Μεξικό Mexico lindo y querido!

[varioAthens]

Μου φαινεται το αδικησα το Βαγιαδολιδ...

 

[go2dbeach]

Το πέρασες στα γρήγορα?

 

[varioAthens]

Το πέρασες στα γρήγορα?

Περασαμε ενα μεσημερι και με χαλασε ο χαμος που επικρατουσε: τεραστιες παρεες αμερικανων, μηχανακια, μποτιλιαρισμα, κορνες κ.λ.π. οποτε επειδη ειχε προηγηθει η ησυχη Καμπετσε, ακομα και η Μεριδα μου ειχε φανει πιο ηρεμη, επαθα εναν αλαλαγμο και οπου φυγει-φυγει...

 

[go2dbeach]

Θα είχαν έρθει τα μπουλούκια μετά το Chichen itza. Τους αμολάνε για μισή ώρα και φεύγουν..θα έπεσες πάνω στην ώρα. Κι εγώ δεν πήγα στη Μέριδα αν και πολλοί λένε οτι αξίζει περισσότερο..

 

[tripakias]

Η Μέριδα είναι σαφώς ωραιότερη αλλά και πιο πολύβουη από το Βαγιαδολίδ. Το Βαγιαδολίδ ουσιαστικά είναι μια πλατεία αλλά νομίζω πως μου αρέσει περισσότερο για σύντομο πέρασμα.

 

[go2dbeach]

Η Μέριδα είναι σαφώς ωραιότερη αλλά και πιο πολύβουη από το Βαγιαδολίδ. Το Βαγιαδολίδ ουσιαστικά είναι μια πλατεία αλλά νομίζω πως μου αρέσει περισσότερο για σύντομο πέρασμα.

Ναι, κι εγώ γι'αυτό προτίμησα το Βαγιαδολίδ. Μακάρι να είχα πιο πολλές μέρες να πήγαινα και Μέριδα και Καμπέτσε....εεε βασικά είχα, αλλά ξαναπήγα παραλιακά...

 

[go2dbeach]

Ένα τέταρτο με το αυτοκίνητο από το Βαγιαδολίδ, βρίσκεται η Hacienda San Lorenzo Oxman που έρχεται σε τέλεια αντίθεση με τη φύση του τόπου.
Πρόκειται για μια πρώην φυτεία αγαύης και henequen (ενέκεν) που χρονολογείται από το 1746. Ο Don Lorenzo Olazábal, ο πρώτος του ιδιοκτήτης έδωσε στη hacienda το όνομα του. Άνοιξε για το κοινό το 1879, σε πρώτη φάση, ως κέντρο ανταλλαγής.
Ήταν το σημείο που οι άνθρωποι έρχονταν με τα φρούτα, τα ζώα και τα διάφορα προϊόντα τους με σκοπό την ανταλλαγή προιόντων.. Οι Μάγιας που ζούσαν στη γύρω περιοχή ήταν αυτοί που την ονόμασαν Oxmán, που σημαίνει τρία μονοπάτια γιατί εδώ συναντιούνται οι τρεις δρόμοι: αυτός από το Βαγιαδολίδ, άλλος από τη Mérida και ένας ακόμη από το Carrillo Puerto. Μέσω αυτών των τριών δρόμων ο πληθυσμός ερχόταν εδώ με προιόντα και πραγματοποιούσε ανταλλαγές.

Από το 2007 η χασιέντα του San Lorenzo Oxmán έγινε τουριστικό αξιοθέατο αφού διατηρεί έναν
όμορφο θησαυρό μέσα στην ιδιοκτησία της, το θενότε Oxman.
Πριν κατεβείς στο θενότε υπάρχει μια πλατφόρμα για να το δεις από ψηλά. Η θέα από πάνω είναι φανταστική, με τις ρίζες των δέντρων να κρέμονται μέχρι να αγγίξουν το θενότε , άλλες να σέρνονται μέσα από τα τοιχώματα του σπηλαίου και από την ανοιχτή οροφή να πέφτει ο ήλιος στα τιρκουαζ νερά.

