Ιταλία Napule, σ'αγαπώ!

[Samion]

Τι φωτογραφίες είναι αυτές βρε παιδιά;
Πως θα είχε τέτοιο χαμό και κοσμοπλημμύρα την χριστουγεννιάτικη περίοδο δεν το περίμενα...

Ε ειναι σημα κατατεθεν τα Χριστουγεννα στη Ναπολη. Ειδικα για ολο τον ιταλικο νοτο απο Ρωμη κ κατω. Ετσι δεν περιμεναν και ιταλοι το χαος το Πασχα στην Κερκυρα περσυ κι ελεγαν πριν διαλεξουν τι Κερκυρα τι Κεφαλονια, αδεια θα ειναι κ τα δυο, μονο ντοπιοι…εμ δεν ρωταγες τι ειναι η Κερκυρα στο ελληνικο Πασχα…

 

[Vicks]

Είμαστε λοιπόν Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Ξυπνάμε χαλαρά στο διαμερισματάκι μας, πίνουμε τα εσπρεσάκια μας, τρώμε cannoli για πρωινό (απέκτησα εξάρτηση και έμαθα πως υπάρχει καλό ζαχαροπλαστείο ιταλικής ιδιοκτησίας στην Πεύκη, θα ορμήξω προσεχώς).
Βγαίνουμε στην πλατεία Gesu Nuovo (ακριβώς πάνω σε αυτή είναι το σπίτι) και αντικρύζουμε την πρόσοψη της ομώνυμης εκκλησίας η οποία περιλαμβάνει τις μικρές αυτές πυραμίδες:


Η πρόσοψη της εκκλησίας είναι αυτή του Palazzo Sanseverino το οποίο ανήκε στο Δούκα του Salerno, που είχε παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή της πόλης κατά το 16ο αιώνα. Το 1584 το Palazzo αγοράστηκε από Ιησουίτες μοναχούς, οι οποίοι εν συνεχεία το μετέτρεψαν σε εκκλησία, τη σημερινή εκκλησία του Gesu Nuovo. Το εσωτερικό της εκκλησίας επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Cosimo Fanzago.
Απέναντι από την εκκλησία Gesu Nuovo βρίσκεται η εκκλησία Santa Chiara, μία από τις μεγαλύτερες γοτθικές εκκλησίες από την εποχή των Anjou (14ος αιώνας). Η εκκλησία καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από τους βομβαρδισμούς του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και, παρόλες τις εργασίες αναστήλωσης και επισκευής που ακολούθησαν, δεν έχει επανέλθει στην παλαιά δόξα της – εντούτοις παραμένει εντυπωσιακή.

Εν συνεχεία πήγαμε προς Spaccanapoli όπου χαζέψαμε τα διάφορα μαγαζάκια, κυρίως με γλυκίσματα και σουβενίρ, όσο μπορέσαμε δηλαδή γιατί γινόταν Ο χαμός. Είχαμε ήδη αποφασίσει να περάσουμε στην οικία του σπιτιού μας το βράδυ της Παραμονής και οι εξελίξεις μας δικαίωσαν.

Με τον ποδαρόδρομο φτάσαμε στην Piazza San Domenico Maggiore, όπου βρίσκεται η ομώνυμη γοτθική εκκλησία από την εποχή των Anjou, στο μοναστήρι της οποίας από το 1565 έως το 1576 έζησε ο φιλόσοφος και αστρονόμος Giordano Bruno. Ο Bruno θανατώθηκε στην πυρά στη Ρώμη το 1600 ως (τι άλλο;) αιρετικός. Μεταξύ των εγκλημάτων του ήταν η υποστήριξη της θεωρίας του Κοπέρνικου ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, καθώς και η εναντίωση σε κάθε τι που πρέσβευε η Καθολική Εκκλησία.

Frescos του Pietro Cavallini στην Brancaccio-Kapelle της εκκλησίας (14ος αιώνας):



Δύο φωτογραφίες από το εσωτερικό, καθώς και η άποψη της πλατείας με το που βγήκαμε έξω:



Περάσαμε και πάλι από την Spaccanapoli αλλά πλέον η κοσμοπλημμύρα ήταν τόση που δεν αντέξαμε και βγήκαμε και πιάσαμε διάφορα στενά στο δρόμο για τη διάσημη πιτσαρία Da Michele. Τα σοκάκια ήταν πολύ πιο ήσυχα και μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε και ωραίες φωτογραφίες.





