Ιορδανία <<Welcome to Jordan>>

[πετρο χ.]

<<Εκεί που λες είναι η Κασπία, όχι η νεκρά θάλασσα>> μου είπε ο Κώστας. <<Και που είναι τότε η νεκρά θάλασσα?? >>αναρωτήθηκα μεγαλόφωνα και πέσαμε με τα μούτρα στους χάρτες που είχαμε στα κινητά μας. Είμασταν στην Καππαδοκία, σε ένα εστιατόριο και τρώγαμε, ύστερα από άλλη μια μέρα γεμάτη εμπειρίες από αυτόν τον υπέροχο τόπο και μέσα στην κουβέντα για το που θα ταξιδέψουμε του χρόνου μπερδέυτηκε και η λέξη νεκρά..... <<Είναι ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία>> είπε πρώτος ο Κώστας. <<Θέλω να πώ κάποια μέρα στην Ιορδανία>> συνέχισε. <<Ωραία! Του χρόνου θα πάμε Ιορδανία!>> είπα εγώ και κλείδωσε το θέμα εκεί.
Δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για την Ιορδνία. Οταν άρχισα να ψάχνω πληροφορίες γι αυτή την χώρα, ανακάλυψα ότι εκεί βρισκόταν η περίφημη χώρα των Ναβατταίων, η πασίγνωστη έρημος που διέσχισε ο Λόρενς της Αραβίας, το όρος που θάφτηκε ο Μωυσής, τα κάστρα της ερήμου,και η αρχαία Φιλαδέλφεια ( το σημερινό Αμμαν) και ο περίφημος δρόμος των βασιλέων που διέσχιζαν τα καραβάνια γεμάτα καλούδια για να φτασουν στον δρόμο του μεταξιού!!Πραγματα και μέρη που σαν αγεωγράφητη που είμαι δεν είχα που να τα τοποθετήσω μέσα στο μυαλό μου. Την αγάπησα με μιας!!
Ετσι, ένα χρόνο μετά, 28 Απριλίου 2016, αφού τακτοποιήθηκαν μέσω διαδικτύου εισιτήρια, ξενοδοχεία, βίζες και όλα τα συναφή (ας είναι καλά ο Κώστας, τα άπταιστα αγγλικά του και η φοβερή του άνεση να χειρίζετε το διαδικτυο, πολίτης του κόσμου που λεω και εγώ!!!), βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο περιμένοντας την πτήση μας για Αμμάν. Ο Κώστας και ο Μανώλης μες την καλή χαρά, εγώ παγωμένη και άκαμπτη από τον φόβο μου για τα αεροπλάνα, αλλά αποφασισμένη να κάνω την υπέρβαση και να μπω μέσα.Πέρα από αυτό και στους τρεις υπήρχε μέσα μας εκείνη η υπέροχη αναμονή για το άγνωστο, το καινούργιο, το διαφορετικό.
Η Ιορδανία ήταν για μας ένας παραξενος, άγνωστος τόπος. Είχαμε διαβάσει ότι είχε ατέλειωτες ερήμους, χρώματα καφέ και γκρίζα, ήταν μια χώρα μουσουλμανική, το ποσοστό του αναλφαβητισμού της τεράστιο. Και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία πολύ χαμηλά. Μ αυτό το σκηνικό στο μυαλό μας ξεκινήσαμε να την γνωρίσουμε εμείς οι Ελληνες, που είμαστε μια χώρα μπλε και πράσινη, είμαστε χριστιανοί, μορφωμένοι,χωρίς μαντήλες και κελεμπίες. Και που η θέση της γυναίκας είναι ψηλά, σαν τα τακούνια που φοράει. Θα την μισήσουμε ή θα την αγαπήσουμε? Αγνωστο. Σίγουρα όμως θα την γνωρίσουμε και όταν γυρίσουμε θα έχουμε μια άποψη γι αυτη!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[πετρο χ.]

