Καμπότζη Siem Reap-λίγο αλλά καλό.

[mariagl]

Η παρακάτω ιστορία αποτελεί μέρος ενός ταξιδιού. Μιας και δεν έχω το χάρισμα του να γραφώ ενδιαφέρουσες ιστορίες όπως κάποια μέλη του φόρουμ που πραγματικά σε καθηλώνουν με τις περιγραφές τους, αποφάσισα να την κάνω περισσότερο φωτοιστορία για να μην κουράσω.

Η πτήση της Jet Star προσγειώθηκε στην ώρα της στο μικρό αλλά συμπαθητικό αεροδρόμιο του Siem Reap. Ήταν μια άνετη και ευχάριστη μεσημεριανή πτήση, και εγώ ήμουνα ξεκούραστη μιας και το αεροπλάνο ήταν σχεδόν άδειο και είχα την ευκαιρία να απλωθώ στην τριάδα των θέσεων χωρίς κάποιον δίπλα μου. H αποβίβαση έγινε γρήγορα και βαδίσαμε προς το κτήριο.

Πέρασα τον έλεγχο με συνοπτικές διαδικασίες. Για την είσοδο χρειάζεται βίζα την οποία είχα βγάλει online για 35 δολάρια και ισχύει για 30 μέρες (https://www.evisa.gov.kh/). Την εκτύπωσα και την κόλλησα στο διαβατήριο μου για ν αποφύγω τη διαδικασία αυτή στο αεροδρόμιο. Το νόμισμα της χώρα είναι το riel αλλά χρησιμοποιείται περισσότερο το Αμερικάνικο δολάριο. Ο υπάλληλος στο ανταλλακτήριο επέμεινε να αλλάξω χρήματα σε ριελ, εγώ επέμενα σε δολάρια, τελικά έκανα κάποια ριελ και κάποια δολάρια. Το αστείο ήταν ότι όταν τελικά πλήρωνα σε δολάρια μου γυρίζαν ρέστα και δολάρια και ριελ. Αφού ξεμπέρδεψα, έκατσα να πιώ ένα καφεδάκι στις αφίξεις έως ότου προσγειωθεί το αεροπλάνο της συνταξιδιώτισσας μου σε μισή περίπου ώρα. Από τους πιο νόστιμους καφέδες που έχω πιει, πραγματικά. Η συνταξιδιώτισσα έφτασε στην ώρα της όπως και ό οδηγός που έστειλε το ξενοδοχείο να μας παραλάβει. Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το https://www.boreiangkor.com/, και κόστισε περίπου 55 ευρώ τη βραδιά. Ο φιλικότατος οδηγός που μας παρέλαβε λοιπόν, ο Tin Tin, μας ενημέρωσε ότι το ξενοδοχείο ήταν και η οικία του κυβερνήτη του Siem Reap και αυτό μας φάνηκε πολύ αστείο και στην αρχή ανακριβές. Τελικά είχε δίκιο.
Το check in ήταν γρήγορο τακτοποιηθήκαμε αμέσως στο δωμάτιο μας, ένα μεγάλο δωμάτιο περίτεχνα διακοσμημένο με βαριά έπιπλα και δυο άνετα κρεββάτια. Τη θέα προς την πισίνα εμποδίζαν δυο μεγάλα δέντρα αλλά αυτό δεν μ ενδιέφερε και πολύ, μιας και δεν είχα σκοπό να κάτσω στο μπαλκόνι.