Φτάνουμε και Da Michele με την αρχική πρόθεση να κάτσουμε. Πώς να το περιγράψω τώρα. Πώς έχουμε δει στις ειδήσεις να περιμένουν οι Αμερικανοί το νέο iphone; να κοιμούνται έξω από τα καταστήματα για να πιάσουν σειρά να μπουν πρώτοι; Λοιπόν, υπήρχαν δύο ουρές που έβγαιναν δύο-τρία τετράγωνα έξω. Η μία ήταν για να κάτσεις σε τραπέζι (όπου θα έπρεπε να φας τάχιστα), η άλλη για να πάρεις την πίτσα πακέτο. Έπαιρνες νουμεράκι, στηνόσουν στη μία από τις δύο ουρές και υπήρχε οθόνη στην οποία εμφανιζόταν ο αριθμός σου όταν ερχόταν η σειρά σου, κάτι σαν ΕΛΤΑ ή τράπεζα. Αποφασίσαμε για πακέτο πάνω στην απελπισία μας και ετοιμαστήκαμε για μεγάλη αναμονή. Τελικά, δεν ήταν τόσο μεγάλη, γύρω στα είκοσι λεπτά, αφού εμφανίστηκε σε αυτό το διάστημα και το σκουπιδιάρικο:


Πήραμε τα τρόπαια, μία πίτσα μαργαρίτα και μία cosacca με ντομάτα, πεκορίνο και βασιλικό.

Επειδή πεινούσαμε και δεν κρατιόμασταν να πάμε σπίτι, πήγαμε προς το λιμάνι και τις φάγαμε ρομαντικά, βλέποντας τα πλοία για Σικελία και Αμάλφι να έρχονται και να φεύγουν.
Θα είμαι ειλικρινής, δεν τρελάθηκα. Δεν ξέρω, ο Άντυ που πηγαίνει είκοσι χρόνια Νάπολη λέει ότι η πτώση της ποιότητας του φαγητού είναι από τις συνέπειες του υπερτουρισμού. Πάντως, αυτό που σκεφτήκαμε και οι δύο για τη συγκεκριμένη πιτσαρία είναι πολύ κακό για το τίποτα. Από την άλλη, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τις ουρές και να περιμένουν στο δρόμο με το χαρτάκι στο χέρι, φαίνεται πως έχουν κάνει την επιλογή τους και δεν είναι υπέρ της ποιότητας.



Ξεκινήσαμε το δρόμο για το κέντρο και φτάσαμε στην Piazza del Plebiscito και το Palazzo Reale.
Εκεί έγινε το πάρτι της Πρωτοχρονιάς της πόλης, ήταν στημένες οι εξέδρες και οι ντόπιο αοιδοί - σελέμπριτις έκαναν πρόβες.


Το Παλάτι χρησιμοποείτο από τη Δυναστεία των Βουρβώνων (που βασιλεύει σήμερα στην Ισπανία, εξ ου και οι στενοί δεσμοί με την Νάπολη) οι οποίοι βασίλευαν και στο Βασίλειο της Νάπολης και σε αυτό των Δύο Σικελιών. Σήμερα, το παλάτι και οι παρακείμενοι χώροι του στεγάζουν το διάσημο και πανέμορφο Θέατρο Σαν Κάρλο, το μικρότερο Θεατράκι της Αυλής (πρόσφατα ανακαινισμένο), την Εθνική Βιβλιοθήκη Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, ένα μουσείο καθώς και γραφεία.

Να σημειώσω εδώ ότι κατά τη βόλτα αυτή περάσαμε από το περίφημο καφέ Gambrinus, η πρώτη από τις τρεις ή τέσσερις συνολικά απόπειρες να καθήσουμε (γέλια κοινού). Δεν ξέρω με τι να παρομοιάσω την κατάσταση, στενάκια Ψυρρή στα νιάτα μου κατά τις Απόκριες, φεστιβάλ χρωμάτων Ινδίας; πάντως δεν έπεφτε καρφίτσα και υπήρχε ουρά για να κάτσουν. Ε,όχι,αυτό δεν το κάνω.

