Ινδονησία O γύρος της Ινδονησίας σε έναν μήνα (Java - Raja Ampat - Sulawesi - Borneo)

[art]

O γύρος της Ινδονησίας σε έναν μήνα?
Μεγαλεπήβολο το σχέδιο για μια τόσο μεγάλη αρχιπελαγική χώρα, με δυσκολίες στις μετακινήσεις.
Όμως τόσο χρόνο θα έχουμε και θέλω να χωρέσω στο πρόγραμμα μας όσο το δυνατόν περισσότερα από τα μέρη που μου έχουν εξιστορήσει φίλοι και γνωστοί που βρέθηκαν στο δρόμο μου στα 4 χρόνια που πέρασα στο Μπαλί της Ινδονησίας. Έχω ταξιδέψει μέσα από ιστορίες που άκουσα για την Παπούα, το Sulawesi και τόσα άλλα μέρη. Συν του ότι θέλω να πάρει μια γεύση από την μαγική αυτή χωρά με τον πιο απίθανο λαό ο Η. με τον οποίο θα ταξιδέψουμε μαζί.
Οργανώνουμε το ταξίδι περίπου ένα εξάμηνο πριν, όταν κλείσαμε τα εισιτήρια με την Scoot. Στο πρόγραμμα δεν περιλαμβάνεται το Μπαλί καθώς είναι μέρος γνώριμο και για τους δύο.
Ξεκινάμε λοιπόν την περιπέτεια!

Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε στην ιστορία μας

και ένα Spoiler Video:

Κεφάλαιο 1 - Νησί Java (Jakarta & Bandung)

Μετά την 11ωρη πτήση Αθήνα - Σιγκαπούρη και τις 10 ώρες αναμονή στην Σιγκαπούρη (κατά την αναμονή επιλέξαμε βόλτα για φαγητό στην αραβική γειτονιά της Σιγκαπούρης, Haji Lane και πέριξ, όπου φτάνεις πανεύκολα με το μετρό) επιβιβαζόμαστε στην πτήση για Jakarta.

Επιτέλους θα βρεθώ στην πρωτεύουσα, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πάει ποτέ παρόλο που βρισκόμουν τόσο καιρό στην χώρα.
Έχοντας ακούσει από όλους τα χειρότερα για την πολυπληθή και γεμάτη νέφος μεγαλούπολη, μπορώ να πω ότι εξεπλάγην.. στα δικά μου μάτια η Τζακάρτα δεν ήταν καθόλου άσχημη, αντίθετα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η διαφορετική αυτή πλευρά της Ινδονησίας, πιο μοντέρνα από το Μπαλί και ο κόσμος πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα, ως παιδί της πόλης κι εγώ.
Μου έκανε εντύπωση ότι εδώ το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο, με τον ξενοδόχο να μας ενημερώσει πως αν δεν είμαστε παντρεμένοι απαγορεύεται να μείνουμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Μάλιστα μας έδωσε και σχετικό φυλλάδιο και επέμεινε να τον διαβεβαιώσουμε ότι είμαστε παντρεμένοι πριν μας δώσει το κλειδί! Στο δωμάτιο μας υπήρχε γυάλινη προθήκη με το Κοράνι και φυσικά ο ιμάμης ακουγόταν στη διαπασών ανά λίγες ώρες. Επίσης, όλα τα δωμάτια στα οποία μείναμε μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας, είχαν σημειωμένο το qiblah (=βέλος – πυξίδα που δείχνει στους πιστούς προς ποια κατεύθυνση πρέπει να προσευχηθούν, δηλαδή προς την Μέκκα). Όλα αυτά είναι αναμενόμενα βέβαια σε μια χώρα όπου το 90% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το υπόλοιπο 10% μοιράζεται μεταξύ πολλών θρησκειών (χριστιανοί Προτεστάντες & Καθολικοί, Ινδουιστές, Βουδιστές και άλλες τοπικές θρησκείες) και δεν μιλάμε για μικρό αριθμό, καθώς το 10% από τα συνολικά 280 εκατομμύρια πληθυσμού της Ινδονησίας (2023) είναι και πάλι αρκετός κόσμος.
Καταλήγω ότι στο ινδουιστικό Bali είχα μια ψευδή εικόνα: οι μουσουλμάνοι που γνώρισα εκεί ακολουθούσαν μια πιο λάιτ εκδοχή της θρησκείας τους, αλλά βλέπω τώρα ότι αυτό δεν ισχύει στην υπόλοιπη χώρα.

Τζακάρτα λοιπόν για μια βραδιά, ξεκούραση και φαγητό στο ξενοδοχείο μετά την πολύωρη πτήση, καθώς την επόμενη μέρα αναχωρούμε για Bandung.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Έχω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία γιατί ο λόγος επίσκεψής μας στην πόλη αυτή είναι να συναντήσουμε την παλιά μου συνεργάτιδα και καλή φίλη Jessica. Όπως μας πρότεινε, κάναμε το ταξίδι Jakarta - Bandung με το γρήγορο “Whoosh train” που μόλις τον Οκτώβριο του 2023 ξεκίνησε να λειτουργεί και είναι από τα γρηγορότερα στον κόσμο με ταχύτητα που φτάνει τα 380 χλμ/ώρα . Σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή που με το συμβατικό τρένο είναι 3 ώρες, τώρα γίνεται μέσα σε 30 λεπτά! Συνολικά κάναμε μια ώρα για να φτάσουμε στο κέντρο της Bandung. (μετά το γρήγορο τρένο επιβιβαστήκαμε στην απλή συγκοινωνία της πόλης που μας μετέφερε στο κέντρο)

Η αυθόρμητη Τζέσικα μας υποδέχεται με επιφωνήματα χαράς και γέλια. Η γλυκιά μας φίλη μας έχει κλείσει ξενοδοχείο στο κέντρο που ονομάζεται ...Little Mykonos για να είμαστε οικεία! Γελάσαμε όταν το είδαμε, σε ελληνικό ντιζάιν φυσικά, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μας είχε λείψει, παρόλα αυτά η διαμονή μας εκεί ήταν άψογη. Παρεμπιπτόντως, δεν υπήρχε κανένας Έλληνας ούτε στο προσωπικό ούτε ως πελάτης (ούτε και συναντήσαμε κάποιον άλλον Έλληνα σε όλο το ταξίδι μας του ενός μήνα).

Ακολούθησαν βροχερές μέρες και είχα ήδη αρχίσει να έχω συνάχι, οπότε κάναμε τις περισσότερες βόλτες με αμάξι και όχι με μηχανάκι ή πεζοί όπως υπολογίζαμε. Εδώ φάγαμε τα καλύτερα φαγητά στη διάρκεια όλου του ταξιδιού μας, πρόκειται για μια μοντέρνα πόλη με πολλές επιλογές, ακόμα και εναλλακτικές - καλλιτεχνικές περιοχές. Μερικά ωραία μέρη για φαγητό και ποτό: Gang Nikmat και Ton Kedai για οικονομικά και τοπικά πιάτα, ενώ για πιο ακριβές εξόδους Masa και Hutanika (έχει και ζωντανή μουσική και αίθουσα για μπιλιάρδο).

