gkalla
Member
- Μηνύματα
- 1.548
- Likes
- 8.420
- Επόμενο Ταξίδι
- ????
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Πάλι καλά να λες!
Σκέψου να είχες πάει να δεις αγώνα baseball. Εκεί μόνο με στρώμα και μαξιλάρι μπορείς να την βγάλεις καθαρή.
Σκέψου να είχες πάει να δεις αγώνα baseball. Εκεί μόνο με στρώμα και μαξιλάρι μπορείς να την βγάλεις καθαρή.
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.158
- Likes
- 3.138
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
ίδια εντύπωση έχω αποκομίσει k εγώ από γήπεδα ποδοσφαίρου σε ευρώπη...δεν ξέρω πως είναι σε Αγγλία κλπ στα στενά γύρω από το γήπεδο αλλα γενικά καμια σχέση...
αλλα να μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ , μπορείς να πας με το παιδί σου, χωρίς να φοβάσαι μην φας κάτι στο κεφάλι, μην σου έρθει από απέναντι μια φωτοβολίδα, μην αναπνεύσεις καπνογόνα, η μην σε κυνηγάνε με κάνα μαχαίρι
PS αρκεί να μην γυρίσεις σπίτι με το metro
αλλα να μην ξεχνάμε ότι στις ΗΠΑ , μπορείς να πας με το παιδί σου, χωρίς να φοβάσαι μην φας κάτι στο κεφάλι, μην σου έρθει από απέναντι μια φωτοβολίδα, μην αναπνεύσεις καπνογόνα, η μην σε κυνηγάνε με κάνα μαχαίρι
PS αρκεί να μην γυρίσεις σπίτι με το metro
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Έτσι ακριβώς φίλε, ο συνειρμός ήταν αναπόφευγκτος αρκετές φορές. Πάλι καλά που περνούσε κανένα μοδάτο SUV και με προσγείωνε στην πραγματικότητα...
Μα ποιος πάει να δει αγώνα baseball και γιατί να το κάνει αυτό στον εαυτό του; Βασικά ποιος καταλαβαίνει τι βλέπει σ' έναν αγώνα baseball;
Καλά εννοείται, δε το συζητάμε αυτό, οι διαφορές είναι χαοτικές, έχεις δίκιο!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Στην απέναντι όχθη
Να που ‘χε ξημερώσει τόσο γρήγορα κιόλας η τελευταία μας ουσιαστικά ημέρα στη Νέα Ορλεάνη. Πολυτέλεια του χρόνου δεν υπήρχε στην εκδρομή, οπότε με αρκετές δόσεις καφεΐνης και το αγαπημένο τραμ ήμασταν κιόλας στο κέντρο, ώρα δέκα το πρωί:
Ήταν ώρα για κάποια ψώνια, ότι τουλάχιστον βρίσκαμε σε καλή τιμή (δύσκολο) που θα μας κάνει το κλικ, είτε από δωράκια σχετικά με το βουντού της πόλης, είτε από τοπικά αποστάγματα. Τζίφος:
Κάναμε αριστερά προς το κέντρο με απόφαση να μπούμε σε όσα πιο πολλά μαγαζάκια μπορούμε, ψωνίζοντας ή συγκρίνοντας τιμές:
Η μέρα ήταν κιόλας πολύ ζεστή, με αρκετό όμως κόσμο να κυκλοφορεί στο κέντρο. Περάσαμε κι από το μνημείο του «Jean Baptiste le Moyne de Bienville», κυβερνήτη και ιδρυτή της πόλης που όπως λέγεται είναι και ο υπεύθυνος για την ονομασία της, πριν μπούμε στα ενδότερα:
Μια απαραίτητη στάση που πρέπει να κάνετε αν ποτέ βρεθείτε στη Ν.Ορλεάνη είναι στο ακόλουθο κατάστημα, που με τρομερή δουλειά, επαγγελματισμό και ποικιλία εμπορεύεται μερικά τα ξακουστά προϊόντα της πόλης αυτής, όπως είναι οι σάλτσες και τα μπαχαρικά, καυτερά και όχι μόνο:
Φοβερός κι επεξηγηματικότατος ο άνθρωπος στο «Pepper palace spice store», με τον Νίκο να αφήνει μισή περιουσία (παραγγελίες ειν’ αυτές τι να κάνουμε) και τις τιμές να είναι όπως στα περισσότερα τσουχτερές!
Περάσαμε ξανά από την πλατεία και το ναό χωρίς να σταματήσουμε πουθενά, πέραν από ένα ωραίο μαγαζί που ψώνισα καφέ (επίσης ξακουστός στην πόλη) και μείγμα για Beignets:
Και δε πάμε στο Αβαείο ρε φίλε να πιούμε ένα ν’ ανοίξει το μάτι, μέχρι να στηθεί και η Γαλλική αγορα; Και πήγαμε:
Μια Γαλλική αγορά που ήταν εν πλήρει λειτουργία όντως μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, και που για μια ακόμη φορά δεν μας εντυπωσίασε, ούτε από ποικιλία, ούτε από τιμές:
Ας έκανε φιλότιμες προσπάθειες ο συμπαθέστατος κύριος στα μπλουζάκια. Δεν, απλά δεν!
Υπό τους ήχους της μπάντας που δε σταματούσε να παίζει στο Gazebo Café, ανεβήκαμε τα σκαλιά μυρίζοντας Mississippi, περπατώντας το Moonwalk
Αλλά και το Riverfront Park που βρίσκεται σ’ εκείνο το σημείο:
Φυσικά δε φτάσαμε τυχαία ως εκεί. Είχαμε ήδη στα πλάνα μας το υπόλοιπο της ημέρας, στο οποίο θα εκπληρώναμε πέραν όλων των άλλων κι έναν μικρό ακόμη στόχο, να πλεύσουμε στον ιστορικό αυτό ποταμό, περνώντας παράλληλα στην αντίπερα όχθη.
