Ρωσία Pωσία 2009 - Η Οδύσσεια συνεχίζεται

[Ivanna Petrovna]

(Το περίφημο μετρό της Μόσχας.)

Tο μετρό της Μόσχας αποτελεί από μόνο του ένα αξιοθέατο, που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Είναι διάσημο για τους υπέροχους σταθμούς του, οι οποίοι βρίσκονται πολλά μέτρα κάτω από τη γη, με τις απότομες σκάλες με τη μεγάλη κλίση, που σου προκαλεί δέος. Κάθε σταθμός έχει και τη δική του, περίτεχνη διακόσμηση.

Σε ορισμένους σταθμούς υπήρχαν και μικρά μαγαζάκια, πέρα από τα κλασικά κιόσκια με τα πιροσκί (του θανατά), που σερβίρονταν ξαναζεσταμένα, μέσα σε λεπτή νάιλον πλαστική σακούλα. H Aντιγκόνα αψήφησε τις συστάσεις του τουριστικού μας οδηγού (που συμβούλευε να μην καταναλώνονται πιροσκί με κρέας από πλανόδιους πωλητές) και το πλήρωσε με στομαχικές διαταραχές. Ευτυχώς όμως, το πρόβλημα ξεπεράστηκε γρήγορα. Τα υπόλοιπα μαγαζιά, που εκτίμησαν ιδιαίτερα η Ιβάννα κι η Ξερξούσκα, πουλούσαν τουριστικά είδη, φο μπιζού, ρούχα και άλλα μικροπράγματα.

Χλιδή ανακτόρου, για να περιμένεις σαν άρχοντας το τρένο να περάσει...

Στις οροφές φιγουράριζε συχνά πυκνά το σφυροδρέπανο, αλλά και ποικίλα κομμουνιστικά σύμβολα...

Ακυρώνεις το εισιτήριο face to face με τα κομμουνιστικά ινδάλματα...

Σε άλλο σταθμό, ο Λένιν παρέα με τη Σοβιετική εργατιά.

Η Σοβιετική εργατιά σε άλλο σταθμό, σε "ψηφιδωτό" από πλακάκι.

Ρώσοι επαναστάτες, σε ανάγλυφο.

'Αποψη ενός από τους πιο φημισμένους σταθμούς, του Κομσομόλσκαγια. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν των Νέων της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Κομσομόλ), που συνέβαλαν κατά χιλιάδες στην πραγματοποίηση των νεοανεγειρόμενων τότε, σταθμών του μοσχοβίτικου Μετρό.

Ιδέα: μήπως να κάνουν κάτι αντίστοιχο τα δικά μας τα σαϊνια στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με τους ΚΚΕδες; Αυτό το μετρό πια, έχει καταντήσει γεφύρι της Άρτας. Πλάκα στην πλάκα, εν μέσω κρίσης, είναι μια κάποια λύσις...

Ο λαός είχε πρωταρχικό ρόλο στη θεματολογία των σταθμών κι εμφανιζόταν σε όλες τις πιθανές (κλασικές) καλλιτεχνικές απεικονίσεις. Στο σταθμό Ploshchad Revolyutsii, ο χώρος αναμονής των τρένων ήταν γεμάτος από αγάλματα, συνολικά 76, που αναπαριστούσαν τα παιδιά του λαού:
εργάτες, αθλητές, στρατιώτες...

Στον σταθμό Ταγκάνσκαγια, το ενδιαφέρον στις αποβάθρες μονοπωλούσαν τα αστροναυτικά επιτεύγματα.

Και το κερασάκι στην τούρτα: διαφήμιση με τον Σούπερμαν, για λίγη παράταιρη αμερικανιά...


(Νυκτερινό πικ νικ κοντά στην Κόκκινη Πλατεία.)

Το τελευταίο βράδυ μας στη Μόσχα, αποφασίσαμε να το περάσουμε χαλαρά, κοντά στην αγαπημένη μας Κόκκινη Πλατεία, κάνοντας πικ νικ με θέα την Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου, που εμείς την αποκαλούσαμε "τα παγωτά". (Κι όποτε την κοιτούσαμε μας άνοιγε η όρεξη και τρώγαμε κι από ένα παγωτό.)

Προηγουμένως, είχαμε επισκεφτεί ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ κι αφού αγοράσαμε σοκολάτες, πεπόνι, ποτά όλων των ειδών, φορέσαμε τα μακρυμάνικά μας και βγήκαμε στη δροσερή νύχτα.

Αυτή τη συνήθεια με τα πικ την έχουμε πάντα στον ρυθμό μας, ακούγοντας συγκεκριμένα τραγούδια, που μένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, τα ακούγαμε και θα τα ακούμε για πάντα. Στην προκειμένη περίπτωση είχαμε βάλει στο τέρμα παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια, που κατά καιρούς ακούμε και στην Αθήνα, τα ελάχιστα χιονισμένα βράδια που η πόλη αποκλείεται από το χιόνι, (όταν ξεμένουμε στο σπίτι παίζοντας μπιρίμπα, μέχρι να λιώσουν οι πάγοι.) Όλα αυτά, συνοδεία χιονισμένων μπισκότων (κουραμπιέδων) και τσαγιού με μαρμελάδα, για γλυκαντικό.

Εκείνη τη νύχτα η πλατεία ήταν φωτεινή κι ο λίγος κόσμος που σουλάτσαρε μας κοιτούσε με απορία, γιατί τα παραδοσιακά ρώσικα γι' αυτούς, θα ήταν σαν το τσάμικο το δικό μας. Μετά από λίγη ώρα, διαπιστώσαμε ότι δεν ήμασταν μόνες μας στην περιοχή. Λίγο πιο πέρα από τα πόδια μας, κάτω από τις σχάρες των υπονόμων, έστηναν χορό και τα ποντίκια... με ιδιαίτερα θορυβώδη τρόπο, έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Ευτυχώς δεν τόλμησαν να μας πλησιάσουν, αλλά ακούγονταν πολύ έντονα, σε σημείο ανατριχιαστικό...

Παρ' όλα αυτά, δεν πτοηθήκαμε. Επιτέλους το όνειρό μας να κάνουμε ένα πικ-νικ στη Μόσχα γινόταν πραγματικότητα. Tο γλέντι φούντωνε με τραγούδια που για πρώτη φορά ταίριαζαν απόλυτα με το μέρος, είχαμε ήχο και εικόνα της μέχρι τότε φανταστικής φαντασίας μας.

