Τουρκία Ελλάδα Στην Καππαδοκία και στα Μαστιχοχώρια.

[travelbreak]

Στην Καππαδοκία και στα Μαστιχοχώρια.​

Τον μήνα Σεπτέμβριο του 2024 σκεφτόμασταν ότι κάπου πρέπει να πάμε τον Οκτώβριο και αποφασίσαμε να πάμε στην Τουρκία. Όμως επίσης αποφασίσαμε για διάφορους λόγους να μην πάμε μόνοι μας αλλά με ελληνικό πρακτορείο από την Αθήνα. Ψάξαμε αρκετά πρακτορεία αλλά δεν μας άρεσε κανένα διότι είτε ήταν ακριβά επειδή έκαναν αεροπορική εκδρομή, είτε ήταν η τιμή τους καλή αλλά την έκαναν οδική, άρα κουραστική, πηγαίνοντας από τη Μακεδονία και τη Θράκη στην Κωνσταντινούπολη και συνέχιζαν από κει. Εμείς όμως θέλαμε να πάμε, αν ήταν δυνατόν, μόνο στην Καππαδοκία και στο Παμούκαλε. Έτσι η μόνη επιλογή ήταν η αεροπορική αλλά το κόστος ανέβαινε σε περισσότερα από 1000€ για ταξίδι μίας εβδομάδας.

Την περίοδο της 28ης Οκτωβρίου τα πρακτορεία έκαναν πολλές εκδρομές στην περιοχή αυτή της Τουρκίας. Όμως βρέθηκε ένα πρακτορείο το οποίο πήγαινε με πλοίο στην Χίο και από εκεί την άλλη μέρα πάλι με πλοίο και πολύ σύντομα πήγαινε Τουρκία. Δεν το σκεφτήκαμε πολύ και αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πρακτορείο. Το κόστος του ταξιδιού ήταν 550€.

Την πρώτη μέρα πήγαινες με το πλοίο που έφευγε βράδυ, από τον Πειραιά στην Χίο. Μετά είχε τέσσερις διανυκτερεύσεις στην Τουρκία και την τελευταία βραδιά έμπαινες πάλι στο πλοίο να επιστρέψεις στον Πειραιά. Εμείς όμως του ζητήσαμε να μείνουμε ακόμα δύο μέρες στην Χίο για να τη δούμε λίγο, αφού εγώ δεν είχα πάει άλλη φορά. Έτσι οι επιστροφή μας δεν θα ήταν στις 29 Οκτωβρίου αλλά στις 31. Αυτή η ιδέα μας άρεσε και το μόνο που ζητήσαμε ήταν στο πλοίο να μείνουμε σε δίκλινη καμπίνα. Έτσι στις 2 Οκτωβρίου πήγα στο γραφείο του και έδωσα προκαταβολή 400€. Επίσης πλήρωσα το πλοίο πήγαινε και έλα με δίκλινη καμπίνα, άλλα 312€. Και έμεναν για να εξοφλήσω 500€. Άρα εγώ για τη δίκλινη καμπίνα πλήρωνα επί πλέον 112€.

Όλα προχωρούσαν κανονικά και η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου το βράδυ. Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση έκανα κατάθεση και τα 500€ για να εξοφλήσω όλο το ταξίδι.

Μία εβδομάδα περίπου πριν την αναχώρηση μαθαίνουμε από τις ειδήσεις ότι οι εργαζόμενοι στα πλοία (ΠΝΟ) απεργούν στις 22 και στις 23 Οκτωβρίου. Ευτυχώς εμείς είχαμε αναχώρηση στις 24 οπότε το ταξίδι θα γινόταν κανονικά.

Ήμασταν σχεδόν έτοιμοι και στις 23 το απόγευμα περίπου στις 6 ακούω στις ειδήσεις ότι η απεργία θα παραταθεί για ακόμα 2 ημέρες. Δηλαδή για τις 24 και 25 Οκτωβρίου. Άρα εμείς δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε με το πλοίο που είχαμε τα εισιτήρια. Τηλεφωνώ στο πρακτορείο και μου είπαν ότι θα μου επιστρέψουν πίσω τα χρήματα που έχω δώσει εκτός εάν ήθελα να πάω αεροπορικώς. Αμέσως μπαίνω στο διαδίκτυο για να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια και τον πηγαιμό και την επιστροφή στην Χίο.

