Ισλανδία Takk Fyrir Ísland ή αλλιώς… Σε ευχαριστούμε Ισλανδία

[el mago]

Καλησπέρα κ πάλι! Όλα έτοιμα για την αναχώρηση προς ισλανδια τρίτη ξημερώματα!
1) Σε ποια λίμνη να πάμε στην jokulsarlon ή στην μικρότερη την Fjallsárlón?? Που έχει μεγάλα παγόβουνα? Στην μικρή? Μήπως είναι πολύ μικρή η βόλτα???? Στην jokulsarlon είναι σχετικά μικρά τα παγόβουνα?!
2) Στην Raufarhólshellir lava cave έχει πάει κανείς? Αξίζει? Μπορούμε να μπούμε μόνοι μας στην σπηλιά?

8 γεμάτες μέρες κ πιστεύω 3 να φτάσουν ξεκινώντας προς νότο μέχρι το χωριό βικ!

 

[gioske]

Καλησπέρα κ πάλι! Όλα έτοιμα για την αναχώρηση προς ισλανδια τρίτη ξημερώματα!
1) Σε ποια λίμνη να πάμε στην jokulsarlon ή στην μικρότερη την Fjallsárlón?? Που έχει μεγάλα παγόβουνα? Στην μικρή? Μήπως είναι πολύ μικρή η βόλτα???? Στην jokulsarlon είναι σχετικά μικρά τα παγόβουνα?!
2) Στην Raufarhólshellir lava cave έχει πάει κανείς? Αξίζει? Μπορούμε να μπούμε μόνοι μας στην σπηλιά?

8 γεμάτες μέρες κ πιστεύω 3 να φτάσουν ξεκινώντας προς νότο μέχρι το χωριό βικ!

Έφθασε η ώρα για Ισλανδία; Να περάσετε τέλεια εύχομαι. Όσο για τις λίμνες Όλα τα σχόλια που διάβασα πριν πάμε και η προσωπική μας εμπειρία συνηγορούν για την μικρότερη Fjallsarlon. Φτάνεις πιο κοντά στο χείλος του παγετώνα και γενικά είναι πιο γεμάτη από παγόβουνα μιας και δεν έχουν διαφυγή προς την θάλασσα. Στην μεγάλη μπορεί να δεις ή μπορεί και να είναι άδεια από παγόβουνα. Για την σπηλιά δεν έχω αποψη

 

[gioske]

Ημέρα 7η (11-07-2016)

Μετά από ένα δύσκολο βράδυ που ο αέρας φυσούσε μανιασμένα, το πρωί κάναμε αναφορά έμψυχου και άψυχου υλικού. Βεβαιωθήκαμε ότι είμαστε ακόμη εντός του αυτοκινήτου και αυτό μαζί με όλα τα μέρη του, εντός του ίδιου camping! Ευτυχώς οι συνθήκες ήταν κατά πολύ βελτιωμένες πια και μπορούσες να διασχίσεις την απόσταση μέχρι τις τουαλέτες χωρίς φόβο ότι θα εκσφενδονιστείς από τον αέρα, σε άγνωστο χωρόχρονο! Το αμέσως επόμενο πράγμα που έκανα ήταν να δω αν ο γείτονας με το τροχόσπιτο πραγματοποίησε τα σχέδιά του να απλώσει τέντα. Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν έκανε καμιά τέτοια ανοησία! Μετά το πρωινό αναχωρήσαμε από το αμφιθεατρικά χτισμένο Hvammstangi που ειρήσθω εν παρόδω έχει και ένα κέντρο φώκιας και οργανώνονται και θαλάσσιες εκδρομές για αυτά τα συμπαθή θηλαστικά.