'Ηπιαμε, φάγαμε, χορέψαμε κι ήμασταν ευτυχισμένες, αλλά και λυπημένες, γιατί οι μέρες της διαμονής μας στη Μόσχα πέρασαν και την επόμενη μέρα, ίδια ώρα, θα βρισκόμασταν κάπου αλλού, κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά...

 

[Travelstoryteller]

Βρε βρε καλώς τες! Μας λείψατε κορίτσια, με καταπληκτικές περιγραφές σας και τις φοβερές περιπέτειες σας !!! Είναι πρωί, αλλά νομίζω μια βότκα επιβάλλεται, να τη γιορτάσουμε και εμείς την τελευταία σας νύχτα στην Μόσχα!!!

 

[Ivanna Petrovna]

Βρε βρε καλώς τες! Μας λείψατε κορίτσια, με καταπληκτικές περιγραφές σας και τις φοβερές περιπέτειες σας !!! Είναι πρωί, αλλά νομίζω μια βότκα επιβάλλεται, να τη γιορτάσουμε και εμείς την τελευταία σας νύχτα στην Μόσχα!!!

Έεετσι! Μετά από μια περίοδο (αγρανά)παυσης και συλλογής ταξιδιωτικών εμπειριών σαν χαμομηλάκι στους αγρούς, και πάλι πίσω δυναμικά στας επάλξεις! Η ιδέα σου για βότκα με εμπνέει φοβερά, μόνο που θα την συνοδεύσω με Καλούα μοντέλο 2009 (από τότε έχει ξεμείνει στην κάβα) για να την μεταμορφώσω σε Black Russian, το επίσημο ποτό της Μόσχας!


Εσωκλείω κι αυτό το τρελό μωρό, για έξτρα νότες κεφιού στην ιστορία. Σε cult ισπανορωσικούς ρυθμούς για να μερακλώσουμε βραδιάτικα κι εμείς οι (ρετρό)Ρωσόφιλοι
(αν κάποιος Ρώσος μας διαβάζει, έχω μια απορία: αυτό το τραγούδι είναι κλασικό και αγαπητό στη Ρωσία; Είναι πολύ ιδιαίτερο, όπως κι ο τραγουδιστής....)

 

[vivyen]

(αν κάποιος Ρώσος μας διαβάζει, έχω μια απορία: αυτό το τραγούδι είναι κλασικό και αγαπητό στη Ρωσία; Είναι πολύ ιδιαίτερο, όπως κι ο τραγουδιστής....)

Σας διαβάζει, σας διαβάζει
Τη μου θυμίσατε, δεν μπορώ να περιγράψω Εκείνα τα χρόνια ημουν φαν του, είχαμε και φαν- κλαμπ, που μαζευόμαστε κάθε Κυριακή, μαζεύαμε όλες τις πληροφορίες, γράφαμε όλα τα τραγούδια του, πηγαίναμε σε όλες τις συναυλίες, ακόμα και εκτός Μοσχας (ειμαι από τη Μόσχα), μέχρι την Ουκρανία έίχα φτάσει... Στο φαν- κλαμπ είχαμε και μιά γιαγια, αυτή πήγε μιά φορά στην Ινδία για να τον δει!!!
Μεγάλος έρωτας λέμε, ασε Ακόμα θυμάμαι όλη η βιογραφία του καλύτερα από την προπαίδεια
Τότε δεν έβρισκες και εισητήρια για συναυλία, ήταν περιζήτητος
Τεσπα, το τραγούδι είναι του 1986, όπως γράφει, εγώ ήμουν τότε 15-16. Δεν ήταν και απ'τα καλύτερα του, καθόλου! Δεν άξιζε. Ο ίδιος τραγουδά ακόμα, αν και 65 χρονών τώρα, παραμένει *τρελό μωρό*.
Αχ, τη μου θυμίσατε, παει, δεν θα κοιμηθώ απόψε!!!

 

[Ivanna Petrovna]

Σας διαβάζει, σας διαβάζει
Τη μου θυμίσατε, δεν μπορώ να περιγράψω Εκείνα τα χρόνια ημουν φαν του, είχαμε και φαν- κλαμπ, που μαζευόμαστε κάθε Κυριακή, μαζεύαμε όλες τις πληροφορίες, γράφαμε όλα τα τραγούδια του, πηγαίναμε σε όλες τις συναυλίες, ακόμα και εκτός Μοσχας (ειμαι από τη Μόσχα), μέχρι την Ουκρανία έίχα φτάσει... Στο φαν- κλαμπ είχαμε και μιά γιαγια, αυτή πήγε μιά φορά στην Ινδία για να τον δει!!!
Μεγάλος έρωτας λέμε, ασε Ακόμα θυμάμαι όλη η βιογραφία του καλύτερα από την προπαίδεια
Τότε δεν έβρισκες και εισητήρια για συναυλία, ήταν περιζήτητος
Τεσπα, το τραγούδι είναι του 1986, όπως γράφει, εγώ ήμουν τότε 15-16. Δεν ήταν και απ'τα καλύτερα του, καθόλου! Δεν άξιζε. Ο ίδιος τραγουδά ακόμα, αν και 65 χρονών τώρα, παραμένει *τρελό μωρό*.
Αχ, τη μου θυμίσατε, παει, δεν θα κοιμηθώ απόψε!!!

Ωωωω τι λες τώρα! Βέβαια δεν εκπλήσσομαι γιατί ο Валерий διαθέτει και εκρηκτικό ταμπεραμέντο και φωνάρα, αλλά δεν περίμενα τέτοιες ακραίες εκδηλώσεις λατρείας! Μέχρι Ινδία η γιαγιάκα ε;; Επί Κομμουνισμού αυτά; Μα καλά είχε κοινό μέχρι και στην Ινδία ο αθεόφοβος;
Φαντάζομαι θα γινόταν O χαμός στις συναυλίες, φοβερά σκηνικά ... άμα έχεις υπ'όψη σου κανένα βιντεάκι από τότε, στείλε μου με pm.

