Μεξικό Mexico lindo y querido!

[go2dbeach]

Ο δρόμος μοιάζει ατελείωτος! Το τελευταιό χωριό, Limones, ήταν 50 χιλιόμετρα πριν και δε σκεφτήκαμε να βάλουμε βενζίνη! Το κακό είναι οτι δεν υπάρχει πινακίδα να μας δώσει μια ελπίδα οτι κοντεύουμε ή οτι υπάρχει βενζινάδικο σε λίγα χιλιόμετρα.
Την πυκνή ζούγκλα διαδέχεται απέραντος υδροβιότοπος καλυμμένος με μανγκρόβια και χαμηλή βλάστηση. Φαντάζομαι να με στείλουν με μπιτόνι να φέρω βενζίνη (δική μου ήταν η ιδέα να έρθουμε να μείνουμε μερικές μέρες εδώ) και να λιποθυμώ από τη ζέστη. Φαντάζομαι εκατοντάδες κροκόδειλους που παριστάνουν τα κούτσουρα ανάμεσα στα μανγκρόβια να παρακαλάνε να μας τελειώσει η βενζίνη.
Και ξαφνικά, μετά από μισή ώρα ατελείωτης ευθείας, εμφανίζεται ένα βενζινάδικο, δύο χιλιόμετρα πριν το χωριό. Το φουλάρουμε και κάνουμε τα τελευταία μέτρα μέχρι το τέλος του δρόμου.
Παρκάρουμε κάτω από ένα φοίνικα, βγαίνω από το αυτοκίνητο και εκεί τα ξεχνάω όλα! Τη ζέστη, την ταλαιπωρία, το άγχος μην ξεμείνουμε στους βάλτους, τις σκέψεις οτι έκανα χαζομάρα που επέμεινα να έρθουμε..

Η ζεστή αύρα της θάλασσας με χτυπάει στο πρόσωπο, πολύχρωμες αιώρες με καλούν για σιέστα, τα γαλαζοπράσινα νερά η παραλία με τη λευκή άμμο με καλούν για βουτιά. Χαμογελαστά πρόσωπα με καλούν για σφηνάκια τεκίλας ή μια κρύα μπίρα.

Θα πίστευα οτι ήρθα στον παράδεισο αν δε διάβαζα την πινακίδα που μας καλοσώριζε στο Mahahual, a little drinking town with a diving problem!

 

[varioAthens]

Ηταν δικαιο και εγινε πραξη!!!
Περιμενω με ανυπομονησια την συνεχεια

 

[gkalla]

Άντε, επιτέλους!

 

[go2dbeach]

Το Mahahual, που πήρε το όνομα του από τα χαρακτηριστικά στην περιοχή δέντρα mahahua, ήταν ένα μικρό ασήμαντο ψαροχώρι στο πιο νότιο κομμάτι της Quintana Roo, που από τη στιγμή που έγινε λιμάνι για κρουαζιερόπλοια άλλαξε η τύχη του, αλλά και η όψη του.
Η αποβάθρα Costa Maya cruise dock βρίσκεται μόλις δέκα λεπτά από το χωριό και με το που φτάνουν τα κρουζιερόπλοια το χωριουδάκι ζωντανεύει. Έτσι το πρωί που ξύπνησα και είδα όχι ένα, αλλά δύο πλοία, σκέφτηκα οτι θα παραζωντανέψουμε.
Κατέβηκα γρήγορα για πρωινό για να δω πώς έχει η κατάσταση μετά την απόβαση.

Το ξενοδοχείο ήταν το Matan Ka´an , στον παράλληλο με τη μαλεκόν δρόμο, όμορφο με καλό πρωινό και όμορφο δωμάτιο αλλά, ήμουν στον 3ο όροφο με τα πόδια. Πολύ γυμναστική!