Κατεβήκαμε στην πισίνα και είπαμε όσα δεν είχαμε πει ενάμιση χρόνο τώρα, από την προηγούμενη επίσκεψη μου στην Μπανγκόκ. Έπρεπε όμως να καταλήξουμε στο τι θα κάναμε την επόμενη μέρα οπότε αφήσαμε τα νέα για λίγο. Το ότι θα βλέπαμε το Angkor Wat ήταν δεδομένο, αλλά δεν είχαμε καταλήξει στο πως. Το πάρκο είναι πολύ δύσκολο να το δεις μόνος σου, εκτός και αν έχεις νοικιάσει μηχανάκι για μετακινήσεις πράγμα που κανονικά απαγορεύεται παρόλο που τα νοικιάζουν (δε θα το συνιστούσα ποτέ) και έχεις και ένα πολύ καλό βιβλίο οδηγό μαζί σου πράγμα που για μένα είναι δύσκολο και κουραστικό. Η καλύτερη λύση, για μένα πάντα, ήταν ένα μικρό γκρουπ με ξεναγό. Και αυτό είναι ρίσκο γιατί δεν ξέρεις ποσό καλά αγγλικά γνωρίζει ο ξεναγός που θα σου τύχει. Είναι αλήθεια ότι έξω από το πάρκο υπάρχουν ντόπιοι με τουκ τουκ που εκτελούν χρέη ξεναγού αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν τις γνώσεις να σου εξηγήσουν κάποια πράγματα, πέραν του ότι γνωρίζουν πολύ καλά την περιοχή. Κλείσαμε λοιπόν ένα small group tour μέσω Viator και σταθήκαμε πολύ τυχερές όπως αποδείχτηκε.

Και αφού οριστικοποιήθηκαν τα αυριανά σχέδια και το στομάχι μου διαμαρτύρονταν έντονα, είπαμε να κατέβουμε στην Pub street να φάμε. Μόλις δυο χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να περπατήσουμε. Δεν αισθανθήκαμε ούτε μια στιγμή ανασφάλεια ή φόβο. Ο δρόμος μέχρι το ποτάμι ήταν φωτεινός και με κίνηση, πλην όμως μέσα στη βρωμιά και τη δυσοσμία. Στρίβοντας αριστερά προς τον προορισμό μας, δεν υπήρχαν φώτα εκτός από εκείνα κάποιων καταστημάτων. Τα φανάρια μετρημένα στα δάκτυλα όπως και τα σήματα στους δρόμους. Τα μηχανάκια και τα τουκ τουκ να κινούνται όπως του κατέβει του καθενός δίχως να δίνουν την παραμικρή σημασία στους γύρω τους, να στρίβουν χωρίς να κοιτούν δεξιά ή αριστερά, ένα χάος παντού.

Φτάσαμε στην Pub Street, έναν εντελώς κιτς δρόμο με νέον φώτα, εστιατόρια και παμπ δεξιά και αριστερά όπου μαζεύονται οι τουρίστες για να φάνε, να πιούνε και να διασκεδάσουν πίνοντας μπύρα για 50 σεντς το ποτήρι. Όπως αντιλαμβάνεστε, ρέει άφθονη.

Η αλήθεια είναι ότι φάγαμε πολύ καλά και πολύ οικονομικά.

Μετά το φαγητό επειδή δεν είχαμε αντοχή να επισκεφτούμε τη νυχτερινή αγορά, γυρίσαμε πίσω με έναν από τους 10,152 οδηγούς τουκ τουκ που μας προσέγγισαν για 2 δολάρια που τελικά ήταν πολλά. Αλλά τόσο πήγαινε το μαλλί γενικότερα απ’ ότι καταλάβαμε.

Η βραδιά μας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Αυτό που γενικά κατάλαβα, τουλάχιστον από την λίγη συναναστροφή που είχα με τους Καμποτζιανούς στο Σιέμ Ριπ, ήταν ότι οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί αλλά δυστυχώς έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν την αξία του θησαυρού που έχουν δίπλα τους και το εκμεταλλεύονται με εντελώς λάθος τρόπο. Γενικά προσπαθούν να βγάλουν όσα περισσότερα μπορούν από τον τουρίστα γιατί θεωρούν ότι οι τουρίστες είναι πλούσιοι. Αυτή τη νοοτροπία έχουν και περνούν στα παιδιά τους και μάλιστα κάποια στιγμή μου το είπε ξεκάθαρα ένα κοριτσάκι, όταν της είπα ότι δεν έχω χρήματα να αγοράσω αυτό που μου πουλούσε. Τέλος πάντων, το φως έσβησε νωρίς, έν αναμονή της επόμενης μέρας, της επίσκεψης στο αρχαιολογικό πάρκο Angkor.