Υπάρχουν αποδυτήρια και ντουζιέρες και όλοι καλούνται να κάνουν ντους πριν βουτήξουν. Στη συνέχεια κατεβαίνεις 70 σκαλιά και έχεις δύο επιλογές: να μπεις στο νερό από τη σκάλα με το μαλακό ή να βουτήξεις σαν τον Ταρζάν.
Η κύρια διασκέδαση είναι τα κρεμαστά σχοινιά που χρησιμοποιούνται για το άλμα στο cenote.
Οι λιγοστοί λουόμενοι αιωρούνται και αφήνουν το σχοινί εν μέσω χειροκροτημάτων και βουτούν στο φυσικό θαύμα.

Να τονίσω οτι ο κόσμος ήταν λίγος γιατί ήμασταν εκεί νωρίς το πρωί και το ευχαριστηθήκαμε. Την ώρα που φεύγαμε είχε αρκετό κόσμο, αφού κατέφθαναν κάποια τουριστικά λεωφορεία. Το θενότε έχει αρκετές πλατφόρμες γύρω για βουτιά αλλά και φωτογραφίες από διάφορες γωνίες.

Πάντως μπορείς να μείνεις εδώ όλη μέρα αν πάρεις το πλήρες πακέτο με φαγητό, αφού εκτός από το θενότε έχει πισίνα με παλάπες, αιώρες και ξαπλώστρες για ηλιοθεραπέια, δύο εστιατόρια και μεγάλους όμορφους κήπους για βόλτες, παρακολούθηση πουλιών που είναι άφθονα...Αλλά ότι και να λέμε, το θενότε κλέβει την παράσταση!

Κάπου εδώ να πω οτι πριν έρθουμε εδώ, πήγαμε στο Cenote Suytun. Στην είσοδο μας ενημέρωσαν οτι η αναμονή για φωτογραφίες ήταν 20 λεπτά περίπου. Υπήρχε δηλαδή κόσμος που καθόταν στην ουρά για να βγάλει μια φωτο στη μισοβυθισμένη πλατφόρμα για να ανεβάσει στα σόσιαλ. Από μένα είναι όχι!

 

[go2dbeach]

Άλλο φυσικό θαύμα που επισκεφθήκαμε ήταν το cenote X-canche, είναι αυτό που βρίσκεται κοντά στα ερείπια του Ek Balam. Στη μέση της ζούγκλας, στη γη των Μάγια, βρίσκεται κρυμμένο μέσα σε κατακόρυφα τείχη το θενότε με τα κρυστάλλινα πράσινα νερά.

Το φρέσκο αεράκι της ζούγκλας μας υποδέχτηκε μέχρι να φτάσουμε στην πινακίδα που έλεγε να μην πηδήξεις από δω πάνω. Ντουζιέρεσ και αποδυτήρια είναι ξύλινες καλύβες με παλάπα οροφές, εναρμονισμένα όλα με το περιβάλλον.
Κατεβήκαμε τα απότομα ξύλινα σκαλιά δίπλα στους βράχους που πρέπει να σκύψεις σε κάποια σημεία για να περάσεις μέχρι να φτάσεις στην επιφάνεια του νερού κάπου 15 μέτρα κάτω από το έδαφος, ενώ από την οροφή πέφτουν κλιματίδες, ρίζες δέντρων και ένα μίνι καταρρακτάκι στη μέση του θενότε.

Ο κόσμος -ευτυχώς- ήταν κι εδώ λίγος, παρόλο που έχει και κάποιες τουριστικές δραστηριότητες όπως rappel και zipline.

Υπήρχε μια ησυχία και ηρεμία στο περιβάλλον που σε άφηνε να απολαύσεις το κολύμπι ακούγοντας μόνο τους ήχους της πληθωρικής φύσης που το περιβάλλει..

Las but not least κυριολεκτικά αφού το αφήσαμε τελευταίο, το Ik-Kil.
Ένα θα πω: Νωρίς, πολύ νωρίς το πρωί.

Είναι το πιο δημοφιλές και πολυσύχναστο θενότε του Γιουκατάν. Ik Kil στη γλώσσα των Μάγια, σημαίνει «ο τόπος των ανέμων», και είναι πολύ τουριστικό και οργανωμένο πάρκο.

