Τουρκία Türkçe bilmiyorum! Πίνοντας τσάι με τους κούρδους στην Ανατολία

[_antonis_]

Καλά, δεν πρέπει να'χει ανέβει ιστορία πιο γρήγορα απ'αυτήν εδώ.
Και μη μας λές ότι τα είχες έτοιμα, ακόμη και να τα γράψω θα μου έπαιρνε 3 μέρες...
Όσο για το όσα έχω διαβάσει ώς τώρα, ένα έχω να πώ, χαρά στην υπομονή σου!!!

 

[varioAthens]

χε χε ... Μα τον Αλλάχ! Σκανδαλίστηκα! Πως μπόρεσες βρε κακομοίρη και καταδέχτηκες, και ταξίδεψες με αυτά τα βου κατηγορία? Τσ..τσ... χάλασες κι εσύ.
Το μεγάλο μου κατηγορώ πάντως είναι ότι μου έθεσες δίλλημα: Τάκης ή Μεχμέτ?
Ποντάρω σε Μεχμέτ κι ας με ξεμαλλιάσει η Vario. Ο Τάκης μπροστά του και πιο όμορφος είναι και πιο cult!
Eυγε για την ιστορία σου και τις φωτογραφίες σου, μέγα θύμα του Μεχμέτ!!!!

E ναι χαλαρα... ο Τακης δεν ηταν τοσο γκομενακι!!

 

[giannoula]

Τι υπομονή ήταν αυτή βρε παιδί μου;; Ούτε ο Ιώβ δεν είχε τόση! Μια απορία μόνο! Από τότε έχετε ξανά επαφή με τον Μεχμέτ;;;;;

 

[_antonis_]

Τι υπομονή ήταν αυτή βρε παιδί μου;; Ούτε ο Ιώβ δεν είχε τόση! Μια απορία μόνο! Από τότε έχετε ξανά επαφή με τον Μεχμέτ;;;;;

E, τι, δε θα τον πήρε κάνα τηλέφωνο να τον βρίσει;;;

 

[giannoula]

εγώ πάντως θα τον είχα διαγράψει από παντού..

 

[hydronetta]

Η αλήθεια είναι ότι υπομονή έχω γαϊδουρινή αλλά έχει κι αυτή τα όρια της.
Επειδή έχω άλλες προτεραιότητες (βλ.την ιστορία) θα του γράψω δυο τρεις κουβέντες στο skype και μετά θα γίνει delete. Εννοείται δεν έχει μπει καν στο κόπο να στείλει ένα μήνυμα ή μέιλ.
vario τον έχω και σε face, profile αλλά σέβομαι τα προσωπικά δεδομένα... διατίθεται μόνο σε πμ
Συλλεκτικό κομμάτι σε περιορισμένα αντίγραφα, τι να πω... αν έχετε καμιά απελπισμένη φιλη να της τον παραπέμψουμε

 

[hydronetta]

Şanlıurfa, η όμορφη κι ιστορική

Για την Şanlıurfa ή απλά Urfa ή ελληνιστί Έδεσσα είχα μια αμφιθυμία. Ο ταξιδιωτικός οδηγός της Bradt ήταν ξεκάθαρος: και να μην πάτε δεν θα χάσετε τίποτα, έγραφε. Ιστορική μεν στα χαρτιά αλλά όχι και στα μνημεία της. Επίσης χαρακτηριζόταν ως η πρωτεύουσα της δυσεντερίας, μια πόλη αποπνιχτική, μέσα στη σκόνη.
Όμως η διαίσθησή μου με τσίγκλαγε ότι τα πράγματα δεν μπορεί να ήταν δα και τόσο τραγικά κι έπρεπε να κρίνω ιδίοις όμμασιν. Κι ευτυχώς που το έπραξα γιατί τελικά η Urfa μου άφησε καλές εντυπώσεις, σε σημείο που να έχω γίνει έξαλλος με τα γραφόμενα της συγγραφέως. Μάλλον όσες φορές την επισκέφθηκε τόσες θα έπαθε και γαστρεντερίτιδα, γεγονός που της έμεινε τραυματικό κι είπε να κακολογήσει τη πόλη. Προσωπικά δεν έπαθα τίποτα κι ας έφαγα κεμπαπ κι ας ήπια νερό του δικτύου.

