Μαρόκο To Ταξίδι μου στο Μαρόκο

[LULLU]

δεν σου αρεσε το ταζιν? εσυ το βρισκεις νεροβραστο και εγω πολυ λαδερο......................................

 

[Strani21]

25η Μαρτίου 2019. Εθνική εορτή, γιορτάζει η Ευαγγελία μας που εγκατέλειψε την Κρήτη και έγινε μόνιμος τρόφιμος… του ΕΜΠ, μα το σπουδαιότερο, μέρα κατάλυσης ιχθύος γράφει και υπενθυμίζει το ημερολόγιο. Εμείς μόνο με το πρωινό, νηστικοί ολημερίς φτάνουμε στο αεροδρόμιο της Μενάρα με σκοπό να κάνουμε την κατάλυση του ιχθύος στην Εσσαουίρα παρακαλώ, που επιμόνως συνάδελφοι ταξιδευτές μας αναφέρετε εδώ.

Πολύωρη η θεώρηση των διαβατηρίων. Βγαίνω έξω, κοιτάζω το όνομα μου στα χαρτάκια των οδηγών, ξενοδόχων και γραφείων, τίποτα. Ο οδηγός μας που είχα πληρώσει 60 ευρώ στο πρακτορείο του για να μας πάει στην Εσσαουίρα άφαντος. Smart phone δε χρησιμοποιώ ένα τοπικό τηλέφωνο μου είχαν δώσει κείνη τη στιγμή με το άγχος που είχα δεν μπορούσα να το βρω. Ξαναμπαίνω στις αίθουσες αλλάζω τα πρώτα χρήματα βάζω μια sim cart και η παρέα μου με περίμενε με το πρόβλημα λυμένο. Ο αριθμός τλφ βρέθηκε, ο οδηγός κοιμόταν στο πάρκιν και περίμενε. Και λέμε για πρακτορείο μεταφοράς επιβατών με καλές κριτικές στο Τ/Α αλλά το ταχτοποίησα αναλόγως γιατί είχαμε και συνέχεια.

O οδηγός μας γύρω στα πενήντα χαμογελαστός σαν να μην τρέχει κάτι και καλοντυμένος ίσως το πιο καλοντυμένο άτομο που συναντήσαμε στο Μαρόκο μας έφτιαξε την διάθεση σ αυτό συνετέλεσε και η πεντακάθαρη μέσα κι έξω άσπρη αμαξάρα του, μια Χιουντάι καινούρια και άνετη. Μόνο που έκανε τρεις ώρες για να φτάσει όσο δηλαδή και το λεωφορείο. Προσεκτικός εφάρμοζε όλους τους κανόνες οδήγησης, κάτι που είδαμε κι αργότερα και στον οδηγό από Φες προς Μαρακές. Όσο ήταν μέρα παρατηρούσαμε τις καλλιέργειες των δένδρων του αργκάντ που είχαν μέγεθος ίδιο με των ελαιοδέντρων και ο καρπός όσο μια μεσαίου μεγέθους ελιά. To ίδιο σκληρό με της ελιάς είναι το κουκούτσι του και η ψίχα είναι άσπρη και έχει το σχήμα και το μέγεθος κολοκυθόσπορου. Όταν τον μασήσετε ο ερεθισμός στο λαιμό διαρκεί αρκετά λεπτά.

Φτάσαμε νύχτα στο ξενοδοχείο που δεν ήταν πολύ μέσα στη μεδίνα αλλά κοντά στα πρακτορεία των λεωφορείων . Πριν ξεκινήσουμε από Μαρακές περάσαμε από το σταθμό των τρένων και βγάλαμε εισιτήρια για μεθαύριο γιατί η Εσσαουίρα δεν έχει τρένα κι ούτε εκδίδουν εισιτήρια.

