Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Χιλή ¡Señor presidente Allende! Τα γυαλια σας!

[ThanasisU2]

- Revolucion Pedro, revolucion
- Si, revolucion

Δίνω το διαβατήριό μου στον Βολιβιανό συνοριοφύλακα , και κρυφάκουσα που κάτι έλεγε, για κάποια επανάσταση. Δεν με ξάφνιασε καθόλου, μιας και στην Βολιβία δεν είναι σπάνιο φαινόμενο μια επανάσταση που στο τέλος θα είναι μια απλή απεργία, με ολίγον δυναμίτη που πετάνε οι Βολιβιανοί.

Μου δίνουν το διαβατήριο πίσω, ο υπάλληλο παίρνει μερικά φύλα κόκας στο τσάι του, και ζητάει το χαρτί "imigracion" που συμπλήρωσα πριν μίση ώρα στο λεωφορείο. Ένα απλό χαρτάκι, στο οποίο έχει όλα τα στοιχεία σου, που θα βρίσκεσαι στην Βολιβία, πως μπήκες και άλλες πληροφορίες. Η αξία αυτής της φόρμας είναι μηδενική, μέχρι την στιγμή που θα το χάσεις. Τότε το χαρτάκι αυτό ισοδύναμη με το πρώτο βραβείο του Αδύναμου Κρίκου, και εσύ είσαι ο Αδύναμος Κρίκος. Dios mios cavalero! Τι να σε κάνουμε. Μέγιστο έγκλημα! Στο τέλος, με 5-10 δολάρια τελειώνει η υπόθεση, και εσύ, εκτός από τα 5 δολάρια, έχασες και 2-3 ώρες από την ζωή σου.

Κλαιν μαιν. Bienvenidos a Bolivia. Ψάχνω τον οδηγό, και τον ρωτάω πόση ώρα θα κάτσουμε εδώ. Μέχρι να τελειώσει το γεύμα του ο εισπράκτορας. Βλέπω, ξεκίνησε την σούπα, θα του πάρει 15-20 λεπτά.

Πηγαίνω στο "μπαρ" και ρωτώ αν έχουν mate de coca (τσάι με φύλλα κόκας). Όχι, δεν έχουμε φύλλα κόκας εδώ, επειδή η Χιλή είναι απέναντι και εκεί τα φύλα είναι απαγορευμένα. Αλλά οι τελωνειακοί έπιναν πριν από λίγο μπροστά μου…

Ζαμαν φου, Bienvenidos a Bolivia.

Αγοράζω μια τοπική μπύρα και πηγαίνω στο κοντινό νεκροταφείο τρένων.











Επιστρέφουμε στο λεωφορείο και ταξιδεύουμε προς το Uyuni. Ο δρόμος δεν είναι πλέον ο καλύτερος. Βλέπω, πως ο υποσχόμενος αυτοκινητόδρομος Evo Morales Highway δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ. Περνάμε μέσω από κάτι χωματόδρομους, ανάμεσα στην έρημο Atacama, κοιτάζοντας στο GPS πόση ώρα ακόμα προς το Uyuni όπως και τα guanaca (το είδος λάμα που ζει εδώ) έξω από το παράθυρο.



Μετά από 2 ή 3 ώρες φτάσαμε στο Uyuni.



Ρίχνω μια πρώτη ματιά. Ολόκληρη η πόλη ζει κυρίως με τον τουρισμό και ένα μικρό μέρος με την εξόρυξη αλατιού. Προσωπική γνώμη, νιώθω καλύτερα από την Calama που έφυγα πριν λίγες ώρες. Άλλα και φτωχότερη από αυτή.

Αλλά παντού βλέπω τις αγαπημένες μου cholitas! Οι cholitas είναι οι γηγενείς Βολιβιανές, που τα τελευταια 30 χρόνια, γυρίσαν πάλι στις παλιές φορεσιές τους με το χαρακτηριστικό καπέλο bowler.

Φτάνω στο ξενοδοχείο μου, το οποίο βρίσκετε στο κτίριο του σημερινού σιδηροδρομικού σταθμού. Το Onkel Inn Wagon Sleepbox Uyuni, είναι ενδιαφέρον project το οποίο δημιουργήθηκε από κατοίκους του Λα Παζ. Μέρη του σταθμού που για χρόνια ήταν άδεια, έγιναν ξενοδοχείο, με μοτίβο των παλιών βαγονιών κουπε. Είναι αρκετά φθηνό και το κυριότερο, δίπλα στα βασικά σημεία του Uyuni όπως τα γραφεία που κάνουν τουρ και εστιατόρια

Δίνω το διαβατήριό μου (το Πολωνικό) στη ρεσεψιόν και ο υπάλληλος με ρωτάει αν δεν είμαι Έλληνας. Απαντώ ναι, και χαίρεται να μιλήσει κάποιον που οι πρόγονοι του επινόησαν τη δημοκρατία. Τι να του πεις τώρα ότι παίζει να είσαι Έλληνας στο DNA 10-20%, και μου δείχνει από το laptop του, ζωντανή σύνδεση από τις πορείες σε La Paz και Santa Cruz.