Φτάνοντας κι απολαμβάνοντας τη μοναξιά μου, είπα ότι χρειάζεται λίγη περιπέτεια. Αρνήθηκα την ευκολία του ταξί για το ξενοδοχείο και εις άπταιστον τουρκικήν μετά την κλασσική πλέον εισαγωγή “Türkçe bilmiyorum”, ρώτησα: «şehir merkezi otobus?” (παλιά πόλη λεωφορείο; ) μαζί με την απαραίτητη νοηματική. Ο αστυνομικός του σταθμού θεώρησε ότι η τουρκική είναι γλώσσα παγκόσμιας εμβέλειας και την κατανοούν οι πάντες κι έτσι με βομβάρδιζε με πληροφορίες που αν δεν τις συνόδευε και με νοήματα, εγώ ακόμα εκεί θα ξεροστάλιαζα.
Στη στάση ίδιο σκηνικό, αγγλικά yok! Έκανα την προσευχή μου στον Ύψιστο και εισακούσθην πάραυτα καθώς εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας νεαρός που σε κουτσά στραβά αγγλικά με έβαλε στο σωστό λεωφορείο. Εντός του οχήματος, μου συστήθηκε ως φοιτητής αγγλικών κάνοντάς με να τραβάω τις εναπομείνασες τρίχες των μαλλιών μου διότι το επίπεδό του παρέπεμπε σε μαθητούδι δευτέρας προκαταρκτικής. Μου πρότεινε αν θέλω να με ξεναγήσει, αφήνοντας υπονοούμενα περί φιλοδωρήματος και μου άφησε το κινητό του. Είδα τον εφιάλτη να ξαναχτυπά τη πόρτα μου. Not again! Ευγενικά άφησα μια υπόσχεση να αιωρείται και συνέχισα το δρόμο μου. Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Παρένθεση ξανά: οι Τούρκοι/Κούρδοι δεν το έχουν με τις ξένες γλώσσες. Λαμπρή εξαίρεση ο Μεχμέτ βέβαια.
Το λεωφορείομε άφησε κάπου στο κέντρο της νέας πόλης και για να προσδώσω περισσότερη περιπέτεια στο εγχείρημά μου, αποφάσισα ότι θα πάω με τα πόδια μέχρι το ξενοδοχείο ρωτώντας την οδό κάθε λίγο και λιγάκι ρωτώντας μαντηλοφορεμένες κυρίες ή ηλικιωμένους μαγαζάτορες με την κλασσική εισαγωγή: “Türkçe bilmiyorum”. Doğru και ξανά doğru, κατάφερα μετά από κανά μισάωρο να περάσω υπερήφανα την είσοδο του ξενοδοχείου Edessa City Hotel. Ω οποία ανακούφισις ο ιδιοκτήτης μιλούσε καλά αγγλικά και μπόρεσε να μου δώσει και συστάσεις πώς να κινηθώ (είπαμε ο οδηγός της Bradt απεδείχθει παταγώδης αποτυχία).
Αφού τακτοποιήθηκα, πρώτη μέριμνα ήταν να απολαύσω αυτό που μου είχε συστήσει ανεπιφύλακτα η συμφορουμίτισσα ΕΡΣΗ. Να φάω κιουνεφέ. Και πράγματι κατάντησα κιουνεφεξαρτημένος, αφού ήταν πάντα φρεσκοψημένο, τραγανό και υπέροχα σιροπιαστό!

Μπορεί λοιπόν η Urfa στο σύγχρονο κομμάτι της να είναι άχρωμη όπως κάθε άλλη τουρκική πόλη, όμως το ιστορικό της κέντρο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ήταν το μόνο που είχε τόσο πράσινο και νερά που ανα βλύζουν από πηγές, πραγματικά μια όαση στο άνυδρο τοπίο.

Ευτυχώς το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς απέναντι από τα βασικά αξιοθέατα. Στο μπαλκόνι χαλάρωσα λίγο παρατηρώντας την κοσμοσυρροή και την τσίκνα από τα κεμπαπ να ανέρχεται στους ουρανούς δίκην σπονδής. Στην Urfa δεν αξίζει μόνο να αναφερθώ στα αξιοθέατα αλλά και τις παραδόσεις που τα συνοδεύουν Είναι πόλη με βιβλικές αναφορές κι ως εκ τούτου χιλιόχρονη ιστορία.

Προσπερνώντας μια σειρά μικρών τζαμιών πνιγμένα κυριολεκτικά στα δένδρα , τα βήματά μουμε έφεραν στο προσκύνημα Μevlid-i halil.