Ακολουθήσαμε τον Rd 1 με κατεύθυνση προς τα νότια. Ο καιρός όσο προχωρούσαμε βελτιωνόταν αισθητά και ο ήλιος δειλά δειλά έκανε την εμφάνισή του και αποκάλυπτε την ομορφιά της διαδρομής. Μετά από 85 περίπου χλμ. στρίψαμε δεξιά στον Rd 60 και τον ακολουθήσαμε για άλλα 26 χλμ. Φθάσαμε στην οικογενειακή φάρμα Erpsstadir, που φημίζεται (δικαίως) για το υπέροχο σπιτικό παγωτό που φτιάχνουν από το γάλα των αγελάδων τους. Η διαδικασία του αρμέγματος ήταν πρωτόγνωρη: Οι αγελάδες κάναν ουρά η μία πίσω από την άλλη και περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους για το καθιερωμένο άρμεγμα. Το δε μηχάνημα αρμέγματος δεν λειτουργούσε με ανθρώπινη παρέμβαση αλλά με φωτοκύτταρο που έβρισκε στόχο σχετικά άνετα! Άλλο και τούτο σκεφτόμασταν όσο απολαμβάναμε το γευστικότατο παγωτό μας με γεύσεις φιστίκι και βανίλια και παρακολουθούσαμε από την τζαμαρία την όλη διαδικασία. Μπορούσες να αγοράσεις και γαλακτοκομικά προϊόντα και να μείνεις στον διπλανό ξενώνα τους συμμετέχοντας και στις εργασίες της φάρμας, άλλωστε η μόδα του αγροτουρισμού δεν είναι αποκλειστικά ελληνική!!

Συνεχίσαμε στον Rd 60 προς βόρεια και στην συνέχεια στον Rd 54 προς τα ανατολικά με κατεύθυνση προς Stykkishólmur στο οποίο και φθάσαμε μετά από περίπου 82 χλμ. Άλλο ένα πανέμορφο μέρος, με μία εκκλησία ιδιαίτερης εξωτερικής και εσωτερικής αρχιτεκτονικής. Μπορεί το Wikipedia να δίνει πληθυσμό μόνο 1.100 άτομα για το μέρος αυτό, αλλά η πρώτη αίσθηση που αποκομίζεις είναι ότι πρόκειται για μια κωμόπολη, ίσως και λόγω της κίνησης και των τουριστών που περνούν από εκεί. Άλλωστε από το λιμάνι του δύο φορές καθημερινά το καλοκαίρι, αναχωρεί το φέρρυ για τα Westfjords με ενδιάμεσο σταθμό το νησάκι Flatey.

Ο καιρός βελτιωνόταν διαρκώς και στην διαδρομή χρειάστηκε να απαλλαγούμε από τα πιο χοντρά παντελόνια που φορούσαμε όταν κινούμασταν στον βορρά της χώρας. Επόμενη στάση, συνεχίζοντας πάνω στον Rd 54, το Bjarnarhofn Shark Museum. Το μουσείο είναι μέρος μιας οικογενειακής επιχείρησης αλιείας ενός συγκεκριμένου είδους καρχαρία, του καρχαρία της Γροιλανδίας. Αν καταναλωθεί φρέσκος είναι δηλητηριώδης και η διαδικασία που ακολουθείται είναι η αποξήρανση του κρέατος για 4-5 μήνες στον αέρα της θάλασσας. Το προϊόν που δημιουργείται λέγεται hakarl και σύμφωνα με όλα τα κατά καιρούς σχόλια που διαβάσαμε, η δοκιμή του είναι για τολμηρούς γευσιγνώστες. Ακόμα και ο τεράστιος Anthony Bourdain δήλωσε ότι μάλλον είναι το χειρότερο πράγμα που έχει δοκιμάσει ποτέ του! . Η μυρωδιά της αμμωνίας ήταν τόσο έντονη στην ατμόσφαιρα που τελικά αποφασίσαμε να μην εξερευνήσουμε περαιτέρω την φάρμα και το μικρό μουσείο γύρω από το ψάρεμα αυτού του δύστυχου είδους καρχαρία, το οποίο παρεμπιπτόντως θεωρείται απειλούμενο. Ωστόσο η μικρή φάρμα με τα άλογα δίπλα στο μουσείο ήταν μια ωραία φωτογραφική ευκαιρία.

Επιστρέφοντας πίσω στον Rd 54 και περνώντας μέσα από τα πεδία λάβας του Berserkjahraun όπου σύμφωνα με την σάγκα Eyrbyggja δύο τρομεροί πολεμιστές, οι λεγόμενοι Berserkers σφαγιάστηκαν από τον ίδιο τον αφέντη τους επειδή ο ένας από αυτούς ερωτεύτηκε την κόρη του.

