tripdreamer1975
Member
- Μηνύματα
- 826
- Likes
- 758
- Επόμενο Ταξίδι
- Κάπου μακριά
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λος Ρόκες
Καιρό είχα να γράψω ταξιδιωτική ιστορία, χρόνια μάλλον.
Κάτι οι δουλειές, κάτι η οικογένεια και η αναπόφευκτη μετατροπή των ταξιδιωτικών εμπειριών σε πιο... light, κάτι η συστολή σε σχέση με άλλους "συντάκτες" και τις περιγραφές τους, με έκαναν να το αναβάλλω.
Έλα όμως που η επικαιρότητα του κορωνοϊού μου πρόσθεσε άπλετο ελεύθερο χρόνο... Και πόσο μπορείς πια να ονειρεύεσαι νέα ταξίδια, να σχεδιάζεις προγράμματα και πλάνα, να κάνεις έρευνες προορισμών (κάτι που λατρεύω) χωρίς να βλέπεις φως στο βάθος του τούνελ να τα πραγματοποιήσεις... Γιατί όλα αυτά ωραία είναι, αλλά (και εδώ πιστεύω θα με καταλάβουν πολλοί "συμφορουμίτες") σαν την έξαψη της στιγμής που πατάς το Book Now, δεν έχει.
Τέλος πάντων, ιός είναι, θα περάσει και εύχομαι όλοι να έχουμε τις λιγότερες συνέπειες κυρίως στην υγεία μας αλλά και στα οικονομικά μας, για να επιστρέψουμε στα αγαπημένα μας ταξίδια. Ξέφυγα λίγο εκτός θέματος και επιστρέφω…
Η ιστορία μας ξεκινάει μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 19 που αλλού; Στο αεροδρόμιο για επιβίβαση στην Scoot για Σιγκαπούρη. Τα εισιτήρια κλείστηκαν αρκετά αργά, επομένως οι όποιες σκέψεις για full service αεροπορικές λόγω κόστους εξανεμίστηκαν. Παρόλα αυτά, οι όποιοι ενδοιασμοί μας για την Scoot αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Μια χαρά το Dreamliner, πεντακάθαρο και φρέσκο, μια χαρά το legroom (θέμα που με ανησυχούσε αρκετά λόγω ύψους) και κανένα θέμα με τα σνακ και τα νερά που είχαμε προβλέψει να έχουμε μαζί μας. Εννοείται, πως για την ψυχαγωγία μας αρκεστήκαμε σε ταινίες στα κινητά για τους μεγάλους και σε βιβλιαράκια, ζωγραφικές, παιχνιδάκια και λίγο cartoon για τον πεντάχρονο μικρό.
Το πρώτο υπερατλαντικό του μικρού κύλησε ήρεμα και με αρκετόν ύπνο, η Scoot πιστή στο ωράριο της και… νά’ μαστε στην Σιγκαπούρη.
Ολιγόωρος ύπνος στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου (ωραίο μεν, τσουχτερό δε και αναπόφευκτο) και βουρ στην επόμενη πτήση για Κράμπι. Στο αεροδρόμιο του Κράμπι μας περίμενε ο ευγενέστατος οδηγός με το βανάκι του για την 1.30 ώρας διαδρομή προς το νησί.
Οδηγός; Βανάκι; Νησί; Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το Κο Λαντα είναι όντως νησί, συνδεδεμένο όμως με την ενδοχώρα με μία γέφυρα και ένα μικρό φέρυ διάρκειας 10 λεπτών, επομένως όλες οι μετακινήσεις από και προς το αεροδρόμιο γίνονται με αυτοκίνητο. Μπορείς να το προσεγγίσεις και με πλοίο από Πουκέτ και Πίπι σε 2 και 1 ώρες αντίστοιχα.
Το νησί: Πρόκειται για ένα μακρόστενο νησί του οποίου οι παραλίες (επομένως και η ανάπτυξη) βρίσκονται όλες κατά μήκος της δυτικής πλευράς. Το κεντρικό του χωριό που βρίσκεται το λιμάνι και καταλήγει και η γέφυρα είναι το Ban Saladan, στο βορειότερο τμήμα. Από εκεί ξεκινάει και η κύρια οδική αρτηρία του νησιού προς τον νότο και όλα τα άλλα χωριά-παραλίες.