Η σπηλιά του Αβραάμ

Έτσι ονομάζεται η σπηλιά όπου σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε ο Αβραάμ. Οταν οι μάντεις ενημέρωσαν το βασιλια Nimrod ότι θα γεννηθεί ένα αγόρι που θα βάλει τέλος στη βασιλεία και τη θρησκεία του εκείνος διέταξε τη σφαγή όλων των αρσενικών βρεφών. Όμως η μητέρα του Αβραάμ αποκρύπτοντας επιδέξια την εγκυμοσύνη της, έφερε στο κόσμο το προφήτη στη συγκεκριμένη σπηλιά. Λέγεται ότι με θαυμαστό τρόπο μια γαζέλλα με εντολή του Θεού ανέλαβε το θηλασμό του, έτσι ώστε ο Αβραάμ σε περίοδο 15 μηνών μεγάλωσε 15 χρόνια! Η σπηλιά είναι σήμερα τόπος λατρείας για τους μουσουλμάνους και όχι μόνο, καθώς ο Αβραάμ χαίρει καθολικής αποδοχής από τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Η σπηλιά έχει ξεχωριστή είσοδο για άνδρες και γυναίκες και υποχρεωτικά όπως στα τζαμιά βγάζεις τα παπούτσια σου.
Δίπλα δεσπόζει ένα τεράστιο καινούργιο περίβλεπτο τζαμί.

Απόλαυσα λιγες στιγμές χαλάρωσης στα παχιά χαλιά ακούγοντας τον μουεζίνη να καλεί σε προσευχή, πριν συνεχίσω μέσα από πανέμορφους φροντισμένους κήπους με τα κανάλια νερού στο Βalıklıgöl ή λίμνη Ηalil-ur Rahman ή κοινώς η ιερή λίμνη του Αβραάμ με τα ψάρια πέριξ της οποίας βρίσκονται δύο τζαμιά.

Λοιπόν το μπάρμπεκιουτο κατείχαν καλά οι κάτοικοι της πόλης ήδη από την 2η χιλετία πΧ όπως μας ενημερώνουν οι σχετικές ταμπέλες στο χώρο. Ταμπέλες στα τουρκικά, αγγλικά και αραβικά αλλά ΟΥΧΙ στα κούρδικα (είπαμε να παραχωρήσουμε κάποια δικαιώματα αλλά μην το παρακάνουμε)

Η καύση στη πυρά αποδείχθηκε ο βολικότερος τρόπος θανάτωσης του Αβρααμ από το βασιλιά Nimrod όταν άκουσε ότι ο προφήτης απαρνήθηκε την κρατούσα θρησκεία κι άρχισε να καταστρέφει τα παγανιστικά σύμβολα. Όμως άλλα τα σχέδια του Υψίστου που παρενέβει με θαυμαστό τρόπο μετατρέποντας τη φωτιά σε νερό και τα ξύλα σε...ψάρια.
Ανά τους αιώνες τα ψάρια απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας θεωρούμενα ως ιερά. Αν σε πιάσει λαχτάρα για φρέσκο ψάρι πλακί και ρίξεις την απόχη, η κατάρα είναι δεδομένη και πάραυτα θα τυφλωθείς. Τιμώντας τη παράδοση, το αγαπημένο σπορ μικρών τε και μεγάλων είναι το τάισμα των ιερών ψαριών. Τα πλήθη συνωστίζονταν γύρω από την λίμνη προς τέρψιν των αδηφάγων ψαριών που έδιναν ιερή μάχη για το ποιό θα πρωτοδιεκδικήσει τα σποράκια που τους πετούσαν.

Μια δρασκελιά από την ιερή λίμνη του Αβραάμ βρίσκεται ετέρα λίμνη, η Aynzeliha. Στο μέσο της υπάρχει ένα συντριβάνι και οι θαμώνες που τα μπράτσα τους αντέχουν ρίχνουν και μια σύντομη βαρκάδα στα νερά της.

Κι αυτή έχει την ιστορία της: η Zeliha κόρη του βασιλιά Nemrod, ονειρεύτηκε την θαυμαστή διάσωση του Αβράαμ από τη φωτιά κι αποκήρυξε τον παγανισμό ομολογώντας το κατάμουτρα στο πατέρα της. Έξαλλος ο βασιλιάς πέταξε και τη κόρη του στη φωτιά, μόνο που αυτή εν αντιθέσει με τον Αβραάμ κατέληξε μπάρμπεκιου. Ο Ύψιστος έδρασε με χρονοκαθυστέρηση, μετατρέποντας το σημείο όπου κάηκε η δύσμοιρη πρωτομάρτυς σε λίμνη που σήμερα φέρει και το όνομα τα «δάκρυα της Zeliha”. Kι εδώ τα ψάρια θεωρούνται ιερά και δεν διατίθενται προς κατανάλωση.
Tριγύρω από τη λίμνη και υπό τη σκιά των δέντρων υπάρχουν όορφα τεϊοποτεία-ταβερνεία για να χαλαρώσουν στη δροσιά οι θαμώνες τους.

