Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Στέκομαι μπροστά στο tube του Bethnal Green σαν επαρχιωτόπουλο που μόλις έφτασε στην Ομόνοια του ‘70. Πως αλλιώς μπορεί κανείς να αισθανθεί βλέποντας ένα απόλυτα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων να κινείται ασταμάτητα προς όλες τις κατευθύνσεις; Κορίτσια με πολύχρωμες μαντήλες και βαμμένα μάτια με προσπερνούν μιλώντας χαρωπά∙ γυναίκες με το νικάμπ να αφήνει ακάλυπτα δυο κατάμαυρα μάτια τραβολογάνε μικρά παιδιά από το χέρι∙ μουστακαλήδες άραβες συζητούν γελώντας∙ μικροσκοπικές ινδές με τις χαρακτηριστικές φορεσιές γεμάτες πούλιες και σιρίτια περπατούν αέρινα∙ εβραίοι με τα χαρακτηριστικά καπέλα και πονηρό βλέμμα μιλούν ψιθυριστά∙ λεπτούληδες Βιετναμέζοι με ριγέ κοστούμι και λάπτοπ βαδίζουν δίχως να κοιτούν γύρω∙ παχουλοί ξανθοί άγγλοι όρθιοι έξω από την pub απολαμβάνουν το πρώτο pint μετά τη δουλειά ενώ μια πανύψηλη μαύρη καλλονή στέκεται δίπλα μου, κανονίζοντας από το κινητό το δείπνο της αποψινής βραδιάς.
Κι εγώ, ακίνητη έξω από το σταθμό, με την ανάσα να βγαίνει βαριά ύστερα από τη μάχη με τις σκάλες του μετρό, προσπαθώ να συμμαζέψω τα πράγματα μου: μια παλιά βαλίτσα, γεμάτη ρούχα παπούτσια και μπουφάν που γέρνει επικίνδυνα, μια κατακόκκινη χειραποσκευή, ξέχειλη προσωπικά αντικείμενα, βιβλία, οδηγούς, χάρτες, σκληρούς δίσκους, κοσμήματα, μαντήλια, μια μικρή εσπρεσομηχανή, επίσημα έγγραφα και χαρτιά, ομπρέλες κάρτες, καλώδια, φορτιστές, μπαταρίες, αντάπτορες, και μια τεράστια σακούλα με παπλώματα, μαξιλάρια, σεντόνια, φρεσκοαγορασμένα από το Argos. Η D1000 κρέμεται περήφανη από το λαιμό μου, ανυπομονώντας για νέες εικόνες, ενώ το μωρό, o Vaio προσπαθεί απελπισμένα να γλιστρήσει από τον ώμο μου. Κι αυτά είναι όλα μου τα υπάρχοντα για να ξεκινήσω μια νέα ζωή εδώ, στα βάθη του Ανατολικού Λονδίνου…
Η σύγχυση πάντως δεν κρατάει πολύ. Το θάρρος δεν μου έλειπε ποτέ, τελευταία δεν μου λείπει και το θράσος. Όσο για την άγνοια κινδύνου που με διακρίνει, είναι παροιμιώδης. Τα μαζεύω όπως όπως όλα μαζί και ταυτοχρόνως και ξεκινώ, ενώ ο αέρας στριφογυρίζει γύρω από τα πόδια μου λογής λογής σκουπίδια: άδεια κουτιά μπίρας, πλαστικά ποτήρια, σχισμένα φυλλάδια, βρώμικες χαρτοπετσέτες και περιτυλίγματα από σάντουιτς. Έτσι φορτωμένη με τις βαλίτσες και ζωσμένη με τσάντες, λάπτοπ και μηχανές, παρουσιάζω ένα θέαμα τουλάχιστον γελοίο – παρόλα αυτά ελίσσομαι εξαιρετικά και αποφεύγω με μαεστρία, τα διώροφα λεωφορεία, τα ποδήλατα και τα αυτοκίνητα που απειλούν τη σωματική μου ακεραιότητα (σύντροφοι του Καΐρου, μπορείτε να είστε υπερήφανοι) για να πάρω από την αρχή την Bethnal Green Road, τον κεντρικό δρόμο του Bethnal Green, της περιοχής όπου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα περάσω τα επόμενα δύο χρόνια της ζωής μου τουλάχιστον. Με το περιεργαστικό βλέμμα του ταξιδιώτη, το αβέβαιο πάτημα του πρωτοεμφανιζόμενου αλλά και τον αέρα του ανθρώπου που… μένει εδώ, προσπερνώ χαριτωμένα πάρκα και τούβλινες εκκλησίες, στάσεις λεωφορείων και Tesco local σουπερμαρκετ, ασιατικά takeaways, παρακμιακά μπακάλικα και pub ξέχειλες από κόσμο, ψάχνοντας να βρω το δρόμο για το νέο μου σπίτι.