Αποδείχθηκε ότι οι απλές πορείες που ξεκίνησαν στα μέσα Οκτώβρη, μεγάλωσαν και μετατράπηκαν σε επανάσταση. Το διαμέρισμα Σάντα Κρουζ, ζήτησε την παραίτηση του Έβο Μοράλες πιστεύοντας πως οι εκλογές ήταν νοθευμένες και στο Λα Παζ, ο Μοράλες ειχε κρυφτεί στο προεδρικό παλάτι του, περιτριγυρισμένος από ανθρακωρύχους του Ορούρο, να κρατάνε στα χέρια τους δυναμίτες, έτοιμοι να τους πετάξουν, για να προστατεύσουν τον Πρόεδρο.

Μιλάγαμε σχεδόν 2 ώρες (δεν είχα καν δει ακόμα το δωμάτιό μου) επειδή η συνομιλία που είχα ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Καθώς ο ρεσεψιονίστ (και ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου) ήταν αντι-Μοράλες, είχα μεγάλη ευκαιρία να μάθω νέα πράγματα που δεν ήξερα.

- Μπιεν, πάμε να τσιμπήσουμε κάτι; Θα σου απαντήσω στις ερωτήσεις σου σχετικά με τη Βολιβία του 2000-2019.
- Φυσικά, αφήνω το σακίδιο μου και αίρομαι.

Πήγαμε σε ένα κοντινό εστιατόριο, το οποίο φημίζεται για τα ψητά κρέατα και το chicharrón (τηγανισμένο λαρδί) που γίνεται ο τέλειος μεζές για το singani.



Ποτό στο ποτό, λουκάνικο στο λουκάνικο, μιλώντας ώρες για την ιστορία της Βολιβίας και την περίεργη πολιτική της, γύρισα στο δωμάτιο, μιας και η επόμενη μέρα θα είναι αρκετά δύσκολη.

Ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι. Το πρωινό τρένο για το Ορούρο, έπρεπε να μας ξυπνήσει όλους με το κλάξον του, ότι έφτασε και φεύγει σε λίγο.

Για πρωινό, mate de coca για να συνηθίσω στην αλλαγή του υψόμετρου και βόλτα στο τουριστικό γραφείο Quechua Connection 4WD SRL για να πληρώσω το 3ήμερο τουρ.





Μιας και είχα αρκετό χρόνο, μέχρι να φύγουμε με το τουρ, πετάχτηκα στο διπλανό παζάρι (τα οποία αγαπώ) για μερικά βασικά ψώνια για το τουρ. Νερό, σνακ, μπύρες, poncho, chullo (από μαλλί αλπακά), μπρελόκ αλπάκα και 2 σακουλάκια φύλλα κόκας.





Επιστρέφω στο γραφείο, γεμάτος με σακούλες και εκεί μας περιμένουν 2 4x4 αμάξια. Μιας και ξέρω ισπανικά, μου λένε να κάτσω μπροστά, μιας και ο οδηγός δεν ξέρει καθόλου αγγλικά. Claro, για μένα σούπερ.

Στο αμάξι είδη περιμένουν ένα ζευγάρι από τη Γερμανία, ο Johann με τη σύζυγό του από το Ντίσελντορφ, η Ania Πολωνέζα που ζει στο Σίδνεϊ, μια άλλη Γερμανίδα Laura από την Κολονία και ο οδηγός μας Carlos. Σούπερ combo, μιας και ο Carlos είναι Προ-Μοράλες.
Γρήγορο briefing και ταξιδεύουμε στο πρώτο σημείο, το νεκροταφείο τρένων. Τα τρένα που θα βρούμε εδώ, είναι παλιές ατμομηχανές που η ιστορία τους σταμάτησε, όταν τα φορτηγά έγιναν φθηνότερα και ταχύτερα από τα τρένα. Το 1958, τα τρένα ξαναγύρισαν (αυτή την φορά ως ντίζελ) για να κάνουν την καθημερινή διαδρομή από τα ορυχεία του Ορούρο προς τα λιμάνια της Χιλής.







