The official off-topic v4. ®

[niax]

ΟΚ, απο όσα έχω διαβάσει (μπορεί να κάνω και λάθος) ο ίδιος συνεχίζει και δηλώνει βίαιος εχθρός του συστήματος (του οποίου είναι αιχμάλωτος τώρα).
Δηλαδή, δηλώνει "εάν βγω θα σε σκίσω" και απο την άλλη "αφήστε με να βγω".

Τα ιδια τα δηλωνουν και αλλοι που ειναι εξω. Επισης μια χαρα θα μπορουσε να πει ψεματα μετανιωσα για να βγει και μετα να κανει οτι να ναι. Δεν ζουμε (η δεν θα επρεπε να επιδιωκουμε να ζουμε) στο Minority Report, το παιδι εχει καταδικαστει μονο για μια ληστεια, ακομα και το αστικο δικαστηριο την κατηγορια της τρομοκρατιας δεν την υιοθετησε. Και βασει αυτου που εχει καταδικαστει δικαιουται και αδειες για τη σχολη του.
Κι οσοι τον φοβουνται τοσο ας εχουν υπ'οψην οτι εφαγε 16 χρονια ποινη στα 20 του, καποια στιγμη θα βγει εξω οπως και να χει. Η μηπως να τον κρατησουμε μια ζωη στη φυλακη επειδη φωναξε ζητω η αναρχια ρε κουφαλες και εφτυσε ενα ΕΚΑΜητη?
Τελος ο αγαπητος υπουργος δικαιοσυνης εχει ηδη αρχισει να εισηγειται σπουδες εξ αποστασεως για ολους τους κρατουμενους και οχι μονο τους "αμετανοητους" οπως το Ρωμανο. Αυτο λεει πολλα κατ'εμε.

 

[emouli]

http://www.koutipandoras.gr/article/128403/kalytera-na-eisai-emporos-narkotikon-para-o-romanos

http://www.koutipandoras.gr/article...li-sti-fylaki-nigritas-me-ypografi-athanasioy

Αφιερωμένα σε αυτούς που έχουν εμπιστοσύνη στον υπουργό Δικαιοσύνης...

 

[jousis]

Τελος ο αγαπητος υπουργος δικαιοσυνης εχει ηδη αρχισει να εισηγειται σπουδες εξ αποστασεως για ολους τους κρατουμενους και οχι μονο τους "αμετανοητους" οπως το Ρωμανο. Αυτο λεει πολλα κατ'εμε.

Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία οτι βαδίζουμε προς τα εκεί. Όπως είπα, τα φασιστάκια είναι και απο τις δύο πλευρές. Και στις κοκορομαχίες των δύο την πληρώνουν πάντα οι μεσαίοι.

Εγώ πάντως έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στο δικαστικό-σωφρονιστικό σύστημα χρόνια πριν.
Μετά το σούρσιμο στο αυτόφωρο γνωστών μου που μπήκαν σε κατάστημα να προστατευτούν, την πολύμηνη φυλάκιση άλλου γνωστού μου ενώ όλοι οι αστυνομικοί δηλώνανε πως δεν έχει καμία σχέση, κ.α. δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κλίκα τους.

Και όταν ξέρω οτι μέσα στην φυλακή βρίσκονται άνθρωποι αθώοι, μετανοιωμένοι, εξαθλιωμένοι, ο τελευταίος που θα σκεφτώ να κάνω ήρωα είναι ο Ρωμανός.
Αυτό ήθελα εξ' αρχής να πω, χωρίς να υποστηρίζω τυφλά "την τάξη και την ηθική" όπως ίσως βιαστήκατε να μου καταλογίσετε.

 

[liopyr]

Και όταν ξέρω οτι μέσα στην φυλακή βρίσκονται άνθρωποι αθώοι, μετανοιωμένοι, εξαθλιωμένοι, ο τελευταίος που θα σκεφτώ να κάνω ήρωα είναι ο Ρωμανός.