 

[vasiliss]

Μια χαρά τα γράφεις, μην αγχώνεσαι. Συνεχισε ετσι. Δεν κουραζεις καθολου. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[KIKI]

Γραφεις μια χαρά ! Ωραια και στρωτά με σαφήνεια !
Επειδη εχω παει ένοιωσα σαν να είμαι εκει .
Εξάλλου εδω δεν κάνουμε διαγωνισμό ταλέντων . Ο καθένας μας καταθετει την εμπειρία του οπως μπορεί.

Το φαγητο μου άρεσε και εμένα . Ετρωγα σε παγκους πολυ νόστιμα με 3-4 δολλαρια .
Αυτό που λες για τους κατοικους που μας βλέπουν σαν πολυ πλουσιους συμβαίνει σε σχεδον όλες τις ταλαιπωρες φτωχές χώρες . Εξαλλου και στην Ελλαδα τις δεκαετιες 50 , 60 και 70 τους τουρίστες και τους Ελληνες μεταναστες οταν ερχονταν τους θεωρουσαμε παμπλουτους . Ασχετα αν στην Αμερική επλεναν πιάτα και ζουσαν μετρημενα .

Περιμενω τη συνέχεια ......

 

[mariagl]

Γραφεις μια χαρά ! Ωραια και στρωτά με σαφήνεια !
Επειδη εχω παει ένοιωσα σαν να είμαι εκει .
Εξάλλου εδω δεν κάνουμε διαγωνισμό ταλέντων . Ο καθένας μας καταθετει την εμπειρία του οπως μπορεί.

Το φαγητο μου άρεσε και εμένα . Ετρωγα σε παγκους πολυ νόστιμα με 3-4 δολλαρια .
Αυτό που λες για τους κατοικους που μας βλέπουν σαν πολυ πλουσιους συμβαίνει σε σχεδον όλες τις ταλαιπωρες φτωχές χώρες . Εξαλλου και στην Ελλαδα τις δεκαετιες 50 , 60 και 70 τους τουρίστες και τους Ελληνες μεταναστες οταν ερχονταν τους θεωρουσαμε παμπλουτους . Ασχετα αν στην Αμερική επλεναν πιάτα και ζουσαν μετρημενα .

Περιμενω τη συνέχεια ......

Ευχαριστώ πολυ.. εχεις δικιο σ αυτα που λες, η Αμερικανικη βοηθεια που λεμε!

 

[mariagl]

Η συνταξιδιώτισσα μου με ξύπνησε στις 6. Εκείνη είχε σηκωθεί από τις 5, όπως κάνει κάθε πρωι. Σηκώθηκα αμέσως, ανυπομονούσα πολύ για εκείνη την ημέρα. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Το μέιλ που έλαβα από την Viator έλεγε ότι το λεωφορείο θα ερχόταν μεταξύ 8 παρα είκοσι και 8 και είκοσι. Να αναφέρω επίσης ότι η ξενάγηση κόστισε 19 δολάρια το άτομο. Μετά το πρωινό, καθίσαμε στο όμορφο σαλονάκι στην εισοδο του ξενοδοχείο και περιμέναμε. Πραγματικά, ειμασταν οι τελευταίοι του γκρουπ που παρέλαβε. Το μινι βαν έφτασε επιτέλους και βγήκε έξω ένας χαμογελαστός Καμποτζιανός, ο Πιερόμ, ο ξεναγός μας. Μας καλοσώρισε και μας συστησε στο γκρουπακι μας, το οποιο αποτελουνταν από οκτώ ακόμα άτομα. Ο Πιερόμ ήταν καταπληκτικός. Μιλούσε πολύ καλά Αγγλικά και αρκετά καλά Ταυλανδέζικα. Ηταν πολύ φιλικός και ευγενικός συνάμα, πολύ κατατοπιστικός και γενικά ήξερε να κάνει τη δουλεια του. Άρχισε μας εξηγεί το προγραμμα της ημέρας ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει να πηγαινουμε στα εκδοτήρια εισητηρίων για το παρκο. Τα εισητήρια μπορούν να εκδωθούν μόνο από κει και πουθενά αλλου, και βρίσκονται περιπου 4 χιλιομετρα από το Σιεμ Ριπ. Η είσοδος για μια μέρα κοστίζει 37 δολαρια, για τρεις 62 και το εβδομαδιαίο 72. Κατά την αγορα, σε βγάζουν φωτογραφία η οποια εκτυπώνεται στο εισητηριο σου. Δεν είχε κοσμο και τελειώσαμε γρηγορα. Μπηκαμε στο βανάκι μας και κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο.