Το κάστρο της Urfa στέκει αγέρωχο πάνω από το κατάφυτο πάρκο με τις λιμνούλες του Βalıklıgöl.

Σχεδον οι πάντες άφησαν το αποτύπωμά τους εκεί: έλληνες, ρωμαίοι, βυζαντινοί, σταυροφόροι, τούρκοι. Το κακό είναι ότι ότι πέρα από τους δύο τεράστιους κίονες κορινθιακού ρυθμού (που ονομάζονται ο θρόνος του Nimrοd κι απ’όπου εκσφενδονίστηκε κατά τη παράδοση ο Αβραάμ για να καεί στη φωτιά) τίποτ’άλλο απολύτως δεν προδίδει τη μακραίωνη ιστορία του. Όσοι πάρετε την απόφαση ν’ανηφορίσετε κατά κει, πληρώσετε το εισιτήριο εισόδου, αποζημιώνεστε βασικά για τη θέα και τις πανοραμικές φωτογραφίες που θα τραβήξετε (κάτι όμως που μπορείτε πιο ξεκούραστα κι ανέξοδα να κάνετε στο γειτονικό ύψωμα).

Πριν καταλήξω στο ξενοδοχείο χάθηκα για λίγο στο παζάρι της Urfa, ανάμεσα στα μικρομάγαζα που κατά ομάδες πούλαγαν παπούτσια, ταφτάδες, μπακίρια, μπαχάρια, μαναβικά. Πέρασα από τις συνοικίες των σιδεράδων που ρυθμικά βάραγαν το αμόνι πάνω στο καυτό σίδερο, στα μαγαζιά με τα χρυσαφικά, στα ξυλουργεία με τη κορδέλα να ηχεία δαιμόνια, στα μικρά χάνια όπου οι απομαχοι έπιναν ατέρμονα το τσάι τους. Όλα ανάμικτα, ήχοι, εικόνες, μυρωδιές σαν είχαν μείνει αδιατάρακτα εδώ κι αιώνες. Ανάμεσα σ’αυτά, διάσπαρτα, ένας μιναρές κι ένα μικρό τζαμί εδώ, ένα χαμάμ εκεί, μαρμάρινες κρήνες με δροσερό πόσιμο νερό πιο πέρα, όλα χαμένα σε μια θολούρα από το καπνό των υπαίθριων μαγγαλιών που έψηnαν κεμπαπ.

Στην Urfa έκανα μια μεγάλη βόλτα και την επόμενη μέρα, επιστρέφοντας από εκδρομή που έκανα το πρωινό στο περίχωρα. Με έπιασε μια μικρή απελπισία, γιατί είχα κάνει check out και θα έπρεπε να βολοδέρνω 8 ώρες στους δρόμους μέχρι να πάρω το ΚΤΕΛ για Gaziantep. Oπλίστηκα με υπομονή και μια γερή δόση κιουνεφέ και χάθηκα γι’άλλη μια φορά στο λαβύρινθο του παζαριού.
Ο λαβύρινθος αυτός με έβγαλε σε μια άσχετη περιοχή όπου βρήκα το δρόμο για το τζαμί Ulu του 12ου αιώνα με το μοναδικό μιναρέ ρολόι.

Προσπέρασα κι άλλα τζαμιά ώσπου αντίκρυσα μια ταμπέλα στο γνωστό καφέ χρώμα που παραπέμπει σε ιστορικό χώρο. Την ακολούθησα. Χάθηκα σ’ένα νέο λαθύρινθο αυτή τη φορά στα δρομάκια της παλιάς πόλης με τα σπίτια-φρούρια φτιαγμένα με τη γνωστή πέτρα στο σαφράν χρώμα. Ηρεμία σε πλήρη αντιδιαστολή με τη φρενίτιδα του παζαριού. Όλη η περιοχή έχει αρχίσει να ανακαινίζεται προσεκτικά, σύμφωνα με τις επιταγές της αισθητικής του περιβάλλοντος χώρου. Αποθανάτιζα τις λεπτομέρειες: μια πόρτα, ένα υπερθυρο «καλωσορίσατε», ένα σοκάκι.

