Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Χιλή ¡Señor presidente Allende! Τα γυαλια σας!

[ThanasisU2]

Δύσκολες μέρες για τους ταξιδιώτες.
Κάθεσαι στο σπίτι, με αεροπορικά εισιτήρια για σχεδόν σε όλα μέρη του κόσμου και εδώ ζονγκ, COVID. Κάτσε σπίτι. Για να μη πέσεις σε κατάθλιψη, ανοίγεις παλιά άλμπουμ ταξιδιών και μονοπωλείς παλιά ταξίδια σου. Φτάνεις στον Νοέμβριο του 2019, που ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα, το ταξίδι μου στην Χιλή.

Πότε δεν κατάλαβα, για ποιο λόγο αγαπώ και πάντα ήθελα να πετάξω στην Χιλή. Άλλα χρόνια είχα σαν όνειρο να πατείσω το πόδι μου εκεί. Χρόνια διάβαζα βιβλία για τον πρόεδρο Salvador Allende, βιβλία της Isabel Allende, έμαθα ισπανικά ακούγοντας Victor Jara και Inti Illimani, τοπικά κρασία ή τον μάγειρα του Χιλιανού Food Truck της Κρακοβίας Alejo.

To 2019, αρχές Γενάρη, σκάει προσφορά της LATAM από Παρίσι προς Χιλή στα 350 ευρώ. Κάθομαι 2-3 ώρες και ρίχνω την τιμή στα 250 ευρώ και κα τσινγκ, σε 10 λεπτά είχα το E-tix στο email μου.

Το 19, έμπαινα και στα -άντα μου και λέω, πρέπει να γίνει το ταξίδι όσο το καλύτερο γίνετε. Κλασικά gringo trail, βόρεια Χιλή, νότια Βολιβία και γρήγορη βόλτα στην διπλανή Αργεντινή.

Και όταν μιλάμε για ταξιδιωτικά σχέδια, η μουσική είναι must, και έτσι φτιάχτηκε η playlist Latin America στο Spotify για να με συνοδεύσει στην αγορά εσωτερικών πτήσεων παρέα με την Yerba Mate.



Οι μέρες πέρναγαν, οι προετοιμασίες ήταν τιπ τοπ, όλα έτοιμα, έως ότου οι διαδηλώσεις στη Χιλή τον Οκτώβριο έφτασαν μέχρι το σημείο όπου υπήρχαν απαγόρευση κυκλοφορίας σε ορισμένα μέρη, τα αεροδρόμια έκλειναν ή πολλές πτήσεις καθυστέρησαν - ακυρώθηκαν

Σκέφτομαι, να πετάξω; Να το αφήσω; Να πετάξω τον επόμενο χρόνο; (Joke...)

Όχι, θα πετάξω! Ότι είναινα γίνει, θα γίνει! Ο Kapuściński/Καπουστσίνσκι πάντα επέλεγε χώρες που κάτι συνέβαινε η θα συμβεί. Αν το έκανε ο Καπουστσίνσκι, θα το κάνω και εγώ. Δουλειά, γονείς, πρότειναν ότι ίσως καλύτερα να πετάξω αργότερα. Κάτσε κάτω. Ακύρωσε το. Άλλα ο άγγελος προστάτης μου, Josip, δεν είχε να μου πει κάτι, και έτσι αποφάσισα ότι θα πετάξω.



Η πτήση μου, από την Πολωνία για το Παρίσι, ήταν από το Wrocław, 3 ώρες με το τρένο από εμένα. Μιας και στο Wrocław αρκετά άτομα με περίμεναν για καιρό, ήρθα μια μέρα πριν, για να κάτσουμε σε μπυρες, να μιλήσουμε για τα ταξίδια μας το 2020 ( ;( ) ).

Πρωί, αεροδρόμιο, lounge και αναμονή για την πτήση της AirFrance προς CDG.