Πάντως το παράπονό μου από τη Ρωσία είναι ότι δεν πέτυχα πουθενά cd εκείνης της εποχής, ή κανένα καλό δισκάδικο. Μήπως δεν έψαξα καλά;

(Μοσχοβίτισσα εεε; Τέλεια! Αν κάνω κανένα λαθάκι πουθενά, (ιστορικά στοιχεία, ονομασίες κλπ) διόρθωνέ με!)

 

[Ivanna Petrovna]

(Στο μαυσωλείο του Λένιν.)

Το πρωινό, μάλλον μεσημέρι, που ξημέρωσε την τελευταία μέρα μας στη Μόσχα, ήταν και η ύστατη ευκαιρία να επισκεπτούμε το Μαυσωλείο του Λένιν. Στο εσωτερικό του Κρεμλίνου, ούτε που πατήσαμε, είχε πάντα ουρές και πολυκοσμία, κάτι που κι οι τρεις μας σιχαινόμασταν.

Το Μουσείο με τα Διαμάντια που ήθελε να επισκεπτεί η Αντιγκόνα, κάπου εκεί μέσα θα 'ταν, οπότε εγκατέλειψε την ιδέα να το δει.

Το Μαυσωλείο του Λένιν, που με το μαυρομπορντοροδοκόκκινό του χρώμα ήταν σαν το 'σκιαζε η φοβέρα κι η σκλαβιά...

'Ομως το Μαυσωλείο ήταν τόσο κοντά, που δεν ήταν και τίποτα (νομίζαμε) να το επισκεπτούμε. Το επισκεπτήριο τελείωνε κατά τη μία η ώρα, εμείς δωδεκάμιση, βρισκόμασταν σε μια από τις δύο εισόδους και περιμέναμε καρτερικά, σαν τα πρόβατα στην ουρά.

Περιμέναμε, περιμέναμε, αλλά μπροστά μας δεν υπήρχε κάποιος να μας διαφωτίσει για το πότε και αν θα μπαίναμε. Εννοείται ότι κανείς, για ακόμα μια φορά, δεν μιλούσε αγγλικά.

Κι εκεί που είχε περάσει αρκετή ώρα κι ο χρόνος έληγε, μια υπάλληλος ή μπατσίνα με στολή, με ύφος που δε σήκωνε και πολλά πολλά, μας ανακοίνωσε ότι το μαυσωλείο είχε κλείσει. 'Ο,τι είπε, φυσικά το καταλάβαμε από τις αντιδράσεις των υπολοίπων που περίμεναν μαζί μας, και που φώναζαν αγανακτισμένοι. Οι προσπάθειες να την πείσουμε να μπούμε μέσα, έπεσαν στο κενό...

'Ομως, μιας κι απέμενε λίγος χρόνος ακόμα, σκεπτήκαμε να μην τα παρατήσουμε αμαχητί και δοκιμάσαμε μήπως τα καταφέρναμε να μπούμε από την μπροστινή είσοδο.

Του κάκου όμως! Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και μπροστά. Τι κι αν προσπαθήσαμε με νοήματα, αγγλικά και παντομίμα να τους πούμε ότι ήταν η τελευταία μας ευκαιρία για να μπούμε στο μαυσωλείο, τίποτα! Ψυχροί κι ανέκφραστοι, μας έγραψαν κανονικά. Βόρειος Πόλος!


Κάπου εκεί έγινε και το κορυφαίο σκηνικό: εκεί που περιμέναμε λίγο ακόμα, μπας και γινόταν κάποιο θαύμα να μεταπείσουμε τους φύλακες, εμφανίστηκε μια ομάδα νέων, άνετων ανδρών, ντυμένων στα ερυθρόλευκα. Από την εμφάνισή τους, καταλάβαμε ότι επρόκειτο πράγματι για ομάδα, ομάδα ποδοσφαιρική! Ήταν η Σπάρτακ (τώρα ποιας πόλης, θα σε γελάσω) κι ο επικεφαλής τους πέρασε χωρίς πρόβλημα και μανούρες τον έλεγχο. Εκεί πήγαμε να τρυπώσουμε κι εμείς, μαζί με την ομάδα! Προς στιγμήν τα καταφέραμε, όμως δυστυχώς δεν την βγάλαμε καθαρή. Αυτή η μπατσίνα-Κέρβερος μας άρπαξε και μας απομάκρυνε με τη μια, το τι βρισίδια άκουσε φυσικά δε λέγεται.....


Mετά από την άδοξη αυτή κατάληξη, τους στείλαμε όλους στο διάολο και γυρίσαμε στο hostel, για να πιούμε ένα αποχαιρετιστήριο ποτό με τον ξανθό θεατρικό άγγελο, να ηρεμήσουμε, και να προετοιμαστούμε για την αποχώρηση.

Στο μαυσωλείο του Λένιν, ήταν η πρώτη, (αλλά όχι τελευταία) μας επαφή στη Ρωσία με τις δυνάμεις καταστολής...



(Φεύγοντας από τη Μόσχα.)

Ε όχι! Αυτό κι αν ήταν γκαντεμιά! Ένα τέτοιο Ρώσικο μανούλι και να το πετύχουμε στο δρόμο της φυγής; Τoo late ...

Born to be wild....


Φεύγοντας από το hostel, είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας για να περιπλανηθούμε κι έτσι είπαμε να πάρουμε τυχαία όποιο λεωφορείο περνούσε, να πηγαίναμε μέχρι το τέρμα και μετά να επιστρέφαμε με το ίδιο. Έτσι κι έγινε. Σχεδόν...

Φρικαλέο κτίριο - μακρυνάρι από 100% μπετόν

Tο γήπεδο της Δυναμό Μόσχας.


Το λεωφορείο προχωρούσε, προχωρούσε, κι η ώρα περνούσε. Μόλις είδαμε σταθμό του μετρό μπροστά μας και το γήπεδο της Δυναμό Μόσχας, (το είχε η μέρα με τις ποδοσφαιρικές ομάδες φαίνεται) κατεβήκαμε αμέσως, γιατί φοβηθήκαμε μην ξεμείνουμε στο λεωφορείο. Ευτυχώς ένα μπαρ βρισκόταν δίπλα στο γήπεδο, κι έτσι τρέξαμε ντουγρού προς τα κει για να πιούμε ένα ζεστό καφέ και να προστατευτούμε από τη βροχή, που ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει.