Οι φόβοι μου δεν επιβεβαιώθηκαν, το χωριό είχε μεν κόσμο, αλλά όχι το χαμό που περίμενα. Απ'ότι μας είπαν, στην έξοδο του λιμανιού υπάρχει ένα τεράστιο mall και οι πιο πολλοί μένουν εκεί για ψώνια και διασκέδαση, καθώς έχει πολλά μαγαζια ακόμα και πισίνα. Πολύ κοντά είναι και το Lost mayan kingdom, ένα μέρος με νεροτσουλήθρες και πολύ πριν φτάσεις στο χωριό, έχει μια παραλία με ά-πει-ρες ξαπλώστρες και δυνατή ξένη μουσική. Μάλλον εκεί κάθονται σαρδελοποιημένοι και βαριούνται να έρθουν μέχρι το χωριό.
Έτσι ακόμα διατηρεί μια κάποια ηρεμία και έναν χαλαρό τρόπο ζωής.

Το Mahahual χωρίζεται σε δύο κομμάτια, το κυρίως χωριό με τα σπίτια των ντόπιων και τον παραλιακό πεζόδρομο, γνωστός ως malecón που είναι η κύρια τουριστική περιοχή και από εκεί θα περάσουν την ημέρα οι περισσότεροι επισκέπτες. Η μαλεκόν δεν έχει αυτοκίνητα, οπότε είναι ότι πρέπει για περπάτημα είδικά νωρίς το πρωί που έχει ακόμα δροσιά, αρχίζει να ξυπνάει το χωριό και να ετοιμάζεται για τους επισκέπτες του.

Κατά μήκος της είναι γεμάτη με κοκοφοίνικες - τρελή χαρά εγώ!- που χαρίζουν σκιά και απίθανα φωτογραφικά σημεία. Το μικρό μέγεθος της πόλης την κάνουν εύκολη για εξερεύνηση και η ομορφιά μέσα στην οποία περπατάς κάνουν τη βόλτα πολύ ευχάριστη.
Πολλά μικρά ξενοδοχεία και μπανγκαλόουζ, μπιτς μπαρς , καφέ και φούρνοι που πουλάνε ζεστά ψωμάκια, κρουασάν και κεκάκια για να συνοδέψεις τον καφέ σου.

Μασάζ κάτω από τους φοίνικες:

Προς το μεσημέρι ο κόσμος είναι περισσότερος, η ζέστη μεγαλύτερη, τα τραπεζάκια κάτω από τις παλάπες γέμιζουν, ντόπιοι τσουλάνε τα καρότσια τους, σταματούν και φτιάχνουν tacos και σνακ. Τουρίστες χαζεύουν σουβενίρ και μπιχλιμπίδια στους πάγκους. Οι πωλητές είναι ευγενικοί και καθόλου πιεστικοί, ένα χαμόγελο και ένα "no gracias" είναι αρκετό.

Πολλές φορές σκέφτηκα οτι έπρεπε να είχα έρθει τότε, στο πρώτο μου ταξίδι στην περιοχή...αλλά ίσως τότε να μην έγραφα όλα αυτά, ίσως να είχα απογοητευτεί με την αλλαγή του χωριού, γιατί φαντάζομαι οτι έχει αλλάξει πολύ. Έβλεπα τα γνωστά σακιά με άμμο στην παραλία για την άνοδο της στάθμης του νερού, έβλεπα τα σχοινιά στο νερό για να εμποδίζουν το κόσμο να πάει προς τον ύφαλο. Έβλεπα το maya train να τελειώνει όπου να΄ναι, μαζί με το νέο αεροδρόμιο της Τουλούμ. Ευτυχώς η πιο κοντινή στάση του τρένου θα είναι το Bacalar νομίζω, οπότε και πάλι θα είναι κάπως δύσκολα προσβάσιμο.
Το εύχομαι γιατί το Mahahual έχει ευλογηθεί με φυσική ομορφιά και μια χαλαρή παραλιακή ατμόσφαιρα που είναι δύσκολο να βρεθεί πια.

Εγώ καθισμένη στον "τρελό αστακό", το παραλιακό μαγαζί που προτιμούσα όλες τις μέρες που μείναμε εδώ, γιατί μπορούσες να καθίσεις για φαγητό και μετά να μεταφερθείς σε ξαπλώστρα χωρίς χρέωση. Επίσης η παραλία εδώ ήταν ωραία και συνέβαιναν διάφορα...κοπέλες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές χόρευαν, ιθαγενείς μάγια έκαναν τελετές, μέχρι οι πειρατές της καραιβικής με τον Τζακ Σπάροου εμφανίστηκαν πίσω από έναν φοίνικα.

