fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.980
- Likes
- 15.750
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Μετά από αμέτρητες ιστορίες που έχω διαβάσει στο πολυαγαπημένο μου αυτό φόρουμ, πιστεύω πως ήρθε η ώρα να γράψω κι εγώ την πρώτη μου ιστοριούλα…
Κι εγώ δε θυμάμαι από πόσο μικρή ζούσα με τη λαχτάρα της Αμερικής. Την έβλεπα σα τη Γη της Επαγγελίας. Δε ξέρω γιατί. Λίγο το αχανές της έκτασης, λίγο η λατρεία μου για την country μουσική, λίγο το μικρό σπίτι στο λιβάδι,
θα σκάγα αν δεν πατούσα το πόδι μου εκεί.
Τάσεις φυγής είχα από τα 17 μου, ήθελα να πάω στα καράβια. Όλα τα αγαπημένα μου παλιά τραγούδια μιλάνε για ταξίδια και από παιδάκι ακόμα έλεγα : « εγώ θα βρω μια δουλειά που θα μου επιτρέπει να κάνω 3 ταξίδια στο εξωτερικό το χρόνο »
Καλά, μέχρι να μεγαλώσεις θα χεις αλλάξει άποψη 100 φορές, τα ταξίδια είναι κουραστικά, θα δεις… έλεγε η μαμά μου. Πολύ χαίρομαι που τη διέψευσα !!!!
Μια ωραία πρωία μου ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να πάω στην Αμερική για μια έκθεση
( η δουλειά μου είναι διερμηνέας αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή πηγαινοερχόμουν μόνο Ιταλία ) . Κατεβαίνω Αθήνα, κοιμάμαι στα Εξάρχεια σε ένα ξενοδοχείο με κακή ηχομόνωση (…) και το πρωί οδεύω προς την αμερικανική πρεσβεία . –λίγο καιρό μετά ο Γιωργάκης ανακοίνωσε την κατάργηση της βίζα – 
Ήτανε λίγο ψυχοφθόρα διαδικασία. Μετά μου είπανε ότι την ώρα που δίνεις τη συνέντευξη πίσω από τα φιμέ τζάμια σε σημαδεύουν με όπλο. Ποτέ δεν έμαθα αν ισχύει…
Αφού τους έδωσα λοιπόν και τα 10 δαχτυλικά αποτυπώματά μου και αφού με ενημέρωσαν αναλυτικά πόσες φορές και που έμειναν όλα τα μέλη της οικογένειας μου κάθε φορά που επισκέφτηκαν την Αμερική , βγήκα έξω στον αθηναϊκό αέρα που πολύ μου αρέσει και σα γνήσια shopping maniac ακολούθησα το ένστικτο μου και βρέθηκα στο Κολωνάκι. Περιπλανήθηκα λίγο στο θησείο, την ακρόπολη , την περιοχή με τα παλιατζίδικα , την ομόνοια και άλλα μέρη και πήρα το κτελ για Θεσσαλονίκη . Τον άλλο μήνα, και αφού μου ήρθε το διαβατήριο μου στο σπίτι με κούριερ, έκανα την πτήση Θεσσαλονίκη – Αθήνα , Αθήνα – Νέα Υόρκη με Delta και Νέα Υόρκη – Λας Βέγκας με μια άλλη αμερικανική. Οι 11 ώρες μέχρι τη Ν. Υόρκη δεν ήταν τόσο κουραστικές όσο οι 5 μέχρι το Λ.Β. , διότι το αεροσκάφος ήταν πολύ στενάχωρο και δεν υπήρχε γεύμα , οπότε βαρέθηκα . Επίσης, δίπλα μου καθόταν μια Κινέζα υπέρκομψη αλλά με έντονες εντερικές διαταραχές και αηδιαστικές οσμές …
Μετά από 25 ώρες απ’ την ώρα που είχα αφήσει τη Θεσσαλονίκη, το ροζ σταράκι μου πάτησε Αμερικανικό Έδαφος και ένας λυγμός ανέβηκε να με πνίξει που εν τέλει εκδηλώθηκε με τη μορφή ρίγους – μη γίνω και ρόμπα - . Να η Αμερική, το παιδικό μου όνειρο, η Γη της δικής μου Επαγγελίας . « Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη»
Σκέφτηκα….
Έφτασα βραδάκι , είχε ψύχρα , ξηρό κρύο – έρημος γαρ – και πήγα κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Το ολοφώτιστο –όπως πάντα – Λας Βέγκας, σου έκοβε την ανάσα
. Όσα κι αν έχεις ακούσει διαβάσει δει γι’ αυτό το μέρος είναι λίγα. Όποιος δε το δει , δε ξέρει τι τον περιμένει. Τεράστιοι δρόμοι, πεντακάθαροι, αμάξια , λιμουζίνες , κόσμος κάθε φυλής, πανικός με λίγα λόγια. ΄Εμεινα στο παλαιότερο ξενοδοχείο στο 40ό περίπου όροφο, με μια θέα που σου κόβει την ανάσα . Ξύπνησα χαράματα και αντίκρισα ένα υπέροχο ξημέρωμα μες στην έρημο … Πρωινό στο Hilton, με 13 $ , το μεγαλύτερο Hilton του κόσμου .
Είχε και βραδιά με τον Χούλιο Ινγκέσιας. Περιττό να σας πω ότι είχε παγωνιά . Περίμενα ζέστη αλλά ευτυχώς έκανε τις επόμενες μέρες.