Το μέρος φαινόταν σαν μια πολύ συμπαθητική περιποιημένη καφετέρια εκ πρώτης όψης, αλλά μόλις άνοιξε η πόρτα, ο πορτιέρης μας είπε ότι το σόου είναι πιο αργά. Βλέποντας τον στύλο στο μέσο της αίθουσας και το μέρος γεμάτο άντρες, καταλάβαμε ότι είχε και στριπ σόου, μάλλον για τους χαρμάνηδες φιλάθλους ...

Μετά από τη σύντομη αυτή στάση, τραβήξαμε για το σταθμό, όπου μας περίμενε το τρένο που θα μας πήγαινε μακριά. Άραγε θα είχε τις ανέσεις του Κατιόνακ; ΄Η μήπως το τραγούδι θα ήταν προφητικό;

 

[Ivanna Petrovna]

(Το τρένο για τον Βορρά.)

Το τρένο για τον Βορρά, τελικά καμία σχέση δεν είχε με το βαγονέτο του Κατιόνακ. Η διαρρύθμισή του ήταν όπως περίπου το βαγονέτο που είχε δει η Ιβάννα, που θύμιζε νοσοκομειακό κοινόβιο, τότε στο τρένο του τρόμου. Υπό κανονικές συνθήκες, το τρένο που μας φιλοξενούσε τώρα, αποτελούταν από απλά βαγονέτα με καθίσματα - πολυθρόνες και στη μέση τους διάδρομο, που όμως ήταν πτυσσόμενες και γίνονταν κρεβάτια.

Το κάπνισμα απαγορευόταν σε όλο το τρένο. Στα μοναδικά σημεία που φαινόταν ότι μπορούσες να καπνίσεις, ήταν ανάμεσα στα βαγόνια. Εκεί η Αντιγκόνα την άραξε αρκετή ώρα, ακούγοντας μουσική που ηχούσε από τα μεγάφωνα του τρένου, και παρακολουθούσε το πηγαιν' έλα των ανθρώπων. Συνέβαινε κάτι πρωτόγνωρο σ'αυτό το τρένο: o κόσμος περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να κάνει την τουαλέτα του, να πλύνει τα δόντια, να αλλάξει τα ρούχα και να φορέσει πιτζάμες, σαν να ήταν στο σπίτι του! Η Ιβάννα μετά από αυτό ένιωσε σαν τον λέτσο, που είχε ανέβει στην κουκέτα της και δεν είχε βγάλει καν τα παπούτσια της...

Η μουσική ήταν ιδανική για την περίπτωση, έπαιζαν σε δυνατή ένταση ανάλαφρα σουξέ άλλων δεκαετιών. Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, στην περιπλάνησή μας στην Ρωσία, ήταν ο μεγάλης εμβέλειας σταθμός Retro Fm, που είχε στο πρόγραμμά του αποκλειστικά πιο ρετρό μουσική, κι αμέσως τον αγαπήσαμε.

(Ρώσικη disco on board!)

Επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένες, δεν κάναμε βόλτες για εξερεύνηση στο τρένο και ξεραθήκαμε αμέσως στον ύπνο. Όταν πλέον ξημέρωσε, ήταν όλοι στο πόδι, με τα κανονικά τους ρούχα, πάντα πλυμένοι και καθαροί, είχαν μαζέψει τα κρεβάτια τους και τα είχαν ξανακάνει πολυθρόνα. Πολλοί από αυτούς κρατούσαν το χαρακτηριστικό ρώσικο μεταλλικό κύπελλο για ζεστά ποτά, και απολάμβαναν το πρωινό τσάι τους. Μετά από ένα ολονύκτιο ταξίδι, είχαμε φτάσει στον επόμενο προορισμό μας, την πόλη των τσάρων, Αγ. Πετρούπολη, πρώην Λένινγκραντ.


(Eπιτέλους (?) Αγία Πετρούπολη-
οι πρώτες εντυπώσεις.)

Μετά από το ολονύκτιό μας ταξίδι φτάσαμε πολύ νωρίς στον σταθμό, κατά τις 6μιση το πρωί, και αναγκαστικά περιμέναμε προτού να πάμε στο κέντρο.

Αυτή τη φορά είχαμε προνοήσει να κλείσουμε ένα διαμέρισμα, για τις λίγες μέρες που θα μέναμε στην πόλη. 'Οταν οργανώναμε το ταξίδι, είχαμε διαπιστώσει ότι ήταν πιο οικονομικό και άνετο, σε σχέση με τα ξενοδοχεία. Σχεδιάζαμε λοιπόν να μείνουμε 3 μέρες στο σπίτι και μετά, όπως το συνηθίζουμε και σε άλλες μας εξορμήσεις, να περιπλανηθούμε στην ευρύτερη περιοχή, και συγκεκριμένα γύρω από την τεράστια λίμνη Λάντογκα, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος. Η Ξερξούσκα κι η Αντιγκόνα είχαν εντυπωσιαστεί από το κατάμαυρο χρώμα της λίμνης, έτσι όπως την κοιτούσαν στο Google Earth...

Ευτυχώς υπήρχε κάτι ανοικτό εκείνη την ώρα και μεταφέροντας τα μπαγκάζια μας, ήπιαμε τον πρώτο μας πρωινό καφέ στον καινούργιο μας προορισμό. Ο σταθμός ήταν κι αυτός πολύ μεγάλος, όπως ο αντίστοιχος στη Μόσχα (και με έξτρα υπηρεσίες που ανακαλύψαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας και που μας φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες!)

Περιμένοντας κανένα δίωρο νυσταγμένες, ανυπομονούσαμε να περάσει η ώρα για επισκεπτούμε επιτέλους το καινούργιο μας σπίτι και την πόλη. Πήραμε ένα λεωφορείο το οποίο μας άφησε ακριβώς μπροστά στο σημείο που ήταν η μελλοντική μας κατοικία κι εκεί περιμέναμε την κοπέλα που θα μας έδινε τα κλειδιά και τον κωδικό που θα χρησιμοποιούσαμε στην εξώπορτα, αντί για κλειδί.

Αν και το εσωτερικό της πολυκατοικίας μας τρόμαξε λίγο (συνηθισμένο φαινόμενο σε κτίρια του 19ου αιώνα) το σπίτι τελικά ήταν ό,τι έπρεπε για 3 άτομα, ανακαινισμένο, με διπλό κρεβάτι, άνετο καναπέ, κουζίνα, μπάνιο κι όλες τις ηλεκτρικές συσκευές. Βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και σε πολύ νορμάλ τιμή.