Αλλά το καλύτερο μου, ήταν ένας μαριάτσι που τραγούδησε για μένα (του έκανα δεύτερη φωνή )
Όλη μέρα βλέπω τη βάρκα να φορτώνει για σνόρκελ τουρ. Μπαίνω στη βάρκα κι εγώ και ακολουθώ σε μια μοναδική εμπειρία! Ο ύφαλος είναι πανέμορφος, γεμάτος θαλάσσια ζωή , με σαλάχια και τεράστιες χελώνες που μασουλάνε φύκια νωχελικά. Τα νερά είναι ήρεμα, διάφανα και πλούσια σε βιοποικιλότητα, πολύχρωμα μαλακά κοράλια που κινούνται με το χάδι των ρευμάτων.

Και φυσικά η θέα του χωριού από τη θάλασσα μοναδική, με την καταπράσινη ζούγκλα να σμίγει μαγικά με τα κρυστάλλινα νερά της Καραϊβικής. Αυτός ο παραδεισένιος συνδυασμός πάνω και κάτω από το νερό δημιουργεί ένα θέαμα χρωμάτων και συναισθημάτων που με άφησε εκστασιασμένη.
Το χρώμα της θάλασσας είναι ένα λαμπερό τιρκουάζ μπλε και κρυστάλλινο. Ο ύφαλος πολύ κοντά στην ακτή, δημιουργεί ένα φυσικό, ρουστίκ φράγμα που κρατάει τα μεγάλα κύμματα κάνοντας τη θάλασσα να μοιάζει με διάφανη τιρκουαζ λίμνη.

Από το μεσημέρι και μετά οι εκδρομείς φεύγουν και τότε δεν το συζητάμε για το τι ανάσα παίρνει το χωριό, και οι εργαζόμενοι που τους βλέπαμε να τρέχουν όλη μέρα. Τα τουριστικά μαγαζάκια μαζεύουν τους πάγκους, οι εργαζόμενοι κάθονται σε κασόνια κάτω από τους φοίνικες για κουβεντούλα, οι οικογένειες βγαίνουν για περατζάδα, τα παιδιά τρέχουν με τα ποδήλατα και για βουτιές στην παραλία. Παρέες με τις μπίρες στο χέρι αγοράζουν φαγητό από τους πλανόδιους με τα τρίκυκλα. Φιλικοί και χαμογελαστοί μας μιλάνε όπου περνάμε και όλοι μαζί παρακολουθούμε τον ήλιο να αποχαιρετά πίσω από τους κοκοφοίνικες με ένα δροσερό κοκτέιλ.

Το μικροσκοπικό Mahahual αξίζει να επισκεφτεί όποιος αγαπά τη θάλασσα και την παραλία. Είναι αλήθεια οτι δεν έχει πολλά να κάνεις μέσα στο ίδιο το χωριό πέρα από δραστηριότητες που σχετίζονται με τη θάλασσα, αλλά αυτή είναι και η γοητεία του. Τα βράδυα είναι απίστευτα ήσυχα, τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς, αλλά το θέαμα ξεκινά από πολύ νωρίς κάθε μέρα, με τον ήλιο να ανατέλει από μέσα τη θάλασσα σα μια φλογερή πορτοκαλί μπάλα που ανάβει και τη θάλασσα με ένα υπερθέαμα χρωμάτων.

 

[go2dbeach]

Βίντεο από το Mahahual:

Ήταν Τετάρτη όταν αποφασίσαμε από το Mahahual να πάμε μια ολοήμερη στο Bacalar. Πώς θυμάμαι οτι ήταν Τετάρτη..είναι απλό. Γιατί κάθε Τετάρτη δε λειτουργεί τίποτα όσον αφορά τις εκδρομές, αλλά εμείς το μάθαμε όταν φτάσαμε εκεί και ρωτήσαμε για boat tour στη λίμνη.

Το θέμα είναι οτι όταν κοιτούσα από εδώ για εκδρομές, δεν είδα ή δεν πρόσεξα να το λένε πουθενά. Λόγω της υπερβολικής αύξησης των τουριστών, οι τουριστικοί πράκτορες αποφάσισαν να αφήσουν μια μέρα για ξεκούραση στη λίμνη, χωρίς βάρκες να πηγαινοέρχονται, ώστε να προστατεύσουν -όσο γίνεται- το εύθραυστο οικοσύστημά της.
Το κολύμπι όμως επιτρέπεται οπότε πήγαμε στο Cocalitos beach club, αλλά δε μείναμε γιατί φύσαγε, είχε συννεφιά και σκεφτήκαμε να πάμε στο cenote Azul και ίσως περάσουμε ξανά στο γυρισμό.

