demie
Member
- Μηνύματα
- 409
- Likes
- 796
Περιεχόμενα
Βενετία τρέλας, λοιπόν, και πώς να μην τρελαίνεσαι με τόση ομορφιά;
Η μοναδικότητα και ομορφιά της Βενετίας είναι πανταχού παρούσες, δε χρειάζεται να ψάξεις… σ’ όποιο κανάλι και να βρεθείς, σ’ όποιο σοκάκι και να περπατήσεις, όποια γέφυρα και να διασχίσεις, νιώθεις την αύρα αυτής της μοναδικής πόλης! Είναι σαν να μπήκες σε χρονομηχανή και να σε γύρισε αιώνες πίσω μιας και όλα τα κτίρια είναι παλιά και για να μεταφερθείς είτε χρησιμοποιείς πόδια είτε πλεούμενα.
Πριν ξεκινήσω την εξιστόρηση, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που έχετε δώσει τις πολύτιμες πληροφορίες σας και εσάς που μου "ανοίξατε" τα μάτια και έβγαλα την πιστωτική κάρτα Aegean bonus της alpha bank, καθώς επίσης και το μέλος @DELIDEB που πραγματικά την πιο κρίσιμη στιγμή ενημέρωσε για τα happy miles και εξαργύρωσα 5.600 μίλια αντί 7.000 που υπολόγιζα. Βέβαια την κάρτα δεν την είχα πολύ καιρό και έτσι κατάφερα να πάρω με μίλια μόνο το δικό μου εισιτήριο Αθήνα - Βενετία (στην ουσία ήταν τα μίλια/ πόντοι που μου χάρισαν επειδή έβγαλα την κάρτα).
Το ξενοδοχείο το κλείσαμε από την Booking μέσω του site της aegean και πήρα διπλάσια μίλια! Yeahhh! Και ξανα-ευχαριστώ για την ενημέρωση! (Ξέρει κανείς αν λήγουν κάποια στιγμή αυτά τα μίλια; )
Λεγόταν Locanda Novo, βρισκόταν στην περιοχή Canarregio και κόστισε το δίκλινο 660 ευρώ για 4 βράδια. Κάτι που τον Μάιο έχει πολύ τουρισμό, κάτι που πλησίαζε η έκθεση Biennale, οι τιμές των ξενοδοχείων ήταν στα ύψη. Για Βενετία και εκείνη την περίοδο ήταν οικονομικό ξενοδοχείο, τα πιο φτηνά που έβρισκα, είτε είχαν κοινό μπάνιο ή και μόνο που τα έβλεπα στις φωτογραφίες, ήθελα να βάλω τα κλάματα!
Το ενδεχόμενο να μείνουμε εκτός Βενετίας… απλά δεν έπεσε καν στο τραπέζι!
Το δικό μας, λοιπόν, δωμάτιο φαινόταν πολύ ωραίο, με βενετσιάνικη διακόσμηση, άλλα δωμάτια αντίστοιχα κόστιζαν από 200 ευρώ/ βραδιά και πάνω και είχα αρχίσει να ανησυχώ για το αν τελικά θα είναι τόσο ωραίο όπως στις φωτογραφίες. Τελικά, αποδείχτηκε πολύ ωραίο… Λεπτομέρειες στη συνέχεια!
1η μέρα: Τετάρτη 18 Μαΐου 2016
Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή που χτύπησε το ξυπνητήρι και πετάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι και άρχισα να χοροπηδάω τραγουδώντας “volareeee oooo cantare oooo”.
Καλά θα ήταν να ξυπνούσα έτσι κάθε μέρα! Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στο “Apollo parking” 25 ευρώ για 4 ½ μέρες. Στο site “park around” μάς έβγαζε πως ήταν το πιο οικονομικό. Φτάσαμε, λοιπόν, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μάς πήγαν ως το αεροδρόμιο.
Το ταξίδι διήρκησε 2 ώρες περίπου.
Πλησιάζοντας…
Αν πετάξετε με aegean να καθίσετε στις δεξιά θέσεις για να δείτε από ψηλά τη Βενετία…
Προσγειωθήκαμε, αναπνεύσαμε βενετσιάνικο αέρα, παραλάβαμε τη βαλίτσα μας και στη συνέχεια ακολουθήσαμε τις ταμπέλες που έγραφαν “water bus” (ή αλλιώς vaporetto στα ιταλικά), βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο…
και για κανά 10λεπτο περίπου περπατούσαμε…
μέχρι που βρεθήκαμε στην αποβάθρα (από εκεί φεύγουν και τα water taxi)…
Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια του water bus διαδικτυακά από το site της Αlilaguna. Πληρώσαμε 25 ευρώ το άτομο πηγαινέλα. Μας βγήκαν λίγο πιο οικονομικά από το να τα κλείναμε επί τόπου. Ο κύριος, όμως, λόγος ήταν πως δε θέλαμε να ψαχνόμαστε και χάσουμε χρόνο, αν και παρόλο που τα είχαμε εκτυπωμένα, έπρεπε να περάσουμε από το ταμείο να μάς τα δώσουν σε μορφή εισιτηρίου. Ήμασταν οι πρώτοι στην ουρά και μάς εξυπηρέτησαν αμέσως, οπότε δεν κοίταξα αν υπήρχε ξεχωριστή ουρά γι’ αυτούς που τα έχουν προπληρώσει ή όχι.
