gkonsol
Member
- Μηνύματα
- 10
- Likes
- 42
- Επόμενο Ταξίδι
- Περού - Βολιβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- φυσικά ο Γύρος του Κόσμου
2010, Αύγουστος .
Παρασκευή και 13.
Μια μέρα για πολλούς όχι και τόσο καλή για να ξεκινήσεις ένα ταξίδι , ειδικά όταν το αεροπλάνο που θα σε μεταφέρει ανήκει στις ρωσικές αερογραμμές και ο προορισμός, η ρωσική πρωτεύουσα, πλήττετε από τις χειρότερες πυρκαγιές του αιώνα.
Για εκείνους όμως που το ταξίδι είναι μια μικρή ή μεγάλη πρόκληση και ο υπερσιβηρικός όνειρο ζωής, η αρχή μας είναι ότι πρέπει ...
Ας αρχίσω όμως κανονικά σκιαγραφώντας λίγο το ταξίδι και την παρέα
Είμαστε 4 άτομα
Εγώ (με λένε και Γιώργο ωστόσο οι συνταξιδιώτες μου με φωναζουν Travel agency). Βασικά σε μένα άναψε πρώτα η λάμπα “ transsiberian” πριν 3 χρόνια.
Ο Παναγιώτης ή αλλιώς ο τρελός ή αλλιώς Travel guide.
Η Μαρία η αλλιώς στον κόσμο μου η αλλιώς αχ να πάμε και εκεί, να δούμε και αυτό? η αλλιώς streetphotoole!
Ο Μιχάλης η αλλιώς… που θα πάμε ταξίδι ? ααα ναι? Οκ!
Η άλλη Μαρία η αλλιώς …τελευταία στιγμή. 10 μέρες πριν… -Θέλω και εγώ να έρθω – μα δεν προλαβαίνεις – πρόλαβα γιούπιιι!!!– πρόοοοολαβες??? Άρα τελικά είμαστε 5
Στόχος: τα ίχνη του υπερσιβηρικού και να ακριβολογώ του Υπερμογγολικού
Διάρκεια: μόνο 17 μέρες
Hotspot: Μογγολία
Chapter 1: Russian Federation - Российская Федерация
…3και μισή ώρες είχαμε αφήσει το Ν Καζαντζάκης ώσπου πιάσαμε την κατηφόρα στους ρωσικούς αιθέρες. Πριν καλά καλά προλάβουμε να μαζέψουμε στο μυαλό μας τα σχέδια που καταστρώναμε κατά τη διάρκεια της πτήσης …χτουυππ και πατήσαμε στη γη. Τώρα πια έχοντας κατακτήσει την ασφάλεια του σταθερού εδάφους η αγωνία μας ήταν ξανά στον αέρα!!! Τελικά ήμασταν τυχεροί. Τα μάτια και κυρίως η μύτη, δε μας γελούσε. Η ατμόσφαιρα που μέχρι χθες ήταν γεμάτη καπνούς σήμερα οι καπνοί έγιναν καπνός! Καπνός γίναμε και εμείς αφού η μέση ταχύτητα του ταξιτζή που μας μετέφερε ήταν περί τα 140 km/h. Έτσι το μόνο πράγμα που προξένησε το ενδιαφέρον στο μάτι μας γιατί αυτό μόνο προλάβαινε να αντιλήφθει ήταν κάτι κλαμπάκια με λαμπάκια τόσο πολλά που νόμισες ότι είναι ο πύργος του Άιφελ 11 χρόνια πριν, στο μιλένιουμ. Ο ταξιτζής αναγνώρισε την απορία στα μάτια μας και μας ενημέρωσε ότι μέσα εκεί «δουλεύουν» ρωσίδες καλλονές πολυτελείας. Μα φυσικά! Είμαστε στη Ρωσία. Μια ντουζίνα τέτοιες καλλονές στην κυριολεξία όμως… (συνοδευόμενες φυσικά με τους μεταφορείς τους) βγήκε και από την είσοδο της πολυκατοικίας που βρίσκεται το χοστελάκι μας. Τα κορίτσια έβγαιναν για το μεροκάματο. Στον παράδεισο είμαστε??? σκεφτήκαμε μεγαλόφωνα οι άντρες της παρέας. Μπα στην κόλαση απάντησαν οι Μαρίες μας. Χαμογελάσαμε και τρυπώσαμε στο συμπαθέστατο χοστελάκι.
Είναι η πρώτη φορά που θα μείνω σε χόστελ. Έτσι για να μην πάθω κανένα σοκ, όλα τα χόστελ που διάλεξα στο ταξίδι αυτό έπρεπε να είχαν τουλάχιστον 90% Cleanliness Rating. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο καθαρά, αλλά με καλή παρέα όλα είναι υπέροχα … όποτε πλέον ψηφίζω χόστελ δαγκωτό για πάντα. Ποτέ ξανά 5* δωμάτια!!! (λεμέ τώρα). Η ώρα είχε πάει ήδη 2, ταχτοποιηθήκαμε όπως όπως και βγήκαμε έξω για καμιά μπυρίτσα. Περπατήσαμε λίγο στον πεζόδρομο Αρμπάτ. Ξεκινά από ένα γκοθικ πανύψηλο πύργο, που στεγάζει το υπουργείο εσωτερικών και οδηγεί στο κέντρο. Τα βήματα μας ενωθήκαν γρήγορα με την μυρωδιά της βότκας από τα χνώτα των ανθρώπων εκείνων που η ζωή τους είναι ένας δρόμος. Η κούραση μας πρόλαβε στη μέση. Πότε δεν συμπάθησα τα Μακ Ντόναλντ μα τώρα είναι η μόνη λύση στο γρίφο μπύρα. Πήραμε ο καθένας μια (+ 1 νερό) και επιστρέψαμε στο παρκάκι έξω από το χοστέλο μας. Ο Ψαρογιώργης και η λύρα του από το κινητό του Μιχάλη προκάλεσε το ενδιαφέρον στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν αλλά τίποτα το ιδιαίτερο… Έξαλλου συνοδευόμασταν! Η ώρα πήγε 4 και το πρωί είχαμε πολλά να δούμε άσε που η νύστα είχε γίνει πλέον ανυπόφορη. Όποτε ξεραθήκαμε.
Το πρωί ήταν κοντά. Με ξύπνησε η κοπέλα του χόστελ δίνοντας μου έναν φάκελο. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πίστεψα πως θα παίρναμε τα εισιτήρια που αγόρασα από Ελλάδα 1 μήνα πριν και θα μας τα έστελναν την προηγούμενη μέρα από την άφιξη μας στη Μόσχα. Είναι αλήθεια όμως. Στα χέρια μας έχουμε τα εισιτήρια του πιο θρυλικού τρένου στον κόσμο. Του ΥΠΕΡΣΗΒΙΡΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ. Βέβαια εμείς θα καταλήξουμε Πεκίνο και όχι Βλαδιβοστόκ που είναι το τέρμα του υπερσιβηρικού. Πλέον ο χρόνος μας στη Μόσχα κυλά αντίστροφα. Ξεκινήσαμε αμέσως. Σε λίγα λεπτά ανακαλύψαμε την πρώτη στάση. Είχαμε ανάγκη για καφέ και καλό πρωινό …Όπερ και εγένετο. Δεύτερη στάση μας το κάστρο της Μόσχας. Με αλλά λόγια το Κρεμλίνο. Είναι απίθανο κανείς, ακόμα και αν δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στη ζωή του να μην έχει δει τους χρυσαφένιους τρούλους των εκκλησιών που περικλείονται από τους πύργους που στην κορυφή τους έχουν τα αστέρια του Στάλιν.
Όλη η ιστορία της Ρωσίας λίγο ή πολύ είναι συγκεντρωμένη στα κτίρια του. Άπαντες οι τσάροι της Ρωσίας στεφτήκαν κάτω από εκείνους τους λαμπερούς τρούλους που αν μη τι άλλο υποδηλώνουν τον απίστευτο πλούτο που συγκεντρώθηκε από αιώνα σε αιώνα. Ένα πολύ μικρό μέρος του πλούτου, αλλά ασύλληπτο από το μάτι βρίσκεται μέσα στα μουσεία του Κρεμλίνου. Και ήμασταν και εμείς εκεί. Όμως εμείς θα πάμε και εκεί που οι τσάροι ποτέ δεν πήγαν αλλά ήξεραν πολύ καλά να αφαιμάζουν… Τη Σιβηρία… πριν όμως έχουμε και αλλά να δούμε. Βασικά το Κρεμλίνο συνορεύει με την κόκκινη πλατεία εκεί οπού βρίσκεται και το σήμα κατατεθέν της Μόσχας. Η ακρόπολη για την Αθήνα ένα πράγμα, ο καθεδρικός ναός του Άγιου Βασιλείου. Ναι είναι αυτή η πανέμορφη εκκλησία με τον πολύχρωμο τρούλο που σαν να είναι ένα μεγάλο ζαχαρωτό και βλέπουμε κάθε πρωτοχρονιά σίγουρα στα δελτία ειδήσεων. (Τυχαίο η όχι, τη στιγμή που γράφω την ταξιδιοιστορία η Googleαντί του εμβλήματος στον ιστότοπο της έχει αφιέρωμα στις «εικόνες του κόσμου μας» στην πρώτη εικόνα φιγουράρει η χιονισμένη κόκκινη πλατεία και στο φόντο ο Άγιος Βασίλειος. Ευτυχώς δεύτερη ακολούθει η ακρόπολη.) Στην πλατεία υπάρχει επίσης ταριχευμένος μέσα στο μαυσωλείο του ο Λένιν και φάτσα απέναντι ότι ακριβώς θα σιχαινόταν ή μάλλον όχι??? Πρόκειται για ένα επίσης πανέμορφο και «φτωχικό» κτίριο που φιλοξενεί μερικές από τις πιο ακριβές βιτρίνες του κόσμου. Το λένε gumδηλαδή κύριο πολυκατάστημα και όπως είναι αντιληπτό ένας τέτοιος χώρος πάει γάντι με backpackers όπως καλή ώρα σαν εμάς. Έτσι λοιπόν η παρουσία μας εκεί δεν διήρκησε πάνω από 5 λεπτά! Ακριβώς στην έξοδο του gumβρίσκεται ο καθεδρικός kazan. Μάλιστα ήταν σε εξέλιξη λειτουργία οπότε μπήκαμε να προσκυνήσουμε. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά με το που βγήκαμε έξω από την ορθόδοξη εννοείται εκκλησιά το στομάχι μας ξύπνησε διαμαρτυρόμενο. Έπρεπε να φάμε κάτι επιτέλους. Περιπλανηθήκαμε για πολύ ώρα. Τουλάχιστον το μάτι των ανδρών της παρέας χόρτασε για τα καλά. Τα κορίτσια αντίθετα γκρίνιαζαν συνεχώς …Σε ένα στενό δρομάκι ανακαλύψαμε ένα γκουρμέ τρέντυ εστιατόριο με υπέροχη αυλή και παρουσίες φυσικά. Ως γνήσιοι backpackerαδες αδράξαμε την ευκαιρία. Ήπιαμε φρέσκια λεμονάδα όπως όλοι οι θαμώνες του καταστήματος και φάγαμε παραδοσιακή ιταλική (αν είναι δυνατών) κουζίνα!!! (δηλαδή δοκιμάσαμε, καθώς έκαστο το πιάτο δεν ζύγιζε πάνω από 150g όμως είχε πλακά). Ένας σταθμός από το φημισμένο ρωσικό μετρό με τους πολυελαίους ήταν κοντά και έτσι επιλέξαμε να επιστρέψουμε «σπίτι» υπογείως. Μαζί μας πήραμε 2 μπυρίτσες ο καθένας αφού διαπιστώσαμε ότι είναι πιο συμφέρον οικονομικά από 1 μπύρα και 1 νερό. Το παγκάκι μας στο παρκάκι ήταν κατειλημμένο και καθίσαμε στο απέναντι. Σήμερα παίζει Ψαραντώνης.