Με γρήγορες διαδικασίες φορτωθήκαμε στο πλοιάριο που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι, σ’ ένα δρομολόγιο που απαγορεύεται να ‘σαι όρθιος και με φόντο τους ουρανοξύστες και τη γέφυρα ξεκινήσαμε τη σύντομη πλεύση. Αντίτιμο δεν πληρώσαμε, μιας και το ημερήσιο εισιτήριο των 3$ που ήδη είχαμε κάλυπτε κι αυτό το μέσο μεταφοράς:
Να που λίγα λεπτά μετά πατούσαμε την απέναντι πλευρά της πόλης και την περίφημη συνοικία «Algiers Point» τη δεύτερη πιο παλιά γειτονιά της Νέας Ορλεάνης:
Κάναμε μια βόλτα μες τα πολύχρωμα -κι εκεί- σπιτάκια της πανέμορφης γειτονιάς, καταλήγοντας στο σημείο με τις μεγάλες πινακίδες των πληροφοριών προς τους τουρίστες, που συμπεριλάμβαναν όλα τα αξιοθέατα και τα καταστήματα εστίασης της περιοχής:
Είχαμε όμως και μια αποστολή να εκπληρώσουμε,που δεν ήταν άλλη απ΄το ν' ανακαλύψουμε αν τα ποτά της από δω όχθης είναι εφάμιλλα με της σπέναντι. Τι καλύτερο άλλωστε εν μέσω μιας ηλιόλουστης καλοκαιρινής ημέρας από μια ωραία σκοτεινή Αγγλική Pub όπως η «Crown and Αnchor» στη μπάρα της οποίας καταλήξαμε με μεγάλη χαρά, δοκιμάζοντας τα βαρέλια της:
Ήπιαμε τις μπύρες μας και συνεχίσαμε τη βόλτα στην πολύ ενδιαφέρουσα γειτονιά. Ο Louis Armstrong είναι το σύμβολο της πόλης, με το άγαλμα του να φιλοξενείται και σ’ αυτή την περιοχή:
Κάναμε μια περασιά και από το μονοπάτι πέριξ του ποταμού, ιδανικό για περίπατο και όχι μόνο, αποφασίζοντας ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε επιτέλους και την κουζίνα της πόλης με μερικά παραδοσιακά πιάτα:
Καταλήξαμε για τον λόγο αυτό στο «Dry Dock Café» που είχαμε δει στην πινακίδα ότι σερβίρει τοπικά εδέσματα, επιλέγοντας πιάτα της Creole κουζίνας της Νέας Ορλεάνης όπως φασόλια με ρύζι, γαρίδες με ρύζι και λουκάνικο, τηγανιτή γλυκοπατάτα πίνοντας παράλληλα και τις μπυρίτσες μας, πληρώνοντας το όχι ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 47$:
Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και το ευχαριστηθήκαμε, είχαμε όμως να δούμε κι ότι ακόμα προλαβαίναμε από την Algiers Point πριν την εγκαταλείψει το φως του ήλιου:
Ανεβήκαμε ξανά στο λοφίσκο θαυμάζοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην αντίπερα όχθη, μέχρι που…
Κατεβήκαμε την πλαγιά σχεδόν τσουλώντας, περνώντας το δρόμο και τις σκουριασμένες ταμπέλες με τον τέτανο που κρεμόνταν πάνω απ’ το κεφάλι μας. Έξω μια παρέα μουσικών, μια άλλη με τυπάδες μεγαλύτερης ηλικίας, όλοι με τα ποτά και τις μπυρίτσες τους στο χέρι. Μέσα το απόλυτο μπαρ, βγαλμένο από ταινία, βγαλμένο από την Αμερικανική πραγματικότητα, θα σας γελάσω…
Παραγγέλνουμε δύο στην (55άρα τουλάχιστον) μπαρ γούμαν και με γρήγορες κινήσεις βγαίνουμε φωτογραφία και στρωνόμαστε στο μπαρ. Κάτι όμως λείπει για να νιώσω την απόλυτη ολοκλήρωση και δε μπορώ να καταλάβω τι, μέχρι να μπανίσω το απέναντι Τζουκ μποξ:
Για την ακρίβεια όχι μόνο το τζουκ μποξ αλλά και το περιεχόμενο του. CD του λατρεμένου, του αγαπημένου μου μπλουζίστα Stevie Ray Vaughan, παιδί της νότιας Αμερικής και αυτός από το διπλανό «χωριό» Austin του Texas, τη μουσική του οποίου σκέφτομαι κάθε φορά ίσως που φέρνω στο νου μου την χώρα αυτή:
Με τη βοήθεια της ιδιοκτήτριας τροφοδοτώ μ’ ένα δολάριο το Τζουκ μποξ – θεόσταλτο δώρο, με τις συμπτώσεις να συνεχίζονται, μιας και από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Νέα Ορλεάνη ένα τραγούδι είχα κατά νου. Αυτό που τελικά επέλεξα πρώτο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Voodoo κουλτούρα της πόλης, το Voodoo child του Jimmy Hendrix, διασκευασμένο στην Blues εκδοχή του από τον Ray Vaughn:
Ζούσα την απόλυτη ευτυχία.
Το ζούσα στην ολότητα του.
Χόρευα μόνος ακούγοντας τις μουσικές που ήθελα, σ’ ένα μπαρ του Αμερικανικού Νότου, ‘κει μακριά στη Νέα Ορλεάνη.
Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω απ’ αυτό το ταξίδι;
Well, I stand up next to a mountain
And I chop it down with the edge of my hand
Well, I pick up all the pieces and make an island
Might even raise a little sand
Yeah
Because I'm a voodoo child
Lord knows I'm a voodoo child, baby
Να που ‘χε ξημερώσει τόσο γρήγορα κιόλας η τελευταία μας ουσιαστικά ημέρα στη Νέα Ορλεάνη. Πολυτέλεια του χρόνου δεν υπήρχε στην εκδρομή, οπότε με αρκετές δόσεις καφεΐνης και το αγαπημένο τραμ ήμασταν κιόλας στο κέντρο, ώρα δέκα το πρωί:
Ήταν ώρα για κάποια ψώνια, ότι τουλάχιστον βρίσκαμε σε καλή τιμή (δύσκολο) που θα μας κάνει το κλικ, είτε από δωράκια σχετικά με το βουντού της πόλης, είτε από τοπικά αποστάγματα. Τζίφος:
Κάναμε αριστερά προς το κέντρο με απόφαση να μπούμε σε όσα πιο πολλά μαγαζάκια μπορούμε, ψωνίζοντας ή συγκρίνοντας τιμές:
Η μέρα ήταν κιόλας πολύ ζεστή, με αρκετό όμως κόσμο να κυκλοφορεί στο κέντρο. Περάσαμε κι από το μνημείο του «Jean Baptiste le Moyne de Bienville», κυβερνήτη και ιδρυτή της πόλης που όπως λέγεται είναι και ο υπεύθυνος για την ονομασία της, πριν μπούμε στα ενδότερα:
Μια απαραίτητη στάση που πρέπει να κάνετε αν ποτέ βρεθείτε στη Ν.Ορλεάνη είναι στο ακόλουθο κατάστημα, που με τρομερή δουλειά, επαγγελματισμό και ποικιλία εμπορεύεται μερικά τα ξακουστά προϊόντα της πόλης αυτής, όπως είναι οι σάλτσες και τα μπαχαρικά, καυτερά και όχι μόνο:
Φοβερός κι επεξηγηματικότατος ο άνθρωπος στο «Pepper palace spice store», με τον Νίκο να αφήνει μισή περιουσία (παραγγελίες ειν’ αυτές τι να κάνουμε) και τις τιμές να είναι όπως στα περισσότερα τσουχτερές!