Τα δρομολόγια θα τα βρείτε εδώ. Εμάς μάς βόλευε η μπλε γραμμή…
Ήδη είχε αρχίσει να μ’ αρέσει!
Η διαδρομή ήταν κάπως έτσι…
Τα παράθυρα ήταν ψηλά (δεν είναι όλα τα vaporetti έτσι) οπότε δε βλέπαμε και πολύ έξω, μόνο αν τεντωνόμασταν. Που και που έμπαιναν νερά από τα παράθυρα, κυρίως όταν διασταυρωνόμασταν με άλλο σκαφάκι! Έχετε, λοιπόν, το νου σας και έτοιμοι να κλείσετε το παράθυρο αν χρειαστεί.
Κάναμε στάση στο Murano…
H επόμενη στάση ήταν η δική μας Fondamente Nove λεγόταν…
Συνολικά από το αεροδρόμιο ως τη στάση μας, κάναμε γύρω στα 40 λεπτά.
Είχα βρει στο ίντερνετ αυτό το φανταστικό site το οποίο μού έλυσε πολλές απορίες. Μεταξύ άλλων έλεγε να επιλέξεις ξενοδοχείο κοντά σε στάση vaporetto και σού έδειχνε χάρτη στον οποίο εμφανιζόντουσαν τα ξενοδοχεία που έχουν εύκολη πρόσβαση, το δικό μας ήταν μεταξύ αυτών. Εκτός αυτού, κάπου γράφει και οδηγίες για το πως θα φτάσεις βήμα-βήμα σε κάποια ξενοδοχεία από το αεροδρόμιο. Για το δικό μας είχε οδηγίες (το google maps μού έβγαζε διάφορες εναλλακτικές και με είχε μπερδέψει), βέβαια τα ονόματα των δρόμων ήταν διαφορετικά από αυτά που έβγαζε το google maps (και που τελικά ήταν τα σωστά), αλλά τελικά πήρα μια ιδέα. Σ’ αυτό το site θα βρείτε και πληροφορίες π.χ για το που θα παρκάρετε το αυτοκίνητό σας και πολλές-πολλές άλλες πληροφορίες! Πραγματικά εξαιρετικά χρήσιμο.
“Είχα περπατήσει” και τη διαδρομή μέσω “street view” (μέχρι ένα σημείο...μετά τα ίχνη του χανόντουσαν) έτσι ώστε να φτάσουμε άνετα και γρήγορα στο ξενοδοχείο μας. Με είχατε τρομάξει κάποιοι που λέγατε πως κάνατε πολλή ώρα να βρείτε το ξενοδοχείο σας και εγώ έφτασα στο άλλο άκρο!!!
Οι πρώτες εικόνες… είχα ενθουσιαστεί όσο δεν πήγαινε!
Όντως βρήκαμε το ξενοδοχείο εύκολα, ύστερα από κανά 5λεπτο περπάτημα…
Δε λες πως η ταμπέλα είναι και πολύ εμφανής!
Η ρεσεψιόν…
Ευτυχώς το δωμάτιό μας ήταν έτοιμο κατά τις 12 που φτάσαμε. Ιδού…
Είχαμε και σαλονάκι!
Η θέα μας…
Βρισκόταν στον 2ο όροφο μαζί με άλλο ένα δωμάτιο...ποιο 2ο δηλαδή που μεταξύ του 1ου και του 2ου ορόφου μεσολαβούσαν 45 σκαλοπάτια...και τι σκαλοπάτια...τέτοια!
Το χειρότερό μας ήταν όταν είχαμε ήδη κατέβει και θυμόμασταν πως κάτι ξεχάσαμε και έπρεπε να ξανανέβουμε! Και αυτό γινόταν σχεδόν κάθε φορά!
Ναι, ναι ήμασταν στο “privato”...
