώρες πορεία διψασμένος και μουσκεμένος στον ιδρώτα. Εδώ είναι και το όμορφο τοξωτό υδραγωγείο με τα ψαράκια του στις δεξαμενές, που παραμένει σχεδόν το ίδιο από την εποχή της ίδρυσης της μονής το 1000 μ.Χ. Είναι το μοναδικό στο Α.Ο. Ο πλακόστρωτος διάδρομος που πριν καταλήξει στη όμορφη αψιδωτή πύλη της μονής καλύπτεται από μία μεγάλη κληματαριά και πριν απ΄ αυτή ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι υψώνεται στον ουρανό ορατό από μεγάλη απόσταση. Από το ένα μέρος η θάλασσα και από το μέρος της στεριάς ο μεγάλος ανοικτός κάμπος, κάνει το μοναστήρι με τον πύργο να μοιάζει από μακριά όμοιο με πύργο της άμμου. Την ομορφιά του ενισχύει η μη ύπαρξη γερανών, σκαλωσιών, οικοδομικών υλικών σκόρπια εδώ κι εκεί όπως συμβαίνει σε άλλα μοναστήρια που τελούν υπό συντήρηση. Έχουμε λοιπόν ένα σύνολο που το ανεβάζει στα ωραιότερα μοναστήρια του Α.Ο.

Η μονή είναι 15η στην ιεραρχία. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στο Αγ. Νικόλαο τον Στρειδά, γιατί η εικόνα του που βρέθηκε στη θάλασσα ήταν κολλημένο πάνω της ένα στρείδι. Πήρα τους φίκλους μου και τους άρχισα την ξενάγηση. Ήταν τυχεροί που βρήκαμε την εκκλησία ανοικτή επειδή ξεναγούσαν δύο επισκέπτες, και μπήκαμε για μια γρήγορη επίσκεψη. Είναι όλη αγιογραφημένη από το Θεοφάνη τον Κρήτα και τους μαθητές του. Κατόπιν τους ξενάγησα στους δύο ορόφους, πήγαμε στο αρχονταρίκι και την βιβλιοθήκη, στα κελιά των επισκεπτών και στις τουαλέτες που από το παραθυράκι τους βλέπεις κάτω στα πόδια σου σε βάθος εκατό μέτρων τα κύματα να ξαφρίζουν πάνω στα βράχια. Από τη μια πλευρά φαινόταν η μονή του Παντοκράτορος απ όπου ήρθαμε και από την άλλη πλευρά της ακτής ο ταρσανάς της μονής Ιβήρων.

(Εδώ θα κάνω μία παρένθεση-ενημέρωση για τους πρωτάρηδες που θέλουν να πάνε στο Α.Ο. Μπορείτε να βάλετε στο πρόγραμμα με την σειρά τις μονές Ιβήρων-Σταυρονικήτα-Παντοκράτορος. Δε θα χρειαστείτε ούτε βανάκι ούτε λεωφορείο ή ταξί. Οι αποστάσεις είναι μικρές και γίνονται άνετα με περπάτημα. Μόνο στην τρίτη μονή θα ειδοποιήσετε μέσω του Αρχοντάρη το βανάκι να σας πάρει το επόμενο πρωί που τελειώνει το οδοιπορικό για να σας πάει στις Καρυές. Οι πεζοπορίες σας θα είναι παράλληλα με την ακτή δεν πρόκειται να χαθείτε, εκτός από Καρυές προς τη Ιβήρων που θα την κάνετε από το μονοπάτι που περνά έξω από τη μονή Κουτλουμουσίου, συνεχίζει Παναγούδα, και μπαίνει σε ένα φυσικό τούνελ φτιαγμένο από κλαδιά δένδρων και τη θεωρώ σαν η ομορφότερη διαδρομή του Α.Ο. κι από τις ωραιότερες της Ελλάδας.)

Πήραμε το ίδιο μονοπάτι για την επιστροφή μας στο Παντοκράτορος για να προλάβουμε τον εσπερινό. Η σπουδαιότερη εικόνα στο Καθολικό είναι της Παναγίας της Γερόντισσας, ύψους δύο μέτρων θαυματουργή γεμάτη με αφιερώματα. Οι επισκέπτες ήταν λίγοι το ίδιο και οι μοναχοί. Εκτός από τη ώρα των ακολουθιών και της τραπεζαρίας δεν κυκλοφορούσαν καθόλου πλην του πάτερ Ιωαννίκου. Μας είπα ότι οι περισσότεροι είναι Κρητικοί. Όμως οι χωριανοί σας που τυχόν συναντήσετε είναι αδιάφοροι για τον τόπο τους. Ο κόσμος τους είναι αυτός που διάλεξαν. Ο Ηγούμενος ήταν από τα Χανιά επίσης. Μια παραγγελία, δύο βιβλία που κρατούσε ο δόκτορας μας να του δώσει από γνωστό του, δεν τα πήρε αλλά του είπε να τα δώσει σε ένα οποιονδήποτε μοναχό και να του τα παραδώσει !!! Το κώδικα λειτουργίας των μοναστηριών δεν τον αντιλαμβάνεται ο επισκέπτης εύκολα. Το μενού τους δεν το θυμάμαι και για μην το θυμάμαι ήταν κάτι το συνηθισμένο…