Αμέσως μετά το πρωινό πηγαίναμε στην έκθεση ως το απόγευμα και μετά για αχαλίνωτο shopping στα πάμφτηνα – τηρουμένων των αναλογιών – μαγαζιά.
Η ζωή μας κινούνταν μεταξύ φαγητού – λίγης δουλειάς – βόλτα στα ξενοδοχεία και ψώνια , ψώνια , ψώνια … Αλλά άξιζε τον κόπο. Τότε είχε πέσει αρκετά το δολάριο και μας συνέφερε πολύ .
Έβρισκες όλες τις μάρκες σε τιμές για όλα τα βαλάντια. Καλοραμμένες μπλούζες που εδώ τις πληρώνουμε χρυσάφι. Πάνω από 80 ? , ξεκινούσαν από 10 $ , δηλαδή 6 ? . Τρέλλα !!! Tommy Hilfinger, Replay, Levi’s, Burberry, Armani, Banana Republic, Coatch . Lacoste. D & G , Ralph Lauren, DKNY , ο κατάλογος δε τελειώνει . Πήγα με 1 βαλίτσα και γύρισα με 3. Άξιζε όμως τον κόπο γιατί με τα λεφτά που έδωσα εκεί , εδώ ούτε το ¼ δε θα χα πάρει. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σας μιλήσω γι’ αυτό.
Το Λας Βέγκας δεν έχει , φυσικά , αξιοθέατα. Αυτό που αξίζει είναι να δεις το εξωτερικό και το εσωτερικό των ξενοδοχείων. Είναι όλο αυτό το κιτς τόσο όμορφα δομημένο , που γίνεται ωραίο, απαραίτητο. Εκφράζει την απόλυτη υπερβολή, την απόλυτη αμερικανιά. Κόσμος στους δρόμους 24 ώρες το 24. Η πόλη που δε κοιμάται ποτέ. Οποιαδήποτε ώρα είναι η ίδια. Δεν υπάρχουν ρολόγια και παράθυρα μες τα καζίνο (γενικά ) και χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Εγώ δεν έπαιξα γιατί δε μου αρέσει, για έναν φίλο του τζόγου πάντως είναι ο παράδεισος. Το ίδιο και για τους καπνιστές ! Το μόνο που δε βλέπεις είναι παιδιά. Δεν επιτρέπεται ανήλικος στα μπαρ ούτε συνοδεία γονιών.
Κάθε βράδυ γυρνούσαμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Είχα ξεποδαριαστεί αλλά δε με ένοιαζε. Ήθελα να τα δω όλα. Τον πύργο του Άιφελ στο Paris Hotel. Το υπέροχο κάστρο – ξενοδοχείο Exculiber , το Planet Hollywood,το MGM με τα αληθινά λιοντάρια ,το Marriot, το χρυσό Trump, το Venetian με τις γόνδολες και τους Ιταλούς γονδολιέρηδες που τραγουδούσαν Παβαρότι και με έκαναν να κλάψω , Bellagio, Ceasar’s Palace
Και φυσικά το Αιγυπτιακό Λούξορ με τις Μούμιες και τις Πυραμίδες, στο «ρετιρέ »
Του οποίου μένει ο πολυαγαπημένος μου μάγος και Έλληνας στην καταγωγή Chris Angel . Ο περίφημος αυτός που αιωρείται εξαφανίζεται εμφανίζεται και χορεύει παράλληλα στο σόου του οποίου είχα την τύχη να παρευρεθώ.
Φωτογραφίες από το εσωτερικό του Λούξορ απαγορεύονται… Εκεί πήρα και ένα υπέροχο πούρο που κάπνισα μια βραδιά στα κάστρα αναπολώντας την Αμερική και πίνοντας σέρβικη μπύρα. Για τον μπαρμαν που γνώρισα στο αεροπλάνο (Έλληνας) και που προτάθηκε να μου δείξει το Las Vegas “ The VIP way ” δε θέλω να σας μιλήσω . ( Έμαθα πρόσφατα ότι παντρεύεται μια Κινέζα
)
Με πολύ φαγητό, πολύ shopping, πολύ έντονα συναισθήματα, πολύ- χρωμες εικόνες και γεμάτη εμπειρίες κύλησαν οι μέρες μου στην άκρη του κόσμου , όπως λέγαν οι φίλοι μου ότι πήγα. Όταν έφευγα , έχοντας ήδη επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, ξημερώματα , γύρισα να κοιτάξω πίσω μου για τελευταία φορά τα εκατομμύρια πολύχρωμα λαμπάκια. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς … « Θα επιστρέψεις Φενάκι , σίγουρα » , είπα στον εαυτό μου. Και θα το κάνω. (Άλλωστε τι είναι το Λας Βέγκας ; 5 ώρες δρόμος απ’ το Λος Άντζελες, δε θα αξιωθώ κάποια στιγμή να πάω και west coast? )
Ηρέμησα και άρχισα να σκέφτομαι τη Νέα Υόρκη, θα βρισκόμουν στην καρδιά των εξελίξεων, στην πόλη που έχει δώσει αναρίθμητες ευκαιρίες σε ανθρώπους, στην πόλη που κάθε ταξιδιώτης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επισκεφτεί.