Εμείς διαλέξαμε να μείνουμε στο μέσον περίπου του νησιού, στην παραλία Klong Nin. Και δεν το μετανιώσαμε. Πρόκειται για μια υπέροχη αμμουδιά, με ήρεμη θάλασσα και αρκετή –όση χρειάζεται- ανάπτυξη. Λέγοντας ανάπτυξη, εννοούμε εστιατόρια, μαγαζάκια, ΑΤΜ κλπ αλλά όχι υπερβολές. Να έχεις μια ποικιλία στις επιλογές αλλά να μην είσαι και εν μέσω συνωστισμού.
Συνωστισμό γενικά δεν συναντήσαμε πουθενά στο νησί, πράγμα περίεργο καθότι και υπερυψηλή περίοδος. Φταίει ίσως το «μικρομέγαλο» του μέγεθος ή το γεγονός ότι δεν είναι ακόμη στους πρώτους προορισμούς της χώρας (πχ Πουκέτ, Πι Πι, Σαμούι, Λίπε) Σε όλες τις παραλίες μπορούσες άνετα να βρεις να στρώσεις την πετσέτα σου και να κολυμπήσεις χωρίς να «πέφτεις» πάνω στους διπλανούς, τραπεζάκι για φαγητό στην παραλία έβρισκες άνετα και διαθεσιμότητα στις εκδρομές (boat tours) υπήρχε πάντα. Αυτό είχε και τα θετικά του στις τιμές αφού δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η Ταϋλάνδη έχει πάρει την ανιούσα σε αυτόν τον τομέα.
Δραστηριότητες
Το νησί δεν φημίζεται για τα αξιοθέατα του, ούτε καν για τους υπέροχους παραδοσιακούς βουδιστικούς ναούς που μας έχει συνηθίσει η χώρα. Σημείωση εδώ ότι πρόκειται για μουσουλμανική πλειοψηφία κατοίκων, έτσι θα δείτε πολλά τζαμιά, μαντήλες και θα ακούτε τον μουεζίνη να ψάλλει τακτικά. Περισσότερο δίνει την αίσθηση Μαλαισίας και όχι Ταϋλάνδης.
Προτεινόμενες διαδρομές για εξερεύνηση στο νησί είναι κάποιες μικρές σπηλιές μέσα στη ζούγκλα στο μέσον του νησιού περίπου, ένα εθνικό πάρκο με έναν υπέροχο πάρκο και 2 τελείως απομονωμένες παραλίες στο νοτιότερο άκρο, καγιάκ σε μανγκρόβια στον βορρά και τέλος η Παλαιά Πόλη (Lanta Old Town) στο ανατολικό μέρος του νησιού. Πρόκειται για έναν συνοικισμό χτισμένο ως επί το πλείστον σε πασσάλους πάνω στην ακρογιαλιά, αρκετά γραφικό για μια σύντομη βόλτα, αγορές στα τουριστικά μαγαζάκια και ένα ωραίο γεύμα σε κάποιο από τα πολλά εστιατόρια πάνω από το νερό. Υπάρχει επίσης και ένα παραδοσιακό χωριό των Sea Gypsies λίγο νοτιότερα το οποίο όμως αποφύγαμε να επισκεφτούμε καθώς δεν μας αρέσει να εισβάλουμε στην καθημερινότητα των κατοίκων και να τους θαυμάζουμε ως αξιοθέατα.
Εκεί που το νησί έχει να προσφέρει τα περισσότερα είναι στις θαλάσσιες εκδρομές στα κοντινά νησάκια. Πιο συγκεκριμένα, εμείς επιλέξαμε να επισκεφτούμε τα εξής:
Koh Rok Νησί μέρος εθνικού πάρκου, με κατάλευκη άμμο, ωραίο snorkeling σε κολπίσκους περιμετρικά του, ακόμη και από την παραλία. Στάσεις σε δύο επιπλέον μέρη του νησιού για βουτιές εκτός από την εμβληματική παραλία του με τη λευκή άμμο, τα τυρκουάζ νερά και όλα τα σχετικά (και ευπρόσδεκτα) κλισέ.
