Τουρκία Roadtrip Τουρκία-Μικρά Ασία

[marianna k.]

Καλησπέρα!
Τουρκία, Μικρά Ασία αποφασίστηκε ο προορισμός του ταξιδιού μας, στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή. Σκεφτόμασταν για Ισπανία, μετά Γαλλία κι έπειτα Γερμανία αλλά σε κάθε περίπτωση έπρεπε να κλείσουμε τα αεροπορικά εισιτήρια και καθώς η ανακοίνωση για την ημερομηνία συμπλήρωσης μηχανογραφικού καθυστερούσε ανέβαιναν και οι τιμές των εισιτηρίων οπότε τελικά επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε ένα ακόμη Roadtrip. 10 Ιουνίου λοιπόν και εφόσον είχαμε ήδη γυρίσει όλα τα Βαλκάνια σε προηγούμενα ταξίδια, η ιδέα της Τουρκίας έπεσε στο τραπέζι. Ημερομηνία αναχώρησης: 19 Ιουνίου και επιστροφή 1 Ιουλίου.
Έπειτα από μια γρήγορη αναζήτηση στο forum το πρόγραμμα διαμορφώθηκε και ξεκίνησαν οι πρώτες κρατήσεις σε ξενοδοχεία. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα μέλη που με βοήθησαν και μου έδωσαν πολύτιμες συμβουλές για να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι μας. Τελικά ήταν ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια-εμπειρία που πραγματοποιήσαμε και μας ενθουσίασε ευχάριστα. Είδαμε τις χαμένες πατρίδες, πολλούς αρχαιολογικούς χώρους και γνωρίσαμε υπέροχους ανθρώπους. Οι Τούρκοι σαν λαός είναι εξαιρετικά φιλόξενοι και ευγενικοί, πάντα χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί. Επίσης ήταν ένα από τα πιο οικονομικά ταξίδια που πραγματοποιήσαμε ποτέ, ακόμη και τελευταία στιγμή βρήκαμε πολύ φθηνά ξενοδοχεία. Ενδεικτικά, ως μια τετραμελής οικογένεια το συνολικό κόστος διαμονής για 12 βράδια ήταν περίπου 800 ευρώ. Ας ξεκινήσω την αφήγηση λοιπόν...

19 Ιουνίου 2015
Πολύγυρος-Canakkale 471 χλμ, περίπου 5 ώρες και 30 λεπτά

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από Πολύγυρο Χαλκιδικής και περνώντας τα τουρκικά σύνορα δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα. Ο δρόμος μέχρι το Kesan είναι μια χαρά, αν εξαιρέσει κανείς τους Τούρκους οδηγούς που είναι κυριολεκτικά τρελοί. Γενικά οι δρόμοι στην Τουρκία μας εντυπωσίασαν, ήταν πολύ καλύτεροι απ'ότι φανταζόμασταν ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι τους έφτιαξαν χωρίς καθόλου χρηματοδότηση, όπως εμείς από την Ευρώπη, ξαφνιάζεται ευχάριστα. Στη χερσόνησο της Καλλίπολης, ο δρόμος είναι παραλιακός και στενός οδηγώντας στο Eceabat. Πριν μπούμε στην πόλη συναντήσαμε ένα μνημείο αφιερωμένο στους στρατιώτες που χάθηκαν στη μάχη της Καλλίπολης κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανάμειξη των Αυστραλών όπως μας εξήγησε ένας Τούρκος αργότερα αποτελεί έναν λόγο για τον οποίο επιλέγουν τόσοι πολλοί Αυστραλοί να πραγματοποιήσουν τις διακοπές τους στη χώρα.

Στο Eceabat κάναμε συνάλλαγμα (1 ευρώ περίπου 3 τουρκικές λίρες) και επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι που θα μας μετέφερε στο Canakkale. To κόστος για 4 άτομα και αυτοκίνητο, 35 TL. Στο Τσανάκκαλε ή Δαρδανέλλια είχαμε κλείσει το ξενοδοχείο: https://www.booking.com/hotel/tr/th...18dda4ee344e0fX1;highlight_room=#availability . Κεντρικό ξενοδοχείο και πολύ καθαρό, τιμή με πάρκινγκ 84 ευρώ. Το Τσανάκκαλε είναι μια τυπική τουρκική πόλη, με συμπαθητικό λιμάνι και το κάστρο Cimenlik απέναντι από το οποίο βρίσκεται το κάστρο Kilitbahir. Χτίστηκαν και τα δύο από το Μωάμεθ τον Πορθητή για την πολιορκία της Πόλης. Στην πόλη βρήκαμε πολλά παζάρια με φθηνές τσάντες, αρώματα, ρούχα και πολλά προικιά. Είχε ολόκληρα μαγαζιά με ειδικά ροζ κασελάκια για τη νύφη με χτένες, παντοφλάκια, νυχτικά και το αντίστοιχο σετ του γαμπρού! Μαξιλάρια με ματάκια για μωρό, απίστευτα πράγματα! Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα μεγάλο εστιατόριο, στυλ καφενείου πάρα πολύ φθηνά κι έπειτα το απογευματάκι κάναμε βόλτα στο λιμάνι.

Βγήκαμε φωτογραφίες με το γνωστό άλογο της Τροίας που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του Hollywood με τον Brad Pitt

κι έπειτα λόγω του ελληνικού ονόματος, επιλέξαμε το εστιατόριο KAVALA με τα μπλε τραπεζάκια και φωτογραφίες της ομώνυμης πόλης. Τελικά δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα καλή επιλογή αφού οι μερίδες ήταν πολύ μικρές και οι τιμές αρκετά τσιμπημένες. Επιστροφή στο ξενοδοχείο.