Παρόλο που στο booking έλεγε πως έχει internet μόνο στη ρεσεψιόν, είχε και στη σκάλα και όταν ήμασταν στο σαλονάκι έπιανε μια χαρά, από το δωμάτιο για να βρούμε πληροφορίες ήταν οκ, αλλά για να “κατεβάσουμε” κάτι, ζοριζόταν.
Εδώ παίρναμε το πρωινό μας εμείς και το διπλανό μας δωμάτιο, τα υπόλοιπα δωμάτια το έπαιρναν στο δωμάτιο τους. Ε βέβαια, πώς ν’ ανέβει η κακομοίρα αυτή τη σκάλα με τον δίσκο;;;
Ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της πόλης από την περιοχή Canarregio όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο…
Περπατήσαμε τη Strada Nova, έναν φαρδύ δρόμο γεμάτο μαγαζιά, φτάσαμε στο παλάτι Ca d’ Oro και είδαμε για πρώτη φορά το Μεγάλο κανάλι!
Πεινούσαμε μιας και το πρωινό της aegean ήταν για σπουργίτια και κατευθυνθήκαμε προς την Fondamenta Misericordia και Ormesini που είχα διαβάσει πως έχει πολλά εστιατόρια.
Ήδη η Βενετία με είχε κερδίσει και δε χόρταινα να βλέπω τα κανάλια, τις γεφυρούλες, υπέροχη πόλη…
Πρώτη φορά έβλεπα πλεούμενο - μπετονιέρα…
Φτάσαμε στην Fondamenta Misericordia που στη συνέχεια γίνεται Ormesini…
Περάσαμε το Εβραϊκό γκέτο…
Tα εστιατόρια που είχα σημειώσει είτε ήταν κλειστά, είτε άδεια, είτε είχαν λίγα τραπέζια και γεμάτα και τελικά καταλήξαμε στην “Arte della pizza” που ήταν take away. Πήρα ένα κομμάτι pizza με μικρές αγκιναρίτσες και άλλο ένα με prosciutto (έτσι έγραφε, αλλά ham μού το είπε), και δεν είχε τη γεύση προσούτο όπως την ξέρουμε εδώ. Το ζυμάρι ήταν χοντρό και γενικά δεν ενθουσιάστηκα, ο άντρας μου πήρε ένα κομμάτι πεπερόνι και ένα με prosciutto και μανιτάρια και του άρεσε. Τα κομμάτια δεν ήταν πολύ μεγάλα και κόστισαν 2,5 ευρώ το ένα. Εγώ με 2 χόρτασα, ο άντρας μου ούτε καν!
Καθίσαμε, όμως, να φάμε στο κανάλι και ήταν υπέροχα!
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας…
Πλεούμενο-γερανός…
Μα πού είναι ο κόσμος;;; Σίγουρα όχι μέρα-μεσημέρι στο Cannaregio!
Ύστερα από την όμορφη βόλτα μας, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αφού ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε την εξερεύνησή μας…
Εδώ να σημειώσω πως το offline google maps μάς έσωσε. Βάζαμε το GPS και πηγαίναμε σφαίρα! O έντυπος χάρτης με μπέρδευε, οπότε γρήγορα τον εγκατέλειψα!
Φτάσαμε στη γέφυρα Rialto… Εντυπωσιακή! Δυστυχώς την ανακατασκεύαζαν “εξωτερικά” και δεν μπορούσαμε ν’ανέβουμε...
“Εσωτερικά” μπορούσες ν’ ανέβεις, τα μαγαζιά όμως ήταν κλειστά εκείνη την ώρα...
Από την άλλη πλευρά ήταν έτσι…
Καταλαβαίνετε τη στεναχώρια μου;;;
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Αγ. Μάρκου. Φανταστική πλατεία!
Η εκκλησία του Αγ. Μάρκου, ο πύργος του ρολογιού, το παλάτι του Δόγη...τι να πρωτοπώ… είχαν φύγει οι πολλοί τουρίστες, ακούγαμε και ωραία κλασική μουσική από τις ζωντανές ορχήστρες των καφέ και πραγματικά η αίσθηση ήταν μαγική! Ήμασταν, επιτέλους, στη Βενετίαααααα!!!
Το μόνο αρνητικό ήταν που συνέχεια μάς πλησίαζαν για να μάς πουλήσουν κάτι και να μας δώσουν καλαμπόκι για να ταΐσουμε τα περιστέρια (εν τω μεταξύ στους σκουπιδοτενεκέδες είχε σηματάκι πως απαγορεύεται να τα ταΐζεις)… θυμήθηκα τότε πως έχετε αναφέρει πολλές φορές το ίδιο περιστατικό (αλλά αν θυμάμαι καλά αναφερόσασταν στη Φλωρεντία) και πως μετά σού ζητάνε χρήματα, οπότε τους αποφύγαμε.