Περάσαμε ξανά από την πλατεία και το ναό χωρίς να σταματήσουμε πουθενά, πέραν από ένα ωραίο μαγαζί που ψώνισα καφέ (επίσης ξακουστός στην πόλη) και μείγμα για Beignets:
Και δε πάμε στο Αβαείο ρε φίλε να πιούμε ένα ν’ ανοίξει το μάτι, μέχρι να στηθεί και η Γαλλική αγορα; Και πήγαμε:
Μια Γαλλική αγορά που ήταν εν πλήρει λειτουργία όντως μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, και που για μια ακόμη φορά δεν μας εντυπωσίασε, ούτε από ποικιλία, ούτε από τιμές:
Ας έκανε φιλότιμες προσπάθειες ο συμπαθέστατος κύριος στα μπλουζάκια. Δεν, απλά δεν!
Υπό τους ήχους της μπάντας που δε σταματούσε να παίζει στο Gazebo Café, ανεβήκαμε τα σκαλιά μυρίζοντας Mississippi, περπατώντας το Moonwalk
Αλλά και το Riverfront Park που βρίσκεται σ’ εκείνο το σημείο:
Φυσικά δε φτάσαμε τυχαία ως εκεί. Είχαμε ήδη στα πλάνα μας το υπόλοιπο της ημέρας, στο οποίο θα εκπληρώναμε πέραν όλων των άλλων κι έναν μικρό ακόμη στόχο, να πλεύσουμε στον ιστορικό αυτό ποταμό, περνώντας παράλληλα στην αντίπερα όχθη.
Με γρήγορες διαδικασίες φορτωθήκαμε στο πλοιάριο που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι, σ’ ένα δρομολόγιο που απαγορεύεται να ‘σαι όρθιος και με φόντο τους ουρανοξύστες και τη γέφυρα ξεκινήσαμε τη σύντομη πλεύση. Αντίτιμο δεν πληρώσαμε, μιας και το ημερήσιο εισιτήριο των 3$ που ήδη είχαμε κάλυπτε κι αυτό το μέσο μεταφοράς:
Να που λίγα λεπτά μετά πατούσαμε την απέναντι πλευρά της πόλης και την περίφημη συνοικία «Algiers Point» τη δεύτερη πιο παλιά γειτονιά της Νέας Ορλεάνης:
Κάναμε μια βόλτα μες τα πολύχρωμα -κι εκεί- σπιτάκια της πανέμορφης γειτονιάς, καταλήγοντας στο σημείο με τις μεγάλες πινακίδες των πληροφοριών προς τους τουρίστες, που συμπεριλάμβαναν όλα τα αξιοθέατα και τα καταστήματα εστίασης της περιοχής:
Είχαμε όμως και μια αποστολή να εκπληρώσουμε,που δεν ήταν άλλη απ΄το ν' ανακαλύψουμε αν τα ποτά της από δω όχθης είναι εφάμιλλα με της σπέναντι. Τι καλύτερο άλλωστε εν μέσω μιας ηλιόλουστης καλοκαιρινής ημέρας από μια ωραία σκοτεινή Αγγλική Pub όπως η «Crown and Αnchor» στη μπάρα της οποίας καταλήξαμε με μεγάλη χαρά, δοκιμάζοντας τα βαρέλια της:
Ήπιαμε τις μπύρες μας και συνεχίσαμε τη βόλτα στην πολύ ενδιαφέρουσα γειτονιά. Ο Louis Armstrong είναι το σύμβολο της πόλης, με το άγαλμα του να φιλοξενείται και σ’ αυτή την περιοχή:
Κάναμε μια περασιά και από το μονοπάτι πέριξ του ποταμού, ιδανικό για περίπατο και όχι μόνο, αποφασίζοντας ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε επιτέλους και την κουζίνα της πόλης με μερικά παραδοσιακά πιάτα:
Καταλήξαμε για τον λόγο αυτό στο «Dry Dock Café» που είχαμε δει στην πινακίδα ότι σερβίρει τοπικά εδέσματα, επιλέγοντας πιάτα της Creole κουζίνας της Νέας Ορλεάνης όπως φασόλια με ρύζι, γαρίδες με ρύζι και λουκάνικο, τηγανιτή γλυκοπατάτα πίνοντας παράλληλα και τις μπυρίτσες μας, πληρώνοντας το όχι ευκαταφρόνητο αντίτιμο των 47$:
Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και το ευχαριστηθήκαμε, είχαμε όμως να δούμε κι ότι ακόμα προλαβαίναμε από την Algiers Point πριν την εγκαταλείψει το φως του ήλιου:
Ανεβήκαμε ξανά στο λοφίσκο θαυμάζοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στην αντίπερα όχθη, μέχρι που…
- Ωχ φίλε, αυτό εκεί απέναντι είναι;
- Ναι ρε φίλε, αυτό εκεί το παράπηγμα που συζητούσαμε και ονειρευόμασταν χρόνια, με την chopper παρκαρισμένη απ’ έξω.