20 Ιουνίου 2015
Canakkale-Truva-Behramkale-Ayvalik, 196 χλμ.
Ήπιαμε το γνωστό τούρκικο καφέ και φάγαμε κουλούρι πάμφθηνα στο Canakkale πριν ξεκινήσουμε για Τροία. Ο αρχαιολογικός χώρος δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και είναι ανοιχτός καθημερινά από τις 08:00 το πρωί ως τις 19:00 το απόγευμα. Το εισιτήριο κοστίζει 20 TL/ατομο και ξεχωριστά χρεώνεται το πάρκινγκ. Στην είσοδο

φαίνεται το μεγάλο ξύλινο άλογο που σίγουρα είναι λίγο πιο κιτς από εκείνο που είδαμε στα Δαρδανέλλια. Συνεχίσαμε το δρόμο μας για Άσσο ή Behramkale. Είχα διαβάσει μόνο για τον αρχαιολογικό χώρο ωστόσο συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε το λόφο μετά την καφέ πινακίδα, περάσαμε το αρχαίο θέατρο

και φτάσαμε στο πανέμορφο λιμανάκι-παράδεισο.

Ο δρόμος βέβαια ήταν πολύ στενός και κυριολεκτικά δίπλα στο γκρεμό η θέα ωστόσο προς το Αιγαίο και την Μυτιλήνη ήταν συγκλονιστική.

Πρόκειται για ένα πανέμορφο μικρό λιμανάκι με γραφικά σπίτια και πολλά εστιατόρια και ξενοδοχεία.

Δίπλα στη θάλασσα είχε εξέδρες με ξαπλώστρες και μαξιλάρες.

Δεν συναντήσαμε πολλούς τουρίστες, ίσως επειδή ήταν πρωί...Ήπιαμε καφέ και ανεβήκαμε πάλι με το αυτοκίνητο στο δρομάκι που οδηγούσε προς τον αρχαιολογικό χώρο.

Μέχρι να ανέβει κανείς εκεί συναντά γιαγιάδες που πουλάνε κιλίμια, πλεκτά, κολιέ, βραχιόλια κτλ.

 

[gotthard]

καλή αρχή και για σένα Μαριάννα.Νομίζω απο αυτά που έγραψες ως τώρα είσαι το ίδιο ενθουσιασμένη με εμένα απο αυτά που βρήκαμε εκεί.

 

[marianna k.]

Ναι, ήταν από τα πιο όμορφα ταξίδια!! Μας άρεσε πραγματικά πάρα πολύ, η Τουρκία μας εξέπληξε ευχάριστα!!

 

[greco]

Μπραβο Μαριαννα,πολυ ενδιαφερον το ταξιδι σου.Η περιγραφη σου ειναι εξαιρετικη κι η ιστορια σου διαβαζεται πολυ ευχαριστα.Περιμενουμε τη συνεχεια

 

[marianna k.]

Ευχαριστώ πολύ όλους για τα σχόλιά σας..συνεχίζω λοιπόν...
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για Αϊβαλί, όπου είχαμε κανονισμένες τις επόμενες δύο διανυκτερεύσεις στο ξενοδοχείο: https://www.booking.com/hotel/tr/ap...c4223f5785a8caf1802f924d82f9X1;highlight_room= . Η τιμή του άγγιζε μόλις τα 110 ευρώ για δυο βράδια και αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή παρόλο που χρειαζόμασταν αυτοκίνητο για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης. Για φαγητό επιλέξαμε ένα εστιατόριο της περιοχής δίπλα στη θάλασσα που κυριολεκτικά μας αποζημίωσε.

Φάγαμε όλοι φρέσκα ψάρια και ξεκουραστήκαμε κάτω από τα πεύκα και μάλιστα σε εξαιρετικά οικονομική τιμή. Ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο και το βράδυ βγήκαμε για μια πρώτη επαφή με το Αϊβαλί. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα από τα πολλά Autopark που βρήκαμε στην πόλη και ξεκινήσαμε την πρώτη μας βόλτα. Η πρώτη εντύπωση είναι η αλήθεια ότι δεν μας ενθουσίασε, πολύς κόσμος που μας φάνηκε πιο συντηρητικός απ'ότι σε άλλες περιοχές, γυναίκες με μαντήλα και παππούδες που καθότανε στα κεντρικά καφέ πάνω στο λιμάνι της πόλης. Σκεφτήκαμε να κυκλοφορήσουμε στα στενά της πόλης αλλά επειδή άρχισε να σκοτεινιάζει και δεν είχε πολύ κόσμο εγκαταλείψαμε την ιδέα.
Καθήσαμε μια καφετέρια στο λιμάνι και ταυτόχρονα ακούγαμε παραδοσιακή μουσική live εξαιτίας του φεστιβάλ για το Ραμαζάνι.

Είχαμε μάλιστα και την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια μίνι παράσταση δερβίσηδων. Ακολούθησε μια σύντομη βόλτα στο λιμάνι και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Ο κόσμος μας φάνηκε πολύ απλός και διασκέδαζε με τα λίγα, πολλά ζευγαράκια καθότανε σε παγκάκια δίπλα στη θάλασσα ή ολόκληρες οικογένειες, παιδιά γονείς και παππούδες γιαγιάδες, έτρωγαν καλαμπόκι και χαζεύανε τον κόσμο.

