Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Roadrip στα Βαλκάνια σε 8 μέρες

[zozac]

Μέσα Απρίλη του '24 αποφασίσαμε με τον @saudade να πραγματοποιήσουμε επιτέλους ένα εφηβικό όνειρο, ένα roadtrip στα Βαλκάνια. Αψηφήσαμε τα τρομαγμένα βλέμματα που αντικρίζαμε όταν αναφέραμε την ιδέα μας, τις προειδοποιήσεις για επικινδυνότητα και τις πραγματικά ελάχιστες μέρες που είχαμε στη διάθεσή μας και ξεκινήσαμε ένα βροχερό Κυριακάτικο μεσημέρι του Απριλίου. Στόχος η εξής διαδρομή:

Ημέρα 1η λοιπόν
Ο @saudade ήρθε και με πήρε από τη Λάρισα στις 12μιση το μεσημέρι. Περνώντας πανέμορφα καταπράσινα λιβάδια και χωριά αρχίσαμε να νιώθουμε το κρύο της βόρειας Ελλάδας. Στο δρόμο μας έπιασε πολύ δυνατή βροχή.

Στις 16:00 περίπου φτάσαμε στα σύνορα με την Αλβανία. Πολύ γρήγορος έλεγχος. Τα πρώτα χωριά έμοιαζαν με την Ελλάδα, ήταν καταπράσινα και τα βουνά χιονισμένα. Στο δρόμο έβλεπες κυρίως ποδήλατα, μόνο με άντρες αναβάτες. Κάρα με άλογα, όρια ταχύτητας εξωφρενικά χαμηλά, μαυροντυμένες γιαγιάδες με ξέπλεκα μαλλιά.

Φτάσαμε στα Τίρανα γύρω στις 20:00. Είχε πολλή κίνηση και δεν είχε φανάρια. Οι δρόμοι ήταν ανηφορικοί και μπερδευτήκαμε για λίγο κάνοντας κύκλους στα περίεργα στενά, αλλά τελικά βρήκαμε το κτίριο όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο. Στην είσοδο της πολυκατοικίας δεν είχε τίποτα αναγνωριστικό, αλλά συναντήσαμε έναν κύριο που μας πήγε στον όροφο και φώναξε τον ιδιοκτήτη. Τελικά αποδείχθηκε πως αυτός ο κύριος έμενε μαζί μας, καθώς και άλλες δυο κοπέλες από τη Βουδαπέστη και ο ιδιοκτήτης, ένας μεσήλικας Αλβανός που από ότι καταλάβαμε αυτό ήταν το σπίτι του και νοίκιαζε τα δωμάτια που του περίσσευαν μένοντας παράλληλα κι εκείνος εκεί. Είχαμε κοινό μπάνιο και ελάχιστη καθαριότητα. Στο δωμάτιό μας δεν είχε λάμπα για το βράδυ, ούτε καλάθι για τα σκουπίδια (στη συνέχεια συναντήσαμε το ίδιο θέμα και σε άλλα καταλύματα). Είχε μια ντουλάπα πιο πολύ για δική του αποθήκη αφού είχε μέσα κουτιά από ηλεκτρικές συσκευές.
Φάγαμε ο,τι είχα πάρει μαζί από Λάρισα, κάναμε ένα ντουζ και κοιμηθήκαμε.

​

 

[zozac]

Ημέρα 2
Ξυπνώντας και περιμένοντας για το πρωινό απολαύσαμε τα Τίρανα από τη βεράντα. Έμοιαζαν άναρχα, χωρίς ομοιομορφία στα κτίρια, ωστόσο αρκετά πράσινα. Έκανε κρύο. Ο παππούς, μας έφτιαξε πρωινό. Ντομάτα, αγγούρι, κατσικίσιο τυρί, αυγό, μπουρέκ και τσάι. Ήταν υπερβολικά ομιλητικός χωρίς να ξέρει αγγλικά, μας μιλούσε για τα πάντα, αλλά λίγα καταλάβαμε. Ο χώρος έμοιαζε με δώμα, σαλόνι και κουζίνα μαζί. Μας έβαλε σε μια σακουλίτσα αυτά που δεν φάγαμε να τα πάρουμε μαζί.