Αγαπημένη μας βόλτα ήταν παραδόξως η διαδρομή που κάναμε τυχαία για να βρούμε φαρμακείο: το gps μας οδήγησε μέσα από κάτι στενάκια σε απίστευτες φτωχογειτονιές κτισμένες πάνω στο ποτάμι που θύμιζαν φαβέλες. Οι εικόνες ήταν βγαλμένες από ταινία, σκεφτείτε ότι στην αρχή κώλωσα λίγο να μπούμε (υπήρχε κάτι σαν πύλη - είσοδος) αλλά ο Η. περπατούσε ακάθεκτος οπότε ακολούθησα. Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να συνομιλώ στα σπαστά ινδονησιακά μου με όλη τη γειτονιά που μαζεύτηκε για να δει τους bule* που επισκέφτηκαν τα μέρη τους και με ένα τσούρμο από πιτσιρίκια που μας ακολουθούσαν γελώντας.

*bule: έτσι αποκαλούν στην ινδονησιακή αργκό όλους τους λευκούς – δυτικούς, έχει έναν περιπαιχτικό τόνο και κυριολεκτικά σημαίνει αλμπίνο.

Οι Ινδονήσιοι γενικά είναι πολύ φιλικός και καλοσυνάτος λαός, δεν τους ενοχλεί ο φωτογραφικός φακός, ίσα ίσα πολλές φορές ζητούν οι ίδιοι να τους φωτογραφίσεις. Εδώ λοιπόν έβγαλα την αγαπημένη μου φωτογραφία με τα πιτσιρίκια που ποζάρουν.

Την τελευταία μέρα πάρα τη βροχή περπατήσαμε αρκετά.
Αυτή τη φορά η Τζέσικα ήρθε μονή της -χωρίς τον φίλο της που προτιμά πιο ακριβές εξόδους- οπότε ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τα παλιά και να πάρουμε σβάρνα τα night markets με καντίνες φαγητού για να δοκιμάσουμε ινδονησιακές γεύσεις και λιχουδιές σαν ντόπιοι. Η φιλενάδα μου, όπως οι περισσότεροι Ινδονήσιοι, έχει τρέλα με το street food, έτσι έχει μυήσει και εμένα παρόλο που στην αρχή ήμουν επιφυλακτική. Έχω συνδυάσει λοιπόν τις εξόδους μας με καντίνες φαγητού & ποτού, οπότε ανυπομονούσα. Αρχικά μας πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα τοπικό γλυκό, κάτι σαν κρέπα αλλά φτιαγμένο από ρύζι με μια πράσινη γέμιση, το πράσινο χρώμα οφείλεται στο αρωματικό φυτό pandan. Πεντανόστιμο, το συνοδέψαμε με ζεστό τσάι με τζίντζερ κ λεμόνι και αράξαμε σε κάτι πλαστικά τραπεζάκια. Στη συνέχεια δοκιμάσαμε nasi campur (=ρύζι με μιξ συνοδευτικών), sate (= το ινδονησιακό καλαμάκι) και το καλύτερο tempeh (=σνακ από σόγια) σύμφωνα με τη Τζέσικα

Ξημέρωσε η τελευταία μας μέρα στην Bandung, οπότε δυστυχώς έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας και να πάρουμε και πάλι το γρήγορο τρένο για την Τζακάρτα.
Αυτή τη φορά θα είχαμε λίγο χρόνο να πάρουμε μια γεύση από την μαγευτική πρωτεύουσα.
Το ξενοδοχείο μας ήταν αρκετά κεντρικό και η βόλτα μας ξεκίνησε σε αναζήτηση ινδονησιακών πούρων για τον Η. που είναι φαν. Περιέργως ενώ παράγουν πούρα, οι Ινδονήσιοι δεν τα προτιμούν, οπότε δεν βρήκαμε σε κανένα τοπικό μάρκετ. Τα μόνα μέρη που βρήκαμε Ινδονησιακά πούρα ήταν μέσα σε ακριβά ξενοδοχεία και σε mall στα σημεία με σουβενίρ. Και πάλι ο Η. ενθουσιάστηκε με την ποιότητα και την τιμή τους οπότε μια χαρά.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την κεντρική Merdeka Square, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες στον κόσμο, η οποία βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας και περιβάλλεται από πολλά σημαίνοντα κτήρια όπως το εθνικό μουσείο, η εθνική βιβλιοθήκη, το δημαρχείο, τα δικαστήρια και άλλα κτήρια διοίκησης.
Η έκταση όμως ήταν τόσο τεράστια που ήταν αδύνατο να τα περπατήσουμε όλα, οπότε αφού πήραμε μια μικρή γεύση του κέντρου, στρίψαμε στην οδό Cikini με σκοπό να φάμε κάτι και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.
Το μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν το Garuda Restaurant που αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα επιλογή, καθώς πρόκειται για μια "κυριλέ" εκδοχή φαγητού από την περιοχή Padang της Σουμάτρας (για μένα η καλύτερη κουζίνα της Ινδονησίας). Καθίσαμε και πριν προλάβουμε καν να δούμε το μενού άρχισαν να γεμίζουν το τραπέζι μας με διάφορα πιάτα.. έφερναν, έφερναν ώσπου τίγκαρε και αρχίσαν να τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο! Δεν μιλούσε κανείς αγγλικά αλλά καταλάβαμε ότι μπορούσαμε να επιλέξουμε και να φάμε ότι θέλουμε. Όταν μιλάμε για Padang κουζίνα ένα είναι το σήμα κατατεθέν: rendang (μοσχάρι που μοιάζει οπτικά με το δικό μας κοκκινιστό, αλλά πικάντικο και κρεμώδες με γάλα καρύδας και πολλά πολλά μπαχαρικά). Επιλέξαμε λοιπόν αυτό, κοτόπουλο με κάρυ, ομελέτα, και κάποια λαχανικά. Η ποιότητα ήταν κάτω του μετρίου αλλά και μόνο που έφαγα το αγαπημένο μου rendang μου αρκούσε. Ο Η. απογοητεύτηκε από το φαγητό και αναπόλησε μια πίτα με γύρο.

Ύπνος όμως τώρα, γιατί η αυριανή μέρα θα είναι μεγάααλη.. Τι εννοώ: θα ξεκουραστούμε όσο περισσότερο μπορούμε γιατί 12 η ώρα το επόμενο βράδυ αναχωρούμε για το όνειρο ζωής: Raja Ampat.


ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡOΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ:

Μια ώρα περίπου στο ταξί με προορισμό το αεροδρόμιο της Jakarta και εκεί αναμονή για την 4ωρη πτήση: στις 12 το βράδυ πετάμε για την πόλη Sorong του νησιού Papua, και με τη διαφορά ώρας προσγειωνόμαστε στις 6 το πρωί. Από εκεί παίρνουμε ταξί για το λιμάνι καθώς στις 9 αναχωρεί το πρώτο καράβι που θα πάρουμε, το οποίο θα κάνει περίπου 3 ώρες για να μας πάει στο νησί Waigeo: πρόκειται για την είσοδο στο διάσημο σύμπλεγμα παραδεισένιων νήσων Raja Ampat. Εκεί θα μας περιμένει ένα δεύτερο πλοιάριο - βαρκάκι (πριβέ) με το οποίο θα ταξιδέψουμε άλλες 3-4 ώρες για να φτάσουμε στο νησάκι που επιλέξαμε ως βάση, και όπου θα διανυκτερεύσουμε όλη την εβδομάδα που μας έρχεται.