Αυτή τη φορά στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε ένα ζευγάρι Ρώσων που δε ξέρανε καθόλου αγγλικά και όταν ερχόταν η πάντα ευγενέστατη αεροσυνοδός να μας ρωτήσει τι θέλουμε να πιούμε , αυτή έλεγε με τη βαριά προφορά της «Καφέεεε» . Ούτε καν coffee δε μπορούσε να πει? Άσε που όλη την ώρα με σκουντούσε και μου έπαιρνε το μερίδιο από το χερούλι – ακουμπιστήρι.:roll: Ευτυχώς είχε και οθόνη το κάθισμα και είδα ένα ωραίο reality , master chef θαρρώ το λέγανε, ήτανε πολύ ενδιαφέρον και σκέφτηκα ότι θα κάνει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα J .
Μ’ αυτά και μ’ αυτά και μετά από καμιά 20 αριά σκαμπίλια με τη διπλανή , προσγειώνομαι στο Μεγάλο Μήλο που είχε φορέσει τα φθινοπωρινά του.
Νέα Υόρκη λοιπόν. Χαράματα ξεκίνησα απ’ το Λας Βέγκας και έφτασα την ώρα του ηλιοβασιλέματος , μιας και έχουν μεγάλη διαφορά ώρας. ( Αν δε κάνω λάθος είναι -7 η Ν.Υ. από Ελλάδα και – 10 το Λ.Β. Και πετυχαίνω ένα υπέροχο ροζ – μωβ αισιόδοξο ηλιοβασίλεμα …. Στην έξοδο μου με πιάνει ένας μαυρούλης και μου λέει ότι μπορεί να μας μεταφέρει με λιμουζίνα η οποία θα μας στοίχιζε πιο λίγα λεφτά από το ταξί . Και όντως είχε δίκαιο. Έτσι λοιπόν το ζήσαμε κι αυτό. Για όποιον βρεθεί στη Νέα Υόρκη, θα τον πετύχει στο αεροδρόμιο κατά πάσα πιθανότητα, τον λένε Dmitris (! ) Brown και είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Διασχίσαμε το Queens , περάσαμε από τις περίφημες γέφυρες του Μανχάταν και μετά από κανένα 45 λεπτό και αρκετή κίνηση βρεθήκαμε στο Κέντρο του Μανχάταν, κάπου κοντά στη 42η οδό με 3η λεωφόρο. Αμέσως παράτησα τις βαλίτσες και πήγα να περιηγηθώ στο παγερό Μανχάταν. Διαπίστωσα ότι όλα ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους ! Τελικά το Μανχάταν είναι μια σταλιά ! Περπατιέται πολύ άνετα , ακόμα και πάνω σε 12 ποντα Manolo’s J Πήγα λοιπόν στην πολύ άσχημη κατά την ταπεινή μου γνώμη Times Square, περπάτησα στη λεωφόρο Broadway, Madison , είδα όλες τις βιτρίνες της 5ης λεωφόρου, οι οποίες ήταν στολισμένες για την ημέρα των Ευχαριστιών που πλησίαζε , έφτασα μέχρι το Central Park, και έξω απ’ τη μπουτίκ του Αρμάνι είδα φώτα . Έκαναν πασαρέλα μέσα. Πάω να κοιτάξω καλύτερα γιατί ήταν λίγο σκοτεινά κλείνοντας την είσοδο, ώσπου αντιλαμβάνομαι μια κάποια κινητικότητα πίσω μου και 2-3 φλας από φωτογραφίες. Δε δίνω και πολύ σημασία, μιας και είναι απίθανο στη Νέα Υόρκη να ΜΗΝ δεις τηλεοπτικά γυρίσματα ή ρεπορτάζ στους δρόμους .Και τότε νιώθω αυτή την κινητικότητα να έρχεται έντονα προς το μέρος μου και ένα χέρι στην πλάτη μου να με σπρώχνει απαλά κι ευγενικά λέγοντας μου « Excuse me ». και τότε τον είδα : ένα κοντό αστείο ανθρωπάκι με υποχθόνιο χαμόγελο αλλά ευγενική φυσιογνωμία ακολουθούμενος από 2 μπράβους. Τα έχασα. Ψέλλισα ένα ξερό « α » κι έκανα στην άκρη . Και μετά το «α» το χέρι μου σηκώθηκε προς τη μεριά που έφευγε το ανθρωπάκι και το α έγινε «οοοοοο…» Δε μου ερχόταν το όνομα Είχα σαστίσει . Και τότε 2 πιο κουλ τυπάδες μου λένε : « Ben Stiller !!! »
Ο γνωστός κωμικός . Ένας απλός άνθρωπος, αστέρας , ωστόσο του Χόλιγουντ. Αυτή είναι η Νέα Υόρκη. Κοινοί θνητοί και διάσημοι όλοι στο ίδιο καζάνι. Τις επόμενες μέρες επισκεφτήκαμε το σημείο 0 εκεί δηλαδή που ήταν οι δίδυμοι πύργοι , όπου η ζωή κυλά κανονικά. Πήραμε και το μαυρούλη μαζί μας με τη λιμουζίνα να μας ξεναγεί και μας είπε για μια ελληνική ( ίσως εννοούσε ορθόδοξη ) εκκλησία η οποία ήταν το μόνο κτήριο που δεν έπαθε τίποτα με την πτώση των πύργων . Κι ενώ εμείς αρχίσαμε να μιλάμε για τον Μαικλ Μουρ και τη θεωρία συνωμοσίας όσον αφορά το πόσο στημένη ήταν η αεροπειρατεία αυτή και ότι είχε σκοπό να συσπειρώσει τη μάζα των Αμερικανών ο μαυρούλης μας έλεγε πόσο κακό τους έχει κάνει σαν έθνος εκείνη η ημέρα και πόσο απαίσιος είναι ο Μπιν Λάντεν . Τον ρωτήσαμε τη γνώμη του για τα ντοκιμαντέρ του Μαικλ Μουρ και άλλων που παρουσιάζουν μιαν άλλη εικόνα και δεν ήξερε τίποτα !!! Μου έδινε την εντύπωση ότι φορούσε παρωπίδες και το γούσταρε κι όλας. Τι να πεις?