Αφού, λοιπόν, χαζέψαμε στην πλατεία, πήραμε πολλές φωτογραφίες και βίντεο, συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας, το οποίο έλεγε ηλιοβασίλεμα πίνοντας bellini στο “Skyline bar” δηλ. το μπαρ στην ταράτσα του Hilton στο νησακι Giudecca.
Αν χρειαστείτε κάποια διευκρύνιση για το bar στείλτε τους μήνυμα στο facebook, εμένα μού απάντησαν πολύ γρήγορα.
Περάσαμε και την πανέμορφη γέφυρα των στεναγμών… (αυτή η κλειστή γέφυρα εκεί “ψηλά” )
Περπατήσαμε στη Riva degli Schiavoni, μετά από λίγο και αμέσως μετά το ξενοδοχείο Danieli, στη στάση Zaccaria, βρήκαμε το σκαφάκι του Hilton. “Alilaguna” γράφει απέξω και στην πόρτα “Hilton”. Παρέχεται δωρεάν και τα δρομολόγια θα τα βρείτε εδώ
Kαταπληκτική θέα προς το καμπαναριό του Αγ. Μάρκου και το παλάτι του Δόγη...
Μετά από λίγη ώρα κάναμε στάση στο Zattere στην περιοχή Dorsoduro, και μετά από λίγο φτάσαμε στο Hilton.
Συνολικά η διαδρομή κράτησε ένα τέταρτο.
Όταν φτάσαμε στην ταράτσα είχε ζωντανή μουσική στο χώρο της πισίνας. Ετοιμαζόντουσαν για βραδιά Abba. Η θέα εκπληκτική!
Έκανε λίγο κρύο και ευτυχώς τελικά που δεν έκλεισα θέσεις για τη βραδιά Abba όπως αρχικά σκεφτόμουν γιατί δε θα ευχαριστιόμασταν.
Αφού πήραμε μια πρώτη γεύση Βενετίας από ψηλά, πήγαμε στο bar για να τα πιούμε κιόλας! Δεν καθίσαμε από την πλευρά με την ωραία θέα καθώς φυσούσε και είχε κρύο, ενώ από την άλλη πλευρά “έκοβε” και ήταν σαν να είχαν ανάψει θερμάστρες. Το Bellini κόστισε 14 ευρώ και μάς έφεραν και 4 συνοδευτικά
Εδώ θα βρείτε τον κατάλογο.
Η θέα που είχαμε από το τραπέζι μας…
Που και που πήγαινα στην πλευρά με την υπέροχη θέα, αλλά το κρύο δε μού επέτρεπε να καθίσω περισσότερο από “λίγες φωτογραφίες”...
Αφού, λοιπόν, ο ήλιος έδυσε, ήρθε η ώρα ν’ αποχωρήσουμε και να βγούμε σε αναζήτηση τροφής! Συνδεθήκαμε στο wi-fi του Hilton και τσεκάραμε τα ωράρια των εστιατορίων που είχα σημειώσει στην περιοχή San Marco, αλλά όλα έκλειναν 8-8.30 και η ώρα είχε ήδη φτάσει 8.30. Οπότε αποφασίσαμε να καθίσουμε όπου βρούμε και μάς αρέσει.
Περιμένοντας να έρθει το σκαφάκι, κάναμε μια μικρή βολτούλα και συναντήσαμε ένα βενζινάδικο πλεουμένων…
Ήρθε το σκαφάκι του Hilton...
και μετά από λίγη ώρα, φτάσαμε στην πλατεία Αγ. Μάρκου η οποία ήταν έτσι…
Είχε πλημμυρίσει σε κάποια σημεία παρόλο που δεν είχε πέσει σταγόνα βροχής.
Κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, ενώ ταυτόχρονα ψάχναμε και κάπου να φάμε. Τελικά καθίσαμε στο “Al Buso” και παραγγείλαμε πίτσα με prosciutto. Εμένα μού άρεσε, του άντρα μου του φάνηκε κατεψυγμένη!!! Τί σημασία είχε όμως αφού είχαμε αυτή τη θέα;
Γέφυρα Rialto…
Δεν μπορούσαμε να την ανέβουμε λόγω ανακατασκευής, να μην την χαζέψουμε τουλάχιστον; Υπέροχη!
Πληρώσαμε 14 ευρώ για την πίτσα και ένα μπουκαλάκι νερό.
Τα βραδινά, έρημα, σιωπηλά, γαλήνια και “μυστήρια” βενετσιάνικα σοκάκια, απλά μαγικά! Η καλύτερη αίσθηση πηγαίνοντας για ύπνο.