Στην συνέχεια φθάσαμε στο όμορφο λιμανάκι του Grundarfjörður όπου στο κέντρο ενημέρωσης τουριστών που λειτουργεί και σαν χώρος ψυχαγωγίας παρακολουθήσαμε μία προβολή φωτογραφιών από την ιστορία του χωριού, αρκετά ενδιαφέρουσα.

Επόμενη στάση, το πιο φωτογραφημένο βουνό της Ισλανδίας, το πανέμορφο Kirkjufell. Με τα 463 μέτρα ύψος του και την υπέροχη τοποθεσία που το περιβάλλει, αυτό το μοναδικού σχήματος βουνό-εκκλησία (όπως μεταφράζεται το όνομά του) είναι ένα από τα ορόσημα της χώρας. Για τους τολμηρούς υπάρχει και η επιλογή να το σκαρφαλώσεις για να απολαύσεις την μοναδική θέα από την κορυφή του ή όπως οι περισσότεροι να διασχίσεις τον δρόμο και να απολαύσεις την επιβλητική του μορφή από τους ομώνυμους, πανέμορφους καταρράκτες. Ακόμη και η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν πανέμορφη.

Η ώρα είχε φθάσει καλές 6 το απόγευμα , και η επόμενη στάση ήταν επιβεβλημένη…λόγω πείνας. Συνεχίζοντας πάνω στον Rd 54 και στην συνέχεια στον Rd 574 φθάσαμε στις 18.30 στο ψαροχώρι Rif. Δεν είχε και πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις μιας και μένει στην σκιά του διπλανού Hellissandur που έχει σαφώς καλύτερες υποδομές. Εκτός βέβαια, ότι στο Rif υπάρχει το εστιατόριο Kaffihús Gamla Rif, όπου εκεί δοκιμάσαμε την καλύτερη ψαρόσουπα που έχουμε φάει ποτέ! Ο χώρος του μικρού εστιατορίου είναι στο ισόγειο του σπιτιού και η επιχείρηση διευθύνεται από τις δύο συζύγους των ψαράδων που φροντίζουν για την τροφοδοσία της επιχείρησης. Το μενού θα μπορούσε να το αποστηθίσει και ένα τρίχρονο, εκτός από ψαρόσουπα και κάποια σάντουιτς δεν είχε και τίποτε άλλο! Και δεν το λέω υποτιμητικά, αυτή ήταν η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, ψαρόσουπα με φρέσκο μπακαλιάρο, ελαφριά πικάντικη. Ένα γαστριμαργικό όνειρο! Μαζί με δυο μπύρες για να σβήνουν την σπιρτάδα και δυο γλυκά στο τέλος πληρώσαμε 46,75€/2 άτομα και αφού ευχαριστήσαμε την ευγενέστατη κοπέλα που μας σέρβιρε, συνεχίσαμε το ταξίδι με την γεύση στον ουρανίσκο ακόμα έντονη.

Η χερσόνησος Snæfellsnes είναι μια μικρογραφία της Ισλανδίας. Συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που βρίσκεις γυρίζοντας όλη τη χώρα, σε μικρή έκταση και σε σχετικά κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα. Οπότε για κάποιον που έχει στην διάθεσή του λίγες μέρες στο υπέροχο αυτό νησί μια καλή λύση είναι να δει την νότια ακτή της χώρας μέχρι τις παγετωνικές λίμνες και να ρίξει μια ματιά στην Snæfellsnes. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, με παραλίες όλων των αποχρώσεων, με φιόρδ που δαντελωτά αγκαλιάζουν την ηπειρωτική χώρα, με βουνά καλυμμένα με παγετώνες. Δεν είναι τυχαίο που ο Ιούλιος Βερν τοποθέτησε εκεί την είσοδο για το «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης». Αν και το αρχικό πλάνο προέβλεπε διαμονή στο camping του Hellissandur, συνεχίσαμε την οδήγηση προς τα νότια της χερσονήσου, ακολουθώντας τον δρόμο κοντά στην ακτή και διασχίζοντας το Snæfellsjökull National Park. Έχοντας πάντα στα αριστερά μας το ηφαίστειο Snæfellsjökull με τον ομώνυμο παγετώνα στην κορυφή του, είδαμε μερικά πολύ όμορφα μέρη. Ήταν η ομορφότερη διαδρομή που κάναμε σε όλο το ταξίδι.