Έτσι λοιπόν κυλήσαν οι μέρες μας. Είδαμε το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών το –κιτς – άγαλμα της ελευθερίας. Πήγαμε να φάμε στην Αστόρια , στο Σταμάτη . – εκεί η καρδιά μου πόνεσε με τους ομογενείς. Ζητούσαν να μάθουν πώς τα περνάμε στην πατρίδα … Τι μελαγχολία !
Δε χόρταινα το Central Park. Κατάμεστο από πεσμένα κιτρινισμένα φύλλα, με κόσμο που έκανε πικ νικ ή βαρκάδα . Με κόσμο που έβγαζε βόλτα το σκύλο ή το γάτο του
( !) , με άμαξες και αμαξάδες με τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Κι εκεί να και ο ζωολογικός κήπος. Ξετρελαμένη εγώ , τρέχω να μπω μέσα και ετοιμάζομαι ψυχολογικά να δω τον Alex, το Melman τη Gloria και τα πλασματάκια από την ταινία Μαδαγασκάρη…. Απάτη ! Αίσχος ! Ούτε λιοντάρια ούτε ιπποπόταμο ούτε καμηλοπάρδαλη. Πάλι καλά που είχε τους λεμούριους.
Εδώ να πω ότι η Μαδαγασκάρη ήταν το αγαπημένο παιδικό της κόρης μου όταν ήταν 3 χρονών και το βλέπαμε περίπου 2 φορές τη μέρα οπότε είχα μάθει και όλες τις ατάκες απ’ έξω. ( για τους μυημένους : « τα πόντια τα πόντια ντε σου το είπα για τα πόντια » « πότε τα κοιμηθείς μπρεεεε κλπ )
Τι στεναχώρια τράβηξα με το ζωολογικό δε λέγεται… Κρίμα να κοροϊδεύουν έτσι τα παιδάκια… (ομολογουμένως το αττικό πάρκο είναι πολύ πιο ωραίο και μ μεγαλύτερη ποικιλία ! )
Επίσης πήγαμε στο πρώτο τζαζ κλαμπ . στο πανεπιστήμιο Κολούμπια . στο Σόχο ( δε μου άρεσε ) στην China Town στη Μικρή Ιταλία (Καμιά σχέση ) . Κι εκεί μου ήρθε η έμπνευση!! Θα έψαχνα να βρω το διαμέρισμα της Carrie Bradshaw από την πιο αγαπημένη γυναικεία σειρά Sex and the city . Να ‘ναι καλά το διαδύκτιο που το προσφέρουν απλόχερα στους δρόμους του Μανχάταν . Ήμουν πολύ κοντά !! Πήρα το χάρτη και κατευθύνθηκα προς θάλασσα . Και μια Θεσσαλονικιά ξέρει πάντα πώς να βρει τη θάλασσα ! Perry Street 60 κάτι ο αριθμός. Σα τρελή έκανα όταν το βρήκα. Και ήταν αυτό! Είχε και αλυσίδα από έξω να μην πατάνε. Πάντως εκείνη η γειτονιά ήταν πανέμορφη , αλλά τα ενοίκια πολύ τσουχτερά . 3000 $ το μήνα το δυάρι, και πάνω. Από όλο το ταξίδι μου πάντως , εκείνη ήταν η πιο ωραία στιγμή…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά περάσανε και οι μέρες και γύρισα πίσω με βαρβάτο τζετ λανγκ – μάλλον επειδή δεν ήθελα να γυρίσω το πέρασα τόσο βαριά ) Αυτό ήταν λοιπόν το ταξίδι μου προς το αμερικανικό όνειρο, στη χώρα της υπερβολής.
Αν θα ξαναπήγαινα ? Βεβαίως. Είναι εμπειρία ζωής. Αλλά την επόμενη φορά δε θα ήμουν τόσο υπερκαταναλωτικό ον. Είμαι απλός άνθρωπος και οι υπερβολές δε μου πάνε. Στη χώρα της αφθονίας και των ατελείωτων μπουφέ , τα 4/ 6 του φαγητού σε καθημερινή βάση πετιούνται. Οι παχύσαρκοι είναι αμέτρητοι και «αφύσικοι »
Οι γυναίκες έχουν κυτταρίτιδα και τα αγόρια της παρέας δε βρήκαν ούτε μία με ωραία οπίσθια . Τα παιδιά τα έχουν όλα στα πόδια τους και γίνονται κακομαθημένα. Οι ρυθμοί είναι εξαντλητικά γρήγοροι και απάνθρωποι. Τις καθημερινές 11 η ώρα τη νύχτα δε περπατάει ψυχή στο Μανχάταν. Μόνο οι άστεγοι. Και πώς αντέχουν με τόσο κρύο?...
Έφυγα γοητευμένη κι ευχαριστημένη για την εμπειρία αυτή. Και με τύψεις όμως για τα έξοδα. Κι ένα μεγάλο γιατί που ίσως ποτέ δε θα βρει απάντηση : « Γιατί αυτό το κωλο- φαΐ που περισσεύει δε το στέλνουν στην Αφρική να σώσουν τα παιδάκια που πεινάνε….