Βέβαια η τιμές είχαν ήδη αρχίσει να ανεβαίνουν αλλά εγώ βρήκα εισιτήρια με περίπου 140€ το άτομο αλερετούρ, συν άλλα 85€ για να έχουμε μαζί μας και μία βαλίτσα. Μέχρι να κάνω την πληρωμή των εισιτηρίων η τιμή είχε ανέβει κι άλλο, οπότε πλήρωσα συνολικά 385€. Όμως όλα καλά και αμέσως έφυγα για το γραφείο του πρακτορείου να του δώσω πίσω τα εισιτήρια του πλοίου και να δω πότε θα πάρω πίσω τα χρήματα μου. Μου είπαν ότι θα μου επιστραφούν μέσα σε δύο τρεις εργάσιμες μέρες γιατί είχα πληρώσει με κάρτα. Πράγματι έτσι έγινε.

Το αεροπορικό εισιτήριο το είχα βγάλει για την Πέμπτη το πρωί στις 11 περίπου. Πήγαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο την επόμενη μέρα που έβγαλα τα εισιτήρια και στις 12 ήμασταν στη Χίο. Με ταξί από το αεροδρόμιο πήγαμε σε ένα στούντιο που είχαμε νοικιάσει στο κέντρο της πόλης δίπλα στην προκυμαία. Το κόστος ήταν 55€ για μία βραδιά, αλλά ο χώρος ήταν πολύ καλός και άξιζε τα λεφτά του.

Ρωτώντας στο πρακτορείο που θα μας έκανε το ταξίδι μάθαμε ότι οι περισσότεροι συνταξιδιώτες μας ήταν άνθρωποι από την Χίο, και συγκεκριμένα από κάποιον σύλλογο του χωριού Καλλιμασιά. Ουσιαστικά μόνο εμείς οι δύο κι άλλα δύο κορίτσια ήμασταν άσχετοι με το σύλλογο, από την Αθήνα.

Κάποια στιγμή πριν φύγουμε από Αθήνα μου έρχεται ένα μήνυμα από τους συμμετέχοντες στο ταξίδι ότι έγινε μία ομάδα στο viber με όλους εμάς. Μπαίνω να δω τα μέλη της ομάδας και ανακαλύπτω ότι σε αυτά ήταν και μία πρώην συνάδελφός μου, συνταξιούχος και εκείνη σήμερα, η Ιφιγένεια. Την πήρα τηλέφωνο και μιλήσαμε και μου είπε ότι και αυτή ήταν στην Αθήνα αλλά θα πήγαινε αεροπορικώς στη Χίο όπως και κάποιοι άλλοι από το γκρουπ. Μάλιστα το γκρουπ θα είχε σχεδόν 50 άτομα. Τελικά τα δύο άλλα κορίτσια που θα έρχονταν από Αθήνα δεν μπόρεσαν να έρθουν και δεν συμμετείχαν στο ταξίδι. Όμως υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι ήταν ή έμεναν στην Αθήνα και ήρθαν στη Χίο αεροπορικώς, όπως και εμείς. Όμως αυτοί ήταν από το συγκεκριμένο χωριό που είχε τον σύλλογο ή είχαν κάποια σχέση με αυτό.

Στη Χίο όταν φτάσαμε πήγαμε στο μικρό διαμέρισμα και μετά κάναμε μία βόλτα για να δούμε λίγο την πόλη, αφού ήταν ακόμα νωρίς. Αρχικά περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης και στην παραλία. Έχει ενδιαφέροντα μικρά κτήρια ως κατοικίες και όμορφα μαγαζιά. Ειδικά στα παραλιακά θα ήταν ωραία να καθίσουμε αλλά δεν το συνηθίζουμε. Προχωρήσαμε λίγο βόρεια και φτάσαμε στο παλιό κάστρο. Ήταν μέσα στην εγκατάλειψη και αυτό και οι κατοικίες πού βρίσκονταν μέσα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν μου άρεσε.