Ειλικρινά, δεν με ενθουσίασε το μέρος αρκετά. Τα τρένα στο συνοριακό πέρασμα, Ollagüe, μου άρεσαν περισσότερο. Ίσως ότι δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι/τουρίστες εκεί. Μπορεί. Ή ίσως δεν είχαν καταστραφεί με γκράφιτι/ταγκιές όπως εδώ. Μπορεί



Το επόμενο σημείο, δεν ήταν μακριά από εμάς. Το εργοστάσιο αλατιού, Colchani, είναι το τελευταίο μέρος στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας για το τουρ, πληρώνοντας με ΚΑΡΤΑ! Τι μπορούμε να αγοράσουμε από εκεί; Αλάτι με διάφορες γεύσεις (προτείνω με σκόρδο, πάπρικα aji και το καλύτερο, ΚΑΠΝΙΣΤΟ), πινακίδες για τον Atención λάμα και μπύρες / νερό μιας και μετά θα είναι πιο ακριβά.
Ταξιδεύουμε στο πιο διάσημο σημείο, στo salt flat (χίλια συγνώμη, δεν ξέρω πως είναι στα ελληνικά) που βρίσκεται το καταφύγιο, οι σημαίες από όλο το κόσμο. Το trademark και cover των περισσότερων οδηγών με θέμα την Βολίβια. Στο ράδιο, παίζει μουσική ποπ των Άνδεων, ανοίγω το σακουλάκι με τα φύλα κόκας και ο Carlos χαρούμενος, μου λεει ότι σπάνια βλέπει κάποιον gringo να τα μασουλάει.
Αρχίζουμε την συνομιλία καθώς οι συνεπιβάτες κοιμούνται ήδη. Το θέμα νούμερο 1, είναι η Λα Παζ και ο Μοράλες. Σήμερα για θα μάθω για ποιο λόγο είναι μέγας ηγέτης.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, στο Uyuni, χτιστήκαν σχολεία στα οποία πάνε τα παιδιά του, βρήκε δουλειά μιας και του πλήρωσαν για το δίπλωμα οδήγηση και εκπαίδευση για να μπορεί να κάνει τουρ πάνω στην έρημο. Σε λίγα λεπτά άρχισε να αχνοφέξετε και το περίφημο Salar de Uyuni.
Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μας δίνουν ποδήλατα και μας λέμε να τα οδηγήσουμε για 3 χλμ. Ακούγεται εύκολο, αλλά είμαστε σε υψόμετρο πάνω από 4000 μέτρα και η οδήγηση πάνω στο salt flat δεν είναι από τα ευκολότερα πράγματα που έχω κάνει. Αλλά υπάρχει η ανταμοιβή στο τέλος της άσκησης.



Μεσημεριανό στα 4000 μέτρα και βόλτα στα γύρω μέρη











Σημαία ελληνική, γιοκ. Μόνο αυτή, του φίλου Χοσέ Αντόνιο Μαρθελίνο Γκουτιέρες Ντεριγκόν

Isla Incahuasi







Δυση ηλίου στο νησι Pia Pia





Την πρώτη νύχτα την περνάμε σε ξενοδοχείο χτισμένο με "τούβλα αλατιού" στην περιοχή Mañica, που ώρες ώρες ένιωθα ότι βρισκόμουν σε πάρτι στο αλατωρυχείο της Wieliczka. Στο μενού του ξενοδοχείου, γράφει ότι έχει ζεστό νερό. Ναι, πράγματι είχε. Για τον πρώτο επισκέπτη και τα πρώτα 5 λεπτά. Χαίρομε που εκπαιδεύτηκα, μετά από 3 χρόνια διαμονής σε εστία, να κάνεις ντους σε 3 λεπτά.



Πλούσιο πρωινό και παίρνουμε την κατεύθυνση προς τα σύνορα με τη Χιλή. Ξανά φύλα κόκας, ξανά πολιτική, μέχρι που το δρόμο μας κλείνουν αλπακάς. Βγαίνουμε όλοι από το αυτοκίνητο, για να βγάλουμε φωτογραφία τα ζωάκι, και χαιρόμαστε όπως η Βίρνα Δράκου στην Λάμψη με τα περιστέρια του Συντάγματος





Και οι διάσημες γραμμές, του σιδηροδρόμου Ferrocarril de Antofagasta a Bolivia, όπου τα τρένα μεταφέρουν κασσίτερο από το ορυχεία Οruro προς τη Antofagasta. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να δούμε το τρένο, μιας και είχε είδη καθυστέρηση 20 ώρες



Γυρνάμε στο ίδιο μέρος, που ήμουν πριν 2 μέρες, στην περιοχή Ollagüe και με το ενεργό ηφαίστειο, που έχει το ίδιο όνομα με την περιοχή.





Και να δοκιμάσω την τοπική λιχουδιά, χοτ-ντογκ με ψητό chorizo από αλπακά.