Δεύτερη και τελευταία μέρα περιήγησης στην πόλη. Σήμερα θα δούμε τέχνη και συγκεκριμένα το μουσείο Πούσκιν και την διπλανή πινακοθήκη. Αν και κοντά τα σημεία που μας ενδιαφέρουν είπαμε να ξαναχαζέψουμε το εκκεντρικό μετρό. Ο σταθμός που κατεβήκαμε (Κροπότκινσκαγια) κτίστηκε από τα μάρμαρα του καθεδρικού ναού του Ιησού που ο άθεος Στάλιν κατεδάφισε για να φτιάξει μια πισίνα!!! Βέβαια πριν 15 χρόνια ο ναός ξανακτίστηκε στην ίδια θέση. Θα τον βλέπαμε και εσωτερικά αλλά η τρίχα στη γάμπα των αρσενικών της παρέας κόλασε την υπεραιωνόβια ελεγκτή και μας πέταξε έξω. Ευτυχώς η βερμουδιτσα μας, άρεσε στο μουσείο οπότε μας δόθηκε η ευκαιρία εκτός των άλλων να ξαναθαυμάσουμε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που είχε εξέχουσα θέση και σε αυτό το μουσείο. Διπλά στην γκαλερί ανταμώσαμε πολλούς πίνακες διασήμων ευρωπαίων και αμερικανών ζωγράφων, μεταξύ των οποίων και ο συντοπίτης μας ElGreco. Επόμενος προορισμός το Armoury Chamber πάλι στο Κρεμλίνο που δεν προλάβαμε την προηγούμενη μέρα. Ένα πράγμα θα πω και τίποτα παραπάνω. Τόσο χρυσάφι και διαμαντικό δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου. Άραγε πόσα εκατομμύρια ρώσοι μάτωσαν γι’ αυτά τα διαμάντια της τσαρικού σογιού. Μισοζαλισμένοι φεύγουμε για μια βόλτα στην πόλη. Η όπερα με τα διάσημα μπαλέτα Bolshoi ανακαινιζόταν οπότε δεν είχαμε την τύχη… ( φυσικά ούτε 400-600 ευρουλάκια). Μια ωραία μπάντα του δρόμου ωστόσο έπαιζε κλασική ρωσική μουσική οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να χορέψουμε με τις υπεροχές ρωσίδες γιαγιάδες. Σήμερα είμαστε τυχεροί και στο φαγητό αφού ξετρυπώσαμε μια υπόγα με καταπληκτικό ρωσικό φαγητό. Εγώ δηλαδή για να μπαίνω στο κλίμα δοκίμασα μια σιβηρική συνταγή… λουκούμι!!!
Έπειτα για χώνεψη πήραμε μια νυχτερινή κόκκινη πλατεία. Μάλιστα ο καπνός που υπήρχε στην ατμόσφαιρα θύμιζε αρκετά σκηνικό Αγγελόπουλου έστω και χωρίς βροχή. Αν και με τόσα κλικ κλικ από τις dlsr μια τροπική καταιγίδα θα ήταν πιο σιωπηλή. Η φωτογράφηση διήρκησε πάνω από 1,5 ώρα και τα θέματα δεν ήταν μόνο άψυχα αλλά και με δυο πόδια και τι ποοόδια!!! Σίγα σίγα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η Μόσχα πλέον μας τελειώνει, αλλά αυτή τη φορά δεν με πείραξε καθόλου. Έξαλλου ήμασταν στην αρχή ακόμη ή μάλλον δεν είχαμε δει ακόμα τίποτα…! Παραδοσιακά ακολούθησε μπυρίτσα στο παρκάκι. Πλέον και τα σκυλιά της γειτονιάς, τετράποδα και δίποδα, μας έχουν συνηθίσει. Για τους γείτονες όμως αρχίζουμε να γινόμαστε 5 τρελάρες. Καληνύχτα Μόσχα!
Το πρωί όλα είχαν τελειώσει. Στις 10:30 ανεβαίναμε τα σκαλιά του αεροπλάνου. Για καλή μας τύχη μας πήραν χαμπάρι ότι ήμασταν «λαθρεπιβάτες» . Άπλα η ρωσίδα στο gate μας είπε στα γρήγορα ρώσικα να μπούμε στο μπροστά λεωφορείο και όχι στο πίσω. Που να ξέρει όμως η καημένη ότι τα μόνα ρώσικα που ξέρω είναι «Я не понимаю - γιε νι πονιμάγιο» δηλαδή δε καταλαβαίνω . Τελικά αλλάξαμε αεροπλάνο και ξεκινήσαμε για τα βάθη της Σιβηρίας διαφορετικά ένας θεός ξέρει σε ποια βάθη θα πηγαίναμε… 4 ώρες πτήσης και είμαστε επιτέλους κάτω από τα σύννεφα. Υπολογίζοντας και την 3ωρη διάφορα από τα Μόσχα, στη νέα σιβηρική, τουτέστι Novosibirsk, ήταν απόγευμα. Το αεροπλάνο σταμάτησε στο διάδρομο και όλοι οι ρώσοι αρχίζουν να κατεβάζουν και να φοράνε πουπουλένια μπουφανάκια, κασκολάκια και όλα τα συνοδευτικά. Μονάχα τα 5 ελληνόπουλα με τα κοντομανικάκια κοιτάζονται απορημένα μεταξύ τους. Welcome to Siberia. Helloοο! Η αλλαγή ενδυμασίας έγινε αφού πήραμε τα σακίδια μας. Τώρα είμαστε και φαινόμαστε τουρίστες. Ο τελευταίος τουρίστας που πέρασε από αυτό το αεροδρόμιο ήταν φαίνεται πριν καιρό. Είχαμε γίνει θέαμα για τους υπόλοιπους με τα περά δώθε ψάχνοντας να συνεννοηθούμε με κανένα χριστιανό, αλλά μάταια. Οπότε δούλεψε η γλώσσα του σώματος. Ο Παναγιώτης ήταν η ατμομηχανή με το τσαφ τσουφ τα κορίτσια τα βαγόνια εγώ η κόρνα, ο Μιχάλης είχε πέσει κάτω και σφάδαζε από τα γέλια και πλέον μόνο ένας ταυτόχρονα τυφλός και κουφός δεν θα καταλάβαινε που θέλαμε να πάμε. Μάλιστα η συνεννόηση ήταν τόσο προχωρημένη που μας έδειξαν και ποιος είναι ο αριθμός του λεωφορείου που πάει στο σταθμό του τρένου!!! Μετά από λίγο ήρθε το λεωφορείο- βανάκι- λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο… απ τη πολύ δαντέλα δεν έβλεπες καθόλου μέσα. Και εμείς γι αυτό μπήκαμε γιατί δεν είδαμε τον χοντρό με το τεράστιο σπυρί στη μύτη που καθόταν στη θέση του οδηγού. Η προσωποποίηση του ρώσου μαφιόζου εκτελεστή! Με το που μας βλέπει το τέρας κατεβαίνει κάτω πηγαίνει στους ταξιτζήδες τους μαγειρεύει, πηγαίνει στην μπατσίνα της κλείνει το μάτι, κατεβάζει τους 4 ντόπιους επιβάτες που είχαν μπει και ξεκινά. Μετά από κανένα χιλιόμετρο τέρμα θεού αρχίζει να φωνάζει στα ρώσικα ότι να ναι και καλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Σταμάτησε και ζητά 1000 ρούβλια. Θυμάμαι την Olga την σπιτονοικοκυρά μας στο μαιηλ «it cost 400 rubles all car, no pay more» και του δίνω 500. Έξαλλος πάει να μας κατεβάσει… εεε τι να κάνουμε καταμεσής του πουθενά στη Σιβηρία του τα δώσαμε. Τελικά φτάσαμε στο σταθμό του τρένου .
Τώρα παίζω το Νοβοσιμπίρσκ στα δάκτυλα μου. Δίπλα είναι το μετρό και 3 στάσεις μετά είναι το δωματιάκι μας. Σε αυτή την πόλη παρόλο που είναι η 3η μεγαλύτερη της Ρωσίας, εκτός από το σταθμό του τρένου, τουρίστα βλέπουν μόνο με τηλεσκόπιο. Είχαν πολύ πλάκα οι άνθρωποι όπως μας κοίταζαν. Και οι άγουρες ρωσιδούλες επίσης ήταν έτοιμες να μας επεξεργαστούν… (αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή στην εκδρομή που σκέφτηκα… γιατί πήραμε γυναίκες μαζί μας????). Την σπανιότητα των επισκεπτών επιβεβαίωσε και η «φίλη» μας η Olga στον 13 όροφο που είναι το διαμερισμάκι μας. Σε όλο το 2010 ήμασταν η 4η παρέα που φιλοξενούσε. Το δωμάτιο ήταν άψογο με εκπληκτική θεά – πιάτο το μισό Νοβοσιμπίρσκ! Είχε νυχτώσει ήδη και ξεκίνησε η βόλτα μας. Παρότι η πόλη είναι αρκετά σύγχρονη (γεμάτη μικρούς ουρανοξύστες- εργατικές κατοικίες) χωρίς ίχνη παράδοσης και μόνο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά ντύνετε με μια ιδιαίτερη μαγεία! (αν είχαμε χρόνο θα επισκεπτόμασταν το ζωολογικό κήπο που είναι φημισμένος) Και οι άνθρωποι εδώ αν και περισσότερο καχύποπτοι κατά βάθος νομίζω είναι πολύ περισσότερο φιλικοί από τους Μοσχοβίτες. Βολτάραμε αρκετή ώρα ώσπου καθίσαμε σε ένα μπαράκι. Εκεί φάγαμε κιόλας ωραίες σιβηρικά πιάτα. Γελάσαμε, γελάσανε μαζί μας, ήπιαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο γυρισμό ανακαλύψαμε ένα μπαράκι με μπόλικα λαμπάκια… Αν και κουρασμένος επέμενα να μπούμε να δούμε τι παίζει, χωρίς ωστόσο να πείσω τους υπόλοιπους γιατί τάχαμου τάχαμου θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στη Σιβηρία και πώς να κάνανε τόσο δρόμο οι μανάδες μας να τα μαζέψουν. Γυρνάμε στο διαμέρισμα και χώνομαι στο παράθυρο. Κατά 99,9% αυτή τη θεά θα την έβλεπα για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου. Τότε θυμήθηκα το βράδυ εκείνο πριν 3 χρόνια, που μου καρφώθηκε η ιδέα του υπερσιβηρικού και με βρήκε το πρωί κοιτάζοντας φωτογραφίες από το Googleearth, ότι τους απέναντι γαλανολεύκους 25οροφους πύργους τους είχα ξαναδεί !!!. Τότε θυμάμαι πήγα στη δουλειά άυπνος εντελώς και όλοι με ρώτησαν τι έγινε. Κανείς δε με πίστεψε ότι ταξίδεψα από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ μέσα σε ένα βράδυ (η αλλαγή για Πεκίνο έγινε φέτος). Ήταν μοιραίο να ξενυχτίσω και εκείνο το βράδυ.
Ούτος η άλλως το ξημέρωμα εκεί δεν αργεί να έρθει. (+4ωρες από Ελλάδα). Έφτιαξα πρωινό και καρφώθηκα ξανά στο παράθυρο να δω τον καιρό. Η θερμοκρασία ήταν μόλις 5°C. Ξύπνησα και τα παιδιά σιγά σιγά, αλλά γοργά γοργά φύγαμε γιατί κοντέψαμε να αργήσουμε στο ραντεβού μας με την ιστορία. Μετά από μισή ωρίτσα είχαμε μπροστά μας τον σταθμό του τρένου. Είναι ένα ωραίο κτίριο ανοικτού πρασίνου - τιρκουάζ στο περίπου χρώματος (η Μαρία κάπως το είπε αλλά δεν θυμάμαι). Μπροστά μια πλατεία που βρίσκεις ότι θες από τους συμπαθέστατους μικροπωλητές. Μοιράζω τα εισιτήρια ώσπου ξαφνικά κόβονται τα πόδια μου ασπρίζει η φάτσα μου, ο ιδρώτας έσταζε, η θερμοκρασία μου ισοφάρισε με του περιβάλλοντος. Μα πως είναι δυνατόν να έκανα τέτοιο λάθος. Το τρένο να φεύγει στις 7:30 και εγώ να νομίζω στις 10:30 ΑΔΥΝΑΤΟΝ αφού το θυμάμαι στο εγγλέζικο χαρτί που μας έδωσε η Natasha. Τώρα πιο να ρωτήσεις και τι να σου πει. Από το χαμόγελο της κυριούλας πίσω από το γκισέ και ας μίλαγε μόνο ρώσικα, καταλάβαμε ότι δεν κάναμε λάθος. Μα είναι λογικό. Όλες οι ρωσικές μεταφορές… κινούνται σε ώρα Μόσχας. Ουουουφφφφ!
Το κρύο αεράκι στη γέφυρα πάνω από τις αποβάθρες βοήθησε να συνέλθω. Από κάτω επιτέλους το τρένο μας. Στην αποβάθρα κάθε λογής φιγούρα. Πρόκειται για απίστευτη εικόνα. Ακόμα και τύπο να κουβαλά στις μασχάλες του καρπούζια είδαμε. Μα που βρέθηκε το δροσερό καρπουζάκι στο Νοβοσιμπίρσκ? Το τρένο μας είχε αφετηρία το Βολγκογκράντ κοντά στη Κασπία θάλασσα και τέρμα το Ιρκούτσκ, εκεί που κατεβαίνουμε και εμείς. Η Μαρία η αλλιώς τελευταία στιγμή έκλεισε τα εισιτήρια πολύ μετά από τους εμάς τους 4 και έτσι θα μένει καμιά 15αρια βαγόνια πιο μπροστά αλλά θα έρθει αφού ξεκινήσουμε στην κουκέτα μας που βρίσκεται στο προ τελευταίο βαγόνι. Υπάρχουν τριών ειδών τρένα τα λουξ Firmenny τα μεσαία Fast και τα ψιλοπαρακμιακά Pass. Και σε κάθε τύπο τρένου 3 κατηγορίες, η πρώτη θέση με 2 κρεβάτια ανά καμπίνα η δεύτερη με 4 και η τρίτη με καμιά 100ρια κρεβάτια στο βαγόνι. Η επιλογή μας ήταν Pass και 2η θέση.
