Αυστρία Γαλλία Γερμανία Ιταλία Τσεχική Δημοκρατία MotoEurope 2023 - Ο μοναχικός περιπλανώμενος περιπλανιέται ξανά.

[VADIM]

Ήταν τέλη του περυσινού Απριλίου, όταν εδέησα να αποφασίσω οριστικά το MotoEurope 2023 να είναι φθινοπωρινό, μήπως και αλλάξει η τύχη μου και δεν έχω τα τερτίπια του καιρού του προηγούμενου MotoEurope (Αυστρία - Γαλλία - Γερμανία - Ελβετία - Ιταλία - Λουξεμβούργο - Μοναχικός περιπλανώμενος στις ακρογωνιές της Ευρώπης) . Βέβαια αυτή η καθυστέρηση στην απόφαση είχε τις συνέπειές της, αφού δεν υπήρχε ούτε για δείγμα ελεύθερη καμπίνα για Βενετία μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Μοιραία λοιπόν στράφηκα στη δεύτερη εναλλακτική (η τρίτη ήταν το Μπρίντιζι) και έκλεισα για Ανκόνα με ημερομηνία αναχώρησης τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου ώρα 17.30 και άφιξη την επομένη, γύρω στις 14.00. Επιπρόσθετα, οριστικοποίησα και το σχεδιασμό των πρώτων τεσσάρων διανυκτερεύσεων (με δωρεάν ακύρωση βέβαια), την πρώτη στη Μάντοβα, τη δεύτερη εκεί ψηλά στους Δολομίτες και τις επόμενες δύο στο Σάλτσμπουργκ.

Και αυτή τη φορά θα ταξιδέψω χωρίς μοτοσυκλετιστική παρέα, αφού μετά από τόσα μοναχικά ταξίδια είμαι βέβαιος πια ότι αυτός ο τρόπος ταξιδιού μου προσφέρει μια πρωτόγνωρη μορφή χαράς. Λατρεύω το να μην είμαι υποχρεωμένος να τηρήσω κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο ομάδας. Με γοητεύουν οι παρεκκλίσεις από την πορεία μου που αποφασίζω την τελευταία στιγμή, που δεν ξέρω πού θα με βγάλουν, αλλά πολλάκις μου έχουν γνωρίσει κάμποσα διαμαντάκια της Ευρωπαϊκής φύσης. Λατρεύω ακόμη κι αυτό το όποιο άγχος που μου προκαλεί κάποιες φορές η σκέψη ότι είμαι μόνος εκεί έξω και αν συμβεί κάτι σε καμιά ερημιά, θα πρέπει να βασιστώ μόνο στον εαυτό μου. Νομίζω ότι το ίδιο αισθάνεται και η "μπέμπα" μου,....

.... η οποία, μετά από τόσα ταξιδιάρικα χιλιόμετρα, είναι στην πιο ώριμη φάση της. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι το πείσμα της να αρνείται να επιστρέψει στο ξενοδοχείο, όταν απολαμβάνει στριφτερούς αλπικούς δρόμους.

Φτάνοντας στα τέλη Αυγούστου - κι ενώ οι μετεωρολογικές προβλέψεις για τις ευρωπαϊκές ακρογωνιές που σκόπευα να κινηθώ τις πρώτες μέρες ήταν εξαιρετικές - αρχίζει να εντείνεται η συζήτηση για την επερχόμενη στα μέρη μας κακοκαιρία ΝΤΑΝΙΕΛ, που σταδιακά αναβαθμίζεται σε ακραίο καιρικό φαινόμενο με επικίνδυνες διαστάσεις. Χωρίς να μπορώ να φανταστώ βέβαια τα οδυνηρά γεγονότα που ακολούθησαν, αγωνιούσα μόνο να προλάβω να μπω στο φέρρυ πριν φθάσει ο Ντάνιελ στην Αχαία. Η αναχώρηση είχε προγραμματισθεί για τις 17.30, εγώ θα ήμουν ήδη εκεί δύο ώρες νωρίτερα και η κακοκαιρία θα έφθανε στην Πάτρα γύρω στις 15.00. Οπότε όλα καλά? Όχι δα.... σιγά μη γλύτωνα το suspense και σ' αυτό το ταξίδι.

Την παραμονή, Κυριακή μεσημέρι, κι ενώ μάζευα τα μπαγκάζια μου..."σκάει" στο κινητό μου από την ΑΝΕΚ αυτό το μήνυμα:

Ψυχρολουσία! ... και άμεσος επανασχεδιασμός:

• Κλείνω διανυκτέρευση για την Τρίτη σε ξενοδοχείο 30 χλμ βόρεια της Ανκόνας, σε μια παραλιακή και τουριστική πόλη, τη Senigallia, με δυνατότητα check-in μέχρι τις 23.00, υπολογίζοντας να έχω βγει από το ferry γύρω στις 22.00.
• Ακυρώνω την κράτηση της ίδιας μέρας στη Μάντοβα (θα την απολαύσω σε επόμενο ταξίδι).
• Το τελευταίο θέμα που ανέκυπτε με την αλλαγή της ΑΝΕΚ είχε να κάνει με την κακοκαιρία Ντάνιελ. Οι επικαιροποιημένες μετεωρολογικές προβλέψεις μίλαγαν για έντονη βροχή στην Πάτρα από τις 14.00 της Δευτέρας. Οπότε έπρεπε να είμαι εκεί νωρίς το μεσημέρι και να έχω βρει μια στεγνή γωνιά για μένα και τη μπέμπα μου, για τις 7-8 ώρες που θα μεσολαβούσαν μέχρι τις 21.00 περίπου που θα έμπαινα στο ferry. Και η φιλόξενη αυτή γωνιά ήταν ένα ξενοδοχείο με κλειστό parking (το Airotel Patras Smart), μόλις 3 χλμ από το λιμάνι, στο οποίο έκανα κράτηση με ένα λογικό αντίτιμο.

Ημέρες 1η & 2η (Πάτρα - Ανκόνα)

Τα πράγματα έγιναν όπως προβλέπονταν. Κατά τις 14.30 έφτασε στην Πάτρα αστράφτοντας και βροντώντας ο "κύριος Ντάνιελ", αλλά με βρήκε αραχτό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου να χαζεύω την έντονη βροχή, αγκομαχώντας να χωνέψω κάτι πιτόγυρα.

Το check-in είχα φροντίσει να το κάνω από το μεσημέρι, οπότε κατά τις 20.30, εκμεταλλευόμενος μια μικρή μείωση στην ένταση της βροχόπτωσης, μπαίνω στο λιμάνι, για να βρω μια μακριά ουρά από Ι.Χ. σε αναμονή, μέχρι να τακτοποιηθούν πρώτα τα φορτηγά. Ευτυχώς, οι καλοί τελωνειακοί υπάλληλοι - μολονότι δεν επιτρέπεται η παραμονή τρίτων - παραχωρούν ένα τμήμα του σκεπασμένου χώρου ελέγχου στους μοτοσυκλετιστές και στις μηχανές μας, μέχρι να μπούμε στο ferry.

Αναμένοντας, γνωρίζω αυτό το συμπαθέστατο ζευγαράκι....

....που επιστρέφει στην πατρίδα του τη Φλωρεντία, μετά από mototouring στην Ελλάδα. Και μάλιστα δεν γύρισαν τη χώρα μας "δικάβαλο", αλλά ο καθένας με τη μηχανή του.

Άλλο ένα χαλαρό ταξίδι στην ήρεμη Αδριατική και 24 ώρες αργότερα βγαίνω στην όμορφα φωτισμένη Ανκόνα...

.... και σπεύδω να διανύσω στους έρημους δρόμους τα 30 χλμ που με χωρίζουν από το σημερινό μου κατάλυμα.

Ημέρα 3η (Ανκόνα - Δολομιτικές Άλπεις)

Έχω ξυπνήσει απ΄ τα άγρια χαράματα, από το μπαλκονάκι του δωματίου χαζεύω την ατέλειωτη ακτογραμμή, μια υπέρλαμπρη μέρα ξημερώνει κι εγώ γι' άλλη μια φορά, ανυπόμονος σαν μικρό παιδί, είμαι πανέτοιμος να βγω στους δρόμους. Στα αυτιά μου αρχίζει να παίζει το free bird των Lynyrd Skynyrd και αποχαιρετάω τη Senigallia.

Σε σχέση με τα προηγούμενα οδοιπορικά μου, στα οποία συνήθως έκλεινα διανυκτερεύσεις στο κέντρο των πόλεων, φέτος σκέφτομαι να εμπλουτίσω τις εμπειρίες μου με διαμονές και σε χωριουδάκια στην εξοχή, δίπλα σε βουκολικά τοπία με δάση, άγρια λουλούδια και ειδυλλιακές κοιλάδες. Έτσι λοιπόν η σημερινή διαμονή έχω επιλέξει να ΜΗΝ είναι στο Bolzano, αλλά 12 χλμ ανατολικότερα και μερικές εκατοντάδες μέτρα ψηλότερα, σε ένα γραφικό χωριουδάκι που ακούει στο γερμανικό όνομα Vols am Schlern. Τα χιλιόμετρα που έχω να διανύσω μέχρι εκεί είναι περίπου 500, τα περισσότερα στην autostrada.

Τι παιχνίδια αλήθεια μπορεί να σου παίξει το μυαλό και να σου στρεβλώσει τόσο τη σκέψη όσο και την εικόνα για οτιδήποτε! Και τι εννοώ: Όλες τις φορές στο παρελθόν που είχα κινηθεί με τη μηχανή στη διαδρομή Ανκόνα - Μπολόνια και αντίστροφα, αυτό είχε γίνει σε συνθήκες καύσωνα, με ένα μόνιμο άγχος να διανύσω γρήγορα αυτή την "καταραμένη" απόσταση, οπότε η εικόνα που είχε δημιουργήσει το μυαλό μου ήταν ενός έρημου, άνυδρου και αφιλόξενου τοπίου. Πόσο δραματικά αλλάζει αυτή η εικόνα σήμερα, που από το πρωί με συνοδεύει ένα δροσερό αεράκι και η θερμοκρασία δεν ξεπερνάει τους 25 βαθμούς. Όλα γύρω μου τα βλέπω καταπράσινα, τα χωριά που απλώνονται στο βάθος είναι πλέον γραφικά και το ταξίδι - παρά τη μονοτονία της autostrada - έχει γίνει απολαυστικό! (Λέτε οι προηγούμενες εικόνες να είναι οι αληθινές και να παίζονται τώρα μέσα μου τα mind games?).

Μια στάση για φοκάτσια σ' ένα autogrill και έχει φθάσει μεσημέρι όταν αφήνω την autostrada στο ύψος της εισόδου στο Brenner pass, κάνοντας - πολύ σωστά - τη μοναδική στάση για διόδια σε όλη τη διαδρομή και πληρώνοντας 34 €...

... και στρίβω δεξιά για τα υψίπεδα των Δολομιτών, όπως προαναγγέλλει και η σχετική πινακίδα.