Four Islands Όπως λέει και το όνομα της εκδρομής, επίσκεψη σε 4 διαφορετικά νησάκια για βουτιές και κυρίως εξαιρετικό snorkeling. Αποκορύφωμα η κρυφή σπηλιά Emerald Cave. Ένα σκοτεινό τούνελ αρκετών μέτρων το οποίο διασχίζεις κολυμπώντας στο σκοτάδι σε οδηγεί σε μία περίκλειστη αμμουδερή παραλία. Περίκλειστη με τεράστιες πλαγιές από όλες της τις πλευρές και κατάφυτη με τροπικά δέντρα στο εσωτερικό της. Μοναδικό θέαμα, μοναδική εμπειρία. Ναι, είχε δεκάδες (ευτυχώς όχι εκατοντάδες) άλλους τουρίστες ταυτόχρονα από τα άλλα σκάφη αλλά όπως και εμείς, όλοι θέλουν να απολαύσουν ένα τέτοιο υπέροχο τοπίο. Στη συνέχεια, το σκάφος αράζει σε μια «καρτποσταλική» παραλία του Koh Mook, για το αναγκαίο relax, γρήγορο γεύμα και πολλές βουτιές στην τυρκουάζ θάλασσα. Τέλος ένα τελευταίο snorkeling spot σε αγνώστου ονόματος νησί αποδείχθηκε ότι ήταν το εντυπωσιακότερο σε θαλάσσια βλάστηση και ζωή.
Σημειώσεις για τις θαλάσσιες εκδρομές: Είναι σχεδόν ολοήμερες (8-16 περίπου), το pick-up γίνεται από την κοντινότερη παραλία και σου παρέχουν εκτός από νερό, φρούτα, ελαφρύ φαγητό σε μία από τις στάσεις και όλο τον εξοπλισμό (σωσίβιο, βατραχοπέδιλα, μάσκες κλπ) για μικρούς και μεγάλους. Ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να είναι μικρό το σκάφος, με λίγους επιβαίνοντες (max 20), ή όλη εμπειρία γίνεται πιο άνετη και σαφώς καλύτερη. Φυσικά υπάρχουν και private tours αλλά για άλλα βαλάντια
Saladan: Πρόκειται για την κεντρική «πόλη» του νησιού, στο βόρειο μέρος, δίπλα στην γέφυρα με την ενδοχώρα. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο εκτός ίσως από τα χτισμένα σε στύλους πάνω στην θάλασσα εστιατόρια και μια μικρή αγορά τοπικών προϊόντων (και αρκετών τουριστικών βέβαια). Πολύ ενδιαφέρουσα η νυχτερινή αγορά street food στο λεγόμενο Walking Street. Δεκάδες πάγκοι με πολλές διαφορετικές επιλογές (ακόμη και «δυτικές»), αρκετοί καλλιτέχνες του δρόμου να συνθέτουν στην εικόνα και γενικά ότι μπορεί κάποιος να ζητήσει για μία διαφορετική, γευστικότατη και ταυτόχρονα οικονομική βραδιά στο νησί για όλη την οικογένεια.
Παραλίες: Όλες παρόμοιες θα μπορούσα να πω, με μικροδιαφορές ως προς το πλάτος και τις αλλαγές ανάλογα με τη στάθμη της παλίρροιας. Σε όλες υπάρχει μια «άπλα», δεν είναι ο ένας πάνω στον άλλο ή ο όποιος συνωστισμός σε beach bar και ξαπλώστρες. Σε όλες υπάρχουν παραλιακά μπαρ-εστιατόρια με λιγοστές καρέκλες ή ξαπλώστρες το καθένα. Ιδανικά για να απολαύσεις την μπύρα σου με το ηλιοβασίλεμα που σε όλη τη δυτική πλευρά του νησιού είναι υπέροχο έτσι όπως διαγράφεται στον ορίζοντα και πάνω από τα Phi Phi islands στο βάθος.
Μεταξύ Phra Ae, Long Beach, Khlong Dao και Klong Nin εντελώς υποκειμενικά θεωρούμε πως άξιζε λίγο περισσότερο η τελευταία, καθώς παρείχε περισσότερο ίσκιο όταν χρειαζόταν, πολλή ομαλή πρόσβαση στη θάλασσα και σχεδόν μηδαμινό κύμα, στοιχεία που παίζουν μεγάλο ρόλο για τον μικρό μας ταξιδιώτη. Πιο μικρή και αρκετά γραφικότερη είναι και η παραλία Kantiang/Bamboo λίγο πιο νότια.