Κατεβήκαμε την πλαγιά σχεδόν τσουλώντας, περνώντας το δρόμο και τις σκουριασμένες ταμπέλες με τον τέτανο που κρεμόνταν πάνω απ’ το κεφάλι μας. Έξω μια παρέα μουσικών, μια άλλη με τυπάδες μεγαλύτερης ηλικίας, όλοι με τα ποτά και τις μπυρίτσες τους στο χέρι. Μέσα το απόλυτο μπαρ, βγαλμένο από ταινία, βγαλμένο από την Αμερικανική πραγματικότητα, θα σας γελάσω…
Παραγγέλνουμε δύο στην (55άρα τουλάχιστον) μπαρ γούμαν και με γρήγορες κινήσεις βγαίνουμε φωτογραφία και στρωνόμαστε στο μπαρ. Κάτι όμως λείπει για να νιώσω την απόλυτη ολοκλήρωση και δε μπορώ να καταλάβω τι, μέχρι να μπανίσω το απέναντι Τζουκ μποξ:
Για την ακρίβεια όχι μόνο το τζουκ μποξ αλλά και το περιεχόμενο του. CD του λατρεμένου, του αγαπημένου μου μπλουζίστα Stevie Ray Vaughan, παιδί της νότιας Αμερικής και αυτός από το διπλανό «χωριό» Austin του Texas, τη μουσική του οποίου σκέφτομαι κάθε φορά ίσως που φέρνω στο νου μου την χώρα αυτή:
Με τη βοήθεια της ιδιοκτήτριας τροφοδοτώ μ’ ένα δολάριο το Τζουκ μποξ – θεόσταλτο δώρο, με τις συμπτώσεις να συνεχίζονται, μιας και από τότε που πάτησα το πόδι μου στη Νέα Ορλεάνη ένα τραγούδι είχα κατά νου. Αυτό που τελικά επέλεξα πρώτο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Voodoo κουλτούρα της πόλης, το Voodoo child του Jimmy Hendrix, διασκευασμένο στην Blues εκδοχή του από τον Ray Vaughn:
Ζούσα την απόλυτη ευτυχία.
Το ζούσα στην ολότητα του.
Χόρευα μόνος ακούγοντας τις μουσικές που ήθελα, σ’ ένα μπαρ του Αμερικανικού Νότου, ‘κει μακριά στη Νέα Ορλεάνη.
Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω απ’ αυτό το ταξίδι;
Well, I stand up next to a mountain
And I chop it down with the edge of my hand
Well, I pick up all the pieces and make an island
Might even raise a little sand
Yeah
Because I'm a voodoo child
Lord knows I'm a voodoo child, baby
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.071
- Likes
- 8.940
Ο τίτλος του τραγουδιού που έγραψαν στο youtube είναι voodoo... chile!
Παρακαλώ τους admins να επικοινωνήσουν με PM για να κανονίσουμε την παράδοση του βραβείου "πιο άκυρου σχολιασμού σε ιστορία 2023" που μόλις κέρδισα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Κι όμως, το σχόλιο σου δεν είναι άκυρο και με οδήγησε ν' ανακαλύψω μια ωραία ιστορία. Το περίμενα βέβαια ότι θα πρόκειται για κάποιο παιχνίδι του Χεντριξ με την Αμερικανική αργκό και όντως είναι έτσι, το chile στέκει, τουλάχιστον βάσει όσων λέει η wikipedia:
The "chile" in the title and lyrics is a phonetical approximation of "child" pronounced without the "d", a spelling that was also used for Hendrix's song "Highway Chile".
Last edited:
KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.812
- Likes
- 7.913
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Ωραιο ταξίδι και ωραιες μουσικάρες!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.674
Αυτη η ιστορια ειναι ο,τι χρειαζομουν για εναν προορισμο που τον ζαχαρωνω απο μικρη…
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.158
- Likes
- 3.138
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
η περιοχή (k η πόλη) είναι ένα από τα μέρη που είναι ίσως όσο πιο χαμηλά γίνεται στην λίστα από τα μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ στις ΗΠΑ...βεβαια είμαι k παντελώς άτεχνος k η τζαζ με αφήνει πιο αδιάφορο από ένα παχινίδι στο τοπικό πρωτάθλημα φλώρινας....αλλα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα...
πάντως το τελευταίο μπαράκι όλα τα λεφτά. k εκεί μου βγήκε η απορία : στα μπαρ πιάσατε τίποτα κουβέντα με κάναν ντόπιο?
πάντως το τελευταίο μπαράκι όλα τα λεφτά. k εκεί μου βγήκε η απορία : στα μπαρ πιάσατε τίποτα κουβέντα με κάναν ντόπιο?
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Νέα Ορλεάνη, μόνο μουσικές & ποτά!
Σ' ευχαριστώ, είναι ένα ταξίδι που πρέπει να κάνεις εφόσον το χεις στα υπόψιν.
Ήταν σίγουρα το highlight της εκδρομής όσον αφορά τα μπαρ, αν κι έχουμε ακόμα συνέχεια...
Φυσικά και πιάσαμε κουβέντα, σχεδόν σε κάθε μπαρ. Είναι πολύ εξωστρεφής λαός και οι γνωριμίες γίνονται αυθόρμητα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Goodbye Big Easy city
Η ώρα πλησίαζε, η νύχτα έπεσε, το μπαρ άδειασε κι εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής:
Έχω την εντύπωση πως οι νυχτερινές εικόνες τούτης δω της γειτονιάς αποτυπώνουν καλύτερα την ομορφιά της. Τι νομίζετε;
Πανέμορφα κατάφυτα και στολισμένα σπιτάκια, υπέροχες δροσερές βεράντες με τον κόσμο να κάθεται σ’ αυτές και να απολαμβάνει την καλοκαιρινή αυτή βραδιά καταμεσής του Μάρτη. Μια ομορφιά, δε μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο:
Το τελευταίο δρομολόγιο ήταν στις 7 αν θυμάμαι σωστά, με το πλοίο να περιμένει δεμένο στην όχθη του Μισισιπή:
Αυτή τη διαφορά η θέα ήταν εντελώς διαφορετική στα πλαίσια της νύχτας με τα κτίρια απέναντι να αποκαλύπτουν και την άλλη, μοντέρνα πλευρά της πόλης:
Κατεβήκαμε και περπατήσαμε το παρκάκι και το moonwalk, μυρίζοντας χόρτο κάθε 15 μέτρα (τι πιο σύνηθες), πατώντας μάλιστα σε κάποια φάση πάνω και από σιδηροδρομικές γραμμές:
Ένα πέρασμα από τον φωτισμένο καθεδρικό ήταν απαραίτητο, βλέποντας μια πανεπιστημιακή μάλλον ομάδα με πολύ κόσμο να έχει καταφτάσει εκείνη την ώρα:
Κάναμε μια μικρή παράκαμψη στην Bourbon ίσα για να δούμε αν έχει κάτι που δεν είδαμε, χωρίς εν τέλει ν’ αφιερώσουμε περαιτέρω χρόνο σ’ αυτήν:
Επόμενο ήταν να βγούμε και πάλι στην Decatur st, προκειμένου να συμπληρώσουμε μερικά ψώνια, αναμνηστικά κυρίως αλλά κι ακόμα ένα σετάκι με καφέ και μείγμα που θέλησε τελικά να πάρει κι ο Νίκος για το σπίτι:
Τα ψώνια φέρνουν δίψα όμως και με το Αβαείο να ναι δίπλα δε χρειάστηκε πολύ μεγάλη σκέψη:
Αυτή τη φορά δε τα ήπιαμε μόνοι μας, αλλά με εξαιρετική παρέα τον μικρό χνουδωτό μας φίλο που περισσότερο μου θύμιζε γατί παρά σκυλάκι:
Το συμπαθέστατο τετράποδο άνηκε σ’ ένα ζευγάρι Αμερικανών που ζούσαν τα τελευταία 7 χρόνια στη Νέα Ορλεάνη και μας έπιασε την κουβέντα σχεδόν αμέσως όταν είδαν ότι συμπαθούμε τα ζωάκια.