Το επόμενο highlight του Uyuni είναι οι πολύχρωμες λίμνες των Άνδεων (τα πλαγκτόν και τα ορυκτά από τις πηγές είναι υπεύθυνα για τα χρώματα) όπου το ζεστό νερό προσελκύει τα φλαμίνγκο των Άνδεων κάθε χρόνο.

Λίμνη Cañapa







Λιμνη Hedionda



Λίμνη Kara



Λίμνη Colorada







Το τελευταίο σημείο του τουρ είναι γκέιζερ Mañana. Όποιος έχει επισκεφτεί κάποιο πάρκο με γκέιζερς, κυριαρχεί η έντονη μυρωδιά από θειάφι, καπνοί/ατμοί παντού και πινακίδες οι οποίες απαγορεύουν την είσοδο/πέρασμα πιο πέρα.





Ο Γιόχαν αποφάσισε, ωστόσο, ότι ήθελε να βγάλει μια καλύτερη φωτογραφία, δίπλα στο γκέιζερ, οπότε πέρασε το σκοινί και την πινακίδα. Σκύβει, για να βγει με καλύτερη πόζα, και γλουπ, ο μισός Γιόχαν μέσα στο γκέιζερ. Τρέχουμε με τον Carlos, και ψάχνουμε τρόπο πως να τον βγάλουμε, χωρίς να πέσουμε και εμείς μέσα. Βρίσκουμε τρόπο και των βγάζουμε με την βοήθεια εργαλείων από το αμάξι.

Tα παντελόνια του, γεμάτα με θειάφι και άλλα μέταλλα. Του φωνάζουμε να πετάξει όσο πιο γρήγορα μπορεί τα παπούτσια του και τα παντελόνια, για να μην χειροτερεύσει τα εγκαύματα του.
Ρίχνουμε μια ματιά. Δεν υπάρχει κάποιο βαρύ έγκαυμα. Δεν χρειάζεται να τρέξουμε στο πλησιέστερο νοσοκομείο, που είναι στο San Pedro de Atacama, 4 ώρες δρόμος και με το πέρασμα να δουλεύει όλο 24ώρο.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο για να βοηθήσουμε τον Γιόχαν. Εγκαύματα πρώτου βαθμού, δεν είναι τόσο τραγικά, άλλα δεν ξέρουμε τι μέταλλα υπήρχαν μέσα στο γκέιζερ. Του βάζουμε βαζελίνη, αντιβιωτικά να ρίξει την θερμοκρασία και του λέμε να χαλαρώσει
Δείπνο, ο Γιόχαν είδη κοιμάται, χαλαρώνουμε στο τοπικό ιαματικό λουτρό με μπύρα και κρασάκι της Βολιβίας.





Πρωινό και τελευταία points πριν την επιστροφή προς Χιλή

Ερημος Σαλβαντόρ Ντάλι





Οι τελευταίες πολύχρωμες λίμνες. Η Πράσινη και η Άσπρη, και το μέρος που αποχωριζόμαστε στο τουρ, με αυτούς που γυρνάνε στο Uyuni και με αυτούς που που πάνε στο Portezuelo del Cajón, στο συνοριακό πέρασμα με την Χιλή και μετα στο San Pedro de Atacama.

Πριν καν περάσουμε, το πρώτο πέρασμα, μας σταματάνε οι τελωνειακοί, και ζητάνε από εμένα και έναν Ιταλό να βγούμε από το αμάξι. Έκπληκτοί βγαίνουμε, γιατί δεν ξέρουμε για πιο λόγο, και μας βάζουν σε ένα γραφείο με άλλους ταξιδιώτες. Μασουλάω τα τελευταία φύλλα κόκας που είχα, και μας δίνουν ένα χαρτί να συμπληρώσουμε.

Questionnaire regarding your trip in Bolivia. Ουφ, δεν κάναμε καμιά βλακεία. Το συμπληρώνουμε, ευχαριστούμε τους τελωνειακούς και μας εύχονται καλή συνέχεια.

Επόμενο πέρασμα, ο leader μαζεύει τα διαβατήρια μας και μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας, για να τα πάμε στο δίπλα λεωφορείο, που θα μας πάει στην Χιλή.



Gracias por todo Bolivia!

 

[gkalla]

@ThanasisU2 να ' σαι καλά που μας "ταξιδεύσεις" σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.
Περιμένω με "λαχτάρα" την συνέχεια

Βρίσκω την ευκαιρία να σε ευχαριστήσω ακόμη, για τους οδηγούς σου σχετικά με την Κρακοβία που χρησιμοποίησα πριν χρόνια. Ήταν, πραγματικά, πολύ χρήσιμοι και ουσιώδεις.