Ξυπνήσαμε την άλλη μέρα στην Μάταμπα. Η βραδυνή πτήση ήταν υπέροχη. Πήραμε το αυτοκίντό μας από το αεροδρόμιο και με την βοήθεια του GPS βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο μας στην Μάταμπα, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Μας ξύπνησαν οι καμπάνες της εκκλησίας για την ακρίβεια, καθότι είχε ξημερώσει Μεγάλη Παρασκευή και η εκκλησία λειτουργούσε και τελούσε την αποκαθήλωση του Χριστού. Κατεβήκαμε από το ξενοδοχείο, που υστερούσε κατά πολύ των ευρωπαικών προτύπων, είχε όμως απλώχερη την αίσθηση του καλωσορίσματος, και μπήκαμε απέναντι στην εκκλησία, όχι μόνο για να ασπαστούμε τον επιτάφιο που μας περίμενε στολισμένος μπροστά στο ιερό, αλλα και για να θαυμάσουμε το υπέροχο ψηφιδωτό- χάρτη που δέσποζε στο πατωμά της. Ολη η περιοχή της Παλαιάς Διαθήκης στα πόδια μας!
Η βόλτα στην πόλη μας οδήγησε στο αρχαιολογικό της πάρκο, όπου θαυμάσια ψηφιδωτά από τα γύρω σπιτικά της πόλης ήταν απλωμένα για να θαυμάσεις. Υπήρχε εκεί και η σχολή ψηφίδας, γιατί όσο να πεις , είναι ζωντανή ακόμα η τέχνη στην <<πόλη των ψηφιδωτών>.
Αγοράσαμε τις αραβικές μαντήλες μας, ( εγώ παλαιστινιακή! διότι από μικρή που έτρεχα στις πορείες για τα δίκια του παλαιστινιακού λαού ήθελα να είχα μια στο λαιμό μου, αλλά που να βρω τότε!)και προχωρήσαμε για το όρος Νέμπο, όπου ο Μωησής αφού ατένισε το σκηνικό που απλωνόταν μπροστά του αναφώνησε¨ Ιδού η γη της Επαγγελίας! Μπροστά μας απλωνόταν η κοιλάδα του Ιορδάνη, πράσινη και ζωντανή, η νεκρά θαλασσα,η Ιεριχώ, η Ιερουσαλήμ, η Βηθανία. Μια πέτρινη στήλη μας θύμιζε στα αραβικά, στα ελληνικά και στα λατινικά ότι << ο θεός αγάπη εστί>>, κουβέντα μεγάλη κι άπιαστη για τους περισσότερους, χριστιανούς και μη...

 

[elenara88]

Ωραία μας τα λες!!! περιμένω την συνέχεια ανυπόμονα !!!!

 

[πετρο χ.]

Αφήνοντας το όρος Νέμπο και την βασιλική εκκλησία του 6ου αιώνα, την οποία δεν είδαμε γιατί ήταν κλειστή λόγω έργων, κατεβήκαμε προς την νεκρά θάλασσα . Ανυπομονούσαμε να ζήσουμε την εμπειρία της άνωσης που όσο και να το παλεύεις δεν βουλιάζεις. Οι πρώτες εικόνες απογοητευτικές! Ο κόσμος, (ντόπιος κόσμος) άπειρος, να είναι παντού. Και το σκουπίδι παντού! Αυτή η αραβική μανία να πετούν τα πάντα κάτω, μπροστά στα πόδια τους και να μην τους ενοχλεί! Αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε σε οργανωμένη παραλία για να γευτούμε το μπάνιο μας αλλά και να αλειφτούμε με την λάσπη της νεκράς, που χαρίζει απαλό και νεανικό δέρμα. Το τοπίο όμως καταπληκτικό! Και φυσικά η εμπειρία ιδιαίτερη1 Οντως δεν βουλιάζεις σ αυτή την λίμνη, κάθεσαι χαλαρά στο νερό χωρίς προσπάθεια και χαλαρώνεις. Αρκεί να μην μπει νερό στα μάτια σου!Τότε την έβαψες!