Ας κάνω μια μικρή παρένθεση στην αφήγηση για να δώσω τα εύσημα στην εξωστρέφεια και την ευγένεια των Αμερικανών. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο λαό, από την μικρή ταξιδιωτική εμπειρία που έχω σε Ευρώπη και εκτός αυτής. Πρόσχαροι και φιλικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πιάνοντας σου κουβέντα, ρωτώντας σε, προτείνοντας σου πράγματα και πολλά άλλα. Ένα μεγάλο μπράβο από μένα σε κάτι που δε περίμενα επ’ ουδενί!
Χαιρετήσαμε τα παιδιά που έφυγαν νωρίς, ήπιαμε άλλη μια γύρα και πήραμε το δρόμο για την Frenchmen Street όπου θα καταλήγαμε γι’ ακόμα ένα βράδυ:
Σ’ ένα από τα ανοικτά οικόπεδα του δρόμου φιλοξενείται μια όμορφη υπαίθρια γκαλερί από την οποία κάναμε ένα πέρασμα την ίδια ώρα που οι φορητές μεγάλες ψησταριές απέναντι ξεκίνησαν ν’ ανάβουν τα κάρβουνα τους. Είχε πολύ μέλλον η νύχτα στη γειτονιά:
To μπάσιμο στο Apple Barrel κρίθηκε απαραίτητο, έτσι για μια μπύρα και μερικές ωραίες πενιές:
Σε μια αντίθετη εντελώς εικόνα διαγωνίως απέναντι είχε στηθεί ένα μίνι ραπ live, πάνω στην καρότσα μάλιστα του τετρακίνητου ford. Αμερικανιές...
Για συνέχεια μπήκαμε σ’ ένα μπαρ που μας έκανε το κλικ για πολλούς λόγους, ο ένας από αυτούς ήταν και το όνομα του, Ελληνικότατο όπως μπορείτε να δείτε, διαπιστώνοντας μες τα γέλια μας όμως ότι πρόκειται για τρομερό χώρο:
Η blues μπάντα που με το ντύσιμο της σε γυρνούσε πίσω στα 70s και τα 80s έπαιζε παπάδες ξεσηκώνοντας αμέσως τον κόσμο για χορό:
Την ίδια ώρα διάφορες ακόμη μπάντες ξεφύτρωναν σε αρκετά σημεία της γειτονιάς:
Περιπλανηθήκαμε λίγο στα στενάκια προς αναζήτηση φαγητού, μιας και από τα πολλά είχαμε πεινάσει και οι δύο. Ένα αλάνι με μια ψησταριά πάνω στο πεζοδρόμιο (σύνηθες τα βράδια στη Νέα Ορλεάνη) μας κέρασε από ένα κομματάκι κοτόπουλο όταν πλησιάσαμε, λέγοντας μας να επιστρέψουμε σε κανένα μισάωρο που θα ναι όλα έτοιμα. Για άλλη μια φορά μες την ημέρα εντυπωσιαστήκαμε από τους ανθρώπους της πόλης:
Τελικά για ακόμα μια νύχτα επιλέξαμε το αγαπημένο μπακάλικο «Verti Marte» παίρνοντας πακέτο από ένα Philadelphia sandwich (ναι αυτό το έπος με μοσχαρίσια μπριζόλα, μανιτάρια, κρεμμύδι και τσένταρ) προκειμένου να το φάμε στο hostel:
Στο uber που ήρθε να μας παραλάβει εκτυλίχθηκε μια λυπηρή συζήτηση με τον πιτσιρικά οδηγό, γιο μεταναστών στις Ηνωμένες πολιτείες από μια χώρα που δεν είδε και δε πρόλαβε να γνωρίσει λόγω πολέμου. Μια χώρα με το όνομα Υεμένη…
Καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι του hostel για να φάμε, διαπιστώνοντας πάλι ότι μας έχουν κλέψει τις μπύρες από το κοινόχρηστο ψυγείο. Δε πειράζει, απαλλοτριώσαμε κι εμείς δύο με τη σειρά μας γιατί φτάσαμε στο αμήν μ’ αυτή την κατάσταση.
Δε ήμασταν μόνοι όμως. Στην παρέα μας άραξε κι ο Βασίλης, Έλληνας που ‘χε σκάσει νωρίς το πρωί στην πόλη ερχόμενος με την κοπέλα του από Ουάσιγκτον, κάτοικος Δανίας και πολυταξιδεμένος αρκετά, με τον οποίο είχαμε ουκ ολίγα να συζητήσουμε και ακόμα περισσότερες ταξιδιωτικές εμπειρίες να μοιραστούμε, περνώντας όπως πρέπει τη τελευταία βραδιά. Φοβερό παιδί.
Μου είπε ότι τσεκάρει συχνά το travelstories (ποιος δε διαβάζει travelstories άλλωστε; ), του διεμήνυσα ότι θα γραφτεί ιστορία για τη Νέα Ορλεάνη από άτομο που φέρει το nickname psilos3, οπότε να έχει το νου του...