Στη λιμνοθάλασσα bacalar βρίσκονται μια σειρά από cenotes, όπως το Negros, Esmeralda, Cocalitos και Azul. Λέγεται μάλιστα οτι οφείλει το σχηματισμό της στην κατάρρευση κάποιων cenote που στη συνέχεια ενώθηκαν όλα μαζί.
Γύρω από τα cenote υπάρχουν όμορφα beach clubs. Αλλά αυτό που κλέβει την παράσταση είναι το χρώμα του νερού
που έχει μια εκπληκτική γκάμα μπλε αποχρώσεων, από τιρκουάζ έως βαθύ μπλε!

Το cenote Azul όμως είναι το μοναδικό που δε βρίσκεται μέσα στη λίμνη, αλλά χωρίζεται από αυτήν με μια λεπτή λωρίδα γης.
Όταν παρκάραμε βγήκαμε σε ένα τσιμεντένιο αίθριο και το είδαμε από ψηλά και μας άρεσε πολύ. Δε μοιάζει με τα άλλα cenote, αλλά περισσότερο με μεγάλη λίμνη.

Στη συνέχεια κατεβαίνεις μια ράμπα, βγαίνεις στο υπαίθριο καφέ-εστιατόριο που έχει θέα στο cenote, μια τεράστια πισίνα με σκούρο μπλε νερό. Ναι το νερό είναι σκούρο λόγω του μεγάλου βάθους και περιβάλλεται από πυκνή χαμηλή βλάστηση. Βούτηξα, αλλά ήμουν ανήσυχη χωρίς να ξέρω γιατί..ίσως το σκούρο χρώμα, το βάθος, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Οι υπόλοιποι το ευχαριστήθηκαν, και δώσε βουτιές και δώσε φωτογραφίες στις κούνιες μέσα στο νερό.

Είναι απλό και φυσικά όμορφο, εκτός από την κύρια εξέδρα έχει κατά μήκος μικρούς κατάφυτους όρμους για να πας με την παρέα σου.
Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο, μπήκα να διαβάσω για το μέρος και έκπληκτη είδα οτι η περιοχή γύρω από τη λίμνη αλλά και μέσα, έχει κροκόδειλους! Είναι ντροπαλοί και δε θέλουν κόσμο και είναι κάπως απίθανο να συναντήσεις έναν, αλλά όπως και να'χει, ανατριχιάζω όταν θυμάμαι τη σύντομη βουτιά μου στα νερά της λίμνης!

 

[go2dbeach]

Μόλις 13χλμ νότια του Bacalar η λιμννοθάλασσα γίνεται ένα στενό κανάλι μέχρι να βγει στη συνέχεια στη λιμνοθάλασσα Xul-Ha. Η συνεχής ροή του νερού μεταξύ των δύο λιμνοθαλασσών και η στένωση του καναλιού δημιουργεί ένα ήπιο ρεύμα, κάτι σαν lazy river, στο οποίο μπορείς να επιπλέεις και να σε κατεβάζει στο ποτάμι χωρίς προσπάθεια. Ακριβώς δίπλα σε αυτό το τμήμα της λιμνοθάλασσας, υπάρχει ένα balneario (beach club), που ονομάζεται Los Rapidos Bacalar, στο οποίο πληρώνεις είσοδο για να έχεις πρόσβαση στο νερό, αλλά και στις υπηρεσίες του balneario, όπως wc, lockers, σωσίβια κλπ...

Ολόκληρο το κανάλι περιστοιχίζεται από βραχώδεις σχηματισμούς που κάνουν τα νερά να φαίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακά. Κι όμως δεν είναι βράχοι, αλλά στρωματόλιθοι. Κατέχουν τον τίτλο του αρχαιότερου ζωντανόυ οργανισμού στη γη, αλλά είναι επίσης απίστευτα σημαντικοί για τον πλανήτη μας, αφού παράγουν οξυγόνο και γι'άυτό θεωρούνται από τους επιστήμονες εξίσου σημαντικοί για το περιβάλλον μας με τα δάση.