Κάπου εκεί σ’ενα αδιέξοδο ο φακός της μηχανής συνέλαβε μια κυρία να τηγανίζει κεφτέδες στο δρόμο. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε έναν. Ήταν καυτός, πικάντικος, όμως δοσμένος με όλη της τη καλή καρδιά.
Ήταν τουρκάλα!

 

[hydronetta]

Harran - Göbekli Tepe, οι απαρχές της ανθρώποτητας

Δεύτερη μέρα στην Urfa και το πρωί αφού έκανα check out κανόνισα με τον ξενοδόχο εκδρομή στα πέριξ. Την τύχη μου ανέλαβε ένας άλλος Μεχμέτ (με κυνηγούσε το όνομα), συγγενής του ξενοδόχου (το «έχω ένα γνωστό» λειτουργεί παντού εδώ).
Μόνο που αυτός (ευγενικό παιδί, μελαχροινό, με λάγνο βλέμμα – εμένα δε μ’αρέσει, τέλος πάντων) δεν μιλούσε ίχνος αγγλικών. Συνεπώς ξεκίνησα από τα κλασικά: “Türkçe bilmiyorum” καταλήγοντας αδόξως στη νοηματική.
Αλλά αυτός φιλοτιμήθηκε να με κεράσει έστω ένα μπουκαλάκι νερό, σε αντίθεση με τον εξ’αποδώ ονόματα δεν λέμε. Μαζί μας ήρθε και ο γιός του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου ένα πεντάχρονο πιτσιρίκι γλυκύτατο και κυρίως ....ήσυχο! Αδιαμαρτύρητα ακολούθησε παντού.

Το χωριό πλέον Harran, 44 χλμ ΝΑ της Urfa, έχει μακραίωνη ιστορία.
Αναφορές στη Παλαιά Διαθήκη θέλουν στη Ηarran να μετακινήθηκε ο Αβραάμπριν πάει στη γη της Χαναάν, ακόμαεικάζεται ότι εκεί κατέφυγαν ο Αδάμ με την Εύα όταν εκδιώχθηκαν από τον Κήπο της Εδέμ. Στο διάβα της στους αιώνες η Harran, σημαντικό σταυροδρόμι στους εμπορικούς δρόμους της Μεσοποταμίας, άλλαξε πολλές φορές αφεντάδες: Ασσύριοι, Έλληνες, Πέρσες, Βυζαντινοί, Άραβες, πριν οι Μογγόλοι την καταστρέψουν ολοσχερώς.
Το σημερινό χωριό είναι μόνο το φάντασμα του παρελθόντος. Ερείπια τα ιουστινιάνεια τείχη που κάποτε έστεκαν περήφανα στα όρια της πόλης με τις 6 πύλες στέκουν μάρτυρες ανάμεσα διάσπαρτα σπίτια και τους χωμάτινους δρόμους όπου πλέον οι κατσίκες υπερτερούν αριθμητικά των ανθρώπων.

Διάσπαρτα είναι τα κωνικά σπίτια φτιαγμένα από λάσπη κι άχυρο παρέχοντας την καλύτερη θερμομόνωση στις ακραίες αυτές συνθήκες. Απαράλλακτα εδώ και αιώνες. Το κωνικό σχήμα επέτρεπε παράλληλα και την ταχεία διαφυγή του νερού της βροχής, ώστε αυτό να μην λιμνάσει και καταστρέψει το σπίτι. Επισκεφθήκαμε ένα από αυτά που έχει διαμορφωθεί ανάλογα, διαπιστώνοντας ότι κάθε τρούλος αντιστοιχεί και σ’ένα δωμάτιο. Η διαφορά θερμοκρασίας ήταν αισθητή εντός κι εκτός του οικήματος

Το κάστρο της πόλης κτίσμα του 11ου αιώνα, αναστηλώνεται και η επίσκεψη δεν ήταν εφικτή.

Λίγο μακρύτερα ενώ η αρχαιολογική σκαπάνη συνεχίζει τη δουλειά της στα εντυπωσιακά ερείπια του τζαμιού Ulu. Χτισμένο τον 8ο αιώνα και ξανά τον 12ο αιώνα αυτή τη φορά από τον Σαλαντίν.

Υπήρξε τμήμα του Πανεπιστημίου (!) της πόλης, ερείπα της οποίας υπάρχουν διάσπαρτα αλλά κυρίως στην ακρόπολη του χωριού με πανοραμική θέα σ’ολα τα μποστάνια της περιοχής.