Ο Πιερόμ μας είπε ότι θα αφήναμε το Angkor Wat για το τέλος. Μας είπε επίσης ότι για το Angkor Wat θα πρέπει να εχουμε τους ώμους μας καλυμμένους και γενικά να μην αγοράζουμε τιποτα από παιδια. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουν τα παιδια μεσα στα σχολειά και αν καποιος θέλει να βοηθήσει, μπορεί να κάνει δωρεά σε καποια φιλανθρωπική οργάνωση. Πρώτη μας στάση η νότια είσοδος του Angkor Thom. To Αngkor Thom που σημαινει «Μεγάλη πόλη», ιδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα από τον βασιλια Jayavarman VIII. Περιβάλλεται από τειχη 8 μέτρων και εκει της βρισκεται ο περίφημος ναός Bayon. Το βασιλικο παλάτι δυστυχώς δεν σωζεται.

Τα αγάλματα που βλέπετε στη γέφυρα αναπαριστούν θεούς και δαίμονες.
Επόμενη στάση ο ναός Bayon. Ένα από τα πιο σημαντικά σημείο στο πάρκο, ο ναός ηταν αφιερωμένος στον Βούδα. Το όνομα Bayon αναφέρεται στο banyan tree, ένα είδος συκιάς όπως έμαθα και εγώ, κάτω από την οποία, μετά από μια μεγάλη περίοδο περιπλανήσεων, ο Βούδας έφτασε στην φώτιση. Αρχικά ο ναός ονομαζόταν «Jayagiri» δηλαδή το «βουνό της νίκης» αλλά επειδη στην περιοχή υπάρχουν πολλά banyan δέντρα, τον ονομασαν Banyan Temple. Τελικά κατεληξαν να τον λενε Bayon. Ο ναός βρισκεται στο κέντρο του Angkor Thom και χαραχτηριστικό του είναι οι πύργοι με τα γαλήνια χαμογελαστά προσωπα που είναι σκαλισμένα πανω τους. Δεν εχουμε καταλήξει ακομα στο τι αντιπροσωπευουν καθώς καποιοι λένε ότι είναι το προσωπο του βασιλια και άλλοι μια θεότητα. Ο ναός ήταν πανέμορφος και η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύ παραπάνω ώρα για να τον δεις από τα σαρανταπέντε λεπτά που είχαμε στη διάθεση μας.

Στο πρώτο επίπεδο ο τοιχός είναι σκαλισμένος με τοιχογραφίες που αναπαριστούν σκηνές τόσο από την καθημερινή ζωη των κατοίκων όσο και σκηνές πολέμου. Δε μπορώ να φανταστώ ποση δουλειά και υπομονή χρειάστηκε για τη δημιουργία τους.

Είχε αρκετό κόσμο και η περιπλάνηση στο εσωτερικό δεν ήταν και ευκολη υπόθεση. Θελει υπομονή! Με λίγα λόγια ο ναός αξίζει μια επίσκεψη, και πρέπει να σημειωθεί ότι έχει υποστεί πολλές αλλαγές από την κατασκευή του.