21 Ιουνίου
Ayvalik-Cunda 15 χλμ.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε το Αϊβαλί και να επισκεφθούμε τα περίφημα Μοσχονήσια ή Τζούντα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο ίδιο autopark και ανακαλύψαμε ότι βρισκόταν ακριβώς μπροστά από το παλιό ελαιοτριβείο που όπως διαβάσαμε στον τουριστικό οδηγό μετατράπηκε σε σούπερμαρκετ διατηρώντας την αρχιτεκτονική του και την χαρακτηριστική πέτρινη καμινάδα. Με το φως του ήλιου πράγματι μια επίσκεψη στο Αϊβαλί έχει άλλον αέρα και αξίζει πραγματικά κανείς να χαθεί στα στενά του που θυμίζουν έντονα Ελλάδα με τα χρωματιστά σπίτια και τα παραδοσιακά παράθυρα...

Βρήκαμε το Τσιναρλί Τζαμί (Άγιος Γεώργιος) και το Σαατλί Τζαμί (Άγιος Ιωάννης) αλλά δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε την παλιά εκκλησία του Αγίου Ταξιάρχη. Συναντήσαμε πολλούς Τούρκους που μιλούσαν ελληνικά και μας είπαν ότι οι παππούδες τους ήρθαν από Καβάλα και Θεσσαλονίκη κυρίως και τελικά καταλήξαμε ξανά σε ένα καφέ του λιμανιού για να δροσιστούμε αφού είχε πολύ ζέστη!!

Με το αυτοκίνητό μας κάναμε μια βόλτα στο προάστιο Τσαμλίκ, που βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο νότια με κατεύθυνση προς τη Σμύρνη. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη γειτονιά που διατηρούνται ακόμα όμορφα μεγάλα σπίτια που ανήκαν σε Έλληνες. Έπειτα γυρίσαμε πίσω προς το Αϊβαλί για να επισκεφθούμε τα Μοσχονήσια. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 22 νησιών που συνδέονται με γέφυρα με το Αϊβαλί. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Alibey και φτάσαμε στο πανέμορφο γραφικό χωριό που επίσης θυμίζει Ελλάδα. Παρκάραμε εύκολα το αυτοκίνητο και περιπλανηθήκαμε στα στενά.

Κάπως έτσι ανακαλύψαμε την εκκλησία του Ταξιάρχη ή Rahmi M. Koc Muzesi.

Πληρώσαμε το εισιτήριο και προχωρήσαμε στο εσωτερικό.

Η εκκλησία που κατασκευάστηκε το 1873 σχεδόν καταστράφηκε εντελώς και ανακαινίστηκε το 2011 με τη συμβολή του ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου. Το μουσείο φιλοξενεί μια έκθεση παιδικών παιχνιδιών από όλο τον κόσμο

και στον κάτω όροφο έχει απίστευτα παλιά αντικείμενα, από αυτοκίνητα μέχρι μηχανές, ρολόγια και άλλα.

Από εκεί εντοπίσαμε και τον ανεμόμυλο που μας κίνησε την προσοχή και αναρωτηθήκαμε πώς θα φτάσουμε. Κατευθυνθήκαμε για φαγητό στο λιμάνι και επιλέξαμε το εστιατόριο: http://www.baynihat.com.tr . Φάγαμε αρκετά καλά ωστόσο οι τιμές ήταν μάλλον τσιμπημένες. Είχαμε βέβαια όλα τα γκαρσόνια πάνω από το κεφάλι μας να μας γεμίζουν συνεχώς τα ποτήρια και στο τέλος μας κέρασαν και καρπούζι...Κάναμε μια τελευταία βόλτα και πήραμε το αυτοκίνητο αντί να επιστρέψουμε όμως για Αϊβαλί πήραμε το δρόμο αριστερά και ξαφνικά είδαμε ένα χωματόδρομο να οδηγεί στον περίφημο ανεμόμυλο που ψάχναμε!

Η πινακίδα έγραφε Sevim and Necdet Kent Library και φιλοξενούσε το Nostalji Kafe με εξαιρετική θέα στα Μοσχονήσια και το Αϊβαλί.

Πολύ καλός ήταν ο κορμός και οι λεμονάδες που ήπιαμε. Αργά απόγευμα πια επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Το βράδυ σκεφτόμασταν να πάμε στο Seytan Sofrasi που φημίζεται για τη θέα του σε μια τοποθεσία 9 χλμ από το Αϊβαλί με κατεύθυνση προς τη Σμύρνη, τελικά όμως επιλέξαμε την ηρεμία του ξενοδοχείου.

 

[Maria Mavr]

Τι πανέμορφες φωτογραφίες-να βάλεις όσο το δυνατόν περισσότερες!!! Αναμένουμε τη συνέχεια με αγωνία!!

 

[marianna k.]

22 Ιουνίου
Ayvalik-Eski Foca-Izmir 193 χλμ

Την επόμενη μέρα αφήσαμε πίσω μας το Αϊβαλί παίρνοντας το δρόμο για Σμύρνη. Ενδιάμεσο προορισμό ορίσαμε την Παλιά Φώκαια που μας ενθουσίασε ευχάριστα.

Βγαίνοντας από το δρόμο για Σμύρνη στρίψαμε σε έναν δρόμο γεμάτο νταλίκες και φορτηγά εξαιτίας του έντονου βιομηχανικού χαρακτήρα της περιοχής. Στη Φώκαια βρήκαμε και πάλι εύκολα autopark και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην παλιά πόλη. Ακολουθώντας τον κεντρικό πεζόδρομο φτάσαμε στο γραφικό λιμανάκι που απλώνεται δεξιά και αριστερά.