To Göbekli Tepe , είναι αρχαιολογικός χώρος στην κορυφή μιας πλαγιάς του βουνού 13χλμ βορειοανατολικά από την Urfa, που χρονολογείται από τη προ-κεραμική νεολιθική εποχή (10η χιλιετία π.Χ.) και πιθανώς είναι ο αρχαιότερος λατρευτικός χώρος στο κόσμο. Ο χώρος έμοιαζε σχεδόν αφύλακτος και σε εγκατάλειψη, οι επισκέπτες ήμασταν μετρημένοι στα δακτυλα των χεριών, εισιτήριο δεν υπήρχε και οι αρχαιολογική σκαπάνη έδειχνε να έχει σιγήσει από καιρό αν και λιγότερο από το 5 % της περιοχής έχει μέχρι σήμερα ανασκαφεί. Ευτυχώς υπήρχαν κάποιες κατατοπιστικές πινακίδες... γιατί ο δοηγός της Bradt ουτε καν τον ανέφερε!!! (έκδοση 2011)
Αρχικά συναπάντησα μια λαξευμενη πλατφόρμα με δύο υποδοχές (πιθανότατα εισοχές για πυλώνες) που ονομάζεται "Ναός του βράχου".

Ο μικρός χώρος όπου βρίσκονται τα κυρίως ευρήματα αφορά κυκλικές δομές όπου έχουν ενσφηνωθεί πυλώνες σε σχήμα Τ. Κάθε πυλώνας έχει ύψος έως 6 m και βάρος μέχρι 20 τόνους. Πολλοί από τους αυτούς είναι διακοσμημένοι με αφηρημένα , αινιγματικά εικονογράμματα και σκαλιστά ανάγλυφα ζώων. Το Göbekli Tepe θεωρείται ως αρχαιολογική ανακάλυψη υψίστης σημασίας , διότι αλλάζει παντελώς τα δεδομένα καθώς αποδεικνύει ότι οι τροφοσυλλέκτες άνθρωποι της εποχής είχαν ήταν μόνο κυνηγοί αλλά είχαν και την δυνατότητα ανέγερσης μνημειακών συγκροτημάτων. Φανταστείτε μόνο το ανθρώπινο δυναμικό για να μεταφερθούν και να λαθευτούν αυτοί οι ογκόλιθοι.

Μια ακόμα απογοήτευση για μένα... οι πάντες σχεδόν να ξέρουν το προϊστορικό Stonehenge στην Αγγλία, τη στιγμή που μπροστά στα μάτια μου είχα ευρήματα 6000 ετών αρχαιότερα…

Μετά την απογευματινή βόλτα που ανέφερα στο προηγούμενο κεφάλαιο στο παζάρι και τα σοκάκια της Urfa, σαν έπεσε το σκοτάδι, βρέθηκα ξανά στο Βalıklıgöl για να αποθανατήσω πάλι τις γνώριμες εικόνες. Αυτή τη φορά υπό το φως των προβολέων.
Τις ρούφηξα άπληστα…σ’αυτή την “άσχημη, σκονισμένη, άχαρη” πόλη που δεν θα έπρεπε να είχα έρθει.

Ολοκλήρωσα τον αποχαιρετισμό μ'ένα απολαυστικό κεμπάπ που αποδείχθηκε ασφαλέστερο από το junk food της Pegasus και του αεροδρομίου, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του ταξιδιωτικού οδηγού.

Πήρα το ταξί για το σταθμό των ΚΤΕΛ. Το βραδυνό δρομολόγιο που κατέληγε Κωνσταντινούπολη περνούσε από Gaziantep, τελυταίο σταθμό του ταξιδιού μου.

Απλώθηκα σ’ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο, έβαλα τ’ακουστικά μου και κλείνοντας τα μάτια απόλαυσα το σπαραγμό των αοιδών που εξυμνούσαν με τις ανατολίτικες κορώνες τους το δράμα του έρωτα!

 

[hydronetta]