Και γι'αυτούς κάνει απεργία πείνας ο Ρωμανός, που δυσκολεύεσαι να τον αποκαλέσεις ήρωα (λες και διεκδίκησε ποτέ τέτοιο τίτλο), αλλά το "φασιστάκι" της άλλης πλευράς σου βγήκε κάπως εύκολα.

Πρακτικά, εσύ τι ακριβώς έκανες γι'αυτούς;
Γιατί ωραία είναι να καθόμαστε και να γράφουμε εδώ εκ του ασφαλούς την αποψάρα μας, αλλά μεταξύ μας, ούτε απεργία από τα πιτόγυρα δεν αντέχουμε 3 εβδομάδες.

___


Διαβάζοντας διάφορα άρθρα, απόψεις και συμπεριφορές, σε κοινωνικά δίκτυα, εφημερίδες, τηλεοράσεις κλπ, αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ο χλευασμός προς το πρόσωπο του Ρωμανού είναι απλή, ενστικτώδης ..ζήλια.
Ζηλεύουν αυτό που δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ τους.

Και με το δίκιο τους εδώ που τα λέμε. Αφού έμαθαν πως για να "προκόψεις" πρέπει να βρεις έναν τρόπο να πιάσεις την καλή, ποιος νομίζει οτι είναι αυτός ο 20χρονος επιτέλους που τα είχε όλα στα πόδια του και τα κλώτσησε;

Θυμήθηκα έναν διάλογο που είχε με έναν γιατρό που έγραψε στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" ο Μίσσιος.

Spoiler

"Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη.
Μου λέει, που θα πας τώρα, ρε Φάνη - εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λεω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κηνυγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα... Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα χαμένος, γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία, όπως τα περιέγραφε ο γιατρός, ήτανε σωστά. Όμως είχα ανάγκη να υπερασπιστώ τη ζωή μου, την ουσία της, απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σοβαρά, του λέω, γιατρέ εμένα λυπάσαι; Τα έχασε ελαφρώς. Ήταν πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά και παλικάρι, για να δεχτεί να κρύψει έναν παράνομο σε μια στιγμή που ούτε η μάνα σου, που λέει ο λόγος, δε σ΄ έβαζε μέσα. Όπου το ραδιόφωνο ούρλιαζε ημερήσιες διαταγές, "Πας όστις φιλοξενεί άτομον μη δηλωμένον εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, θα παραπέμπεται εις το έκτακτον στροτοδικείον..." Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως εσύ... Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας; Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ; Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου... Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί; Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες. Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα. Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στος δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι "πετυχημένος", ο,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλ΄ αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας , του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμαενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες, έκθετος πάντα, ποτέ ένθετος. Δε θύμωσε, δεν μου είπε ότι λέω μαλακίες. Μ΄ αγκάλιασε, μου είπε πως είμαστε περίεργοι άνθρωποι αλλά ωραίοι. Με φιλήσε, μου έβαλε και δέκα χιλιάρικα στην τσέπη -μεγάλο ποσό για εκείνη την εποχή- και έφυγα. Το ξέρω πως είπα μεγάλα λόγια γιατί, παρ΄ όλα αυτά, είμαι ένθετος, τοποθετημένος και ταξινομημένος σε άλλους μηχανισμούς, σε μιαν άλλη λογική, σε μιαν άλλη τάξη πραγμάτων"..

 

[jousis]

Γιατί ωραία είναι να καθόμαστε και να γράφουμε εδώ εκ του ασφαλούς την αποψάρα μας, αλλά μεταξύ μας, ούτε απεργία από τα πιτόγυρα δεν αντέχουμε 3 εβδομάδες.

Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια.
Για το καλό του διαλόγου δηλαδή... εμένα δεν με ενοχλεί οτιδήποτε κι αν πιστεύεις για το άτομο μου.