Μία απογοήτευση την πήρα, οπότε κατευθυνθήκαμε στην Galleria Umberto I απέναντι να δοκιμάσουμε τις σφολιάτες της Μαίρη (La Sfogliatella Mary)....Μαντέψτε! Ουρά κι εκεί. Κάτσαμε αλλού για ένα σύντομο καφέ, περάσαμε από τη στολισμένη Piazza del Municipio

και πήγαμε σπίτι για να ετοιμάσουμε ένα ταπεινό δείπνο παραμονής.
(το prosecco εγώ, τη μπύρα ο Γερμανός, πρώτα βγαίνει η ψυχή, κλπ...)

Τα όργανα είχαν ξεκινήσει κατά τις πέντε-έξι το απόγευμα. Πυροτεχνήματα από όλες τις μεριές, ασταμάτητα. Εμείς είχαμε οχυρωθεί στο διαμέρισμα, το οποίο είχε μεγάλη εσωτερική αυλή.
Η θέα μας:


Πού να φανταζόμασταν ότι αφενός θα καιγόταν σε όλη την πόλη το πελεκούδι, αφετέρου ακριβώς απέναντι κατοικούσε ένας από τους πρωτεργάτες. Βλέπαμε από το παράθυρο μια τυπική οικογένεια, ζευγάρι με παιδιά, παππούς - γιαγιά μαζί. Ε, μεσάνυχτα όλοιιιιι αυτοί μαζί βγήκαν έξω, όπου είχαν στήσει επαγγελματικό μηχανισμό για πυροτεχνήματα και λύσσαξαν επί τρίωρο, χωρίς υπερβολή.


Έχω βίντεο ενός λεπτού, αν κάποιος μπορεί να μου πει πώς να το ανεβάσω, θα το προσπαθήσω πάλι. Αν δε γίνεται, να πω πως έγινε τέτοιος χαμός που ακούγαμε κακόμοιρα σκυλιά να φωνάζουν ενώ οι ενθουσιώδεις γείτονες έκαψαν την τέντα του από κάτω, ο οποίος βγήκε βρίζοντας και απειλώντας. Οι από πάνω λούφαραν και όταν αυτός μπήκε μέσα, ξανάρχισαν δριμύτεροι.
Την άλλη μέρα μάθαμε ότι η Νάπολη είχε γύρω στους 60 τραυματίες από τα πυροτεχνήματα.
Και κάπως έτσι, μας βρήκε η Πρωτοχρονιά του 2025.

 

[Vicks]

Νέα χρονιά λοιπόν, νέες εξορμήσεις.
Ξεκινάμε με τη Santa Anna di Lombardi, μία από τις πιο όμορφες αναγεννησιακές εκκλησίες της πόλης, του 15ου/16ου αιώνα, με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρούλο.


Σχεδόν απέναντι, βρίσκεται το Palazzo Orsini di Gravina, φτιαγμένο από piperno, ένα είδος πέτρας-μάγματος, το οποίο συναντάται σε περιοχές με έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα:

Παρόλο που έχει ανακαινιστεί/ανακατασκευαστεί/αλλαχθεί αμέτρητες φορές, ενώ κάηκε το 1948, το Palazzo Orsini παραμένει ένα εξαιρετικό παράδειγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα.

Επί τη ευκαιρία, περνάμε και από το Palazzo Diomede Carafa στη Spaccanapoli (Via San Biagio die Librai). Στα μέσα του 15ου αιώνα, ο Diomede Carafa προχώρησε στην ανέγερση του Palazzo με σκοπό να στεγάσει εκεί τη συλλογή του από αρχαία ευρήματα από την ίδρυση της πόλης της Νάπολη. Η πρόσοψή του, την οποία δε βλέπει κανείς εύκολα μέσα από τα στενά δρομάκια της Spaccanapoli, διατηρείται σχεδόν άθικτη, με τις πέτρες στο χρώμα του χρυσού και του πράσινου.
Στην πλευρά που αντικρύσαμε εμείς υπάρχει ένα κεφάλι αλόγου από τερακότα. Πρόκειται για αντίγραφο αυτού που σχεδίαζε ο Donatello από μπρούτζο για ένα μνημείο προς τιμή του Αλφόνσου V της Αραγωνίας. Το μνημείο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και ό,τι είχε προλάβει να σχεδιάσει ο Donatello βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Νάπολης.


