Βοσνία-Ερζεγοβίνη Welcome to Sarajevo! (Bosnia & Herzegovina trip) με ολίγον Βελιγράδι!

[Vasileti]

και άλλες αναπόσπαστες με το θέμα απόψεις http://greek.ruvr.ru/by_author/95665749/
http://greek.ruvr.ru/2013_11_24/252256957/

 

[giannismits]

Mostar - part1

8 η ώρα το πρωί και αποχαιρετούμε τα κορίτσια μας! Βέβαια δεν θα γλιτώναμε εύκολα από δαύτες, και θα ξαναβλέπαμε τις φάτσες τους την επόμενη μέρα αφού είχαμε ακόμα μία διανυκτέρευση στο Σεράγεβο.

Καλημερίζουμε την πλατεία περιστεριών!

Με το τραμ 1 πήγαμε μέχρι το τέρμα της γραμμής, τον κεντρικό σταθμό τρένων. Σχεδόν δίπλα είναι και ο σταθμός λεωφορείων. Είχα σκεφτεί τη μία διαδρομή να την κάναμε με λεωφορείο και τον γυρισμό μας με τρένο. Για τη διαδρομή Σεράγεβο – Μόσταρ είχα διαβάσει στο ίντερνετ πως θεωρείται μια από τις πιο εντυπωσιακές διαδρομές με τρένο στην Ευρώπη. Ψάχνοντας περισσότερο το θέμα, με λύπη διαπίστωσα πως πλέον στη Βοσνία έχουν σταματήσει οι συνδέσεις μεταξύ των πόλεων με τρένο, και η μόνη σιδηροδρομική σύνθεση που υπάρχει είναι το Σεράγεβο – Ζάγκρεμπ. Έτσι λοιπόν η επιλογή του λεωφορείου ήταν μονόδρομος. Για να είμαι άνετος και να μη ψάχνομαι τελευταία στιγμή είπα να κλείσω τα εισιτήρια νωρίτερα μέσω ίντερνετ. Κι έτσι έκανα 3-4 μέρες πρίν. Από την ιστοσελίδα https://getbybus.com/en/ έκλεισα τις δύο διαδρομές με την εταιρεία Autoprevoz Mostar, με κόστος 16€ περίπου το άτομο.

Στον σταθμό λεωφορείων δείξαμε το εκτυπωμένο χαρτί και περιμέναμε στον διάδρομο που θα αναχωρούσε το λεωφορείο της εταιρείας, στις 9:00.

Για κάθε αποσκευή πληρώσαμε επί τόπου από 1 μάρκο, και καθίσαμε χύμα σε όποια θέση μας άρεσε. Το λεωφορείο είχε γεμίσει, και απ’ ότι είδα οι περισσότεροι πλήρωναν καθώς ανέβαιναν στο λεωφορείο. Και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας η οποία έμελε να είναι από τις ομορφότερες που έχουμε κάνει! Διότι μπορεί με το τρένο η διαδρομή να ήταν όνειρο, όμως και με το λεωφορείο δεν ήταν ευκαταφρόνητη αφού περνάει από εξαιρετικής ομορφιάς φυσικά άγρια τοπία. Το λεωφορείο πέρασε από κάποιες πόλεις, έκανε 2-3 στάσεις όμως η διαδρομή συναντάει κάποια στιγμή την λίμνη Jablanica, και ακολουθεί τον ποταμό Νερέτβα μέχρι και το Μόσταρ. Τα επιφωνήματα μας δεν είχαν τελειωμό. Πραγματικά το τοπίο ήταν τόσο όμορφα δραματικό που δεν βαρεθήκαμε ούτε λεπτό τις 2,5 ώρες μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Οι φωτό που παραθέτω είναι καρέ από τα βίντεο που τραβούσα, και από κινητό και δεν μπορούν να αποδώσουν την μαγεία του μέρους! Να επισημάνω πως η αντίθετη διαδρομή, δηλαδή Μόσταρ – Σαράγιεβο ήταν ακόμα καλύτερη!

Κοφτερά βουνά, λιβάδια, φαράγγια, κοιλάδες, λίμνες, ποτάμια μας πρόσφεραν μια διαδρομή ανεπανάληπτη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και ο ποταμός Neretva έλαμπε κάτω από τον ήλιο! Το λεωφορείο προσεγγίζει πολύ κοντά τον ποταμό, και μπορούσα να παρατηρήσω τα κρυστάλλινα και πεντακάθαρα νερά του.
Κάποια στιγμή τσατίστηκα γιατί η καλή θέα ήταν από την απέναντι μεριά. Μετά όμως ήταν από τη δική μας. Οπότε αν κάνετε κάποια στιγμή κι εσείς αυτή τη διαδρομή μην αναρωτηθείτε που να καθίσετε! Γιατί θα έρθει και από την πλευρά σας η τέλεια θέα!

Ούτε καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα και στις 11:30 το λεωφορείο έφτασε στον ανατολικό κεντρικό σταθμό λεωφορείων του Μόσταρ. Φύγαμε από το Σεράγεβο με 12 βαθμούς και στο Μόσταρ είχε πάνω από 26 βαθμούς! Νοιώσαμε κατευθείαν οικεία γιατί ήταν λες και ήμασταν κάπου στην Ελλάδα! Μόνο τυχαίο που δεν ήταν αυτό. Το Μόσταρ είναι η θερμότερη πόλη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, και μαζί με την Αθήνα η πόλη με τις περισσότερες ηλιόλουστες μέρες το χρόνο! Εμ έτσι εξηγείται!

Ο σταθμός είναι αρκετά μακριά από την παλιά πόλη, αλλά για μας δεν υπήρχε προβληματισμός πως θα πάμε στο ξενοδοχείο μας γιατί πολύ απλά το κατάλυμα μας, έστειλε αυτοκίνητο να μας παραλάβει κι ας είχαμε μόνο μια διανυκτέρευση. Πρώτη λοιπόν θετική εντύπωση. Συστηθήκαμε ένθερμα με την κοπέλα του ξενοδοχείου που είχε έρθει παρέα με τη φίλη της. Στη διαδρομή τα κλασικά από πού είμαστε κτλ. Και αυτές με έκπληξη σχολίασαν που ήρθαμε από Ελλάδα στη χώρα τους για διακοπές! Ηρεμήστε ρε κορίτσια δεν ήρθαμε απ' τον Καναδά! Μέχρι να φτάσουμε στο κατάλυμα, η κοπέλα μας έδειχνε κάποια κεντρικά κτίρια, πλατείες και δρόμους. Η φωτεινότητα της πόλης, η κίνηση, ο γαλανός ουρανός, η ζέστη μας έκαναν να νοιώσουμε πως αρχίζουν οι καλοκαιρινές μας διακοπές με αέρα Δαλματίας!