Ξεκινήσαμε για Μαυροβούνιο γύρω στις 9:00. Ευτυχώς το αμάξι παρόλο που ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο και όχι σε κάποιο πάρκινγκ, ήταν σώο και αβλαβές. Το βράδυ πρέπει να είχε βρέξει και ήταν ένα όμορφο πρωινό, με ψύχρα και ήλιο. Στο δρόμο είδαμε πολλούς ανθρώπους να βοσκάνε αγελάδες, άλλοι με λουρί, άλλοι τις είχαν ελεύθερες. Μετά καταλάβαμε γιατί. Βγαίνοντας από το κέντρο των Τιράνων περάσαμε από μια μεγάλη λαική πλάι στο δρόμο, όπου ο κόσμος μεταξύ άλλων πουλούσε γάλα σε πλαστικά μπουκάλια του λίτρου. Το ίδιο και σε κάποια μινι μάρκετ. Οι άνθρωποι έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους, ανάστημα κάτω του μετρίου, οι γυνάικες με ταγιέρ και μαντίλες, πολλοί είχαν πρόβλημα στα πόδια και κούτσαιναν. Στους δρόμους αναρχία, χωρίς φανάρια ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Πολύ κακοφτιαγμένοι δρόμοι ακόμα και μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας συναντήσαμε χωματόδρομο με τεράστιες λακκούβες και τρύπες.

Μαυροβούνιο
Στις 12:30 φτάσαμε στα σύνορα και μπήκαμε σύντομα στο Μαυροβούνιο. Είδαμε κι εδώ μιναρέδες, ορθόδοξες εκκλησίες, πινακίδες άλλες με σλάβικη γραφή, άλλες με λατινική. Η διαδρομή ήταν όλη πλάι στο ποτάμι.

Κάναμε την πρώτη στάση στην Ποντγκόριτσα. Μου φάνηκε αδιάφορη, ψηλά κυβικά κτίρια, σοβιετικού τύπου, χωρίς χαρακτήρα και καθόλου διακόσμηση. Φλατ, με μαγαζιά παραταγμένα στη σειρά πλάι σε κεντρικούς μεγάλους δρόμους. Ωστόσο αυτή ήταν μια πρώτη ματιά καθώς κάναμε απλά ένα πέρασμα πριν συνεχίσουμε το ταξίδι. Καθίσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο, η μακαρονάδα που πήρα κόστιζε 9 ευρώ. Μπορείς άνετα να πληρώσεις σε ευρώ εδώ. Μας φάνηκε γενικά ακριβή, κάποια προϊόντα ήταν ακριβότερα και από Ελλάδα, κάτι που δεν το περιμέναμε.

Λένε πως το Μαυροβούνιο έχει τους ψηλότερους ανθρώπους στην Ευρώπη και η αλήθεια είναι οτι συναντήσαμε πολλούς άντρες και γυναίκες άνω του 1,85!

Συνεχίσαμε το δρόμο πλάι σε ποτάμια και τούνελ. Κάναμε μια στάση στην περιοχή Mrke, δίπλα στο ποτάμι για ξεκούραση. Προσπάθησα να κοιμηθώ λίγο αλλά οι ήχοι από τα διερχόμενα οχήματα μεγεθύνονταν λόγω του τούνελ και με ξυπνούσαν.

Επόμενη στάση αρκετά πιο βόρεια, η Pljevlja (Πλέβλια), μια βιομηχανική πόλη με ένα εργοστάσιο στο κέντρο, ψηλά κτίρια και μιναρέδες. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο, με στόχο την αναζήτηση τροφής. Προσωπικά δεν στάθηκα τυχερή γιατί είχε παντού κρέατα που δεν πολυ τρώω.

Νύχτωσε ήδη όταν φύγαμε από την Πλέβλια και πήραμε το δρόμο για το σημερινό μας κατάλυμα στα βουνά του βόριου Μαυροβουνίου. Ο στόχος μας το Zabljak, η ορεινότερη κωμόπολη στα Βαλκάνια στο κέντρο της ορεινής περιοχής Durmitor (Ντούρμιτορ). Ωστόσο δεν γινόταν να ακολουθήσουμε το δρόμο που θα μας έβγαζε εκεί μόνο σε μια ώρα γιατί ήταν κατεστραμμένος, οπότε καταλήξαμε να κάνουμε ένα πολύ μεγάλο κύκλο για να καταλήξουμε στο Zabljak αρκετά αργότερα το βράδυ, περνώντας μέσα από βουνά, δάση, χιόνια, ομίχλη. Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου όλο και κατέβαινε σε βαθμούς. Τελικά το καταφύγιο φάνηκε στο πιο απομακρυσμένο σημείο του λόφου.