Η πόλη ναι μεν ήταν πολύ εντυπωσιακή, αλλά επικρατούσε πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα σε σχέση με τη Μόσχα. Είχε πολλή κίνηση, οι δρόμοι ήταν συνέχεια γεμάτοι, πιο στενοί και θορυβώδεις, κι επικρατούσε κάτι που άγχωνε την Ιβάννα, που αν και Πετρόβνα, η Πετρούπολη δεν της γέμιζε το μάτι. Πολλά από τα πιο γνωστά κτίρια είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Bartolomeo Rastrelli και Carlo Rossi και γι'αυτό της θύμιζαν πιο πολύ οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εκτός από τη Ρωσία. Υπήρχαν πλωτά κανάλια, που με λίγη φαντασία σου θύμιζαν Βενετία. Ακόμα κι οι φάτσες των κατοίκων δεν ήταν οι τυπικές ρώσικες φάτσες, κι αυτό της προκαλούσε σύγχυση, και νοσταλγία για τη Μόσχα που πριν λίγο είχαν αφήσει πίσω τους.

Το πρώτο μέλημά μας ήταν να βγάλουμε κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το μετρό. Ο πρώτος σταθμός που επισκεφτήκαμε μας σόκαρε, γιατί σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο μετρό είχαμε δει μέχρι τότε, οι αποβάθρες ήταν σαν μπουντρούμια, γιατί τα βαγόνια και ο τοίχος ήταν ένα. Βρισκόταν κι αυτό πάρα πολλά μέτρα κάτω από τη γη, αντενδείκνυται επομένως πλήρως για τους κλειστοφοβικούς. Ευτυχώς μόνο τις πρώτες μέρες το χρησιμοποιήσαμε, γιατί αργότερα νοικιάσαμε αυτοκίνητο.

Ίλιγγος στην κατηφορικό -σχεδόν κατακόρυφο- πηγαιμό για το Μετρό, διαφημίσεις πέρα δώθε για να ξεχνιέσαι

Φτάνοντας στο τέρμα του ολέθρου, προς στιγμήν το μάτι ησυχάζει. Κοιτώντας όμως λίγο καλύτερα...

Αν πάσχετε από κρίσεις πανικού, βρίσκεστε σίγουρα στο λάθος μέρος...

Ευτυχώς υπήρχαν και τέτοιοι, χρυσοποίκιλτοι σταθμοί, για να μας θυμίζουν κάτι από τη χαμένη Μόσχα.


Η πόλη αν και εντυπωσιακή και στολισμένη, μετά τη Μόσχα δε μας έκανε καμία εντύπωση. Εξακολουθούσαμε να μην έχουμε δηλώσει τον τόπο διαμονής μας, γιατί μας έλειπαν τα χαρτιά που δε μας έδωσαν κατά την είσοδό μας στη χώρα. Παρ'όλα αυτά μέχρι τότε δεν είχαμε νιώσει φόβο, γιατί κανείς είχε ασχοληθεί μαζί μας, κανείς δε μας έδινε σημασία και κινούμασταν ανενόχλητες. Η Ιβάννα όμως είχε μια ανησυχία για την κατάσταση ημι-παρανομίας μας και δοκίμασε να απευθυνθεί στο τοπικό ελληνικό προξενείο, για αναζήτηση πληροφοριών και βοήθειας, στο φλέγον ζήτημά μας . Μάλλον δε θα πρεπε να το χε κάνει γιατί έφαγε ένα ολόκληρο πρωινό να το ψάχνει. Όταν τελικά το βρήκε, ήταν κλειστό. ΄Αδικος κόπος... (Eλλάς το μεγαλείο σου, ακόμα και στη Ρωσία, βεβαίως!)

Άποψη της Ανακτορικής Πλατείας, μπροστά στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ. (Είναι το πρώην Χειμερινό Παλάτι, παλιά επίσημη κατοικία των τσάρων, πριν την καθαίρεσή τους.)



Το πρώτο βράδυ βγήκαμε βόλτα στην τεράστια πλατεία που βρισκόταν το Ερμιτάζ, καθήσαμε στον προαύλιο χώρο, ποζάροντας δίπλα στα τεράστια αγάλματα στην είσοδο. Αυτή ήταν κι η μόνη μας επαφή με το Ερμιτάζ, γιατί δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ. 'Ομως πήγαμε σε άλλα "αξιοθέατα" που πρότεινε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός.

Το ένα από αυτά ήταν το Μουσείο Υγιεινής, με μερικά ανατριχιαστικά εκθέματα. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός, έγραφε: " Τα μακάβρια εκθέματά του είναι ανθρώπινα όργανα. Ιδρύθηκε το 1919 για να διδάξει στο λαό τα οφέλη της υγιεινής". Η λήψη φωτογραφιών απαγορευόταν, όμως βγάλαμε κάποιες στη ζούλα, όχι πάρα πολλές, γιατί παρ' όλη την ιντριγκαδόρικη περιγραφή του ταξιδιωτικού οδηγού, τα περισσότερα εκθέματα ήταν αδιάφορα.

(Κάποια από τα διαλεχτά εκθέματα του μουσείου...)


(Νυκτερινές βόλτες στην Αγία Πετρούπολη.)

Ήρθε η ώρα για νυκτερινή βόλτα. Πότε όμως θα πέσει η νύχτα;

Η ώρα είναι 10. Το βράδυ...



11 και μισή το βράδυ. Μάλλον ήγγικεν η ώρα...

Παρ' όλο που το σκοτάδι έπεσε επιτέλους, η πόλη εξακολουθεί να επιμένει στους ρυθμούς της μέρας και του φωτός, όντας υπέρλαμπρη και φωταγωγημένη στο φουλ.

Το απόλυτο must για βραδινή βόλτα και ρομαντζάδα, είναι νυκτερινός διάπλους των καναλιών με πλοιάριο.

Αφού υπάρχουν κανάλια, υπάρχουν και πολλά γιοφύρια. Κάποια από αυτά ανοίγουν στα δύο, για να περάσουν τα πλοία από τα κανάλια. Η κίνηση σταματάει υποχρεωτικά
για κάποια ώρα, στα σημεία εκείνα. Είναι άλλη μια χαρακτηριστική ατραξιόν της Πετρούπολης.