Ο δρόμος γίνεται επαρχιακός, ανηφορικός, στριφτερός και ... απολαυστικός για μένα και τη μπέμπα μου. Σε μερικά λεπτά μπαίνω στο Vols am Schlern, ένα γραφικό τυρολέζικο χωριουδάκι στη σκιά του ορεινού όγκου Schlern, με αρκετή τουριστική κίνηση, αφού αποτελεί βάση για εξερεύνηση της γύρω περιοχής.

Γραφικός είναι και ο ξενώνας που θα με φιλοξενήσει, σε σημείο με εξαιρετική θέα.

Μετά από τόσες ώρες "στο πόδι" και 500 χλμ χρειάζομαι τουλάχιστον ένα 2ωρο χαλάρωσης. Αμ δε! Αφού στριφογυρνάω στο κρεβάτι για λίγο, παίρνω το κράνος μου και νάμαι πάλι στους δρόμους. Η Val (κοιλάδα) di Funes με περιμένει να την ανακαλύψω!
Δεν έχω προχωρήσει παρά ελάχιστα χιλιόμετρα και αρχίζει να απλώνεται εμπρός μου η περίφημη αλπική μαγεία! Γοητευτικά χωριουδάκια που ξεπηδούν μέσα από μικρές λουλουδιασμένες κοιλάδες, φροντισμένα ξυλόσπιτα με τα ανθισμένα παραθύρια τους, στενόμακρα περάσματα με ρυάκια να φιδογυρίζουν ανάμεσά τους, απότομες χαράδρες που προκαλούν δέος! Εικόνες - ζωγραφικοί πίνακες που βλέπω και ξαναβλέπω όλα αυτά τα χρόνια που τριγυρνάω στην Ευρώπη και πάντα η ομορφιά τους με κάνει να αναριγώ λες και είναι η πρώτη φορά.

Το κορυφαίο αξιοθέατο, το σύμβολο της Val di Funes είναι ένα πανέμορφο χωριουδάκι, φωλιασμένο κυριολεκτικά στα πράσινα λιβάδια της κοιλάδας, η Santa Magdalena και τη φήμη του την οφείλει στην ομώνυμη εκκλησία που διακρίνεται λίγο ο τρούλος της αριστερά στη φωτογραφία.

Και αυτή η φήμη δεν απορρέει ούτε από κάποια θαυματουργή ικανότητα της Αγίας, ούτε από κάποια εκπληκτική αρχιτεκτονική ή κάποιο ιδιαίτερο μπαρόκ εσωτερικό. Κι όμως, αυτόν τον ταπεινό ναό τον έχει κάνει διάσημο η θέση του, που είναι ... ινσταγκραμική. Εκατοντάδες ταξιδευτές - ανάμεσά τους κι εγώ - έρχονται εδώ καθημερινά, για να τραβήξουν την περίφημη φωτογραφία με τους γκρίζους Δολομιτικούς πύργους στο βάθος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, με το εκκλησάκι του San Giovanni.

Το πλάνο για το σημερινό οδοιπορικό δεν τελείωνε εδώ. Σκόπευα να συνεχίσω προς άλλη μια καταπληκτική κοιλάδα, τη Val Gardena και την κωμόπολη Selva, αλλά ... οι αντοχές μου έχουν φθάσει σε επικίνδυνα όρια. Οπότε, επιστροφή στη βάση για ανεφοδιασμό....

.... και χαλαρές χωνευτικές βόλτες στα γραφικά μονοπάτια του χωριού.

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, μόλις που πρόλαβα θέση στο parking.

Είχαν κάνει κατάληψη 14 μηχανόβιοι από τη Λυών και αραχτοί στην αυλή με την ωραία θέα έπιναν τις μπύρες τους. Μόλις με είδαν μοναχικό περιπλανώμενο, με φώναξαν στην παρέα, με κέρασαν μπύρα και αρχίσαμε τις ταξιδιωτικές και μοτοσυκλετιστικές ανταλλαγές εμπειριών. Από τις όμορφες στιγμές του ταξιδιού μου!

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[VADIM]

Ημέρα 4η (Δολομιτικές Άλπεις - Σάλτσμπουργκ)

Για να μη σας κουράζω με διαρκείς επαναλήψεις, το γράφω από τώρα: Σε σχέση με τις προηγούμενες εξορμήσεις με τη μηχανή μου, αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε με τις ιδανικότερες καιρικές συνθήκες. Οι ημέρες - με την εξαίρεση μιας και μόνο βροχερής - ήταν από ελαφρά συννεφιασμένες έως ηλιόλουστες και η θερμοκρασία δεν ανέβηκε ποτέ πάνω από 27 βαθμούς, ούτε έπεσε κάτω από 15 .... με εξαίρεση το σημερινό πρωινό, καθώς τα ψηλά βουνά με ξεπροβοδίζουν με μια υγρασία που μου τρυπάει τα κόκκαλα, με κάνει να τουρτουρίζω πάνω στη σέλα και να ανυπομονώ να κατέβω γρήγορα στα πιο ζεστά κλίματα, στα στενά του Μπρέννερο.

Ίσως το Brenner pass να μην είναι το ομορφότερο απ' όσα περάσματα έχω διασχίσει στα ταξίδια μου, είναι όμως αυτό που γεννάει μέσα μου τα πιο έντονα ανάμεικτα συναισθήματα. Όταν το διασχίζω προς βορρά, το πέρασμά του γίνεται στα μάτια μου η πύλη της ευτυχίας, που μου ανοίγει δρόμους απέραντους για απολαυστικά road-trips, ενώ όταν επιστρέφω είναι η ίδια πύλη που με πληγώνει, κλείνοντας πίσω μου όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές και γυρίζοντάς με στην καθημερινότητα.

Μιάμιση ώρα αφ' ότου ξεκίνησα έχω περάσει τα σύνορα για Αυστρία, έχω αγοράσει τη βινιέτα των 10 ημερών, έχω διαβεί τη γέφυρα της Ευρώπης κι έχω προλάβει να παραπονεθώ για άλλη μια φορά στο σταθμό διοδίων που βρίσκω μερικά χλμ πιο κάτω, για την πρόσθετη πληρωμή των 11 €, αφού μόλις πριν λίγο εξόφλησα τον οδικό φόρο αγοράζοντας τη βινιέτα. Η απάντηση της κοπέλας ψυχρή και στερεότυπη: "It's extra".

Είναι ιεροσυλία να διασχίζεις μια χώρα όπως η Αυστρία, μέσω της εθνικής της οδού...

.... οπότε στην πρώτη διασταύρωση την εγκαταλείπω, μπαίνω σε επαρχιακό δρόμο και .... τώρα μάλιστα! Καλωσόρισα στη χώρα της ομορφιάς! Κινούμαι στην καρδιά της κοιλάδας Brixental και γύρω μου στήνουν χορό μαγικές εικόνες με καταπράσινα λιβάδια και γοητευτικά χωριά με τα χαρακτηριστικά ρουστίκ σαλέ....

... και μετά από καμιά 20αριά χλμ μπαίνω στο κοσμοπολίτικο και πασίγνωστο για την ομορφιά του Κίτσμπουελ (Kitzbuhel). Εδώ θα αφιερώσω το επόμενο δίωρο, πίνοντας το εσπρεσάκι μου και βολτάροντας στα γραφικά στενά του.

Έχει μεσημεριάσει για τα καλά όταν παίρνω το δρόμο για το ξενοδοχείο στο Σάλτσμπουργκ. Ακολουθώ και πάλι επαρχιακούς δρόμους και οι εικόνες εξακολουθούν να με συνεπαίρνουν. Κι εκεί που σχεδόν έχω πεισθεί ότι η Αυστρία πρέπει να πάρει τα εύσημα της πιο όμορφης αλπικής χώρας, ξαφνικά πάει να μου φύγει το κράνος .... τι έγινε ρε παιδιά! Μπροστά μου σκάει μια ταμπέλα ίσα με το μπόι μου "Καλώς ήλθατε στη Δημοκρατία της Αυστρίας"! Τι είχε συμβεί: Η διαδρομή Κίτσμπουελ - Σάλτσμπουργκ περνάει μέσα από τη νοτιοανατολική ακρογωνιά της Γερμανίας, γνωστή ως Berchtesgadener Land. Σ΄ αυτή την ακρογωνία λοιπόν είχα μπει εδώ και ώρα χωρίς να το πάρω είδηση και εκστασιαζόμουν με τα "αυστριακά" τοπία, που στη πραγματικότητα ήταν βαυαρικά. Οκ, η ομορφιά δεν γνωρίζει σύνορα.

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να σας πω για το σημερινό τόπο διαμονής μου. Στο Σάλτσμπουργκ έχω έρθει κάμποσες φορές και όλες έμενα σε κεντρικά σημεία του. Αυτή τη φορά - και προσπαθώντας να υλοποιήσω αυτό που έγραφα στην αρχή για βουκολικές διανυκτερεύσεις - έψαξα και βρήκα ένα ξενοδοχείο μόλις 5 χλμ από το κέντρο της πόλης, αλλά... στην ερημιά, πάνω σ' ένα ύψωμα με απέραντη θέα κι ένα πυκνό δάσος δίπλα. Η βαθμολογία στο booking αλλά και οι φωτογραφίες που είδα με προετοίμαζαν για κάτι καλό, αλλά δεν περίμενα με τίποτα ότι θα υπερέβαινε τόσο τις προσδοκίες μου.
Πλησιάζοντας λοιπόν στα ριζά του λόφου, με υποδέχεται αυτή η εικόνα.

Και όταν φτάνω στην κορυφή, τι να πρωτοθαυμάσω! Δίπλα-δίπλα, σε τέλεια αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και χωρίς καμία αρχιτεκτονική παραφωνία, η εκκλησία Maria Plain (δημοφιλής προορισμός προσκυνητών από το 17ο αιώνα) και το ομώνυμο ξενοδοχείο που θα με φιλοξενήσει για ένα διήμερο.

Και η θέα στην πόλη και στα γύρω βουνά απίστευτη!

Το πρώτο πράγμα που κάνω το απόγευμα είναι να απολαύσω χαλαρούς περιπάτους στα πεζοπορικά μονοπάτια σε όλη την έκταση του λόφου, ....

.... ανταλλάσσοντας με τους δεκάδες άλλους συν-πεζοπόρους τον ένα και μοναδικό χαιρετισμό που χρησιμοποιούν στη Βαυαρία και σ' αυτήν την περιοχή της Αυστρίας, για κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας: "Γκρέους Γκοτ", κάτι μεταξύ του "ο Θεός μαζί σου" και "Δοξασμένος ο Κύριος".

Τι να πω, η απόλυτη ηρεμία της ψυχής! Ένα ιδανικό σημείο για να χαλαρώσει κανείς και συγχρόνως να το έχει σαν βάση για εξορμήσεις στα πέριξ, όπως σχεδιάζω να κάνω εγώ αύριο. Υπόσχομαι νοερά να επιστρέψω εδώ με τη σύζυγό μου, για ένα 4ήμερο τουλάχιστον.

Το ηλιοβασίλεμα θα με βρει να περιδιαβαίνω τα πλακόστρωτα σοκάκια του Σάλτσμπουργκ και να απολαμβάνω ένα currywurst και μια μπύρα σε μια καντίνα δίπλα στον ποταμό Σάλτσαχ, θαυμάζοντας γι' άλλη μια φορά το παραμυθένιο σκηνικό αυτής της φινετσάτης πόλης.