Μετά το μπάνιο μας ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε νότια προς την Ακαμπα, όπου και διανυκτερέυσαμε σε ένα ξενοδοχείο που ειδικεύεται στις καταδύσεις. Η Ακαμπα είναι καταδυτικό κέντρο μιας και όλος ο κόλπος της, όπως και μεγάλο μέρος της Ερυθράς Θάλασσας φιλοξενεί υπέροχους και τεράστιους ύφαλους. Ετσι λοιπόν την άλλη μέρα ετοιμαστήκαμε να κάνουμε το πρώτο μάθημα κατάδυσης στην ζωή μας! Ενιωθα λίγο σας μαθήτρια όση ώρα οι δύτες του ξενοδοχείου προσπαθούσαν να μας μάθουν τα βασικά και χασκογελάγαμε και λίγο με τον Μανώλη σ όλη την διαδρομή, με αποτέλεσμα όταν βρέθηκα με έναν τόνο βάρος στην πλάτη μες την θάλασσα και να μου λένε <<πέσε>>, εγώ να νοιώσω έναν υπέροχο πανικό σαν εκείνον του διαγωνίσματος, που ενώ στο μάθημα χάζευες την άνοιξη που έμπαινε από το παραθυρο, την άλλη μέρα προσπαθούσες να θυμηθείς που είχες ξανακούσει το όνομα Γρηγόριος ο Βουλγαροκτόνος! Παρ όλα αυτά χώθηκα κάτω από το νερό. Μια που μπήκα, μια που ήθελα να βγω! Φοβίες και άγχη μιας ζωής μετατράπηκαν απότομα σε ταχυκαρδίες, ζαλάδες και βάρος στο στήθος! Ανοιξα τα μάτια όσο έπαιρνε, έδειξα με τα χέρια στον δύτη ότι αυτό ήταν, σας αφήνω και κίνησα να ανέβω το ένα μέτρο που με χώριζε από την επιφάνεια. Με έσωσε το παλικάρι που αρνήθηκε να με αφήσει να φύγω και με αυστηρό ύφος μου ζήτησε να μείνω και να αναπνέω ήρεμα. Την κατάσταση τελικά έσωσαν κάνα δυο όμορφα ψαράκια που πέρασαν μπροστά μου νωχελικά , μου έκλεισαν το μάτι και εγώ τα πήρα στο κατόπιν. Τι εμπειρία κι αυτή! Τι μαγεία κρύβει μέσα στην ατέλειωτη ησυχία της η θάλασσα! Τι κόσμος, πλήρως αδιάφορος γι αυτά που συμβαίνουν στον αέρα και στο φως υπάρχει εκεί! Πόσα χρώματα, σχέδια, σχήματα κινούνται ήρεμα μπρος στα μάτια σουκαι σου και σου υπενθυμίζουν ότι η φύση είναι γεμάτη θαύματα!! Ο Κώστας....σαν να βρέθηκε στο φυσικό του περιβάλον! Ο Μανώλης φοβήθηκε πιό πολύ απ όλους μας και έτσι μετά από λίγη ώρα μας άφησε και βγήκε...Εμπειρία ζωης η κατάδυση που σίγουρα θα την ξανακάνω στην πρωτη ευκαιρία.
Ενα γρήγορο φαγητό, όπλα, μπαλάσκες, κράνη στο αυτοκίνητο και βουρ για την έρημο, την ξακουστή Wadi Rum. Εκεί θα μας περίμενε οδηγός να μας παραλάβει και να μας οδηγησει στο ξενοδοχείο- σκηνές, μέσα στην έρημο.