Βασίλη σε περιμένω να αποκαλυφθείς έτσι;
One bourbon, one scotch, and one beer
Well, my baby, she gone, gone tonight
I ain't seen the girl since night before last
I wanna get drunk, get off of my mind
One bourbon, one scotch, and one beer
Η ώρα πλησίαζε, η νύχτα έπεσε, το μπαρ άδειασε κι εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής:
Έχω την εντύπωση πως οι νυχτερινές εικόνες τούτης δω της γειτονιάς αποτυπώνουν καλύτερα την ομορφιά της. Τι νομίζετε;
Πανέμορφα κατάφυτα και στολισμένα σπιτάκια, υπέροχες δροσερές βεράντες με τον κόσμο να κάθεται σ’ αυτές και να απολαμβάνει την καλοκαιρινή αυτή βραδιά καταμεσής του Μάρτη. Μια ομορφιά, δε μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο:
- Δε παίρνουμε το τελευταίο να πάμε να πιούμε άλλη μία στο Εγγλέζικο ρε φίλε;
- Και δε το παίρνουμε; Ας το πάμε και σερί, δεν αξίζει να γυρνάμε hostel τέτοια ώρα.
Το τελευταίο δρομολόγιο ήταν στις 7 αν θυμάμαι σωστά, με το πλοίο να περιμένει δεμένο στην όχθη του Μισισιπή:
Αυτή τη διαφορά η θέα ήταν εντελώς διαφορετική στα πλαίσια της νύχτας με τα κτίρια απέναντι να αποκαλύπτουν και την άλλη, μοντέρνα πλευρά της πόλης:
Κατεβήκαμε και περπατήσαμε το παρκάκι και το moonwalk, μυρίζοντας χόρτο κάθε 15 μέτρα (τι πιο σύνηθες), πατώντας μάλιστα σε κάποια φάση πάνω και από σιδηροδρομικές γραμμές:
Ένα πέρασμα από τον φωτισμένο καθεδρικό ήταν απαραίτητο, βλέποντας μια πανεπιστημιακή μάλλον ομάδα με πολύ κόσμο να έχει καταφτάσει εκείνη την ώρα:
Κάναμε μια μικρή παράκαμψη στην Bourbon ίσα για να δούμε αν έχει κάτι που δεν είδαμε, χωρίς εν τέλει ν’ αφιερώσουμε περαιτέρω χρόνο σ’ αυτήν:
Επόμενο ήταν να βγούμε και πάλι στην Decatur st, προκειμένου να συμπληρώσουμε μερικά ψώνια, αναμνηστικά κυρίως αλλά κι ακόμα ένα σετάκι με καφέ και μείγμα που θέλησε τελικά να πάρει κι ο Νίκος για το σπίτι:
Τα ψώνια φέρνουν δίψα όμως και με το Αβαείο να ναι δίπλα δε χρειάστηκε πολύ μεγάλη σκέψη:
Αυτή τη φορά δε τα ήπιαμε μόνοι μας, αλλά με εξαιρετική παρέα τον μικρό χνουδωτό μας φίλο που περισσότερο μου θύμιζε γατί παρά σκυλάκι:
Το συμπαθέστατο τετράποδο άνηκε σ’ ένα ζευγάρι Αμερικανών που ζούσαν τα τελευταία 7 χρόνια στη Νέα Ορλεάνη και μας έπιασε την κουβέντα σχεδόν αμέσως όταν είδαν ότι συμπαθούμε τα ζωάκια.
Ας κάνω μια μικρή παρένθεση στην αφήγηση για να δώσω τα εύσημα στην εξωστρέφεια και την ευγένεια των Αμερικανών. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο λαό, από την μικρή ταξιδιωτική εμπειρία που έχω σε Ευρώπη και εκτός αυτής. Πρόσχαροι και φιλικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πιάνοντας σου κουβέντα, ρωτώντας σε, προτείνοντας σου πράγματα και πολλά άλλα. Ένα μεγάλο μπράβο από μένα σε κάτι που δε περίμενα επ’ ουδενί!
Χαιρετήσαμε τα παιδιά που έφυγαν νωρίς, ήπιαμε άλλη μια γύρα και πήραμε το δρόμο για την Frenchmen Street όπου θα καταλήγαμε γι’ ακόμα ένα βράδυ:
Σ’ ένα από τα ανοικτά οικόπεδα του δρόμου φιλοξενείται μια όμορφη υπαίθρια γκαλερί από την οποία κάναμε ένα πέρασμα την ίδια ώρα που οι φορητές μεγάλες ψησταριές απέναντι ξεκίνησαν ν’ ανάβουν τα κάρβουνα τους. Είχε πολύ μέλλον η νύχτα στη γειτονιά:
To μπάσιμο στο Apple Barrel κρίθηκε απαραίτητο, έτσι για μια μπύρα και μερικές ωραίες πενιές:
Σε μια αντίθετη εντελώς εικόνα διαγωνίως απέναντι είχε στηθεί ένα μίνι ραπ live, πάνω στην καρότσα μάλιστα του τετρακίνητου ford. Αμερικανιές...
Για συνέχεια μπήκαμε σ’ ένα μπαρ που μας έκανε το κλικ για πολλούς λόγους, ο ένας από αυτούς ήταν και το όνομα του, Ελληνικότατο όπως μπορείτε να δείτε, διαπιστώνοντας μες τα γέλια μας όμως ότι πρόκειται για τρομερό χώρο:
Η blues μπάντα που με το ντύσιμο της σε γυρνούσε πίσω στα 70s και τα 80s έπαιζε παπάδες ξεσηκώνοντας αμέσως τον κόσμο για χορό:
Την ίδια ώρα διάφορες ακόμη μπάντες ξεφύτρωναν σε αρκετά σημεία της γειτονιάς:
Περιπλανηθήκαμε λίγο στα στενάκια προς αναζήτηση φαγητού, μιας και από τα πολλά είχαμε πεινάσει και οι δύο. Ένα αλάνι με μια ψησταριά πάνω στο πεζοδρόμιο (σύνηθες τα βράδια στη Νέα Ορλεάνη) μας κέρασε από ένα κομματάκι κοτόπουλο όταν πλησιάσαμε, λέγοντας μας να επιστρέψουμε σε κανένα μισάωρο που θα ναι όλα έτοιμα. Για άλλη μια φορά μες την ημέρα εντυπωσιαστήκαμε από τους ανθρώπους της πόλης:
Τελικά για ακόμα μια νύχτα επιλέξαμε το αγαπημένο μπακάλικο «Verti Marte» παίρνοντας πακέτο από ένα Philadelphia sandwich (ναι αυτό το έπος με μοσχαρίσια μπριζόλα, μανιτάρια, κρεμμύδι και τσένταρ) προκειμένου να το φάμε στο hostel:
Στο uber που ήρθε να μας παραλάβει εκτυλίχθηκε μια λυπηρή συζήτηση με τον πιτσιρικά οδηγό, γιο μεταναστών στις Ηνωμένες πολιτείες από μια χώρα που δεν είδε και δε πρόλαβε να γνωρίσει λόγω πολέμου. Μια χώρα με το όνομα Υεμένη…
Καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι του hostel για να φάμε, διαπιστώνοντας πάλι ότι μας έχουν κλέψει τις μπύρες από το κοινόχρηστο ψυγείο. Δε πειράζει, απαλλοτριώσαμε κι εμείς δύο με τη σειρά μας γιατί φτάσαμε στο αμήν μ’ αυτή την κατάσταση.