Κανείς δεν πρέπει να παραλείψει την επίσκεψη στην μαύρη παραλία Djúpalónssandur. Αφήνοντας το χώρο στάθμευσης και παίρνοντας το μονοπάτι για την θάλασσα, μπαίνεις σε ένα διαφορετικό κόσμο, σε ένα κόσμο παγωμένης λάβας. Η παραλία είναι γεμάτη από μαύρα βότσαλα που λέγονται Djúpalónsperlur ή αλλιώς ¨Τα μαργαριτάρια του Djúpalón¨ και παντού είναι διάσπαρτα σκουριασμένα πια, μεταλλικά μέρη από το βρετανικό αλιευτικό ¨The Epine GY7¨, που ναυάγησε την νύχτα της 13ης Μαρτίου 1948. Δεκατέσσερις ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους και άλλοι πέντε κατάφεραν να σωθούν από τους Ισλανδούς. Οι επισκέπτες θα πρέπει να προσέχουν τις ημέρες με θαλασσοταραχή διότι τα κύματα που σκάνε στην παραλία είναι εξόχως επικίνδυνα. Επίσης δίπλα στην παραλία υπάρχουν και δύο μικρές λίμνες με φρέσκο νερό που λέγονται "Djúpulón" (The Deep Lagoons), η μία από τις οποίες λέγεται ότι έχει αβυσσαλέο βάθος.

Ένα επίσης πολύ όμορφο μέρος είναι τα βράχια του Londrangar, δύο ηφαιστειακές στήλες ύψους 60 και 75 μέτρων, με την μεγαλύτερη από τις δύο να λέγεται ¨Tröllkarlinn¨. Είναι ένας ωραίος περίπατος, και η θέα που έχεις στα αριστερά σου από το βουνό Snæfellsjökull, κόβει την ανάσα.

Οι τελευταίες εικόνες της ημέρας ήταν τα γειτονικά χωριά Hellnar και Arnarstapi. Πανέμορφα, μικρά ψαροχώρια που ξαναμπήκαν στον χάρτη της Ισλανδίας χάριν του τουρισμού που αναπτύσσεται ραγδαία. Υπάρχει και ένα παραλιακό μονοπάτι που ενώνει τα δύο χωριουδάκια αλλά το αφήσαμε για την αυριανή ημέρα. Το camping στο Arnarstapi που θα μας φιλοξενούσε το ίδιο βράδυ ήταν ένα εξαιρετικό μέρος με θέα στην θάλασσα και στον παγετώνα. Άλλη μία υπέροχη μέρα κόντευε να τελειώσει. Η ενέργεια αυτού του τόπου ήταν αδιαμφισβήτητη. Όποιος έχει ανοικτά τα μάτια της ψυχής του δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από αυτά που βλέπει και βιώνει. Συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού γι'αυτό το μοναδικό μέρος και τοπίο αλλά και λύπης που συνεχώς το αφήνεις πίσω σου...

 

[el mago]

Πάλι καλά γυρίσαμε Ελλάδα λέω εγώ.... γιατί κατάντησε κουραστικό το σέλας κάθε βράδυ πάνω από το κεφάλι μας... στραβολεμιασαμε!!!!
(Να εκεί... κ από δω κ από δω...πωωω γεμίζει γεμίζει...εκεί κοίτα τι κάνει.... μερικές από τις φράσεις μας την στιγμή του φαινομένου!!!!)

 

[gioske]

Πάλι καλά γυρίσαμε Ελλάδα λέω εγώ.... γιατί κατάντησε κουραστικό το σέλας κάθε βράδυ πάνω από το κεφάλι μας... στραβολεμιασαμε!!!!
(Να εκεί... κ από δω κ από δω...πωωω γεμίζει γεμίζει...εκεί κοίτα τι κάνει.... μερικές από τις φράσεις μας την στιγμή του φαινομένου!!!!)

Μπράβο ρε παιδιά. Είστε από τους τυχερούς ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο. Εύγε! Περιμένουμε εντυπώσεις και φώτο σε σχετική ιστορία
!!!