Φανταστείτε την αρχή ενός θρίλερ το οποίο ξεκινάει με ένα αμάξι που προχωράει αργά στο σκοτάδι, γύρω γύρω δέντρα και στο βάθος του δρόμου μέσα στην ομίχλη ξεχωρίζει ένα φωτάκι. Κάπως έτσι νιώθαμε κι εμείς, προχωρώντας στο άγνωστο ορεινό Zabljak χωρίς να διαφαίνεται ο προορισμός μας.

Όταν φτάσαμε -ίσως να ήταν και το τελευταίο κτίριο του χωριού- δεν υπήρχε κανένας. Τελικά κατέβηκε μια θαμώνας και μας είπε ότι ο ιδιοκτήτης δεν είναι εκεί κι ότι κι εκείνη τον έψαχνε όλη μέρα. Είμασταν τόσο κουρασμένοι και απηυδισμένοι που είπαμε ότι θα κοιμηθούμε εκεί, ακόμα κι αν δεν ερχόταν κάποιος. Πέρασε πολλή ώρα..Εγώ αγανακτισμένη από την κούραση και την πείνα αποφάσισα να φαω και να μπω για ένα ντουζ στο κοινό μπάνιο. Ευτυχώς όταν βγήκα είχε γίνει κάποια συνεννόηση και είχαμε επιτέλους δωμάτιο για τη βραδιά.

 

[zozac]

Ημέρα 3
Ξυπνήσαμε στο κρύο, ορεινό Zabljak και ξεκινήσαμε στις 8:30 το δρόμο μας για βορειότερα.

Στον δρόμο χιονισμένες κορυφές, πράσινες κοιλάδες και χωριουδάκια.

Η πρώτη μας στάση για την ημέρα ήταν στην Crno jezero (Μαύρη λίμνη). Είχε διάφορες εισόδους, δοκιμάσαμε δύο μήπως και μπούμε δωρεάν, αλλά δεν γινόταν οπότε πληρώσαμε 5 ευρώ το άτομο, το οποίο ισχύει για όλες τις περιοχές του εθνικού πάρκου.

Μέσα από ένα μονοπάτι φτάσαμε στη λίμνη, η οποία απλώνεται ήρεμη και σκουροπράσινη κάτω από επιβλητικά βουνά γεμάτα έλατα.

Είχε ελάχιστο κόσμο. Ξεκινήσαμε να περπατάμε περιμετρικά της και κάποια στιγμή χάσαμε ο ένας τον άλλο μέσα στο δάσος όπου έμπαινε το μονοπάτι. Ευτυχώς ξαναβρεθήκαμε μετά από ώρα στην αφετηρία, μούσκεμα βέβαια γιατί στο μεταξύ είχε ξεκινήσει να βρέχει.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας διασχίζοντας τον Prevoj Sedlo, μέσα στο εθνικό πάρκο Durmitor, έναν πολύ στενό δρόμο που λέγεται οτι είναι ο πιο ορεινός υψομετρικά δρόμος της χώρας, με υψηλότερο σημείο το Sedlo Pass. Προσέφερε πολύ υλικό για φωτογραφίες με τα χιονισμένα βουνά και τις λίμνες, τους στριφογυριστούς δρόμους, την ομίχλη και τα διαφορετικά υψίπεδα.

Όσο κατεβαίναμε το τοπίο άρχισε να πρασινίζει και βλέπαμε πια ζώα και χωριουδάκια με σπίτια με μεγάλες τριγωνικές σκεπές που φτάνανε μέχρι το έδαφος.

Pluzine
Το μεσημέρι φτάσαμε στην κωμόπολη που θα περάσουμε το σημερινό βράδυ, το Pluzine. Μια ήρεμη επαρχιακή κωμόπολη, κυρίως με πανδοχεία για ορειβάτες.

​

Παρόλο που έμοιαζε με χωριό είχε ψηλά κτίρια. Δίπλα στην πόλη βρίσκεται η λίμνη Piva την οποία απολαύσαμε από το παράθυρο του καταλύματός μας, ένα καθαρό και άνετο σπιτάκι. Είχε και κουζίνα οπότε το εκμεταλλευτήκαμε και πήγαμε στο σούπερ μαρκετ να πάρουμε υλικά να μαγειρέψουμε. Οι τιμές ακριβές, αντίστοιχες Ελλάδας και λίγο παραπάνω. Οι άνθρωποι εδώ μας φάνηκαν αρκετά φιλικοί, ενδεχομένως συνηθισμένοι από ταξιδιώτες από την Ευρώπη.