Το μεσημέρι πήγαμε στο δωμάτιο και ξεκουραστήκαμε για δυο ώρες.

Το απόγευμα βγήκαμε πάλι και περπατήσαμε περίπου 2 ώρες και είδαμε την πόλη περισσότερο. Ουσιαστικά είδαμε όλα τα ενδιαφέροντα μέρη, χωρίς όμως να μπούμε σε κάποιο μουσείο. Η Απλωταριά είναι ένας εμπορικός δρόμος που περπατήσαμε, με όμορφα μικρά καφέ και συμπαθητικά κτήρια. Θεωρείται από τα αξιοθέατα της μικρής πόλης, που εκτείνεται σε μεγάλη έκταση και έχει κάπου 30.000 κατοίκους.

 

[Porfyria]

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στην Τουρκία. Σμύρνη και Παμούκαλε.

Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε πρωί-πρωί και στις 7:15 είχαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους ταξιδιώτες στο τελωνείο για την Τουρκία. Εκεί είδαμε και τους συνταξιδιώτες μας καθώς βέβαια και την Ιφιγένεια. Σε λιγότερο από μία ώρα το πλοίο, εν μέσω κάποιας μικρής θαλασσοταραχής, έφτασε στον Τσεσμέ. Τα εισιτήρια του πλοίου ήταν πληρωμένα στο πακέτο του ταξιδιού. Απ’ ό,τι είδα αργότερα στο ίντερνετ κοστίζουν γύρω στα 35 ευρώ. Πολύ ακριβά για τόσο μικρή απόσταση τα βρίσκω.

Εδώ να πω ότι το πούλμαν θα ερχόταν από Αθήνα με το πλοίο όπως θα πηγαίναμε και εμείς στη Χίο. Όμως φυσικά δεν μπορούσε να πάει αεροπορικώς όπως εμείς, και έτσι τελικά δεν έγινε το ταξίδι με το πούλμαν του Αθηναϊκού πρακτορείου, το οποίο υποχρεώθηκε και νοίκιασε ένα πούλμαν από την Σμύρνη για να μας κάνει το ταξίδι. Το ωραίο είναι ότι το πούλμαν πήγαινε μαζί με τον οδηγό του, που ήταν Τούρκος, αλλά μαζί μας ήταν και ο Έλληνας οδηγός, που θα είχαμε κανονικά. Ο άνθρωπος είχε κανονίσει να κάνει το ταξίδι με την σύζυγό του και την κόρη του. Έτσι οδηγούσαν και οι δύο το αυτοκίνητο.

Αρχικά φεύγοντας από τον Τσεσμέ πήγαμε στις Σμύρνη, όπου κάναμε μία στάση σχεδόν μία ώρας. Όσοι ήθελαν άλλαξαν και πήραν λίρες. Άλλαξα κι εγώ 50 ευρώ με 38,3 λίρες ανά ευρώ. Με την Ντίνα κάναμε βόλτα εκεί κοντά για να φωτογραφίσουμε τα σοκάκια με τα μαγαζιά, την πλατεία του ρολογιού (Konak Meydani) και άλλα. Στις Σμύρνη είχαμε βρεθεί και πριν από 41 χρόνια πάλι με την Ντίνα, αλλά βέβαια τώρα ήταν αγνώριστη. Ο δρόμος από τον Τσεσμέ στη Σμύρνη ήταν πολύ καλός και τα τοπία ενδιαφέροντα. Βλέπαμε ωραίες παραλίες και πόλεις με μεγάλα κτήρια, αλλά δε σταματήσαμε. Η απόσταση ήταν κοντά στα 100 χιλιόμετρα.

Ήταν περίπου 12:00 το μεσημέρι που φύγαμε από τις Σμύρνη και αφού κάναμε μια μικρή βόλτα με το πούλμαν, να δούμε τα ενδιαφέροντα της πόλης, χωρίς να σταματήσουμε.