Ήταν μια κανονική μέρα η 1 Νοέμβρη τότε. Οι Πολωνοί μαζικά πηγαίναν στα νεκροταφεία, λόγο της Ημέρας των Πάντων άλλα στο αεροδρόμιο όλα ήταν κανονικά. Η πύλη άνοιξε, μπήκα στο αεροπλάνο και πήρα την θέση μου, μέχρι που μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να βγούμε από το αεροπλάνο

Εντάξει, ίσως ψάχνουν κάποια αποσκευή, πράγμα αρκετά σύνηθες. Μόνο αυτή η αναζήτηση κρατάει είδη 20-40-60 λεπτά. Σκέφτομαι, καμία τραγωδία προς το παρών. Μετά από 2 ώρες, μας ανακοινώνουν ότι το αεροπλάνο έχει πρόβλημα και προσπαθούν να το διορθώσουν. Με πιάνει ένα μικρό άγχος. Υπολογίζω ότι με ανταπόκριση 90 λεπτών θα μπορέσω να αλλάξω το terminal στο CDG.

Στη διπλανή πύλη πετάει η KLM, δυστυχώς γεμάτη, και δεν δέχεται κανέναν στη πτήση προς AMS και στη συνέχεια προς CDG.

Αναμονή, δεν έχω και τίποτα άλλο να κάνω Στα επόμενα λεπτά, ένα νεο άγχος με κυριεύει. Η ανταπόκριση των 9 ωρών, σιγά - σιγά, γίνετε ανταπόκριση 70 λεπτών. Με κυριεύουν μαύρες σκέψεις, να βγω από το αεροδρόμιο και να γυρίσω σπίτι μου. Ο προϊστάμενος μου παρακολουθεί το FR24, με ενημερώνει ότι το νέο Embraer της AF έχει περάσει τα πολωνικά σύνορα και ότι και παίρνει τηλέφωνο τα γραφεία της LATAM στο Παρίσι. Δυστυχώς, και οι δύο παραδοθήκαμε επειδή οι μόνες διαθέσιμες γλώσσες είναι τα Γαλλικά καi τα Πορτογαλικά (Brazilian edition).

Προσγειώθηκε, μπαίνουμε στο αεροπλάνο και θερμοπαρακαλώ για μια γρήγορη απογείωση. Ελπίζω ότι αν πάνε καλά, θα έχω 70 λεπτά για μια αλλαγή. Ακόμα πιθανή η ανταπόκριση.

Χαλαρά, μία από τις πιο αγχωτικές πτήσεις στη ζωή μου. Ποντάρω τα πάντα στην τύχη (δεν έχω πάει ποτέ στο CDG, οπότε δεν ξέρω πώς να πλοηγηθώ), και έναν καλό διάδρομο προσγείωσης όσο πιο κοντά στο Terminal.

Touch down. Ουφ. Ανοίγω το GPS μου. Το κέρατο μου. Διάδρομος στου διαόλου την μάνα. 10 λεπτά τροχοδρομούμε. 65 λεπτά η ανταπόκριση, 30 λεπτά κλείνει η πύλη.

Φτάνουμε στο terminal 2G (Σε ευχαριστώ Οντιν που δεν έχουμε λεωφορείο) και τρέχω για το terminal 1.
Έχω είδη μελετήσει το πλάνο διαφυγής στο περιοδικό της AirFrance στο αεροπλάνο.
Τρέξιμο -> Λεωφορείο -> Τρένο -> Τρέξιμο. Πάντα θεωρία

Φτάνω στο terminal 1. Χωρίς αναπνοή, με κατεστραμμένα πανταλόνια (έφαγα τούμπα στις σκάλες) με το διαβατήριο και εισιτήριο στα χέρια, έφτασα στον έλεγχο διαβατηρίων/εισιτηρίων.

- Monsieur, détendez-vous. C'est bon!

Τον κοιτάζω, και κοιτάω πίσω του. Υπάρχει ουρά ακόμα για την πύλη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και του δίνω το διαβατήριο, το εισιτήριό μου και περνάω τσακ μπαμ τον έλεγχο. Τελευταία φωτογραφία σε Ευρωπαϊκά Εδάφη, post στο Facebook να ευχαριστήσω όλους που είχαν κάνει finger crossed και μπαίνω στο αεροπλάνο.