 

[katkats]

Πολύ μου αρέσουν οι φωτογραφίες από το οδικό σας. Και μου φαίνεται και αρκετά off the beaten track μέχρι στιγμής.

 

[zozac]

Πολύ μου αρέσουν οι φωτογραφίες από το οδικό σας. Και μου φαίνεται και αρκετά off the beaten track μέχρι στιγμής.

Σε ευχαριστώ πολύ!

 

[zozac]

Ημέρα 4
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί. Στόχος το Σεράγεβο. Πήραμε τον φιδογυριστό δρόμο γεμάτο σήραγγες από τρύπες που κάνανε στο βουνό. Οδηγούσαμε παράλληλα με το τιρκουάζ ποτάμι Piva, το τοπίο καταπράσινο.

Δυο ώρες μετά φτάσαμε στα σύνορα με τη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Ο έλεγχος ήταν πιο αυστηρός εδώ. Μας ρωτήσανε πού πηγαίνουμε, πόσο θα μείνουμε, αν έχουμε κράτηση την οποία και ζήτησε να δει και αν έχουμε κάτι να αναφέρουμε.
Στη συγκεκριμένη είσοδο στη χώρα που μάλλον δεν χρησιμοποιούνταν πολύ, οι δρόμοι ήταν αρκετά αφρόντιστοι, γεμάτοι λακκούβες, τρύπες και λάσπες. Διασχίσαμε μεγάλα κομμάτια δρόμου δίπλα στα ποτάμια Tara και Piva.

Στάση στο μνημείο της μάχης Sutjeska, για τους πεσόντες Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους από Γερμανούς και Ιταλούς.

Σεράγεβο
Το μεσημέρι φτάσαμε στο Σεράγεβο. Πόλη ορεινή με σπίτια που θυμίζουν τούρκικη αρχιτεκτονική με σαχνισιά και κεραμειδοσκεπές. Πολλή ανηφόρα και έλλειψη πεζοδρομίων για περπάτημα στις γειτονιές εκτός κέντρου. Κλείσαμε ένα κατάλυμα στο δρόμο Kartal στη γειτονιά Bjelave. Αφήσαμε τα πράγματά μας και κατεβήκαμε στο κέντρο με τα πόδια. Μία έβρεχε και μία σταματούσε γι αυτό και οι βόλτες δεν ήταν εύκολες. Στο κέντρο, καθίσαμε για φαγητό σε μια παραδοσιακή ταβέρνα. Δοκίμασα πιπεριές γεμιστές με κιμά και sour cream. Ήταν πολύ νόστιμα και σχετικά οικονομικά. Μετά το φαγητό κάναμε βόλτα στην παραδοσιακή αγορά Bascarsija η οποία μου θύμισε τη Γρανάδα, με πολλά ανατολίτικα στοιχεία, τζαμιά και εδέσματα όπως καφέ και σουτζούκ λουκούμ. Γενικά η πόλη έβγαζε περισσότερο ανατολίτικο αέρα παρά ευρωπαϊκό. Χαρακτηριστικό σημείο ένα σύμβολο στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο το οποίο χώριζε την ανατολίτικη από την Ευρωπαϊκή αγορά. Περάσαμε κι από τη γέφυρα Latinska Cuprija. Εδώ δολοφονήθηκε ο αρχιδούκας Φρανς Φέρντιναντ με τη γυναίκα του κι έτσι αποτέλεσε την αφορμή για το ξεκίνημα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

 

[zozac]

Ημέρα 5
Ξυπνήσαμε στο Σεράγεβο γύρω στις 8. Όλο το βράδυ έβρεχε. Γύρω στις 10μιση ξεκινήσαμε για το Mostar. Βγαίνοντας από το Σεράγεβο είδαμε κι εκείνα τα μεγάλα σοβιετικού τύπου κτίρια, πολυώροφα και κυβικά. Στάση στο Μοσταρ με την παραμυθένια γέφυρα, το οποίο διαρρέει ο ποταμός Neretva. Αρκετά τουριστικό ωστόσο.