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

Ημέρα 5η (Εξόρμηση στα πέριξ)

Αυτό το πρωινό ξύπνημα είναι μια νέα εμπειρία. Από τη μια οι καμπάνες της Maria Plain κι απ' την άλλη οι παραδοσιακές κουδούνες ενός κοπαδιού αγελάδων να συναγωνίζονται ποιά θα ακουστεί μέχρι τα πέρατα του ουρανού, αλλά και μέχρι τα έγκατα των αγουροξυπνημένων τυμπάνων των αυτιών μου. Αστειεύομαι... ήταν το πιο γλυκό ξύπνημα που μπορούσα να φανταστώ!

Η μέρα είναι υπέροχη, το κέφι μου στα ύψη και σπεύδω να ξεκολλήσω τη μπέμπα μου από την κροάτικη παρέα της, γιατί μας περιμένει μια πολύ όμορφη ολοήμερη εκδρομή.

Σήμερα θα ξαναμπώ στη Γερμανία. Καμιά 30αριά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο, σ' αυτή τη νοτιοανατολική ακρογωνιά της Γερμανίας που λίγο πιο βόρεια πέρασα χθες, βρίσκεται ένας τόπος ξεχωριστής ομορφιάς, το Εθνικό Πάρκο του Berchtesgaden. Το εν λόγω πάρκο ιδρύθηκε το 1978 για την προστασία του υπέροχου τοπίου των Ανατολικών Βαυαρικών Άλπεων και είναι μέλος του παγκόσμιου δικτύου προστατευόμενων πάρκων της UNESCO.

Η διαδρομή είναι απολαυστική! Ακολουθώ έναν στριφτερό δρόμο και όλες μου οι αισθήσεις είναι σε ταξιδιάρικη επιφυλακή. Γύρω μου βοσκοτόπια και ελατοδάση που κρέμονται στις απότομες πλαγιές, προσπερνώ αγροτόσπιτα με τα παράθυρα πνιγμένα στα λουλούδια, ακολουθώ ποταμάκια και ρεματιές, διασταυρώνομαι με πάμπολλες αγελάδες που βόσκουν αμέριμνες στη λιακάδα. Και πόσο απολαμβάνω αυτές τις μυρωδιές από φρεσκοκομμένο γρασίδι και ξύλο!

Η πρώτη στάση θα γίνει στο Berchtesgaden. Απλωμένη σ' ένα φυσικό μπαλκόνι στις πλαγιές ενός καταπράσινου λόφου, αυτή η πανέμορφη κωμόπολη οφείλει την ύπαρξή της σε μια ομάδα Αυγουστίνων μοναχών, που τον 12ο αιώνα ίδρυσαν εδώ ένα μοναστήρι, γύρω από το οποίο άρχισαν να δημιουργούνται σταδιακά μικρές κοινότητες. Η περιοχή, εκτός από την ομορφιά της, είχε "ευλογηθεί" και με τεράστια κοιτάσματα αλατιού, πράγμα που της χάρισε δύναμη και πλούτο, με αποτέλεσμα - μέχρι τον 19ο αιώνα που ενσωματώθηκε στη Βαυαρία - να είναι για μεγάλο διάστημα ανεξάρτητο κράτος. Ήταν τέτοια η φήμη της ομορφιάς της γύρω περιοχής, που αποτελούσε κύριο θερινό θέρετρο για πολλές βασιλικές οικογένειες. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας του είναι συνδεδεμένο με τους Ναζί και τη δημιουργία του σαλέ του Χίτλερ, τη γνωστή "αετοφωλιά".

Το ιστορικό κέντρο της κωμόπολης δεν είναι μεγάλο, είναι όμως πανέμορφο με την πλατεία Schlossplatz και την περιοχή του παλατιού, με τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τις αψιδωτές στοές, τα παλαιά ζωγραφιστά σπίτια και ... πάρα πολλούς τουρίστες σήμερα.

Η επόμενη στάση είναι τόσο κοντά, που - αν είχα χρόνο - θα μπορούσα να έρθω και με τα πόδια. Η οδική και οδηγική απόλαυση συνεχίζεται ....

... και μετά από 8 μόλις χλμ μπαίνω στο Ramsau, με μια ομάδα νέων της περιοχής ντυμένων με τις παραδοσιακές στολές να με υποδέχεται.

Το Ramsau είναι ο ορισμός του παραμυθένιου χωριού. Είναι χωμένο σε μια ειδυλλιακή κοιλάδα, περιβάλλεται από καταπράσινα λιβάδια, δάση και τις γιγαντιαίες κορυφές των Βαυαρικών Άλπεων, το διασχίζει ένα ήρεμο ποτάμι με τις ξύλινες γεφυρούλες και τα παραδοσιακά σαλέ τριγύρω του και στο κέντρο δεσπόζει ένα ενοριακό εκκλησάκι του 16ου αιώνα, που είμαι σίγουρος ότι θα έχετε δει φωτογραφία του, από τις χιλιάδες αναρτημένες στο διαδίκτυο.

Αφήνω τη μηχανή στην αρχή του χωριού και αφήνομαι να χαθώ στα δρομάκια του, σε ειδυλλιακά μονοπάτια δίπλα στο ποτάμι. Η ματιά μου περιπλανιέται στα πανέμορφα σαλέ με τις περιποιημένες αυλές και ανεβαίνει μαγεμένη πάνω απ' τις σκεπές τους, ως τα βοσκοτόπια που ηχούν οι κουδούνες των αγελάδων κι ακόμη πιο ψηλά, στις λουλουδιασμένες λοφοπλαγιές. Και βέβαια όλη η διαδρομή διανθίζεται από δεκάδες ανταλλαγές "Γκρέους Γκοτ" με τους ντόπιους. Ήταν υπέροχα, άλλη μια απολαυστική στιγμή του ταξιδιού μου!

Η εκδρομή στη γη του Berchtesgaden δεν θα τελειώσει εδώ. Έχω ακόμη 9 χλμ να διανύσω για να φτάσω στη μύτη αυτής της βαυαρικής γωνιάς, στο "σμαράγδι των Άλπεων", την πιο όμορφη αλπική λίμνη της Γερμανίας, τη Κένιγκσζεε (Konigsee).
Η κορυφαία δραστηριότητα εδώ, μια συναρπαστική εμπειρία, είναι η βαρκάδα με τα ηλεκτροκίνητα πλεούμενα στα πεντακάθαρα νερά της, κάτω από τη σκιά των επιβλητικών ορεινών όγκων, με απαραίτητη στάση στη νησάκι του Αγίου Βαρθολομαίου, αλλά και πεζοπορία προς τη γειτονική λιμνούλα, την Όμπερζεε. Παρότι δεν θα κάνω την βαρκάδα (αυτήν την εμπειρία την έχω ζήσει σε παλαιότερο ταξίδι μου), πλησιάζω γρήγορα στην κατακλυσμένη από τουριστικές ορδές προκυμαία. Ο λόγος είναι οι τσίκνες από τα μπριζολάκια και τα λουκάνικα στις γύρω καντίνες, που μου έχουν σπάσει τη μύτη.

Αφού καταβροχθίσω μια βασιλική μερίδα, παίρνω το δρόμο για το σταθμό του τελεφερίκ που θα με οδηγήσει στα 1.900 μ., στην κορυφή του όρους Jenner, για να θαυμάσω τη λίμνη και τη γύρω περιοχή και από ψηλά.

Πληρώνω το τσουχτερό εισιτήριο (42 €) και η ανάβαση αρχίζει μέσα από ένα εντυπωσιακό σκηνικό.

Δεν αργώ να φτάσω στην κορυφή .... που όμως δεν είναι η κορυφή. Εκεί που τερματίζει το τελεφερίκ έχει ένα εστιατόριο με την ταράτσα του, ένα μαγαζί με σουβενίρ και άπλετη θέα στα γύρω βουνά.

Πουθενά όμως η εντυπωσιακή εικόνα της Κένιγκσεε, που έχω δει στο διαδίκτυο και θέλω να την απολαύσω και live.
Ώσπου ρωτάω κάποιους πεζοπόρους και ... μου αποκαλύπτεται η πικρή αλήθεια. Για να φθάσω στην κορυφή, πρέπει να διανύσω καταμεσήμερο και λουσμένος στον ιδρώτα μέσα στη στολή και στις μπότες της μηχανής, καμιά 400αριά ανηφορικά μέτρα σ' ένα κακοτράχαλο μονοπάτι. Αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται, οπότε παίρνω με βαριά καρδιά την ανηφόρα. Δείτε πού βρίσκομαι στα μισά της διαδρομής ....,

.... το κακοτράχαλο μονοπάτι ....

....και τη κορυφή που φιλοδοξώ να κατακτήσω.

Μετά από λίγο έρχεται η πολυπόθητη κατάκτηση και όντως η θέα τόσο της λίμνης, όσο και του γύρω επιβλητικού αλπικού τοπίου είναι μεν εντυπωσιακή, αλλά - αν θα έπρεπε να διαλέξω μια εκ των δύο - δεν συγκρίνεται, κατά τη γνώμη μου, με τη βαρκάδα και δεν δικαιολογεί με τίποτε το υψηλό κόστος εισιτηρίου. Τουλάχιστον έκανα απόσβεση ενός μικρού μέρους των θερμίδων της προηγούμενης "γουρουνιάς".

Απόγευμα πια, αλλά δεν μου κάνει καρδιά να επιστρέψω χωρίς να απολαύσω λίγο ακόμη "motorcycling" στην περιοχή των αυστριακών λιμνών (Salzkammergut). Θα διανύσω λοιπόν άλλα 120 χλμ μέχρι το ξενοδοχείο, κάνοντας δύο και μόνο μικρές στάσεις, μία στο St Gilgen ....

.... και μια στο Mondsee.

Έχει αρχίσει να πέφτει η νύχτα όταν παίρνω το δρόμο του γυρισμού.

Κατάκοπος, αλλά χορτασμένος από τις όμορφες εικόνες και μνήμες της ημέρας, θα καταρρεύσω σε μια πολυθρόνα στην αυλή του καλού εστιατορίου του ξενοδοχείου....

..... για να απολαύσω το ευμέγεθες σνίτσελ μου ....

..... και τη θέα της όμορφα φωτισμένης Maria Plain.

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

 

[VADIM]

Ημέρα 6η (Σάλτσμπουργκ - Τσέσκι Κρούμλοβ)

Η αρχική σκέψη είναι να στρίψω το τιμόνι δυτικά, αλλά όχι ακόμη. Θα συνεχίσω βορειοανατολικά, θέλω να μπω στη Τσεχία και να επισκεφθώ - για τρίτη φορά, αλλά πρώτη με τη μηχανή μου - το Τσέσκι Κρούμλοβ. Και δεν θα πάω από το σύντομο δρόμο μέσω Αυστρίας που μου βγάζει το google maps, αλλά μέσω Γερμανίας, για να κάνω δύο σύντομες αλλά σημαντικές στάσεις.