 

[πετρο χ.]

Το τοπίο άλλαζε και μαζί του και εμείς. Αλλοι τόποι, άλλοι άνθρωποι... Μπαξίσι ζητήσανε στην είσοδο του visitor center κι ας είχαμε πληρώσει από πριν την εισοδό μας.Δεν βαριέσαι! Αξιζε ότι βλέπαμε, δεν θα κάναμε θέμα για πέντε ευρώ. Ο οδηγός μας φόρτωσε στην καρότσα ενός παλιού αγροτικού, αφού πήραμε τα απολύτως απαραίτητα και φύγαμε. Αφήσαμε πίσω το χωριό τους (ένα κατίχωρο που λέει και ο Κώστας, άθλιο, βρώμικο και ελεεινό) και προχωρήσαμε στην έρημο.
Το έχω πεί πολλές φορές, μα θα το πω και άλλη μια. Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης σ αυτόν τον πλανήτη είναι η φύση!! Τι κέφια είχε και σήκωνε τους αέρηδες όλους, να τρέξουν και να παιδέψουν την άμμο, να την στροβιλίσουν γύρω -γύρω δυνατά κι αυτή να πάει και να τυρρανήσει την πέτρα, να την σμιλέψει, να της δώσει μορφή και σχήμα, καμπύλες και κοψίματα! Και έπειτα να πέσει ξανά κατάχαμα και να στρωθεί σαν λιβάδι εδώ, σαν λόφος παραπέρα, σαν λίμνη πιό κει!Και να ναι από την κούραση κόκκινη, ξαναμμένη μα μαλακή και τόσο καθαρή! Κι αυτό να γίνεται αιώνες και αιώνες, ασταμάτητα, αέναα!!Αυτή ήταν η έρημος. Να σου κόβει την ανάσα και να αναρρωτιέσαι πως να χωρέσουν τα μάτια σου τέτοια ομορφιά!!
Οι σκηνές των βεδουίνων απλές, λιτές, από κατσικίσιο μαλλί όλες. Η δική μας, τρία κρεβάτια κολλητά σχεδόν το ένα με το άλλο και αυτό ήταν όλο. Και πάνω παπλώματα και κουβέρτες σε ότι σχέδιο και χρώμα έπιασε το χέρι του βεδουίνου. Το σεβαστήκαμε ότι δεν έδιναν και ιδιαίτερη σημασία σ όλα αυτά. Και τουαλέτα? Ενα παράπηγμα με τρείς τέσσερες τουαλέτες και ένα μπάνιο για όλους. Ας είναι! Στην έρημο ήμασταν.
Στην μεγάλη σκηνή του φαγητού, αφού βγάλαμε τα παπούτσια μας, κάτσαμε γύρω από τα τραπέζια και περιμέναμε να βγει το φαγητό από την γη όπου ψηνόταν. Ενα το φαγητό και μια η στιγμή του σερβιρίσματος! Και πράγματι, σε λίγο άνοιξε ο λάκος και βγήκε από μέσα ένα τριώροφο ταψί γεμάτο μυρωδιές. Το πάνω ταψί είχε αρνί. Σέρβιραν πρώτα τους δικούς τους ανθρώπους, όλο το αρνί. Το παραδοσιακό τους πιάτο είναι αρνί με ρύζι και ψητά λαχανικά, μάνσαφ το λένε, αλλά σε μας σέρβιραν κοτόπουλο με ρύζι, πιθανόν για χάρη του τουρίστα που δεν τρώει τόσο το αρνί. Μας σέρβιρε ο βεδουίνος με περισσή ευγένεια η αλήθεια.
Οι βεδουίνοι εκμεταλεύονται τουριστικά την περιοχή. Είναι πολύ ευγενικοί ανθρωποι, ήρεμοι στην ομιλία και στις κινήσεις τους, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί, ούτε ομιλητικοί .Εχουν όμως μιά έμφυτη ευγένεια που σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Γοητεύτηκα από την πρώτη στιγμή μαζί τους!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε το κλασικό τσάι μας, έπιασε ένας ένα είδος λαούτου. Η μια φωνή έγιναν δύο, μαζεύτηκαν κι άλλοι, χόρευαν,γρήγορα μας ξέχασαν και άρχισαν να γλεντάνε για πάρτη τους .Κάποια στιγμή βρεθήκαμε έξω να θαυμάζουμε τον ουρανό της ερήμου, εκεί που τα αστέρια πολλαπλασιάζονται και έρχονται πιο κοντά σου. Γρήγορα ήρθε κοντά μας ο βεδουίνος με το λαούτο . Μαζεύτηκαν κι άλλοι. Αναψαν γρήγορα φωτιά και άρχισαν πάλι τα τραγούδια τους, κάτι αργά και συρτά σαν αμανέδες, που γλύκαιναν την καρδιά, γλάρωναν τα μάτια και έβρισκε η ψυχή την ευτυχία της. <<Πες μου ένα τραγούδι από την πατρίδα σου να το πιάσω>> λέει το παλικάρι.<<Γιατί? αφού μου αρέσει τόσο το δικό σου>> του είπα. Κάπως έτσι εκείνη την νύχτα μπλέχτηκαν αμανέδες, φωτιές και αστέρια μέσα μου και η έρημος χαράχτηκε για πάντα στην ψυχή μου.....

