Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Το catamaran της Fullers ανέβαζε συνεχώς ταχύτητα αναστατώνοντας την γαλήνη του κόλπου … πίσω μας ο πύργος του Auckland γελούσε και πλάι μας λογιών –λογιών ιστιοπλοϊκά λικνίζονταν στα απόνερα μας… είχε ξημερώσει για τα καλά πια, οκτώ η ώρα και φασκιωμένος μέσα στο αντιανεμικό μου απολάμβανα το ρόδισμα της μέρας… όχι ότι έκανε κρύο, αλλά όσο και να το κάνεις ο αέρας στον κόλπο του Aucland δεν αστειεύεται, ειδικά στις πρώτες φρεσκαδούρες του φθινοπώρου… δυο τρεις γλάροι είχαν στα σίγουρα κελάρει το κουλούρι που ψιλομασούλαγα και έκοβαν επίμονα βόλτες από πάνω μου… η πόλη γοργοχάνονταν και το νησί άρχισε να αχνοφαίνεται στα δεξιά μου… στην αρχή είδα βράχια και μετά σπίτια… όχι πολλά, δυο τρία, χτισμένα στην άκρη των βράχων… σπίτια περίεργα, διαστημικά, φτιαγμένα από γυαλί κι ατσάλι και γύρω τους μια γνώριμη πρασινάδα… παντού αμπέλια…
Δυο βράδια πριν, στο λιμάνι του Aucland, ένα ζευγάρι μεσήλικες Νεοζηλανδοί κοιτούσε επίμονα δυο Έλληνες που απολάμβαναν το θεσπέσιο τοπικό αρνάκι και άνοιγαν το δεύτερο μπουκάλι sauvignon blank… τους μπέρδευε η λαλιά… ρώτησαν… απόρησαν και χάρηκαν… τα δυο μπουκάλια έγιναν τρία, η παρέα μία και η γλώσσα λύθηκε… μάθαμε και μάθαμε… για την πόλη τους και τις κρυφές γωνιές της , την λατρεία των ντόπιων για την θάλασσα και το πάθος τους για τα ιστιοπλοϊκά… κι έτσι κουβέντα στη κουβέντα καταλήξαμε στο νησί… τριανταπέντε μόλις λεπτά από την πόλη με το ποστάλι… γεμάτο αμπέλια, παραλίες και σπίτια πλουσίων… μην χάσετε με τίποτε το Waiheke…
Το τοπικό λεωφορείο αγκομαχούσε στην ανηφόρα… άφηνε πίσω του το λιμανάκι του Matiatia και μετά από σκάρτα δέκα λεπτά, στάση Oneroa… η πρωτεύουσα… αποβίβαση… απογοήτευση… μια άχρωμη, άοσμη, άγευστη πολίχνη γεμάτη μαγαζιά με φτηνά σουβενίρ, ταχυφαγεία και γραφεία real estate…τραβήξαμε κατά την παραλία… ερημιά… ο ήλιος έπαιζε κρυφτό πίσω από τα σύννεφα…η θάλασσα γκρίζα… φθινόπωρο… σκοτώνουμε μια ώρα και πάμε για άλλα…
Η αφρατούλα στο tourist information κοίταζε με απορία την πιστωτική μας... Έλληνες… βεβαιώθηκε πως υπήρχαν χρήματα και μας την επέστρεψε… πέντε λεπτά αργότερα το taxi έφτασε… οδηγός γυναίκα… προορισμός αεροδρόμιο… σκοπός scenic flight… η Julie, single πενηντάρα δεν βάζει γλώσσα μέσα της… ζει πάνω από δέκα χρόνια στο νησί… παράτησε την βαβούρα του Auckland και δουλεύει taxi… το νησί είναι υπέροχο… ειδικά το καλοκαίρι… γεμάτο κόσμο… έχει υπέροχες παραλίες, και φυσικά the best wine in the world… κάθε κάτοικος του Auckland που σέβεται τον εαυτό του έχει το εξοχικό του στο Waiheke… το κλίμα είναι περίφημο… τρεις με τέσσερις βαθμούς πιο ζεστό από αυτό του Auckland… ιδανικό για τα αμπέλια μας… έχουμε νοσοκομείο, καλό μεροκάματο, καλή παρέα και αν θελήσουμε κάτι πιο hot το Auckland είναι μισή ωρίστα μακριά… μην λες τίποτε άλλο καλή μου, σταμάτα πια… τα είπες όλα…