Η πρώτη στάση απέχει μόλις 80 χλμ από το Σάλτσμπουργκ και είναι η γερμανική πόλη Burghausen. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Άνω Βαυαρίας και το highlight της είναι το ομώνυμο κάστρο, καταχωρημένο στο βιβλίο Guinness σαν το μακρύτερο κάστρο του κόσμου, μήκους 1.050 μέτρων (το μεγαλύτερο είναι το πολωνικό Malbork)

Το Burghausen βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο της Γερμανίας με την Αυστρία και αυτό το σύνορο είναι ο γνωστός μας ποταμός Σάλτσαχ. Στις όχθες του στέκομαι κι εγώ, από την αυστριακή πλευρά, για να βγάλω τις φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω.

Η εικόνα του κάστρου - αλλά και της πόλης - είναι εντυπωσιακή και ανυπομονώ να διαβώ τις πύλες του. Περνάω απ' την πλευρά της Γερμανίας και ... απογοήτευση. Φαίνεται ότι ετοιμάζεται κάποια Σαββατιάτικη εκδήλωση και έχουν κόψει την άνοδο με όχημα προς το κάστρο. Για να ανέβω "ποδαράτος" με τη στολή ούτε σκέψη, οπότε αναχωρώ για τη δεύτερη στάση.

Συμπτωματικά και αυτή η στάση είναι πάνω στη συνοριακή γραμμή Γερμανίας - Αυστρίας και πρόκειται για το Πασσάου.

Η βαυαρική αυτή πόλη είχε την τύχη να δημιουργηθεί σε ένα πανέμορφο σημείο. Εκεί που ενώνονται τρία ποτάμια, ο Δούναβης, ο Ινν και ο Ιλτς. Γι' αυτό και λέγεται "η πόλη των τριών ποταμών".

Το καλύτερο σημείο για να απολαύσω αυτό το θέαμα είναι το κάστρο της, το Veste Oberhaus.

Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχει πρόβλημα, ανεβαίνω την απότομη ανηφόρα με τη μηχανή μέχρι την πύλη. Το κάστρο εσωτερικά δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, αλλά η θέα από τους προμαχώνες μου κόβει την ανάσα. Στις φωτογραφίες παρακάτω βλέπετε τους δύο ποταμούς Δούναβη και Ινν και την εντυπωσιακή διαφορά στα χρώματά τους. Ο Ινν που πηγάζει από τις Άλπεις έχει ένα πρασινωπό χρώμα σε σχέση με τον Δούναβη. Ο μικρότερος Ιλτς εκβάλλει αριστερά στη φωτογραφία, αλλά δεν μπορεί να φανεί απ' αυτή τη γωνία. Προσέξτε και την πανέμορφη πόλη από εδώ ψηλά. Δεν μοιάζει με ένα τεράστιο πλοίο με τον καθεδρικό της στο ρόλο της γέφυρας και την πλώρη του να διασχίζει τα νερά των τριών ποταμών?!!

Μετά από μια ώρα και 50 χλμ διασχίζω τα ανύπαρκτα σύνορα και μπαίνω στη Δημοκρατία της Τσεχίας. Ευτυχώς, το GPS, για να συντομεύσει τη διαδρομή μου, επιλέγει να με στείλει από επαρχιακούς δρόμους. Περνάω μέσα από λιτά και παντέρημα χωριουδάκια, ....

....αλλά και τα πυκνά Βοημικά δάση, άλλοτε με παρέα ....

.... και άλλοτε ολομόναχος μεσ' στην ερημιά.

Έχουν γραφτεί ύμνοι για την ομορφιά του Τσέσκι Κρούμλοβ, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι εγώ. Αυτές τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, αφέθηκα για άλλη μια φορά σε ένα μαγικό ταξίδι μέσα στο χρόνο, με ατέλειωτους περιπάτους στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης και δίπλα στους μαιάνδρους του Μολδάβα, ανάμεσα σε γραφικές ταβέρνες και μεσαιωνικά κτίρια, κάτω από τη σκιά του επιβλητικού ομώνυμου Κάστρου και του υπέροχου Ναού του Αγίου Βίτου.

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

 

[Kasiopia]

Ήταν τέλη του περυσινού Απριλίου, όταν εδέησα να αποφασίσω οριστικά το MotoEurope 2023 να είναι φθινοπωρινό, μήπως και αλλάξει η τύχη μου και δεν έχω τα τερτίπια του καιρού του προηγούμενου MotoEurope (Αυστρία - Γαλλία - Γερμανία - Ελβετία - Ιταλία - Λουξεμβούργο - Μοναχικός περιπλανώμενος στις ακρογωνιές της Ευρώπης) . Βέβαια αυτή η καθυστέρηση στην απόφαση είχε τις συνέπειές της, αφού δεν υπήρχε ούτε για δείγμα ελεύθερη καμπίνα για Βενετία μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Μοιραία λοιπόν στράφηκα στη δεύτερη εναλλακτική (η τρίτη ήταν το Μπρίντιζι) και έκλεισα για Ανκόνα με ημερομηνία αναχώρησης τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου ώρα 17.30 και άφιξη την επομένη, γύρω στις 14.00. Επιπρόσθετα, οριστικοποίησα και το σχεδιασμό των πρώτων τεσσάρων διανυκτερεύσεων (με δωρεάν ακύρωση βέβαια), την πρώτη στη Μάντοβα, τη δεύτερη εκεί ψηλά στους Δολομίτες και τις επόμενες δύο στο Σάλτσμπουργκ.

Και αυτή τη φορά θα ταξιδέψω χωρίς μοτοσυκλετιστική παρέα, αφού μετά από τόσα μοναχικά ταξίδια είμαι βέβαιος πια ότι αυτός ο τρόπος ταξιδιού μου προσφέρει μια πρωτόγνωρη μορφή χαράς. Λατρεύω το να μην είμαι υποχρεωμένος να τηρήσω κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο ομάδας. Με γοητεύουν οι παρεκκλίσεις από την πορεία μου που αποφασίζω την τελευταία στιγμή, που δεν ξέρω πού θα με βγάλουν, αλλά πολλάκις μου έχουν γνωρίσει κάμποσα διαμαντάκια της Ευρωπαϊκής φύσης. Λατρεύω ακόμη κι αυτό το όποιο άγχος που μου προκαλεί κάποιες φορές η σκέψη ότι είμαι μόνος εκεί έξω και αν συμβεί κάτι σε καμιά ερημιά, θα πρέπει να βασιστώ μόνο στον εαυτό μου. Νομίζω ότι το ίδιο αισθάνεται και η "μπέμπα" μου,....

View attachment 452968

.... η οποία, μετά από τόσα ταξιδιάρικα χιλιόμετρα, είναι στην πιο ώριμη φάση της. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι το πείσμα της να αρνείται να επιστρέψει στο ξενοδοχείο, όταν απολαμβάνει στριφτερούς αλπικούς δρόμους.

Φτάνοντας στα τέλη Αυγούστου - κι ενώ οι μετεωρολογικές προβλέψεις για τις ευρωπαϊκές ακρογωνιές που σκόπευα να κινηθώ τις πρώτες μέρες ήταν εξαιρετικές - αρχίζει να εντείνεται η συζήτηση για την επερχόμενη στα μέρη μας κακοκαιρία ΝΤΑΝΙΕΛ, που σταδιακά αναβαθμίζεται σε ακραίο καιρικό φαινόμενο με επικίνδυνες διαστάσεις. Χωρίς να μπορώ να φανταστώ βέβαια τα οδυνηρά γεγονότα που ακολούθησαν, αγωνιούσα μόνο να προλάβω να μπω στο φέρρυ πριν φθάσει ο Ντάνιελ στην Αχαία. Η αναχώρηση είχε προγραμματισθεί για τις 17.30, εγώ θα ήμουν ήδη εκεί δύο ώρες νωρίτερα και η κακοκαιρία θα έφθανε στην Πάτρα γύρω στις 15.00. Οπότε όλα καλά? Όχι δα.... σιγά μη γλύτωνα το suspense και σ' αυτό το ταξίδι.

Την παραμονή, Κυριακή μεσημέρι, κι ενώ μάζευα τα μπαγκάζια μου..."σκάει" στο κινητό μου από την ΑΝΕΚ αυτό το μήνυμα:

View attachment 452970

Ψυχρολουσία! ... και άμεσος επανασχεδιασμός:

• Κλείνω διανυκτέρευση για την Τρίτη σε ξενοδοχείο 30 χλμ βόρεια της Ανκόνας, σε μια παραλιακή και τουριστική πόλη, τη Senigallia, με δυνατότητα check-in μέχρι τις 23.00, υπολογίζοντας να έχω βγει από το ferry γύρω στις 22.00.
• Ακυρώνω την κράτηση της ίδιας μέρας στη Μάντοβα (θα την απολαύσω σε επόμενο ταξίδι).
• Το τελευταίο θέμα που ανέκυπτε με την αλλαγή της ΑΝΕΚ είχε να κάνει με την κακοκαιρία Ντάνιελ. Οι επικαιροποιημένες μετεωρολογικές προβλέψεις μίλαγαν για έντονη βροχή στην Πάτρα από τις 14.00 της Δευτέρας. Οπότε έπρεπε να είμαι εκεί νωρίς το μεσημέρι και να έχω βρει μια στεγνή γωνιά για μένα και τη μπέμπα μου, για τις 7-8 ώρες που θα μεσολαβούσαν μέχρι τις 21.00 περίπου που θα έμπαινα στο ferry. Και η φιλόξενη αυτή γωνιά ήταν ένα ξενοδοχείο με κλειστό parking (το Airotel Patras Smart), μόλις 3 χλμ από το λιμάνι, στο οποίο έκανα κράτηση με ένα λογικό αντίτιμο.

Ημέρες 1η & 2η (Πάτρα - Ανκόνα)

Τα πράγματα έγιναν όπως προβλέπονταν. Κατά τις 14.30 έφτασε στην Πάτρα αστράφτοντας και βροντώντας ο "κύριος Ντάνιελ", αλλά με βρήκε αραχτό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου να χαζεύω την έντονη βροχή, αγκομαχώντας να χωνέψω κάτι πιτόγυρα.

Το check-in είχα φροντίσει να το κάνω από το μεσημέρι, οπότε κατά τις 20.30, εκμεταλλευόμενος μια μικρή μείωση στην ένταση της βροχόπτωσης, μπαίνω στο λιμάνι, για να βρω μια μακριά ουρά από Ι.Χ. σε αναμονή, μέχρι να τακτοποιηθούν πρώτα τα φορτηγά. Ευτυχώς, οι καλοί τελωνειακοί υπάλληλοι - μολονότι δεν επιτρέπεται η παραμονή τρίτων - παραχωρούν ένα τμήμα του σκεπασμένου χώρου ελέγχου στους μοτοσυκλετιστές και στις μηχανές μας, μέχρι να μπούμε στο ferry.

View attachment 452971

Αναμένοντας, γνωρίζω αυτό το συμπαθέστατο ζευγαράκι....

View attachment 452972

....που επιστρέφει στην πατρίδα του τη Φλωρεντία, μετά από mototouring στην Ελλάδα. Και μάλιστα δεν γύρισαν τη χώρα μας "δικάβαλο", αλλά ο καθένας με τη μηχανή του.