Μετά κάναμε ένα μεγάλο περίπατο μέσω της Via Toledo μέχρι την Piazza del Plebiscito (Café Gambrinus γιοκ και πάλι). Περάσαμε από το λόφο Pizzofalcone και τη Villa Comunale για να πιάσουμε τελικά παραλιακή και να κάνουμε μία βόλτα δίπλα στη θάλασσα, από όπου βλέπαμε πανοραμικά την πόλη, το Vomero και το κάστρο dell’Ovo. Λόγω Πρωτοχρονιάς, τα περισσότερα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε ήταν κλειστά, οπότε αποφασίσουμε να το ρίξουμε στο περπάτημα.
Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος με λίγο κρύο, οπότε η παραλιακή ήταν γεμάτη ανθρώπους που βόλταραν, ήταν και ελάχιστοι που κολυμπούσαν.
Εντύπωση μας έκανε ερασιτέχνης influencer που ήταν στο νερό μέχρι το γόνατο πάνω από μία ώρα, ακίνητη, να τραβάει τον εαυτό της βίντεο στο κινητό.



Εκεί έβγαλα και καλλιτεχνικές φωτό:



ενώ ο Άντυ βρήκε ευκαιρία να κάνει ζουμ για να βγάλει ζεύγος κομψοτάτων Ναπολιτάνων (η κυρία με τη γούνα) που λιάζονταν αμέριμνοι.

Η βόλτα συνεχίστηκε μέχρι τη Mergellina. Για φαγητό είχαμε πάρει διάφορα στο χέρι, κυρίως arancini, με τα οποία ξετρελάθηκα, αλλά εννοείται πως έπρεπε να πέσει και κανονική μάσα, οπότε πήγαμε όταν βράδιασε στην τρατορία-πιτσαρία La lazzara και φάγαμε τα ζυμαρικά μας πριν συνεχίσουμε στο Museum Cafe MUSEUM CAFÈ (Nápoles) - Qué SABER antes de ir (2025) για τα κρασάκια, τα τυράκια και το προσούτο μας.
Όσον αφορά στο φαγητό, άλλο που μας έκανε εντύπωση είναι πως, και στη Νάπολη, δύσκολα θα πας στα προτεινόμενα χωρίς κράτηση, ενώ πολλά σου λένε ότι το τραπέζι διατίθεται για Χ χρονικό διάστημα, συνήθως έως δίωρο. Κάτι που δεν είναι τελικά τόσο περίεργο, αφού είχε πολύ κόσμο και αυτά που πήγαμε (π.χ. η προτεινόμενη από @Dina Z Osteria da Antonio ή η Antica Latteria που μας είχαν πει άλλοι φίλοι) ήταν πραγματικά πολύ μικροί χώροι με λίγα τραπέζια.
Ήπιαμε τα ποτά μας για να ρεφάρουμε με την έξοδο το γεγονός πως μείναμε μέσα την Παραμονή και γυρίσαμε στο διαμέρισμα καθώς την επομένη είχαμε....Πομπηία!

 

[Sassenach77]

(το prosecco εγώ, τη μπύρα ο Γερμανός, πρώτα βγαίνει η ψυχή, κλπ...)

να πω πως έγινε τέτοιος χαμός που ακούγαμε κακόμοιρα σκυλιά να φωνάζουν ενώ οι ενθουσιώδεις γείτονες έκαψαν την τέντα του από κάτω, ο οποίος βγήκε βρίζοντας και απειλώντας. Οι από πάνω λούφαραν και όταν αυτός μπήκε μέσα, ξανάρχισαν δριμύτεροι.

Ζήτω!