 

[liopyr]

Εντάξει, δεκτό, μιλώ μόνο για εμένα λοιπόν.
Αλλά δεν μου απάντησες, τι ακριβώς έχεις κάνει εσύ για τους γνωστούς σου, ώστε να θεωρείς πως μπορείς να είσαι σε θέση να κατακρίνεις κάποιον που κάνει 3 εβδομάδες απεργία πείνας γι'αυτούς;

Δεν στο λέω για να βγάλουμε τα επαναστατόμετρά μας να μετρηθούμε, αυτό είναι ανώφελο, αλλά και από την άλλη βρε διάολε, συμφωνείς δεν συμφωνείς, οφείλεις να σέβεσαι τον αγώνα κάποιου όταν εσύ ο ίδιος (πιθανόν) ούτε να τον φανταστείς δεν μπορείς.

 

[jousis]

...κάποιον που κάνει 3 εβδομάδες απεργία πείνας γι'αυτούς;

Έχεις πειστεί για αυτό οπότε η συζήτηση μας έχει εντελώς διαφορετική βάση.
Επίσης δεν είναι καθόλου εύκολο να σε πείσω για το αντίθετο (ότι τα κάνει όλα για την πάρτη του).
Κυρίως γιατί ούτε εγώ είμαι σίγουρος τι από τα δύο ισχύει.
Οπότε το αφήνω εδώ, αρκετή τροφή για σκέψη υπάρχει κι από τις 2-3 πλευρές νομίζω.

 

[liopyr]

Δεν είναι εύκολο να με πείσεις γιατί δεν στέκει αυτό που σκέφτεσαι.
Αν κοιτούσε την πάρτη του δεν θα ήταν εκεί που είναι σήμερα, τόσο απλά.

 

[niax]

Και όταν ξέρω οτι μέσα στην φυλακή βρίσκονται άνθρωποι αθώοι, μετανοιωμένοι, εξαθλιωμένοι, ο τελευταίος που θα σκεφτώ να κάνω ήρωα είναι ο Ρωμανός.

Απλα το να συντασσεσαι με το αιτημα καποιου (στην περιπτωση μας του Ρωμανου να παρει αδεια για να παρακολουθει μαθηματα) οταν το βρισκεις σωστο και παραλληλα το διεκδικει με κινδυνο της ζωης του δεν σημαινει οτι τον κανεις ηρωα. Παιρνεις θεση σε ενα ζητημα.

 

[jousis]

Όπως έγραψε πιο πάνω και ο liopyr στα social media έχουν υπερισχύσει τα δύο άκρα.
"να κάτσει στα τάρταρα το τσογλάνι" και "ήρωας, ήρωας, παλεύει για όλους μας".
(εγώ δεν συμφωνώ με κανένα)

Προσωπικά δεν τον συμπαθώ και δεν σέβομαι τον αγώνα του καθόλου (τον αντιπαθώ όπως σίγουρα καταλάβατε) αλλά δεν έχω κανένα κόμπλεξ να υπερασπιστώ τα δικαιώματά του.
Μπορεί να διαφωνώ αλλά θα τα υπερασπιστώ (λαϊκίζω κάργα )

Νομίζω οτι κούρασα στο θέμα, οπότε σταματάω εδώ. Θα σας διαβάζω όμως. Ελπίζω να μην έγινα αντιπαθής σε πολλούς (σε λίγους δεν με πειράζει).

 

[emouli]

 

[karfitsa]

Καλα ολα αυτα...αλλα θα ηθελα να σας προτεινω κατι.Καλο θα ηταν να μην ποσταρουμε θεματα που μπορουν να ανεβαζουν τους τονους μεταξυ των μελων.Το φορουμ μας ειναι μια μικρη κοινωνια και παντα και σε καθε θεμα θα εκφραζονται ολες οι αποψεις,αλλα ειμαστε ταξιδιωτικο φορουμ και καλο ειναι να κραταμε τις προσωπικες μας αποψεις μακρια η ακομα καλυτερα,να διασταυρωνουμε τα βελη μας σε ταξιδιωτικα θεματα.