Αριστερά ο δρόμος οδηγεί σε ένα κάστρο στην άκρη του λιμανιού και δεξιά υπάρχει πληθώρα εστιατορίων και καφέ.

Φάγαμε σε ένα μαγαζάκι σε αυτή την πλευρά σάντουιτς με ψάρια και καλαμάρια πιο φθηνά από οπουδήποτε. Στα στενά πίσω από το λιμάνι συναντήσαμε πολλά ελληνικά σπίτια που έχουν ανακαινιστεί και παραδοσιακά καφενεία. Μια επίσκεψη στη Φώκαια σίγουρα αξίζει!

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για Σμύρνη. Είχαμε επιλέξει ένα κεντρικό ξενοδοχείο https://www.booking.com/hotel/tr/ol...277cf70e3d34f28709e22f532b11X1;highlight_room= , πολύ οικονομικό με τιμή τετράκλινου 50 ευρώ τη βραδιά. Αυτό που δεν είχαμε προσέξει ήταν ότι το ξενοδοχείο βρισκόταν πολύ κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων με αποτέλεσμα εκατοντάδες μετανάστες να γεμίζουν τα στενά γύρω από το ξενοδοχείο. Θα αφήσουμε εδώ αυτοκίνητο;; η πρώτη αντίδραση...αποκλείεται να το ξαναβρούμε!! Μόλις βρήκαμε το ξενοδοχείο δυο τρεις που είχαν περάσει χρόνια στην ομόνοια, όπως μας είπαν, κατάλαβαν ότι μιλούσαμε ελληνικά και μας ακολουθούσαν. Πώς σας λένε; Πόσο χρονών είστε;; Μπήκαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο και παρκάραμε το αυτοκίνητο ακριβώς απέναντι ώστε να το βλέπει συνέχεια κάποιος και πράγματι ήταν ασφαλές καθόλη τη διαμονή μας. Μετά το πρώτο πολιτισμικό σοκ που πάθαμε με τη Σμύρνη και αφού ενημερωθήκαμε ότι όλοι αυτοί οι μετανάστες ήθελαν να πάνε στην Ελλάδα, όπως μας ενημέρωσαν στο ξενοδοχείο, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα.

Η Σμύρνη είναι μια τεράστια μεγαλούπολη χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα και ομορφιές. Στην πλατεία Konak ξεχωρίζει ο Πύργος του Ρολογιού, σύμβολο της πόλης. Πρόκειται για έναν μαρμάρινο πύργο ύψους 25 μέτρων που χτίστηκε το 1901.

Δίπλα το Υalicarni, και πιο κάτω το Δημαρχείο της πόλης. Από την πλατεία αυτή με τα περιστέρια φαίνεται και ο λόφος Kadifekale με το ομώνυμο φρούριο. Το όνομα σημαίνει κάστρο από μετάξι και όπως μάθαμε μπορέι κανείς εύκολα να πάει με το λεωφορείο 33 που ξεκινάει από Konak, εμείς ωστόσο δεν το επισκεφθήκαμε ποτέ. Πήραμε τον παραλιακό πεζόδρομο και κινηθήκαμε βόρεια προς τη συνοικία Alsancak, τον παλιό φραγκομαχαλά. Η παραλία της Σμύρνης είναι ατελείωτη και κάθε Έλληνας αντικρίζοντας τη θάλασσα που απλώνεται μπροστά του δεν μπορεί παρά να σκεφτεί την απελπισία των Ελλήνων που έβλεπαν πίσω τους την πόλη να καίγεται, χωρίς καμιά ελπίδα. Η νοσταλγία και η πίκρα που αισθάνεται κανείς είναι νομίζω αναπόφευκτες.

Τελικά περπατήσαμε αρκετά χιλιόμετρα δίπλα στην παραλία και τελικά καταλήξαμε στο καφέ-εστιατόριο La Sera με μεγάλη ποικιλία από πίτσες, σάντουιτς και μακαρόνια (https://www.facebook.com/laseraizmir ). Βράδυ πλέον επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο.

23 Ιουνίου
Σμύρνη-Cesme-Σμύρνη, 158 χλμ.

Η επόμενη μέρα περιλάμβανε στο πρόγραμμα Τσεσμέ και Urla αλλά διάφορα γεγονότα καθυστέρησαν τελικά την αναχώρησή μας και επισκεφθήκαμε μόνο το Τσεσμέ. Αρχικά το λάπτοπ που είχαμε μαζί μας χάλασε ξαφνικά κι έπειτα είχαμε πρόβλημα και με τη φωτογραφική οπότε ψάχναμε κάρτα μνήμης πρωί πρωί. Ο ξενοδόχος μας υπέδειξε να πάμε προς το παζάρι της Σμύρνης λέγοντάς μας ότι σίγουρα θα βρούμε ότι χρειαστούμε. Το παζάρι ξεκινά ακριβώς πάνω από την πλατεία Konak

και πρόκειται για έναν πραγματικό λαβύρινθο από στενά και μαγαζιά που πουλάνε τα πάντα!! Ρούχα, τρόφιμα, έπιπλα, ηλεκτρονικά, νυφικά...χαμός!