Σε όλες τις παραλίες υπάρχει ένα καλό μιξ από εστιατόρια και μπαρς για όλες τις γεύσεις (κουζίνες) αλλά και τα βαλάντια. Γενικά, το νησί είναι ήσυχο και αρκετά οικογενειακό. Η πιο έντονη νυχτερινή ζωή και γενικότερα το πιο νεανικό/backpacker κοινό συγκεντρώνεται στο Long Beach.
Μοναδική εμπειρία η αλλαγή του χρόνου (έστω και αυτού του 2020
, τι να κάνουμε…) πάνω στην παραλία. Όλα τα εστιατόρια και καταλύματα είχαν στολιστεί, είχαν προετοιμάσει κάτι (είτε fire show, είτε live μπάντα, είτε παραδοσιακούς χορούς) και όλος ο κόσμος ντόπιοι και τουρίστες μαζί απόλαυσαν τα ποτά τους και αμέτρητα πυροτεχνήματα από όλες τις πλευρές της παραλίας.
Χρηστικά:
Οι μετακινήσεις μεταξύ των παραλιών/χωριών γίνονται με μικρά φορτηγάκια με πάγκους διαμορφωμένα ως μικρά λεωφορεία. Για πιο μικρές μετακινήσεις υπάρχουν και κανονικά τουκ-τουκ. Κίνηση δεν έχει ιδιαίτερα ενώ η μέγιστη απόσταση από τον νότο προς τον βορά είναι 35-45 λεπτά με το φορτηγάκι. Οι τιμές των μετακινήσεων σχετικά ΟΚ. Γενικά, αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει μηχανάκι, αξίζει να νοικιάσει, είναι πάμφθηνο και θα εξερευνήσει πολλές γωνιές του νησιού άνετα.
Οι τιμές γενικότερα, μετά από 6-7 χρόνια απουσίας από την Ταϋλάνδη μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες. Όχι βέβαια σε επίπεδα Phuket που έχει ξεφύγει αλλά πάντως έχουν πάρει την ανιούσα. Γενικά, για περίοδο γιορτών εμείς πληρώναμε περίπου 75€ για ξενοδοχείο με πρωϊνό (δεύτερη φυσικά σειρά παραλίας), και 30-40€ για δείπνο στην παραλία για τρεις (τοπικά). Φυσικά σε οτιδήποτε εκτός παραλίας, ποτά, σνακς αλλά και διαμονή, οι τιμές πέφτουν αρκετά. Προφανώς επίσης υπάρχουν και πολύ πιο luxury επιλογές για όποιον το επιθυμήσει.
Σαν ένα κλείσιμο, θα σημειώσω εδώ ότι οι μέρες μας κύλησαν υπέροχα στο Koh Lanta και οι δέκα μας φάνηκαν τελικά λίγες. Μήπως όμως αυτό δε συμβαίνει με όλες μας τις διακοπές; Ευτυχώς που η εξόρμηση μας θα συνεχιζόταν για λίγες μέρες και στην αγαπημένη μου πόλη, τη Σινγκαπούρη. Από το αεροπλάνο της επιστροφής κάποιες τελευταίες σκέψεις για το Koh Lanta. Το νησί θεωρώ πως είναι ένα ιδανικό μέρος για κάποιον που έχει εξερευνήσει αρκετά την Ταϋλάνδη και ψάχνει κάτι χαλαρό και πιο πολύ resort. Όπως ιδανικό το θεωρώ και για οικογένειες με μικρά παιδιά. Ακόμη και για αυτούς που ψάχνουν μια πιο οικονομική (και λίγο λιγότερο τουριστική) εκδοχή του Phuket. Σίγουρα όμως υστερεί στα αξιοθέατα, τη μοναδικότητα και τις φυσικές ομορφιές άλλων αγαπημένων νησιών (Lipe, Samui κλπ).
Τέλος, θα μείνω με την αιώνια απορία αν προφέρεται Λαντά ή Λάντα (ακόμη και οι απόψεις των ντόπιων διίστανται). Γι’ αυτό θα συνεχίσω να το γράφω στα αγγλικά…
Αντί φωτογραφιών, μια ερασιτεχνική οπτικοποίηση της οικογενειακής μας εξόρμησης στο Koh Lanta:
Εύχομαι σε όλους υγεία πάνω από όλα για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ταξίδια που ονειρευτήκαμε.