Η κουκέτα μας δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση όταν μπήκαμε μέσα. Τα σκεπάσματα πρέπει από τότε που μπήκαν σε τούτη τη καμπίνα πριν καμιά 40ρια χρόνια να μην είχαν ξεσκονιστεί ποτέ!!! Τα φυλάξαμε μέσα στο ντουλάπι πάνω από το διάδρομο και πιάσαμε δουλειά. Σε 10 λεπτά η Μαρία η αλλιώς «θα πάμε και εκεί???» είχε κάνει το θαύμα της με τα απολυμαντικά μαντιλάκια. Έτρωγες ακόμα και στο πάτωμα. Μέχρι και το τρενοκόριτσο (50αρα +) η υπεύθυνη του βαγονιού δηλαδή που μπήκε να καθαρίσει τρόμαξε από την αστραφτερή καθαριότητα και βγήκε αμέσως έξω. Από τότε ήταν εμφανές ότι μας έβαλε στην καρδιά της. Τα τρένο έχει ήδη ξεκινήσει. Κινούμαστε πάνω στον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε. Είμαστε τρελοί είπαμε. Τα καταφέραμε!!!! Για λίγο δεν μιλήσαμε καθόλου. Είχαμε αγκιστρωθεί στα παράθυρα και χαζεύαμε το τοπίο. Ωστόσο ήρθε και η Μαρία από το βαγόνι της. Τώρα όλοι μαζί πρέπει να το γιορτάσουμε! Με τι άλλο … με ρακή. Ήπιαμε κάμποση βάλαμε και μουσικούλα και όλα ήταν υπέροχα. Δουλειές, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες και φυσικά άγχος δεν υπήρχαν εδώ. Μπορώ να πω ότι ήμασταν πιο ξέγνοιαστοι ακόμα και από τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στο διάδρομο. Έπειτα χαλαρώσαμε και ο καθένας αφέθηκε στον κόσμο του.
Όχι όμως για πολύ γιατί τα πιτσιρίκια ήταν ανήσυχα. Παίξαμε μαζί τους για λίγο και ξύπνησε το παιδικό ένστικτο alaΜαγγελάνου μέσα μας. Έπρεπε να ανακαλύψουμε το τρένο. Και εμείς προς δυσμάς ξεκινήσαμε…, προς τα πίσω δηλαδή με πρώτο λιμάνι την τουαλέτα οπού αδυνατώ να περιγράψω με λεπτομερές. Ένα θαύμα μηχανικής και τέχνης μαζί που θα ζήλευε ακόμα και ο αρχιμηχανικός ντα βίντσι. Απομακρυνθήκαμε από αυτό το καταπληκτικό χωνευτήρι ώστε να δούμε και το καλύτερο όλων όπως μας περιέγραψε η Μαρία ερχομένη από τα μεσαία βαγόνια. Φυσικά μιλάμε για την τρίτη θέση. Ευτυχώς ο Παναγιώτης επέμενε και δεν μας άφησε να κλείσουμε κρεβάτι εδώ. Πρόκειται για την απίστευτη μπίχλα. Η Μαρία έχοντας ξαναπεράσει προφύλαξε τη μύτη με την μπλούζα της αλλά εγώ μπήκα εντελώς αδιάβαστος. Στην πρώτη εισπνοή κόντεψα να κάνω εμετό (για 3η φορά στη ζωή μου). Για να μην προσβάλω τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους απέφυγα να προφυλάξω και εγώ τη μύτη μου. Τουναντίον έκανα σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ενστικτωδώς ο εγκέφαλος διακόπτει τη λειτουργία της μύτης μου, εκπνέω τον τοξικό αέρα και χωρίς αναπνοή για 1,5 λεπτό βγαίνουμε από την άλλη άκρη του βαγονιού. Και τώρα πως ξαναγυρνάμε??? Παίρνουμε βαθιές ανάσες … και κατάδυση. Τελικά φτάνουμε στην κουκέτα μας αλλά εξαντλημένος από την εξερευνητική υπερπροσπάθεια πέφτω σε νάρκη. Η μύτη μου επανήλθε δριμύτερη αφού αν και κοιμώμενος εντόπισε τη μυρωδιά του φαγητού που ετοίμαζαν τα παιδιά και με ξύπνησε. Μετά το φαί εννοείτε ένα φραπεδάκι είναι απαραίτητο.
Έχουμε διανύσει λίγο περισσότερα από 400 χιλιόμετρα και πλέον είναι απόγευμα. Το τοπίο έχει αρχίσει να αλλάζει. Από τα πυκνά δάση πεύκης και σημύδας συναντάμε πια ολοένα και περισσότερα ξέφωτα χαμηλής βλάστησης. Που και που καταμεσής στα λιβάδια αυτά είναι φυτρωμένα μικρά ξύλινα σπιτάκια με πολύχρωμα πορτοπαράθυρα. Ο Ήλιος κοντεύει στη δύση του και τα χρώματα είναι τώρα μοναδικά. Το χρυσαφί έχει απλωθεί στα λιβάδια ενώ το χάλκινο έχει αγκαλιάσει τα δέντρα. Όλοι μας έχουμε ακροβολιστεί κατά το ήμισυ έξω από τα παράθυρα και πυροβολούμε κατά ριπάς ώσπου ο στόχος μας να κρυφτεί εντελώς πίσω από την σιβηρική τάιγκα. Το σκηνικό απαιτεί houseμουσικούλα ρακόμελο και φιλοσοφία. Χάσαμε ελαφρώς τον έλεγχο με τα σφηνάκια και η φιλοσοφία κατέληξε σε φλυαρία. Η ώρα πέρασε και ούτε καταλάβαμε ότι φτάσαμε στο Κράσνογιασκ 800 χιλιόμετρα από το Νοβοσιμπίρσκ. Κατεβήκαμε από το τρένο για να πάρουμε λίγο τσουχτερό αέρα. Η αποβάθρα έξω από το βαγόνι μας περικυκλώνεται με ρώσους κομάντο και αστυνομικά σκυλιά. Μα δεν κάναμε και κανένα έγκλημα σκέφτηκα. Λίγο ρακόμελο παραπάνω ήπιαμε. Μπααα δεν ήταν για μας! Απλά το τελευταίο βαγόνι, δίπλα από το δικό μας, ήταν φουλ με κατάδικους. Αποβίβασαν 8 άτομα όλοι χεροπόδαρα και μεταξύ τους δεμένοι. Που είσαι Παλαιοκώστα σκέφτηκα! Να σε δω στη Σιβηρία να σου κοπεί η μαγκιά. Ίσα ίσα που προλάβαμε να τραβήξουμε μερικές κουνημένες φωτογραφίες ώσπου ένας ντουλάπας, με το ένα χέρι στο αυτόματο και το άλλο στο σκυλί έρχεται κατά πάνω μας φωνάζοντας. Ευτυχώς το τρενοκόριτσο μας υπερασπίστηκε και υποχρεωθήκαμε μονάχα να σβήσουμε τις φωτογραφίες. Είμαι σίγουρος πως αν ο ρώσος γίγαντας είχε έστω το ένα χέρι ελεύθερο δεν θα επιστρέφαμε με τις φωτογραφικές μας. Το τρενοκόριτσο μας έβαλε μέσα στο βαγόνι και έκλεισε και την πόρτα κάλου κακού με αυστηρό ύφος τώρα πια! Μα καλά είστε ηλίθιοι φωνάζει ο Μιχάλης που ήταν απλός παρατηρητής του επεισοδίου. Θέλατε να μείνετε για πάντα σε μια φυλακή στη Σιβηρία????. Εγώ πως θα γυρίσω πίσω που δεν έχω ιδέα που πάω! Ακλούθησε σιωπή. Πρέπει να ήταν 00:00 αλλά δεν ήμουν και σίγουρος σε πια ζώνη ώρας βρισκόμασταν. Αποσυρθήκαμε στα κρεβατάκια μας όπου τουλάχιστον εγώ δεν άργησα να κοιμηθώ.
Ο ύπνος ήταν χορταστικότατος και ξύπνησα με γεμάτες μπαταρίες αλλά με άδειο στομάχι. Σε λιγότερο από μισή ώρα φτάσαμε στη Ζίμα. Πλέον βρισκόμαστε στην περιφέρεια Ιρκουτσκάγια όπου θα παραμείνουμε για τις επόμενες 2,5 μέρες Κατεβήκαμε να ξεμουδιάσουμε και οι ντόπιοι μας υποδεχτήκαν με παραδοσιακές λιχουδιές. Εμπιστευόμενοι το lonelyplanet που προτείνει να τρώμε καλύτερα από τους σταθμούς πάρα μέσα στο τρένο, τσιμπήσαμε ( 2 εκ των 5) κάτι μεταξύ λουκουμά και τουλούμπας. Εντάξει έχω φάει και πολύ καλύτερο πρωινό, αλλά τουλάχιστον δεν είχαμε παρενέργειες…! Τα ταξίδι μας συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Φάγαμε ήπιαμε κοιμηθήκαμε ξυπνήσαμε μιλήσαμε, μιλήσαμε, φωτογραφίες ουκ ολίγες από ένα τοπίο που ομορφαίνει συνεχώς… και επιτέλους φτάσαμε στο Παρίσι. Ναι ναι… όσοι δεν το ξέρουν το Ιρκούτσκ λέγετε και Παρίσι της Σιβηρίας. Αν είναι αλήθεια θα το μάθουμε σε λίγο. Το χόστελ μας είναι σχετικά κοντά από το σταθμό και έτσι θα περπατήσουμε μέχρι εκεί. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Πρώτα όμως θα πρέπει να πρέπει να διανύσουμε τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ανγκάρα. Το ποτάμι αυτό πηγάζει από τη λίμνη Βαϊκάλη, περιβάλλει το Ιρκούτσκ νοτιά και δυτικά και συνεχίζει προς το βορά για να ενωθεί με τον Yenisey που χύνεται τελικά στη βόρεια θάλασσα.
Η εικόνα είναι πανέμορφη και τολμώ να πω ότι το σημείο αυτό υπερτερεί, τουλάχιστον σε ζωντάνια, σε σχέση με τον Σηκουάνα. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα φτάνουμε στο ζεστό χόστελ μας. Η μέρα τελειώνει σε λίγο γι αυτό δεν χάνουμε καθόλου χρόνο και παίρνουμε τους δρόμους. Άνθρωποι λιγοστοί και αυτοκίνητα ανύπαρκτα. Μα που είναι οι 500.000 Ιρκουτσιανοί? Έχουμε φτάσει στην κεντρική πλατεία της πόλης και αρχίζουμε την εξερεύνηση από την αρχή δίπλα στο ποτάμι. Τελικά είμαστε σε μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη πόλη που όμως αδυνατείς να αντιληφθείς ποια είναι εκείνη η ιδιαιτερότητα που σε κυριεύει. Περπατάμε σε δρόμους με ξύλινες παλιές μονοκατοικίες εκατέρωθεν. Δυστυχώς πολλά τέτοια ξύλινα αριστουργήματα είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Παραπέρα ξεφυτρώνουν μοντέρνες τσιμεντένιες κατασκευές. Η μαγεία υφαίνεται μαζί με τη μελαγχολία. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η πόλη αυτή είναι καχύποπτη, που δε θέλει να σου πει τα μυστικά της. Ενάμισι αιώνα πριν, καταστράφηκε με φωτιά και ότι έχει απομείνει από εκείνη τη φυσιογνωμία ξεριζώνεται στις μέρες μας σιωπηλά. Άραγε πόσο όμορφα (αλλά και δύσκολα) να ήταν εδώ τότε? Όσο περπατάμε ανακαλύπτουμε. Πραγματικά τα πάντα εδώ θέλουν να σου μιλήσουν… Σε έναν ήσυχο δρόμο βρήκαμε ένα μογγολικό εστιατόριο. Αν είχαμε αρκετά λεφτά και ακόμα περισσότερο χώρο στο στομάχι θα τρώγαμε τα πάντα. Ήμασταν οι τελευταίοι που φύγαμε και σίγουρα οι μογγόλες του μαγαζιού θα ήθελαν να μάθουν από πού ήρθαν αυτοί οι αλλόκοτοι - κουζουλοί άνθρωποι. Ο κόσμος έξω ήταν λιγότερος από πριν ή μάλλον δεν κυκλοφορούσε κουνούπι! Στο χόστελ συναντήσαμε τους υπόλοιπους φιλοξενουμένους και ανταλλάξαμε εμπειρίες. Δυο παιδιά από Γαλλία επέστρεψαν από το νησί Οστροβ που βρίσκεται μέσα στη Βαϊκάλη. Μας προέτρεψαν να πάμε οπωσδήποτε. Δυστυχώς η μεγάλη απόσταση (7-8 ώρες) και η έλλειψη χρόνου δεν το επιτρέπουν. Έχουμε στη διάθεση μας 2 γεμάτες μέρες. Ούτε ώρα παραπάνω. Μια θα φαγωθεί στην πόλη και μια στην λίμνη.