Δε ήμασταν μόνοι όμως. Στην παρέα μας άραξε κι ο Βασίλης, Έλληνας που ‘χε σκάσει νωρίς το πρωί στην πόλη ερχόμενος με την κοπέλα του από Ουάσιγκτον, κάτοικος Δανίας και πολυταξιδεμένος αρκετά, με τον οποίο είχαμε ουκ ολίγα να συζητήσουμε και ακόμα περισσότερες ταξιδιωτικές εμπειρίες να μοιραστούμε, περνώντας όπως πρέπει τη τελευταία βραδιά. Φοβερό παιδί.
Μου είπε ότι τσεκάρει συχνά το travelstories (ποιος δε διαβάζει travelstories άλλωστε; ), του διεμήνυσα ότι θα γραφτεί ιστορία για τη Νέα Ορλεάνη από άτομο που φέρει το nickname psilos3, οπότε να έχει το νου του...
Βασίλη σε περιμένω να αποκαλυφθείς έτσι;
One bourbon, one scotch, and one beer
Well, my baby, she gone, gone tonight
I ain't seen the girl since night before last
I wanna get drunk, get off of my mind
One bourbon, one scotch, and one beer
Last edited:
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.748
- Likes
- 52.147
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Back to Big Apple
Louisiana ήταν και πάει, τόσο απροσδόκητα όπως ήρθε, τόσο σύντομα, όμως και τόσο όμορφα. Στις 8 το πρωί ήμασταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου αυτή τη φορά περιμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο:
Φτάσαμε μετά από μια πολύ μα πάρα πολύ βαρετή διαδρομή που μες τη νύστα μου θεωρούσα ότι επαναλαμβάνεται, μιας και κάθε λίγο έβλεπα burger king & starbucks. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε να παραδώσουμε την αποσκευή στον γκισέ της Delta, αλλά και να περάσουμε τον σπαστ….δικο έλεγχο των Αμερικανών για άλλη μια φορά:
Προφανώς κάναμε αρκετή ώρα (όπως είχαμε προβλέψει), προφανώς και το διαβατήριο μου είχε πρόβλημα κι έπρεπε να το εγκρίνει ο supervisor, το FBI, η NSA ίσως και ο Jack Bauer ( ), όπως προφανώς μας έβγαλαν παπούτσια και μας έψαξαν τα ρούχα τούτοι εδώ οι παρανοϊκοί. Ξαναλέω, τα αεροδρόμια στις ΗΠΑ θέλουν χρόνο αλλά δε βαριέσαι, το ζήσαμε κι αυτό.
Έτσι αποχαιρετάμε ‘μεις τη Νέα Ορλεάνη, όπως της πρέπει:
Η πτήση καλή αλλά συνάμα γεμάτη, κουράζοντας με λίγο. Όχι πιο πολύ από το αντιπαθέστατο JFK βέβαια, στο οποίο ξαναθυμηθήκαμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας αμέσως μόλις βγήκαμε, αξεσουάρ που είχαμε λησμονήσει τέσσερις μέρες, με την πόλη να μας υποδέχεται με ψιλόβροχο και παγωμένο αέρα.
Η διαδρομή γνωστή. Airtrain, πληρωμή νέας κάρτας μετρό μιας και η παλιά δε φόρτιζε (γιατί άραγε) Jamaica station με πανικό, άστεγους, χόρτο και τα σχετικά με την καφέ γραμμή τρένου να μας οδηγεί στο Lower Manhattan αυτή τη φορά, η οποία στο μεγαλύτερο της μέρος ήταν επίγεια, βλέποντας προς το τέλος της και το μεγάλο μποτιλιάρισμα του Μανχάταν περνώντας απ’ τη γέφυρα :
Η βροχή δυνάμωσε όταν βγήκαμε από το σταθμό στην ευρύτερη περιοχή Financial District, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, πολύ καλύτερο αυτή τη φορά αν και λίγο παλιό, με τρομερή δωματιάρα (σίγουρα όχι για τα μούτρα μας) και εξαιρετική θέση:
Ετοιμαστήκαμε με το ρολόι να δείχνει περασμένες έξι. Δεν ήταν εύκολο το πήγαινε-έλα όπως καταλαβαίναμε πλέον πολύ καλά και απαιτούσε χρόνο. Με τη βροχή να μαίνεται με ένταση δεν είχαμε το περιθώριο για αξιοθέατα, εξερευνώντας για λίγο τα στενάκια πίσω από το ξενοδοχείο που είχα σταμπάρει:
Ήπιαμε τα έτσι μας κάνοντας το λάθος ν’ αφήσουμε το λογαριασμό ανοικτό για να μη πληρώνουμε σε κάθε γύρα, με αποτέλεσμα να χρεωθούμε έτσι ένα νταβατζηλίκι 6,5$ χωρίς λόγο, σε μια πόλη που -επαναλαμβάνω- πρέπει να ‘χεις πτυχίο μαθηματικών για να βρεις κάθε φορά τι θα πληρώσεις αλλά χαλάλι της:
Η συνέχεια όμως επιφύλασσε κάτι καλύτερο πέρα από το burger που εν τω μεταξύ φάγαμε, ή πολύ καλύτερο αν θέλετε, κάτι που είχα έτσι κι αλλιώς στις σημειώσεις μου αλλά μου πρότεινε και η παρέα του travelstories από Θεσσαλονίκη μεριά, ως ένα πολυβραβευμένο από τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου. Το Dead Rabbit μας υποδεχόταν στην αγκαλιά του:
Πιάσαμε ένα στρατηγικό σημείο και πετάχτηκα στο μπαρ να φέρω δύο pints (11,5$ το ένα, δε με χάλασε), με τον κόσμο να είναι για άλλη μια φορά διαχυτικός και να μας μιλάει ή να μας πετάει ατάκες. Το ξαναλέω κι αυτό, ωραίοι άνθρωποι:
Το μπαρ ήταν δίχωρο, εξαιρετικά ζεστό και φιλικό με τη διακόσμηση του από την πρώτη στιγμή να φανερώνει τη σύνδεση του με τη Βόρεια Ιρλανδία:
Ήπιαμε και εκεί τις μπυρίτσες μας, ακούσαμε τις Rock & blues μουσικές μας, η κούραση όμως της ημέρας βγήκε, έτσι επιστρέψαμε λίγο μετά τις 12 για ύπνο στο ξενοδοχείο, με τη Νέα Υόρκη να μας καληνυχτίζει με μια κλασσική εικόνα, τους ουρανοξύστες της και τα σκουπίδια της.