 

[Thalassaki]

"Ρούφηξα" την αφήγηση του ταξιδιού σου πίνοντας τον πρωινό μου καφέ, που αν και τον πίνω πικρό ήταν ο πιο γλυκός καφές έχω πιει εδώ και καιρό ! Σε ευχαριστώ!
Ανυπομονώ για την συνέχεια!

 

[ThanasisU2]

Πλάκα έχει αυτό το πέρασμα. Παίζει μέσα σε 10 λεπτά να πέρασα 4-5 φορές τα σύνορα με την Χιλή για να βγάλω καλύτερες φωτογραφίες





Μόλις ήρθε και το λεωφορείο, με το οποίο θα περάσουμε τα σύνορα και θα μας πάει στο SPdA. Η team leader μας ενημερώνει πως να συμπληρώσουμε τις carta de inmigracion (αυτές που η αξίας τους είναι μηδενικές μέχρι να τις χάσεις) και με μια δυνατή φωνή μας λέει στο τέλος:

- Αν έχετε κάποια φρούτα ή λαχανικά, τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία σας να τα πετάξετε έξω από το παράθυρο.

Σκέφτομαι στα γρήγορα, αν αγόρασα κάποιο φρούτο/λαχανικό (τα φύλα κόκας, γιοκ, μόνο το αλάτι έχω μαζί μου), και χαλαρός περιμένω στο λεωφορείο πότε θα έρθει η σειρά μας.

Μετά από μια ώρα, ανοίγει η πύλη για εμάς, μπαίνουμε και μας κλείνουν. Παίρνουμε τους σάκους μας, έλεγχος διαβατηρίων τσακ μπαμ, χαρτάκια και φτάνουμε στο κλου της υπόθεσης. Ξανά τελωνειακός έλεγχος. Αυτή τη φορά, αρκετά σοβαρός, με σύγκριση αυτόν που είχα στο αεροδρόμιο της Χιλής. Ανοίγουμε όλους σάκους και βγάζουμε τα πραμάτεια μας. Άντε μετά ξανά να πακετάρεις όλα για να χωρέσουν στον σάκο.

Όλα πήγαιναν ρολόι, μέχρι που βρήκαν σε μια τύπισσα στα μπαγκάζια της ένα κρεμμύδι. Cebolla boliviana. Δεν είχε δηλωθεί το κρεμμύδι στους τελωνειακούς, και έπεσε το πρόστιμο. 100 δολάρια Αμερικής. Dura lex, sed lex.

Γυρνάμε στο λεωφορείο, μερικοί ελαφρύτεροι κατά 100 USD και φεύγουμε προς το SPdA. Με κάθε χιλιόμετρο που περνάμε, νιώθω το οξυγόνο, που γίνεται ολοένα και πιο βαρύ, γεμάτο. Λες και τρωω σούπα οξυγόνου. Λογικό, μιας και έρχομαι από τα 4000 μέτρα στα 2400. Νιώθω πως κάθε μέρος του πνεύμονα μου γεμάτο με οξυγόνο.

Φτάνουμε στο San Pedro. Δυστυχώς, λόγο του οδηγού, πριν μερικές μέρες, δεν έχω το χρόνο που είχα προγραμματίσει (έχασα ένα 24ώρο στο San Pedro) και μου μένει μια γρήγορη βόλτα και γεύμα πριν το τρανσφερ για το αεροδρόμιο.
H πόλη, όπως και το Uyuni, ζει κυρίως με τον τουρισμό στις γύρω περιοχές του. Άλλα είναι καλά διατηρημένη. Καθαρά σπίτια, από εποχή όταν στην περιοχή ζούσαν οι Ισπανοί, δίπλα στην όαση Puna de Atacama μαζί με τους γηγενείς atacameños που ζουν μέχρι σήμερα.









Δυστυχώς όμως, οι τιμές εδώ είναι αρκετά τσουχτερές (με σύγκριση με την υπόλοιπη Χιλή) και μου απομένει να περάσω την ώρα μου, στην καντίνα του σταθμού των λεωφορείων με empadanas, αναμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο του Calama.

Η διαδρομή δεν είχε το κάτι το συναρπαστικό, γυρνάω στο μυθιστόρημα που πείρα μαζί μου, Κόρη της μοίρας, της Ιζαμπέλ Αλιεντε.

Μπαίνω στο αεροδρόμιο, βγάζω τα ακουστικά για να περάσω τον έλεγχο, και παθαίνω ένα μικρό σοκ. Ακούω στα μεγάφωνα να παίζει τραγούδια των Foo Fighters, Pearl Jam, Nirvana, Chris Cornell αντί της κλασικής βαρετής ανιαρής μουσικής που ακούει κανείς στα άλλα αεροδρόμιο. Στο lounge, η ίδια ιστορία. Στην μια τηλεόραση παίζει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στην άλλη συναυλία των Foo Fighters. Una cerveza Crystal και μουσικό detox.