Όταν ξυπνήσαμε η Μαρία είχε φτιάξει πρωινό. Η ετέρα Μαρία δεν είναι και τόσο καλά σήμερα. Και η πόλη όμως ξύπνησε για να μη πω παραξυπνησε.. Σήμερα ζούμε την μεγάλη αντίθεση. Κόσμος υπερβολικά πολύς και αυτοκίνητα ακόμα περισσότερα. Η περιήγηση μας ξεκίνησε από τα νοτιοανατολικά πάλι από το ποτάμι με κατεύθυνση το κέντρο και βόρεια. Υπό το φως της ημέρας είναι ορατή η έλλειψη πλούτου σε αυτή την πόλη. Υπάρχουν ακόμα γειτονίες με χωμάτινους δρόμους και γιατί όχι αφού τα ξυλόσπιτα δεξιά και αριστερά ρημάζουν. Το ίδιο συμπεραίνεις και για τους ανθρώπους βλέποντας τα χαραγμένα σημάδια του κομμουνισμού που τους πρόδωσε στο πρόσωπο τους. Καλή ώρα είμαστε στην Λένινα. Ένας δρόμος (συνήθως ο πιο μεγάλος) και μια πλατεία (ομοίως) προς τιμή του Λένιν συναντάς σε κάθε πόλη, σε κάθε χωρίο σε αυτή την χώρα.
Αφήσαμε πίσω τον ηγέτη και βρεθήκαμε στην αγορά τροφίμων. Με τόσα βατόμουρα φράουλες και φραγκοστάφυλα θα ζούσαν τα στρουμφάκια για όλη τους τη ζωή χωρίς να δουλέψουν καθόλου. Άσε που με τόσα μανιτάρια που είδαμε αντί για στρουμφοχωριό θα έκτιζαν στρουμφόπολη. Την τιμητική του όμως στην περιοχή έχει το καπνιστό ψάρι από την Βαϊκάλη το οποίο θα δοκιμάσουμε αύριο στον τόπο παραγωγής του. Περπατήσαμε αρκετές ώρες. Συναντήσαμε ένα μογγολικό τσίρκο που βρισκόταν στην πόλη αλλά δεν είδαμε την παράσταση. Έξαλλου το μαγευτικό θέαμα του, ήταν έξω και έβαζε πιτσιρίκια πάνω στα ζώα του τσίρκου να τους κάνει βόλτα. Ήταν αδύνατον να γίνω παιδί και δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιο ελεύθερο τριγύρω για να βρω την ευκαιρία... Αυτό το σοκολατένιο κορίτσι προφανώς είχε πάρει τα πιο αξιοζήλευτα γονίδια από όλους τους προγόνους της!!! Οι φωτογραφίες εννοείτε έπεσαν βροχή. Απογοητευμένα τα αγόρια της παρέας που δεν μας έδωσε καμιά σημασία η θεά, επιστρέψαμε στον ξενώνα μας. Ο σεφ Παναγιώτης βρήκε το κουράγιο και θα ετοιμάσει λαπά για τη Μαρία που η κατάσταση της χειροτερεύει και σπέσιαλ μανιταρόσουπα με τα μανιτάρια που αγοράσαμε για τους υπολοίπους. Εντωμεταξύ βρήκαμε παιχνίδι με το πιτσιρίκι, το γιο του Λεωνίδα ο οποίος έχει το χόστελ. Το δείπνο ήταν εξαιρετικό και ακλούθησε βότκα από την περιοχή παρέα με μουσικό κανάλι. Συνδυασμός του οινοπνεύματος και των μουσικών επίλογων του κ Μαραβελακη μας ανέβασε στα ύψη. Πάρα τις έντονες αντιδράσεις του Μιχάλη αποφασίσαμε εγώ και ο Παναγιώτης να νυχτοπερπατήσουμε. Και περπατήσαμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε το μοναδικό ανοικτό κλαμπομπαρακι της περιοχής. Αφού ελέχθησαν τα διαβατήρια μας και περάσαμε από τα μηχανήματα X-ray (Κι όμως!!!) μας άφησαν να εισβάλουμε. Αν και θύμιζε ντίσκο του ΄80 η φάση, το κέφι δεν έπεσε. Μας την έπεσε όμως το Μαράκι η φίλη της ιδιοκτήτριας του μαγαζιού. Άντε όμως να συνεννοηθείς στα ρωσικά και με 100db στα αυτιά σου. Βέβαια αν τρωγόταν το Μαράκι φυσικά και θα βρίσκαμε δίαυλο επικοινωνίας αλλά εν πάση περιπτώσει. Τα γέλια μας από την περιπέτεια ακουγόταν σε όλη την διαδρομή κατά την επιστροφή στα κρεβάτια μας.
Δε θα λίγα ότι χόρτασα ύπνο αφού ξυπνήσαμε πολύ νωρίς για να προλάβουμε το λεωφορείο που θα μας πάει στην μεγαλύτερη δεξαμενή γλυκού νερού στον κόσμο, τη Βαϊκάλη. Απαιτήθηκαν 3 τέταρτα ταχύ βήμα μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό. Στριμωχτήκαμε στο πίσω μέρος του μπους και ξανακοιμηθήκαμε. Ξυπνήσαμε μια ώρα μετά αφού έπρεπε να κατεβούμε. Ουσιαστικά είχαμε μπροστά μας μια θάλασσα αφού αν υπήρχε κύμα στην όχθη δύσκολα θα σε έπειθε κάποιος ότι πρόκειται για λίμνη. Η γαλήνη περισσεύει στην περιοχή. Έχουμε λίγο χρόνο πριν φύγει το καραβάκι και θα δούμε το Listvyanka ένα παραχέρι κοντά στο σημείο απ όπου ο Ανγκαρα δανείζεται το νερό της λίμνης και ξεκινά το ταξίδι του. Ένα από τα εδέσματα της περιοχής είναι το omul. Φυσικά δεν συγκρίνεται με το μπαρμπουνάκι του αιγαίου αλλά σε γενικές γραμμές είναι ένας εκλεκτός ψαρομεζές. Είναι ντόπιο αποξηραμένο και καπνισμένο ψάρι που συνοδεύει άριστα τη βότκα. Αυτή η «απάνθρωπη» μεταχείριση των ιχθύων γινόταν και γίνεται για λόγους συντήρησης τους μέχρι το χειμώνα όπου η λίμνη είναι ένα απέραντο παγοδρόμιο και δεν υπάρχει ούτε λέπι. Για δοκιμή αγοράσαμε ένα μεγαλούτσικο και το χώσαμε στην τσάντα του Παναγιώτη η οποία παρεμπίπτοντος μυρίζει ακόμα και αφού επιστρέψαμε στην πατρίδα. Ένα ζεστό καφεδάκι ήταν αυτό που θέλαμε.
Έπειτα ήρθε η ώρα να πάμε την βόλτα μας με το καραβάκι. Το κρύο πάνω στον επονομαζόμενο καρχαρία ήταν ιδιαιτέρως διαπεραστικό. Ευτυχώς που η καπετάνισσα μας προμήθευσε κουβέρτες. Ο προορισμός μας είναι σχετικά κοντά σε μια παράλια όπως μας ενημέρωσε η ιδία. Με το μέγιστο μήκος της λίμνης να ξεπέρνα τα 600 χιλιόμετρα, η βαρκάδα μας είναι εύκολη υπόθεση.
Δυο ώρες μετά προσεγγίσαμε στεριά και αποβιβαστήκαμε. Κάθε φυσιολάτρης σε ένα τέτοιο τοπίο θα ένιωθε πλήρης. Ακριβώς πάνω από την όχθη βρίσκεται η παλιά σιδηροδρομική γραμμή του υπερσιβηρικού. Η γραμμή είναι μονή και με το ανάγλυφο της περιοχής να μην επιτρέπει την δημιουργία παράλληλης εγκαταλείφθηκε λόγο των αυξημένων αναγκών. Περπατήσαμε κατά μήκος της για περίπου 2 χιλιόμετρα και μπήκαμε σε ένα τούνελ που το κρύο χτύπαγε κόκαλο. Για καλή μας τύχη η έξοδος ήταν σε προσήλια πλευρά και επανήλθαμε τάχιστα. Κατηφορίσαμε προς μια μεγάλη βοτσαλωτή παράλια. Κάποιοι βορειοευρωπαιοι τόλμησαν και μπήκαν στο νερό μέχρι στο γόνατο αλλά σε μας ούτε που πέρασε από το μυαλό. Ανταυτού φάγαμε τον ψαρομεζέ και ίσως θα έπρεπε να είχαμε πάρει μερικά ψαράκια ακόμα… Η γαλήνη από το τοπίο έχει μεταφερθεί πάνω μας. Ξαπλώσαμε στα βότσαλα και χαζεύαμε τον καταγάλανο ουρανό. Τα αετοί όμως είχαν άλλη άποψη. Ήταν φανερή και χωρίς να είσαι ορνιθολόγος η βιασύνη τους να διδάξουν το πέταγμα στα παιδιά τους. Το καλοκαίρι εδώ είναι βραχύ. Όλη η φύση αγωνίζεται για να προλάβει τις παγωμένες μέρες που ακολουθούν. Η ώρα ζύγωσε και πρέπει να μπαρκάρουμε. Η επιστροφή μας ήταν πολύ παράξενη! Οι επιβαίνοντες στον καρχαρία (12- 13 άτομα αν θυμάμαι καλά) δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Λίγο πριν αποβιβαστούμε ευχήθηκα να μπορέσω να ξαναρθώ κάποιον χειμώνα σε αυτή την λίμνη αλλά και την πόλη που σε λίγο θα εγκαταλείψουμε. Σίγουρα θα ήταν ωραία να είχαμε μια εβδομάδα ακόμα σε αυτήν την περιοχή, όμως το τρένο μας φεύγει 12 ακριβώς. Στον σταθμό φτάσαμε νωρίτερα. Ο κόσμος εδώ είναι τελείως διαφορετικός. Πλέον οι δυτικές φάτσες είναι λιγοστές. Την θέση τους έχει καταλάβει ένα υβρίδιο καζακοκινεζομογγολορώσικο! Με μια λέξη μαντζούριοι. Eίναι φανερό πλέον ότι βρισκόμαστε σε μια Άλλη Ρωσία. Αποχαιρετούμε αυτόν τον μυστήριο τόπο και μπαίνουμε στο χλιδάτο (fast) αυτή τη φόρα τρένο που θα μας ταξιδέψει μέχρι το Ουλάν Ουντε, το τελευταίο σταθμό μας, πριν εγκαταλείψουμε την χώρα.
Ξημέρωσε! Ήταν 6 το πρωί και φτάσαμε στην πιο περίεργη πόλη του μέχρι τώρα ταξιδιού μας. Θα είμαι σύντομος όχι επειδή η παραμονή μας ήταν ολιγόωρη αλλά γιατί κατάλαβα πολύ λιγότερα από όσα προσπάθησα να καταλάβω. Η μεγαλύτερη προτομή του Λένιν στον κόσμο βρίσκεται εδώ αλλά κατά τη γνώμη μου το αξιοθέατο τούτης της πόλης είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι της . απλά ζουν στο δικό τους κόσμο και φυσικά με το δικό τους ρυθμό. Σαν τους Ικαριώτες ένα πράγμα Με σιγουριά είναι η πιο ήσυχη και αινιγματική πόλη 350.000 και βαλε κατοικούν που έχω επισκεφτεί. Οποίος είναι τυχερός και έρθει εδώ Κυριακάτικα εκτός από την υπερβολική ηρεμία θα δει και μια αστεία versionγάμου αλά πατρινό καρναβάλι. Όσο κάνουμε βόλτες Τόσο το μογγολικό στοιχείο μας προειδοποιεί για την εγγύτητα του στόχου μας.
Δυστυχώς το αίνιγμα Ουλάν Ουντέ θα παραμείνει άλυτο γιατί πρέπει να επιστρέψουμε στο σταθμό. Δεν πέρασε πολύ ώρα και επιβιβαστήκαμε στο ντιζελοκίνητο πια τρένο που θα μας πάει στο όνειρο. Στην ζεστή αυτήν την εποχή αλλά πιο κρύα πρωτεύουσα του κόσμου το χειμώνα. Το Ουλάν Μπατόρ. H διαδρομή μέχρι τον μεθοριακό σταθμό είναι χωρίς ενδιαφέρον για πολλούς, ή απίστευτη για κάποιους άλλους. Το γεγονός ότι βρίσκεσαι στην άπω ανατολή αλλά το τοπίο θυμίζει έντονα αγρία δύση είναι ανεπανάληπτο. Ο πολύωρος έλεγχος των διαβατήριων από τους ρώσους, μας νύχτωσε πριν μπούμε σε μογγολικό έδαφος. Αντίο mamaRussia…
Παρασκευή και 13.