Κάτι οι δουλειές, κάτι η οικογένεια και η αναπόφευκτη μετατροπή των ταξιδιωτικών εμπειριών σε πιο... light, κάτι η συστολή σε σχέση με άλλους "συντάκτες" και τις περιγραφές τους, με έκαναν να το αναβάλλω.
Έλα όμως που η επικαιρότητα του κορωνοϊού μου πρόσθεσε άπλετο ελεύθερο χρόνο... Και πόσο μπορείς πια να ονειρεύεσαι νέα ταξίδια, να σχεδιάζεις προγράμματα και πλάνα, να κάνεις έρευνες προορισμών (κάτι που λατρεύω) χωρίς να βλέπεις φως στο βάθος του τούνελ να τα πραγματοποιήσεις... Γιατί όλα αυτά ωραία είναι, αλλά (και εδώ πιστεύω θα με καταλάβουν πολλοί "συμφορουμίτες") σαν την έξαψη της στιγμής που πατάς το Book Now, δεν έχει.
Τέλος πάντων, ιός είναι, θα περάσει και εύχομαι όλοι να έχουμε τις λιγότερες συνέπειες κυρίως στην υγεία μας αλλά και στα οικονομικά μας, για να επιστρέψουμε στα αγαπημένα μας ταξίδια. Ξέφυγα λίγο εκτός θέματος και επιστρέφω…
Η ιστορία μας ξεκινάει μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα του 19 που αλλού; Στο αεροδρόμιο για επιβίβαση στην Scoot για Σιγκαπούρη. Τα εισιτήρια κλείστηκαν αρκετά αργά, επομένως οι όποιες σκέψεις για full service αεροπορικές λόγω κόστους εξανεμίστηκαν. Παρόλα αυτά, οι όποιοι ενδοιασμοί μας για την Scoot αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Μια χαρά το Dreamliner, πεντακάθαρο και φρέσκο, μια χαρά το legroom (θέμα που με ανησυχούσε αρκετά λόγω ύψους) και κανένα θέμα με τα σνακ και τα νερά που είχαμε προβλέψει να έχουμε μαζί μας. Εννοείται, πως για την ψυχαγωγία μας αρκεστήκαμε σε ταινίες στα κινητά για τους μεγάλους και σε βιβλιαράκια, ζωγραφικές, παιχνιδάκια και λίγο cartoon για τον πεντάχρονο μικρό.
Το πρώτο υπερατλαντικό του μικρού κύλησε ήρεμα και με αρκετόν ύπνο, η Scoot πιστή στο ωράριο της και… νά’ μαστε στην Σιγκαπούρη.
Ολιγόωρος ύπνος στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου (ωραίο μεν, τσουχτερό δε και αναπόφευκτο) και βουρ στην επόμενη πτήση για Κράμπι. Στο αεροδρόμιο του Κράμπι μας περίμενε ο ευγενέστατος οδηγός με το βανάκι του για την 1.30 ώρας διαδρομή προς το νησί.
Οδηγός; Βανάκι; Νησί; Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το Κο Λαντα είναι όντως νησί, συνδεδεμένο όμως με την ενδοχώρα με μία γέφυρα και ένα μικρό φέρυ διάρκειας 10 λεπτών, επομένως όλες οι μετακινήσεις από και προς το αεροδρόμιο γίνονται με αυτοκίνητο. Μπορείς να το προσεγγίσεις και με πλοίο από Πουκέτ και Πίπι σε 2 και 1 ώρες αντίστοιχα.
Το νησί: Πρόκειται για ένα μακρόστενο νησί του οποίου οι παραλίες (επομένως και η ανάπτυξη) βρίσκονται όλες κατά μήκος της δυτικής πλευράς. Το κεντρικό του χωριό που βρίσκεται το λιμάνι και καταλήγει και η γέφυρα είναι το Ban Saladan, στο βορειότερο τμήμα. Από εκεί ξεκινάει και η κύρια οδική αρτηρία του νησιού προς τον νότο και όλα τα άλλα χωριά-παραλίες.