Δεν υπάρχει πιο δυσάρεστη κατάσταση από το να φτάσεις σε μια άγνωστη πόλη να είναι νύχτα και κακώς φωτισμένη. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουμε το λιμάνι και τα εστιατόρια κάθε είδους ήταν κλειστά. Σε μια γωνιά ένας γεροντάκος έψηνε βάφλες και καταλήξαμε θεονήστικοι όλη μέρα, να τη βγάλουμε με βάφλες κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ στην Ελλάδα, και ντόπιο τσάι. Που; στην Εσσαουίρα… Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο ένα φωτισμένο σημείο που φαινόταν από μακριά ήταν ο μοναδικός πάγκος που διανυχτέρευε με ψάρια απ όλα τα είδη. Όμως ήταν αργά για μας κείνη την ώρα. Το επόμενη μέρα πήραμε ξανά τα ίδια μονοπάτια περάσαμε από το πρακτορείο των λεωφορείων και βγάλαμε τα εισιτήρια για το Μαρακές για τις 5 το απόγευμα, εντοπίσαμε το λιμάνι με τα καΐκια που ξεφόρτωνα τις ψαριές του, παρακολουθήσαμε ένα μοναδικό σόου με τους γλάρους να κλέβουν τις σαρδέλες από τους πάγκους των μικροπωλητών βουτήξαμε σε λασπόνερα, είδαμε ξανά τις παράγκες για το μεσημεριανό μας, και προχωρήσαμε προς εξερεύνηση της πόλης.

Ένα φαρδύς κύριος δρόμος με μαγαζιά, καφέ εστιατόρια τουριστικά είδη κλπ. Ήρεμη ατμόσφαιρα χωρίς να μας ενοχλούν, πιο πάνω κοντά στην πύλη τα μικρομάγαζα τους μια μικρή γεύση το τι θα αντιμετωπίζουμε καθημερινά, σε μια κλειστή και συμπαθητική πλατεία μακριά από τη φασαρία πήραμε το πρώτο καφεδάκι. Περιπλανηθήκαμε στα στενά βρεθήκαμε σε παράγκες μας άνοιξε η όρεξη και με 8 ευρώ το κιλό τα ψάρια στα κάρβουνα κάναμε την κατάλυση του ιχθύος μια μέρα μετά.

Το λεωφορείο άνετο και καθαρό ξεκίνησε και έφτασε στο Μαρακές στην προγραμματισμένη ώρα με μία εικοσάλεπτη στάση για ξεκούραση. Το εισιτήριο 8 ευρώ το άτομο. Ένα ψιλόβροχο είχαμε στη διαδρομή στο Μαρακές έκανε κατακλυσμό, το ταξί έφτασε κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου μας Le Grand Imilchil αλλά και γι αυτή τη μικρή απόσταση χρειαστήκαμε ομπρέλες. Έξω από το ξενοδοχείο μας πανέμορφα πάρκα λίγο πιο πέρα φαινόταν το Κουτούμπια κοντά του η Jemma El Fna και η βροχή με το τουλούμι!

View attachment 268623 View attachment 268624 View attachment 268625 View attachment 268626 View attachment 268627 View attachment 268628 View attachment 268629 View attachment 268630 View attachment 268631 View attachment 268633 View attachment 268634 View attachment 268635 View attachment 268636 View attachment 268637 View attachment 268638 View attachment 268639 View attachment 268640

Για πάμε!

 

[chrisko]

Παιδιά καλησπέρα σας.
Θελω να ρωτήσω εαν γνωρίζεται στην περίπτωση που εχεις διαβατήριο χωρας μη-ΕΕ(Αλβανίας) εαν ειναι το ίδιο στο να πας ή χρειάζεται και βιζα...
Την ίδια απορία εχω και για την Ιορδανία

 

[soudianos]

Τηλεφωνούσαμε συνεχώς στο ξενοδοχείο να έρθει κάποιος υπάλληλος έξω από τη Μεδίνα για να μας πάρει, αλλά το τηλέφωνο δεν απαντούσε. Τελικά ο οδηγός κατόπιν συνεννοήσεως με φίλο του μας παρέλαβε και προχωρήσαμε προς το Ριάντ το οποίο όπως και τα προηγούμενα μας δεν έκλεισα πολύ βαθιά στη Μεδίνα. Καλοντυμένος ο νεαρός δεν καταδέχτηκε να πάρει έστω και μια αποσκευή να μας βοηθήσει αλλά βάδιζε τριάντα μέτρα πριν από μας κι εμείς ακολουθούσαμε με δύο αποσκευές ο καθένας μας στο χέρι!