 

[el mago]

Μπράβο ρε παιδιά. Είστε από τους τυχερούς ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο. Εύγε! Περιμένουμε εντυπώσεις και φώτο σε σχετική ιστορία
!!!

Θέλω πολύ να γράψω μια ιστορία αλλά από τον επόμενο μήνα πιθανόν. Όσο κ να το βλέπεις δεν το χορταινεις... κ το είδαμε σε μεγάλη ένταση πιστεύω!

 

[gioske]

Θέλω πολύ να γράψω μια ιστορία αλλά από τον επόμενο μήνα πιθανόν. Όσο κ να το βλέπεις δεν το χορταινεις... κ το είδαμε σε μεγάλη ένταση πιστεύω!

Είναι ένα ανεξάντλητο σε περιγραφές φυσικό φαινόμενο, ασύλληπτο και σχεδόν μυστικιστικό. Από ένα φωτογραφικό ισλανδικό φόρουμ που παρακολουθώ, ο Σεπτέμβρης είναι σταθερά ένας από τους καλύτερους μήνες για την θέαση του φαινομένου. Άριστη η επιλογή σας!

 

[Nat ni]

Πάλι καλά γυρίσαμε Ελλάδα λέω εγώ.... γιατί κατάντησε κουραστικό το σέλας κάθε βράδυ πάνω από το κεφάλι μας... στραβολεμιασαμε!!!!
(Να εκεί... κ από δω κ από δω...πωωω γεμίζει γεμίζει...εκεί κοίτα τι κάνει.... μερικές από τις φράσεις μας την στιγμή του φαινομένου!!!!)

Σας ζηλεύω !!!!Το παρακολουθούσα κάθε μερα σε φωτογραφιες και βιντεάκια και είχα σκάσει που δεν ήμουν εκεί.Γυρίσαμε πίσω από την Ισλανδια στις 1 Σεπτεμβρίου .Είχα δει τις ημερομηνίες του ταξιδιού σας και σας σκέφτομουν και χαιρόμουν που κάποιοι απο μας ήταν εκεί.
Περιμένω αναλυτική ιστορία .

 

[Dina Z]

Πάλι καλά γυρίσαμε Ελλάδα λέω εγώ.... γιατί κατάντησε κουραστικό το σέλας κάθε βράδυ πάνω από το κεφάλι μας... στραβολεμιασαμε!!!!

Καταλαβαίνω, σκέτη ταλαιπωρία! Είδατε τι παθαίνει όποιος φεύγει από το σπιτάκι του

 

[gioske]

Ημέρα 8η (12-07-2016)

Ο υπέροχος καιρός συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα και μαζί και η φοβερή ψυχολογία μας, που εν μέρει οφειλόταν και στην ενέργεια που πήγαζε από την μαγική αυτή χερσόνησο. Και αυτή η αίσθηση δεν είναι μόνο δική μου αλλά κοινή μεταξύ των περισσοτέρων που έχουν επισκεφθεί το μέρος. Το γραφικό ψαροχώρι Arnarstapi στους πρόποδες του όρους Stapafell φαινόταν ακόμα πιο όμορφο κάτω από τον λαμπρό ήλιο του πρωινού.

Η ευκαιρία για πεζοπορία δεν θα έπρεπε να πάει χαμένη. Ένα όμορφο, παραλιακό μονοπάτι μήκους κάτι λιγότερο από 2 χιλιόμετρα, απλωνόταν στα όρια του χωριού και σε οδηγούσε μέχρι το γειτονικό Hellnar.

Σε όλη την ακτογραμμή και τα απόκρημνα βράχια, αμέτρητα πουλιά κάναν απίστευτη φασαρία. Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς σχηματισμούς βράχων ήταν ο βράχος Gatklettur ή αλλιώς Arch Rock, με το χαρακτηριστικό σχήμα του.