Το Villa For You https://www.booking.com/hotel/ba/rooms-amp-apartments-4-you.el.html βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης και για μια διανυκτέρευση πληρώσαμε 27€. Το δωμάτιο άνετο, όμορφο αλλά το κυριότερο ήταν ότι ήμασταν μόλις 150 μέτρα από την παλιά γέφυρα το σύμβολο του Μόσταρ.

Δεν θέλαμε να χάσουμε λεπτό και ξεκινήσαμε για την υπέροχη βόλτα μας στο φωτογενές Μόσταρ.

Η Μόσταρ είναι η 5η μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Είναι το οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο και το μαργαριτάρι της Βοσνίας κατά γενική ομολογία. Στις όχθες του ποταμού Neretva, σε μια κοιλάδα περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά, στη σκιά του καταπράσινου βουνού Velez, η θέση του Μόσταρ είναι ειδυλλιακή. Σε συνδυασμό με τα πετρόχτιστα σπίτια και τα πλακόστρωτα στενά της παλιάς πόλης μας εντυπωσίασε με την πρώτη ματιά και ανυπομονούσαμε να τη γνωρίσουμε καλά!

Και το Μόσταρ δεν υπόφερε λίγο από τον πόλεμο. Την διετία 1992-1994 του πολέμου Κροατίας – Βοσνίας, περίπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η πόλη πολιορκήθηκε και βομβαρδίστηκε πολλές φορές, με τις στρατιωτικές δυνάμεις να βομβαρδίζουν και να καταστρέφουν σπουδαία μνημεία. Από το 1999 και ως επί το πλείστον μέχρι την άνοιξη του 2004, διήρκησε το μνημειώδες έργο για την ανοικοδόμηση της Παλιάς Γέφυρας και των γύρω δομών και στις ιστορικές γειτονιές της παλιάς πόλης. Για να απολαμβάνουμε λοιπόν και να θαυμάζουμε την άριστα διατηρημένη παλιά πόλη του Μόσταρ, έχει πέσει πάρα πολύ μελέτη, δουλειά και πολύ χρήμα! Η ανοικοδόμηση και αποκατάσταση των πιο σημαντικών περιοχών του ιστορικού κέντρου του Μόσταρ, και ιδιαίτερα του αστικού ιστού γύρω από την παλιά γέφυρα, αναγέννησαν το Μόσταρ και θυμίζει ξανά την σπουδαία πόλη που έζησε μεγάλες δόξες αιώνες πριν!

Πολύ γρήγορά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα από τα χαρακτηριστικά αξιοθέατα του Μόσταρ. Το παλαιότερο μονότοξο πέτρινο γεφύρι, Kriva Cuprija ( τοξότη γέφυρα). Το γεφύρι αυτό χτισμένο το 1558, λέγεται ότι ουσιαστικά ήταν μια δοκιμή πριν ξεκινήσει η κύρια κατασκευή της μεγάλης γέφυρας λίγα μέτρα πιο ανατολικά.

Το ποτάμι Radobolja ρέει κάτω από τη γέφυρα και ενώνεται με τον ποταμό Νερέτβα λίγα μέτρα πιο κάτω στην παλιά γέφυρα. Το τοπίο γύρω από το γεφυράκι είναι πανέμορφο.

Αφού το περάσαμε, λίγα μέτρα μετά βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης Onescukova Ulica και ήρθαμε αντιμέτωποι με το σημερινό πρόσωπο του Μόσταρ. Ένα πολύχρωμο πλήθος τουριστών, από όλα τα μήκη και πλάτη είχε κατακλύσει την παλιά πόλη. Ένας δρόμος γεμάτος πέτρινα σπίτια με πάγκους κάτω από αυτά που πωλούν μαγνητάκια και διάφορα μπιχλιμπίδια, λάμπες, έργα ζωγραφικής, τσάντες και φουλάρια, εργαστήρια και καταστήματα χαλκουργών, μαγαζιά με αντίκες, καφενέδες και ταβέρνες. Αυτά τα μαγαζιά συνεχίζουν κατά μήκος σε όλη την κεντρική διαδρομή στην παλιά πόλη και όλη η εικόνα και η αίσθηση που μας αφήνει, είναι ότι βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη και όχι στην καρδιά της Ευρώπης. Τα πάντα είναι φτιαγμένα από την αρχή αλλά δεν έχουν χάσει τον αυθεντικό χαρακτήρα τους. Είναι σαν να χάνεσαι στο χρόνο. Περίπου! Το παραδοσιακό χρώμα του Μόσταρ, παντρεύεται με το σήμερα και δικαίως το καθιστούν από τις πιο δημοφιλείς πόλεις των Βαλκανίων.

Όμως το ότι δεν μπορούσαμε άνετα να περπατάμε στα στενά δρομάκια λόγω του κόσμου, ήταν ένα πρόβλημα. Πολύς τουρισμός σε σημείο ολίγον τι ενοχλητικό! Ίσως γιατί δεν περίμενα να το δω σε μια πόλη της Βοσνίας. Εντωμεταξύ οι δρόμοι της παλιάς πόλης είναι στρωμένοι από πέτρες που γλιστρούν, οπότε καταλαβαίνεται πως οι ηλικιωμένοι πήγαιναν σαν κότες. Και να τα νεύρα του Γιάννη που δεν μπορούσε να προσπεράσει εύκολα!

Λίγα μέτρα μετά συναντάμε μαζεμένο πολύ κόσμο. Μα τι γίνεται? Δεν χρειαζόταν να αναρωτιέμαι. Μα φτάσαμε στο σύμβολο του Μόσταρ στην περίφημη παλιά γέφυρα.

Οι καταδύσεις από την γέφυρα του Μόσταρ είναι ένα σπορ που αναφέρεται από τα χρόνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το έθιμο λέγεται πως ξεκίνησε από την περίοδο της κατασκευής της γέφυρας και η πρώτη αναφορά κατάδυσης χρονολογείται το 1665. Κάθε καλοκαίρι από το 1986 διοργανώνεται διαγωνισμός καταδύσεων και είναι μια από τις τουριστικές ατραξιόν της πόλης. Είχαν στήσει και μια εξέδρα-βατήρα που χαλούσε λιγάκι την αυθεντική όψη της γέφυρας, αλλά μου άρεσε που πετύχαμε αυτό το εντυπωσιακό γεγονός και όλη η πόλη είχε γιορτινό κλίμα.