Το Bacalar είναι ένα από τα λίγα μέρη στη Γη όπου μπορείτε να δείτε στρωματόλιθους από τόσο κοντά αλλά είναι πολύ ευαίσθητοι και πρέπει να προστατευτούν.
Εδώ δεν επιτρέπεται να φοράμε αντηλιακό, όπως και σε όλη τη λιμνοθάλασσα Bacalar, καθώς οι χημικές ουσίες βλάπτουν το περιβάλλον των στρωματολιτών. Παρόλα αυτά δεν μας ζήτησαν να κάνουμε ντους πριν μπούμε στο νερό όπως στα cenote που επισκεφτήκαμε.

Επίσης απαγορεύεται να τους αγγίξεις και ακόμα χειρότερα να πατήσεις πάνω τους για να βουτήξεις. Γι'αυτό το λόγο έχουν κατασκευάσει έναν μακρύ ξύλινο πεζόδρομο κατά μήκος του ποταμιού, ώστε να περπατήσεις αρκετά προς τα πάνω, να πηδήξεις στο νερό και να το αφήσεις να σε μεταφέρει εκεί απ'όπου ξεκίνησες ή λίγο πιο κάτω στο τέλος του balneario που υπάρχουν και αιώρες μισοβυθισμένες στο νερό. Και αυτή την κατάβαση μπορείς να την κάνεις όσες φορές θέλεις. Κάποιοι νοικιάζουν καγιάκ και κάνουν βόλτες κόντρα στο ρεύμα.

Υπάρχει εστιατόριο, χώρος για χαλάρωση με σκιά, παλάπες με ξαπλώστρες κατά μήκος του ποταμού να πιείς το ποτό σου ενώ παρακολουθείς τους λουόμενους να κατεβαίνουν το ποτάμι θαυμάζοντας αυτό το μοναδικό φυσικό παράδεισο!

Δεν ξέρω πόσες φορές αφέθηκα στα κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά να με κατεβάσουν χαλαρά μέσα στην απίθανη φύση που περιβάλλει το los rapidos. Είναι από τα μέρη που δεν πρέπει να χάσει κάποιος που θα βρεθεί στη laguna Bacalar.

 

[varioAthens]

@go2dbeach τι γινεται εδω?

 

[go2dbeach]

Εεεε κάτι έχω ξεκινήσει να γράφω και το παρατάω και το ξαναπιάνω...

 

[go2dbeach]

Το 1942 ένας ιθαγενής Μάγια, ψάχνοντας ένα μέρος για να ζήσει με την οικογένεια του, βρήκε μια περιοχή που δεν είχε ανασκαφεί και αποφάσισε να εγκατασταθεί ανάμεσα στα ερείπια. Καλλιέργησε τη γη, έφτιαξε το σπίτι του και ζούσε ήσυχος για 30 χρόνια μέχρι που το 1972, ένας περιοδεύων αρχαιολόγος βρήκε την οικογένεια και τα ερείπια και ανέφερε την τοποθεσία στη μεξικανική κυβέρνηση. Η οικογένεια των Μάγια κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κατέχει τη γη στην οποία ζούσε για 3 δεκαετίες και ανέλαβε τον επίσημο τίτλο της Επίτιμης Φρουράς για την τοποθεσία. Το 1994, ξεκίνησαν οι ανασκαφές των ερειπίων που απολαμβάνουν σήμερα μεγάλος αριθμός τουριστών καθημερινά. Η οικογένεια των Μάγια ζει ακόμα κοντά στα ερείπια με το σπίτι τους να παραμένει στην τοποθεσία του Chacchoben.
Εμείς βρεθήκαμε εδώ καθ'οδόν για το Βαγιαδολίδ, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη λίγο έξω από το χωριό Limones, μπερδευτήκαμε λίγο με το χωριό Chacchoben, αλλά τελικά βρήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο, τον οποίο και απολαύσαμε ολομόναχοι.