Εμείς διαλέξαμε να μείνουμε στο μέσον περίπου του νησιού, στην παραλία Klong Nin. Και δεν το μετανιώσαμε. Πρόκειται για μια υπέροχη αμμουδιά, με ήρεμη θάλασσα και αρκετή –όση χρειάζεται- ανάπτυξη. Λέγοντας ανάπτυξη, εννοούμε εστιατόρια, μαγαζάκια, ΑΤΜ κλπ αλλά όχι υπερβολές. Να έχεις μια ποικιλία στις επιλογές αλλά να μην είσαι και εν μέσω συνωστισμού.
Συνωστισμό γενικά δεν συναντήσαμε πουθενά στο νησί, πράγμα περίεργο καθότι και υπερυψηλή περίοδος. Φταίει ίσως το «μικρομέγαλο» του μέγεθος ή το γεγονός ότι δεν είναι ακόμη στους πρώτους προορισμούς της χώρας (πχ Πουκέτ, Πι Πι, Σαμούι, Λίπε) Σε όλες τις παραλίες μπορούσες άνετα να βρεις να στρώσεις την πετσέτα σου και να κολυμπήσεις χωρίς να «πέφτεις» πάνω στους διπλανούς, τραπεζάκι για φαγητό στην παραλία έβρισκες άνετα και διαθεσιμότητα στις εκδρομές (boat tours) υπήρχε πάντα. Αυτό είχε και τα θετικά του στις τιμές αφού δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η Ταϋλάνδη έχει πάρει την ανιούσα σε αυτόν τον τομέα.
Δραστηριότητες
Το νησί δεν φημίζεται για τα αξιοθέατα του, ούτε καν για τους υπέροχους παραδοσιακούς βουδιστικούς ναούς που μας έχει συνηθίσει η χώρα. Σημείωση εδώ ότι πρόκειται για μουσουλμανική πλειοψηφία κατοίκων, έτσι θα δείτε πολλά τζαμιά, μαντήλες και θα ακούτε τον μουεζίνη να ψάλλει τακτικά. Περισσότερο δίνει την αίσθηση Μαλαισίας και όχι Ταϋλάνδης.
Προτεινόμενες διαδρομές για εξερεύνηση στο νησί είναι κάποιες μικρές σπηλιές μέσα στη ζούγκλα στο μέσον του νησιού περίπου, ένα εθνικό πάρκο με έναν υπέροχο πάρκο και 2 τελείως απομονωμένες παραλίες στο νοτιότερο άκρο, καγιάκ σε μανγκρόβια στον βορρά και τέλος η Παλαιά Πόλη (Lanta Old Town) στο ανατολικό μέρος του νησιού. Πρόκειται για έναν συνοικισμό χτισμένο ως επί το πλείστον σε πασσάλους πάνω στην ακρογιαλιά, αρκετά γραφικό για μια σύντομη βόλτα, αγορές στα τουριστικά μαγαζάκια και ένα ωραίο γεύμα σε κάποιο από τα πολλά εστιατόρια πάνω από το νερό. Υπάρχει επίσης και ένα παραδοσιακό χωριό των Sea Gypsies λίγο νοτιότερα το οποίο όμως αποφύγαμε να επισκεφτούμε καθώς δεν μας αρέσει να εισβάλουμε στην καθημερινότητα των κατοίκων και να τους θαυμάζουμε ως αξιοθέατα.
Εκεί που το νησί έχει να προσφέρει τα περισσότερα είναι στις θαλάσσιες εκδρομές στα κοντινά νησάκια. Πιο συγκεκριμένα, εμείς επιλέξαμε να επισκεφτούμε τα εξής:
Koh Rok Νησί μέρος εθνικού πάρκου, με κατάλευκη άμμο, ωραίο snorkeling σε κολπίσκους περιμετρικά του, ακόμη και από την παραλία. Στάσεις σε δύο επιπλέον μέρη του νησιού για βουτιές εκτός από την εμβληματική παραλία του με τη λευκή άμμο, τα τυρκουάζ νερά και όλα τα σχετικά (και ευπρόσδεκτα) κλισέ.