Με την υψοφοβία που έχω, έτρεμα στην εικόνα των νεαρών που στέκονταν στην άκρη της γέφυρας, έξω από τα κάγκελα. Τις καταδύσεις θα τις βλέπαμε πιο καλά αργότερα κάτω από τη γέφυρα. Προς το παρόν προσπαθούσαμε να βρούμε ελεύθερη γωνιά για να σταθούμε κάτω από τον καυτό ήλιο, ώστε να θαυμάζαμε την θέα και να παρατηρήσουμε καλύτερα την ίδια τη γέφυρα. Οι πέτρες στο δάπεδο της γέφυρας είναι υπερβολικά ολισθηρές και θέλει τρελή προσοχή μη πέσεις. Μόνο χεράκι που δεν πιανόμασταν οι τουρίστες μεταξύ μας. Κάποια στιγμή μια θεία σχεδόν έπεσε στην αγκαλιά μου

Στο βάθος η γέφυρα Lucki most

Από την άλλη πλευρά, η ωραιότερη θέα πάνω από τη βραχώδη αριστερή όχθη του Νερέτβα, το ανατολικό τμήμα της πόλης και το Τζαμί Koski Mehmed Pasha.

Στις δύο πλευρές της γέφυρας, είναι χτισμένοι δύο οχυρωματικοί πύργοι, ο Χελέμπιγια στο βόρειο ανατολικό και ο Τάρα στα νοτιοδυτικό, οι οποίοι αποκαλούνται mostari, δηλαδή ''φύλακες της γέφυρας''.

Η ιστορία της παλιάς γέφυρας (Stari most), από την δημιουργία της επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μέχρι την καταστροφή της στον πόλεμο του 1993 και την αναστήλωση της 11 χρόνια μετά, παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Τον 16ο αιώνα ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Mimar Hayruddin - φοιτητή και μαθητευόμενο του διάσημου και πιο σπουδαίου Οθωμανού αρχιτέκτονα Mimar Sinan - την κατασκευή μιας νέας γέφυρας αντικαθιστώντας την αμφιβόλου σταθερότητας παλιά ξύλινη γέφυρα που υπήρχε. Στις 24 Οκτωβρίου 1557 ξεκίνησε η κατασκευή της, η οποία τελείωσε εννέα χρόνια αργότερα.

Λίγα είναι γνωστά για την ανέγερση της γέφυρας, και όλα αυτά έχουν διατηρηθεί από τα έγγραφα της εποχής, τις αναμνήσεις και τους θρύλους! Σύμφωνα με το θρύλο, ο Σουλτάνος είχε απειλήσει τον αρχιτέκτονα Hayruddin ότι θα του πάρει το κεφάλι έτσι και δεν σταθεί η καμάρα. Γι’ αυτό ο Χαϊρουντίν ποτέ δεν είδε τη γέφυρα τελειωμένη καθώς το έσκασε λίγο πριν από τα εγκαίνια από το φόβο του, ενώ λέγεται πως προετοίμαζε την κηδεία του την ημέρα που απομάκρυναν τις σκαλωσιές από την ολοκληρωμένη δομή! Άλλος μύθος λέει πως τελικά αποκεφαλίστηκε ως τιμωρία λόγω της κατάρρευσης της καθώς η γέφυρα φέρεται να είχε ήδη καταρρεύσει δύο φορές πριν την τελική ολοκλήρωσή της. Υπάρχει και ένας άλλος θρύλος σύμφωνα με τον οποίο για την κατασκευή της γέφυρας χρησιμοποιήθηκαν ως κονίαμα άπλυτο μαλλί προβάτου, ασπράδια αυγών και μέλι και για να βρεθούν τα υλικά απαγορεύτηκε πλήρως η κατανάλωση αυγών στην περιοχή! Σύμφωνα με το θρύλο αυτό χρησιμοποιήθηκαν 300,000 αυγά για την κατασκευή!

Η γέφυρα, μήκους 28 μέτρων και ύψους 20 μέτρων, γρήγορα έγινε ένα θαύμα για την εποχή της. Ήταν ένα αριστούργημα της μηχανικής του 16ου αιώνα, και θεωρείται ένα υποδειγματικό κομμάτι της Βαλκανικής ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Ο διάσημος περιηγητής Evliya Celebi, έγραψε τον 17ο αιώνα: η γέφυρα είναι σαν ένα ουράνιο τόξο στα ύψη μέχρι τους ουρανούς, που εκτείνεται από τον ένα βράχο στον άλλο. Εγώ, ένας φτωχός και δυστυχισμένος δούλος του Αλλάχ, έχω περάσει από 16 χώρες, αλλά δεν έχω δει ποτέ μια τέτοια υψηλή γέφυρα!

Η Παλιά Γέφυρα στάθηκε για 427 χρόνια. Ότι όμως χτίζεται με κόπο μέσα σε δεκάδες χρόνια, ότι υπάρχει για πολλούς αιώνες μπορεί σε μια στιγμή να καταστραφεί! Στις 9 Νοεμβρίου του 1993, ύστερα από πολύωρο βομβαρδισμό η γέφυρα καταστράφηκε από τις Κροατικές δυνάμεις στην διάρκεια του πολέμου Κροατίας – Βοσνίας. Οι Κροάτες παραδέχθηκαν ότι κατέστρεψαν εσκεμμένα τη γέφυρα, ισχυριζόμενοι ότι ήταν στρατηγικής σημασίας. Η κατάρρευση της καταγράφηκε από ερασιτεχνικές κάμερες.

Μετά το τέλος του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου κατασκευάστηκε μια προσωρινή κρεμαστή γέφυρα στη θέση της κατεστραμμένης παλιάς γέφυρας.

Η Παγκόσμια Τράπεζα, η UNESCO, το Ίδρυμα Αγά Χαν και το Παγκόσμιο Ταμείο Μνημείων σχημάτισαν μια συμμαχία για να επιβλέπουν την ανακατασκευή της γέφυρας και του παλαιού κέντρου του Μόσταρ. Στο πρόγραμμα συνέδραμαν οικονομικά η Ιταλία, η Ολλανδία, η Κροατία, η Τουρκία, η Αναπτυξιακή Τράπεζα του Συμβουλίου της Ευρώπης καθώς και η κυβέρνηση της Βοσνίας. Η ανασυγκρότηση ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου 2001 από μια τουρκική κατασκευαστική εταιρεία και το συνολικό κόστος ήταν περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ! Έγινε με οθωμανικής κατασκευής τεχνικές, και στο μέτρο του δυνατού χρησιμοποιήθηκαν οι αυθεντικοί ογκόλιθοι της γέφυρας του 1566 όπου υπήρχαν ακόμα και ήταν αξιοποιήσιμοι, οι οποίοι ανασύρθηκαν από το ποτάμι από Ούγγρους δύτες.

Η επίσημη επαναλειτουργία της γέφυρας έγινε στις 23 Ιουλίου του 2004 με παρόντες εκπρόσωπους από 60 χώρες. Έτσι ξεκίνησε μια νέα αρχή που σηματοδότησε την αναγέννηση της πόλης του Μόσταρ!