View attachment 452973

Άλλο ένα χαλαρό ταξίδι στην ήρεμη Αδριατική και 24 ώρες αργότερα βγαίνω στην όμορφα φωτισμένη Ανκόνα...

View attachment 452976

.... και σπεύδω να διανύσω στους έρημους δρόμους τα 30 χλμ που με χωρίζουν από το σημερινό μου κατάλυμα.

View attachment 452977

Ημέρα 3η (Ανκόνα - Δολομιτικές Άλπεις)

Έχω ξυπνήσει απ΄ τα άγρια χαράματα, από το μπαλκονάκι του δωματίου χαζεύω την ατέλειωτη ακτογραμμή, μια υπέρλαμπρη μέρα ξημερώνει κι εγώ γι' άλλη μια φορά, ανυπόμονος σαν μικρό παιδί, είμαι πανέτοιμος να βγω στους δρόμους. Στα αυτιά μου αρχίζει να παίζει το free bird των Lynyrd Skynyrd και αποχαιρετάω τη Senigallia.

View attachment 452978

Σε σχέση με τα προηγούμενα οδοιπορικά μου, στα οποία συνήθως έκλεινα διανυκτερεύσεις στο κέντρο των πόλεων, φέτος σκέφτομαι να εμπλουτίσω τις εμπειρίες μου με διαμονές και σε χωριουδάκια στην εξοχή, δίπλα σε βουκολικά τοπία με δάση, άγρια λουλούδια και ειδυλλιακές κοιλάδες. Έτσι λοιπόν η σημερινή διαμονή έχω επιλέξει να ΜΗΝ είναι στο Bolzano, αλλά 12 χλμ ανατολικότερα και μερικές εκατοντάδες μέτρα ψηλότερα, σε ένα γραφικό χωριουδάκι που ακούει στο γερμανικό όνομα Vols am Schlern. Τα χιλιόμετρα που έχω να διανύσω μέχρι εκεί είναι περίπου 500, τα περισσότερα στην autostrada.

Τι παιχνίδια αλήθεια μπορεί να σου παίξει το μυαλό και να σου στρεβλώσει τόσο τη σκέψη όσο και την εικόνα για οτιδήποτε! Και τι εννοώ: Όλες τις φορές στο παρελθόν που είχα κινηθεί με τη μηχανή στη διαδρομή Ανκόνα - Μπολόνια και αντίστροφα, αυτό είχε γίνει σε συνθήκες καύσωνα, με ένα μόνιμο άγχος να διανύσω γρήγορα αυτή την "καταραμένη" απόσταση, οπότε η εικόνα που είχε δημιουργήσει το μυαλό μου ήταν ενός έρημου, άνυδρου και αφιλόξενου τοπίου. Πόσο δραματικά αλλάζει αυτή η εικόνα σήμερα, που από το πρωί με συνοδεύει ένα δροσερό αεράκι και η θερμοκρασία δεν ξεπερνάει τους 25 βαθμούς. Όλα γύρω μου τα βλέπω καταπράσινα, τα χωριά που απλώνονται στο βάθος είναι πλέον γραφικά και το ταξίδι - παρά τη μονοτονία της autostrada - έχει γίνει απολαυστικό! (Λέτε οι προηγούμενες εικόνες να είναι οι αληθινές και να παίζονται τώρα μέσα μου τα mind games?).

View attachment 452979

Μια στάση για φοκάτσια σ' ένα autogrill και έχει φθάσει μεσημέρι όταν αφήνω την autostrada στο ύψος της εισόδου στο Brenner pass, κάνοντας - πολύ σωστά - τη μοναδική στάση για διόδια σε όλη τη διαδρομή και πληρώνοντας 34 €...

View attachment 452980

... και στρίβω δεξιά για τα υψίπεδα των Δολομιτών, όπως προαναγγέλλει και η σχετική πινακίδα.

View attachment 452981

Ο δρόμος γίνεται επαρχιακός, ανηφορικός, στριφτερός και ... απολαυστικός για μένα και τη μπέμπα μου. Σε μερικά λεπτά μπαίνω στο Vols am Schlern, ένα γραφικό τυρολέζικο χωριουδάκι στη σκιά του ορεινού όγκου Schlern, με αρκετή τουριστική κίνηση, αφού αποτελεί βάση για εξερεύνηση της γύρω περιοχής.

View attachment 452982

Γραφικός είναι και ο ξενώνας που θα με φιλοξενήσει, σε σημείο με εξαιρετική θέα.

View attachment 452983

View attachment 452984

Μετά από τόσες ώρες "στο πόδι" και 500 χλμ χρειάζομαι τουλάχιστον ένα 2ωρο χαλάρωσης. Αμ δε! Αφού στριφογυρνάω στο κρεβάτι για λίγο, παίρνω το κράνος μου και νάμαι πάλι στους δρόμους. Η Val (κοιλάδα) di Funes με περιμένει να την ανακαλύψω!
Δεν έχω προχωρήσει παρά ελάχιστα χιλιόμετρα και αρχίζει να απλώνεται εμπρός μου η περίφημη αλπική μαγεία! Γοητευτικά χωριουδάκια που ξεπηδούν μέσα από μικρές λουλουδιασμένες κοιλάδες, φροντισμένα ξυλόσπιτα με τα ανθισμένα παραθύρια τους, στενόμακρα περάσματα με ρυάκια να φιδογυρίζουν ανάμεσά τους, απότομες χαράδρες που προκαλούν δέος! Εικόνες - ζωγραφικοί πίνακες που βλέπω και ξαναβλέπω όλα αυτά τα χρόνια που τριγυρνάω στην Ευρώπη και πάντα η ομορφιά τους με κάνει να αναριγώ λες και είναι η πρώτη φορά.

View attachment 452985

View attachment 452986

View attachment 452987

View attachment 452988

Το κορυφαίο αξιοθέατο, το σύμβολο της Val di Funes είναι ένα πανέμορφο χωριουδάκι, φωλιασμένο κυριολεκτικά στα πράσινα λιβάδια της κοιλάδας, η Santa Magdalena και τη φήμη του την οφείλει στην ομώνυμη εκκλησία που διακρίνεται λίγο ο τρούλος της αριστερά στη φωτογραφία.

View attachment 452989

Και αυτή η φήμη δεν απορρέει ούτε από κάποια θαυματουργή ικανότητα της Αγίας, ούτε από κάποια εκπληκτική αρχιτεκτονική ή κάποιο ιδιαίτερο μπαρόκ εσωτερικό. Κι όμως, αυτόν τον ταπεινό ναό τον έχει κάνει διάσημο η θέση του, που είναι ... ινσταγκραμική. Εκατοντάδες ταξιδευτές - ανάμεσά τους κι εγώ - έρχονται εδώ καθημερινά, για να τραβήξουν την περίφημη φωτογραφία με τους γκρίζους Δολομιτικούς πύργους στο βάθος.

View attachment 452990

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, με το εκκλησάκι του San Giovanni.

View attachment 452991

Το πλάνο για το σημερινό οδοιπορικό δεν τελείωνε εδώ. Σκόπευα να συνεχίσω προς άλλη μια καταπληκτική κοιλάδα, τη Val Gardena και την κωμόπολη Selva, αλλά ... οι αντοχές μου έχουν φθάσει σε επικίνδυνα όρια. Οπότε, επιστροφή στη βάση για ανεφοδιασμό....

View attachment 452992

.... και χαλαρές χωνευτικές βόλτες στα γραφικά μονοπάτια του χωριού.

View attachment 452993

View attachment 452994

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, μόλις που πρόλαβα θέση στο parking.

View attachment 452995

Είχαν κάνει κατάληψη 14 μηχανόβιοι από τη Λυών και αραχτοί στην αυλή με την ωραία θέα έπιναν τις μπύρες τους. Μόλις με είδαν μοναχικό περιπλανώμενο, με φώναξαν στην παρέα, με κέρασαν μπύρα και αρχίσαμε τις ταξιδιωτικές και μοτοσυκλετιστικές ανταλλαγές εμπειριών. Από τις όμορφες στιγμές του ταξιδιού μου!

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

View attachment 452996

Καλή αρχη

Ημέρα 6η (Σάλτσμπουργκ - Τσέσκι Κρούμλοβ)

Η αρχική σκέψη είναι να στρίψω το τιμόνι δυτικά, αλλά όχι ακόμη. Θα συνεχίσω βορειοανατολικά, θέλω να μπω στη Τσεχία και να επισκεφθώ - για τρίτη φορά, αλλά πρώτη με τη μηχανή μου - το Τσέσκι Κρούμλοβ. Και δεν θα πάω από το σύντομο δρόμο μέσω Αυστρίας που μου βγάζει το google maps, αλλά μέσω Γερμανίας, για να κάνω δύο σύντομες αλλά σημαντικές στάσεις.

Η πρώτη στάση απέχει μόλις 80 χλμ από το Σάλτσμπουργκ και είναι η γερμανική πόλη Burghausen. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της Άνω Βαυαρίας και το highlight της είναι το ομώνυμο κάστρο, καταχωρημένο στο βιβλίο Guinness σαν το μακρύτερο κάστρο του κόσμου, μήκους 1.050 μέτρων (το μεγαλύτερο είναι το πολωνικό Malbork)

Το Burghausen βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο της Γερμανίας με την Αυστρία και αυτό το σύνορο είναι ο γνωστός μας ποταμός Σάλτσαχ. Στις όχθες του στέκομαι κι εγώ, από την αυστριακή πλευρά, για να βγάλω τις φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω.

View attachment 453157

View attachment 453158

View attachment 453159

Η εικόνα του κάστρου - αλλά και της πόλης - είναι εντυπωσιακή και ανυπομονώ να διαβώ τις πύλες του. Περνάω απ' την πλευρά της Γερμανίας και ... απογοήτευση. Φαίνεται ότι ετοιμάζεται κάποια Σαββατιάτικη εκδήλωση και έχουν κόψει την άνοδο με όχημα προς το κάστρο. Για να ανέβω "ποδαράτος" με τη στολή ούτε σκέψη, οπότε αναχωρώ για τη δεύτερη στάση.

Συμπτωματικά και αυτή η στάση είναι πάνω στη συνοριακή γραμμή Γερμανίας - Αυστρίας και πρόκειται για το Πασσάου.

View attachment 453160

Η βαυαρική αυτή πόλη είχε την τύχη να δημιουργηθεί σε ένα πανέμορφο σημείο. Εκεί που ενώνονται τρία ποτάμια, ο Δούναβης, ο Ινν και ο Ιλτς. Γι' αυτό και λέγεται "η πόλη των τριών ποταμών".

Το καλύτερο σημείο για να απολαύσω αυτό το θέαμα είναι το κάστρο της, το Veste Oberhaus.

View attachment 453161

Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχει πρόβλημα, ανεβαίνω την απότομη ανηφόρα με τη μηχανή μέχρι την πύλη. Το κάστρο εσωτερικά δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, αλλά η θέα από τους προμαχώνες μου κόβει την ανάσα. Στις φωτογραφίες παρακάτω βλέπετε τους δύο ποταμούς Δούναβη και Ινν και την εντυπωσιακή διαφορά στα χρώματά τους. Ο Ινν που πηγάζει από τις Άλπεις έχει ένα πρασινωπό χρώμα σε σχέση με τον Δούναβη. Ο μικρότερος Ιλτς εκβάλλει αριστερά στη φωτογραφία, αλλά δεν μπορεί να φανεί απ' αυτή τη γωνία. Προσέξτε και την πανέμορφη πόλη από εδώ ψηλά. Δεν μοιάζει με ένα τεράστιο πλοίο με τον καθεδρικό της στο ρόλο της γέφυρας και την πλώρη του να διασχίζει τα νερά των τριών ποταμών?!!