Μια μέρα για πολλούς όχι και τόσο καλή για να ξεκινήσεις ένα ταξίδι , ειδικά όταν το αεροπλάνο που θα σε μεταφέρει ανήκει στις ρωσικές αερογραμμές και ο προορισμός, η ρωσική πρωτεύουσα, πλήττετε από τις χειρότερες πυρκαγιές του αιώνα.
Για εκείνους όμως που το ταξίδι είναι μια μικρή ή μεγάλη πρόκληση και ο υπερσιβηρικός όνειρο ζωής, η αρχή μας είναι ότι πρέπει ...
Ας αρχίσω όμως κανονικά σκιαγραφώντας λίγο το ταξίδι και την παρέα
Είμαστε 4 άτομα
Εγώ (με λένε και Γιώργο ωστόσο οι συνταξιδιώτες μου με φωναζουν Travel agency). Βασικά σε μένα άναψε πρώτα η λάμπα “ transsiberian” πριν 3 χρόνια.
Ο Παναγιώτης ή αλλιώς ο τρελός ή αλλιώς Travel guide.
Η Μαρία η αλλιώς στον κόσμο μου η αλλιώς αχ να πάμε και εκεί, να δούμε και αυτό? η αλλιώς streetphotoole!
Ο Μιχάλης η αλλιώς… που θα πάμε ταξίδι ? ααα ναι? Οκ!
Η άλλη Μαρία η αλλιώς …τελευταία στιγμή. 10 μέρες πριν… -Θέλω και εγώ να έρθω – μα δεν προλαβαίνεις – πρόλαβα γιούπιιι!!!– πρόοοοολαβες??? Άρα τελικά είμαστε 5
Στόχος: τα ίχνη του υπερσιβηρικού και να ακριβολογώ του Υπερμογγολικού
Διάρκεια: μόνο 17 μέρες
Hotspot: Μογγολία
Chapter 1: Russian Federation - Российская Федерация
…3και μισή ώρες είχαμε αφήσει το Ν Καζαντζάκης ώσπου πιάσαμε την κατηφόρα στους ρωσικούς αιθέρες. Πριν καλά καλά προλάβουμε να μαζέψουμε στο μυαλό μας τα σχέδια που καταστρώναμε κατά τη διάρκεια της πτήσης …χτουυππ και πατήσαμε στη γη. Τώρα πια έχοντας κατακτήσει την ασφάλεια του σταθερού εδάφους η αγωνία μας ήταν ξανά στον αέρα!!! Τελικά ήμασταν τυχεροί. Τα μάτια και κυρίως η μύτη, δε μας γελούσε. Η ατμόσφαιρα που μέχρι χθες ήταν γεμάτη καπνούς σήμερα οι καπνοί έγιναν καπνός! Καπνός γίναμε και εμείς αφού η μέση ταχύτητα του ταξιτζή που μας μετέφερε ήταν περί τα 140 km/h. Έτσι το μόνο πράγμα που προξένησε το ενδιαφέρον στο μάτι μας γιατί αυτό μόνο προλάβαινε να αντιλήφθει ήταν κάτι κλαμπάκια με λαμπάκια τόσο πολλά που νόμισες ότι είναι ο πύργος του Άιφελ 11 χρόνια πριν, στο μιλένιουμ. Ο ταξιτζής αναγνώρισε την απορία στα μάτια μας και μας ενημέρωσε ότι μέσα εκεί «δουλεύουν» ρωσίδες καλλονές πολυτελείας. Μα φυσικά! Είμαστε στη Ρωσία. Μια ντουζίνα τέτοιες καλλονές στην κυριολεξία όμως… (συνοδευόμενες φυσικά με τους μεταφορείς τους) βγήκε και από την είσοδο της πολυκατοικίας που βρίσκεται το χοστελάκι μας. Τα κορίτσια έβγαιναν για το μεροκάματο. Στον παράδεισο είμαστε??? σκεφτήκαμε μεγαλόφωνα οι άντρες της παρέας. Μπα στην κόλαση απάντησαν οι Μαρίες μας. Χαμογελάσαμε και τρυπώσαμε στο συμπαθέστατο χοστελάκι.
Είναι η πρώτη φορά που θα μείνω σε χόστελ. Έτσι για να μην πάθω κανένα σοκ, όλα τα χόστελ που διάλεξα στο ταξίδι αυτό έπρεπε να είχαν τουλάχιστον 90% Cleanliness Rating. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο καθαρά, αλλά με καλή παρέα όλα είναι υπέροχα … όποτε πλέον ψηφίζω χόστελ δαγκωτό για πάντα. Ποτέ ξανά 5* δωμάτια!!! (λεμέ τώρα). Η ώρα είχε πάει ήδη 2, ταχτοποιηθήκαμε όπως όπως και βγήκαμε έξω για καμιά μπυρίτσα. Περπατήσαμε λίγο στον πεζόδρομο Αρμπάτ. Ξεκινά από ένα γκοθικ πανύψηλο πύργο, που στεγάζει το υπουργείο εσωτερικών και οδηγεί στο κέντρο. Τα βήματα μας ενωθήκαν γρήγορα με την μυρωδιά της βότκας από τα χνώτα των ανθρώπων εκείνων που η ζωή τους είναι ένας δρόμος. Η κούραση μας πρόλαβε στη μέση. Πότε δεν συμπάθησα τα Μακ Ντόναλντ μα τώρα είναι η μόνη λύση στο γρίφο μπύρα. Πήραμε ο καθένας μια (+ 1 νερό) και επιστρέψαμε στο παρκάκι έξω από το χοστέλο μας. Ο Ψαρογιώργης και η λύρα του από το κινητό του Μιχάλη προκάλεσε το ενδιαφέρον στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν αλλά τίποτα το ιδιαίτερο… Έξαλλου συνοδευόμασταν! Η ώρα πήγε 4 και το πρωί είχαμε πολλά να δούμε άσε που η νύστα είχε γίνει πλέον ανυπόφορη. Όποτε ξεραθήκαμε.
Το πρωί ήταν κοντά. Με ξύπνησε η κοπέλα του χόστελ δίνοντας μου έναν φάκελο. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πίστεψα πως θα παίρναμε τα εισιτήρια που αγόρασα από Ελλάδα 1 μήνα πριν και θα μας τα έστελναν την προηγούμενη μέρα από την άφιξη μας στη Μόσχα. Είναι αλήθεια όμως. Στα χέρια μας έχουμε τα εισιτήρια του πιο θρυλικού τρένου στον κόσμο. Του ΥΠΕΡΣΗΒΙΡΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ. Βέβαια εμείς θα καταλήξουμε Πεκίνο και όχι Βλαδιβοστόκ που είναι το τέρμα του υπερσιβηρικού. Πλέον ο χρόνος μας στη Μόσχα κυλά αντίστροφα. Ξεκινήσαμε αμέσως. Σε λίγα λεπτά ανακαλύψαμε την πρώτη στάση. Είχαμε ανάγκη για καφέ και καλό πρωινό …Όπερ και εγένετο. Δεύτερη στάση μας το κάστρο της Μόσχας. Με αλλά λόγια το Κρεμλίνο. Είναι απίθανο κανείς, ακόμα και αν δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στη ζωή του να μην έχει δει τους χρυσαφένιους τρούλους των εκκλησιών που περικλείονται από τους πύργους που στην κορυφή τους έχουν τα αστέρια του Στάλιν.
Όλη η ιστορία της Ρωσίας λίγο ή πολύ είναι συγκεντρωμένη στα κτίρια του. Άπαντες οι τσάροι της Ρωσίας στεφτήκαν κάτω από εκείνους τους λαμπερούς τρούλους που αν μη τι άλλο υποδηλώνουν τον απίστευτο πλούτο που συγκεντρώθηκε από αιώνα σε αιώνα. Ένα πολύ μικρό μέρος του πλούτου, αλλά ασύλληπτο από το μάτι βρίσκεται μέσα στα μουσεία του Κρεμλίνου. Και ήμασταν και εμείς εκεί. Όμως εμείς θα πάμε και εκεί που οι τσάροι ποτέ δεν πήγαν αλλά ήξεραν πολύ καλά να αφαιμάζουν… Τη Σιβηρία… πριν όμως έχουμε και αλλά να δούμε. Βασικά το Κρεμλίνο συνορεύει με την κόκκινη πλατεία εκεί οπού βρίσκεται και το σήμα κατατεθέν της Μόσχας. Η ακρόπολη για την Αθήνα ένα πράγμα, ο καθεδρικός ναός του Άγιου Βασιλείου. Ναι είναι αυτή η πανέμορφη εκκλησία με τον πολύχρωμο τρούλο που σαν να είναι ένα μεγάλο ζαχαρωτό και βλέπουμε κάθε πρωτοχρονιά σίγουρα στα δελτία ειδήσεων. (Τυχαίο η όχι, τη στιγμή που γράφω την ταξιδιοιστορία η Googleαντί του εμβλήματος στον ιστότοπο της έχει αφιέρωμα στις «εικόνες του κόσμου μας» στην πρώτη εικόνα φιγουράρει η χιονισμένη κόκκινη πλατεία και στο φόντο ο Άγιος Βασίλειος. Ευτυχώς δεύτερη ακολούθει η ακρόπολη.) Στην πλατεία υπάρχει επίσης ταριχευμένος μέσα στο μαυσωλείο του ο Λένιν και φάτσα απέναντι ότι ακριβώς θα σιχαινόταν ή μάλλον όχι??? Πρόκειται για ένα επίσης πανέμορφο και «φτωχικό» κτίριο που φιλοξενεί μερικές από τις πιο ακριβές βιτρίνες του κόσμου. Το λένε gumδηλαδή κύριο πολυκατάστημα και όπως είναι αντιληπτό ένας τέτοιος χώρος πάει γάντι με backpackers όπως καλή ώρα σαν εμάς. Έτσι λοιπόν η παρουσία μας εκεί δεν διήρκησε πάνω από 5 λεπτά! Ακριβώς στην έξοδο του gumβρίσκεται ο καθεδρικός kazan. Μάλιστα ήταν σε εξέλιξη λειτουργία οπότε μπήκαμε να προσκυνήσουμε. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά με το που βγήκαμε έξω από την ορθόδοξη εννοείται εκκλησιά το στομάχι μας ξύπνησε διαμαρτυρόμενο. Έπρεπε να φάμε κάτι επιτέλους. Περιπλανηθήκαμε για πολύ ώρα. Τουλάχιστον το μάτι των ανδρών της παρέας χόρτασε για τα καλά. Τα κορίτσια αντίθετα γκρίνιαζαν συνεχώς …Σε ένα στενό δρομάκι ανακαλύψαμε ένα γκουρμέ τρέντυ εστιατόριο με υπέροχη αυλή και παρουσίες φυσικά. Ως γνήσιοι backpackerαδες αδράξαμε την ευκαιρία. Ήπιαμε φρέσκια λεμονάδα όπως όλοι οι θαμώνες του καταστήματος και φάγαμε παραδοσιακή ιταλική (αν είναι δυνατών) κουζίνα!!! (δηλαδή δοκιμάσαμε, καθώς έκαστο το πιάτο δεν ζύγιζε πάνω από 150g όμως είχε πλακά). Ένας σταθμός από το φημισμένο ρωσικό μετρό με τους πολυελαίους ήταν κοντά και έτσι επιλέξαμε να επιστρέψουμε «σπίτι» υπογείως. Μαζί μας πήραμε 2 μπυρίτσες ο καθένας αφού διαπιστώσαμε ότι είναι πιο συμφέρον οικονομικά από 1 μπύρα και 1 νερό. Το παγκάκι μας στο παρκάκι ήταν κατειλημμένο και καθίσαμε στο απέναντι. Σήμερα παίζει Ψαραντώνης.