Κεφάλαιο 2 – Δυτική Παπούα - Raja Ampat

Μόλις προσγειωνόμαστε και με το που πατάμε το πόδι μας στο έδαφος της Παπούα καταλαβαίνουμε ότι κάτι διαφορετικό θα ζήσουμε εδώ.
Το αεροδρόμιο, η ζούγκλα, οι ντόπιοι, ο αέρας, η ατμόσφαιρα, όλα τόσο διαφορετικά και ενώ "είχαμε δει βιντεάκια" και "το είχαμε διαβάσει" κι όμως όταν το βλέπεις με τα μάτια σου και το νιώθεις με τις αισθήσεις σου είναι αλλιώς.
Η διαδρομή για το λιμάνι και το ίδιο το λιμάνι είναι εμπειρίες από μόνες τους. Οι λιγοστοί άνθρωποι εκεί στις 6 το πρωί, - φιγούρες βγαλμένες από ταινία- η ζούγκλα να ξεχειλίζει παντού γύρω μας, το εγκαταλελειμμένο κτήριο - εκδοτήριο εισιτηρίων, η τροπική ζέστη και το μοναδικό γραφικό μαγαζάκι που βρήκαμε για να πάρουμε νερά είναι εικόνες που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
Σιγά σιγά αρχίζουν να μαζεύονται κι άλλοι bule σαν εμάς εν αναμονή του πλοίου. Όλοι κεντροευρωπαίοι, ακούμε κυρίως γαλλικά, γερμανικά και ισπανικά. Μάλιστα αρκετοί μας ρωτούν αν θέλουμε να μοιραστούμε το βαρκάκι στο επόμενο στάδιο του ταξιδιού, αλλά ο δικός μας προορισμός είναι αρκετά απομονωμένος, μακριά από τα "τουριστικά" Kri και Fam islands που πάνε οι περισσότεροι.
Αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο να βρούμε και να μπούμε στο καράβι μας, καθώς έπρεπε να εισέλθουμε πρώτα σε άλλο καράβι που είχε προσαράξει μπροστά του και μετά από εκεί να περάσουμε πάνω από σανίδες στο δικό μας. Κουβαλώντας και τα πράγματα, φτάσαμε κατάκοποι στο πλοίο μας, κατεβήκαμε τις σκάλες και καθίσαμε στις αριθμημένες θέσεις μας. Βρισκόμασταν στο χαμηλότερο επίπεδο του πλοίου, γεγονός που προκαλούσε μια δυσφορία στον Η.
Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα είχαμε ήδη φτάσει. Ο Η. μου εξήγησε αργότερα πως ήμουν τυχερή που κοιμήθηκα γιατί δεν είδα τις κατσαρίδες που αλώνιζαν δεξιά κι αριστερά στους τοίχους (!)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Το τοπίο που αντικρίσαμε βγαίνοντας από το καράβι ήταν απίστευτο. Οι περισσότεροι επιβάτες ήταν ντόπιοι, οπότε βγαίνοντας κατευθύνονταν προς τον οικισμό του νησιού, σε αντίθεση με τους τουρίστες σαν εμάς που οδηγηθήκαμε σε μια ξύλινη προβλήτα. Εκεί ήταν το γραφείο τουρισμού, πολύ οργανωμένο με άτομα που μιλούσαν αγγλικά (σπάνιο φαινόμενο), ρώτησαν σε ποιο νησί θα μείνουμε, καταχώρησαν τα στοιχεία διαβατήριου μας και μας χρέωσαν την ανάλογη είσοδο (εμείς πληρώσαμε 300.000idr = 20 ευρώ έκαστος)
Ήρθε λοιπόν η ώρα να συναντήσουμε face to face τον φίλο Ferdinand που θα μας παραλάβει για να μας πάει στο "νησί μας". Ο λόγος για τον ιδιοκτήτη των bungalows που είχαμε κάνει κράτηση, με τον οποίο μέχρι τώρα είχαμε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία για να μας δώσει διάφορες οδηγίες.
Τον βλέπουμε να μας χαιρετάει από μακριά και είναι μαζί του η γυναίκα του, το παιδί του και άλλο ένα ζευγάρι νεαρών Παπουανών με 2-3 μπόμπιρες. Όλοι αυτοί μέσα στην (υποτίθεται πριβε!) γαλάζια ξύλινη βάρκα που θα μας μεταφέρει στον παράδεισο μας. Ο γιος του Ferdinand μας καθυστερεί με τις σκανταλιές του καθώς προσπαθεί να πηδήξει στη θάλασσα και ξεκαρδίζομαι μαζί του.
Το ταξίδι ξεκινάει χαλαρό και ήρεμο, με ένα α π ε ρ ί γ ρ α π τ ο τοπίο τριγύρω μας και εγώ να μην ξέρω που να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοβγάλω φωτογραφία! Βρισκόμαστε σε έναν κόλπο με διάσπαρτα καταπράσινα νησάκια – όνειρο, με την θάλασσα λάδι όλη την πρώτη ώρα του ταξιδιού, τίποτα δεν μας προϊδεάζει για αυτό που θα ακολουθήσει. Όταν αρχίζουμε πια να ξανοιγόμαστε στον ανοιχτό ωκεανό, βλέπω τον Η. κάπως σφιγμένο γιατί είμαστε ελαφρώς εκτεθειμένοι στα πρώτα κύματα. Εγώ τον κοροϊδεύω αλλά τα κύματα αρχίζουν όντως να αγριεύουν με την τελευταία ώρα του ταξιδιού να μας βρει λούτσα, παρόλο που φορέσαμε όλοι αδιάβροχα.

Τρανταζόμαστε πολύ και θαλασσοχτυπιόμαστε αλλά εγώ προσπαθώ να μαντέψω ποιο από όλα αυτά τα νησάκια στον ορίζοντα θα είναι το σπίτι μας.
-Pak Ferdinand εδώ ?
-Όχι όχι ακόμα..
-Μήπως αυτό ?
-Λίγο παρακάτω..

Κάποια στιγμή διακρίνω ένα νησί με ολόλευκη παράλια, κοκοφοίνικες και 2-3 καλύβες. Ο Ferdinand μου κλείνει το μάτι. Jou Suba! Ξεπέρασε και τις προσδοκίες μου και οτιδήποτε έχω δει ή μπορούσα να φανταστώ! Μας εξήγησε πως αυτή τη στιγμή στο νησί βρίσκεται μόνο μια πελάτισσα ακόμη, μια σόλο ταξιδιώτισσα από τη Δανία. Εκτός από αυτήν στο νησί διαμένουν 2-3 ντόπιοι ως προσωπικό (η μαγείρισσα και οι οδηγοί μας) μόνο για τις μέρες που υπάρχει πελάτης. Οι ντόπιοι που δουλεύουν στα bungalows του ακατοίκητου αυτού κατά τα άλλα νησιού, είναι κάτοικοι του κοντινού νησιού Mutus island. Το νησί Mutus είναι εξίσου μικρό με το δικό μας νησί αλλά έχει οικισμό, λιμανάκι ακόμα και σχολείο.
Το νησί μας περιβάλλεται από λευκή παραλία και μπορείς μέσα σε 1μιση ώρα να το περπατήσεις περιμετρικά σε πλήρη κύκλο τις πρωινές ώρες που έχει άμπωτη. Στο εσωτερικό του υπάρχει ζούγκλα, με πλούσια βλάστηση από κοκοφοίνικες και άλλα τροπικά δέντρα. Μπορείς να το διασχίσεις μέσα σε περίπου 40 λεπτά, αλλά μόνο με τη βοήθεια ντόπιου οδηγού καθώς δεν υπάρχει μονοπάτι.
Στην πλευρά του νησιού όπου βρίσκεται η δική μας καλύβα απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου, ενώ για να δούμε το ηλιοβασίλεμα πρέπει να πάμε στην απέναντι πλευρά του νησιού, όπου υπάρχουν άλλες 2 καλύβες αυτές κτισμένες πάνω στο νερό.
Οι δικές μας είναι κτισμένες πάνω στην λευκή παραλία και ο βυθός που εκτείνεται μπροστά, χωρίς υπερβολή ήταν ο καλύτερος που είδα και έχω δει ποτέ.
Εκτός από την καλύβα μας και την διπλανή καλύβα όπου μένει η κοπέλα από τη Δανία, υπάρχουν άλλες 3 καλύβες για τα άτομα που εργάζονται εκεί και για τον Ferdinand που ήρθε διακοπές, μια καλύβα - κουζίνα όπου το προσωπικό προετοιμάζει το φαγητό μας και ακόμα μια καλύβα - τραπεζαρία για τους πελάτες μόνο, όπου μας σερβίρεται καθημερινά πρωινό, σνακ, μεσημεριανό και βραδινό.