Η μοναδικότητα και ομορφιά της Βενετίας είναι πανταχού παρούσες, δε χρειάζεται να ψάξεις… σ’ όποιο κανάλι και να βρεθείς, σ’ όποιο σοκάκι και να περπατήσεις, όποια γέφυρα και να διασχίσεις, νιώθεις την αύρα αυτής της μοναδικής πόλης! Είναι σαν να μπήκες σε χρονομηχανή και να σε γύρισε αιώνες πίσω μιας και όλα τα κτίρια είναι παλιά και για να μεταφερθείς είτε χρησιμοποιείς πόδια είτε πλεούμενα.
Πριν ξεκινήσω την εξιστόρηση, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που έχετε δώσει τις πολύτιμες πληροφορίες σας και εσάς που μου "ανοίξατε" τα μάτια και έβγαλα την πιστωτική κάρτα Aegean bonus της alpha bank, καθώς επίσης και το μέλος @DELIDEB που πραγματικά την πιο κρίσιμη στιγμή ενημέρωσε για τα happy miles και εξαργύρωσα 5.600 μίλια αντί 7.000 που υπολόγιζα. Βέβαια την κάρτα δεν την είχα πολύ καιρό και έτσι κατάφερα να πάρω με μίλια μόνο το δικό μου εισιτήριο Αθήνα - Βενετία (στην ουσία ήταν τα μίλια/ πόντοι που μου χάρισαν επειδή έβγαλα την κάρτα).
Το ξενοδοχείο το κλείσαμε από την Booking μέσω του site της aegean και πήρα διπλάσια μίλια! Yeahhh! Και ξανα-ευχαριστώ για την ενημέρωση! (Ξέρει κανείς αν λήγουν κάποια στιγμή αυτά τα μίλια; )
Λεγόταν Locanda Novo, βρισκόταν στην περιοχή Canarregio και κόστισε το δίκλινο 660 ευρώ για 4 βράδια. Κάτι που τον Μάιο έχει πολύ τουρισμό, κάτι που πλησίαζε η έκθεση Biennale, οι τιμές των ξενοδοχείων ήταν στα ύψη. Για Βενετία και εκείνη την περίοδο ήταν οικονομικό ξενοδοχείο, τα πιο φτηνά που έβρισκα, είτε είχαν κοινό μπάνιο ή και μόνο που τα έβλεπα στις φωτογραφίες, ήθελα να βάλω τα κλάματα!
Το ενδεχόμενο να μείνουμε εκτός Βενετίας… απλά δεν έπεσε καν στο τραπέζι!Το δικό μας, λοιπόν, δωμάτιο φαινόταν πολύ ωραίο, με βενετσιάνικη διακόσμηση, άλλα δωμάτια αντίστοιχα κόστιζαν από 200 ευρώ/ βραδιά και πάνω και είχα αρχίσει να ανησυχώ για το αν τελικά θα είναι τόσο ωραίο όπως στις φωτογραφίες. Τελικά, αποδείχτηκε πολύ ωραίο… Λεπτομέρειες στη συνέχεια!
1η μέρα: Τετάρτη 18 Μαΐου 2016
Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή που χτύπησε το ξυπνητήρι και πετάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι και άρχισα να χοροπηδάω τραγουδώντας “volareeee oooo cantare oooo”.
Καλά θα ήταν να ξυπνούσα έτσι κάθε μέρα! Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στο “Apollo parking” 25 ευρώ για 4 ½ μέρες. Στο site “park around” μάς έβγαζε πως ήταν το πιο οικονομικό. Φτάσαμε, λοιπόν, αφήσαμε το αυτοκίνητο και μάς πήγαν ως το αεροδρόμιο.Το ταξίδι διήρκησε 2 ώρες περίπου.
Πλησιάζοντας…
Αν πετάξετε με aegean να καθίσετε στις δεξιά θέσεις για να δείτε από ψηλά τη Βενετία…
Προσγειωθήκαμε, αναπνεύσαμε βενετσιάνικο αέρα, παραλάβαμε τη βαλίτσα μας και στη συνέχεια ακολουθήσαμε τις ταμπέλες που έγραφαν “water bus” (ή αλλιώς vaporetto στα ιταλικά), βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο…
και για κανά 10λεπτο περίπου περπατούσαμε…
μέχρι που βρεθήκαμε στην αποβάθρα (από εκεί φεύγουν και τα water taxi)…
Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια του water bus διαδικτυακά από το site της Αlilaguna. Πληρώσαμε 25 ευρώ το άτομο πηγαινέλα. Μας βγήκαν λίγο πιο οικονομικά από το να τα κλείναμε επί τόπου. Ο κύριος, όμως, λόγος ήταν πως δε θέλαμε να ψαχνόμαστε και χάσουμε χρόνο, αν και παρόλο που τα είχαμε εκτυπωμένα, έπρεπε να περάσουμε από το ταμείο να μάς τα δώσουν σε μορφή εισιτηρίου. Ήμασταν οι πρώτοι στην ουρά και μάς εξυπηρέτησαν αμέσως, οπότε δεν κοίταξα αν υπήρχε ξεχωριστή ουρά γι’ αυτούς που τα έχουν προπληρώσει ή όχι.