Ωραία μας τα λες!!! περιμένω την συνέχεια ανυπόμονα !!!!

σ ευχαριστώ πολύ !

 

[vasiliss]

Το τοπίο άλλαζε και μαζί του και εμείς. Αλλοι τόποι, άλλοι άνθρωποι... Μπαξίσι ζητήσανε στην είσοδο του visitor center κι ας είχαμε πληρώσει από πριν την εισοδό μας.Δεν βαριέσαι! Αξιζε ότι βλέπαμε, δεν θα κάναμε θέμα για πέντε ευρώ. Ο οδηγός μας φόρτωσε στην καρότσα ενός παλιού αγροτικού, αφού πήραμε τα απολύτως απαραίτητα και φύγαμε. Αφήσαμε πίσω το χωριό τους (ένα κατίχωρο που λέει και ο Κώστας, άθλιο, βρώμικο και ελεεινό) και προχωρήσαμε στην έρημο.
Το έχω πεί πολλές φορές, μα θα το πω και άλλη μια. Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης σ αυτόν τον πλανήτη είναι η φύση!! Τι κέφια είχε και σήκωνε τους αέρηδες όλους, να τρέξουν και να παιδέψουν την άμμο, να την στροβιλίσουν γύρω -γύρω δυνατά κι αυτή να πάει και να τυρρανήσει την πέτρα, να την σμιλέψει, να της δώσει μορφή και σχήμα, καμπύλες και κοψίματα! Και έπειτα να πέσει ξανά κατάχαμα και να στρωθεί σαν λιβάδι εδώ, σαν λόφος παραπέρα, σαν λίμνη πιό κει!Και να ναι από την κούραση κόκκινη, ξαναμμένη μα μαλακή και τόσο καθαρή! Κι αυτό να γίνεται αιώνες και αιώνες, ασταμάτητα, αέναα!!Αυτή ήταν η έρημος. Να σου κόβει την ανάσα και να αναρρωτιέσαι πως να χωρέσουν τα μάτια σου τέτοια ομορφιά!!
Οι σκηνές των βεδουίνων απλές, λιτές, από κατσικίσιο μαλλί όλες. Η δική μας, τρία κρεβάτια κολλητά σχεδόν το ένα με το άλλο και αυτό ήταν όλο. Και πάνω παπλώματα και κουβέρτες σε ότι σχέδιο και χρώμα έπιασε το χέρι του βεδουίνου. Το σεβαστήκαμε ότι δεν έδιναν και ιδιαίτερη σημασία σ όλα αυτά. Και τουαλέτα? Ενα παράπηγμα με τρείς τέσσερες τουαλέτες και ένα μπάνιο για όλους. Ας είναι! Στην έρημο ήμασταν.
Στην μεγάλη σκηνή του φαγητού, αφού βγάλαμε τα παπούτσια μας, κάτσαμε γύρω από τα τραπέζια και περιμέναμε να βγει το φαγητό από την γη όπου ψηνόταν. Ενα το φαγητό και μια η στιγμή του σερβιρίσματος! Και πράγματι, σε λίγο άνοιξε ο λάκος και βγήκε από μέσα ένα τριώροφο ταψί γεμάτο μυρωδιές. Το πάνω ταψί είχε αρνί. Σέρβιραν πρώτα τους δικούς τους ανθρώπους, όλο το αρνί. Το παραδοσιακό τους πιάτο είναι αρνί με ρύζι και ψητά λαχανικά, μάνσαφ το λένε, αλλά σε μας σέρβιραν κοτόπουλο με ρύζι, πιθανόν για χάρη του τουρίστα που δεν τρώει τόσο το αρνί. Μας σέρβιρε ο βεδουίνος με περισσή ευγένεια η αλήθεια.
Οι βεδουίνοι εκμεταλεύονται τουριστικά την περιοχή. Είναι πολύ ευγενικοί ανθρωποι, ήρεμοι στην ομιλία και στις κινήσεις τους, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί, ούτε ομιλητικοί .Εχουν όμως μιά έμφυτη ευγένεια που σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Γοητεύτηκα από την πρώτη στιγμή μαζί τους!
Αφού φάγαμε και ήπιαμε το κλασικό τσάι μας, έπιασε ένας ένα είδος λαούτου. Η μια φωνή έγιναν δύο, μαζεύτηκαν κι άλλοι, χόρευαν,γρήγορα μας ξέχασαν και άρχισαν να γλεντάνε για πάρτη τους .Κάποια στιγμή βρεθήκαμε έξω να θαυμάζουμε τον ουρανό της ερήμου, εκεί που τα αστέρια πολλαπλασιάζονται και έρχονται πιο κοντά σου. Γρήγορα ήρθε κοντά μας ο βεδουίνος με το λαούτο . Μαζεύτηκαν κι άλλοι. Αναψαν γρήγορα φωτιά και άρχισαν πάλι τα τραγούδια τους, κάτι αργά και συρτά σαν αμανέδες, που γλύκαιναν την καρδιά, γλάρωναν τα μάτια και έβρισκε η ψυχή την ευτυχία της. <<Πες μου ένα τραγούδι από την πατρίδα σου να το πιάσω>> λέει το παλικάρι.<<Γιατί? αφού μου αρέσει τόσο το δικό σου>> του είπα. Κάπως έτσι εκείνη την νύχτα μπλέχτηκαν αμανέδες, φωτιές και αστέρια μέσα μου και η έρημος χαράχτηκε για πάντα στην ψυχή μου.....

σ ευχαριστώ πολύ !

Μήπως να συνόδευες με καμία φωτογραφία την τόσο ωραία αφήγησή σου;

 

[πετρο χ.]

Μήπως να συνόδευες με καμία φωτογραφία την τόσο ωραία αφήγησή σου;

αχ! δυστυχώς δεν μπορώ να τις ανεβάσω! δεν γνωρίζω τον τρόπο...(νέα χρήστρια γαρ!!)

 

[πετρο χ.]