Η πτήση ήταν και αυτή χαλαρή, χωρίς το κάτι σούπερ, όπως και το λεωφορείο από το αεροδρόμιο μέχρι το σταθμό του τρένου, όπου είχα το ξενοδοχείο, μιας και την επόμενη μέρα είχα το λεωφορείο για την αργεντίνικη πόλη της Mendoza.

Όλα όμορφα από το παράθυρο. Όμορφες πολυκατοικίες, πάρκα, χαλαρός ρυθμός. Λες και δεν είχε γίνει ποτέ επανάσταση εδώ. Μέχρι που μπαίνουμε στο κέντρο-κέντρο του Σαντιάγκο. Καμένες επιχειρήσεις (κυρίως τράπεζες), κλειστές με παλέτες και έντονο άρωμα καμένου (όχι του πολιτικού του ΑΝΕΛ).

Check in, πετάω τα πράγματα μου, και αναζητώ κάποια ταβέρνα για να τσιμπήσω κάτι πριν τον ύπνο. Λίγα μέρη, βρίσκω μια καντινοταβέρνα και παραγγέλνω το κλασικό completo italiano με μια μεγάλη μπύρα. Η σερβιτόρα με ρωτάει αν πραγματικά θέλω μια μεγάλη μπύρα, και τις λέω πως ναι. Μετά κατάλαβα, ότι η μεγάλη μπύρα είναι ενός λίτρου.



Τσάκιζα το completo χαλαρά μέχρι που ένα γκρουπ ατόμων ήρθαν, πέταξαν μια μικρή μολότοφ σε κάτι σκουπίδια και φύγανε. Βλέπω τους υπόλοιπους στο μαγαζί χαλαρούς, άρα θα πρέπει να είναι κάποιο τοπικό έθιμο



¡Bienvenidos a Chile!

Ξυπνάμε πρωί πρωί, για να πάρουμε το μετρό προς στο σταθμό των λεωφορείων. Ο λόγος που επέλεξα το λεωφορείο από το αεροπλάνο, ήταν να ταξιδέψω με την διαδρομή Ruta CH60/Ruta Nacional 7 η οποία θεωρείτε από τις πιο όμορφες του κόσμου. Ξεκινάει από την παραθαλάσσια πόλη του Valparaiso, περνάει μέσω από τις Άνδεις σε υψόμετρο 3200, μέσω του περάσματος Paso Internacional Los Libertadores, όλη την ώρα παράλληλα του ποταμού Aconcagua, και της υψηλότερης κορυφής της Αμερικής Aconcagua.

Επέλεξα από νωρίς θέση μπροστά μπροστά στο λεωφορείο (ας είναι καλά τα διώροφα λεωφορεία) στην δέξια πλευρά του και ετοιμάζω όλο το γραφείο μου για τις επόμενες ώρες. Κάμερα, φωτογραφική μηχανή και χάρτης.



Στην απέναντι θέση, έρχεται ένα ηλικιωμένο άτομο, 65-70 χρονών. Παραξενεμένος με ρωτάει τι τα χρειάζομαι όλα αυτά. Του απαντώ ότι είμαι δημοσιογράφος και ταξιδιώτης, και χρόνια ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι. Ο σενιορ Jose, εγινε το νέο travell budy σε αυτό το μέρος του ταξιδιού. Πρώην αστυνομικός στην εποχή του Allende, ο οποίος έφυγε το 75 στην Αργεντινή, στην αρραβωνιαστικιά τους και πως έγινε αντάρτης στα βουνά των Άνδεων. Όλα αυτά στα ισπανικά, νιώθοντας περήφανος που ακόμα τα θυμάμαι και τα ομιλώ.

Οι πρώτες 2 ώρες, δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο, από ότι μπορεί να μας προσφέρει η Εθνική Οδός Αθηνών Λαμίας. Καντίνες, ταβέρνες και βενζινάδικα.



Μετά την πόλη Los Andes ξεκινάνε τα όμορφα τοπία, που σε κάνουν να κολλάς σαν βδέλλα στο παράθυρο.



Όλη την ώρα, δίπλα μας έχουμε τα απομεινάρια της σιδηροδρομικής γραμμές της Trans-Andes που συνδεαι την πόλη Los Andes στη Χιλή με τη Mendoza στην Αργεντινή (και παράλληλα το Valparaiso-Santiago με την Los Andes και Mendoza Μπουένος Αιρες) μέσω του περάσματος Paso de la Cumbre. Δυστυχώς, το πραξικόπημα του Pinochet και η διαφωνία του κόλπου Beagle είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της γραμμής το 1984 και μεγάλα τμήματα των γραμμών να καταστραφούν ή να κλαπούν. Σήμερα, λειτουργεί μόνο η μια μικρή διαδρομή από το Los Andes προς τα ορυχεία χαλκού Rio Blanco και υπάρχουν σχέδια για επανενεργοποίηση ολόκληρης της διαδρομής μέχρι το Μπουένος Άιρες.