Προχωρήσαμε για το Παμούκαλε, Pamukkale, που σημαίνει κάστρο από βαμβάκι. Pamuk είναι το βαμβάκι και kale το κάστρο. Φτάσαμε στις τρεις και κάτι, αφού η απόσταση πλησιάζει τα 250 χιλιόμετρα.

Εκεί με εισιτήριο 30€ κάναμε βόλτες για περίπου 2 ώρες στους καταπληκτικούς ασβεστώδεις σχηματισμός με τις μικρές λίμνες, που όμως τώρα δεν είχαν και τόσο πολύ νερό. Εκεί που είχε λίγο νερό να τρέχει, πολύς κόσμος έκανε βόλτα μέσα στο ρηχό νερό. Σε κάποιες λιμνούλες πολλοί, κυρίως κοπέλες, έκαναν και μπάνιο. Το νερό σε ορισμένα σημεία ήταν ζεστό και αλλού πιο κρύο. Στις φωτογραφίες που βλέπουμε είναι σίγουρα πολύ πιο όμορφο το μέρος. Για μας ο χώρος είχε τεράστιο ενδιαφέρον και κρίμα που δεν μπορέσαμε να μείνουμε λίγο περισσότερο χρόνο ακόμα. Αλλά το ενδιαφέρον δεν ήταν μόνο οι σχηματισμοί αυτοί με τις λίμνες, αλλά και η αρχαία πόλη με το όνομα Ιεράπολη. Κυρίως γι’ αυτό το λόγο θα θέλαμε λίγο χρόνο παραπάνω, έστω μία ώρα για να την δούμε καλύτερα. Επίσης αν μέναμε και λίγο ακόμα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα θα ήταν μία πολύ καλή ιδέα.

Φωτογραφίες από το μουσείο:

Και από τις αρχαιότητες:

Λίγο πιο πέρα είχε και άλλο λευκό τοπίο:

Έτσι κι αλλιώς στο ξενοδοχείο που πήγαμε από τις 6 δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε.

Ήταν ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με 5 αστέρια. Στις 8 κατεβήκαμε για φαγητό που ήταν αρκετά καλό από ένα τεράστιο μπουφέ. Το ξενοδοχείο είχε πολύ κόσμο από πάρα πολλές εθνικότητες. Είχαμε αρχίσει σιγά-σιγά να γνωρίζουμε και κάποιους ανθρώπους από το γκρουπ. Εκείνοι βέβαια οι περισσότεροι γνωρίζονταν από το χωριό και το σύλλογο.

Το ξενοδοχείο που μέναμε βρισκόταν μακριά από κατοικημένες περιοχές. Εκεί που είναι χτισμένο είναι μία περιοχή που έχει και άλλα μεγάλα καλά ξενοδοχεία τα οποία φαίνεται απευθύνονται αποκλειστικά στους επισκέπτες του Παμούκαλε. Αν κρίνω από τον κόσμο που είδαμε στην επίσκεψή μας στον χώρα είναι πάρα πολλοί οι επισκέπτες. Φαντάζομαι ότι κάθε μέρα θα έχει χιλιάδες. Ο ξεναγός που έχουμε μας είπε ότι πριν από μία εβδομάδα είχε πολλαπλάσια πούλμαν (από τα σημερινά) με τουρίστες. Για να κοιμίσουν λοιπόν όλους αυτούς τους επισκέπτες που επιθυμούν να μείνουν στην περιοχή, υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία μέσα στην ύπαιθρο χωρίς δηλαδή να υπάρχει κάποια πόλη ή ακόμα και χωριό. Αυτά βέβαια υπάρχουν διάσπαρτα εκεί γύρω.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή από την Ιεράπολη στο ξενοδοχείο μας:

Μιας και ανέφερα τον ξεναγό μας να πω ότι είχε γεννηθεί στη Ρόδο και φυσικά μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά. Προφανώς ήταν μουσουλμάνος αλλά ήξερε πολύ καλά την ιστορία και της Ελλάδας και της Τουρκίας. Προσωπικά δεν μου προκάλεσε ούτε φιλικά αλλά ούτε κι αρνητικά συναισθήματα. Στη δουλειά του ήταν τυπικός και όπου χρειάστηκε σωστότατος. Το πρόβλημα ήταν ότι πηγαίναμε νωρίς στα ξενοδοχεία, ενώ μπορούσαμε να κάνουμε λίγες όμορφες βόλτες ακόμα με το φως της ημέρας ή στις πόλεις μέχρι το σούρουπο ή και αργότερα.