Στο τέλος ήθελε και φιλοδώρημα και τα τέσσερα ευρώ που του έδωσαν οι φίλοι μας του φάνηκαν λίγα. Τον αφήσαμε να φωνάζει και μπήκαμε στο Riad dar Salam. Το σωστό ήταν να τον πλέρωνε ο οδηγός. Όμως όπως γίνεται και σε άλλες χώρες όμοιες με το Μαρόκο οι τουρίστες θα αποτελούν πηγή εκμετάλλευσης για τους ντόπιους που λίγο ή πολύ ασχολούνται μαζί τους. Κάποιες δε περιπτώσεις που ανέφερα σε προηγούμενες σελίδες όπως, όταν με ένα ευρώ πήγαμε τέσσερα άτομα συν οκτώ αποσκευές με grand taxi από την πόλη στο σταθμό θεωρείται επιτυχία και μακάρι να το επιτυγχάνουν όλοι.

Ο υπάλληλος του Ριάντ κλεισμένος στην στολή του εργαζόταν 24 ώρες το 24ώρο. Το τηλέφωνο δεν απαντούσε όταν καλούσαμε γιατί βρισκόταν στο γραφείου του ξενοδόχου και ήταν κλειδωμένο κείνες τις απογευματινές ώρες. Όμως ο υπάλληλος που στην αρχή μας φάνηκε ιδιότροπος και πιεστικός μας είχε στείλει με e mail με το δικό του αριθμό για να μας εξυπηρετήσει. Εμείς όμως δεν το λάβαμε γιατί δεν είχαμε κινητό με PC. Κι αυτή είναι η δεύτερη περίπτωση μετά την ταλαιπωρία της άφιξης στο αεροδρόμιο του Μαρακές, όπου η μη ύπαρξη smartphone μας άφησε ανημέρωτους. Θα υπάρξει και τρίτη αλλά και τέταρτη παρόλο που είχα ενημερώσει όλους που θα είχα συναλλαγές.

Tα δωμάτια μας εδώ ήταν στο ισόγειο στενά και άβολα. Η ξενοδόχος μας έκανε την εμφάνιση της την επόμενη μέρα λιγομίλητη, καλοντυμένη, ελαφρώς και πονηρώς χαμογελαστή. Η τιμή εκάστου δωματίου ήταν υπερβολικά υψηλή με 55 ευρώ τη βραδιά και ματαίως προσπαθούσα να βρω την αιτία. Δεν είχε κάτι παραπάνω από τα άλλα που μέιναμε και τα οποία το προσωπικό τους ήταν πολύ φιλικό. Το είχα κλείσει όμως στα 55 γιατί έταζε χαμάμ και εστιατόριο. Αυτά όμως δεν είχα σχέση με το ριάντ απλά σε έστελνε σε συγκεκριμένες διευθύνσεις για την παροχή αυτών των υπηρεσιών. Τελικά με εμπειρία που πήραμε από τις άλλες πόλεις μπορούσαμε να συγκρίνουμε πολλά πράγματα στο Μαρακές, πράγμα που δεν θα γινόταν αν το είχαμε πρώτο στο πρόγραμμα.

Ένα άλλο αρνητικό που δεν το συναντήσαμε αλλού ήταν ότι ήθελε την πληρωμή σε ντιχράμ. Την μετατροπή των 330 ευρώ συνολικά την έκανε με την υψηλότερη τιμή του ευρώ. Πληρώσαμε το ποσό των ντιχράμ με κάρτα γιατί τόσες χιλιάδες δεν είχαμε μαζί μας, κι όταν την έλεγξα μετά το ταξίδι είχαμε χρεωθεί οκτώ ευρώ επιπλέον για την μετατροπή του συναλλάγματος. Ενώ όταν είχαμε μείνει στο le grand hotel Imilchi το πρώτο βράδυ, πληρώσαμε με κάρτα σε ευρώ και χρεωθήκαμε το ίδιο ποσό. Τελικά εκείνο το ξενοδοχείο απεδείχθη καλύτερη επιλογή. Ήταν φτηνότερο σε μια όμορφη θέση με κήπους, πάρκα και η Κοτουμπία φαινόταν απ το μπαλκόνι μας.