Αυτή ήταν η θρυλική ιστορία της stari most, της γέφυρας ορόσημο και σύμβολο, όχι μόνο για την αρχιτεκτονική της αξία! Είναι το πρώτο μνημείο της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στον κατάλογο της UNESCO όπως και όλη η παλιά πόλη του Μόσταρ. H UNESCO περιέγραψε τη γέφυρα σαν ''Σύμβολο συμφιλίωσης και διεθνούς συνεργασίας και σύμβολο της συνύπαρξης διαφορετικών θρησκειών, πολιτισμών και εθνοτήτων''. Ένα σύμβολο γεφύρωσης της Ανατολής με τη Δύση, του Χριστιανικού με τον Ισλαμικό κόσμο αλλά και των καθολικών με τους ορθόδοξους.

Θυμήθηκα τον Ervin στο Σεράγεβο, που είχε κάνει αναφορά για την ιδιαιτερότητα της πόλης του Μόσταρ που είναι η διχοτόμηση της! Το δυτικό κομμάτι κατοικείται από Κροάτες ενώ το ανατολικό είναι κυριαρχούμενο από Βόσνιους. Από τους 127.000 κάτοικους του Μόσταρ, το 48,5% είναι Κροάτες και το 44% Βόσνιοι, ενώ το υπόλοιπο μικρό ποσοστό που απομένει είναι οι Σέρβοι κάτοικοι. Μας είχε πει πως οι κάτοικοι των δύο τμημάτων της πόλης, δεν έχουν και δεν θέλουν ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ τους. Είναι δύο ξεχωριστές κοινωνίες που ουσιαστικά λειτουργούν αυτόνομα. Όλα τα δημόσια σχολεία στο Μόσταρ, τόσο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίζονται μεταξύ προγραμμάτων σπουδών Κροατών και προγραμμάτων σπουδών Βόσνιων!

Αφού περάσαμε την γέφυρα, συνεχίσαμε στο ανατολικό τμήμα της πόλης στην οδό Kujundziluk. Μπορεί σε ορισμένα σημεία να υπήρχε συνωστισμός απ’ τον κόσμο, μου άρεσε όμως πάρα πολύ η ζωντάνια που υπήρχε, η γραφικότητα, τα παραδοσιακά όσο και τουριστικά καταστήματα και κάποια πολύ ιδιαίτερα σημεία όπως αυτές οι σκάλες σαν μια μικρή πλατεία!

Λαοθάλασσα στο δρομάκι Kujundziluk

Μια εντυπωσιακή άποψη της παλιάς γέφυρας από την οδό Kujundziluk

Στο τέλος της οδού Kujundziluk, στην αρχή της Mala Tepa είναι το διάσημο τζαμί Koski Mehmed-pasina.

Ήταν από τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν στο Μόσταρ πιο πολύ για να ανέβουμε στον Μιναρέ του και να θαυμάσουμε την θέα. Εκείνη τη στιγμή όμως είχε πολύ κόσμο. Ρωτήσαμε στο ταμείο τι ώρα κλείνει και μας είπε στις 19:00. Τέλεια. Και θα έχουν εξαφανιστεί λογικά τα γκρουπ των τουριστών, και θα είμαστε στην ώρα του ηλιοβασιλέματος!

Οδός Mala Tepa

Στο πολύ όμορφο αυτό σημείο της παλιάς πόλης, απέναντι από τα παραδοσιακά καταστήματα με τα φαναράκια, τα υφάσματα και τα παντός είδους σουβενίρ, καθίσαμε για την πρώτη μας στάση και για την πρώτη μας λιγούρα. Τσακίσαμε 3 μπουρέκ με κιμά και ήταν όνειρο. Κάτι τόσο απλό κι όμως τόσο θεσπέσιο! Όχι απλά ικανοποιήσαμε τη λιγούρα μας, αλλά σκάσαμε. Τώρα ξανά φαί το βράδυ!

Επειδή είχαμε όλη την μέρα στη διάθεση μας να απολαύσουμε την παλιά πόλη και επειδή είναι και μικρής έκτασης, είπαμε να απομακρυνθούμε να δούμε και το νέο κομμάτι του Μόσταρ που έχει πολλά ωραία να μας δείξει!

Στα αριστερά της οδού Brace Fejica η υπαίθρια αγορά. Λίγα πράγματα βέβαια και πιο πολύ μέλια και τοπικά ποτά. Οι άνθρωποι πάντως φιλικοί και πρόσχαροι. Ένα παλικαράκι μας πρόσφερε και φρέσκα σύκα από τη σοδειά τους.

Λίγο μετά το τζαμί Karadozbegova

Ελάχιστα βήματα πιο πέρα, στα αριστερά μας η πεζογέφυρα Bunur

Από τα σκαλιά κατεβήκαμε κάτω στο ποτάμι. Τα νερά του Νερέτβα ήταν πεντακάθαρα και με την τρελή ζέστη ήμασταν έτοιμοι να βουτήξουμε!

Η θέα πάνω από την πεζογέφυρα. Οι δύο όχθες του ποταμού Νερέτβα, ο λόφος Kriz na Humu με τον μεγάλο σταυρό και η γέφυρα της λεωφόρου Mostarskog bataljona.

Μπορεί στην παλιά πόλη να είναι όλα εντυπωσιακά αναστηλωμένα και γραφικά και τίποτα να μη θυμίζει την καταστροφή του πολέμου, μια βόλτα όμως στη νέα πόλη επιβάλλεται για να δει κανείς τα απομεινάρια και τα φαντάσματα – κτίρια της περιόδου 1992-1995 που στέκονται ακόμα σε διάφορα σημεία και θυμίζουν εκείνη την μαύρη εποχή. Μπορεί να μην είναι μια όμορφη εικόνα, αλλά είναι μέρος της ιστορίας του Μόσταρ που γεννά πολλά συναισθήματα ειδικά για τους Βόσνιους.

Οδός Brace Brkica

H Brace Brkica ενώνεται με τη λεωφόρο Mostarskog bataljona. Μια πολύ ωραία περιοχή που εκτός από τα ερειπωμένα κτίρια, περιλαμβάνει τζαμιά και εξαιρετικά ανακατασκευασμένα ιστορικά κτίρια, την γέφυρα που συνεχίζει η λεωφόρος και ενώνει το ανατολικό με το δυτικό Μόσταρ με πολύ ωραία θέα του ποταμού και των γύρω βουνών και τελειώνει στην πλατεία Spanski trg με το εντυπωσιακό Γυμνάσιο του Μόσταρ.

Στη διασταύρωση της Mostarskog bataljona με τη Kralja Zvonimira και τη Bulevar

Στην πλατεία Spanski trg το Stara Gimnazija Mostar (Παλιό Γυμνάσιο)

Το πρώτο Γυμνάσιο στο Μόσταρ, καθιερώθηκε το 1893 αλλά το κτίριο ολοκληρώθηκε σε πρώτη φάση το 1898 και το δεύτερο μισό του κτιρίου το 1902. Είναι ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι της Αυστροουγγρικής περιόδου, όταν η αυτοκρατορία ήθελε να προωθήσει την εθνική ταυτότητα της Βοσνίας και να απομακρύνει τη σύνδεση της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Επομένως έχει μεγάλη ιστορική αξία και θεωρείται εθνικό μνημείο.