Θυμάμαι όμως το μπάνιο του δωματίου μας. Κάθε δωμάτιο εδώ είχε και ξεχωριστό μπάνιο, βεβαίως!! Μα και τι μπάνιο ήταν το δικό μας!!!!. Ανακαινισμένο με τα πλακάκια του και πεντακάθαρο. Εδώ θα μου μείνει κάτι αξέχαστο και εντυπωσιακό. Ήταν το περιέργως μεγάλο μέγεθος του μπάνιου , η τεράστια μπανιέρα, υπολογίστε τη διπλή απ ότι έχουν τα σπίτια μας συνήθως, μια λεκάνη και ένας μπιντές διπλών κι εδώ διαστάσεων. Ποιος ο σκοπός όλων αυτών? Μήπως για κάποιους ευτραφείς μοναχούς ανώτερης τάξης…? Κάτι όμως απαραίτητο έλειπε απ΄ αυτή την εντυπωσιακή τουαλέτα. Ο καθρέπτης. Δεν είχε καθρέπτη. Ποιος ο λόγος? Δεν κατάφερα να το διευκρινίσω.

Νυχτερινή ακολουθία από τις τέσσερις μέχρι τις οκτώ. Συνεχίστηκε στις εννέα. Για μας και για μερικούς άλλους προσκυνητές που τέλειωνε το οδοιπορικό τους στο Α.Ο. προχωρήσαμε στο χώρο του πάρκιν της μονής όπου θα ερχόταν το λεωφορείο να μας πάρει για τις Καρυές. Το ραντεβού ήταν στις εννέα όμως ήρθε στις δέκα παρά δέκα με αποτέλεσμα να μη δώσει χρόνο στους φίλους μου να εξερευνήσουν την πρωτεύουσα του Α.Ο. και το Πρωτάτο, διότι επιβιβαστήκαμε αμέσως στο λεωφορείο για την Δάφνη. Εκεί βγάλαμε τα εισιτήρια για το καραβάκι που θα αναχωρούσε στις 1200.

Είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεση μας και καφεδάκι και για τα απαραίτητα ψώνια από τα μαγαζάκια. Τις Αγιορίτικες γνωστές παραγγελίες.. Κάποια στιγμή άρχισε να ψιχαλίζει μα δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Τα τραπεζάκια στα καφενεία ήταν πιασμένα και καθίσαμε μέσα. Ακούστηκε απ έξω ένας δυνατός συνεχής θόρυβος και η μέρα σκοτείνιασε. Η βροχή ήταν τόσο πυκνή που μόλις διακρινόταν το κτήριο του τελωνείου είκοσι μέτρα από μας. Σύντομα όμως άρχισε μια νεροποντή κατακλυσμός. Το καραβάκι είχε φτάσει, ο έλεγχος είχε αρχίσει. Κουκουλωμένοι με ότι ρούχο μπορέσαμε τρέξαμε στο λασπωμένο δρόμο μέχρι το υπόστεγο του τελωνείου. Μετά τον έλεγχο με το ίδιο τρόπο μπήκαμε στο καραβάκι και πιάσαμε μια τελευταία θέση στο σαλόνι.

Τα αστραποβρόντια που μας έτυχαν όταν φτάσαμε στη Ουρανούπολη στην αρχή του ταξιδιού μας, καθυστέρησαν τις μπόρες σε όλο το διάστημα του οδοιπορικού μας και ξεθύμαναν στη αναχώρηση!!!

Παντοκράτορος

Προς Σταυρονικήτα

Σταυρονικήτα

Σταυρονικήτα, πύργος και κυπαρίσι

Στο βάθος η Παντοκράτορος

Σταυρονικήτα, το υδραγωγείο και το δρομάκι προς την πύλη

Παντοκράτορος

Χώρος αναμονής για το βανάκι

Στο βάθος η σκήτη του Προφήτου Ηλία. Εύκολη μια επίσκεψη από την Παντοκράτορος όμως μας κέρδισε η Σταυρονικήτα

Σημείο ραντεβού με τρεις παλιούς φίλους του φόρουμ!!!

 

[chris7]

Πολύ ωραίο, ενημερωτικό κείμενο και πανέμορφες φωτογραφίες.

 

[Thanasis_v]

Γράφεις ωραίες ιστορίες για το Άγιον Όρος. Πήγα και εγώ πριν ένα μήνα για πρώτη φορά και αυτό έκανε το κείμενο σου να μου φαίνεται πιο οικείο.