Δεύτερη και τελευταία μέρα περιήγησης στην πόλη. Σήμερα θα δούμε τέχνη και συγκεκριμένα το μουσείο Πούσκιν και την διπλανή πινακοθήκη. Αν και κοντά τα σημεία που μας ενδιαφέρουν είπαμε να ξαναχαζέψουμε το εκκεντρικό μετρό. Ο σταθμός που κατεβήκαμε (Κροπότκινσκαγια) κτίστηκε από τα μάρμαρα του καθεδρικού ναού του Ιησού που ο άθεος Στάλιν κατεδάφισε για να φτιάξει μια πισίνα!!! Βέβαια πριν 15 χρόνια ο ναός ξανακτίστηκε στην ίδια θέση. Θα τον βλέπαμε και εσωτερικά αλλά η τρίχα στη γάμπα των αρσενικών της παρέας κόλασε την υπεραιωνόβια ελεγκτή και μας πέταξε έξω. Ευτυχώς η βερμουδιτσα μας, άρεσε στο μουσείο οπότε μας δόθηκε η ευκαιρία εκτός των άλλων να ξαναθαυμάσουμε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που είχε εξέχουσα θέση και σε αυτό το μουσείο. Διπλά στην γκαλερί ανταμώσαμε πολλούς πίνακες διασήμων ευρωπαίων και αμερικανών ζωγράφων, μεταξύ των οποίων και ο συντοπίτης μας ElGreco. Επόμενος προορισμός το Armoury Chamber πάλι στο Κρεμλίνο που δεν προλάβαμε την προηγούμενη μέρα. Ένα πράγμα θα πω και τίποτα παραπάνω. Τόσο χρυσάφι και διαμαντικό δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου. Άραγε πόσα εκατομμύρια ρώσοι μάτωσαν γι’ αυτά τα διαμάντια της τσαρικού σογιού. Μισοζαλισμένοι φεύγουμε για μια βόλτα στην πόλη. Η όπερα με τα διάσημα μπαλέτα Bolshoi ανακαινιζόταν οπότε δεν είχαμε την τύχη… ( φυσικά ούτε 400-600 ευρουλάκια). Μια ωραία μπάντα του δρόμου ωστόσο έπαιζε κλασική ρωσική μουσική οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να χορέψουμε με τις υπεροχές ρωσίδες γιαγιάδες. Σήμερα είμαστε τυχεροί και στο φαγητό αφού ξετρυπώσαμε μια υπόγα με καταπληκτικό ρωσικό φαγητό. Εγώ δηλαδή για να μπαίνω στο κλίμα δοκίμασα μια σιβηρική συνταγή… λουκούμι!!!
Έπειτα για χώνεψη πήραμε μια νυχτερινή κόκκινη πλατεία. Μάλιστα ο καπνός που υπήρχε στην ατμόσφαιρα θύμιζε αρκετά σκηνικό Αγγελόπουλου έστω και χωρίς βροχή. Αν και με τόσα κλικ κλικ από τις dlsr μια τροπική καταιγίδα θα ήταν πιο σιωπηλή. Η φωτογράφηση διήρκησε πάνω από 1,5 ώρα και τα θέματα δεν ήταν μόνο άψυχα αλλά και με δυο πόδια και τι ποοόδια!!! Σίγα σίγα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η Μόσχα πλέον μας τελειώνει, αλλά αυτή τη φορά δεν με πείραξε καθόλου. Έξαλλου ήμασταν στην αρχή ακόμη ή μάλλον δεν είχαμε δει ακόμα τίποτα…! Παραδοσιακά ακολούθησε μπυρίτσα στο παρκάκι. Πλέον και τα σκυλιά της γειτονιάς, τετράποδα και δίποδα, μας έχουν συνηθίσει. Για τους γείτονες όμως αρχίζουμε να γινόμαστε 5 τρελάρες. Καληνύχτα Μόσχα!
Το πρωί όλα είχαν τελειώσει. Στις 10:30 ανεβαίναμε τα σκαλιά του αεροπλάνου. Για καλή μας τύχη μας πήραν χαμπάρι ότι ήμασταν «λαθρεπιβάτες» . Άπλα η ρωσίδα στο gate μας είπε στα γρήγορα ρώσικα να μπούμε στο μπροστά λεωφορείο και όχι στο πίσω. Που να ξέρει όμως η καημένη ότι τα μόνα ρώσικα που ξέρω είναι «Я не понимаю - γιε νι πονιμάγιο» δηλαδή δε καταλαβαίνω . Τελικά αλλάξαμε αεροπλάνο και ξεκινήσαμε για τα βάθη της Σιβηρίας διαφορετικά ένας θεός ξέρει σε ποια βάθη θα πηγαίναμε… 4 ώρες πτήσης και είμαστε επιτέλους κάτω από τα σύννεφα. Υπολογίζοντας και την 3ωρη διάφορα από τα Μόσχα, στη νέα σιβηρική, τουτέστι Novosibirsk, ήταν απόγευμα. Το αεροπλάνο σταμάτησε στο διάδρομο και όλοι οι ρώσοι αρχίζουν να κατεβάζουν και να φοράνε πουπουλένια μπουφανάκια, κασκολάκια και όλα τα συνοδευτικά. Μονάχα τα 5 ελληνόπουλα με τα κοντομανικάκια κοιτάζονται απορημένα μεταξύ τους. Welcome to Siberia. Helloοο! Η αλλαγή ενδυμασίας έγινε αφού πήραμε τα σακίδια μας. Τώρα είμαστε και φαινόμαστε τουρίστες. Ο τελευταίος τουρίστας που πέρασε από αυτό το αεροδρόμιο ήταν φαίνεται πριν καιρό. Είχαμε γίνει θέαμα για τους υπόλοιπους με τα περά δώθε ψάχνοντας να συνεννοηθούμε με κανένα χριστιανό, αλλά μάταια. Οπότε δούλεψε η γλώσσα του σώματος. Ο Παναγιώτης ήταν η ατμομηχανή με το τσαφ τσουφ τα κορίτσια τα βαγόνια εγώ η κόρνα, ο Μιχάλης είχε πέσει κάτω και σφάδαζε από τα γέλια και πλέον μόνο ένας ταυτόχρονα τυφλός και κουφός δεν θα καταλάβαινε που θέλαμε να πάμε. Μάλιστα η συνεννόηση ήταν τόσο προχωρημένη που μας έδειξαν και ποιος είναι ο αριθμός του λεωφορείου που πάει στο σταθμό του τρένου!!! Μετά από λίγο ήρθε το λεωφορείο- βανάκι- λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο… απ τη πολύ δαντέλα δεν έβλεπες καθόλου μέσα. Και εμείς γι αυτό μπήκαμε γιατί δεν είδαμε τον χοντρό με το τεράστιο σπυρί στη μύτη που καθόταν στη θέση του οδηγού. Η προσωποποίηση του ρώσου μαφιόζου εκτελεστή! Με το που μας βλέπει το τέρας κατεβαίνει κάτω πηγαίνει στους ταξιτζήδες τους μαγειρεύει, πηγαίνει στην μπατσίνα της κλείνει το μάτι, κατεβάζει τους 4 ντόπιους επιβάτες που είχαν μπει και ξεκινά. Μετά από κανένα χιλιόμετρο τέρμα θεού αρχίζει να φωνάζει στα ρώσικα ότι να ναι και καλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Σταμάτησε και ζητά 1000 ρούβλια. Θυμάμαι την Olga την σπιτονοικοκυρά μας στο μαιηλ «it cost 400 rubles all car, no pay more» και του δίνω 500. Έξαλλος πάει να μας κατεβάσει… εεε τι να κάνουμε καταμεσής του πουθενά στη Σιβηρία του τα δώσαμε. Τελικά φτάσαμε στο σταθμό του τρένου .
Τώρα παίζω το Νοβοσιμπίρσκ στα δάκτυλα μου. Δίπλα είναι το μετρό και 3 στάσεις μετά είναι το δωματιάκι μας. Σε αυτή την πόλη παρόλο που είναι η 3η μεγαλύτερη της Ρωσίας, εκτός από το σταθμό του τρένου, τουρίστα βλέπουν μόνο με τηλεσκόπιο. Είχαν πολύ πλάκα οι άνθρωποι όπως μας κοίταζαν. Και οι άγουρες ρωσιδούλες επίσης ήταν έτοιμες να μας επεξεργαστούν… (αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή στην εκδρομή που σκέφτηκα… γιατί πήραμε γυναίκες μαζί μας????). Την σπανιότητα των επισκεπτών επιβεβαίωσε και η «φίλη» μας η Olga στον 13 όροφο που είναι το διαμερισμάκι μας. Σε όλο το 2010 ήμασταν η 4η παρέα που φιλοξενούσε. Το δωμάτιο ήταν άψογο με εκπληκτική θεά – πιάτο το μισό Νοβοσιμπίρσκ! Είχε νυχτώσει ήδη και ξεκίνησε η βόλτα μας. Παρότι η πόλη είναι αρκετά σύγχρονη (γεμάτη μικρούς ουρανοξύστες- εργατικές κατοικίες) χωρίς ίχνη παράδοσης και μόνο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά ντύνετε με μια ιδιαίτερη μαγεία! (αν είχαμε χρόνο θα επισκεπτόμασταν το ζωολογικό κήπο που είναι φημισμένος) Και οι άνθρωποι εδώ αν και περισσότερο καχύποπτοι κατά βάθος νομίζω είναι πολύ περισσότερο φιλικοί από τους Μοσχοβίτες. Βολτάραμε αρκετή ώρα ώσπου καθίσαμε σε ένα μπαράκι. Εκεί φάγαμε κιόλας ωραίες σιβηρικά πιάτα. Γελάσαμε, γελάσανε μαζί μας, ήπιαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο γυρισμό ανακαλύψαμε ένα μπαράκι με μπόλικα λαμπάκια… Αν και κουρασμένος επέμενα να μπούμε να δούμε τι παίζει, χωρίς ωστόσο να πείσω τους υπόλοιπους γιατί τάχαμου τάχαμου θα αφήναμε τα κοκαλάκια μας στη Σιβηρία και πώς να κάνανε τόσο δρόμο οι μανάδες μας να τα μαζέψουν. Γυρνάμε στο διαμέρισμα και χώνομαι στο παράθυρο. Κατά 99,9% αυτή τη θεά θα την έβλεπα για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου. Τότε θυμήθηκα το βράδυ εκείνο πριν 3 χρόνια, που μου καρφώθηκε η ιδέα του υπερσιβηρικού και με βρήκε το πρωί κοιτάζοντας φωτογραφίες από το Googleearth, ότι τους απέναντι γαλανολεύκους 25οροφους πύργους τους είχα ξαναδεί !!!. Τότε θυμάμαι πήγα στη δουλειά άυπνος εντελώς και όλοι με ρώτησαν τι έγινε. Κανείς δε με πίστεψε ότι ταξίδεψα από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ μέσα σε ένα βράδυ (η αλλαγή για Πεκίνο έγινε φέτος). Ήταν μοιραίο να ξενυχτίσω και εκείνο το βράδυ.
Ούτος η άλλως το ξημέρωμα εκεί δεν αργεί να έρθει. (+4ωρες από Ελλάδα). Έφτιαξα πρωινό και καρφώθηκα ξανά στο παράθυρο να δω τον καιρό. Η θερμοκρασία ήταν μόλις 5°C. Ξύπνησα και τα παιδιά σιγά σιγά, αλλά γοργά γοργά φύγαμε γιατί κοντέψαμε να αργήσουμε στο ραντεβού μας με την ιστορία. Μετά από μισή ωρίτσα είχαμε μπροστά μας τον σταθμό του τρένου. Είναι ένα ωραίο κτίριο ανοικτού πρασίνου - τιρκουάζ στο περίπου χρώματος (η Μαρία κάπως το είπε αλλά δεν θυμάμαι). Μπροστά μια πλατεία που βρίσκεις ότι θες από τους συμπαθέστατους μικροπωλητές. Μοιράζω τα εισιτήρια ώσπου ξαφνικά κόβονται τα πόδια μου ασπρίζει η φάτσα μου, ο ιδρώτας έσταζε, η θερμοκρασία μου ισοφάρισε με του περιβάλλοντος. Μα πως είναι δυνατόν να έκανα τέτοιο λάθος. Το τρένο να φεύγει στις 7:30 και εγώ να νομίζω στις 10:30 ΑΔΥΝΑΤΟΝ αφού το θυμάμαι στο εγγλέζικο χαρτί που μας έδωσε η Natasha. Τώρα πιο να ρωτήσεις και τι να σου πει. Από το χαμόγελο της κυριούλας πίσω από το γκισέ και ας μίλαγε μόνο ρώσικα, καταλάβαμε ότι δεν κάναμε λάθος. Μα είναι λογικό. Όλες οι ρωσικές μεταφορές… κινούνται σε ώρα Μόσχας. Ουουουφφφφ!
Το κρύο αεράκι στη γέφυρα πάνω από τις αποβάθρες βοήθησε να συνέλθω. Από κάτω επιτέλους το τρένο μας. Στην αποβάθρα κάθε λογής φιγούρα. Πρόκειται για απίστευτη εικόνα. Ακόμα και τύπο να κουβαλά στις μασχάλες του καρπούζια είδαμε. Μα που βρέθηκε το δροσερό καρπουζάκι στο Νοβοσιμπίρσκ? Το τρένο μας είχε αφετηρία το Βολγκογκράντ κοντά στη Κασπία θάλασσα και τέρμα το Ιρκούτσκ, εκεί που κατεβαίνουμε και εμείς. Η Μαρία η αλλιώς τελευταία στιγμή έκλεισε τα εισιτήρια πολύ μετά από τους εμάς τους 4 και έτσι θα μένει καμιά 15αρια βαγόνια πιο μπροστά αλλά θα έρθει αφού ξεκινήσουμε στην κουκέτα μας που βρίσκεται στο προ τελευταίο βαγόνι. Υπάρχουν τριών ειδών τρένα τα λουξ Firmenny τα μεσαία Fast και τα ψιλοπαρακμιακά Pass. Και σε κάθε τύπο τρένου 3 κατηγορίες, η πρώτη θέση με 2 κρεβάτια ανά καμπίνα η δεύτερη με 4 και η τρίτη με καμιά 100ρια κρεβάτια στο βαγόνι. Η επιλογή μας ήταν Pass και 2η θέση.