View attachment 453162

View attachment 453163

Μετά από μια ώρα και 50 χλμ διασχίζω τα ανύπαρκτα σύνορα και μπαίνω στη Δημοκρατία της Τσεχίας. Ευτυχώς, το GPS, για να συντομεύσει τη διαδρομή μου, επιλέγει να με στείλει από επαρχιακούς δρόμους. Περνάω μέσα από λιτά και παντέρημα χωριουδάκια, ....

View attachment 453164

....αλλά και τα πυκνά Βοημικά δάση, άλλοτε με παρέα ....

View attachment 453165

.... και άλλοτε ολομόναχος μεσ' στην ερημιά.

View attachment 453166

Έχουν γραφτεί ύμνοι για την ομορφιά του Τσέσκι Κρούμλοβ, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι εγώ. Αυτές τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου, αφέθηκα για άλλη μια φορά σε ένα μαγικό ταξίδι μέσα στο χρόνο, με ατέλειωτους περιπάτους στα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης και δίπλα στους μαιάνδρους του Μολδάβα, ανάμεσα σε γραφικές ταβέρνες και μεσαιωνικά κτίρια, κάτω από τη σκιά του επιβλητικού ομώνυμου Κάστρου και του υπέροχου Ναού του Αγίου Βίτου.

View attachment 453167

View attachment 453168

View attachment 453169

View attachment 453170

View attachment 453171

View attachment 453172

Και ο σημερινός χάρτης διαδρομών:

View attachment 453173

Όπως πάντα, ωραία γλαφυρή περιγραφή! Τσεσκι μαγικό, πόσα μου θύμησες!

 

[VADIM]

Ημέρα 7η (Τσέσκι Κρούμλοβ - Ρέγκενσμπουργκ)

Αμφιταλαντεύθηκα αρκετά χθες το βράδυ, μέχρι να αποφασίσω που θα κατευθυνθώ. Αρχικά, με δελέαζε η ιδέα να συνεχίσω βορειοανατολικά και να περιηγηθώ στην Πολωνία. Τελικά, ήταν οι καλύτερες καιρικές προβλέψεις που με έπεισαν να στρέψω το τιμόνι δυτικά.
Λαμπερή και σήμερα η μέρα στην Τσέχικη ύπαιθρο και ευχάριστη η διαδρομή. Μετά από 70 χλμ μπαίνω και πάλι στη Γερμανία.

Μια ενδιάμεση στάση θα κάνω σήμερα, είναι όμως ιδιαίτερη αφού φέρνει μια ελληνική γεύση στο ταξίδι μου. Μετά από 200 περίπου βαρετά χιλιόμετρα, φθάνω σε μια μεγάλη καμπή του Δούναβη. Αφήνω την άσφαλτο και ακολουθώ για λίγο έναν έρημο χωματόδρομο. Παρκάρω τη μηχανή και ανεβαίνω με προσοχή το απότομο ανάχωμα που με χωρίζει από τον ποταμό. Κι αν αναρωτιέστε όλα αυτά γιατί? Γιατί είναι ο μόνος τρόπος - ο άλλος είναι μέσα από το πλοιάριο κάνοντας κρουαζιέρα στο Δούναβη - να πάρω αυτήν εδώ την απόλυτα σουρεαλιστική φωτογραφία:

Καλά βλέπετε! Ένας Παρθενώνας πάνω σ' έναν καταπράσινο λόφο, στη μέση του πουθενά! Ναι, έχει και η Γερμανία τον Παρθενώνα της, είναι πιστό αντίγραφο του δικού μας, στις ίδιες ακριβώς διαστάσεις και είναι έργο του φιλέλληνα Λουδοβίκου Α', του πατέρα του "δικού" μας Όθωνα. Τον έχουν ονομάσει Βαλχάλα από τη γερμανική μυθολογία και είναι αφιερωμένος στις μεγάλες στιγμές και προσωπικότητες της χώρας.

Από μακριά είναι όντως επιβλητικός ο Παρθενώνας τους, από κοντά όχι κάτι το ιδιαίτερο, ....

.... η θέα όμως του Δούναβη και της γύρω περιοχής από εκεί ψηλά είναι εντυπωσιακή.

Μετά από 15 χλμ και καμιά 20αριά λεπτά μπαίνω στο Ρέγκενσμπουργκ. Τακτοποιούμαι γρήγορα στο ξενοδοχείο και πετάγομαι έξω. Ανυπομονώ να αρχίσω τις βόλτες μου στο υπέροχο μεσαιωνικό κέντρο αυτής της πόλης, που απλώνεται σε μια προνομιακή τοποθεσία, εκεί που συναντιούνται οι ποταμοί Δούναβης και Ρέγκεν.

Ξεκινάω με μερικές γραμμές από την ενδιαφέρουσα ιστορία του Ρέγκενσμπουργκ. Απ' όσα διαβάζω, άρχισε να υπάρχει τον 2ο μ.χ. αιώνα, με τη μορφή του οχυρού Ρεγγίνα που έχτισαν εδώ οι Ρωμαίοι για τη φύλαξη των βόρειων συνόρων. Γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του την εποχή του Μεσαίωνα, κυρίως λόγω του εμπορίου αλατιού. Ήταν τέτοια η αίγλη του, που για κάμποσους αιώνες ήταν η πρωτεύουσα της Βαυαρίας, πριν χρησθεί το Μόναχο. Θεωρείται μια φοιτητούπολη, με σχεδόν 30.000 φοιτητές να σπουδάζουν στα εξαιρετικά Πανεπιστήμιά της, διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό την αστική ζωή, με πολλά νεανικά στέκια και μουσικές γιορτές. Επιπρόσθετα, το Ρέγκενσμπουργκ είναι επιρρεπές στους νεωτερισμούς, αφού ήταν από τις πρώτες πόλεις της Γερμανίας που απαγόρευσαν τα αυτοκίνητα στο ιστορικό κέντρο και πεζοδρόμησαν το μεγαλύτερο τμήμα του.

Είναι Κυριακή και ο κόσμος έχει ξεχυθεί στους δρόμους, απολαμβάνοντας την ηλιόλουστη ημέρα.

Δεν αργώ να φθάσω στο σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης. Πρόκειται για την περίφημη λίθινη γέφυρα ((Steinerne Brucke) που θα με βοηθήσει να περάσω τον Δούναβη και να μπω στην παλιά πόλη. Τούτη εδώ η γέφυρα έχει τη δική της ιστορία. Φτιάχτηκε τον 12ο αιώνα και θεωρήθηκε τότε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Επιπρόσθετα, ήταν η μοναδική ασφαλής γέφυρα για πέρασμα του Δούναβη μέχρι τη Βιέννη! Αξιοσημείωτο ότι χρησιμοποιήθηκε σαν κατασκευαστικό πρότυπο της γέφυρας του Καρόλου στην Πράγα δύο αιώνες αργότερα. Ένας από τους θρύλους που αναφέρονται στη γέφυρα, λέει ότι ήταν τέτοια η ομορφιά της, που πολύ σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη - μεσαίωνας γαρ - ότι ο αρχιτέκτονας είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο να τον βοηθήσει στην αποπεράτωση και σε αντάλλαγμα να πάρει την ψυχή του πρώτου πλάσματος που θα την περνούσε. Και αναγκάστηκαν οι κάτοικοι της περιοχής, για να σταματήσουν την κακή φήμη, να διαδόσουν ότι το χρέος προς το διάβολο εξοφλήθηκε μ' ένα γαϊδουράκι που πέρασε πρώτο!

Στέκομαι στη μέση της γέφυρας μαγεμένος από το θέαμα που αντικρίζω! Μπροστά μου ξεπροβάλει ένα πλήθος από πολύχρωμα μεσαιωνικά κτίσματα, ενώ πάνω από τις στέγες τους δεσπόζει ο γιγαντιαίος γοτθικός ναός της πόλης με τους δύο πανύψηλους οβελίσκους του.

Περνάω τη βόρεια είσοδο, κάτω από τον μεσαιωνικό πύργο με το ρολόι (Brukturm), ...

.... στρίβω αριστερά στην προκυμαία του Δούναβη και το ταξίδι μου στο μεσαίωνα ξεκινάει από ένα .... φαστφουντάδικο, που μόλις πλησιάζω η τσίκνα του με στέλνει στα ουράνια. Πάνω από οκτώ αιώνες στέκεται αναλλοίωτο το Historische Wurstkuche, μια ψησταριά, όπου σύμφωνα με την παράδοση έτρωγαν οι κτίστες που δούλευαν στη λίθινη γέφυρα. Κι έτσι θεωρείται ο προπομπός των σημερινών φαστφουντάδικων.

Λίγα βήματα πιο πέρα και ... νομίζω ότι βρίσκομαι στην Τοσκάνη. Στην πόλη δεσπόζουν δεκάδες πανύψηλοι μεσαιωνικοί πύργοι, που αποτελούσαν τις οχυρωμένες κατοικίες των πλουσίων εμπόρων. Είχαν υιοθετήσει και αυτοί την ιταλική μόδα επίδειξης ισχύος και πλούτου, ανάλογα με το ύψος του πύργου τους. Εξ ου και το προσωνύμιο του Ρέγκενσμπουργκ: "η βορειότερη ιταλική πόλη".

Το σεργιάνι συνεχίζεται σ' ένα λαβύρινθο από λιθόστρωτα σοκάκια. Σε κάθε βήμα μου φανερώνεται η παμπάλαια ιστορία της πόλης, μέσα από τα άψογα συντηρημένα μεσαιωνικά κτίρια με τα κλιμακωτά αετώματα και τις γοητευτικές πλατείες με τις κρήνες και τα λουλουδιασμένα παρτέρια.

Σκόπευα να τελειώσω τη βόλτα μου, απολαμβάνοντας ένα weisswurst με μια παραδοσιακή μπύρα στο αρχαίο φαστφουντάδικο. Τελικά προτίμησα ένα στέκι στην άλλη πλευρά του Δούναβη, ώστε να μπορώ να δω αυτήν την υπέροχη πόλη να γίνεται ακόμη ομορφότερη, καθώς τη λούζουν τα χρώματα του δειλινού.

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[VADIM]

Καλή αρχη

Όπως πάντα, ωραία γλαφυρή περιγραφή! Τσεσκι μαγικό, πόσα μου θύμησες!

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

 

[VADIM]

Ημέρα 8η (Ρέγκενσμπουργκ - Λίμνη Κωνσταντίας)

Συνεχίζω να κινούμαι δυτικά με ωραία παρέα.