Δεν ξεκουραστήκαμε πολύ, πήραμε την χάρτη της Μεδίνα και σε 20 λεπτά ήσασταν στη θρυλική πλατεία Jamaa el Fna. Είχε νυχτώσει και οι καλλιτέχνες της πλατείας έλειπαν. Πολλοί όμως οι πάγκοι φωνές που σε καλούσαν να δοκιμάσεις τις λιχουδιές ιδίως τα θαλασσινά. Προτιμήσαμε ένα καφέ μπαρ απ όπου πήραμε την πρώτη συνολική εικόνα της. Όμως δεν διαλέξαμε το καλύτερο και τα γλυκά του ήταν για κλάματα. Γνώριζα βέβαια κάποια ονόματα που είχατε προτείνει αλλά μετά από την κούραση της ημέρας δεν είχαμε όρεξη για ψάξιμο.

Tην επόμενη μέρα ξεκινήσαμε την περιήγηση με πρώτο τον κήπο Μαζορέλ το οποίο αργότερα αγόρασε ο Υβ Σαιν Λωρέν. Πήγαμε περπατώντας, τα δύο μικρά μουσεία ήταν κλειστά εκείνη τη μέρα κι έτσι για αρκετή απολαύσαμε την ομορφιά και τη δροσιά του.

Επόμενο σταθμός ήταν το σήμα κατατεθέν της πόλης το υψηλό τζαμί Κουτουμπία με τον μιναρές ορατό από κάθε σημείο της πόλης. Εκεί πήγαμε με ταξί 40 ντιχράμ. Κατόπιν πεζοπορώντας, πήραμε τη μεγάλη λεωφόρο που περνά μπροστά του για να πάμε στο Palais El Badi. Λίγο πριν φτάσουμε σ αυτό το μουσείο βρεθήκαμε στην πλατεία Place des Ferblantiers. Eίναι μια αρκετά συμπαθητική πλατειούλα που σας τη συνιστώ για φαγητό ή για καφέ. Με στέγαστρα τα εστιατόρια καφέ και με κολόνες θυμίζουν πλατείες αποικιακού ρυθμού – πιθανώς πορτογαλικές επιρροές- όπως τις βλέπουμε στην λατινική Αμερική, και τούτο συμπλήρωνε οι ομάδες μουσικών που διασκέδαζαν τους πελάτες.

Μετά το καφεδάκι μας που το χρειαζόμασταν γιατί το είχαμε καθυστερήσει επισκεφτήκαμε το Palais El Badi ένα ογκώδες συγκρότημα από κάστρα, πύργους, αίθουσες κενές και μια μεγάλη κλειστή πλατεία.

Επιστρέψαμε στην πλατεία και δίπλα της ακριβώς βρίσκεται η Mela, δηλαδή η εβραϊκή περιοχή με αναρίθμητα μαγαζάκια στα στενοσόκακα τα οποία πουλούσαν κάθε είδους μπαχαρικά. Οτιδήποτε παράγει η φύση υπήρχε εκεί, τίποτε δεν πάει χαμένο στο Μαρόκο. Εντύπωση μου έκανε ένα σακί γεμάτο από σπασμένα ξεραμένα όστρακα αχινών. Όταν τους ρώτησα σε τι χρησιμεύουν, απάντησαν ότι διώχνουν τα κουνούπια από το σπίτι!