Κι εγώ δε θυμάμαι από πόσο μικρή ζούσα με τη λαχτάρα της Αμερικής. Την έβλεπα σα τη Γη της Επαγγελίας. Δε ξέρω γιατί. Λίγο το αχανές της έκτασης, λίγο η λατρεία μου για την country μουσική, λίγο το μικρό σπίτι στο λιβάδι,
θα σκάγα αν δεν πατούσα το πόδι μου εκεί. Τάσεις φυγής είχα από τα 17 μου, ήθελα να πάω στα καράβια. Όλα τα αγαπημένα μου παλιά τραγούδια μιλάνε για ταξίδια και από παιδάκι ακόμα έλεγα : « εγώ θα βρω μια δουλειά που θα μου επιτρέπει να κάνω 3 ταξίδια στο εξωτερικό το χρόνο »
Καλά, μέχρι να μεγαλώσεις θα χεις αλλάξει άποψη 100 φορές, τα ταξίδια είναι κουραστικά, θα δεις… έλεγε η μαμά μου. Πολύ χαίρομαι που τη διέψευσα !!!!
Μια ωραία πρωία μου ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να πάω στην Αμερική για μια έκθεση
( η δουλειά μου είναι διερμηνέας αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή πηγαινοερχόμουν μόνο Ιταλία ) . Κατεβαίνω Αθήνα, κοιμάμαι στα Εξάρχεια σε ένα ξενοδοχείο με κακή ηχομόνωση (…) και το πρωί οδεύω προς την αμερικανική πρεσβεία . –λίγο καιρό μετά ο Γιωργάκης ανακοίνωσε την κατάργηση της βίζα – Ήτανε λίγο ψυχοφθόρα διαδικασία. Μετά μου είπανε ότι την ώρα που δίνεις τη συνέντευξη πίσω από τα φιμέ τζάμια σε σημαδεύουν με όπλο. Ποτέ δεν έμαθα αν ισχύει…
Αφού τους έδωσα λοιπόν και τα 10 δαχτυλικά αποτυπώματά μου και αφού με ενημέρωσαν αναλυτικά πόσες φορές και που έμειναν όλα τα μέλη της οικογένειας μου κάθε φορά που επισκέφτηκαν την Αμερική , βγήκα έξω στον αθηναϊκό αέρα που πολύ μου αρέσει και σα γνήσια shopping maniac ακολούθησα το ένστικτο μου και βρέθηκα στο Κολωνάκι. Περιπλανήθηκα λίγο στο θησείο, την ακρόπολη , την περιοχή με τα παλιατζίδικα , την ομόνοια και άλλα μέρη και πήρα το κτελ για Θεσσαλονίκη . Τον άλλο μήνα, και αφού μου ήρθε το διαβατήριο μου στο σπίτι με κούριερ, έκανα την πτήση Θεσσαλονίκη – Αθήνα , Αθήνα – Νέα Υόρκη με Delta και Νέα Υόρκη – Λας Βέγκας με μια άλλη αμερικανική. Οι 11 ώρες μέχρι τη Ν. Υόρκη δεν ήταν τόσο κουραστικές όσο οι 5 μέχρι το Λ.Β. , διότι το αεροσκάφος ήταν πολύ στενάχωρο και δεν υπήρχε γεύμα , οπότε βαρέθηκα . Επίσης, δίπλα μου καθόταν μια Κινέζα υπέρκομψη αλλά με έντονες εντερικές διαταραχές και αηδιαστικές οσμές …
Μετά από 25 ώρες απ’ την ώρα που είχα αφήσει τη Θεσσαλονίκη, το ροζ σταράκι μου πάτησε Αμερικανικό Έδαφος και ένας λυγμός ανέβηκε να με πνίξει που εν τέλει εκδηλώθηκε με τη μορφή ρίγους – μη γίνω και ρόμπα - . Να η Αμερική, το παιδικό μου όνειρο, η Γη της δικής μου Επαγγελίας . « Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη»
Σκέφτηκα….
Έφτασα βραδάκι , είχε ψύχρα , ξηρό κρύο – έρημος γαρ – και πήγα κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Το ολοφώτιστο –όπως πάντα – Λας Βέγκας, σου έκοβε την ανάσα
. Όσα κι αν έχεις ακούσει διαβάσει δει γι’ αυτό το μέρος είναι λίγα. Όποιος δε το δει , δε ξέρει τι τον περιμένει. Τεράστιοι δρόμοι, πεντακάθαροι, αμάξια , λιμουζίνες , κόσμος κάθε φυλής, πανικός με λίγα λόγια. ΄Εμεινα στο παλαιότερο ξενοδοχείο στο 40ό περίπου όροφο, με μια θέα που σου κόβει την ανάσα . Ξύπνησα χαράματα και αντίκρισα ένα υπέροχο ξημέρωμα μες στην έρημο … Πρωινό στο Hilton, με 13 $ , το μεγαλύτερο Hilton του κόσμου . Είχε και βραδιά με τον Χούλιο Ινγκέσιας. Περιττό να σας πω ότι είχε παγωνιά . Περίμενα ζέστη αλλά ευτυχώς έκανε τις επόμενες μέρες.
Αμέσως μετά το πρωινό πηγαίναμε στην έκθεση ως το απόγευμα και μετά για αχαλίνωτο shopping στα πάμφτηνα – τηρουμένων των αναλογιών – μαγαζιά.