Το καλύτερο τμήμα του δρόμου ξεκινάει από το Los Caracoles (σαλιγκάρια) όπου ο δρόμος σιγά σιγά ανεβαίνει προς τα πάνω, και σε μερικές στιγμές θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πόσο ψιλά έχετε φτάσει.



Η διαδρομή μετά ηρεμεί, μέχρι και το συνοριακό πέρασμα. Βλέπουμε δίπλα μας τις κοιλάδα του ποταμού Aconcagua και τα απομεινάρια της σιδηροδρομικής γραμμής.



Πίνουμε τις τελευταίες γουλιές από το yerba mate μας και από το παράθυρο βλέπουμε τις τελευταίες χιλιανές πινακίδες, πριν μπούμε στο διασυνοριακό τούνελ Cristo Redentor, το οποίο έχει μήκος 1.5 χλμ και διαχωρίζει τα φυσικά σύνορα Χιλής και Αργεντινής όπως και το τέλος της χιλιανής Ruta CH60 και ξεκίνημα της αργεντίνικής Ruta Nacional 7

 

[gkalla]

Που ‘σαι @ThanasisU2;
Μας γλύκανες καλά καλά και μετά τίποτα...

 

[ThanasisU2]

Ο έλεγχος διαβατηρίων ηταν μια απλή τυπική διαδικασία. Το μόνο που με στεναχώρησε ήταν που δεν έλαβα την χιλιανή σφραγιδα στο διαβατήριο, μιας και η αργεντινικη ειναι ως “διπλή”.

Μετά τον τελωνειακό έλεγχο, έχουμε έναν ελαχιστο χρόνο να ισιωσουμε τα πόδια μας και να θαυμάσουμε την ομορφιά αυτής της περιοχής όπως και να χαρώ, που επιτέλους έφτασα στην Αργεντινή.






Γεμίζουμε το ματέρο μας με ζεστό νερό για να πιούμε την γιέρμπα, αγοράζουμε φρέσκα τσούρος και ξεκινάμε το ταξίδι στην χώρα της Εβίτας Περόν και του Μαραντόνα.

Boarding completed, και φύγαμε Μεντόζα. Και πάλι με υπέροχη θέα, αυτή τη φορά Ruta Nacional 7!



Μετά από μερικές ωρίτσες, φτάνουμε στην Mendoza, με πρώτη πινακίδα, να προλογεί τι με περιμένει.



Αποχαιρετώ τον Χοσέ, παίρνω τον σάκο μου και πηγαίνω στο hostel μου, κάνοντας στάσεις στη διαδρομή για να φωτογραφίσω τα γκράφιτι




μερικές φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι ΕΊΝΑΙ η παγκόσμια πρωτεύουσα οίνου






και πιτ-μπιρ στοπ



Η πρώτη μου εντύπωση, για την Mendoza. To κέρατό μου,, νιώθω λες και είμαι στο σπίτι μου. Δεν είναι Αθήνα, αλλά μοιάζει πολύ με τη Θεσσαλονίκη. Χαλαρούς ανθρώπους, γκράφιτι και αντί για φραπε όλοι τους με την γιερμπα.

Έκανα κράτηση για μια νύχτα στο Hostal Confluencia (το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα), το οποίο βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από το Mercado (Market Hall) και μερικές εκατοντάδες από τα μεγάλα αξιοθέατα.

Γρήγορο check in, σύντομες συνομιλίες με την ρεσεψιονίστ και δοκιμή τοπικών προϊόντων στην διπλανή αγορά.



Λεπτό προς λεπτό μου αρεσει η Mendoza όλο και περισσότερο. Πολύ ωραίοι άνθρωποι, η απίθανη προφορά τους, οι κάνουλες με ζεστο νερο στα σούπερ μάρκετ, ο αριθμός των αξεσουάρ για το Yerba Mate και οι τιμές των τοπικών προϊόντων. Αγοράζω μια τοπική craft μπυρα και χάνομαι στους δρόμους.











Όλα πάνε υπέροχα, μέχρι που η φωτογραφική μηχανή μου κλάταρε και αρνήθηκε να λειτουργήσει ξανά. Το ρεσετ και ρεσταρτ δεν βοήθησαν καθόλου. Δυστυχώς ο Κλάρκσον μου μετά από τόσα χρόνια και ταξίδια αποφάσισε να αφήσει την τελευταία του πνοή στη Μεντόζα. Ως εκ τούτου, ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα των επόμενων φωτογραφιών, αλλά τις τράβηξα με κινητό τηλέφωνο όπου η ποιότητα του δεν ήταν και η καλύτερη.