Συνήθως πνίγεται στους τουρίστες, αφού είναι η πιο δημοφιλής εκδρομή για τα κρουαζιερόπλοια της κόστα μάγια.
Αλλά σήμερα δεν είχε κρουαζιερόπλοιο ευτυχώς. Ήταν υπέροχο να έχεις όλο αυτό το χώρο για σένα, να θαυμάζεις τις πυραμίδες αλλά και την υπέροχη φύση μέσα στην απόλυτη ησυχία.

Ο "τόπος του κόκκινου καλαμποκιού" (αυτό σημαίνει chacchoben στη γλώσσα των Μάγια ) είναι το ίδιο εντυπωσιακός για τα αρχαία του όσο και για την πλούσια ζωντανή ζούγκλα που τα περιβάλλει. Οι ήχοι από τα εξωτικά πουλιά, τις μαιμούδες, τα μονοπάτια μέσα από τα πανύψηλα δέντρα που απλώνουν κλαδιά αλλά και ρίζες πάνω από το έδαφος, και όλο το σκηνικό συναγωνίζεται τις πυραμίδες σε ομορφιά.

Και φτάσαμε στο Βαγιαδολίδ, οπου πρώτη μας δουλειά ήταν να βρούμε το μέρος που είχαμε κλείσει για τις επόμενες ημέρες.

Το ξενοδοχείο μας ήταν γύρω στα 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο. Το Hotel Zentik Project το πετύχαμε σε προσφορά (μάλιστα πιστεύαμε οτι έγινε λάθος στην τιμή) και ήταν απίθανο!

Ήπιαμε τις τεκίλες μας για το welcome, θαυμάσαμε τους κήπους, την εξωτερική πισίνα με τις αιώρες, τις λιμνούλες με τις χελώνες και τα ψαράκια για επιτόπιο fish spa και πήγαμε στα δωμάτια για λίγη ξεκούραση.

Το δωμάτιο μου ήταν υπέροχο, άνετο και πολύ μεξικάνικο

Εκτός από το μπάνιο είχε και μια ξύλινη μπανιέρα-πιρόγα που έμοιαζε με φέρετρο. Έστειλα μήνυμα στους άλλους και όταν ανέβηκαν στο δωμάτιο (πάλι είχα σκαλιά!!) με βρήκαν ξαπλωμένη εκεί μέσα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, πεθάναμε στα γέλια!

Το απόγευμα βγήκαμε για φαγητό σε ένα ιταλικό εστιατόριο και πήραμε μια γρήγορη γεύση της πόλης.

Το βράδυ πια, τα στενά δρομάκια με τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια μας οδήγησαν στην κεντρική πλατεία και ανεβήκαμε για ένα ποτό στο Hotel Maria de la luz, που βρίσκεται στο κέντρο.

Από την ταράτσα του η θέα προς την πλατεία και την εκκλησία San Servacio απλά μας έκανε να ανυπομονούμε για τις υπόλοιπες μέρες που θα περνούσαμε εδώ.
Πίσω στο ξενοδοχείο πήγαμε για μια βουτιά χαλάρωσης στη δευτερη πισίνα.

Στους χώρους του ξενοδοχείου. βρίσκεται μια σπηλιά 6 μέτρα υπογείως, κατεβαίνεις σκαλιά και μπαίνεις σε ένα θενότε με αλμυρό, ζεστό νερό. Κατά τόπους υπάρχουν πέτρινες 'αγκαλιές΄ οπού μπορείς να καθίσεις και να χαλαρώσεις ξαπλωμένος στο ζεστό νερό, αλλά και μια στήλη νερού που πέφτει από ψηλά για μασάζ στους ώμους και την πλάτη.

Ήταν οτι χρειαζόμασταν για να τελειώσει αυτή η μέρα χαλαρά...Εγώ όπως είπα στην παρέα, δεν έβλεπα την ώρα να ανέβω να πέσω νεκρή. Στη μπανιέρα-φέρετρο εννοείται!

 

[varioAthens]

Α ρε μεγαλεια! Ουτε honeymoon να ειχες παει!
Ο αρχαιολογικος χωρος τελειος!

 

[giannoula]

μαγικά μέρη!!