 

[Vicks]

Εδώ είμαι πάλι, προσπαθώντας να τελειώσω την ιστορία πριν φύγω για το επόμενο ταξίδι (την ερχόμενη Παρασκευή by the way).
2 Ιανουαρίου λοιπόν και Πομπηία, την οποία ονειρευόμουν από τη στιγμή που κανονίστηκε το ταξίδι. Έβρισκα πάντα συναρπαστικό το πώς χάθηκε μέσα σε μία μέρα ολόκληρη πόλη. Για άλλη μια φορά πέσαμε στη λούμπα του "έλα μωρέ, ποιος θα τρέχει τώρα Πομπηία την επομένη της Πρωτοχρονιάς..." (γέλια κοινού).
Ξεκινάμε λοιπόν από το διαμέρισμα για τον κεντρικό σταθμό μετρό (Piazza Garibaldi).
Εκεί, αγοράζουμε τα εισιτήρια για Circumvesuviana με κατεύθυνση Sorrento.
Και πάλι ο κόσμος πολύς. Τη φαεινή ιδέα την είχαν κι άλλοι. Η διαδρομή έφτασε τα 40 λεπτά, ήμασταν όχι απλώς όρθιοι αλλά ο ένας πάνω στον άλλο. Και όλοι φυσικά κατεβήκαμε στη στάση Pompeii Scavi- Villa dei Misteri. Εκεί είχε έξτρα αναμονή για όσους ήταν μεμονωμένοι. Έβλεπα τα groups να περνάνε γρηγορότερα. Επιπλέον, πήγαιναν πιο γρήγορα όσοι είχαν ήδη προμηθευτεί τα εισιτήριά τους online:
Pompeii - TicketOne
Εμείς γενικά είχαμε αφήσει το πρόγραμμα χαλαρό, όπως έρχονταν οι μέρες, γι΄αυτό και δεν είχαμε κλείσει από πριν. Περιμέναμε ένα μισάωρο στη μεγάλη ουρά μέχρι να πάρουμε τα εισιτήριά μας, Pompeii plus, 22 ευρώ έκαστος.
Στην Πομπηία μπαίνεις από την Porta Marina και βλέπεις αριστερά τη Basilika.
Με την είσοδο ακόμα, καταλαβαίνεις ότι βλέπεις κάτι ξεχωριστό, αυτή την ακμάζουσα κάποτε πόλη των περίπου 30.000 κατοίκων, που ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. και είχε να επιδείξει επαύλεις και έργα τέχνης, σαφώς επηρεασμένα από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.
Η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς από έκρηξη του Βεζούβιου, στους πρόποδες του οποίου βρισκόταν, το 79 μ.Χ., 17 χρόνια από έναν μεγάλο σεισμό-πρόγευση της επερχόμενης καταστροφής.

Η Πομπηία εξαφανίστηκε από το χάρτη στις 24&25 Αυγούστου του 79 μ.Χ., με τους κατοίκους της να ξαφνιάζονται εντελώς από τη γρήγορη και απόλυτα καταστροφική επέλαση της λάβας. Τα ευρήματα που αναπαριστούν τις τελευταίες στιγμές πολλών εξ αυτών, το μαρτυρούν.

Μας βοήθησε πολύ για την περιήγησή μας ο χάρτης που μας έδωσαν στην είσοδο, ενώ ο καιρός τελικά ήταν σύμμαχος, είχε ηλιοφάνεια με περίπου 15 βαθμούς, ό,τι έπρεπε για περπάτημα. Φίλοι που είχαν πάει Αύγουστο-Σεπτέμβριο, μας το είχαν παρουσιάσει ως βασανιστική εμπειρία λόγω της ζέστης.
Περπατώντας συνειδητοποίησα και την έκταση, καθώς εννοείται πως για μένα θέλει ή άπειρες ώρες (εμείς μείναμε μέχρι που έκλεισε, ένα 5ωρο συνολικά περίπου) ή πάνω από μία επισκέψεις.