Ο δρόμος από τον Τσεσμέ στη Σμύρνη:

Ο δρόμος μέχρι το Παμούκαλε:

 

[travelbreak]

Από το Παμούκαλε στο Προκόπι.
Το πρωί που ξυπνήσαμε είδαμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου το υπέροχο θέαμα με τα αερόστατα που πετούσαν πάνω από το Παμούκαλε.

Και η πισίνα του ξενοδοχείου μας:

Το google δίνει την απόσταση από το Παμούκαλε στο Προκόπι, Ürgüp σήμερα στα τουρκικά, περισσότερο από 600 km και περίπου 8 ώρες διαδρομή, χωρίς βέβαια να κάνεις στάσεις. Έτσι εμείς είχαμε δώσει ώρα αναχώρησης 7:30 το πρωί. Συνήθως οι αναχωρήσεις καθυστερούσαν 10 λεπτά, είτε τα πρωινά είτε στις περιπτώσεις που κάναμε στάσεις για ξεκούραση δική μας και των οδηγών. Φταίει που ήμασταν πολύς κόσμος, συγκεκριμένα σχεδόν 50 άτομα. Ευτυχώς οι καθυστερήσεις δεν ήταν αρκετά χρονοβόρες.

​

Σε όλη την διαδρομή, μέχρι τις 5:30 που φτάσαμε στο Προκόπι, κάναμε 3-4 στάσεις, εκ των οποίων μόνο η μία ήταν για να δούμε ένα παλιό αλλά πολύ καλά αναστηλωμένο Καραβάν σαράι. Είχε την ονομασία Sultanhani, και θεωρείται το μεγαλύτερο που είχε υπάρξει στους δρόμους του μεταξιού. Πράγματι από όσα έχω δει ήταν το μεγαλύτερο και σε πολύ καλή κατάσταση, είτε επειδή είχε διατηρηθεί, είτε επειδή είχε αναστηλωθεί.

Γύρω από το Χάνι βέβαια υπήρχαν άπειρα μαγαζάκια με τουριστικά είδη:

Στην Τουρκία από όμορφα και καθαρά τζαμιά άλλο τίποτα:

Στις 5:30 φτάσαμε στο Προκόπι. Να πούμε εδώ ότι Καππαδοκία σημαίνει περιοχή των όμορφων αλόγων. Εξ ου και το ότι το άλογο είναι το έμβλημα της περιοχής.

Αρχίσαμε να βλέπουμε λίγο πριν μπούμε στην πόλη τα ενδιαφέροντα πετρώματα της περιοχής. Αν και αργά, τηρήσαμε το πρόγραμμα και πήγαμε προς το μέρος που είχε μείνει ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος. Ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης ανεβαίνοντας πάνω σε ένα λόφο. Εκεί υπήρχε σκαμμένο μέσα στο βουνό, εκτός από τα υπόλοιπα μέρη, και ένα σημείο που ήταν ο στάβλος που έβαζαν τα ζώα οι άνθρωποι της εποχής, και ο συγκεκριμένος άγιος έμενε σε αυτόν. Λίγο πιο κάτω ήταν μία εκκλησία και αυτή σκαλισμένη σε βράχο που πήγαινε για τις προσευχές του.

Αμέσως μετά πήγαμε στο πεντάστερο πάλι ξενοδοχείο που μείναμε για να ξεκουραστούμε και μετά να πάμε για φαγητό. Αν και το φαγητό φαινομενικά ήταν αρκετό και σε μεγάλη ποικιλία, δεν είχε καμία σχέση με το φαγητό της προηγούμενης μέρας που ήταν πολύ καλύτερο. Πάντως φάγαμε μια χαρά και τα γλυκά του ήταν πολύ καλά, αλλά δεν ήπιαμε τίποτα γιατί τους τούρκους είναι να τους φοβάσαι. Στο προηγούμενο ξενοδοχείο στο φαγητό εμείς παραγγείλαμε ένα μπουκάλι νερό 1,5 λίτρο και πληρώσαμε 40 λίρες, δηλαδή λίγο πάνω από ένα ευρώ, ενώ ένας διπλανός μας που πήρε το ίδιο μπουκάλι του ζήτησαν στη ρεσεψιόν και πλήρωσε 100 λίρες δηλαδή πάνω από δυόμιση ευρώ.