Η κουκέτα μας δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση όταν μπήκαμε μέσα. Τα σκεπάσματα πρέπει από τότε που μπήκαν σε τούτη τη καμπίνα πριν καμιά 40ρια χρόνια να μην είχαν ξεσκονιστεί ποτέ!!! Τα φυλάξαμε μέσα στο ντουλάπι πάνω από το διάδρομο και πιάσαμε δουλειά. Σε 10 λεπτά η Μαρία η αλλιώς «θα πάμε και εκεί???» είχε κάνει το θαύμα της με τα απολυμαντικά μαντιλάκια. Έτρωγες ακόμα και στο πάτωμα. Μέχρι και το τρενοκόριτσο (50αρα +) η υπεύθυνη του βαγονιού δηλαδή που μπήκε να καθαρίσει τρόμαξε από την αστραφτερή καθαριότητα και βγήκε αμέσως έξω. Από τότε ήταν εμφανές ότι μας έβαλε στην καρδιά της. Τα τρένο έχει ήδη ξεκινήσει. Κινούμαστε πάνω στον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε. Είμαστε τρελοί είπαμε. Τα καταφέραμε!!!! Για λίγο δεν μιλήσαμε καθόλου. Είχαμε αγκιστρωθεί στα παράθυρα και χαζεύαμε το τοπίο. Ωστόσο ήρθε και η Μαρία από το βαγόνι της. Τώρα όλοι μαζί πρέπει να το γιορτάσουμε! Με τι άλλο … με ρακή. Ήπιαμε κάμποση βάλαμε και μουσικούλα και όλα ήταν υπέροχα. Δουλειές, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες και φυσικά άγχος δεν υπήρχαν εδώ. Μπορώ να πω ότι ήμασταν πιο ξέγνοιαστοι ακόμα και από τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στο διάδρομο. Έπειτα χαλαρώσαμε και ο καθένας αφέθηκε στον κόσμο του.
Όχι όμως για πολύ γιατί τα πιτσιρίκια ήταν ανήσυχα. Παίξαμε μαζί τους για λίγο και ξύπνησε το παιδικό ένστικτο alaΜαγγελάνου μέσα μας. Έπρεπε να ανακαλύψουμε το τρένο. Και εμείς προς δυσμάς ξεκινήσαμε…, προς τα πίσω δηλαδή με πρώτο λιμάνι την τουαλέτα οπού αδυνατώ να περιγράψω με λεπτομερές. Ένα θαύμα μηχανικής και τέχνης μαζί που θα ζήλευε ακόμα και ο αρχιμηχανικός ντα βίντσι. Απομακρυνθήκαμε από αυτό το καταπληκτικό χωνευτήρι ώστε να δούμε και το καλύτερο όλων όπως μας περιέγραψε η Μαρία ερχομένη από τα μεσαία βαγόνια. Φυσικά μιλάμε για την τρίτη θέση. Ευτυχώς ο Παναγιώτης επέμενε και δεν μας άφησε να κλείσουμε κρεβάτι εδώ. Πρόκειται για την απίστευτη μπίχλα. Η Μαρία έχοντας ξαναπεράσει προφύλαξε τη μύτη με την μπλούζα της αλλά εγώ μπήκα εντελώς αδιάβαστος. Στην πρώτη εισπνοή κόντεψα να κάνω εμετό (για 3η φορά στη ζωή μου). Για να μην προσβάλω τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους απέφυγα να προφυλάξω και εγώ τη μύτη μου. Τουναντίον έκανα σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ενστικτωδώς ο εγκέφαλος διακόπτει τη λειτουργία της μύτης μου, εκπνέω τον τοξικό αέρα και χωρίς αναπνοή για 1,5 λεπτό βγαίνουμε από την άλλη άκρη του βαγονιού. Και τώρα πως ξαναγυρνάμε??? Παίρνουμε βαθιές ανάσες … και κατάδυση. Τελικά φτάνουμε στην κουκέτα μας αλλά εξαντλημένος από την εξερευνητική υπερπροσπάθεια πέφτω σε νάρκη. Η μύτη μου επανήλθε δριμύτερη αφού αν και κοιμώμενος εντόπισε τη μυρωδιά του φαγητού που ετοίμαζαν τα παιδιά και με ξύπνησε. Μετά το φαί εννοείτε ένα φραπεδάκι είναι απαραίτητο.
Έχουμε διανύσει λίγο περισσότερα από 400 χιλιόμετρα και πλέον είναι απόγευμα. Το τοπίο έχει αρχίσει να αλλάζει. Από τα πυκνά δάση πεύκης και σημύδας συναντάμε πια ολοένα και περισσότερα ξέφωτα χαμηλής βλάστησης. Που και που καταμεσής στα λιβάδια αυτά είναι φυτρωμένα μικρά ξύλινα σπιτάκια με πολύχρωμα πορτοπαράθυρα. Ο Ήλιος κοντεύει στη δύση του και τα χρώματα είναι τώρα μοναδικά. Το χρυσαφί έχει απλωθεί στα λιβάδια ενώ το χάλκινο έχει αγκαλιάσει τα δέντρα. Όλοι μας έχουμε ακροβολιστεί κατά το ήμισυ έξω από τα παράθυρα και πυροβολούμε κατά ριπάς ώσπου ο στόχος μας να κρυφτεί εντελώς πίσω από την σιβηρική τάιγκα. Το σκηνικό απαιτεί houseμουσικούλα ρακόμελο και φιλοσοφία. Χάσαμε ελαφρώς τον έλεγχο με τα σφηνάκια και η φιλοσοφία κατέληξε σε φλυαρία. Η ώρα πέρασε και ούτε καταλάβαμε ότι φτάσαμε στο Κράσνογιασκ 800 χιλιόμετρα από το Νοβοσιμπίρσκ. Κατεβήκαμε από το τρένο για να πάρουμε λίγο τσουχτερό αέρα. Η αποβάθρα έξω από το βαγόνι μας περικυκλώνεται με ρώσους κομάντο και αστυνομικά σκυλιά. Μα δεν κάναμε και κανένα έγκλημα σκέφτηκα. Λίγο ρακόμελο παραπάνω ήπιαμε. Μπααα δεν ήταν για μας! Απλά το τελευταίο βαγόνι, δίπλα από το δικό μας, ήταν φουλ με κατάδικους. Αποβίβασαν 8 άτομα όλοι χεροπόδαρα και μεταξύ τους δεμένοι. Που είσαι Παλαιοκώστα σκέφτηκα! Να σε δω στη Σιβηρία να σου κοπεί η μαγκιά. Ίσα ίσα που προλάβαμε να τραβήξουμε μερικές κουνημένες φωτογραφίες ώσπου ένας ντουλάπας, με το ένα χέρι στο αυτόματο και το άλλο στο σκυλί έρχεται κατά πάνω μας φωνάζοντας. Ευτυχώς το τρενοκόριτσο μας υπερασπίστηκε και υποχρεωθήκαμε μονάχα να σβήσουμε τις φωτογραφίες. Είμαι σίγουρος πως αν ο ρώσος γίγαντας είχε έστω το ένα χέρι ελεύθερο δεν θα επιστρέφαμε με τις φωτογραφικές μας. Το τρενοκόριτσο μας έβαλε μέσα στο βαγόνι και έκλεισε και την πόρτα κάλου κακού με αυστηρό ύφος τώρα πια! Μα καλά είστε ηλίθιοι φωνάζει ο Μιχάλης που ήταν απλός παρατηρητής του επεισοδίου. Θέλατε να μείνετε για πάντα σε μια φυλακή στη Σιβηρία????. Εγώ πως θα γυρίσω πίσω που δεν έχω ιδέα που πάω! Ακλούθησε σιωπή. Πρέπει να ήταν 00:00 αλλά δεν ήμουν και σίγουρος σε πια ζώνη ώρας βρισκόμασταν. Αποσυρθήκαμε στα κρεβατάκια μας όπου τουλάχιστον εγώ δεν άργησα να κοιμηθώ.
Ο ύπνος ήταν χορταστικότατος και ξύπνησα με γεμάτες μπαταρίες αλλά με άδειο στομάχι. Σε λιγότερο από μισή ώρα φτάσαμε στη Ζίμα. Πλέον βρισκόμαστε στην περιφέρεια Ιρκουτσκάγια όπου θα παραμείνουμε για τις επόμενες 2,5 μέρες Κατεβήκαμε να ξεμουδιάσουμε και οι ντόπιοι μας υποδεχτήκαν με παραδοσιακές λιχουδιές. Εμπιστευόμενοι το lonelyplanet που προτείνει να τρώμε καλύτερα από τους σταθμούς πάρα μέσα στο τρένο, τσιμπήσαμε ( 2 εκ των 5) κάτι μεταξύ λουκουμά και τουλούμπας. Εντάξει έχω φάει και πολύ καλύτερο πρωινό, αλλά τουλάχιστον δεν είχαμε παρενέργειες…! Τα ταξίδι μας συνεχίζεται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Φάγαμε ήπιαμε κοιμηθήκαμε ξυπνήσαμε μιλήσαμε, μιλήσαμε, φωτογραφίες ουκ ολίγες από ένα τοπίο που ομορφαίνει συνεχώς… και επιτέλους φτάσαμε στο Παρίσι. Ναι ναι… όσοι δεν το ξέρουν το Ιρκούτσκ λέγετε και Παρίσι της Σιβηρίας. Αν είναι αλήθεια θα το μάθουμε σε λίγο. Το χόστελ μας είναι σχετικά κοντά από το σταθμό και έτσι θα περπατήσουμε μέχρι εκεί. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Πρώτα όμως θα πρέπει να πρέπει να διανύσουμε τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ανγκάρα. Το ποτάμι αυτό πηγάζει από τη λίμνη Βαϊκάλη, περιβάλλει το Ιρκούτσκ νοτιά και δυτικά και συνεχίζει προς το βορά για να ενωθεί με τον Yenisey που χύνεται τελικά στη βόρεια θάλασσα.
Η εικόνα είναι πανέμορφη και τολμώ να πω ότι το σημείο αυτό υπερτερεί, τουλάχιστον σε ζωντάνια, σε σχέση με τον Σηκουάνα. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα φτάνουμε στο ζεστό χόστελ μας. Η μέρα τελειώνει σε λίγο γι αυτό δεν χάνουμε καθόλου χρόνο και παίρνουμε τους δρόμους. Άνθρωποι λιγοστοί και αυτοκίνητα ανύπαρκτα. Μα που είναι οι 500.000 Ιρκουτσιανοί? Έχουμε φτάσει στην κεντρική πλατεία της πόλης και αρχίζουμε την εξερεύνηση από την αρχή δίπλα στο ποτάμι. Τελικά είμαστε σε μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη πόλη που όμως αδυνατείς να αντιληφθείς ποια είναι εκείνη η ιδιαιτερότητα που σε κυριεύει. Περπατάμε σε δρόμους με ξύλινες παλιές μονοκατοικίες εκατέρωθεν. Δυστυχώς πολλά τέτοια ξύλινα αριστουργήματα είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Παραπέρα ξεφυτρώνουν μοντέρνες τσιμεντένιες κατασκευές. Η μαγεία υφαίνεται μαζί με τη μελαγχολία. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η πόλη αυτή είναι καχύποπτη, που δε θέλει να σου πει τα μυστικά της. Ενάμισι αιώνα πριν, καταστράφηκε με φωτιά και ότι έχει απομείνει από εκείνη τη φυσιογνωμία ξεριζώνεται στις μέρες μας σιωπηλά. Άραγε πόσο όμορφα (αλλά και δύσκολα) να ήταν εδώ τότε? Όσο περπατάμε ανακαλύπτουμε. Πραγματικά τα πάντα εδώ θέλουν να σου μιλήσουν… Σε έναν ήσυχο δρόμο βρήκαμε ένα μογγολικό εστιατόριο. Αν είχαμε αρκετά λεφτά και ακόμα περισσότερο χώρο στο στομάχι θα τρώγαμε τα πάντα. Ήμασταν οι τελευταίοι που φύγαμε και σίγουρα οι μογγόλες του μαγαζιού θα ήθελαν να μάθουν από πού ήρθαν αυτοί οι αλλόκοτοι - κουζουλοί άνθρωποι. Ο κόσμος έξω ήταν λιγότερος από πριν ή μάλλον δεν κυκλοφορούσε κουνούπι! Στο χόστελ συναντήσαμε τους υπόλοιπους φιλοξενουμένους και ανταλλάξαμε εμπειρίες. Δυο παιδιά από Γαλλία επέστρεψαν από το νησί Οστροβ που βρίσκεται μέσα στη Βαϊκάλη. Μας προέτρεψαν να πάμε οπωσδήποτε. Δυστυχώς η μεγάλη απόσταση (7-8 ώρες) και η έλλειψη χρόνου δεν το επιτρέπουν. Έχουμε στη διάθεση μας 2 γεμάτες μέρες. Ούτε ώρα παραπάνω. Μια θα φαγωθεί στην πόλη και μια στην λίμνη.