Θα προσπαθήσω να δώσω ένα διάγραμμα με τα SOS:

Forum: πρόκειται για κτήρια από διάφορες χρονικές στιγμές της ιστορίας της πόλης. Εκεί βρίσκεται αντίγραφο μίας χάλκινης μορφής η οποία προέρχεται αρχικά από τη διάσημη Βίλα των Παπύρων (Villa die Papirii) στο Ercolano. Την ίδια τη Βίλα δεν μπορεί κάποιος να τη δει, αλλά τα θεμέλιά της βρίσκονται σήμερα στο πανέμορφο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης στο οποίο πήγαμε μία από τις επόμενες μέρες, εν μέρει και από τη μεγάλη περιέργεια να δούμε τα ευρήματα του Ερκολάνο και της Πομπηίας που είναι εκεί.

Στη βόρεια πλευρά του Forum βρίσκεται το Καπιτώλιο με το Ναό του Δία


Η συνέχεια περιλαμβάνει τις Terme Stabiane, τα παλαιότερα και μεγαλύτερα λουτρά της πόλης με ζωγραφισμένα με όμορφες εικόνες και διακόσμηση του 3ου και 4ου Στυλ. Ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς για να βγουν καλές φωτογραφίες, εντούτοις το προσπαθήσαμε:


Σε ένα δωμάτιο των Λουτρών βρίσκoνται και τα αποτυπώματα των νεκρών της Πομπηίας, τα οποία δημιουργήθηκαν όταν οργανικό υλικό άφησε κενά στις ηφαιστειακές αποθέσεις.
Να πω ότι εμένα γενικά αυτές οι αποτυπώσεις των ανθρώπων κατά την ώρα του ξαφνικού και τραγικού θανάτου, με φρίκαραν και με φρικάρουν γενικά. Γι΄αυτό και συνεχίσαμε προς το Μεγάλο θέατρο και το Ναό της Ίσιδας:


Όπως είπα πριν, λίγο σοκαρίστηκα με τις εικόνες των αντιγράφων ουσιαστικά των νεκρών, αλλά όχι τόσο ώστε να μου κοπεί η όρεξη (δε συμβαίνει ποτέ). Με τόσο κόσμο όμως ντρεπόμασταν και λίγο να μη φανεί ότι δε σεβόμαστε το χώρο. Μέσα από τα στενά της Πομπηίας, βρήκαμε τελικά μια γωνίτσα να φάμε στα γρήγορα τα arancini που είχαμε από το πρωί προμηθευτεί και ευτυχώς.


Σχετικά χορτάτοι ή τουλάχιστον όχι πεινασμένοι, πιάσαμε τα Σπίτια στη σειρά:

• Casa del Menandro: πολύ μεγάλο σπίτι του Quintus Poppaeus. Εδώ βρέθηκε μεγάλος θησαυρός από αντικείμενα από ασήμι που βρίσκεται - πού αλλού; - στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
• Casa dell’Efebo: μία σειρά από μικρότερα σπίτια, τα οποία αργότερα δημιούργησαν ένα μεγάλο σπίτι με διάφορα Άτρια σε διαφορετικά επίπεδα. Στο συγκεκριμένο σπίτι βρέθηκε χάλκινο άγαλμα εφήβου, ο οποίος κρατούσε ένα κερί - εξ ου και το όνομα της οικίας.
• Casa del Fauno: πολύ μεγάλο σπίτι. Πήρε το όνομά του από τη μπρούτζινη φιγούρα ενός σάτυρου που χορεύει και το οποίο (το πρωτότυπο) βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Το σπίτι ήταν διακοσμημένο με πολυάριθμα μωσαϊκά. Και πάλι τα περισσότερα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο, συμπεριλαμβανομένου και του πολύ όμορφου που απεικονίζει το Μέγα Αλέξανδρο, ένα από τα πιο διάσημα μωσαϊκά της αρχαιότητας (χρονολογείται περίπου στο 150-100 π.Χ.) Σημειώνεται ότι το πρωτότυπο, στο Μουσείο, βρίσκεται σε φάση εργασιών συντήρησης και δεν είναι επισκέψιμος ο χώρος στον οποίο τηρείται.