Η διπλανή κοπέλα είναι αρκετά ομιλητική και έξω καρδιά, οι ντόπιοι πολύ συμπαθητικοί αν και δεν μιλούν καθόλου αγγλικά, κυριολεκτικά ούτε hello. Παρόλα αυτά, τα φτωχά μου ινδονησιακά αρκούν για να γίνουμε όλοι μια παρέα. Τα επόμενα βράδια μας βρίσκουν να αράζουμε όλοι μαζί και να συζητάμε σε μισά ινδονησιακά, μισά αγγλικά, ενώ ο Η. βγάζει φωτογραφίες τα αστέρια τα τόσο φωτεινά σε αυτό το μαγικό μέρος του πλανήτη.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ξημερώνει η δεύτερη μέρα και ο καιρός προβλέπεται καλός, οπότε αποφασίζουμε να κάνουμε την πολυπόθητη εκδρομή στο σύμπλεγμα Wayag, τον βασικό λόγο που μας έφερε ως εδώ. Αναχωρούμε πρωί πρωί κατά τις 6, με το γαλάζιο μας βαρκάκι συνοδευόμενοι από τον οδηγό της βάρκας pak Oliver και τον νεαρό Mayo, ο οποίος θα μας καθοδηγεί. Η διαδρομή φυσικά το κάτι άλλο, οπότε οι 3 ώρες μέχρι να φτάσουμε πέρασαν νερό.

Παρόλο που τελικά άρχισε να ψιχαλίζει, δεν πτοούμαστε και ξεκινάμε την απαραίτητη αναρρίχηση για να φτάσουμε στο σημείο – παρατηρητήριο, από όπου έχουν βγει οι περισσότερες φωτογραφίες που εμφανίζονται όταν γκουγκλάρεις “raja ampat”. Ο οδηγός μας ο Mayo σαν γνήσιος Παπούα σκαρφαλώνει γρήγορα και μάλιστα ξυπόλητος, ενώ εμείς με τα αθλητικά μας και με σχοινιά πασχίζουμε και αναθεματίζουμε τη βροχή που μόλις ξέσπασε τη δύσκολη αυτή ώρα. Όταν τελικά φτάνουμε στην κορυφή το τοπίο μας ανταμείβει, πραγματικά καθηλωτικό, νομίζω οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Μετά από βαρκάδα ανάμεσα στα υπέροχα αυτά νησάκια και αφού σταθήκαμε τυχεροί και είδαμε να κολυμπάει δίπλα στη βάρκα μας ένα τεράστιο σαλάχι, οδεύουμε στο τελευταίο spot της μονοήμερης εκδρομής μας, το σημείο με τους καρχαρίες. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι να περιμένουμε λόγω δυσκολίας επικοινωνίας με τα παιδιά που μας συνοδεύουν, αλλά μου αρέσουν οι εκπλήξεις οπότε ανυπομονώ… το παραδέχομαι, ίσως να φοβάμαι και λίγο!
Σύντομα λοιπόν καταφθάνουμε σε ένα ακόμη παρθένο νησί, ακατοίκητο και αυτό με ατελείωτη λευκή παραλία και πλούσια βλάστηση.
Το μόνο που υπάρχει πάνω στο νησί είναι μια ξύλινη περιποιημένη προβλήτα και κάποιες υποτυπώδεις εγκαταστάσεις για camping οι οποίες όμως τώρα είναι άδειες: ένα μεγάλο στέγαστρο, τουαλέτες, ξύλινα τραπεζάκια πικ νικ και μια ταμπέλα όπου γράφει πως το νησί είναι προστατευόμενο γιατί αποτελεί μέρος όπου γεννούν καρχαρίες. Στο νησί είμαστε μόνο εμείς και βλέπουμε ότι όντως δίπλα στο αγκυροβολημένο βαρκάκι μας διακρίνουμε με ευκολία μέσα στα κρυστάλλινα νερά, 2-3 μικρούς καρχαρίες να το γυροφέρνουν. Αρχίσαμε να τους παρατηρούμε ενθουσιασμένοι από την ξύλινη προβλήτα. Σύντομα καταφθάνει μια δεύτερη βάρκα με ασιάτες τουρίστες οι οποίοι προς έκπληξή μας πλησιάζουν αρκετά τα καρχαριάκια βουτώντας τα πόδια τους ως το γόνατο στο σημείο που γυρόφερναν. Μάλιστα ο ντόπιος οδηγός τους βουτάει για τα καλά στη θάλασσα και αρχίζει να τα ταΐζει εντόσθια από ψάρια, έτσι μέσα σε λίγα λεπτά μαζεύτηκε ολόκληρο κοπάδι από καρχαρίες!
Δεν ήταν δυνατόν να μείνουμε απλοί θεατές, οπότε αφού πήραμε τη συμβουλή του Mayo να μην βουτάμε τα χέρια μας μέσα, μπαίνουμε κι εμείς δειλά δειλά στα ρηχά νερά. Από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει, τα ζώα αυτά είναι τόσο επιβλητικά που σου προκαλούν ένα δέος.
(πρόσθεσα σχετικό βίντεο σε παρακάτω σχόλιο)

Η εκδρομή τελειώνει με πικ νικ στην παραλία, χάρη στα ταπεράκια φαγητού που έχει προνοήσει να ετοιμάσει και για τους τέσσερίς μας η μαμά του Mayo (η μαγείρισσα) και μετά με βαριά καρδιά παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού.

 

[MVSylvia]

Υπέροχη ιστορία και μου αρέσει ιδιαίτερα που μεταφέρει όλες τις εικόνες σαν οδοιπορικο (με τετοιο τρόπο που δεν χρειάζομαι καν να δω φωτογραφίες) και χωρις καθολου μελοδραμα και αυτο το στυλ δυτικου τουριστα που παει σε αναπτυσσομενες χωρες κ βρισκει το νοημα της ζωης του παρατηρωντας την ενδοια των αλλων.

Ανυπομονω για τη συνεχεια, ανετα θα αγοραζα ενα βιβλιο ολοκληρο με κειμενο σαν αυτο.