Πέντε η ώρα το πρωί. Οι βεδουίνοι κοιμήθηκαν έξω, γύρω από την φωτιά. Τόσους αιώνες νομάδες, δεν το ξεχνούν! Πρωινό στα γρήγορα και πάνω στις καρότσες για την περιήγηση στην έρημο. Περίπου τέσσερες ώρες κράτησε η βόλτα μας στην έρημο. Οταν φτάναμε σε κάποιο ενδιφέρον σημείο σταματούσαμε για να το δούμε. Περπατήσαμε φαράγγια, ανεβήκαμε βράχους, θαυμάσαμε αρχαίες ζωγραφιές που ζωγράφιζαν αρχαία καραβάνια, κάναμε σκειτ στους αμμόλοφους!! Ολα ήταν υπέροχα, καταπληκτικά! Στο χάλασμα όπου ήταν το σπίτι του Λόρενς της Αραβίας κάναμε στάση για τσάι και ζωγραφιές με χένα στα χέρια. Ο οδηγός μας άφησε λίγο πιό έξω από το χωριό για να κάνουμε το τελευταίο κομμάτι με τις καμήλες.Αλλη εμπειρία κι αυτή! Αργές, νωχελικές, να σε πηγαίνουν πίσω- μπρος με σκέρτσο, την μια να σπας την μέση, την άλλη να φοβάσαι μην πέσεις! Η δικιά μου πάλι ερωτεύτηκε σφόδρα τον Μανώλη! Κολλητά την βγάλαμε την διαδρομή όλη με τον Μανώλη και στην μέση το κεφάλι της καμήλας!!! Φτάσαμε όμως στο χωριό με ασφάλεια και κάπου εκεί τελείωσε και το...ειδύλλιο!!!
Πήραμε τα αυτοκίνητο ξανά και ξεκινήσαμε για την περιβόητη χώρα των Ναββαταίων. Φύγαμε την ώρα που όλη η έρημος βασανιζόταν από μια μεγάλη αμμοθύελα, που θόλωνε το τοπίο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι....
Wadi Mussa, η κοιλάδα του Μωυσή. Ετσι λέγεται η πόλη που απλώνεται γύρω από την Πέτρα, εκεί που μετοίκησαν οι βεδουίνοι που ζούσαν μέσα στην αρχαία Πέτρα και που καθόλου δεν ήθελαν να φύγουν από κει. Η κυβέρνηση όμως τους έχτισε αυτήν την πόλη, τους έδωσε και την εκμετάλλευση της περιοχής και έτσι εμείς τώρα μπορούμε να την απολαύσουμε! Την άλλη μέρα το πρωί, αποφασισμένοι και έτοιμοι να περπατήσουμε, ξεκινήσαμε για την αρχαία πόλη. Διασχίζοντας το καταπληκτικής ομορφιάς φαράγγι Σικ, βρεθήκαμε μπροστά στο υπέροχο , όσο και γνωστό Θησαυροφυλάκιο. Εδώ η φύση είχε φτιάξει την παλέτα, μα άφησε τον άνθρωπο να ενώσει το ταλέντο του μαζί της!!! Με μόνα εργαλεία το σφυρί και το καλέμι έδωσε ζωή στην πέτρα, σχήμα, την βοήθησε να δείξει την ομορφιά που κρύβει μέσα της, την έπλασε άλλοτε γυναίκα, άλλοτε θεό, πουλί, υδρία, δέντρο, φύλλο κι ότι άλλο η φαντασία πρόσταζε!! Και το αποτέλεσμα? Μαγευτικό!!Που χωρούσε τόση ομορφιά κρυμμένη μέσα σ ένα φαράγγι, σ έναν τόπο άγονο, γεμάτο κακοτράχαλα βουνά και έρημο?? Ποιοί άνθρωποι φαντάστηκαν την πόλη και της έδωσαν πνοή! Ποιός θεός κατοικούσε στις ψυχές τους και στον τόπο!Μόνο δέος μπορείς να νοιώσεις και ένα μεγάλο ευχαριστώ που είσαι εδώ και τα μάτια σου αντικρίζουν αυτή την ομορφιά! Και τίποτ άλλο!
Γυρίσαμε την Πέτρα απ άκρη σ άκρη. Είδαμε ότι μπορούσε ο νους να χωρέσει και το σώμα μας να περπατήσει. Νοιώσαμε και εμείς για λίγο όλη εκείνη την ενέργεια, όλη εκείνη την χαρά και το πείσμα των αρχαίων κατοίκων να κάνουνε την πέτρα σπίτι, να ζωγραφίσουνε τον τόπο, να δώσουνε ζωή στα άψυχα! Η εμπειρία μοναδική και η σκέψη ότι οι τουρίστες την έχουν εντάξει στα επτά νεώτερα θαύματα του κόσμου μας φάνηκε σαν ένα φυσικό επακόλουθο!!

 

[πετρο χ.]