 

[go2dbeach]

Το Βαγιαδολίδ συνήθως αντιμετωπίζεται σαν μια στάση της μισής ώρας για τους ημερήσιους εκδρομείς από τη Ριβιέρα Μάγια. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αποικιακή πόλη γεμάτη με ιστορικούς, φυσικούς και πολιτιστικούς θησαυρούς. Με ένα γραφικό ιστορικό κέντρο, εντυπωσιακούς ναούς και ένα ζωντανό zocalo, δηλαδή ένα pueblo magico!

Η καρδιά της πόλης είναι η πλατεία Parque Principal Francisco Cantón Rosado. Πιο απλά plaza de la Mestiza, με το εμβληματικό συντριβάνι «La Mestiza», ένα όμορφο γλυπτό που αντιπροσωπεύει το πολιτιστικό μείγμα των Μάγια και των ισπανών και απεικονίζεται στη φιγούρα μιας γυναίκας μεστίζο με την παραδοσιακή φορεσιά.

Στην πλατεία βρίσκεται το πιο εμβληματικό κτίριο του Βαγιαδολίδ, ο καθεδρικός ναός του San Servacio. Αυτή ήταν η πρώτη ισπανική αποικιακή εκκλησία που χτίστηκε στην περιοχή. ΟΙ ισπανοί κατεδάφισαν τους ναούς των Μάγια και χρησιμοποίησαν τις ίδιες πέτρες για να φτιάξουν τους δικούς τους ναούς και τους ίδιους τους Μάγια ως εργάτες. Στην πρόσοψη του ναού (αλλά και σε άλλα σημεία) υπάρχει μια φολιδωτή στήλη σαν σώμα φιδιού που λέγεται οτι οι Μάγια έφτιαξαν στα κρυφά προς τιμήν του θεού kukulcan, για να κρατήσουν μια σύνδεση με τη θρησκεία τους, περιμένοντας οτι μια μέρα θα ζωντάνευε και θα κατέστρεφε το ναό.
Παρακολουθήσαμε δύο τελετές quincanera με τα κορίτσια να ποζάρουν για φωτογραφίες πριν μπουν στο ναό.

Χαθήκαμε στα στενά με τα πολύχρωμα σπίτια, με τα τεράστια παράθυρα, κάποια στο μέγεθος της πόρτας. Η αλήθεια είναι οτι κάποτε ήταν πόρτες όλες για να παίρνει αέρα το σπίτι, αλλά το κράτος έβαλε φόρους πόρτας! οπότε οι ντόπιοι ξήλωσαν τα σκαλιά εισόδου, έβαλαν κάγκελα και....εγένετο παράθυρο!
Το βράδυ πιάσαμε θέση στην πλατεία για το light and sound show, μια εντυπωσιακή προβολή στην πρόσοψη του κτιρίου, από την προιστορική απεικόνιση της χερσονήσου, την πρόσκρουση του μετεωρίτη, την κοσμοθεωρία των Μάγια, την αποικιοκρατία,μέχρι το Βαγιαδολίδ του σήμερα με τις παραδόσεις του.

Η προβολή γίνεται στα ισπανικά και μετά και στα αγγλικά.
Το Βαγιαδολίδ χτίστηκε στην κορυφή μιας πόλης των Μάγια που λεγόταν Zaci, την οποία κατεδάφισαν οι ισπανοί για να χτιστεί η αποικιακή πόλη που βλέπουμε σήμερα. Zací σημαίνει «λευκό γεράκι» και έτσι ονομάζεται το θενότε που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, σε απόσταση μόλις 10 λεπτών με τα πόδια από την κεντρική πλατεία. Σε εύκολα προσβάσιμο σημείο είναι καλή λύση για να δροσιστείς κατά τη διάρκεια της ζεστής ημέρας. Το αντίτιμο για την είσοδο είναι μικρό, τα νερά υπέροχα τιρκουάζ και η πρασινάδα που καλύπτει τα τοιχώματα φτάνει μέχρι το νερό.

Όλοι δρόμοι στο κέντρο του Βαγιαδολίδ είναι πολύχρωμοι και γοητευτικοί, αλλά ο πεζόδρομος Calzada de los Frailes είναι κάτι ξεχωριστό!. Αυτό το πλακόστρωτο σοκάκι είναι γεμάτο με παστέλ γραφικά σπίτια με πολύχρωμες προσόψεις και περίτεχνα γύψινα κουφώματα παραθύρων και πορτών να προκαλούν να πατήσεις το κλικ στη φωτογραφική!