Βλέποντάς το μας θύμισε φυσικά το δημαρχείο του Σαράγιεβου καθώς και τα δύο φτιάχτηκαν την περίοδο της Αυστροουγγαρίας σε μαυριτανικό στυλ αρχιτεκτονικής. Αν και σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Μόσταρ υπάρχει ξεκάθαρα διαχωρισμός και ξεχωριστά σχολικά προγράμματα για Βόσνιους και Κροάτες, το παλιό Γυμνάσιο αποτελεί την μοναδική εξαίρεση.
Η ιδέα της ενοποίησης βέβαια είχε έντονες αντιδράσεις πολιτικών, ιδιαίτερα των Κροατών που πίστευαν ότι η εθνική τους ταυτότητα απειλείται. Παρ 'όλα αυτά, η ολοκλήρωση έχει επιτευχθεί σε κάποιο βαθμό και ονομάζεται "σπάνια κοινωνικό πείραμα''. Οι μαθητές πάντως ως επί το πλείστον χαιρέτισαν την κατάργηση του διαχωρισμού.

Και το γυμνάσιο είχε σημαντικά καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου Βοσνίας – Κροατίας. Η ανακαίνιση του γυμνασίου ξεκίνησε το 2004 και ολοκληρώθηκε το 2009.

Μετά το Σεράγεβο τα μαθήματα ιστορίας και του πολέμου συνεχίστηκαν με επιτυχία και στο Μόσταρ. Από τις λίγες φορές που ο Rose με πρόσεχε με ενδιαφέρον Επειδή όμως η σχεδόν καλοκαιρινή ζέστη μας κούρασε κάναμε μια στάση σε παγκάκι στην υπέροχη πεζοδρομημένη Nikole Subica Zrinskog.

Ακριβώς δίπλα στο Park Zrinjevac και τους γύρω δρόμους Kralja Zvonimira και Spanski trg, είχαν ενδιαφέρον τα χτυπημένα και κατεστραμμένα κτίρια από τον πόλεμο. Εδώ ήταν η περιοχή της πρώτης γραμμής με τις περισσότερες μάχες.

Σημάδια από τους βομβαρδισμούς στην άσφαλτο της οδού Kralja Zvonimira

Κτίριο στη οδό Kralja Zvonimira με ωραία γκράφιτι. Όπου γκράφιτι κι εγώ δίπλα!

Άλλο ερειπωμένο κτίριο στην Kralja Zvonimira

Εξαιρετικά γκράφιτι στο Park Zrinjevac με φόντο κατεστραμμένα ερείπια

Στην πλατεία Spanski trg

Η συνέχεια επί της κεντρικής λεωφόρου (Bulevar)

Δίπλα στο Γυμνάσιο, το Δημαρχείο της πόλης

Kι άλλα κατεστραμμένα σπίτια επί της Bulevar

Το καμπαναριό της καθολικής εκκλησίας Αγίου Πέτρου και Παύλου (Zupna crkva Svetog Petra i Pavla). Το ύψους 107 μέτρων καμπαναριό είναι ορατό από κάθε σημείο του Μόσταρ.

Στρίψαμε αριστερά στην οδό Onescukova και ήμασταν έτοιμοι για τον δεύτερο γύρο της περιήγησης μας στα μονοπάτια της παλιάς πόλης.

 

[vasnorth]

Υπέροχη η ιστορία σου (όπως πάντα άλλωστε!) αλλά αυτή τη φορά τη διαβάζω μονορούφι και δεν θέλω να τελειώσει!!!
Δεν το ήξερα ότι το Μόσταρ είναι χωρισμένο σε δύο αυτόνομες κοινότητες, Βοσνίων και Κροατών (μήπως γνωρίζεις αν αυτό ήταν αποτέλεσμα του πολέμου ή υπήρχε από παλιά?). Σ΄ευχαριστούμε για άλλη μια φορά και για τις πληροφορίες που μας δίνεις!!!

 

[giannismits]

Υπέροχη η ιστορία σου (όπως πάντα άλλωστε!) αλλά αυτή τη φορά τη διαβάζω μονορούφι και δεν θέλω να τελειώσει!!!
Δεν το ήξερα ότι το Μόσταρ είναι χωρισμένο σε δύο αυτόνομες κοινότητες, Βοσνίων και Κροατών (μήπως γνωρίζεις αν αυτό ήταν αποτέλεσμα του πολέμου ή υπήρχε από παλιά?). Σ΄ευχαριστούμε για άλλη μια φορά και για τις πληροφορίες που μας δίνεις!!!

Ευχαριστώ Βασίλη.
Κοίτα ουσιαστικά τα δημογραφικά δεδομένα μεταβλήθηκαν σημαντικά μετά τον πόλεμο της Βοσνίας. Οπότε έγινε μετά το 1995. Αλλά είχε ήδη αρχίσει από το 1918, όταν έγινε τμήμα του κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων και μετά το 1941 που άνηκε στο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας.

 

[Borealis]

Εκτός από αυτά τα κτήρια που είναι ορατά τα σημάδια από σφαίρες οβίδες κλπ για τα υπόλοιπα κτήρια είσαι σίγουρος ότι απλώς δεν είναι παρατημένα για άλλους λόγους εκτός πολέμου?
(για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως και η Θεσσαλονίκη έζησε κάποιο πρόσφατο πόλεμο που δεν θυμάμαι!)

 

[giannismits]

Εκτός από αυτά τα κτήρια που είναι ορατά τα σημάδια από σφαίρες οβίδες κλπ για τα υπόλοιπα κτήρια είσαι σίγουρος ότι απλώς δεν είναι παρατημένα για άλλους λόγους εκτός πολέμου?
(για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως και η Θεσσαλονίκη έζησε κάποιο πρόσφατο πόλεμο που δεν θυμάμαι!)

Mα τα μόνα παρατημένα κτίρια είναι αυτά τα ερείπια και οι μη κατοικίσιμες οικοδομές. Όλα αυτά έχουν εμφανή σημάδια από οβίδες κτλ. Το σημείο που περπατήσαμε εκτός παλιάς πόλης ήταν το πεδίο μάχης. Εκτός από αυτά το κομμάτι της νέας πόλης έχει απλά σύγχρονα κτίρια αλλά μια χαρά καλοδιατηρημένα. Αλλωστε πριν το ταξίδι όταν έψαχνα για Μόσταρ, διάβασα άρθρα που ανέφεραν αυτόν τον δρόμο και τα κατεστραμμένα σπίτια από τον πόλεμο.