Το φαγητό προσφερόταν σε μπουφέ και δεν είχαμε συγκεκριμένη ώρα για να πάμε να φάμε. Ο καθένας μπορούσε να πάει όταν ήθελε να καθίσει σε αριθμημένα τραπέζια, απλά να είναι ώρες που ήταν ανοιχτό το εστιατόριο. Και το ξενοδοχείο στο Προκόπι (όπως και στο Παμούκαλε) ήταν γεμάτο κόσμο. Και μάλιστα είχε αρκετούς Έλληνες από άλλο γκρουπ.

Να πω λίγα λόγια για το κόστος των πραγμάτων στην Τουρκία όπως εγώ τα είδα. Ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, το μεγάλο με 1,5 λίτρο, κοστίζει κάπου 25 λίρες δηλαδή περίπου 70 λεπτά. Η τιμή αυτή ήταν στα μαγαζιά που είδαμε στα βενζινάδικα. Σίγουρα σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ στις πόλεις θα κοστίζει λιγότερο, αλλά εμείς δεν επισκεφθήκαμε τέτοιο μαγαζί. Στα ξενοδοχεία το κόστος ήταν 40 λίρες, δηλαδή λίγο πάνω από το 1€. Αρκεί βέβαια να μη σε κλέψουν γιατί μπορεί και να σου ζητήσουν περισσότερα. Σε αυτά τα μαγαζιά στα βενζινάδικα, το κόστος των γλυκών και των ξηρών καρπών που υπήρχαν ήτανε σίγουρα διπλάσιο από ό,τι στα ελληνικά μαγαζιά. Κάποια άλλα γλυκά επίσης ήταν σχετικά ακριβά.

Τα μαγνητάκια τα βρήκαμε από 50 λίρες και πάνω το ένα. Αν όμως ήταν λίγο καλύτερο θα κόστιζε 100 ή και περισσότερες λίρες. Στο Ικόνιο την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας, είδαμε ότι τα ίδια κόστιζαν 20 με 25 λίρες. Τα υπόλοιπα σουβενίρ ήταν πάρα πολύ ακριβά. Και πάλι μιλώ για τα μαγαζιά που επισκεφθήκαμε. Μπλουζάκια, πουκάμισα, φούτερ και καπελάκια ήταν επίσης πολύ ακριβά στα μαγαζιά αυτά. Για παράδειγμα ένα φούτερ μπορεί να κόστιζε 40€ και ένα τισέρτ σίγουρα πάνω από 15€ . Η βενζίνη από ό,τι είδα στα βενζινάδικα κόστιζε από 42 μέχρι 44 λίρες, επομένως το κόστος ήταν περίπου 1€ και 20 λεπτά.

Οι είσοδοι στους αρχαιολογικούς χώρους ήταν σε λογικά επίπεδα. Στο Παμούκαλε για να μπούμε δώσαμε 30€. Βέβαια η δύο ώρες που μείναμε ήταν λίγες. Εννοώ ότι είχε πράγματα να δεις και να καθίσεις πολύ περισσότερο. Στους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους ήταν λιγότερο ακριβά. Όμως σε κάθε χώρο από αυτούς υπήρχαν σημεία που για να τα δεις έδινες επί πλέον χρήματα. Επίσης φαγητό δεν φάγαμε έξω, οπότε πάλι δεν ξέρω τις τιμές. Ο ξεναγός μας είπε ότι είναι πάντως στα καλούτσικα μαγαζιά πολύ ακριβά για να φάει κάποιος. Επίσης μας είπε ότι το κρέας, ας πούμε το μοσχαρίσιο, μπορεί να κοστίζει και 25€ το κιλό.