Ακόμα δεν μπορώ να αναψευσώ, και η τρομοκρατημένη αεροσυνοδός με ρωτά:

- Senhor, você está bem? Talvez você queira algo para beber? (Ταμάμ; Θέλετε μήπως τίποτα να πιείτε
- Está bom. Mas uma doble caipirinha por favor (Όλα οκ. Μια διπλή caipirinha παρακαλώ)

Πίνω το ποτό, ευχαριστώ τους Ημιμαραθωνιους που πείρα μέρος και άντεξω το τρέξιμο, και τηλεφωνώ:
- Μαμά! Τα κατάφερα! Πετάω για Βραζιλία!

 

[hydronetta]

Πρώτα πάτησα το like και μετά διάβασα. Καλώς μας ξανάρθες!

 

[Thalassaki]

Απολαυστική η εισαγωγή. Μου αρέσει ο τρόπος γραφής σου.
Περιμένω εναγωνίως την συνέχεια της ιστορίας!!!

 

[chrisbd]

Ακριβως όπως το ειπε ο @hydronetta .. "που εισαι Θανάση" {του Ζαμπέτα οχι των U2)...Σε χασαμε.. ΒΡΑΖΙΛΙΑ;;;; μπομπα....
'

 

[Παρίσακτος]

Άμα δεν κινδυνέψουν τα πλάνα σου να ακυρωθούν, αν δεν κινδυνέψει η σωματική σου ακεραιότητα (βλ. τούμπα) ή η ψυχική σου υγεία (βλ. αγωνία μέχρι να καθίσεις να παραγγείλεις το ποτό σου στην υπερατλαντική πτήση), δεν είναι ταξίδι.

To 2019, αρχές Γενάρη, σκάει προσφορά της LATAM από Παρίσι προς Χιλή στα 350 ευρώ. Κάθομαι 2-3 ώρες και ρίχνω την τιμή στα 250 ευρώ και κα τσινγκ, σε 10 λεπτά είχα το E-tix στο email μου

Εδώ σκάλωσα. Με τη δύναμη της θέλησης (επίμονο βλέμμα μέχρι να πέσει η τιμή) ή πρόκειται για κάποιο άλλου είδους τρικ;

 

[ThanasisU2]

Εδώ σκάλωσα. Με τη δύναμη της θέλησης (επίμονο βλέμμα μέχρι να πέσει η τιμή) ή πρόκειται για κάποιο άλλου είδους τρικ;

Μερικές φορές, διάφορα ΟΤΑ (Online travel agency) δίνουν άλλη τιμή λόγο προσφορών ή διαφοράς ισοτημίας. Πχ αυτό το αεροπορικό το αγόρασα από μια ιστοσελίδα της Χιλής με VPN Χιλιανό, μιας και είχαν προσφορά για κάτοικους της Χιλής.


ΥΓ Ευχαριστώ για το καλως όρισμα

 

[ThanasisU2]

Η πτήση ήταν πραγματικά ομαλή. Είδα μερικές ταινίες που δεν είχα καιρό, αρκετά καλό φαγητό με μερικά ποτήρια χιλιανό κρασιού, με έκαναν να πέσω ξερός για την υπόλοιπη πτήση.



Προσγείωση στο κεντρικό αεροδρόμιο του São Paulo πριν από την προγραμματισμένη ώρα. Γρήγορος έλεγχος διαβατηρίων, αλλαγή terminal και γρήγορη είσοδος στο lounge.

Γρήγορο ντους, πρωινό και πρώτη μπύρα για το ξύπνημα και επόμενη πτήση, γνωστή ως Ponte Aérea. Το Ponte Aérea είναι η πτήση εσωτερικού που συνδέει τα αεροδρόμια του Σάο Πάολο και του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου καθημερινά (προ Covid) υπήρχαν 120 πτήσεις, με μερικές να γίνονται ανά 5-10 λεπτά

Και ναι, σε λιγότερο από 40 λεπτά, βρισκόμαστε στην πιο διάσημη πόλη της Βραζιλίας. Στο Ρίο!



Η ανταπόκριση ήταν αρκετά μεγάλη, μιας και σχεδίαζα μια γρήγορη βόλτα στην πόλη του Ριο. Μετά από αρκετές ώρες διαβάσματος στο ίντερνετ για την κίνηση που υπάρχει στην πόλη, το πλάνο άλλαξε.

Βρήκα στο ίντερνετ ότι δίπλα στο αεροδρόμιο υπάρχει παραλία με μπαράκια και εστιατόρια, αρκετά για να περάσω μερικές ώρες. Uber και πάμε στην Praia da Bica.