Είχαμε ακόμα μια μεγάλη μέρα μπροστά μας…
Μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
όλο τζογαδόρους βρήκα.
Louisiana ήταν και πάει, τόσο απροσδόκητα όπως ήρθε, τόσο σύντομα, όμως και τόσο όμορφα. Στις 8 το πρωί ήμασταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου αυτή τη φορά περιμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο:
Φτάσαμε μετά από μια πολύ μα πάρα πολύ βαρετή διαδρομή που μες τη νύστα μου θεωρούσα ότι επαναλαμβάνεται, μιας και κάθε λίγο έβλεπα burger king & starbucks. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε να παραδώσουμε την αποσκευή στον γκισέ της Delta, αλλά και να περάσουμε τον σπαστ….δικο έλεγχο των Αμερικανών για άλλη μια φορά:
Προφανώς κάναμε αρκετή ώρα (όπως είχαμε προβλέψει), προφανώς και το διαβατήριο μου είχε πρόβλημα κι έπρεπε να το εγκρίνει ο supervisor, το FBI, η NSA ίσως και ο Jack Bauer (
), όπως προφανώς μας έβγαλαν παπούτσια και μας έψαξαν τα ρούχα τούτοι εδώ οι παρανοϊκοί. Ξαναλέω, τα αεροδρόμια στις ΗΠΑ θέλουν χρόνο αλλά δε βαριέσαι, το ζήσαμε κι αυτό.Έτσι αποχαιρετάμε ‘μεις τη Νέα Ορλεάνη, όπως της πρέπει:
Η πτήση καλή αλλά συνάμα γεμάτη, κουράζοντας με λίγο. Όχι πιο πολύ από το αντιπαθέστατο JFK βέβαια, στο οποίο ξαναθυμηθήκαμε τα μπουφάν και τα σκουφιά μας αμέσως μόλις βγήκαμε, αξεσουάρ που είχαμε λησμονήσει τέσσερις μέρες, με την πόλη να μας υποδέχεται με ψιλόβροχο και παγωμένο αέρα.
Η διαδρομή γνωστή. Airtrain, πληρωμή νέας κάρτας μετρό μιας και η παλιά δε φόρτιζε (γιατί άραγε) Jamaica station με πανικό, άστεγους, χόρτο και τα σχετικά με την καφέ γραμμή τρένου να μας οδηγεί στο Lower Manhattan αυτή τη φορά, η οποία στο μεγαλύτερο της μέρος ήταν επίγεια, βλέποντας προς το τέλος της και το μεγάλο μποτιλιάρισμα του Μανχάταν περνώντας απ’ τη γέφυρα :
Η βροχή δυνάμωσε όταν βγήκαμε από το σταθμό στην ευρύτερη περιοχή Financial District, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, πολύ καλύτερο αυτή τη φορά αν και λίγο παλιό, με τρομερή δωματιάρα (σίγουρα όχι για τα μούτρα μας) και εξαιρετική θέση:
Ετοιμαστήκαμε με το ρολόι να δείχνει περασμένες έξι. Δεν ήταν εύκολο το πήγαινε-έλα όπως καταλαβαίναμε πλέον πολύ καλά και απαιτούσε χρόνο. Με τη βροχή να μαίνεται με ένταση δεν είχαμε το περιθώριο για αξιοθέατα, εξερευνώντας για λίγο τα στενάκια πίσω από το ξενοδοχείο που είχα σταμπάρει:
- Αχ τι κρίμα, βρέχει, αναγκαστικά θα πάμε στα μπαρ…
Ήπιαμε τα έτσι μας κάνοντας το λάθος ν’ αφήσουμε το λογαριασμό ανοικτό για να μη πληρώνουμε σε κάθε γύρα, με αποτέλεσμα να χρεωθούμε έτσι ένα νταβατζηλίκι 6,5$ χωρίς λόγο, σε μια πόλη που -επαναλαμβάνω- πρέπει να ‘χεις πτυχίο μαθηματικών για να βρεις κάθε φορά τι θα πληρώσεις αλλά χαλάλι της:
Η συνέχεια όμως επιφύλασσε κάτι καλύτερο πέρα από το burger που εν τω μεταξύ φάγαμε, ή πολύ καλύτερο αν θέλετε, κάτι που είχα έτσι κι αλλιώς στις σημειώσεις μου αλλά μου πρότεινε και η παρέα του travelstories από Θεσσαλονίκη μεριά, ως ένα πολυβραβευμένο από τα πιο ωραία μπαρ του κόσμου. Το Dead Rabbit μας υποδεχόταν στην αγκαλιά του:
Πιάσαμε ένα στρατηγικό σημείο και πετάχτηκα στο μπαρ να φέρω δύο pints (11,5$ το ένα, δε με χάλασε), με τον κόσμο να είναι για άλλη μια φορά διαχυτικός και να μας μιλάει ή να μας πετάει ατάκες. Το ξαναλέω κι αυτό, ωραίοι άνθρωποι:
Το μπαρ ήταν δίχωρο, εξαιρετικά ζεστό και φιλικό με τη διακόσμηση του από την πρώτη στιγμή να φανερώνει τη σύνδεση του με τη Βόρεια Ιρλανδία:
Ήπιαμε και εκεί τις μπυρίτσες μας, ακούσαμε τις Rock & blues μουσικές μας, η κούραση όμως της ημέρας βγήκε, έτσι επιστρέψαμε λίγο μετά τις 12 για ύπνο στο ξενοδοχείο, με τη Νέα Υόρκη να μας καληνυχτίζει με μια κλασσική εικόνα, τους ουρανοξύστες της και τα σκουπίδια της.
Είχαμε ακόμα μια μεγάλη μέρα μπροστά μας…
Μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
μες τη Νέα Υόρκη μπήκα,
όλο τζογαδόρους βρήκα.
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