Τελικά φάγαμε δύο ώρες μέσα στο παζάρι και κάρτα μνήμης δεν βρήκαμε. Η ώρα ήδη 12:30 και κουρασμένοι από τον κόσμο βρήκαμε τελικά τρόπο να βγούμε από το παζάρι και καθήσαμε για καφέ στο http://www.kahvediyari.com.tr/?ref=kahvediyari.org , Kahve Diyari που αποδείχτηκε πολυαλυσίδα αφού βρήκαμε και σε άλλες πόλεις ίδια μαγαζιά. Ήπιαμε πολύ ωραίο τούρκικο καφέ και επιστρέψαμε και το βράδυ επειδή είχε εξίσου μεγάλη ποικιλία από σαλάτες, σάντουιτς κτλ. Το καφέ επίσης διέθετε wifi και ήταν η ημέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών οπότε φάγαμε άλλη μια ώρα αγωνίας περιμένοντας τους βαθμούς μας.

Ήπιαμε και δέυτερο καφέ μετά την ανακοίνωση των βαθμών και τελικά γύρω στις 14:00 αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για Τσεσμέ. Τυχαία εντωμεταξύ καθώς επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο βρήκαμε και κάρτα μνήμης! Στο δρόμο για το Τσεσμέ μπορεί κανείς να ακολουθήσει δύο δρόμους, ο ένας περιλαμβάνει διόδια και ο άλλος όχι. Τα διόδια στην Τουρκία είναι αυτόματα, δηλαδή δεν πληρώνεις επιτόπου ούτε και έχουν το σύστημα μπάρας. Πρέπει κανείς να προμηθευτεί το αυτοκόλλητο HGS από Ptt, δηλαδή ταχυδρομείο. Για την έκδοσή του απαιτείται πράσινη κάρτα και η άδεια του αυτοκινήτου. Το αγοράσαμε την επόμενη ημέρα και κόστιζε 35 ΤL για να χρησιμοποιηθεί 10 φορές όπως μας ανέφεραν στο ταχυδρομείο.

Εφόσον όμως δεν το διαθέταμε ακολουθήσαμε το δρόμο χωρίς διόδια που ήταν στενός και κουραστικός.

 

[marianna k.]

Στο δρόμο είδαμε και την πινακίδα για Urla ή Κλαζομενές όπως ήταν η αρχαία ονομασία αλλά δεν επισκεφθήκαμε το χωριό. Πρόκειται για τον τόπο γέννησης του Σεφέρη και όπως είχα διαβάσει κάπου διασώζεται ακόμη το σπίτι του που έχει μετατραπεί σε καφέ-ξενοδοχείο.
Συνεχίσαμε επομένως για Τσεσμέ ή Κρήνη, όπως είναι η παλιά ονομασία. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα autopark και κατεβήκαμε προς το κέντρο της πόλης, το λιμάνι.

Το πιο αξιόλογο μνημείο αποτελεί το γενοβέζικο φρούριο που υψώνεται στα δεξιά, προστατευτικά πάνω από το λιμάνι.

Από εκεί ξεκινά και ο πιο πολυσύχναστος πλακόστρωτος δρόμος της πόλης με την αγορά.

Στο μέσο περίπου του πεζόδρομου συναντήσαμε την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους που σήμερα λειτουργεί σαν εκθεσιακός χώρος, προκαλώντας μας ωστόσο συγκίνηση.

Περιπλανηθήκαμε στα στενά αλλά δεν βρήκαμε κάτι που να μας συναρπάσει ιδιαίτερα, πρόκειται για μια συμπαθητική πόλη γεμάτη μαγαζιά και μάλλον έντονα τουριστική.

Καταλήγοντας ξανά στο λιμάνι, πήραμε τον παραλιακό δρόμο προς την αντίθετη κατεύθυνση πλάι στα σκάφη που ξεκινά από τα Burger King.

Συμπαθητικά εστιατόρια, ξενοδοχεία και πιο κοσμοπολίτικος αέρας. Τελειώνοντας τη βόλτα μας εγκαταλείψαμε το Τσεσμέ και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάσαμε αργά το απόγευμα στη Σμύρνη για ξεκούραση και το βράδυ πραγματοποιήσαμε την τελευταία μας βόλτα στην πόλη επιλέγοντας και πάλι το Kahve Diyari.

24 Ιουνίου

Ιzmir-Selcuk-Kusadasi-Virgin Mary's House-Selcuk 131 χλμ
Την επόμενη μέρα πήραμε νωρίς πρωινό και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό, την πόλη Selcuk. Εκεί είχαμε ήδη κλείσει ένα ολόκληρο σπίτι για τα επόμενα δύο βράδια, πρώτα όμως επιλέξαμε να επσικεφθούμε το Κουσάντασι ή Νεάπολη. Πρόκειται επίσης για μια συμπαθητική πόλη χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα και πολύ τουριστική. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από τη μαρίνα με τα πολλά καφέ και εστιατόρια, με τις τιμές πιο ανεβασμένες από άλλες πόλεις κυρίως λόγω του τουρισμού.

Πολλά κρουαζιερόπλοια και Βρετανοί τουρίστες...Χωθήκαμε στο παζάρι για ψώνια, σουβενίρ κτλ και καταλήξαμε για φαγητό σε ένα από τα πολλά εστιατόρια με κεμπάπ.

Δίπλα από το παζάρι συναντήσαμε και ένα κάστρο, μάλλον Οθωμανικό. Φεύγοντας τελικά με το αυτοκίνητο συναντήσαμε και το νησάκι με τα ερείπια ενός βυζαντινού κάστρου, χωρίς όμως να το επισκεφθούμε.

Συνεχίσαμε έχοντας ως επόμενο προορισμό την τελευταία κατοικία της Παρθένου Μαρίας ή Meryemana.