Look bothways με ενημερώνει το οδόστρωμα, και βλέποντας την αυξημένη κίνηση, σκέφτομαι πως δεν έχω ελπίδα να περάσω, οπότε σταματώ στην άκρη για να πάρω μια ανάσα. Μα… έλεος, τι γίνεται γιατί μου ανάβουν τα φώτα? Ω, μα έχω σταματήσει πάνω σε διάβαση! Τι θα γίνει, θα περάσεις; ή θα σε περιμένουμε με τις ώρες; με ρωτούν ανυπόμονα τα φανάρια των δύο αυτοκινήτων και ξαφνικά, έτσι φορτωμένη, ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη, με πιάνει ένα τρελό, νευρικό γέλιο, εκεί στην άκρη του δρόμου, ένα γέλιο τόσο έντονο που μέχρι και τα αυτοκίνητα το καταλαβαίνουν πως δεν έχει νόημα να με περιμένουν άλλο… Μαντήλες και νικάμπ, εβραίοι και άραβες, σπίτια κουτιά και σπίτια επαύλεις, αριστερή οδήγηση και διώροφα λεωφορεία, αλλαντικά kosher και κατεψυγμένο chicken tikka στα ράφια των σουπερμαρκετ, pub γεμάτες μεθυσμένους στις έξι το απόγευμα, αυτοκίνητα που σταματούν στις διαβάσεις, τεράστια πάρκα δίπλα σε σωρούς από σκουπίδια, excuse me sir και thank you very much, άνθρωποι που μπορεί να μη γυρίσουν να σε βοηθήσουν αν πέσεις αλλά είναι υστερικοί με τη φύση και την ανακύκλωση… ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος με περιμένει εδώ…
Τώρα λοιπόν πηγαίνω. Πολυλόγησα- είναι ο ενθουσιασμός του καινούριου. Τώρα όμως κι εσείς πρέπει να πάτε διακοπές, αλλά κι εμείς πρέπει να μείνουμε επιτέλους λίγο μόνοι –εγώ και η πόλη. Να αναμετρηθώ μαζί της, να τη μάθω και να με μάθει. Λονδίνο, μια πόλη γοητευτική όσο και δύσκολη, μια πόλη έρωτας με την πρώτη ματιά. Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες έχουν μια ιστορία γεμάτη ανατροπές. Ραντεβού το Σεπτέμβρη για περισσότερα…
Κι εγώ, ακίνητη έξω από το σταθμό, με την ανάσα να βγαίνει βαριά ύστερα από τη μάχη με τις σκάλες του μετρό, προσπαθώ να συμμαζέψω τα πράγματα μου: μια παλιά βαλίτσα, γεμάτη ρούχα παπούτσια και μπουφάν που γέρνει επικίνδυνα, μια κατακόκκινη χειραποσκευή, ξέχειλη προσωπικά αντικείμενα, βιβλία, οδηγούς, χάρτες, σκληρούς δίσκους, κοσμήματα, μαντήλια, μια μικρή εσπρεσομηχανή, επίσημα έγγραφα και χαρτιά, ομπρέλες κάρτες, καλώδια, φορτιστές, μπαταρίες, αντάπτορες, και μια τεράστια σακούλα με παπλώματα, μαξιλάρια, σεντόνια, φρεσκοαγορασμένα από το Argos. Η D1000 κρέμεται περήφανη από το λαιμό μου, ανυπομονώντας για νέες εικόνες, ενώ το μωρό, o Vaio προσπαθεί απελπισμένα να γλιστρήσει από τον ώμο μου. Κι αυτά είναι όλα μου τα υπάρχοντα για να ξεκινήσω μια νέα ζωή εδώ, στα βάθη του Ανατολικού Λονδίνου…