Κατά μήκος του δρόμου έχει όμορφα εστιατόρια-μπαρ, καφέ και μαγαζάκια σουβενίρ, αλλά τα πρωινά τα περισσότερα είναι κλειστά και επικρατεί ησυχία, πιθανόν λόγω της ζέστης.
Ο δρόμος καταλήγει στο πάρκο Sisal με τα πολύχρωμα γράμματα Valladolid και τη Μονή του San Bernardino de Siena στο φόντο.

Το Μοναστήρι είναι ανοιχτό στο κοινό και αξίζει την περιήγηση . Είναι χτισμένο πάνω σε ένα θενότε το οποίο μπορείς να δεις από μια καταπακτή. Τα θενότε ήταν μέρος ιερό για τους Μάγια και υπάρχει λένε μια κατάρα που λέει οτι κάποια Μ.Παρασκευή, το μοναστήρι θα καταρρεύσει μέσα στο θενότε.
Θα δούμε...

Ο πεζόδρομος Calzada de los Frailes πήρε το όνομά του από τους Φραγκισκανούς μοναχούς που συνήθιζαν να περπατούν κατά μήκος αυτού του δρόμου καθ'οδόν προς το μοναστήρι San Bernardino de Siena.

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 8:30 μ.μ., το εμβληματικό Walk of the Friars ζωντανεύει με μια μαγευτική πομπή κατά μήκος του Calzada de los frailes . Μια ομάδα ανδρών ντυμένων με καφέ ρόμπες που θυμίζουν τους Φραγκισκανούς μοναχούς ξεκινά την περιοδεία κουβαλώντας ένα σταυρό, θυμιατήρια και κεριά, αναδημιουργώντας την ατμόσφαιρα των περασμένων εποχών.

Τουρίστες και ντόπιοι μπορούν να συμμετέχουν στην πομπή κρατώντας κεριά (ή κινητά ), καθώς περπατούν προς το επιβλητικό Μοναστήρι. Εδώ επίσης γίνεται κάποια βράδια light and sound show, και μετά την πομπή των 'μοναχών' το παρακολουθήσαμε, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι το ίδιο ωραίο σαν αυτό του San Servacio.

Τα απογεύματα τα περνούσαμε πάντα κοντά στην πλατεία La Mestiza, με βόλτες στους γύρω δρόμους, ή στην ίδια την πλατεία που μαζευόταν ντόπιοι και τουρίστες να παρακολουθήσουν ότι συνέβαινε.
Και πάντα κάτι συνέβαινε..
Από τους πωλητές με τα πολύχρωμα τρίκυκλα να φτιάχνουν marquesitas, churros και παγωτά, κόσμο να τριγυρνά χαλαρά ή να κουβεντιάζει στις διάσημες καρέκλες tu y yo, που για πρώτη φορά έβλεπα από κοντά.
Είναι γνωστές με διάφορες άλλες ονομασίες όπως “Sillas Confidentes”, “Tú y Yo”, “De los Enamorados”, “Sillas Binarias” και υπάρχουν σε όλη την πλατεία.
Λένε ότι τις πρωτοέφτιαξε ένας προστατευτικός πατέρας για την κόρη του που ήθελε να βγει ραντεβού. Με αυτό τον τρόπο το ζευγάρι μπορούσε να μιλάει από κοντά, αλλά και να είναι σε απόσταση.

Χορευτές ντυμένοι σαν πολεμιστές Μάγια παίζουν juego la pelota, χτυπώντας τη μπάλα με το ισχίο (γι' αυτό με πονάει ώρες ώρες το ισχίο, απ΄τη μπάλα με τους Μάγια).
Η νύχτα πέφτει στο zocalo, τα φώτα ανάβουν και ο καθεδρικός μοιάζει εκπληκτικός! Στην άλλη πλευρά της πλατείας χορευτές ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές του γιουκατάν χορεύουν σε ζευγάρια..
Το κυκλικό παγκάκι γύρω από το συντριβάνι γεμίζει κόσμο κυρίως ντόπιους που πάνε-έρχονται, τσιμπολογούν antojitos, ακούς τις συνομιλίες στα ισπανικά και βουτάς στη μεξικάνικη ατμόσφαιρα!