Η ζωή μας κινούνταν μεταξύ φαγητού – λίγης δουλειάς – βόλτα στα ξενοδοχεία και ψώνια , ψώνια , ψώνια … Αλλά άξιζε τον κόπο. Τότε είχε πέσει αρκετά το δολάριο και μας συνέφερε πολύ .
Έβρισκες όλες τις μάρκες σε τιμές για όλα τα βαλάντια. Καλοραμμένες μπλούζες που εδώ τις πληρώνουμε χρυσάφι. Πάνω από 80 ? , ξεκινούσαν από 10 $ , δηλαδή 6 ? . Τρέλλα !!! Tommy Hilfinger, Replay, Levi’s, Burberry, Armani, Banana Republic, Coatch . Lacoste. D & G , Ralph Lauren, DKNY , ο κατάλογος δε τελειώνει . Πήγα με 1 βαλίτσα και γύρισα με 3. Άξιζε όμως τον κόπο γιατί με τα λεφτά που έδωσα εκεί , εδώ ούτε το ¼ δε θα χα πάρει. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σας μιλήσω γι’ αυτό.
Το Λας Βέγκας δεν έχει , φυσικά , αξιοθέατα. Αυτό που αξίζει είναι να δεις το εξωτερικό και το εσωτερικό των ξενοδοχείων. Είναι όλο αυτό το κιτς τόσο όμορφα δομημένο , που γίνεται ωραίο, απαραίτητο. Εκφράζει την απόλυτη υπερβολή, την απόλυτη αμερικανιά. Κόσμος στους δρόμους 24 ώρες το 24. Η πόλη που δε κοιμάται ποτέ. Οποιαδήποτε ώρα είναι η ίδια. Δεν υπάρχουν ρολόγια και παράθυρα μες τα καζίνο (γενικά ) και χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Εγώ δεν έπαιξα γιατί δε μου αρέσει, για έναν φίλο του τζόγου πάντως είναι ο παράδεισος. Το ίδιο και για τους καπνιστές ! Το μόνο που δε βλέπεις είναι παιδιά. Δεν επιτρέπεται ανήλικος στα μπαρ ούτε συνοδεία γονιών.
Κάθε βράδυ γυρνούσαμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Είχα ξεποδαριαστεί αλλά δε με ένοιαζε. Ήθελα να τα δω όλα. Τον πύργο του Άιφελ στο Paris Hotel. Το υπέροχο κάστρο – ξενοδοχείο Exculiber , το Planet Hollywood,το MGM με τα αληθινά λιοντάρια ,το Marriot, το χρυσό Trump, το Venetian με τις γόνδολες και τους Ιταλούς γονδολιέρηδες που τραγουδούσαν Παβαρότι και με έκαναν να κλάψω , Bellagio, Ceasar’s Palace
Και φυσικά το Αιγυπτιακό Λούξορ με τις Μούμιες και τις Πυραμίδες, στο «ρετιρέ »
Του οποίου μένει ο πολυαγαπημένος μου μάγος και Έλληνας στην καταγωγή Chris Angel . Ο περίφημος αυτός που αιωρείται εξαφανίζεται εμφανίζεται και χορεύει παράλληλα στο σόου του οποίου είχα την τύχη να παρευρεθώ.
Φωτογραφίες από το εσωτερικό του Λούξορ απαγορεύονται… Εκεί πήρα και ένα υπέροχο πούρο που κάπνισα μια βραδιά στα κάστρα αναπολώντας την Αμερική και πίνοντας σέρβικη μπύρα. Για τον μπαρμαν που γνώρισα στο αεροπλάνο (Έλληνας) και που προτάθηκε να μου δείξει το Las Vegas “ The VIP way ” δε θέλω να σας μιλήσω . ( Έμαθα πρόσφατα ότι παντρεύεται μια Κινέζα
) Με πολύ φαγητό, πολύ shopping, πολύ έντονα συναισθήματα, πολύ- χρωμες εικόνες και γεμάτη εμπειρίες κύλησαν οι μέρες μου στην άκρη του κόσμου , όπως λέγαν οι φίλοι μου ότι πήγα. Όταν έφευγα , έχοντας ήδη επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, ξημερώματα , γύρισα να κοιτάξω πίσω μου για τελευταία φορά τα εκατομμύρια πολύχρωμα λαμπάκια. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς … « Θα επιστρέψεις Φενάκι , σίγουρα » , είπα στον εαυτό μου. Και θα το κάνω. (Άλλωστε τι είναι το Λας Βέγκας ; 5 ώρες δρόμος απ’ το Λος Άντζελες, δε θα αξιωθώ κάποια στιγμή να πάω και west coast? )
Ηρέμησα και άρχισα να σκέφτομαι τη Νέα Υόρκη, θα βρισκόμουν στην καρδιά των εξελίξεων, στην πόλη που έχει δώσει αναρίθμητες ευκαιρίες σε ανθρώπους, στην πόλη που κάθε ταξιδιώτης που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επισκεφτεί.