Τα δρομολόγια θα τα βρείτε εδώ. Εμάς μάς βόλευε η μπλε γραμμή…
Ήδη είχε αρχίσει να μ’ αρέσει!
Η διαδρομή ήταν κάπως έτσι…
Τα παράθυρα ήταν ψηλά (δεν είναι όλα τα vaporetti έτσι) οπότε δε βλέπαμε και πολύ έξω, μόνο αν τεντωνόμασταν. Που και που έμπαιναν νερά από τα παράθυρα, κυρίως όταν διασταυρωνόμασταν με άλλο σκαφάκι! Έχετε, λοιπόν, το νου σας και έτοιμοι να κλείσετε το παράθυρο αν χρειαστεί.
Κάναμε στάση στο Murano…
H επόμενη στάση ήταν η δική μας Fondamente Nove λεγόταν…
Συνολικά από το αεροδρόμιο ως τη στάση μας, κάναμε γύρω στα 40 λεπτά.
Είχα βρει στο ίντερνετ αυτό το φανταστικό site το οποίο μού έλυσε πολλές απορίες. Μεταξύ άλλων έλεγε να επιλέξεις ξενοδοχείο κοντά σε στάση vaporetto και σού έδειχνε χάρτη στον οποίο εμφανιζόντουσαν τα ξενοδοχεία που έχουν εύκολη πρόσβαση, το δικό μας ήταν μεταξύ αυτών. Εκτός αυτού, κάπου γράφει και οδηγίες για το πως θα φτάσεις βήμα-βήμα σε κάποια ξενοδοχεία από το αεροδρόμιο. Για το δικό μας είχε οδηγίες (το google maps μού έβγαζε διάφορες εναλλακτικές και με είχε μπερδέψει), βέβαια τα ονόματα των δρόμων ήταν διαφορετικά από αυτά που έβγαζε το google maps (και που τελικά ήταν τα σωστά), αλλά τελικά πήρα μια ιδέα. Σ’ αυτό το site θα βρείτε και πληροφορίες π.χ για το που θα παρκάρετε το αυτοκίνητό σας και πολλές-πολλές άλλες πληροφορίες! Πραγματικά εξαιρετικά χρήσιμο.
“Είχα περπατήσει” και τη διαδρομή μέσω “street view” (μέχρι ένα σημείο...μετά τα ίχνη του χανόντουσαν) έτσι ώστε να φτάσουμε άνετα και γρήγορα στο ξενοδοχείο μας. Με είχατε τρομάξει κάποιοι που λέγατε πως κάνατε πολλή ώρα να βρείτε το ξενοδοχείο σας και εγώ έφτασα στο άλλο άκρο!!!
Οι πρώτες εικόνες… είχα ενθουσιαστεί όσο δεν πήγαινε!
Όντως βρήκαμε το ξενοδοχείο εύκολα, ύστερα από κανά 5λεπτο περπάτημα…
Δε λες πως η ταμπέλα είναι και πολύ εμφανής!
Η ρεσεψιόν…
Ευτυχώς το δωμάτιό μας ήταν έτοιμο κατά τις 12 που φτάσαμε. Ιδού…
Είχαμε και σαλονάκι!
Η θέα μας…
Βρισκόταν στον 2ο όροφο μαζί με άλλο ένα δωμάτιο...ποιο 2ο δηλαδή που μεταξύ του 1ου και του 2ου ορόφου μεσολαβούσαν 45 σκαλοπάτια...και τι σκαλοπάτια...τέτοια!
Το χειρότερό μας ήταν όταν είχαμε ήδη κατέβει και θυμόμασταν πως κάτι ξεχάσαμε και έπρεπε να ξανανέβουμε! Και αυτό γινόταν σχεδόν κάθε φορά!
Ναι, ναι ήμασταν στο “privato”...
Παρόλο που στο booking έλεγε πως έχει internet μόνο στη ρεσεψιόν, είχε και στη σκάλα και όταν ήμασταν στο σαλονάκι έπιανε μια χαρά, από το δωμάτιο για να βρούμε πληροφορίες ήταν οκ, αλλά για να “κατεβάσουμε” κάτι, ζοριζόταν.