Συνεχίσαμε για το Palais de la Bahia. Kτισμένο το 19ο αιώνα γεμάτες οι αίθουσες με ισλαμική και μαροκινή τέχνη απείρου κάλους ένα σύνολο που όμοιο του δεν είδα στο Ιράν που έχει πλήθος αραβουργημάτων.

Το ζευγάρι οι φίλο μας επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, εμείς συνεχίσαμε για τους τάφους των Saadiens που ήταν εκεί κοντά αλλά δεν τους προλάβαμε ανοικτούς γιατί το μεσημεριανό που πήραμε στην πλατεία μας καθυστέρησε.

Συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι την Jemaa El Fna σ ένα κάθετο δρόμο προς αυτή πήρε το μάτι μας τουριστικό γραφείο με διάφορες ημερήσιες εκδρομές και οι εικόνες της Ουρίκα μας ενρυπωσίασαν. Κλείσαμε οι δυο μας με 20 ευρώ το άτομο για την επόμενη.

Συμπληρώσαμε την πρώτη μας μέρα περιήγησης στο Μαρακές η οποία ξεκίνησε στις εννέα το πρωί με μια πολύωρη βόλτα στην φημισμένη πλατεία, το ήλιο να βασιλεύει δίπλα από τον μιναρέ της Κουτουμπία κι ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δένδρων σχηματίζοντας με τις ακτίνες του πανέμορφες ανταύγειες κατά μήκος του δρόμου που ενώνει την πλατεία με το τζαμί γεμάτου από άμαξες, με τους συμπαθητικούς αμαξάδες να περιμένουν υπομονετικά τους πελάτες τους και γύρω μας δεκάδες καλλιτέχνες του δρόμου να παρουσιάζουν το ταλέντο τους στα παιδιά στους τουρίστες ξένους και ντόπιους δημιουργώντας μια ευχάριστη χαρούμενη ατμόσφαιρα δικαιώνοντας την φήμη αυτής της πλατείας. Λίγο πιο πέρα, ο σαματάς από τις φωνές των κραχτών των πάγκων με κάθε είδους φαγητά και λιχουδιές, καθώς και τα γύρω από την πλατεία καφέ μπαρ συμπλήρωναν την όλη εικόνα της Jemaa El Fna

Jardin Majorelle. Δια χειρός Υves Saint Laurent. H τέφρα του έχει σκορπιστεί εδώ.

Κουτούμπια

Παλάτι ελ Μπαντί

Σ' αυτόν τον περιμετρικά κλειστό υπαίθριο χώρο κάναν την βολτούλα τους οι γυναίκες του χαρεμιού του μεγιστάνα. Εκάστη εξ αυτών είχε το δωμάτιο της, βλέπετε τις πόρτες, για τις ιδιαίτερες στιγμές μαζί του!!

 

[soudianos]

Το 12θέσιο βανάκι για την Ουρίκα ήταν γεμάτο και οι μόνοι ξένοι ήμασταν εμείς οι δύο και ένα ζευγάρι από τη Βραζιλία. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν νεαροί Μαροκινοί τουρίστες. Μετά από μια ώρα και κάτω από βροχή αρχίσαμε να μπαίνουμε στην κοιλάδα. Αρχικά σταματήσαμε στο συνεταιρισμό Βερβερίνων γυναικών που ασχολούνται με την επεξεργασία του αργκάν. Μας έτυχε κι άλλο στην διάρκεια του όλου ταξιδιού μας στον Μαρόκο αλλά εδώ μας έκαναν πιο λεπτομερή ενημέρωση και μας έδειξαν πολλών ειδών προϊόντα. Μέτα το αρωματικό τσαγάκι που μας κέρασαν συνεχίσαμε μέχρι το κυρίως χωριό της κοιλάδας σένα τοπίο εξωπραγματικό που θύμιζε ταινία του Ντίσνεϋ από τη χώρα των θαυμάτων.