Κροατία
Το μεσημέρι φτάσαμε στα σύνορα με την Κροατία. Πολύ αυστηρός έλεγχος εδώ, στην αρχή μας ρώτησαν αν καπνίζουμε και αν κουβαλάμε τσιγάρα. Απαντήσαμε πως όχι και συνέχισαν να μας ρωτάνε αν μεταφέρουμε κάτι που θα πρέπει να αναφέρουμε. Και πάλι, είπαμε όχι και ένας της ασφάλειας μας έκανε σήμα να σταματήσουμε λίγο πιο κάτω. Μας είπε να βγούμε από το αμάξι και άρχισε να το ψάχνει. Παράλληλα μας οδήγησε έναν έναν σε ένα δωμάτιο ξεχωριστά και μας έκανε ερωτήσεις για το αν κουβαλάμε κάτι παράνομο και αν ναι να το δηλώσουμε τώρα και θα μας γλιτώσει από περαιτέρω μπλεξίματα. Τελικά κάποια στιγμή αφού ανέφερε και οτι θα φέρει συνάδελφο με σκύλο να ελέγξει πείστηκε για την καθαρότητα μας και μας άφησε να φύγουμε. Ωστόσο καθυστερήσαμε σημαντικά.

Η Κροατία θύμισε κατευθείαν Ιταλία. Τοπία κατάφυτα δίπλα στη θάλασσα, σπιτάκια χαμένα στο πράσινο, ψηλά κυπαρίσσια. Το Ντουμπρόβνικ άρχισε να αποκαλύπτεται όλο χτισμένο στις παρειές ενός βουνού με θέα τη θάλασσα. Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κατεβήκαμε στην παλιά πόλη, αρκετά διάσημη για τις σκηνές που γυρίστηκαν εδώ για το Game of thrones. Φτάνοντας στην πύλη και είσοδο της μεσαιωνικής πόλης νιώθεις οτι μεταφέρεσαι πίσω στον χρόνο. Η πιο γνωστή οδός είναι η Stradun και περνά μέσα από το ιστορικό κέντρο. Αν και τουριστικό, είχε μια αύρα που σε έκανε να θέλεις να εξερευνήσεις κάθε στενάκι. Είμασταν τυχεροί που είδαμε το ηλιοβασίλεμα εκεί. Ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να χάνεται βάφοντας ροζ τις μαρμάρινες πλάκες και τον ουρανό δίνοντας άλλη αίσθηση στα απομεινάρια του φρουρίου.

 

[zozac]

Ημέρα 6
Ξυπνήσαμε στο Ντουμπρόβνικ και πήραμε το δρόμο για το Κότορ. Στα σύνορα Κροατίας με Μαυροβούνιο ήταν η πρώτη φορά που συναντήσαμε πολύ συνωστισμό. Η κούραση είχε αρχίσει να διαφαίνεται και ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών να στερεύει. Ωστόσο τα τοπία που θα συναντούσαμε θα ήταν αρκετά για να μας κάνουν να μαζέψαμε δυνάμεις και να συνεχίσουμε τα χιλιόμετρα.

​

Κότορ
Πρώτη στάση της ημέρας σε ένα από τα πολλά λιμανάκια του κόλπου του Κότορ.

Διασχίζοντας περιμετρικά τον κόλπο φτάσαμε επιτέλους στη βασική μας στάση. Το Κότορ. Μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη μέσα στο πράσινο.

Περπατώντας στα στενάκια της και τους προμαχώνες έβλεπες παντού γάτες να παίζουν στις πρασινάδες και τα πέτρινα σοκάκια. Οι ντόπιοι το είχαν εκμεταλλευτεί και αυτό τουριστικά, ανοίγοντας μαγαζιά που είχαν αποκλειστικά αντικείμενα με γάτες. Θα ήταν όλα πολύ πιο όμορφα με λιγότερο τουρισμό..

​

Budva
Το απόγευμα φτάσαμε στο κατάλυμά μας στην Budva, μια παραθαλάσσια πόλη. Ήταν από τα χειρότερα καταλύματα μέχρι στιγμής, έμοιαζε με γκαράζ, πλάι σε έναν μεγάλο δρόμο, δεν είχε ίντερνετ και η λεκάνη της τουαλέτας ήταν ξεχαρβαλωμένη με αποτέλεσμα να πλημυρίσουμε αργά το βράδυ. Πριν απο αυτό ωστόσο είχαμε προλάβει να κάνουμε τη βόλτα μας στην παλιά πόλη της Budva-η νέα πόλη δεν φάνηκε να αξίζει- όπου φάγαμε και πετύχαμε ένα ντόπιο λαιβάκι.