Εδώ παίρναμε το πρωινό μας εμείς και το διπλανό μας δωμάτιο, τα υπόλοιπα δωμάτια το έπαιρναν στο δωμάτιο τους. Ε βέβαια, πώς ν’ ανέβει η κακομοίρα αυτή τη σκάλα με τον δίσκο;;;
Ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της πόλης από την περιοχή Canarregio όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο…
Περπατήσαμε τη Strada Nova, έναν φαρδύ δρόμο γεμάτο μαγαζιά, φτάσαμε στο παλάτι Ca d’ Oro και είδαμε για πρώτη φορά το Μεγάλο κανάλι!
Πεινούσαμε μιας και το πρωινό της aegean ήταν για σπουργίτια και κατευθυνθήκαμε προς την Fondamenta Misericordia και Ormesini που είχα διαβάσει πως έχει πολλά εστιατόρια.
Ήδη η Βενετία με είχε κερδίσει και δε χόρταινα να βλέπω τα κανάλια, τις γεφυρούλες, υπέροχη πόλη…
Πρώτη φορά έβλεπα πλεούμενο - μπετονιέρα…
Φτάσαμε στην Fondamenta Misericordia που στη συνέχεια γίνεται Ormesini…
Περάσαμε το Εβραϊκό γκέτο…
Tα εστιατόρια που είχα σημειώσει είτε ήταν κλειστά, είτε άδεια, είτε είχαν λίγα τραπέζια και γεμάτα και τελικά καταλήξαμε στην “Arte della pizza” που ήταν take away. Πήρα ένα κομμάτι pizza με μικρές αγκιναρίτσες και άλλο ένα με prosciutto (έτσι έγραφε, αλλά ham μού το είπε), και δεν είχε τη γεύση προσούτο όπως την ξέρουμε εδώ. Το ζυμάρι ήταν χοντρό και γενικά δεν ενθουσιάστηκα, ο άντρας μου πήρε ένα κομμάτι πεπερόνι και ένα με prosciutto και μανιτάρια και του άρεσε. Τα κομμάτια δεν ήταν πολύ μεγάλα και κόστισαν 2,5 ευρώ το ένα. Εγώ με 2 χόρτασα, ο άντρας μου ούτε καν!
Καθίσαμε, όμως, να φάμε στο κανάλι και ήταν υπέροχα!
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας…
Πλεούμενο-γερανός…
Μα πού είναι ο κόσμος;;; Σίγουρα όχι μέρα-μεσημέρι στο Cannaregio!
Ύστερα από την όμορφη βόλτα μας, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αφού ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε την εξερεύνησή μας…
Εδώ να σημειώσω πως το offline google maps μάς έσωσε. Βάζαμε το GPS και πηγαίναμε σφαίρα! O έντυπος χάρτης με μπέρδευε, οπότε γρήγορα τον εγκατέλειψα!
Φτάσαμε στη γέφυρα Rialto… Εντυπωσιακή! Δυστυχώς την ανακατασκεύαζαν “εξωτερικά” και δεν μπορούσαμε ν’ανέβουμε...
“Εσωτερικά” μπορούσες ν’ ανέβεις, τα μαγαζιά όμως ήταν κλειστά εκείνη την ώρα...
Από την άλλη πλευρά ήταν έτσι…
Καταλαβαίνετε τη στεναχώρια μου;;;
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Αγ. Μάρκου. Φανταστική πλατεία!
Η εκκλησία του Αγ. Μάρκου, ο πύργος του ρολογιού, το παλάτι του Δόγη...τι να πρωτοπώ… είχαν φύγει οι πολλοί τουρίστες, ακούγαμε και ωραία κλασική μουσική από τις ζωντανές ορχήστρες των καφέ και πραγματικά η αίσθηση ήταν μαγική! Ήμασταν, επιτέλους, στη Βενετίαααααα!!!
Το μόνο αρνητικό ήταν που συνέχεια μάς πλησίαζαν για να μάς πουλήσουν κάτι και να μας δώσουν καλαμπόκι για να ταΐσουμε τα περιστέρια (εν τω μεταξύ στους σκουπιδοτενεκέδες είχε σηματάκι πως απαγορεύεται να τα ταΐζεις)… θυμήθηκα τότε πως έχετε αναφέρει πολλές φορές το ίδιο περιστατικό (αλλά αν θυμάμαι καλά αναφερόσασταν στη Φλωρεντία) και πως μετά σού ζητάνε χρήματα, οπότε τους αποφύγαμε.