 

[art]

Επιστρέφουμε ενθουσιασμένοι στο νησί μας, αλλά και πάλι δεν αφήνουμε τον Mayo σε ησυχία: του ζητάμε να μας συνοδεύσει να διασχίσουμε οι τρεις μας το ζουγκλοειδές κεντρικό τμήμα του νησιού, ώστε να φτάσουμε στην απέναντι παραλία. Αν ξεκινήσουμε τώρα θα φτάσουμε την κατάλληλη ώρα για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Όπως προανέφερα, δεν γινόταν να το κάνουμε μόνοι μας καθώς δεν υπήρχε μονοπάτι, επομένως έπρεπε κάποιος ντόπιος να μας καθοδηγεί. Η διαδρομή είναι εύκολη και όμορφη, φανταζόμαστε πως βρισκόμαστε στο νησί του lost και σύντομα φτάνουμε στον προορισμό μας. Η παραλία και αυτή λευκή με σωρεία από κοράλλια και κοχύλια σε μεγέθη που δεν ήξερα ότι φτάνουν. Υπάρχουν κάποιοι “σκελετοί” από ημιτελείς καλύβες που δεν κατασκευάστηκαν ποτέ, οι οποίοι δημιουργούν ένα ωραίο σκηνικό σε φόντο με κοκοφοίνικες και κύματα της απογευματινής θάλασσας. Εκεί απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα και λίγο πριν νυχτώσει εντελώς παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού. Περνάμε από το δεύτερο homestay με bungalows που λειτουργεί στο νησί, πρόκειται στην ουσία για 2-3 καλύβες κι εκεί, οι οποίες ανήκουν σε συγγενή του Ferdinand. Μάλιστα σήμερα κατέφθασε ένα ζευγάρι Ιταλών εκεί και τους βλέπουμε να αράζουν στην καλύβα τους, πολύ γραφική καθώς βρίσκεται πάνω στη θάλασσα στηριζόμενη με πασσάλους.

Ξημερώνει η τρίτη μας μέρα στο νησί και με το που ανοίγουμε τα μάτια μας αποφασίζουμε να βουτήξουμε με τις μάσκες στην ιδιωτική μας παραλία.. να έχει άραγε ενδιαφέρον ο βυθός?
Λοιπόν σας πληροφορώ ότι ο βυθός εκεί στα ρηχά, μπροστά στις καλύβες μας είναι ο καλύτερος που έχω δει ποτέ. Μας συνεπαίρνει αμέσως ο μαγικός αυτός κόσμος με τα άπειρα πολύχρωμα ψάρια όλων των μεγεθών και τα εντυπωσιακά κοράλλια.
Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποιούμε ότι ο Ferdinand με έναν φίλο του έχουν ξεκινήσει επιχείρηση κοψίματος ενός από τους πανέμορφους κοκοφοίνικες δίπλα στην καλύβα μας. Μέσα σε λίγα λεπτά βλέπουμε από μακριά το καημένο, πανύψηλο δέντρο να σωριάζεται στο χώμα μαζί με τις καρύδες του. Βγαίνουμε έξω και όταν τον ρωτάμε γιατί το έκοψαν, μας απαντάει με απάθεια πως θέλει να φτιάξει καινούργια bungalows και δεν έχει αρκετό χώρο! Στεναχωρήθηκα, ελπίζω να μην χαλάσει σύντομα ο τελευταίος αυτός παράδεισος. Ο Ferdinand δεν καταλαβαίνει την απογοήτευσή μας και μας ανοίγει τρεις καρύδες για να μας κεράσει (ήρθε και η Δανέζα ακούγοντας όλη την φασαρία). Ίσα που προλαβαίνουμε να απολαύσουμε το νερό καρύδας και πιάνει δυνατή μπόρα.. λοιπόν ακόμα και η βροχή στο νησί αυτό είναι απόλαυση! Μετά το τέλος της μπόρας και ενώ ξαναμπαίνουμε στο νερό για μια βουτιά αντικρίζουμε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο να ενώνεται με τη θάλασσα. Περιέργως ενώ εδώ δεν βρέχει είναι ορατή τοπική μπόρα σε απέναντι μακρινό νησί..
Σύντομα ο ήλιος πέφτει και ακολουθεί βραδινό άραγμα και χαζοκουβέντες κάτω από τα αστέρια.. μακάρι να είχαμε και μια μπίρα!
Δυστυχώς όμως μαθαίνουμε πως αν θέλαμε να προμηθευτούμε αλκοόλ έπρεπε να το έχουμε κάνει στο Sorong, την πόλη που προσγειωθήκαμε -αδύνατο έτσι κι αλλιώς για εμάς που φτάσαμε εκεί στις 6 το πρωί και ήταν όλα κλειστά.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Τέταρτη μέρα στο νησί και ο καιρός άλλαξε 180 μοίρες, σήμερα τα πάντα είναι ηλιόλουστα. Ευκαιρία να αφιερώσουμε τη σημερινή μας μέρα σε snorkelling και free diving παρέα με τον Oscar, ο οποίος φαίνεται να ξέρει τον βυθό της περιοχής σπιθαμή προς σπιθαμή και φυσικά είναι έμπειρος δύτης.
Ξεκινάμε πρωί πρωί με το γαλάζιο μας βαρκάκι, με καπετάνιο τον pak Oliver και κάνουμε στάσεις σε διάφορα ενδιαφέροντα spots σε μικρή απόσταση από το νησί μας, κοντά σε γειτονικά ακατοίκητα νησάκια. Με μοναδικό εξοπλισμό τις μάσκες μας, βουτάμε στα ανοιχτά οι τρεις μας (εμείς & ο Oscar) ενώ ο Oliver μας περιμένει με τη βάρκα. O Oscar κάνει βουτιές μαζί μας και μας “ξεναγεί” στον βυθό· πράγματι το έμπειρο μάτι του και η ικανότητά του να φτάνει σε μεγάλο βάθος, μας βοηθούν να εντοπίσουμε άπειρους θαλάσσιους οργανισμούς: είδαμε χελώνες, αστακούς, ατελείωτα κοπάδια barracuda, πολύχρωμα “nemo”, μακρόστενες τρομπέτες (trumpfish), τεράστια bumphead parrotfish, διαφόρων ειδών κοράλλια, σαλάχια και φυσικά…καρχαρία (ε βέβαια, τώρα που γίναμε φιλαράκια!) Και όλα αυτά να κολυμπούν ήρεμα δίπλα μας, ενώ βουτούσαμε σε όχι τόσο μεγάλο βάθος -δεν χρησιμοποιήσαμε μπουκάλες.

Ο βυθός στα μέρη αυτά είναι μαγικός, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τέτοιον αριθμό ψαριών, οτιδήποτε και να περιγράψω με λόγια είναι λίγο μπροστά στη δύναμη της εμπειρίας και της εικόνας. Ίσως ένα βιντεάκι να βοηθήσει να μεταφέρω μια γεύση αυτού που ζήσαμε. Πάντως δεν είναι τυχαίο ότι τα raja ampat είναι ο απόλυτος προορισμός για τους λάτρεις της κατάδυσης και θεωρείται από τους ομορφότερους βυθούς στον κόσμο.

Σε κανένα από τα σημεία που πήγαμε δεν συναντήσαμε άλλη βάρκα ή άλλους δύτες, ήμασταν μόνο εμείς, τα ψάρια και ο ωκεανός, για μένα δηλαδή η απόλυτη απόλαυση.
Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι καν βάρκα, ξεναγό ή να βγεις στα ανοιχτά.. Με μια απλή βουτιά με μάσκα στο ένα μέτρο από την καλύβα του νησιού μας, βλέπεις και μόνος σου όλα όσα προανέφερα -ναι, ακόμα και καρχαρίες!