Επόμενη στάση “the terrace of the elephants”. Δεν ήταν στο προγραμμα να γίνει στάση σε εκεινο το σημείο αλλά ζητήσαμε στον Πιερόμ να σταματήσουμε για λίγο έστω για μερικές φωτογραφίες. Στο σημειο αυτό ο βασιλιάς συγκέντρωνε το στρατό του για να του μιλήσει.

Σε κοντινή απόσταση και πισω από αυτό το σημείο βρισκονται οι ναοί Phimeanakas και Baphoun τους οποιους δεν επισκεφτήκαμε. Απέναντι υπάρχουν οι μικροι ναοί Prasat Suor Prat που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σε σύγκριση με άλλους και πολύ λίγος κόσμος τους επισκέπτεται.

Μετά την σύντομη στάση μας, πίσω πάλι στο λεωφορείο μας για τη συνέχεια της μέρας…

 

[mariagl]

Η έξοδος από την Angkor Thom έγινε από την Gate of the Dead, που είναι η δυτική έξοδος, και όπου κάναμε μια μικρή στάση για να περπατήσουμε στην περιοχή. Δεν είχε καθόλου κόσμο. Ανεβήκαμε σε ένα μικρό ύψωμα δεξιά της πύλης μέσα στα δέντρα. Εκεί συναντήσαμε δυο κυρίες με ένα παιδάκι ανεβασμένο σε ένα πολύ ψηλό δέντρο να μαζεύουν ένα φρούτο το οποίο έπειτα θα πουλούσαν. Ήταν πανέμορφα και γαλήνια εκεί, μέσα στα δέντρα και τη φύση.

Επόμενη στάση ο διάσημος ναός Ta Prohm. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που αντίκρυσα. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και περπατήσαμε για λίγο προς το ναό. Ήταν λογικά η χειρότερη ώρα γιατί είχε πάρα πολύ κόσμο. Προφανώς η καλύτερη ώρα είναι νωρίς το πρωί. Λίγα λόγια για το ναό. Είναι ένας βουδιστικός ναός που χτίστηκε από τον βασιλιά Jayavarman VII προς τιμήν της μητέρας του. Λέγεται ότι 80000 εργάτες δούλεψαν στην κατασκευή του. Ο ναός έγινε γνωστός, από την γνωστή ταινία Tomb Raider και δυστυχώς έχει καταστραφεί σε ένα μεγάλο βαθμό. Κρίμα πραγματικά. Η φύση κυριολεκτικά έχει καταπιεί πολλά σημεία. Τα θεόρατα δέντρα και οι ρίζες τους μπλέκονται με τους τοίχους σαν αναρριχητικά φυτά. Οι εργασίες αποκατάστασης έχουν περιοριστεί στο να αποτραπεί περαιτέρω κατάρρευση του ναού. Και είναι κατανοητό γιατί η εικόνα της ζούγκλας να περιβάλλει και να κυριεύει το κτήριο είναι μαγική. Η ενέργεια που εκπέμπεται είναι απίστευτη και ο χώρος είναι η χαρά του φωτογράφου. Ο ναός έχει λιγότερες σκαλιστές αναπαραστάσεις από άλλους ναούς αλλα όπως μάθαμε, μετά τον θάνατο του βασιλιά, οι πιστοί του Ινδουισμόυ κατέστρεψαν πολλά βουδιστικά στοιχεια. Και αυτό παρατηρείται γενικά και σε αλλους ναούς. Γενικά οι ναοί είναι ένα μίγμα Ινδουισμού και Βουδισμού, ίσως γι΄αυτό την αποκατάσταση και συντήρηση έχει αναλάβει εκτός από την αρχαιολογική υπηρεσία της Καμπότζης και η αντίστοιχη της Ινδίας. Με το άκουσμα αυτής της πληροφορίας από τον ξεναγό, δυο Ινδοί που ήταν στο γκρουπ δυσανασχέτησαν.. Παρόλ’ αυτά, εξακολουθεί να είναι επιβλητικός. Είχαμε μια ώρα στη διάθεση μας για να περιπλανηθούμε και δεν ήταν αρκετή. Όταν πέρασε η ώρα βγήκαμε έξω από τον χώρο και καθίσαμε να πιούμε ένα χυμό καρύδας. Γενικά το νερό που καταναλώθηκε δεν το πίνω ούτε σε τρεις μέρες. Το πόσα παιδάκια μας πλησίασαν και πίεζαν να αγοράσουμε διάφορα δε λέγεται. Είδα ένα αγοράκι που κρατούσε ένα σκαθάρι, και το έκανα νόημα αν ήθελε να το βγάλω φωτογραφία. Αυτό πόζαρε και μέσα σε δευτερόλεπτα το πλησίασε ένα κοριτσάκι μικρότερο του, και κάτι του είπε. Τοτε το αγοράκι μου λεει “ one dollar” για την φωτογραφία. Δεν του έδωσα χρήματα και όλη αυτή η φάση με στεναχώρησε πολύ.