Περάσαμε το γεφυράκι πάνω από το ποτάμι που έτρεχε άγριο ανάμεσα στα βράχια βρεθήκαμε στην απέναντι πλευρά και συνεχίσαμε για μισή ώρα με τα πόδια στο απότομο μονοπάτι που είτε πέρναγε ανάμεσα από τα μαγαζάκια τουριστικών ειδών των Βέρβερων είτε πάνω από τα γλιστερά βράχια και κατέληγε στον τον τελευταίο μεγάλο καταρράχτη μιας σειράς καταρρακτών και λιμνών απλησίαστους για τους απλούς εζοπόρου.

Πριν επιστρέψουμε για το Μαρακές μας πήγαν σ ένα εστιατόριο για φαγητό για όσους το επιθυμούσαμε, περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα, κι εδώ φάνηκε ξανά η ιδιαίτερη μεταχείριση προς τους τουρίστες παρά το ότι στην παρέα μας ήταν σχεδόν όλοι μαροκινοί. Το εστιατόριο είχε το ισόγειο, το πρώτο όροφο και τον δεύτερο. Εμάς τους ξεχωριστούς… μας έβαλαν στον δεύτερο όπουο κατάλογος είχε μόνο tajin μενού των 120 και 100 ντιχράμ και ένας οργανοπαίκτης με το ακορντεόν του ήταν έτοιμος να μας διασκεδάσει…! Αρνήθηκα τέτοιες κοροϊδίες κι εξ άλλου κρατούσαμε σε όλο το ταξίδι διάφορα φαγώσιμα, το ίδιο έκαναν οι περισσότεροι. Αργότερα πρόσεξα ότι ο οδηγός ο ξεναγός και κάποιοι ντόπιοι έτρωγαν τα σουβλάκια τους τις τηγανιτές πατάτες και τα σαλατικά στο ισόγειο. Τελικά από τα λίγα άτομα που γευμάτισαν στον όροφο μια κυρία διαμαρτυρήθηκε πολύ έντονα στον ξεναγό…

Στο Μαρακές όπου φτάσαμε κατά τις πέντε συναντήθηκα σ ένα καφέ με τον υπάλληλο του πρακτορείου που μας έστειλε στην Ουρίκα για να κανονίσω την μετάβαση μας από το ριάντ στο αεροδρόμιο νωρίς το επόμενο πρωί. Γιατί ο οδηγός του πρακτορείου που είχα κλείσει και πληρώσει 10 ευρώ πριν ξεκινήσει το ταξίδι μας και το οποίο πρακτορείο ήταν το ίδιο με αυτό που μας εξυπηρέτησε έστω και προβληματικά στην άφιξη μας στο Μενάρα, στο τηλέφωνο μου είπε ότι σταμάτησε την συνεργασία μ αυτό το πρακτορείο! Επικοινώνησα μαζί του και οι λόγοι ήταν λογιστικοί… απ ότι μου είπαν και ότι τα δέκα ευρώ επεστράφησαν στον λογαριασμό μου.!

Ο υπάλληλος του ήρθε στο καφέ συνοδευόμενος από την αρραβωνιαστικιά του γιατί όπως μας είπε κείνη τη μέρα είχε ρεπό και κατέβηκε μόνο για μας. Η κοπέλα του έμοιαζε σα να είχε βγει από τις ιστορίες των χιλίων και μία νυχτών. Δώδεκα μέρες στο Μαρόκο κι όμως όμοια της δεν είχαμε ξαναδεί. Τυλιγμένη με μεταξωτά αραχνοΰφαντα διαφόρου χρώματος, κεφάλι καλυμμένο μόλις που διακρινότανε ένα λεπτό μελαχρινό προσωπάκι, ηλικία γύρω στα 17 χρονών, έμοιαζε ντυμένη σαν τη Σαλώμη πριν αρχίζει να πετά τα ρούχα της. Αν όλες οι κοπέλες των νεαρών μαροκινών όπως τέτοιος ήταν ο φίλος μας είναι σαν αυτή, τότε έχουν δίκιο να τις μαντρώνουν μέσα σε τοίχους και ψηλά παράθυρα με χοντρά κάγκελα…

Συμφωνήσαμε στην τιμή των 15 ευρώ να μας στείλει τον οδηγό στο ξενοδοχείο στις 0315 το πρωί, οπωσδήποτε, τόνισα πολλές φορές γιατί η αναχώρηση της πτήσης ήταν 0615.