Η σύγχυση πάντως δεν κρατάει πολύ. Το θάρρος δεν μου έλειπε ποτέ, τελευταία δεν μου λείπει και το θράσος. Όσο για την άγνοια κινδύνου που με διακρίνει, είναι παροιμιώδης. Τα μαζεύω όπως όπως όλα μαζί και ταυτοχρόνως και ξεκινώ, ενώ ο αέρας στριφογυρίζει γύρω από τα πόδια μου λογής λογής σκουπίδια: άδεια κουτιά μπίρας, πλαστικά ποτήρια, σχισμένα φυλλάδια, βρώμικες χαρτοπετσέτες και περιτυλίγματα από σάντουιτς. Έτσι φορτωμένη με τις βαλίτσες και ζωσμένη με τσάντες, λάπτοπ και μηχανές, παρουσιάζω ένα θέαμα τουλάχιστον γελοίο – παρόλα αυτά ελίσσομαι εξαιρετικά και αποφεύγω με μαεστρία, τα διώροφα λεωφορεία, τα ποδήλατα και τα αυτοκίνητα που απειλούν τη σωματική μου ακεραιότητα (σύντροφοι του Καΐρου, μπορείτε να είστε υπερήφανοι) για να πάρω από την αρχή την Bethnal Green Road, τον κεντρικό δρόμο του Bethnal Green, της περιοχής όπου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα περάσω τα επόμενα δύο χρόνια της ζωής μου τουλάχιστον. Με το περιεργαστικό βλέμμα του ταξιδιώτη, το αβέβαιο πάτημα του πρωτοεμφανιζόμενου αλλά και τον αέρα του ανθρώπου που… μένει εδώ, προσπερνώ χαριτωμένα πάρκα και τούβλινες εκκλησίες, στάσεις λεωφορείων και Tesco local σουπερμαρκετ, ασιατικά takeaways, παρακμιακά μπακάλικα και pub ξέχειλες από κόσμο, ψάχνοντας να βρω το δρόμο για το νέο μου σπίτι.
Look bothways με ενημερώνει το οδόστρωμα, και βλέποντας την αυξημένη κίνηση, σκέφτομαι πως δεν έχω ελπίδα να περάσω, οπότε σταματώ στην άκρη για να πάρω μια ανάσα. Μα… έλεος, τι γίνεται γιατί μου ανάβουν τα φώτα? Ω, μα έχω σταματήσει πάνω σε διάβαση! Τι θα γίνει, θα περάσεις; ή θα σε περιμένουμε με τις ώρες; με ρωτούν ανυπόμονα τα φανάρια των δύο αυτοκινήτων και ξαφνικά, έτσι φορτωμένη, ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη, με πιάνει ένα τρελό, νευρικό γέλιο, εκεί στην άκρη του δρόμου, ένα γέλιο τόσο έντονο που μέχρι και τα αυτοκίνητα το καταλαβαίνουν πως δεν έχει νόημα να με περιμένουν άλλο… Μαντήλες και νικάμπ, εβραίοι και άραβες, σπίτια κουτιά και σπίτια επαύλεις, αριστερή οδήγηση και διώροφα λεωφορεία, αλλαντικά kosher και κατεψυγμένο chicken tikka στα ράφια των σουπερμαρκετ, pub γεμάτες μεθυσμένους στις έξι το απόγευμα, αυτοκίνητα που σταματούν στις διαβάσεις, τεράστια πάρκα δίπλα σε σωρούς από σκουπίδια, excuse me sir και thank you very much, άνθρωποι που μπορεί να μη γυρίσουν να σε βοηθήσουν αν πέσεις αλλά είναι υστερικοί με τη φύση και την ανακύκλωση… ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος με περιμένει εδώ…
Τώρα λοιπόν πηγαίνω. Πολυλόγησα- είναι ο ενθουσιασμός του καινούριου. Τώρα όμως κι εσείς πρέπει να πάτε διακοπές, αλλά κι εμείς πρέπει να μείνουμε επιτέλους λίγο μόνοι –εγώ και η πόλη. Να αναμετρηθώ μαζί της, να τη μάθω και να με μάθει. Λονδίνο, μια πόλη γοητευτική όσο και δύσκολη, μια πόλη έρωτας με την πρώτη ματιά. Συνήθως οι μεγάλοι έρωτες έχουν μια ιστορία γεμάτη ανατροπές. Ραντεβού το Σεπτέμβρη για περισσότερα…