Η ώρα είχε περάσει και ήταν καιρός να πάμε για φαγητό. Το μέρος ήταν ήδη κλεισμένο και πολύ κοντά, μέσα στο πάρκο με θέα μια λίμνη. Καθίσαμε και παραγγείλαμε. Η τουαλέτα (ο Θεός να την κάνει) ήταν έξω από το εστιατόριο και δίπλα στην τουαλέτα υπήρχε η πιο δημιουργική χρήση μιας παλιάς λεκάνης, είχε γίνει μια πολύ προχωρημένη γλάστρα! (Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας). Μετάνιωσα που δεν την έβγαλα φωτογραφία. Το φαγητό ήταν μέτριο αλλά με την πείνα που είχαμε το φάγαμε και αυτό. Κόστισε 9 δολάρια μαζί με το αναψυκτικό. Άντε, ας μη καθόμαστε άλλο…

 

[mariagl]

Φύγαμε από το εστιατόριο με μεγάλη ανυπομονησία για το Angkor Wat. Το λεωφορείο σταμάτησε σε ένα σημείο στην πίσω πλευρά του. Αυτό το κτίσμα δυστυχώς δεν θυμάμαι τι είναι ουτε πως λέγεται, αλλά το τραβηξα γιατί μου άρεσε πολύ.

Περπατήσαμε κάμποσο μέσα από το δάσος, μέχρι που ξεπρόβαλε μπροστά μας, όπως χαρακτηρίζεται ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μνημεία της Ασίας. Λίγα λόγια για τον ναό.. Χτίστηκε στο πρώτο μισό του 12ου αιώνα, αρχικά σαν Ινδουιστικός ναός αφιερωμένος στον θεό Vishnu, από τον αυτοκράτορα Suryavarman II αποτελώντας ταυτόχρονα και το πολιτικό κέντρο της αυτοκρατορίας του. Η λέξη Angkor σημαίνει «πόλη» και η λέξη wat «ναός». Μετά το θάνατο του μετατράπηκε σε Βουδιστικός ναός. Περιβάλλεται από τάφρο, όπως και η Angkor Thom, για λόγους προστασίας από επιδρομείς. Οι πέντε πύργοι αντιπροσωπεύουν τις πέντε κορυφές του μυθικού όρους Meru, κατοικίας των θεών. Αποτελεί μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η σημασία του για την Καμπότζη φαίνεται και από το γεγονός ότι απεικονίζεται στη σημαία της χώρας. Η επιλογή να πάμε από την πίσω πλευρά πιστεύω ήταν εξαιρετική. Είχε ελάχιστο κόσμο και ήταν πολύ άνετα σ εκείνη την πλευρά. Έπειτα συνεχίσαμε προς τους πύργους. Για να μην υπάρχει πολύς κόσμος, ανεβαίνει ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων, φορώντας μάλιστα μια ταυτότητα(?) στο λαιμό. Η σκάλα είναι πολύ απότομη και θέλει προσοχή. Αλλά καλυτέρα να μιλήσουν οι εικόνες..