Περιβάλλεται από όμορφους φροντισμένους κήπους, εξωτικά φυτά και μεγάλα τεράστια δέντρα, αλλά δεν έχει αυτό το φυσικό, ανεπιτήδευτο, ζουγκλοειδές περιβάλλον του προηγούμενου θενότε. Είναι προφανές οτι για να φτάσεις δεν περπατάς μέσα στη ζούγκλα, αλλά και μια φωτο από το πάνω μέρος δείχνει τα τσιμεντένια κτίρια γύρω του.

Αλλά το ίδιο το θενότε είναι απίθανο...

Ειδικά αν πας νωρίς και κολυμπας σχεδόν μόνος σου με τους πανύψηλους κατακόρυφους βράχους πνιγμένους στα αναρριχητικά φυτά, τις εναέριες ρίζες, τις κρεμαστές κληματίδες, τις τρύπες στους βράχους γεμάτες νυχτερίδες, τα πουλιά να πετάνε σαν τρελά, ο ήλιος να προχωράει και να αλλάζει το φως...όλα κάνουν το μέρος να φαίνεται εξωπραγματικό!

Ανεβήκαμε να πιούμε μια μπίρα και βλέπαμε αμέτρητα γκρουπ να καταφτάνουν.
Πήγα για μια ακόμα φωτογραφία και τη στιγμή που φεύγαμε η θέα από ψηλά θύμιζε δημοτική πισίνα!

 

[go2dbeach]

Ήταν η δεύτερη φορά που θα πήγαινα στο "νησί των γυναικών" και πραγματικά ανυπομονούσα γιατί την πρώτη φορά είχα κατενθουσιαστεί.

Οδηγήσαμε πολύ νωρίς το πρωί από την Playa del Carmen όπου μέναμε, μέχρι το puerto Juarez, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ και μπήκαμε στο καταμαράν. Στο πάνω κατάστρωμα ένας τύπος μας διασκέδασε με τραγούδια μέχρι να περάσουμε απέναντι.
Καθώς πλησιάζαμε φαινόταν ξεκάθαρα το πόσο είχε αλλάξει το νησί...πιο ανεπτυγμένο, πολύ πιο γεμάτο, λιγότερο πράσινο και περισσότερο χτίσιμο..
Την πρώτη φορά στο νησί είχα μείνει τρία βράδια, είχα γυρίσει το νησί με τα πόδια, με βάρκα και golf cart, οπότε τώρα ήθελα να αράξω όλη μέρα σε ένα μπητς μπαρ και να χορτάσω θάλασσα.
Είχα μείνει στην playa los Cocos όπως την έλεγαν τότε playa Norte όπως έχει μείνει γνωστή σήμερα και εκεί θα πήγαινα ξανά αφού ήταν και παραμένει η πιο ωραία.

Ο χωματόδρομος που ξεκινούσε από το άγαλμα στη μνήμη των ψαράδων του νησιού μέχρι την παραλία, έχει πλακοστρωθεί τώρα πια, όπως και σε όλο το νησί δεν υπάρχει πια χωματόδρομος. Οι φοίνικες έχασαν το προνόμιο να είναι ότι ψηλότερο υπάρχει στην παραλία..
To Avalon reef club ήταν το μόνο μεγάλο ξενοδοχείο και όχι στην παραλία, αλλά στο νησάκι που ενώνεται με το mujeres, αλλά τώρα υπάρχουν 7όροφα και 8όροφα ξενοδοχεία.

Πολλά τα αρνητικά, αλλά ας μείνω στα θετικά..η παραλία παραμένει πανέμορφη, πουδρένια άμμος, οι απίθανες αποχρώσεις του μπλε της καραιβικής και επειδή φτάσαμε νωρίς το πρωί, είμαστε ελάχιστοι στην παραλία.Η παραλία φαρδαίνει λίγο και έχει λιγότερο μεγάλα ξενοδοχεία εκεί που βγαίνει η Carlos Lazo street στην παραλία και προς τα δω ήρθαμε.