Four Islands Όπως λέει και το όνομα της εκδρομής, επίσκεψη σε 4 διαφορετικά νησάκια για βουτιές και κυρίως εξαιρετικό snorkeling. Αποκορύφωμα η κρυφή σπηλιά Emerald Cave. Ένα σκοτεινό τούνελ αρκετών μέτρων το οποίο διασχίζεις κολυμπώντας στο σκοτάδι σε οδηγεί σε μία περίκλειστη αμμουδερή παραλία. Περίκλειστη με τεράστιες πλαγιές από όλες της τις πλευρές και κατάφυτη με τροπικά δέντρα στο εσωτερικό της. Μοναδικό θέαμα, μοναδική εμπειρία. Ναι, είχε δεκάδες (ευτυχώς όχι εκατοντάδες) άλλους τουρίστες ταυτόχρονα από τα άλλα σκάφη αλλά όπως και εμείς, όλοι θέλουν να απολαύσουν ένα τέτοιο υπέροχο τοπίο. Στη συνέχεια, το σκάφος αράζει σε μια «καρτποσταλική» παραλία του Koh Mook, για το αναγκαίο relax, γρήγορο γεύμα και πολλές βουτιές στην τυρκουάζ θάλασσα. Τέλος ένα τελευταίο snorkeling spot σε αγνώστου ονόματος νησί αποδείχθηκε ότι ήταν το εντυπωσιακότερο σε θαλάσσια βλάστηση και ζωή.
Σημειώσεις για τις θαλάσσιες εκδρομές: Είναι σχεδόν ολοήμερες (8-16 περίπου), το pick-up γίνεται από την κοντινότερη παραλία και σου παρέχουν εκτός από νερό, φρούτα, ελαφρύ φαγητό σε μία από τις στάσεις και όλο τον εξοπλισμό (σωσίβιο, βατραχοπέδιλα, μάσκες κλπ) για μικρούς και μεγάλους. Ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη γνώμη μου, να είναι μικρό το σκάφος, με λίγους επιβαίνοντες (max 20), ή όλη εμπειρία γίνεται πιο άνετη και σαφώς καλύτερη. Φυσικά υπάρχουν και private tours αλλά για άλλα βαλάντια
Saladan: Πρόκειται για την κεντρική «πόλη» του νησιού, στο βόρειο μέρος, δίπλα στην γέφυρα με την ενδοχώρα. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο εκτός ίσως από τα χτισμένα σε στύλους πάνω στην θάλασσα εστιατόρια και μια μικρή αγορά τοπικών προϊόντων (και αρκετών τουριστικών βέβαια). Πολύ ενδιαφέρουσα η νυχτερινή αγορά street food στο λεγόμενο Walking Street. Δεκάδες πάγκοι με πολλές διαφορετικές επιλογές (ακόμη και «δυτικές»), αρκετοί καλλιτέχνες του δρόμου να συνθέτουν στην εικόνα και γενικά ότι μπορεί κάποιος να ζητήσει για μία διαφορετική, γευστικότατη και ταυτόχρονα οικονομική βραδιά στο νησί για όλη την οικογένεια.
Παραλίες: Όλες παρόμοιες θα μπορούσα να πω, με μικροδιαφορές ως προς το πλάτος και τις αλλαγές ανάλογα με τη στάθμη της παλίρροιας. Σε όλες υπάρχει μια «άπλα», δεν είναι ο ένας πάνω στον άλλο ή ο όποιος συνωστισμός σε beach bar και ξαπλώστρες. Σε όλες υπάρχουν παραλιακά μπαρ-εστιατόρια με λιγοστές καρέκλες ή ξαπλώστρες το καθένα. Ιδανικά για να απολαύσεις την μπύρα σου με το ηλιοβασίλεμα που σε όλη τη δυτική πλευρά του νησιού είναι υπέροχο έτσι όπως διαγράφεται στον ορίζοντα και πάνω από τα Phi Phi islands στο βάθος.
Μεταξύ Phra Ae, Long Beach, Khlong Dao και Klong Nin εντελώς υποκειμενικά θεωρούμε πως άξιζε λίγο περισσότερο η τελευταία, καθώς παρείχε περισσότερο ίσκιο όταν χρειαζόταν, πολλή ομαλή πρόσβαση στη θάλασσα και σχεδόν μηδαμινό κύμα, στοιχεία που παίζουν μεγάλο ρόλο για τον μικρό μας ταξιδιώτη. Πιο μικρή και αρκετά γραφικότερη είναι και η παραλία Kantiang/Bamboo λίγο πιο νότια.