Η Julie μας τρέχει στη φύση και το τοπίο πλέκει ειδύλλια… αμπέλια, θαλασσοδαρμένες παραλίες, υπέροχα μοντέρνα σπίτια … μετά την απογοήτευση της πρωτεύουσας ο ενθουσιασμός της εξοχής… στο τέταρτο αφήνουμε την δημοσιά… το αεροδρόμιο πλησιάζει…μας υποδέχεται ο πιλότος… πιτσιρικάς, ούτε εικοσιπέντε… δεκαπέντε λεπτά πτήση πάνω από το νησί… η Julie μας χαιρετάει, το μονοκινητήριο Piper μας χαμογελάει… απογείωση από τον χωμάτινο διάδρομο και μαγεία… για τα μάτια μας μόνο το Waiheke ξεγυμνώνει όλες τις κρυφές χάρες του…
Τα βράχια, οι παραλίες, ο κάμπος, τα σπίτια… όλα μοναδικά… ο χρόνος τελειώνει η μαγεία μένει… ο πιλότος μας πετάει, μεταφορικά αυτή την φορά, μέχρι την διασταύρωση… θα πάρουμε το λεωφορείο… για την άκρη του νησιού…
Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο … λάθος λεωφορείο κι αντί για το Onetangi Bay στην άκρη του νησιού, Omiha bay… πέντε σπίτια και μια συμπαθητική παραλία… το καλοκαίρι ενδιαφέρουσα περίπτωση, φθινόπωρο το απόλυτο τίποτε… παγιδευμένοι… εμείς κι ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων… επόμενο λεωφορείο σε μιάμιση ώρα… βόλτα… Omiha Memorial hall… η τοπική λέσχη του ΑΝΖΑC… μια ντουζίνα γηραιές κυρίες τιτιβίζουν… οι Γιαπωνέζοι τις αφήνουν παγερά αδιάφορες… τα σκούρα κεφάλια των Ευρωπαίων με την παράξενη γλώσσα τις ενδιαφέρουν… επιβεβαίωση… είναι Έλληνες… τα εγγόνια αυτών που τότε στον μεγάλο πόλεμο έκρυψαν και έσωσαν τους άντρες τους από τους bloody Germans… οι Γιαπωνέζοι μας κοιτάζουν αμήχανα να πίνουμε τσάι , να τρώμε scones και να χαχανίζουμε με αυτές τις υπέροχα περίεργες γιαγιές…
Το λεωφορείο έφυγε στην ώρα του και μας πήγε κατευθείαν στο λιμάνι… είχαμε πάρει το σωστό αυτή την φορά… τελικά τίποτε σε αυτό τον κόσμο δεν γίνεται τυχαία…
Δυο βράδια πριν, στο λιμάνι του Aucland, ένα ζευγάρι μεσήλικες Νεοζηλανδοί κοιτούσε επίμονα δυο Έλληνες που απολάμβαναν το θεσπέσιο τοπικό αρνάκι και άνοιγαν το δεύτερο μπουκάλι sauvignon blank… τους μπέρδευε η λαλιά… ρώτησαν… απόρησαν και χάρηκαν… τα δυο μπουκάλια έγιναν τρία, η παρέα μία και η γλώσσα λύθηκε… μάθαμε και μάθαμε… για την πόλη τους και τις κρυφές γωνιές της , την λατρεία των ντόπιων για την θάλασσα και το πάθος τους για τα ιστιοπλοϊκά… κι έτσι κουβέντα στη κουβέντα καταλήξαμε στο νησί… τριανταπέντε μόλις λεπτά από την πόλη με το ποστάλι… γεμάτο αμπέλια, παραλίες και σπίτια πλουσίων… μην χάσετε με τίποτε το Waiheke…
Το τοπικό λεωφορείο αγκομαχούσε στην ανηφόρα… άφηνε πίσω του το λιμανάκι του Matiatia και μετά από σκάρτα δέκα λεπτά, στάση Oneroa… η πρωτεύουσα… αποβίβαση… απογοήτευση… μια άχρωμη, άοσμη, άγευστη πολίχνη γεμάτη μαγαζιά με φτηνά σουβενίρ, ταχυφαγεία και γραφεία real estate…τραβήξαμε κατά την παραλία… ερημιά… ο ήλιος έπαιζε κρυφτό πίσω από τα σύννεφα…η θάλασσα γκρίζα… φθινόπωρο… σκοτώνουμε μια ώρα και πάμε για άλλα…