Καθίσαμε σε ένα μικρότερο ντόπιο καφέ μπαρ που είχε και ξαπλώστρες και απολαύσαμε για αρκετή ώρα την υπέροχη μέρα. Λίγα σκάφη υπήρχαν αραγμένα στα ανοιχτά και οι περισσότερες ξαπλώστρες ήταν άδειες.
Προς το μεσημέρι η θάλασσα γέμισε ταχύπλοα που αποβίβαζαν δεκάδες day trippers. Κάποια στιγμή ήταν τόσα πολλά παραταγμένα που θύμιζε θαλάσσιο πάρκινγκ, που δεν ξέρω πώς κάποιος θα έβρισκε με ποιό ήρθε. Το καθένα άδειαζε 30 άτομα στο νερό που ούρλιαζαν, έπιναν μπίρες και έβγαζαν φωτογραφίες.
Φύγαμε προς τη Hidalgo street, τον πεζόδρομο που έχει πολλά μαγαζια και καθίσαμε για φαγητό. Θυμόμουν to δρόμο αυτό γιατί έκλεινε κάθε απόγευμα και γέμιζε καρεκλοτράπεζα, καλλιτέχνες του δρόμου, χρώμα, αρώματα, γεύσεις και μουσικές του Μεξικό. Τώρα είναι μόνιμα πεζόδρομος, αλλά έχει γίνει ένα ακόμα τουριστικό μέρος.

Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο Rueda Medina και περπατήσαμε κατά μήκος της playa centro. Η είσοδος στην παραλία είναι μια αψίδα που καταλήγει σε ένα μπαρακούντα και ένα μάρλιν αντικρυστά.

Είναι η δεύτερη καλύτερη του νησιού (όπως θυμάμαι τουλάχιστον) και μαζεύει κι εδώ αρκετό κόσμο κυρίως ντόπιους. Πιτσιρίκια και ντόπιοι πλατσούριζαν δίπλα στην αποβάθρα που μας περίμενε το καταμαράν της επιστροφής.

Το μόνο που θα πω είναι οτι χαίρομαι που ξαναήρθα, το νησάκι είναι όμορφο αλλά τώρα πια απέχει από αυτό που θυμόμουν...είχε την ευκαιρία του να λάμψει κι εγώ το πέτυχα ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Πριν από 20 περίπου χρόνια.

 

[MARIA STEFANOU]

Ο δρόμος μοιάζει ατελείωτος! Το τελευταιό χωριό, Limones, ήταν 50 χιλιόμετρα πριν και δε σκεφτήκαμε να βάλουμε βενζίνη! Το κακό είναι οτι δεν υπάρχει πινακίδα να μας δώσει μια ελπίδα οτι κοντεύουμε ή οτι υπάρχει βενζινάδικο σε λίγα χιλιόμετρα.
Την πυκνή ζούγκλα διαδέχεται απέραντος υδροβιότοπος καλυμμένος με μανγκρόβια και χαμηλή βλάστηση. Φαντάζομαι να με στείλουν με μπιτόνι να φέρω βενζίνη (δική μου ήταν η ιδέα να έρθουμε να μείνουμε μερικές μέρες εδώ) και να λιποθυμώ από τη ζέστη. Φαντάζομαι εκατοντάδες κροκόδειλους που παριστάνουν τα κούτσουρα ανάμεσα στα μανγκρόβια να παρακαλάνε να μας τελειώσει η βενζίνη.
Και ξαφνικά, μετά από μισή ώρα ατελείωτης ευθείας, εμφανίζεται ένα βενζινάδικο, δύο χιλιόμετρα πριν το χωριό. Το φουλάρουμε και κάνουμε τα τελευταία μέτρα μέχρι το τέλος του δρόμου.
Παρκάρουμε κάτω από ένα φοίνικα, βγαίνω από το αυτοκίνητο και εκεί τα ξεχνάω όλα! Τη ζέστη, την ταλαιπωρία, το άγχος μην ξεμείνουμε στους βάλτους, τις σκέψεις οτι έκανα χαζομάρα που επέμεινα να έρθουμε..
View attachment 465013
Η ζεστή αύρα της θάλασσας με χτυπάει στο πρόσωπο, πολύχρωμες αιώρες με καλούν για σιέστα, τα γαλαζοπράσινα νερά η παραλία με τη λευκή άμμο με καλούν για βουτιά. Χαμογελαστά πρόσωπα με καλούν για σφηνάκια τεκίλας ή μια κρύα μπίρα.
View attachment 465014
Θα πίστευα οτι ήρθα στον παράδεισο αν δε διάβαζα την πινακίδα που μας καλοσώριζε στο Mahahual, a little drinking town with a diving problem!
View attachment 465015

Πανέμορφα!!!!