art
Member
- Μηνύματα
- 17
- Likes
- 207
- Επόμενο Ταξίδι
- Ghana
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησί του Πάσχα
9η μέρα στο Sulawesi
Την επόμενη μέρα εξιστορώ τις βραδινές μου θεωρίες στο Η. και αυτός σκάει στα γέλια. Παρόλα αυτά παρατηρώ ότι όταν ανακοινώνουμε στην Meyske πως σε λίγες ώρες πετάμε για Βόρνεο, οπότε θα θέλαμε να μας καλέσει ένα ταξί, γελάει ειρωνικά και δείχνει να μην πιστεύει ότι όντως θα φύγουμε από το νησί..! "Οκ αλλά αν τελικά δεν φύγετε μπορείτε να με καλέσετε, θα έχω άδειο δωμάτιο απόψε"
Ετοιμάζουμε γρήγορα τα πράγματα μας και όπου φύγει φύγει!
Εννοείται βέβαια αποχαιρετάμε πρώτα τους φίλους που κάναμε αυτές τις μέρες, με τους Αμερικανούς να μας λένε ότι μας περιμένουν στις παρθένες νήσους τους (μακάρι όντως να βρεθούμε κάποτε εκεί!) και τους Γερμανούς να μας υπόσχονται ότι θα μας στέλνουν νέα τους. Τέλος μας αποχαιρετούν εγκάρδια η αινιγματική Meyske και η γλυκιά μαμά της.
Η διαδρομή με το ταξί είναι μακρύτερη από ότι περιμέναμε. Μετά από οδήγηση μιας ώρας και κάτι μέσα από χωριά της Tana Toraja βγαίνουμε σε έναν μεγάλο κεντρικό δρόμο τύπου εθνική οδός, αλλά τόσο έρημο και άδειο.. είμαστε πραγματικά μόνο εμείς και τα βουνά. Ανεβαίνουμε σε ολοένα και μεγαλύτερο υψόμετρο και τα σύννεφα όλο και πυκνώνουν. Ο οδηγός μας εξηγεί με τα λιγοστά του αγγλικά πως οι πτήσεις από το μικρό αυτό ορεινό αεροδρόμιο σπάνια πραγματοποιούνται, τις μισές μέρες της εβδομάδας ακυρώνονται λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών της περιοχής. Σήμερα όμως τα προγνωστικά είναι καλά, ο καιρός αυτός παρά τα πολλά σύννεφα θεωρείται λέει καλός. Μακάρι όλα να πάνε καλά και να πετάξουμε όντως για τον επόμενο προορισμό μας.. διαφορετικά θα πρέπει να επιστρέψουμε στο Makassar με νυχτερινό 9ωρο λεωφορείο και από εκεί να κλείσουμε άλλη πτήση για Βόρνεο. Κι αυτό γιατί οι πτήσεις από εδώ δεν είναι καθημερινές.
Με χαρά βλέπουμε ότι οι πληροφορίες του οδηγού μας είναι σωστές, όντως η πτήση φαίνεται ότι θα πραγματοποιηθεί κανονικά. Το αεροδρόμιο είναι μάλλον το πιο μικρό που έχω επισκεφτεί, εννοείται πως είμαστε οι μόνοι bule (=λευκοί) και μάλιστα οι μόνοι που ταξιδεύουμε με βαλίτσα. Όλοι οι ντόπιοι περιέργως φαίνεται να μην έχουν καμία εμπειρία από αεροπορικό ταξίδι αφού ταξιδεύουν κουβαλώντας πολλές πλαστικές σακούλες και χάρτινα δέματα αντί για αποσκευές και δεν γνωρίζουν τους κλασικούς κανόνες check in με αποτέλεσμα η διαδικασία να κυλά απελπιστικά αργά. Όμως τελικά ακόμα κι εμείς παραλίγο να την πατήσουμε σαν πρωτάρηδες, καθώς όταν κλείναμε τα εισιτήρια είχαμε ξεχάσει να προσθέσουμε βαλίτσες, κι έτσι μας χρεώνουν τώρα τα κιλά τους ως πρόστιμο, αλλά η πληρωμή γίνεται δεκτή μόνο με μετρητά! Για κακή μας τύχη, έχουμε ξεμείνει από ινδονησιακά ρούπια, οπότε τρέχουμε στο μοναδικό atm του αεροδρομίου και ευχόμαστε να δεχτεί την κάρτα μας, καθώς είμαστε στη μέση του πουθενά - σε κάποια μηχανήματα της ινδονήσιας οι κάρτες μας απορρίπτονταν για άγνωστο λόγο. Πάλι καλά, το atm έκανε γρήγορα τη δουλειά του, οπότε όλα καλά, μπαίνουμε επιτέλους στην αίθουσα αναμονής.