Αυτή τη φορά στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε ένα ζευγάρι Ρώσων που δε ξέρανε καθόλου αγγλικά και όταν ερχόταν η πάντα ευγενέστατη αεροσυνοδός να μας ρωτήσει τι θέλουμε να πιούμε , αυτή έλεγε με τη βαριά προφορά της «Καφέεεε»
. Ούτε καν coffee δε μπορούσε να πει? Άσε που όλη την ώρα με σκουντούσε και μου έπαιρνε το μερίδιο από το χερούλι – ακουμπιστήρι.:roll: Ευτυχώς είχε και οθόνη το κάθισμα και είδα ένα ωραίο reality , master chef θαρρώ το λέγανε, ήτανε πολύ ενδιαφέρον και σκέφτηκα ότι θα κάνει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα J .Μ’ αυτά και μ’ αυτά και μετά από καμιά 20 αριά σκαμπίλια με τη διπλανή , προσγειώνομαι στο Μεγάλο Μήλο που είχε φορέσει τα φθινοπωρινά του.
Νέα Υόρκη λοιπόν. Χαράματα ξεκίνησα απ’ το Λας Βέγκας και έφτασα την ώρα του ηλιοβασιλέματος , μιας και έχουν μεγάλη διαφορά ώρας. ( Αν δε κάνω λάθος είναι -7 η Ν.Υ. από Ελλάδα και – 10 το Λ.Β. Και πετυχαίνω ένα υπέροχο ροζ – μωβ αισιόδοξο ηλιοβασίλεμα …. Στην έξοδο μου με πιάνει ένας μαυρούλης και μου λέει ότι μπορεί να μας μεταφέρει με λιμουζίνα η οποία θα μας στοίχιζε πιο λίγα λεφτά από το ταξί . Και όντως είχε δίκαιο. Έτσι λοιπόν το ζήσαμε κι αυτό. Για όποιον βρεθεί στη Νέα Υόρκη, θα τον πετύχει στο αεροδρόμιο κατά πάσα πιθανότητα, τον λένε Dmitris (! ) Brown και είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Διασχίσαμε το Queens , περάσαμε από τις περίφημες γέφυρες του Μανχάταν και μετά από κανένα 45 λεπτό και αρκετή κίνηση βρεθήκαμε στο Κέντρο του Μανχάταν, κάπου κοντά στη 42η οδό με 3η λεωφόρο. Αμέσως παράτησα τις βαλίτσες και πήγα να περιηγηθώ στο παγερό Μανχάταν. Διαπίστωσα ότι όλα ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους ! Τελικά το Μανχάταν είναι μια σταλιά ! Περπατιέται πολύ άνετα , ακόμα και πάνω σε 12 ποντα Manolo’s J Πήγα λοιπόν στην πολύ άσχημη κατά την ταπεινή μου γνώμη Times Square, περπάτησα στη λεωφόρο Broadway, Madison , είδα όλες τις βιτρίνες της 5ης λεωφόρου, οι οποίες ήταν στολισμένες για την ημέρα των Ευχαριστιών που πλησίαζε , έφτασα μέχρι το Central Park, και έξω απ’ τη μπουτίκ του Αρμάνι είδα φώτα . Έκαναν πασαρέλα μέσα. Πάω να κοιτάξω καλύτερα γιατί ήταν λίγο σκοτεινά κλείνοντας την είσοδο, ώσπου αντιλαμβάνομαι μια κάποια κινητικότητα πίσω μου και 2-3 φλας από φωτογραφίες. Δε δίνω και πολύ σημασία, μιας και είναι απίθανο στη Νέα Υόρκη να ΜΗΝ δεις τηλεοπτικά γυρίσματα ή ρεπορτάζ στους δρόμους .Και τότε νιώθω αυτή την κινητικότητα να έρχεται έντονα προς το μέρος μου και ένα χέρι στην πλάτη μου να με σπρώχνει απαλά κι ευγενικά λέγοντας μου « Excuse me ». και τότε τον είδα : ένα κοντό αστείο ανθρωπάκι με υποχθόνιο χαμόγελο αλλά ευγενική φυσιογνωμία ακολουθούμενος από 2 μπράβους.
Τα έχασα. Ψέλλισα ένα ξερό « α » κι έκανα στην άκρη . Και μετά το «α» το χέρι μου σηκώθηκε προς τη μεριά που έφευγε το ανθρωπάκι και το α έγινε «οοοοοο…» Δε μου ερχόταν το όνομα Είχα σαστίσει . Και τότε 2 πιο κουλ τυπάδες μου λένε : « Ben Stiller !!! » Ο γνωστός κωμικός . Ένας απλός άνθρωπος, αστέρας , ωστόσο του Χόλιγουντ. Αυτή είναι η Νέα Υόρκη. Κοινοί
θνητοί και διάσημοι όλοι στο ίδιο καζάνι. Τις επόμενες μέρες επισκεφτήκαμε το σημείο 0 εκεί δηλαδή που ήταν οι δίδυμοι πύργοι , όπου η ζωή κυλά κανονικά. Πήραμε και το μαυρούλη μαζί μας με τη λιμουζίνα να μας ξεναγεί και μας είπε για μια ελληνική ( ίσως εννοούσε ορθόδοξη ) εκκλησία η οποία ήταν το μόνο κτήριο που δεν έπαθε τίποτα με την πτώση των πύργων . Κι ενώ εμείς αρχίσαμε να μιλάμε για τον Μαικλ Μουρ και τη θεωρία συνωμοσίας όσον αφορά το πόσο στημένη ήταν η αεροπειρατεία αυτή και ότι είχε σκοπό να συσπειρώσει τη μάζα των Αμερικανών ο μαυρούλης μας έλεγε πόσο κακό τους έχει κάνει σαν έθνος εκείνη η ημέρα και πόσο απαίσιος είναι ο Μπιν Λάντεν . Τον ρωτήσαμε τη γνώμη του για τα ντοκιμαντέρ του Μαικλ Μουρ και άλλων που παρουσιάζουν μιαν άλλη εικόνα και δεν ήξερε τίποτα !!! Μου έδινε την εντύπωση ότι φορούσε παρωπίδες και το γούσταρε κι όλας. Τι να πεις?Έτσι λοιπόν κυλήσαν οι μέρες μας. Είδαμε το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών το –κιτς – άγαλμα της ελευθερίας. Πήγαμε να φάμε στην Αστόρια , στο Σταμάτη . – εκεί η καρδιά μου πόνεσε με τους ομογενείς. Ζητούσαν να μάθουν πώς τα περνάμε στην πατρίδα … Τι μελαγχολία !