Όπως και στη Μόσχα, έτσι και στην Πετρούπολη δεν κάναμε ούτε clubbing ούτε το τρελό nightlife, οπότε δεν μπορούμε να εκφέρουμε ολοκληρωμένη άποψη για τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Το πρώτο βράδυ ήπιαμε ένα χαλαρό ποτάκι κοντά στο σπίτι, όμως η εμπειρία ήταν κάπως απογοητευτική, γιατί τα ποτά ήταν νερωμένα, (η Αντιγκόνα μάλιστα βρήκε κι ένα μυγάκι στο ποτό της) με συνέπεια να ξενερώσουμε κι εμείς...

Φυσικά περπατούσαμε πολύ, με σκοπό να εντοπίσουμε πιο αυθεντικές και διασκεδαστικές καταστάσεις. Κάτι τέτοιο δυστυχώς, δεν προέκυψε. Το περιστατικό όμως που πραγματικά μας πανικόβαλλε ήταν όταν ένα βράδυ, η Ιβάννα προσέλκυσε την προσοχή ενός μελαχρινού ταξιτζή, που μας ακολουθούσε επίμονα, κατά μήκος τoυ πιο κεντρικού δρόμου της πόλης, της Nevsky Prospect.

Ο ταξιτζής δεν ξεκολλούσε το βλέμμα του από πάνω της, της χαμογελούσε αινιγματικά και με ερωτισμό, κάνοντάς της νεύμα να πλησιάσει στο αυτοκίνητο για να μιλήσουν. Φαινόταν Καυκάσιος και πολύ παθιάρης, αλλά συνάμα πολύ τρομακτικός, μες στη μαύρη μαυρίλα και στο Lada της δεκαετίας του '80. Εκεί που προς στιγμή τον χάσαμε, και λέμε ησυχάσαμε, ξαφνικά τον ξαναείδαμε μπροστά μας, αυτή τη φορά από το αντίθετο ρεύμα! Αρχίσαμε να τρέχουμε, φρικαρισμένες! Για καλή μας τύχη, πέσαμε πάνω σε μια υπόγεια διάβαση, και τρυπώσαμε για να γλιτώσουμε, σαν τους μετροπόντικες...

 

[vivyen]

Χαίρομαι που σας άρεσε η Μόσχα πιο πολύ από Πετρούπολη. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο.
Εγώ έχω να πάω 8 χρόνια.
Με τους καυκάσιους, όντος, θέλει προσοχή, είναι λίγο άγριοι...

 

[Ivanna Petrovna]

Vivyen, πράγματι έτσι είναι όπως τα λες. Οι περισσότεροι προτιμούν Πετρούπολη από Μόσχα. Ακόμα κι η Μαρίνα στο τρένο του Κατιόνακ, μας είχε συστήσει να καθήσουμε 2-3 μέρες στην Μόσχα ίσα ίσα για να δούμε τα βασικά, και όλες τις υπόλοιπες μέρες να τις αφιερώναμε στην Πετρούπολη. Δυστυχώς κι οι τρεις μας, θα προτιμούσαμε να είχε συμβεί το αντίθετο!

Πάμε λοιπόν να εξιχνιάσουμε με φωτορεπορτάζ: τι στο καλό έχει η Αγ. Πετρούπολη, που μαγεύει και συναρπάζει τα πλήθη;

O πιο κεντρικός και εμπορικός δρόμος της πόλης, Nevsky Prospekt.

Στα αριστερά διακρίνεται ένα από τα πιο διάσημα κτίρια της πόλης, το πάλι ποτέ πολυκατάστημα Εliseyev, πανέμορφο δείγμα της ρώσικης Art Nouveau. Είναι σχεδιασμένο από τον Ρώσο αρχιτέκτονα Gavriil Baranovsky, ο οποίος έφτιαξε και το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο για το Μούρμανσκ! Ο Baranovsky συνδεόταν με οικογενειακούς δεσμούς με την οικογένεια Eliseyev, που ήταν οι ιδιοκτήτες του πολυκαταστήματος και γνωστοί έμποροι. Είχε παντρευτεί την κόρη του πάτερ φαμίλια, Grigory Eliseyev, κι είχε αναλάβει το κτίσιμο πολλών κατοικιών για λογαριασμό της οικογένειας.

To κτίριο, από την ανέγερσή του το 1903 μέχρι σήμερα, με κάποια σύντομα διαλείμματα, ήταν πολυκατάστημα. Την περίοδο που επισκεπτήκαμε την πόλη, ήταν κλειστό. Το 2012 ξανάνοιξε στο κοινό, πλήρως ανακαινισμένο, σύμφωνα με το στυλ που είχε όταν πρωτοεγκαινιάστηκε. Τώρα πια φιλοξενεί στο εσωτερικό του delicatessen, εστιατόριο και καφέ, με πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα.

Tην πρόσοψη του κτιρίου κοσμούν αγάλματα με αλληγορική σημασία, φιλοτεχνημένα από τον Amandus Adamson. Υποτίθεται ότι αναπαριστούν το Εμπόριο, την Επιστήμη, την Τέχνη και την Βιομηχανία.

Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας του Καζάν στην Αγ.Πετρούπολη.

Στην ίδια ευθεία με το πολυκατάστημα Eliseyev, επί της Nevsky Prospekt αλλά από την απέναντι μεριά, βρίσκεται ο Καθεδρικός ναός του Καζάν. Είναι αφιερωμένος στην εικόνα της Θεοτόκου του Καζάν. Αντίστοιχος ναός αφιερωμένος στην εικόνα αυτή βρίσκεται στη Μόσχα, και τον είχαμε ήδη επισκεπτεί στην Κόκκινη Πλατεία!

Η εικόνα αυτή, σύμφωνα με την παράδοση, είχε ανακαλυφθεί από ένα κοριτσάκι που είδε όραμα της Παναγίας, η οποία του υπόδειξε το σημείο όπου βρισκόταν η εικόνα, στην πόλη του Καζάν. Ο ναός σχεδιάστηκε από τον Andrey Voronikhin και θυμίζει πολύ εξωτερικά την εκκλησία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και το περιστύλιό του.

Aναβίωση του χαμένου ρομαντισμού μπροστά στον Καθεδρικό Ναό του Καζάν, έστω και με fake περιτύλιγμα...