Αφού, λοιπόν, χαζέψαμε στην πλατεία, πήραμε πολλές φωτογραφίες και βίντεο, συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας, το οποίο έλεγε ηλιοβασίλεμα πίνοντας bellini στο “Skyline bar” δηλ. το μπαρ στην ταράτσα του Hilton στο νησακι Giudecca.
Αν χρειαστείτε κάποια διευκρύνιση για το bar στείλτε τους μήνυμα στο facebook, εμένα μού απάντησαν πολύ γρήγορα.
Περάσαμε και την πανέμορφη γέφυρα των στεναγμών… (αυτή η κλειστή γέφυρα εκεί “ψηλά” )
Περπατήσαμε στη Riva degli Schiavoni, μετά από λίγο και αμέσως μετά το ξενοδοχείο Danieli, στη στάση Zaccaria, βρήκαμε το σκαφάκι του Hilton. “Alilaguna” γράφει απέξω και στην πόρτα “Hilton”. Παρέχεται δωρεάν και τα δρομολόγια θα τα βρείτε εδώ
Kαταπληκτική θέα προς το καμπαναριό του Αγ. Μάρκου και το παλάτι του Δόγη...
Μετά από λίγη ώρα κάναμε στάση στο Zattere στην περιοχή Dorsoduro, και μετά από λίγο φτάσαμε στο Hilton.
Συνολικά η διαδρομή κράτησε ένα τέταρτο.
Όταν φτάσαμε στην ταράτσα είχε ζωντανή μουσική στο χώρο της πισίνας. Ετοιμαζόντουσαν για βραδιά Abba. Η θέα εκπληκτική!
Έκανε λίγο κρύο και ευτυχώς τελικά που δεν έκλεισα θέσεις για τη βραδιά Abba όπως αρχικά σκεφτόμουν γιατί δε θα ευχαριστιόμασταν.
Αφού πήραμε μια πρώτη γεύση Βενετίας από ψηλά, πήγαμε στο bar για να τα πιούμε κιόλας! Δεν καθίσαμε από την πλευρά με την ωραία θέα καθώς φυσούσε και είχε κρύο, ενώ από την άλλη πλευρά “έκοβε” και ήταν σαν να είχαν ανάψει θερμάστρες. Το Bellini κόστισε 14 ευρώ και μάς έφεραν και 4 συνοδευτικά
Εδώ θα βρείτε τον κατάλογο.
Η θέα που είχαμε από το τραπέζι μας…
Που και που πήγαινα στην πλευρά με την υπέροχη θέα, αλλά το κρύο δε μού επέτρεπε να καθίσω περισσότερο από “λίγες φωτογραφίες”...
Αφού, λοιπόν, ο ήλιος έδυσε, ήρθε η ώρα ν’ αποχωρήσουμε και να βγούμε σε αναζήτηση τροφής! Συνδεθήκαμε στο wi-fi του Hilton και τσεκάραμε τα ωράρια των εστιατορίων που είχα σημειώσει στην περιοχή San Marco, αλλά όλα έκλειναν 8-8.30 και η ώρα είχε ήδη φτάσει 8.30. Οπότε αποφασίσαμε να καθίσουμε όπου βρούμε και μάς αρέσει.
Περιμένοντας να έρθει το σκαφάκι, κάναμε μια μικρή βολτούλα και συναντήσαμε ένα βενζινάδικο πλεουμένων…
Ήρθε το σκαφάκι του Hilton...
και μετά από λίγη ώρα, φτάσαμε στην πλατεία Αγ. Μάρκου η οποία ήταν έτσι…
Είχε πλημμυρίσει σε κάποια σημεία παρόλο που δεν είχε πέσει σταγόνα βροχής.
Κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο, ενώ ταυτόχρονα ψάχναμε και κάπου να φάμε. Τελικά καθίσαμε στο “Al Buso” και παραγγείλαμε πίτσα με prosciutto. Εμένα μού άρεσε, του άντρα μου του φάνηκε κατεψυγμένη!!! Τί σημασία είχε όμως αφού είχαμε αυτή τη θέα;
Γέφυρα Rialto…
Δεν μπορούσαμε να την ανέβουμε λόγω ανακατασκευής, να μην την χαζέψουμε τουλάχιστον; Υπέροχη!
Πληρώσαμε 14 ευρώ για την πίτσα και ένα μπουκαλάκι νερό.
Τα βραδινά, έρημα, σιωπηλά, γαλήνια και “μυστήρια” βενετσιάνικα σοκάκια, απλά μαγικά! Η καλύτερη αίσθηση πηγαίνοντας για ύπνο.
Δε μας εμπόδισε σε κάτι όμως γιατί θα μπαίναμε μέσα. Μέχρι να ξεκινήσει η ξενάγηση είχαμε λίγο χρόνο να χαζέψουμε κάτω.