Συνεχίζω λοιπόν την αφήγηση, ο Oscar βλέποντας πως έχουμε ενθουσιαστεί, δεν σταματάει την “ξενάγηση”, έχει πάρει φόρα και μαζί του ανακαλύπτουμε και παρατηρούμε όλο και περισσότερα. Οι ώρες περνούν, σιγά σιγά αρχίζουμε να κλατάρουμε, αλλά δεν μασάμε και συνεχίζουμε το κολύμπι και τις βουτιές. Κάποια στιγμή βλέπω τον Η. να ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω του (για να σιγουρευτεί ότι δεν πλησιάζει κάποιος καρχαρίας από ότι μου εξήγησε αργότερα..!) γεγονός που μου δίνει την αίσθηση ότι κουράστηκε πολύ και ψάχνει τη βάρκα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι η βάρκα δεν μας ακολουθούσε πια. Ο Oscar μπροστά έχει αρχίσει να πάει βολίδα οπότε βάζω τα δυνατά μου να τον φτάσω και προσπαθώ να δώσω κουράγιο στον Η. καθώς νόμιζα ότι κάτι συνέβη και χάσαμε τη βάρκα. Κολυμπάμε, κολυμπάμε πίσω από τον Oscar, κι εγώ προσπαθώ μέσα στην κούραση να συνεννοηθώ μαζί του στα ινδονησιακά για να καταλάβω τι έχει συμβεί, όταν ξαφνικά το βάθος μειώνεται, αρχίζουμε σταδιακά να πατώνουμε και μάλιστα σε άμμο, σε απαλή χρυσαφένια άμμο και τσουυπ! ξεπροβάλλει στον ορίζοντα στεριά. Μια φλούδα άμμου, χωρίς δέντρα, τελείως φλατ, μάλλον γι’αυτό δεν φαινόταν καθόλου νωρίτερα. Και εκεί στο νησάκι να σου κάτι γαλάζιο να λαμπυρίζει κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο: είναι το γνώριμό μας βαρκάκι με τον Oliver να μας χαιρετάει.
Παίρνουμε αμέσως τα πάνω μας και ξεχνάμε πως μέχρι πριν από δέκα λεπτά νομίζαμε πως ήμασταν ναυαγοί. Πλέον ο Η. το παίζει αδιάφορος και χαλαρός και το μόνο που τον απασχολεί είναι ποιον φακό να χρησιμοποιήσει για να απαθανατίσει το υπέροχο αυτό τοπίο. Επιλέγει ορθά τον ευρυγώνιο και το αποτέλεσμα ακολουθεί.

Το νησάκι εκτός από χρυσή άμμο είναι γεμάτο και από κάτι περίεργα στρογγυλά “τύπου κοράλλια”** που με ενθουσιάζουν. Ο Oscar κ ο Oliver γελάνε με την μανία μου να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερα, καθώς και με την μανία του Η. να φωτογραφίσει κάθε πλευρά του μικρού αυτού νησιού.

** σίγουρα δεν είναι κοράλλια, θυμίζουν κόκκαλο από κάποιο μαλάκιο (παραπέμπουν στη ραχοκοκαλιά της σουπιάς απ’ όπου φτιάχναμε καραβάκια μικροί). Ρωτούσα επίμονα τον pak Oliver που μου το έδειξε τι ακριβώς είναι, αλλά μου απαντούσε με την ινδονησιακή λέξη που σημαίνει αστερίας / αστέρι.. Εν τέλει, μετά από πολλή έρευνα στο google μόλις βρήκα ότι οι Αμερικάνοι τα ονομάζουν και sand dollars ή sea cookies και πρόκειται για τον σκελετό είδους αχινού χωρίς αγκάθια, που ζει σε τροπικά μέρη. Μάλιστα θεωρείται πως φέρνουν τύχη.. (για να δούμε!)

«Πού θα μας πάτε τώρα κύριε Oliver?» «Επόμενη στάση, νησί Mutus. Εκεί βρίσκεται το χωριό μας, η οικογένειά μας»
Ανυπομονώ να γνωρίσω τους ανθρώπους αυτού του μέρους, ένα τόσο όμορφο τοπίο είμαι σίγουρη πως φιλοξενεί και όμορφες ψυχές. Και είχα δίκιο.

Το λιμάνι του Mutus σφύζει από ζωή, πιτσιρίκια ψαρεύουν με τα καλάμια τους, ηλικιωμένοι αράζουν, σκυλιά και γατιά τριγυρνούν νωχελικά. Ένα τσούρμο από ξαφνιασμένες φάτσες μας κοιτάει επίμονα, καθώς δεν συνηθίζουν να βλέπουν ξένους στο νησί. Ακόμα και οι λιγοστοί πελάτες του Jou Suba δεν συνηθίζουν να κάνουν στάση εκεί, θεωρώντας πως δεν έχει κάτι ενδιαφέρον. Δεν ισχύει όμως και φαίνεται από το πρώτο μας βήμα πως το νησί έχει μια απρόσμενη ομορφιά. Ζητάμε αμέσως από τον Oscar να μας ξεναγήσει στο χωριό και εκείνος χαίρεται με το ενδιαφέρον μας να γνωρίσουμε την οικογένειά του. Περνάμε έξω από το σχολείο του χωριού και τα παιδιά μας χαιρετούν, έτσι χωρίς να το πολυσκεφτούμε μπαίνουμε μέσα, κατόπιν συνεννόησης φυσικά με τις δασκάλες, οι οποίες ήταν πολύ φιλικές και ανοιχτές. Κάποια παιδάκια είναι ντροπαλά, ενώ άλλα μας χαιρετούν από μόνα τους και μας μιλάνε. Όλες οι συνεννοήσεις και εδώ στα ινδονησιακά, κανείς δεν μιλάει αγγλικά, ούτε φυσικά ο Oscar. Στο δρόμο βρίσκουμε και ένα μαγαζάκι που πουλάει αναψυκτικά (αλκοόλ δεν υπάρχει δυστυχώς στο νησί) οπότε αγοράζουμε (ζεστές) κόκα κόλες για τον Η. που του έλειψε να πιει κάτι άλλο εκτός από νερό και τσάι.

Η βόλτα μας καταλήγει στο σπίτι του Ferdinand, όπου γνωρίζουμε και άλλα μέλη της οικογένειάς του και όπου μας προτείνει να συνεχίσουμε όλοι μαζί στον επόμενο προορισμό της μονοήμερης εκδρομής μας. Δεχόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο γαλάζιο βαρκάκι ούτε που θυμάμαι πόσα άτομα και πόσα πιτσιρίκια, αλλά όλοι οι καλοί χωράνε! Το ταξίδι ξεκινάει ανέμελο με γέλια και φωνές και μέσα σε 10 λεπτά έχουμε φτάσει στον επόμενο προορισμό Mutus kecil = μικρό Mutus, ένα ακόμη ακατοίκητο πανέμορφο τροπικό νησάκι με λευκή άμμο και κοράλλια.

Μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, επιστρέφουμε κουρασμένοι αλλά και ενθουσιασμένοι στο νησί μας. Εκεί μας περιμένει η κοπέλα από την Δανία σε έξαλλη κατάσταση: ένας ποντικός έκανε την εμφάνισή του το προηγούμενο βράδυ στο δωμάτιό της, την ώρα που η ίδια κοιμόταν και μασουλούσε κάτι από τα πράγματά της. Προσπαθήσαμε να την ηρεμήσουμε με μια κόκα κόλα και η κοπέλα έκανε τέτοια χαρά για το κέρασμα λες και της δώσαμε την πιο ακριβή σαμπάνια. Από ότι μας είπε ταξίδευε πάνω από 6 μήνες σε μια αναζήτηση του εαυτού της και του νοήματος και εδώ ήταν ο τελευταίος της προορισμός, σε λίγες μέρες θα επέστρεφε στην παλιά της ζωή – εργαζόμενη σε πολυεθνική στην Κοπεγχάγη. Μας μίλησε για τα μέρη που γύρισε στο μακρύ της ταξίδι, για τον Αμαζόνιο, τη γαλλική Πολυνησία και άλλα πολλά και κατέληξε στην πολύτιμη συμβουλή: τα ποντίκια που κυκλοφορούν στο νησί μας φοβούνται το φως, επομένως θα πρέπει να κοιμόμαστε με το φως ανοιχτό (για τις ώρες που έχουμε ρεύμα).