Eικόνες από το Βερβέρικο σπίτι. Εδώ το πάνω μέρος του νερόμυλου που αλέθει το στάρι και λειτουργεί

 

[soudianos]

Αφήσαμε τον υπάλληλο του πρακτορείου με την όμορφη αρραβωνιαστικιά του και συνεχίσαμε για την Jemaa El Fna αφού πρώτα πήραμε ένα ελαφρό δείπνο στη Rue de Bab Agnou.

Τελευταίες ώρες του ταξιδιού μας και όπως χθες πετύχαμε την ώρα που ο ήλιος βασίλευε πίσω από την Κουτούμπια, οι καλύτερες στιγμές στην πλατεία. Περιπλάνηση ξανά ανάμεσα στους θιάσους όπου χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα με περιδέραια από φίδια περασμένα στο λαιμό μου. Φίδια ψόφια σχεδόν ακίνητα με τον ιδιοκτήτη τους να μου τραβάει συνεχώς φωτογραφίες με την κάμερα. Έβγαλα ένα ευρουλάκι να του δώσω φάνηκε λίγο του έβαλα και δεύτερο. -Όχι είπε, δύο μου έδειξε με τα δάκτυλα, δύο δεκάευρα. Αν νομίζεις πως είμαστε χτεσινοί έκανες λάθος. Μέχρι που βαρέθηκε να μ’ ακολουθεί φωνάζοντας και η υπόθεση έληξε.

Νύχτωσε, προχωρήσαμε στο σημείο της πλατείας για να μπούμε στο δρομάκι της Μεδίνας που θα μας βγάλει στο Ριάντ μας. Σ εκείνη την άκρη της πλατείας υπήρχε ένας μεγάλος χώρος με φυτώρια. Το στοιχείο «μας»… Μελετήσαμε για αρκετή ώρα τον λουλουδόκοσμο του Μαρόκου, με αποτέλεσμα μαζί μ’ ένα φυτώριο μπαμπού με το χώμα και την κοπριά του θα δοκιμάσουμε να περάσουμε σε λίγες ώρες από τον έλεγχο να μπούμε στο αεροπλάνο. Τελικά η επιχείρηση έληξε με επιτυχία και τώρα τούτο ευδοκιμεί αισίως στον κήπο. Ο καρπός αργκάν για φύτεμα ήταν πανάκριβος και κόστιζε ένα ευρώ το κομμάτι. Όμως είχαμε μαζέψει αρκετούς από της παρουσιάσεις του αργκάν που μας έκαναν στις εκθέσεις. Τους έπαιρνα με την χούφτα μου για να δώσω και στους φίλους μας. Δύο απ αυτούς έχουν φυτρώσει τώρα και παρακολουθούνται με περίσσια φροντίδα.

Στις 0230 σηκωθήκαμε για να ετοιμαστούμε η αναχώρησης μας ήταν 0610. 0315 βγήκα στο δρόμο να περιμένω το ταξί όπως συμφώνησα. 0325 ακόμα τίποτα. Τηλεφώνησα στο πρακτορείο, το ταξί μου είπε είναι έξω και σας περιμένει. Λάθος ριάντ. Υπάρχουν τρία ξενοδοχεία με το ίδιο όνομα. Ένα ταξί που μας είδε σταμάτησε, την ώρα που φορτώναμε παρουσιάστηκε το δικό μας που βέβαια τον ακυρώσαμε. Σε όλη αυτή την επιχείρηση το υπάλληλος του ξενοδοχείου στάθηκε δίπλα μας μέχρι που μας αποχαιρέτισε.