Οι οδηγοί του Uber εκπλήσσονται που ο Gringo επιλέγει μια τόσο μικρή πόλη αντί για το δημοφιλές Ρίο, άλλα στο τέλος το ρεάλ είναι ρεάλ και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.

Κατά την διάρκεια της διαδρομής, παρατηρώ τι γίνετε γύρω μου. Αστυνομία, στρατός να περιπολεί τους δρόμους και μαύρες σκέψεις ότι καλύτερα να γυρίσω στο αεροδρόμιο. Αλλά στο τέλος κερδίζει η ιδέα της παραλίας.

Τα πρώτα κλικ της περιοχής



Obrigado οδηγέ, τώρα πρέπει να βρούμε και κάνα μαγαζί για να αγοράσω κάποιο ποτό για την παραλία και να χαζέψω την γειτονία.

Εκ πρώτης όψεως, δεν βλέπω κάτι το τραγικό, που μπορεί κάποιος να διαβάσει στο ίντερνετ. Περιποιημένα σπίτια, μερικοί κάνουν τζόκινγκ ή παίζουν ποδοβόλευ στην παραλία.









Και αφού βρήκα το "χρυσό ποτό", ψάχνω ένα μέρος στην παραλία όπου μπορώ να μαζέψω λίγο βιταμίνη D και να χαζεψω το Ρίο (όπως και το Sugar Rock) από την άλλη πλευρά.





Όπως και σε όλα τα περιέργα μέρη που έχω πάει, έγινε πάλι η ατραξιόν. Ένας λευκός, χωρίς μαγιό, κίνησε τους ντόπιους να με ρωτάνε, με σπαστά αγγλικά τι κάνω εδώ και γιατί δεν είμαι στην Copacabana. Τους απαντώ με σπαστά πορτογαλικά, ότι ήθελα να ξεκουραστώ μακριά από κόσμο για μην μουχλιάσω στο αεροδρόμιο.

Και έρχεται η ώρα του μεσημεριανού. Και μεσημεριανό στην Βραζιλία λέγετε churrasco. Βόειο κρέας στα κάρβουνα.



Όπως πάντα, ψάχνω ένα μέρος όπου θα βρίσκονται μόνο ντόπιοι μέσα, και δεν μου παίρνει περισσότερο από 20 λεπτά να βρω ένα τέτοιο μέρος πάνω στην θάλασσα
Μενού, στα Πορτογαλικά, δεν υπάρχει προβλημα στην επιλογή. Για πρώτο πιάτο, κρύα μπύρα, για δεύτερο faijoada (φασόλια) açaí na tigela (μους με κατεψυγμένα φρούτα και γκουαράνα). Όλα σερβιρισμένα με μια μικρή μερίδα farofa (ψητό αλεύρι μανιόκας με ξηρούς καρπούς, μπέικον και κρεμμύδια) που ακούγεται περίεργο αλλά ταιριάζει καλά με το κρέας.

Μετά το μεσημεριανό γεύμα, επιστρέφουμε στο αεροδρόμιο, όπου πριν από την πτήση επισκέπτομαι ένα από τα πολλά lounge και, με μια φρέσκια caipirinha, και να χαζεύουμε τους κολοσσούς των αιθέρων.



Βραδινή πτήση προς το Santiago. Η κούραση βγαίνει σιγά σιγά, και μετά το βραδινό πέφτω ξερός για ύπνο, και ξυπνάω λίγα λεπτά πριν φτάσουμε στο αεροδρόμιο Comodoro Arturo Merino Benítez στο Santiago de Chile.

Περνάω τον έλεγχο τσακ μπαμ, ρωτάω τον υπάλληλο του υγειονομικού αν μπορώ να μπω με τις σοκοφρέτες μου που έχουν καφεΐνη

-Por supuesto cavalero. Bienvenido a Chile.



Περνάω κατευθείαν στο Domestic Terminal, στο οποίο θα περάσω την πρώτη νύχτα στην Χιλή, περιμένοντας την πρώτη πτήση για Calama. 2 ποτηράκια κόκκινου Cabernet Sauvignon και με παίρνει στην αγκαλιά του ο Μορφέας

 

[PhysioDuck]

Ποιος Τάσος Δούσης...
Το έχεις πάει σε άλλο level. Δηλώνω φαν σου!!!