 

[zozac]

Ημέρα 7
Ξεκινήσαμε απο τη Budva για την Αλβανία.

Πρώτη στάση στο Sveti Stefan, ένα μεσαιωνικό μικρό κάστρο πάνω σε νησίδα που ενωνόταν με τη στεριά με ένα γεφυράκι.

Έξω απο το Bar (Μπαρ) μια παραθαλάσσια πόλη στο Μαυροβούνιο συναντήσαμε μια κοπέλα που έκανε ωτοστόπ και την πήραμε μαζί μας αφού είχαμε τον ίδιο προορισμό, το Αργυρόκαστρο. Ο δρόμος μέχρι εκεί μια ατελείωτη ευθεία (χειρότερα κι από τον θεσσαλικό κάμπο), όπου έβλεπες να πουλάνε γάλατα στο πλαστικό μπουκάλι, αυγά, καπέλα, κάτι πορτοκαλί πλαστικά μπουκάλια που μάλλον κι αυτά γάλα είχαν, ακόμα και κλουβιά με κότες και πουλιά μέσα στον ήλιο, κρεμασμένα σε καπό. Το χειρότερο ήταν όταν είδαμε έναν άντρα να πουλάει κουτάβια, ποιος ξέρει πόσες ώρες τα είχε μέσα στον ήλιο.. Μοιάζανε ναρκωμένα ή ψόφια από τη ζέστη. Ο άντρας κρατούσε ένα στα χέρια του και το σήκωνε ψηλά όποτε περνούσε αυτοκίνητο. Πάρα πολλοί και οι πάγκοι μαναβικής με σημαίες της Αλβανίας. Τα ζώα χρησιμοποιούνται ως υποζύγια ακόμα εκεί. Άνθρωποι να περιμένουν λεωφορεία στο πλάι του δρόμου σε σημεία άκυρα, άλλοι να ανεβαίνουν με ποδήλατα τεράστιες ανηφόρες. Η υποβάθμιση της Αλβανίας μου φάνηκε πιο έντονη τώρα που ήρθαμε από τα πλούσια παράλια του Μαυροβουνίου με τα κάστρα, τα πλακόστρωτα και τα ακριβά εστιατόρια.
Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε πολύ στους δρόμους ήταν τα πολύ συχνά μπλόκα της αστυνομίας που κάνανε ελέγχους και σταματούσανε αμάξια. Ευτυχώς δεν μας σταμάτησε κανείς και οι περισσότεροι που σταματούσαν είχαν αλβανικές πινακίδες. Το μποτιλιάρισμα ατελείωτο σε αυτή την ατελείωτη ευθεία.. Μετά από ώρα φτάσαμε στο Δυρράχιο ωστόσο είχε τόση κίνηση που το είδαμε λίγο μέσα από το αμάξι και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Ενώ ξεκινήσαμε αρκετά πρωί στις 17:30 είμασταν ακόμα στη Λούσνια (Lushnje). Οκτώ ώρες στο αμάξι και συνεχίζουμε..

Η Αλβανία γενικά μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα χώρα μέχρι στιγμής, λόγω των αντιθέσεων, της διαφορετικότητάς της, του κόσμου που έμοιαζε βγαλμένος από άλλες δεκαετίες, του κιτς, του παραλόγου, της έλλειψης κανόνων και παράλληλα μια χώρα που ένιωσα πως ήθελα να αφήσω πίσω όσο γρηγορότερα γίνεται.

Αργυρόκαστρο
Το βράδυ φτάσαμε επιτέλους στο Αργυρόκαστρο. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε πολλά παρά μόνο κοντά στην περιοχή που μείναμε. Οι περισσότεροι εδώ μιλούσαν σπαστά ελληνικά κι έχουν δουλέψει κάποια στιγμή της ζωής τους στην Ελλάδα.

 

[zozac]

Ημέρα 8 (Τέλος του οδοιπορικού μας)
Ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής..Μικρή καθυστέρηση και μικρός έλεγχος στα σύνορα. Γαλήνη όσο διασχίζαμε την καταπράσινη βόρεια Ελλάδα. Για την ιστορία, την ίδια μέρα φτάσαμε από την Αλβανία στον Πειραιά καταλήγοντας την επόμενη στο σπίτι μας, στο Ηράκλειο της Κρήτης.