Στον χώρο αυτόν πιστεύεται ότι πέρασε τα τελευταία της χρόνια η Παρθένος, σε ένα μικρό πέτρινο σπίτι που έχτισε ο Άγιος Ιωάννης. Ένα σπίτι που σήμερα αποτελεί μονή των καθολικών αλλά και των μουσουλμάνων, καθώς το Κοράνι αποδέχεται την αγιότητα του προσώπου της Παναγίας.

Το μικρό σπιτάκι-ναός είναι χωμένο μέσα στο δάσος, σε ένα μέρος που προκαλεί απίστευτη ηρεμία στον επισκέπτη. Η αναγνώριση του συγκεκριμένου οικήματος ως η οικία όπου έζησε η Παναγία συνάδει και με την προφορική παράδοση των ορθόδοξων χριστιανών του κοντινού χωριού Κιρκιντζέ (απόγονοι των πρώτων Εφέσιων χριστιανών που εκδιώχθηκαν στη Μικρασιατική Καταστροφή) οι οποίοι είχαν ονομάσει τον χώρο Παναγία Καπουλού.

Κάτω από το σπιτάκι υπάρχει ένας ολόκληρος τοίχος που άνθρωποι από όλο τον κόσμο αφήνουν μαντίλια και χαρτιά γράφοντας τις ευχές τους και ζητώντας βοήθεια από την Παναγία.

Προσκυνήσαμε στο χώρο, αφήσαμε την ευχή μας, ξεκουραστήκαμε στα ξύλινα παγκάκια και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οι ώρες λειτουργίας του χώρου είναι 08:00-19:00 και το εισιτήριο είναι ιδιαίτερα τσουχτερό, 20 ή 25 TL/άτομο, αν θυμάμαι καλά, μαζί με το πάρκινγκ.

 

[marianna k.]

Επιστρέφοντας στο Σελτζούκ είδαμε την είσοδο για τον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου και την πινακίδα για την περιοχή Grotto of the Seven Sleepers. Δυστυχώς ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να την επισκεφθούμε αλλά όπως μας ενημέρωσε η ξενοδόχος μας αργότερα πρόκειται για έναν αξιόλογο χώρο με τα απομεινάρια μιας σπηλιάς-εκκλησίας. Σύμφωνα με το μύθο, καθώς γύρω στο 250 μ.Χ οι Χριστιανοί διώκονταν εφτά άνδρες αποφάσισαν να βρουν καταφύγιο μέσα σε αυτή τη σπηλιά. Καθώς προσεύχονταν έπεσαν σε βαθύ ύπνο εξαιτίας της πίστης τους. Όταν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα βρήκαν τους νέους, έκλεισαν καλά τη σπηλιά παγιδεύοντας τους Χριστιανούς στο εσωτερικό της. Οι άνδρες ξύπνησαν το 435 ως από θαύμα και περιπλανήθηκαν στην πόλη της Εφέσου θαυμάζοντας την ελευθερία με την οποία οι Χριστιανοί πίστευαν στο Θεό τους. Σύμφωνα με την παράδοση πέθαναν ύστερα από μερικά χρόνια από φυσικό θάνατο και τάφηκαν στη συγκεκριμένη σπηλιά. Οι εικόνες που παραθέτω είναι από το ίντερνετ.

Βρήκαμε λοιπόν το σπίτι που είχαμε νοικιάσει στο Σελτζούκ, στην τιμή των 114 ευρώ για δύο βράδια και πέσαμε να ξεκουραστούμε.

https://www.booking.com/hotel/tr/st...83a0395b62f0362cf0ff56c9f2a4X1;highlight_room=

Το σπιτάκι ήταν κεντρικότατο, ακριβώς δίπλα στο φρούριο του Αγίου Ιωάννη οπότε το βράδυ κάναμε μία βόλτα στον πεζόδρομο της πόλης και καθίσαμε σε μία μπυραρία με ροκ μουσική. Πίσω μας ακριβώς καθόταν μία παρέα Τούρκων με κιθάρα οπότε ακούσαμε και live μουσική!

25 Ιουνίου
Selcuk-Efes-Bodrum-Selcuk 340 χλμ

Η επόμενη μέρα περιλάμβανε επίσκεψη στο διάσημο αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου κι εμείς επιλέξαμε να τον επισκεφθούμε από την είσοδο που είδαμε χθες προς το σπίτι της Παναγίας. Πληρώσαμε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο και κατευθείαν μας πλησίασαν για να μας μεταφέρουν με λεωφορείο στην άλλη είσοδο για να περπατήσουμε λέει λιγότερο, αλλιώς θα κάνουμε 2 χλμ να πάμε και 2 να γυρίσουμε...φυσικά δεν δεχτήκαμε! Το εισιτήριο για τον αρχαιολογικό χώρο επίσης τσουχτερό, χωρίς να είναι μειωμένο για φοιτητές, μαθητές κτλ, πληρώσαμε 30 TL/άτομο. Οι ώρες λειτουργίας του χώρου είναι 08:00-19:30, η τελευταία είσοδος όμως επιτρέπεται μέχρι τις 18:30.

Πρόκειται για μια ολόκληρη πόλη, απίστευτα καλοδιατηρημένη!

Σύμφωνα με το μύθο ιδρύθηκε από τις θρυλικές Αμαζόνες και ήταν αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη. Υπερβολικά πολλοί τουρίστες πάντως και απίστευτη ζέστη!! Θαυμάσαμε τη βιβλιοθήκη του Κέλσου,

φτάσαμε μέχρι το αρχαίο θέατρο και επιστρέψαμε πίσω.