Συνεχίσαμε χαλαρά τον περίπατο έχοντας στο μυαλό πως στις 12.00 έπρεπε να είμαστε στο Stori Kambur για την προγραμματισμένη δραστηριότητα της ιππασίας. Είχαμε αρκετή ώρα στην διάθεσή μας και η απόσταση μέχρι τις εγκαταστάσεις τους ήταν γύρω στα 10 χλμ. με το αυτοκίνητο οπότε είμαστε άνετοι. Η βόλτα δίπλα στην θάλασσα ήταν πολύ όμορφη και ο κρύος αέρας που ερχόταν από τον ωκεανό όξυνε τις αισθήσεις και συνέβαλε στην εντονότερη απόλαυση του τοπίου. Τα μάτια δεν χόρταιναν αυτό που έβλεπαν και η ψυχή λαχταρούσε να περιπλανηθεί ελεύθερη σε αυτό τον υπέροχο τόπο. Γυρίσαμε μετά από αρκετή ώρα στο camping και σιγά σιγά μαζέψαμε τα πράγματά μας με ραθυμία, λίγος ακόμη χρόνος εκεί είχε πολύ μεγαλύτερη αξία από ότι οποιοδήποτε ρολόι μπορούσε να μετρήσει.

Η ιππασία ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Η επιχείρηση ήταν οικογενειακή όπως και οι περισσότερες στο είδος τους, από προηγούμενη έρευνα που είχαμε κάνει. Παρκάραμε στην αυλή του σπιτιού, κατεβήκαμε και χτυπήσαμε το κουδούνι της εξώπορτας. Μας υποδέχθηκε ένας από τους γιους των ιδιοκτητών και μας συνόδεψε στο σαλόνι για να γνωριστούμε, να επιβεβαιώσουμε τα στοιχεία μας και φυσικά να πληρώσουμε (111€/2 άτομα). Στο στενό διάδρομο που οδηγούσε στο καθιστικό ήταν σκόρπια παπούτσια, ρούχα και παιχνίδια, πράγμα που υποδήλωνε την παρουσία μικρών παιδιών. Αυτό μου θύμισε έντονα το δικό μας σπίτι πίσω στην Ελλάδα και αμέσως αισθάνθηκα μια παράξενη οικειότητα. Ο νεαρός που μας μιλούσε ήταν ψηλός, ξανθός και ευτραφής επιβεβαιώνοντας την γραμμή αίματος των ένδοξων Viking προγόνων του και επιπλέον διέθετε και ευχάριστη προσωπικότητα όπως διαπιστώσαμε αργότερα.

Απ’ ότι κατάλαβα, μπορούσες να εμφανιστείς και χωρίς κράτηση και να μπεις σε όποιο γκρουπ είχε θέση. Το πόσες θέσεις είχε κάθε γκρουπ ήταν και αυτό ρευστό και όχι κάτι προκαθορισμένο αυστηρά. Περπατήσαμε μέχρι τους στάβλους, γνωριστήκαμε με τις επικεφαλής που ήταν τρεις Γερμανίδες που έκαναν αυτή την δουλειά για 6 μήνες κάθε χρόνο, για τα τελευταία 3-5 χρόνια, βάλαμε μπότες, αδιάβροχα παντελόνια και τζάκετ και βγήκαμε να γνωρίσουμε τα άλογα.

Ήμουν αρκετά νευρικός παρά τις συστάσεις των αρχηγών μας να είμαστε ήρεμοι και χαλαροί. Δεν είχα ξανανέβει σε άλογο και η όλη εμπειρία με άγχωνε λίγο. Διαλέξανε άλογα για όλους μας και εμένα μου έτυχε ένα με ωραίο κόκκινο τρίχωμα το οποίο όπως μου είπαν είχε αρχηγικές τάσεις και ήθελε να πηγαίνει πιο γρήγορα από τα υπόλοιπα. Εκείνη τη στιγμή άσπρισαν από τον φόβο και οι τελευταίες ροδαλές περιοχές του προσώπου μου. Τι ακριβώς είδαν σε εμένα για να μου δώσουν το πιο ζωηρό άλογο, ακόμα μου διαφεύγει! Στην αρχή πηγαίναμε αργά για να εξοικειωθούμε και κρυφάκουσα από ένα ζευγάρι δίπλα πως η κοπέλα είχε ένα παρόμοιο ισλανδικό άλογο στην φάρμα της, στην Ελβετία. Καλά, σκέφτηκα, όσο πάει γίνεται και πιο ενδιαφέρον. Το ρεζίλεμα θα είναι θριαμβευτικό! Μετά από ένα χλμ. περίπου φθάσαμε σε μια χρυσοκόκκινη παραλία η οποία θα ήταν ο στίβος μάχης μας. Η τοποθεσία ήταν φανταστική, μια απέραντη παραλία και σε μήκος και σε πλάτος που στην μέση της περνούσε ένα ποτάμι και στο τέλος της υπήρχε, τι άλλο, ένας μικρός καταρράκτης. Σε πολλά σημεία η ομάδα άνοιξε βήμα και τα άλογα άρχισαν να τρέχουν, περιττό να σας πω τι έφτιαχνε το δικό μου. Περάσαμε μέσα από ένα ρυάκι και γίναμε μούσκεμα (γι'αυτό και τα αδιάβροχα) αλλά η αίσθηση ήταν υπέροχη. Σε κανένα σημείο της βόλτας δεν είχα τον έλεγχο του αλόγου. Ας μην γελιόμαστε, μόνο του τα έκανε όλα και ευτυχώς έδειξε κατανόηση! Διόλου όμως δεν μείωσε την απόλαυση της εμπειρίας, το μέρος ήταν ασύλληπτο, μοναδικό.