Περιπλανώμενη στο ναό, δεν μπορούσα να μην αναλογίζομαι το τι χρειάστηκε για τη δημιουργία του, πόσος πόνος και αίμα, τόσο από ανθρώπους όσο και από ελέφαντες, μιας και οι πέτρες έπρεπε να κουβαληθούν από χιλιόμετρα μακριά και κατά τη μεταφορά τους τα ζώα δεν άντεχαν και ξεψυχούσαν.

Ο δρόμος προς την έξοδο ήταν εξίσου εντυπωσιακός. Η γέφυρα που οδηγεί στο ναό είναι κλειστή για εργασίες συντήρησης, και έχουν τοποθετήσει μια πλωτή γέφυρα από πλαστικό για να μετακινείται ο κόσμος. Περάσαμε τη γέφυρα και καθίσαμε μπροστά από το νερό. Ο οδηγός είπε ότι όσοι ήθελαν να δούμε την δύση του ήλιου θα έπρεπε να πάνε σε ένα σημείο εκεί κοντά. Διαφορετικά, μπορούσαμε να καθίσουμε σε εκείνο το σημείο και να φωτογραφήσουμε το Angkor Wat, όταν με τη δύση του ηλίου, οι ακτίνες του του δίνουν ένα χρυσό χρώμα. Τελικά αποφασίστηκε να κάτσουμε εκεί. Η ώρα πέρασε ευχάριστα με κουβέντα, γέλιο με τα άλλα παιδιά και χάζι στο γύρω περιβάλλον. Δυστυχώς ο ήλιος δεν ήταν δυνατός και το χρυσό δεν εμφανίστηκε πουθενά, αλλά δε βαριέσαι.. Αυτό που έπρεπε να μας μείνει, μας έμεινε.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν συγκινητικός μπορώ να πω. Αν και πολύ κοινωνικό άτομο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να δεθώ, αν είναι σωστή αυτή η λέξη, με άτομα άγνωστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οι περισσότεροι θα έφευγαν την επόμενη μέρα, τα τρία αγόρια όμως τα συναντήσαμε αρκετές φορές τις επόμενες δυο μέρες. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήμασταν πολύ κουρασμένες. Μετά από καλή απολύμανση, έπρεπε ν ασχοληθούμε λίγο και με το προγραμμα της επόμενης μέρας. Αρχικά σχεδιάζαμε να πάμε στο Kulen mountain, αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάμε στη λίμνη Tonle Sap. Κλείσαμε το tour παλι μέσω viator για 21 δολαρια το άτομο. Η γνωστή διαδικασία, θα μα έπερναν την επόμενη μέρα από το ξενοδοχείο περιπου 8 το πρωι. Αφου οριστικοποιήθηκε και αυτό, πήραμε ένα τουκ τουκ και κατεβήκαμε στην pub street για φαγητό. Προχωρώντας συναντήσαμε τα τρια αγορια να κάνουν foot massage! Μαλιστα λέω, εμείς τι κάνουμε?? Μια κοπέλα με ένα καρότσι, επεμενε πολύ να αγοράσουμε τις τραγανά τηγανισμένες ταραντούλες, και τα σκουλήκια που πουλούσε αλλα, δεν πεινούσα τοσο! Η φασαρία ήταν τοσο έντονη, μουσική τόσο δυνατή και ο κόσμος τοσος πολύς, σχεδόν σαν Σάββατο βράδυ στο λιμάνι των Χανίων για όποιον έχει έρθει! Δεν ξερω αν εφταιγε η κουραση αλλά απλά ηθελα να φαω κάτι και να παω για ύπνο. Καθίσαμε τελικά σ ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Ambience 1960. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, και πληρώσαμε περίπου 10 δολάρια το άτομο μαζί με ποτο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μετά το φαγητό αντοχές δεν υπήρχαν οπότε γυρίσαμε πισω με έναν πολύ προσεκτικό οδηγό, αδημονώντας για την επόμενη μέρα.