Εννοείται έχουμε δει και αλλού και στην Ελλάδα τέτοιου είδους κτίρια που ερείπωσαν από τον χρόνο και την εγκατάλειψη. Τα συγκεκριμένα στο Μόσταρ είναι από τον πόλεμο 1992-1995.

 

[villi]

Εξαιρετική η περιγραφή αλλά και το φωτογραφικό υλικό σου!Επισκέφθηκα το Μόσταρ και τους καταρράκτες πριν 2 χρόνια και πραγματικά τη λάτρεψα αυτή την πόλη παρότι καλοκαίρι και 42 βαθμοί τότε.Με μάγεψε αυτή η πολιτιστική μίξη και με συγκλόνισε το ιστορικό της κομμάτι.Θέλω οπωσδήποτε να παω Σεράγεβο και η ιστορία σου νομίζω θα με σπρώξει μια ώρα αρχύτερα!

 

[giannismits]

Εξαιρετική η περιγραφή αλλά και το φωτογραφικό υλικό σου!Επισκέφθηκα το Μόσταρ και τους καταρράκτες πριν 2 χρόνια και πραγματικά τη λάτρεψα αυτή την πόλη παρότι καλοκαίρι και 42 βαθμοί τότε.Με μάγεψε αυτή η πολιτιστική μίξη και με συγκλόνισε το ιστορικό της κομμάτι.Θέλω οπωσδήποτε να παω Σεράγεβο και η ιστορία σου νομίζω θα με σπρώξει μια ώρα αρχύτερα!

Σ'ευχαριστώ πολύ villi. Πράγματι εξαιρετικά τοπία φυσικού κάλλους αλλά και η πόλη του Μόσταρ φωτεινή, μοναδική και γραφική. Για να έχεις ολοκληρωμένη άποψη για τη Βοσνία εννοείται πρέπει να επισκεφτείς το Σαράγιεβο. Η ιστορία της πόλης είναι ακόμα πιο συγκλονιστική από το Μόσταρ. Ελπίζω η ιστορία μου να παρακινήσει κόσμο να ταξιδέψει σ' αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα χώρα.

 

[giannismits]

Mostar – part2

Μπήκαμε λοιπόν ξανά στο κομμάτι της παλιάς πόλης στην οδό Onescukova όπου θα αφιερώναμε το υπόλοιπο της ημέρας και μέχρι το βράδυ. Το ότι το παλιό τμήμα της πόλης είναι μικρό το διαπιστώσαμε γρήγορα αφού βλέπαμε τα ίδια και τα ίδια σημεία, φωτογραφίζαμε ξανά και ξανά τα ίδια. Αυτήν την παλιά γέφυρα της άλλαξα τα φώτα Πράγματι η μικρή και κουκλίστικη παλιά πόλη εξαντλείται πολύ εύκολα και γρήγορα αλλά και λίγη χαλαρότητα δεν βλάπτει. Έτσι οι βόλτες μας ήταν ανάμεσα στην οδό Onescukova στα δυτικά, περνώντας τη γέφυρα και μετά ανατολικά στην οδό Kujundziluk και Mala Tepa.

Στριμωξίδι με τους τουρίστες, φωτογραφίες, νοστιμότατο παγωτό στο χέρι με την μία μπάλα να κοστίζει 0,50 λεπτά, ξεκούραση και τούρκικο καφεδάκι και βέβαια χάζεμα και ψώνια στις παραδοσιακές αγορές του Μόσταρ (carsija). Και οι ώρες πέρασαν ανέμελα, χαλαρά με πολύ ζέστη και αίσθηση σαν καλοκαιρινές διακοπές!

Τα μικρά παραδοσιακά καταστήματα βρίσκονται και στις δύο όχθες του ποταμού και συνδέονται με την παλιά γέφυρα. Είναι ένα ανατολίτικο παζάρι με χειροποίητα κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής, με χάλκινα παραδοσιακά αντικείμενα, χαλιά, υφάσματα, φωτιστικά και άπειρα μικροαντικείμενα, ακόμα και σφαίρες από τον πόλεμο υπό μορφή μπρελόκ! Εννοείται πως η αγορά είναι πολύ μικρότερη από αυτή του Σαράγιεβου αλλά μάλλον μου άρεσε περισσότερο ίσως γιατί οι πωλητές είναι πιο φιλικοί, ίσως γιατί περιβάλλεται και είναι τοποθετημένο σε ένα πανέμορφο πετρόχτιστο σκηνικό και ίσως γιατί γενικά η πόλη έβγαζε μια χαρά και μια χαλαρότητα!

Κι επειδή σχεδόν όλοι είχαν μαζευτεί κάτω από τη γέφυρα να θαυμάζουν τους θαραλέους καταδύτες κατεβήκαμε κι εμείς να βρούμε μια θέση στον ήλιο! Όλοι να φορούν καλοκαιρινά κι εγώ να έχω σκάσει με μαύρο τζιν, μπλούζα και πουκάμισο και το μπουφάν στη μέση! Φαίνεται κι απ’ τη φωτό!

Και από κάτω η άποψη της γέφυρας είναι υπέροχη με background την πέτρινη παλιά πόλη!

Ο ποταμός Νερέτβα με το σμαραγδένιο πράσινο χρώμα του, και τα πεντακάθαρα, κρυστάλλινα του είναι το μεγαλύτερο ποτάμι στο ανατολικό τμήμα της λεκάνης της Αδριατικής, με συνολικό μήκος 225 χιλιόμετρα. Είναι ένα από τα πιο κρύα ποτάμια στον κόσμο, με 7 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι! Αν και παγωμένα τα νερά, 3-4 άτομα βούτηξαν κανονικά, και με τη ζέστη που είχε ήθελα να μπω κι εγώ!

Στο σημείο υπήρχε έντονη κινητικότητα. Τηλεοπτικές κάμερες, υποβρύχιες κάμερες, δύτες και βέβαια οι αθλητές καταδύσεων πάνω στο βατήρα. Όλα αυτά για τα δοκιμαστικά του ετήσιου διαγωνισμό Red Bull Cliff Diving, ενόψει του μεγάλου event 2 μέρες μετά.

Δείτε το βίντεο από την ημέρα του διαγωνισμού στις 24/09/16, με τους συμμετέχοντες και με εξαιρετικά πλάνα από την πόλη. Έπαθα πλάκα με την λαοθάλασσα που το παρακολούθησε! Κι εγώ νόμιζα πως πετύχαμε κόσμο. 2 μέρες μετά βούλιαξε στην κυριολεξία η πόλη. Τώρα καλό ή κακό που το χάσαμε δεν ξέρω!

http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/event/mostar-2016
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/thumping-climax-mostars-old-bridge
http://www.redbullcliffdiving.com/en_US/video/richards-winning-dive-bosnia-herzegovina

Μπορεί η γέφυρα να είναι 20 μέτρα, όμως οι διοργανωτές πρόσθεσαν και έναν βατήρα-πύργο που ας πούμε έδενε κάπως με την ιστορική γέφυρα. Οι άντρες πηδούσαν από την κορυφή στα 27,5 μέτρα, και οι γυναίκες από τα 21,5 μέτρα. Πάθαινα ίλιγγο βλέποντάς τους και σκεπτόμενος εμένα εκεί πάνω! Καλά δεν το συζητώ για τον κάμεραμαν που ήταν τέρμα πάνω με μια γκουμούτσα κάμερα στα χέρια. Και να με πλήρωναν δεν θα το έκανα!