Η αφρατούλα στο tourist information κοίταζε με απορία την πιστωτική μας... Έλληνες… βεβαιώθηκε πως υπήρχαν χρήματα και μας την επέστρεψε… πέντε λεπτά αργότερα το taxi έφτασε… οδηγός γυναίκα… προορισμός αεροδρόμιο… σκοπός scenic flight… η Julie, single πενηντάρα δεν βάζει γλώσσα μέσα της… ζει πάνω από δέκα χρόνια στο νησί… παράτησε την βαβούρα του Auckland και δουλεύει taxi… το νησί είναι υπέροχο… ειδικά το καλοκαίρι… γεμάτο κόσμο… έχει υπέροχες παραλίες, και φυσικά the best wine in the world… κάθε κάτοικος του Auckland που σέβεται τον εαυτό του έχει το εξοχικό του στο Waiheke… το κλίμα είναι περίφημο… τρεις με τέσσερις βαθμούς πιο ζεστό από αυτό του Auckland… ιδανικό για τα αμπέλια μας… έχουμε νοσοκομείο, καλό μεροκάματο, καλή παρέα και αν θελήσουμε κάτι πιο hot το Auckland είναι μισή ωρίστα μακριά… μην λες τίποτε άλλο καλή μου, σταμάτα πια… τα είπες όλα…
Η Julie μας τρέχει στη φύση και το τοπίο πλέκει ειδύλλια… αμπέλια, θαλασσοδαρμένες παραλίες, υπέροχα μοντέρνα σπίτια … μετά την απογοήτευση της πρωτεύουσας ο ενθουσιασμός της εξοχής… στο τέταρτο αφήνουμε την δημοσιά… το αεροδρόμιο πλησιάζει…μας υποδέχεται ο πιλότος… πιτσιρικάς, ούτε εικοσιπέντε… δεκαπέντε λεπτά πτήση πάνω από το νησί… η Julie μας χαιρετάει, το μονοκινητήριο Piper μας χαμογελάει… απογείωση από τον χωμάτινο διάδρομο και μαγεία… για τα μάτια μας μόνο το Waiheke ξεγυμνώνει όλες τις κρυφές χάρες του…
Τα βράχια, οι παραλίες, ο κάμπος, τα σπίτια… όλα μοναδικά… ο χρόνος τελειώνει η μαγεία μένει… ο πιλότος μας πετάει, μεταφορικά αυτή την φορά, μέχρι την διασταύρωση… θα πάρουμε το λεωφορείο… για την άκρη του νησιού…
Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο … λάθος λεωφορείο κι αντί για το Onetangi Bay στην άκρη του νησιού, Omiha bay… πέντε σπίτια και μια συμπαθητική παραλία… το καλοκαίρι ενδιαφέρουσα περίπτωση, φθινόπωρο το απόλυτο τίποτε… παγιδευμένοι… εμείς κι ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων… επόμενο λεωφορείο σε μιάμιση ώρα… βόλτα… Omiha Memorial hall… η τοπική λέσχη του ΑΝΖΑC… μια ντουζίνα γηραιές κυρίες τιτιβίζουν… οι Γιαπωνέζοι τις αφήνουν παγερά αδιάφορες… τα σκούρα κεφάλια των Ευρωπαίων με την παράξενη γλώσσα τις ενδιαφέρουν… επιβεβαίωση… είναι Έλληνες… τα εγγόνια αυτών που τότε στον μεγάλο πόλεμο έκρυψαν και έσωσαν τους άντρες τους από τους bloody Germans… οι Γιαπωνέζοι μας κοιτάζουν αμήχανα να πίνουμε τσάι , να τρώμε scones και να χαχανίζουμε με αυτές τις υπέροχα περίεργες γιαγιές…
Το λεωφορείο έφυγε στην ώρα του και μας πήγε κατευθείαν στο λιμάνι… είχαμε πάρει το σωστό αυτή την φορά… τελικά τίποτε σε αυτό τον κόσμο δεν γίνεται τυχαία…
βασανισε μας 
δηλώνω κι εγω φαν των ιστορίων αυτού του περίεργου τύπου..