Απέναντι ακριβώς από την είσοδο βρήκαμε ένα καφέ με wifi και φρέσκους χυμούς, ο ιδιοκτήτης μάλιστα μιλούσε ελληνικά αφού ο παππούς του είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη όπως μας είπε. Ήπιαμε χυμό ρόδι και ξεκινήσαμε για Μπόντρουμ ή Αλικαρνασσό.

Είναι ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Τουρκίας και το καταλάβαμε αμέσως από την ουρά αυτοκινήτων στην είσοδο της πόλης. Οι τιμές επίσης, φαγητό, ποτό, παζάρια, τα πάντα σχεδόν ήταν αρκετά πιο ανεβασμένα από άλλα μέρη που βρεθήκαμε.

Επιλέξαμε κάτι γρήγορο από τα MacDonald's και περπατήσαμε στα μαγαζάκια στο πεζόδρομο, να σημειώσω ότι παρόλο που ήμασταν δίπλα στη θάλασσα θάλασσα δεν είδαμε, κάθε εστιατόριο ή καφέ στα δεξιά μας είχε κι από ένα μπαλκόνι οπότε έπρεπε να πληρώσεις αν ήθελες να δεις τη θέα.

Βρήκαμε ένα τεράστιο ζαχαροπλαστείο πήραμε γλυκά στο χέρι

και ωπ! Βρήκαμε ένα μικρό στενό ξαφνικά και είδαμε επιτέλους το Κάστρο των Ιπποτών που αποτελεί κια σύμβολο της πόλης. Το κάστρο του Μποντρουμ χτίστηκε από τους Ιππότες της Ρόδου τον 15ο αιώνα και υπερασπίστηκε την πόλη μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αναπαλαίωσαν οι Τούρκοι τον 16ο αιώνα (ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν το 1522), ενώ στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας -και μέχρι την ίδρυση του κεμαλικού κράτους- εκτελούσε χρέη διοικητηρίου και φυλακών. Στο εσωτερικό του κάστρου στεγάζεται το θαυμάσιο Υποθαλάσσιο Αρχαιολογικό Μουσείο, από τα σπουδαιότερα παγκοσμίως, με μοναδικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς που βρέθηκαν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η είσοδος είναι στα 25 TL/ άτομο οπότε δεν το επισκεφθήκαμε. Αργότερα πλησιάσαμε στον κήπο του αλλά ήταν γεμάτος μετανάστες οπότε απομακρυνθήκαμε.

Βρήκαμε τελικά τον πεζόδρομο με τους φοίνικες δίπλα στη θάλασσα και καθίσαμε σε μία από τις πολλές καφετέριες με τραπέζια και καναπέδες μέσα στην άμμο.

Οι τιμές επίσης λίγο τσιμπημένες και όλα τα μαγαζιά είχαν στο μενού τους τον ναργιλέ. Επιστροφή στο Σελτζούκ αργά το απογευματάκι. Κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη και ξαπλώσαμε.


26 Ιουνίου
Selcuk-Sirince-Pamukkale 268 χλμ

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς για να προλάβουμε όλα όσα είχαμε στο φορτωμένο πρόγραμμά μας. Ξεκινήσαμε με μια επίσκεψη στη βασιλική του Ευαγγελιστή Ιωάννη, δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο μας.

Η είσοδος είναι 10 TL και βρίσκεται πάνω στο λόφο Αγιασουλούκ, κάτω ακριβώς από το βυζαντινό κάστρο.

Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο τάφος του Ευαγγελιστή.

Η σημασία της βασιλικής του Ευαγγελιστή Ιωάννη φαίνεται από τα γεγονός ότι ο ναός αυτός αποτέλεσε το πρότυπο για τον αυτοκρατορικό ναό των Αγίων Αποστόλων στη Βασιλεύουσα. Ο πρώτος ναός χτίστηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό.

Ως αυτοκρατορικό μνημείο αναφέρεται ότι είχε πλήθος ιερών κειμηλίων, σεβάσμια προσκυνήματα για προσκυνητές από ολόκληρη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπως το χιτώνα του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ή την πορφυρή μαρμάρινη πλάκα όπου, σύμφωνα με την παράδοση, εσμυρνίσθη το σώμα του Χριστού.

Εφαπτόμενο με το βόρειο τοίχο της βασιλικής βρίσκεται το σκευοφυλάκιο, το οποίο μετατράπηκε τον 10ο ή 11ο αιώνα σε παρεκκλήσι, ίσως ταφικό. Οι τοιχογραφίες της αψίδας σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση, κυρίως οι μορφές του Χριστού, του Ιωάννη και ενός αταύτιστου αγίου.

Από τη βασιλική έχει κανείς πολύ ωραία θέα στην γύρω περιοχή όπως και στο Isabey Camii που ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του αλλά δεν το επισκεφθήκαμε.

Αν συνεχίσει κανείς να ανεβαίνει το λόφο μπορεί να φτάσει στο βυζαντινό κάστρο Αγιασουλούκ που ανακατασκευάστηκε από τους Τούρκους. Εκτός από τη θέα, όπως μας ανέφερε ο ξεναγός που βρήκαμε εκεί, στο εσωτερικό του βρίσκονται μόνο τα ερείπια ενός τζαμιού οπότε δεν το επισκεφθήκαμε.

Από εκεί φαίνεται και ο ναός της Άρτεμης ή καλύτερα η μοναδική κολόνα που έχει μείνει από το ναό που κάποτε αποτελούσε ένα από τα Εφτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

 

[chris7]

Πολύ ωραία ιστορία με πάρα πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα αξιοθέατα.