Περάσαμε από το τσεκίν μόνο για έλεγχο των εισιτήριών κι ακολούθως στην αίθουσα αναμονές για την έξοδο. Μάθαμε ότι ένα γρουπ πρακτορείου με Χανιώτες βρίσκεται στην αίθουσα και επιστρέφουν αρκετά δυσαρεστημένοι από το ταξίδι. Πήρε το μάτι μου ένα άτομο παιδικός φίλος, από τα πρώτα βήματα της ζωής μας στις αξέχαστες γειτονιές κι αργότερα μόνο μια κάποια τυχαία συνάντηση μας ξανασμίγει. Επιβεβαιώθηκαν οι φήμες, αλλά ήταν επόμενο όταν σαράντα άτομα με πρακτορείο σε μια χώρα σαν το Μαρόκο! Και με έξοδα για επτά μέρες παραπάνω από τις δικές μας 11.

Η έξοδος από τις πύλες έγινε κάπως νωρίς το ταξιδάκι ήταν πολύ ήρεμο. Ανοίγοντας τον υπολογιστή στο σπίτι να διάβασα μηνύματα 12 ημερών, μεταξύ αυτών ένα από την Ryaian ότι η έξοδος από την πύλη του Μενάρα θα πραγματοποιηθεί μία ώρα πριν την αναχώρηση διότι εκτελούνται έργα σ’ εκείνη την πτέρυγα του αεροδρομίου! Δικαιολογημένο ήταν λοιπόν το άγχος μου για την καθυστέρηση του ταξί και μάθημα ότι το smart phone είναι απαραίτητο στα ταξίδια.
Επειδή όμως τα προβλήματα σε κάνουν να μην πλήττεις στο ταξίδι όπως λέει και ο ποιητής… ήταν ένα επιτυχημένο ταξιδάκι με τους φίλους μας πρωτάρηδες αρκετά ικανοποιημένους. Πλήρεις εμπειρία και γνώσεις γι αυτή τη χώρα, ένα επόμενο για τις υπόλοιπες πόλεις, παραθαλάσσιες και μη, καθώς και για την εκπλήρωση ξεχασμένων προγραμμάτων θα είναι παιχνιδάκι.

Τέλος


Σουκ πέτρας και πηλού.
" Είναι εκπληκτικό το πόση αξιοπρέπεια κερδίζουν τα αντικείμενα που φτιάχνει ο άνθρωπος...ο αγοραστής παρατηρεί από την αρχή τον τρόπο που φτιάχνονται τα πράγματα... γιατί στην ερήμωση της σύγχρονης ζωής μας, συμβάλλει και το ότι όλα μας έρχονται έτοιμα στο σπίτι, για χρήση σαν να βγαίνουν από άσχημες μαγικές μηχανές"
El. Canetti "Οι φωνές του Μαρακές'
Εδώ ούτε ένα βλέμμα δεν καταφέραμε να εισπράξουμε προσηλωμένες στο έργο τους όπως οι μεγάλοι καλλιτέχνες

 

[Tracer]

Καλησπέρα Σουδιανέ, έχω ξεκοκκαλίσει την ιστορία σου και πήρα πολλές ιδέες για το ταξίδι μου στο Μαρόκο. Φοβερές φωτογραφίες και πολύ ωραία περιγραφή! Θυμάσαι μήπως που μείνατε στη Φες και πιο ήταν το καλό εστιατόριο εκεί; Καλά ταξίδια!

 

[soudianos]

Καλησπέρα Tracer είναι το Dar El Yasmine. Το καλό εστιατόριο δεν κράτησα όνομα αλλά θα κοιτάξω να το βρω στον χάρτη

 

[Tracer]

Καλησπέρα Tracer είναι το Dar El Yasmine. Το καλό εστιατόριο δεν κράτησα όνομα αλλά θα κοιτάξω να το βρω στον χάρτη

Ευχαριστώ πολύ!

 

[soudianos]

Molay driss λέγεται
https://www.google.com/maps/place/M...df8913a19!8m2!3d34.0648755!4d-4.9761173?hl=fr

να πας και στο cafe clock κάποιο βραδάκι

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[duty_free]

Το αεροδρόμιο του μαρακές, θέλει τυπωμένην την κάρτα επιβίβασης, έτσι δέν είναι;

Πώς την βολέψατε;