Προφανώς το ακατοίκητο νησί που διαμένουμε δεν έχει ανέσεις όπως φως, νερό, τηλέφωνο, ίντερνετ. Υπάρχει όμως γεννήτρια χάρη στην οποία έχουμε ρεύμα από τις 6 το απόγευμα που νυχτώνει για περίπου 5-6 ώρες. Τι γίνεται όμως αν το ποντίκι έρθει μετά?
Η απάντηση ήρθε γρήγορα, το επόμενο κιόλας βράδυ:
Πέφτουμε νωρίς για ύπνο και αμφιταλαντευόμαστε: να πιστέψουμε την τρελάρα γειτόνισσα και να κοιμηθούμε με την ανοιχτή λάμπα πάνω απ’ το κεφάλι μας? Καταλήγουμε να την ακούσουμε, έτσι κι αλλιώς αυτή τη στιγμή με τέτοια κούραση και καμπάνες να βαρούσαν, εγώ πάλι θα κοιμόμουν με ευκολία.
Το κύμα που χτυπάει στην παραλία με νανουρίζει, φέρνοντάς μου παιδικές αναμνήσεις.. Ο βαθύς μου ύπνος ταράχτηκε απότομα από ένα δυνατό σύρσιμο, σαν κάποιος να πατάει σε πλαστικές σακούλες.. Σύντομα κατάλαβα ότι “κάποιος” περπατούσε πάνω στα ξερά φύλα που υφαίνουν την σκεπή της καλύβας μας. Πρέπει να είναι περασμένες 12, αφού τα φώτα του νησιού έχουν ήδη σβήσει. Τα «παράθυρα» της καλύβας είναι εντελώς ανοιχτά -δεν υπάρχουν τζάμια- οπότε ο επισκέπτης εισέρχεται με ευκολία και ισορροπεί στην ξύλινη δοκό της στέγης πάνω από το κεφάλι μας. Δυστυχώς δεν έχω φακό ή κινητό σε κοντινή απόσταση, αφού τα είχαμε βάλει να φορτίσουν, και δεν σκοπεύω σε καμία περίπτωση να βγω από την κουνουπιέρα που είμαστε τυλιγμένοι. Ο νέος μας “φίλος” κάνει μια στάση πάνω από το κεφάλι μας και βγάζει μια δυνατή φωνή που μου θύμισε ταινίες με αρουραίους. Έντρομοι κοιταζόμαστε αλλά ευτυχώς ο επισκέπτης δίνει έναν σάλτο και εξαφανίζεται. Προφανώς μας άκουσε και τρόμαξε και αυτός. Ο Η. είναι ακόμα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και νομίζει ότι μπήκε κάποιο τεράστιο πουλί – γλάρος γιατί έβλεπε σχετικό όνειρο ..! Γελάω με την φαντασία του και με το όνειρο που μου εξιστορεί και ξαναπέφτω για ύπνο.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Την επόμενη μέρα ενημερώνουμε τη Δανέζα για το χθεσινοβραδινό συμβάν και αισθάνεται δικαιωμένη που τα λόγια της επιβεβαιώθηκαν. Την βλέπω αρκετά ξενερωμένη και για να αλλάξω το κλίμα, αρχίζω να της μιλάω για το κοινό μας πάθος, τα ταξίδια.
Την ρωτάω μεταξύ άλλων «από οοολα αυτά τα μέρη που γύρισες στο πολύμηνο ταξίδι σου, πού σου άρεσε πιο πολύ? Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα την άμεση απάντηση «φυσικά εδώ, το νησί αυτό είναι παράδεισος». Σκοπεύει να περάσει σόλο εδώ και σε κοντινά αντίστοιχα νησιά, τις τελευταίες 10 μέρες που της έχουν απομείνει, συμπληρώνοντας 1 μήνα στα Raja Ampat (!) Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς! Αρχίζω να απογοητεύομαι που σχεδιάσαμε το υπόλοιπο του ταξιδιού.. Μακάρι να σταματούσε εδώ ο χρόνος..

Αποφασίζουμε λοιπόν, την τελευταία μας μέρα σε αυτό το σημείο του πλανήτη να την περάσουμε απολαμβάνοντας το νησί μας.

 

[mariath]

Τι τέλειες εικόνες μας περιγράφεις!
Θέλω πολύ κάποια στιγμή να επιστρέψω στην Ινδονησία και μετά το Μπαλί να δω κάποιους απ' αυτούς τους παραδείσους.

 

[art]

εδώ ένα βιντεάκι από το σκηνικό με τους καρχαρίες

 

[art]

Αποφασίζουμε λοιπόν, την τελευταία μας μέρα σε αυτό το σημείο του πλανήτη να την περάσουμε απολαμβάνοντας το νησί μας.
Σημερινός στόχος ξεκούραση, λήψη φωτογραφιών και ο γύρος του νησιού, ξεκινώντας από την παραλία μας περιμετρικά έως ότου κάνουμε έναν πλήρη κύκλο. Αυτό πρέπει να γίνει πρωινή ώρα για να προλάβουμε την άμπωτη σε όλες τις παραλίες που θα διασχίσουμε.
Όταν όμως κάνεις σχέδια το σύμπαν γελάει.. Δυστυχώς στα μέσα της διαδρομής με έπιασε έντονος πόνος στο στομάχι κι έτσι ο γύρος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Φτάσαμε μέχρι τα μέσα περίπου και επιστρέψαμε κακήν κακώς, διασχίζοντας τις μισές χρυσαφένιες παραλίες. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και όση ώρα περπατούσαμε είχαμε στο οπτικό μας πεδίο ένα μεγάλο ξύλινο ιστιοφόρο σε πειρατικό στυλ, που φαινόταν να κάνει κρουαζιέρα.
Με το που επιστρέψαμε στην καλύβα έπεσα ξερή στην αιώρα και κοιμήθηκα αρκετές ώρες μέσα στο καταμεσήμερο. Ο Η. είδε πως δεν ξυπνούσα ούτε για να φάω το κέικ με pandan που μου ετοίμασε η κυρία Norke και τότε ήταν που ανησύχησε για τα καλά. Όντως όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το στομαχικό μου πρόβλημα, που επέμεινε σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι, με ταλαιπώρησε αρκετά. Από τι μου προκλήθηκε δεν καταλάβαμε, μιας και ο Η. δεν έπαθε ποτέ κάτι αντίστοιχο. Μια υπόθεση είναι το νερό στο νησί: ενώ τις περισσότερες μέρες ήταν εμφιαλωμένο, κάποιες μέρες είχε περίεργη γεύση και απ’ ότι καταλάβαμε όταν τελείωνε το εμφιαλωμένο, έβραζαν νερό της βροχής το οποίο πιθανόν να με πείραξε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Σίγουρα ξέχασα πολλά στην αφήγησή μου αλλά το πιο τρανταχτό είναι η μέρα που πήγαμε για ψάρεμα:
Ο Ferdinand είχε υποσχεθεί στον Η. που λατρεύει το ψάρεμα ότι θα μας πάει για τσαπαρί πριν φύγουμε. Έτσι ένα απόγευμα, μετά από κάποια εκδρομή μας, βλέπουμε τυχαία τον ιδιοκτήτη στη βάρκα έτοιμο να πεταχτεί για δουλειές στο Mutus island. Τον χαιρετάμε και αυτός μας προτείνει να τον συνοδεύσουμε στο γειτονικό νησί για να πάρουμε ό,τι εξοπλισμό χρειαζόμαστε και να πάμε όλοι μαζί για απογευματινό ψάρεμα. Εννοείται δεχόμαστε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουμε στη βάρκα. Και μόνο που θα ξαναπήγαινα στον γραφικό οικισμό μου ήταν αρκετό! Ο Η. βρίσκεται φυσικά στον έβδομο ουρανό που θα πάει για ψάρεμα σε ένα τέτοιο μέρος με τόσα ψάρια..
Στο νησί Mutus συναντάμε μεγάλη βαβούρα και κινητικότητα, τα παιδιά δεν έχουν τέτοια ώρα σχολείο οπότε είναι όλα μαζεμένα στην παραλία και κάνουν μπάνιο, παίζουν, μάλιστα συναγωνίζονται μεταξύ τους σε σκανταλιές και βουτιές με στόχο να τραβήξουν την προσοχή του φωτογραφικού μας φακού. Πιο πάνω στη γειτονιά συναντάμε τη γυναίκα του Ferdinand να μπανιαρίζει τα μικρά μέσα σε μια λεκάνη με νερό έξω στο δρόμο.