Θα μπω σε μια από τις πιο παρθένες περιοχές της Γερμανίας, με όμορφα τοπία, γραφικά χωριά και εντυπωσιακά μεσαιωνικά κάστρα. Είναι η κοιλάδα του ποταμού Άλτμιλ, την οποία είχα εξερευνήσει και απολαύσει πριν κάμποσα χρόνια (Travel tip: Αν βρεθείτε στην περιοχή ανεβείτε στο κάστρο Prunn, φανταστική θέα).
Στις παρυφές της κοιλάδας, εκεί που ενώνεται ο Άλτμιλ με τον Δούναβη θα κάνω την πρώτη στάση σήμερα. Πάνω σ' ένα καταπράσινο λόφο δεσπόζει ένα ακόμη γερμανικό μνημείο, που μάλιστα κατασκευάστηκε κι αυτό επί Λουδοβίκου Α' από τον ίδιο αρχιτέκτονα που σχεδίασε το Βαλχάλα.

Πρόκειται για την αίθουσα της απελευθέρωσης (Befreiungshalle/Liberation Hall), μια νεοκλασική ροτόντα εμπνευσμένη από το αριστουργηματικό Πάνθεον της Ρώμης, που δημιουργήθηκε σε ανάμνηση της νίκης του γερμανικού στρατού επί του Ναπολέοντα και της ένωσης των γερμανικών φυλών.

Τα αγάλματα στο εσωτερικό αντιπροσωπεύουν τις θεές της νίκης. Προσέξτε τις ασπίδες ανάμεσά τους, είναι κατασκευασμένες από λιωμένα γαλλικά κανόνια.

Αρκετά με τα γερμανικά μνημεία. Πριν φύγω, κάνω έναν ωραίο περίπατο στο δασωμένο λόφο, για να βρω κάποιο άνοιγμα και να απολαύσω τα γυρίσματα του Δούναβη ....

.... και συνεχίζω την πορεία μου από επαρχιακούς δρόμους.

Κάνω άλλη μια σύντομη στάση για να δω και να φωτογραφήσω μια όμορφη πόλη, που απλώνεται γύρω απ' τον ποταμό Λεχ και είναι μέρος της περίφημης ρομαντικής οδού (Romantische strasse), το Λάντσμπεργκ (Landsberg am Lech).

Αν έχετε διαβάσει το περυσινό μου οδοιπορικό, θα θυμάστε ότι είχα φθάσει στη δυτική πλευρά της λίμνης Κωνσταντίας. Σήμερα θα περιδιαβώ την ανατολική πλευρά, διαθέτοντας τον περισσότερο χρόνο μου στον star της λίμνης, το νησί Lindau. Όμως τέτοια εποχή και τελευταία στιγμή το κόστος μιας διανυκτέρευσης μέσα στο νησί είναι απαγορευτικό, οπότε βρίσκω στο Booking, 25 χλμ βορειοανατολικά της λίμνης, έναν ξενώνα στην εξοχή, δίπλα σε μια κωμόπολη, το Wangen im Allgau. Φτάνοντας στο Wangen, πέραν της κεντρικής πλατείας με το ορόσημο της πόλης, την όμορφη πύλη Ravensburg, ....

.... δεν βρίσκω κάτι να με εντυπωσιάσει. Χωρίς χάσιμο χρόνου λοιπόν, φεύγω για τα παράλια της λίμνης. Αν και περνάω έξω απ' το Lindau, θα το αφήσω για το τέλος. Συνεχίζω για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα και φτάνω σ' ένα ακόμη ειδυλλιακό και πασίγνωστο θέρετρο της περιοχής. Είναι το Meersburg, κουρνιασμένο αμφιθεατρικά πάνω από τη λίμνη, ανάμεσα στους αμπελώνες, με τα παλιά όμορφα ζωγραφισμένα σπίτια φορτωμένα με λουλούδια.

Ξεχάστηκα βολτάροντας στην προκυμαία του Meersburg και έχει αρχίσει να πέφτει το δειλινό, όταν παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Η νησιωτική πόλη του Lindau βρίσκεται σε μια μαγική τοποθεσία, εκεί όπου συναντώνται η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία και συνδέεται με την ενδοχώρα με μια γέφυρα. Παρκάρω τη μηχανή στο κέντρο της πόλης και αρχίζω την περιήγησή μου στα πλακόστρωτα δρομάκια, με τα σπιτάκια με τις ξυλοδεσιές και τα αετώματα. Τα βήματά μου με οδηγούν στο παλιό Δημαρχείο ...

.... και στη συνέχεια στο λιμάνι, με τον ουρανό να βάφεται με υπέροχα ζεστά χρώματα.

Εδώ, σε μια μπυραρία, παρέα με μια πιατέλα με ποικιλία κρεατικών, κάτω από τον πύργο Mangturm με την πολύχρωμη στέγη, ....

.... απολαμβάνοντας τον υπέροχα φωτισμένο λέοντα της Βαυαρίας και το φάρο του λιμανιού, καθώς και τις θαμπές γραμμές των ελβετικών Άλπεων στο βάθος, θα κλείσω την τελευταία βραδιά μου στη Γερμανία.

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[VADIM]

Ημέρα 9η (Λίμνη Κωνσταντίας - Ανεσύ/Annecy)

Παρότι έχω ξυπνήσει απ' τα άγρια χαράματα για να ξεκινήσω νωρίς, - αφού θα χρειαστώ σχεδόν 6 ώρες για να διανύσω 480 χλμ με τρία περάσματα συνόρων και κάμποσα οδικά έργα - απολαμβάνω τη διαδρομή και το κέφι μου είναι στα ύψη.

Σκέφτομαι ότι θα είναι ιδιαίτερη εμπειρία να ζεις στις παρυφές 3 χωρών (και τι χωρών!), κοντά στο τριεθνές σημείο. Με φαντάζομαι να γεύομαι για μεσημεριανό ένα φοντύ τυριών στο ελβετικό Sankt Gallen, να γλυκαίνω τον ουρανίσκο μου ένα τέταρτο αργότερα με ένα apfelstrudel στο αυστριακό Bregenz και να κλείνω το απόγευμά μου λίγο μετά, απολαμβάνοντας μια βαυαρική Lager στο γερμανικό Lindau. Μ' αυτές τις "βαθυστόχαστες¨σκέψεις, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασα τα ανύπαρκτα σύνορα και μπήκα στην Αυστρία. Από εκεί και μετά, δεν χρειάζομαι παρά άλλα 30 χλμ και 42 € για τη βινιέτα και περνάω στην Ελβετία.

Ο αρχικός μου σχεδιασμός ήταν να μείνω και να απολαύσω την Ελβετία για ένα 2ήμερο, οι προβλέψεις όμως δείχνουν μεγάλες βροχοπτώσεις από σήμερα, οπότε αποφασίζω να μην προκαλέσω την τύχη μου όπως στο περυσινό ταξίδι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιεροσυλία από το να διασχίζεις αυτήν τη χώρα μέσω της Εθνικής οδού. Θα χάσεις τις απίστευτες ομορφιές της και θα βαρεθείς, όπως εγώ!

Μόνο όταν βγαίνω στην περιοχή της Λωζάνης, με τη λίμνη Λε Μαν αριστερά και τους αμπελώνες δεξιά, βελτιώνονται τα πράγματα.

Κάπου εκεί, σ' ένα Autogrill, θα κάνω στάση για να τσιμπήσω κάτι και .... σοκ και δέος: για ένα chicken wrap menu στο Burger King μου ζητάνε 19,40 ελβετικά φράγκα, τουτέστιν 20,66 €. "No way Jose" που λένε και οι Αμερικανοί. Ακριβώς δίπλα είναι ένα super market της ελβετικής Coop, απ' όπου θα κορέσω την πείνα μου με δύο πεντανόστιμα mini καλτσόνε κι έναν χυμό με 7,5 €.

Μετά από 30 χλμ περνάω χωρίς καθυστερήσεις τα σύνορα προς Γαλλία....

.... και δεν αργώ να μπω στο Ανεσύ.

Φανταστείτε μια πόλη κρυμμένη στις όχθες μιας γραφικής λίμνης με κρυστάλλινα νερά, με την οροσειρά των Άλπεων να ρίχνει από πάνω τη σκιά της. Φανταστείτε να βολτάρετε δίπλα σε γραφικά κανάλια, να χάνεστε σε δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια με πολύχρωμα σπιτάκια γύρω σας, να κάνετε ρομαντικούς περιπάτους στα πάρκα της, να σκαρφαλώνετε στο μεσαιωνικό κάστρο της για να αγναντέψετε την υπέροχη θέα. Όλα αυτά μαζί είναι το Ανεσύ. Το έχουν αποκαλέσει "Βενετία" ή "Μαργαριτάρι" των Άλπεων , εγώ απλά θα πω ότι είναι από τις πιο ερωτεύσιμες πόλεις που έχω επισκεφθεί.

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[VADIM]

Ημέρα 10η (Ανεσύ - Αβινιόν)

Όσοι έχετε διαβάσει κι άλλα ταξιδιωτικά μου, θα έχετε διαπιστώσει την αδυναμία μου να περιδιαβαίνω και να γνωρίζω καλύτερα μια πόλη τις πολύ πρωινές ώρες, όταν ακόμη τεντώνεται στο κρεβάτι της. Έτσι κάνω κι εδώ. Έχω βγει απ' τα χαράματα και σεργιανάω στα άδεια σοκάκια. Ανταλλάσω καλημέρες με τους οδοκαθαριστές που σπεύδουν να αποκαταστήσουν την ταλαιπωρημένη από τις ορδές των τουριστών όψη της όμορφης πόλης και με τους καταστηματάρχες καθώς ετοιμάζουν τα μαγαζιά τους για άλλη μια πολύβουη μέρα. Στέκομαι έξω απ' τις περιποιημένες boulangerie, προσπαθώντας να αντισταθώ στις θεϊκές μυρωδιές απ' τις φρεσκοψημένες μπαγκέτες και τα βουτυρωμένα κρουασάν. Τα βήματά μου με οδηγούν στην προκυμαία, εκεί στα ήρεμα νερά της λίμνης, όπου θα σταθώ παρέα με καμιά δεκαριά κατάλευκους κύκνους, για να πάρω μαζί μου, λίγο πριν φύγω, τις ακριβές εικόνες αυτού του παραμυθένιου μικρόκοσμου.

Και κάπως έτσι, η ώρα έχει πάει 11.00 κι εγώ δεν έχω φύγει ακόμη. Κι όμως, πρέπει να βιαστώ να κινηθώ νότια, στο μεσογειακό κλίμα της Προβηγκίας, γιατί τα νέα του καιρού δεν είναι και τόσο ευχάριστα, αφού το ελβετικό κύμα βροχοπτώσεων έρχεται προς την περιοχή.

Ξεκινάω με καταγάλανο ουρανό, δεν έχω προλάβει να διανύσω 100 χλμ, κινούμαι στο ύψος της Grenoble και μέσα στο καταμεσήμερο δεν αργεί να σκοτεινιάσει ο τόπος.

Συνειρμικά έρχονται στο νου μου και αυτές οι φοβερές εικόνες των καταστροφών του Ντάνιελ, που δεν έπαψα να παρακολουθώ στο ταξίδι μου και ομολογώ ότι .... δεν είμαι και πολύ άνετος. Κι ένα δεκάλεπτο μετά ανοίγουν οι ουρανοί.