Συνεχίζω να χάνομαι στους δρόμους μέχρι που καταλήγω στο εστιατόριο Cordillera Vinos y Fuegos. Κοιτάζω πίσω από τα παράθυρα και βλέπω μια ανοιχτή κουζίνα/ψησταριά και πίσω είναι ένας μάγειρας που “παίζει” με μπριζόλες. Ο μάγειρας έμοιαζε με τον φίλο μου από το σχολείο (που είναι επίσης μάγειρας) με μικρό μιξ με τον Anthony Bourdain. Ρισκάρω, οπότε μπαίνω μέσα.



Μου δίνουν το μενού. Απλά, λίγα πιάτα και πολύ καλές τιμές. Παραγγέλνω εμπανάδα με κρέας ελαφιου, Bife de chorizo (Entrecôte) punto (μέτρια ψημένη) και κρασί. Ο σερβιτόρος με ενημερώνει ότι το εστιατόριο έχει πάνω από 50 διαφορετικά κρασιά και, μη γνωρίζοντας ποιο Malbec να διαλέξω, ο σερβιτόρος μου κάνει μια δοκιμή τριών μπουκαλιών. Μένω με το ποτήρι Don Davide Reserve 2018 και περιμένω το πιάτο, τσιμπολογωντας τα ορεκτικά.





Στο τραπέζι σκάει ως πρώτο, η empanada. Ένα φρεσκοψημένο dumpling με προετοιμάζει για το επόμενο.



Έρχεται και ο βασιλιάς. Μάλλον δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τόσο όμορφο. Ψητή, αρωματική με υπέροχη σάλτσα chimichurri. Κάτι τέτοιο έπρεπε να είχαν βάλει στο Λούβρο δίπλα στον πίνακα της Μόνα Λίζα. Η γεύση, η μυρωδιά όλα μαζί το έκαναν το καλύτερο πιάτο που έχω φάει ποτέ.



Επιστρεφουμε στο ξενοδοχειο με έναν “τοπικό” φίλο



Το πρωινό είναι αρκετά basic, αλλά την μέρα μου την φτιάχνει η πινακίδα, όπου τα κορίτσια της ρεσεψιόν προσπάθησαν να γράψουν το καλημέρα στα ελληνικά και τα πολωνικά.



Απομένουν κάποιες ώρες πριν την πτήση της επιστροφής στο Σαντιάγο, τις οποίες τις περνάω στο κοντινό Mercado.

Αγοράζω matero, alfajores (μπισκότα με dulce de leche), yerba mate και διάφορα άλλα τοπικά προϊόντα.













Και τι ταξίδι θα ήταν χωρίς να δοκίμαζα τον τοπικό βασιλιά του street food, τον choripán.
Ψητό chorizo, μπαγκέτα και σάλτσα chimichurri. Τίποτα περισσότερο δεν χρειάζεται για αυτή την πεμπτουσία γεύση.





Παραγγέλνω Uber και πάω προς το αεροδρομιο για την πτήση της επιστροφής μου.



Έλεγχος διαβατηρίων, σφραγίδα (η τελευταία μου απο Αργεντινή, μιας και από το 2022 δεν βάζουν στα διαβατήρια) και χαλαρώνουμε στο terminal.
Το check-in και boarding περνά ομαλά, μέχρι που μπαίνω στο αεροπλανο που αποδείχθηκε ότι η σειρά μου δεν ήταν εκεί. Ρωτάω την αεροσυνοδό, τι να κάνω, και μου λέει να πάω στο τέλος του αεροπλάνου. Λέω κομπλέ, overbooking. Μετά σκέφτομαι, πως να (αν) λειτουργεί το booking εδώ. Ο κόσμος ερχοταν, θέσεις δεν είχε, και μαζευόμαστε στο τέλος κάνοντας χαβαλέ.



Boarding completed και παραμένουμε όρθιοι χωρίς θέσεις. Έρχεται ο supervisor καταστρώματος, μας ζητάει συγγνώμη που αλλάξανε αεροσκάφος (από Α320 σε Α319) και η σειρά μας λείπει και μας ζητά να βρούμε κενές θέσεις και να καθίσουμε εκεί που βρούμε, δινοντας μας ένα voucher για ποτο/σνακ στην πτήση.

Αποχαιρετάμε την Αργεντίνη, υποσχομενοι ότι θα γυρίσουμε γρήγορα εκεί (μας πήρε 3 χρόνια)