Δίπλα στον Καθεδρικό ναό βρίσκεται τo κανάλι Griboyedov, μήκους 5 χιλιομέτρων και σημείο εκκίνησης για πολλές βαρκάδες. Πριν την Οκτωβριανή επανάσταση ονομαζόταν Κανάλι της Αικατερίνης, προς τιμήν της Αικατερίνης της μεγάλης, που έκανε έργα επέκτασης και ενίσχυσής του.

Ο έρωτας έμελλε να μας κτυπήσει την πόρτα, σαν άλλη αναδυομένη Αφροδίτη. Δυστυχώς ήταν στην άλλη όχθη...

Άλλος για τη βάρκα του...;;


Καθ΄ όλη τη διάρκεια της μέρας, οι περιηγήσεις με βάρκα κατά μήκος των καναλιών, ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Επειδή ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος, κάθε βάρκα προσπαθούσε να προσελκύσει κόσμο βάζοντας μουσική στη διαπασών. Μονίμως ακουγόταν η φωνή κάποιου κράχτη που θα διαφήμιζε την προσωπική του βαρκαρόλα ως την καλύτερη. Από ένα σημείο και μετά σου έπαιρναν τα αυτιά, αυτό το μπίρι μπίρι ήταν αργός ψυχολογικός πόλεμος...

Ο Oίκος των Bιβλίων, πρώην κατάστημα της Singer.


Συνεχίζοντας όλο ευθεία κατά μήκος του καναλιού Griboyedov, συναντάς στο αριστερό σου χέρι, ακριβώς απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό του Καζάν, ένα από τα πιο γνωστά και όμορφα κτίρια της Πετρούπολης, τον Οίκο των Βιβλίων.

Ο σχεδιασμός του είχε ανατεθεί στον αρχιτέκτονα Pavel Suzor από την εταιρεία Singer, για να στεγάσει αρχικά το ρώσικο κατάστημά της. Tο κτίσιμό του ολοκληρώθηκε το 1904 και φυσικά αποτελεί κι αυτό ένα αριστούργημα της Art Nouveau. Μια αρχική σκέψη ήταν να χτιστεί ένας ουρανοξύστης, αντίστοιχος με αυτόν που ήδη υπήρχε στην Αμερική (Singer Building) και στέγαζε τα γραφεία της εταιρείας. Το σχέδιο όμως αυτό τελικά δεν προχώρησε.
Mετά την αλλαγή του καθεστώτος άλλαξε κι η χρήση του κτιρίου. Επί σειρά ετών και μέχρι τις μέρες μας, αν και με κάποια μικρά διαλείμματα, φιλοξενεί τον Οίκο των Βιβλίων.

Κατά μήκος του καναλιού Griboyedov συναντάμε άλλο ένα γνωστό κτίριο, το πρώτο Αμοιβαίο Πιστωτικό Ίδρυμα της πόλης, σχεδιασμένο και πάλι από τον Pavel Suzor.


(Τα δικά μας αξιοθέατα στην Αγ. Πετρούπολη.)

Μια σοκαριστική ανακάλυψη που κάναμε στο σούπερ μάρκετ, ήταν η απομίμηση φέτας, με την ονομασία Συρτάκι!

Απλό, λιτό γεύμα με βασικό συστατικό του το Συρτάκι.
H γεύση και η υφή του ήταν απερίγραπτη. Η γεύση του ξεχάστηκε γρήγορα, η υφή έμεινε ανεξίτηλη για πάντα. Ήταν σαν να έτρωγες ασβέστη, ή όπως είπε η Αντιγκόνα, σαν να γευόσουν χαλβά Φαρσάλων που έλιωνε στο στόμα σαν κιμωλία...

Εκτός από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, συναντήσαμε κι αλλού απόπειρες απομίμησης ξένων τυριών. Όχι, αυτή τη φορά δεν αγοράσαμε.

Άλλη μια -σίγουρα άκρως πετυχημένη - απόπειρα απομίμησης φέτας, με το πολύ εμπνευσμένο όνομα Φεταξά...

Μια άλλη μέρα, έτυχε να βρεθούμε σε μια κλειστή αγορά, κάτι σαν την Βαρβάκειο, αλλά στο πιο κυριλέ.

Κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε: χαλβά (295 ρούβλια το κιλό) και μπακλαβαδάκια! Φυσικά πήραμε ένα μικρό δείγμα, για τη γεύση.

Δεν το πήραμε πατριωτικά, αλλά ο ελληνικός χαλβάς είναι πολύ γευστικότερος. Τούτος εδώ μοιάζει και με σχιστόλιθο!

H φωτογραφία με το γλυκό παιδάκι (Alionka) είναι από συσκευασία σοκολάτας που την βλέπεις παντού και πάντα στη Ρωσία! Η πουά εικόνα με το 70ς design είναι κι αυτή από περιτύλιγμα σοκολάτας.


Και μετά την υψηλή γαστρονoμία, λίγο street fashion καταστάσεις:

Φτωχός, πλην τίμιος βιοπαλαιστής, κράχτης-διαφήμιση για οίκο φορεμάτων εποχής...

Όχι, δεν πρόκειται για τον οίκο του βιοπαλαιστή αλλά για έναν άλλον, πολλά υποσχόμενο, οίκο μόδας της πόλης, με το όνομα Dana Fashion. Τις βιτρίνες του κοσμούσαν μεταξύ άλλων, τουαλέτες στα εθνικά χρώματα της Ρωσίας.

Saint Petersburg, μήπως ήρθε η ώρα να ανακηρυχτεί η νέα πρωτεύουσα της μόδας..;;

Όπου και να πάω, η Ελλάδα, ακόμα και σε μορφή καρπουζιού, με καταδιώκει...

Άλλη μια πρωτότυπη, αν και λίγο σκιαχτική διαφήμιση.
Όποιος κατάλαβε το τι σημαίνουν αυτές οι δύο διαφημίσεις, (αυτή εδώ μάλλον έχει να κάνει με φεστιβάλ θεάτρου), παρακαλώ να μου το πει και μένα...

 

[Ivanna Petrovna]

Όπως είχαμε διαπιστώσει ήδη από τη Μόσχα, τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα για μας ήταν τα σπίτια-μουσεία. Έτσι λοιπόν δε μπορούσε να μας ξεφύγει το σπίτι που έζησε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής του, από το 1878 έως το 1881.