Gaziantep, η φυστικλού

Ο σταθμός των ΚΤΕΛ στην Gaziantep δεν είχε την μεγαλοπρέπεια εκείνων στο Diyarbakır και την Urfa. Όχι οτι τον επεξεργάστηκα ιδιαίτερα μέσα στο μαύρο σκοτάδι, άλλωστε είχα το νού μου να εντοπίσω κανένα ταρίφα γιατί στις 12 τα μεσάνυχτα δεν έτρεφα αυταπάτες ότι θα το παίξω ο μικρός εξερευνητής. Ο μοναδικός ταξιτζής ειδοποίησε άλλον και εντός 10 λεπτών και έναντι 20 λιρών βρέθηκα στη πόρτα του ξενοδοχείου μου.
Πάλι το ίδιο σενάριο με την αρχή του ταξιδιού παίχτηκε. Το μάτι γαρίδα με το που έπεσα στο κρεβάτι. Όμως εδώ το επόμενο πρωί δεν είχα ενδοιασμούς. Αυτομαστιγώθηκα και 9.30πμ βρισκόμουν καθ’οδόν για το dolmuş που ο ρεσεψιονιστ μου σύστησε να πάρω για να πάω εύκολα και οικονομικά στο Μουσείο Μωσαϊκών της Zeugma. Στη στάση όλοι δήλωναν αναρμόδιοι να με πληροφορήσουν σε ποιό dolmuş πρέπει να ανέβω για το μουσείο κι όχι για κάποιο άσχετο προορισμό με βάρκα την ελπίδα. Ο καλός Αλλάχ έβαλε το χέρι του κι ένας εισπράκτορας στην εναγώνια κλήση μου «mozaik müzesi?” μου έγνεψε καταφατικά. Στρογγυλοκάθησα στη θέση και παρατηρούσα με προσοχή τις πινακίδες και τα κτήρια ώστε εγκαίρως να κάνω νόημα στον οδηγό. Βλέπετε είχα και τον κάλο στον εγκέφαλο ότι μπορώ όλα να τα καταφέρω μόνος μου. Πήγαινε πήγαινε το dolmuş ώσπου κατάλαβα ότι πινακίδες για το μουσείο πλέον yok! Εντρομος κάνω νόημα στους συνεπιβάτες μου müzesi? Και όλοι εν χορώ μου έδειξαν την κατεύθυνση προς τα πίσω. Το είχαμε προσπεράσει κι εγώ ο ανόητος δεν το είχα δει. Πώς άλλωστε αφού ήταν από την άλλη μεριά του δρόμου! Έτσι έκανα πραγματικότητα τη σοφή ρύση: όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια.

To υπερσύγχρονο Zeugma Mozaik Müzesi στεγάζει μια από τις καλύτερες συλλογές μωσαϊκών παγκοσμίως προερχόμενες από τον αρχαιολογικό χώρο της πόλης Zeugma στις όχθες του Ευφράτη, η οποία γνώρισε την ακμή της κατά την όψιμη ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο, την καταστροφή από τους Σασσανίδες Πέρσες το 253μΧ και το οριστικό τέλος στην ανατολή του 21ου αιώνα από το φράγμα Βirecik που την βύθισε οριστικά στο νερό.

Πολλά εκ των μωσαϊκών σώθηκαν κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Το νεόδμητο μουσείο είναι εξαιρετικός χώρος, η παρουσίαση των τεράστιων συχνά σε διαστάσεις μωσαϊκών είναι υποδειγματική και μπορεί ο επισκέπτης να αναλώσει άνετα κανένα δίωρο απολαμβάνοντας το μεράκι των καλλιτεχνών 2 χιλιετίες πριν.
Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, οι εικόνες που παραθέτω μιλούν από μόνες τους για τη μαγεία!

​

"Το μωσαϊκο του Διονύσου", 2ος-3ος αιώνας μΧ​

​

"Ωκεανός και Τηθύς", 2ος-3ος αιώνας μΧ​

​

"Γαία", 2ος αιώνας μΧ​

​

​

"Το μωσαϊκό του Αχιλλέα", 2ος-3ος αιώνας μΧ​

​

​

"Έρως και Ψυχή", 3ος αιώνας μΧ​

​

"Η στέψη της Αφροδίτης", 2ος- μέσα 3ου αιώνα μΧ (ενυπόγραφο μωσαϊκό)​

​

​

"Η απαγωγή της Ευρώπης", 2ος-3ος αιώνας μΧ​

​

"Η γυφτοπούλα", τέλος 2ου αιώνα μΧ. Είναι το εμβλητματικό μωσαϊκό του μουσείου​

​

​

"Οι κυρίες παίρνουν πρωινό", 2ος-3ος αιώνας μΧ (ενυπόγραφο μωσαϊκό)​

​

​

"Περσέας και Ανδρομέδα", 2ος- μέσα 3ου αιώνα μΧ​

​

"Ο θρίαμβος του Ποσειδώνα", 2ος-μέσα 3ου αιώνα μΧ​

​

"Πασιφάη και Δαίδαλος", 2ος- μέσα 3ου αιώνα μΧ​

Καλώς πήγαμε στο Μουσείο, πώς γυρνάνε τώρα στη παλιά πόλη; Γι’αυτό δεν είχα μεριμνήσει να πάρω πληροφορίες. Είπα να μην αρχίσω να ρωτάω τους περαστικούς “Sehir Merkezi dolmus?” κι έτσι πήρα το μοναδικό ταξί που υπήρχε και έφτασα στα ριζά του κάστρου της Gaziantep.