• Casa dei Vettii: το σπίτι πλούσιας οικογένειας εμπόρων, διακοσμημένο με όμορφα μωσαϊκά:

Πιο πέρα, πίσω από την Porta Ercolano και πολύ κοντά στην έξοδο, βρίσκεται η περίφημη Villa die Misteri. Μέχρι να φτάσει κάποιος εκεί περνά από ένα δρόμο με πολλούς ρωμαϊκούς τάφους, δεξιά κι αριστερά.

Η Villa die Misteri είναι, όπως φαίνεται από την ονομασία της, μία μεγάλη βίλα από τον 2ο αιώνα π.Χ., η οποία σε κατοπινά χρόνια επεκτάθηκε και ανακατασκευάστηκε. Είναι κυρίως γνωστή για τις τοιχογραφείες της, οι οποίες απεικονίζουν διονύσεια μυστήρια.


Σε αυτό το σημείο, αρκετά κουρασμένοι, αφήσαμε την Πομπηία από την έξοδο πίσω από τη Villa die Misteri. Περπατήσαμε περίπου 10 λεπτά έως το σταθμό Pompeji Scavi για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, λίγο αφού έκλεισε για τους επισκέπτες η Πομπηία, κατά τις πέντε δηλαδή το απόγευμα.
Τι να σας περιγράψω από την επιστροφή, χειρότερη από το πρωί που πήγαμε. Πραγματικά, ο ένας πάνω στον άλλο σε τρένο και μετρό. Δεν ξέρω αν η λύση θα ήταν συχνότερα δρομολόγια, αλλά όντως το πήγαινε - έλα με το τρένο ήταν ταλαιπωρία. Άξιζε; άξιζε!

Ήμασταν τόσο ψόφιοι που πήγαμε κατευθείαν στο σούπερ μάρκετ να πάρουμε κάτι να μαγειρέψουμε στο διαμέρισμα. Φανταζόμασταν ότι η Πομπηία θα μας έτρωγε όλη τη μέρα και θα γυρίζαμε κουρασμένοι, γι΄αυτό είχαμε αφήσει τις κρατήσεις για φαγητό για τις επόμενες μέρες.
Περνώντας από τα στενά κοντά στο σπίτι, πήραμε και το γλυκάκι μας για μετά, για να ανεβεί λίγο το ζάχαρο από την ταλαιπώρια.



Με τα γλυκά γενικά στη Νάπολη ξετρελάθηκα, έφαγα ιδιαίτερο δε κόλλημα με τους μπαμπάδες, που δοκίμασα από διάφορα μέρη, αυτά στη φωτό από το Blanco Pasticceria Blanco | Torre Del Greco, Ercolano, Portici, San Giorgio a Cremano, Napoli, Casoria, Volla, Giugliano, Melito, Aversa, Torre Annunziata, Trecase, Boscotrecase, Boscoreale, Terzigno, San Giuseppe Vesuviano, Ottaviano, Poggiomarino, Striano, Angri, Scafati, Pompei, Pagani, Sarno, Nola, Palma Campania, Nocera Inferiore, Nocera Superiore, Cava de' Tirreni, Salerno, Castel San Giorgio, Mercato San Sverino, Fisciano, Baronissi, Pontecagnano, Bellizzi, Battipaglia, Eboli, Campagna, Sicignano, Polla, Atena Lucana, Sala Consilina, Lagonegro, Padula, Potenza, Avellino, Montoro, Serino, Atripalda, Caserta, Benevento, Grottaminarda, Castellammare di Stabia, Vico Equense, Sorrento, Positano, Maiori, Minori, Aversa, Giugliano, Castel Volturno, Licola, Caserta, Benevento, Maddaloni, Campania, Lombardia, Veneto, Piemonte, Toscana, Liguria, Lazio, Umbria, Marche, Abbruzzo, Puglia, Calabria, | Blanco Pasticcieri dal 1891

Το άλλο στη φωτογραφία λέγεται maritozzo con la panna, pas mal.

Όπως ήταν το πρόγραμμά μας ήταν αδύνατο να χωρέσει το Ερκολάνο. Το αφήσαμε για σκ, ουσιαστικά βλέποντας και κάνοντας, αφού αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
Αυτά από την επομένη, για την ώρα ήμασταν κατάκοποι αλλά ευχαριστημένοι.