'Οποιος είναι φανατικός αναγνώστης του Ντοστογιέφσκι και βρεθεί στην πόλη, πρέπει οπωσδήποτε να επισκεπτεί αυτό το μουσείο, για να ζήσει και στην πραγματικότητα την ατμόσφαιρα που περιγράφει ο συγγραφέας στα βιβλία του (μιας και πολλές από τις διηγήσεις του, εκτυλίσσονται στη συγκεκριμένη γειτονιά, και στην Αγ. Πετρούπολη γενικότερα).

Αρχικά, το σπίτι δεν είχε διατηρηθεί όπως το άφησε ο συγγραφέας. Όμως μετά από πολλά χρόνια ανακαινίστηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες οικείων του προσώπων, κι εμπλουτίστηκε σιγά σιγά με προσωπικά του αντικείμενα και έπιπλα.

Ξεκινάμε την περιήγηση;

Η πρώτη εντύπωση: το μικρό σαλονέτο-καθιστικό του σπιτιού.

Το κουτί που o Nτοστογιέφσκι φύλαγε και έστριβε τον ταμπάκο του...

Περνώντας από το σαλονέτο στον διάδρομο...

... μας περιμένει μια μικρή έκπληξη: το καπέλο του Ντοστογιέφσκι μέσα σε γυάλα!

Το γραφείο, στο οποίο έγραψε τους Αδερφούς Καραμαζώφ.
Το ρολόι είναι σταματημένο στις 8 και 36 της 28ης Ιανουαρίου 1881, την ώρα που ο Ντοστογιέφσκι άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Η τραπεζαρία τακτοποιημένη, σαν μόλις η οικογένεια Ντοστογιέφσκι να πήρε το πρωινό της.

Όμως κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να είχε συμβεί, γιατί σύμφωνα μ' ένα επεξηγηματικό φυλλάδιο που περιέγραφε τις συνήθειες της οικογένειας, μαζεύονταν όλοι μαζί μόνο για το δείπνο. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι ο Ντοστογιέφσκι έγραφε, από τότε ακόμα που ήταν νέος, μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, ούτως ώστε να δουλεύει απερίσπαστος, με απόλυτη ησυχία. Επόμενη συνέπεια ήταν, να ξυπνά μετά το μεσημέρι.


Το φυλλάδιο έγραφε ακόμα:

He started work at 11-12 p.m. and worked till 5-6 o' clock in the morning. Then he had a rest, woke after noon and then, as the writer's daughter recollected, if he was in good mood, he used to murmur
"Please don't wake me at down". He used to come to the dining room and made himself tea. Dostoevsky asked to keep the samovar always hot. He drank very strong tea and believed that nobody but him could make such tea. If tea was made by Anna Grigorievna, his wife, he would drink it saying, "Oh, how miserable I am!"

Πράσινη τσόχα βλέπω... ως γνωστόν ο Ντοστογιέφσκι ήταν μεγάλος τζογαδόρος με αρρωστημένο πάθος για το χαρτί (και τη ρουλέτα). Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, ευτυχώς τα κατάφερε να απεξαρτηθεί -αφού όμως προηγουμένως δεν του είχε μείνει μια κι είχε βυθιστεί μέχρι το λαιμό στα χρέη...
Έκανε όμως τη σωστή κίνηση, κι αποφάσισε να ρεφάρει μέσω της εντατικής συγγραφής!

Tίποτε όμως από αυτά δεν είχε να κάνει με την χαρτοπαιξία, αλλά ήταν το παιδικό δωμάτιο!

Παιχνίδια βρίσκονταν παντού, δίνοντας ένα πολύ ξεχωριστό χρώμα. Μαζί και το εικονογραφημένο βιβλίο που λέγεται ότι διάβαζε ο Ντοστογιέφσκι στα παιδιά του.

Τα πορσελάνινα αντικείμενα είχαν κι αυτά την τιμητική τους και τα συναντούσες σε διάφορους χώρους του σπιτιού, όχι μόνο στην τραπεζαρία.

Το σεκρετέρ του Ντοστογιέφσκι μαζί μ' ένα χειρόγραφό του.


Φεύγουμε από το διαμέρισμα του Ντοστογιέφσκι και μεταφερόμαστε σε άλλο χώρο, στο ίδιο κτίριο,
όπου φιλοξενείται συλλογή με αντικείμενα και φωτογραφίες -σχετικά με τον Ντοστογιέφσκι, πάντοτε. Ο πολύ χαμηλός φωτισμός προκαλούσε ατμόσφαιρα μυστηρίου και νουάρ...

Μια ρώσικη ρουλέτα! Πού είναι το όπλο;

Η νεκρική μάσκα του Ντοστογιέφσκι.
(τι μόδα κι αυτή τότε παλαιά, με τις νεκρικές μάσκες..; )

... και κάποια από τα μπιλιετάκια και χαρτικά του.

Η σκάλα στο σπίτι του Ρασκόλνικοφ, ήρωα του Ντοστογιέφσκι. 'Εργο του Β. Κostygov (1993).

H θέα από το σπίτι προς το δρόμο. Διακρίνεται ελάχιστα στα αριστερά η εκκλησία του αγίου Βλαδίμηρου, στην οποία ο Ντοστογιέφσκι ήταν τακτικός θαμώνας.

Το κτίριο που στεγάζει το σπίτι-μουσείο.
(οδός Kuznechnyy pereulok 5/2).


Κλείνοντας, μια σπάνια απεικόνιση του τιμώμενου προσώπου, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε νεαρή ηλικία. Νέος, κι αναπάντεχα ωραίος...

 

[paefstra]

Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Ντοστογιέφσκι αναγκάστηκε να σταματήσει τις επισκέψεις καζίνο του Wiesbaden όταν έκλεισε από την τότε κυβέρνηση, όπως και κάθε γερμανικό Καζίνο την περίοδο 1872-1873 ως το 1949 που ξανάνοιξαν. Επίσης δεν μπορούσε να βρει άλλα χρήματα για να παίξει...

 

[Ivanna Petrovna]

. Επίσης δεν μπορούσε να βρει άλλα χρήματα για να παίξει...

Ναι, αυτό ακριβώς εννοούσα κι εγώ