«Κale kapalı” (κάστρο κλειστό) πήρα την απάντηση από τη καλή κυριούλα απ’όπου αγόρασα 2-3 μπακίρια (διότι η Gaziantep φαίνεται να έχει παράδοση στο είδος). Αφού με κέρασε τσάι, καφέ, ναργιλέ (τουρκάλα ήταν...) αφέθηκα να κάνω μια περιήγηση χαμένος στα στενά της παλιάς πόλης με τα τζαμιά και τα χάνια, στα υπέροχα σκεπαστά παζάρια όπου αντηχούσαν ρυθμικά τα σφυροκάλαμα των καλλιτεχνών σχεδιάζοντας μοτίβα πάνω πάνω στο χαλκό: από τη φυσιογνωμία του Kemal ή στίχους από το Κοράνι μέχρι γεωμετρικά ή λουλουδάτα σχέδια. Στα παζάρια με τα τσουβάλια με τα πολύχρωμα μπαχάρια και γλυκά κάθε λογής με βάση το φυστίκι που πλεονάζει στην περιοχή. Η Gaziantep φέρει τον επίζηλο τίτλο ως η πρωτεύουσα του μπακλαβά στην Τουρκία. Δεν θα μπορούσα να αντισταθώ κι εγώ να μην βουτήξω τα δάκτυλά μου στο σιροπιαστό τραγανό φύλο με το αρωματικό φυστίκι για γέμιση.

Ένα χαλάκι για την είσοδο ή το τοίχο;

Ατμοσφαιρικό χάνι, με μουσικές βραδιές

Μια ο κάκιστος χάρτης που είχα, μια οι λάθος οδηγίες που μου είχε δώσει ο ρεσεψιονιστ, κατάντησα να κάνω κύκλους μέσα στη πόλη πριν καταλήξω σε ένα λαβύρινθο πεζόδρομων με πάμπολλα εμπορικά καταστήματα και κόσμο που είχε ξεχυθεί για τις αγορές του. Φαίνεται η Τουρκία δεν έχει γνωρίσει τη κρίση.
Μετά από ώρες, κι ενώ είχα πεισμώσει ότι δεν θα καταφύγω στη λύση του ταξί, ρωτώντας από δω κι από κει κατάφερα να διαβώ κατάκοπος την είσοδο του ξενοδοχείου.
Ήταν το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού. Προτίμησα να ξεκουραστώ στο δωμάτιο, συντροφιά με λαχματζούν και μπακλαβά χαζολογώντας τις συνεχείς ανταποκρίσεις των τούρκικων καναλιών για την τελική κρίση ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. Οι υψηλές τους προσδοκίες σκόνταψαν σε δυνατό αντίπαλο όμως....

Την επομένη πήρα ταξί για το αεροδρόμιο και μέσω Κωνσταντινούπολης με τα φτερά της Pegasus βρέθηκα στα πάτρια εδάφη. Βέβαια στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen εκγλιματίστηκα με τους πολυάριθμους έλληνες που επέστρεφαν από διακοπές στη Πόλη.
Mε το πάντα πλούσιο ταμπεραμέντο και κυρίως το.... λεξιλόγιό τους!

- ΤΕΛΟΣ -​

ΥΓ. Αν ποτέ (λέμε τώρα) σας πιάσει ο καημός να επισκεφθείτε την περιοχή, μην διστάσετε να εναποθέσετε τις τύχες σας στον απόλυτο "ξεναγό" που ακούει στο όνομα Μεχμέτ. Θα περάσετε αξέχαστα!
Κι αν είστε δύσπιστοι (κακώς δηλαδή) σας δανείζω τον απόλυτα ενημερωμένο ταξιδιωτικό οδηγό της Bradt για την Ανατολική Τουρκία, που έτσι θα γλιτώσει την πυρά.

 

[_antonis_]

Πολύ ωραίο κομμάτι και υπερπλήρες, ώς συνήθως, με τις φωτογραφίες. Να'σαι καλά!!

 

[_antonis_]

Βρε, τι κομμάτι, μέχρι να σχολιάσω το ένα που είχα αφήσει, τέλειωσες την ιστορία...

Τα υπόλοιπα σχόλια, αύριο!!

 

[Nedelja]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ασία