 

[marianna k.]

Πολύ ωραία ιστορία με πάρα πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα αξιοθέατα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!! Όταν ετοιμαζόμουν για το ταξίδι δεν έβρισκα πάρα πολλές πληροφορίες για τα αξιοθέατα, ώρες λειτουργίας κτλ οπότε γίνομαι αναλυτική, ίσως και κουραστική καμιά φορά.., ώστε να βοηθήσω τους μελλοντικούς ταξιδιώτες!

 

[marianna k.]

Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο για το χωριό Sirince ή τον παλιό Κιρκιντζέ. Το χωριό της Διδώ Σωτηρίου δεν μοιάζει με κανένα άλλο που συναντήσαμε στο δρόμο μας.

Τα παλιά σπίτια διατηρούν μια ιδιαίτερη οθωμανική-βαλκανική αρχιτεκτονική θυμίζοντας περισσότερο χωριό του Πηλίου. Βρήκαμε πάρκινγκ ακριβώς κάτω από το παλιό ελληνικό σχολείο στην είσοδο του χωριού που έχει μετατραπεί σε εστιατόριο, Άρτεμις, και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση.

Σε όλο το δρόμο βρήκαμε γιαγιάδες που πουλούσαν πλεκτά,

παραδοσιακά καφενεία που έφτιαχναν γκιοζλεμέδες,

οινοποιεία και το διάσημο χυμό της περιοχής φτιαγμένο από διάφορες ποικιλίες σταφυλιών.

Αξίζει σίγουρα κανείς να τον δοκιμάσει, έχει ξεχωριστή γεύση, χωρίς καθόλου αλκοόλ. Γενικά το χωριό διατηρεί τέλεια τον παραδοσιακό χαρακτήρα του

και τα παλιά σπίτια δημιουργούν έντονη νοσταλγία, πολλά είναι σχεδόν έτοιμα να πέσουν ενώ άλλα έχουν ανακαινιστεί.

Φτάσαμε μέχρι την παλιά εκκλησία του χωριού ακολουθώντας τα στενά σοκάκια

αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε, λόγω εργασιών που γινόταν στο εσωτερικό της.

Έξω ακριβώς όμως από την εκκλησία βρίσκεται ένα μικρό συντριβάνι με το άγαλμα της Παναγίας, γεμάτο νομίσματα που πετάνε οι τουρίστες. Όπως μας εξήγησε όμως κάποιος, σκοπός είναι το νόμισμα να μπει σε μία τρύπα ακριβώς πίσω από την Παναγία, θεωρείται καλή τύχη αν τα καταφέρει κανείς!

Δοκιμάσαμε την τύχη μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας μιλώντας με τις γιαγιάδες στα παζάρια, πολλές από τις οποίες μιλούσαν ελληνικά με κρητική προφορά. Στο δρόμο προς την έξοδο του χωριού συναντήσαμε και μια ακόμη μικρότερη εκκλησία, πιθανόν τον Άγιο Πρόδρομο.

Αφήσαμε πίσω μας το υπέροχο αυτό χωριό συνεχίζοντας το δρόμο μας για το Παμούκαλε. Αρχικά σκεφτόμασταν να επισκεφθούμε και την Αφροδισιάδα αλλά τελικά το πρόγραμμα δεν μας έβγαινε...Ο δρόμος για το Παμούκαλε ήταν λίγο κουραστικός, περνούσε μέσα από πολλά χωριά και πόλεις γι'αυτό είχαμε συνέχεια χαμηλή ταχύτητα. Τελικά φτάσαμε απόγευμα στο Παμούκαλε και ήμασταν αποφασισμένοι να επισκεφθούμε την Ιεράπολη και τις πηγές την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Φάγαμε κάτι στα γρήγορα, σε ένα εστιατόριο με μπουφέ στην είσοδο της πόλης και βρήκαμε γρήγορα το ξενοδοχείο μας. Είχαμε κλείσει το https://www.booking.com/hotel/tr/me...20d23ef0fad8afX1;highlight_room=#availability . Ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο με συμπαθητικά και καθαρά δωμάτια, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό και υπέροχο φαγητό. Όλα αυτά μόλις 50 ευρώ το τετράκλινο για ένα βράδυ. Στο ίδιο ξενοδοχείο βρήκαμε και μια ακόμη οικογένεια από Μυτιλήνη οπότε όλοι μαζί αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για την αρχαία πόλη. Στη ρεσεψιόν ωστόσο μας πρότειναν να μας ανεβάσουν μέχρι την πάνω είσοδο για να κατέβουμε μετά με τα πόδια μέσα από τα λουτρά και να βγούμε από την κάτω πλευρά. Η είσοδος είναι 25 TL χωρίς όμως να περιλαμβάνει μπάνιο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με τις πισίνες. Το επιπλέον εισιτήριο νομίζω κοστίζει άλλες 30 TL. Πρέπει ωστόσο να είναι κανείς στην είσοδο πριν τις 19:00 για να κόψει εισιτήριο, μετά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι το βράδυ για να τον εξερευνήσετε με εξαίρεση το χώρο με τις πισίνες. H αρχαία Ιεράπολη της Φρυγίας

περιλαμβάνει πλήθος αξιόλογων μνημείων μεταξύ των οποίων αρχαίοι ναοί, λουτρά, ένα μικρό θέατρο καθώς και ο τάφος του Αποστόλου Φιλίππου. Εξερευνώντας το χώρο βρήκαμε την καφετέρια δίπλα στις πισίνες με νερό από τις πηγές.