Ο κόσμος επευφημούσε τις προσπάθειες, οι καταδύτες ενθουσιασμένοι, και τα δοκιμαστικά συνεχίστηκαν για πολλή ώρα ακόμα. Ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα . Αν και για δύο μέρες χάσαμε τη μεγάλη γιορτή της πόλης στην οποία βούλιαξε το Μόσταρ από κόσμο, ήμασταν ευχαριστημένοι που πετύχαμε αυτό το γεγονός έστω κι αν ήταν τα δοκιμαστικά.

Επειδή όμως η ζέστη μας χτύπησε κατακέφαλα και επειδή σκάσαμε πήγαμε μέχρι το δωμάτιο που ήταν κοντά, βάλαμε βερμούδες, ξεφορτωθήκαμε περιττά, και ανάλαφροι κατεβήκαμε ξανά για τον 3ο γύρο της βόλτας μας στην παλιά πόλη.

Αν και λίγα μέτρα μετά γινόταν χαμός από κόσμο, στην μικρή γέφυρα Kriva Cuprija υπήρχε απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Ένα μέρος πανέμορφο και γαλήνιο.

Άλλη μια ματιά στην υπέροχη θέα από τη stari most

Το καφέ – μπαρ Terasa στην ανατολική πλευρά, είναι από τα πιο γνωστά και αγαπημένα μέρη για έναν καφέ ή ένα σνακ με εξαιρετική θέα. Πήγαμε κι εμείς (είσοδος από την οδό Marshala Tita) και ανεβήκαμε στην ταράτσα. Μπορεί πράγματι η θέα να είναι τέλεια, όμως δεν είχαν ανοιχτές τις ομπρέλες οπότε είχε ντάλα ήλιο και επίσης δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι δεν μας έκανε αίσθηση να καθίσουμε παρά μονάχα να βγάλουμε φωτό.

Τελικά τον καφέ μας τον ήπιαμε σε ένα καφέ απέναντι από το Terasa στις σκάλες – αυλή του δρόμου. Η σερβιτόρα υπερβολικά φιλική και χιουμορίστρια και εννοείται ένα καφεδάκι βοσνιακό – τούρκικο – ελληνικό τέλος πάντων σε παραδοσιακό χάλκινο σερβίτσιο επιβαλλόταν!

Μας είχε μείνει ίσως το καλύτερο μέρος να ατενίσουμε την πόλη από ψηλά και μάλιστα στην καλύτερη ώρα. Συνεχίζουμε στην Kujundziluk και την Mala Tepa. Ήταν περίπου 6 το απόγευμα και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει και να δίνει το υπέροχο χρυσαφί του χρώμα.

Έξω από την είσοδο στην αυλή του Koski Mehmed-pasina dzamija

Στο τζαμί που είναι το νούμερο 2 αξιοθέατο του Μόσταρ μετά τη γέφυρα, είχε λιγοστέψει υπερβολικά ο κόσμος. Την καλύτερη δουλειά κάναμε να έρθουμε αυτή την ώρα λίγο πριν κλείσει. Δεν μπορώ να φανταστώ την ανάβαση στον μιναρέ από τα στενά σκαλιά λίγες ώρες πριν με τα τρελά γκρουπ να συνωστίζονται. Ρίξαμε πρώτα μια ματιά στα μαγαζάκια απέναντι από το τζαμί στην αυλή, και αγοράσαμε πασμίνες με 10ΚΜ τη μία δηλαδή 5€. Τα σχέδια ήταν άπειρα και η ποιότητα όπως μπορούσαμε να διακρίνουμε πολύ καλή. Ωραιότατο δώρο με λίγα λόγια.

Η είσοδος για το τζαμί και την ανάβαση στον μιναρέ είναι στα 12ΚΜ (6€). Υπάρχει και εισιτήριο των 6ΚΜ που περιλαμβάνει μόνο την είσοδο στην πίσω αυλή που και εκεί έχει πολύ ωραία θέα τον ποταμό, την γέφυρα και τριγύρω. Το τζαμί Koski Mehmed-pasina χτίστηκε το 1619 και είναι το μοναδικό στο Μόσταρ, όπου τα αρχικά χρώματα, οι λεπτομέρειες και τα διακοσμητικά τοίχου έχουν διασωθεί. Βέβαια κι αυτό δεν γλίτωσε από τον πόλεμο καθώς υπέστη σοβαρές ζημιές το 1993, με το μιναρέ του να έχει καταρεύσει και την οροφή του θόλου που σε μεγάλο βαθμό είχε καταστραφεί.

Τα 89 βήματα προς την κορυφή ήταν κάπως ζόρικα και κλειστοφοβικά, καθώς η σκάλα είναι πολύ στενή και μόνο ένα άτομο μπορεί να ανεβαίνει ή να κατεβαίνει την ίδια στιγμή. Ειλικρινά απορώ όταν έχει πολλούς επισκέπτες πως τα βγάζουν πέρα. Εκείνη τη στιγμή ο μιναδές ήταν μόνο για μας! Φτάνουμε στο τέρμα και βουαλά! Η θέα είναι συγκλονιστική.

Μπορεί το στενό μπαλκονάκι του μιναρέ να μου προκαλεί ανασφάλεια λόγω υψοφοβίας, παρ’ όλα αυτά δεν με εμπόδισε να βγάλω αμέτρητες φωτογραφίες και να θαυμάσω για αρκετά λεπτά μια θέα 360 μοιρών. Ήταν σαν να πετάω πάνω από την πόλη! Το σούρουπο έκανε την θέα προς την πλευρά της γέφυρας ακόμα πιο ειδυλλιακή όπως και όλη την πόλη και τα βουνά τριγύρω. Το συμπέρασμα είναι ένα. Το Μόσταρ είναι από τις ομορφότερες και πιο γραφικές πόλεις των Βαλκανίων!

Λίγη ώρα μετά ανέβηκαν πάνω μια αγγλίδα και τρείς Ρώσοι. Σαν να μαζευτήκαμε πολλοί και εφόσον χορτάσαμε θέαμα κατεβήκαμε κάτω σιγά σιγά. Δεν υπήρχε ψυχή και ήταν τέλεια. Πήγαμε και στην πίσω πλευρά του τζαμιού να δούμε ακόμα ένα πανόραμα της γέφυρας!