Ο ίδιος ο Ferdinand κάθεται απέναντι μαζί με μια μικρή ομάδα νεαρών Παπουανών που μας ετοιμάζουν επί τόπου τις πετονιές με τα αγκίστρια και τα φτερά από πλαστικό. Αγοράζουμε αναψυκτικά από το μοναδικό μαγαζάκι του χωριού και καθόμαστε μαζί τους θαυμάζοντας την τέχνη με την οποία τα συναρμολογούν. Όταν ολοκληρωθεί η μακρά αυτή διαδικασία επιβιβαζόμαστε και πάλι στην βαρκούλα μας και η περιπέτεια ξεκινάει: Εγώ χαλαρή στο μπροστινό τμήμα της βάρκας απολαμβάνω τη θάλασσα και τα κύματα, ενώ οι υπόλοιπη ομάδα προσπαθεί να ψαρέψει, παρά τον καιρό που έχει κάπως αγριέψει ενώ βραδιάζει. Πρώτος έπιασε ο Oscar ένα μεγάλο mackerel, ακολούθησε Ferdinand με ένα άλλο και μετά από λίγο να τος και ο Η.! Τα ψάρια συνεχίζουν να έρχονται και εγώ απαθανατίζω τις “ψαρευτικές στιγμές”. Επιστρέφουμε σε απόλυτο σκοτάδι με φακούς, η θάλασσα εκείνη την ώρα έχει κάτι το μυστηριώδες και σαγηνευτικό, θα μπορούσα να μείνω όλο το βράδυ εκεί..
Για το βραδινό μας γεύμα η κυρία Norke μας σέρβιρε τα καημένα τα ψαράκια που έπιασε η παρέα και η αλήθεια είναι πως ήταν πεντανόστιμα.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν το περίμενα αλλά έφτασε η μέρα του αποχωρισμού. Δεν θέλω να φύγω από αυτό το παραδεισένιο νησί, θεωρώ πλέον φοβερά λάθος την ιδέα για «γύρο της Ινδονησίας» ενώ ξεκάθαρα έπρεπε να περάσουμε εδώ όλες τις μέρες των διακοπών μας. Ο Η. μου λέει πως παραλογίζομαι και πως θα συναντήσουμε κι άλλα ωραία μέρη στην περιπέτειά μας.
Ας είναι, δεν έχω άλλη επιλογή από το να τον ακούσω και να αποδεχτώ τη μοίρα μου.
Έχουμε έτοιμες τις βαλίτσες από το προηγούμενο βράδυ, αποχαιρετάμε όλο το προσωπικό που πλέον τους θεωρούμε φίλους μας. Είμαστε οι τελευταίοι πελάτες του νησιού, όλοι έχουν φύγει ακόμα και η Δανέζα αναχώρησε για άλλο κοντινό νησάκι την προηγούμενη μέρα, γεγονός που σημαίνει ότι και όλοι οι εργαζόμενοι εδώ θα φύγουν για το σπίτι τους στο νησί Mutus, αφού όπως μας είπαν οι επόμενοι πελάτες είναι προγραμματισμένοι να έρθουν σε έναν μήνα από τώρα.
Στην 4ωρη επιστροφή προς το λιμάνι είδαμε ένα υπέροχο θέαμα από μεγάλο κοπάδι δελφινιών να παίζουν με τα κύματα δίπλα στο βαρκάκι μας, σαν κάποιου είδους αποχαιρετιστήρια παράσταση.

Sampai jumpa Raja Ampat, εις το επανιδείν

Στην επιστροφή δυσκολευτήκαμε, καθώς δεν βρίσκαμε με τίποτα το γκισέ εισιτηρίων στο Waisai και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε πολύ ώρα μέσα στη ζέστη με τις βαλίτσες. Στη συνέχεια η επιβίβαση στο μεγάλο καράβι ήταν και πάλι κουραστική και παράδοξη και αυτή τη φορά είδα και με τα μάτια μου τις κατσαρίδες.
Η πτήση μας από Sorong για Manado είχε ακυρωθεί χωρίς κάποια αιτιολόγηση από την ίδια την αεροπορική η οποία ξαφνικά σταμάτησε να περιλαμβάνει στο πρόγραμμά της τον συγκεκριμένο προορισμό, ούτε επέστρεψε λεφτά, ούτε απάντησε σε κάποιο μήνυμα μας να βρούμε εναλλακτική πτήση. Τελικά ευτυχώς βρήκαμε άλλη αεροπορική να κάνει το ίδιο δρομολόγιο, οπότε κλείσαμε νέα εισιτήρια αλλά όχι για την ίδια ημερομηνία, οπότε το πρόγραμμα υπέστη μια μικρή μετατόπιση από τα αρχικά μας πλάνα.
Τουλάχιστον δεν ξεμείναμε στο Sorong. (Φυσικά όταν επιστρέψαμε από το μακρύ μας ταξίδι είχαμε το χρόνο και την υπομονή να απαιτήσουμε την επιστροφή χρημάτων που δικαιούμασταν)

Διανυκτέρευση λοιπόν στο εξωτικό Sorong της Δυτικής Παπούα, όπου παρόλο που δεν είναι καθόλου τουριστικό μέρος και δεν συναντήσαμε άλλους bule, εμείς χαρήκαμε τις ανέσεις του ζεστού μπάνιου με καθαρές πετσέτες, του ίντερνετ και κυρίως του ύπνου χωρίς τον φόβο ποντικιών, νομίζοντας πως βρεθήκαμε σε 5αστερο ξενοδοχείο. Παρηγορήθηκα λοιπόν που άφησα το νησί μας, εκτιμώντας αυτά τα λίγα θετικά της “ζωής στον πολιτισμό”

Επόμενος σταθμός: Νησί Sulawesi !