Η χερσόνησος Snæfellsnes είναι ίσως το ωραιότερο μέρος στην Ισλανδία για να κάνεις ιππασία, οι κριτικές και οι συστάσεις ήταν όλες σωστές. Το είπαμε και στο παλικάρι του σπιτιού όταν μας κέρασε μετά καφέ στην κουζίνα του και μας έπιασε την κουβέντα. Μπορούσε να αναπτύσσει φαινομενικά άσχετα θέματα σε μια συνεχή ακολουθία που στο τέλος σε έπειθε ότι όλα ήταν αλληλένδετα. Από την οικονομική καταστροφή που σχεδόν βίωσαν αλλά αρνήθηκαν να πληρώσουν τους τραπεζίτες τους (τους οποίους λυπήθηκα με τα κοσμητικά επίθετα που τους στόλισε) μέχρι τις δυσλειτουργίες του πειρατικού λογισμικού που είχε λόγω ιδεολογίας στο λάπτοπ του και από τους ψευδείς ισχυρισμούς των Γροιλανδών για τις αρετές της χώρας τους (Greenland χωρίς ίχνος πρασίνου) μέχρι τις αγαπημένες του ποικιλίες καφέ που απολάμβανε στην απομόνωση της φάρμας του. Και όλα αυτά διανθισμένα με άφθονο χιούμορ και υπερβολική ποσότητα βωμολοχίας. Ο τύπος απλά δεν παιζόταν αλλά έπρεπε, με βαριά καρδιά, να πούμε αντίο.

Συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς Ρέικιαβικ και λίγο πριν βρούμε τον Rd54 στρίψαμε δεξιά για να δούμε την μαύρη εκκλησία στο Búðir, την υπέροχη Búðakirkja. Ανακατασκευάστηκε το 1987 και είναι στην μέση ενός πεδίου λάβας και μαζί με το παρακείμενο νεκροταφείο συνθέτουν ένα μινιμαλιστικό σκηνικό που προσφέρει υπέροχες εικόνες. Όποιος φθάσει στην περιοχή, να μην παραλείψει αυτή την επίσκεψη.

Ήμασταν πια πάνω στον Rd54 και οι απέραντες πεδιάδες μου θύμισαν έντονα την οδήγηση στις αχανείς εκτάσεις της Αριζόνα, σε ένα παρόμοιο road trip δύο χρόνια πριν. Ήταν πραγματική απόλαυση και τεράστια τύχη να βρίσκεται κανείς σε αυτά τα μέρη.

Συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο για 40 περίπου χλμ. μέχρι τα Gerðuberg Cliffs, από τις πιο εντυπωσιακές στήλες βασάλτη σε όλη τη χώρα. Αυτό που τα ξεχωρίζει είναι το ύψος τους και η κανονικότητα του σχήματός τους. Η ανάβαση μέχρι την κορυφή είναι σχετικά εύκολη και η θέα από την κορυφή είναι ανεμπόδιστη προς όλες τις κατευθύνσεις.