Εκεί ο Η. αρχίζει και πάλι να αγχώνεται για την επικείμενη πτήση κι εγώ προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή για να μην το σκέφτεται. Μέσα μου όμως αρχίζω κι εγώ να ανησυχώ, αφού η πτήση μας είναι στις 12 και είναι ήδη 12 παρά δέκα, αλλά το αεροπλάνο ακόμη άφαντο.
Παραδόξως, μέσα στα επόμενα 5 λεπτά κάνει την εμφάνισή του ένα χαριτωμένο, μικρό ελικοφόρο σε χρώμα λευκό και έντονο λαχανί. Προσγειώνεται ακριβώς μπροστά στην αίθουσα αναμονής και με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε λίγα μόνο λεπτά οι προηγούμενοι επιβάτες κατεβαίνουν, ενώ με το που πατάει και ο τελευταίος το πόδι του στο έδαφος, ακούγεται ανακοίνωση που μας καλεί να επιβιβαστούμε..! Τόσο γρήγορη επιβίβαση ούτε σε λεωφορείο δεν έχω ξανά ζήσει και η αλήθεια είναι πως και αυτό μου φάνηκε ύποπτο.
Μέσα στο αεροπλάνο φυσικά οι θέσεις θυμίζουν κακοσυντηρημένο κτελ , δύο καθίσματα δεξιά, δύο αριστερά και στη μέση ο στενός διάδρομος. Επιβιβαζόμαστε στις θέσεις μας και μέσα μου δίνω όρκο ότι δεν θα ξανασύρω τον καημένο τον Η. σε τέτοιες περιπέτειες. Μα καλά πόσο χαζή είμαι? Eνώ μου έχει πει ότι φοβάται τις πτήσεις τι το ‘θελα να κανονίσω με ελικοφόρο? Αντικρίζω το φοβισμένο του βλέμμα – λογικό, τα πάντα γύρω μας δείχνουν παμπάλαια και περασμένης τεχνολογίας- και αρχίζω να νιώθω κι εγώ ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η πτήση κυλά ήρεμα, χωρίς αναταράξεις και κουνήματα, αλλά δεν παύω να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα.
Ο Η. αποδείχθηκε αναπάντεχα ψύχραιμος αυτή τη φορά (γιεειιιι) και μιάμιση ώρα μετά …………νησί Βόρνεο!
Την επόμενη μέρα εξιστορώ τις βραδινές μου θεωρίες στο Η. και αυτός σκάει στα γέλια. Παρόλα αυτά παρατηρώ ότι όταν ανακοινώνουμε στην Meyske πως σε λίγες ώρες πετάμε για Βόρνεο, οπότε θα θέλαμε να μας καλέσει ένα ταξί, γελάει ειρωνικά και δείχνει να μην πιστεύει ότι όντως θα φύγουμε από το νησί..! "Οκ αλλά αν τελικά δεν φύγετε μπορείτε να με καλέσετε, θα έχω άδειο δωμάτιο απόψε"
Ετοιμάζουμε γρήγορα τα πράγματα μας και όπου φύγει φύγει!
Εννοείται βέβαια αποχαιρετάμε πρώτα τους φίλους που κάναμε αυτές τις μέρες, με τους Αμερικανούς να μας λένε ότι μας περιμένουν στις παρθένες νήσους τους (μακάρι όντως να βρεθούμε κάποτε εκεί!) και τους Γερμανούς να μας υπόσχονται ότι θα μας στέλνουν νέα τους. Τέλος μας αποχαιρετούν εγκάρδια η αινιγματική Meyske και η γλυκιά μαμά της.
Η διαδρομή με το ταξί είναι μακρύτερη από ότι περιμέναμε. Μετά από οδήγηση μιας ώρας και κάτι μέσα από χωριά της Tana Toraja βγαίνουμε σε έναν μεγάλο κεντρικό δρόμο τύπου εθνική οδός, αλλά τόσο έρημο και άδειο.. είμαστε πραγματικά μόνο εμείς και τα βουνά. Ανεβαίνουμε σε ολοένα και μεγαλύτερο υψόμετρο και τα σύννεφα όλο και πυκνώνουν. Ο οδηγός μας εξηγεί με τα λιγοστά του αγγλικά πως οι πτήσεις από το μικρό αυτό ορεινό αεροδρόμιο σπάνια πραγματοποιούνται, τις μισές μέρες της εβδομάδας ακυρώνονται λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών της περιοχής. Σήμερα όμως τα προγνωστικά είναι καλά, ο καιρός αυτός παρά τα πολλά σύννεφα θεωρείται λέει καλός. Μακάρι όλα να πάνε καλά και να πετάξουμε όντως για τον επόμενο προορισμό μας.. διαφορετικά θα πρέπει να επιστρέψουμε στο Makassar με νυχτερινό 9ωρο λεωφορείο και από εκεί να κλείσουμε άλλη πτήση για Βόρνεο. Κι αυτό γιατί οι πτήσεις από εδώ δεν είναι καθημερινές.