 

[travelbreak]

Ποιος Τάσος Δούσης...

Μη μου λέτε για το Δούση! Προσωπικά δεν τον εκτιμώ καθόλου ως δημοσιογράφο ταξιδιών. Τον έχω πιάσει συχνά να ψεύδεται, αν και βλέπω σπάνια τις εκπομπές του. Αλλά αν έχει πάει κάπου που έχω πάει κι εγώ, μου εξάπτει την περιέργεια.
Βέβαια είμαι πολύ αυστηρός με όλους αυτούς. Προτιμώ τα ντοκιμαντέρ.
Και τον @ThanasisU2 φυσικά, όπως και πολλούς ταξιδιώτες εδώ μέσα στο φόρουμ.

 

[ThanasisU2]

Η νύχτα στο Lounge, δεν ήταν από τις καλύτερες που είχα κάνει, αλλά μακράν καλύτερη από το να κοιμόμουν στα παγκάκια του αεροδρομίου.

Η πτήση ήταν αρκετά πρωινή, ώστε για να προλάβω το μοναδικό λεωφορείο (πριν την κρίση υπήρχαν εως και 3 λεωφορεία) για την βολιβιανή πόλη του Yuyuni.

Οι πτήσεις εσωτερικού της Χιλής, δεν είναι από αυτές που είναι μικρές σε διάρκεια. Για ένα άτομο όπως εγώ, έχει λιώσει τις πτήσεις Κρακοβία Βαρσοβία ή Βαρσοβία Γκντανσκ, σε σημείο να θυμίζει απλή διαδρομή του 040, ξεχνά ότι μια εσωτερική πτήση μπορεί να διαρκέσει και 2 ώρες. 2 ώρες ύπνου. Αλλά πριν την πέσω, ακούω τις οδηγίες ασφάλειας του αεροπλάνου. Πρώτη γλώσσα, εννοείτε, είναι τα ισπανικά. Ισπανικά με διάλεκτο Χιλής. Προσπαθώ να καταλάβω τι λένε, δεν βγάζω άκρη και την πέφτω. Ο ύπνος δεν διαρκεί και πολλή, μιας και στον συνεπιβάτη μου, τον τρώει η περιέργεια, να μάθει τι κάνει ένας γκρίνγκο στο αεροπλάνο.

Του απαντώ με σπαστά ισπανικά, το πλάνο μου, τι θα δω, για ποιο λόγο ήρθα στην Χιλή, και στο τέλος ότι θα πάρω το ταξί από το αεροδρόμιο για να φτάσω στο σταθμό των λεωφορείων

- ¡Te llevaré a la estación!
- ¡No, gracias, esta bien! ¡No lo necesito!

Και έτσι απλά, 50 λεπτά αργότερα είμαι στο αυτοκίνητο του και αποφάσισε να μου κάνει ένα μικρό τουρ στην Καλάμα.




Γκράφιτι του ποίητη Pablo Neruda


Γκραφιτι του Victor Jara


Το μεγαλύτερο ορυχείο χαλκού στον κόσμο, στην Chuquicamata

Κάνοντας το τουρ, βλέπω παντού σημαίες της Χιλής. Ένα από τα σημάδια, ότι πριν λίγες βδομάδες, ξεκίνησε η επανάσταση. Και ακριβώς δίπλα στις σημαίες αυτές, σημαίες των Mapuche. Mapuche, είναι η ινδιάνικη ονομασία των προ-Κολομβιανών φυλών Araucan, που ζούσαν στην σημερινή Χιλή, και σημαίνει Άνθρωποι της Γης. Ζουν μέχρι σήμερα στην Χιλή και στην Αργεντινή, αλλά από την εποχή του Πινοσέτ μέχρι σήμερα, διώκονται από την κυβέρνηση, για να παραδώσουν τα εδάφη τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Για όποιον θέλει να μάθει κάτι παραπάνω για αυτούς, συνιστώ ανεπιφύλακτα τα βιβλία του Luis Sepúlveda, ο οποίος περίγραφε στα προβλήματα τους





Ο Jose, με άφησε στο σιδηροδρομικό σταθμό (έκανε ένα μικρό λάθος, για αλλά για εμένα ΟΚ), τον ευχαριστώ και του δίνω ένα μικρό κουκλάκι του Robert Lewandowski μιας και δεν ήθελε χρήματα.