Αφου λοιπόν χορτάσαμε την Πέτρα, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε για το Αμαν. Κάποιοι Ελληνες που συναντήσαμε μας μίλησαν για την κοιλάδα Dana, που δεν την είχαμε στο πρόγραμμα. Κάναμε λοιπόν μια στάση και εκεί. Ενα μικρό χωριό ψηλά στην άκρη της κοιλάδας μας υποδέχτηκε. Πρέπει να ήταν το μοναδικό μέρος που συναντήσαμε στην Ιορδανία που έμοιαζε με τα δικά μας χωριά. Σπίτια από πέτρα, καλτερίμια , καθαρά και περιποιημένα. Μόνο το χρώμα του χωριού άλλαζε σε σχέση με τα δικά μας, κίτρινο της ώχρας παντού, αφού αυτό ήταν το χρώμα της πέτρας που ευδοκιμούσε στην περιοχή. Στην κοιλάδα ζούσαν πουλιά και φυτά σε μεγάλη ποικιλία , μερικά μάλιστα μοναδικά στον κόσμο, όπως η αλεπού της ερήμου. Θαυμάσαμε την κοιλάδα και φύγαμε για την πόλη Κεράκ και το όμορφο κάστρο της.
Διαλέξαμε επαρχιακούς δρόμους για να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και λίγο την ενδοχώρα. Οι πόλεις δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα, ατάκτως ερημένες μέσα στην σκληρή έρημο που ύψωνε όλο βουνά γύρω μας! Ομως ήταν ζωντανές, γεμάτες κόσμο, φασαρία, κόρνες, μαγαζιά παραφορτωμένα πράγματα, παραπήγματα που τα βάφτιζαν καφέ ή μίνι μάρκετ, όλα πνιγμένα στην σκόνη και στον ήλιο. Ομως ζωντανά! Οι Ιορδανοί είναι χαρούμενοι άνθρωποι , έτοιμοι να το ρίξουν στο χορό και στο τραγούδι με την πρώτη ευκαιρία. Και η φασαρία (παντός τύπου) είναι μέρος της ζωής τους.
Το Κεράκ ήταν μια μεγάλη πόλη, σύγχρονη, με δρόμους μεγάλους, αγορές, φανάρια. Ανεβήκαμε στο κάστρο. Η θέα απίστευτη και το κάστρο καλοδιατηρημένο, με τις τις πολεμίστρες του έτοιμες για την επόμενη μάχη, με τα δωμάτια του ανοικτά για να υποδεχτούν τα καραβάνια, τις αίθουσες απείραχτες από τον χρόνο, ζωντανές! Περιηγηθήκαμε για ώρα να το χορτάσουμε, να ζήσουμε για λίγο οδοιπόροι μιας άλλης εποχής που έφτασαν για να ξαποστάσουν...Πολλά τα κάστρα της Ιορδανίας , ειδικά στην βόρεια πλευρά της. Δεν μπορέσαμε να δούμε άλλο, όμως το κάστρο του Κεράκ είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των κάστρων της ερήμου.

 

[πετρο χ.]

Το ταξίδι κατέληξε στο Αμμάν. Η ατμόσφαιρα είχε μια περίεργη καταχνιά που μαζί με την φασαρία των δρόμων και το ατέλειωτο ..σπιτοβρόχι δεν μας άρεσε καθόλου! Η πρώτη εντύπωση....αποκαρδιωτική!!!
Ομως το ξενοδοχείο ήταν καθαρό και όμορφο, στο κέντρο του παλιού Αμάν. Βγήκαμε για να γνωριστούμε με την πόλη κι αυτή μας συνεπήρε!! Κόσμος παντού,μαγαζιά ανοιχτά και γεμάτα με .....τα πάντα, αυτοκίνητα ατέλειωτα! Και μυρωδιές παντού, από τους φρεσκοκομμένους καφέδες, τα τσάγια, τα αρώματα,από τις μυρωδιές των ψημένων γύρων, των σαουέρμα όπως λέγονται, τους φούρνους! Ενα ατέλειωτο πανηγύρι γύρω μας, να μην ξέρει που να γυρίσει το μάτι, τι να ακολουθήσει και μέχρι που! Διάβαζα σε ταξιδιωτικές ιστορίες για αυτές τις αγορές και τα θεωρούσα υπερβολές. Καθόλου!Ηπόλη ήταν γκρίζα, βρώμικη, άσχημη, ναι! Μα είχε έναν παλμό χαρούμενο, που σε ξεσήκωνε, ξεχνούσες το γκρίζο,ένοιωθες μια μαγική αίσθηση ανεμελιάς, χαράς!!Ο κόσμος πείραζε ο ένας τον άλλο,τραγουδούσαν στην πρώτη ευκαιρία, ρωτούσαν συνεχώς από που ήμασταν και μας χαιρετούσαν με ένα <<welcome to jordan>>! Μ άρεσε αυτό το νταβαντούρι, δεν με ενοχλούσε καθόλου, ένοιωθα σαν να ήμουν ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, όχι ξένη. Αν αφήσεις λίγο τον εαυτό σου, παρασύρεσαι στην δική τους δίνη και αυτή νομίζω είναι και η γοητεία αυτών των πολιτισμών!
Την άλλη μέρα, συνηθισμένοι πια στο περπάτημα πια, αλλά και κουρασμένοι πλέον, ξεκινήσαμε για την ακρόπολη του Αμμάν. Σκαλιά ατέλειωτα, περπάτημα και άγιος ο θεός!! Κι αν περπατήσαμε σ αυτό το ταξίδι!! Συνεχόμενα τα τεστ κοπώσεως που κάναμε! Μόλις λοιπόν φτάσαμε στην κορυφή του λόφου που ηταν χτισμένη η ακρόπολη της αρχαίας Φιλαδέλφιας, αντικρύσαμε το μεγαλείο και το μέγεθος της πόλης!!
Το Αμμάν χτίστηκε πάνω σε επτά λόφους και γύρω από αυτούς. Με το πέρασμα των χρόνων και με το προσφυγικό κύμα των Παλαιστινίων οι οποίοι ενσωματώθηκαν στον πληθυσμό, η πόλη του Αμμάν επεκτάθηκε σε εικοσιδύο πια λόφους. Από την ακρόπολη ατένιζες την πόλη, το ρωμαικό θέατρο και το ωδείο που ήταν από κάτω, το μπλε τζαμί στο βάθος. Ολα κοντά και εύκολα προσβάσιμα. Θαυμάσαμε στην ακρόπολη τον ναό του Ηρακλή, το παλάτι, το παλιό μουσείο. Κατεβαίνοντας, πήγαμε στο καινούργιο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης για να θαυμάσουμε μέρος των χειρόγραφων της νεκράς θάλασσας, των αρχαιότερων χειρογράφων του κόσμου! Κάτω από τα διαζώματα του ρωμαικού θεάτρου, υπήρχε το παραδοσιακό μουσείο του Αμμάν. Το βρήκαμε ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί μπορέσαμε και πήραμε μια ιδέα για την ζωή των βεδουίνων και των αρχαίων αράβων. Γενικά τα μουσεία δεν έχουν να επιδείξουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλά η Ιορδανία είναι ένα απέραντο φυσικό μουσείο! Μην τα θέλουμε και όλα!!