Δε χόρταινα το Central Park. Κατάμεστο από πεσμένα κιτρινισμένα φύλλα, με κόσμο που έκανε πικ νικ ή βαρκάδα . Με κόσμο που έβγαζε βόλτα το σκύλο ή το γάτο του
( !) , με άμαξες και αμαξάδες με τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Κι εκεί να και ο ζωολογικός κήπος. Ξετρελαμένη εγώ , τρέχω να μπω μέσα και ετοιμάζομαι ψυχολογικά να δω τον Alex, το Melman τη Gloria και τα πλασματάκια από την ταινία Μαδαγασκάρη…. Απάτη ! Αίσχος ! Ούτε λιοντάρια ούτε ιπποπόταμο ούτε καμηλοπάρδαλη. Πάλι καλά που είχε τους λεμούριους.
Εδώ να πω ότι η Μαδαγασκάρη ήταν το αγαπημένο παιδικό της κόρης μου όταν ήταν 3 χρονών και το βλέπαμε περίπου 2 φορές τη μέρα οπότε είχα μάθει και όλες τις ατάκες απ’ έξω. ( για τους μυημένους : « τα πόντια τα πόντια ντε σου το είπα για τα πόντια » « πότε τα κοιμηθείς μπρεεεε κλπ )
Τι στεναχώρια τράβηξα με το ζωολογικό δε λέγεται… Κρίμα να κοροϊδεύουν έτσι τα παιδάκια… (ομολογουμένως το αττικό πάρκο είναι πολύ πιο ωραίο και μ μεγαλύτερη ποικιλία ! )
Επίσης πήγαμε στο πρώτο τζαζ κλαμπ . στο πανεπιστήμιο Κολούμπια . στο Σόχο ( δε μου άρεσε ) στην China Town στη Μικρή Ιταλία (Καμιά σχέση ) . Κι εκεί μου ήρθε η έμπνευση!! Θα έψαχνα να βρω το διαμέρισμα της Carrie Bradshaw από την πιο αγαπημένη γυναικεία σειρά Sex and the city . Να ‘ναι καλά το διαδύκτιο που το προσφέρουν απλόχερα στους δρόμους του Μανχάταν . Ήμουν πολύ κοντά !! Πήρα το χάρτη και κατευθύνθηκα προς θάλασσα . Και μια Θεσσαλονικιά ξέρει πάντα πώς να βρει τη θάλασσα ! Perry Street 60 κάτι ο αριθμός. Σα τρελή έκανα όταν το βρήκα. Και ήταν αυτό! Είχε και αλυσίδα από έξω να μην πατάνε. Πάντως εκείνη η γειτονιά ήταν πανέμορφη , αλλά τα ενοίκια πολύ τσουχτερά . 3000 $ το μήνα το δυάρι, και πάνω. Από όλο το ταξίδι μου πάντως , εκείνη ήταν η πιο ωραία στιγμή…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά περάσανε και οι μέρες και γύρισα πίσω με βαρβάτο τζετ λανγκ – μάλλον επειδή δεν ήθελα να γυρίσω το πέρασα τόσο βαριά ) Αυτό ήταν λοιπόν το ταξίδι μου προς το αμερικανικό όνειρο, στη χώρα της υπερβολής.
Αν θα ξαναπήγαινα ? Βεβαίως. Είναι εμπειρία ζωής. Αλλά την επόμενη φορά δε θα ήμουν τόσο υπερκαταναλωτικό ον. Είμαι απλός άνθρωπος και οι υπερβολές δε μου πάνε. Στη χώρα της αφθονίας και των ατελείωτων μπουφέ , τα 4/ 6 του φαγητού σε καθημερινή βάση πετιούνται. Οι παχύσαρκοι είναι αμέτρητοι και «αφύσικοι »
Οι γυναίκες έχουν κυτταρίτιδα και τα αγόρια της παρέας δε βρήκαν ούτε μία με ωραία οπίσθια . Τα παιδιά τα έχουν όλα στα πόδια τους και γίνονται κακομαθημένα. Οι ρυθμοί είναι εξαντλητικά γρήγοροι και απάνθρωποι. Τις καθημερινές 11 η ώρα τη νύχτα δε περπατάει ψυχή στο Μανχάταν. Μόνο οι άστεγοι. Και πώς αντέχουν με τόσο κρύο?...
Έφυγα γοητευμένη κι ευχαριστημένη για την εμπειρία αυτή. Και με τύψεις όμως για τα έξοδα. Κι ένα μεγάλο γιατί που ίσως ποτέ δε θα βρει απάντηση : « Γιατί αυτό το κωλο- φαΐ που περισσεύει δε το στέλνουν στην Αφρική να σώσουν τα παιδάκια που πεινάνε….