Ο σιδηροδρομικός σταθμός (δυστυχώς ΜΟΝΟ για τρένα Cargo από / προς τη Βολιβία προς το λιμάνι της Antofagastie (Χιλή), για τη Ferrocarril de Antofagasta a Bolivia) βρίσκεται μερικά βήματα από το σουπερμάρκετ Jumbo (καμία σχέση με το Ελληνικό AliExpress) στο οποίο αγοράζω προϊόντα πρώτων ειδών για το ταξίδι προς την Βολιβία.

Στο δρόμο, προς το Jumbo, χαζεύω την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Μικρά σπιτάκια, μέσα στην έρημο, παρόμοια με αυτά τα σπίτια στις αμερικάνικές ταινίες.

Και παντού γκράφιτι, κατά του προέδρου της Χιλής Piñera, τα οποία των εξισώνουν με το κάθαρμα τον Pinochet.







Φτάνω στον σταθμό 90 λεπτά πριν την αναχώρηση. Αρκετός χρόνος για να περάσει κάποιος στον σταθμό αυτόν, ο οποίος δεν ήταν από τους καλύτερους που επισκέφθηκα. Ψάχνω κάποιο μικρό εστιατόριο, για ένα γρήγορο γεύμα Ανοίγω το maps.me και με ενημερώνει, ότι δίπλα στο σταθμό υπάρχει το εστιατόριο Pollo Rey, με καλές κριτικές.

Μπαίνω, σχεδόν άδειο (δεν ήταν η ώρα του μεσημεριανού), άλλα τα delivery boys, non stop παίρνανε παραγγελίες. Ο σερβιτόρος μου δείχνει ένα τραπέζι, παραγγέλνω το τοπικό σάντουιτς, Chemilico με λουκάνικο chorizo και βόειο κρέας. Ζητάω μια κανονική μερίδα με μεσαίες πατάτες, και περιμένοντας την παραγγελία ενημερώνω τους γονείς μου, ότι όλα είναι κομπλέ. Σκάει το πιάτο με το σάντουιτς. Το σάντουίτς είναι μεγαλύτερο (και βαρύτερο) από το κεφάλι μου. Ρωτάω τον camarero, αν είναι κανονική μερίδα. Έκπληκτος μου απαντά, πως ναι. Por niño.



Μετά το "Happy Meal" γυρνάω στον σταθμό. Έκπληκτός δεν βλέπω κάποιον Βολιβιανό με μπαούλα, σακούλες να περιμένει το λεωφορείο, άλλα ούτε και το λεωφορείο μου για την Βολιβία. Μόνο προς την Αντοφαγκάστα ή το Σαντιάγο. Έρχεται η ώρα αναχώρησης και το λεωφορείο, γιοκ. Δεν υπάρχει πουθενά. Μόνο μια βολιβιανή που μπαίνει και βγαίνει στο γκισέ της εταιρείας λεωφορείων. Μιας και δεν υπήρχε κάποιο γκισέ πληροφοριών, πάω και την ρωτάω τι έγινε με το λεωφορείο.

- Mañana!
- Porqué mañana?!
- Ο οδηγός αποκοιμήθηκε και δεν έφυγε από τη Βολιβία.

Μόλις το άκουσα αυτό, έγινα τούρμπο. Λες και ήπια 2 λίτρα εσπρέσο στο καπάκι. 3 μέρες στο δρόμο, κουρασμένος, κομμάτια και σου λένε ότι το λεωφορείο δεν θα φύγει σήμερα, επειδή ο οδηγός δεν ξύπνησε στην ώρα του. Άλλα λεωφορεία δεν υπάρχουν. Μόνο προς την Λα Παζ, άλλα δυστυχώς δεν με βολεύει η διαδρομή. Wi-Fi γιοκ στον σταθμό, πετάγομαι στο εστιατόριο, ανοίγω το WhatsUp και γρήγορη επικοινωνία με το ξενοδοχείο μου στο Uyuni και το τουρ που είχα κάνει κράτηση, αν μπορώ να μεταφέρω όλα μια μέρα μετά.
- Σι σενιόρ, νο προμπλεμ.
Γυρνάω στον σταθμό, για να πάρω το νέο εισητήριο.