Πάλι πάνω στον Rd54 για άλλα 45 χλμ. μέχρι να συναντήσουμε τον Rd1 στο Borgarnes και από εκεί βόρεια μέχρι να βρούμε τον Rd50 και στην συνέχεια στον Rd518 προς Reykholt με τελικό προορισμό τους γειτονικούς καταρράκτες Hraunfossar και Barnafoss (συνολική απόσταση από το Borgarnes γύρω στα 60χλμ). Οι οδηγίες μπορεί να φαίνονται σαν σπαζοκεφαλιά αλλά και ταμπέλες υπάρχουν και αν έχεις και χάρτη, η πλοήγηση είναι παιχνιδάκι.

Ο εντυπωσιακότερος από τους δύο, ο Hraunfossar (επί λέξει καταρράκτης λάβας) είναι ένα πανέμορφο και ασυνήθιστο φυσικό φαινόμενο μιας και υπόγειο νερό διατρέχει την λάβα, σχηματίζοντας πολλούς μικρούς καταρράκτες που χύνονται στον ποταμό Hvita.

Και ο ταπεινός Barnafoss.

Η ώρα ήταν αισίως 6:30 το απόγευμα. Γυρνώντας από τον ίδιο δρόμο, τώρα πήραμε τον Rd50 και στην συνέχεια τον Rd1 προς Ρέικιαβικ και για τα επόμενα 180χλμ απολαμβάναμε την διαδρομή δίπλα στην θάλασσα. Στην διαδρομή φθάνοντας στο Hvalfjordur περάσαμε απέναντι από το υποθαλάσσιο τούνελ που κόστισε 7,40€ και από το Ρέικιαβικ συνεχίσαμε προς το αεροδρόμιο πάνω στον Rd41. Έπειτα πάνω στον Rd44 και στον Rd425 μέχρι λίγο πριν το Sandvik, για να δούμε αυτό που είναι βυθισμένο στην θάλασσα και στην Ισλανδία αναδύεται και είναι άμεσα ορατό, την Μεσο-Ατλαντική υφαλορράχη. Είναι το όριο σύγκρουσης της Ευρασιατικής και της Βορειοαμερικανικής τεκτονικής πλάκας και η αιτία που οι δύο ήπειροι απομακρύνονται με ρυθμό 2 περίπου εκατοστών κάθε χρόνο. Φαινομενικά ασήμαντο αλλά δεδομένου ότι ο γεωλογικός χρόνος μετριέται τουλάχιστον σε εκατομμύρια χρόνια, η σκέψη και μόνο προκαλεί δέος. Μπορείς να περπατήσεις και στην μήκους 15 μέτρων γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους (The Bridge between two continents) και να βρεθείς από την Ευρώπη στην Αμερική σε λιγότερο από 2 λεπτά! Καθόλου Άσχημα!

Κατά τις 10 το βράδυ ετοιμάσαμε το δείπνο μας και ξεκινήσαμε για το γυρισμό μας στο Ρέικιαβικ.

Συνεχίσαμε να κινούμαστε στην χερσόνησο του Reykjanes προς Grindavik και στον Rd43 που περνά από την Blue Lagoon. Το τοπίο ήταν σεληνιακό, γεμάτο αποξηραμένη λάβα και το ηλιοβασίλεμα πάνω σε αυτό τον τόπο που όμοιο του δεν είχαμε ξαναδεί, έδινε τέλος σε άλλη μια υπέροχη ημέρα.

 

[Dina Z]

Χρειάστηκε η προτροπή του @silversurfer βέβαια αλλά - δεν μπορώ να πω - κι εσύ τον λόγο σου τον κράτησες. Είπες θα γράψεις "άμεσα" και σε 9 ημέρες ..... τσουπ! Έχουμε συνέχεια!
Δώσε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορείς. Μη μας λυπάσαι! Αντέχουμε τον πόνο

 

[gioske]

Χρειάστηκε η προτροπή του @silversurfer βέβαια αλλά - δεν μπορώ να πω - κι εσύ τον λόγο σου τον κράτησες. Είπες θα γράψεις "άμεσα" και σε 9 ημέρες ..... τσουπ! Έχουμε συνέχεια!
Δώσε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορείς. Μη μας λυπάσαι! Αντέχουμε τον πόνο

Όλοι θέλουμε μια ώθηση από καιρό σε καιρό. Σύντομα θα την ολοκληρώσω