Σε όλες τις παραλίες υπάρχει ένα καλό μιξ από εστιατόρια και μπαρς για όλες τις γεύσεις (κουζίνες) αλλά και τα βαλάντια. Γενικά, το νησί είναι ήσυχο και αρκετά οικογενειακό. Η πιο έντονη νυχτερινή ζωή και γενικότερα το πιο νεανικό/backpacker κοινό συγκεντρώνεται στο Long Beach.
Μοναδική εμπειρία η αλλαγή του χρόνου (έστω και αυτού του 2020
, τι να κάνουμε…) πάνω στην παραλία. Όλα τα εστιατόρια και καταλύματα είχαν στολιστεί, είχαν προετοιμάσει κάτι (είτε fire show, είτε live μπάντα, είτε παραδοσιακούς χορούς) και όλος ο κόσμος ντόπιοι και τουρίστες μαζί απόλαυσαν τα ποτά τους και αμέτρητα πυροτεχνήματα από όλες τις πλευρές της παραλίας.Χρηστικά:
Οι μετακινήσεις μεταξύ των παραλιών/χωριών γίνονται με μικρά φορτηγάκια με πάγκους διαμορφωμένα ως μικρά λεωφορεία. Για πιο μικρές μετακινήσεις υπάρχουν και κανονικά τουκ-τουκ. Κίνηση δεν έχει ιδιαίτερα ενώ η μέγιστη απόσταση από τον νότο προς τον βορά είναι 35-45 λεπτά με το φορτηγάκι. Οι τιμές των μετακινήσεων σχετικά ΟΚ. Γενικά, αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει μηχανάκι, αξίζει να νοικιάσει, είναι πάμφθηνο και θα εξερευνήσει πολλές γωνιές του νησιού άνετα.
Οι τιμές γενικότερα, μετά από 6-7 χρόνια απουσίας από την Ταϋλάνδη μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένες. Όχι βέβαια σε επίπεδα Phuket που έχει ξεφύγει αλλά πάντως έχουν πάρει την ανιούσα. Γενικά, για περίοδο γιορτών εμείς πληρώναμε περίπου 75€ για ξενοδοχείο με πρωϊνό (δεύτερη φυσικά σειρά παραλίας), και 30-40€ για δείπνο στην παραλία για τρεις (τοπικά). Φυσικά σε οτιδήποτε εκτός παραλίας, ποτά, σνακς αλλά και διαμονή, οι τιμές πέφτουν αρκετά. Προφανώς επίσης υπάρχουν και πολύ πιο luxury επιλογές για όποιον το επιθυμήσει.
Σαν ένα κλείσιμο, θα σημειώσω εδώ ότι οι μέρες μας κύλησαν υπέροχα στο Koh Lanta και οι δέκα μας φάνηκαν τελικά λίγες. Μήπως όμως αυτό δε συμβαίνει με όλες μας τις διακοπές; Ευτυχώς που η εξόρμηση μας θα συνεχιζόταν για λίγες μέρες και στην αγαπημένη μου πόλη, τη Σινγκαπούρη. Από το αεροπλάνο της επιστροφής κάποιες τελευταίες σκέψεις για το Koh Lanta. Το νησί θεωρώ πως είναι ένα ιδανικό μέρος για κάποιον που έχει εξερευνήσει αρκετά την Ταϋλάνδη και ψάχνει κάτι χαλαρό και πιο πολύ resort. Όπως ιδανικό το θεωρώ και για οικογένειες με μικρά παιδιά. Ακόμη και για αυτούς που ψάχνουν μια πιο οικονομική (και λίγο λιγότερο τουριστική) εκδοχή του Phuket. Σίγουρα όμως υστερεί στα αξιοθέατα, τη μοναδικότητα και τις φυσικές ομορφιές άλλων αγαπημένων νησιών (Lipe, Samui κλπ).
Τέλος, θα μείνω με την αιώνια απορία αν προφέρεται Λαντά ή Λάντα (ακόμη και οι απόψεις των ντόπιων διίστανται). Γι’ αυτό θα συνεχίσω να το γράφω στα αγγλικά…
Αντί φωτογραφιών, μια ερασιτεχνική οπτικοποίηση της οικογενειακής μας εξόρμησης στο Koh Lanta:
Εύχομαι σε όλους υγεία πάνω από όλα για να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ταξίδια που ονειρευτήκαμε.