Και έτσι, από εκεί που δεν το περίμενα, θα έμενα στην πόλη φάντασμα. Οι τράπεζες κλειστές, αρκετά μαγαζιά το ίδιο, οι κάβες κλειστές με κάγκελα (κάτι παρόμοιο είδα στην Κολομβία) άλλα δεν νιώθω ότι κινδυνεύω από κάτι.



Βρίσκω ένα φθηνό/μικρό ξενώνα, καθαρό, κοντά στην αγορά όπως και στον σταθμό. Ντους, αιώρα και τοπικές σπεσιαλιτέ. Κραφτ μπίρες και empanadas.





Και έτσι μέχρι το βράδυ, που πέφτω ξερός μέσα σε πέντε λεπτά.

Για πρωινό στη καντίνα La Familia.







Παραγγέλνω έναν χυμό και ένα σάντουιτς Completo Italiano. Το Completo Italiano ήταν για εμένα, μια από τις καλύτερες ανακαλύψεις στην Χιλή. Φρέσκες ντομάτες σε φέτες, μαγιονέζα (5 είδη για να διαλέξετε!) και φρέσκια γκουακαμόλε, όπου τα χρώματα πάνω στο ψωμάκι δημιουργούν την ιταλική σημαία.





Ξανά πίσω στον σταθμό. 30 λεπτά πριν την αναχώρηση. Just in case.
Άλλα αυτή την φορά, το λεωφορείο είδη μας περιμένει στην ράμπα.

Κλασικό λεωφορείο μακρινών διαδρομών της Βολιβίας. Με ένα παρόμοιο είχα κάνει το ταξίδι μου, πριν κάτι χρόνια από το Puno του Περού προς την Copacabana της Βολιβίας. Οι οδηγοί, με το πουκάμισο τους και την γραβάτα, και όπως πάντα με το παραδοσιακό καπέλο chullo.

Αναχώρηση ακριβώς στην ώρα μας, και τα πρώτα 40-60 λεπτά του ταξιδιού, δεν βλέπω τίποτα το αξιόλογο έξω από το παράθυρο. Ένας απλός επαρχιακός δρόμος, μερικά σπίτια και οι Άνδεις. Γι 'αυτό επιστρέφω στο βιβλίο που ξεκίνησα πριν κάτι μέρος και το κρασί που είχα μαζί μου, μέχρι που βλέπω έξω από το παράθυρο, την περίφημη έρημος Atacama!





Και έτσι μέχρι το τέλος της Χιλής, μέχρι το συνοριακό πέρασμα Ollagüe.



Το υψόμετρο λέει 3000. Δεν το νιώθω ακόμα το υψόμετρο, για αυτό και με αφήνει να τελειώσω το κρασί μου, λίγο πριν μπούμε στην Πολυεθνική Πολιτεία της Βολιβίας!
Μαζί με τον Bregovic

 

[taver]

Μη μου λέτε για το Δούση! Προσωπικά δεν τον εκτιμώ καθόλου ως δημοσιογράφο ταξιδιών. Τον έχω πιάσει συχνά να ψεύδεται, αν και βλέπω σπάνια τις εκπομπές του. Αλλά αν έχει πάει κάπου που έχω πάει κι εγώ, μου εξάπτει την περιέργεια.
Βέβαια είμαι πολύ αυστηρός με όλους αυτούς. Προτιμώ τα ντοκιμαντέρ.
Και τον @ThanasisU2 φυσικά, όπως και πολλούς ταξιδιώτες εδώ μέσα στο φόρουμ.

Υπάρχει γνωστό, μη ενεργό πια, μέλος του φόρουμ, που κάποτε δούλευε στο περιοδικό του Δούση. Το τι ιστορίες έχει μεταφέρει (κατ' ιδίαν, φυσικά) δε λέγεται... Αν δείτε πως γράφονται τα άρθρα για δάφορους προορισμούς...

 

[KIKI]

Θαναση σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον.
Στα ιδια μερη ειχα κανονισει ταξιδι για Νοεμβριο 2020.