Πίστευα πως από νωρίς το απόγευμα οι ορδές των γκρουπ εξαφανίζονται. Η αλήθεια είναι πως το Μόσταρ το επισκέπτονται πολλοί τουρίστες σε ημερήσια από το Ντούμπροβνικ και άλλες κοντινές περιοχές της Κροατίας και του Μαυροβουνίου. Όμως ενώ ο ήλιος είχε πέσει και βράδιαζε, τα στενά κάθε άλλο παρά έρημα ήταν. Φυσικά και ο τρελός κόσμος είχε ελλατωθεί, όμως ακόμα υπήρχε κίνηση και μεγάλος αριθμός τουριστών. Άρα δεν ήμασταν οι μόνο που θα διανυκτερεύαμε.

Όσες φορές και να τη δεις δεν τη χορταίνεις!

Μπλεχτήκαμε σε κάποια έρημα στενά και βγήκαμε στην λεωφόρο Marsala Tita με κατεύθυνση τη γέφυρα Lucki most

Λεωφόρος Stari Pazar στη γέφυρα Lucki most

Η θέα από τη γέφυρα Lucki, είναι κι αυτή από τις πιο εντυπωσιακές και επιβεβλημένες! Όσο βράδιαζε και άναβαν τα φώτα η γοητεία της πόλης ήταν ακόμα πιο μεγάλη. Τελικά αισθάνθηκα πολύ τυχερός που βρέθηκα σ’ αυτό τον τόπο. Είναι από τα μέρη που δεν περιμένεις πάρα πολλά και τελικά σου αφήνουν τις καλύτερες αναμνήσεις.

Ο δρόμος μας έφερε στην Gojaka Vukovica κοντά ξενοδοχείο μας όπου κάναμε μια στάση ελάχιστων λεπτών, για γρήγορη αλλαγή ρούχων και για να πάρουμε και ένα μπουφανάκι μιας και είχε βγάλει ψύχρα. Κατηφορίσαμε και πάλι στο ποτάμι κάτω από τη γέφυρα να τη δούμε και φωτισμένη. Οι εργασίες στην εξέδρα και το video wall συνεχίζονταν ενόψει του μεγάλου γεγονότος της χρονιάς για το Μόσταρ, που θα γίνονταν δύο μέρες μετά, τους αγώνες κατάδυσης Red Bull Cliff Diving.

Τι κι αν είχαμε περάσει τόσες και τόσες φορές από τα ίδια μέρη, τι κι αν τα λιώσαμε. Οι βόλτα συνεχίστηκε στην νυχτερινή ζωντανή παλιά πόλη.

Πάνω στη γέφυρα είχε φυσικά πολύ λιγότερο κόσμο απ’ το πρωί και μπορούσαμε να την δια;σχίσουμε άνετα, να δούμε ανενόχλητοι τη θέα, να θυμηθούμε τους θρύλους της, να την ερωτευτούμε όπως πρέπει!

Τα μαγαζάκια στην αγορά ήταν ακόμα ανοιχτά και κόσμος πηγαινοερχόταν ασταμάτητα. Κάποια σημεία ήταν πιο ήρεμα ενώ πάντα η άποψη της γέφυρας background μας μαγνήτιζε συνεχώς το βλέμμα!

Μια εκπληκτική ημέρα σε ένα υπέροχο μέρος πρέπει να κλείσει και με ένα εξαιρετικό γεύμα! Το εστιατόριο Sadrvan είναι το δημοφιλέστερο στο Μόσταρ.

Η φολκλόρ αμφίεση της κοπέλας στην υποδοχή ολίγον τι κιτσάτη αλλά το παραβλέπω γιατί ήταν ευγενέστατη. Το εστιατόριο είναι τουριστικό και ήταν γεμάτο μέσα – έξω. Χρειάστηκε να μπούμε σε λίστα αναμονής και μετά από 20 λεπτά καθίσαμε κι εμείς σε τραπέζι έξω. Ο κατάλογος λεπτομερέστατος και με φωτογραφίες και το μενού με παραδοσιακή βοσνιακή κουζίνα. Ότι πήραμε ήταν απίστευτο, ειδικά τα γεμιστά κρεμμύδια που λάτρεψα. Οι μερίδες μεγάλες και το σύνολο του λογαριασμού 24€.

Δεν ήμασταν ούτε 12 ώρες στο Μόσταρ και νοιώθαμε λες και το ξέρουμε χρόνια. Τα πάντα τα νοιώθαμε οικεία και είναι λογικό αφού μέσα σ’ αυτές τις ώρες μάθαμε την πόλη πολύ καλά. Το νέο κομμάτι αλλά κυρίως την καρδιά της που είναι η παλιά πόλη ανάμεσα στις δύο όχθες της stari most. Μια ημέρα ήταν αρκετή να γνωρίσουμε και τελικά να αγαπήσουμε αυτή την πανέμορφη κουκλίστικη πόλη. Και θα συμβούλευα όποιος βρεθεί εκεί να της αφιερώσει και μια διανυκτέρευση για να τη δει και χωρίς την κοσμοπλημμύρα. Να νιώσει καλύτερα τη μαγεία της. Ίσως και περισσότερες διανυκτερεύσεις γιατί κοντά στο Μόσταρ υπάρχουν πολλές εξαιρετικές επιλογές σε εκδρομές.

Μια τελευταία ματιά στην περίφημη και θρυλική Stari Most. Την παλιά γέφυρα σύμβολο του Μόσταρ. Ένα σύμβολο συμφιλίωσης και ελπίδας!

Αυτή ήταν η ιστορική πόλη του Μόσταρ. Μέσα από την θρυλική της ιστορία, τα συγκλονιστικά της γεγονότα, το πρόσφατο παρελθόν και το λαμπερό της μέλλον! Το ηλιόλουστο, γραφικό, πανέμορφο Μόσταρ. Μια πόλη σαν Καμβάς ζωγραφικής!

 

[makisg]

μπράβο σου Γιάννη, υπέροχη περιγραφή αλλά και οι φωτογραφίες τά σπάνε.

 

[giannismits]

μπράβο σου Γιάννη, υπέροχη περιγραφή αλλά και οι φωτογραφίες τά σπάνε.

Σ'ευχαριστώ πολύ Μάκη όπως πάντα για τα καλά λόγια
Είναι τόσο φωτογενές το Μόσταρ που ακόμα και απλή μηχανή να έχεις ή να μην ασχολείσαι με τη φωτογραφία, πάλι θα το αποτυπώσεις έξαιρετικά.
Είναι προορισμός διαμάντι.

 

[giannoula]

Υπέροχες φωτογραφίες!! Χρόνια τώρα το κυνηγάω το Μόσταρ.. Αλλά φαντάζομαι ότι η καλύτερη εποχή είναι άνοιξη καλοκαίρι εε;;;