Με χαρά βλέπουμε ότι οι πληροφορίες του οδηγού μας είναι σωστές, όντως η πτήση φαίνεται ότι θα πραγματοποιηθεί κανονικά. Το αεροδρόμιο είναι μάλλον το πιο μικρό που έχω επισκεφτεί, εννοείται πως είμαστε οι μόνοι bule (=λευκοί) και μάλιστα οι μόνοι που ταξιδεύουμε με βαλίτσα. Όλοι οι ντόπιοι περιέργως φαίνεται να μην έχουν καμία εμπειρία από αεροπορικό ταξίδι αφού ταξιδεύουν κουβαλώντας πολλές πλαστικές σακούλες και χάρτινα δέματα αντί για αποσκευές και δεν γνωρίζουν τους κλασικούς κανόνες check in με αποτέλεσμα η διαδικασία να κυλά απελπιστικά αργά. Όμως τελικά ακόμα κι εμείς παραλίγο να την πατήσουμε σαν πρωτάρηδες, καθώς όταν κλείναμε τα εισιτήρια είχαμε ξεχάσει να προσθέσουμε βαλίτσες, κι έτσι μας χρεώνουν τώρα τα κιλά τους ως πρόστιμο, αλλά η πληρωμή γίνεται δεκτή μόνο με μετρητά! Για κακή μας τύχη, έχουμε ξεμείνει από ινδονησιακά ρούπια, οπότε τρέχουμε στο μοναδικό atm του αεροδρομίου και ευχόμαστε να δεχτεί την κάρτα μας, καθώς είμαστε στη μέση του πουθενά - σε κάποια μηχανήματα της ινδονήσιας οι κάρτες μας απορρίπτονταν για άγνωστο λόγο. Πάλι καλά, το atm έκανε γρήγορα τη δουλειά του, οπότε όλα καλά, μπαίνουμε επιτέλους στην αίθουσα αναμονής.
Εκεί ο Η. αρχίζει και πάλι να αγχώνεται για την επικείμενη πτήση κι εγώ προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή για να μην το σκέφτεται. Μέσα μου όμως αρχίζω κι εγώ να ανησυχώ, αφού η πτήση μας είναι στις 12 και είναι ήδη 12 παρά δέκα, αλλά το αεροπλάνο ακόμη άφαντο.
Παραδόξως, μέσα στα επόμενα 5 λεπτά κάνει την εμφάνισή του ένα χαριτωμένο, μικρό ελικοφόρο σε χρώμα λευκό και έντονο λαχανί. Προσγειώνεται ακριβώς μπροστά στην αίθουσα αναμονής και με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε λίγα μόνο λεπτά οι προηγούμενοι επιβάτες κατεβαίνουν, ενώ με το που πατάει και ο τελευταίος το πόδι του στο έδαφος, ακούγεται ανακοίνωση που μας καλεί να επιβιβαστούμε..! Τόσο γρήγορη επιβίβαση ούτε σε λεωφορείο δεν έχω ξανά ζήσει και η αλήθεια είναι πως και αυτό μου φάνηκε ύποπτο.
Μέσα στο αεροπλάνο φυσικά οι θέσεις θυμίζουν κακοσυντηρημένο κτελ , δύο καθίσματα δεξιά, δύο αριστερά και στη μέση ο στενός διάδρομος. Επιβιβαζόμαστε στις θέσεις μας και μέσα μου δίνω όρκο ότι δεν θα ξανασύρω τον καημένο τον Η. σε τέτοιες περιπέτειες. Μα καλά πόσο χαζή είμαι? Eνώ μου έχει πει ότι φοβάται τις πτήσεις τι το ‘θελα να κανονίσω με ελικοφόρο? Αντικρίζω το φοβισμένο του βλέμμα – λογικό, τα πάντα γύρω μας δείχνουν παμπάλαια και περασμένης τεχνολογίας- και αρχίζω να νιώθω κι εγώ ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η πτήση κυλά ήρεμα, χωρίς αναταράξεις και κουνήματα, αλλά δεν παύω να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα.
Ο Η. αποδείχθηκε αναπάντεχα ψύχραιμος αυτή τη φορά (γιεειιιι) και μιάμιση ώρα μετά …………νησί Βόρνεο!