Όταν ξυπνήσαμε η Μαρία είχε φτιάξει πρωινό. Η ετέρα Μαρία δεν είναι και τόσο καλά σήμερα. Και η πόλη όμως ξύπνησε για να μη πω παραξυπνησε.. Σήμερα ζούμε την μεγάλη αντίθεση. Κόσμος υπερβολικά πολύς και αυτοκίνητα ακόμα περισσότερα. Η περιήγηση μας ξεκίνησε από τα νοτιοανατολικά πάλι από το ποτάμι με κατεύθυνση το κέντρο και βόρεια. Υπό το φως της ημέρας είναι ορατή η έλλειψη πλούτου σε αυτή την πόλη. Υπάρχουν ακόμα γειτονίες με χωμάτινους δρόμους και γιατί όχι αφού τα ξυλόσπιτα δεξιά και αριστερά ρημάζουν. Το ίδιο συμπεραίνεις και για τους ανθρώπους βλέποντας τα χαραγμένα σημάδια του κομμουνισμού που τους πρόδωσε στο πρόσωπο τους. Καλή ώρα είμαστε στην Λένινα. Ένας δρόμος (συνήθως ο πιο μεγάλος) και μια πλατεία (ομοίως) προς τιμή του Λένιν συναντάς σε κάθε πόλη, σε κάθε χωρίο σε αυτή την χώρα.
Αφήσαμε πίσω τον ηγέτη και βρεθήκαμε στην αγορά τροφίμων. Με τόσα βατόμουρα φράουλες και φραγκοστάφυλα θα ζούσαν τα στρουμφάκια για όλη τους τη ζωή χωρίς να δουλέψουν καθόλου. Άσε που με τόσα μανιτάρια που είδαμε αντί για στρουμφοχωριό θα έκτιζαν στρουμφόπολη. Την τιμητική του όμως στην περιοχή έχει το καπνιστό ψάρι από την Βαϊκάλη το οποίο θα δοκιμάσουμε αύριο στον τόπο παραγωγής του. Περπατήσαμε αρκετές ώρες. Συναντήσαμε ένα μογγολικό τσίρκο που βρισκόταν στην πόλη αλλά δεν είδαμε την παράσταση. Έξαλλου το μαγευτικό θέαμα του, ήταν έξω και έβαζε πιτσιρίκια πάνω στα ζώα του τσίρκου να τους κάνει βόλτα. Ήταν αδύνατον να γίνω παιδί και δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιο ελεύθερο τριγύρω για να βρω την ευκαιρία... Αυτό το σοκολατένιο κορίτσι προφανώς είχε πάρει τα πιο αξιοζήλευτα γονίδια από όλους τους προγόνους της!!! Οι φωτογραφίες εννοείτε έπεσαν βροχή. Απογοητευμένα τα αγόρια της παρέας που δεν μας έδωσε καμιά σημασία η θεά, επιστρέψαμε στον ξενώνα μας. Ο σεφ Παναγιώτης βρήκε το κουράγιο και θα ετοιμάσει λαπά για τη Μαρία που η κατάσταση της χειροτερεύει και σπέσιαλ μανιταρόσουπα με τα μανιτάρια που αγοράσαμε για τους υπολοίπους. Εντωμεταξύ βρήκαμε παιχνίδι με το πιτσιρίκι, το γιο του Λεωνίδα ο οποίος έχει το χόστελ. Το δείπνο ήταν εξαιρετικό και ακλούθησε βότκα από την περιοχή παρέα με μουσικό κανάλι. Συνδυασμός του οινοπνεύματος και των μουσικών επίλογων του κ Μαραβελακη μας ανέβασε στα ύψη. Πάρα τις έντονες αντιδράσεις του Μιχάλη αποφασίσαμε εγώ και ο Παναγιώτης να νυχτοπερπατήσουμε. Και περπατήσαμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε το μοναδικό ανοικτό κλαμπομπαρακι της περιοχής. Αφού ελέχθησαν τα διαβατήρια μας και περάσαμε από τα μηχανήματα X-ray (Κι όμως!!!) μας άφησαν να εισβάλουμε. Αν και θύμιζε ντίσκο του ΄80 η φάση, το κέφι δεν έπεσε. Μας την έπεσε όμως το Μαράκι η φίλη της ιδιοκτήτριας του μαγαζιού. Άντε όμως να συνεννοηθείς στα ρωσικά και με 100db στα αυτιά σου. Βέβαια αν τρωγόταν το Μαράκι φυσικά και θα βρίσκαμε δίαυλο επικοινωνίας αλλά εν πάση περιπτώσει. Τα γέλια μας από την περιπέτεια ακουγόταν σε όλη την διαδρομή κατά την επιστροφή στα κρεβάτια μας.
Δε θα λίγα ότι χόρτασα ύπνο αφού ξυπνήσαμε πολύ νωρίς για να προλάβουμε το λεωφορείο που θα μας πάει στην μεγαλύτερη δεξαμενή γλυκού νερού στον κόσμο, τη Βαϊκάλη. Απαιτήθηκαν 3 τέταρτα ταχύ βήμα μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό. Στριμωχτήκαμε στο πίσω μέρος του μπους και ξανακοιμηθήκαμε. Ξυπνήσαμε μια ώρα μετά αφού έπρεπε να κατεβούμε. Ουσιαστικά είχαμε μπροστά μας μια θάλασσα αφού αν υπήρχε κύμα στην όχθη δύσκολα θα σε έπειθε κάποιος ότι πρόκειται για λίμνη. Η γαλήνη περισσεύει στην περιοχή. Έχουμε λίγο χρόνο πριν φύγει το καραβάκι και θα δούμε το Listvyanka ένα παραχέρι κοντά στο σημείο απ όπου ο Ανγκαρα δανείζεται το νερό της λίμνης και ξεκινά το ταξίδι του. Ένα από τα εδέσματα της περιοχής είναι το omul. Φυσικά δεν συγκρίνεται με το μπαρμπουνάκι του αιγαίου αλλά σε γενικές γραμμές είναι ένας εκλεκτός ψαρομεζές. Είναι ντόπιο αποξηραμένο και καπνισμένο ψάρι που συνοδεύει άριστα τη βότκα. Αυτή η «απάνθρωπη» μεταχείριση των ιχθύων γινόταν και γίνεται για λόγους συντήρησης τους μέχρι το χειμώνα όπου η λίμνη είναι ένα απέραντο παγοδρόμιο και δεν υπάρχει ούτε λέπι. Για δοκιμή αγοράσαμε ένα μεγαλούτσικο και το χώσαμε στην τσάντα του Παναγιώτη η οποία παρεμπίπτοντος μυρίζει ακόμα και αφού επιστρέψαμε στην πατρίδα. Ένα ζεστό καφεδάκι ήταν αυτό που θέλαμε.
Έπειτα ήρθε η ώρα να πάμε την βόλτα μας με το καραβάκι. Το κρύο πάνω στον επονομαζόμενο καρχαρία ήταν ιδιαιτέρως διαπεραστικό. Ευτυχώς που η καπετάνισσα μας προμήθευσε κουβέρτες. Ο προορισμός μας είναι σχετικά κοντά σε μια παράλια όπως μας ενημέρωσε η ιδία. Με το μέγιστο μήκος της λίμνης να ξεπέρνα τα 600 χιλιόμετρα, η βαρκάδα μας είναι εύκολη υπόθεση.
Δυο ώρες μετά προσεγγίσαμε στεριά και αποβιβαστήκαμε. Κάθε φυσιολάτρης σε ένα τέτοιο τοπίο θα ένιωθε πλήρης. Ακριβώς πάνω από την όχθη βρίσκεται η παλιά σιδηροδρομική γραμμή του υπερσιβηρικού. Η γραμμή είναι μονή και με το ανάγλυφο της περιοχής να μην επιτρέπει την δημιουργία παράλληλης εγκαταλείφθηκε λόγο των αυξημένων αναγκών. Περπατήσαμε κατά μήκος της για περίπου 2 χιλιόμετρα και μπήκαμε σε ένα τούνελ που το κρύο χτύπαγε κόκαλο. Για καλή μας τύχη η έξοδος ήταν σε προσήλια πλευρά και επανήλθαμε τάχιστα. Κατηφορίσαμε προς μια μεγάλη βοτσαλωτή παράλια. Κάποιοι βορειοευρωπαιοι τόλμησαν και μπήκαν στο νερό μέχρι στο γόνατο αλλά σε μας ούτε που πέρασε από το μυαλό. Ανταυτού φάγαμε τον ψαρομεζέ και ίσως θα έπρεπε να είχαμε πάρει μερικά ψαράκια ακόμα… Η γαλήνη από το τοπίο έχει μεταφερθεί πάνω μας. Ξαπλώσαμε στα βότσαλα και χαζεύαμε τον καταγάλανο ουρανό. Τα αετοί όμως είχαν άλλη άποψη. Ήταν φανερή και χωρίς να είσαι ορνιθολόγος η βιασύνη τους να διδάξουν το πέταγμα στα παιδιά τους. Το καλοκαίρι εδώ είναι βραχύ. Όλη η φύση αγωνίζεται για να προλάβει τις παγωμένες μέρες που ακολουθούν. Η ώρα ζύγωσε και πρέπει να μπαρκάρουμε. Η επιστροφή μας ήταν πολύ παράξενη! Οι επιβαίνοντες στον καρχαρία (12- 13 άτομα αν θυμάμαι καλά) δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Λίγο πριν αποβιβαστούμε ευχήθηκα να μπορέσω να ξαναρθώ κάποιον χειμώνα σε αυτή την λίμνη αλλά και την πόλη που σε λίγο θα εγκαταλείψουμε. Σίγουρα θα ήταν ωραία να είχαμε μια εβδομάδα ακόμα σε αυτήν την περιοχή, όμως το τρένο μας φεύγει 12 ακριβώς. Στον σταθμό φτάσαμε νωρίτερα. Ο κόσμος εδώ είναι τελείως διαφορετικός. Πλέον οι δυτικές φάτσες είναι λιγοστές. Την θέση τους έχει καταλάβει ένα υβρίδιο καζακοκινεζομογγολορώσικο! Με μια λέξη μαντζούριοι. Eίναι φανερό πλέον ότι βρισκόμαστε σε μια Άλλη Ρωσία. Αποχαιρετούμε αυτόν τον μυστήριο τόπο και μπαίνουμε στο χλιδάτο (fast) αυτή τη φόρα τρένο που θα μας ταξιδέψει μέχρι το Ουλάν Ουντε, το τελευταίο σταθμό μας, πριν εγκαταλείψουμε την χώρα.
Ξημέρωσε! Ήταν 6 το πρωί και φτάσαμε στην πιο περίεργη πόλη του μέχρι τώρα ταξιδιού μας. Θα είμαι σύντομος όχι επειδή η παραμονή μας ήταν ολιγόωρη αλλά γιατί κατάλαβα πολύ λιγότερα από όσα προσπάθησα να καταλάβω. Η μεγαλύτερη προτομή του Λένιν στον κόσμο βρίσκεται εδώ αλλά κατά τη γνώμη μου το αξιοθέατο τούτης της πόλης είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι της . απλά ζουν στο δικό τους κόσμο και φυσικά με το δικό τους ρυθμό. Σαν τους Ικαριώτες ένα πράγμα Με σιγουριά είναι η πιο ήσυχη και αινιγματική πόλη 350.000 και βαλε κατοικούν που έχω επισκεφτεί. Οποίος είναι τυχερός και έρθει εδώ Κυριακάτικα εκτός από την υπερβολική ηρεμία θα δει και μια αστεία versionγάμου αλά πατρινό καρναβάλι. Όσο κάνουμε βόλτες Τόσο το μογγολικό στοιχείο μας προειδοποιεί για την εγγύτητα του στόχου μας.
Δυστυχώς το αίνιγμα Ουλάν Ουντέ θα παραμείνει άλυτο γιατί πρέπει να επιστρέψουμε στο σταθμό. Δεν πέρασε πολύ ώρα και επιβιβαστήκαμε στο ντιζελοκίνητο πια τρένο που θα μας πάει στο όνειρο. Στην ζεστή αυτήν την εποχή αλλά πιο κρύα πρωτεύουσα του κόσμου το χειμώνα. Το Ουλάν Μπατόρ. H διαδρομή μέχρι τον μεθοριακό σταθμό είναι χωρίς ενδιαφέρον για πολλούς, ή απίστευτη για κάποιους άλλους. Το γεγονός ότι βρίσκεσαι στην άπω ανατολή αλλά το τοπίο θυμίζει έντονα αγρία δύση είναι ανεπανάληπτο. Ο πολύωρος έλεγχος των διαβατήριων από τους ρώσους, μας νύχτωσε πριν μπούμε σε μογγολικό έδαφος. Αντίο mamaRussia…