 

[πετρο χ.]

Την τελευταία μέρα την αφιερώσαμε στην πόλη Γέρασα. Η πόλη που έχτισε ο Μ. Αλέξανδρος για να αφήσει τους ηλικιωμένους στρατιώτες του, δεσπόζει βόρεια από το Αμμάν ακόμα και σήμερα με όλη της την αίγλη. Ατόφια τα ρωμαικά θέατρα, οι πλατείες, οι κεντρικοί δρόμοι, οι ναοί, τα νυμφία!! Λες και αν έκλεινες τα μάτια σου θα άκουγες τα κάρα να διασχίζουν τους λιθόστρωτους δρόμους και να βγαίνουν έξω από τις πύλες της! Ενα πλήρες οικιστικό σύνολο, μια αρχαία πόλη σε όλο της το μεγαλείο!! Υπέροχη, τεράστια, μας ξεζούμισε και τα τελευταία αποθέματα κουράγιου που είχαμε, για να την γυρίσουμε και να την χαρούμε.
Κάπου εδώ τελείωσε και το οδοιπορικό μας. Σε λιγες ώρες πετούσαμε για Αθήνα. Και να θέλαμε, δεν είχαμε πιά κουράγιο για παραπάνω. Η ζέστη ήδη μας δημιουργούσε πολλά προβλήματα, καθώς δεν την άντεχε κανείς μας!
Αν με ρωτήσεις για την Ιορδανία, έχω να σου πω τα εξης¨ Πουθενά δεν νοιώσαμε άσχημα, πουθενά δεν αισθανθήκαμε φόβο, πουθενά δεν νιώσαμε παρείσακτοι.. Και όταν τους λέγαμε ότι είμασταν Ελληνες, το χαμόγελο πλάταινε και τα μάτια γλύκαιναν!! Μόνο ένα κοριτσάκι, του δημοτικού θαρρώ, μου είπε αυστηρά ότι δεν της άρεσαν τα μαλλιά μου, γιατί δεν φορούσα μαντήλα!
Ηξεραν σχεδόν όλοι αγγλικά! Οχι με το proficiency στο χέρι, αλλά ήξεραν αγγλικά. Ετρεχαν να σε βοηθήσουν και να σε εξηπηρετήσουν, όχι επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν, αλλά γιατί έτσι έχουν μάθει στην έρημο! μόνος του, κανείς δεν τα καταφέρνει!! Δεν ήταν ιδιαίτερα φανατικοί με την θρησκεία τους, δεν άδειαζε ο τόπος την ώρα της προσευχής, όπως το έζησα στο Κάιρο πριν δυό χρόνια! Ολη η χώρα είχε πρόβλημα με το νερό( αναμενόμενο σε μια χώρα γεμάτη ερήμους!) Ηταν μια υπέροχη και φιλόξενη χώρα!!!

 

[misha19]

Ξυπνάς αναμνήσεις ανεπανάληπτες Πέτρο απο την υπέροχη Ιορδανια!!! Χαίρομαι που περάσατε υπέροχα !! Ελπίζω στην Πέτρα να ανεβήκατε μέχρι το μοναστήρι απλά δεν υπάρχει!!! Ενημερωτικά στην είσοδο του Wadi Rum ενώ ήμουνα με Ιορδανούς ζήτησαν λεφτά και απο εμάς (οχι μονο απο εμένα αλλά και απο τους 3 Ιορδνους που ήμουν μαζι) , αφού τσακωθήκαμε λίγο μαζί τους μετα τους δώσαμε 20 ευρώ για 1 ώρα βόλτα στην έρημο με το αγροτικό αφού αλλιώς δεν μας άφηναν να περάσουμε μέσα . Μέχρι και η αστυνομία που ήρθε μας είπε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι η περιοχή ανήκει στους ντόπιους. Παρόλα αυτά παλι περάσαμε υπέροχα!!