Δεν με ανησυχεί τόσο η βροχή, όσο οι πολλές αστραπές που συνεπάγονται και επερχόμενους κεραυνούς. Ευτυχώς, δεν αργεί να εμφανιστεί μπροστά μου το πολυπόθητο βενζινάδικο. Εδώ θα αράξω για όσο χρειαστεί. Μαζί με μένα στην αναμονή και τέσσερις ακόμη μηχανόβιοι, οπότε η ώρα περνάει ευχάριστα. Μ' αυτόν τον Γάλλο συνάδελφο, που έχουμε παρκάρει δίπλα-δίπλα τις μηχανές μας, ....

.... η συζήτηση αποκτάει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι από την περιοχή του Ανεσύ, πηγαίνει για διακοπές στην Ελλάδα, δεν τον ενδιαφέρει να πάει στα νησιά, είναι λάτρης των αρχαιοτήτων μας και θέλει να επισκεφθεί τους Δελφούς και την αρχαία Ολυμπία. Το εντυπωσιακό είναι ότι πηγαίνει στη χώρα μας μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του, οι οποίες έχουν φύγει ήδη με το αυτοκίνητό τους και θα βρεθούν στο λιμάνι της Ανκόνας. Ο άνθρωπος είναι "άρρωστος" μηχανόβιος και προτιμάει να απολαύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα πάνω στη μηχανή του. Σωστός!!

Έχει περάσει ένα μισάωρο και μολονότι η βροχή συνεχίζεται στον ίδιο ρυθμό, σταδιακά αραιώνουμε, αφού ένας-ένας ανεβαίνουν στις μηχανές και φεύγουν. Βαρέθηκα να περιμένω, θα συνεχίσω κι εγώ.

Και δείτε σύμπτωση! Μετά από σχεδόν 200 χιλιόμετρα κι ενώ είμαι στο ύψος της Orange και μπαίνω στη γη που λάτρεψαν τόσοι ζωγράφοι για το φως της, δηλαδή στην Προβηγκία, ως δια μαγείας βγαίνει ένας υπέρλαμπρος ήλιος για να διαδεχθεί τη βροχή, να με στεγνώσει και να στείλει τη διάθεσή μου στα ύψη!

Αργά το μεσημέρι, φθάνω έξω απ' τα επιβλητικά μεσαιωνικά τείχη της Αβινιόν και περνάω την κεντρική πύλη Porte de la Republique.

Εδώ θα μείνω ένα διήμερο. Ευτυχώς, το μέτριο ξενοδοχείο που ακριβοπλήρωσα για να είμαι κοντά στο κέντρο, το αντισταθμίζουν τα νέα μου φιλαράκια, τα τρία παιχνιδιάρικα γκρι γατάκια του ιδιοκτήτη (εκ των οποίων το ένα στη φωτο).

Το πιο εκθαμβωτικό αξιοθέατο της πόλης είναι το περίφημο Παπικό ανάκτορο, το μεγαλύτερο γοτθικό παλάτι στον κόσμο. Το ανάκτορο θεμελιώθηκε τον 14ο αιώνα, για να στεγάσει για 70 περίπου χρόνια επτά διαδοχικούς γάλλους Πάπες, που είχαν μεταφέρει από το Βατικανό εδώ την παπική έδρα, λόγω θρησκευτικών συγκρούσεων. Εκείνη την εποχή ήταν που η Αβινιόν γνώρισε πλούτη και μεγάλη αναγνωρισιμότητα.

Πριν πάρω το δρόμο για το ανάκτορο, περιπλανιέμαι για λίγο στα σοκάκια της Αβινιόν. Σε αντίθεση με το Ανεσύ, που η αρχιτεκτονική του μου θύμιζε έντονα Ιταλία, εδώ η πόλη μου θυμίζει κάτι από παριζιάνικες γειτονιές. Κι αυτή η αίσθηση γίνεται ακόμη πιο έντονη, όταν βγαίνω στην κεντρική λεωφόρο, τη Rue de la Republique, , μια μικρογραφία παριζιάνικου βουλεβάρτου, με τις δενδροστοιχίες της, τα μπιστρό, τις πλατείες με τα καφέ και τους υπαίθριους ζωγράφους - όπως η γραφική Place de l'Horloge - και τα νεοκλασικά κτίρια, χωρίς όμως την ηχητική και ατμοσφαιρική ρύπανση της μεγαλούπολης.

Και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα, φθάνω στην ανακτορική πλατεία (Place du Palais) ....

.... και μένω έκθαμβος, όπως και οι δεκάδες τουρίστες γύρω μου. Μπροστά μου υψώνεται και σκιάζει όλη τη περιοχή, ένα τεράστιο μεσαιωνικό φρούριο με τους πύργους και τις επάλξεις του, που - παρότι ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο καθεδρικός ναός με το επίχρυσο άγαλμα της Παναγίας - μου μοιάζει μάλλον με το κάστρο ενός πανίσχυρου στρατιωτικού ηγεμόνα, παρά με θρησκευτική έδρα. Οι Πάπες και οι αυλικοί τους πάντως, όπως διαβάζω, δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την πρόσοψη του ανακτόρου, απολαμβάνοντας στο εσωτερικό του όλες τις "επίγειες απολαύσεις", προκαλώντας όμως την οργή όλης της χριστιανικής κοινότητας. Ενδεικτικά, ο ποιητής Πετράρχης περιέγραφε το Παπικό ανάκτορο σαν "επίγεια κόλαση, οχετός της κακίας, υπόνομος του κόσμου...".

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[VADIM]

Ημέρα 11η (Εξόρμηση στα πέριξ)

Ίσως η πιο αυθεντική εικόνα της Προβηγκίας είναι τα λεγόμενα villages perches, ιδιαίτερα στην περιοχή Λιμπερόν (Luberon). Τα χωριά αυτά αναπτύχθηκαν το μεσαίωνα σε σημεία που να έχουν ισχυρή αμυντική θέση, συνήθως στις κορυφές απόκρημνων λόφων, με μοναδική είσοδο μια στενή πύλη.

Γι' αυτή την περιοχή έχω ξεκινήσει απ' το πρωί, η ημέρα είναι ηλιόλουστη και δροσερή, κινούμαι σε επαρχιακούς δρόμους και γύρω μου εναλλάσσονται όμορφες εικόνες με λιβάδια, αμπελώνες και αμέτρητα χωριουδάκια σκαρφαλωμένα πάνω στο ορεινό συγκρότημα του Λιμπερόν. 'Εχω επιλέξει να δω δύο απ' αυτά, τα πιο δημοφιλή, που μάλιστα έχουν συμπεριληφθεί αρκετές φορές στη λίστα με τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας.

Ανηφορίζω έναν στριφτερό δρόμο, όταν ξαφνικά μένω αποσβολωμένος με την εικόνα που εμφανίζεται μπρος μου.

Είναι το Γκόρντ (Gordes), με τα σπίτια του με τις κεραμιδένιες στέγες να κατρακυλούν στην πλαγιά του λόφου και στην κορυφή να δεσπόζει το κάστρο του. Εκεί στην κορυφή θα παρκάρω τη μηχανή μου και θα αρχίσω το ανεβοκατέβασμα στα μεσαιωνικά καλντερίμια του χωριού, μέσα από αψιδωτές στοές και καμάρες, που βγάζουν σε πανέμορφες πλατείες με εστιατόρια, καφέ και πολλές γκαλερί, αφού το Γκορντ θεωρείται χωριό των καλλιτεχνών.

 

[VADIM]

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, με περιμένει μια διαφορετική εικόνα. Από το γκρίζο χρώμα του Γκόρντ, "σκάει" μπροστά μου μια έντονη χρωματική παλέτα. Είναι το Ρουσιγιόν (Roussillon), με τα σπιτάκια του βαμμένα σε κάθε απόχρωση της ώχρας: έντονα κόκκινα, απαλά ροζ, κίτρινα, πορτοκαλί. Και όλες αυτές οι αποχρώσεις να δημιουργούν μια εντυπωσιακή αντίθεση με το καταπράσινο πευκοδάσος που αναπτύσσεται γύρω του. Και γιατί τόση ώχρα; Γιατί εδώ βρίσκεται από το Μεσαίωνα ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ώχρας στον κόσμο. Από τα πρώτα μου βήματα στους γραφικούς λαβύρινθους των στενών θα με συνεπάρει η γοητεία και η μεσαιωνική ατμόσφαιρα και αυτού του χωριού.

 

[VADIM]

Έφτασε μεσημέρι, η ζέστη αρχίζει να γίνεται ενοχλητική, αλλά δεν έχω σκοπό να γυρίσω ακόμη στην Αβινιόν. Θέλω να επισκεφθώ κάτι εντελώς διαφορετικό. Περίπου 55 χλμ νοτιοανατολικά του Ρουσιγιόν, σκαρφαλωμένο κι' αυτό σ' ένα λόφο, είναι το χωριό Λε Μπώ ντε Προβάνς (Les Baux de Provence). Στους πρόποδές του, μέσα σ' ένα νταμάρι, κρύβεται το "Carrieres des Lumieres", ένα μοναδικό και καινοτόμο κέντρο ψηφιακής τέχνης χώρος που με πολυμέσα προβάλλει σε όλες τις επιφάνειες των βράχων, ακόμη και στο έδαφος, ψηφιοποιημένες εικόνες με τη συνοδεία μουσικής.

Την ενδιαφέρουσα ιστορία της δημιουργίας του σας περιγράφω εν συντομία:

• Στην περιοχή υπήρχαν από την αρχαιότητα τεράστια αποθέματα από λευκές ασβεστολιθικές πέτρες. Κατά τη βιομηχανική επανάσταση του 19ο αιώνα με την ανάγκη κατασκευής πολλών κτιρίων, απαιτούνταν μεγάλες ποσότητες τέτοιας πέτρας, οπότε η περιοχή γέμισε λατομεία για την εξόρυξή της.
• Το 1821, ανακαλύφθηκε ένα κόκκινο ορυκτό στα λατομεία, ο γνωστός μας βωξίτης, που πήρε το όνομά του από το διπλανό χωριό που προανέφερα, το Baux.
• Μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, η ζήτηση για πέτρα μειώθηκε, οπότε ήρθε η παρακμή των λατομείων.
• Σ' ένα τέτοιο λατομείο δημιουργήθηκε το 2012 το Carrieres des Lumieres και από τότε παρουσιάζει κάθε χρόνο αυτές τις μοναδικές ψηφιακές εκθέσεις, αφιερωμένες σε σημαντικούς ζωγράφους όλων των εποχών.

Αυτή τη μαγική εμπειρία είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε με τη σύζυγό μου το 2015, με πίνακες των αναγεννησιακών ζωγράφων Μικελάντζελο, Ραφαέλ και Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Οκτώ χρόνια αργότερα, θα χαθώ και πάλι στους δαιδάλους του λατομείου για να θαυμάσω αυτή τη φορά το αφιέρωμα στους μεγάλους Ολλανδούς ζωγράφους Βαν Γκογκ και Βερμέερ. Αν βρεθείτε στην περιοχή, νομίζω ότι δεν πρέπει να χάσετε αυτό το εκπληκτικό θέαμα.